Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Because I'm happy.' She mumbled, as she looked at the ground a bit, before she looked up again, right into his eyes. 'Because of you.' His movements went right past her, as he returned to his spot in front of the sink and the filthy mirror. The onky thing he washed were his hands, as they were covered in dried blood, partly coming from the wounds on his knuckles. Cassidy frowned a little, looking him and all the blood that stuck to his body. Their kiss was a thing she could focus on and not feel sad about, as it was one of the only good things that has happened to her in years. It wasn't just the kiss, it was him. He didn't treat her poorly, hurt her when he was mad or when she had done something wrong, and he even listened to her from time to time. He did things to her that felt so good, but at the same time so weird. Her usual two personalities, her angry side, as well as her emotionless and calm side, seemed to dissappear completely when she was around him, replaced by happiness. The burning desire to be left alone so she could kill whoever she felt like was pushed away, like a fire that was put out with a bucket of water. He managed to keep her in control, keep her mind at ease. For a few seconds, she just stood there, staring at him with a blank face, no emotions were shown, until a slight smile formed on her face. In that very moment, she woke up from her own thoughts, and started walking towards her backpack.
A cigarette was the first thing she took from her bag, followed by a lighter. The melancholic expression on her face became more visible as she looked up again, while smoke came from her mouth. His pain somehow hurt her as well, though it was more mentally. Her facial expression changed within seconds, like she never cared about him at all, wich wasn't the case. Just the way he seemed to need no help at all gave her the feeling as if he didn't need her either. She could relate, of course, as they were both too stubborn to accept help. Again she inhaled some smoke, wich left her body after a few seconds. The first thing that came to her mind was to give him a cigarette as well, like she usually did, but she stopped herself before she undertook any action. This morning she decided he would no longer be allowed to smoke, at least, not around her. It was hypocritical of her, altough it meant nothing to her. Her health was already fucked up to a point where smoking made no difference anymore. She slowly walked over to him, with the cigarette between her lips. Her refusal to give him a cigarette as well had something to do with het own mental health, as much as it was about his physical health. Seeing him die would be the trigger to drive her to insanity, she just knew it. Het mind was already on the edge, and that would be the final blow. It was such a preventable cause, that she just had to do it. With her facial features set to emotionless, and her eyes portaying almost impossible amounts of worrying and sadness, she held his arm with both or her hands, resting her head against the upper part of his arm, as they were on the same height.

'Please just make sure you're alright.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was anders om het recht uit haar mond te horen. Om de precieze woorden gaande over haar lippen zacht maar zeker verduidelijkt op te kunnen vangen, wetend dat ze het meende en het niet zomaar een leugen was die Cassidy verspreidde om hem enigszins 'goed' te laten voelen. Haar glimlach had het tegendeel daarvan bewezen, verteld dat het meer dan werkelijkheid was wat ze tegenover hem uitsprak, en waarschijnlijk vormde die conclusie de voornaamste reden waarom de jongen haar een glimlach terug gunde in de plaats van een kille blik, zoals hij gewend was. "I thought you weren't going to admit it first?" Verstrooid gaf hij een glinstering van ironie weer, voor even aan haar laten zien vooraleer hij wederkeerde bij zijn eigen spiegelbeeld. "Normally, I'd tell everyone to get that smile off their mugshot but.. it's cute on you. You should smile more often." Zich te stug ervoor gehouden om ook maar een hint te laten zien van de zeldzame gebeurtenis van het geven van een compliment, focuste Demyan zich op de toenemende pijn. Waterdruppels verdronken in het bloed. Drijvend door de aangebrachte verwondingen die elk van diepte verschilden en doch geen deel van de opgeleverde steken wisten te verzachten, maar hem puur martelden. Het schoonmaken van zijn knokkels verging nog aardig gemakkelijk en in tegenstelling tot zijn gezichts-en borstkaswonden, had het hem uitsluitend het lip bijten opgeleverd. Het waren de rest van wat nog over was gebleven aan het gevecht, wat Demyan dan echt dwarszat. Te merken viel het ook met gemak. Sinds het horen van een klik van de aansteker kon de jongen amper anders doen als haar sigaret in de gaten houden, de rook met verlangen bij Cassidy naar buiten zien komen terwijl ze haast in dromen verzonken een weg naar hem toebaande. Geen wonder dat hij na het aanzien van nog een trek, het voorzichtig van haar vandaan haalde om zelf de teer weer door zijn luchtwegen te kunnen voelen gaan; alhoewel hij haar liefjes een kus op haar voorhoofd drukte, had hij geen intenties om te luisteren naar haar advies van diezelfde ochtend. In de loop van een zucht zag hij het grijs vergaan in de stoffige kleedkamerlucht. "Why do y-" begon zijn stem als gewoon te spreken, waarop hij zijn eigen stuurse neigingen grofweg afkapte. Hij sprak wel tegen de enige waar hij enigermate om leek te geven. Realiserend dat het niet meer dan afstandelijkheid op kon leveren als hij zijn oude gewoontes achterna ging, verbeterde hij zich stilletjes. "I will..," murmelde hij haar toe, de sigaret achteloos laten afglijden naar zijn mondhoek. "No need to worry about it."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Een glimlach ontstond op haar gezicht, een reden erachter vinden was onmogelijk, aangezien die er niet was. Misschien was het zijn gezicht wat al genoeg leek te zijn om wat vrolijkheid uit haar te halen, en misschien was het de situatie waarin ze zich bevonden. Ze rolde even grinnikend met haar ogen. 'Did I really admit something, than? For all you know, it's you because you're bleeding, and I'm some sick psychopath who enjoys that.' Sprak ze hem tegen, een brede grijns aan hem laten zien. Haar ogen gingen af naar zijn handen, die nog altijd onder het stromende water werden gehouden. Erg fijn zag het er niet uit, en ze had hem graag verteld te stoppen, maar dit was ergens wel verstandig, aangezien het infecties tegen zou gaan. 'I need a reason to smile, and there seems to be none most of the time, so don't get your hope up, lad.' Ze vertelde het hem nog enigzins grinnikend, al was er weinig grappigs aan.
Geïrriteerde geluiden kwamen naar buiten, bijna kwaad gemompel, al konden er geen woorden uitgehaald worden. Het moment dat hij de sigaret van haar afpakte, liet ze hem los, hem bijna bij haar uit de weg geduwd. Het was niet zozeer het feit dat hij zojuist had gedaan wat ze hem verboden had, maar meer dat hij haar erbij vertelde dat hij op zijn gezondheid zou letten. Woede speelde met haar emoties, de blijdschap van net weggeduwd om plaats te maken voor agressie. Het was misschien niet slim geweest van haar om bij hem te roken, maar hij wist dat ze het niet wilde hebben dat hij het ook deed. Het duurde hooguit een paar seconden voordat ze de sigaret tussen zijn lippen weg trok en deze op de grond gooide. Haar voet zorgde ervoor dat er geen hitte meer vanaf kwam, de peuk vertrapt, puur om haar punt duidelijk te maken. 'I told you nicely not to smoke, and we're gonna make sure you don't. Got it?' Woede werd duidelijker bij elk woord dat ze sprak, de rest van zijn woorden gingen langs haar heen, ze wel gehoord, maar er simpelweg niet op gereageerd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gelijk had ze misschien gehad, voor zover ze nog geen woord had uitgesproken over of ze elkaar anders zagen dan enkel vrienden. Of ze hier daarentegen niet opuit was geweest kon hij zich niet zo bedenken. De gedachte aan dat zij beiden elkaar nog geen pijn hadden gedaan die ene dag en vaker minuten glimlachend of grinnikend door hadden gebracht dan in woede of wraakzucht, bewees ergens genoeg voor Demyan om het al te kunnen gokken. Toch gaf het hem geen zekerheid. Hij nam niet de moeite op zich om in het duister te tasten, niet nu hij met zichzelf zat en geeneens zijn eigen gevoelens kon verklaren, laat staan de hare. "Fair enough." Haar gegrijns bekeek hij zonder bescheiden te zijn, zijn hoofd enigszins schuin gedraaid, dan al was het geweest om Cassidy eigenwijs een blik terug te werpen. "I doubt if there's ever a reason to smile and yet, you're standin' here with a big grin on your face, blondie. What's poppin?"
Vragend keek de jongen op zodra hij een duw in zijn zij voelde. Ruwweg werd hij van haar weggeduwd, haar niet langer tegen zich aan kunnen voelen zoals zijn arm Cassy momenten geleden dichtbij had gehouden. Zijn sigaret verdween hierbij ook. Met haar bewegingen had ze het al uit zijn lippen kunnen vissen voor Demyan ook maar een hand op had kunnen steken, het ijskoud op de stenen vloer gegooid om vervolgens met haar schoenzool de hitte te doven. "And I told you to not fucking decide for me whether I smoke cigarettes or not." Zijn kaken zette hij uit frustratie op elkaar waarop hij zich met enige afschuw van haar afwendde. "Fuck you. I'm not someone who has to be 'fixed', Cassy. I'm not your family or some kind of kid that has to be taken care of," kwam met gegrom naar buiten, zijn hoodie over zijn hoofd getrokken om niet langer tegen zijn borstkas in de spiegel aan te moeten kijken. "If I want to smoke, hell, I well."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Grijnzend keek ze hem aan, elk beetje onzekerheid van hem kunnen merken, al gaf ze hem niet de voldoening om hem werkelijk te vertellen hoe het zat en hoe zij zich voelde. Ook zij eist het immers niet zeker of hij wel hetzelfde dacht als haar. Wat als hij hen nog enkel zag als vrienden. De eigenwijze blik die hij haar toewierp ving ze lachend op. Graag had ze het hen verteld, hoe ze zich voelde en wat hij wel niet met haar emoties deed, en toch hield ze haar mond. Ze wilde het eerst van hem horen, die zekerheid moest ze hebben voordat ze haar woorden sprak die wellicht een van haar grootste fouten konden betekenen.
Geïrriteerde blikken gunde ze hem, met een hint van woede aanwezig in haar ogen. Kalmte had ze allang niet meer, haar pupillen inmiddels vergelijkbaar met kleine vlammetjes. Met elk woord wat hij uitsprak om tegen haar wensen in te gaan raakte ze enkel geïrriteerder. 'Well you're not listening to me either, are you?' Snelle uitspraken kwamen uit haar mond, geen gedachte meer gestopt in het feit dat ze elkaar enkel kwader maakten. Toch draaide ze zich om, weg van hem, om haar passen te laten gaan naar het houten bankje met daarop haar rugzak. 'You want me to say it fucking first? Fine, I care about you, I fucking do. But you really don't seem to get it through your thick skull now do you?' In een gefrustreerde waas opende zë haar rugzak, er een pakje sigaretten uitgehaald, evenals een aansteker, waarmee ze terug liep naar Demyan. 'But you're so goddamn smart, go fuck up your health even more than! But don't fucking expect me to care about you or even for you anymore.' Woedend duwde ze de spullen in zijn handen.

'Fuck you, Demyan.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Afgedreven in frustratie kleedde hij zich verder aan, zich voorgenomen om het, tevergeefs, te negeren. Irritatie stookte nogmaals door de kamer. Alsof ze er beiden op kickten raasden de scheldwoorden langs elkaar heen, een soort haat die zij twee met gemak uitten en toch zo wisten uit te brengen, dat Demyan niet wist wat hij ervan moest denken. Haast liet Cassidy het blijken dat ze zich zorgen over hem maakte en daarbij wilde ze toch genoeg macht hebben om met woede hem iets af te slaan, waar ze totaal geen recht op had. Als hij wilde roken, mocht en kon hij dat. Ze deed hem voelen als een gebroken persoon zoekende naar hulp, maar hoe kon ze het ooit in haar hoofd halen hem zo te zien? Hoe had hij haar zo kunnen laten denken dat ze het als plicht zag om hem van iets als roken af te helpen met het excuus van zijn gezondheid, zelfs al deed hij sinds zijn twaalfde niet anders?
"What else do you want me to do?" vroeg hij, het pakje dat ze hem toe had gedrukt fijngeknepen in zijn trillende hand. "Live life like the typical good boy? Anti-drugs and alcohol? Dream kid of every parent?" Als geen ander zou ze moeten weten dat hij allesbehalve zo'n persoon was. Hij had beter van haar verwacht dan zo egoïstisch te zijn; had ze de wereld door zijn ogen gezien dan zou ze wel anders spreken, maar het was iets wat nooit werkelijk kon gebeuren. Zijn diabetes was wel het laatste waarom hij ooit de sigaretten zou dumpen. Wat niet te begrijpen viel was dat hij gewoon niet zonder kon, of ze het aan kon horen of niet. Welke beelden het weg maskerde, welke herinneringen het verhulde onder de rook, daar had ze geen uitspraak over. Ze had geen flauw idee waar ze over praatte.
"Well, guess what. That ain't me and it'll never be like that," siste hij haar toe. De rugzak klemde hij in zijn vrije hand, het grof over zijn schouder laten glijden waarna hij geërgerd wegliep.

"No, fuck you Cassidy. You don't know shit."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Geen seconde keek ze van hem weg, zijn elke beweging gevolgd met haar ogen. Een enkele keer liet ze haar ogen rollen, vooraleer ze haar lichaam van hem wegdraaide en terug liep naar het houten bankje, waarop ze plaatsnam. Elk woord wat zijn mond leek te verlaten was als een perfect weerwoord op alles wat ze hem te vertellen had. Alsof hij haar gedachtengang zodanig goed kende dat hij bereid was deze compleet te verwoesten met zijn uitspraken. 'I want you not to die in a few weeks, for fucks sake!' Gemixte emoties lieten blijken hoe ze zelf ook niet zeker wist wat hij moest doen, ze wilde enkel hetgeen wat ze zei. Het was een soort van vooruitgang voor haar, gezien ze toch om hem leek te geven, een kant van haar die al in geen jaren het daglicht had gezien. Hij deed iets met haar, en ze wilde hem niet zomaar opgeven zoals ze deed met vele anderen.
Haar lach inhouden was geen optie meer, en zonder er over na te denken liet ze het hem horen. Sarcastische tonen hoorbaar gemaakt in de, met agressie gevulde, atmosfeer van de kleedkamer. 'Oh if anyone wouldn't be able to do that, it'd be you.' Liet ze hem weten.
Toch, voordat ze er ook maar verandering in kon brengen, werd haar sarcastische gelach weer verwisseld voor de woede die ze kort geleden nog voelde en zonder pardon aan de jongen toonde. Zijn passen volgde ze, elk woord gehpord dat hij uitsprak. 'You're right. I'm just a goddamn blonde idiot who doesn't know shit, huh? It's not like I've managed to survive the fucking apocalypse so far. No, I could never.' Ietwat lispelend sprak ze hem toe, onderwijl ze haar rugzak pakte en opstond van het bankje. 'Cuz who even am I? I'm just another useless sidekick to his majesty, mister Gorbachyov. But this one has a mind of it's own, oh dear, better call it stupid a bunch of times to keep it down. Ain't that fucking right?' Ging ze verder, haar tonen niet langer hard en duidelijk, maar zacht en onheilspellend. Dreiging kon er amper uitgehaald worden, al was het wel aanwezig. Haar tas gooide ze iver haar shouder, onderwijl ze haar voetstappen richting hem stopte.

'Forget it, I'll be waiting in the van. Gimme the keys.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Well, maybe I want to!" Haar geschreeuw overviel hem zodanig dat afstandelijkheid als vanzelf tevoorschijn kwam. Hij keerde zich met gemak van anderen af, zoals hij zich van haar wegdraaide met geen gelaatstrek die zijn twijfels liet zien, maar een uitstraling die enkel en alleen doelde op onbewogenheid. Geen kenmerk van eerdere emotie liet hij nog tegenover haar los. Hij sloot haar koud buiten en desondanks dit niet op de gewoonlijke wijze ging, namelijk door iemand gewoonweg te negeren, vertelde zijn rug als haar uitzicht nu genoeg over zijn bedoelingen. Hij had geen reden meer om zich voor om te draaien. Haar ogen opzoeken was hem teveel, ging tegen hemzelf en zijn overtuigingen in nu hij het niet langer kon verdragen hoe ze zich tegenover hem gedroeg. De woede die ze in haar blikken aan hem had gegeven kon hem amper meer deren. Hij haalde zijn eigen hoofd leeg, liet het er ijzig stil achter en keek wezenloos voor zich uit, alsof niets meer tot hem doordrong.
Een sigaret was alles wat beweging van hem vergde, zijn vingertop gaande langs het oude metaal van de aansteker. Flikkerend licht van het vuur weerkaatste in zijn ooghoeken. Demyan staarde er een paar seconden roerloos naar, de gedachte gewekt dat hij wederom terug was beland in de stoffige kelder van het oude huis. Dat hij de rooklucht van het vuur nog waarnemen kon door de ruit, die na jaren van verwaarlozing in barsten en scherven achter was gelaten. Hoe de donkere ogen van de oude bekende zijn angst aanwakkerden in het donker, maar toch was het geweten van zijn werkelijke locatie niet verdwenen. Gekeerd in zijn eigen belevenissen stak hij hem aan. Een koelbloedige klap volgde, als zowel het plastic als de rest van de sigaretten de vloer vonden. "You're better off alone, I hear," klonk zijn scherpe stem door de kamer, doorbroken door voetstappen die hij van haar wegzette naar de gang. "Don't mind me." Grijs achtervolgde hem. Een spoor van rook dat verging in de lucht, net als zijn gedaante dat achter de muren om de deuropening wist te verdwijnen. Ze werd er alleen achtergelaten, als een persoon wie nog geen woord waardig was geweest, noch hij het niet in zich opnam om zich weer om te draaien. Ze had haar punt duidelijk gemaakt.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het geschreeuw kwam niet langer uit onverwachte hoek. Het was te verwachten nadat ze hem precies hetzelfde had gedaan tegenover hem. Toch sprak ze geen woord meer uit. Geen commentaar maakte ze hoorbaar op wat hij dan ook te zeggen had.
Zonder verandering te merken in haar humeur verliet ook Cassidy de ruimte waarin ze stond. In tegenstelling tot Demyan liep ze echter de andere kant uit, hem niet willen volgen. Chagrijnig focusde ze zich op het vinden van een aansteker, om hiermee de sigaret, die ze al tussen haar lippen hield, aan te kunnen steken. Een geïrriteerde zucht bracht ze naar buiten zodra ze het besef kreeg dat ze geen warmtebron meer bezat. Haar rugzak hing weer over haar schouder, de sigaret wat futloos tussen haar vingers gehouden. Het was pas zodra ze tegen iemand opliep dat ze haar gezicht ophief en opnieuw oog in oog stond met Pops. 'Sorry, my bad.' Bracht ze mompelend uit, zijn lach wel zeker meegekregen. 'That's alright.' Ze zag zijn gezicht echter iets betrekken nadat nog geen seconde aan stilte voorbij was gegaan.
'I couldn't help but overhear you kids' conversation, and damn it didn't sound too well.'
'Yeah, I know.'
'What happened?'
'I just wanna get him to stop smoking you know? 'Cuz he's fucking up his own health.'
'He's stubborn, very much so actually. But he'll make up his mind, trust me.'
'I sure fucking hope he does.'
'Of course, just calm down a little.'
'Yeah, I'm trying.'
'Alright, well, I'm sure Demyan will come around eventually.'
'I just hope he doesn't die.'
Een zwakke glimlach vormde op haar gezicht, onderwijl ze even naar de sigaret keek, die ze nog altijd tussen haar vingers hield. Zowel zijzelf als de man spraken geen woord meer, een korte stilte ingelast.

'I don't know what I would do if he did.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Dat hij graag weg wilde liet niet lang op zich wachten. De gang had hij meteen bereikt, waarop hij door was gestormd naar de grote hal om uiteindelijk de koude lucht benauwder te voelen worden. Een menigte mensen, vervormd uit een kleine stroming van 'rijke' overlevers ofwel zakenlui, werd zijn schuilplek. Ongezien kwam hij in de drukte terecht. Velen torenden zelfs boven hem uit - aangezien ook Demyan niet de langste was vergeleken met andere mannen - en zijn uitzicht werd hem per direct ontnomen door de vele aanwezigen. Desondanks voelde de jongen zich niet zozeer op zijn gemak nu hij verhuld werd door gedaantes. Hij voelde zich haast opgesloten, als een gevangene in een cel zoals hij in zijn verleden een aantal jaar door had gebracht, en het bracht niets anders met zich mee dan ongevraagde herinneringen.
Met trillende handen duwde hij een aantal mensen bij zich weg. "Fuck off." Zijn scherpe gesis had weinig effect; het kostte hem meer kracht dan woorden om zijn uitweg weer te vinden uit de hal, waar men de uitgang van the Dungeon vond. Merendeel schopte echter geen rellen om zijn agressiviteit; ze hadden immers allang door gehad dat hij behoorlijk woedend was, laat staan dat hij een van de vechters was die ze zojuist hadden gezien in de ring. Ze wisten niet anders dan hem met rust te laten, hetgeen waar hij op het moment dankbaar voor was.
Geruis vervaagde indien Demyan van de drukte weg liep. Geen harde stemmen hoefde hij te horen schreeuwen bij de deuren, maar juist een beetje vrede kwam hem tegemoet. Een grijns, echter, droeg hij nog altijd niet meer met zich mee. De twee bekenden waar hij zowat tegenop liep konden alleen wat stilletjes gegrom veroorzaken, samen met een strakke blik, al was deze voornamelijk op het meisje gericht.
"Found 'em?" Pops gaf hij een kleine knik, zoals deze hem ook gegeven werd nu de man zowel de sniperrifle als de fles vodka in zijn bezit had kunnen krijgen. Cassidy negeerde hij met opzet. Hij had geen intenties om de discussie verder te laten gaan, althans, niet nu. Zijn nieuwsgierigheid lag eerder bij waar ze precies over zaten te praten. Het gesprek had hij immers niet mee kunnen krijgen, maar een paar laatste woorden had hij nog net op kunnen vangen vooraleer het stil was gevallen, en het was hem duidelijk dat ze niet over een of andere vreemdeling zaten te praten. Wederom rusteloos leunde hij tegen de muur. "You guys gotta say somethin'?" murmelde hij ze beide toe, het wapen en de fles drank van de oude man overgenomen. "'Cuz if not, I'm gettin' outta here. I'm tired of this bullshit."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'It's just fascinating how you two can go from clearly loving each other to, what I can only describe as hatred in a few minutes.' Ietwat lachend sprak Pops haar toe, onderwijl Cassidy hem enkel een glimlach terug gunde, geen lach kon er vanaf. Haar stemming zat niet mee en vrolijkheid aas wel het laatste waar ze aan kon denken. In een ietwat melancholische bui, liet de kleine Ierse haar sigaret op de grond vallen, toegekeken hoe er nog wat rook vanaf kwam, vooraleer ze het laatste beetje warmte liet verdwijnen door haar schoenzool op het overblijfsel van de sigaret te zetten. Een nieuwe aansteken leek op het moment als teveel moeite, actie zou ze moeten ondernemen waartoe ze haarzelf simpelweg niet aan kon zetten.
De stilte die heerste op de gang bracht een ongemakkelijk gevoel met zich mee, onderwijl alles haar op het moment teveel leek te worden. Toch, de eigenwijze persoon die ze was, weigerde ze toe te geven aan alle emoties en stond ze enkel tegenover de oude man in de gang, te wachten tot een van hen beiden weg zou lopen of er iets anders zou gebeuren dat wat leven in de situatie zou blazen. Anders dan ze verwacht had, leken de vechters wie ze eerder die dag had gezien, teruggetrokken te zijn in hun kleedkamers. Enkele figuren hadden hun gepasseerd, al nam niemand de moeite om elkander te begroetten.
Voetstappen toonden aan dat er opnieuw iemand door de gang liep en Cassidy keek traagzaam omhoog om te zien wie zich een weg baande door het pand. Een bekend figuur zag ze, zijn gezichtsuitdrukking even chagrijnig als toen hij de kleedkamer uitstormde enkele minuten geleden. Of ze hem aan moezt kijken wist ze niet geheel zeker, aangezien ze aan zijn houding niet in kon schatten hoe hij over de situatie dacht. Het kostte hem echter seconden om aan te tonen dat hij nog altijd boos op haar was, door enkel een gezichtsuitdrukking aan haar te vertonen en verder geen woord tegen haar te zeggen. Boos blijven leek haar op het moment geen optie, omdat ze wist dat het alles enkel erger zou maken. Na stil te zijn geweest en toe te hebben gekeken naar hoe de jongen bewoog en nu tegen de muur leunde, zuchtte ze een keer diep. Zijn vraag kwam niet geheel onverwachts, al twijfelde ze even of ze wel moest antwoorden. Even bleef ze stil, vooraleer ze dan toch begon te praten. 'Yeah eh, I know I didn't really say it in the nicest way possible and I kinda acted like a bitch, but I just really don't want you to die.' Woorden rolden lispelend over haar lippen, uit alle macht geprobeerd oogcontact te vermijden, toen ze hem uiteindelijk toch even aankeek. Ze was moe, uitgeput zou een understatement zijn geweest en de discussie voortzetten zou haar alleen maar meer energie kostten. Haar excuses aanbieden was het echter ook niet helemaal, maar ze probeerde hem in elk geval niet kwader te maken dan dat hij al leek te zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een klik dreunde door de gang. Overhaast had hij het geweer ontladen, het magazijn opzij gedrukt tot er een kogel uit de sniper aan het licht kwam. Het oude stuk ijzer glinsterde in zijn blikveld als een diamand van onschatbare waarde. In zijn ogen was dat het ook, het uitzicht op munitie dat des te belangrijker werd nu de dag des doems verder en verder achter hen lag en ook zijn voorraad zich schaarser had gemaakt met elke dag van kruistocht. Het fascineerde hem hoe een klein stuk ammo zodanig grote schade aan kon richten in een menselijk lichaam dat het niet langer functioneren kon en afstierf. Het had hem altijd al geïnteresseerd, de vorm en werking van een specifieke soort kogel zoals hij deze uit onrust door zijn hand liet gaan. Het gesprek tussen Pops en Cassidy vermeed hij met opzet. Hij zocht afleiding, ontging de confrontatie door zijn aandacht op het wapen te zetten en al snel was het wederom zijn handpalm die hij vluchtig weer langs het metaal liet gaan om de kogel terug in de sniper te laden.
Cassy's zorgen om zijn welzijn kon hij nog niet zonder paranoia geloven, het wantrouwen gehouden over wat ze hem telkens vertelde. Hij kon tevens amper bevatten waarom ze om hem zou geven. Het ene moment leek ze hem vaker af te willen schieten dan ze het andere moment tonen wilde, maar het zat hoe dan ook wel zo dat hij haar niet geloven kon. Wie had ooit wel om hem gegeven? Het geweer liet hij zakken. Hij keek naar haar op, Pops' hints opgevolgd die hij door zijn doordringende blikken herkennen kon. "The world's a bitch," kaatste hij terug, een scheve grijns opgetrokken naar de blondine. "But I guess it doesn't want to get rid of me yet, so like I said, you got nothin' to worry 'bout." Hij zag de man nog vanaf de zijkant met zijn ogen rollen. Zelf negeerde hij het verstandig, geprobeerd de excuses van Cassy tot zich door te laten dringen totdat er een kleine, tere glimlach ontstond. Geen overbodige blijdschap maar daarbij wél gemeend, oprecht, iets wat weinig bij hem voorkwam."Take care, ole' man." Hij gaf hem een klop op zijn schouder. De fles vodka hief hij nog een klein stukje op als hij zich omdraaide, waarna hij zich tot Cassidy wendde. "Let's leave this place."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De klik maakte haar nerveus, puur omdat het nooit tot iets goeds leidde. Een sniper en een kogel resulteerde enkel in dood, wie het dan ook was. De apocalypse had haar dit echter aan weten te tonen door haar meerdere malen te laten zien dat het wel degelijk waar was. Het ijzingwekkende geluid dat door de gang drong bezorgde bij haar enkel een rilling over haar rug en haar ogen die ze liet zakken naar de grond onder haar voeten. Zelf hield ze het liever bij wapens die geen ammunitie nodig hadden. Demyan leek hier anders over te denken, als Cassidy het beoordeelde aan de hand van hoe hij de kogel bekeek.
Alsof haar humeur in een seconde was veranderd, keek ze op, ongeïnteresseerd geluisterd naar wat de jongen haar vertelde. Het was niet wat ze wilde horen, maar hij leek hier nooit om te geven. Cassidy knikte enkel, geen duidelijke emotie vertoond op haar gelaat. Wat zou ze moeten antwoorden? Alles wat ze zei was fout in zijn oren, althans, zo vatte ze het wel op. In een zeker opzicht deed hij haar denken aan haar vader. De manier waarop hij haar liet weten dat ze fout zat, hoe ze zich niet moest bemoeien met wat hij deed en hoe hij er toch steeds voor zorgde dat ze hem niet kon ontvluchten. Waarom ze zich nog in Demyan's buurt bevond was haar ook een vraag zonder antwoord. Hij leek haar niet te waarderen, alles wat ze tegen hem zei was fout en hoe ze hem dan ook probeerde te helpen, hij weigerde het te accepteren. Hem achterlaten was al meerdere keren in haar opgekomen en toch zette ze haar plan nooit door. Wat hem zo anders maakte waardoor ze toch elke keer weer besloot te blijven, wilde ze dolgraag weten, maar het was alsof haar bewustzijn het van haar verborgen wilde houden.
Ook Cassidy keek even naar de oude man en glimlachte vriendelijk, 'It was nice meeting you, see you around.' Sprak ze nog tegen hem, voordat ze haar aandacht bij Demyan hield en even knikte, vooraleer ze met hem meeliep.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn ambities lagen nooit tevoren bij het maken van plannen. Zoals zijn vader het altijd verwoordde was hij een persoon die eerder gezien kon worden door roekeloosheid, impulsiviteit en was het niet meer dan de impuls van straattuig. Veranderd was hij sindsdien niet. Het bleek dat Demyan diezelfde eigenschappen doorzette, ook nu hij met te veel frustratie de bus weer instapte om ook maar normaal na te kunnen denken. Zijn hoofd bleek net zo leeg als dathet behoorde te zijn toen hij zeven jaar terug de straten van zijn thuisstad bewandelde. Met geen geweten waar hij naartoe zou moeten, geen beeld van een plaats voor die nacht om zich voor de geest te halen, startte hij de motor, zijn voet onrustig wachtend tegen het gaspedaal.
“He likes you,” mompelde hij, het moment dat duidelijk werd dat Cassidy hem gezelschap wilde houden en de kou van buiten verliet voor de muffe sfeer van het voertuig. “Pops.” Om de een of andere reden wisten zijn vingers het stuur niet geheel los te laten, ze ergens krampachtig er rondomheen gezet, alsof zijn nagels in het harde materiaal probeerden door te dringen. Waarom hij precies zowel opluchting als verwarring voelde voor Cassy was iets waar hij moeilijk op kon komen, maar hij had wel genoeg inzien om het weg te zuchten en haar ogen de zijne te laten kruizen. “So I guess the fight was worth it.” Stoppen met roken hoorde niet bij zijn uitspraken, desalniettemin was het zijn soort van excuses richting wat er net gebeurd was. Zijn schouders hief hij voor kort op. Vervolgens bleef zijn woede spoorloos weg, zijn cynische uitstraling teruggebracht waarmee hij met een grijns zich weer keerde naar de donkere weg die voor hen te wachten stond.

”So where you wanna crash tonight, blondie. Any creepy places you wanna sleep at, before I change my mind?”

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Cassidy nam plaats op de stoel aan de andere zijde van het busje, onderwijl ze de jongen nog altijd weigerde aan te kijken. Het uitzicht buiten was evengoed nutteloos, dus ging haar aandacht af naar de wond op haar hand. Het verband dat die ochtend nog schoon leek te zijn, was inmiddels doorweekt met bloed. Met het kijken naar de wond kwam ook een deel van haar tattoo in beeld, die ze een aantal dagen geleden had laten zetten door de Rus naast haar. Een zwakke glimlach vertoonde ze, al verwaterde deze zo snel als hij verscheen. 'At least someone does.' Lispelde ze, zonder op te kijken. Niets aan Demyan of de weg voor hen was interessant genoeg om haar aandacht te trekken, al kwam er ook een deel van haar koppigheid bij kijken. Ze gunde het hem momenteel gewoon niet, na het gevecht van eerder weigerde ze hem aan te kijken. Het was deels haar schuld en ze wist het, maar ze kon simpelweg niet toegeven dat het allemaal haar schuld was. Onnadenkend trok ze wat aan het verband, tot het punt waar ze het loshaalde. Traagzaam trok ze het van haar hand af, ervan uitgegaan dat de wond al wel dicht was en het bloeden allang gestopt was.
Hoe koppig ze dan ook was, het opkijken ging als vanzelf, n binnen seconden vond ze haarzelf alweer kijkend naar de jongen onderwijl hij sprak. 'No, it wasn't.' Sprak ze hem tegen. De kwade woorden die ze hadden gewisseld, zonder resultaat leken haar echter compleet waardeloos. Toch kon ze het niet laten om zich toch iets af te vragen. Van alles wat hij in de kleedkamer naar haar had geschreeuwd, bleef een ding bij haar hangen. 'Do you really want to die?' Hoe erg ze het ook probeerde te onderdrukken, bleef de toon van bezorgdheid hoorbaar in haar stem. De manier waarop het haar verteld was liet haar namelijk geloven dat hij wel zeker klaar was met zijn eigen bestaan. Secondenlang bleef ze stil, nagedacht over een plek waar ze de nacht konden verblijven.

'Just go find a cinema.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld