Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

8 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De lange reis bracht heel veel met zich mee. Het tweetal had zich al door een groot deel van Amerika verplaatst, zonder veel succes. Iedere keer als ze een beetje bij Linn in de buurt kwamen, was ze juist weer heel snel weg. De vampier wist maar al te goed dat haar vrienden naar haar op zoek waren en daarom bleef ze zich maar verplaatsen.
Hun reis had Naylene en Michael in Detroit gebracht, maar daar was Linn gisteren niet meer te vinden geweest. Naylene had geprobeerd om Linn met haar magie te vinden, maar haar spreuk had niet veel uitgehaald, wat waarschijnlijk had betekend dat ze zich had verplaatst met een vliegtuig. Daarna had Naylene geprobeerd om wat andere spreuken uit te spreken, maar niets was succesvol geweest, ondanks dat zou ze niet zomaar opgeven. Er zou een manier moeten zijn waardoor ze de beelden die Linn zag, zelf ook kon zien. Als ze eenmaal door had hoe dat moest, konden ze misschien dichter achter haar zitten.
Uiteindelijk had het tweetal het voor de dag opgegeven en hadden ze een motel gevonden om de nacht door te brengen. Het moment dat Naylene het bed had geraakt, was ze in slaap gevallen. Daar waar de zorgen haar normaal op hielden, had ze nu niet veel meer kunnen doen. Ze was moe. Het gebruik van haar magie putte haar uit. Daarbij was het niet makkelijk om in nieuwe steden aan bloed te komen, zonder dat ze daar mensen voor moesten gebruiken. Het zorgde er voor dat Naylene niet snel genoeg kon helen, wanneer ze haar magie had gebruikt.
Ondanks dat het allemaal mis leek te gaan en hun zoektocht voor niets leek te zijn, had het tweetal ook al genoeg dingen gevonden die er wel op hadden geduid dat ze Linn op het spoor waren. In de laatste steden, waren verhalen geweest over mysterieuze verdwijningen, zelfs moorden. Wat haast wel moest betekenen dat Linn er was geweest. Het er had er echter ook voor gezorgd dat haar vrienden zich alleen nog maar meer zorgen waren gaan maken. Linn was niet roekeloos van haar zelf. Zelfs als ze veel verdriet had, zou ze niet zomaar mensen vermoorden. Het werd dan ook steeds duidelijker dat Linn waarschijnlijk haar gevoelens uit had gezet.
Omdat het een lange avond en zelfs een deel van de nacht was geworden, voordat Naylene en Michael in slaap waren gevallen, hadden ze zichzelf de kans gegeven om bij te slapen, daarna zouden ze op zoek gaan naar de een ziekenhuis, waar ze bloedzakken konden krijgen. Om vervolgens een plan te bedenken. Naylene kon dan wel weer haar spreuken gebruiken, maar waarschijnlik zouden ze Linn daarmee niet dicht bij genoeg krijgen. Ze moesten slimmer zijn. Linn voor zijn, maar op het moment was ze onvoorspelbaar.
Voorzichtig ontwaakte Naylene uit haar behoorlijk rusteloze slaap. Voorzichtig rekte ze zich uit, voordat ze zich bijdraaide. Zonder haar ogen te openen, merkte ze al dat er iets niet klopte. Het matras aan de andere kant van het bed moest ook ingezakt zijn. Ze moest de zachte ademhalingen van Michael horen. Iets wat allemaal niet zo was. Haar ogen schoten dan ook snel open en al snel zat Naylene rechtop in haar bed.
Ze probeerde de rest van de geluiden om haar heen in zich op te nemen. Ze hoorde de vogels die buiten een hele conversatie aan het voeren waren. Er was te horen hoe mensen, een paar kamers verder op, met elkaar aan het bekvechten waren. Het brommende geluid van een auto, was zelfs te horen. Naylene kreeg alles mee, alles behalve een geluid dat er op duidde dat Michael zich nog in de kamer bevond, waardoor ze in lichte paniek begon te raken.
Zo snel als ze kon, was Naylene van het bed af gekomen. Ze wist dat haar krachten minder waren, waardoor het best kon zijn dat haar gehoor ook minder was geworden. Met haar eigen wilde ze kijken of er niemand in de badkamer was. Het licht was uit, en natuurlijk gebeurde er niet veel toen ze het aan deed. Michael was er niet. Michael was weg.
Meteen gingen er duizenden rampscenario’s door Naylene haar hoofd heen. De laatste keer dat ze Michael achter had gelaten, had Ashton hem overvallen en warne er vreselijke dingen gebeurd. Michael was bijna niet meer bij haar geweest. Ze kon zich niet voorstellen wat voor pijn dat had gedaan, als het de waarheid was geweest. Hem in pijn zien, was al bijna ondragelijk geweest.
De paniek om hem te verliezen was weer terug te vinden in Naylene haar lichaam. Ergens wist ze wel dat ze helder na moest denken. Ze zou hem moeten bellen, maar als iemand hem mee had genomen, dan zou hij zijn telefoon niet opnemen. Dan moest ze een locatiespreuk gebruiken, voordat ze als een kip zonder kop naar buiten zou rennen om hem te vinden. Hij kon ondertussen al overal zijn, zeker als iemand hem mee had genomen. Wat nou als Ashton terug was gekomen om af te maken wat hij de vorige keer had gedaan.
Naylene had haar telefoon gevonden en zocht daar zo snel mogelijk naar het nummer van Michael. Ze drukte op bellen, maar ook meteen op speaker en gooide de telefoon op het bed. Het bellen had vast geen zin. Als er al iemand was die op zou nemen, dan was dat vast niet Michael. Ergens wilde ze de stem van Ashton helemaal niet horen. Ze ging dan ook op zoek naar de dingen die ze nodig had voor de spreuk.
Ergens vervloekte Naylene zichzelf dat ze alles gisteren zo goed op had geborgen. De kaart die ze van Detroit hadden gekzocht, lag ergens bij de rest van de kaarten, die ze van de andere plaatsen hadden meegenomen.
“Fuck!” Bracht Naylene gefrustreerd uit, omdat alle kaarten door elkaar heen lagen. Ze moest heel wat rommelen voordat ze uiteindelijk de juiste had gevonden en zelfs toen had ze moeite om het op een normale manier open te vouwen. Vervolgens moest ze nog op zoek naar iets van Michael, gelukkig was er nog een haar van hem te vinden op het kussen waar hij vanacht had geslapen.
Toen Naylene eenmaal alles bij elkaar had, ging ze op de grond zitten. Maakte ze een sneedje in haar hand en legde ze op het bloed naar beneden was gedruppeld, de haar van Michael. Ondanks dat ze geen rust in haar lichaam kon vinden, wat wel bevordelijke voor een spreuk, begon ze zachtjes de woorden te zeggen, die er voor zouden moeten zorgen dat ze de locatie van Michael kon vinden. De chaos om haar heen, de rotzooi die ze had gemaakt, was bijna net zo erg als de chaos die ze in haar hoofd had.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De zoektocht naar Linn viel hen beide zwaar. Michael wist dat Naylene het nog moeilijker had dan hijzelf. Zij was degene die de spreuken moest doen, die keer op keer moest bepalen waar Linn zich naar toe had verplaatst. Dat kostte haar veel energie. Daarom probeerde Michael zich bezig te houden met de andere dingen. Hij probeerde te zoeken naar het bloed wat ze nodig hadden, of te vragen of iemand Linn misschien had gezien. Hun vriendin was echter de domste niet. Iedere keer als ze in een stad waren geweest waar Linn zich had bevonden, waren alle bewoners haar al weer vergeten. Al was dat nog niet het meest zorgelijke.
Michael en Naylene hadden beide het idee dat Linn haar gevoelens uit had geschakeld. Het was een mogelijkheid die iedere vampier had. Sommigen gebruikten het om afstand te nemen van de mens die ze ooit waren, anderen hadden juist zoveel gevoelens ervaren dat het hen teveel was geworden en dat niks voelen een betere oplossing had geleken. Michael vreesde dat dat laatste ook bij Linn was gebeurd. Dat er zoveel door haar heen was gegaan, dat ze helemaal niks meer had willen voelen. Dat idee klopte met de vermissingen en moorden die Naylene en hij samen aantroffen in de steden die ze hadden bezocht. Linn zou niet zomaar mensen doden, tenzij het haar niks meer zou doen.
Keer op keer vonden ze een doodlopend einde. Niemand wist wie Linn was, niemand had haar gezien en de spreuken van Naylene waren niet specifiek genoeg, waardoor Linn alweer vertrokken was voordat ze haar ook maar hadden kunnen zoeken. Toch waren er ook weer keer op keer aanwijzingen dat ze op het goede pad zaten. Ze wilden beiden niet opgeven. Hun vriendin was ontzettend belangrijk voor hen en als ze echt haar gevoelens uit had geschakeld, dan waren zij de enigen die haar zouden kunnen helpen.
Michael hoopte dat ze haar zouden vinden. Er waren echter ook andere, belangrijke dingen waar ze zich mee bezig moesten houden. Zoals het feit dat het vandaag Thanksgiving was. Normaal zouden ze het vieren met een groot diner en verhalen van Linn en Naylene over hoe ze deze dag vroeger door hadden gebracht. Dit jaar was het een stuk somberder.
Om Naylene te verrassen, was Michael uit bed gestapt en was hij opzoek gegaan naar een plek waar hij iets lekkers had kunnen kopen. Natuurlijk was er in de verste verte geen eten meer te bekennen. Uiteindelijk had hij bij een tankstation een goedkope taart kunnen vinden, met pompoensmaak. Het was niet veel, maar het was iets. Hij hoopte dat Naylene het gebaar zou waarderen. Ze had nog geslapen toen hij weg was gegaan en hij verwachtte haar nog slapend aan te treffen.
Toen hij in de straat van het motel kwam, kon hij de stem van Naylene al horen. Ze was overduidelijk wakker en het klonk alsof ze een spreuk aan het opzeggen was. Michael fronste, aangezien ze hadden afgesproken om daar nog even mee te wachten. Hij liep dan ook snel naar hun kamer. Hij hield de taart met één hand vast, terwijl hij zocht naar de sleutels. Hij vond ook zijn mobiel, die aangaf dat hij was gebeld door Naylene. Ondertussen kon hij de spreuk van Naylene zo goed horen dat hij hem herkende. Ze was iemand aan het zoeken. Sterker nog: ze was hém aan het zoeken.
Hij opende de deur, waardoor hij belandde in grote chaos. Overal lagen kaarten, haar telefoon lag op het bed en Naylene zat zelf op de grond, met haar ogen dicht en een kaart voor zich. Snel zette Michael de taart op het kastje, waarna hij naar Naylene toe rende. Hij knielde voor haar neer en legde zijn handen op haar schouders. ‘Nay, Nay! Stop! Ik ben er al. Ik ben hier.’
Naylene haar ogen schoten open en de spreuk stopte. De angst weerspiegelde in haar lichte pupillen, maar na een paar seconden kwam er een blik van herkenning in haar ogen. Meteen sloeg ze haar armen om Michael heen, waarna ze hem dicht tegen zich aantrok. Wat beduusd sloeg Michael zijn armen om zijn vriendin heen, terwijl hij zacht over haar rug streek. ‘Het is oké. Er is niks gebeurd,’ fluisterde Michael. Hij had er niet over nagedacht waar het op zou lijken als Naylene zonder hem wakker zou worden. Vooral omdat ze nog zo diep in slaap was geweest dat het had geleken alsof hij wel even heen en weer had kunnen gaan, voordat ze weer wakker zou worden.
‘Je was er niet. En de laatste keer dat je weg ging…’ Naylene schudde haar hoofd. Michael voelde zich onmiddellijk schuldig. Hij had er zelf niet eens aan gedacht dat Ashton hun zou kunnen volgen, maar Naylene haar hoofd was al naar die plek gegaan. Michael achtte het ook niet onmogelijk dat de vampier hen zou hebben gevolgd. Met Ashton wist je het immers maar nooit.
‘Het spijt me. Het was niet mijn bedoeling om je te laten schrikken. Ik wilde enkel wat te eten halen, voor Thanskgiving,’ legde Michael uit. Hij gaf haar een kus in haar haren, als troostend gebaar.
‘Je ging eten halen? Dat hadden we toch samen kunnen doen? Of je had je telefoon op kunnen nemen? Verdomme, Michael! Ik dacht echt dat er iets was gebeurd!’ Naylene maakte zich los uit zijn armen en gaf gem een duw tegen zijn borstkas. Michael kon aan haar zien dat ze niet echt boos was, maar hij snapte maar al te goed dat dit haar wel frustreerde. Hij had het inderdaad niet verstandig aangepakt. Hij had niet eens door gehad dat ze hem had geprobeerd te bellen. Anders had hij, vanzelfsprekend, wel opgenomen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Normaal gesproken was Naylene niet iemand die snel in paniek schoot. Zo zat ze ook helemaal niet in elkaar. Ze was iemand die juist alles rustig overwoog, nadacht over hetgeen wat op haar pad kwam en dan uiteindelijk rustig relativeerde. Nu was die Naylene heel erg ver te zoeken. Haar paniek had haar hele lichaam overgenomen. Of het nou kwam door het weinige slaap, de recente gebeurtenissen, of een combinatie van die twee, was niet echt duidelijk. Het enige wat ze had geweten was dat Michael niet in de kamer was geweest, ze hem niet in de buurt had gehoord, wat haast wel had moeten betekenen dat er iets ergs met hem was gebeurd.
Nu stond Michael echter voor haar, alsof het allemaal een vreselijke nachtmerrie was geweest. Haar hoofd had haar alle kanten opgetrokken. Vreselijke plaatsen waar de meest afschuwelijke dingen met Michael waren gebeurd. Vanaf het begin had Naylene al een angst dat Ashton hen zou volgen. Ze had het op een zeker moment zelfs niet kunnen laten om ook een locatie spreuk voor hem te gebruiken. Toen had hij nog in Boise gezeten, maar Ashton was onvoorspelbaar en het had zomaar gekund dat hij hier vanmorgen voor de deur had gestaan.
Ashton was echter nergens te bekennen geweest en al Naylene haar angsten waren voor niets geweest. De chaos voor zich, was voor niets geweest. Michael was veilig. Hij stond zelfs hier voor haar. Wat haar ergens best woedend maakte, aan de andere kant was ze juist blij dat hij ongedeerd was. Het waren haar gevoelens die weer helemaal door elkaar liepen, zoals ze de afgelopen weken wel vaker hadden gedaan.
Als Michael het niet had gezegd, was het Naylene zich waarschijlijk niet eens bewust geworden van het feit dat het vandaag Thanksgiving was. In de winkelstraten was het de afgelopen weken al wel zichtbaar geweest, maar alle dagen liepen door elkaar. De twee waren zo druk met het zoeken van hun vriendin, dat er niets anders was wat er toe deed.
Naylene sloeg haar armen over elkaar heen, terwijl ze naar Michael keek. Hij had een wat sullige glimlach op zijn gezicht. Ze wilde zelf ook niet boos zijn, dat was ze niet eens echt. Ze was echter wel gefrusteerd! Er had van alles kunnen gebeuren! Iedereen had buiten kunnen staan en alleen waren ze behoorlijk weerbaar.
“Laat me niet nog een keer zo schrikken!” Naylene probeerde streng te kijken, al kon ze niet heel erg veel meer doen, toen Michael weer op haar af stapte en haar handen vast pakte.
“Kom op Nay, ik heb taart.” Naylene moest een beetje lachen op de woorden. Alsof de taart alles goed maakte. Dat deed het niet. Alles in haar lichaam was nog steeds aan het schreeuwen dat het allemaal mis was.
“Kijk uit... Anders gooi ik die taart in je gezicht.” Ergens vond Naylene het wel lief dat hij had gedacht aan deze dag, dat hij het toch nog een beetje bijzonder had willen maken door een taart te kopen. Normaal gesproken zaten ze immers met z’n allen aan tafel, die rijkelijk gevuld was met alle heerlijke dingen. Ondanks dat Naylene het niet eens was met de dag die ze vierden. Iets wat ze meerdere jaren al duidelijk had gemaakt. Ze hield echter wel van het samenzijn, zeker omdat ze normaal aan Linn kon zien dat ze genoot van de hele groep samen.
Uiteindelijk liet Naylene zich tegen Michael aantrekken en sloeg ze haar armen zelf ook om hem heen. Ze liet haar hoofd even tegen zijn schouder aan rusten en sloot haar ogen. Dit was niet waar ze op dit moment horden te zijn. Hun hele groep hoorde in Boise te zijn, bij elkaar. Linn moest naar hen roepen wat ze moesten doen om het diner nog klaar te krijgen.
Naylene liet zich meetrekken door Michael naar het bed. Het was alsof hij zei dat de chaos later wel kwam. Iets wat ook zo was. Ze hadden afgesproken dat ze hier sowieso nog een paar dagen bleven. Ze moesten bijkomen. Het gebrek aan bloed, was duidelijk aan hen beiden te merken.
Michael pakte de taart en zette het op hun benen, zodat ze er zelf samen van konden eten. Hij haalde twee vorken tervoorschijn. Waarna ze beiden voorzichtig een hap uit de taart namen. Het smaakte echt nergens naar, maar Naylene at gewoon door. Ergens had ze honger, al had ze veel meer dorst. Iets wat ze wel een beetje af wilde breken door wat te eten.
“Ik ben nog steeds boos op je.” Mompelde Naylene, met haar mond voor taart. Beiden wisten ze dat het niet de waarheid was. Helemaal niet toen Naylene uiteindelijk haar hoofd op Michael zijn schouder liet rusten.
“Ik denk dat ik wel een manier weet om het beter te maken.” Er was een grijns in Michael zijn stem te horen.
“Sorry Michael, niet nu.” Zei Naylene op die woorden, omdat ze normaal gesproken maar één ding te betekenen hadden.
“Oh god Nay, je bent zo dirty minded!” Waren Michael zijn woorden daarop. Naylene kreeg wat gekietel in haar zij, waardoor ze haar best moest doen om de taart nog vast te grijpen, voordat die ergens bij de rest van de rotzooi terecht kwam, of nog erger: ergens in het bed waar ze vannacht nog in moesten slapen.
“Ik was aan het nadenken....” “Kun je dat?” De sneer was verdiend, toch was Naylene wel benieuwd naar hetgeen wat Michael zich had bedacht.
“Laat me nou uitpraten, dit is goed!” Naylene draaide ze zich iets bij, zodat ze naar Michael kon luisteren. Het moest nu wel echt iets goeds zijn. Het leek alsof hij een oplossing voor alle problemen had gevonden.
“Ik weet dat je heel erg goed je best doet op de spreuken en dat je aan het leren bent hoe de andere locatie spreuken werken. Maar ik zie ook aan je dat je er helemaal kapot aan gaat. Dus ik was aan het denken hoe we Linn op een andere manier in konden halen en ik denk dat ik haar mobiel misschien kan hacken?” Naylene liet het idee van Michael door haar hoofd spelen. Linn haar telefoon hacken was eigenlijk een best slim idee! Zo konden ze zien wat ze van plan was. Haar zoek geschiedenis was daar vast duidelijk genoeg voor. Misschien had ze wel contact met mensen.
“Michael, je bent een genie!” Naylene schoof de taart aan de kant en sloeg haar armen om haar vriend heen. Dit idee zou echt kunnen werken!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een feestdag zoals deze was misschien helemaal niet belangrijk als ze zouden kijken naar het grote geheel. Het was veel belangrijker dat ze Linn zouden vinden. Dat ze hun beste vriendin weer mee zouden kunnen nemen naar huis, waar ze vervolgens samen zouden kunnen praten over alles wat er was gebeurd. Ze zouden haar uit kunnen leggen dat dit nooit de bedoeling was geweest, en dat er zeker wel momenten waren geweest waarop ze het hadden willen vertellen. En dat de magie van Naylene behoorlijk van pas was gekomen. Juist daardoor hadden verschillende heksen hen in vertrouwen genomen. Het had zelfs Benj iets geholpen, want Naylene had hem meerdere keren thee gegeven wat het verouderen van de man iets tegen was gegaan. Er waren zoveel dingen die Naylene voor haar beste vriendin had gedaan. Linn wist het alleen nog niet, maar ook dat wilden ze haar uitleggen. Daarvoor zouden ze haar echter wel moeten vinden.
Iets waar Michael nu een idee voor had. Hij was er op gekomen tijdens zijn wandeling naar het tankstation, opzoek naar eten. Hij hoopte dat Naylene het ook een goed idee zou vinden en dat ze er de waarde van in zou zien. Het zou wel even duren, want het was niet gemakkelijk om een telefoon te hacken, maar hij wilde het wel proberen.
‘Ik zei toch dat het goed was!’ zei Michael lachend. Hij was zelf best trots op zijn idee. Hij had er nog niet eerder aan gedacht, terwijl het eigenlijk zo simpel was geweest. Natuurlijk waren ze meteen uit gegaan van Naylene haar krachten. Haar magie kwam van pas met dit soort dingen, maar soms vergaten ze beide de moderne technologie. Michael had niet voor niets zich verdiept in computers en alles wat er bij kwam kijken. Hij had er zelfs voor gestudeerd en met een goede laptop en de juiste technieken, zou hij aardig ver kunnen komen. Linn had haar telefoon vast bij zich en Michael was er zeker van dat ze er niet op zou rekenen dat ze dit zouden proberen, dus ze zou haar zoekgeschiedenis vast niet wissen. Misschien zou haar locatie zelfs niet uit staan. In dat geval zouden ze haar kunnen vinden.
‘We hebben wel het één en ander nodig. Laptops, andere apparatuur. Maar ik denk dat we er best ver mee kunnen komen. We zouden kunnen bekijken op welke vluchten ze heeft gezocht, of waar ze is geweest,’ legde Michael uit aan zijn vriendin. Hij hoopte dat het zou werken. Hij wilde zijn andere, beste vriendin weer terug.
‘Ik denk dat het best zou kunnen werken,’ zei Naylene en Michael kon zweren dat hij een trotste toon in haar stem hoorde. Glimlachend gaf hij haar een kus, waarna hij zijn vork weer pakte en een stukje van de taart, die hij vervolgens voor de mond van Naylene hield. ‘Happy Thanksgiving?’
‘Happy Thanksgiving.’
Waar Naylene en Michael hun Thanksgiving rustig door hadden gebracht, en enkel hun kamer hadden verlaten om het bloed op te zoeken, was Liam al de hele dag druk bezig geweest met het diner. Het plan van Bailey was behoorlijk aangeslagen bij de weerwolven. Iets wat Liam eigenlijk niet had verwacht. Iedereen had iemand uitgenodigd. Dat betekende er negen mensen zouden komen, die hij moest voeden. Gelukkig was Bailey al vroeg gekomen om hem bij te staan in de keuken en te helpen met het aankleden van het huis. Liam had er echt zijn best op gedaan, net name omdat Bailey het een belangrijke feestdag vond en het rondom haar verjaardag viel.
De traditionele kalkoen stond al een hele tijd in de oven te garen en de laatste voorbereidingen waren getroffen. Liam en Bailey stonden in zijn slaapkamer. Bailey had zich al omgekleed en Liam had zojuist zijn jasjes aangetrokken. Hij had al een stropdas klaar gelegd, maar Bailey was hem voor. Ze liep naar hem toe en legde de das rond zijn hals, zodat ze die voor hem kon knopen. ‘Ik weet zeker dat je de best geklede aanwezige bent,’ zei Bailey glimlachend.
Liam schudde lachend zijn hoofd. ‘Ik weet zeker dat ik de enige ben die er zo netjes bij loopt.’ Hij wist wel zeker dat Calum er niet veel moeite voor zou doen. Hij wist dat Lotus haar ex uit had genodigd, maar ook hij zou vast in een pak komen. Bailey had er echter op gestaan dat Liam het aan zou trekken en hij had de laatste tijd behoorlijk moeite om haar iets te weigeren. Ze wist precies wat ze moest doen om hem te krijgen waar ze hem wilde hebben.
De bel klonk door het huis, waardoor Bailey vrolijk in haar handen klapte. ‘Het gaat beginnen. Ik ben zo benieuwd!’
Liam en Bailey maakten zich een weg naar beneden, waar de deur al was geopend. Het waren Cameron en Ellysin, die uit waren genodigd door Lotus. Liam vroeg zich af waarom ze dat had gedaan. Hij had haar nooit meer over ze gehoord. In ieder geval niet op een positieve manier. Hij had haar wel eens boos horen roepen dat Cameron met een andere heks in bed had gelegen, of dat haar dochter haar nooit zou zien als een moeder, omdat iemand anders die plek al in had gepikt. Hij had haar echter ook nooit moeite zien doen om die band te verbeteren. Misschien was dit wel haar poging.
‘Wat fijn dat jullie konden komen,’ begroette Liam de twee. Hij nam hun jassen aan en legde zijn hand op de rug van Bailey, zodat hij haar iets naar voren kon duwen. ‘Dit is Bailey, mijn vriendin en het geweldige persoon die dit alles heeft georganiseerd,’ stelde hij haar voor.
‘Het ziet er echt geweldig uit en het ruikt heerlijk,’ zei Cameron, waarna hij zijn hand uitstak naar Bailey. ‘Ik ben Cameron. En deze grote meid kan zichzelf ondertussen wel voorstellen, toch?’ Hij had zijn andere hand op de schouder van het meisje gelegd, die met grote ogen opkeek naar Liam en Bailey. Onder haar arm klemde ze nog een eenhoorn. Eentje die Liam herkende. Die had Lotus haar ooit gegeven, maar hij betwijfelde of ze dat wel wist.
Liam zakte door zijn knieën en stak zijn hand uit naar het meisje. Hij kon zien dat ze sommige gelaatstrekken van haar moeder had, maar ze leek een heel ander innerlijk te hebben. Ze was nu zelfs een beetje verlegen, terwijl dat helemaal nergens voor nodig was. ‘Wat is jouw naam, prinses?’ vroeg Liam aan haar, om haar een beetje aan te moedigen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Feestdagen waren vaak het beste recept voor familiedrama. Grote families die aan het diner zaten, deden alsof alles goed was, terwijl dat niet het geval was. Momenten waarop niemand meer de schijn op kon houden en er uiteindelijk zelf geschreeuw kwam. Of juist heel wat frustratie zich opbouwde en het er allemaal uit kwam op weg naar huis.
Bailey hield van dit soort dagen. Ze had geen woord gelogen. Het was inderdaad bijna haar verjaardag en ze had niets lievers gewild dan deze dag vieren met de vrienden van Liam. Niet om de reden die hij in gedachten had. Het lekkere eten en het gezellig samen zijn, kon haar eigenlijk gestolen worden. Het liefst wilde ze zich omgeven in zoveel mogelijk drama.
Er waren genoeg namen van mensen die Bailey in de hoofden van de weerwolven had gezien. Samen met delen van wensen. Ze was benieuwd geworden naar de mensen, of eigenlijk wezens, die door de hoofden heen gingen van de vrienden van Liam. Bailey kon in ieders hoofd kijken als ze dat wilde, die van magische wezens waren echter zoveel makkelijker dan dat van mensen. Binnen een paar seconden had ze precies door wat iemand wilde hebben. Vandaag wilde ze kijken wie ze hetgeen kon geven wat ze het liefst wilden. Het was niet eens heel moeilijk geweest om één voor één in hun hoofd te planten dat ze mensen uit moesten nodigen. Iets wat ze uit hunzelf waarschijnlijk niet hadden gedaan.
De eerste mensen die aan de deur verschenen, waren de gasten van Lotus. Bailey had bij haar maar al te goed kunnen zien dat ze haar vroegere vriend en hun dochtertje graag in haar leven wilde hebben. Misschien dat de man daar een ander idee over had gehad en daarom was Bailey ook behoorlijk benieuwd geweest naar de heks. Het jonge meisje was nog veel interessanter. Niet dat ze het meisje iets aan zou doen, ze was jong, weerloos en had waarschijnlijk nog niet veel mis gedaan in haar leven. Iets wat van haar moeder niet te zeggen was.
“Het is vast niets in vergelijking met hetgeen wat jij maakt, maar Liam en ik hebben ons best gedaan!” zei Bailey, terwijl ze de hand van Cameron aannam en zachtjes schudde. Bailey had uit Liam wel wat dingen gekregen, zo was ze te weten gekekomen dat Cameron een kok was. Iets wat ze ook al wel uit Lotus haar hoofd had kunnen halen.
Voorzichtig ging Bailey ook iets door haar knieën, zodat ze op gelijke hoogte was met het meisje. Het meisje had onschuld over zich heen. Zelfs in haar hoofd was niets slechts te vinden. Veel meer dan een dagje Disney, was er aan verlangen niet te vinden. Kinderen waren mooi, puur. Toch ging het op een gegeven moment mis, als ze wisten hoe de wereld in elkaar zat. Iets waar dit meisje vast al wel meer over wist dan haar leeftijdsgenootjes. Ze wist immers over alle wezens die nog op deze aarde leefden.
“Ik ben Ellisyn.” Fluisterde het meisje voorzichtig. Ze verstopte zich nog net niet achter de benen van haar vader.
“Dat is een mooie naam. En hoe heet dit schatje?” Bailey ging zachtjes met haar handen over de kop van de eenhoorn. Ze snapte niet hoe alle kinderen ineens bij de dieren kwamen, ze waren echt overal te zien.
“Pixie!” De vraag leek haar helemaal op te vrolijk. Waardoor Bailey weer ging staan, want ze had wel gehoord dat Lotus ook bij in de hal stond.
Ook de rest van de gasten kwamen snel binnen. Bailey was behoorlijk nieuwsgierig geweest naar Rhi. Een vampier die niet uit de stad kwam. Ze was hier nog niet eens zo heel erg lang, maar ze had wel meegekregen dat ze heel wat chaos had veroorzaakt. Door haar was een deel van de andere vampiergroep, zelfs weg uit de stad. Hoe ze dat alles voor elkaar had gekregen, was Bailey ook nog niet helemaal duidelijk. Het was echter geen geheim dat Rhi een behoorlijk slechte ziel had, wat betekende dat ze voor Bailey alleen nog maar interessanter was geweest. Het had echter wel even geduurd voordat ze Calum zo ver had gekregen dat hij haar uit had genodigd.
Samen met Rhi kwam ook Ashton binnen. Bij Lennon was het moeilijker geweest om iemand in haar hoofd te vinden die ze hier had willen hebben. Bailey was echter stil blijven staan bij de man, omdat ook hij een probleemmaker leek te zijn. Wat het allemaal maar leuker maakte. Hoe meer wezens er waren, hoe meer Bailey met ze zou kunnen spelen. Ze kon ze binnen de korste keren alles in hun hoofd planten wat ze maar wilde. Voor haar was dit als het ware ook één grote poppenkast.
Voor de meeste volwassenen had Bailey een goede wijn ingeschonken. Toen ze aan de tafel keek, vond ze dat ze het toch wel goed had gedaan. Niemand leek echt te snappen waarom ze ook al weer waren gekomen, maar ze durfden er allemaal niets over te zeggen. Er was een soort van ongemakkelijkheid, maar niemand durfde er iets over te zeggen.
Bailey hief haar glas, omdat ze de groep toch even wilde bedanken voor hun komst. Door hen zou ze een geweldige avond krijgen, misschien zou ze hier zelfs op door kunnen bouwen de komende maanden. Ze had al een geweldig idee voor de kalkoen. Er zat immers een wensbotje in en het was traditie dat twee mensen er aan trokken en diegene die het langste stuk had, mocht een wens doen. Daardoor zou Bailey iemands diepste verlangen uit laten komen.
“Bedankt iedereen voor de komst. Ik had niet gedacht dat we deze dag met zo’n grote groep zouden kunnen vieren, maar gelukkig hebben jullie allemaal tijd vrij gemaakt om hier vanavond te komen.” Bailey hief haar glas, waarna iedereen een slok nam van de wijn. Hiermee was alles begonnen. Dus kwamen de voorgerechten ook al snel op de tafel.
Bailey keek rond, wie ze als eerste slachtoffer wilde hebben. Ze wilde mensen hun meeste ongemak naar boven halen. Ze besloot te beginnen bij Calum, hij had soms namelijk al een ongemak over zich heen, vandaag was het niet veel anders.
“He Calum? Hoe hebben jij en Rhi elkaar eigenlijk leren kennen. Het lijkt me niet dat jullie twee mensen zijn die op het eerste moment echt bij elkaar passen.” Calum had een hekel aan vampiers. Er was niets wat hij liever wilde, dan een einde maken aan alle vampiers in de wereld, te beginnen bij deze stad. Dan was het ironisch dat hij nu toch een soort van datete met een vampier.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Met alle gasten om zich heen, kon Liam niet anders dan denken dat ze in een vreemd gezelschap waren. Dat Lotus haar voormalige vriend en dochter uit had genodigd, was nog vanzelfsprekend. Hij begreep echter niet wat de vampieren hier deden. Ondanks dat hij wist dat Rhi en Calum elkaar wel eens zagen, leek het er niet op dat ze zoveel om elkaar gaven om een dag als deze met elkaar door te brengen. Wat de mannelijke vampier, Ashton, deed op Liam zijn Thanksgivingdiner, was voor hem al helemaal onduidelijk. Het was niet iets waar je een fuckbuddy voor uitnodigde. Al met al maakte het dat er heksen, weerwolven en vampiers aan zijn tafel zaten. En Bailey.
Het zou zomaar mis kunnen gaan. Iemand zou het één of ander op kunnen brengen en dan zou er zomaar iets vreemds kunnen gebeuren. Bailey had immers geen weet van dit alles. Ze wist niet van het bestaan van magie, of kinderen die zowel heks als weerwolven waren. Liam wilde haar daar het liefst tegen beschermen, maar hij wist niet hoe lang hij dat nog zou kunnen doen. Zeker niet omdat aan zijn tafel niet de meest nette, bescheidde wezens zaten. Zij zouden er vast geen rekening mee houden dat er een mens aan tafel zat.
Liam stopte met eten toen Bailey zich op Calum richtte. De vraag over hem en Rhi was er duidelijk eentje waarop hij zich niet had voorbereid. Liam zag hoe de donkere ogen van de weerwolf heen en weer schoten en heel even bleven hangen op Rhi, die niet van plan leek om antwoord te geven op de vraag of om Calum ook maar iets te helpen. ‘Rhi en ik… Eh.’ Calum krabde zijn achterhoofd, waarna hij met zijn ellebogen op tafel leunde en denkend over zijn kin wreef. ‘We eh, kwamen elkaar tegen en-‘
‘We hebben een paar keer seks gehad,’ verloste Rhi de man uit zijn woorden, al leek niet iedereen blij te zijn met het antwoord. Voornamelijk de vader van de zesjarige leek niet erg blij te zijn met wat er zojuist was gezegd. ‘En we hebben beide iets tegen dezelfde persoon. Dat schept een band,’ vulde Rhi haar woorden nog aan, terwijl ze een slok nam van haar glas wijn, die ze met een vies gezicht terugzette.
‘Ik denk niet dat het verstandig is om te beginnen over Linn,’ greep Liam in, voordat er meer over de vampier zou worden gezegd. Liam wist niet precies hoe het zat. Alleen dat Linn weg was, waardoor er al anderen waren vertrokken en de vampieren van Rhi vrij spel hadden. Als Calum en Rhi daar iets mee te maken hadden… Liam wilde het niet weten. Zeker niet op een dag als deze.
‘Linn?’ vroeg Bailey, duidelijk geïnteresseerd. Liam snapte niet waarom. Misschien wilde ze gewoon interesse tonen in haar gasten, maar dit was niet de meest handige manier. Als er één persoon was waar ze beter niet over konden praten, dan was het wel Linn. Linn en haar groep vol vampiers. ‘En Linn is?’
‘De persoon die mijn leven een fucking hel heeft gemaakt voor meer dan tien jaar en hier de hele shitshow runt,’ legde Rhi uit. ‘Hebben jullie trouwens niet iets anders te drinken?’
‘Rhi, wil je alsjeblieft op je taal letten?’ vroeg Cameron, nog uiterst beleefd voor iemand die haar met één beweging de mond zou kunnen snoeren. ‘Elli, ga anders maar eventjes spelen. Ik heb wat speelgoed ingepakt in je rugzak. Die staat bij de bank,’ zei hij vervolgens tegen zijn dochtertje. ‘Misschien wil Lotus wel met je mee?’
Met wat leek op tegenzin, schoof Lotus haar stoel naar achteren en liep ze met het meisje mee naar het zitgedeelte van de kamer, waar ze samen bekeken wat er in de rugzak zat verstopt. Liam zuchtte en keek de tafel rond. Hij wilde niet dat het gesprek rondom Linn zou blijven draaien. Dat was duidelijk iets wat Rhi uitlokte en hij wilde niet dat er iets zou gaan gebeuren.
‘Ik ben bang dat we niks anders te drinken hebben, Rhi,’ zei Bailey. ‘Maar die Linn, die klinkt toch wel als een behoorlijk interessant persoon. En jullie kennen haar allebei? Was ze jouw ex, Calum?’
‘Bailey,’ onderbrak Liam het gesprek, voordat Calum er antwoord op kon geven. Hij kwam overeind van zijn stoel en liep naar haar toe, zodat hij zijn handen op haar schouders kon leggen. ‘Ik denk dat iedereen wel klaar is met hun voorgerecht. Help je even mee met de borden? Dan kunnen we meteen even kijken hoe het met de kalkoen gaat,’ probeerde Liam zo lieflijk mogelijk te zeggen.
‘Het zijn maar een paar borden, Li,’ zei Bailey lachend, terwijl ze hem een klopje op zijn hand gaf. ‘En ik ben al onze gasten pas net aan het leren kennen. Ik denk dat je de kalkoen ook wel in je eentje aan kan, en anders hebben we een volwaardige kok aan de tafel zitten die je kan helpen!’
Liam zuchtte, wetenede dat hij dit niet zou kunnen winnen. Hij durfde Bailey ook niet echt alleen te laten, maar op dit moment had hij geen keuze. Hij begon de borden te verzamelen, terwijl hij in de gaten hield wat er precies om hem heen gebeurde. Lennon hield zich stil, net zoals Ashton. Die zat verveeld in zijn lege glas met wijn te kijken. Lotus speelde op de grond met Elli, terwijl Cameron hen in de gaten hield en Bailey was ondertussen al weer in gesprek met Calum en Rhi. In ieder geval niet over Linn, maar veel beter was het onderwerp ook niet.
Toen Liam eenmaal alle borden had, bracht hij deze naar de keuken. Ook daar bleef hij luisteren naar wat er zich voordeed aan de tafel. Mocht het mis gaan, zou hij binnen een paar seconden weer terug zijn om de situatie de andere kant op te sturen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Iedere gast wist niet precies wat ze nou in het huis deden. Voor hen was het niet duidelijk dat ze deze beslissing niet zelf hadden gemaakt, maar dat Bailey diegene was geweest die dat voor hen had gedaan. Het was niet eens moeilijk geweest. Calum, Lotus en Lennon waren heel makkelijk te beïnvloeden. De mannelijke weerwolf was misschien nog het moeilijkste geweest. Van buiten was al te zien dat hij een muur om zich heen had gebouwd, die muur was voor Bailey ook wel voelbaar geweest, maar ze had er met gemak door heen kunnen prikken, waardoor Rhi hier uiteindelijk ook aan de tafel zat.
Bailey smulde van de spanning die te voelen was aan de tafel. Rhi had geen blad voor haar mond, wat Cameron niet heel erg prettig vond. Vervolgens was de naam Linn gevallen en ergens was dat precies waarop Bailey had gehoopt. De naam was al vaker voorbij gekomen. Ze had Linn zelf nog nooit gezien, maar er moesten een paar goede verhalen zijn.
Het voelde voor Bailey als vrij spel, toen Liam eenmaal de keuken in was. Ze wist maar al te goed dat hij alles zou kunnen horen en dat hij binnen de kortste keren weer naast haar zou staan als er maar één ding verkeerd werd gezegd. Ergens hoopte ze daar op, dat vanavond iemand eindelijk zou vertellen wat voor wezen ze waren. Dat zou pas echt een grootst drama worden.
“Ik denk dat ik nog niet het genoegen heb gehad om die Linn te leren kennen.” Bailey draaide haar glas voorzichtig in haar hand, waarna ze er nog een slok van nam. De mensen aan de tafel leken niet heel erg goed te weten hoe ze alles verborgen moesten houden. Iets waar Liam veel beter in was geweest de afgelopen maanden. Bailey keek nog altijd uit naar de dag waarop hij haar vertelde wat hij werkelijk was.
“Daar moet je blij mee zijn. Ze is een grote bitch.” Het gezicht van Rhi zei eigenlijk al wel genoeg. Al was ze nu niet de enige die iets te zeggen had. “Maar nog lang niet zo erg als Michael.” werd er zachtjes aan de andere kant van de tafel gemompeld. Iets wat voor mensenoren waarschijnlijk net te horen was geweest. Bailey had het maar al te goed gehoord, wat haar aanleiding gaf om verder over de man te beginnen.
“Er komen steeds meer namen bij die ik niet ken. Zoveel personen die ik nog niet heb leren kennen. Kun je me meer vertellen over deze Michael? Het klinkt niet echt alsof jullie elkaar zo mogelijk.” Bailey had meteen al in het hoofd van Ashton gekeken, op het moment dat hij binnen was gekomen. Daar had hij maar al te goed kunnen zien wie Michael was. Ook de naam Naylene was blijven hangen.
De naam was al genoeg om het gezicht van Ashton totaal te laten veranderen. Normaal gesproken moesten vampiers juist goed zijn in dingen verbergen. Bailey was dan ook nog nooit in het midden van zo’n zooitje wezens geweest, iets wat ze alleen maar grappig vond. Zij kon op haar beurt echter wel een plooi in haar gezicht houden, terwijl ze eigenlijk heel graag wilde grijnzen, misschien wel lachen. De groep was gewoon te zielig voor woorden.
De irritatie bij Ashton stapelde zich op en hij kon zich niet meer inhouden, waardoor het glas dat hij in zijn handen had, ineen spatte.
“Ojee wat een kracht.” Bracht Bailey uit, terwijl ze naar de andere kant van de tafel liep.“Het is me nu wel duidelijk dat je Michael echt niet mag.” Het vuur was te zien in Ashton zijn ogen, op het moment dat Bailey de naam van Michael werderom uitspraken. Ze dacht zelfs heel even dat hij haar aan zou willen vallen. Wat natuurlijk helemaal een goed verhaal was geweest. Jammer genoeg stond Liam al snel naar haast.
“Ik ruim dit wel op, wil jij de rest in de keuken doen?” Jammer genoeg kon Bailey nu niets anders doen dan op het verzoek van Liam in gaan, deels omdat hij haar al halverwege de keuken drukte.
Toen Bailey daar eenmaal was, hoorde ze maar al te goed hoe Liam iedereen toe probeerde te spreken. Hij was duidelijk niet blij met deze hele gebeurtenis. Bailey kon nu eindelijk haar grijns laten gaan. Ze ging verder met de kalkoen, die ze netjes op een schaal kon opdienen.
Tijdens het diner zelf, leek alles te hebben geleerd van de woorden van Liam. Het ging er behoorlijk rustig aan toe. Bailey probeerde op sommige momenten nog wel een onderwerp aan te snijden, wat voor spanning zorgde, maar ze wist dat té veel ook op zou vallen. Daarom had ze zich vooral gericht op de hoofden van haar gasten.
Het leek bijna gezellig te worden. De kalkoen werd aangesneden, de volwassenen dronken nog een wijntje. Zelfs iets wat een traditie was voor kinderen werd onder de volwassenen gedaan. Mede doordat Bailey dat graag had gewild. Door een spelletje waren Calum en Ashton diegene geweest, die aan de wensbot van de kalkoen had mogen trekken. Calum was diegene die het langste eind in zijn handen had gekregen, wat had betekend dat Bailey al zijn wensen aan wilde laten komen. Iets wat nog heel erg leuk ging worden als je het haar vroeg.
Na het hoofdgerecht, was er nog één ding wat restte, het dessert. Diegene die zich de rest van de avond het beste had gedragen, leek het meest enthousiast te zijn over het nagerecht. Ellisyn was van haar stoel gesprongen, om te vragen of ze Bailey had mogen helpen. Zelfs Bailey kon het kleine meisje niets weigeren. Met haar kleine handje in de hare, wilde Bailey naar de keuken lopen.
Er was echter één ding waar Bailey geen rekening mee had gehouden. De kleine Elli, had haar krachten nog lang niet onder controle. Wat betekende dat ze bij wat heftigere emoties, niet meer echt wist wat ze deed. Er schoot wat pijn door de vingers van Bailey, die ze al snel zacht begonnen te gloeien. Terug trekken was al te laat. Ellisyn deed dat al voor haar
Het kleine meisje keek naar haar eigen hand. “Sorry!” Bracht ze geschrokken uit, waarna ze zo snel mogelijk naar haar vader toe rende, om troost te zoeken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Liam had niet verwacht dat zijn toespraak echt effect zou hebben gehad op de anderen. Hij had sommigen niks kwalijk genomen, maar anderen, zoals Rhi, Calum en Ashton, had hij meerdere malen verzocht om allerlei onderwerpen te laten vallen, zoals bijvoorbeeld de andere vampiers en wat ze allemaal hadden veroorzaakt. Bailey wist niks van die wereld en voor nu zou hij dat ook nog even willen houden. Het was behoorlijk chaos geweest en het had zomaar kunnen gebeuren dat iemand had laten zien wat hij of zij echt was geweest. Liam wilde Bailey niet in die chaos hebben. Hij had er over nagedacht om haar te vertellen over zijn wereld, over zijn geheim. Als hij dat zou doen, zou ze echter met zoveel meer dan dit te maken krijgen en dat was niet iets wat hij wilde.
De rest van het diner was echter behoorlijk rustig verlopen. Ondanks dat er hier en daar nog momenten waren geweest waarop Bailey een vraag had gesteld, of als er een naam was genoemd die niet in de goede aarde was gevallen, had niemand er nog op gereageerd. Iets wat Liam nog steeds verbaasde, want waarom zouden ze naar hem luisteren? Misschien was het niet op zijn verzoek, maar iedereen aan de tafel had geheimen en waarschijnlijk hadden ze er zelfs een paar die ze niet wilden delen met iemand zoals Bailey.
Het moment van het nagerecht was aangebroken. Dat, na een verrassende tijd. Tijdens het hoofdgerecht was het haast nog gezellig geworden. Iedereen had rustig met elkaar gepraat en het had Liam de kans gegeven om ook met enkele gasten te praten. Aan Ashton en Rhi had hij zich niet willen wagen, maar hij had wel even met Cameron gepraat, waardoor hij ook naar Desh had kunnen vragen. Liam had de jonge weerwolf ook wel uit willen nodigen, maar hij was er zeker van geweest dat dat niet goed was verlopen, in tegenstelling tot het Thanksgivingdiner.
Bailey was samen met de jongste gast vertrokken naar de keuken om de nagerechten te verzamelen. Ondertussen had iedereen even een moment voor henzelf gehad. Liam was er van overtuigd dat Ashton was vertrokken en hij wilde niet eens ween waar Calum en Rhi naar toe waren gegaan. Cameron en Lotus zaten op de bank te praten en Liam zelf was in gesprek met Lennon, die toegaf dat ze eigenlijk niet eens meer wist waarom ze Ashton in eerste instantie uit had genodigd.
Liam draaide zich om toen hij de snelle voetjes van Ellisyn hoorde. Ze rende op haar vader af en sprong haast bij hem op schoot, waarna ze dicht tegen hem aankroop en haar gezicht verstopte van iedereen in de kamer. ‘Ik wilde het niet doen, papa. Echt niet! Het ging per ongeluk!’
Het meisje trok de aandacht van iedereen die nog in de kamer zat. Er was, voor zover Liam wist, niks gebeurd in de keuken. Wat had er ook kunnen gebeuren? Het kleine meisje had enkel maar willen helpen met de toetjes en Bailey was, voor zover hij had gezien, erg goed met kinderen. Hij had geen gerinkel van glazen of borden gehoord, dus er was vast niks gevallen.
‘Wat bedoel je, lieverd?’ vroeg Cameron zachtjes. ‘Wat het ook is, het is vast niet zo erg en ik weet zeker dat Bailey en Liam er niet boos om zullen worden.’
Elli schudde enkel haar hoofd, waardoor ze de hele kamer in spanning hield. Zelfs Rhi en Calum kwamen kijken wat er aan de hand was, want ook zij hadden vast gehoord wat het meisje had gezegd. Cameron zuchtte en zette zijn dochter iets beter op zijn schoot, zodat hij haar aan kon kijken. Iets wat zij niet durfde te doen. ‘Ik wilde het echt niet doen,’ fluisterde ze nog eens zachtjes.
Liam kwam langzaam overeind, omdat hij zich bedacht dat Bailey nog in de keuken was. Misschien was er wel iets gebeurd en hadden ze het allemaal niet gehoord. Hij zou toch moeten kijken of het nog wel goed ging met Bailey. Op dat moment kwam ze echter in de deuropening staan van de keuken die naar het zitgedeelte van het huis leidde. Voor zover Liam kon zien, zag ze er nog goed uit. Ze bloedde niet, anders had hij dat wel geroken.
‘Elli, wat heb je gedaan?’ vroeg Cameron nog eens. ‘Je kan het wel vertellen.’
‘Ik heb haar magie afgepakt,’ fluisterde het meisje beschaamd, waarna haar ogen vielen op Bailey. Liam wist niet wat hij hoorde. Hij wist wat de dochter van Cameron en Lotus kon doen. Hij had het zelf nog nooit meegemaakt, of gezien. Niet met haar in ieder geval. Wel met Desh. Ook hij had het vaak per ongeluk gedaan. Lotus, Lennon en Calum hadden het gevaarlijk gevonden. Onvoorspelbaar. Misschien was het dat ook wel, maar dat was niet waar Liam nu mee zat. Ellisyn was ervan overtuigd dat ze de magie van Bailey af had genomen. Wat betekende dat Bailey magie in zich zou moeten hebben, wat haar geen mens maakte. Maar wat dan wel?
‘Lieverd, dat kan toch helemaal niet?’ vroeg Cameron. Misschien probeerde hij nog vol te houden dat hier alleen maar mensen waren, of dat het simpelweg onmogelijk was om magie af te pakken van een mens. Elli schudde haar hoofd en pakte haar eenhoorn erbij, waarna ze die voorzichtig de lucht in liet zweven. Snel pakte Cameron hem uit de lucht en gaf hij de eenhoorn weer aan zijn dochter.
Liam slikte, niet wetend wat hij nu moest doen. De vrouw met wie hij samen dit etentje had verzorgd, de vrouw op wie hij verliefd was geworden, had tegen hem gelogen?
‘Ik denk dat we de nagerechten maar een andere keer moeten doen. Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie komt.’ Liam schraapte zijn keel. Hij had nog nooit zo nep geklonken, voor zijn gevoel. ‘Bailey en ik zullen wel opruimen.’
Ondanks dat Liam wat tegenspraak had verwacht, gingen de meesten mensen weg. Bailey bleef verrassend stil. Liam vroeg zich af omdat het kwam doordat haar geheim nu de wereld in was, of dat het kwam door wat ze net had gezien. Uiteindelijk was het huis zo goed als leeg, op de andere weerwolven na. Die hadden zich echter teruggetrokken.
Liam nam Bailey mee naar zijn eigen slaapkamer. Het verbaasde hem wederom dat ze zo gewillig met hem mee ging. Hij trok zijn jasje uit, hij had het behoorlijk warm gekregen. Hij gooide zijn jasje op het bed en ging vervolgens op het uiteinde zitten, terwijl hij naar Bailey keek. ‘Jij hebt behoorlijk wat uit te leggen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Op een gegeven moment was haar geheim uitgekomen. Bailey had hier maanden lang onder de radar kunnen leven. Niemand had door gehad dat er nog een ander bovennatuurlijk wezen rond had gelopen. De meesten zouden niet eens van het bestaan van haar soort weten. Er waren er ook niet veel. Engelen waren niet voor niets hetgeen wat hen omschreef. Vaak bleven ze in de hemel, soms kwamen ze naar beneden, maar alleen diegenen die mensen moesten beschermen. Er was maar een kleine groep dat voor onbepaalde tijd was verbannen uit de rustige plaats. Bailey was zelfs nog maar één keer eerder iemand zoals haar tegen gekomen.
Haar geheim was nu niet meer te ontkennen. Ze had overal overgedacht. Ze had er zelfs voor kunnen zorgen dat de maaltijd voor iedereen prettig was verlopen. Ondanks dat ze het in een grote ruzie uit had kunnen lopen, had ze de waarheid gesproken toen ze had gezegd dat Thanksgiving haar favoriete feestdag was. Daar hadden ze zoveel mogelijk van kunnen genieten.
Nu ging dat echter niet meer. Iedereen was snel naar huis gestuurd. Zelfs de kleine Ellisyn terwijl Bailey het ergens best sneu had gevonden. Het meisje had zich echt schuldig gevoeld en ergens had ze haar willen verzekeren dat er helemaal niets mis met haar was. Waarschijnlijk was het voor zowel vampiers, weerwolven en heksen, te gevaarlijk als er te veel magie van hen af genomen werd. Bij Bailey deed het niet veel, dood kon ze niet echt, dat was ze al geweest voordat ze überhaupt terug was gekomen naar de aarde.
De beschuldigde ogen van Liam lieten Bailey maar niet met rust. Vanaf het moment dat ze samen de slaapkamer binnen waren komen lopen hadden ze bijna gaten gebrand in haar kleding. Ieder ander had zich misschien ongemakkelijk gevoeld, maar Bailey deed dat niet. Er was een tijd gekomen dat ze Liam had moeten vertellen wat ze was. Had ze het op deze manier willen doen? Totaal niet. Het was echter niet erg dat ze het moest doen. Zeker niet omdat Liam ook genoeg dingen voor haar achter had gelaten, dus ze had een poot om op te staan.
“Ik ben niet de enige die iets uit te leggen heeft, Liam.” Bailey haar stem was rustig, alsof er net helemaal niets was gebeurd. Ze wist maar al te goed dat het rest van het huis met haar mee aan het luisteren was. Soms wilde ze dat ze over magische krachten beschikte, zodat ze er voor kon zorgen dat niemand haar hoorde.
“Ik heb dingen voor je achter gehouden omdat ik je niet in deze wereld wilde trekken, maar volgens mij wist je donders goed wat je aan het doen was.” Bailey haalde haar schouders op, daar had hij geen ongelijk in. Vanaf het eerste moment had ze geweten wat hij had geweest. Bij zijn vrienden was het niet veel anders geweest. Zelfs haar nieuwe vrienden hadden geen geheim voor haar kunnen bewaren, ondanks dat ze dat zelf helemaal niet door hadden gehad.
“Ik denk dat je een dame dat zelf moet uit laten maken. Sommigen van ons zijn sterker dan je denkt.” “Ooh praat er niet om heen!” Bailey moest zachtjes lachen, omdat ze duidelijk een irritatiepuntje bij Liam los had gemaakt. Ze hoefde niet eens in zijn hoofd te wroeten om te zien dat hij niets liever wilde dan weten wat ze precies wat. Wat voor wezen ze was.
“Wat wil je weten Liam? Vertel het me, want zo kan ik ook niets. Ik kan dagen vullen met verhalen, maar iets zegt me dat het niet is wat je wil.” Bailey wist dat ze op een lijn stond, waar ze met gemak overheen kon gaan. Liam was boos op haar, maar ze had misschien wel net zoveel recht om boos op hem te zijn. Hij had net zo goed dingen voor haar achter gehouden. Misschien had ze hem wel eerder verteld wat ze was, als hij precies hetzelfde had gedaan. Het was niet alsof ze hem geen kansen had gegeven.
“Wat je bent! En wat the fuck je met mijn vrienden hebt gedaan vanavond!”
Bailey drukte alle kleren die ze op de stoel hadden verzameld er af en pakte die om op te gaan zitten. Ze legde haar armen op de leuning en staarde even naar Liam. In het begin was hij vooral iemand geweest met wie ze het leuk had gehad. Hij had haar naar de juiste wezens kunnen brengen. Ze was niet van plan geweest om maar iets voor hem te gaan voel, iets wat toch was gebeurd. Daar had ze nu niet zo heel erg veel aan. Ergens deed het haar zelfs pijn dat dit gesprek er misschien wel voor kun zorgen dat ze uit elkaar moesten gaan.
“De littekens zijn daar niet gekomen omdat ik ben gevallen.” Bailey zag dat Liam tegen wilde spreken, waarschijnlijk wilde hij haar vertellen dat het er niets toe deed war ze wel van waren gekomen. Ze hield hem echter tegen door haar hand op te steken. Op het moment was zij aan het woord en hij moest haar dan ook gewoon uit laten spreken.
“Ooit was dat de plaats waar mijn vleugels zaten.” Er was vanuit een andere kamer gelach te horen. Bailey wist haast wel zeker dat het van Lennon was, waardoor ze even met haar ogen rolde. “Ondanks dat andere mensen dat blijkbaar grappig lijken te vinden en het fucking kut is dat in dit fucking huis geen privacy bestaat, is het wel waar.
“Een verder uitleg komt een andere keer wel.” Als we alleen zijn, dacht Bailey er achteraan, waarschijnlijk zou Liam die woorden wel opvangen. “Maar ik was ooit een engel, nu ik mijn vleugels niet meer heb en die fucking idioot daar boven me niet meer wil hebben, noemen ze me daar anders.”
Aan Liam zijn gezicht te zien snapte hij er niet heel erg veel van.
“Gevallen engel?” Zei Bailey, alsof er op die manier wel iets zou gaan dagen. Het was iets wat wel in films voor kwam, zelfs in boeken, maar heel erg weinig wezens, laat staan mensen wisten van haar bestaan.
“En ik heb niet heel erg veel gedaan vanavond. Gewoon gekeken wat je vrienden graag willen. Dat is waar we voor zijn?” Engelen horen diepste verlangens uit kunnen laten komen. Zei ze achteraan in zijn hoofd. Niet iedereen in dit huis hoefde dat te horen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Liam had zelf ook het één en ander verscholen gehouden voor Bailey. Natuurlijk had hij dat. Je vertelde niet aan iemand op de eerste date dat je iedere maand een paar dagen uit de running was, omdat je tijdens volle maan veranderde in een weerwolf. Dat was iets wat je pas na enkele maanden zou kunnen vertellen. Tenminste, dat was Liam zijn opvattingen erover. Weken waren te vroeg, jaren te lang. Hij had het Bailey ooit wel willen vertellen, maar nu was hij blij dat hij het niet had gedaan. Al die tijd had ze dit voor hem verborgen gehouden. Dat ze veel meer was dan een mens. Ze was een wezen. Geen vampier, want dat had hij aan haar kunnen ruiken. Ook een weerwolf zat er niet in, want ook die waren te herkennen. Liam had er geen weet van gehad, wat betekende dat zijn eigen instincten hem misschien wel in de steek hadden gelaten. Of misschien had Bailey daar wel voor gezorgd. Op dit moment wist hij niet hoe hij haar moest inschatten.
‘Wat?’ Liam zijn vraag zat vol onbegrip. Ze had gekeken naar wat de anderen het liefste hadden gewild? Waarom zou ze dat doen? ‘Was dat waar dat hele gedoe met het wensbot op sloeg? Wilde je proberen om in Ashton en Calum hun hoofd te kijken, om te zien wat ze het meest wilden?’ Liam schudde zijn hoofd. Dit was gekkenwerk. Hij had veel gehoord in zijn leven, maar dit? Dit sloeg alles. En plotseling besloop hem de akelige gedachten dat als ze zoiets bij zijn vrienden had kunnen doen, ze dat misschien ook wel bij hem had gedaan.
‘Heb je dat ook bij mij gedaan? Heb je, wat voor shit je dan ook allemaal kan, ook op mij gebruikt?!’ vroeg hij aan haar. Hij had veel van haar verwacht, maar niet dit. Hij had gedacht dat hij een eerlijke, leuke, slimme vrouw had ontmoet. Eentje met wie hij samen een toekomst op had kunnen bouwen, maar dat alles was nu verpest. Zoiets zou hij niet meer kunnen doen nu hij wist wat ze was, waar ze over had gelogen. Ze had hem waarschijnlijk alleen maar gebruikt, om wat voor redenen dan ook.
‘Ik heb het je al verteld: een andere keer krijg je meer uitleg,’ herhaalde Bailey haar woorden, maar ze waren niet goed genoeg voor Liam. Niet meer.
‘Nee. Weet je wat? Ik laat je hier niet mee wegkomen. Je gaat het me niet een andere keer uitleggen. Dat ga je nu doen.’ Liam zijn stem klonk haast eisend. Hij wilde nu antwoorden, want hij begreep er niks van. Een gevallen engel? Liam had van veel wezens gehoord, maar hij had niet geweten dat dit er ook nog bij kon komen. Plotseling twijfelde hij aan alles. Als Bailey hier was, was ze dat met een reden. Was het wel zijn idee geweest om haar aan te spreken, of had ze hem naar zich toe gelokt? Was dat iets wat ze zou kunnen doen? Liam had geen idee. Eén ding wist hij echter zeker: ze zou hier niet weggaan zonder dat hij precies wist wat er vanavond was gebeurd en wat ze met zijn vrienden had gedaan.
Hij doorzocht zijn spullen, opzoek naar hetgeen wat hen iets meer privacy zou kunnen geven. Hij wist dat de anderen mee aan het luisteren waren. Als dat hetgeen was wat Bailey ervan weerhield om te praten, dan had hij wel iets wat haar er van zou kunnen verzekeren dat niemand hen zou horen. In een lade, tussen zijn ondergoed vond hij de kaars waar hij naar zocht. Desh had die aan hem gegeven. Hij had verteld dat, als hij de kaars aan zou steken, het er voor zou zorgen dat niemand anders dan de personen in deze kamer zouden weten van het gesprek.
‘Wat ben je allemaal aan het doen, Liam? Ik betwijfel dat kaarslicht de situatie ten goede zal doen,’ zei Bailey, terwijl ze nog altijd in de stoel zat. Zo achteloos, alsof het haar niks deed dat hij nu haar geheim wist.
Liam zette de kaars in het venster van het raam en stak hem aan. ‘Privacy,’ zei hij, waarna hij zich omdraaide naar Bailey. ‘Jij wil dat niemand met ons meeluistert? Prima, dan zorgt dit ervoor. Zo lang die kaars brandt, zal niemand ons horen. Ik laat je hier niet weg gaan voordat je me precies vertelt wat al die gevallen engelen shit betekent en waarom je hier bent. Want het is niet om Thanksgiving te vieren en een normaal leven te leiden!’
Liam kon er niet tegen dat Bailey er zo rustig onder bleef. Dat ze in de stoel bleef zitten en hem aankeek alsof ze niks had misdaan. Dat had ze wel. En hij haatte het. Hij haatte het dat ze tegen hem had gelogen, maar tegelijkertijd ook dat ze gelijk had. Want ook hij had tegen haar gelogen. Maar zij had alles al geweten. Ze had waarschijnlijk al meteen geweten dat hij een weerwolf was, dus Liam vond dat hij meer recht had om boos te zijn op haar dan andersom.
Bailey zuchtte en staarde hem aan. Heel even dacht Liam dat ze op zou staan, de kaars uit zou blazen en het huis zou verlaten, maar dat deed ze niet. In plaats daarvan vouwde ze haar benen over elkaar en ging ze iets rechter zitten. ‘Wat wil je weten?’
‘Ik gok dat als je vleugels er niet meer zitten, je iets hebt gedaan wat daarvoor heeft gezorgd,’ zei Liam. Hij vond zijn eigen woorden behoorlijk gek klinken. Wie sprak er nou over vleugels? Niemand. ‘En dit is je straf? Doelloos ronddwalen op aarde en andere levens overhoop gooien?’
‘Ik dwaal niet doelloos rond. Ik heb een opdracht en zodra ik die voltooid heb, mag ik terugkeren.’
‘Een opdracht,’ zei Liam. Hij lachte om zijn eigen naïviteit. Natuurlijk. Het was ook veel te mooi om waard te zijn. ‘En die opdracht, die moet je hier uitvoeren? In Boise?’
‘Onder andere.’ Bailey haalde haar schouders op. ‘Aangezien dit een bovennatuurlijke broedplaats is, is dit wel de ideale plek ervoor.’
Liam wist dat ze gelijk had. Er waren aardig wat wezens in de stad. Vier weerwolven, twee heksen, een hoop vampiers en dan waren er nog de drie wezens die niet alleen heks waren, maar ook nog een weerwolf of een vampier. Al die wezens leken belangrijk te zijn voor Bailey, anders had ze het niet zo verwoord. ‘Dus je hebt ons nodig? Is dat waarom je iedereen hebt uitgenodigd? Waarom je ons allemaal onder één dak probeerde te krijgen? Wat was je van plan?!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De wereld was niet de plaats die Bailey had verwacht. Ze had het avontuur op willen zoeken. Een leven willen leiden dat niet iedere dag hetzelfde was geweest. Ondanks dat er hier genoeg te doen was. Had ze niet hetgeen gevonden wat haar zo erg had getrokken. Nu was ze al jaren lang bezig om terug te gaan, ze wist niet wanneer het genoeg was, wanneer ze echt klaar was met haar taak hier op aarde en ze weer terug kon. Het duurde nu al jaren, maar het zou best kunnen dat er nog honderden jaren bij kwamen.
“Ik was niet veel van plan!” Bracht Bailey wat geïrriteerd uit. Ze werd nu meteen afgeschilderd als een slecht iemand. Iemand wie meteen alles verkeerd deed, terwijl Liam en zijn vrienden zelf ook geen lieverdjes waren. Ze had in hun hoofden gekeken, ze had gezien wat ze hadden verlangd, maar ze had ook maar al te goed gezien wat ze in het verleden hadden gedaan. Lotus had bewust iemand vermoord, omdat ze een weerwolf had willen zijn. Rhi en Ashton hadden samen wel honderden doden op hun naam. Ieder van de wolven was sowieso verantwoordelijk voor een dood. Ze waren geen schatjes.
“Ik wilde gewoon Thanksgiving vieren. En ja het was misschien handig om te kijken wat de rest van de bovennatuurlijke wezens willen, maar het was echt niet zo dat ik daar vandaag iets mee had gedaan!” Bailey had wel echt iets met de feestdag. Het was een leuke tijd van het jaar. Heel anders dan Kerst, maar dat maakte het juist leuk.
“Houdt op met die bullshit en vertel gewoon wat je wil. Wat je hier doet en wat voor shit je met mijn hoofd hebt uitgevoerd!” Bailey moest haar lach inhouden om die laatste woorden. Natuurlijk dacht Liam dat ze van alles bij hem had gedaan. Niets was minder waar, het meeste was uit hemzelf gekomen. Er waren een paar kleine dingen, maar dat was alleen geweest om hem wat beter te leren kennen. Hij was immers diegene geweest die alles achter had gehouden.
“Je moet ophouden met mij van alles beschuldigen!” Bailey begon nu zelf ook wel een beetje geïrriteerd te raken. Uit frustratie haalde ze haar hand door haar haren. Haar gezicht stond ondertussen ook niet meer zo zeker als het was geweest, niet omdat Liam een gevoelige snaar had geraakt, maar vooral omdat hij niet naar haar verhaal aan het luisteren was. Ze was bezig met vertellen en hij bleef er maar door heen roepen.
“Wil je nou verdomme het verhaal horen of niet?! Want op deze manier kan ik dus echt voor geen fuck praten he?!”
“Als je gewoon to the point komt en niet van alles er bij haalt wel ja!” Aan Liam zijn gezicht was te zien dat hij boos was. Bailey wist dat hij alleen nog maar meer temprament had, omdat hij het weerwolf deel in zich had.
“Ik heb er ooit zelf voor gekozen dat ik het boven niet meer interessant genoeg vond. Het was iedere dag weer hetzelfde. Er was niet veel te doen en ik hoorden van anderen dat er een paar naar de aarde waren gegaan. Dat klonk als een goed avontuur, dus daar heb ik voor gekozen. Maar de aarde is zo shitty. Ik bedoel er zijn mensen zoals jij het minder erg maken, maar voor de rest is het een fucking hel. Dus ik wilde al snel terug, maar dat gaat niet zomaar? Daarvoor moet ik mezelf eerst bewijs, door zoveel mogelijk wensen uit te laten komen. Maar normale mensen zijn zo saai. Dus daarom heb ik gekozen om dat bij bovennatuurlijke wezens te doen.” Bailey haalde haar schouders even op. Ze keek naar het gezicht van Liam, waarvan het wel duidelijk was dat hij dit nog lang niet goed genoeg vond, waardoor Bailey even met haar ogen rolde.
“En wat jouw hoofd betreft. Ik heb eigenlijk geen fuck gedaan. Jij bent op me af komen lopen.” Daar was niets aan gelogen. Liam was uit zichzelf naar haar toegekomen en daar vanuit waren ze vanzelf hier gekomen. Natuurlijk had ze hem in het begin alleen interessant gevonden omdat hij een weerwolf was geweest. Ondertussen wist ze maar al te goed dat die smoes niet meer op ging. HIj was meer dan alleen maar een weerwolf voor haar geworden. De rest was dat echter niet, dus daarom had ze geen probleem gehad met het geen wat er die avond was gebeurd.
Bailey zag dat Liam nog iets uit wilde schreeuwen, waarschijnlijk een nieuw verwijt. Iets waar ze op het moment geen zin in had. Daarom wierp ze hem een duidelijke blik. Hij moest zijn mond houden.
“Vraag je zelf even af Liam. Als ik dingen in je hoofd had gelegd, dan was Desh hier vanavond wel geweest. Dan had ik jou misschien je geheim wel laten vertellen. Ik heb je alles zelf laten beslissen. Daarbij kan jij hier nou wel boos zijn, maar jij hebt ook van alles voor mij verzwegen! Je hebt alle mensen vandaag aangesproken dat ze stil moesten zijn over wie ze waren. Dat is ook niet netjes.”
“Dat is anders! Want blijkbaar wist je vanaf het begin al wat ik was!” “Hoe is het anders? Voor hetzelfde geld had ik dat niet gedaan en had ik nog helemaal niets geweten. Je bent nu gewoon fucking hypocriet bezig.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Het is anders, omdat ik jouw gedachten of die van wie dan ook heb misbruikt voor mijn eigen doeleinden! En of je nou wel of niets in mijn hoofd hebt gedaan, je hebt er wel in gekeken!’ Hij had haar wel over Desh verteld, natuurlijk had hij dat. Hij was niets minder dan eerlijk geweest naar haar toe en uiteindelijk had hij wel over zijn geheim willen vertellen. Hij had het met haar willen delen en hij had willen hopen dat ze er langs heen zou kunnen kijken. Dat het haar niks zou doen. Dat ze het niet erg zou vinden dat hij meer was dan alleen een mens. Nu bleek dat ze het vanaf het begin al had geweten. En misschien was ze wel niks van plan geweest met hem, maar wel met zijn vrienden.
‘Jij bent de reden dat iedereen hier was. Calum had niet bedacht om Rhi uit te nodigen, dat heb je waarschijnlijk gewoon in zijn hoofd geplant. Net zoals je dat bij Lotus en Lennon hebt gedaan en waarschijnlijk heb je alle anderen wel zo gek gekregen om toe te zeggen op de uitnodiging! En dat alleen maar omdat je zelf wensen uit wilde laten komen van ze? Bullshit!’ riep Liam. Hij geloofde het niet. Hij geloofde niet dat ze hun wensen uit zou laten komen en hen alles zou geven wat ze maar wilden. In dit geval was Calum degene die het grootste gedeelte van het wensbotje had gewonnen. Volgens Bailey had hij zijn wensen verdiend.
‘Je snapt het ook echt niet, of wel? Ik heb net nog gezegd dat ik er vanavond niks mee van plan was!’ herhaalde Bailey haar woorden, terwijl ze rond begon te lopen in de kamer. Ze was duidelijk geïrriteerd door hem. Goed. Dat verdiende ze wel, want hij was woedend op haar.
‘Misschien niet vanavond, maar wel een andere keer? Hoe moet ik nu weten dat wat je zegt, de waarheid is? Ik weet niet eens wat je bent, hoe dat allemaal in z’n werk gaat! Maar blijkbaar kun je in iedereen zijn hoofd kijken en mensen manipuleren! Je bent niet veel beter dan Ashton, Rhi of welke vampier dan ook!’ Liam wist dat vampiers maar al te graag hun dwang gebruikten. Hij wist niet of dat hetzelfde was als wat Bailey kon doen, maar het leek er op? Een vampier had net zo makkelijk iemand kunnen dwingen om hier naar toe te komen. Misschien was het enige verschil dat Bailey het bij alle magische wezens leek te kunnen en niet alleen bij mensen. ‘Wat ben je van plan met Calum? Wat voor zieke spelletjes ga je met hem spelen?’
Liam sloeg zijn armen over elkaar heen en keek haar afwachtend aan. Hij wist zelf niet wat Calum zijn grootste wens was, maar hij voelde er weinig voor om die uit te laten komen. Hij snapte ook niet waarom Bailey dat zou gaan doen. Voor haarzelf, dat was wel duidelijk. Ze deed alles omdat zij er belang bij had. Al die tijd had ze alleen maar aan haarzelf gedacht en het was nooit anders geweest. Liam voelde zich behoorlijk voor de gek gehouden, bedrogen haast. Hij had zoveel tijd in haar gestoken, hij was voor haar gevallen en nu stond ze hier voor hem als een persoon dat hij niet eens meer herkende.
‘Oh, dat zou je dan wel weer willen weten, of niet?’ vroeg Bailey aan hem. ‘Je kan niet eens fatsoenlijk naar mijn verhaal luisteren, maar dat wil je dan wel weer weten. Het zou je niet eens iets uit moeten maken. We weten allebei dat je hier liever zonder Calum zou leven.’
Liam zuchtte gefrustreerd. ‘Stop met in mijn hoofd kijken!’
‘Daarvoor hoefde ik echt niet in jouw hoofd te kijken, lieverd,’ zei Bailey lachend. ‘Het is nogal duidelijk.’
Liam schudde zijn hoofd. Dit was hopeloos. Er viel geen gesprek met haar te voeren. Ze vertelde hem alleen maar vage dingen, verhalen zonder details waar geen touw aan vast te knopen was. Hij zou hier nog uren kunnen staan, schreeuwend omdat hij niet begreep wat ze hem had aangedaan. Waarom hij ooit had kunnen denken dat er meer tussen hen was geweest. Hij was niets voor haar. Slechts een hoofd vol gedachten waar ze even in had kunnen spieken.
‘Ik geef het op. Je gaat me toch niks vertellen. Je blijft het maar over vage shit hebben en ondertussen ben je waarschijnlijk al aan het plannen welke sukkel je straks kan verleiden, om bij anderen in de buurt te komen. Ik begrijp het. Je had me hier voor nodig en nu heb je gezien wat je wilde zien. Ik weiger hier nog deel van uit te maken, dus je kunt net zo goed gaan. Ik ben er klaar mee.’ Hij beende naar de deur en gooide deze open, zodat Bailey naar buiten kon lopen.
Bailey schudde enkel haar hoofd, waarna ze haar jas van het bed pakte. Deze nam ze in haar armen en vervolgens liep ze naar de deuropening, waar Liam ongeduldig op haar stond te wachten. ‘Vandaag ging me echt alleen om het vieren van de feestdag, Li. Met jou.’
Liam wendde zijn blik af. Het maakte hem niet uit wat ze eigenlijk had gewild. Het deed er nu niet meer toe. Hij wilde haar weg hebben. Hij wilde het liefst niet eens meer naar haar kijken. Want als hij te lang in haar ogen zou kijken, dan zou hij zich misschien nog gaan bedenken ook.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Of het was gekomen door Michael zijn speurwerk, of omdat Linn onvoorzichtiger was geworden, wist Naylene niet. Veel maakte het ook niet uit. Ze stonden op het punt om hun beste vriendin onder ogen te komen. Daar hadden ze beiden de afgelopen weken heel erg had voor gewerkt. Eindelijk zouden ze kunnen zien hoe het met Linn ging. Er konden gesprekken plaats vinden. Al was Naylene vooral bang dat ze eerst behoorlijk wat op moesten lossen.
Zachtjes kneep Naylene in de hand van Michael die ze stevig vast hield. Ze waren deze ochtend naar Miami gevlogen, waar Linn al een paar dagen was. Michael had gezien dat ze een huisje had gehuurd, aan de prijs te zien, zou ze daar zeker nog een paar dagen blijven. Wat voor hen twee het juiste moment was geweest om naar haar toe te reizen. Er was een kans dat Linn er niet was geweest, dat ze hen had willen misleiden, maar zelfs de spreuken van Nay hadden naar dit punt geleid.
Aan de gezichten van beide geliefden was een soort van vermoeidheid te zien. Ze waren misschien een tijdje op dezelfde plaats geweest. Daar hadden ze echter wel veel uit zichzelf moeten houden. Daarbij was het niet makkelijk geweest om aan bloed te komen. Toch was het voor hen beiden duidelijk dat ze nog even moesten. Vandaag hadden ze al hun krachten nodig gehad. Naylene had zich vreselijk gevoeld dat ze dwang had moeten gebruiken in het ziekenhuis, maar anders waren ze geen partij geweest voor Linn.
Het huisje was in zicht, wat betekende dat Naylene en Michael alleen nog maar konden communiceren met gebaren. Ze moesten voorkomen dat Linn zou vluchten. De kans was groot dat ze dat alsnog zou proberen. Ze waren echter met z’n tweeën en ze hadden al afgesproken hoe het in zijn werk zou gaan. Naylene zou haar magie gebruiken, zodat Michael zich op haar kon richten en haar te pakken kon nemen. Dat was alleen in het geval dat het echt slecht af liep en hetgeen waar ze bang voor waren, waar was: Dat Linn haar gevoelens uit had geschakeld.
De geur van bloed werd steeds duidelijker, met iedere stap die het tweetal in de richting van het prachtige strandhuisje zette. Dit was geen bloed uit bloedzakken. Het was vers, uit een mens. Linn had al tientallen jaren niet meer uit de ader van een mens gedronken. Wat hun vermoeden alleen nog maar meer deed bevestigen. Dit was niet iets wat Linn zo zou doen. Helemaal niet zelf.
Naylene gebaarde wat, ten teken dat Michael de voordeur zou moeten proberen. Ondertussen zou Naylene zelf proberen om achterlangs te gaan. Zo konden ze Linn nog enigzins verrassen, ondanks dat er al wel een kans bestond dat ze de voetstappen van haar vrienden had gehoord.
Na nog een zacht kneepje in Michael zijn hand te hebben gegeven, liep Naylene via de zijkant van het huisje naar de grote tuin die grensde aan een deel van de zee. Een deel van Naylene vroeg zich af hoe Linn dit voor elkaar had gekregen. De groep had genoeg geld, maar iets zei haar dat ze het geld dat voor het huisje moest worden betaald, niet zelfde afgaf. Misschien werd het wel niet eens gegeven. Er was geen overdracht geweest, alleen een bevestiging op haar mail dat het huisje nog een aantal dagen voor haar was.
Er waren allerlei scènario’s door Naylene haar hoofd heen gegaan. Linn die hier niet meer was. Linn die hier wel was, maar juist aan het wachten was op haar vrienden, zodat ze hen eens goed kon vertellen wat ze allemaal vond. Een emotionele instabiele beste vriendin, die ineens voor haar zou staan. Alles had gekund. Zelfs de mogelijkheid dat ze helemaal geen gevoelens meer had gevoeld, was door Naylene haar hoofd heen gegaan. Wat Naylene in de achtertuin aantrof, was echter niet iets wat ze had verwacht.
Linn was duidelijk aanwezig. Ze had zelfs plaats genomen op één van de zonnebedden die er stonden. Een cocktail in haar handen, een bikini aan met daarover één vaan haar bekende kimono’s en natuurlijk een grote zonnebril op haar gezicht. Wat dat betreft was er niets wat gek was voor Linn. Hetgeen waar Naylene haast van walgde waren de mannen die te zien waren. Een van de mannen stond naast Linn, hij had net een snee in zijn eigen hand gemaakt en liet het bloed langzaam in haar cocktail druppelen. Een anderen was te vinden in het zwembad, hij was echter niet meer levend. De wond in zijn nek had er voor gezorgd dat het water ook deels rood was geworden.
“Oepsie?” Zei Linn lachend. Naylene kon haar amper aankijken, niet om alle geheimen die ze verborgen had gehouden, maar juist omdat daardoor dit alles was gebeurd. Linn was niet meer wie ze hoorde te zijn. Ze gedroeg zich totaal anders. Ze maakte misbruik van mensen. Speelde waarschijnlijk spelletjes. Het was van alles wat Naylene ooit in Ashton had gezien, al hoefde hij daarvoor zijn gevoelens niet voor uit te zetten.
“Will, wees eens een schat en haal onze andere gast op.” Natuurlijk wist Linn dat Michael hier ook ergens was. Naylene had hem binnen horen komen en daar had wat walging geklonken. Er was meer bloed te ruiken, dus waarschijnlijk zag het er binnen niet heel erg veel beter uit.
“Linn.” mompelde Naylene. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Zij had dit gedaan. Deels door haar was Linn niet meer hoe ze ooit was geweest. Ze deed dingen waar ze ooit spijt van zou krijgen.
“Dit is niet hoe je bent.” Dat waren de eerste woorden die Naylene aan haar vriendin wilde vertellen. Samen met hoeveel spijt ze had. Ze wist echter ook dat het nu woorden waren die helemaal niet binnen zouden komen. Het boeide Linn allemaal niets meer wat er was gebeurd, wat ze deed, of wat er zou gaan gebeuren.
Een vampier zonder gevoel was een moordmachine. Het meest gevaarlijke wezens wat er maar bestond op deze aarde. Iets wat totaal niet bij Linn paste.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het strandhuisje in Miami was te mooi geweest om te laten liggen. Nu het in grote delen van het land ijzig en koud was geworden, was de warme zon en het strand meer dan welkom geweest in Linn haar ogen. Ze had al vele staten bezocht en ze had zich in iedere stad of dorp vermaakt met de mensen om haar heen, maar de laatste paar dagen had ze meer behoefte gehad aan wat tijd voor haarzelf. Daarom had ze een vliegtuig gepakt en was ze naar Miami gegaan. Het strandhuis was binnen een paar uur geregeld.
Linn leefde al weken zo. Nadat ze was vertrokken bij Luke, had ze haar gevoelens uit gezet. Aan het begin was het gek geweest. Ze had zich leeg gevoeld. Een wit canvas, wat opnieuw geschilderd zou kunnen worden. Alles waar ze over in had gezeten, alles waar ze bang voor was geweest, was er opeens niet meer geweest. Al had het nog wel bestaan, maar het had haar niet meer gedeerd. Ze had geen angst meer gevoeld voor Rhett, ze had zich niet meer verraden gevoeld door haar vrienden. Haar vrienden, die op dit moment op het terrein van het strandhuis waren. Ze had Naylene en Michael al lang gehoord. Doordat ze dagelijks vers bloed dronk, werkten haar versterkte zintuigen optimaal.
‘Het is hoe ik nu ben,’ antwoordde Linn onverschillig. ‘En ik denk dat ik dit prefereer aan het onzekere, over-romantische, instabiele vrouw die ik was.’ Het uitzetten van haar gevoelens was de beste keuze die ze in lange tijd had gemaakt. Het was allemaal zo simpel nu het haar niets meer uit maakte. Ze maakte zich geen zorgen om wat er zou gebeuren als iemand door zou hebben dat er een lijk in haar zwembad dreef. Het interesseerde haar niks meer dat de lokale autoriteiten er achter zouden kunnen komen dat er een vrouw was die meerdere mannen in korte tijd had vermoord. Het deerde haar zelfs niks dat haar voormalige beste vrienden haar op hadden gezocht. In haar eerste paar weken had ze nog moeite gedaan om van de radar te blijven, maar ze had zich al snel gerealiseerd dat het nergens voor nodig was. Als Michael en Naylene haar hadden willen zoeken, hadden ze dat mogen doen. Het deed Linn niks meer.
Linn draaide zich om toen ze hoorde dat Will er weer aan kwam, samen met Michael. Michael leek gewillig mee te zijn gegaan. Waarschijnlijk omdat hij de man geen pijn had willen doen en hij gemerkt had dat hij onder Linn haar dwang was. Er was een tijd geweest waarin Linn haar dwang veel meer had gebruikt, maar Naylene had er op neergekeken. Ze had gezegd dat het geen manier was om met mensen om te gaan en Linn was het, stom genoeg, met haar eens geweest. Nu was het haar beste middel om rond te komen. Het huis waar ze zich bevonden, hoefde ze niet eens te betalen. Het bloed hoefde ze niet langer uit ziekenhuizen te halen. Ze kon het vers uit de ader drinken, of als ze eens verandering wilde: in haar cocktail.
‘Michael, wat fijn dat je ons ook wil vergezellen met jouw gezelschap,’ zei Linn glimlachend. Ze nam een slok van haar cocktail en likte haar lippen af. ‘Als jullie ook willen? Will smaakt heerlijk, toch lieverd?’ Ze wenkte de man, waarna ze hem naar zich toe trok om hem een kus te geven. Met haar tanden schraapte ze langs zijn lippen, waardoor kleine druppels bloed opwelden. Ze veegde het bloed weg met haar vingers en likte deze af.
‘God, Linn. Dat is echt walgelijk,’ merkte Michael op.
‘En jij ziet er verschrikkelijk uit,’ zei Linn lachend en ze gebaarde naar het masker dat hij voor zijn gezicht had gebonden. Het leek haast een mondkapje wat mensen in Japan droegen tegen de smog. Het zou haar ook niks verbazen als hij het daar op had gepikt.
Linn schoof de zonnebril in haar haren, zodat ze naar de twee kon kijken. Ze zagen er moe uit. Verslagen. Waarschijnlijk waren ze weken bezig geweest om haar te vinden. ‘Arme schatten ook,’ merkte ze op. Ze kwam overeind van de stoel en liep met haar cocktail in haar handen naar de twee toe. ‘Ik had gedacht dat het niet zo moeilijk zou zijn. Het leek zelfs heel even alsof jullie het op hadden gegeven om me te zoeken. Met jouw magie dacht ik dat jullie er zo achter zouden zijn waar ik me had verstopt.’ Linn kon er nu zorgeloos over praten. Eén van de voordelen dat ze haar gevoelens van zich af had gezet. Het deed haar niks meer dat haar beste vriendin haar voor had gelogen. Al zou Naylene een magisch trucje laten zien, het maakte haar niks meer uit.
‘We hebben naar je gezocht, Linn. We maakten ons zorgen om je,’ zei Michael. Linn kon de emotie in zijn stem horen, maar het deed haar niks. Het maakte haar niks uit dat haar vrienden het hele land af hadden gezocht voor haar. Het was hun eigen schuld dat het zo was gegaan. Als ze zich niet zo van de domme hadden gehouden, had het nooit zo hoeven zijn. ‘En nu willen we praten. Dat is alles wat we willen,’ vulde Michael zijn woorden nog aan.
Linn schudde lachend haar hoofd. ‘We hoeven niet te praten. Er is niks meer aan de hand? Het maakt mij niks uit dat Naylene een heks is, of een vampier. Hoe ze ook aangesproken wil worden.’ Linn wapperde met haar hand. ‘En blijkbaar wil jij graag als een mislukte ninja rondlopen. Wat jullie maar willen, doe jullie ding.’ Linn haalde haar schouders op.
‘Will?’ ze draaide zich om naar de man. ‘Misschien kun je nog twee van deze heerlijke cocktails maken voor onze gasten? Ze zien een beetje bleekjes.’ Linn nam de laatste paar slokken uit haar glas en gaf het lege glas vervolgens aan de man, wie ze een klopje op zijn ontblote borstkas gaf. Glimlachend draaide ze zich weer om naar de twee.
‘Linn, stop daar mee. Je weet best dat we niks hoeven! Niet op die manier,’ wees Naylene haar terecht. Linn zuchtte en liet zich weer op het ligbedje zakken. ‘God, Naylene. Soms ben je zo saai.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Toen Naylene zelf net een vampier was geweest, had Linn heel erg anders geleefd. In die tijd was het nog niet mogelijk geweest om aan bloed te komen, door dit op te halen in ziekenhuizen, zoals ze nu deden. Het was echter vaak voor gekomen dat Linn diegene, van wie ze bloed had gedronken, niet had kunnen laten leven. Naylene snapte dat, bij haar was het ook wel eens fout gegaan.
Erger was misschien nog wel dat Linn in die tijd haar dwang voor alles wat los en vast zat, had willen gebruiken. Iets wat niet zomaar kon. Hoe konden twee vrouwen in die tijd nou een groot huis bezitten? Ze hadden niet veel mogen doen. Ze waren simpel begonnen met een huisje waarbij ze hun eigen groente en fruit hadden kunnen verbouwen. Vanuit daar hadden ze zelf wat dingen kunnen maken, die ze weer verder hadden kunnen verkopen. Ondertussen waren de twee vriendinnen niet meer verlegen om geld. Het huis waar ze zich nu in bevonden, had Linn daarom ook makkelijk met hun geld kunnen betalen. Ze had echter voor een andere manier gekozen, eentje die ze zelf als ‘leuker’ zou bestempelen.
Naylene en Michael hadden de mogelijkheden samen uitgedacht. Van alle dingen die hier hadden kunnen gebeuren, was dit toch wel hetgeen wat ze hadden verwacht. Niet in deze mate, maar ze hadden kunnen weten dat Linn haar gevoelens uit had gezet. Ze had immers een spoor van ellende achter gelaten, die ze al wel op hadden gemerkt. Hier was het nog zoveel erger. Nooit hadden ze verwacht Linn aan te treffen met meerdere mannen, lijken zelfs. Naylene kon ruiken dat diegene in het zwembad en Will, niet alleen waren.
“Er is van alles aan de hand.” Bracht Naylene verbaasd uit. Linn had dat natuurlijk zelf niet door. Het boeide haar helemaal niets. De Linn die ze kende, zou mensen nooit op deze manier behandelen. Ze had het op een gegeven moment zelfs vreselijk gevonden dat ze bloed hadden moeten drinken van mensen of dat ze haar dwang had moeten gebruiken. Nu deed ze dat alles alsof het helemaal niets was. Het boeide haar echt helemaal niets.
“Ach Nay, stel je niet zo aan. Daar ben je veel te goed in. Trouwens, ik denk dat Michael er wat anders over denkt.”
Naylene keek in de richting van Michael. Zijn woorden waren net heel erg sterk over gekomen. Aan zijn gezicht was wel iets anders te zien. Will had immers zijn bloed in een nieuw glas laten druppelen. De ogen van Michael waren niet meer het lichte groen, dat ze normaal hoorden te zijn. De aderen in zijn ogen waren opgezet, alles was rood geworden, net zoals het gebied rond zijn ogen. De dorst was vreselijk en het was wel duidelijk dat de geur van bloed Michael zijn hoofd op hol bracht, ondanks dat hij het mondkapje op had, die de geur een beetje tegen hield.
“Michael.” zei Naylene zachtjes, ten teken dat het wel goed kwam. Hij wist hoe hij zich in moest houden, hoe moeilijk het ook was.
Praten ging niet lukken. Ieder woord wat ze zouden zeggen, zou door Linn uit worden gespuuwd. Ze zou er iets stoms op te zeggen hebben, het verdraaien. Ze zouden niet met haar kunnen praten, voordat ze haar gevoelens weer aan had staan. Iets wat niet makkelijk zou gaan.
“Dus, ik vond het heel erg gezellig, maar het word tijd om te gaan.” Linn leek door te hebben wat ze van plan waren. Dan snapte Naylene niet waarom ze hen hier naar toe hadden laten komen. Misschien hoopte ze dat ze nu afgeleid waren door het bloed van Will dat voor hun neuzen stond. De man stond immers met de glazen bloed in zijn handen, te wachten totdat ze het aan namen.
Linn was de snelste van hen drie. Dus toen ze weg begon te rennen, konden Michael en Naylene wel achter haar aan rennen, het was echter niet iets wat hen heel erg hard zou helpen. Er was één ding dat het wel deed, iets waar Linn op het moment helemaal geen rekening mee leek te houden. Naylene haar magie.
Naylene rende toch achter Linn aan. Zodat ze haar in de buurt had. Toen ze behoorlijk dicht bij was, concentreerde Naylene zich op de hersenen van Linn. De kleine adertjes die daar doorheen liepen. Eén voor één liet ze het zachtjes knappen. Al snel werden ze weel geheeld door het vampierbloed. Naylene gaf het echter geen rust en liet ze zo snel weer knappen. Daardoor viel Linn met een klap op de grond.
Er waren heel veel nare woorden, die over de lippen van Linn heen kwamen. Hoe Naylene moest stoppen. Iets waardoor ze op het moment alleen nog maar meer door wilde gaan. Ergens was het gemeen om te bedenken, maar op het moment verdiende Linn de pijn. Ze had behoorlijk wat gezinnen kapot gemaakt de afgelopen tijd.
Gelukkig kwam Michael ook al snel aangerend. Hij zag er nog steeds pips uit, maar hij had zichzelf duidelijk weg kunnen trekken van het bloed.
Naylene liep verder naar Linn, zodat ze haar op de grond kon houden. Door de spreuk was ze slap en kon Naylene haar met gemak met haar handen op de grond houden. Daardoor kon Michael, de touwen die hij mee had genomen in zijn rugzak, om de handen van Linn heen wikkelen. Daarom zouden ze Linn de komende tijd vast in bedwang houden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld