Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A couple drinks, to numb the pain *

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Ik knikte kleintjes bij haar eerste antwoord. Ik mocht haar alles vragen. Dat zou ik wel proberen te onthouden, al zou ik waarschijnlijk toch nog bij bijna al mijn vragen har vragen of ze het wel oké vond of dat ze het niet hoefde te beantwoorden. Dat was enkel normaal voor mij en ik wilde niks anders dan normaal zijn tegen haar. Al was ik niet compleet normaal tegen haar, sommige delen van mijzelf accentueerde ik minder, denkend dat die delen haar zouden afschrikken. Ik wilde haar niet afschrikken.
Stilletjes luisterde ik naar wat ze te vertellen had. Ik zorgde er voor dat ik aandachtig luisterde en probeerde alle informatie ook op te slaan. Het was dat ze het vertelde met een toon die bijna zei dat het haar weinig kon uitmaken, anders had ik haar waarschijnlijk in een knuffel getrokken om haar te vertellen dat het oké was. Het was niet elke dag dat je hoorde dat iemand als een project voor zijn of haar ouders was. Ik had het zelfs nooit eerder gehoord en voelde me daardoor ook best schuldig, al leek het haar oprecht niet super erg uit leek te maken. Al kon dat natuurlijk wel gewoon nep zijn. "Oh wow, they sound pretty important as well then. But family is family right? It's cool you get to see them a lot, even if you aren't very close." Ik wist niet zeker hoe ik precies moest reageren maar dacht dat dit maar de beste manier was. Ik hoopte maar niet dat ze dacht dat ik het gemeen bedoelde ofzo. Dat was namelijk echt niet mijn bedoeling.
"What about me?" vroeg ik vervolgens terwijl ik zachtjes op mijn lip beet.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Dit verhaal was absoluut geen geheim, want ik was zeker niet de enige die dit kon vertellen. Iedereen waarvan de ouders in een soortgelijke business zaten zou een soortgelijk verhaal vertellen. Vandaar dat ik het ook geen probleem vond om het te vertellen. Ik zat er niet meer mee en ik had geen zin om daarover te liegen.
Zijn opmerking vond ik eigenlijk wel grappig, waardoor ik even moest lachen. In mijn ogen waren ze niet belangrijker dan iemand anders. Bovendien hoefde ik ze van mijn kant niet zo vaak te zien, want het was altijd een toneelstuk. Ik moest altijd daar met de grootste glimlach tegen nog belangrijkere mensen dan mijn familie zeggen hoe geweldig het wel niet was. Het sloeg helemaal nergens op. ‘I guess it’s nice that they take care of the cocktails every time I see them, yes.’ Van mij hoefden al die feestjes niet, al had ik me ook daar wel overheen gezet. Het hoorde erbij, dus ik moest niet piepen en er gewoon heengaan en het spelletje meespelen. Het enige dat daarin nog ontbrak was dat ik nooit een vriend mee nam, maar ook dat was niet altijd negatief. Zo dachten die oude mannen dat ze vaak nog kans maakten. Nou, mooi niet.
‘Tell me about you!’ zei ik met een glimlachje terwijl ik naar hem keek. Ik wist eigenlijk ook helemaal niets van hem en ik durfde te wedden dat zijn leven interessanter was dan de mijne. Hij deed in ieder geval nog iets nuttigs met zijn leven. Het enige dat ik naast mijn werk deed was naar feestjes gaan en die waren dan of van mijn familie of van vrienden. Ik vond dus niet dat ik nou echt wat deed wat heel erg nuttig was. Totaal niet zelfs.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
"Ah yes, it's always very lovely when other people take care of the cocktails," knikte ik met een scheve glimlach. Ik snapte haar wel, als je ouders je als een project behandelde en je alleen maar wilde zien op feestjes om hun reputatie hoog te houden zou ik er ook niet super blij mee zijn. Alles behalve blij zelfs. Maar familie blijft familie, hoe je het ook went of keert. Al had ze wel het geluk dat ze haar familie dan zo vaak kon zien en mocht zien, al wist ik niet zeker of zij dat echt als geluk hebben zag. Voor haar was het waarschijnlijk meer een verplichting, niet een leuke samen komst. Dat kon ik ook wel begrijpen.
"Oh pfft, I'm not that interesting," zei ik even schouderophalend en ik dacht kort na. "Okay well uhhm.. I'm twenty five years old. I have four brothers. Uhh.. I love working with cars and I'm a huge fan of playing the piano, though I can't really do that anymore since I don't have a piano here." Ik viel even stil terwijl ik nadacht over wat ik nog meer kon zeggen. Ik zou echt niet weten wat ze wilde weten van mij. "In my free time I like to look up random things on Wikipedia and learn new languages because I'm a nerd like that." Zacht beet ik even op mijn lip. "Yeah uhm. I think that's about it. That's all there is to know about me," zei ik schouderophalend. Ik was alles behalve interessant, ik vond alles wat zij had gezegd ook een stuk interessanter en voelde mij hierdoor enkel nog saaier dan ik al deed. Haar leven leek zo cool en ik zocht dingen op op Wikipedia in mijn vrije tijd. Zo zag je toch wel weer duidelijk de verschillen tussen ons.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
‘Shut up. You’re far more interesting than I am,’ zei ik voordat hij zijn verhaal kon doen. Dat moest haast wel, want ik vond bijna iedereen die hier niet vandaan kwam automatisch al een stuk interessanter. Het voelde dan een beetje alsof je uit het buitenland kwam en dat sloeg natuurlijk nergens op. Ik was gewoon opgegroeid met mensen die hier geboren waren en die hier ook nooit meer weg wilden. Eigenlijk zoals ik, want ik kon mezelf ook niet permanent op een andere plek zien wonen. Hoe erg ik veel mensen hier dan ook haatte, het was wel mijn thuis en het voelde ook als mijn thuis.
Ik luisterde aandachtig naar de dingen die hij te vertellen had en glimlachte even toen hij klaar was met praten. Zijn leven zag er écht heel anders dan die van mij uit, maar ik vond dat wel leuk. ‘I like nerds though. It’s cute.’ Ik vond het altijd fijn als iemand intelligent was en dat was hij zeker wel. Naast hem voelde ik me een blonde bimbo. ‘But you have four brothers?! Holy shit. I feel bad for your mom,’ zei ik met een lachje. Vier broers?! Dat zou ik echt niet kunnen overleven. Ik had vroeger al vaak genoeg ruzie gehad met eentje, dus ik zou me niet kunnen voorstellen hoe ik dat zou moeten doen met nog drie of vier erbij. ‘And I have a piano at my house so if you ever wanna play you’re welcome to come and do so. I used to play it too but I haven’t done it in years so I kinda forgot how to do it.’ Pianolessen waren vroeger verplicht en ik vond het wel mooi staan, dus vandaar dat ik er eentje had. Ik gebruikte hem alleen nooit. Ik kon me ook niet herinneren wanneer ik voor het laatst piano had gespeeld.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
"I'm sure I'm not," verzekerde ik haar. Ik was dan ook oprecht van mening dat mijn leven en ik sowieso alles behalve interessant was. Ik was een beetje een basic jongen die te veel met zijn neus in boeken en auto's zat. Ik vond andere mensen automatisch ook altijd interessanter dan ik want alles wat ik deed was normaal voor mij, dus niet interessant. Het was wellicht een rare instelling, maar ik kon het niet helpen zo te denken. Het ging bijna automatisch gewoon.
Zacht lachte ik even om haar opmerking. Het leek mij wellicht geen goed moment om haar te vertellen dat mijn moeder er niet meer was. Maar was daar ooit een goed moment voor? Ik besloot het moeder stukje maar te negeren. "|We actually get along really well. Especially me and my twin brother," zei ik met een zwakke glimlach. Nu ik over hen praatte miste ik hen wel, het was alweer een tijdje terug dat ik hen voor het laatst zag, maar mijn tweeling broer kwam binnenkort weer langs waar ik mij erg op verheugde. Ik keek kort op toen ze dat zei. "You're going to regret telling me that, I won't hesitate to come over and use your piano if you think so." Ik glimlachte zwakjes bij de gedachte om weer eens te spelen. Ik had nooit lessen gehad want er was niemand in het dorp die piano speelde op een hoog genoeg niveau om les te geven. De meeste mensen die piano speelde kwamen niet verder dan Vader Jacob of het vlooien circus. Ik had mijzelf alles geleerd door boeken te lezen en soms filmpjes op te zoeken. Ik was dus niet super goed, maar ik deed het wel graag. Voor mij was piano spelen ook iets als fietsen of lopen, je verleerde het nooit echt. In het begin was het wellicht moeilijk om op gang te komen na een lange tijd maar je zou het nooit echt verleren. Zo was het bij mij tenminste. "Why did you stop playing? If I may ask."

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
‘You have a twin brother? Oh my God, that’s so cool! Do you two look alike?’ Als ik een tweeling zus had gehad dan had ik daar flink misbruik van gemaakt, maar alleen als zij op mij zou lijken natuurlijk. Dan had ik haar toetsen gemaakt en zij de mijne en dan had ik me sowieso vaak voorgedaan alsof ik haar was en andersom ook. Ik wist niet of dat zo makkelijk te faken was, maar vroeger was ik altijd handig in dat soort dingen. Ik had zelfs wel eens mensen betaald om toetsen voor mij te maken toen ik nog op high school zat. Tijdens mijn studie kon dat natuurlijk niet, maar ik had zeker de nodige streken uitgehaald, maar ik vond dat dat ook mocht als je jong was. Bovendien interesseerde het mijn ouders toch niet en ik kreeg er van school ook nooit straf voor. Waarschijnlijk omdat mijn oom de eigenaar van het gebouw van de school was. ‘Oh I don’t mind,’ zei ik met een zwak glimlachje. ‘I never use it anyway.’ Bovendien was ik als ik thuis was bijna altijd alleen thuis, dus ik vond het altijd wel gezellig als er wel iemand langs kwam. Ik moest kort lachen toen hij nogmaals toestemming vroeg om iets te vragen. ‘I already told you that you can ask me anything. But um.. I don’t know. I was never really good at it so I got frustrated I guess. Now I have one just because it looks pretty.’ Ik was er op zich wel goed in, maar omdat het verplicht was had ik er gewoon geen zin meer in gehad. Zo’n beetje alles dat mijn ouders mij verplichtten wilde ik niet doen en dat puberale gedrag zat er nog steeds wel een beetje in. Ik wilde gewoon niet alles doen zoals zij het wilden. Ik wilde iets doen omdat ik dat dan wilde en niet omdat zij dat graag wilden zien.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Ik knikte even, zacht grinnikend. "Yeah we're identical, almost clones," zei ik. Het was vaak voor gekomen dat mensen ons niet uit elkaar konden halen. Zelfs onze vader had dat meerdere keren gehad maar wij vonden het prima. Ik vond het bijna altijd wel een compliment als iemand mij bij zijn naam noemde, want ik keek altijd behoorlijk op naar hem. Maar hij had precies het zelfde, dat had hij eens verteld. Sommige mensen vonden ook dat wij gewoon precies dezelfde mensen waren, dat veranderde echter toen ik Texas verliet om te studeren en hij daar bleef om voor het gezin te zorgen. Het waren onze eigen keuzes geweest en hoewel het lastig was in het begin, ging het nu wel behoorlijk prima vond ik.
"Well then I'd love to come over and play on it once," zei ik met een zwakke glimlach.
"Right sorry," zei ik toen ze mij zei dat ze al gezegd had dat ik alles mocht vragen. Ik was sowieso al erg nieuwsgierig geweest naar hoe haar huis er uit zag, maar nu nog erger eigenlijk, als ze een piano voor de sier had staan kon ik mij alleen maar voorstellen hoe mooi de rest wel niet er uit zou zien. Ik was groots fan van interieur en alles, ik had het zelfs bijna gekozen als opleiding maar ging toen toch voor forensisch wetenschap sinds dat meer echt bij mij paste. "Well pianos do look very pretty so I get why you'd want one," knikte ik even. Als wij er ruimte voor hadden gehad had ik er ook graag een gehad thuis, maar het was niet een super groot huis en de enige plek waar ruimte was was in mijn kamer maar die was de trap op en het ging mij echt niet lukken om daar dan een piano te krijgen. Ik was in veel dingen handig maar voor dat echt niet.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
‘Really?’ Dat was zo cool! ‘Can I see a photo?’ Misschien was dat een brutale vraag, maar ik was gewoon nieuwsgierig en dan wilde ik inderdaad weten of ze op elkaar leken. Zo heel erg vaak zag je het niet dat tweelingen op elkaar leken. Het kwam volgens mij vaker voor dat ze niet zo erg op elkaar leken, maar ik kende weinig tweelingen dus ik wist het eigenlijk niet zeker.
‘You’re more than welcome to come and do that!’ Het was eigenlijk ook gewoon zonde dat die piano daar maar een beetje stond. Misschien moest ik hem ook maar een keer weg doen, al vond ik dat ook wel weer jammer. Ik vond spullen weg doen enorm makkelijk, vandaar dat ik om de zoveel tijd nieuwe meubels had, maar die piano had er vanaf het begin gestaan. Het hoorde er ook een beetje bij of zo.
‘But um.. you asked me about my family. Are you close with yours?’ Vast wel! Ik kon het me nauwelijks voorstellen dat hij dat niet was. Ik vond hem gewoon een type dat bijna iedere dag wel contact zou hebben met het thuisfront of in ieder geval een keer per week. Misschien zou ik dat ook wel doen, al had ik dat ook niet gedaan in de tijd dat ik een halfjaar in het buitenland had gewoond. Sterker nog, ik had ze misschien twee keer gesproken. Ik had er gewoon geen zin in, zij zochten geen contact en ik was ook gewoon druk. Het was toen dus wel lekker rustig en ik had ook helemaal geen behoefte aan contact. Misschien dat ik reizen daarom wel zo leuk vond; dan hoefde ik ze niet constant te spreken, want dan lieten ze me met rust.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Kort knikte ik en ik nam vast mijn telefoon uit mijn broek zak. "Uh yeah I think I have a picture right here," zei ik en ik opende mijn galerij. Ik klikte op het foldertje favorieten en klikte op een foto van mij en mijn tweeling broer. Het was een foto die we geschoten hadden tijdens een 'fotoshoot' met de andere broers op foto dag thuis. Het was een van de enige recentelijke foto's die ik met hem had sinds we beide niet zo een grote fan waren van op de foto gaan. Ik liet de foto vervolgens aan haar zien en beet even zacht op mijn lip.
"Well I would love that," glimlacte ik vervolgens. Het leek mij op recht leuk om te doen en het zou mij nog een reden geven om met haar rond te hangen, wat ik toch wel graag deed merkte ik nu. Daarnaast kreeg ik dan de kans om weer piano te spelen wat ik ook echt graag deed. Ik hield daar altijd wel van.
Bij haar vraag glimlachte ik wederom even zwak en ik knikte. "Yeah we're really close. I talk to them almost every day as well," zei ik met een zwakke glimlach en ik keek even neer op de grond. Ik was echt heel close met mijn gezin, in zo een klein dorp waar wij opgroeide was het ook moeilijk om niet close te zijn met je gezin, ze waren immers iedereen die je had. Plus de buren maar die waren allemaal als familie. Iedereen mocht elkaar dus als jij niet close was met jouw gezin was je in het hele dorp een buiten beentje, en dat moest je eigenlijk gewoon niet willen.

Deze foto trouwens :,)

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'Oh holy shit. You two really look identical!' Zij leken écht heel erg op elkaar, het was gewoon een beetje eng. Als ik hem was had ik daar dus ook flink gebruik van gemaakt. Ik vond dat ik totaal niet op mijn broer leek, al zeiden sommigen van wel. Ja, we hadden dezelfde haarkleur en oogkleur, maar verder dan dat vond ik hem niet op mij lijken. Dan vond ik mezelf nog meer op mijn nichtjes lijken, maar zij zaten nooit in hetzelfde jaar als ik, dus kon ik daar nooit misbruik van maken.
'You do? That's great!' zei ik met een glimlachje. Dan had ik toch gelijk. Ikzelf zou geen idee hebben wat ik iedere dag tegen mijn ouders moest zeggen en ook niet tegen mijn broer. Ik had gewoon niet zo heel erg veel te bespreken. Na vijf minuten was het wel weer klaar en dan ging het ook niet meer over mij of over hen, maar dan ging het over het "bedrijf." Dat was natuurlijk het aller belangrijkste om constant te bespreken. Ze noemden dan allerlei cijfers wat dan over de winst en de omzet ging, maar daar had ik geen verstand van en het kon me ook oprecht helemaal niets interesseren. Ik was blij voor ze als ze winst maakten, maar het boeide me niet hoeveel dat dan precies was en ik vond ook niet dat ik dat hoefde te weten. Ik had er immers niets mee te maken en ik zou toch ook niet aan iedereen vertellen hoeveel ik verdiende? Dat was raar en dat zou ik dus ook niet zo snel doen.
'Is it still far away by the way?' vroeg ik doelend op hoeveel verder we nog moesten lopen. Ik vond het absoluut niet erg om een stukje te lopen, maar ik vond het wel fijn om te weten of het nog vijf minuten was of nog een halfuur. Dan had ik een beetje een richtlijn.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Ik grinnikte zachtjes en stak mijn telefoon terug in mijn zak. "Yeah, it's quite creepy huh?" zei ik grinnikend. Vroeger werd er wel eens in de klas een roddel verspreid dat we eigenlijk de eerste menselijke klonen waren en dat we gemaakt waren in het lab. We konden er altijd wel om lachen want we wisten natuurlijk dat dat niet waar was. We waren gewoon door onze ouders gemaakt net als elk kind. Al zou het mij tegenwoordig niet meer verbazen als er een kind in een lab werd gemaakt, er gebeurde zo veel rare dingen deze dagen, een lab gemaakt kind kon er ook nog wel bij.
"I suppose it is," knikte ik. Ik praatte altijd wel graag met mijn familie en we hadden ook altijd wel iets om over te praten, er gebeurde namelijk elke dag wel iets. Soms was het bij mij op werk dat er een moord was of een speciale zaak waar ik over vertelde, echter enkel als deze afgerond was en ik er over mocht praten. Soms was het bij hen dat er een buurt feest was en de buurvrouw dronken erg gekke dingen deed of wat dan ook. Er was altijd wel iets te bespreken en zo niet dan vonden we wel iets om over te praten, contact was belangrijk voor ons.
Bij har vraag keek ik even rond en ik schudde mijn hoofd kort. "No, actually we're even almost there," zei ik glimlachend en ik ging de bocht om naar rechts. "The building you've probably already seen, but the tunnel is a different story. It's a bit more hidden. Mostly people who've worked here, or are working here know of it," vertelde ik terwijl ik rustig verder liep. Ik duwde een deur open en we kwamen aan bij een soort binnen plaats. Het begin van de tunnel stond hier. de tunnel was compleet gemaakt van glas, water viel er over heen. Als je er door heen liep of er in stil stond gaf het het effect alsof je in een waterval stond en dat alles kon zien. Het was beeldschoon. Ik nam haar hand vast en trok haar zachtjes mee de tunnel binnen. "Fun fact about this tunnel. One employee of the McGraw Hill building actually passed out here and almost died because he thought he was drowning." Het was wellicht geen leuk feitje, maar het was een feitje.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
‘It is!’ zei ik met een lachje. Als ik dat dan voor me zag zou ik daar waarschijnlijk de hele tijd stom naar zitten staren, gewoon omdat ik het dan zo apart vond dat dat kon. Dat was ontzettend brutaal, maar dat had ik vaker gedaan als ik twee mensen zag die heel erg op elkaar leken. Vaak liep ik er dan ook op af om te vragen of ze tweeling waren, want mijn nieuwsgierigheid won het bijna altijd. Meestal had ik dan gelijk, dus dan was het gelukkig nog niet zo’n domme vraag. Als iemand dan nou helemaal geen familie zou zijn was het anders en dan zou ik me ook wel een beetje dom voelen.
Ik vond hem ontzettend bescheiden en ik wilde hem vertellen dat hij dat helemaal niet hoefde te zijn, maar waarschijnlijk was hij gewoon zo en hij zou me vast en zeker ook nog wel een keer vragen of hij iets aan me mocht vragen. Ik besloot dus om niet ook nog te zeggen dat hij totaal niet bescheiden hoefde te zijn, want dat schoot toch niet op. Als dat was hoe iemand was dan kon je daar niets aan veranderen. Tevens was het best een mooie eigenschap. Ik was lang niet altijd bescheiden en als ik vond dat ik iets goed had gedaan mocht ook iedereen dat weten. Sommigen vonden dat een schreeuw om aandacht, maar ik deelde gewoon graag de dingen waar ik trots op was.
Ik begon me steeds meer te verbazen over alle dingen die hij van deze gebouwen van New York wist. Ook hier had ik nog nooit van gehoord en ik was er ook nog nooit geweest. Ik keek even om me heen en keek op naar hem toen hij het over een specifieke man had die hier was flauwgevallen. ‘Wait, you think that’s a fun fact?’ vroeg ik met een lachje, waarna ik weer om me heen keek. Het was zoals hij al had beloofd ontzettend mooi! Ik had er zelfs even geen woorden voor en dat kwam bij mij nauwelijks voor, want ik had altijd wel wat te vertellen en mijn mening had ik altijd klaar staan, maar nu wist ik echt even niet wat ik moest zeggen. ‘This is actually so amazing? It’s so... pretty.’

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Ik had het best vaak gehoord dat het best eng was hoe erg we op elkaar leken. Zelf was hij het er soms ook wel mee eens. Enkel was het in het echt soms nog erger dan enkel op een foto. Dan zag je namelijk dat we er niet enkel hetzelfde uitzagen, maar ook veel dingen hetzelfde deden, de manier waarop we liepen of praatte, het was allemaal hetzelfde. Er waren sommige subtiele verschillen maar die vielen enkel op als je goed keek. "It's even weirder in real life," zei ik haar toen ook, zacht grinnikend.
Zacht moest ik vervolgens even lachen en ik schudde mijn hoofd kort. "I was that guy, so yeaho me it's quite a fun fact." Het was zeker niet een van mijn meest trotse momenten maar het was een grappig verhaal om andere mensen er na te vertellen. Ik was natuurlijk niet echt dood gegaan, al had de dokter wel gezegd dat ik zo hard dacht dat ik verdronk dat ik door mijn staat van paniek haast verlamd was geraakt en als er dan niet snel medische hulp was geweest had ik mogelijk kunnen overlijden. Natuurlijk was ik dus niet bijna gestorven, maar zo klonk het verhaal toch iets meer extra en dat vond ik toch best wel leuk.
Ik keek kort op toen het bijna er op begon te lijken alsof ze sprakeloos was. Zo had ik haar nooit gezien, echter begon ze snel alweer te praten. Ik kon het niet helpen om te glimlachen. "It is right? It's one of the most beautiful places in New York I have ever seen," zei ik terwijl ik rond keek. Hoewel mijn eerste ervaring niet geweldig was geweest, kwam ik hier toch nog graag terug om door de tunnel heen te lopen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'Oh I can imagine that! I bet you two fooled a lot of people when you were younger.' Ik zou geen idee hebben of ik zou zien wie, wie is. Best erg eigenlijk, want meestal kon je dat verschil wel zien als je iemand goed kende. Maar ik kende Castiel nog helemaal niet zo goed, dus eigenlijk was het ook weer niet zo heel erg.
'Wait, what?' vroeg ik verbaasd terwijl ik weer om naar hem keek. Hij was hier flauw gevallen? Hoe dan? 'You almost died?' Ik snapte er nu al helemaal niets meer van. Waarom was hij hier flauwgevallen en waarom was hij hier überhaupt in die tijd geweest? Hij zei toch echt "een medewerker" maar was hij dan hier een medewerker geweest? En hij vond het dan een grappig verhaal? Nou ja, het was waarschijnlijk zo'n verhaal geweest waar je achteraf om kon lachen omdat het dan al een tijd geleden was. Als dit twee weken geleden was gebeurd was het lang niet zo grappig.
'Yes, it is. Thank you for taking me here,' glimlachte ik zei ik waarna ik mijn armen om hem heen sloeg om hem een knuffel te geven. Ik wist niet helemaal waarom ik dat deed, maar ik was sowieso een persoon dat heel erg snel iemand fysiek aanraakte. Dat was ik altijd al geweest en zo waren in principe al mijn vrienden ook. Om het minst geringe gaven zij je al een knuffel of een kus op je wang en soms snapte ik dan niet helemaal waarom, maar ik snapte nu ook niet waarom ik het deed. Ik hoopte niet dat hij dit heel erg raar vond, maar als dat wel zo was dan zou hij het wel zeggen en kon ik er rekening mee houden om zoiets vooral niet nog een keer te doen, want ik was iemand die dat over vijf minuten zo nog een keer zou kunnen doen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
"Oh yeah we sure did, those were great times," lachte ik zachtjes en ik schudde even mijn hoofd, terug denkend aan de herinneringen aan middle school en hoe leuk we het altijd hadden door iedereen te foppen. We hadden ook meerdere keren talentenjachten in het dorp gewonnen met een soort spiegel effect dans optreden dat we toen altijd deden. Het was altijd wel iets grappigs, maar ook best indrukwekkend als je het de andere vroeg.
Ik lachte even door haar verraste opmerking en keek haar toen ook aan. "Like two years back I got a job here as coffee boy and I had to bring coffee from the one side of this tunnel to the other side on my first day, but I didn't know it was a waterfall tunnel. So I started walking through it and I heard the water and I looked up and I just completely freaked out. Then I got into a very bad state of panick that could've gotten me paralysed and then when I wouldn't have gotten help fast enough I could've died. Telling it like this makes it sound less fun though," zei ik en ik fronste even zwakjes. Ik zag het meestal wel als een grappige herinnering, tot ik het natuurlijk zo vertelde dan klonk het altijd een stuk minder grappig.
Ik keek kort op toen ik haar armen om mij heen voelde. Het kostte mij even voor ik ook mijn armen rond haar deed en pas snapte wat er gebeurde. "Yeah, no problem. I'm glad I took you here," zei ik zachtjes en ik beet even op mijn lip. Het was een aardig lange tijd geleden dat ik echt op zo een manier een knuffel had gekregen dus het was even wennn voor mij, maar ik had er absoluut geen probleem mee. Zeker niet als het met haar was.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld