Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De omgang met heksen was voor Rhett normaal geworden. In het begin had hij heel erg moeten wennen. Rohesia had dat voor hem veranderd. Ze was gemakkelijk benaderbaar. Er waren geen rare blikken naar hem gekomen, omdat hij een vampier was geweest. De heks had naar hem gekeken zoals ze naar ieder ander gedaan en had hem een eerlijke kans geboden. Wat hij op zijn beurt ook bij haar had gedaan. Daarvoor had hij vooral gevonden dat heksen alleen maar grootpraat hadden gehad. Een egoïstische kijk op de wereld, alsof zij zoveel beter waren geweest dan de andere wezens.
Ondertussen snapte Rhett maar al te goed hoe het was om met heksen om te gaan. De balans van de natuur was een belangrijk gegeven en op die manier zouden ze hun handelingen ook vaak genoeg uitvoeren. Ze waren echter ook mensen, met alles wat daar bij kwam kijken. De mooie en minder mooie gevoelens. Over vampieren zeiden ze dat hun gevoel aan werd gescherpt, maar uit zijn ervaring wist Rhett zeker dat heksen op hun hele eigen manier voelden. Hun gevoelens konden er zelfs voor zorgen dat ze hun magie niet helemaal meer in de hand hadden.
Het verhaal van Rain had bij haar zoveel naar boven gehaald, dat ze zelf niet eens door leek te hebben wat het precies met haar omgeving deed. Iets wat Rhett wel snapte. Cameron en zijn dochter lagen zijn vriendin nauw aan het hart. Ze had hen beiden opgevangen, zorgde voor het meisje alsof het haar eigen dochtertje had kunnen zijn. Nu leek de mannelijke heks dat zomaar aan de kant willen schuiven omdat hij vond dat Ellisyn er meer aan had om met Naylene mee te gaan. Rhett snapte maar al te goed dat het oneerlijk voelde. Rain was een krachtige heks, ze had Elli heel veel geleerd. Ze was misschien geen heretic, maar ze wist voldoende om het kleine meisje leerzame dingen bij te leren.
Gelukkig kalmeerde Rain langzaam aan. De wind om hen heen werd minder. Zelfs toen de wind compleet was gaan liggen, hield Rhett zijn armen om haar heen. Dat de magie om hen heen niet meer te zien was, was één ding. Het betekende echter niet meteen dat Rain zich weer goed voelde. Er was genoeg om over te praten. Genoeg gevoelens die vast nog door Rain haar lichaam heen trokken. Haar hoofd die nog vol zat met de ruzie tussen haar en Cameron.
Voorzichtig streek Rhett over de rug van Rain, om haar te vertellen dat ze op een veilige plek was. Dat had ze wel geweten, want anders was alles er niet uitgekomen. Rhett hoopte dat hij haar enigszins kon helpen. Oplossen was onmogelijk, voor hem in ieder geval. Soms was dat ook niet hetgeen wat bereikt moest worden. Vrede was fijn, nodig om verder te gaan. Ruzies waren er echter om ongelijkheden aan te kaarten, die hoefden niet meteen te betekenen dat alles opgelost werd.
“Ik snap dat Cameron het beste wil voor zijn dochter.” Begon Rhett eerlijk. Ze was een speciaal meisje, van haar waren er niet heel erg veel. Rhett was behoorlijk nieuwsgierig naar haar, maar hij snapte ook wel dat Rain en Cameron de ontmoeting af wilden houden. Haar vader leek er sowieso niet zo’n fan van te zijn, dat Rhett in het leven van Rain was gekomen. Zeker niet als hij zo naar het verhaal van zijn vriendin had geluisterd.
“En ik denk dat hij maar al te goed weet dat jij daar een groot deel van bent.” Rain had het kleine meisje heel veel geleerd. Spreuken, hoe ze om moest gaan met de kruiden, maar ook genoeg over de wereld. Vast hoe ze met andere kinderen om moest gaan en dat ze daar zoveel mogelijk van moest genieten. Op school hoefde ze immers niet bang te zijn dat ze iemand pijn deed met haar magie. Ze kon haar magie van niemand afnemen, dus ook niet gebruiken.
“Dan hoef hij zich niet als zo’n eikel te gedragen.” mompelde Rain, waardoor Rhett wel een beetje moest lachen.
“Ik denk dat hij zich daarom juist als een eikel gedraagd.” Gebruikte hij haar woorden. “Omdat hij niets liever wil dat jij in het leven van Elli blijft en in zijn eigen leven natuurlijk. Ik denk dat hij alleen zo reageert omdat hij bang is om je te verliezen.” Iets wat Rhett zich maar al te goed in kon denken. De twee konden het echt goed met elkaar vinden. In het begin had hij zelfs gedacht dat ze samen waren.
“Daarbij, hij moet je toch iets beter kennen dan dat?” Vroeg Rhett lachend, terwijl hij Rain los liet. Haar gezicht stond nog wel op onweer, maar hij kon ook zien dat ze aan het afkoelen was. Dus hij ging gewoon verder met zijn woorden: “Jij doet wat je wil, als je bij mij zou willen blijven, dan heb ik pech gehad en zou ik maar naar Japan moeten gaan, als jij ook naar Japan zou gaan.” Zo was Rain gewoon. Ze zou haar leven niet af laten hangen van anderen, dus ook niet van hem. Als zij iets wilde, dan ging ze daar voor. Ze zouden het misschien samen bespreken, maar alles was haar eigen keuze.
Uiteindelijk begon zich er een klein lachje op het gezicht van Rain te vormen, waardoor Rhett zelf ook moest glimlachen.
“Je hebt vast nog een de tijd om te beslissen wat je precies wil, neem daar de tijd voor en kies voor jezelf. Niet voor Cam, of Elli, of zelfs voor mij. Je moet doen wat jij wil.” Rhett gaf Rain even een kneepje in haar arm, ten teken dat het wel goed zou komen. Natuurlijk was hij benieuwd wat ze zou gaan doen en wat hij daar zelf vervolgens op deed. Hij was niet gebonden aan een plaats, dus het was niet erg om te verhuizen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Waarschijnlijk had Rhett een goed punt. Cameron kon bang zijn om haar te verliezen, waardoor hij zo op haar had gereageerd. Dat terwijl er nog helemaal niks zeker was. Naylene was alleen maar met het idee gekomen. Verder niets. Voor Rain had het niet eens echt iets betekend. Ondanks dat ze aan Naylene een goede vriendin had en iemand die haar veel had kunnen vertellen over hekserij door de jaren heen, was het niet iemand die ze blindelings zou volgen naar Japan. Met de rest van de vampieren had ze al helemaal niks, dus voor haar zou er vrijwel niks in Japan zijn, tenzij Cameron en Elli er naar toe zouden gaan. Ze waren zo’n groot onderdeel van haar leven dat het moeilijk zou worden om zonder hen verder te gaan. Daarnaast had Elli iemand nodig. Iemand die voor haar zorgde, haar dingen leerde. In de afgelopen jaren was zij altijd die persoon geweest.
‘Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik wil, maar je hebt gelijk. Er is nog tijd.’ Rain wilde er niet over nadenken wat er zou gebeuren als er geen enkele heks meer in de stad zou zijn, maar wat was ze de stad nou echt verschuldigd? Niks. Zonder vampieren zouden er waarschijnlijk ook een stuk minder problemen zijn. Het waren echter de vampieren die zouden worden gevolgd door Cameron, als dat was wat hij zou willen. Rhett had echter gelijk. Ze had altijd gedaan wat ze zelf had gewild en dat zou ze nu ook moeten doen. Ze hoefde niet op zich te laten in praten door Cameron of wie dan ook.
Rain had zich op de bank van Rhett gesettled, met de kop thee die hij voor haar had gemaakt. Ze had haar hoofd tegen zijn schouder aangelegd en hij had zijn arm rond haar heen geslagen. Rain wist ook niet hoe ze het moest uitleggen, maar Rhett had een kalmerend effect op haar. Ze voelde zich veilig, beschermd. Er waren mensen die die gevoelens tegenspraken. Zo had ze bijvoorbeeld nog niet aan Naylene verteld over haar vriendschap met Rhett, aangezien Naylene juist de persoon was geweest die haar voor hem had gewaarschuwd. Cameron wist het wel, maar ook hij stond niet te springen om de vriendschap. Hij vond dat het niet echt was, dat het gebaseerd was op een gevoel dat Rhett vanuit vroeger terug probeerde te vinden in haar. Iets wat ze eerder ook zelf had gedacht. Dat Rhett contact met haar had willen hebben om haar familie. Misschien was dat ook wel zijn reden geweest, maar nu was het anders. Het ging hem om haar, niet om wie er aan haar voor waren gegaan.
Rhett zijn geschiedenis met haar familie was lang en rijk. Hij had haar al vele verhalen verteld. Over Rohesia, de eerste heks van haar familie die hij had leren kennen. Het was tevens ook degene over wie hij sprak met het meeste lof en liefde. Hij had andere heksen genoemd, zowel vrouwen als mannen, maar geen van hen kwam in de buurt bij de heks die hem als een mens had behandeld, en niet als een monster.
‘Rhett?’ vroeg Rain. Rhett humde in reactie. Ze draaide haar hoofd iets bij, zodat ze hem kon aankijken. ‘Heb je ooit…’ Ze stopte, omdat ze niet echt wist hoe ze de vraag kon stellen zonder dat het raar of vreemd zou klinken. ‘Was je ooit in een relatie met één van mijn voorouders? Romantisch gezien, bedoel ik dan.’ Het was een vraag die ze zich al een tijdje geleden had bedacht. Rhett had zulk goed contact met hen gehad, en hij was een knappe en charmante man. Het zou haar niks verbazen als één van haar oudtantes voor hem was gevallen.
Rhett lachte echter om haar vraag. ‘Nee, nooit,’ antwoordde hij. ‘We hadden altijd een erg sterke band, maar er is nooit meer tussen ons gebeurd.’ Gek genoeg was ze daar blij om. Als er wel iets had gebeurd, had Rain geweten dat ze er niks aan had kunnen veranderen. Het had al tientallen, of misschien wel honderden, jaren geleden plaatsgevonden. Over zoiets had ze niet in kunnen zitten, maar ze was blij dat het niet was gebeurd.
‘Waarom vraag je dat?’ vroeg hij aan haar, wat een logische vraag was.
Rain haalde haar schouders op en nam een slok van haar thee. ‘Ik heb je er nog nooit over gehoord. Over geen enkele romantische relatie.’ Hij was niet verplicht om dat aan haar te vertellen, maar ze ging er vanuit dat hij in al die jaren wel eens een relatie had gehad. Meerderen zelfs.
‘Jij hebt mij er ook nog nooit over verteld,’ zei Rhett lachend, die haar thee uit haar handen haalde, zodat hij één van haar handen vast kon nemen. Rain liet haar vingers tussen die van hem glijden en glimlachte. ‘Dat komt omdat er niet heel erg veel te vertellen is.’ Zeker in de laatste paar jaren had ze zich daar niet mee bezig gehouden. Cameron en Elli kwamen eerst, vooral het kleine meisje was ontzettend belangrijk voor haar geworden. Daardoor had ze er vrijwel geen tijd voor gehad. Tevens namen de meeste mannen aan dat ze een kind had en in een gelukkige relatie zat met Cameron, waardoor haar kansen al snel waren verspild.
‘Maar jij hebt vast veel verhalen,’ drong ze aan. Door al die jaren had hij vast een paar geweldige liefdes gehad. De één misschien nog wel beter dan de ander.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Zijn liefdesleven. Het was niet iets waar Rhett vaak over praatte. In de tijd dat hij op de aarde was, had hij genoeg mensen leren kennen. Met de een had hij het kunnen vinden, met de andere juist niet. Zo ging dat in het leven. Rhett was geen moeilijke man, hij ging de mensen uit de buurt met wie hij het niet goed kon vinden en zorgde voor de mensen met wie hij het juist wel goed kon vinden. Natuurlijk had dat wel gezorgd voor een paar relaties. Als vampier was het echter niet makkelijk om een relatie te hebben.
Als mens was dat iets makkelijker geweest. Er waren geen andere gevoelens sterker geweest dan de liefde voor een ander. Voor een vrouw die voor Rhett heel erg bijzonder was geweest. Als vampier was het verlangen naar bloed veel sterker geworden. Toen hij eenmaal door had gehad dat ook gevoelens als liefde sterker waren geworden, had hij wel geprobeerd zich een beetje terug te trekken. Zich niet helemaal te proberen te verliezen in dat soort gevoelens. Want als het over ging, was het alleen nog maar pijnlijker.
“Katri.” zei Rhett zachtjes. Zij arm lag nog rustig om Rain heen. Ergens had hij haar vraag wel begrepen. Hij had een groot deel van haar familie gekend, hij had echt goede banden opgebouwd met haar voorouders, maar nog nooit had hij meer voor hen gevoeld dan alleen een goede vriendschap. Hij had niet voor hen gevoeld, wat hij wel voor bijvoorbeeld Katri had gevoeld. Dat verhaal wilde hij Rain nu graag vertellen.
“Ze was een prachtige verschijning, echt waar. Maar veel belangrijker was dat ze echt heel erg lief was. Ze was echter ook behoorlijk eigenwijs, ze had haar vader vaak genoeg tegen zich.” Begon Rhett zijn verhaal. Hij had nog steeds goede herinneringen aan de vrouw die hem voor het eerst liefde had laten voelen.
“Ik heb haar leren kennen toen ik nog mens was. We waren beiden rond een jaar of zestien toen we trouwden.” Rond die tijd was dat een normale leeftijd geweest. Het was zelfs nog iets anders geweest dat ze rond dezelfde leeftijd waren. Als Rhett er nu naar terug keek, waren er wel eens dingen gebeurd, die nu echt niet door de beugel konden. Voor hem was het normaal geweest. Het was zijn leven geweest.
“Ik was echt weg van haar. Ik keek haar aan en het voelde alsof de wereld om me heen soms verdween. Hoe ze op sommige momenten door het huis heen kon bewegen alsof ze op wolken liep, zo zwierig, zo elegant.” Rhett had vaak genoeg in hun kleine huis gestaan om naar haar te kijken. Hij had zich zo gelukkig met haar geprezen.
“Ze had zo’n puur hart. Ze was misschien een rebel, maar op een goede manier. Ze probeerde zo goed mogelijk voor iedereen te zorgen. Als ze iets deed wat niet mocht, was dat altijd voor andere mensen. Medicijnen die ze weg werkte, om de mensen die waren verstoten te helpen, bijvoorbeeld.” Rhett had al zo lang niet meer over haar gepraat, dat het nu ergens gewoon gek voelde om dat te doen. Toch voelde het ook fijn. Het waren zoveel jaren geleden, maar nu voelde het alsof ze even weer bij elkaar waren. Alsof ze ieder moment de kamer binnen kon lopen. Natuurlijk gaf hij nog steeds om haar. Hij wist echter ook dat het nooit meer mogelijk was om haar te zien en daar had hij vrede mee. Verandering was iets waar hij ondertussen.
“In die tijd was het normaal dat de jongemannen eens in de zoveel tijd mee moesten om te ontdekken. De rest van de wereld in kaart te brengen, kennis op te doen.” Er waren ondertussen genoeg verhalen over de vreselijke dingen die zijn volk had gedaan. Rhett wist dat een deel van die verhalen wel waar waren. Er waren zeker plunderingen geweest, mannen die zich niet trouw hadden opgesteld tegen hun eigen vrouwen thuis en zich hadden opgedrongen aan vrouwen die ze duizenden kilometers verder op hadden gevonden. Rhett had er nooit over nagedacht, hij had een vrouw thuis gehad. Iemand van wie hij echt had gehouden. Iemand naar wie hij terug had gewild met de wildste verhalen die hij had gehad.
Rhett keek even naar Rain, haar gezicht stond rustig. Ze was echt naar hem aan het luisteren en dat was één van de dingen die hij fijn vond aan haar gezelschap. Bij haar wist hij zeker dat hij haar onverdeelde aandacht had. Andersom vond hij het ook geweldig om naar haar te luisteren. Ze praatte op een geanimeerde manier, waardoor hij zelf ook mee werd getrokken in de verhalen.
“Toen ik terug kwam, zag ik haar op een manier die ik nog nooit eerder had gezien. Ze was ziek geworden, waarschijnlijk van de mensen die ze probeerde te helpen. Ik had haar nog nooit zo gezien. Zo zwak.” Rhett vond het nog steeds moeilijk om aan terug te denken. Hoe ze daar had gelegen, dat was zo anders geweest dan de vrouw met wie hij was getrouwd. De sprankeling in haar ogen was weg.
“Het was alsof ze op mij wachtte. Want binnen een paar dagen dat ik terug was, durfde ze los te laten.” Wat beter voor haar was geweest. Voor Rhett had het als het einde van de wereld gevoeld.
“Die dag verloor ik niet één, maar twee mensen. Want ze droeg een baby’tje bij zich.” Zijn woorden werden steeds zachter. Hij vond het een gek idee dat zijn leven er zo anders uit had kunnen zijn. Als dat nooit was gebeurd, was hij nooit weg gegaan uit de stad en was hij waarschijnlijk nooit vampier geworden. Dan was hij vader geweest, misschien wel voor meer kinderen, had hij een geweldige vrouw gehad en was hij op een gegeven moment dood gegaan, op een tevreden manier.
“Het is de reden geweest dat ik de stad heb verlaten. Acht of negen jaar later kreeg ik het eeuwige leven. In die tussentijd had ik al wel de vrede gevonden met het verlies, maar soms blijft het nog steeds gek.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren een paar dagen voorbij gegaan sinds Linn haar gevoelens weer terug had. Het was wennen geweest. Alles was juist nog harder binnen gekomen en Linn had geen onderscheid kunnen maken tussen haar woede en verdriet, maar Naylene en Michael waren erg helpend geweest. Ze hadden haar alles op haar eigen tempo laten doen. Als Linn ergens over had willen praten, dan had ze dat mogen doen. Als ze liever alleen op een kamer had willen liggen in plaats van samen, dan hadden ze dat ook niet erg gevonden. Ondertussen had Linn het al uitgepraat met Michael en was ze de laatste twee nachten tussen hem en Naylene in gekropen.
Ze waren nog altijd in Miami, waar de zon nog heerlijk scheen en mensen het naar hun zin leken te hebben. Linn en Naylene waren alleen in het huis. Michael was weg gegaan, waarom wist Linn niet precies. Misschien wel omdat hij hoopte dat de twee vriendinnen eindelijk eens zouden praten over hetgeen wat al dagen in de lucht in. Linn had dan ook aan haar beste vriendin gevraagd of ze hadden kunnen praten. Ze voelde zich nu een stuk rustiger in haar lichaam, maar ze had nog altijd vele vragen voor Naylene.
Michael had haar al wel uitgelegd dat het niet zijn geheim was geweest om te vertellen en dat er meerdere momenten waren geweest waarop hij Naylene aan had gespoord om alles aan Linn te vertellen, en dat er ook zeker dagen waren geweest waarop Naylene het van plan was geweest. Waarom dat dan niet was gebeurd, was ook aan Naylene om haar te vertellen en niet aan hem. Michael had wel uitgebreid zijn excuses aangeboden, net zoals dat Linn had gedaan. Het speet haar oprecht dat ze hem niet had geholpen toen hij het nodig had gehad.
Naylene vergeven zou een lastigere opgave worden. Linn wilde dat wel, maar al te graag. Daarvoor had ze echter wel de eerlijkheid van Naylene nodig. Ze wilde geen leugens meer, geen omwegen. Ze wilde weten waarom Naylene al die eeuwen tegen haar had gelogen en waarom ze er wel voor had gekozen om anderen in vertrouwen te nemen, maar nooit degene met wie ze het meeste tijd had doorgebracht.
Linn en Naylene hadden plaatsgenomen op de veranda van het strandhuis. Er was een zachte wind en ze keken uit over de zee. Het was een vredig plaatje, maar Linn voelde de spanning tussen haar en Naylene. Ze wisten allebei waar ze het over moesten hebben, maar geen van de twee leek te weten waar ze zouden moeten beginnen.
‘Linn, het-‘
‘Dat weet ik,’ zei Linn. Naylene had haar al meerdere keren verteld dat het haar speet. Iets wat Linn meteen wilde geloven en als ze het had gekund, dan had ze Naylene al vergeven voor wat ze had gedaan. Het was immers niet alleen haar schuld dat Linn zich zo slecht had gevoeld. Dat was een opstapeling geweest van allerlei mensen en acties. Dit stond er echter los van. Naylene had voor een lange tijd gelogen.
‘Ik begrijp het gewoon niet.’ Linn draaide zich naar Naylene toe, weg van het uitzicht op de zee. Ze bekeek haar beste vriendin. Naylene had door de jaren heen weinig aan haar uiterlijk veranderd. Waar Linn haar haren nog wel eens had geknipt, krullen er in had laten zetten of zelfs geverfd had, had Naylene altijd haar rode haren behouden. Alleen de pony was een toevoeging van de laatste vijftig jaar. Er was weinig aan haar veranderd, maar toch voelde het alsof Naylene een compleet ander persoon was, nu Linn dit over haar wist.
‘Ik heb het aan je gevraagd, toen we elkaar voor het eerst hebben gezien,’ zei Linn, terugdenkend aan de situatie. Ze had Naylene horen schreeuwen om hulp. Linn was er op afgegaan en ze had Naylene aangetroffen in de kerkers, veroordeeld tot de dood omdat ze als heks was bestempeld. Linn had haar toen direct gevraagd of ze echt een heks was, wetend dat ze bestonden. Naylene had haar toen geantwoord met nee. Toen al had ze gelogen, maar dat was nog niet eens het moment dat ze Naylene kwalijk nam. ‘Ik begrijp dat je toen vertelde wat voor jou het meest voordelig was, en we kenden elkaar nauwelijks. Maar door de jaren heen zijn er zoveel momenten geweest waarop je het me wel had kunnen vertellen. In plaats daarvan koos je er voor om het aan Michael te vertellen, en aan nog zoveel anderen?’ Ashton, bijvoorbeeld. Misschien was het de liefde geweest die Naylene daartoe had gedreven, maar er waren nog meer mensen geweest die het hadden geweten. Meerdere heksen, zelfs Rhi had informatie gehad waar Linn niks van had geweten.
Linn sloeg haar ogen neer en frunnikte aan haar nagels. Ze hoopte dat Naylene er een goede verklaring voor had. Niet eentje die er op zou slaan dat ze Linn niet had vertrouwd, of dat ze had gedacht dat Linn het vreselijk zou hebben gevonden. Het enige wat ze nu erg vond, was dat Naylene zo lang een deel van haarzelf verborgen had gehouden voor haar. Dat terwijl ze misschien had kunnen helpen, er voor haar had kunnen zijn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Haar beste vriendin had het de afgelopen dagen moeilijk gehad. Naylene had toe moeten kijken hoe alle realisatie door het hoofd van Linn had getrokken. Dat in combinatie met de behoefte aan bloed en alle verdriet die nog in haar lichaam had gezeten, had er voor gezorgd dat er een gebroken vrouw in het huis rond had gelopen.
Michael was de eerste geweest die een goed gesprek met Linn had gevoerd. Naylene had ze zoveel mogelijk ruimte proberen te geven. Deels omdat ze wist dat ze zelf daar ook nog zou moeten staan. Iets wat ze bang voor was. Nu was het echter toch zo ver. Ze moesten praten over het grote geheim, dat nu de wereld in was.
Haar keuzes had ze gemaakt omdat Naylene had gedacht dat het op die manier het beste was. Michael had haar meerdere keren proberen te vertellen dat er andere manieren waren. Dat Linn en zij niet voor niets al zo lang bevriend waren. Op sommige momenten had ze wel echt geprobeerd om de stap te nemen. Er was echter altijd wel iets geweest waardoor ze uiteindelijk had besloten dat het toch geen goed idee was.
“In het begin was het moeilijk.” Fluisterde Naylene, terwijl ze het gezicht van Linn in de gaten hield. De afgelopen dagen was er iets meer rust teruggekomen. Naylene hoopte dat ze na dit gesprek Linn recht aan kon kijken en dat ze samen verder konden gaan. Mocht haar vriendin dat niet willen, snapte ze dat ook. Wat er dan op hun pad kwam, wisten ze nog niet, maar er waren vast genoeg oplossingen.
“Ik was geen echte heks?” Naylene wist dat Linn wel het een en ander wist van haar soorten, maar dat was eigenlijk alleen wat ze van Desh en Elli had gehoord. “Anders was ik dat niet meer geweest nadat je me had veranderd. Ik kon alleen magie weg halen uit anderen en dat heb ik eigenlijk nooit veel gedaan.” Ergens was deze uitleg misschien niet nodig, maar nu verdiende Linn ook het hele verhaal.
“Ik wist maar al te goed dat, dat wanneer je me veranderde, ik toegang zou krijgen tot mijn eigen magie. Op dat moment maakte het me eerlijk gezegd niets uit. Ik wilde blijven leven, dat was voor mij het belangrijkste.” Naylene wist nog maar al te goed hoe ze zich had gevoeld, de laatste uren als mens. Ze was echt bang geweest dat haar einde er aan zat te komen. Er was zoveel in het leven wat ze nog had willen doen. Zoveel dingen die ze nog had willen ontdekken. Door Linn had ze daar wel echt de kans toe gekregen.
“In het begin kon ik je het gewoon niet vertellen? Ik was zelf zo in de war met alles wat ik voelde. De gevoelens die sterker werden. Daarmee werd ook meteen het schuldgevoel meer. Maar er was ook magie die door mijn aderen stroomde en ik had ook geen idee wat ik daar precies mee aan moest. Daarbij, ik kende je totaal niet en jij was de enige wie hetzelfde door moest maken, dat wilde ik niet kwijt?” Naylene pakte de hand van Linn vast en gaf er een zacht kneepje in. Ze wist dat het een moeilijk verhaal was. Misschien voelde Linn zich wel gefaald als een vriendin, maar het lag echt niet aan haar.
“Er zijn zeker momenten waarop ik het wilde vertellen. Natuurlijk waren die er, genoeg zelfs.” zei Naylene zachtjes. Ze had het echter nooit gedaan en het gezicht van Linn zei al wel genoeg. Want ze had nooit die stap genomen, maar waarom precies niet.
“In het begin waren het echt kleine dingen? Ik wilde niet dat je me hypocriet vond omdat ik vond dat we geen mensen moesten vermoorden of dat we onze dwang konden gebruiken. Voor mij voelt dat gewoon anders, door dat heksengedeelte.” Michael had dat verwijt nog niet zo lang geleden tegen haar gebruikt. Soms was Naylene zich er niet eens van bewust dat het in haar hoofd heel anders ging dan bij anderen. Doordat ze deels heks was, wilde ze de balans bewaren. Wat betekende dat dingen als dwang gewoon niet konden.
“De eerste keer toen ik het je echt wilde vertellen, was de dag dat ik terug thuis kwam en jou bij het bed van mevrouw Huckabee vond.” fluisterde Naylene. De twee vriendinnen hadden voor de oude vrouw gezorgd. Ze was echt een goede vriendin van hen geworden. Ze had zelfs geweten dat ze vampiers waren geweest. Als zij op die manier had gereageerd op het zijn van vampiers, dan had Naylene haar geheim ook wel aan Linn kunnen vertellen. Maar de dag dat Naylene het had willen doen, was de vrouw onwel geworden. Het had toen niet lang geduurd voordat ze afscheid hadden moeten nemen van hun vriendin. Toen had ze het toch niet kunnen vertellen?
“En het was iedere keer alsof het niet kon. Er gebeurde iedere keer wel iets en ik weet ook wel dat ik me eigenlijk niet door tegen had moeten laten houden, maar het voelde alsof alles me tegenhield, me vertelde dat ik het niet kon doen.” Naylene keek even naar de zee en zuchtte zachtjes. Ze vond het echt moeilijk om dit allemaal naar boven te halen, want ze wist al die tijd maar al te goed dat ze verkeerd was geweest.
“Ik vertelde het Michael, omdat ik vond dat hij moest weten bij wie hij ging wonen. Zeker nadat wat ik had gedaan bij de Martins.” Linn wist nooit wat er werkelijk was gebeurd toen er brand was ontstaan in het grote huis. In feite had Naylene, Linn die dag in groot gevaar gebracht. Er had van alles kunnen gebeuren, ze had er zelfs door kunnen gaan. Iets waar Naylene liever niet meer over nadacht.
“Michael was van het begin eigenlijk best duidelijk.” Michael had haar nooit willen dwingen, maar hij was er wel duidelijk in geweest. “Hij vond dat we zo goed bevriend waren, dat ik het je kon vertellen. Dat je vast wel boos zou worden, maar dat je het ook goed op zou pakken.” Waarschijnlijk was het ook wel op die manier gebeurd, maar er was toen zoveel tijd overheen gegaan. Een geheim wat ze al honderden jaren met zich meegedragen.
“Maar toen gebeurde alles met die jager en met Peter en Fearne. Michael die ziek werd. Er was zoveel aan de hand. Ik durfde niet meer, ik kon niet meer?” Natuurlijk was dat op een gegeven moment wel weer omgedraaid, maar daarna was er weer van alles gebeurd, waardoor Naylene er toch tegen had besloten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn probeerde het verhaal op zich in te laten werken. Naylene had het ook niet geweten, voor haar was het ook een onzekere tijd geweest. Iets wat Linn wist dat ze zou moeten begrijpen. Wakker worden als vampier, met al die nieuwe gevoelens en onzekerheden. Dat was geen pretje. Bij Naylene waren ook nog eens magische krachten vrij gekomen, die door haar lichaam hadden gegierd, wachtend op een moment van uiting. In die tijd had Linn nog niet eens geweten dat het mogelijk was geweest om zowel heks als vampier te zijn. Waarschijnlijk had ze het ook niet begrepen als Naylene het had geprobeerd uit te leggen en misschien kon ze het haar ook niet kwalijk nemen dat ze het aan het begin niet had verteld. Ze hadden elkaar inderdaad nauwelijks gekend. Hoe lang had het geduurd voordat zij haar eigen geheimen aan Naylene had verteld? Voordat ze zich open had durven stellen over wat er met haar was gebeurd? Dat had zeker een paar maanden geduurd.
Dat Naylene er wel over na had gedacht om het haar te vertellen, en meerdere keren op het punt had gestaan om haar geheim met Linn te delen, stelde haar nog enigszins gerust. Het was dus niet zo dat het haar nooit iets had gedaan, dat de leugen haar niet had achtervolgd.
Met een weeïge glimlach dacht ze terug aan mevrouw Huckabee. Het was de eerste baan die Linn voor haarzelf, en Naylene, geregeld had. Naylene had gevonden dat ze echt geld hadden moeten verdienen en niet door middel van hun dwang door het leven zouden moeten gaan. Dus toen een oude weduwe had gevraagd om twee bedienden, had Linn zich samen met Naylene aangemeld als kandidates. De vrouw had voor hen gekozen en ze hadden samen een paar mooie jaren gehad. Ze hadden beide hun eigen favoriete momenten van de dag met haar gehad. Zo had Naylene de oude vrouw voorgelezen op de momenten dat haar zicht achteruit was gegaan en had Linn haar geholpen met het aankleden en het kiezen van de kledij.
Linn snapte enigszins dat de dood van mevrouw Huckabee Naylene had laten doen wachten met het delen van haar geheim, net zoals alle andere gebeurtenissen die plaats hadden gevonden. Alles was soms al zo dramatisch geweest en om er dan een schepje bovenop te doen, was misschien teveel geworden. Zoals nu ook was gebeurd. Linn had het niet getrokken om Rhett te zien, om te weten dat Rhi haar volledig had waar ze haar had willen hebben en dan ook nog eens het geheim van Naylene. Het was haar teveel geworden, maar zo had het misschien niet hoeven zijn.
Linn keek naar hun handen. Ze wilde Naylene niet loslaten. Ze was boos, of misschien wel eerder teleurgesteld, maar ze wilde niet de hand van haar beste vriendin loslaten. Als ze dat zou doen, zou het voelen alsof ze ook afstand zou nemen van Naylene en dat was het laatste wat ze wilde. Ze wilde nu gewoon uitleg. Ze wilde begrijpen wat Naylene al die jaren tegen had gehouden.
‘Ik begrijp dat je het Michael om die reden hebt verteld, en ik snap ook dat er momenten waren waarop het misschien niet zou werken, maar er zijn ook genoeg dagen geweest waarop het wel had gekund? Dagen die rustig waren, waarop we tijd samen hebben doorgebracht.’ Linn schudde haar hoofd. Er waren duizenden dagen voorbij gegaan in hun leven. Er had er toch één moeten zijn waarop Naylene het gevoel had gehad dat het kon?
‘En ondanks dat je het niet meer kon of durfde rondom de tijd dat Michael is veranderd, heb je het daarna wel aan Ashton verteld.’ Linn probeerde niet streng te klinken, alsof ze Naylene terecht wilde wijzen, maar ze verweet het haar wel. Van alle mensen die ze ooit hadden ontmoet, had Ashton het wel geweten. Linn wist dat haar beste vriendin verliefd op hem was geweest, tot over haar oren. Dus natuurlijk had ze haar diepste geheimen met hem gedeeld, alleen maar zodat hij ze vijftig jaar later tegen haar kon gebruiken.
‘Ik was verliefd op hem, Linn. Zo ongelooflijk verliefd, dat ik dacht dat al mijn geheimen veilig waren bij hem en dat hij ze zou begrijpen, meer dan wie dan ook,’ gaf Naylene toe. In haar stem kon Linn horen dat ze het er moeilijk mee had. Linn begreep het gevoel van de verliefdheid wel. Zij was verliefd geweest op Benjamin en hij had ook alles van haar geweten, maar niets wat nog niet bekend was geweest bij Naylene of Michael.
‘En Ashton… Hij troostte me. Hij begreep me, dat ik het nog niet had verteld. In plaats van me aan te moedigen om het wel te vertellen, benoemde hij juist de voordelen aan het geheim houden. Want wat zou er wel niet gebeuren als je er achter zou komen dat ik honderden jaren tegen je had gelogen? Je zou zo boos worden, dat je me niet eens meer zou willen zien. En wie zou ik dan nog hebben? Nee, het zou beter zijn om het stil te houden, tussen hem en mij.’ Naylene vertelde het met een bepaalde blik in haar ogen. Het was geen gemis naar Ashton, maar het was iets anders. Misschien spijt dat ze zich ooit zo door hem had laten beïnvloeden. ‘En zo hield hij me altijd tegen om het te vertellen. Elke keer als ik dat wel wilde, of als Michael het opperde, verdraaide hij het zo dat het er op neer kwam dat ik een monster was door het zolang te verzwijgen en dat het beter was om dat door te zetten, want het zou hoe dan ook uitlopen op een drama. Jij zou het, volgens hem, toch niet accepteren. Alleen hij deed dat.’
Naylene sloeg haar ogen neer. Linn kneep voorzichtig in haar hand. ‘Ik weet nu dat hij dat niet deed.’
Linn had, ondanks haar eigen gevoelens, nu vooral medelijden met haar vriendin. Ze wist dat er, los van de periode met Ashton en alle momenten die Naylene al had genoemd, genoeg plekken waren geweest waarop ze het wel had kunnen vertellen. Linn had echter nooit geweten dat Ashton ook op die manier op Naylene had ingespeeld. De man van wie ze had gehouden, had haar afgeschilderd als iets verschrikkelijks.
Linn schoof haar stoel dichterbij, zodat ze haar armen om haar beste vriendin heen kon slaan. ‘Het spijt me zo erg dat hij je dat allemaal heeft doen laten geloven,’ fluisterde ze. Ergens in haar achterhoofd was ze wel aan het nadenken: waarom had Naylene hem zomaar geloofd? Waarom had ze niet gedacht dat Linn haar uiteindelijk wel zou begrijpen? De liefde voor Ashton had haar rare dingen laten doen en dit was er overduidelijk één van.
‘Ik houd van je, Nay. Dat heb ik altijd al gedaan en dat zou ik ook altijd blijven doen. Het doet me pijn dat je het niet eerder hebt kunnen vertellen, om wat voor reden dan ook. Ik haat het dat Michael en Ashton het te horen hebben gekregen voordat ik het hoorde, en dat zelfs Rhi er eerder van op de hoogte was, maar je blijft mijn beste vriendin en ik zou je nooit, maar dan ook nooit wegsturen om zoiets. Het is wie je bent. Het hoort bij je.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Nog een paar dagen tot kerst. De hele stad was versierd met lichtjes. Op de hoek van de meeste straten stond een grote kerstboom. Zelfs in iedere huiskamer was alles al opgehangen. Luke had zijn bar klaar gemaakt voor de feestdagen en de meeste bezoekers genoten van de nieuwe warme dranken op de kaart. Ze hadden er zelfs voor gekozen om een paar van de kerstcocktails weer op de kaart te zetten, om iedereen in een goed humeur te brengen.
Bij Luke zelf zat de sfeer er nog niet goed in. Ondanks dat hij de kans had gekregen om zijn leven weer een beetje op te pakken, was het ook gek. Hij werkte de meeste dagen met Cameron, van wie hij nog zoveel te leren had. Hij probeerde hem soms wel wat dingen te vragen, zeker over het zijn van een heks. Ook zijn kleine meisje had blijkbaar magie in zich, maar dat kon ze alleen door het af te nemen. Luke snapte het niet helemaal, maar Elli was altijd welkom.
Van de week hadden Cameron en Luke even gesproken over Japan. Blijkbaar waren Michael en Naylene met het idee gekomen om te verhuizen! Iets waar Luke nog helemaal geen weet van had. Hij wist niet eens wat er precies aan de hand was. Het enige wat hij had te horen had gekregen was dat Linn was gevonden door haar vrienden en dat het onder omstandigheden goed met haar ging. Toch had hij haar nog niet zelf gesproken.
Er was weer een dag afgelopen, de bar was leeg. Het personeel was al naar huis gegaan. Het gaf Luke de kans om alles op te ruimen. Ergens was het nog gek om hier te werken. Er was al meer dan een maand overheen gegaan, maar nog steeds kon Luke zien hoe zijn bar er uit had gezien. Hoe Linn naar hem toe was gekomen en ze alles samen op hadden geruimd. Ook wist hij maar al te goed wat er daarna was gebeurd.
Luke tilde de laatste krukken op de bar, die hij net netjes af had genomen. Vervolgens pakte hij de dweil, om de vloer schoon te maken. Het voelde leeg, eenzaam. Er was genoeg te doen en daar probeerde hij zich ook wel mee te vermaken, maar toch moest hij bijna iedere dag denken aan alles wat er was gebeurd. Hij vroeg zich af hoe het ging met Linn, maar er waren ook genoeg vragen naar Rhi. Ze had zich de laatste tijd niet laten zien. Iets wat maar goed was ook. Niet dat hij nog in haar praatjes zou trappen. Maar het was wel duidelijk. Ze had hem niet meer nodig. Niet voor haar stomme spelletje, voor helemaal niets. Niet dat Luke het erg vond, het was beter als ze niet meer in zijn leven was.
“Luke.” Zijn naam kwam zachtjes over haar lippen heen. Zo zacht dat het leek alsof hij het zich had verbeeld. Linn was in Miami, dat was het laatste wat hij van haar had gehoord in ieder geval.
Toch stond ze daar. In de opening van de bar. De vrouw wie zijn hart jaren geleden al had gestolen. De afgelopen weken had hij bijna aan niets anders kunnen denken aan haar, vooral omdat hij zich zorgen had gemaakt. Hij wist niet het fijne van vampieren, maar er was een reden geweest dat Linn door het hele land was getrokken, dat ze uiteindelijk in Miami had gezeten. Ze had hier weggewild, door alles wat er was gebeurd. Nu had ze echter haar weg terug gevonden.
Zonder verder iets te zeggen liep Luke, naar Linn toe. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar goed tegen zich aan.
“Ik heb je gemist.” De laatste paar jaar hadden ze elkaar misschien niet heel erg veel gezien. Hetgeen wat tussen hen was gebeurd, was al weer even geleden. Toch wist Luke maar al te goed dat hij om Linn gaf en dat zij precies hetzelfde voor hem voelde. Hij had niets anders gekund dan aan haar denken. De meeste gedachten waren naar haar uit gegaan, zo erg zelfs dat hij er een beetje gek van was geworden.
Voorzichtig gaf Luke, Linn een kus op haar wang. “Kom, we gaan naar boven.”
“Luke...” Linn leek wat terughoudend te zijn. Iets wat in zijn ogen totaal niet nodig was. Hij wist ondertussen wat er aan de hand was. Hij snapte er misschien niet alles van, maar dat kwam vast nog wel.
“Nee kom, dan kun je rustig zitten.” Luke was verder niets van plan, maar hij wilde wel dat Linn zich op haar gemak voelde. De bar was voor zover klaar. Dat was ook de reden dat hij de rest afsloot en met Linn naar boven liep. HIer en daar had Luke wat aangepast, hij had een nieuwe bank gekocht, omdat de andere nog onder het boed had gezeten. Nu hoefde hij zich daar geen zorgen meer om te maken.
Luke ging op de bank zitten en trok Linn voorzichtig naast zich neer. Hij had geen idee wat haar beweegredenen waren geweest om hier te komen. Ze was echter hier en daar ging het nu om. Hij wilde zoveel mogelijk genieten met de tijd die hij weer met haar had. Wat ze ook te vertellen had. Het was laat, maar wat maakte dat eigenlijk uit? Niets als Linn bij hem was!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Tegen beter weten in had Linn zich mee laten nemen naar het appartement van Luke. Dat was niet haar plan was geweest. Haar plan was geweest om haar gehele monoloog in de bar aan hem te laten horen, op een neutraal gebied. Ze wist niet wat er zou gebeuren als ze samen met hem in een appartement was. Ze vertrouwde Luke wel, maar haarzelf niet. Ze had weken geleefd zoals een losgeslagen vampier dat zou doen. Ze had elk bloed genomen wat ze had kunnen krijgen en daardoor was ene deel van haar wilskracht verloren gegaan. Het was niet in één keer weggevaagd, maar ze merkte maar al te goed aan haarzelf dat haar lichaam veel meer gericht was op het zoeken van bloed. Nu werkten de beelden van een dode Luke wel behoorlijk goed. Naylene had die immers gebruikt om haar weer op het juiste pad te krijgen. Linn wilde hem niks aan doen en ze wist ook wel dat het niet zou kunnen, maar één verkeerde beweging en het zou alsnog om kunnen slaan.
Samen zaten ze op de bank. De bank waar ze enkele weken geleden ook had gezeten. Waar Luke haar had omarmd, haar had gezoend en gerust had gesteld. Het was de bank waar ze samen op hadden gelegen, terwijl ze elkaar lachend kusjes hadden gegeven. Intens gelukkig. Linn wist zeker dat ze kon zeggen dat het voor hun beide nu heel anders in elkaar zat.
Linn nam de handen van Luke vast en haalde diep adem. ‘Ik wil je wat vertellen. En ik weet dat je er waarschijnlijk een hoop vragen over hebt die je me wil stellen, maar ik wil het eerst helemaal vertellen, voordat je dat doet. Oké?’ vroeg ze aan hem. Ze moest zeggen wat ze wilde zeggen. Hetgeen wat ze al dagen in haar hoofd had, zou er nu eerst uit moeten. Als Luke haar tussendoor vragen zou stellen, zou ze hem misschien niet alles kunnen vertellen wat ze wilde en dat ze zou ze zichzelf kwalijk nemen. Gelukkig knikte Luke, wat betekende dat hij zou zwijgen totdat Linn klaar zou zijn met haar verhaal.
‘Ik wil je vertellen dat het me spijt,’ begon ze, terwijl ze hem aankeek. ‘Het spijt me dat ik naar je toe kwam die avond. Dat had ik niet moeten doen. Ik zat vol met gevoelens en frustratie en ik ging opzoek naar de enige persoon die me beter zou laten voelen. En ondanks dat je dat gedaan hebt, had ik op dat moment andere beslissingen moeten maken. Ik had niet moeten blijven slapen, maar dat heb ik wel gedaan. Het spijt me dat je wakker werd in een leeg bed, maar er ging zoveel door me heen op dat moment.’ Haar boosheid naar Naylene toe, het verraad wat ze door Michael had ervaren, de angst voor Rhett en Rhi en de liefde voor Luke. Dat alles had er voor gezorgd dat het teveel was geweest, maar daardoor had ze hem alleen achter gelaten.
‘Maar dat is nog maar één van de weinige dingen waarvoor ik mijn excuses aan moet bieden. Je verdient er één voor alles wat ik heb gedaan. Het spijt me dat ik je hierin heb meegetrokken, dat Rhi je te pakken heeft weten te krijgen en dat ik er niet meer aan deed om je daarin te beschermen. Het spijt me dat ik niet eerlijk tegen je ben geweest, wat ik wel had moeten zijn. Ik had niet voor je weg moeten lopen, maar dat heb ik wel gedaan. Ik dacht op dat moment dat het beter voor ons allebei zou zijn, maar je hebt gelijk. Ik had je mee moeten nemen in die beslissing, net zoals dat ik je in alle andere dingen mee had moeten nemen. Ik had je niet stiekem vervain moeten geven door middel van Cameron, ik had het je zelf moeten uitleggen en aanbieden. En hetgeen wat me nog het meeste spijt, is dat ik twee jaar geleden de beslissing heb genomen om afstand van je te nemen. Want ik weet hoe je je toen voelde tegenover mij en ook hoe ik me voelde naar jou toe.’ Linn schudde haar hoofd. Ze had van hem gehouden, ontzettend veel. Dat was iets wat haar bang had gemaakt. Wat als het net zou eindigen zoals bij haar en Benjamin? Luke had een toekomst gezien in hun relatie: samen oud worden en kinderen. Dat was iets wat Linn hem nooit zou kunnen geven en daarom had ze er voor gekozen om het te beëindigen, terwijl Luke daar niet eens iets over te zeggen had gehad.
‘Het spijt me echt Luke, voor alles wat ik fout heb gedaan, waarin ik niet juist heb gehandeld en de verkeerde dingen heb gezegd. Dat heb je allemaal nooit verdiend.’ Ze had het anders moeten aanpakken. Dat had ze al moeten doen vanaf het moment dat ze had gemerkt hoe sterk haar gevoelens voor hem waren geweest. Ze had niet weg moeten lopen. Ze had er voor moeten gaan.
Voorzichtig liet ze haar vingers tussen die van hem glijden, waarna ze naar hem opkeek. Ze zag hem nadenken, terwijl hij probeerde te bevatten wat ze zojuist allemaal had gezegd. Het was ook een hoop wat ze nu voor hem neer gooide. Waarschijnlijk wist hij ook niet wat ze allemaal van hem verwachtte. ‘Ik snap dat het veel is. Ik hoop gewoon dat je weet dat ik inzie dat ik mijn fouten heb gemaakt. Je gaf aan dat als ik je alles voor me zou doen als ik je een tweede kans zou geven, maar jij bent niet de persoon die om kansen moet vragen. Al zou ik je er miljoenen schenken,’ sprak ze wat zachter. ‘Ik ben degene die jou om een nieuwe kans moet vragen. Dus dat is wat ik nu doe.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De afgelopen weken had Luke zich behoorlijk zorgen gemaakt. De nieuwe wereld waar hij de afgelopen maanden in had geleefd, had genoeg minpunten. Een paar daarvan had hij zelf ervaren. Op het moment dat Rhi in zijn leven kwam, was Luke alles behalve stabiel geweest. Ze had niet eens echt moeite hoeven doen om dicht bij hem te komen. Er was geen dwang nodig gehad om hem te laten doen wat ze maar wilde. Rhi had hem laten zien wat ze allemaal doen. Zij was diegene geweest die Linn van alles aan had gedaaan, waardoor ze uiteindelijk had besloten om weg te gaan. Waar ze precies was geweest, had Luke niet geweten. Hij had echter wel door gehad dat er iets niet goed was. Ze was niet voor niets weggelopen.
Natuurlijk was het niet prettig geweest toen Luke wakker was geworden naast een leeg bed. Hij had echter wel een brief van haar gekregen. Vervolgens hadden Michael en Naylene in zijn appartement gestaan en waren er allerlei vragen gesteld. Daarna waren er wel beloftes gedaan. Luke had enkele keren daarna nog met één van de twee gesproken, maar hij had niet veel te horen gekregen over Linn. De enige van wie hij echt had willen horen.
Nu zat Linn wel naast hem en ze had genoeg te vertellen. Er was van hem gevraagd om zich stil te houden. Ondanks dat Luke enkele keren er tussen door wilde gaan, besloot hij daar tegen. Ze had er om gevraagd. Ze wilde tijd om uit te leggen wat ze voelde. Het kwam allemaal op één ding neer: ze had spijt van haar acties. Niet alleen die van de laatste tijd, maar ook die van jaren geleden.
Uiteindelijk was Linn uitgesproken en dat gaf hem de kans om eerst nog even alles in zich op te nemen. Alle woorden nog een keer over te gaan. Linn had spijt dat ze hem geen keuze had gegeven, maar die voor hem had genomen. Ze had hem zelf moeten laten beslissen of hij mee wilde worden getrokken in dit leven. Ergens snapte hij het wel. Het was niet zomaar iets, dat had hij de afgelopen tijd wel gezien.
De vraag was makkelijk. Het antwoord misschien nog wel zoveel makkelijker. Linn wilde een nieuwe kans.
“Natuurlijk wil ik je die geven.” Fluisterde Luke. In zijn ogen hoefde ze daar niet om te vragen. Hij had ook fouten gemaakt en hij wilde juist haar kans hebben. Wat betekende dat ze die elkaar konden schenken.
“En ik weet dat je het misschien niet wil horen of niet zo vindt. Maar het spijt mij ook.” Luke kneep zachtjes in de hand die in de zijne was gegleden. Hij was zo blij dat ze hier nu weer naast hem zat. Wat er de afgelopen tijd was gebeurd, was hem niet duidelijk. Ze had het echter niet makkelijk gehad. Hij had er graag voor haar willen zijn, maar het was hem afgeraden om mee te helpen met haar zoeken.
“Het spijt me voor hetgeen wat ik heb gedaan of juist niet heb gedaan. Ik had nooit naar Rhi moeten luisteren.” Hij had dit al eerder verteld, maar voor Luke voelde het vreselijk dat hij er aan bij had gedragen dat Rhi een spelletje met Linn had kunnen spelen.
“Het spijt me dat je alles van de afgelopen tijd mee hebt moeten maken.” Luke wist niet hoe hij er naar moest vragen. Of ze er wel over wilde vertellen. Hij gaf haar groot gelijk dat ze dat niet wilde doen.
“En voor mij heb je geen kansen nodig. Voor mij is dit alles wat ik wil. Jij bent alles wat ik wil, Linn.” Hij had het een paar jaar geleden al geweten. Linn had zijn hart gewonnen. Er was niemand anders die daar nog in de buurt kwam. Hij had geprobeerd haar te vergeten, er waren heel wat anderen geweest, maar hij had naar niemand kunnen kijken zoals hij dat bij haar had kunnen doen.
Luke liet haar hand los, zodat hij Linn uiteindelijk in zijn armen kon nemen.
“Er zijn genoeg dingen gebeurd, maar nu zitten we hier. Het betekent niet dat we dat alles moeten vergeten. Maar we kunnen het wel proberen achter ons te laten. Dat we hier samen zijn, geeft heel veel aan. We geven om elkaar. Voor mij gaat dat niet veranderen. Niet door wat je bent, niet door wat er is gebeurd.” Er waren vast dingen waar Linn niet trots op was. Luke wist echter wel wie hij naast zich had zitten. Ze had een goed hart en het maakte hem niets uit dat die nog klopte.
Luke wilde zich naar voren buigen, om zijn lippen voorzichtig op die van Linn te leggen. Hij werd echter tegengehouden door een hand van Linn. Ze keek hem schuldig aan, maar er was nog wel een glimlach te zien op haar gezicht, die hem vertelde dat ze hem niet helemaal afwees.
“Sorry.” Fluisterde Linn zachtjes. “Ik wil je geen pijn doen.” Luke wilde haar vertellen dat ze hem geen pijn zou doen. Dat wist hij zeker. Linn leek echter ook door te hebben dat hij die woorden wilde gebruiken. “Je bent een schat Luke. Maar op het moment ben ik echt in staat om dat te doen. De afgelopen weken. Ik heb me niet gedragen zoals ik dat normaal zou doen.”
Luke knikte, er was iets gebeurd met bloed, dat was wel duidelijk. Ondanks dat hij zelf vond dat het best kon, wilde hij Linn nu ook gewoon respecteren. Daarom trok hij haar alleen nog maar tegen zich aan en liet hij zich onderuit zakken op de bank.
“Wil je wel blijven slapen vannacht?” Voor Luke was dat op het moment genoeg, dat ze naast hem lag. Ze tegen elkaar aan konden kruipen en morgen samen wakker konden worden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoe graag Linn het ook had gewild, ze vertrouwde zichzelf niet als het ging om intimiteit. Intimiteit betekende harten die zouden kloppen en bloed dat rond gepompt zou worden. Ze had weken geleefd als een bloedlustige vampier en haar lichaam was daar nog aan gewend. Als ze Luke zijn bloed zou ruiken, of als haar gevoelens van het één in het ander over zouden lopen, dan zou ze hem zomaar pijn kunnen doen en dat was niet wat ze wilde. Dat had ze al genoeg gedaan en het verbaasde haar dat Luke haar zo gemakkelijk vergaf.
‘Ik zou heel graag willen blijven slapen,’ vertelde ze Luke. Ze was nog niet terug gegaan naar haar eigen huis, waar iedereen waarschijnlijk op haar zat te wachten. Michael en Naylene hadden iedereen ingelicht dat ze weer was gevonden en Linn vond het fijn dat er zoveel mensen waren die aan haar hadden gedacht, maar ze was nog niet klaar om volledig terug te keren. Zeker niet als de andere optie was om bij Luke op de bank te liggen en te luisteren naar het geruststellende geklop van zijn hart. Het idee dat ze naast elkaar in slaap zouden vallen, vond ze prettig. Zolang ze haar afstand zou bewaren, had ze er alle vertrouwen in dat er niks zou kunnen gebeuren.
Linn sloot haar ogen. Ze voelde hoe Luke zijn vingers zacht door haar haren streken. Zo nu en dan gaf hij haar een kus op haar voorhoofd. Iets wat ze niet erg vond. Het was een kleine aanraking die haar niet in de verleiding bracht om meer te doen. Ze vond het juist fijn om even met Luke te kunnen liggen, om te genieten van elkaars aanwezigheid. Al wist ze dat er nog veel zou moeten worden besproken. Over hen, maar ook over alles wat er was gebeurd. Luke zijn hoofd moest wel vol met vragen zitten. Dat kon haast niet anders.
‘Ik heb je gemist,’ bekende Luke. ‘Toen Michael en Naylene voor mijn deur stonden, wist ik niet wat ik moest denken. Ik maakte me zorgen, ook al stuurden ze af en toe een update.’ Linn opende haar ogen, maar keek niet naar Luke. Ze had geweten dat haar korte brief naar hem niet genoeg uitleg had bevat voor hem om het allemaal te begrijpen. Natuurlijk had hij zich zorgen gemaakt.
‘Wat deed je in Miami?’
Linn zuchtte. Ze wist niet goed hoe ze het moest uitleggen. Het was een vaag verhaal, zeker voor iemand die de hele geschiedenis niet kende. Linn had zich echter voorgenomen om Luke niet meer in bescherming te nemen tegen zijn wil in. Hij had er zelf naar gevraagd, wat betekende dat ze hem de antwoorden moest geven.
‘Miami was ver weg. Ik wilde niet in de buurt zijn van hier. En toen ik door had dat Naylene en Michael me aan het zoeken waren, probeerde ik overal en nergens naar toe te gaan, om ze te pesten. Uiteindelijk bleef ik juist op één plek, om ze een beetje uit te lokken. Dat was Miami. Het was een plek waar ik ongestoord kon doen en laten wat ik wilde, waar ik nergens op hoefde te letten of me zorgen hoefde te maken. Want het maakte me toch allemaal niet meer uit.’
‘Dat klinkt niet echt als jou,’ merkte Luke op. Hij draaide haar gezicht bij, zodat hij haar aan kon kijken. ‘Je maakt je wel zorgen, op de goede manier.’
Linn knikte en legde haar hand rond de zijne. ‘Je hebt gelijk, het klinkt ook niet als mij. Want ik was mezelf niet. Nadat ik hier weg was gegaan, was ik overspoeld door gevoelens. Je hebt toen al gemerkt hoe erg ik er aan toe was en onze nacht samen bracht me alleen nog maar meer in verwarring. Dus ik besloot dat ik helemaal niets meer wilde voelen. Iets wat vampieren heel gemakkelijk kunnen bereiken. Het wordt beschreven als een soort knop. Eentje die je om kan draaien en dan zijn alle gevoelens weg. Alsof je het licht uitdoet,’ legde ze uit. Nu ze het zo beschreef, kon ze haast niet bevatten dat ze dat echt had gedaan. Dat ze zelfs de liefde voor Luke niet meer had willen voelen.
‘Er is veel gebeurd, Luke. Niet alleen in de laatste paar weken, maar in mijn hele leven. En Rhi wist precies die punten te pakken en voor me te presenteren. Ze wist van het geheim dat Michael en Naylene met zich meedroegen, ze wist precies hoe ze me bij de bar moest krijgen en ze had zelfs de vampier gevonden die me eeuwen geleden heeft veranderd. Dat alles…’ Linn schudde haar hoofd. Om er alleen al aan te denken, was verschrikkelijk. Ze zag zichzelf nog zo staan in de bar, ze kon al die gevoelens maar al te goed terug roepen. Het zien van Rhett en de angst die er bij was komen kijken, of de woede die ze voor Michael had gevoeld. Woede die haar zelfs had weerhouden om hem te helpen, terwijl hij dat wel nodig had gehad.
‘Dat alles werd me teveel. Het was me al teveel geworden toen ik bij jou aan kwam en ik kon er niet mee leven dat ik op die manier gebruik van je had gemaakt. Dus ik zette mijn gevoelens uit en ging weg. Ik keek niet meer om en leefde zoals ik vroeger ook had geleefd. Ik heb mensen gedood zonder er naar om te kijken, met mannen gespeeld voor mijn eigen vermaak. Ik heb zelfs Michael er toe gedreven om iemand te vermoorden en ik heb er zoveel spijt van.’ Zelfs nu voelde ze hoe de spijt haar naar beneden trok, hoe erg het haar kon laten voelen.
‘En ik begrijp dat dit allemaal vaag klinkt en misschien leg ik het ook niet goed uit, maar dat wil ik wel. Ik wil je alles eerlijk vertellen, want ik wil dat je weet wie je tegenover je hebt.’ Luke verdiende dat om te weten, zeker omdat hij zo sterk overtuigd was van zijn eigen gevoelens voor haar.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ook nu probeerde Luke, Linn zoveel mogelijk haar verhaal te laten doen. Af en toe had hij wel wat gevraagd, maar hij merkte dat hij vooral rustig aan met haar moest doen. Hetgeen wat ze mee had gemaakt, was heel erg heftig geweest. Ondanks dat hij niet alles snapte, zeker niet van het vampier zijn, kon hij wel merken dat het verhaal Linn heel erg veel deed. Dat het haar heel veel had gedaan, want ze had haar vampierenknop om gezet.
“Het klinkt als veel. Ik snap inderdaad niet alles, maar ik kan merken dat het je heel veel heeft gedaan.” Luke wilde dat hij haar begreep, dat hij precies wist wat ze door had gemaakt. Daar kon hij echter niet veel aan doen. Hij had geen idee hoe het was om een vampier te zijn. Er waren verhalen van Rhi geweest die hem wel iets meer duidelijkheid had gegeven, maar hij had nog nooit gehoor over de knop. Een overdaad aan emoties was echter voor niemand bevorderlijk. Mensen moesten er al mee dealen. Vampiers, die alles nog veel zwaarder voelden, hadden dan een uitweg, maar wel eentje die nog zoveel meer leidde.
Luke wist wat vampiers konden doen. Dat had hij bij Rhi ervaren. Hij had het spannend gevonden. Er hadden zoveel risico’s aangezeten, die hij op dat moment graag had willen aanvaarden.
Rhi was altijd anders geweest dan Linn, iets wat Luke ook wel had geweten. Linn had hem voor de andere vampier gewaarschuwd, omdat ze gevaarlijk was. Voor de vrouw die nu voor Luke zat, was het niet vanzelfsprekend om op de meest gruwelijke manier met mensen om te gaan. Uit haar verhaal bleek nu wel dat ze de afgelopen weken wel op die manier had geleefd. Dat ze mannen had gebruikt voor haar plezier, om ze vervolgens te vermoorden. Hetgeen wat Rhi ook deels met Luke had gedaan. Luke kon het Linn echter niet kwalijk nemen, zeker niet met de rest van haar verhaal. Ze had geen emoties gehad, dus het had haar helemaal niets uitgemaakt. Ergens klonk dat nog erger, alsof ze een brute moordenaar was. Zo zou hij Linn echter nooit kunnen zien.
“Iedereen maakt fouten.” Fluisterde Luke. Hij wist niet echt waar hij naar toe wilde met die woorden. Linn had zich niet netjes gedragen de afgelopen weken. Ze had mensen vermoord. Iets wat ze niet had gewild, dat kon hij aan alles aan haar merken. Ze was er zo op tegen geweest dat Rhi bloed van hem had gedronken, laat staan dat ze zelf bloed van hem zou drinken. Ook niet van iemand anders. Het was niet wie ze was en dat wist ze maar al te goed.
“En dat maakt vast niet alles goed, maar het is gebeurd.” Er waren families kapot aan gegaan, dat zeker. Linn kon het nu echter niet beter maken. Het enige wat ze kon doen, was leren leven met hetgeen wat er was gebeurd. Hoe moeilijk dat ook was.
“Ik snap dat je niet zomaar door kan gaan met je leven zoals je dat ooit hebt gedaan, maar dat vraagt niemand van je. Ik weet zeker dat iedereen het snapt als je rustig aan doen.” Luke snapte het nu maar al te goed. Linn wilde hem geen pijn doen, daarom had ze hem niet willen zoenen. Ze hadden echter wel iets gevonden wat ze beiden fijn vonden en ook gewoon aan konden.
“Er zijn mogelijkheden om alles op te bouwen. Rustig op je eigen manier.” Er moest vast genoeg gebeuren nu Linn weer terug was. Er waren echter genoeg anderen die dat konden doen. Ze woonden met een grote groep. De andere vampiers konden haar vast helpen. Niet alleen met hetgeen wat ze mee had gemaakt, maar ook met hetgeen waar ze nu doorheen.
“En ik wil je daar ook mee helpen. Ik niets wat het moeilijker voor je maakt. Je moet het gewoon aangeven, zoals je net hebt gedaan.” Linn knikte voorzichtig. Het kwam vast goed. Ze konden met elkaar praten over hetgeen wat er was gebeurd, maar ook over het geen wat haar dwars zit en over alles wat er ging gebeuren.
“En ik wil best mee helpen met Japan?” Luke was verbaasd geweest toen hij er iets over had gehoord van Cameron. In zijn hoofd was het echter meteen duidelijk geweest dat hij mee wilde. Het maakte hem niet veel uit wat anderen daar vonden.
“Je weet van Japan?” Vroeg Linn verbaasd, waarop Luke knikte.
“Cameron liet het per ongeluk vallen.” Het was niet echt zijn fout geweest, hij had het niet eens echt door gehad. Hij had Luke verteld over de ruzie die hij met Rain had gehad. Die deels ging over Rhett, over wie Linn het nog had gehad. Luke snapte überhaupt niet waarom de andere heks met hem om leek te gaan alsof het de meest onschuldige man op aarde was.
“Ik ga met je mee.”
“Luke...”
“Nee, Linn. Ik heb je één keer laten gaan en dat was het domste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Het maakt me niet uit waar je naar toe gaat. Ik ga met je mee. Ik laat je deze keer niet gaan.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Met de kerst om de hoek, was de stad Boise in betere sferen. Het centrum was versierd en in de buitwenwijken stonden de tuinen vol met beesten die vol waren verlicht. Het was haast misselijkmakend hoe iedereen er van leek te genieten. Kerstmannen in winkelcentra, de sneeuw die maar bleef komen in de stad. Ashton vond er niks aan, al waren er nog meer redenen voor zijn slechte humeur.
Ten eerste hield Rhi zich alleen nog maar bezig met één van de weerwolven. Ashton had het nog begrepen toen ze naar de weerwolven was gegaan om hen voor zich te winnen. Dat was dezelfde reden dat hij zo nu en dan toenadering had gezocht bij Lennon. Nu leek ze echter gevoelens te ontwikkelen voor de belangrijkste weerwolf, al ontkende ze dat iedere keer als Ashton haar er op aanspraak. Dat was echter nog maar een klein onderdeel van zijn problemen.
Het grootste probleem bestond uit twee mensen: Michael en Naylene. Ashton had echt gedacht dat Michael het niet meer zou overleven. Dat er eindelijk eens een einde zou komen aan zijn zielige leventje. Dat was echter niet het geval. Naylene had hem gered. Ze waren zelfs samen weg gegaan, opzoek naar Linn. Ashton had gehoopt dat ze de vampier niet zouden vinden, of dat als ze dat wel zouden, ze haar niet terug zouden weten te krijgen. Niets was echter minder waar. Michael en Naylene waren terug, met Linn.
Ashton had Naylene al iets gestuurd om zijn excuses aan te bieden en haar weer voor zich te winnen. In de afgelopen jaren had hij met zijn cadeaus altijd kunnen laten zien dat hij haar beter kende dan wie dan ook. Dat hij keer op keer wist wat hij haar moest geven om haar hart te doen laten inzien dat hij degene was van wie ze hield, niet Michael. Dit keer had hij haar, toen ze nog weg was geweest, een oud boek vol kerstverhalen gegeven. Nog met de hand geschreven en ingebonden in leer. Het had op haar gewacht en nu ze terug was, verwachtte Ashton iedere dag dat Naylene hem op zou zoeken om hem te bedanken voor het cadeau.
Omdat ze vrijwel nooit een eigen plek hadden gehad om te verblijven, had Ashton het zich gemakkelijk gemaakt in de dure hotelkamer waar hij Naylene voor het laatste keer had gezien. Hij was niet blij met hoe het was gegaan, zeker niet omdat ze haar magie tegen hem had gebruikt. Hij hoopte echter dat zijn cadeau haar op andere gedachten zou brengen. Hij wist wat goed voor haar was, bij hem kon ze volledig zichzelf zijn. Dat zou ze zich vast snel realiseren. Zeker nu ze Linn weer had gesproken. Ashton was er zeker van dat Linn haar niet meer vertrouwde en dat zou voor onrust zorgen. Die onrustig zou hij goed kunnen gebruiken en het zou tevens hetgeen zijn wat Naylene weer naar hem zou brengen. Voor als dat zou gebeuren, had hij een pasje van het hotel in het boek geschoven. Op die manier zou ze hem altijd op kunnen zoeken.
Ashton had voor zichzelf een glas whisky ingeschonken, terwijl hij zich in de luxe stoel liet zakken. Met zijn ogen gericht op de besneeuwde stad, dacht hij na over de tijd die hij zonder Naylene door had moeten brengen. Het waren vreemde weken geweest, waarin hij Thanksgiving had gevierd met mensen waar hij niet eens iets gemeen mee had. Hij begreep nog steeds niet waarom hij er op toe had gezegd. Het bleef een raadsel voor hem. Wel wist hij dat hij nooit zou zijn gegaan als Naylene er nog was geweest.
Hij hield van Naylene, van zijn Red. Soms leek ze daar aan te twijfelen, maar hij begreep niet waarom. Had hij haar dat niet altijd laten zien, met zijn cadeautjes die vol zaten met betekenissen? Had hij het haar nooit verteld? Was het niet haar naam die hij vele malen uit had geschreeuwd op de momenten dat hun lichamen met elkaar verstrengeld waren?
Daarom verbaasde het hem dat ze hem negeerde. Wat hem ook verbaasde, was dat hij had gehoord dat er plannen waren om naar Japan te verhuizen. Dat was iets wat niet kon in zijn ogen. Naylene kon niet zomaar naar de andere kant van de wereld gaan, zeker niet zonder hem.
Ashton werd uit zijn gedachten gewekt door de klik van het slot, dat aangaf dat de deur geopend werd. Hij draaide zich om in zijn stoel en zag Naylene in de deuropening staan, het oude boek in één van haar handen. Het pasje in haar andere.
‘Ik wist wel dat het niet lang zou duren voordat je hier zou komen. Al moet ik zeggen; ik had je al verwacht toen ik hoorde dat je terug was uit Miami.’ Hij kwam overeind van zijn stoel en zette zijn glas whisky op het tafeltje dat er naast stond. ‘Laat me wat te drinken voor je in schenken, Red.’
‘Ik ben hier niet om wat met je te drinken, Ashton,’ zei Naylene. Haar stem klonk zo koud als de ijzige sneeuw buiten. Naylene gooide het boek op de grond, samen met het pasje van de kamer. ‘Ik heb het je al verteld: wat wij hebben is voorbij en ik wil niet dat je me nog iets stuurt, dat je er vanuit gaat dat er nog iets te redden valt. Want er is niets meer.’
‘Ga nou geen dingen zeggen die niet meent,’ waarschuwde Ashton haar. ‘Straks zeg je nog iets waar je later spijt van gaat krijgen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het warme Miami was ingeruild voor het besneeuwde Boise. Vlak voor de feestdagen hoorde dat een fijne omgeving te zijn. Een plaats waar men zoveel mogelijk kon genieten van het samen zijn met geliefden, zich bezig konden houden met hun wensen voor het komende jaar, maar ook zeker genoten van de het lekkere eten en de cadeautjes.
Voor de groep vampieren kwamen de feestdagen dit jaar het meest ongelegen. Naylene, was samen met Michael en Linn recentelijk weer terug gekomen. Voordat ze in het vliegtuig waren gestapt, hadden de vrienden er voor gezorgd dat er zoveel mogelijk uit was gesproken. Hoe moeilijk het ook was geweest, Naylene had haar verhaal moeten doen. Linn had aangegeven dat het vergeven was, al had ze wel aan het idee moeten wennen.
Nu ze terug waren in Boise, was er genoeg wat er geregeld moest worden. Naylene had een belofte gedaan aan Michael. Wanneer ze konden, zouden ze verhuizen naar Japan. Iets wat ze niet binnen een paar dagen geregeld hadden. Daarbij waren het wel bijna de feestdagen, waar de groep ook nog iets voor probeerde te regelen. Linn was altijd gek geweest op Kerst. Naylene hoopte dan ook dat het haar vriendin iets op zou vrolijken. Ze zat namelijk nog steeds veel in haar hoofd.
Het cadeautje had echter al op Naylene liggen wachten toen ze net thuis was gekomen. Voor haar was het geen verrassing geweest dat het van Ashton was gekomen. Voordat iemand anders het had kunnen zien, had ze het in een lade geschoven en daar had het wel even in gelegen. Pas toen er andere dingen op waren gelost, had ze het boek er bij gepakt. Ze had er niet veel in gebladerd. Ze had hem alleen opengeslagen. Dit was precies het patroon dat Ashton altijd had gevolgd. Zijn acties hadden er voor gezorgd dat Naylene boos op hem was geworden, daarna had hij het goed proberen te maken met een cadeautje. Vaak boeken.
Normaal was Naylene recht in de val gelopen. Had ze het cadeautje met plezier uitgepakt, had ze er in gebladerd en had ze zich mee laten voeren in de mooie verhalen. In dit geval waren het oude verhalen, die vaak haar hart al hadden gestolen. Nu trapte ze er echter niet in. Het was klaar. Zij was klaar. Met hem. Ashton leek dat echter nog niet door te hebben, daarom had Naylene besloten om naar het hotel af te reizen. De vorige keer dat ze hier was geweest had ze Ashton duidelijk gemaakt dat het over was geweest. Hij leek echter niet door te hebben dat ze het had gemeend.
Zelfs nu ze tegenover hem stond in de hotelkamer, leek hij niet door te hebben hoe serieus ze het had gemeend. Nog steeds speelde die stom grijns op zijn gezicht. Alsof hij ieder moment zijn zin kon krijgen, maar dat ging niet gebeuren.
“Wat jou betreft, zijn er veel dingen waar ik spijt van heb, maar dat ga ik niet hebben van dit moment.” Er waren moment geweest zoals deze waarop ze hem had gegeven wat hij had gewild, wat ze zelf diep van binnen ook had gewild. Nu was dat niet meer zo. Die gevoelens lagen ver weg, waren zelfs veranderd in een soort van verachting. Grotendeels door wat hij Michael aan had gedaan.
“En ik wil dat je nu goed luistert, Irwin, want ik ga je dit één keer vertellen en ik wil dat je het begrijpt en snapte dat er geen onderliggende boodschap in zit of andere bullshit in je hoofd haalt.” Naylene wilde nu voor eens en altijd duidelijk maken dat het klaar was. De vorige keer had ze haar magie gebruikt, nu was ze dat niet van plan. De gebeurtenissen van de afgelopen weken hadden er voor gezorgd dat ze genoeg woede in haar lichaam voelde, om het via woorden uit te spreken.
“Ik wil niet dat je me ooit nog iets stuurt.” Naylene wees in de richting van het boek. “Of er vanuit gaat dat ik te paaien ben voor dat soort onzin.”
“Je bent nu toch hier?” Nog steeds was de grijns van Ashton op zijn gezicht te zijn. “En je bent sexy als je boos bent.”
Naylene stapte verder in de richting van Ashton. Hij leek echt niet door te hebben wat ze hem probeerde te vertellen. Ze was er klaar mee en daarom was ze hier. Of hij het nu bewust deed of niet, hij haalde het bloed onder haar nagels vandaan, door zich zo laks te gedragen. Daarom wilde Naylene laten zien dat het ze het serieus meende. Nu ze tegenover hem stond, voelde ze zich iets krachtiger. Normaal had ze gezwicht, had ze haar handen om zijn blouse gewikkeld, om hem zo dichter tegen zich aan te trekken, maar nu zou ze dat niet doen.
“Ik wil dat je ophoudt. Met alles. Wij, gaan nooit meer iets worden. Echt nooit.” De woorden waren pure ernst. Ondanks dat Naylene had genoten van haar tijd met Ashton, wist ze dat het voor hen over was. Daar had hij het zelf naar gemaakt, zeker toen hij had besloten dat hij Michael op het randje van de dood had willen laten balanceren. Als het aan hem had gelegen, was haar beste vriend, haar vriend, er niet eens meer geweest.
“Dit zeg je alleen maar omdat je denkt dat Michael je begrijpt, kom op Red, je weet zelf ook wel dat hij je nooit zo zou accepteren als ik dat doe. Je zo kan liefhebben als ik dat ooit heb gedaan, nog kan doen. Je hoeft het alleen maar aan te geven.”
Nu vonden de vingers van Naylene, het stof van Ashton zijn overhemd wel. Ze wikkelde haar vingers er stevig omheen, maar niet omdat ze toe zou geven, maar omdat hij haar uitlokte, haar boos maakte.
“Ik wil niet dat je zijn naam ooit nog uitspreekt. Niet naar de shit die je hem aan hebt gedaan. Je mag blij zijn dat je hier nog staat en dat ik hier niet ben om wraak te nemen, want dat verdien je wel!” Het liefst liet ze hem alles voelen wat Michael door had moeten maken. Nog steeds had hij er last van. De herinneringen die hij Naylene had laten zien waren vreselijk.
“Als je hem nog één keer aanraakt, dan leef je niet meer. Echt waar Ashton.” Hij verdiende zoveel shit. Alles wat ergens door Naylene haar hoofd spookte, maar daarvoor was ze hier niet. Ze was hier niet om hem pijn te doen, maar wel om hem te laten weten dat hij dit soort dingen niet nog een keer hoefde te proberen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene had alle redenen om woedend op hem te zijn. Ashton wist echter dat die woede nooit lang kon blijven bestaan. Zo was het altijd al gegaan. Keer op keer had hij wel iets gedaan waar ze het niet mee eens was geweest. Hij had mensen gedood terwijl hij dat niet had mogen doen, hij had zelfs aan de verloofde van Linn gezeten. Hij had Michael, meerdere keren, toegetakeld. Hij was deels de reden dat Rhi in de stad was gekomen en hij had meer dan genoeg mensen uit Boise vermoord. Door de jaren heen had hij Naylene vaak genoeg laten huilen, laten schreeuwen uit frustratie. Toch was ze altijd weer naar hem gekomen. Soms had hij er iets harder voor moeten werken, maar zelfs dat had hem fysiek nog weinig energie gekost. Hij had altijd een manier weten te vinden om haar weer bij zich te krijgen. Zo ook nu, want ze stond voor hem.
Ze was hier echter niet om zijn excuses te aanvaarden. Ze was hier om duidelijk te maken dat het voorbij was. Net zoals ze dat de vorige keer ook had gedaan. Ze had naar hem geschreeuwd, haar magie op hem gebruikt. Iets waar hij toen behoorlijk van in de war was geweest, maar ondertussen was hij haast al weer vergeten wat ze hem had laten zien. Het waren de slechte momenten geweest, maar er waren zoveel meer goede. Naylene leek daar nu anders over te denken. Zijn woorden deden haar niks meer. Ze keek hem recht in de ogen aan, terwijl haar hand zijn overhemd vasthield en hem zo dichtbij haar hield. Haar ogen spoten vuur, maar Ashton weigerde haar boosheid te erkennen. Hij draaide hem liever om.
‘Ik kan genoeg andere namen voor hem verzinnen, Naylene. Geen probleem,’ verzekerde Ashton haar. Als ze niet wilde dat hij Michael bij zijn naam zou noemen, zou hij dat niet doen. Hij kon hem een onbenul noemen, een zwerver, een slap aftreksel van wat Ashton was. Een vampier die niet eens wist hoe hij echt moest leven. Hij had genoeg opties. ‘En ik kan andere manieren vinden om hem iets aan te doen, zonder hem aan te raken.’
De laatste keer was hij behoorlijk fysiek geweest met Michael. Het was onderdeel geweest van Rhi haar grote plan. Want zodra Ashton haar het geheim van Naylene had verteld, was ze in het voordeel geweest. Het geheim was iets geweest wat ze tegen Linn had kunnen gebruiken. Dat had ze echter zo willen doen, dat Naylene en Michael er ook bij waren betrokken. Ashton was toen nog woedend op Naylene geweest, dus hij had maar al te graag meegewerkt. Daarnaast nam hij elk moment aan om Michael dwars te zitten. Iets wat hij toen maar al te goed had gedaan. Hij had er van genoten hoe Michael creperend van de pijn op de grond had gelegen.
‘Je weet maar al te goed wat ik bedoel, Ashton! Als hij door jou toedoen pijn heeft, dan ben je er straks niet meer!’ zei Naylene, die hem met een duw los liet. Ashton wankelde en zette een paar stappen naar achteren. Hij trok zijn overhemd recht en wierp een blik op Naylene. ‘Ik heb er altijd al van gehouden als je zo ruig doet. Kan Michael dat wel aan?’
Naylene zette dreigend een stap naar voren, waardoor Ashton lachte. ‘Ben je wel echt boos op mij, Red? Ben je niet boos op hem, omdat hij lang niet zo sterk was als je dacht? Hij is immers degene die jouw geheim heeft verklapt om zijn eigen leven te redden. Als het hem meer waard was geweest, dan was hij wel dood gegaan, toch? Of ben je misschien boos op Linn, omdat ze nu weet van jouw geheim, maar je niet accepteert? Omdat ze meteen naar haar mensje is gevlucht, in plaats van om met jou samen kerst voor te bereiden?’
Naylene dook naar voren en duwde hem tegen de muur aan, en niet op de manier waarop hij het graag had. Haar ogen schoten vuur en hij voelde hoe haar vingers zich in het vlees van zijn armen drukten.
‘Shit,’ vloekte Ashton. Hij probeerde haar aan de kant te duwen, maar Naylene was sterker. Hij kon haar niet zomaar van zich af krijgen, zelfs niet met de hoeveelheid bloed die hij op haar had.
‘Ik zei dat je zijn naam niet meer in je mond moest nemen!’ siste Naylene.
‘Oh mijn god, ik snap het!’ riep Ashton uit, misschien nog wel meer om er van af te zijn dan omdat hij het echt meende. Hij zou Naylene niet gaan beloven dat hij zich niet meer zou bemoeien met Michael. Zeker niet omdat Michael nu hetgeen had wat hij wilde. Hij had vast zo op Naylene ingepraat dat ze nog steeds boos op hem was, maar Ashton wist maar al te goed dat hij Naylene wel terug zou krijgen. Want zo ging het altijd.
‘Je kan zeggen wat je wil, Nay. Maar ik weet dat je vroeg of laat toch wel terug komt kruipen op je knieën! Michael heeft je nooit lang weten te boeien, dus je komt een keer terug!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ashton was een groot deel van de gespreksstof geweest tussen Naylene en Linn. De man die nu voor haar stond, had vanaf het moment dat hij haar leven in was gewandeld een grote invloed op haar gehad. De roodharige vampier had misschien niet alles gedaan wat hij van haar had gevraagd, maar vaak genoeg had hij haar tot het uiterste gedreven om precies te krijgen wat hij van haar had verlangd. Gelukkig hadden de twee vrienden daar goed over kunnen praten, juist ook over Ashton. Alles was nog niet vergeten, maar Linn was begonnen met haar te vergeven.
Voor Ashton was dat te laat. In hun leven samen, had hij al genoeg uit gehaald. Naylene had de meest vreselijke dingen gedaan door hem. Om hem. Het was echter nog nooit zo ver gekomen als een paar weken geleden. Ze wist dat het door hem kwam dat Rhi had geweten over haar geheim. Die had vervolgens aangedrongen om het op een zo’n pijnlijk mogelijk manier aan Linn bekend te maken.
Ondanks dat Naylene opgelucht was dat haar geheim eindelijk bekend was, vond ze manier waarop het was gegaan vreselijk. Linn had het van haar moeten horen. Niet uit de mond van Michael, die was gedwongen door Ashton, nádat hij was gemarteld.
Naylene voelde magie opborrelen in haar lichaam. Met hevige emoties had ze het moeilijker onder controle als normaal. Toch wist ze het nu zo goed mogelijk weg te drukken, juist omdat haar woede er nu ook op een andere manier uit kon komen. Ze had Ashton stevig vast, precies waar hij het verdiende.
“Ik weet maar al te goed dat mijn geheim niet bij Rhi is gekomen door Michael. Jij hebt het haar verteld, eikel!” Er was geen andere mogelijkheid dan dat Rhi het al had geweten, dat ze het hele plannetje in elkaar had gezet, juist omdat ze die laatste steek had gevonden in het geheim. Naylene wist dat ze beter had moeten weten. Al die jaren had Ashton het voor zich gehouden, maar dat was gekomen omdat hij nog een kans bij haar had gemaakt. Weken daarvoor had Naylene hem hetzelfde laten weten wat ze nu deed.
“Weet je dat je eigenlijk heel zielig bent?” Naylene duwde zijn arm weer terug, terwijl ze zijn gezicht eens goed bekeek. Natuurlijk, hij leek nog precies op de man op wie ze was gevallen. Op dit manier kon ze nu niet eens meer naar hem kijken. Ze keek naar de ogen die ze ooit zo mooi had gevonden en voelde nu alleen maar walging. Walging omdat hij van alles probeerde te doen wat in zijn eigen voordeel viel. Het maakte niet uit achter wiens kont hij daarvoor aan moest lopen.
“Je doet wel alsof je de wereld bent. Het beste wat iedereen, mij, is overkomen. Maar je kan eigenlijk helemaal niets zelf.” Daar kwam het wel op neer. Hij was niet diegene die alles had geregeld, dat was Rhi. Hij had alleen maar genoten van het feit dat haar vrienden pijn hadden gehad, maar zelf had hij nooit echt de eerste stap gezet. Rhi was dat.
“Ik weet dat je sadistich bent en wat dant betreft pas je perfect bij Rhi in de groep, maar zeg nou zelf Ashton, je bent daar helemaal niets.” Rhi hield hem alleen maar in de buurt om bij hen te komen. Hij had informatie die haar soms alleen maar goed uit kwam. Daarom mocht hij er nog zijn.
Naylene liet de arm van Ashton los en zette haar hand tegen de muur aan. Haar gezicht was nog niet veranderd. Nog steeds stond het op een manier dat het niet vaak stond. Ze was niet snel boos, maar hij had nu echt de verkeerde snaren geraakt. Hij, Rhi, iedereen die hen tegen hadden gewerkt. Ze hadden een hele groep proberen kapot te maken en dat ging ze niet laten gebeuren.
“Over Rhi gesproken. Als je haar ziet, vertel haar maar dat ze het niet in haar hoofd hoeft te halen om nog één keer zo iets te flikken. Ze had geluk dat ik er nu niet bij was, wat jullie vast zo hebben gedaan. Maar als ze Linn nog één keer probeert aan te raken, dan is zij diegene achter wie ik aan ga.” Naylene hield er niet van om haar krachten te gebruiken voor slechte dingen. Ze haatte het idee om mensen te vermoorden, laat staan andere wezens. Voor Rhi wilde ze best een uitzondering maken, wel als ze nog een keer probeerde te doen wat ze had gedaan.
“Damn woman, je laat je echt te veel mee slepen in deze shit.” Na alles wat Naylene hem had gezegd, alle woorden, het was alsof hij haar niet hoorde. Nog steeds de stomme woorden, alsof het hem helemaal niets deed wat ze net had gezegd. Dat ze had gedreigd. Niets deed er toe te doen.
“Nee! Dit is serieus! Er was een tijd dat ik alles voor je had gedaan. Dat ik dit soort shit had gedaan als mensen aan jou wilden zitten. Maar het boeit me nu helemaal geen ene fuck meer wat er met je gebeurd. Al steekt iemand morgen een staak in je hart.” Naylene zette een stap naar achtere en haalde haar schouders op.
“Het maakt me niets uit.” Haar stem had de rust weer gevonden. Geen woede, helemaal niets. Kil. Het boeide haar echt niets. Misschien was het zelfs beter als Ashton helemaal uit haar leven was.
“Maar als iemand de mensen van wie ik houd iets aan doet.” Naylene schudde even met haar hoofd, hopend dat ze duidelijk hd gemaakt dat Ashton dar zeker niet meer onder viel. “Dan gaan ze daar spijt van krijgen.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld