Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Vasilissa

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter
Hij legde een arm tegen de muur en wachtte geduldig totdat ze open deed, nouja hij wou geduldig wachtte, maar Carter was gewoon heel erg ongeduldig en klopte daarom nog een keertje op de deur. De slaperige stem van Madison liet hem even kort grinnikten. ''Goodmorning Sunshine..'' Begon hij grijnzend en liep achter haar aan naar binnen toe. ''Zo, sorry hoor..'' grinnikte hij en haalde zijn schouders op. ''Ik wil me even komen verontschuldigen voor gisteravond, en bedanken dat je m opsloot.'' Zegt hij en haalt vluchtig een hand door zijn haren heen. Hij leunde een beetje naar achter en grinnikte even naar Madison. Opeens vloog de deur open. Wat er daarna gebeurde was heel erg snel. Carter sprong op, maar zelfs voor deze verrassing waren zijn reflexen te langzaam. Hij werd vastgepakt en voelde zich door zijn knieën zakken. Hij werd meegenomen naar een busje en daarin gestopt samen met Madison. Beide konden ze niks doen aangezien ze en soort teaser tegen hun nek kregen. Carter gromde en sloot even kort zijn ogen. ''Ik heb gevonden wat we zochten...'' Carter spitste zijn oren. ''Het lag op een bed..'' Carter opende zijn ogen en ging rechtop zitten. Ze zaten in een soort busje en hij keek naar madison. Het busje kwam in beweging en ze konden er niet uit. Shit nee, als ze maar niet dat boekje bedoelde.. nee dat kon niet.. Carter schoof naar Madison toe en pakte haar hand. ''Alles oké?"' Vroeg hij lief en glimlachte zwak. ''ik bescherm ons en haal ons hieruit.'' Zei hij zachtjes. Oké hij moest toegeven dat dit meisje in een korte tijd behoorlijk wat los in hem had gemaakt. Hij keek haar lief aan en sloot kort zijn ogen.
Na enkele minuten kwam het busje tot stilstand. Ze werden eruit gehaald maar de omgeving kon Carter niet echt zien aangezien zijn ogen nog wazig waren van het wennen aan het felle buitenlicht. Carter werd samen met Madison in een soort glazen cel gegooid. Hij stond midden in een soort vampierjagers hoofdkwartier en hij was helemaal van glas. Makkelijk om te breken maar dit glas was echt enorm dik. ''Laat ons hieruit!'' Schreeuwde Carter en bonkte met al zijn energie tegen het glas. Het enige wat ze deden was lachen. Carter voelde zich boos worden en keek naar Madison en ging uiteindelijk maar naast haar zitten op de grond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Madison:
Carter kwam binnengelopen en keek haar grijnzend aan. Ze kon zijn sarcasme nu even niet waarderen. Niet nu ze zo'n kater had. En na alles wat hij gisteravond had gedaan al zeker niet. Toch moet ze wel een beetje om hem grinniken. Dat hij moeite deed om zijn excuses aan te bieden, dat was ze niet van hem gewend. "Het is al goed" Ze wil net aan hem vragen of hij misschien nog wat kleding voor haar heeft als de deur met een harde klap opengaat. Madison springt op van het bed en rent naar de deuropening. Maar iemand was haar voor en pakte haar bij haar nek. Wie waren dit? Ze trapt in het rond in de poging om losgelaten te worden. Het helpt niets, ze wordt alleen nog maar steviger vastgehouden. "Laat me los" gromt ze, maar zoals verwacht luisteren ze niet. Ze wordt meegenomen het huis uit, een busje in. De vampierjagers.. Ze hadden haar gevonden. Dat kon niet anders, niemand kon weten waar ze was. Ze was hier verder nog nooit bij Carter geweest of gespot, dus wie zou het anders kunnen weten? Ze wordt in de hoek geduwd en een teaser drukt in haar nek. Madison kijkt de man met een dodelijke blik aan en gromt even. Als hij dacht dat ze zich over ging geven, dan had hij het mooi mis. Ze zal niet opgeven tot zij en Carter hier weg zijn. En die man zal ervoor boeten ook, daar zou ze persoonlijk voor zorgen. Carter lijkt zich zorgen te maken om haar. Waar het vandaan kwam, ze had geen idee. Hij gaf toch niet om haar. "I'm fine" mompelt ze, en ze richt zich weer op de man. Dat Carter haar hieruit wilde halen vond ze wel lief, maar ze wist als geen ander dat het een behoorlijk klusje was om uit het hoofdkwartier te ontsnappen. Ze was hier al een paar keer eerder gevangen genomen, maar ze had telkens weer weten te ontsnappen. Ze kende het op haar duimpje, net als de mensen die er werkten. Dat kan in hun voordeel werken, aangezien ze zowat alle ontsnappingsroutes die er te vinden waren, nog goed in haar gedachten heeft zitten. Niet veel later stopt het busje, en worden ze beide uit het busje geduwd. Met de teaser tegen haar nek loopt Madison met veel tegenzin het gebouw in. En nu zal het allemaal weer overnieuw beginnen.. De enige plaats die ze de afgelopen jaren heeft weten te ontlopen. En ze hebben haar weer gevonden.. Ze wordt samen met Carter in een glazen cel gegooid in het midden van de grote hal. Ze zucht gefrustreerd wanneer ze de deur sluiten, en kijkt met een geconcentreerde blik rond. Carter was ondertussen helemaal aan het losgaan op het glas. "Doe geen moeite, het gaat niet breken" zucht ze. Daar was ze allang achter gekomen in haar tijd hier. De mensen achter het glas leken dit allemaal wel erg grappig te vinden. Madison staat langzaam op en loopt naar het glas toe. Het boeide haar op dit moment echt niets dat ze nog steeds in haar lingerie en t-shirt stond. Het enige waar ze zich op focuste, waren de mensen buiten deze cel. En één gezicht kwam haar maar al te bekend voor.. "Marcus.." mompelt ze, en haar blik verandert meteen. Het was eigenlijk geen verassing dat hij hier ook was. Maar nog steeds had Madison diepgekoesterde haat voor die jongen. Ze slaat vol met haar vuist op het raam. "Son of a bitch" vloekt ze, en ze haalt gefrustreerd een hand door haar haar. Nu hij er was zal het veel moeilijker worden om hier nog uit te komen.. Ze draait zich om en laat zich met haar rug tegen de wand neer zakken. De moed zakt haar nu echt in de schoenen. Hij had haar jarenlang achtervolgd. En net nu ze eindelijk haar leven weer had opgepakt en ze dacht dat hij het had opgegeven, verschijnt hij weer in haar leven. Het was net alsof hij er gewoon op uit was om haar leven te ruïneren. Verdiende ze dan niet een normaal leven na alles wat er gebeurd is? Ze trekt haar benen op en staart woedend voor zich uit.

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter
Hij zat zuchtend op de grond en keek jaar Madison die duidelijk iemand herkende. "Wie is dat?' Vroeg hij geïnteresseerd en hield zijn hoofd een beetje schuin. Hij voelde wel dat ze nog steeds een soort kleine haat tegen hem had. Hij had zo aardig tegen haar gedaan en ze kon het blijkbaar nog steeds niet waarderen. Carter speelde een beetje met zijn haar en keek toen om hem heen. Twee mannen liepen naar binnen met een zak. Shit, dat leek verdomd veel op het boekje.. Carter beet in zijn lip en gaapte kort. 'Baizen, ga eens staan.' Zei een man die voor het glas kwam staan. 'Waar is je familie? ' vroeg hij. Carter bleef zitten en keek even weg. 'Dood..' mompelde hij en sloeg zijn armen over elkaar en ging staan maar bleef tegen de muur aan leunen. Hij zou hun niks over zijn familie vertellen. Wat wouden ze van hen? Madison had niks fout gedaan en Carter ook niet. Hij gaat naast Madison zitten en de man loopt weg. Carter probeerde het nog één keer. Nog 1 keer om het vertrouwen van Madison te winnen. Om haar te laten begrijpen dat ze niet alleen is en Carter om haar geeft. Hij pakte voorzichtig haar hand vast en verstrengelde hun vingers en leunde met zijn hoofd tegen het glas aan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Madison:
Carter werd een beetje nieuwschierig, dat kon ze zo aan zijn blik zien. "Dat daar is de grootste klootzak aller tijden" zucht ze. "Voor hem was ik op de vlucht" Ze laat haar hoofd rusten op haar knieën. Kon Marcus haar dan nooit met rust laten? Jarenlang. Jarenlang was ze hem te snel afgeweest en hem weten te ontwijken. Vreselijke dingen had hij haar aangedaan. Ongeveer een halve eeuw nadat Madison was veranderd kwam Calum, de soldaat die haar veranderd had, om het leven door de vampierjagers. Ze had zich alleen gevoeld, en zag geen nut meer in het leven. Maar toen ontmoette ze Marcus, een menselijk slachtoffer van de strijd tussen de vampiers en de vampierjagers. Hij was de enige die om haar gaf, die haar gelukkig kon maken. Ze geloofde hem, en dacht dat ze misschien eindelijk een normaal leven kon lijden. Ze dacht dat hij echt van haar hield en ze wilde voor eeuwig bij hem zijn. Maar ze had zich op hem verkeken.. Hij bleek een spion te zijn voor de vampierjagers. Het was allemaal een toneelstuk geweest, ze betekende niets voor hem. Het enige waarom hij dat deed was zodat hij een vampier had om testen op uit te voeren. Vreselijke testen, waarbij ze zo erg gemarteld werd dat ze wensde dat ze dood zou gaan. Dat alles over zou zijn en ze deze pijn nooit meer zou voelen. Bij elke test werd het een stapje erger.. Het begon met bloed afnemen en onder een microscoop onderzoeken. Uiteindelijk werd het zo erg dat hij alle botten in haar lichaam brak, haar elektrocuteerde en bleef mishandelen. Allemaal om maar te zien hoe het genezingsproces werkte en hoe het was om een vampier te zijn. Ze had hem gesmeekt om te stoppen, maar het hielp allemaal niets. Ze had haar longen uit haar lijf geschreeuwd van de pijn. Maar hij gaf alleen om haar vampiergen in haar bloed en haar lichaam voor de tests. Voor de rest betekende ze niets meer voor hem. Ze had gelukkig na een paar jaar weten te ontsnappen en was zo snel mogelijk gevlucht. En nu, wanneer ze voor het eerst weer ergens woont en haar leven weer oppakt vindt hij haar weer. Haar leven kon niet meer erger worden. Als het zo doorging dan hoefde het van haar allemaal niet meer. Ze ging nog liever dood dan dat ze weer zijn proefpersoon werd. Ze kijkt op wanneer er twee mannen naar binnen komen lopen. Het waren dezelfde twee bewakers als altijd, ze herkende ze het moment dat ze binnen kwamen lopen. Maar wat moesten ze met Carter? En waarom vroegen ze naar zijn familie? Hij lijkt niet toe te geven en blijft eigenwijs zitten. Dat vond ze zo leuk aan hem, het boeide hem serieus helemaal niets wat anderen van hem vonden. Hij deed wat hij wilde doen en als dat iemand niet aanstond: so what? De mannen lijken het ook door te hebben en lopen de cel weer uit. Hij komt naast haar zitten, en Madison zegt er niets over. Ze voelde zich zo alleen, alles leek haar tegen te zitten. Ze verdiende geen geluk of een normaal leven. Het enige wat haar toekwam waren problemen, pijn en woede. Dat was blijkbaar alles wat het leven voor haar in petto had. Carter pakt haar hand en verstrengeld hun vingers. Madison protesteert niet en gaat wat dichter tegen hem aanzitten. Haar hoofd legt ze op zijn schouder, en ze voelt tranen opkomen. Ze knippert ze weg en bijt op haar lip. Ze moest nu sterk zijn en gewoon doorgaan. Ze mocht nu de moed niet opgeven..

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter
Madison zei niet veel meer over hem dan, om het even samen te vatten, dat ze hem niet mocht. Carter was blij dat ze zijn hand vast hield. Dit betekende dat ze hem toch niet helemaal een eikeltjes had gevonden. Hij sloot kort zijn ogen maar zijn blik viel alweer snel op het boekje op het bureau dicht bij hen. Ze hadden er al een paar keer ingekeken maar niks gezegd tegen elkaar hardop. Carter likte over zijn droge lippen. Aangezien ze hier toch nog wel even samen vast zaten begon hij maar een beetje een gesprek met Madison. 'Dus... we hebben het wel steeds over het verleden gehad. Maar vertel nu eens over het heden. Wacht er ergens een geliefde op je?' Grinnikte hij en keek haar aan. Carter wist wel dat ze hun konden horen maar wat boeide het. Hij wou gewoon een leuk gesprek met Madison. Er kwam een man naar het bureau en pakte het boekje waarna hij naar Carter keek en het meenam. Waarna toe wist Carter niet maar overal was beter dan bij Madison in de buurt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Madison:
Ze voelt zich veilig, zo bij Carter. Het was net alsof ze voor even vergat in wat voor omgeving ze waren. Voor haar gevoel waren ze net als gisteravond nog bij hem thuis, op het bed, aan het praten over vanalles en nog wat. Hij gaf haar een fijn gevoel, iets wat ze al erg lang niet meer had gevoeld. Ze kruipt nog wat dichter tegen hem aan en sluit voor eventjes haar ogen. Ondanks dat ze zich fijn bij hem voelde, ging ze er niet vanuit dat hij hetzelfde voelde. Waarom zou hij anders eerst zo haterig doen? Ze kon zich niet bedenken waarom hij überhaupt eerst zo deed. Ze genoot gewoon van het moment voor hoe lang het duurde. Zijn pogingen gisteravond waren vast alleen omdat hij gewoon stomweg dronken was. Hij voelde er waarschijnlijk niets bij, dat wist ze wel zeker. Ze hoort Carter weer tegen haar praten en opent haar ogen. Een geliefde? Zij? Nee, dat nog niet. "Nee, dat was het laatste waar ik aan heb gedacht de laatste tijd" zegt ze zacht en ze staart voor zich uit. Hoe hij erbij kwam, ze had geen idee. Misschien deed hij het om haar op haar gemak te stellen. Of misschien wel gewoon uit nieuwschierigheid. "En j-" Ze stopt met praten wanneer de deur van de cel opengaat. Marcus komt binnenlopen, en haar blik verandert spontaan. Ze haalt haar hand uit die van Carter en kruipt wat meer naar de hoek van de cel. Ze wilde zo ver mogelijk van hem vandaan zijn. "Ga weg" zegt ze, met een bange blik in haar ogen. Ze voelde zich weer net zoals toen, toen ze hier ook opgesloten was. De angst schiet weer door haar heen. Marcus lijkt het alleen maar grappig te vinden en staat met een grote grijns op zijn gezicht in de cel. Hij doet de celdeur achter zich dicht en komt wat dichterbij. Madison probeert nog verder bij hem weg te komen, maar ze zit al in het uiterste hoekje van de cel. "Alsjeblieft Marcus ga weg" stottert ze, en ze bedekt haar gezicht met haar handen.

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter
Oké hij moest toegeven dat hij spijt had. Spijt van het begin van hun ontmoeting. Hij bedoelde, toen hadden hij gewoon geen zin in haar. Maar nu vond hij het fijn om hij baar te zijn. Toen ze nog dichter bij hem kwam glimlachte hij zwak. Hij drukte voorzichtig een kusje in haar haren en luisterde naar haar verhaal. 'Ja natuurlijk...' zei hij begripvol en keek op toen de ceder openging. Hij zag hoe bang Madison voor hem was en besloot er iets tegen te doen. Carter stond op en ging voor Madison staan. 'Laat haar met rust Marcus. Ik weet niet wie je bent en wat je hebt gedaan maar je moet haar met rust laten.' Zei Carter en keek hem aan. Die grijns op zijn gezicht beviel hem helemaal niet. En er was maar één manier om die van zijn gezicht af te halen. Carter haalde uit en raakte Marcus mooi met zijn vuist op zijn neus. Nu moest Carter zachtjes grinnikend en draaide zich om en knielde neer bij Madison. 'Stil maar ik ben bij je.' Zei hij zachtjes en pakte haar hand met zijn beide handen en drukte er een kusje op. Nog nooit was hij zo liefdevol naar iemand geweest. Zelfs met zijn moeder was de relatie altijd een klein beetje kil en koud geweest. Hij keek haar lief aan en likte over zijn droge lippen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Madison:
Ze haalt haar hoofd uit haar handen en kijkt met grote ogen naar Carter die voor haar kwam staan. Wat was hij dan weer aan het doen? Hij moest Marcus nu niet boos gaan maken, dat zal alles alleen nog maar erger maken.. Ze stond helemaal te trillen van de angst. "Carter, maak hem nou niet boos" stamelt ze bijna onhoorbaar. Ze kijkt toe hoe Carter Marcus met zijn vuist op zijn neus raakt, en zijn neus begint te bloeden. Dit gaat van kwaad naar erger.. Carter draaide zijn rug naar hem toe, iets wat niet slim was om te doen. Met haar ogen nog steeds angstig kijkt ze naar Marcus. Zijn blik verandert meteen, en dit betekende niets goeds. Ze herkende die blik van ver nog.. Nu zal het niet meer goedkomen, ze komen hier nu nooit meer weg. Daar zorgt Marcus persoonlijk wel voor, zo goed kende ze hem nog. Als hij eenmaal iemand haatte, dan zou hij er alles aan doen om diegene kapot te maken. Dat was wat haar was overkomen, en hetzelfde had Carter nu ook over zichzelf geroepen. Een spottende lach komt op het gezicht van Marcus, en hij heft een boekje omhoog. Wat was hij dan weer aan het doen? "Wie zegt dat je wel veilig bent bij hem?" zegt hij grijnzend, en hij opent het boekje. Madison kijkt Carter vragend aan. Wat moest dit betekenen?

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter
Madison stond helemaal te trillen. Dit was echt niet oké. Carter pakte haar hand en draaide zich toen op naar Marcus. Hij opende het boekje. Onee.. nee als hij nu maar niet ging voorlezen. Dan zou Madison hem nooit meer vertrouwen. Snel keek hij weer naar haar. 'Luister niet naar hem, echt niet, het js allemaal een grote leugen wat hij je verteld. Luister naar mij niet naar hem.' Zei hij snel en lokte over zijn droge lippen heen. Madison moest hem niet geloven. Hij had haar nooit willen doden. Misschien in het begin wel maar daarna niet meer. Hij had het zo leuk gehad met haar. Hij zou haar nooit pijn willen Doen. Nooit. Misschien was hij wel verliefd. Iets dat hem niet meer in lange tijd overkomen was. Carter keek naar het boekje en bleef beschermend voor Madison staan en keek die Marcus aan. 'Ik weet niet wie je bent en wat je hebt gedaan met Madison maar je moet nu echt oprotten. ' zei hij boos en begon te grommen tegen hem.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Marcus Bane {19} ~ vampierjager

Marcus is een vampierjager, en dat is hij altijd al geweest. Vanaf jongs af aan heeft hij al geleerd dat de wereld lijdt onder de vampieren, en had hij dus ook een hekel aan ze gekregen. Zijn ouders waren beide ook vampierjagers, en de eigenaar van het grote hoofdkwartier. Dat werkte voor hem in zijn voordeel: hij kon alles maken wat hij maar wilde want ja.. ervoor gestraft worden zal hij toch niet. Hij had vaak missies waarbij hij vampiers moest opsporen die gezocht werden, en ze naar het hoofdkwartier moest brengen om ze een lesje te leren. Maar zijn eerste echte klus was Madison Lebrant, die hij een stuk of 5 jaar geleden moest vangen. Hij had zich voorgedaan als haar vriend en haar voorgelogen. Zij trapte erin en hij had haar gevangen weten te nemen. Hij was de 'dokter' hier bij de vampierjagers, en hij moest dus het vieze werk doen. Hij was aan het onderzoeken wat je allemaal kon met het vampiergen, en hij had proefpersonen nodig. Het waren dan wel vreselijke tests, maar de vampiers waren nou eenmaal een bedreiging voor de wereld, dus hij twijfelde niet over zijn orders. Een paar jaar had hij haar vast weten te houden. Maar waar hij geen rekening mee had gehouden was dat Madison allerlei ontsnappingsroutes ontdekt had, en hem te snel af was. Sindsdien is hij naar haar opzoek geweest om wraak te nemen.

Marcus:
Dit deed hem echt goed. Hij keek grijnzend naar Madison, die helemaal in elkaar gedoken in het hoekje van de cel zat. Jarenlang had hij haar proberen te vinden, maar tevergeefs. Ze had weten te ontsnappen en was spoorloos. Nouja, totdat ze bij die jongen was. Marcus had overal wel wat mannetjes, die voor een beetje geld bereid zijn om je informatie te geven. En nu had hij haar weer terug. Marcus was uit op wraak, hoe durfde ze hem ook maar in de steek te laten? En stiekem genoot hij er gewoon erg veel van om zoveel macht te hebben. Het gaf hem een kick, wanneer hij, en hij alleen, kon beslissen wat er verder gebeurde. Zijn grijns werd alsmaar groter wanneer Carter begint te ratelen dat ze niet naar hem moest luisteren. Marcus opent het boekje en leest de doorgestreepte namen voor. "Helena Lebrant, Micheal Lebrant" Hij slaat zijn armen over elkaar en leunt tegen het glas. "En er is nog één naam op het lijstje niet doorgestreept.." De naam hoefde hij niet eens te zeggen. De blik van Madison zei al genoeg. Het was hem gelukt. Hij had haar zojuist echt gebroken. Iets waar hij erg lang over heeft moeten doen. Dat meisje zal nooit meer hetzelfde zijn. Hij klapt het boekje dicht en gooit hem voor Madison neer. Marcus merkt dat zijn neus bloedt en veegt er met zijn hand het bloed weg. Die Carter zal er spijt van krijgen dat hij zich heeft verzet tegen hem. Daar zal hij zeker voor zorgen..

Madison:
Dit werd alleen maar erger en erger. Carter bleef ratelen over dat ze niet naar hem moest luisteren. Het was niet waar.. Ze knikt naar Carter en blijft het maar in haar hoofd herhalen. 'Er klopt niets van. Marcus liegt' Maar waarom stond het dan in een boekje? Het moest wel gelogen zijn, ze had Carter nog nooit met een boekje in zijn handen gezien. Anders had hij haar er wel over verteld.. toch? Nee Carter was niet zo. Hij zou het haar meteen hebben verteld, dat wist ze zeker. Marcus' zijn blik werd ijskoud en hij begon iets voor te lezen. Nee dit kon niet, hoe kan Carter weten over haar ouders? Ze is er nooit tegenover hem over begonnen. En ze wilde ook niet dat hij van ze wist, het deed haar nog steeds pijn om over ze na te denken. Ze kon dit allemaal niet meer, het is allemaal te veel. Ze kan helemaal niemand meer vertrouwen. Ze is nu echt helemaal alleen. Ze duikt in elkaar en zwijgt. Carter was de enige wie ze nog vertrouwde. Hij had ervoor gezorgd dat ze het goede in anderen weer zag. Hij liet haar realiseren dat niet iedereen slecht was. Ze had zich kwetsbaarder dan ooit te voren tegen hem opgesteld. En kijk wat het haar had opgeleverd..

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter
Ondanks dat Vampiers geen bloed hadden voelde hij zijn hele lichaam koken van woede. Hij pakte het boekje en gooide het ergens anders in de cel en draaide zich boos om. Natuurlijk mocht hij geen vampierjagers. Nooit zou dat goed komen aangezien ze elkaar dood willen hebben. Maar deze vampierjager, Marcus, wist echt niet van ophouden hij. Snapte er echt helemaal niks van. Carter draaide zich om en gaf Marcus een duw. "Rot op!' Schreeuwde hij eerst boos en keek toen kort naar Madison. 'Jij bent verschrikkelijk. Laat haar met rust.' Schreeuwde Carter vervolgens en gaf Marcus nog een duw maar dan harder. Hij duwde zo hard dat Marcus naar achter viel. Hopelijk deed dit hem pijn. Carter ging weer naar Madison toe. 'Het spijt me ik leg het je allemaal nog wel uit oké. Maar vertrouw me.' Zei hij en draaide zich weer om en sloeg Marcus nog een keertje. 'Deze is voor Madison.' Gromde hij boos en veegde arrogant zijn vuist af.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Marcus:
Carter leek alleen nog maar bozer te worden. Niet dat Marcus dat erg vond, ergens vond hij het wel amuserend. Die vampier kon toch niet tegen hem op. Marcus was echt niet zo dom geweest om onbewapend deze cel binen te komen. Hij kon wel bedenken dat hij niet hartelijk zou worden ontvangen. "Denk je dat je het tegen me kan opnemen Baizen?" zegt hij spottend, en hij komt wat dichterbij. Madison met rust laten, dat zal hij voor geen goud nog doen. "Alles wat haar is overkomen heeft ze verdiend" mompelt hij met een klein lachje. Hij wordt keihard achteruit geduwd door Carter en knalt vol tegen het glas aan. Maar makkelijk opgeven zal hij nooit. Marcus staat langzaam op en zijn ogen vlamden van woede. Nu zou die Carter het gaan krijgen ook. Hij vangt nog een klap op in zijn gezicht, maar de pijn voelt hij niet meer. Het enige wat er door zijn lichaam gaat is woede en erg veel adrenaline Hij haalt de houten staak tevoorschijn en gaat voor hem staan. Hij plaatst hem op de borst van Carter en kijkt naar Madison. "Jullie komen nu beide mee, of je vriendje gaat eraan" sist hij en hij richt zich weer op Carter. Als hij ook maar een beweging maakt dan gaat de staak door zijn hart.

Madison:
Waarom moest haar dit dan weer gebeuren? En wat deden de namen van haar ouders in dat boekje? Had Carter hen vermoord? Dat zou hij nooit doen.. toch? Hij was de enige die ze nog vertrouwde in een wereld als deze. Marcus haatte ze al erg sinds het begin, en ze vond dit meer een actie voor hem. En hij staat daar maar met een grijns van oor tot oor. Dit was altijd al zijn bedoeling geweest. Hij wilde haar leven kapot maken, zodat ze niet meer gelukkig kon zijn. En Carter was slechts een pion in zijn spel, die nu toch wel erg handig uitkwam. Carter en Marcus beginnen te vechten en ze kijkt op. Ze wist nu al helemaal niet meer wat ze van hen moest denken. Ze ziet dat Marcus een staak vanachter zijn rug vandaan haalt. "Carter pas op!" roept ze, maar het was al te laat. Hij stond al voor hem met de staak tegen zijn borst gedrukt. Ondanks dat ze hem niet vertrouwde, liet ze hem niet vermoorden door Marcus. Langzaam staat ze op en kijkt Marcus in zijn ogen. "Alsjeblieft doe hem dit niet aan" zegt ze, met tranen in haar ogen. "Doe met mij wat je wilt, maar hou hem erbuiten" Ze kijkt hem smekend aan en slaat haar ogen dan neer.

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter
Carter duwt Marcus nog een paar keer en voelt dan een houten staak tegen zijn borst. Hij bewoog niet meer. Dit was namelijk fataal voor een vampier. Een houten staak door je hart en je was dood. Carter keek naar Madison die duidelijk helemaal overstuur was. 'Het komt wel goed. ' zej Carter tegen Madison en keek naar Marcus. Hij ademde even goed in en uit en keek toen naar het boekje. Daar was het allemaal mee begonnen. Carter keek even naar de neus van Marcus. Het liefste maakte hij daar nu een opmerking over zoals hij altijd wel deed maar aangezien hij nu met een houten staak tegen zijn borst stond leek hem dit niet een goed moment om de lolbroek uit te hangen. "Oké oke rustig aan man.' Zei Carter en deed zijn handen omhoog. Hoe erg kon het zijn? Wat kon hij bij ze doen dat zo erg was? Carter keek naar Madison. "Het is goed.' Zei hij en liep maar mee met hem.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Marcus:
Woedend kijkt hij in de ogen van Carter. Zo stoer was hij nu niet meer, sinds Marcus de maxht had om hem te kunnen vermoorden. Madison die hem aan het smeken was deed hem al helemaal niets. "Jullie gaan hier beide voor boeten" mompelt hij, en hij houdt Carter stevig vast. De staak duwt hij nog steeds tegen zijn borst om hem duidelijk te maken dat hij niets moest proberen. Madison die zou vanzelf wel meelopen, hij kende haar goed genoeg om te weten dat ze er alles aan zou doen om iemand te beschermen. Maar dit keer kwamen ze hier niet meer onderuir. Het was allemaal hun eigen schuld, en dat gaan ze zoneteen voelen ook. Hij loopt met Carter naar de deur van de cel en doet hem open. Madison loopt zoals verwacht ook gehoorzaam mee. Hij loopt naar de kamer helemaal achterin de hal. Dat was een beetje zijn 'laboratorium' geworden sinds hij 18 was. Hij merkt dat Madison stopt met lopen en kijkt achterom. "Doorlopen" sist hij, en hij drukt de staak wat meer tegen Carters borst. Ze lijkt door te hebben dat hij geen spelletjes speelt en loopt verder. Haar blik sprak boekdelen, zo te zien herkende ze de kamer nog steeds. Marcus toetst de code in naast de deur, en met een zacht geluid openen de stalen deuren. Hij moet glimlachen wanneer hij de kamer inkijkt. Dit ging nog leuk worden.. Hij duwt Carter naar binnen, op de metalen tafel en begint hem vast te ketenen. Normaal gesproken zouden die hem niet houden, maar aangezien ze verbane bevatten zal dat hem wel verzwakken. Madison ketent hij ook vast, maar dan aan de muur. Zij mocht toekijken hoe hij Carter pijn gaat doen.

Madison:
Ze kon niets tegen Marcus inbrengen. Niets dat ze kon doen om hem te stoppen. Om hem ervan te weerhouden om Carter hetzelfde aan te doen wat zij al jaren door had moeten maken. Carter leek niet te beseffen hoe serieus het was en probeerde haar gerust te stellen. Ze ademde diep in en probeerde rustig te blijven, maar vanbinnen raakte ze helemaal in paniek. Ze moesten hier weg zien te komen, en snel ook. Ze wilde niet dat Marcus hem ook kapot zou maken. Dat hij haar leven verpest heeft was al erg genoeg. Ze loopt achter hem aan de cel uit. Ontsnappen was onmogelijk nu, bij alle deuren stond wel een bewaker. Uit haar ervaringen weet ze dat die altijd bewapend zijn, dus ook al ben je als vampier sterker.. Het was onmogelijk om voorbij ze te komen. Bovendien slikken ze verbane, dus ze dwingen tot iets zou ook niet lukken. Ze kijkt naar de kamer die steeds dichterbij komt. Die had ze nog steeds goed in haar hoofd zitten. Ze had zichzelf beloofd dat ze er alles aan zou doen om daar niet weer terecht te komen. Maar ze had geen keus, het was dit of Carter werd vermoord. Ze komt tot stilstand en kijkt Marcus nog één keer smekend aan. "Doe dit niet, alsjeblieft" Het helpt niets en ze maakt het zo alleen nog maar erger. Ze kijkt Carter met ogen vol angst aan en loopt weer verder. Wanneer Marcus de code invoert kijkt ze geconcentreerd mee, wie weet kan ze de code meekrijgen. Dat zal hun misschien kunnen helpen met ontsnappen. Ze kijkt goed mee welke cijfers hij intoetst. '3..4..7..2' Dat was dus de code van de kamer. Ze blijft de nummers in haar hoofd herhalen en stapt dan achter ze aan naar binnen. Meteen al wordt Carter vastgeketend aan de tafel. Marcus ketent haar vast aan de muur. De ketenen kan ze niet verbreken, ze zitten onder het verbane. Het metaal brandt op haar huid en ze voelt zich wat slapper worden. Ze geeft een harde ruk aan de ketenen maar het werkt niet. Ze zijn te sterk.. Ze bijt op haar lip en sluit voor eventjes haar ogen. Nu gaat het gebeuren.. Dit was waar ze al die jaren bang voor was geweest.

Supersoso
YouTube-ster

Supersoso schreef:
Carter
Carter keek naar Marcus en voelde soms de staak dieper tegen zijn borst. Hij keek even naar Madison en keek hoe hij een code invulde. Ondanks dat het tegen de principes in was van Carter werkte hij toch maar mee. Hij wou niet dood en misschien viel dit nog meer. Vreemd kijkt hij op als hij op een metalen tafel wordt vastgeketend. Hij bijt op zijn lip als hij het metaal voelt branden. Shit verbane. Los komen zat er niet in vandaag. Carter sluit kort zijn ogen en voelt zich langzaam zwakker worden. Hij opent zijn ogen weer en kijkt naar Marcus en dan naar Madison die vast aan de muur zat. Wat zou Marcus in godsnaam gaan doen? Hij kijkt de ruimte rond. Het leek op een labratorium. Die Marcus was echt helemaal gek geworden. Wat dacht hij wel niet? Carter geeft een ruk aan de metalen kettingen maar helaas gebeurt er niks. Boos gromt hij naar Marcus. Hij had al een hekel aan jagers en dit maakte het echt niet beter. Die Marcus was echt verschrikkelijk! Opnieuw laat Carter zijn blik naar Madison glijden. Hij vond het verschrikkelijk om haar zo te zien. Maar elke keer als hij haar wou geruststellen sloeg ze het af. Carter keek haar aan en keek toen weer weg. Dat zou hij haar niet aandoen. Hij zou het haar niet aandoen dat hij haar aankijkt terwijl Marcus dingen zou doen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld