Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Waarom hij haar woorden niet gewoon op kon vatten als een teken van hulp, liet haar wat zuchtend naar hem kijken. Hij gedroeg zich als een kind wat zijn speelgoed niet mocht. Toch kon ze niet anders dan even grinniken, puur omdat hij geen nieuwe sigaret pakte, wat haar het gevoel gaf dat ze toch iets bereikt had. Een brede grijns speelde op haar lippen, al was dit van korte duur. De woorden die hij sprak lieten haar een keer rollen met haar ogen. Ze wilde enkel dat hij niet doodging door de sigaretten en zijn diabetes en toch kon hij dat niet inzien. 'Because you're not gettin' better while you smoke your cigarettes and inject your damn insuline. And I don't have any other sicknesses, so It don't matter if I smoke or not.' Murmelde ze als antwoord op zijn vraag. Het feit dat ze genoeg om hem gaf dat ze zich bemoeide met zijn verslaving was ergens een ietwat subtiele hint over haar gevoelens, die hij blijkbaar niet begreep. Een geïrriteerde zucht bracht ze uit, onderwijl ze leunde tegen de muur, naast de deur, toekijkend hoe hij zijn spullen bij elkaar pakte en haar zijn rug toekeerde.
Zijn woorden hoorde ze wat ongeïnteresseerd aan, haar eigen probleem simpelweg niet in willen zien. Ze kon gewoon niet accepteren dat ze meer zou moeten eten. Het was een probleem wat niet aan haar beeld van haar eigen lichaam lag, maar aan haar koppigheid. Ze zou haarzelf en iedereen die het aanging blijven vertellen dat het prima ging, tot ze op een gegeven moment niet verder kon. Zo deed ze dingen al heel haar leven, doorgaat tot ze erbij neerviel, zonder het probleem in te zien. 'Well then you're no better than me.' Was haar antwoord geweest, onderwijl ze even opkeek van de grond, waar ze haar ogen op gevestigd had. 'Maybe that's another reason to stop smoking.' Murmelde ze, zijn ogen even opgezocht. Meer zei ze niet, hem gewoon zijn gang laten gaan. Zijn diabetes was voor haar een onbekend iets, het niet vaak meegemaakt bij andere mensen, laat staan bij haarzelf. Ze wist er niets over, dus kon ze hem er niet erg bij helpen.
Zodra hij begon over het busje trok hij echter haar aandacht weer, onderwijl ze even knikte. Ook zij had het busje gezien. 'The van'll probably work best, so if we put the matress in the back, it should be good to go.' Ze keek toe hoe hij het vest aantrok en de sniper vastpakte. Zonder ook maar iets te zeggen of te doen liep hij langs haar heen, de kamer uit. Veel deed ze er niet aan, waarom zou ze ook? Ze liep achter hem aan de kamer uit, ongeïnteresseerd over of hij het eens was met haar keuze over de auto.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I'm not getting better anyway. At some point, insulin'll be gone from this earth and I'll die. I'd rather die smoking than lack of medicines, nor will I stop because you order me to." Traag pakte hij zijn laatste overgebleven wapens van de vloer. Het korte gegrinnik dat hem achtervolgde indien hij zichzelf ervan weerhield zijn slag opnieuw te slaan, gaf hem des te meer redenen om gezucht voort te brengen en dit zijn lippen te laten verlaten, in plaats van de rook die hij nog een paar minuten geleden vol voldoening door zijn longen had kunnen voelen gaan. Het leverde hem enkel wat chagrijnig gemurmel op nadat ze het nodig vond om hem van zijn sigaretten te 'verlossen'. Met wat onverstaanbaar gemopper sjokte de jongen de kamer uit.
De kou rond zijn gestalte bleef aanwezig naarmate hij de weg naar buiten vond. Alsof het hem achtervolgde waar hij dan ook heen ging, als ondoordringbaar als het zonlicht dat langs de horizon tevoorschijn kwam. Met het kippenvel dat wederom rond zijn huid ontstond stopte hij zijn hand weg in de zakken van zijn hoodie. Een rilling ontstond langs zijn rug en doch liep hij stug door, geen kracht gebruikt om ook maar zijn hoodie beter over te doen in de poging wat meer warmte te laten ontstaan; liever dan daaraan concentratie te verliezen, richtte Demyan zich op de bus op de parkeerplaats. Dat Cassidy hem intussen zou achtervolgen was daarbij een vraag waar hij geen antwoord op nodig had. Hij wist dat ze hem bij beende, al dan misschien op een langzamer tempo, en het slechts een kwestie van wachten was vooraleer ook zij zou arriveren bij het voertuig. Vandaar dat hij alvast besloot in te stappen zodra hij het had bereikt. De zwarte, viezige lak die glimde in het zonlicht begon zodanig pijn te doen aan zijn slaperige ogen dat hij geeneens de moeite nam om langer te wachten, gewoonweg uit irritatie. Met een zacht geluid opende hij de portier aan het stuur, waarop hij instapte en al gauw zijn vingers omslachtig rond het stuur vast kon zetten.
"This thing better ride," gaf hij mompelend tegen zichzelf weer. Hardhandig greep hij naar de sleutels in het contact, het metaal voelen drukken met elke beweging die hij maakte zonder hier veel bij stil te staan. Te ongeduldig om het langer uit te stellen draaide Demyan het tot de motor begon te lopen. Een welbekend geluid vol luidruchtigheid vulde sindsdien de omgeving, iets wat zowel zijn grijns liet ontstaan als het lied dat niet veel later uit de radio leek te komen. Tussen de gebarsten materialen, het kapotte glas en de knoppen die er half uithingen, kon er nog steeds een cd in gevonden worden die haast onbeschadigd was gebleven. Niet alleen de draaiende motor bleek hem te laten lachen: ook de muziek zorgde ervoor dat hij zijn bui van net al vergeten was, zijn hoofd vrolijk geschud. "Well, be damned. If that ain't the Jailhouse Rock right there."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'We'll see about that.'
Het was duidelijk dat hij geïrriteerd raakte, hoe meer ze hem tegensprak, en ergens vond ze het wel grappig. Het gemompel kon ze horen, al kon ze er geen woorden uit opmaken. Een kleine grijns speelde op haar lippen. Ondanks Demyan die de kamer al verlaten had, bleef zij achter, zich bedacht dat ze nog steeds een matras mee moesten nemen. Uit ervaring wist ze dat autostoelen niet comfortabel waren, en ze hadden nog een lange weg te gaan. Ze draaide zich om, haar passen gezet richting het bed, waar ze met wat moeite de matras vanaf wist te krijgen. Langzaam maar zeker kreeg ze het met haar mee naar het raam, wat ze eerst opende. Vergeten dat een deel gebroken was, duwde ze tegen het glas, haar aandacht meer gefocust bij hoe ze de matras uit het raam zou krijgen dan bij het raam zelf, voelde ze een pijnlijk gevoel door haar hand gaan. Haastig trok ze haar hand terug, de rode vloeistof al uit een diepe snee kunnen zien vloeien. 'Fuck.' Bracht ze pijnlijk uit. Tekoppig om toe te geven aan haar eigen pijn, duwde ze toch het raam open, vervolgens met jogal wat moeite de matras eruit weten te krijgen. Wat traagzaam liep ze door het gebouw. Haar vingers streken langs het gescheurde behang dat nog aan de muur vastgeplakt zat. De verhalen van voorgaande motel bezoekers speelden in haar gedachten, haarzelf afgevraagd wie er allemaal gelopen had waar zij zich nu bevond. Gefascineerd bleef ze even staan, rondgekeken door de gang waar ze stond. Lang duurde haar onderbreking echter niet, vooraleer ze haar weg naar beneden weer voortzette. De jongen bevond zich allang niet meer in haar blikveld, gezien ze langzamer was dan hij, en het haar niets zou verbazen als hij zich al in de bus bevond.
Geen wapen hield ze vast terwijl ze door het gebouw slenterde, haarzelf verteld dat er geen walker te vinden zou zijn. Ergens verwachtte ze dat ze gelijk had, gezien ze al meerdere keren ongedeerd de trappen op en af was gelopen, al bleef het wat twijfelachtig. Toch ging ze ervan uit dat ze niets te vrezen had, en bleef ze op haar traagzame pas verder lopen, ongeboeid of ze wat tegen zou komen of niet.
Het kostte haar enkele minuten langer dan gewoonlijk om de parkeerplaats te bereiken, het bloed stroomde nog altijd uit de wond in haar hand, al weigerde ze er meer aandacht aan te besteden dan nodig was, wat volgens haar vrijwel geen aandacht was. Even keek ze rond over de parkeerplaats, Demyan's figuur uiteindelijk zien zitten in het busje. Met een zwakke glimlach liep ze erheen. De deur opende ze met haar rechterhand, anders dan dat ze gewend was, en dat enkel om de wond. 'You gotta help me put the mattress in the back of the-' Ze onderbrak haarzelf, de tonen gehoord van een lied wat haar maar al te bekend voorkwam. 'Elvis Presley! How did you manage to do that?' Bracht ze vrolijk uit.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het nam een tijdje in tot hij dan eindelijk het gestalte van zijn blonde bondgenote in de mistige omgeving kon spotten. Tegenover de schimachtige buitenlucht en de ochtendzon stak ze slechts met haar haarkleur uit tegenover de buitenwereld, die voor hem aardig wazig en onduidelijk bleef. Tevens kon hij lastig om het meubel in haar arm heen; een wit, rechthoekig voorwerp van enorme grootte vergeleken met het kleine lichaam van Cassidy wist hij te spotten op het moment dat hij het meisje in de achteruitkijkspiegel de parkeerplaats over zag lopen, iets wat Demyan behalve als komisch ook als vreemd beschouwde. Wat ze precies met zich meedroeg wist hij immers pas echt te bedenken zodra ze op een afstand van een paar meters van het voertuig was geweest. Met het openen van de portier maakte ze al duidelijk dat hij goed had gezeten met het idee van een matras in zijn hoofd, hem glimlachend aangekeken waarop ook hij zijn mond even liet vormen tot hetzelfde, uit beleefdheid - naar hoe hij het zichzelf in elk geval maar wijsmaakte.
"Yes, the one and only Elvis is on the disk," verwoordde de jongen al grijnzend. Een fonkeling van vermaak was te zien geweest, gericht op Cassidy die hij lachend een knik schonk als instemming. "It appeared there's this one hell of a dude who managed to get this radio workin' for us. When I started the engine, this song just popped up through the broken device." Zijn enthousiasme was bescheiden gebleven, wat al dan geen verrassing meer hoefde te vormen, maar hier kwam acuut een einde aan zodra hij zijn blikken voelde wegtrekken naar haar grip op de matras. Een paar opvallende, rode plekken op de stof wisten Demyan zijn grijns weg te nemen voor een onbegrijpelijke frons. Het uitstappen van de auto ging vervolgens zonder plan. Hij wandelde naar haar toe met vastberadenheid en stopte niet totdat hij naast haar stond met de kans om haar hand vast te pakken, dit keer voorzichtig en geconcentreerd. "How come? You smashed a window without me, little one?" Het spottende kwam ervan af maar hiertegenover stond zijn focus op de diepe snede eerder op zijn gezicht dan de uitdagende kijkwijze die hij anderszins bezat als hij over een grap sprak. Vertikkend om haar te laten slepen met de matras nu haar handpalm open lag, kwam zijn koppige karakter opzetten; zonder weerwoord aan te nemen nam Demyan het beddeel uit haar greep en legde deze geheel op eigen houtje in de achterbak, voordat hij weer bij haar terugkeerde.
"Hop in. I'm gonna get those pieces of glass out of your hand, but not out in the open on this parking lot."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar tocht naar het busje ging wat lastiger dan gedacht, dankzij de matras die ze met zich mee sleepte. Enkele plekken van de stof waren inmiddels al rood gekleurd door haar wond, al leek ze hier niet erg op te letten. Na enkele minuten kwam ze echter aan bij het busje, de matras nog altijd vastgehouden.
De glimlach was inmiddels niet meer van haar gezicht weg te krijgen, na het horen van het bekende stemgeluid van de enige echte Elvis Presley. Het was een behoorlijke tijd geweest sinds ze voor het laatst muziek had gehoord van een radio, laat staan meteen een muzikant waar ze wel uren naar kon luisteren. De wond vergat ze compleet onderwijl ze zich af liet leuden door de stem van de muzikant. 'I'm glad it did.' Vrolijk liet ze het hem weten. Zodra ze haar ogen weer linkte aan de jongen merkte ze dat de vrolijkheid uit zijn gezicht was verdwenen. Alles was vervangen door een frons, gevolgd door zijn plotselinge verlating van het voertuig om naar haar toe te lopen.
Zonder dat ze bezwaar in kon brengen pakte hij de matras van haar over, het zonder enige moeite in het busje gelegd. Cassidy kon enkel toekijken hoe de jonge Rus het binnen seconden geregeld had. Een kleine glimlach vormde op haar gezicht bij het toekijken, ondanks ze zelf geen reden kon bedenken waarom. 'Oh yeah, like five or something.' Sprak ze sarcastisch, een brede grijns laten zien. 'I figured we'd be even than, on the whole smashing windows thing, you know?' Ietwat grinnikend keek ze hem aan. Ergens had ze door dat hij het niet inzag als een grap, zoals hij en toch kon ze het niet laten. 'Does it look like I smashes a window, Gorbachyov?' Vroeg ze hem, haar hand even opgehouden.
Met een zucht stapte ze weer in het voertuig, het portier achter haar dichtgetrokken. Haar benen trok ze op, in kleermakerszit op de stoel gezeten, wachtende op Demyan. Protesteren regen zijn hulp had geen zin, al wilde ze ook niet dat hij er een probleem van zou maken. In haar ogen viel het best mee, en zou de snede vanzelf wel weer genezen, al leek hij er bezorgder over dan zij. 'It's fine, don't worry about it.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De warme lucht in het voertuig kwam hij al snel tegemoet toen hij weer plaats nam achter het stuur, de portier gesloten om het als grens te laten tussen de ochtendkou en de behaaglijke temperatuur van het busje. Benauwd was het er ergens ook. Een wemelende, muffe geur hing er rond, wat erop wees dat het busje al lange tijd zo stil had gestaan. Verlaten op een parkeerplaats met desondanks een motor die nog draaiende was; hij mocht dan wel haat hebben voor de rondzwervende lucht in het busje dat geenszins de rook van een sigaret met zich mee had gebracht, ze moesten blij zijn dat het ding nog rijden kon.
"Hm, disappointing. I figured that was a thing between the two of us, breakin' things when we get angry." Vergeleken met eerder kwam de grijns terug rond zijn lippen, alsof het nooit weg was geweest door zijn verbazing voor haar wonde. "If you want to get even on that one, you might as well have smashed every damn window in that building, blondie," vertelde hij, intussen naar zijn tas gegrepen om er het laatste beetje overgebleven verband uit te halen. Veel had hij nooit als voorraad gehad, simpel gezegd omdat de jongen het vaker verdomde om zijn eigen wonden te verzorgen na gevechten, dan dat hij gewoon uit zijn stack raakte. Pops was degene wie hem altijd ertoe dwong en hierbij verband aanbood. Eigenlijk had Demyan het dus ook niet nodig gehad, sinds de oudere man altijd genoeg had om de hele Dungeon daarvan te voorzien.
Toestemming vragen verging in de stilte. Beslist over de noodzaak, had de jongen haar hand al vastgepakt vooraleer ze ook maar een andere beweging had kunnen maken. Dat ze daarvoor nog haar handpalm aan hem liet zien, het bloedbad sijpelend over haar huid aan het licht laten komen zonder zorgen, versterkte zijn vastbeslotenheid enkel meer. In een fractie had hij al de fles vodka tevoorschijn getoverd vanachter zijn spullen vandaan. "Yeah, it looks like you punched into a shitload of glass, no lie, McM-" Hoewel hij zijn eigen bewegingen nauwkeurig volgde en het stuk glas voorzichtig uit haar hand probeerde te verwijderen, verliet gegrinnik tegenover zichzelf ook zijn lippen. Onbewust realiseerde hij zich dat hij haar beter niet bij haar achternaam kon noemen. Klanken als deze wist hij amper uit te spreken, ofwel over zijn tong te krijgen zonder te struikelen over zijn woorden. Een zucht volgde. "Why do people always have fucking hard last names.. Damn. I bet they're tryin' to torture me with those, especially with yours." Het stuk glas kreeg hij met wat gepruts weg uit de snede, zich zodanig geconcentreerd dat hem de bloeding amper meer op was gevallen. Dat zijn eigen hand nu ook onder zat had hem niet minder kunnen schelen. Achteloos werd het glaswerk voor zijn zicht gehouden, het met rood besmeurde materiaal laten zien aan Cassidy met een uitdagende blik. Groot was het zeker van formaat, wat bevestigde wat ze uit had gevoerd toen hij net weg was geweest. Vermakelijk werd het uiteindelijk naar buiten gegooid.

"Yep, you definitely fucked up some glass."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De sigaret had ze ergens in het gebouw gedumpt, vriendelijk genoeg geweest geen nieuwe aan te steken nu ze hem verteld had dat hij moest stoppen met roken. Als ze nu naast hem zou zitten met een sigaret tussen haar lippen werd de kans met de seconde kleiner dat hij ook werkelijk zou luisteren. De warmte van het busje was ietwat verassend, aangezien het niet vaak voorkwam dat het ergens warm was, laat staan een busje dat al enige tijd op de parkeerplaats stond. Toch had ze niets te klagen, en kon ze een kleine glimlachlaten zien vanwege de aangename temperatuur in het voertuig. De geur was echter verre van plezierig, al zou ze hier wel aan kunnen wennen.
'But I thought it was yelling at each other and then making up for it by-' Zacht gegrinnik verliet haar mond, vooraleer ze haar zin verder afmaakte. 'Nevermind.' Sprak ze, ietwat mompelend. Snel ging ze over op het andere wat hij zei. 'Are you really that agressive, macho?' Lachend keek ze hem aan, ergens wel verwacht dat het raam in de kamer niet het eerste was wat hij gebroken had. Een hint van verbazing was te zien op haar gezicht, zodra hij iets uit zijn tas haalde. Verband wist hij tevoorschijn te halen, wat hij tot haar grote verbazing bij zich had.
Haar hand werd vastgepakt voordat ze er ook maar iets aan kon doen. Toch protesteerde ze niet, hem simpelweg zijn gang laten gaan. Zelf zou ze er geen probleem van maken, wonden geneesden vanzelf wel weer, was haar gedachte bij verwondingen, al leek de Rus hier anders over te denken. De hoeveelheid bloed die ze verloor was niets vergeleken met wat ze anderen had zien verliezen, dus kon ze niet anders dan denken dat het wel goed zou komen. De fles vodka die hij vervolgens vast pakte liet haar toch even fronzen, al was dit van korte duur. Hij wist vast wel wat hij deed. Zijn woorden maakte haar opnieuw aan het lachen, voornamelijk omdat hij niet leek te weten hoe hij haar achternaam uit moest spreken. Een zachte, bijna fluisterende, kerm van pijn verliet echter al snel haar mond, zodra hij het stuk glas uit haar hand trok. Ze keek toe hoe hij het vastpakte, en het vervolgens uit haar hand wist te halen. Een gevoel van opluchting ging door haar heen, nu geweten dat het uit haar hand was gehaald. Zijn woorden bereikten haar gehoor, en wat verbaasd keek ze op. Voor haar was haar achternaam nooit een probleem geweest, wat logisch was, al kon ze niet inzien waarom hij het lastig vond. 'It's McMurphy, mac as in McDonalds and Murphy like pretty much ninety percent of all pubs in Dublin.' Vertelde ze hem lachend. 'But you can call me Mac, a lotta people used to do that.'
Ook Demyan's handen zaten inmiddels onder het bloed, al leek het hem niets te deren. Cassidy was enkel gefocust op het stuk glas, wat hij omhoog hield. Kleine druppels bloed dropen er vanaf, de autostoel op enkele plekken besmeurd met de rode vloeistof. Hij leek het vermakelijk te vinden, wat Cassidy niet helemaal kon plaatsen. Het stuk glas werd echter het busje uit gegooid, waarop ze niet anders kon dan even zuchten, met een glimlach.

'I know, just drive.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geweten over hun vreemde manier van het goedmaken van ruzies, had de jongen zeker. Het was ongewoon om op deze manier het einde van een gevecht in te lassen. Bij hem gebeurde dat laatste überhaupt nooit, vanwege de enige reden dat degene met wie Demyan uitdaagde niet langer meer op de aardbodem rondliepen. Cassidy vormde hierbij een grote uitzondering. Ze mocht zich wel vereerd voelen, bedacht hij stilletjes terwijl hij een grijns vertoonde. "That as well." Apart voelde het wel, maar hij moest toegeven dat hij er geen spijt van door hem heen voelde vloeien, allesbehalve. Cassidy trok hem eerder naar haar toe dan zogenaamde zorgen over hun wisselende buien. "I fight with fuckheads almost everyday, get angry too many times to count and I'm not actually saint enough to keep people alive if they annoy me," murmelde hij bedenkelijk voor zich uit. "No, I'm not aggressive. Not at all." Zijn grijns werd verbreed, op haar neergekeken waarop hij zijn focus door liet glijden tot haar hand. De fles vodka opende hij zorgeloos. Een sterke geur verspreidde zich rond het voertuig, hem plezierig achtergelaten nu hij de alcohol in zijn neus waar kon nemen. Het werd haast als zonde beschouwd nu hij het moest uitbesteden aan haar wond. Doch hield hij hierover zijn mond verstandelijk dicht, verschoonde hij haar wond en bracht niet veel later op een soepele wijze het verband aan. De rode kleur van haar handpalm werd samen met het bloed bedekt door de witte stof. Voldaan knikte Demyan haar toe, zijn arm teruggetrokken tot zijn vingertoppen niet langer meer te vinden waren langs haar lichaam. Meer aanbrengen voor een snellere genezing zou overbodig zijn. Een verspilling van zijn middelen en tijd, die ze wel nodig hadden als ze daadwerkelijk aan wilden komen bij the Dungeon voor het vallen van de nacht.
Gaandeweg bracht hij het voertuig in beweging. Ze betraden de snelweg, verworpen door verlaten auto's en achtergelaten spullen. Een uitzicht die zodanig bekend voor hem was geworden. Hij hoefde er geen blik op te werpen, geweten hoe het eruit zou zien zodra ze er langsheen zouden rijden. Bovendien was hij druk genoeg met het verwoorden van een welbekende naam. Meerdere keren deed hij een poging haar achternaam uit te spreken, doch het meerdere keren mislukte en hij zijn accent slechts meer begon te horen naarmate hij het meer probeerde. Een kerm van frustratie lastte het einde hiervan in. "I give up," vertelde hij, met zijn ogen gerold in de tussentijd. "It's impossible."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het was vermakelijk om te zien hoe hij instemde, al spraken ze beiden niet over wat er was gebeurt. Cassidy zou er ook zeker niet over beginnen, te koppig om het als eerste te zeggen. Geen woord sprak ze er verder over.
De manier waarop hij alles verwoordde maakte haar opnieuw aan het lachen, hem plezierig aangekeken. Ze wist dat ze van geluk mocht spreken als het aankwam op zijn agressieve gedrag en dat ze nog leefde. Hij leek haar vanaf het begin al iemand wie niet erg netjes omging met mensen die hem irriteerden. En Cassidy was hier zeker schuldig aan, hem al meerdere keren kwaad gemaakt. Toch had hij haar nog niet eens pijn gedaan, wat verbazingwekkend was, en toch kon ze niet anders dan er gelukkig over zijn. Ze verwachtte dat hij met de meeste mensen in gevecht ging in the Dungeon. Het gevecht wat ze van hem gezien had herinnerde ze haar nog. Goed ging het niet, maar ze had vertrouwen genoeg in hem om te weten dat hij het wel kon. 'You're right, how could I even think you were?' Het sarcasme spatte er vanaf, al kon ze er zelf wel om lachen.
De geur van vodka drong haar neus binnen, een prettige geur waar ze zeker wel aan kon wennen in tegenstelling tot de muffe geur van het busje. Toch betrok haar gezicht zodra de vloeistof in aanraking kwam met haar huid en de wond, een brandend gevoel veroorzaakt. Het verband dat er niet veel later omheen gewikkeld werd zorgde ervoor dat de pijn iets minderde, al was het niet veel. Een tevreden glimlach vertoonde ze hem nadat hij haar wond bedekt had in een dun laagje verband. 'Thanks.' Murmelde ze, hem een dankbare blik geschonken.
Ietwat verveeld zat ze op de stoel naast hem, starend naar het wegdek dat voor hen lag, tot hij weer begon te praten. Talloze pogingen tot het uitspreken van haar achternaam werden gedaan en geen enkele leek succesvol. 'Come on, macho, it's not that difficult.' Lachend keek ze zijn kant op, er plezier uit gehaald hoe hij het moeilijk leek te vinden. Zijn accent had ze zeker wel opgemerkt, al besloot ze er niets over te zeggen. Het was grappig om aan te horen. Ze schudde lachend haar hoofd haar ogen weer gericht op het wegdek. 'Try saying it with an Irish accent.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het straalde al van hem af. Men wist hoe hij in elkaar zat, althans, daar ging Demyan toch vanuit. In een wereld als deze viel het naar zijn mening te verwachten als hij geen aardige praat hield met vijanden. Hij hielp ze slechts van hun eigen leven af, een leven vol miserabele momenten in de apocalypse nu de aarde verlaten was en de menselijkheid weg was genomen. Schuldig voelen kon hij in elk geval niet. De gevallenen zouden als het aan hem lag, hem in zekere zin moeten bedanken dat ze niet langer rond hoefden te lopen om de moeilijkheden van het dagelijks leven van nu onder ogen te moeten komen.
Haar advies om de naam op de Ierse manier uit te spreken hoorde hij met weerzin aan, geweten dat het hem er echt stom uit zou laten zien zodra hij een poging zou wagen. Daarbij had hij geen flauw idee hoe hij Cassidy's accent na moest bootsen. De jongeman hoorde zijn eigen accent amper door zijn woorden heen, nog weggelaten dat die van de rest hem nooit zozeer op was gevallen of bij hem was blijven steken. Een zucht liet Demyan voorzichtig horen. "I don't know how to pronounce it your way." In gedachten werd het woord herhaald, indien hij een scherpe bocht langs een van de stilstaande auto's nam. Het leek moeilijker te zijn dan te verwachten viel. Alsof hij struikelde over klanken waar hij doorgaans geen last van had, en wel zonder genade. "Mec Murpheiy. No, ehh.." Bedenkelijk kantelde hij zijn hoofd wat scheef. "Mac Mu-urpheey." Ondenkbaar werd het om zich voor te stellen hoe het dan wel moest. Vandaar zijn aflopende inspanningen tot er uiteindelijk geen achternaam meer was uitgesproken. Lusteloos gaf de jongen het uiteindelijk op. "Yeah, I'll just call you by your first name from now on," vertelde hij, een lach alsnog laten horen door de mislukking van net. Tenslotte kwam hij volgens zichzelf nog niet eens in de buurt. Doch toonde hij zijn blijdschap geen lange tijd voor Cassidy, al gauw vervangen door een toestand vol met zijn eigen gepeins, nadat hij wederom uitkeek op de eindeloze snelweg.

"Where were you? At the moment the disease got out?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'But it's easy.'
Haar lach liet ze zeker horen bij zijn uitspraken, en hoe hij leek te struikelen over zijn eigen woorden. Hoezeer ze hem dan ook had willen leren hoe het moest, liet ze het maar gewoon voor wat het was, dit was immers vermakelijker. De manier waarop zijn eigen accent het vrijwel onmogelijk maakte om haar achternaam uit te spreken was leuk om aan te zien, al begreep ze het ergens niet zo goed. Ze had weinig moeite met het uitspreken van zijn achternaam, al vreesde ze dat ze dit ook niet goed uitsprak. 'Just say Mac, it's easier.' Met een glimlach keek ze hem aan, er absoluut geen probleem mee gehad dat hij haar naam niet uit wist te spreken. Meerdere mensen noemden haar Mac, dus het was niets nieuws. 'You're lucky I won't give you my passport and let you go through the trouble of pronouncing my full name.' Grinnikend vertelde ze het hem.
Zijn vraag kwam wat onverwachts, al was ze bereid te antwoorden. 'I was at the shop, fixing cars with the radio on, when all of the sudden this breaking news man interrupted my music, telling us there was an outbreak. So I grabbed some stuff to defend myself and got out, into the streets. And I did't live in that godforsaken American town for too long, so I didn't know where to go now that a bunch of people were out in the streets. But I made it home.' Vertelde ze, zo nu en dan even opzij gekeken, naar de jongen naast haar. 'What about you?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar ideeën over makkelijk begon hij flink te betwijfelen. Natuurlijk had ze geen weten van hoe het zo lastig kon zijn als ze er zelf mee op was gegroeid, maar in plaats van haar zachte, vloeiende klanken had hij geleerd met ruige klemtonen te spreken. In zijn thuisland was het als gewoon. Hij was de woorden anders gewend uit te spreken, had zichzelf een accent aangeleerd wat voor buitenlanders ook lastig zou overkomen en, voor hoe hij dan ook zijn best deed, blokkeerde het voor hem de kans om het goed uit te kunnen spreken. Haar achternaam vormde een obstakel die Demyan onmogelijk kon overkomen. "I bet you can't pronounce my full name proper either, blondie. Matter of origin." Zijn officiële doopnaam bezat zoveel namen dat hijzelf hier geen moeite meer toe deed ze naar boven te halen, maar hier zou hij geen probleem van maken als ze de uitdaging aan zou nemen. Met wat gegrinnik draaide hij zich terug naar de voorruit. "Mac.. hm, ain't that bad, no. But Irish names stay weird to me."
De vraag kwam willekeurig aanzetten. Hij had door dat het vreemd was om het ineens over zijn lippen te laten rollen, desondanks hij geen spijt betoonde voor zijn 'onbeleefde' interesse in het begin van de apocalypse. Oprecht wilde Demyan weten hoe ze tot hier gekomen was. Ergens misschien omdat hij zich afvroeg hoe het allemaal precies begonnen was, sinds hij enkel de uitbraak zelf had meegemaakt binnen de wanden van een bewaakte faciliteit Saint Quentin in Californië. "How did it look? What did they say on the news? Anything about how it happened, precisely?" vroeg hij, verloren in herinneringen van de precieze dag waarop hij erachter kwam wat er aan de hand was. Het maakte hem wederom dromerig, al werd hij wakker geschud zodra hem dezelfde vraag werd gesteld, en wierp hij al gauw weer een blik op zijn reisgenote. "Been in jail. Around two pm. the building seemed to have a major system failure, doors opened up and well, war started. People got killed, walkers were all around the place and yet, the guards weren't busy with the beasts at all. They were everywhere to be found, fighting to keep prisoners from killin' each other, so I took my chances and escaped the building. Had to kill a few of 'em to get to the rooftop. Apparently security can't fight nor mobsters during jail time."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze wist dat het lastig voor hem moest zijn, om het uit te spreken ondanks hij was opgegroeid met Russisch als zijn moedertaal, het zou haar ook moeite kosten om zijn naam goed uit te spreken. Toch keek ze hem aan, een uitdagende grijns op haar gelaat. 'But I'm up for a challenge.' Bracht ze grinnikend uit.
Het kostte haar even om na te denken, erg helder was de herinnering niet meer, aangezien het een gehaast moment was, geen tijd om stil te staan bij het nieuws. 'He told us to remain calm, close doors and windows. We were not supposed to come close to the monsters. Anyone who seemed weird, not human, we were supposed to avoid.' Murmelde ze, haar ogen nog altijd gericht op de weg. 'No one listened. They just wanted to get home, fight the outbreak.' Ging ze verder, geprobeerd meer herinneringen naar boven te halen. 'They didn't know how it happened. Nobody did.' Ze ratelde de zinnen op, bijna alsof ze afwezig was. Ze zag het weer voor haar, de paniek op de gezichten van de mensen in de straten, de ontwetendheid over de situatie. Haar aandacht ging echter al snel weer naar de jongen, wie begon te praten. Het verhaal dat hij vertelde was interessant om aan te horen, zeker omdat ze nog nooit het verhaal van een crimineel had gehoord toen de uitbraak begon. Het was fascinerend, om zo te horen hoe het ging en hoe bruut ze met elkaar omgingen. Geen genade leek er getoond te worden. 'Didn't you get injured?' Vroeg ze hem, met wat bezorgdheid zichtbaar op haar gezicht, hoezeer ze het ook probeerde te verbergen. 'A few of them? Walkers or inmates?' Beiden zou haar niet uitmaken, ze kende hen toch niet, al wilde ze graag weten wie hij had vermoord, aangezien zijn manier van vertellen het niet erg duidelijk maakte. Toch kwam er opnieuw een vraag naar boven, die ze zich al afvroeg sinds ze wist dat hij vast had gezeten. 'What were you in for?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Demyan Alec Grigory Maksimilian Gorbachyov," vertelde hij nonchalant. "My official name is Alec but I always hated to be called like that, so I just switched 'em up." De haat voor een naam was zo groot als hij het maar kon voelen. Dat het over iets kleins ging en mede anderen niet stoorde, had voor hem niet minder kunnen betekenen. Het ene woord linkte hem moedeloos aan zijn oom, een man die hij niet erkende als familie of ook maar ooit zo zou zien, een associatie die hij zo goed als uit de weg ging door het te ontkennen. Bloedband delen had voor hem niet minder betekenis meer kunnen hebben. Hij was de schakel achter zijn martelingen in zijn gedachten, een kwestie van nachtmerries en aanzetten tot daden waarvoor de man te laf was ze zelf te plegen, en noch zonder dat hij hier ooit protest tegen in heeft kunnen brengen. Zijn peetoom was als een onsterfelijke demon. De zwarte ogen en het afschrikkende uiterlijk hoefde hij niet te bevatten om Demyan van het bezetene in hem te overtuigen; hij wist maar al te goed dat de bekende de duivel voor hem betekende.Informatie over de uitbraak was voor hem nieuw geweest. In de bak hadden ze geen tv zenders waarop dat soort nieuws af werd gespeeld, waar verhalen rondgingen over een spreidend virus, mede hetgeen wat hem tot ontwetend maakte over de situatie tot de hel in het gebouw zelf uitbrak. Het liet Demyan beduusd voor zich uitkijken. Verwachtingen over de ervaringen buitenom Saint Quentin waren al behoorlijk laag geweest, maar de vaagheid waarmee ze vertelde wat ze mee had gemaakt, ondermijnde deze volledig. "So it just.. happened. Out of nowhere?" Als gebruikelijk wist hij een zucht los te laten van frustratie. Op de waarheid en oorzaak kon hij dus nog lang wachten, een besef waar hij te ongeduldig voor was.
Bezorgdheid dacht hij weer te zien aan haar gezichtsuitdrukking. De zorgen die lichtjes getoond werden toen hij na de verstreken tijd van zwijgen dan verduidelijkte hoe hij hier terecht gekomen was. Het was schattig, echter onverklaarbaar, dat ze zich hier druk over maakte. "Got stabbed with a screwdriver. Security was shootin' at me, though I think I wounded more people than I got myself. I made it out, that's what counts." De vraag over zijn verscheidene gepleegde moorden beantwoordde hij door onverschillig zijn woorden te laten klinken. "Criminals throughout the cell blocks. Guards and police who tried to stop me, I don't know which ones anymore. Anyone that got in my way, really."
Waarom ze precies haar nieuwsgierigheid naar buiten bracht, was onbeantwoordbaar. Demyan vroeg zich af waar het ineens vandaan kwam. Wat haar ertoe aanzette meer vragen te stellen over onderwerpen die hij ervoor bestemd vond in het duister te blijven, althans hoe zijn mening hem liet denken. Wel wist hij dat hij het ooit zou moeten toegeven. Het was al de tweede of wellicht derde keer dat het aan bod kwam en iets zei hem dat ze niet zo gauw op zou geven, al zou hij dat graag willen.

"I was in for third-degree murder and arson."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De snelle Russische klanken drongen haar gehoor binnen, onverstaanbaar was het. 'Demyan Alec Gre- No wait... Grigory Ma... What was that again?' Grinnikend keek ze hem aan, niet geweten hoe ze verder moest met zijn naam. 'But hey, you wouldn't be able to say my name either.' Een brede grijns was zichtbaar op haar gelaat. Zijn ploteslinge vetellen over hoe hij een hekel had aan zijn werkelijke naam was wat verwarrend. Er was niets mis met de naam volgens haar. 'Why? It's a nice name.' Veel vragen stelde ze zeker, enkel om geen stilte te laten vallen. Waarom ze het plotseling wilde voorkomen was voor haar ook een raadsel. Ze wilde gewoonweg niet dat het ongemakkelijk werd, zeker niet na afgelopen nacht.
Zijn frustraties werden duidelijk, al kwam het nogal uit het niets. Wat had ze hem dan moeten vertellen? Niemand wist waar de uitbraak vandaan kwam, en voor de meeste mensenwas het wel hun laatste zorg. Ze waren hier om te overleven, niet om zich zorgen te maken over het ontstaan van de uitbraak. 'I don't know, probably some bacteria. Who even cares? Even fucking scientists can't figure that shit out.' Ietwat geïrriteerd liet ze het hem weten, puur omdat hij okk redelijk gefrustreerd leek om haar antwoord van net.
Haar drang om een sigaret te pakken werd met de seconde groter, al wilde ze Demyan niet irriteren, daarbij zou hij zelf dan sowieso een sigaret pakken, wat ze probeerde te voorkomen. 'A screwdriver? You've been stabbed with a fucking screwdriver?' Schok was zeker weervindbaar op haar gezicht, ze wist dat het er anders aan toe ging in gevangenissen, en dat de gevangenis waar hij zat een paar van de meest beruchte criminelen op gesloten had achter zijn muren, al kon ze niet anders dan toch verbaasd te reageren. 'How do inmates even get fucking screwdrivers? Jesus, man. Glad you survived.' De moorden die hij had gepleegd vond ze echter niet erg, het was een allerdaagse gebeurtenis geworden.
Wat bedenkelijk keek ze hem aan, niet zeker wat ze erop moest zeggen. Een moord was ook zeker iets waar zij schuldig aan was, maar dat was na de uitbraak, hij zat al vast voor het begonnen was. 'You must've really hated them.' Wist alles wat ze erop wist te zeggen, gezien dat hij niet blij was met het onderwerp.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld