Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
“Hoe lang is ze al bewusteloos?”
Langzaam opende ze haar ogen terwijl de geluiden om haar heen steeds duidelijker werden. “Een anderhalf uurtje ongeveer,” antwoordde Cora waardoor een diepe zucht te horen viel uit Caleb’s mond. “Verdomme,Cora. Kunnen we je nooit alleen laten met een vampier? Je zei net zelf dat ze even aan moest sterken. Zo kunnen we helemaal niets meer doen doordat ze te zwak is-“ “En ik had me speciaal ingehouden omdat jij zei dat ze aan moest sterken. Leer je eens aan de afspraken houden, Cora. Je bent geen vampierjager als je je niet aan de afspraak kan houden. Als je dit nog één keer flikt ben jij de degene die dood gaat en niet de vampier,” vertelde Alexander tegen Cora terwijl hij Caleb’s zin onderbrak. Caleb en Alexander waren ontevreden met Cora’s dood, net zoals Addison. Ze wist dat ze ontevreden waren om een slechte reden. Ze wilde Addison zelf opensnijden omdat ze dat leuk vonden.
Terwijl Cora en Caleb de discussie verder zette, ving Addison een blik van Alexander op. Hij merkte op dat ze weer wakker was. “The vampire’s awake,” hoorde ze hem tegen de twee discussiërende mensen zeggen die hun dispuut meteen stopzette. Ze voelde zich iets krachtiger dan voor ze bewusteloos viel. Nog steeds had ze een heel erge hoofdpijn waaraan ze zich ergerde, maar voor de rest ging wel alles goed. “Dat is mooi, dan kan ik het gene afmaken waarmee ik gestart ben,” zei Cora met een gemene grijns. Doordat de woede in haar op begon te borrelen kwamen haar tanden tevoorschijn. “Geef haar wat verbena, het is bijna uitgewerkt,” zei Alexander,een bevel waar ze geen antwoord op gaf. “Get off me, or I ride your throat open .... With my teeth,” siste Addison. “Hm… Mussolini zei al dat je pittig was, dit kan nog leuk worden,” vertelde ze waarna ze de spuit in haar nek zette en langzaam de vreemde vloeistof en haar nek spoot.
Opnieuw werd ze zo zwak als voorheen. Ze kreeg hetzelfde gevoel als de eerste keer toen ze verbena ingespoten kreeg. Het enige verschil was dat ze bewust bleef, waarschijnlijk doordat ze dosis kleiner was.
Ze dacht even na over de naam die Cora uitsprak. Mussolini… Ze herkende de naam ergens van, maar van waar? Ongeveer een aantal seconden later wist ze over wie Cora het had. Ze had het over de man waarmee ze gebeld had. Ze had het kunnen weten. Hij klonk niet als een aardige man aan de telefoon en hij was de enige die wist over het vampirisme buiten de mensen uit het huis. Oké, iemand van het huis kon ook connecties hebben met vampierjagers, alhoewel dat een stuk minder logisch klonk. Jack had gelijk, ze had beter de telefoon laten liggen of Jack wakker gemaakt. Ze had zichzelf in de nesten gewerkt. Again.
Langzaam zette Cora haar passen naar één van de stoelen die in de kamer stonden. Ze plofte neer op de
stoel terwijl ze een diepe zucht liet horen. “Vampieren zijn zo vermoeiend,” mompelde ze. “Je hebt zelf gekozen om dit werk te doen, dus klaag niet. Ik vind dit wel leuk hoor, dit is tenminste iets spannender dan een simpel kantoorbaantje,” zei Alexander. “Nou, dit zou een stuk leuker zijn als dat kind besloot om mee te werken,” mopperde Cora. “Ugh,Cora. Hou toch op met dat gezeur van je,” klaagde Alexander weer. Addison rolde even met haar ogen. Als ze zo door zouden blijven doen, zou het niet lang meer duren vooraleer Addison bedacht om haarzelf te doden. Ze werd gek van het gekibbel. “Kunnen jullie alsjeblieft even ergens anders gaan ruziën? Dankje.” Addison begon de woordenstrijden tussen de drie mensen beu te worden. "Shut up, we haven't asked for your opinion, you bitch," snauwde Cora naar Addison toe. "The hunter can scold," zei Addison lichtelijk uitdagend wat Cora niet kon waarderen. "Okay, that's enough. Als niemand haar dood doe ik het wel," zei Cora terwijl ze recht sprong van haar stoel. "Laat je nou niet opjutten door een vampier, Cora," probeerde Alexander haar te kalmeren terwijl hij haar tegenhield. Het was gewaagd om Cora uit te dagen, maar toch vond Addison het plezierig. Ze wist dat ze sowieso een manier wisten om haar te doden, dus het was onverstandig om het op te nemen tegen een vampierjager terwijl ze gedrogeerd door de verbena vast gebonden zat.

Een tijdje later begon het steeds donkerder te worden. Het begon steeds later te worden waardoor het normaal was dat het donker werd buiten. "Gaan jullie maar naar huis toe, ik let wel op haar," stelde Caleb uiteindelijk voor. "Weet je zeker dat je het aan kan? Ze is niet gemakkelijk," vroeg Alexander. "Ja, natuurlijk. Ze is inderdaad niet gemakkelijk, maar dat ben ik ook niet," vertelde Caleb met een knipoog waardoor iedereen in de kamer, ook Addison, wist dat hij iets van plan was. "Alright, i'll see you later!" Cora en Alexander wandelden samen de kamer uit en gingen weg. Ze was al blij dat ze even van Cora verlost was. Ze zag er aardig uit, maar dat was ze helemaal niet. Ze was vergelijkbaar met een populair meisje dat er aardig uitzag terwijl ze eigenlijk een bitch was. Zo liepen er erg veel rond in Addison's middelbare school, dus wist ze precies hoe zulke meiden waren. Precies zoals Cora.
"Dus, nu zijn wij tweetjes alleen," greens Caleb. "Jep..." Addison was erg ongerust. Ze wist dat Caleb een plan had, alleen had ze geen idee wat dat plan inhield. "Don't worry. I'm not so mean as Cora," zei hij. Alsof Addison dat geruststellend kon vinden. Hij hurkte neer voor Addison, wat weinig goeds kon betekenen. "Although, maybe I'm wrong. I'm meaner than Cora," zei hij waarna hij het mes in Addison's buik stak. Bewegen was erg moeizaam doordat ze erg veel pijn had. Ze had twee wonden in haar linkerbeen, één wonde in haar rechterbeen, één in haar arm, in haar gezicht en twee in haar buik. Ze stond vol met talloze wonden die verschrikkelijk veel pijn en bloed veroorzaakten.

{option}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ts -> een paar dagen later

Een nieuwe dag.
Geen gebeurtenis waar Jack graag naar uitkeek. Het bood hem nieuwe frustraties en bracht dingen met zich mee waarvan hij liever geen geweten wilde hebben. Klussen waaraan hij zijn leven had gewijd, enkel om staande te blijven in de chaos die zijn leven voor moest stellen. Jack kende geen anker. Hij had geen voorwerp of wellicht een persoon om zichzelf aan te herinneren en zo nog zijn menselijkheid bij zich te houden. Herinneringen leidden hem tot waanzin. Lieten hem achter in het verleden, wat hij na alles weg wilde hebben uit zijn geheugen. Plaatsen die hij nooit meer zou kunnen bezoeken, gegrift in zijn hoofd. Mensen wie alles voor hem hadden betekend en hij uit zijn leven had moeten bannen, simpel om de reden dat hij ze veilig wilde houden. Familie voor wie hij zich voor moest doen dat hij ze haatte, alleen om anderen bij ze weg te houden. En zijn ouders en kleine zusje die hemzelf af hadden gestoten. De waarheid was dat er voor hem geen menselijkheid bestond. Er bestond geen factor om zichzelf te blijven. Medelijden nam de overhand en maakte mensen zwak. Kwetsbaarheid toonde gevoelens die er niet hoorden te zijn. De ongeschreven regels die leidden tot succes, liever dan de dood die hem te wachten stond zodra hij ze naar buiten liet komen. Het was hem vanaf het begin al duidelijk gemaakt door Semion; Keep your things on the inside 'cause it's the safest place to hide. Geheimen werden met het leven bewaard, zelfs al betekende het dat het ten koste zou gaan van zichzelf.
Wat zorgde er dan voor dat Jack opzoek ging naar een geest? Addison was slechts een paar dagen verdwenen geweest, en noch kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om te stoppen met zoeken. Om zijn kostbare tijd te verdoen aan het doorstrompelen van het verlaten bos, zoekende naar een enkel spoor wat hem de weg naar haar toe zou laten zien. Hij haatte haar met heel zijn hart. Irriteerde zich aan zowat elk woord wat ze uitsprak. Haar gezeik kon hij onderhand al niet eens meer aanhoren, maar wat was er dan met de akelige stilte in zijn kamer? De rust die hij eerder kon waarderen en nu zoveel mogelijk wilde ontlopen. Hij was er zo gewend aan geraakt aan haar vervelende aanwezigheid, dat hij het vreemd vond om er in zijn eentje te zitten. Haar commentaar over vanalles en nog wat kon hem nog wel gestolen worden, integendeel; van hem mocht ze haar mond dicht houden. Toch bleef hij er zoeken naar aanwijzingen.
Ontsnappen was een optie geweest. Hij had Addison de gouden kans aangereikt om er weg te kunnen komen; ze was er immers zonder zijn bijzijn op uit gegaan. Niemand was er aan haar zijde geweest zodra ze de bossen in ging. Had ze dan toch een uitweg gevonden? Het leek hem onvoorstelbaar dat ze zo eigenwijs zou zijn geweest, gezien ze wist wat voor gevolgen het zou hebben. Meer dan een gedood familielid zou het haar niet opleveren. Één voor één van haar afgenomen tot ze terugkeerde. Vond ze het dat waard? Jack vond het maar een vreemde situatie.
Een situatie die, gezien haar verdwijning, alsmaar dwazer werd. Na een tijdje viel zijn oog op een jongen in de verte. Gestaan bij een verouderde schuur, die naar zijn mening op het punt van instorten stond. Gebroken planken lagen er verspreidt rondom de bergruimte. Bomen verdoezelden grote delen van de plaats, hoewel Jack het goed kon zien van de kleine afstand. Echter, het was de jongen zelf die zijn aandacht wegtrok bij de 'verlaten' schuur. Grote plekken bloed waren te bekennen op zijn t-shirt, de stof doorweekt onder de vloeistof. Sommige vegen rondom zijn gezicht zichtbaar geworden in het licht, besmeurd over verschillende plekken. Zijn eigen bloed leek het tevens niet eens te zijn. Toen hij eenmaal dichterbij kwam waren er geen verwondingen te zien die het hadden kunnen veroorzaken. Wat was er aan de hand?
De greep op het geweer in zijn handen werd versterkt, die hij onverbiddelijk laadde. Hij vertrouwde niets van de omstandigheden evenals de onbekende jongeman. De grijns op zijn gezicht sprak meer dan hij wilde verbergen. Lol was van hem af te lezen, en Jack had überhaupt geen idee wat hij er deed. Een bloedig mes kwam in zijn vizier, gefascineerd in handen genomen als hij verder van de schuur vandaan stapte. Hem ervan tegenhouden om de jongen uit te horen deed het in elk geval niet. Hij wilde weten wat er gebeurd was. Addison was naar wat hij gemerkt had er goed in om zichzelf in de problemen te werken. Het zou bij hem weinig verbazing opwekken. Bovendien was hijzelf degene wie haar mocht laten boeten voor wat ze gedaan had, geen vreemdeling in het woud. Ijzig liep hij naar hem toe, zijn vinger verstrengeld langs de trekker van de shotgun mocht hij niet mee willen werken.
"Van wie is het bloed?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Please, stop,"
Het gesmeek bezorgde nog een grotere grijns op Caleb's gezicht. "A begging vampire, it sounds like music to my ears," greens hij waarna hij het mes uit haar zij trok. De wonden van de afgelopen dagen waren nog steeds zoals ze er eerder uitzagen. Er was geen teken van genezing. De verbena die ze af en toe ingespoten kreeg, zorgde ervoor dat het helingsproces vertraagd werd. Heel erg vertraagd. Ze had enorm veel pijn, zoveel pijn dat ze bijna elk moment kon huilen. Continu huilen was onmogelijk geworden, al haar tranen waren op. Ze had een brandend gevoel over heel haar lichaam, wat kwam doordat ze overal wonden had. Net zoals Caleb zat Addison onder het bloed. De kledingstukken die ze van Crystal had mogen lenen waren rood gekleurd door de grote hoeveelheid bloed die alsmaar meer werd. "Hoe lang gaan we dit nog doen? Ik begin dit spelletje eigenlijk wel beu te worden. Het enige wat we doen is haar opensnijden, heb je geen ander wapen?" zeurde Cora. "Damn... Cora, hou nou toch eens op met dat gezeur van je. You're so annoying," mompelde hij waarna hij naar een kast ging en die opende. Voor zover Addison kon zien lagen er een aantal wapens in. Ze zag een aantal messen en een stuk of vijf vuurwapens. "Is dit alles wat je hebt? Ik had meer van je verwacht, Caleb." Net zoals Caleb begon Addison het gedrag van Cora erg vervelend te vinden. Ze wist altijd wel iets om over te zeuren. "Je moet het er maar mee doen," mompelde hij waarna hij naar buiten toe ging. Hij nam had mes dat hij gebruikt had om in Addison's zij te steken ook mee, ondanks de hoeveelheid bloed dat eraan hing. Ook aan zijn T-shirt hing enorm veel bloed, dus hij moest opletten. Als hij zo op openbare plaatsen zou verschijnen, zou hij binnen de kortste keren opgepakt worden door de politie.
Kort richtte Addison haar blik om Alexander die wat op zijn mobiel zat terwijl hij een beetje onderuit gezakt op een stoel zat. Het verwonderde haar dat er bereik was in de verouderde schuur. Langzaam verschoof ze haar blik naar Cora die druk bezig was met een wapen uit te zoeken. "Ugh, here's also nothing interesting," mompelde de Cora. Iets waar Addison opgelucht door was aangezien ze op die manier tenminste even kon bijkomen van de afgelopen martelingen. "Zei je iets?" vroeg Alexander die verward opkeek van zijn mobiel. "Ik zie dat er geen enkel interessant wapen te vinden is hier, ik ben die messen beu geworden. Weet jij nog iets liggen?" vroeg Cora aan Alexander. "Nope," antwoordde Alexander die zich al snel weer op de mobiel in zijn handen richtte. "Aan jou heb ik ook niets," zuchtte Cora waarna ze verder ging zoeken naar het wapen dat ze in gedachte had. Addison hoopte dat het een tijdje duurde vooraleer ze het vond. Ze kon al raden het het pijnlijk zou worden dus hoe langer de zoektocht duurde, hoe langer het zou duren voor ze die pijn zou voelen.
"Aha, this looks interesting."
Cora had het wapen dat ze zocht gevonden. Het was een geweer, maar wat voor geweer het was wist Addison niet. Ze had weinig verstand van zulke dingen. Bovendien had ze een erg wazig beeld waardoor het zeker onmogelijk was om het wapen goed te kunnen zien. "Ehm... Cora. Is dat wel een goed idee? Als er mensen in het bos zijn, zullen ze het horen en dat is niet de bedoeling. We mogen niet gepakt worden," vertelde Alexander die opstond van zijn stoel. "Natuurlijk is dit een goed idee," zei Cora erg zeker van haar zaak terwijl ze grijnzend naar het geweer in haar handen keek. Angstig keek Addison naar haar benen. Haar hart ging tekeer. Het was het enige deel in haar lichaam dat energie had. Voor de rest was ze zwak.
Ze keek weer op toen ze een bekende stem hoorde. Ze moest goed luisteren vooraleer ze kon plaatsen van wie de stem afkomstig was. Jack. Hij had de plek waar Addison vastgehouden werd gevonden. Ze hoopte dat hij naar binnen ging en Addison wilde helpen, ook al kon ze verwachten dat Jack Addison liet zitten. Hij had nog steeds een hekel aan haar. Net toen Addison wilde schreeuwen hield Cora haar hand voor Addison's mond zodat er amper geluid uit kwam. Langzaam haalde ze haar hand weer weg en zette ze een aantal stappen achteruit. "I pull the trigger if you dare to do that one more time," siste Cora die haar vinger tegen de trekker zette en het geweer naar Addison richtte. Het mocht geen bedreiging voor haar zijn, maar dat was het wel geworden door de alcohol. Het zorgde ervoor dat Addison zwak was en de wonden niet heelde. Ze hield zich gedeisd, ondanks ze erg graag wilde schreeuwen zodat Jack wist dat ze binnen was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Verward keek de jongeman zijn kant op. Zijn bloederige gelaat verstrakt naar hem gericht. Bloedplekken verstrooiden de witte kleur van zijn shirt, groter dan een kleine schaafwond of wellicht valpartij had kunnen aanrichten. De rode kleur stond zover uit dat zelfs hij het van een afstand nog had gezien, nog niet gesproken over het detail dat er geen enkele scheur te vinden was in de stof van zijn kleding. Geen diepe verwondingen op zijn borstkas, evenwel armen of benen, waren merkbaar. In het geval van pijn was zijn gezicht betrokken geweest, wat nu van opgewekt naar verbazing ging. De vreemde had werkelijk geen flauw benul van wie er voor hem stond. Het handvat van het wapen zowat met alle kracht in zijn handen geduwd, waarop zijn blik tot staal werd gevormd. "Het mijne," werd er onbewogen op hem geantwoord. Kort liet de jongen zijn hoofd wat zakken. Gekeken naar zijn eigen kleding die, anders dan de zijne, onder het rood zat, maar al snel kwam hij weer bij hem terecht. "Wat moet je hier?"
Hij lachte om zijn reactie, ookal was het meer nep dan gemeend. Het was zijn domheid wat hem plezierde; wat wilde hij hem nou wijsmaken? Elk verstandig mens kon zo zien dat het het zijne niet was geweest. Welke wond bloedde, als er nog geen gemaakt was? Het was alsof hij Jack wilde laten geloven in het bestaan van zombies. Niet alleen verbruikte energie maar iets wat hem niets zou brengen. Na een paar seconden stopte zijn sarcastische gelach, plaatsgemaakt voor zijn stugge zelf. Een paar stappen naar voren gezet om hem flink aan te pakken, als het nodig zou zijn. "Wiens bloed is het?" vroeg hij nogmaals. Dreigend drukte hij de trekker van de shotgun iets naar achteren. De loop volledig gericht op het hart van de jongeman. Hij zou niet aarzelen als hij zou moeten schieten, voor geen moment. Mensen wie het er zo naar gemaakt hadden mochten wat hem betreft wegrotten in hel. Bovendien had hij genoeg woede in zich om uit te barsten bij het minste of geringste. Hij hief het geweer nog wat omhoog in de lucht en zette zijn kaken beetje bij beetje op elkaar. "I won't ask you again."
"Ik heb het je al verteld. Het is van mij," antwoordde hij onverschillig. Hij leek het mes in zijn hand vergeten te zijn, wat al het bewijs gaf waar hij naar opzoek was. Sneden ontbraken op zijn huid. Het metaal bloedig achtergelaten, waar het wegvloeide in kleine druppels. Zacht neergekomen op de grond onder de zolen van zijn schoenen. Het was glashelder dat het hem geen fuck kon schelen wat mensen van hem dachten. Zijn lange, blonde haar door de war gehangen over zijn schouders. Kleine wallen stonden onder zijn ogen en lieten het eruit zien dat hij al een paar nachten niet meer geslapen had. De tijd dat Addison verdwenen was geweest. Zijn blauw/groene ogen keken glazig voor zich uit, zonder enig probleem om hem zijn ongenoegen te laten zien. Hetzelfde wat Jack in zichzelf op voelde borrelen. Zijn lach was allang vervaagd tussen het geluid van de fluitende vogels, die de zonsondergang al aan zagen komen.
Hij bleef bij zijn standpunt, al pakte hij het dit keer anders aan. Een doorzichtige truc was het zeker. Ineffectief? Dat niet. Mensen wisten er altijd wel in te trappen. Voornamelijk uit onoplettendheid. Ook gaf het Jack alles wat hij nodig had; hij kon zo horen of Addison er was of niet. Hem naar binnen laten was iets waar hij niet eens naar ging vragen. Het antwoord kon hij nog slapend bedenken. Natuurlijk zouden ze hem niet binnen laten. Hijzelf had het ook niet gedaan als een onbekende ernaar vroeg. Hij hield dan ook daarover zijn mond, en besloot dat het de enige optie was die hij nog had. It's showtime.
Hij fakete een ontsteld gezicht, van de jongeman weggekeken onderwijl hij het geweer ietwat liet zakken. Zijn blik langs de omgeving heengegleden. Nog altijd even niet boeiend gezien de bomen en de leegte, maar hij verborg het zo goed als mogelijk. Een kleine frons opgezet waarmee hij de buurt scande. "Ze is ontsnapt," zei hij ontsteld. Dat wat, zoals hij op gehoopt had, meteen tot een reactie leidde. Razendsnel draaide de jongen zich van hem af. Volgend naar waar Jack net naar had gekeken, gevloek ontsnapt uit zijn mond. Hoe gestoord kon hij zijn om erin te geloven?
Krachtig haalde hij met de shotgun uit naar zijn hoofd. Het onbuigzame materiaal tegen zijn schedel aangekomen met een harde klap. Geen toetakeling wat hem zou doden alhoewel het vast een hoofdpijn of zelfs hersenschudding achter zou laten. Jack maakte het verder niet uit, met voldoening toegekeken hoe het lichaam voor hem in elkaar stortte. Een laatste forse klap uitgedeeld, vooraleer hij de schuurdeur met gekraak opende en zijn weg vervolgde. De lege ruimte snel doorgelopen tot hij bij een ouderwetse kelderdeur kwam. Een kelder leek hem de meest geloofwaardige plaats om iemand vast te houden. Het was afgelegen, waarschijnlijk zelfs geluiddicht gemaakt zodat niemand er last van zou hebben om mensen te martelen. Zonder het nog te overwegen opende hij dan het luik, zijn geweer gereed gehouden voor elke bedreiging. Zijn stemgeluid schor kenbaar gemaakt intussen hij de trap afliep.
"Who's next?..."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ongemakkelijk ving Addison Cora's blik op. Cora keek erg doordringend in haar ogen wat onaangenaam was. Bovendien voelde ze zich nog steeds enorm angstig, net zoals ze zich de afgelopen drie -bijna vier- dagen had gevoeld. De angst bleef in haar lichaam, het vond geen weg om te ontsnappen.Ze had gehoopt dat de martelingen een gewoonte werden, maar dat werd het niet. Het werd steeds erger. Elk moment was ze bang wat haar nog te wachten stond. De afgelopen dagen hadden erg lang geduurd en als ze geen uitweg vond had ze ook nog een lange weg te gaan in de hel waarin ze zich bevond. Niemand wilde gemarteld worden, zelfs vampiers niet. Ze wist dat als de verbena uit de ventilatie werd gehaald en de vloeibare verbena uit haar systeem was, ze na een tijd weer zou helen, maar het bleef pijnlijk en beangstigend zijn. Al dagen zat ze op dezelfde plek met diepe wonden in haar hele lichaam. Steeds had ze het gevoel alsof ze dood zou gaan, iets wat ze erg graag wilde. Ze had niemand om voor te leven en wilde geen leven als een plezier voor de vampierjagers. Addison had geen keuze gehad tijdens de transformatie dus moesten ze de vampier hebben die haar getransformeerd had. Hij was de schuldige. Hij had haar hele leven verpest.
"Caleb blijft wel heel erg lang weg, vind je niet?" merkte Alexander op waarna hij zijn blik op Cora richtte. Geïrriteerd liet Cora haar wapen zakken waarna ze naar Alexander keek. "Ga dan even kijken waar hij blijft. I'm busy enough with our vampire," mopperde ze. Addison wist dat er iets met Caleb gebeurd was. Ze had Jack's stem gehoord dus wist ze honderd procent zeker dat hij wat gedaan had. Het was onduidelijk waarom hij opzoek gegaan was naar Addison. Waarschijnlijk was hij toevallig Caleb tegen het lijf gelopen en kon hij zijn agressie niet in bedwang houden, dat klonk logischer en begrijpelijker. Ook Addison had moeite om haar in te houden als Caleb tegen haar sprak, maar de verbena en de ketenen hielden haar tegen. Hij had geluk, anders was hij er al lang aan geweest. Net zoals Alexander en Cora. Lucky bastards.
"No way, het is jouw neef dus moet jij gaan kijken. Ik ben geen familielid van hem. Ik ben gewoon een collega."
Alexander leek zeker van zijn zaak te zijn. Hij was bang om te gaan kijken waar Caleb bleef, hij wist dat er wat aan de hand was. "Je bent gewoon bang, ik ruik je angst zweet tot hier en het is geen prettige geur eerlijk gezegd," zei Addison ondanks het nog steeds moeilijk was om te praten. De combinatie van de verbena en de kleine wonde op haar wang maakte het praten een beetje pijnlijk. Toch kon niets Addison tegen houden om Alexander een beetje uit te dagen. Ze wist dat Jack er was. Ze kon zijn voetstappen horen. Bovendien wist ze dat Jack al te graag een mep verkocht aan de jongeman genaamd Alexander. Het was duidelijk niet het type jongen waar Jack bevriend mee kon worden, dat wist ze op voorhand.
"You heard the vampire. Pull yourself together and go looking, sissy," siste Cora gefrustreerd waarna ze zich weer richtte op Addison. Nog steeds was Cora er van overtuigd dat Addison zou proberen te ontsnappen of zou schreeuwen. Als Jack zin had om Addison te redden uit de hel waarin ze beland was, vond hij de weg naar de redelijk donkere en vochtige kelder vanzelf wel, anders had ze gewoon pech en moest ze zich erbij neer leggen. Jack had het recht om Addison te laten zitten, het was haar verdiende loon, ook al hadden Cora, Alexander en Caleb geen recht om haar te martelen. Hen had ze niets misdaan. Jack daarin tegen had er wel het recht voor om haar te straffen, iets wat hij geprobeerd was, maar uiteindelijk verkeerd afliep. Een mens kon ze makkelijk aan, alleen was een vampierjager iets moeilijker. Zeker omdat Addison een nieuwe vampier was en ze weinig dingen wist. Cora, Alexander en Caleb daarin tegen waren gespecialiseerd in vampiers.
"Okay, okay, I'm going," mopperde Alexander die rechtop ging staan en naar de deur toe wilde gaan. Tot het geluid van een krakende trap te horen was tenminste. "Ik neem mijn woorden terug, ik ga niet kijken," zei Alexander terwijl zijn hartslag stilaan versnelde. "Nou, het zou weinig verschil maken hoor," zei Addison. Ook al zou Alexander niet gaan kijken, het zou altijd slecht met hem aflopen. Jack zou Jack niet zijn als hij Alexander niets zou doen, of ze moesten vrienden zijn. Alhoewel ze die vriendschap betwijfelde. "Waarschijnlijk is het gewoon Caleb," probeerde Cora. Ook Cora's hartslag was versneld, een duidelijk teken van angst. Ze wist dat het iemand anders was dan Caleb. "Je weet goed genoeg dat het Caleb niet is," zei Addison. Snel richtte Cora het wapen op Addison toen de voetstappen luider werden. "Be quiet, you bitch," siste Cora stil in de hoop dat de persoon, in dit geval Jack, weg zou gaan.
{option}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zacht gesis weerklonk vanonder de trap. Onverstaanbaar, alhoewel hij er niets uit hoefde te halen wat ze aan het zeggen was. Het gaf weer dat hij gelijk had gehad over de zaak. Het gekraak van de trap was daarbij eerder irriterend dan een minpunt. Mensen konden hem allang aan horen komen gezien de val van de onbekende jongen niet onmerkbaar was gebleven. En al zouden ze het horen, zal het Jack niet dwarszitten. Addison's ontvoerders ofwel martelaars mochten van hem horen dat ze in gevaar waren. Het geweer die hij bij zich had kon genoeg schade aanrichten om een hele groep mensen van het leven te beroven. Hij dacht dat een paar kidnappers er wel bij konden; waarom zou hij zich in moeten houden? Ze hadden het over zichzelf heen geroepen.
Bij de laatste trede stopte hij met lopen. De capuchon van zijn vest verhulde een stuk van zijn gezicht, desondanks kon hij genoeg zien om alles in zich op te kunnen nemen. Oog in oog staande met het meisje waar hij naar opzoek was geweest. Onherkenbaar zat ze er op de grond, vastgeketend aan de stenen muur zonder enige uitweg. Een grote bloedplas omringde haar, stromend vanaf de diepe wonden die ze haar aan hadden gebracht. Sporen van de dikke, rode vloeistof achtergelaten in de weg naar het harde oppervlak onder haar lichaam. De wallen stonden onder haar ogen, die rood zagen van het huilen. Haar kleding was gescheurd op vele plekken. Grote bloedvlekken vormden zich op de stof die tegen haar lichaam aanklampte, sneden zichtbaar langs een groot gedeelte van haar trui. Een klein beetje in elkaar gedoken vonden zijn ogen haar in de hoek van de verduisterde kamer. Wanhoop was het enige wat haar blik hem vrijgaf. Gevuld met pijn en angst terwijl hij er stilstond. Mensen konden hem harteloos of ongevoelig noemen, maar ook hij had zijn grenzen. Medelijden gaf hij haar echter niet. Hij had er de tijd niet voor gehad, sinds er in een mum van tijd twee gedaantes uit de schaduwen van de oude kelderruimte vandaan kwamen.
"Well well well." Spottend werd hij aangekeken door een vreemd meisje. Een kleine grijns vormde zich rond haar lippen, waarbij ze haar wapen vanuit Addison naar hem richtte. "We just found ourselves a new victim." Ook een jongen kwam tevoorschijn uit het donkerte. Hij leek haar lol in het vinden van een nieuw 'slachtoffer' niet te delen en bleef strak voor zich uitkijken.
"I'm gonna give you both a choice. Release her and walk outta here alive or.. you guys are gonna end up like your friend up there," zei hij hard. De loop van het geweer richtte hij in eerste instantie op de jongen die het dichtst bij hem stond, al liet hij het al gauw doorgaan naar het gewapende meisje. Toegeven was blijkbaar niet haar ding, omdat ze gelijk haar pistool laadde en het op zijn borstkas richtte. "What makes you think you're the one who decides which one of us is going to die?"
Wat volgde was niet hij die terug antwoordde. Geen ander verzet of een discussie die hij met haar voerde. Het was het oorverdovende geluid van een schot wat door de kelder luidde, die de korte stilte die volgde weg liet gaan. Met een doffe klap viel het lichaam van het meisje op het gesteente. Een klein bloedstroompje rolde over haar voorhoofd, afkomstig uit de schotwond. Haar ogen verschrikt naar het plafond gericht al gunde Jack haar geen blik meer waardig. Alsof er niets was gebeurd hield hij de jongeman in het vizier, oplettend naar elke beweging die hij maakte. Het geweer herlaadde hij kil voor de laatste bedreiging die er nog aanwezig was. De kogelhuls kwam klingelend op de grond terecht, het goud glinsterend naast zijn schoen. In tegenstelling tot de jongen die wit weg begon te trekken bleef hij er ijskoud staan. "What's it gonna be?" vroeg hij hem. Zijn vinger nog altijd bij de trekker geklemd. Voor geen seconde liet Jack hem uit zijn zicht, toegekeken hoe hij gehaast greep naar een mes wat er op een van de planken lag. Het verbaasde hem dat hij nog durfde om aan zijn uitspraken te twijfelen. Zeker nu zijn vriendin's lichaam weg lag te rotten op de vloer. Voor hem geen probleem; hij had munitie genoeg. Grimmig haalde hij de trekker weer over, waarna ook de jongeman met het mes beweegloos achtergelaten werd. Geen woord wat er meer ontsnapte uit de eigenwijze kidnappers. Alleen hijzelf en de gewonde Addison bleven er over van de chaos die er net nog plaats had gevonden. Hij schudde afkeurend zijn hoofd en liet de shotgun dan enkele centimeters zakken. "Wrong choice."
Nadien wandelde hij rustig naar Addison toe, die nog roerloos op haar plek zat. Gedreven in de hoek van de donkere kamer waardoor hij een klein deel van haar kon zien tussen de schimmen door. De ketenen zaten strak aan haar polsen bevestigd en sneden in haar huid. Bloederig werd ze er achtergelaten als een wild beest. Jack kon veel dingen verdragen, maar nu ze zo kwetsbaar was en ze aan haar lot over werd gelaten, kon hij het zich niet bedenken waarom hij haar er niet weg zou moeten halen. Hij hurkte snel voor haar neer en legde het vuurwapen naast zich neer. Eerdere wraakneigingen waren verdwenen in het niets. Ze had al genoeg geleden om haar te laten boeten voor andere daden. Ze verdiende genade. Zijn blik bleef bij de hare hangen als hij voorzichtig een lok voor haar gezicht wegstreek om het uit haar wonde te houden.
"Are you okay?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het gekraak op de trap werd steeds hoorbaarder wat wilde zeggen dat jack steeds dichterbij kwam. Hij had haar gevonden. Hoe was een groot raadsel voor Addison. Ze was ergens in the middle of nowhere, waarschijnlijk in het bos. Het idee dat Jack opzoek gegaan was naar haar klonk vreemd in haar gedachte. Waarom zou hij? Bij Addison's weten was hij haar liever kwijt dan rijk. Niemand wilde in haar buurt zijn aangezien ze een monster was geworden. Iedereen die in haar weg stond kon ze vermoorden door slechts één beet. Zodra Addison bloed proefde was het erg moeilijk om ermee te stoppen. Als ze iemand te pakken had was het meteen fataal voor diegene. Het was onverwachts dat iemand naar haar opzoek gegaan was. Bovendien had Jack ook gewoon kunnen denken dat ze ontsnapt was, ook al zou Addison dat nooit meer doen. Ze was bewust van de gevolgen ervan.
Net zoals Cora beval, hield ze zich stil. Ze had genoeg geleden dus het schot dat ze in petto had wilde ze zichzelf besparen. Het zou haar niets verbazen als er ook verbena in de kogels zaten. Ze kon het gevoel van de verbena op haar lichaam precies beschrijven; branderig. Het voelde aan alsof ze een brandwond kreeg, alleen tien keer erger. Tot voorheen wist ze niet dat verbena een gif was voor vampiers, ook al kende ze de plant zelf wel. Ze dacht eerder dat het een soort sierplant was, aan een gif tegen vampiers had ze nooit gedacht.
Een doffe klap was hoorbaar toen Cora neerviel op de grond. Dood. Haar ogen keken glazig naar het vochtige, stenen plafond. Addison was de grote mond van Cora onderhand gewend geworden, het gaf een vreemd gevoel dat ze het levenloze lichaam op de grond zag liggen. Verder zorgde het voor een grote opluchting en een dankbaarheid voor Jack. Hij was de laatste die ze verwacht had aangezien ze hem behoorlijk geïrriteerd had. Af en toe ging Addison een beetje te ver met uit uitlokken van Jack's boosheid, ook al had ze het meestal niet door en ging ze verder met hoe ze bezig was. Het gevolg daarvan was dat ze Jack nog kwader maakte en ze hem de schuld gaf van haar chagrijnige gedrag. Af en toe was het zijn schuld, maar ze moest toegeven dat ze soms kon overreageren doordat haar gevoelens versterkt werden. Ze moest het nog leren om een goede vampier te zijn, ze was een onwetende beginneling.
Desondanks slechts het levenloze lichaam nog overgebleven was van het wrede en gemene meisje dat Cora was, bleef de angst in haar lichaam zitten. Het angstige gevoel was opzoek naar de onvindbare uitgang. Niemand kon ze vertrouwen. De afgelopen tijd had ze gemerkt dat er meer gevaarlijke mensen rondliepen dan ze had durven verwachten. Gebeurtenissen waaraan ze nooit had gedacht waren gebeurd in slechts een paar dagen. Twee keer was ze ontvoerd, maar ze wist dat het ontvoerd worden door Jack een stuk minder erg was dan ontvoerd worden door de vampierjagers. Ze had door dat ze het nog niet zo erg had in het huis. De martelingen van de drie vampierjagers waren erger. Bovendien was er in het huis tenminste één iemand die aardig was voor Addison. Crystal. Jack af en toe ook, al zat dat een stuk gecompliceerder. Hij kon aardig zijn, af en toe.
Zoals Addison had verwacht had, was Alexander de volgende die eraan ging. Hij had nochtans de keuze gekregen van Jack. Alexander greep naar het eerste mes dat hij tegen kwam waardoor het slechts een aantal seconde duurde vooraleer ook zijn levenloze lichaam op de grond lag. Zijn blik was geschrokken, net zoals Addison. Ook zij was erg geschrokken. Ze wilde Jack bedanken, maar ze kreeg geen enkel woord gezegd doordat ze zo zwak en geschrokken was. Ze werd met de seconde zwakker. Ze deed haar best om bij bewustzijn te blijven, maar het koste erg veel energie en moeite.
Addison knikte toen Jack vroeg of ze oké was. Ze knikte meer om verdere vragen te vermeiden. Natuurlijk was ze niet oké; ze was bang en had verschrikkelijk veel pijn. Toch vond ze het vervelend om erover te klagen, dat deed ze nooit. Vooral omdat ze vroeger steeds dezelfde opmerking kreeg van haar vader. Je bent geen Hale als je niet tegen een stootje kan. Addison vroeg zich eerder af hoe hij haar had gevonden. Ze kon het erop wagen om het te vragen. Misschien dacht Jack dan dat ze ondankbaar was of vond hij het onbeleefd, maar het was een doodnormale vraag.
"Hoe heb je me gevonden?"

{option}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een knik was alles wat hij kreeg. Klein en bescheiden, al vertelde het hem genoeg. Natuurlijk wist hij dat het allesbehalve goed met haar ging. Enkel het aangezicht van alle wonden die ze haar toe hadden gebracht, kon iedereen al opmerken dat ze er slecht aan toe was. Ze verloor ongelooflijk veel bloed waardoor het al een wonder op zich was dat ze nog niet volledig buiten bewustzijn was geraakt. Haar blik bleef desondanks afwezig voor zich uit, afgedwaald langs hem heen onderwijl hij de shotgun opnieuw in zijn handen nam. Hij was bezorgd om haar en haar zodanig verslechterde toestand. Haar huid was zo bleek weggetrokken dat ze net zo goed al dood had kunnen zijn. Bovendien kon hij opmerken dat ze lichtelijk trilde, zowel haar handen als de rest van haar lichaam, wat ook weinig goeds kon betekenen. Het maakte dat Jack zijn haat voor haar opzij zette om haar er zo snel mogelijk weg te kunnen halen. Haar ermee confronteren dat ze haar belofte had verbroken was iets voor later. Waarschijnlijk weigerde ze überhaupt om zijn hulp aan te nemen; toch ze moest het er maar mee doen. Het leek hem vrij duidelijk dat er, op hem na, niemand zou komen om haar te gaan zoeken. Het was de harde waarheid waar ze mee moest dealen, hoe vreemd het ook klonk.
"Ik zag die jongen buiten staan en ik vertrouwde het niet helemaal," zei hij kalm. "Het zijn allemaal slechte leugenaars." Hij laadde het geweer zwijgzaam en richtte deze op een van de ketenen, die hij gelijk aan flarden schoot. Aan zoeken naar de sleutels deed hij niet. Hij vond het tijdverspilling en daarbij was het wegbrengen van Addison velen malen belangrijker dan het voorzichtig doen met het sterke materiaal. Metaal kon veel verdragen, echter waren de kogels sterker. Het verzwakte het ijzer zodanig dat hij het slechts met een kleine ruk van haar polsen kon verwijderen. Bloederige sporen van waar het haar huid had omklemd, was het enige wat er over bleef. Een nasleep van rode en blauwe kleuren, vermengd met stroperig bloed. Iets waar hij helaas weinig aan kon veranderen in zijn positie. Anders dan het afwachten tot het echt zou helen zat er niet op.
Haastig scande hij haar afgetuigde lichaam. Sneden waren niet onopvallend gebleven op haar tengere lijf. Sommigen dieper dan anderen, desondanks even gevaarlijk. Haar heelkrachten leken haar ook in de steek te hebben gelaten sinds het geenszins genas. Ze zagen er als vers uit. Wat ongemakkelijk beet hij op zijn lip, wetend wat hem te wachten stond alhoewel hij het liever liet. Waarom gingen al zijn kleding er in een razendsnel tempo doorheen sinds Addison er was? Hij wilde het misschien niet eens weten.
Met een diepe zucht loosde hij de shotgun hardhandig ergens in de kamer, waarna hij zijn vest uitdeed. Uitsluitend bij haar raakte hij kledingstukken kwijt. T-shirts vlogen erdoor heen, enkel door het bloed en haar gebruik als pyjama, en nu was het weer zover. Hij mocht wel eens een keer een nieuwe garderobe aanschaffen om het er vol te houden. "Dit kan even pijn doen," mompelde hij met afkeer. "I'll just count to three, okay?" Wederom een leugen gezien het heel veel pijn deed, maar Addison had er geen baat bij om de details te horen. Ze zou vanzelf wel merken dat het zeker een brandend en in sommige gevallen zelfs stekend gevoel met zich meebracht. Voor het aftellen maakte hij een uitzondering deze keer om haar af te leiden. Hij hield zich er nooit aan en zo ook deze keer zou het misgaan, noch deed hij het voor haar eigen bestwil. Het was minder pijnlijk wanneer het onverwachts aankwam. Naar zijn ervaringen was het dan nog te volharden.
Hij nam het vest in zijn handen en tilde een van haar benen ietwat omhoog. Er zat een flinke steekwond waar, voor hoeverre hij het kon zien in het donker, het meeste bloed vandaan kwam. Haar jeans plakten onder de vloeistof en hij wist dat, hoe langer hij zou wachten, des te sneller het ging infecteren. Het beste wat hij kon doen was het bloeden wat stoppen. Traagzaam spande hij het vest onder haar been door, volgend door het wat laten zakken tot haar voet steunde op zijn bovenbeen. "Three.." startte hij met aftellen, maar gelijk trok hij de stof strak samen. Drukkend op de wond om het samen te spannen en het te kunnen stelpen. Jack knoopte het stevig rondom haar bovenbeen heen tot hij zeker wist dat het goed zat, alvorens hij haar been teruglegde op de oorspronkelijke plaats. De andere verwondingen konden er nog wel even mee door. Afgezien van de grote snijwond op haar buik zou ze het met een beetje geluk vol kunnen houden.
Spoedig trok hij ook zijn t-shirt uit en legde deze op de andere wonde. Zich verontschuldigen over zijn fout of leugen hield hij voor zich. Addison wist dat hij zich niet snel liet blijken of wat hij vertelde klopte of niet. Simpelweg gewoonten waar zij of hij niets over te zeggen hadden. Wel besloot hij om ongemakkelijke stiltes te vermijden, gezien hij nu met zijn ontblootte bovenlijf voor haar zat. "Houd druk op de wond, het helpt om het bloeden te stoppen," vertelde hij haar nog. Haar hand ernaar toe verplaatsen vond hij onzin, want ze had zelf ook wel verstand dat zij degene was wie het moest doen, dus in plaats van de tijd te verdoen nam hij haar zo voorzichtig als hij voor elkaar kon krijgen in zijn armen. De duistere kelderruimte achter zich laten was de beste optie die ze hadden. The Alchemists zou hij later wel bellen om van de lijken af te komen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze had willen zeggen dat het helemaal niet goed ging met haar, dat ze doodsbang was en verging van de pijn. Bovendien zorgde de koude, vochtige, stenen vloer ervoor dat ze het koud had. Een aantal dagen opgesloten zitten in een kelder was geen pretje, zeker niet in de verouderde kelder waarin ze zich bevond. Het was er erg donker en vochtig, net zoals een kelder hoorde te zijn. Bovendien had de kelder een muffe geur, al kon dat ook het verrotte bloed en de lichamen van de twee vampierjagers zijn. Voor Addison waren er meerdere vampiers geweest. Dat was duidelijk te merken aan de bloedspetters die zich op de muren bevonden. De muren leken bijna volledig geverfd te zijn met het bloed van haar voorgangers die ongetwijfeld minder geluk hadden dan Addison. Zij waren dood geweest vooraleer iemand hen hulp aan konden bieden, dat kon ze ruiken. De kelder had een dode geur die moeilijk ruikbaar was voor mensen. Vampiers daarin tegen konden de verschrikkelijke geur expliciet ruiken. Desondanks ze weinig tijd had om aan de geur te denken, zorgde het voor een misselijk gevoel. Het kon ook een bijwerking zijn van de grote hoeveelheid verbena die ze van het begin af aan toegediend kreeg. Ze had gemerkt dat alles mogelijk was geworden. Sinds haar transformatie verliep alles eigenaardig. Niet alleen de gebeurtenissen waren vreemd, ze had geen idee meer wie ze was. Ze was een ander persoon geworden dan eerst, al had ze de afgelopen dagen genoeg tijd gehad om na te denken over wie ze was vooraleer de vampier besloten had om ook Addison lid te maken van de 'vampierenclub'. Langzaam begon de Addison die ze altijd was geweest terug te keren in haar lichaam. Ze begon haar persoonlijkheid onder controle te krijgen. Ze was haar angstige zelf weer, erger dan ooit. Nog steeds was ze erg pittig en koppig, maar dat was ze altijd geweest. Iedereen wist dat had moeilijk was om Addison van haar gedacht te laten veranderen.
De reden die Jack haar vertelde klonk logisch en onlogisch tegelijk. Het logische was dat hij Caleb niet vertrouwde. Het bloed dat aan Caleb's shirt hang gaf een erg duidelijk contrast met het witte shirt dat hij droeg. Nog steeds was het een raadsel voor haar hoe hij zich naar de plek had geleid, maar ze stelde er geen vragen over. Ze moest blij zijn dat Jack haar gevonden had en haar wilde helpen. Ze wist dat buiten Jack niemand naar haar opzoek zou gaan, dat Jack achter haar gezocht had was al vreemd aangezien ze alles verpest had. De laatste tijd was ze er goed in om mensen frustraties te geven en haarzelf in de nesten te werken. Daarbij was iedereen bang om gebeten te worden door haar, net als ze al eens geflikt had. Jack leek niet bang te zijn voor haar wat haar goed deed. Het was moeilijk om Jack angsten te bezorgen, zelfs een moordlustige vampier kon hem niet bang maken. Zij daarin tegen was wel erg snel bang, ook al liet ze het nooit weten. Alhoewel het in de kwetsbare toestand waarin ze zich bevond erg moeilijk was om de beklemdheid te verbergen. Jack had door dat ze doodsbang was, ondanks de vampierjagers dood waren.
Een klikkend geluid was hoorbaar toen Jack zijn geweer laadde. Toen hij het richtte naar de ketenen duurde het slechts een vijftiental seconden voor haar polsen eindelijk verlost waren van de strakke, pijnigende ketenen. Het had voor blauwe plekken gezorgd, maar dan was nog het minste van haar zorgen. Het liefst wilde ze zo snel mogelijk uit de verstikkende kelder die geventileerd werd met verbena. Ze had moeite met ademen doordat het inademen van het gif slecht was voor haar longen. Ze voelde zich net als een bejaarde die jaren had gerookt en dan ook nog eens een longontsteking had. Het begin was het moeilijkst. Ondertussen was ze een beetje gewend geworden aan de verstikkende verbena aangezien ze het al bijna vier dagen moest inademen.
Verward keek Addison naar Jack die zijn vest uit deed. Het was fris in de kelder, dus het was vreemd dat hij het uitdeed. Addison bevroor zowat, al kwam dat waarschijnlijk doordat ze dagen lang in de koude kelder had moeten verblijven. Schaapachtig knikte ze toen Jack haar vertelde dat het even pijn kon doen en hij tot drie zou tellen. Wat was hij van plan? Langzaam begon ze meer zekerheid te krijgen toen Jack één van haar benen optilde. Toen hij begon af te tellen en hij vrijwel meteen het vest strak om haar been bond, klemde ze haar kiezen op elkaar om de pijn onopgemerkt te houden, ondanks Jack haar ervoor had gewaarschuwd. Het deed minder pijn dan toen de messteken gezet werden, maar het brandde alsnog heel erg.
Lichtelijk ongemakkelijk zat er er bij toen Jack zijn shirt uit trok, ook al had ze geen slecht uitzicht. Een branderige en stekende pijn was voelbaar toen de stof van Jack's shirt tegen de diepe wonde aan haar buik werd geduwd. Nadat Jack haar had verteld dat ze druk moest houden op de wonde aangezien dat het bloeden zou stoppen, verplaatste ze haar hand naar het shirt en hield ze er druk op. Het deed pijn, maar het moest als ze wilde dat het bloeden stopte.
Net toen Jack haar in zijn armen nam, wilde Addison zeggen dat ze geen hulp nodig had, ook al had ze dat wel. Ze was te zwak om zelf de uitgang te vinden en vervolgens naar het huis toe te wandelen. Het was beter als ze haar mond hield. Bovendien was Jack eens aardig, dus probeerde ze dat zo te houden. Haar koppigheid moest ze voor heel even achterwegen houden, aangezien hun koppige karakters botsten en ze daardoor beiden chagrijnig werden.

{option}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Traagzaam stond hij op van de grond. Haar gewicht zat hem niet dwars, integendeel. Met haar tengere, dunne figuur kon hij haar gemakkelijk hebben. De vierde keer al dat hij haar zo dicht bij zich had gehad in korte tijd. Wat was er aan de hand? Sinds Addison er was gekomen was hij meer veranderd dan hij zich beseft had. Nooit, maar dan ook echt nooit, ging hij opzoek naar een verloren getuige. Wanneer iemand een stap zette uit het huis was diegene ten dode opgeschreven. Elkander die haar voor was gegaan, was het ook zo voor afgelopen. Ontsnappingspogingen, laat staan de vrijheid om weg te gaan, werden streng bestraft. Hijzelf raakte erdoor in de put waar hij al jaren uit wilde komen. En nu ze hier was gekomen leek het enkel verergerd te zijn. Hij had zich al door meer problemen heengewerkt dan had gemoeten, puur om haar veilig te houden. Zijn privé-eigendommen had hij af moeten staan, mensen bevechten wie haar maar al te graag terug wilden sturen naar de hel en zelfs de mogelijkheid gegeven om er even tussenuit te gaan. Kansen die anderen enkel toegereikt kregen uit toeval, wat tevens geen goed einde had. Het verontrustte hem wat ze met hem deed desondanks ze elkaar pas een paar dagen kenden. Hij wist niet meer wat hij voelde. Het was onbekend terrein, onwetend wat hij kon verwachten met de minuut. Al die tijd had hij gevoelens buitengesloten. Jack had zichzelf wijsgemaakt dat het zo hoorde; het was zijn plicht. Het maakte alles duizend maal gemakkelijker om door te leven. Niemand om naar om te kijken, zich zorgen over te maken ofwel over te moeten denken. Hij had werkelijk geen begrip meer wat er met hem gebeurde. Het beangstigde hem vanbinnen. Wat deed ze met hem?
Niettemin liet hij haar voor geen seconde uit zijn zicht onderwijl hij zich een weg naar buiten baande. Haar prachtige ogen kijkend naar hem met het vocht rollend over haar wangen. Wanhoop van haar gezicht af te lezen indien ze haar mond probeerde te openen. Een klein beetje maar, vooraleer ze ze weer sloot en ervoor zorgde dat slechts de stilte te horen was. Waar was de haat voor haar gebleven? De ergernis die hij altijd met zich meedroeg in haar buurt en zijn afstandigheid? Het frustreerde hem om niet te weten wat er in hem omging. Op de verwarring na die hij op voelde komen wist hij niet wat hij ervan moest denken.
Zijn blik dwaalde voor even af naar zijn borstkas, indien hij haar nauwlettend in de gaten hield. Ze lag inmiddels tegen zijn borst aangeleund. Spiermassa had hij wel genoeg naar zijn mening en hij wist dat hij schaamteloos rond kon lopen zonder shirt, noch haalde het niet weg dat hij het op zijn zachtst gezegd oncomfortabel vond om zich zo te vertonen. De letsels die hij in de afgelopen jaren had opgelopen maakten het niet tot een uitzicht waar hij en daarbij Addison waarschijnlijk graag bij stil stond. Enkele tatoeages verhulden een paar oudere verwondingen al was het grote geheel nog altijd aangetast. Het ongemak was duidelijk aan hem te merken geweest. Erbij stilstaan was echter geen goed idee. Ze had hem nodig en hij wist dat, wanneer hij er te lang erover peinsde, de tijd die ze zo hard nodig hadden voorbij zou vliegen. In plaats van zich er dan ook langer over druk te maken, pakte hij haar wat beter vast tot ze stevig, en hopelijk een beetje comfortabel, lag. Zijn armen ondersteunden haar benen en rug zo goed als hij voor elkaar kon krijgen.
Het bewusteloze lichaam van de jongeman passeerde hij zorgeloos. Hij was zich ervan bewust dat hij nog levende was, wat hem geheel niet raakte. Jack wist dat de jongen in pijn was en dat gaf hem genoeg voldoening om hem voor de rest met rust te laten. The Alchemists zouden het verder afhandelen. Mocht hij er dan nog liggen dan zou hij zijn vrienden vergezellen in het hiernamaals. Zo niet? Dan was hij gewoonweg de gelukkige van het stel martelaars.
Kou van de buitenlucht voelde hij tegen zijn huid snijden. IJzige windvlagen vlogen langs hem heen in een razend tempo. Haar lichaam hielp er geenszins bij mee; ze was zo ijskoud dat zelfs hij het op zijn blote huid kon voelen. Ze trok bleekjes weg en hij zag dat ze er moeite mee had om haar ogen open te houden. Hij kon zich volkomen voorstellen dat ze vermoeid was, de rol van haar grote bloedverlies erbij genomen, maar ze moest bij hem blijven. Ze had hem al eerder verduidelijkt dat ze onsterfelijk was - wat hij met zijn eigen ogen waar had kunnen nemen - noch zou hij haar niet opnieuw laten sterven. Hij had geen idee wat hij ermee aanmoest zodra het haar levenloze lichaam was wat zich in zijn armen bevond.
"Stay with me," mompelde hij haar toe. Een gesprek op gang houden was een goede optie, en mede de enige die hij kon bedenken, om haar focus te houden. Hij moest haar kalmte zien te bewaren. Het voorkomen van paniek en wanhoop was wellicht nodig om de tijd door te komen. Misschien liet het haar zelfs de pijn voor even vergeten?
"Tell me something about.. your friends. Family, anything. Where are you from? Do you have any hobbies or stuff you like?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Erg vond ze het niet om zo dichtbij Jack te zijn, ondanks de hekel die ze aan hem had. Over die hekel moest ze toch even nadenken. Het kon gek klinken, maar het leek alsof die haat die ze de afgelopen dagen dat ze bij hem was geweest gevoeld had, op een magische wijze was verdwenen. Misschien was het tijdelijk. Het kon zijn dat ze hem plotseling wel aardig vond omdat hij haar hielp en ook aardig was. Het klonk in ieder geval logischer dan dat de haat opeens spoorloos was, ook al voelde het fijner. Het was alles behalve fijn om iemand te haten, wat diegene dan ook gedaan had. Jack had haar ontvoerd, een redelijk heftige zaak, maar ze had het erger kunnen treffen. Hij wreef tenminste geen messen in met verbena om de messen vervolgens in haar lichaam te steken zodat er diepe wonden ontstonden. Het was verschrikkelijk om zo gehaat te worden door iedereen in het huis, maar ze werd liever gehaat dan dat ze gemarteld werd. Hoewel de mentale pijn die ze kreeg door het gehaat ook onprettig was. Ze was heel wat anders gewend omdat toen ze nog menselijk was, bijna iedereen haar mocht. Ze had haters, net zoals iedereen die had. De opmerking van de jongen die haar een monster had genoemd bleef in haar hoofd zitten. Was ze echt een monster? Als ze echt een monster was geweest, had het aantal slachtoffers meer dan twee geweest. Monsters bleven moorden, Addison daarin tegen hield haarzelf koest.
Frisse lucht vulde haar longen toen ze zich eindelijk, na bijna vier dagen, weer in de buitenlucht bevond. Haar ademhaling die door de met verbena geventileerde kelder iets zwaarder was geworden, werd een stuk minder zwaar. Nog steeds had ze elke keer als ze ademhaalde een branderig gevoel ter hoogte van haar longen, maar het was minder geworden. Bovendien was ze erg veel gewend geworden de afgelopen dagen. De vele messteken hadden haar pijn grens hoger gemaakt, het enige voordeel aan het heftige gebeuren. De angst bleef vastzitten in haar lichaam, niets kreeg het eruit. Ook de gedachte dat ze veilig was kon er niet voor zorgen dat angst kon ontsnappen uit haar lichaam.
Het koste haar steeds meer moeite om haar ogen open te houden. Af en toe kreeg ze een aantal verontrustende, zwarte vlekken voor haar ogen. Ze was onsterfelijk dus doodgaan was geen ramp voor haar. Toch voelde het vervelend om te sterven. Als ze dood was, voelde ze zich machteloos en dat was zo ook. Het enige wat ze kon doen als ze levenloos was, was wachten. Wachten tot ze de poort vond die haar naar de 'echte wereld' kon leiden. Langzaam werden haar oogleden zwaarder, ondanks ze erg veel moeite deed om ze open te houden. Ze moest een anker vinden zodat ze bewust bleef. De geluiden uit haar omgeving. Als ze zich daarop focuste, zou ze een eventuele bewusteloosheid uit kunnen stellen of zelfs vermeiden. Het plan wat in haar hoofd erg snugger klonk, was blijkbaar minder slim dan ze had verwacht.Elk geluid maakte haar angstiger. Zeker de krakende bomen.Toch moest ze toegeven dat Jack ervoor had gezorgd dat de verontrusting steeds minder erg werd. Zonder er over na te denken, klampte ze zich een beetje beter aan hem vasten probeerde ze naar zijn rustige hartslag te luisteren. Door het bedaarde tempo werd ook Addison rustiger.
Wanneer ze Jack's stemgeluid hoorde, luisterde naar wat hij aan haar vroeg. Dingen over haar persoonlijke leven. Een aantal seconden verstreken voordat ze begon te vertellen, ze had nog steeds moeite met praten. "I'm from Chicago," begon ze te vertellen, al klonk het meer als mompelen. Ze had er erg lang gewoond, tot haar vader een goedlopend bedrijf kreeg in New York en ze daarheen verhuisde. Afgezien ze de verhuizing erg jammer had gevonden, had ze het in de zeven jaren die ze in New York had geleefd erg naar haar zin gehad. Bovendien woonde bijna heel haar familie langs haar vaders kant in New York doordat haar vader officieel uit New York kwam. Op die manier zag ze de rest van haar familie steeds vaker. De familie langs haar moeders kant daarin tegen zag ze haast nooit. Een gebeuren waar ze een logische verklaring voor had; ze woonden allemaal in Spanje.
"I like playing the guitar, I've learned it myself with my mother's help when I was ten," zei ze na een korte stilte. Addison hield heel erg van muziek. Met de hulp van haar moeder was het dan ook gelukt om zichzelf gitaar te leren spelen. Ze had geen geduld voor echte gitaarlessen en aangezien haar moeder het kon, had ze er geen problemen mee om Addison ermee te helpen. De rest van haar hobby's waren standaard dingen zoals films kijken en lezen. Die onderwerpen waren te saai om over te praten. Dat kwam vooral doordat ze heel wat hobby's van haar lijstje had geschrapt toen ze afstudeerde van de middelbare school.
"And you? Where are you from?"
Addison was geïnteresseerd over Jack's leven, vooral over waar hij vandaan kwam. De vragen over zijn familie hield ze voor zich, dat was te persoonlijk. Addison vond het zelf ook onaangenaam om over haar familie te praten, zeker met iemand die ze niet zo goed kende. Hij mocht gerust weten dat ze een jongere broer had, waarvan hij overigens op de hoogte was doordat hij opgedoken was in het diner een aantal dagen geleden. Voor de rest zou ze weinig dingen over haar familie vertellen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar armen klampten zich sterker om hem heen. Krampachtig tegen zijn borstkas aangedrukt intussen hij sneller doorliep. Hoewel hij haar al te graag wilde zeggen dat het niet kon, rolde er geen protest over zijn lippen. Hij kon niet van zichzelf zeggen dat hij het een groot probleem vond. Jack wist dat ze beter afstand konden houden van elkaar. Het bespaarde ze gedoe en hij kende haar nu een aantal dagen, wat genoeg was geweest om uit te vinden dat ze elkaars tegenpolen waren. Beide stonden ze elk moment op ontploffen; het enige vereiste was een klein vuurtje wat het tot een einde bracht. Ruzies, discussies of moordneigingen waren bij hen het gespreksonderwerp. Kortom gezegd wist hij prima dat hij het moest stoppen. De discipline om het haar te vertellen op haar breekpunt was het enige wat aan hem ontbrak. Alsof hij een plaat voor zijn hoofd had liep hij dan ook op hetzelfde gehaaste tempo verder, haar lichaam inmiddels tegen hem aangedrukt door mede zijn maar ook haar eigen pogingen om niet te vallen. Warmte was naar zijn ongenoegen helaas ver te zoeken. Het gevoel om iemand dicht bij hem te hebben had hij tevens al lange tijd niet meer ervaren. Voor geen dag had hij de indruk gehad dat hij het miste om een persoon zo bij zich te houden, maar klopte het wel wat hij altijd had gedacht? Hoe dan ook dacht hij dat het het beste was om zijn aandacht te besteden aan haar bij bewustzijn te houden in plaats van een rel te schoppen. Zachtjes drukte hij haar nog ietwat tegen zich aan in de poging om ook bij hem wat warmte te verkrijgen. Tevergeefs natuurlijk gezien ze ijskoud was, toch probeerde hij het. De kou die de omgeving met zich meebracht nadat de zon bijna volledig verdwenen was aan de horizon was zeker voelbaar geweest op zijn huid. Gevoelsmatig was het als winter. Geen grote straf voor Jack want hij was het koude klimaat tenslotte gewend geweest in zijn jeugd, al kon hij nu wel wensen om wat zon op hen neer te zien schijnen en zo wat op te warmen.
Stilzwijgend luisterde hij naar haar antwoorden om zichzelf af te leiden van de vrieskou. Het bracht hem terug bij een gebeurtenis van jaren geleden, die nog als de dag van gisteren in zijn geheugen geprent stond.

---

Flashback;

"Where are you going?"
Zijn versnelde passen richting de deur werden onmiddellijk verbroken door iets onverwachts. Nog voordat hij de deuropening had weten te bereiken werd hij al opgehouden. Het gedempte geluid van zijn schoenzolen over de oude houten vloer stopte, evenals zijn tempo waarin hij het huis wilde verlaten. Traagzaam keerde hij zich achterom waar hij zijn zusje spotte. Haar kleine handjes pakten hem bij zijn arm en probeerden hem langzaam terug te trekken van zijn positie. Vele tranen rolden over Alyssa's wangen, haar blik wanhopig. Ze wist dat hij er niet tegen kon wanneer ze huilde. Hij wilde het beste voor haar en had dat altijd al gewild. Ze hoorde een onbezorgd leven te lijden, zonder enig verdriet wat hij kon voorkomen. Met een zwakke glimlach zakte Jack door zijn knieën, zijn hand op haar tedere wangetje gelegd.
"I can't tell you, but I'll be back soon," suste hij zacht. Met zijn duim veegde hij wat tranen weg die begonnen te stromen. Zijn vader was weg voor zaken en nu zou ook hij het huis verlaten. Het betekende dat zijn zusje er alleen voor stond met zijn moeder, in het kleine huis wat ze bezaten. Natuurlijk liet Alex haar liever niet achter, maar het moest wel. Het enige wat hij kon doen was haar goede hoop geven. Rekeningen stapelden zich op, evenals de bedreigingen om uit hun huis gezet te worden. Met zijn leeftijd kon hij in eigen land weinig om ze te helpen. Het zag ernaar uit dat hij een baan moest zoeken in het buitenland, al was zijn zeventiende verjaardag pas enkele weken geleden geweest. Hij had geen andere keuze.
"Mommy isn't going anywhere. She'll stay here," probeerde hij haar gerust te stellen. "And you know that aunt Roza will be here too. Maybe she can take you to the movies?" Hij wist dat Roza alles zou doen om haar en zijn moeder te helpen. Ze had het nooit als een straf beschouwd om met Alyssa dingen te doen waarvoor zijzelf het geld noch de tijd niet hadden. Alyssa's verslaving voor Disney films zou haar er vast niet van weerhouden om haar af te leiden van het feit dat ze familie moest missen. "I bet she'll be thrilled to go with you, if you ask her."
"Don't go." Hij zag hoe haar onderlip ietwat begon te trillen, wat niet bepaald meehielp om het schuldgevoel weg te halen. Tranen brandden wederom achter haar ogen als ze zich beter aan hem vasthield. "It's just for a couple months, little monkey," mompelde hij rustig. Het laatste vocht veegde hij nog voorzichtig weg van haar wangen. Hoe graag hij ook langer wilde blijven; hij beval zichzelf om niet egoïstisch te zijn. Ze hadden het geld hard nodig en hij wist dat, wanneer het er zo voor zou blijven staan, ze binnen een paar maand op straat zouden staan.
Twee waterige ogen keken hem somber aan, haar zachte stem op de achtergrond. "Promise?" Hij drukte een laatste kus op haar voorhoofd en streek een verdwaald plukje haar achter haar oor, met een kleine knik. "Promise."

---

"So, you're from Chicago?" Zijn mondhoeken bewogen zich omhoog bij het horen van de grote stad waar ze opgegroeid was. Een van de vrienden die hij had gemaakt op zijn werkplek bij de autogarage had hem verteld over het gebied. Het scheen er prachtig te zijn en afgezien van zijn weten dat hij het nog geen bezoek had gebracht, haalde het zijn nieuwsgierigheid niet weg. Hij was zelf immers opgegroeid in een heel ander land dan Addison. Hoe het eraan toeging was slechts een van de vele vragen die door zijn hoofd spookten. Allerlei vragen naar haar hoofd gooien leek hem toch niet zo'n goed idee in haar toestand, waardoor hij zich inhield en haar alleen een bemoedigende blik toewierp. "Must've been nice to grow up there." Lichte jaloezie voelde hij wederom opkomen. Vergeleken met waar hij geboren was, was ze een gelukkige geweest. Chicago was naar zijn weten groot, bood vele kansen en er waren verschillende mensen die naar het centrum trokken. Het was er waarschijnlijk druk, overtroffen door sportfanaten voor de teams - sinds ook Christian een groot fan was van de Chicago Bulls - die er vaak wedstrijden speelden. Zijn geboorteplaats was daarentegen zo bijzonder nog niet. Hij hield haar onderhand nog altijd goed in de gaten, soms wat afgeweken naar de omgeving om te kijken waar hij heen moest. "The guitar? Not the easiest instrument to learn," ging hij verbaasd verder. "Musicality must be running through your veins if you managed to learn it all by yourself." Zijn ontsteltenis bleef onverborgen achter op zijn gelaat. Ze had veel instrumenten om uit te kiezen, makkelijkere bij nader inzien, en toch had ze voor zoiets moeilijks gekozen. Dat ze het zichzelf aan had geleerd vergde erg veel. Hij had het in elk geval niet achter haar gezocht.
"I'm from Novosibirsk," zei hij haar mompelend terug op haar vraag. Zijn accent had hij altijd met zich meegedragen. Hij had er pas een paar jaar in New York gewoond dus of hij de taal echt kende? Het was en bleef wennen aan de snelheid waarmee de Amerikanen praatten. Het verstaan was een truc die hij nog altijd probeerde te beheersen.
Hij legde zijn concentratie neer bij het vage uitzicht voor hen uit, zoekend naar het ene pand waar ze moesten zijn. De chaos van het huis wat hij nu zijn thuis noemde. Terugkeren stond niet hoog op zijn lijst van dingen. Of Addison blij zou zijn om er weer terecht te komen betwijfelde hij ook flink. Ze verafschuwde het er voor zover hij wist net zozeer als hij het altijd gedaan had. Een diepe zucht verliet zijn mond.
"I don't know if you've ever heard of it though."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het vastklampen aan Jack had haar angst slechts een klein beetje verminderd. Het hielp weinig. Ze wist dat het allemaal een slecht idee was aangezien ze zo weinig mogelijk in elkaars buurt mochten komen. Ze had geen idee hoe lang het zou duren voor ze weer ruzie waren. Ze waren langs de ene kant elkaars tegenpool terwijl ze veel karaktereigenschappen gemeen hadden, wat hen liet botsen. De ruzies en bijna eindeloze discussies waren alles behalve fijn. Jack was geen erg persoon, hij had af en toe zijn goede momenten en op die momenten kon Addison het juist fijn en aangenaam vinden om met hem om te gaan. Ze mocht niet oordelen over hem, hij liet sporadisch zijn goede karakter zien, maar er kon een reden achter zitten.
Haar hekel aan het verouderde huis was erg groot en werd naarmate ze er langer was steeds groter. Toch verlangde ze ernaar om er weer te zijn. Het was gek hoe snel meningen konden veranderen, ook al had Addison wat meegemaakt waardoor ze wist dat ze van geluk mocht spreken. Het had veel erger gekund. Ondanks de vervelende mensen die er waren en ze nog enig contact met haar familie kon vergeten, werd ze tenminste niet vastgehouden als een wild beest. Bovendien had ze er af en toe kans op rust, een woord dat de afgelopen dagen uit haar woordenboek gewist was. Ze keek ernaar uit om weer eens te kunnen slapen zonder bang te hoeven zijn dat iemand besloot een mes in haar buik, been of ander lichaamsdeel te steken. De afgelopen dagen had ze geen enkel oog dichtgedaan. Ze moest bewust blijven aangezien ze erover nadachten om haar te vermoorden. De kans dat ze haar hadden vermoord terwijl ze sliep, was erg groot. Daarom bleef ze liever wakker zodat ze haar enigszins kon verdedigen, afgezien van de verbena en de pijn. Ze nam liever het zekere voor het onzekere. Elke seconde was ze op haar hoede geweest, bijna vier dagen lang. Ze had een aantal vermoeiende dagen achter de rug. Ze kon een aantal uurtjes slaap aldus goed gebruiken. Zelfs de onrust in het huis maakte haar niets uit. Ze zou erdoor heen slapen, althans, als de angst zijn weg naar buiten vond. Nog steeds was ze verschrikkelijk bang. Banger dan ooit. Twee van de drie vampierjagers had ze met haar eigen ogen zien sterven. Caleb was vermoedelijk slechts bewusteloos. Ze wist dat er meer vampierjagers waren dan hen. Er moesten er meer zijn. Daarbij bleven de gebeurtenissen in haar hoofd rondspoken. Achter elke wonde wist ze het verhaal. Ze wist nog precies wat er gezegd werd tijdens de messen haar huid doorboorden en de gezichtsuitdrukkingen die ze erbij maakten. Gemeen, spottend en kil. Nooit had ze gedacht zulke mensen tegen te komen. Hun karakters waren stuk voor stuk vreselijk.

Flashback;
"There's somebody looking for me, so I'd be careful if I were you."
Meteen vulde het lacherige geluid van de drie psychopaten de kleine ruimte van de kelder. Vooral Cora leek Addison's opmerking erg grappig te vinden. "It's cute that you think that someone's looking for a monster like you,"grinnikte Cora. Misschien had Cora gelijk. Wie ging er nou op zoek naar een vreselijk wezen als Addison. Mensen moesten opletten voor haar. Voor ze de kans hadden om zich te beschermen, was de kans er dat ze een stel scherpe tanden in hun nek hadden zitten. Ethan had ongetwijfeld het verhaal wat Jack had verteld doorgebriefd aan hun ouders. Ze dachten dat ze Jack hielp in zijn appartement en dus bij hem was. Doordat ze wisten dat Addison veilig was zouden ze geen moeite doen om opzoek te gaan naar haar, ook al was het vreemd dat ze niets liet horen. Als ze van huis weg was, stuurde ze erg vaak berichtjes naar haar moeder of vader aangezien ze altijd erg bezorgd waren over haar. Alhoewel die bezorgdheid zo te zien verminderd bleek te zijn. Ze was ondertussen ook al achttien geworden wat wilde zeggen dat ze volwassen was. Addison was altijd erg zelfstandig geweest doordat haar ouders erg vaak weg waren, dus een vertrek zat eraan te komen, ondanks ze vaak zei dat ze nog voor een lange tijd thuis zou blijven. "The only place where you're going is the burning hell, the place where you belong," vervolgde Alexander Cora's uitspraak. "You're bad people, hell is your place, not mine," siste Addison waarna ze al snel iets scherps in haar linkerzij kon voelen. Een brandende wond was het gevolg. Minder diep dan de rest, maar daarmee niet minder pijnlijk.

Ze werd wakker geschud uit haar gedachtes toen ze Jack's stem hoorde. "It was nice there, but I don't remember everything, I was eleven when I moved to New York," vertelde Addison. Er waren erg veel gebeurtenissen die ze had meegemaakt in Chicago, maar veel dingen was ze vergeten of moest ze erg lang over nadenken voor ze het weer wist. Een aantal dingen wist ze nog wel. Ze wist precies waar ze gewoond had, wie haar vriendinnen waren, waar ze op school zat, hoe haar huis er binnen en buiten uitzat, een hele boel activiteiten en goede en minder goede activiteiten bijvoorbeeld. De gebeurtenis die ze zich nog tot de dag van vandaag helemaal herinnerde was het moment toen haar ouders Addison en haar broertje vertelde dat ze naar New York zouden verhuizen. Ze was voor een lange tijd boos geweest op haar ouders. Plotseling moest ze alles achterlaten. Al haar toenmalige vriendinnen waren jaloers omdat ze naar een stad als New York ging verhuizen, ondanks het niet zo speciaal was. Er was niks beters aan New York volgens Addison. Nog steeds miste ze de stad. Het had een erg leuke sfeer die je nergens anders kon hebben, ook niet in een grote en populaire stad als New York.
Verbazing was hoorbaar in zijn stem nadat Addison hem had verteld dat ze zichzelf had aangeleerd om gitaar te spelen. Erg moeilijk had ze het niet gevonden. Enkel het begin was lastig. Toen ze het eenmaal een beetje onder de knie kreeg verliep het best vlot. Addison was altijd wel snel geweest in het aanleren van nieuwe dingen, ze kreeg veel dingen snel geleerd en gitaar spelen was één van die dingen. "It's not that difficult, it's easier than it looks," zei ze. Een gitaar was niet het makkelijkste instrument om te bespelen en het had haar redelijk veel moeite gekost om het te kunnen leren, maar ze was er heel erg bescheiden over. Addison was bescheiden over de meeste dingen. Over haar uiterleuk, haar talenten. Veel mensen vertelden haar dat ze erg goed overweg kon met haar gitaar, maar volgens Addison kon het nog beter. Helaas had ze geen kans meer om te oefenen. Haar gitaar lag thuis, samen met al haar andere spullen.
De naam van de stad die Jack vertelde kwam haar bekend voor. Het lag in Rusland, maar waar in Rusland wist ze niet precies. Het verklaarde in ieder geval het lichte accent dat hij bezat. "I know that it's a city in Russia, but I've no idea where. Geography was never my best subject at school, I guess." Net zoals Addison vakken had waar ze erg goed in was, was er ook een vak waar ze iets minder goed in was. Net zoals iedereen. Het was geen ramp dat geen idee had waar de stad lag, het was al iets dat ze wist dat de stad zich in Rusland bevond.
{option}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze vertelde hem hoe ze elf was wanneer ze was verhuisd naar New York, wat hij ergens wel had kunnen verwachten. Het leek hem sterk dat ze er enkel was geweest op de plaats van de huurmoord om haar vakantietijd uit te zitten. Voor hoeverre hij had gezien zag ze er totaal niet uit als een toerist. De camera om haar nek ontbrak, haar kleding was zogezegd anders en het was moeilijk voor te stellen bij Addison. Dat ze tegenover hem geen opvallend accent - of het nou licht was of niet - bezat, ondersteunde zijn standpunt. Bij zichzelf kon hij het natuurlijk niet horen gezien hij het zo gewend was. Toch was het in hem opgekomen in de tijd dat hij naar Amerika gekomen was. Vele mensen die hij er had leren kennen verklaarden hem voor gek dat hij zo'n beetje de wereld over had gereisd om in New York terecht te komen. Zijn 'accent' was dan ook wel ten sprake gekomen. Zijn achternaam erbij genomen wisten velen al te bedenken waar hij vandaan zou zijn gekomen, al bleef het gokwerk. Slovenië, Roemenië of Polen werden ook vaak genoemd. Verschillende landen had hij al voorbij zien komen; echter bleef het goede land bij velen nog een twijfelgeval.
"Well, I think it's an great achievement to learn it without much help." Muziek leren spelen op instrumenten bleef voor veel mensen iets ondenkbaars. Hijzelf had van zijn grootouders geleerd om piano te spelen, maar hij kon niet zeggen dat het een hobby van hem was. Hij ging de piano nu eerder uit de weg om niet herinnerd te worden aan waar hij vandaan kwam. Pijnigend was het hoe dan ook om ermee geconfronteerd te worden dat hij hier voor eeuwig vast zou zitten. Hun huis in Novosibirsk zouden ze waarschijnlijk wel behouden nu ook hij geld verdiende. Duizenden dollars werd er elke maand door hem heengestuurd om ze te helpen, ondanks dat hij nooit een voet op eigen grond meer zou zetten. Zijn leugen dat het enkel voor een paar maand was geweest was enkel voor hun eigen bestwil gedaan. Des te minder ze van de schunnige zaken in de bende wisten, des te beter ze af waren. Jack wilde ze het besparen om het grote risico te lopen waar hij mee te maken had gehad sinds hij in de schulden zat.
Addison kon hem vertellen dat aardrijkskunde en topo geen van haar beste vakken waren, toch verbaasde het hem nog dat ze het kende. Moskou was bij merendeel de enige gekende stad geweest in het grote Rusland. De rest van de steden waren ofwel niet interessant genoeg - waar hij het mee eens was - of ze besteedden geen aandacht aan Europa. Amerika was immers groot genoeg bij zichzelf, nietwaar? "Yeah, it's in Russia." Hij gaf nooit graag details weg over zijn verleden, zelfs nu hij wist dat wanneer hij zijn mond dicht zou houden, Addison binnen een mum van tijd het bewustzijn zou verliezen. Het was alsof hij haar gratis info weggaf om gebruik van te maken zodra het haar uitkwam. Zo had Jack het tenminste altijd al gezien. Manipulatie was er bekend in het huis, om het zo te zeggen. Hij was gewend dat zijn mond voorbij praten hem niet meer opleverde dan wraak voor het verleden.
"It's kind of a big city, but not really where I grew up," vervolgde hij al mompelend. Hij wierp haar een kortdurende blik toe, alvorens hij het huis in zicht zag komen. Vanachter de boomstammen kwam een oud pand tevoorschijn. Het steen waarmee het gebouwd was stond uit tussen al het groen en verder was het de felgekleurde graffiti, gepaard met afbladderende verf, wat de aandacht wegtrok van de natuur. Een vaag zwart gekleurde deur die hij aan het zoeken was, was binnen no-time gevonden. Roestplekken op het oude ijzer gaven weer hoe er om werd gegaan met de spullen die ze hadden alhoewel nooit iemand erover gedacht had om het op te knappen. Jack zelf liep er dan ook ongeïnteresseerd heen en wist met veel gerammel het antieke ding te openen.
"I lived in..," zei hij nadenkend. Hij stapte wat onhandig binnen en liet de deur voor wat het was, die na enkele seconden met een harde klap dichtsloeg. Of men het zou horen waren geen van de dingen waar hij zich druk over maakte. De jongens waren zich waarschijnlijk weer vol aan het zuipen en, al zouden ze het horen, betwijfelde hij of het ze een moer kon schelen. Zolang er sterke drank te schenken was was er weinig aan de hand geweest. Gehaast liep hij zonder rond te kijken naar enige getuigen, verder naar zijn kamer. De trap met wat gestommel opgelopen indien hij probeerde op het woord te komen wat hij zocht. Engels was en bleef een taal waar hij nog veel van moest leren als hij wilde dat hij het zo goed mogelijk kon spreken. De paar jaar die hij er besteed had, waren nou eenmaal niet gewijd aan het leren van de Amerikaanse taal om zich zo kenbaar te maken. De loop van een wapen op iemand richten hielp ook en koste mede minder moeite dan het verduidelijken van wat hij bedoelde met slecht Engels. Slechts het laden van het vuurwapen was nodig geweest om ze te laten merken dat het menens was.
"Ehh.. I don't know how to say it in English," murmelde hij verstrooid. Secondenlang bleef het stil, onderwijl hij diep in gedachten was om de vertaling te vinden. Talen leren was nooit een van zijn echte bezigheden geweest eigenlijk. Hij hoefde immers nooit iemand uit te leggen wat hij bedoelde, maar nu hij het nodig had kon hij er amper op komen. "Пригород..," kwam er zacht, haast onhoorbaar uit, bij zijn passen door de lange gang van het industriepand. Gedachten maalden op sneltempo door zijn hoofd. Vertaling voor vertaling ging aan hem voorbij. Hoe zat het ookal weer?
"The suburbs?" zei hij aarzelend. "No, the slums. I think that's it." Anders wist hij het ook niet meer hoe hij het uit moest leggen. Geboren en opgegroeid in de buitenwijken van de stad. Huizen stonden dicht op elkaar, geluidsoverlast was aan elke keer aan de orde en de leefruimtes waren er kleiner dan normaal. Diefstallen kwamen er vaker voor dan anderen konden verwachten. De criminaliteit was er zo doorsnee geworden dat mensen amper meer op of omkeken wanneer er een nieuwe inbraak was gepleegd. Bezittingen en familie was alles wat ze zich konden veroorloven. Een echt populaire plek om met een gezin te wonen kon hij het niet noemen. Desondanks ze in de armere buurt woonden, hadden ze het wel nog erger kunnen hebben. Ze hadden onderdak en werk; dat was alles wat ertoe deed. Bovendien stond hun huis in een nog aardig gewone buurt. Mensen konden het zo'n beetje zien als rijtjeshuizen, bestaande uit oudere gebouwen en verkleinde delen van fabriekspanden.
Hij wilde er verder niet meer op in gaan en sloot voor kort zijn ogen, met wederom een kleine zucht die hij liet horen. Vragen over Addison spookten ook bij hem rond. Nu hij haar wakker moest houden kon hij maar net zo goed doorvragen. Het leek er niet op dat ze er erg mee zat om te praten zonder de constante ruzie die ze, tot zijn verbazing, nu voorbij lieten gaan.
"You did finish school, right?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Verscheidene flashbacks kwamen op in haar hoofd. Niet alleen van de dingen die de afgelopen dagen waren gebeurd in de kelder, vooral over vroeger toen ze nog in Chicago woonde. Elke gebeurtenis die ze leuk had gevonden kwam op in haar gedachten, net zoals de andere beelden en gebeurtenissen die op haar netvlies waren gebrand. Wat ze zich nog heel goed kon herinneren was een wedstrijd van de Chicago Bulls waar haar vader destijds een groot fan van was, net als haar jongere broertje Ethan. Addison's vader had basketbal altijd een interessante sport gevonden en wilde erg graag de meeste wedstrijden bijwonen, iets wat geregeld gebeurde. Bijna elke thuis wedstrijd kijken was een traditie geworden bij Ethan en hun vader. Addison daarin tegen hield iets minder van naar basketbal wedstrijden kijken. Tot ze een keertje meegegaan was tenminste. Naar haar verbazing vond ze het juist heel erg leuk om naar een wedstrijd te kijken. Niet elke thuis wedstrijd zoals haar vader met Ethan deed, maar voor één keer was het wel erg leuk. Bovendien vond ze de sfeer helemaal geweldig. Het was de moeite waard om het ook een keer bij te wonen. Geld was geen probleem voor hem. Addison's vader had meerdere bedrijven opgericht waardoor ze nooit in geld problemen konden komen, als de bedrijven goed bleven draaien tenminste. Er was altijd een kans dat ze failliet zouden gaan, ook al was het haast onmogelijk bij zulke goedlopende bedrijven. Ook in Chicago had hij een bedrijf, dus het kwam vaker voor dat Addison's vader plotseling naar Chicago moest overvliegen. Een aantal keren was Addison meegegaan, als het vakantie was tenminste. Ze vond Chicago geweldig. In New York ook, maar toch gaf Chicago haar een ander gevoel. Ze had er langer dan de helft van haar leven gewoond dus het was normaal dat ze een "band" had met de stad.
Terug denken aan vroeger kon haar gelukkig maken. Ze dacht graag terug aan leuke gebeurtenissen die ze had meegemaakt. Bovendien waren herinneringen tegenwoordig de enige dingen die ze nog in haar bezit had buiten haar armband en tatoeage, die ook herinneringen met zich meebrachten. Jammer genoeg konden herinneringen haar ook ongelukkig maken. Ze werd eraan herinnerd dat de tijd die ze ontzettend leuk had gevonden voorbij was, in dit geval de tijd die ze in Chicago beleefd had. Toch was ze blij dat ze uiteindelijk naar New York verhuisd was. Familie was een belangrijk iets in Addison's leven en door haar verhuizing kwam ze dichterbij haar familie. Ooms en tantes, nichten en neven kon ze na jaren weer ontmoeten. Alhoewel er één familielid was waarmee ze geen contact mocht hebben van haar ouders. Een oom van haar. Het enige waarvan Addison op de hoogte was, was dat de man meermaals zijn tijd had doorgebracht in de gevangenis. Weinig woorden werden eraan vuilgemaakt. Haar ouders vonden het nutteloos om erover te praten met Addison en Ethan, vooral omdat ze beide te nieuwsgierig waren en ze vragen zouden blijven stellen. Een aantal keren had ze hem ontmoet, met tegenzin van haar ouders. De laatste keer was jaren geleden. Daarbij waren de enige keren dat ze hem had gezien bij familiebijeenkomsten.
Een erg zwakke glimlach verscheen voor een aantal seconden op haar gezicht door Jack's opmerkingen. Veel mensen vonden het een hele prestatie, ondanks Addison het zelf één van de normaalste zaken. Ze was een aantal keren naar lessen geweest, vooral notenleer, ondanks het onnodig was aangezien je geen noten moest leren om gitaar te kunnen spelen. Het was eerst haar bedoeling om een ander instrument te leren. Ze had graag dwarsfluit, viool of saxofoon leren spelen, maar een gitaar klonk ook erg mooi. Een piano had ze ook altijd een mooi instrument gevonden, maar nooit had ze er de tijd voor genomen om het echt te leren. Ze kon er slechts een aantal klanken mee maken, voor de rest kon ze niets met een piano. Mitsgaders had ze nooit de tijd gehad om het te leren, ze was erg druk geweest met school, voor niks. Ze wilde voorbereid zijn op de universiteit waar ze nooit heen kon gaan doordat ze in het huis moest blijven.
Na een tijdje kwam eindelijk het huis weer in zicht. Ze verlangde naar warmte die ze ongetwijfeld binnen kon vinden. Alles was warmer dan die kelder en de snijdende buitenlucht. Ook het huis. Het was voorzien van verwarmingen waardoor Addison in no time weer opgewarmd kon worden, net zoals Jack die ondertussen ook behoorlijk afgekoeld was. Hij liep immers zonder shirt rond in het bos terwijl er een behoorlijke wind op stond en de zon langzaamaan onder begon te gaan. Het was zelfs bijna donker. Hoe laat het ondertussen was geworden was een raadsel. De laatste keer dat ze op de klok had gekeken was tegen half zes en doordat de tijd bleef doortikken, was het tijdstip een groot vraagteken. Ze hoopte dat het laat geworden was. Hoe later het was, des te eerder ze kon gaan slapen. Een moment waarnaar ze uitkeek, alhoewel ze ook erg graag wilde gaan douchen als ze zich wat beter voelde. Ze hing namelijk onder het bloed wat een onaangenaam gevoel veroorzaakte. Het was immers haar eigen bloed dat aan haar lichaam plakte.
Lichtelijke trotsheid ging door haar heen toen Jack beaamde dat Novosibirsk in Rusland lag. Dan had ze tenminste iets geleerd tijdens de aardrijkskunde lessen. Ze wist veel hoofdsteden liggen, maar andere steden waren iets moeilijker. Ze wist bijvoorbeeld dat Madrid de hoofdstad van Spanje was, dat Rome de hoofdstad van Italië was en Moskou de hoofdstad van Rusland. Zulke dingen had ze onthouden, maar voor de rest kende ze weinig steden. In Spanje en Amerika natuurlijk wel. Ze had haar hele leven in Amerika gewoond en kwam jaarlijks een aantal keren in Spanje doordat haar moeder Spaans was. Addison leek qua uiterlijk totaal niet op een Spaans iemand. Haar karakter daarin tegen had ze wel gemeen met veel Spaanse mensen.
Toen ze opnieuw zijn stem hoorde, luisterde ze naar wat hij te zeggen had. Zolang ze zich focuste op zijn stemgeluid en ze af en toe zelf iets zei, bleef ze bij bewustzijn. Tijdens stiltes leek het alsof ze wegzakte van de wereld en alles langzaamaan verduisterde tot ze terecht kwam in een donker gat. Net alsof ze dood ging. Het gaf ongeveer hetzelfde gevoel. Beide voelde vreselijk aan. Doodgaan was net iets ergen dan bewusteloos zijn. Toen ze bewusteloos was geweest -wat ze in de kelder erg vaak was geweest- voelde ze nog dat ze tussen de de twee werelden inzat. Ze bevond zich tussen de wereld van de mensen en de wereld van de doden. Het was vergelijkbaar met slapen, maar dan zonder de dromen en nachtmerries. Het was slechts een duisternis. A midway between life and death.
Ze probeerde zich een buitenwijk waarover Jack het had voor te stellen wat erg moeilijk was. Ze was gewend om te wonen in grote huizen. In New York woonde ze in een erg groot huis, net als in Chicago. Veel mensen waren er jaloers op terwijl het meer nadelen dan voordelen had. Het opruimen leek eeuwen te duren en het was moeilijk om er mensen in te vinden door de vele kamers. In de meeste buitenwijken bevonden zich merendeels rijtjeshuizen, waar niets mis mee was. Het leek haar veel gezelliger om in een kleiner huis te wonen, ondanks ze ook graag in het grote huis woonde met haar ouders. Ze vond het erg fijn.
"Yes, two months ago," antwoordde ze toen Jack vroeg of ze afgestudeerd was van de middelbare school. Ze was er blij mee ondanks ze erg graag naar school toe ging. Een last viel van haar schouders toen ze eindelijk afgestudeerd was. Het had lang geduurd, té lang. Het enige waaraan ze die tijd kon denken was aan school en werk. Ze was als de dood voor slechte cijfers. In haar middelbare schooltijd was ze bijna continu met school bezig. Behalve als ze moest werken. Dan had ze eens wat afleiding wat ze die periode vaak nodig had.

{option}

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld