Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Lachwekkend was het, om haar zijn naam te horen uitspreken met een accent uit een geheel ander land dan waar hij uit afkomstig was. Hij kon zijn lach haast niet inhouden zodra ze vol overtuiging begon. "Fair enough. We both suck at sayin' foreign names. Even the old man did better, and he called me Damean for over six months." Ietwat geschater rolde over zijn lippen, een zacht tafereel wat niet langer dan een tiental seconden vol werd gehouden en toch stond voor zijn uitzonderlijk goede bui. Hierop volgde het tegenovergestelde; hij viel stil, draaide zijn gezicht naar de voorruit van de auto toe met geen lach om meer te vertonen, deze al te snel verwaterd om het aan te laten houden. "Got named after my uncle." Meer hoefde hij er niet meer aan vuil te maken. Het viel overduidelijk te merken dat de man geen enige waardigheid met zich meebracht voor hem waarop hij de naam accepteren kon, sinds alleen al zijn expressie enigszins strak trok.
Opzettelijk werden haar naar buiten gebrachte frustraties genegeerd. Erover doorgaan had geen nut meer gehad, het alleen maar meer aangewakkerd hoe machteloos ze wel niet stonden tegenover de plaag. De sfeer wilde Demyan mede ook goed houden, een drang waar hij geen uitleg over wist te geven en, dat het uit het niets kwam, maakte hem van binnen nerveus. Hij had nooit om anderen gegeven. Hij gaf geen ruk om wat men nou precies overkwam, wat ze te verduren hadden, maar rondom haar leek het anders te zijn. De jongen voelde zich onvoorspelbaar worden, bezorgd op bepaalde momenten terwijl het hem geen flikker uit zou moeten maken wat ze voor haarzelf wilde. Hij irriteerde zich mateloos en wel aan zichzelf.
"At the workshop were enough tools to steal. Some got pieces of glass or even bone, others went straight for the work gear. All I had was some metal. Had to smash against walls to get the thing to break, never thought those prison beds were that strong." Cassidy's verslagen blik beantwoordde hij met een minieme, ongemakkelijke glimlach. Hij wist dat het ondenkbaar was voor stedelingen om zich het voor te stellen, ronduit omdat ze anders gewend waren. In elk geval had hij hoop dat de schok was vanwege de wapens en niet zozeer om het bloed dat onvoorwaardelijk aan zijn handen kleefde. Als het aan hem lag, kon hij al opmerken dat ze geen comfortabel gevoel had bij zijn reden tot gevangenschap. Ze leek enige minuten onzeker door te brengen voor ze een reactie teruggaf. Een opmerking waarop Demyan puur op kon knikken, te veel bezig met het verzinnen van een nieuw onderwerp, eerder dan de spanning op te laten lopen.

"What did you do to get your stuff? I've never seen you around the Dungeon before, I think."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
The laughter she heard coming from him was enough to make her smile as well, he had a point, a good point even. The old man he spoke of was someone she didn't know, and she wasn't going to ask him about it either. She just kept her mouth shut, trying to keep the mood light and the emotions happy in the van. It didn't seem to take long before his face changed, showing little emotion, wich she couldn't quitte place. The thing he said about his uncle was enough explaination for her. She didn't know much about his uncle, nothing actually, besides the fact that he hated him. No response was made about the thing he said. How she was supposed to react was a mystery to her.
His silence was explained by the subject, she understood why he didn't say anything. What was he supposed to say? The inmates probably knew less about the apocalypse than others. When he started about the prison, she couldn't help but frown. 'Pieces of bone? Look, I've seen some crazy shit, but never have I seen anyone use a bone as a weapon.' It seemed to crazy, besides the apocalypse and the weapons she has seen so far. 'I've almost had my back broken with a piece of a door, but bones... You inmates are crazy.' Lachend vertelde ze het hem, de gebeurtenis waarover ze hem vertelde gedeeltelijk weggelachen. The part about the prisoners however, was a bit frightening, even though she wouldn't admit it. She was impressed by what he told her about his own weapon, as she could imagine, breaking a piece of metal wasn't the easiest thing to do. 'That is quitte impressive though, breaking metal.' She told him, as she smiled a bit.
His question made her smile slightly fade, as she didn't like to talk about it. For all she knew, he was part of one of the gangs, send out to find and kill her. A thought she wouldn't allow her mind to think of. It wasn't true, it couldn't be. He wouldn't have treated her that way if he was out to kill her. 'Stole it from gangs.' She started, as some laughter came out of her mouth. 'They always noticed after I left.' The more she said, the more the happy expression faded from her face. 'One gang caught me though, but I managed to escape again.' She shook her head a little. 'I don't think I need to ask you. The Dungeon is where you got your stuff, right?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wapens waren nergens vreemd geweest. Elk materiaal waar men zijn handen naar kon reiken werd gebruikt in noodgevallen of wraakzaken, tevens ook in de ijzige uitbraak die de gevangenis ook had getroffen. Vuurwapens kregen ze immers in geen enkel geval aangegeven. Ze moesten vechten met elkander zelfgemaakte of gevonden wapen, wilden ze overleven zoals de politie-en security dit konden aan de hand van pistolen, machinegeweren uit de kluis en tasers. Nadenkend tikten zijn vingers tegen het stuur. "Had to do something. Why not take the bones of a lost man, a dead corpse, if it can kill the ones in your way." De aparte redenering kon dan wel onmenselijk overkomen, het was eenmaal de situatie in een gebouw als degene waar hij de rest van zijn leven uit had moeten zitten. Het kapotslaan van metaal met elk overgebleven greintje kracht behoorde tot een ritueel wat Demyan als normaal had moeten beschouwen, had moeten accepteren wilde hij zijn kansen erop wagen op hoop van zegen.
Geglimlach werd al gauw verleden tijd, een spanning tussen beide opgebouwd nu hij de pijl richtte op de eerdere manier van leven voor ze een aantal dagen samen hadden overleefd. Voor een keer creëerde hij geen conversatie op de basis van een kruisverhoor, de doelen om iemand te doorzien en alles te weten te komen om voor een goede troef te zoeken, een manipulatiemogelijkheid. Nee, Demyan was puur nieuwsgierig geweest, ergens meer geïnteresseerd in haar verhalen dan dat zijn gelaat mogelijk toonde sinds het onverraderlijk naar de weg bleef staan. "Bad ass. Even got herself escaped from the hands of an bloody sect," antwoordde hij met een goedbedoelde grijns. Het denken aan Cassy bij bendes kwam als ongeloofwaardig en doch kon hij haar makkelijk in zo'n beeld plaatsen, evenals haar karakter en opvliegende woede.

"Prison gangs, mostly. Had my share in several to get what I needed, what I seeked for. I didn't find the Dungeon until eight months ago. Got into it 'cuz.. well, someone made me change my mind."

-

► Koelbloedig kwam een zweem van ijzige lucht door. Getrokken door een gangpad, kenmerkbaar bij het duister, de dalende temperatuur van de nacht die oversloeg indien de flikkerende gloeilamp het vaag wist te verlichten binnen het industriegebouw. Schimachtige stemmen, geschreeuw in een bepaald opzicht, woekerde door een ruimte ver weg, daarbij dichtbij genoeg gevoeld om het in zijn gehoor weer te kunnen horen zonder hier inspanning voor te verrichten. Een lawaai waar zowel hij als Cassidy aan blootgesteld werden. Het zicht, echter, had hij niet bij een publiek waar hij binnen nu en een paar minuten mee geconfronteerd zou worden. Het mollige postuur van een oudere man nam hier de plaats van in, waargenomen in een van de zijkleedkamers waar hij de route onverstoord naartoe had gezet. Zijn huid als gesleten geleken in de lichtstralen, een paar gekende fronsen laten zien op zijn voorhoofd waarop hij dan toch een vriendelijke uitstraling wist op te wekken zodra de jongen de kamer enterde. "Ah.. Here he is. And I'd be thinkin' he caught sleep for once." Bespottend glimlachte hij op Demyan neer, een sarcastische toon laten galmen die hij grinnikend aanhoorde. Een rieten hoed bedekte zijn doffe, dunne haar zoals gewoonlijk. Enkel een rode draad aan de zijkant als zichtbare kleur tegenover het egale, geelbruin gekleurde stuk. Het was typisch. De kledingstijl van Pops was overal bekend, bij elkander viel hij wel goed in de smaak vanwege zijn lokale bezigheden van voor de apocalypse. Dat de barbershop vergaan was tussen de massa van levenloze wezens hoefde niet te betekenen dat hijzelf ook in dat tijdperk thuishoorde; bij elke Dungeon kon Demyan de oude man weervinden, blijmoedig gezeten in de kleedkamers onderwijl hij wachtte op de komst van hem, een Russische crimineel, moordenaar en prizefighter. Zijn haat voor mensen stond bij deze verschijning geheel apart. Integendeel, hij was altijd ergens vrolijk zodra hij Pops weer kon vinden bij de gevechten, wat ook nu geuit werd door een grijns.
"Long time no see, old man," verwoordde hij met genoegen. "And I wouldn't dare to. I'll sleep when I'm dead, got a title to earn back, huh." Zijn rugzak belandde op het stoffige hout van de banken, het achtergelaten om vervolgens het tweede voorbijgaande gedaante te begroeten met een knik. Drew, een lange, donkere jongen van een stuk of vijf jaar ouder, zag hij hen passeren naar de uitgang van de kleedkamer. Degene wie Pops als een zoon beschouwde, desalniettemin de man prima voor zichzelf kon zorgen en genoeg spiermassa bezat om de helft van het publiek de angst aan te jagen. Hij kende hem minder goed maar het was een goed persoon, voor hoeverre hij het aan hem had kunnen merken.
"I know, I know.." Bulder gelach klonk zachtjes door de kamer. Het leek hem niet op te vallen hoe hij gezelschap mee had gebracht, zijn oog alleen op Demyan laten vallen nu hij er weer verscheen, maar hier leek weinig van waar te zijn. In een mum van tijd had de oude man het meisje naast hem gespot. Opvallend schenen zijn blikken nooit, het waren zijn opgetrokken mondhoeken in een nieuwe, vermakelijke glimlach die haar opgemerkte aanwezigheid aangaf. "Ain't you gonna introduce me to that pretty girl you brought with you?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een paar dagen geleden kwam ze voor de eerste keer in the Dungeon. De sfeer die er rondhing was niet veranderd, haar het gevoel gegeven dat dit de vaste sfeer was. Een onheilspellend gevoel overviel haar, hoe verder ze naar binnen liep. De knipperende gloeilampen verlichtten het pad wat ze liepen, onderwijl vaag geschreeuw zich een weg naar haar gehoor baande. De stemmen van het publiek wist ze ervan te maken, de mensen waar Demyan zich binnen nu en enkele minuten midden tussen zou bevinden. Vrijwillig een gevecht met iemand aangegaan en dat enkel en alleen voor wat levensmiddelen. Het was duidelijk dat zijn manier van aan spullen komen nogal verschilde van de hare. Hij had haar eerder die dag al verteld dat hij pas een paar maanden vocht voor zijn spullen. Het was in haar ogen nog altijd eerlijker dan hoe zij het deed. Ze was simpelweg geen eerlijk persoon. De tientallen mensen wie ze had voorgelogen, als het er geen honderden waren. Het deed haar niets, ze dronk het wel weer weg. Het bloed dat aan haar handen kleefde was niet genoeg om tot haar onderbewustzijn door te dringen. De hoeveelheid zou elk normaal mens moeten inzien dat hij of zij fout zat, als het ze nog niet gek had gemaakt. Cassidy was echter anders, haar interesseerde het niet. Ze kon niet minder sympathie vertonen voor haar slachtoffers.
Haar passen stopten naast Demyan, haar ogen even door de ruimte laten gaan. Twee onbekende figuren wist ze te spotten, een van hen stond op het punt de ruimte te verlaten. Zijn gedaante torende hoog boven haar uit, al keek ze hem toch even aan, hem een kleine glimlach gegund. Demyan leek hem te kennen, al wisselden ze geen woorden uit. Toch trok de oudere man haar aandacht zodra hij begon te praten. Een zachte lach verliet ook Cassidy's mond. Het idee dat Demyan uit zou rusten was voor haar vreemd geworden in de korte tijd dat ze hem had leren kennen. Het was genoeg om haar aan het lachen te maken. Het duurde seconden voordat Cassidy de onbekende man bekeek. De kleding die hij droeg was een stijl die ze gedurende de gehele apocalypse nog niet had gezien. Vanuit haar ooghoek zag ze Demyan zijn rugzak plaatsen op een van de houten banken, onderwijl hij wat sprak. Een uitspraak die ze enkel van hem verwachtte. Cassidy sprak in de tussentijd geen woord. Ze hield zich buiten het gesprek dat de twee figuren hielden. Een ietwat nieuwe wond werd haar aandachtspunt. Een snee op haar hand, waar ze aan krabde, waardoor er nieuwe bloed naar boven kwam. De rode vloeistof kwam in een kleine hoeveelheid naar buiten, de huid rondom de wond rood gekleurd. De stem van de oude man trok echter haar aandacht al snel weer. Zijn vraag naar wie ze was was haar ook opgevallen. 'Cassidy, you can call me Cassy, Cass, I don't mind.' Met een zwakke glimlach vertelde ze het de man, onderwijl ze uit beleefdheid haar hand naar hem uitstak.

When the fires, when the fires have surrounded you
With the Hounds of Hell comin' after you
I've got blood, I've got blood on my name

When the fires, when the fires are consumin' you
And your sacred stars won't be guiding you
I've got blood, I've got blood
Blood on my name

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn handen bond hij ijselijk af met zijn gesleten bandages, de zwarte stof zijn polsen en vingers af laten dekken met een dunne laag bescherming. Vrijwel hard voelde het aan, opgedroogde plekken van bloed en zweet ineen getrokken tot het materiaal niet langer zacht maar eerder ruw tegen zijn huid schuurde. Plekken op zijn knokkels verborgen achter het donkere van de wikkels, de tussenplekken van zijn vingers bij elkaar gebonden om het verband uiteindelijk met klittenband vast te zetten rondom zijn handgewricht. Zijn borstkas ontdeed hij van zijn t-shirt, zijn hoodie van zijn armen af laten glijden om zijn bovenlijf geheel ontbloot in het licht weer te geven. Littekens schenen in zijn lichte huid gebrand te zijn. Duidelijke, vaag overlopende plekken gaven verschil in kleur weer vergeleken met het oorspronkelijke, eerdere kneuzingen weergegeven die nooit geheel genezen waren en Demyan ze hier ook geen kans voor gaf. Snedes in zijn rug verlicht door de gloeilamp indien hij zich omdraaide om zijn jeans wat schichtig om te wisselen voor een paar oversized, zwarte sportshorts. Gesprekken voeren hadden voor hem geen overhand genomen in zijn bezigheden. Pas toen hij zich geheel omgekleed had wendde hij zich tot zijn gezelschap, het gespreksonderwerp van de oude man weer opgepikt.
"Cassidy.. Beautiful name for a beautiful lady," hoorde hij hem met eervolle woorden zeggen. "Henry Hunter, but everyone in here calls me Pops." Haar hand pakte de man vriendelijk aan, het geschudt met eenzelfde glimlach om te tonen. Ergens bood het Demyan wat steun om ze zo met elkaar te zien. Alsof het hem goed deed te voelen dat ze met elkaar overweg konden of althans hiertoe een poging deden, voor hoeverre hij hier over na kon denken. Daartegenover weigerde hij hierover te praten en stapte hij wat stug in zijn afgetrapte sneakers, een fles water van Pops opgevangen die hij toegegooid kreeg. Tijd om bij te kletsen had de jongen niet gehad. De bel klonk, het geroep door een grote zaal waarvan hij met zekerheid wist te zeggen dat het beginnen aangebroken was. Een zucht haalde hij tevoorschijn. "To you the honors to show her around, old man," opperde hij vooraleer hij de kleedkamer verliet. "See you soon."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Vanuit haar ooghoeken zag ze Demyan zich ontdoen van zijn shirt, waar ze voor even naar bleef kijken, vooraleer Pops' stem haar aandacht weer trok. 'Thanks.' Bracht ze dankbaar uit. 'Pops, huh? Awsome.' Demyan leek druk bezig te zijn met voorbereidingen voor zijn wedstrijd. Tegen wie hij moest vechten was haar een raadsel, al had ze genoeg vertrouwen in hem om te verwachten dat hij wel zou winnen.
Haar ogen gingen nogmaals de ruimte rond, de stoffige kleedkamer goed bekeken. Spinnenwebben hingen van muur tot muur, de insecten zelf nergens kunnen zien. Veel interessants was er verder niet te vinden. Enkel wat spullen nodig voor de wedstrijden, rugzakken en de andere twee figuren met wie ze er stond.
'Good luck.' Sprak ze nog, vooraleer ze hem de kleedkamer zag verlaten. Enkele seconden bleef ze staren naar de leegte die hij achterliet, tot Pops begon te lopen, dezelfde richting uit als Demyan. Cassidy werd mee gewenkt, en ze volgde al snel. De gang leek eindeloos te duren, onderwijl Cassidy enkel kon staren naar het einde dat vaag verlicht werd door een gloeilamp die amper leek te werken. 'How did you two meet?' Werd haar plotseling gevraagd. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze Pops aan. Waar de vraag zo vandaan kwam was haar een raadsel, al begreep ze het ergens wel. 'A few days ago, he didn't look so well, so I offered him help.' Vertelde ze hem, gezien hoe de man glimlachend haar kant op keek. Meerdere kleedkamers werden in de tussentijd gepasseerd door haar en de oude man, wie de weg al leek te kennen. Geen interesse werd er getoond naar de anderen, wie stonden te wachten op hun beurt, door beiden.
Zodra ze de hal binnen liepen drong het geschreeuw van de mensen met geweld Cassidy's gehoor binnen. Vele mensen werden zichtbaar, allen gestaan om de ring waarin het gevecht zal plaatsnemen. Demyan kon ze zien staan, evenals zijn tegenstander. Haar voetstappen volgden nog altijd die van pops, wie stil bleef staan tussen het publiek, evenals Cassidy afwachtend tot het gevecht zou beginnen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Angst zweefde nergens in hem om zijn weerzin te wekken, om zijn passen te vertragen of totaal te laten stilvallen voor de ring. Geen last van misselijkheid of een greintje van zenuwachtige gevoelens hoopten zich in hem op met het voet zetten in een vrijgehouden ruimte van grofweg vijf bij vijf meter midden in het publiek. De vele mensen om hen heen kon zowel Demyan als zijn tegenstander ongelogen gestolen worden, opdat hun oog alleen voor elkaar bestemd was. Vijandelijk werden ze door elkaar bekeken. Een gevaarlijke, verstijfde manier van bewegen laten zien met het doodstil houden van hun passen. Geen zette een stap richting de ander toe, nam de moeite om een begin te maken aan een strijd waar anders geen ouder zijn kind weer had durven te vinden. Als afschuwelijk beschouwden zijzelf het allang niet meer; hij erkende de man, wiens leeftijd negen jaar meer telde dan de zijne, nog zonder hier zijn energie aan uit te besteden. Zijn stroeve, dodende blikken kwam vanaf dichterbij te aanschouwen met het inluiden van het startschot. Zijn zwarte haar, zijn ineengevallen gedaante dat tegelijkertijd moedeloosheid uitstraalde als dat het gewaagd een teken van onheil afgaf. Ingelaste afstand vaagde spoorloos weg tot geen twee meter hen van elkaar onderscheiden kon en ze, dan wel met geweld, zichzelf moesten verdedigen.
Twee vuisten beschutten zijn gelaat, er met een millimeter nog zijn blikveld op de man laten rusten. Zijn voeten zwierven rusteloos onder hem weg. Oplettend op zijn tegenstander, gefixeerd op de ene persoon wie hem naar de hel helpen kon in slechts een kwestie van een enkele seconde, bewoog hij met hem mee. Een uithaal ontweek Demyan behendig. Zijn hoofd laten zakken, er gehaast onderdoor gedoken en doch ontving hij geen genade in de eerste ronde. De knokkels van de buitenlander sierden al gauw zijn kaak aan de precieze, andere kant, hetgeen waar hij slechts naar terug kon halen door in de verdediging te schieten. Gekraak van bot klonk vrijwel meteen door zijn oren. Wreed had hij zijn neus onder handen genomen, zich direct teruggetrokken met het tegenhouden van een nieuwe uithaal. Druppelend ontgingen enkele bloeddruppels van de klap langs Demyan's vingers. Toegekeken hoe het voor een paar momenten langs de lip van zijn tegenstander stroomde, voor hoe kort het ook mocht inhouden tot hij wederom gebruik maakte van de situatie. Razend maakte de jongen zijn tegenstander's borstkas tot mikpunt. Het horen nagalmen in zijn eigen hoofd, de pijnsteken voelen trekken door zijn vingers naar hoe meer kracht hij erop zette. Kilte had de overhand zonder meer weer genomen. Leed had hij, daarentegen hij zijn principes aanhield en zich niets anders dan woede afspeelde bij hem; geen emotie liet hij los.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Haar omgeïnteresseerde uitstraling veranderde al snel zodra het gevecht begon. Met wijd open gesperde ogen keek ze toe hoe de jongens elkaar te lijf gingen, al kon ze Demyan's tegenstander geen jongen meer noemen. Geschreeuw werd steeds luider om haar heen, de twee jongen ietwat aangemoedigd, al was het meer om ze agressiever te maken tegenover elkaar. Pops zag eruit alsof hij al honderden wedstrijden mee had gemaakt, wat waarschijnlijk ook het geval was. Binnen seconden had ze een brandende sigaret tussen haar lippen, die ze bijna liet vallen zodra ze de Rus uit zag halen naar de man zijn gezicht. Bloed droop over zijn gezicht, ervoor gezorgd dat Cassidy een grijns vertoonde. 'Beat him back to hell!' Riep ze, waarschijnlijk niet eens hoorbaar voor de jongen. Pops hoorde ze grinniken, vooraleer ze zijn kant op keek. 'He will, trust me.' Sprak hij. Zijn vertrouwen in Demyan leek groot, haar automatisch laten denken dat hij de meeste gevechten won. 'He will kill anyone without hasitation.' Cassidy knikte enkel, al een vermoeden gehad dat hij niet veel gaf om de mensen om hem heen. 'So I think he likes you, Cassy.' Haar zachte lach werd hoorbaar na de uitspraak van de man. Na gisteren had ze al een vaag vermoeden, al weigerde ze toe te geven. Ze ging er gewoon van uit dat het een eenmalig ding was, puur uit stress, frustratie en het overwelmende verlangen tot iets goeds tijdens de apocalypse, in plaats van enkel de melancholische buitenwereld. 'No!' Bracht ze wat impulsief uit, haar hoofd haastig geschud. 'Of course he doesn't, we're just companions.' Opnieuw werd de lach van de man hoorbaar, ditmaal nog meer plezier vertoond dan de vorige keer. 'I've known Demyan for a while now, if you two were just companions, you would probably not be alive anymore.' Werd haar verteld. Ze weigerde het te accepteren. Toch kon ze niet anders dat terug denken aan de meerdere keren dat hij in de positie stond om haar leven te beïndigen en deze kans compleet voorbij liet gaan. Hoe ze het keer op keer goed hadden gemaakt. Hoe hij, zelfs na een ruzie, wegerde haar weg te laten gaan. Toch schudde ze haar hoofd. Zonder nog een woord te spreken richtte ze zich weer op het gevecht. De sigaret hing tussen haar lippen, onderwijl ze wat denkend bleef staren naar de twee gedaantes. Ze kon niet anders dan toch stil blijven staan bij de woorden van de man. Dat Demyan haar op bepaalde momenten wel had kunnen vermoorden was duidelijk. Maar wat hield hem tegen? Wat rook verliet haar mond, omderwijl ze zich weer richtte op Demyan.

'I think you're right.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij ving ze bedreven op. Vlug, sterk en toch tegelijkertijd jachtig genoeg om soms nog een stoot terug uit te delen, niettemin inmiddels het bloed ook van zijn gezicht af wist te druipen. Hij kon het voelen sijpelen, als een plakkerige, koude massa die tenietging tegenover zijn ophogende temperaturen met elke uitgebrachte beweging. Ergerlijk voelde het niet, het tegenovergestelde van wat men leek te denken aangezien verschillende geluiden zijn gehoor wisten te bereiken vanuit het publiek, maar eerder als thuiskomen. Demyan was meer gewend dan alleen wat tegenklappen, bracht hier ook geen obstakel uit voort wat maakte dat hij niet meer terug kon slaan; op een paar kleine kreunen na, waarop zijn neus en wenkbrauw de meeste schade op wisten te vangen, had hij geen pijnkreet uitgebracht. Allesbehalve. Als een adrenaline klap werd het omgezet, volgend op een laatste definitieve slag op zijn tegenstander. Als onaangekondigd en schuw bracht hij een krakkemikkig geluid de wereld in. Het hoofd van de man meer dan een kwartslag gedraaid nadien zijn vuist hem had bereikt, om zijn lichaam wat slap op de grond neer te laten komen. Het gejuich wat hierop al gauw ontstond suisde volledig langs zijn oren heen. Hij keek verwilderd naar de Mexicaan, woedend met geen blijken van respect op de gevallene, maar met geen benul van de gehele situatie. De wereld om de jongen heen vertraagde zodanig dat hij alles afwezig leek te beleven. Geen stap verzette hij nog, geen keer draaide hij zich weg van het zogenoemde slachtoffer omdat het simpelweg niet in hem opkwam. Anders dan een klodder bloed uitspugen kon hij niet. Het ruwweg op de grond onder zijn voeten achtergelaten onderwijl zijn arm door een van de mannen vastgepakt werd. De voortreffelijke grijns die hij toonde nam Demyan niet zozeer over, verloren in zijn eigen doorgaande razernij, maar het omhoog heisen van zijn hand gebeurde met geen tegenstand. Hij was er te verzonken voor om enige weerstand in te zetten, hoeveel haat hij er ook voor had om zo als winnaar erkend te worden; het had geen nut gehad.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Elke beweging werd bekeken door Cassidy, enkele keren moest ze haarzelf ervan weerhouden mee te schreeuwen met de menigte. Haar armen had ze over elkaar geslagen, haar ogen strak gefixeerd op de twee figuren in het midden van de mensen. Als het elk ander persoon was geweest kon het haar niets uitmaken hoevaak hij of zij geraakt werd, maar bij Demyan was het anders. Ze wilde niet dat hij gewond raakte, en ze kon er niet achter komen waarom ze zich zo voelde. Het hoorde haar niets uit te maken hoe gewond hij raakte. Het was immers zijn eigen keuze om mee te doen aan het gevecht. Ze wist dat ze hem er niet van had kunnen weerhouden, al had ze dat, na het zien van het gevecht, maar al te graag gewild. Ondanks het entertainment dat ze er uit wist te halen, wilde ze simpelweg niet langer dat hij zichzelf vrijwillig liet pijnigen.
Het einde kwam uit het niets. Een harde klap en zijn tegenstander raakte met een doffe klap de grond. Voor een seconde bleef ze stil, vooraleer ze mee stond te juichen met de menigte. Alles wat ze eerder dacht over de prizefights ging teniet. Ze was trots op iemand die ze amper kende. Pops leek ook vrolijk over Demyan's overwinning. Enkel Demyan zelf leek er geen plezier uit te halen. Verwondingen waren zichtbaar op zijn gezicht, evenals de rest van zijn lichaam. Bloed verloor hij is een hoeveelheid die ze niet met zekerheid kon zeggen, aangezien het eruit zag als liters, wat het absoluut niet kon zijn. Toch leek hij niet helemaal aamwezig. Geen greintje vrolijkheid kwam van hem af, het tegenovergestelde leek het geval. Alsof hij niet had willen winnen. 'Let's head back to the dressingroom, Demyan will get there in a few minutes.' Hoorde ze Pops zeggen, waarop ze instemmend knikte. Met wat moeite baande ze zich een weg door de mensen wie haar pad blokkeerden, achter de oude man aan. Het koste hen seconden om de mensen achter hen te kunnen laten, en zich een pad kunnen banen naar de keeldkamer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vrolijkheden van Pops deelde de jongen niet mee. Het geschreeuw wat hij later pas hoorde en linkte aan het gedaante van Cassidy, kon hem nergens op een andere wijze van zijn toestand brengen, die neerslachtig en schuchter overbleef. Verdwenen bleef hij achter op het middenvlak van de ring met een denkwereld zonder enig limiet; alles ging langs hem heen, of het de schouderkloppen waren van de voorbijgaande overlevers- en entertainmentzoekers, ofwel de man die hem wenkte waar hij moest zijn voor het ophalen van de gewonnen stash. Sterker nog, het gaf hem voor zijn gevoel uren tot hij zichzelf weer in beweging weer kon vinden en dit keer om de kleedkamer op te zoeken, in een regelrechte lijn door de lege gangen van het pand waar hij anders nog behoorlijk wat lol zou kunnen zoeken.
"Выглядит как я получила его обратно.." Met licht gemurmel trad hij de eerdere, vochtige ruimte binnen. De twee gedaantes van eerder weer ontmoet al dan hij dit keer met een knik een begroeting uitbracht; de energie die ontbrak om vele woorden uit te brengen om zichzelf te 'prijzen' tegenover de oude man en Cassidy, zette hij sneller in zodat hij de spiegel boven de wasbak bereiken kon. Om zijn eigen uiterlijk weer te kunnen zien in het stoffige spiegelbeeld. Mogelijkerwijs zelfs om de opgelopen wonden te bekijken met het weten dat hij ze verdiend had, dat hij zo zijn zonden van zijn handen af zou wassen, voor hoever dit geen idiote gedachte was. Met het wegstrijken van een beetje lopend bloed langs zijn mondhoek wist hij maar al te prima dat hij tuig vormde. Strak keek hij naar het gecreëerde beeld, zijn doorweekte bandages op de rand van de wasbak laten steunen waarop zijn handpalmen met het ijskoude materiaal in aanraking kwamen. "Повезло мне."

Looks like I earned it back..
Lucky me..

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De stilte die speelde tussen Pops en haar werd gebroken door gemompel in een taal die ze herkende, noch kon verstaan. Traagzaam keek ze op, het gedaante van Demyan de kleedkamer in zien komen lopen. De melancholische uitdrukking op zijn gelaat was wat verwarrend, gezien zijn overwinning. Bloed was weervindbaar vanover zijn gehele lichaam, en ze kon niet anders dan toekijken hoe hij rondliep zonder enige tekenen van energie te vertonen. Een licht gevoel van ongerustheid kwam bij haar naar boven, wat ze niet gewend was. Nooit voelde ze zich verantwoordelijk voor het welzijn van anderen. Demyan deed iets met haar wat ze niet kon verklaren. Bezorgde blikken werden gewisseld tussen Cassidy en de oude man. Wat er zo plotseling met hem aan de hand was was ook voor haar een raadsel. Een wedstrijd als die die hij zojuist gewonnen had leek haar genoeg om hem op zijn minst iets op te vrolijken. De woorden die Pops al eerder tegen haar gesproken had herhaalden zich keer op keer weer door haar hoofd, tot het punt waar ze opstond en haar passen zette richting de Rus.
Zijn pols pakte ze zonder pardon vast, hem gedwongen zich om te draaien. De verwondingen die zijn gezicht bedekten vielen haar meteen op. Haar hand plaatste ze tegen zijn wang, met haar duim wat bloed weggestreken. 'I'm not admitting it first.' Sprak ze, verwezen naar het feit dat ze niet van plan was als eerste haar gevoelens aan hem te vertellen. Ze wilde het best uitten, maar niet voordat ze met zekerheid kon zeggen dat hij hetzelfde voelde, dus wachtte ze tot hij het zou zeggen. Toch ging dit enkel voor woorden, actie ondernemen was voor haar geen probleem. Voorzichtig trok ze hem wat omlaag, vooraleer ze zelf op haar tenen ging staan. Haar lippen drukte ze tegen de zijne zodra ze erbij kon, onderwijl ze haar ogen sloot. De aanwezigheid van Pops was momenteel het laatste waar ze zich zorgen om maakte. Geen gedachten gingen meer door haar hoofd heen, enkel een gevoel van blijdschap en wat opluchting kon ze voelen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De tijd tot het ontwikkelen van zijn dagelijkse haatgevoelens werd hem afgenomen, het moment dat hij haar vingers rond zijn pols voelde glijden. Zodra ze hem dwong weg te draaien van zijn eigen, walgelijke reflectie tegenover de spiegel enkel om de gloed in haar eigen, stralende blauwe ogen weer te kunnen zien. Onverwachts kwam het aan, als een verrassing waar hij anders geen respect voor had getoond maar hier ruwweg een eind aan had gemaakt door zich stuf weer weg te draaien, gelijk aan het verduidelijken van wat scheldwoorden. Nu, tegen alle verwachtingen in, kwam geen van die kilte terug tegenover het meisje. Het viel zelfs in hem op dat hij het prettig vond hoe ze zo dichtbij was gekomen. Hoe ze zachtaardig de rode vloeistof van zijn wang afveegde, kijkend naar hem precies zoals hij zijn ogen niet van haar af kon houden. "I know.." Geen emotieloosheid gaf hij nog langer weer na het horen van haar woorden. Hij grijnsde mogelijk zelfs nog lichtjes naar haar woorden, vooraleer hun lippen in contact kwamen en hij zich plots leek te verliezen in de ontstane warmte. Meegaand hield Demyan haar bij haar zij vast. Amper viel het gevoel te bevatten dat zich in hem opstapelde, eveneens hij van één ding zeker was: hij was gelukkig.
"Sniper and vodka?" hoorde hij de man na even vragen, een opmerking die hem voor kort een afstand in deed lassen tussen de kus door. Een paar millimeters leegte gaf hem de gelegenheid op hem te antwoorden. Onafgeweken van Cassidy opperde hij kortweg "Sniper and vodka." terug, enigszins glimlachend naar de Ierse, onderwijl hij het plan van Pops om ze alleen te laten zijn gang liet gaan. Onderwijl de oude man de uitgang van de kleedkamer vond voor de gewonnen spullen, was het hem die dit keer de actie ondernam. Nogmaals voelde hij haar lippen op de zijne met het terugbrengen van de zoen. Haar voorzichtig achter zich aangeleidt naar een van de bankjes, waarop hij haar liefdevol op zijn schoot tilde, zijn linkerhand strijkend langs haar nek om het uiteindelijk bij haar wang te laten rusten.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Gedurende de korte onderbreking die hij inlaste om te antwoorden op Pops' woorden, kon ze enkel naarde Rus kijken, een kleine glimlach gevormd op haar gezicht. Wat de uitspraak precies betekende was haar niet volledig bekend. Of het nou de prijs was die de man voor Demyan op ging halen, of een uitspraak met een geheel andere betekenis, iets zorgde ervoor dat de man de ruimte verliet. Dit leek genoeg om Demyan's aandacht terug naar haar te laten gaan. Het duurde dan ook niet lang voordat ze op zijn schoot op het bankje zat, haar linkerhand nog altijd tegen zijn wang, zo voorzichtig als mogelijk om hem geen pijn te doen. Haar rechterhand was weervindbaar op zijn schouder, hem dichtbij haar gehouden. Het was overweldigend. Ze kende hem pas een paar dagen. Toch kon ze niet om de woorden van Pops heen en, of ze het nu wilde of niet, kwamen ook de pagina's van Demyan's journal in haar op. Geen genade leek hij te tonen, voor wie dan ook, en ze realiseerde zich dat ze van geluk mocht spreken dat ze nog steeds in leven was.
Na een aantal minutel liet ze hem traagzaam los, haar lippen voorzichtig van de zijne geteokken. Haar ogen opende ze, zijn gezicht even bekeken. Een glimlach vormde op haar gezicht, welke al snel verwaterde bij het zien van zijn verwondingen. 'Let's get you cleaned up.' Haar stem was amper hoorbaar, al zat ze dichtbij genoeg om zijn ademhaling te kunnen voelen. Langzaam nam ze wat meer afstand, van zijn schoot afgekomen. 'Got anything of a cloth around here?' Zijn hand pakte ze voorzichtig vast, er zachtjes in geknepen. Alle verwondingen waren gek genoeg lastig om aan te zien. Ondanks haar gebruikelijke koude houding naar andere mensen toe, kon ze het niet laten voor Demyan te zorgen, of het tenminste te willen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Strelingen langs zijn wang kwamen voldaan tot hem door. Zijn schouder brandend onder haar aanraking, haar lichaam tegen het zijne aangedrukt dat nu onder het ophogende tempo van zijn hart leed. Met elke fractie die ze zo doorbrachten, voelde hij zijn hartslag omhoog gaan, datgene wat voor hem tot onbekend terrein kon worden gezien. Gevolgen als deze waren enkel te pas gekomen aan zijn woedeaanvallen. Aan uitbarstingen uit razernij die zijn lijf verwarmden en hem uitgelaten deden voelen, niet dermate zo zoals zij het wist te veroorzaken. Zelfs al maakte Cassidy een eind aan de zoen die hij in had gezet, kon het geen beëindiging betekenen voor het rondzwervende geluk in hem, hoe onvoorspelbaar en wantrouwig hij het ook waarnam. Zacht ondersteunde hij haar bij haar heupen. Haar glimlach liet hem meer opleven, zelf ook een glimlach van oor tot oor laten ontstaan, die Demyan haar vastbesloten gunde; het van zijn gelaat afkrijgen was als onmogelijk als het wegdenken van hun zoen, nog vers in zijn gedachten vindbaar geweest.
"What's the smile for?" vroeg hij geamuseerd, haar bewegingen bestuderend gevolgd nu ze zijn schoot verliet voor het voelen van de grond onder haar voeten. Geen wonder was het dat hij het haar al mooier vond maken dan dat ze was. Het feit dat geen van hen veel glimlachte omdat er eenvoudigweg nooit een reden toe was geweest, zorgde ervoor dat hij het des te meer koesterde dat ze het tegenover hem had getoond, ook al was hij nieuwsgierig naar waarom ze het aan het licht bracht, eveneens waarom het als sneeuw voor de zon weer verdween. Ze had geen zorgen moeten hebben om zijn toestand. Zij had hem er niet gekregen, het was immers zijn eigen keuze geweest weer in de ring te stappen. Hij zuchtte. "It'll heal. All it needs is some water to wash off the blood." Graag hielp hij haar van een bezorgdheid af, ongeacht of ze dit wilde of niet, en misschien daarom zijn vastberadenheid alles zelf af te handelen. Des te meer hij gewend was geraakt op zichzelf te zijn, des te meer hij ertoe geneigd was het heft in eigen handen te nemen, zo ook nu gebleken doordat hij opstond om vervolgens terug te keren bij de viezige wasbak, al was het om zijn opengeslagen knokkels van het opgedroogde bloed te ontdoen. "No cloth in here, but I bet the old man'll bring one soon enough. He can be stubborn sometimes."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld