Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene had Ashton behoorlijk uitgelachen toen ze er achter was gekomen dat hij eigenlijk helemaal niet weg zou zijn met haar verjaardag. In ieder geval niet aan de andere kant van de wereld, zoals Ashton het had beschreven. In zijn hoofd had hij al in Europa gezeten rond deze tijd, om hun nieuwe single Easier te promoten. Nu was dat nog niet het geval. Wat wel zo was, was dat ze naar New York af waren gereisd om daar een aantal interviews te geven en te vertellen over hun nieuwe muziek. Omdat Ashton toch de verjaardag van Naylene samen door had willen brengen, had hij haar meegenomen. Ze was zelfs mee gegaan naar de verschillende radiostations, waar ze had kunnen luisteren naar hun uitleg en antwoorden.
Dat was natuurlijk niet de leukste manier om een verjaardag door te brengen. Daarom had Ashton ook het één en ander geregeld. Nu zat hij met Naylene in een duur restaurant, waar ze zich allebei ook op hadden gekleed. Ashton had een pak aangetrokken en zijn rode haren netjes naar achteren gekamd, en ook Naylene had haar meest nette kleren aangetrokken. Ze zouden hier echter alleen maar wat gaan drinken. Ashton kende zijn vriendin goed genoeg om te weten dat ze eigenlijk nog gelukkiger zou worden van een goede burger en een stapel frietjes.
Dat ze nog van restaurant zouden wisselen, was echter niet de enige verrassing. Calum had aangegeven dat hij ook graag iets voor Naylene had willen doen, aangezien het haar verjaardag was. Hij was zelf met het idee gekomen om naar een karaokebar te gaan en daar een ruimte te huren, zodat ze ongestoord alle nummers zouden kunnen zingen die ze tot hun beschikking zouden hebben. Ashton had daar erg enthousiast op gereageerd en hij wist ook zeker dat Naylene dat ook zou doen.
‘Zo voelt het ook echt!’ zei Ashton, blij dat hij iemand had gevonden die precies kon verwoorden hoe hij zich voelde over hun nieuwe muziek. ‘Ik ben zo trots op wat we nu in de steigers hebben staan. Niet alleen dit nummer, maar het hele album. En als het kan, dan wil ik meer uitbrengen. Zoveel mogelijk eigenlijk, voordat het album komt. Zodat we iedereen kunnen laten horen wie we zijn. Want zo voelt het echt. Dat dit onze sound is. Dat we het hebben gevonden.’ Youngblood was een goede stap er naar toe geweest, en zonder dat album hadden ze het ook nooit gekund.
‘Ik kan niet wachten om de rest te horen,’ zei Naylene. Zo praatten ze een tijdje verder over de muziek. Ashton wilde nog niet teveel in detail treden, omdat hij vond dat het ook een verrassing moest ijn voor Naylene. Hij deelde veel met haar. Korte stukjes, ideeën voor een ritme, soms zelfs teksten die hij had verzonnen. Maar het geheel was iets wat ze pas mocht horen als het af was.
‘Kan ik de kaart voor jullie halen?’ vroeg een ober, toen zowel Naylene als Ashton hun glas leeg hadden gedronken. Naylene knikte, maar Ashton hield zijn hand op. ‘Dat is niet nodig. Alleen de rekening, graag.’
‘Gaan we hier niks eten?’ vroeg Naylene verbaasd aan hem. Ashton schudde zijn hoofd. ‘Ik had een andere plek in gedachten.’ Ondertussen was de ober al weer terug met de rekening. Ashton haalde zijn creditcard uit zijn portemonnee en gaf deze aan de mand die bij hen was komen staan. Zodra de twee whisky’s betaald waren, stond Ashton op uit de stoel en nam hij Naylene haar hand vast.
Ashton had wat onderzoek gedaan naar de verschillende restaurant en ze hoefden niet eens ontzettend ver te lopen naar het restaurant wat hij in gedachten had. Het was een plek waar ze voornamelijk burgers serveerden. Hij had het restaurant ook doorgegeven aan Calum, zodat hij hen op kon zoeken en ze samen naar de karaokebar zouden kunnen vertrekken, zodra Ashton en Naylene hun eten op hadden gegeten.
‘Jij zit ook vol verrassingen,’ zei Naylene, waardoor Ashton moest lachen. ‘Je hebt al genoeg saaie, dure dinertjes gehad voor je verjaardag. Ik wilde het anders doen.’ Hij gaf haar een kus en leidde haar door de straten van New York. Zo nu en dan keek hij stiekem op zijn telefoon, die hij keer op keer af moest schermen voor Naylene, omdat ze wilde zien welke kant ze op zouden gaan en of ze misschien al de naam van het restaurant zou kunnen lezen. Uiteindelijk stonden ze voor het burgerrestaurant. Ashton wilde al naar binnen lopen, maar Naylene bleef staan.
‘Ash! Nu zijn we overdressed!’ Ze gebaarde naar haar kleding en naar die van hem. Ashton haalde enkel zijn schouders op. ‘Dat is juist het hele punt! Kom op.’ Hij stak zijn hand naar haar uit en wachtte totdat ze die vast had gegrepen. Zodra ze dat had gedaan, trok hij haar mee naar binnen, waar ze een tafeltje bij het raam uitzochten.
Ashton overhandigde haar de kaart. ‘Kies wat je wil. Als ik het internet moet geloven, hebben ze ontzettend lekkere burgers hier.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Aan de kleine dingetjes was vaak te herkennen of iemand een persoon echt kende. Het was iets wat Ashton perfect had bewezen door Naylene mee te nemen naar het burgerrestaurant. Voor haar was het geen probleem geweest als ze bij het chique restaurant waren gebleven, daar had ze het net zo goed, de goede gesprekken met Ashton kunnen voeren die ze zo waardeerde. Nu zou ze het onder het genot van een goede burger en wat frietjes kunnen doen. Weliswaar terwijl mensen hen beiden vragend aan leken te kijken, om de kleding die ze aan hadden. Ook dat was Ashton. De kant van hem die grenzen opzocht. Mensen na liet denken over wat ze zagen en waarom dat minder normaal zou zijn dan hetgeen wat ze gewend waren.
Terwijl Naylene haar ogen over de kaart liet gaan, wierp ze af en toe een blik op Ashton, die haar iedere keer aankeek. De glimlach op zijn gezicht was duidelijk zichtbaar. Dit was een goede dag voor hem. Ondanks dat Naylene wist dat hij liever zijn muziek speelde, hield Ashton ook van praten en zeker over zijn muziek. Nu had hij haar ook nog eens kunnen verrassen en dat was ook zeker iets waar hij zichtbaar van leek te genieten.
“Ik vind het echt lief dat je dit uit hebt gezocht. Dat je me zo goed kent dat je weet dat ik dit boven alles zou verkiezen. Maar dat je het wel op je eigen manier doet en een beetje de comfortzone aan het pushen bent.” Dat was iets wat Ashton telkens bij haar leek te doen en dat ze had al vaak genoeg gezegd dat ze dat prettig vond. Het liet haar meer van de wereld zien. Niet alleen letterlijk, maar op veel andere manieren. Op haar eigen manier probeerde ze Ashton op sommige momenten iets meer stil te laten staan bij het nu. Vaak was hij al weer bezig met het volgende wat op het pad zou kunnen komen, terwijl het niet erg was om af en toe even stil te gaan bij het nu, of zelfs het verleden.
“Natuurlijk. Ik wil dat je een goede verjaardag hebt.” Naylene had er ook geen problemen mee gehad als ze vanavond rustig aan hadden gedaan, in het hotel roomservice hadden laten komen, om vervolgens op tijd naar bed te gaan. Ze wist dat er morgen weer een hele dag voor de boeg stond en dat was nog maar het begin, want ze waren echt druk met van alles. Het concert waar ze geld op zouden gaan halen voor het goede doel, daarna zouden ze nog over de rest van de wereld trekken om de nummers te promoten. Ze zouden zelfs weg zijn als Ashton zijn verjaardag vierde. Wat hij niet wist, was dat Naylene daar ook plannen voor had.
Een goede verjaardag had Naylene zeker. Ze koos één van de grootste burgers van de kaart, samen met wat frietjes. Ashton had er echter op gestaan om nog een paar andere sides the nemen, zoals uienringen en wat andere soort frietjes. Ondanks dat Naylene had gezegd dat ze dat nooit op zouden krijgen, was Ashton duidelijk geweest in zijn wensen.
Een uurtje later waren de burgers misschien wel op, maar er lag nog van alles op de tafel. Naylene deed haar best om nog wat naar binnen te werken, maar het ging haar echt niet meer lukken. Ze zakte dan wat onderuit. “Ik kan echt niet meer, Ash!” bracht ze lachend uit. Ze moest toegeven dat alles wat op de tafel had gestaan, heerlijk had gesmaakt. Daarbij had ze een geweldige tijd gehad met Ashton, soms had hij zich in proberen te houden, maar ze had aan hem gemerkt dat hij graag over de muziek had willen praten en natuurlijk had ze geen probleem gehad om dat toe te laten. Er ging niets boven zijn gezicht dat oplichtte als hij over hetgeen sprak wat hij deed. Soms hoopte Naylene dat maar een klein deeltje van wat Ashton had, ook bij haar te zien was.
“Geen toetje dus?” vroeg Ashton lachend. Normaal had ze daar echt geen nee tegen gezegd, op het moment zou ze het echter niet voor elkaar krijgen.
“Misschien later.”
“Oh ik zie wat je bedoelt.” De grijns op Ashton zijn gezicht zei genoeg, waardoor Naylene alleen haar servet in zijn richting gooide.
“Hé! Ik zeg alleen maar wat duidelijk in je ogen te zien is.”
Voordat Naylene iets terug kon zeggen, trok iemand buiten haar aandacht. De man die ze de laatste paar maanden toch wel één van haar betere vrienden was geworden. Iets wat ook haast niet anders kon bij haar relatie met Ashton. Calum stond aan de kant van het raam te zwaaien om hun aandacht te trekken. Naylene zwaaide terug en wuifde, ten teken dat hij binnen moest komen. Natuurlijk wist ze wel dat Ashton dit waarschijnlijk ook had geregeld.
“Wat gezellig!” Nu had Naylene geen idee wat de bedoeling precies was, maar dat er iets ging gebeuren was wel duidelijk.
Calum stond al snel naast hen bij de tafel, terwijl hij op die manier hen beide een soort van knuffel probeerde te geven. “Hebben jullie lekker gegeten?”
Naylene knikte. “Ja het was echt heerlijk. We hebben nog wat over.” Was Ashton diegene naar het eten gebaarde.
“Ga maar even zitten, misschien kan je wat pakken. Ik ga even naar het toilet en afrekenen. Dan kan je Nay over je plan vertellen.” Zoals aangegeven stond Ashton op en nam Calum zijn plaats over, die meteen wat van de frietjes pakte. Naylene gaf hem geen ongelijk, want ze smaakten echt heel erg goed.
“Plan?” vroeg Naylene nieuwsgierig. Ze had niet verwacht dat ze na het etentje nog iets zouden doen. Het begon langzamer wat later te worden en ze zouden alle drie morgen op tijd op moeten staan. Van Ashton en Calum werd dan wel verwacht dat ze scherp waren. Als Naylene het wilde, zou ze zelfs nog de hele dag in bed kunnen blijven liggen. Ze had Ashton al wel beloofd dat niet te doen en gewoon met hem mee te gaan, zoals ze vandaag had gedaan.
“Ja! We gaan je verjaardag toch niet zomaar voorbij laten gaan. Ik heb een kamer gehuurd ik een karaokebar?”
“Echt?” Vroeg Naylene lachend. Ze keek even om zich heen, om te weten of er niet toevallig meer mensen waren. Bij Ashton en Calum voelde ze zich op haar gemak, ze wist niet of ze bij de anderen in de buurt ook echt durfde te zingen. “Met z’n drietjes?”
“Ja! Dat is leuk toch? Als je het echt niet vindt dan moet je dat ook zeggen hoor!”
“Nee, het lijkt me echt heel erg gezellig Cal. Ik vind het lief dat je iets hebt geregeld, dat had echt niet gehoeven.” Ergens was Naylene nog verbaasd dat Calum hier nu ineens was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De verrassing leek goed te zijn gevallen bij Naylene. Ze vond het in ieder geval erg leuk dat Calum er was en dat hij ook haar verjaardag met haar door wilde brengen. Voor Ashton was het heel fijn dat de twee het zo goed konden vinden samen. Hij snapte ook wel waarom. Ze dachten hetzelfde, op een bepaald level. En ze leken hem allebei te tolereren in alle gekte die hij soms kon laten zien. Veel van dat soort personen waren er niet op de wereld. Het was dan ook des te logischer dat ze het zo goed konden vinden en soms ook iets met z’n tweetjes zouden doen. Vanavond zouden ze echter met z’n drieën naar een karaokebar gaan, waar ze een kamer voor henzelf zouden hebben en daar zouden ze hun eigen feestje kunnen bouwen.
Ashton was na zijn bezoek aan de toiletten naar de bar gelopen, waar hij af had gerekend. Tegen de tijd dat hij terug was bij de tafel, waren Naylene en Calum druk in gesprek en deed Calum zich tegoed aan de laatste paar sides die Ashton expres voor hem had besteld. Naylene had hem toen behoorlijk vreemd aangekeken, aangezien ze het nooit op hadden kunnen krijgen. Nu snapte ze vast waarom hij wat extra’s had besteld.
‘We kunnen nog even blijven zitten, als je nog wat wil eten,’ zei Ashton tegen Calum, waarna hij weer op zijn stoel plaatsnam. ‘Maar is het idee al goedgekeurd?’
‘Ik vind het echt een heel leuk idee!’ zei Naylene enthousiast. Ze hadden nog nooit samen karaoke gezongen. Ze zongen wel vaak mee met de muziek die op stond, of in de auto. Ashton wist niet of Calum, Naylene ooit had horen zingen. Hij kon het zich niet herinneren. In dat geval zou Calum nog een verrassing over zich heen krijgen, aangezien Naylene behoorlijk goed kon zingen!
‘Laten we dan gaan!’ Calum schoof de laatste paar frietjes in zijn mond en klapte vervolgens in zijn handen. Ashton en Naylene kwamen overeind uit de stoel en Ashton pakte het jasje van Naylene, zodat hij haar er in zou kunnen helpen.
‘Moeten we lopen?’ vroeg hij aan Calum, aangezien Calum degene was die de bar had gezocht en daar alles voor had geregeld.
‘We nemen een taxi.’ Calum begeleidde de twee naar buiten en hield daar een taxi aan, waar ze met z’n drietjes in stapten. Het was een korte rit naar de bar. Toen ze daar aan kwamen, stond de kamer al voor hen klaar en konden ze ook meteen wat te drinken bestellen.
‘Nay moet het inluiden!’ zei Ashton, terwijl hij de microfoon pakte en die aan zijn vriendin gaf. ‘Het is haar verjaardag.’ Hij gokte dat Naylene het niet erg vond om te zingen nu. Ze had al vaak genoeg voor hem gezorgd en Calum was iemand bij wie ze zich voldoende op haar gemak voelde om te zingen.
‘Ik zing wel mee!’ Calum pakte de andere microfoon al uit Ashton zijn handen, waar Ashton op reageerde door zijn handen omhoog te houden. ‘Oké dan.’
Ashton nam plaats op de bank die er stond, zodat hij kon toekijken. Hij pakte één van de boeken waar alle nummers in stonden, zodat hij kon kiezen welke nummers hij vanavond zou willen zingen. Hij wist zeker dat hoe meer alcohol er in ging, en hoe langer ze hier waren, hoe gekker de nummers zouden worden en hoe uitbundiger ze zouden zingen.
‘Nay! Ik wil straks Horse With No Name met je zingen,’ liet Ashton haar weten. Hij wist dat het één van Naylene haar favoriete nummers was, dus dan was het des te leuker om die samen te gaan zingen. ‘Ooh, jullie moeten Africa doen!’ Ashton draaide het boek om en wees naar het nummer.
Zowel Calum als Naylene leken er niet lang over na te denken en voerden het in op de computer. Al snel klonk de muziek door de kamer heen. Ashton keek grijnzend naar de twee, wachtend totdat ze zouden beginnen met zingen. Ondertussen hadden ze allemaal al hun drankje gekregen, waar ze wel even mee vooruit zouden kunnen gaan.
Naylene en Calum begonnen samen te zingen, maar Calum viel al snel stil. Daardoor keek Naylene hem vragend aan, maar bleef ze door dingen.
‘Oh, she can sing!’ riep Calum, waardoor Ashton lachend in zijn handen klapte. Het was iets wat hij al lang wist van Naylene. Ze had een mooie stem. Ze had vroeger ook gezongen, terwijl haar neef muziek had gemaakt. Nu was het iets wat ze voor de lol deed, wat ook prima was. Het zorgde echter wel voor dit soort leuke momenten, waarop ze opeens iemand verraste!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er was een stukje gevoel van gemak bij nodig, voordat Naylene bij iemand in de buurt zong. Er waren genoeg mensen die uit het niets konden beginnen met zingen, die graag hetgeen wat ze in hun hoofd hadden,er uit lieten door zang, waar ze ook waren. Voor Naylene was het niet zo eenvoudig, misschien ook wel omdat haar ouders het nooit iets hadden gevonden als ze haar tijd had besteed aan zingen. Iets wat ze zeker graag met Emmet had gedaan. Het was enkele voor plezier geweest, maar ze koesterde de momenten nog steeds. Hoe ze samen in zijn garage hadden gestaan en er gewoon alles uit hadden gegooid. Het voelde als ver weg en ergens was dat ook wel zo.
Naylene kon daardoor echter wel genieten van haar duet met Calum. Ze had wel even moeten lachen toen zijn opmerking over zijn lippen was gekomen. Uiteindelijk had ze het wel voor elkaar gekregen om door te zingen. Mede door Calum, die ook door bleef zingen en Ashton enthousiast op de bank zat, ook mee zingend, maar ook met heel veel plezier in zijn ogen leek te hebben.
Zo zongen Naylene en Calum het nummer verder af. Ashton was al overeind gesprongen, zodat hij het volgende nummer met haar kon zingen. Horse with no name, zoals Ashton al wel aan had gegeven. Een nummer waar Naylene zichtbaar van kon genieten, ze kende ieder woord. Het bracht haar terug naar een paar momenten die ze met Ashton had gehad. Hoe ze samen uit volle borst mee hadden gezongen in de auto, of hoe Ashton het soms begon te zingen, zodat ze vanzelf mee zou zingen.
Zo wisselde het drietal af wie er zong. Soms stonden ze zelfs met z’n drieën door de microfoon heen te schreeuwen. Op andere momenten stond juist maar één iemand voor hen om alles in een nummer te gooien. Met het nummer, werd er ook meer drank naar binnen gewerkt. Naylene wist niet echt wie het was geweest, maar op een gegeven moment hadden ze maar gewoon om een fles gevraagd,zodat ze niet telkens weer opnieuw hadden moeten bestellen. Er was nog wel een moment geweest waarop ze aan had gegeven dat Ashton en Calum morgenvroeg weer vroeg op moesten voor verschillende interviews en ze wilde dat niet voor hen verpesten. Daarop hadden ze beiden geroepen dat ze niet zo gek had moeten en dat ze moest genieten van haar verjaardag.
Zoals de twee hadden gezegd, had Naylene dat ook gedaan. Ze had tot nu toe van ieder klein moment genoten. De nummers die ze hadden gezongen waren steeds gekker en gekker geworden. Aan iedereen was te horen dat de drank wel zeker een soort van invloed had, want het was allemaal niet meer zo zuiver als aan het begin.
Iets wat alleen maar erger werd, toen Ashton en Calum hadden gekozen voor I will always love you van Whitney Houston. De twee leken helemaal in hun eigen wereldje te zijn, alsof ze echt elkaar de liefde aan het verklaren waren. Naylene moest er om lachen, maar ze wist ook dat het iets was wat ze niet voor haarzelf kon houden. Op deze avond waren er al wel een paar foto’s en filmpjes gemaakt. Zelf was ze daar niet zo van, maar ze wilde dit aan één iemand laten zien. Zeker weten dat Linn dit ook geweldig zou vinden.
Naylene kon dan ook niets anders dan Linn bellen. Al snel kwam het gezicht van haar vriendin op het scherm te zien. Eerder die dag hadden ze al met elkaar gesproken, Linn had haar willen feliciteren en ze hadden dan ook plannen gemaakt om samen een dagje door te brengen als ze weer terug was in Los Angeles, al zou dat voor Naylene nog wel lastig worden omdat ze druk zou zijn met een grote zaak. Voor nu wilde ze Linn alleen wat laten zien en daarmee wilde ze Ashton en Calum niet afschrikken, ze legde dan ook meteen haar vinger voor haar lippen, ten teken dat ze stil moest zijn.
Ondanks dat Linn haar vragend aankeek, bleef ze wel stil, zoals Naylene dat van haar had gevraagd. Ze draaide het scherm dan ook om, zodat Calum en Ashton in beeld kwamen. Ze waren ondertussen bij het refrein aangekomen en ze gingen beiden helemaal los. Alsof alle liefde voor elkaar moesten uiten.
Naylene kon het gezicht van Linn nog goed in de gaten houden. En net zoals ze zelf heel erg hard had moeten lachen, deed zij dat ook. Ze had zelfs haar hand voor haar mond geslagen. Duidelijk omdat ze de twee ook niet wilde laten stappen.
Uiteindelijk waren de twee klaar. Calum was zelfs nog door zijn knieën heen gegaan, zodat het had geleken alsof hij Ashton een serenade had gebracht. Iets wat er super lachwekkend uit had gezien. Zelfs Naylenehad het niet meer in kunnen houden en ze had nu zelfs de tranen in haar ogen staan van het lachen. Ook Linn zat nog lachend naar het scherm te staren.
“Wow Nay, ik heb echt medelijden met je. Je bent echt aan het thirdwheelen bij die twee.” Zei Linn, waarschijnlijk bewust wat harder, want het trok de aandacht van Ashton en Calum.
“Compleet opgegaan in hun liefde voor elkaar. Alsof het het enige is wat er toe doet” Daar was Naylene het wel mee eens, daar had het namelijk op geleken. Iets wat ze totaal niet erg vond en ze wist ook wel dat Linn het ook niet deed. De twee mannen voor haar waren echt beste vrienden. Naylene had het woord soulmate wel eens gehoord en dat snapte ze ook wel.
Calum kwam naar Naylene toe gelopen, zodat hij naar haar mobiel kon kijken. Toen hij Linn zag, zwaaide hij meteen naar haar, waar ze niet op reageerde. “Andersom Cal.” Naylene klikte al op haar scherm, zodat ze zelf weer in beeld kwam, met Calum achter haar.
“Hey Linnie!” zei hij enthousiast, terwijl hij nu weer begon te zwaaien. “Wat je zei is niet helemaal waar. Want ik houd ook van jou! En van Nay.” Naylene vond het altijd bijzonder hoe Calum zijn gevoelens tegenover zijn vrienden kon verwoorden, helemaal omdat ze wist dat het binnen een relatie veel moeilijker voor hem was. Iets waar ze zeker wel iets van wilde leren.
Calum pakte de telefoon over, zodat hij alleen met Linn kon praten. “Echt Linn! En ik vind het heel erg jammer dat je hier niet bent, want dan hadden we ook samen kunnen zingen. Maar misschien kunnen we dat nu ook. Zing met me Linnie?”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Ashton was dit een avond die hij niet snel zou vergeten. De avond waarop hij karaoke had gezongen met zijn vriendin en zijn beste vriend. Beter dan dat kon het eigenlijk niet. Natuurlijk hadden ze wel meer mensen uit kunnen nodigen. Luke, Michael, een aantal leden van de crew, maar daar ging het nu niet om. Het was geen feestje, puur omdat het alleen een feestje was. Het was een feestje voor Naylene en zij leek voldoende te hebben aan Ashton en Calum.
Tijdens het duet wat Calum en Ashton hadden gezongen, had Naylene blijkbaar een facetime-verzoek van Linn aangenomen. Aangezien ze de camera had moeten draaien, had Ashton het idee gehad dat Naylene hen had gefilmd en het aan Linn had laten zien. Erg vond hij het niet. Hij had wel belachelijkere dingen gedaan en mensen veel erger dan Linn hadden dat wel gezien. Terwijl Calum dan ook met Linn ging praten, besloot Ashton om naast Naylene neer te ploffen en zijn arm om haar heen te slaan.
‘Je bent wel naughty, Nay. Om ons zo stiekem te filmen,’ zei Ashton lachend. Niet dat het erg was. Hij zou waarschijnlijk ook nog filmpjes gaan maken van Naylene, of van Naylene en Calum. Of van hen samen. Daar was een avond zoals deze voor. Dat ze gek konden doen samen en dat ze daar later nog op terug zouden kunnen kijken.
Ashton legde zijn hoofd tegen Naylene haar schouder en volgde het gesprek van Calum en Linn.
‘Ik kan toch niet echt met je zingen, Cal!’ zei Linn door de telefoon. Ashton wist echter nu al dat Calum daar geen genoegen mee zou nemen. Ze konden nu ook met elkaar praten, dus ze zouden ook met elkaar kunnen zingen. ‘Natuurlijk kunnen we dat wel! Hier, kies een liedje!’
Calum keek om zich heen en zocht overduidelijk naar het boek vol nummers. Toen hij die had gevonden, gaf hij die aan Ashton. Asthon vouwde het boek open en Calum hield Naylene haar telefoon er op gericht, zodat Linn kon kiezen.
‘Dat kan ik toch niet lezen!’ zei Linn lachend. ‘Maar als je echt zo graag samen wil zingen, dan wil ik wel iets leuks doen.’
‘Jullie kunnen voor Grease gaan?’ stelde Ashton voor. Iedereen kende Grease wel. Dus of Linn straks de tekst zou kunnen lezen of niet, het zou vast wel goedkomen.
‘Ja, Linnie! Grease!’ Calum leek wel enthousiast te zijn met het idee van Ashton, al was er aan zijn gezicht te zien dat hij ook iets anders had bedacht. ‘Of we doen dan Spice Girls! Dan kunnen Nay en Ash ook meedoen.’
Calum pakte de drie microfoons en gaf er twee aan Naylene en Ashton. Zelf hield hij de derde vast, terwijl hij zijn andere hand nog gebruikte om met Linn te bellen. ‘En dan kunnen we ook bepalen wie wie is! Nay is ginger spice.’
‘Wauw, Cal? Echt?’ vroeg Linn, behoorlijk sarcastisch. ‘Waarom is Ash geen ginger spice? Hij heeft ook rood haar nu.’
‘Omdat Nay al ginger spice is, Linnie! En Ash is al baby spice.’
‘Ja, Linn! Wacht, wat?’ Verbaasd keek Ashton naar Calum. Waarom hij die titel had gekregen, snapte hij niet. ‘Waarom ben ik baby spice? Ik kan scare spice zijn!’
‘Maar dat ben ik al,’ zei Calum. ‘En Linnie is posh. Want dat is ze, but in a good way!’
‘Ik wil best Victoria Beckham zijn, daar heb ik geen problemen mee!’ zei Linn.
Ondanks dat de rolverdeling niet helemaal naar Ashton zijn smaak was, kon hij er op het moment weinig aan veranderen. Calum had iedereen een rol toegedeeld en nu was hij al opzoek naar het juiste nummer achter de computer. Natuurlijk hadden ze ontzettend veel nummers van de Spice girls er op staan, maar de avond zou niet compleet zijn zonder hun versie van Wannabe.
Zodra de muziek begon, trok Ashton Naylene met zich mee om samen met Calum te dansen en te zingen. Calum was voornamelijk aan het springen tijdens het nummer, met de telefoon nog altijd in zijn handen. Ashton kon horen dat Linn mee probeerde te zingen, maar het was voornamelijk gelach om hetgeen wat ze zag en hoe Calum zich gedroeg, op een goede manier dan.
Ashton deed hetzelfde met Naylene, al zong hij met name vooral heel hard mee met de tekst, waarvan hij niet eens wist of het wel de juiste was. Het ging vooral om de lol, en die hadden ze zeker met z’n allen. Vooral toen de telefoon door werd gegeven en iedereen Linn een stukje door de kamer mee kon nemen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vandaag was een speciale dag. Een dag die, voor Linn haar ogen, nog niet eens zo lang geleden gepland was. Niets was echter minder waar. Want Calum had, samen met de andere drie, een hele avond vol gepland en daar waren ze echt al even mee bezig geweest. Het was namelijk een benefit-avond voor een organisatie die ze zelf op hadden gezet. Calum had Linn er het fijne van verteld en het kwam er op neer dat er lokale artiesten zouden spelen, waaronder zijzelf. Alle opbrengsten van de avond zouden naar een goed doel binnen de stad gaan en omdat deze avond in Los Angeles was, zou de opbrengst naar de Safe Place For Youth organisatie gaan, die zich inzette voor dakloze jongeren in de omgeving. Linn vond het een geweldig idee en ze had Calum dan ook beloofd om een donatie te maken.
Daarnaast verkochten ze online merch, maar ook bij de show zelf. Ook dat geld ging naar het goede doel. Linn had al een hoodie voor haarzelf gekocht, die ze op de avond zelf ook aan had getrokken in combinatie met een zwarte riem en een paar laarzen met hakken. Ze had ook de andere kledingstukken gekocht en ze was van plan om ze weg te geven in één van haar video’s, die ook over deze avond zou gaan. Ze wilde zoveel mogelijk aandacht geven aan de goede bedoelingen van haar vrienden, want dat was wat ze verdienden.
Linn en Naylene hadden net een tijdje op de bank gezeten bij Calum en Ashton, maar ze waren toch vriendelijk verzocht door Ashton om alvast naar de zaal te gaan. De band had immers altijd het ritueel om minstens een half uur echt alleen te zijn, zonder crew of andere mensen. Linn vond het ook niet erg, want ze wilde toch graag in de zaal staan.
‘Waar wil jij gaan staan?’ vroeg ze aan Naylene, terwijl ze via een gang naar twee deuren liepen, die zo opensloegen in de zaal. Die was ondertussen al goed gevuld. Het was geen geheim dat de fans van de jongens hier voornamelijk waren voor hen, al waren er een paar misschien ook wel voor All time low en de andere artiesten. Er hadden echter al de hele dag meisjes in de rij gestaan, zelfs al was de show behoorlijk exclusief.
‘Ik denk ergens achteraan,’ zei Naylene, die dan ook al probeerde om achter een paar mensen langs te glippen, zodat ze achteraan zouden kunnen staan. Wat beteuterd keek Linn naar de voorkant van de zaal. Helemaal vooraan zou ze niet meer komen, maar ze had het wel leuk gevonden om wat dichterbij Calum te staan en wat betere beelden te kunnen schieten.
‘Misschien ga ik zo nu en dan eventjes naar voren, zodat ik wat kan filmen. Ik wil een give-away doen van de merch, maar ik wil ook alles hier laten zien. Zodat meer mensen zien wat voor veel goeds ze eigenlijk wel niet doen.’ Linn vond het heel bijzonder. Zij gaf ook wel eens wat aan goede doelen. Make-up, gezichtsverzorging die ze zelf niet wilde gebruiken. Zelfs kleding die ze minder vaak droeg, gaf ze weg.
‘Dat is echt een heel erg leuk idee!’ zei Naylene. ‘Je kan vast zo nu en dan filmen. En anders ga je gewoon achterlangs. Dan kan je wat dichterbij komen.’ Linn knikte, dat was ook nog altijd een idee. Gelukkig had ze de juiste identificatie om daar terecht te komen.
‘Dan gaan we nu wat achteraan staan. Ik hoop dat ik het dan nog wel kan zien!’ Linn was niet erg groot, maar als ze maar ver genoeg naar achteren zouden staan, dan zou ze vast over de meeste mensen heen kunnen kijken.
‘Linn, Linn!’ Een paar meisjes leken haar gespot te hebben en kwamen al op haar aflopen. Linn probeerde Naylene nog duidelijk te maken dat ze snel weg moest lopen, maar nu twee haar gezien hadden, leek het alsof er opeens en spotlight op haar werd geschreven en nog meer mensen haar hadden gezien.
‘We hoopten al dat je ook zou komen!’ zei één van de meisjes. Linn glimlachte. ‘Ik vind dit heel erg belangrijk! Wat iedereen hier doet is ontzettend bijzonder en natuurlijk ook erg speciaal. Zoiets moet aan alle kanten gesupport worden.’ Ze probeerde het te vermijden om het specifiek over Calum te hebben, of zijn band. Ze wist wat één woord kon betekenen en ze wilde niet dat de avond om haar en Calum zou draaien, vooral niet omdat er niks was.
‘Mogen we een foto?’ Linn knikte. Ze wist dat ze hier nu niet aan zou ontkomen en nu de show nog niet bezig was, was het ook niet erg. Linn pakte de telefoons dan ook één voor één aan en probeerde voor iedereen een paar selfies te maken.
‘Oh, en mogen we ook met jou op de foto?’ vroegen ze aan Naylene, nadat ze al op de foto waren geweest met Linn.
‘Nee, liever niet,’ antwoordde Naylene. Zelfs Linn stopte even met het poseren voor een foto door het antwoord. Natuurlijk had Naylene al het recht om nee te antwoorden op die vraag. Als ze niet wilde, dan wilde ze niet. Ze had het alleen niet verwacht.
‘Echt niet? Waarom niet?’ vroeg iemand, wat Linn een reden vond om in te grijpen. ‘Ze heeft duidelijk aangegeven dat ze nu niet op de foto gaat. Dat lijkt me genoeg, toch? Ze is hier voor het evenement, net als jullie allemaal. En uiteindelijk gaat het er om dat we met z’n allen geld inzamelen en genieten, toch?’ Linn keek de meisjes afwachtend aan. Ze wist wel zeker dat ze haar niet tegen zouden spreken.
‘Dat dacht ik ook,’ zei Linn op een lieve toon, al was het maar al te duidelijk dat ook zij niet blij was met wat er zojuist was gebeurd. ‘Ik ga nog op de foto met degenen die nog geen foto hebben en daarna wil ik graag, samen met Naylene, naar het concert kijken. En ik adviseer jullie om hetzelfde te doen. De eerste artiest begint al om zeven uur.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De trots was overal te voelen. Naylene had backstage met verschillende mensen gesproken en ze hadden allemaal eenzelfde soort zin in hun mond genomen. Iets wat haar had verteld dat de band iets heel bijzonders deed. Daar was ze het zelf zeker mee eens. Tegenwoordig was iets doen voor het goed doel iets wat niet altijd meer onbaatzuchtig was. Mensen deden het vaak om te laten zien dat ze een goed hart hadden, maar tegelijk zorgde het voor heel wat populariteit. Een goed voorbeeld daarvan had Naylene kunnen zien bij het Met gala. Want ondanks dat de avond op was gezet om geld te werven voor goede doelen, was het ondertussen een feest geworden voor celebrities die wilde laten zien wie ze waren. Ging er miljoenen euro’s om in jurken die naar één keer dragen weer in een kast werden gehangen. Terwijl dat geld ook rechtstreeks in de goede doelen kon worden gestoken.
Deze avond daarentegen voelde voor Naylene precies het tegenovergestelde. Ze wist hoeveel tijd er in was gaan zitten. Natuurlijk had de band lang niet alles zelf gedaan, het idee was echter wel vanuit hen gekomen en iedereen die iets had kunnen doen, had er ook aan mee willen helpen. Daardoor hadden ze nu een geweldig evenement opgezet, waar Naylene graag bij aanwezig had willen zijn. Net zoals Linn, had Naylene een donatie gemaakt, want dat was wel het minste wat ze deze avond had kunnen doen. Ook had ze al een shirt gekocht, die ze waarschijnlijk zou gaan gebruiken om in te slapen.
Het was een tijdje geleden dat de band op had getreden. In de tijd dat ze dat hadden gedaan, hadden Naylene en Ashton nog geen relatie gehad. Het was niet vaak voorgekomen dat Naylene één van de concerten had bezocht, maar als ze dat had gedaan was ze veilig achter in de zaal gaan staan. Ook nu was ze dat weer van plan geweest, maar de aandacht was al snel op hen gevallen. Linn had het vaker en leek er dan ook perfect mee om te gaan. Ondanks dat Naylene eerlijk was, leek dat niet echt te worden gewaardeerd. Terwijl de twee vriendinnen hier waren voor het evenement en niet om zelf de aandacht op hen te trekken. Iets wat fans in Naylene haar ogen toch ook wel moesten weten. Ze snapte nog dat ze met Linn op de foto wilde, maar ze kon niet begrijpen waarom iemand dat met haar wilde.
Gelukkig had Linn de meiden duidelijk gemaakt dat het niet zou gaan gebeuren, waardoor ze na de foto’s samen op zoek konden naar een goede plaats. Doordat ze een einde van het podium af stonden, kon Naylene makkelijk over de mensen heen kijken, waardoor ze het prima kon zien.
“Gaat het zo?” Linn was aanzienlijk kleiner dan de roodharige vrouw en ze wilde wel dat haar vriendin het normaal kon zien. Ze was namelijk heel erg enthousiast geweest over de verschillende optredens. Naylene vond het echt bijzonder dat ze er een heel filmpje aan wilde besteden, aangezien er genoeg mensen waren die Linn volgden.
“Jawel, het gaat wel zo.”
“Dan zou ik Andy vertellen dat we hier staan.” De fotograaf had zelf nog een paar dingen gehad, dus had pas iets later kunnen komen. Ondanks dat hij vanavond geen foto’s zou maken voor de band, had hij er graag bij willen zijn. De band die ze samen op hadden gebouw was natuurlijk ook behoorlijk bijzonder.
Zoals gezegd, gestuurde Naylene haar beste vriend een berichtje met hun locatie, als ze hier zouden blijven staan zou hij hen wel vinden. Om hen heen was het gelukkig nog niet zo heel erg druk, wat nog wel kon gebeuren.
“Je ziet er trouwens echt heel erg leuk uit, Linn.” Complimeerde Naylene haar vriendin. Waarschijnlijk was ze er zelf nooit op gekomen om een hoodie op die manier te gebruiken. Hij was Linn duidelijk veel te groot, maar dat had ze in haar voordeel gebruikt. Zelf had Naylene wel een beetje rekening proberen te houden met de gelegenheid, maar ze wist niet wat de avond haar zou gaan brengen, waardoor ze het wel netjes had willen houden. Een jumpsuit dat Linn voor haar uit had gekozen, was dan ook hetgeen geweest wat ze uiteindelijk uit haar kast had gehaald. Er zaten genoeg kleurtjes op, om het feestelijk te laten lijken, maar het stond ook nog netjes, zeker als ze het jasje er overaan deed dat ergens backstage lag.
“Hey girlies!” Andy had de twee vriendinnen vonden en dat was niet alles, want hij ook wat te drinken in zijn handen.
“Je bent echt de beste.” Naylene pakte twee van de plastic glazen over, zodat het voor Andy wat makkelijker was. Het ene glas gaf ze aan Linn. Ze kon zich voorstellen dat Linn het super warm had in de hoodie. Zelf had ze lange mouwen en daar had ze nu al spijt van, wat vast alleen maar erger zou gaan worden als er eenmaal muziek werd gespeeld en het hele publiek los zou gaan.
Nu Naylene er de kans voor had, sloeg ze even haar armen om Andy heen. Ze zagen elkaar de laatste tijd wat minder omdat hij niet veel in Los Angeles was geweest. Iets wat ze hem zeker niet kwalijk kon nemen. Nu hij de tijd er voo had, moest hij er ook voor zorgen dat alle andere banden zijn leven werden onderhouden.
“Het is zo leuk dat je er ook bent, Andy!” Ook Linn sloeg haar armen even om de fotograaf.
“Nu durf ik Naylene af en toe alleen te laten.” zei Linn lachend, waardoor Andy hen beiden vragend aankeek.
“Er waren mensen die met me op de foto wilden en dat wilde ik niet?” Het was niet zo dat de meiden echt onbeleefd waren geweest. Al hadden ze niet nog een keer hoeven te vragen of Naylene het echt niet had gewild. Als ze iets zei, dan moest een andere daar rekening mee houden.
“Oh ja nee, het is een ramp om Naylene op de foto te krijgen.”
Naylene gaf Andy een klein duwtje. Het had heel lang geduurd voordat Andy foto’s van haar had mogen maken en daar liet ze het ook vaak bij. Al vond ze het ook niet erg als Ashton, Calum of zelfs Linn af en toe een mobiel voor haar gezicht hield om een moment vast te leggen. Dat soort momenten waren juist wel fijn, juist daarom. Om momenten vast te leggen. Een onbekende had dat in haar ogen niet. Zij hadden geen herinneringen samen, dus waarom zou ze dat in godsnaam vastleggen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een avond zoals deze was er één waar Linn van wilde genieten. Ondanks dat ze deels ook bezig was voor haar werk, namelijk door het evenement te filmen, was ze ook oprecht aan het genieten van alle muziek die er werd gemaakt. Sommigen artiesten kende ze, anderen niet. Zelfs de vriendin van Luke had het podium mogen betreden om een paar nummers te zingen. Linn had nog niet veel van haar gehoord, maar nu snapte ze waarom Luke voor haar was gevallen. Iemand die zo kon zingen, en zoveel passie in iets kon leggen, dat was iets wat erg aantrekkelijk was.
Zelf was 5 seconds of summer as één na laatste aan de beurt, waardoor Linn ook genoeg tijd had gehad om zo nu en dan te praten met Andy en Naylene. Linn vond het vooral erg leuk om verhalen te horen over de tijd waarin ze samen hadden gestudeerd en wat ze allemaal uit hadden gespookt. Zelf miste ze dat stuk van haar leven, aangezien ze nooit meer had behaald dan haar diploma voor de middelbare school. Ze had genoeg vrienden over gehouden aan haar werk, maar een vriendschap zoals die van Andy en Naylene, had ze niet. Zelfs haar vriendschap met Calum ging niet zo diep.
Tijdens het optreden van Calum was Linn wat meer naar voren gegaan, zodat ze had kunnen genieten van de muziek en wat opnames had kunnen maken met haar camera die ze soms gebruikte voor haar vlogs. Ze had ook de andere artiesten gefilmd, aangezien het niet alleen maar hun avond was, maar die van iedereen. Nadat ze een paar nummers hadden gespeeld, was Linn weer terug gegaan naar Andy en Naylene. Ondanks dat Naylene niet zo dichtbij had gestaan, kon Linn aan haar zien dat ze ongelooflijk trots was op haar vriend, die alles gaf tijdens het drummen en tevens ook de avond aan elkaar praatte alsof het niets was.
Na het optreden was het Ashton die de microfoon had gepakt en had gebaard dat ook de anderen bij hem moesten gaan staan. De avond was nog niet afgelopen, want er zou nog één act spelen en daarna zou het feest doorgaan, maar was een hoop dat hij wilde zeggen.
‘Ik wil jullie allemaal bedanken dat jullie hier zijn,’ begon Ashton, terwijl hij de ruimte rondkeek. Ondanks dat het behoorlijk vol was, wist hij precies waar Naylene stond. Achterin, naast Andy en Linn. Hij wist niet of zij door zou hebben dat hij haar kant op keek, maar hij hoopte van wel.
‘Vanavond is de eerste avond van Friends Of Friends. Het is iets wat ons allemaal raakt, iets wat we niet zomaar doen.’ Ashton ging er dieper op in, ook over hetgeen wat de organisatie precies deed die zij nu steunden met al het geld dat ze vanavond op hadden gehaald en wat dat voor hen betekende. En wat het voor hem betekende dat iedereen die hier was, ook daarvoor was gekomen.
‘Ik wil zeggen dat ik van ieder persoon in deze ruimte houd. En ik wil jullie nogmaals bedanken dat jullie aanwezig zijn bij één van de eerste, maar ook van de velen avonden die we als Friends Of Friends nog gaan organiseren.’ Zijn woorden ontvangen met een luid gejoel en geklap, wat voor Ashton betekende dat hij het goed had gedaan. Samen met de rest nam hij nogmaals afscheid van het publiek en liepen ze van het podium af. Ashton moest een omweg nemen, maar hij wist uiteindelijk bij Naylene te komen. Er waren genoeg mensen die hij nog wilde spreken en van wie hij wilde horen wat ze er van vonden, maar Naylene zou altijd bovenaan die lijst staan.
‘Nay, ik ben zo blij dat je dit allemaal hebt kunnen zien!’ zei Ashton, waarna hij haar begroette met een zweterige knuffel. Hij had nog niet de kans gehad om zich op te frissen. Het was ook niet nodig, aangezien het feest hier nog wel even door zou kunnen gaan en over een tijdje iedereen er net zo erg aan toe zou zijn als hij.
‘Jullie waren erg goed,’ complimenteerde Naylene hen. ‘En wat je zei, over waarom jullie dit doen. Je hebt het erg mooi verwoord.’ Ashton glimlachte trots. Hij dacht altijd na over wat hij ging zeggen, over welke woorden hij wilde gebruiken en wat het beste over zou komen op de mensen die tegenover hem stonden.
‘De rest van de avond wordt ook echt sick,’ zei Ashton tegen zijn vriendin. ‘We hebben Andrew nog, en daarna komt er nog een DJ. En Mike gaat ook draaien,’ legde hij uit. Hij vond het geweldig dat Michael iets had gevonden waarin hij een ander deel van zijn creativiteit kwijt kon. Dat was iets waar niet veel mensen over mee konden praten. Zelf vond hij het bijvoorbeeld erg lastig om iets te vinden wat hij ook leuk vond om te doen, buiten het maken van muziek en het schrijven van nummers. De productie-kant vond hij ook erg interessant, maar er was nog zoveel meer wat bij hem wel een kleine vonk aan liet slaan. En juist daardoor voelde Ashton zich soms wat rusteloos en besluitloos.
Wel had hij nu dit project, waar hij nog veel meer mee wilde doen. Shows over de hele wereld, als het aan hem lag. En dan zouden ze in ieder deel van de wereld weer andere artiesten uit kunnen nodigen, en goede doelen kunnen steunen die voor die landen of steden belangrijk zouden zijn. En voor de gasten die zouden komen.
‘En het is ook zo goed dat jij hier bent! Ik weet dat het vrij weinig te maken heeft met jouw werk, maar toch. Dat er iemand uit zo’n wereldje hier staat, en ons aan wil horen over hetgeen wat er op dit moment mis gaat in Los Angeles en dat je zelfs iets hebt willen doneren!’ Ashton kon het niet laten om haar nog een knuffel te geven. Hij vond he echt geweldig dat ze er was. Niet alleen omdat het betekende dat ze hem supporte, maar ook omdat het betekende dat ze deze hele avond belangrijk vond. En dat ze ook zag dat zij iets kon doen om anderen te helpen. Dat ze dat samen konden doen en iets konden betekenen voor deze stad, en misschien wel de wereld.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Normaal gesproken was Naylene niet op dit soort plaatsen gekomen. Uit haarzelf had ze misschien wel een donatie gedaan aan een goed doel, maar om zo’n avond als deze te bezoeken was niet in haar plannen opgekomen. Het was anders dan de benefietavonden die ze wel eens bezocht vanuit haar werk. De verschillende acts hadden gezorgd voor een avond vol met muziek en iedereen om haar heen had er van genoten. Dat had Ashton duidelijk ook gevoeld, want de trots was te zien op zijn gezicht, iets wat hij ook zeker mocht zijn.
“Natuurlijk!” Ondanks dat Naylene druk genoeg was met haar eigen dingen, had ze deze avond niet willen missen. Ze had Ashton willen steunen in de geweldige actie die hij samen met de rest heeft opgezet. Het was belangrijk om zoveel mogelijk mensen te laten weten wat er speelde. Een mooiere manier om het aan mensen van verschillende afkomsten, banen en standen te laten zien, was er haast niet.
“Zo kun je maar weer zien dat muziek verbindt.” Vertelde Naylene. Dat was hetgeen wat er altijd werd gezegd, maar hier was het echter te zien. Het was heel erg onbaatzuchtig van iedereen die vanavond op het podium had gestaan, om hier aan mee te werken. Ze gaven een goed voorbeeld aan de mensen die van hun muziek hielden, maar ook hele andere mensen.
Er was nog één act en om er voor te zorgen dat ze daar rustig naar konden kijken, was Naylene samen met Linn en Andy, achter Ashton aan gelopen, om het op een betere plaats te kunnen kijken. Ondanks dat ze heel veel van de muziek meekregen, merkte Naylene ook wel aan Ashton dat al zijn adrenaline er uit moest. Er werd vaak genoeg iets in haar oor gefluisterd, waardoor ze moest glimlachen. Ze was gek op de Ashton die rustig naast haar op de bank kon kruipen uren kon luisteren, maar ze was minstens net zo gek op de man die ze op het podium had gezien. Iemand die alles had gegeven en daar nu nog van bij moest komen. Diegene die samen met zijn vrienden een hele mooie avond op had gezet. Daarom had Naylene hem ook een paar keer laten weten dat ze trots op wat ze hadden bereikt.
Zo liep het hoofdevement van de avond af. Waarmee het er voor de meeste mensen opzat. Naylene had wel gemerkt dat haar hoofd steeds verder af had gedreven van het moment waar ze in hadden gezeten. Ze had iets vaker op haar horloge gekeken, omdat ze nog plannen had.
Ashton had zich op een gegeven moment op willen frissen, waardoor Naylene over was gebleven met Andy en Linn. Ook daar was er genoeg trots tegenover hun vrienden. Zeker toen Calum zich bij hen had gevoegd. Er waren genoeg knuffels, woorden die aangaven hoe trots ze wel niet waren, maar ook vooral heel erg veel bescheidenheid van Calum zijn kant. Al had hij alle knuffels wel dankbaar in ontvangst genomen, zeker door de manier waarop Linn met hem had gepraat. Iets wat ze vaak ook terug zag in de manier waarop Calum zelf zijn vrienden aansprak, alsof ze het mooiste waren wat hij ooit had gezien. Soms verdiende Calum dat zelf ook, dus Naylene had hem ook wat complimenten gegeven.
Het duurde niet lang voordat Ashton zich ook weer bij hen voegde. Hij had zich opgefrist en leek helemaal klaar te zijn voor wat de rest van de avond hen te bieden had.
“Let’s go!” Ashton stond nog bijna niet te stuiteren op zijn plaats, duidelijk nog helemaal gegrepen door de adrenaline. Naylene wist echter dat ze er nu doorheen moest gaan. Ze was namelijk niet van plan om mee te gaan naar de afterparty die er was geregeld. Daar voor in plaats wilde ze even langs huis om Watts uit te laten, om vervolgens de rest van haar nacht door te brengen op kantoor. Er lag nog een stapel vol met werk op haar te wachten en daar wilde ze zich al deels doorheen werken.
“Ash.” Naylene pakte de hand van Ashton vast, omdat hij al van plan was om weg te lopen, om hen allen een weg te leiden naar de zaal waar de afterparty zou worden gehouden.
“Wat is er?” Ashton draaide zich om en leek haar redelijk bezorgd aan te kijken.
“Ik ga niet mee. Ik moet zo naar kantoor.” Ze wilde er wel voor zorgen dat haar hond alles had wat hij zou moeten hebben. Gelukkig woonde ze niet ver van het kantoor op en zou het nu niet zo heel erg druk op straat zijn. Daarbij zou ze nog de hele nacht hebben om te werken, misschien nog een klein dutje te doen en te douchen, voordat ze in de ochtend weer werd ontvangen door haar collega’s.
“Wat?! Nu?! Het is midden in de nacht tegen de tijd dat je daar bent!” Naylene haalde haar schouders op. Daar was ze zich ook van bewust, samen met het feit dat ze waarschijnlijk niet heel erg veel slaap zou krijgen deze nacht. Gelukkig hoefde ze hierna nog maar twee dagen voordat het weekend was. Maar daarvoor zou er wel veel gebeuren en daar moest ze op voorbereid zijn, dat wilde ze doen.
“Het kantoor is gewoon open, dus de tijd maakt niet zo heel erg veel uit.” Als ze hier zou blijven dan zou het ook tegen de ochtend worden eer dat ze een keer thuis zou zijn. Terwijl ze dan ook morgen nog op kantoor moest verschijnen. Het verschil was echter dat ze hier heel wat drank aangeboden zo krijgen en dat was niet heel verstandig.
“Wat?! Dat slaat echt nergens op!”
“Ze doen het zodat mensen een plaats hebben om te werken. Soms wordt het gewoon laat. Het is daar altijd -”
“Dat is niet wat ik bedoel! Het is belachelijk dat je hier weg gaat!”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ash, ik moet echt nog even naar het kantoor,’ probeerde Naylene aan hem duidelijk te maken, maar Ashton schudde zijn hoofd. Ze hoefde niet naar het kantoor. Dat sloeg nergens op. Het was letterlijk bijna midden in de nacht. Ze zou de enige daar zijn en wat zou ze daar gaan doen? Werken? Het was zaterdagnacht. Bijna zondagochtend, zelfs. Dat was geen tijd om te werken. En sinds wanneer moest ze opeens zo laat nog ergens aan werken? Hij had haar er helemaal niet over gehoord.
‘Als je niet mee wil, dan hoef je niet mee! Maar je hoeft niet een smoes te verzinnen!’ zei Ashton tegen haar. Hij kon niet bedenken wat het anders moest zijn. Het moest wel een domme smoes zijn om niet mee te hoeven. Hij zou haar nooit dwingen, of van haar eisen dat ze met hem mee moest. Hij snapte echter niet waarom zij zou liegen over hetgeen wat ze zou gaan doen.
‘Het is geen smoes? Ash, ik moet echt aan het werk. Het is een hele grote zaak. Een compleet andere dan die ik normaal krijg en het is belangrijk dat ik het goed doe!’
‘Oh, een hele belangrijke zaak? Waarom weet ik dat dan niet?!’ Naylene vertelde hem vaak over haar werk. Ze kon niet altijd in detail treden over welke mensen ze precies hielp, of waar de zaken over gingen, maar ze vertelde wel over waar ze mee bezig was en hoe belangrijk het soms wel niet was. Als ze echt een grote zaak te pakken had, eentje die nieuw voor haar was, dan had ze dat wel aan hem verteld! Tenminste, daar ging hij vanuit. Als hij iets nieuws deed, zoals het organiseren van deze avond, dan was Naylene ook de eerste persoon die daar van hoorde!
Dit was een avond die hij met Naylene wilde delen. Het was echt een belangrijk iets. Niet alleen voor hem, maar ook voor de rest van de mensen die mee hadden gewerkt om deze avond goed te laten verlopen. En ze hadden het zo goed gedaan, want van wat Ashton wist, was er best wel wat geld binnen gekomen dat naar het goede doel zou gaan. Dat was iets wat gevierd moest worden, in zijn ogen. En dat wilde hij het liefst doen met de mensen van wie hij hield. Naylene stond helemaal bovenaan die lijst, wat betekende dat ze in zijn ogen mee moest.
‘Ash, kom op,’ zei Calum, die zijn hand op zijn borstkas legde en probeerde zijn blik te vangen. ‘Ze zegt dat ze moet werken, dus dat zal dan ook wel moeten. Wij hebben hier vanavond belangrijk werk gedaan en dat is iets wat Naylene nu ook gaat doet.’ Ondanks dat de woorden van Calum erg logisch klonken, en ze waarschijnlijk ook waar waren, wilde Ashton het niet aannemen.
Linn, die naast Calum stond, zag er uit alsof ze zich er ook mee wilde bemoeien. Iets hield haar echter tegen en dat was waarschijnlijk een gebaar of een blik van Calum geweest.
‘Het is gewoon bullshit dat je er nu pas mee komt!’ zei Ashton tegen Naylene, terwijl hij Calum zijn hand aan de kant duwde. ‘Je had de hele week om er iets over te zeggen! Want als het echt zo belangrijk is, dan is het vanavond niet opeens in je schoot komen vallen. Je hebt gewacht tot het laatste moment om er iets over te zeggen en dat is gewoon fucking bullshit!’ Ze had het eerder aan hem kunnen laten weten. Ze had hem kunnen vertellen dat er nog iets anders was wat ze had moeten doen en in plaats daarvan, had ze gewacht tot nu om hem te laten weten dat ze weg zou moeten.
‘Ik ben er de hele avond geweest?’ Ashton merkte wel aan Naylene dat er iets veranderde in haar houding. Dat de manier waarop hij nu met haar praatte, niet werd gewaardeerd en dat ze daar op een bepaalde manier op reageerde. Het was ook niet voor niets dat Calum hem enigszins al tegen had willen houden en hem had willen kalmeren.
‘Goed, ga maar. Het maakt me ook niks uit. Jou duidelijk ook niet.’ Ashton liep langs Naylene, Calum en Linn heen en hij werd al snel gevolgd door Calum. Buiten stonden er een paar fans op hen te wachten en zowel Luke als Michael waren in gesprek, maar Ashton voelde er weinig voor om nu nog voor iemand te stoppen. Pas een eindje verderop stopte hij met lopen en pakte hij zijn telefoon om een uber te regelen, zodat hij hier zo snel mogelijk weg kon gaan.
Calum had hem ingehaald, maar hij bleef stil. Dat was iets wat Ashton wel altijd waardeerde aan zijn beste vriend. Er hoefde niet altijd gepraat te worden, zelfs niet op dit soort momenten.
‘Wat had je in gedachten? Dan laat ik Linn weten dat we daar naar toe gaan.’ Ashton haalde zijn schouders op. Als ze maar ergens naar toe konden gaan. Het maakte hem nu niet eens iets uit dat Linn ook mee zou gaan en dat ze waarschijnlijk de hele avond aan Calum zou hangen. Naylene had zijn avond toch al verpest door mee te delen dat ze niet mee kon, en door ook nog eens iets wat ontzettend belangrijk was, voor hem te verzwijgen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was een doordeweekse avond, een dag waarop een groot deel van het publiek de volgende dag weer in de schoolbanken hadden moeten zitten of werden verwacht op hun werk. Naylene was één van die mensen en daarmee had ze wel verwacht dat Ashton daar ook rekening mee had gehouden. In ieder geval met het feit dat ze niet de hele avond zomaar drank naar binnen had kunnen gieten. Ze had haar plannen bewust verzwegen, om geen donkere wolk boven de avond te laten hangen. Ze was namelijk vanaf het begin al van plan geweest om de hele show te bekijken, wat in haar ogen het belangrijkste was van de hele avond. Dat Ashton nu uit wilde gaan, was alleen nog maar een extraatje. Naylene snapte wel dat hij alles er even uit wilde gooien, maar dat kon hij ook zonder haar.
Ondanks dat Naylene uit probeerde te leggen wat er aan de hand was, wilde Ashton er weinig van hebben. Gedreven door het enthousiasme dat de hele avond al door zijn lichaam heen was gegaan. Ergens kon ze het hem ook niet kwalijk nemen. Ze had hem immers niet over haar zaak verteld, maar hij was er wel degelijk. Iets wat ze ook wel bewust had gedaan. Voor haar was het iets heel erg nieuws. Nieuw en spannend, iets wat misschien maar voor één keer was, als ze haar kaarten niet goed speelde. Het idee dat ze buiten haar comfortzone stapte in haar werk, vond ze ergens een heel eng idee. Naylene had dan ook op haar eigen manier willen ontdekken wat er van zou komen. Pas wanneer ze er zeker van was dat het een succesverhaal kon worden, zou ze het zeggen. Zelfs tegen Ashton. Misschien zelfs tegen haarzelf. Dan pas zou ze zichzelf vertellen dat ze het kon.
“Gaat het?” Zowel Andy als Linn en Calum hadden alles meegekregen. Linn was echter diegene die als eerste naar Naylene toe was gestapt toen Ashton weg was gestormd. Ze had haar arm om Naylene heen geslagen en ging zachtjes met haar vingers over haar arm, in een geruststellende beweging.
“Ja hoor.” Verzuchtte Naylene. “Dit was niet mijn bedoeling, ik wilde de avond niet verpesten. Maar ik had gedacht dat Ashton het wel iets beter op zou pakken. Ik ben bij hetgeen geweest wat het belangrijkste was voor iedereen. Dit is gewoon een feestje.” Een feest dat misschien kwam door hetgeen wat ze hadden gedaan, maar verder zou het niet veel verschillen met de andere avonden waarop ze uit waren gegaan. Dat Naylene daar al niet zo van hield, was al geen verrassing.
Naylene sloeg haar armen om Linn heen. Ze had gezien dat ze klaar was geweest om het voor haar op te nemen. Dat ze het niet had gedaan was misschien wel beter geweest, want anders was Ashton sowieso door het lint heen gegaan. De woorden van Calum waren al niet heel erg goed gevallen. “Dankjewel. Ik ga. Ik hoop dat jullie nog van de rest van de avond kunnen genieten. Zorg er maar voor dat het niet te veel in de lucht blijft hangen.” Een paar drankjes en het zou wel weer recht worden getrokken. Naylene zou op een ander moment wel met Ashton praten.
“Go slay them.” Zei Linn lachend, waardoor Naylene ook even moest lachen.
Zoals ze al in haar hoofd had gehad, nam Naylene een taxi naar huis. Ergens was ze wel blij dat ze Ashton niet nog buiten tegen was gekomen. Eenmaal thuis liep ze samen met Watts een rondje, zodat hij zijn behoefte had kunnen doen. Zonder zich nog om te kleden, ging ze vervolgens naar het kantoor. In het grote gebouw waren enkele verdiepingen nog verlicht. Zoals de begane grond, waar beveiligers de boel in de gaten hielden. Met haar pasje kwam ze met gemak naar binnen. Uiteindelijk was ze tegen half één geïnstalleerd met de dossiers die ze nodig had, haar laptop en een grote kop koffie. Ondanks dat ze de vermoeidheid nog niet voelde, zou ze daar uiteindelijk wel tegen moeten vechten.
Zo gaf ze zich helemaal over aan de strafrechtzaak die ze samen met één van haar collega’s zou gaan voeren. Naylene had vanaf het moment dat ze kans had gemaakt op haar nieuwe positie binnen het kantoor, al wel aangegeven dat ze het wel zag zitten om zich ook op andere vlakken in te gaan zetten. Een collega had haar enkele weken voorgelegd of ze het had zien zitten om iets samen te doen, omdat het een grote zaak was. Een die wel maanden, misschien wel jaren zou kunnen duren. Aankomende vrijdag was enkel de voorgeleiding, maar om daar op voorbereid te zijn moest Naylene wel een dossier doorlezen dat bestond uit enkele honderden bladzijden. Toch wilde ze er op het moment alles aan doen om de voorlopige hechtenis van hun cliënt te laten opheffen.
Een paar uur later ging de telefoon die op Naylene haar bureau stond af. Op het display werd aangegeven dat het de beveiliging was, daarom besloot ze hem ook op te nemen, wellicht dat ze controleerden hoeveel mensen nog in het gebouw waren.
“Mevrouw Kimbell. Er staat hier een man bij de balie, die beweerd een afspraak met u te hebben.”
“Niet echt een afspraak, maar ze weet wie ik ben en zonder afspraak laten jullie er blijkbaar niet door!” Naylene kon de stem van Ashton aan de andere kant van de telefoon horen, waardoor ze zuchtte. Het was geen goed teken dat hij hier heen was gekomen en al zeker niet dat hij op de manier aan het praten was.
“Laat hem maar verder.” Verzuchtte Naylene, ondanks dat ze wist dat het niet het beste idee was. Om hem nu weg te laten sturen, zou voor Ashton allerlei nadelige gevolgen kunnen hebben. Zeker omdat het had geklonken alsof hij zich niet weg had willen laten sturen en de beveiliging daardoor al snel geneigd was om de politie er bij te halen.
“Weet u het zeker?”
“Ja ik weet het zeker. Ik weet wie het is. Kunt u hem even helpen herinneren dat hij op de vierendertigste verdieping moet zijn?”
Naylene legde de telefoon al op en liep, met gepaste ergernis naar de lift. Op het moment had ze helemaal geen zin in Ashton, zeker niet als hij dronken was. Er was echter weinig keuze.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Ashton was de rest van de nacht een waas geweest. Samen met Calum had hij een club uitgekozen waar ze naar toe waren gegaan en zodra ze er binnen waren geweest, hadden ze al wat drank besteld. Linn, Andy en nog een paar anderen hadden hun al snel vergezeld. Zo nu en dan was Naylene nog in zijn hoofd opgekomen en hij had zelfs Andy geprobeerd uit te horen. Of hij wel wat had geweten van de zaak waar Naylene het over had gehad en waarom ze zou hebben besloten om het op deze manier aan te pakken. Andy had echter ook niks geweten van Naylene haar plannen en hij had dan ook meerdere malen benadrukt dat het echt iets was wat hij met Naylene moest bespreken. En dat was ook precies hetgeen wat hij zou gaan doen.
Met wat moeite had hij het adres van Naylene haar kantoor opgezocht online en had hij weer een taxi besteld die hem daar naar toe zou kunnen brengen. Tijdens zijn rit had hij bezorgde ritjes van Calum gekregen, omdat hij opeens was verdwenen. Ashton had een foto gestuurd en erbij gezet dat hij onderweg was naar Naylene. Calum was gestopt met reageren, dus hij ging er vanuit dat het zo goed was.
Bij de ingang van het kantoor hadden ze behoorlijk moeilijk gedaan. Ashton had naar Naylene gewild, maar ze hadden hem er niet zomaar langs gelaten en toen had hij in zijn dronken bui geroepen dat ze haar maar zouden moeten bellen, want dan zou Naylene wel kunnen vertellen wie hij was en dat hij hier gewoon mocht zijn, net zoals dat zij dat ook mocht. Uiteindelijk had hij Naylene haar stem aan de telefoon gehoord en had één van de beveiligers hem naar de lift gebracht. Daar hadden ze zelfs voor hem op het knopje gedrukt.
‘Ik weet wel waar ik moet zijn,’ mompelde Ashton toen de deuren eenmaal dicht gingen. Hij trok zijn jasje recht en haalde een hand door zijn rode haren, die al lang niet meer de vorm hadden die ze aan het begin van de avond hadden gehad.
Het duurde even, maar de liftdeuren gleden uiteindelijk open. Tot zijn verbazing stond Naylene al voor de lift te wachten. ‘Nay!’ riep Ashton dan ook uit, waarna hij de lift uitstapte. Hij keek om zich heen. Het kantoor zag er heel anders uit, nu de meeste lichten niet aan waren en het buiten zo donker was.
‘Ash, wat doe je hier? Je kunt hier niet zomaar op komen dagen, zeker niet zo,’ zei Naylene en ze knikte naar hem. Ashton snapte niet wat ze daar precies mee bedoelde. Dit was niet anders dan dat hij haar op kwam halen voor een lunch of een andere afspraak die ze samen hadden gemaakt. Misschien bedoelde ze wel dat hij hier niet midden in de nacht kon zijn, maar zij kon dat ook niet.
‘Jawel, luister,’ zei Ashton. ‘Ik was met Andy aan het praten, en hij zei dat ik het met jou moest bespreken. Hij had gelijk, dus nu ben ik hier. En eigenlijk is dit dus Andy zijn schuld, en niet die van mij,’ zei Ashton, waar ook een hoop wilde handgebaren bij kwamen kijken.
Naylene zuchtte en schudde haar hoofd, waarna ze Ashton zijn arm vastnam. ‘Kom, dan gaan we naar mijn kantoor.’
‘Nee, we moeten juist niet hier zijn!’ protesteerde Ashton. Dat was juist het hele punt. Dat Naylene alles aan het bullshiten was en dat het nergens op sloeg dat ze in het midden van de nacht aan het werk was aan één of ander ding. Dat vond Ashton alles behalve logisch. Toch kreeg Naylene het voor elkaar om hem mee te nemen naar haar kantoor. Daar plaatste ze hem op de bank en vervolgens gaf ze hem een mok gevuld met water uit de machine die ze daar had staan. Ze had ook werkelijk alles in haar kantoor, bedacht Ashton zich. Het was een stuk beter ingericht dan de meeste kleedkamers waar hij zijn leven in doorbracht.
Naylene pakte haar telefoon en controleerde die. ‘Weet Cal dat je hier bent?’
Ashton knikte. ‘Ja, ja. Cal weet het al.’ Niet dat Calum het moest weten, maar hij wist het wel. Het was Ashton een raadsel waarom dat zo belangrijk was voor zowel Naylene als Calum. Alsof zijn locatie echt iets uitmaakte. Hij deed geen domme dingen. Hij had enkel zijn vriendin opgezocht, zodat ze weer samen terug zouden kunnen gaan naar de stad.
‘Nou, schiet op. Dan kunnen we weer naar de stad. Cal en Linn zijn vast nog ergens. Volgens mij is Andy al naar huis, maar die twee weten wel hoe je moet feesten.’ Ashton had de rest van de nacht toegekeken hoe Calum en Linn van het ene naar het andere drankje waren gegaan, en hoeveel ze wel niet samen hadden gedanst. Dat was iets wat hij het liefst ook met Naylene wilde doen. Daarom was hij hier. Dat, en om te praten. Welke als eerste kwam, maakte hem niks uit.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een klein kind. Zo voelde het een beetje om Ashton tegenover op het moment tegenover zich te hebben. Naylene was er al klaar mee geweest toen ze het telefoontje van beneden had gekregen, nu ze echter kon zien hoe erg hij er wel niet aan toe was, moest Naylene haar best doen om hem niet meteen weer terug in de lift te drukken, om hem te vertellen dat hij naar huis moest om te ontnuchteren. Het was ook dat ze wist dat Ashton daardoor heel wat drama zou gaan schoppen en zij diegene was die daar problemen mee zou krijgen.
Daarom was Naylene voor de andere aanpak gegaan. Ze hoopte dat ze hem duidelijk kon maken dat hij beter naar huis kon gaan om te slapen en dat ze op een ander moment wel verder konden praten. Ashton leek daar echter nog geen fan te zijn, want hij had nog helemaal in zijn hoofd dat ze terug zouden gaan naar welke club ze zich ook hadden bevonden.
“Ik ga helemaal nergens met je naar toe.” Naylene leunde op de hoek van haar bureau en had haar armen over elkaar heen geslagen. Op het moment kon ze niets anders dan irritatie voelen voor Ashton. De manier waarop hij sprak, de handgebaren die hij maakte, zelfs de gebiedende toon in zijn stem die haar probeerde te vertellen wat ze moest doen. De trots die ze een paar uur geleden nog naar hem toe had gevoeld, was nergens meer te bekennen. Zelfs de liefde die ze voor hem voelde leek, voor even, als sneeuw voor de zon verdwenen.
“Maar Nay! We moeten feesten! Met je drinken en dansen. Dan kan ik je vergeven voor hetgeen wat je hebt gedaan?”
“Ten eerste, ik moet niets. Zeker niet als jij het me gebiedt.” Wees Naylene hem terecht. Hij kon misschien willen dat ze een avond zouden gaan feesten. Deze avond zou dat zeker niet worden, helemaal niet op deze manier. Dat had hij nu al wel voor hemzelf verpest. Nou was ze het nooit van plan geweest en daar moest hij ook vrede mee hebben.
“Daarbij heb ik niets gedaan. Zoals ik al heb gezegd, ik ben bij de benefiet geweest. Waar deze hele avond om ging. Om een goed doel. Niet om een fucking feest wat jij er na van wil maken.” Naylene snapte echt wel dat ze even alles van zich af hadden willen gooien. Iedereen die mee had gewerkt aan de avond, had dat ook zeker verdiend. Voor haar betekende het echter niet meteen dat ze ook verplicht was om mee te gaan. Ze snapte ook wel dat het niet heel slim was om er nu op deze manier over te praten, maar ze was klaar met het hele gedrag van Ashton.
“Het was heel erg leuk! Maar het is nog zoveel leuker als je er bij bent! Maar dat is niet het enige, want we moeten ook praten over het feit dat je dingen niet hebt gezegd! Of hebt gelogen over wat je hier bent gaan doen.”
Naylene keek om naar haar papieren, alsof daar nog over gelogen kon worden. Daarbij had ze niet gelogen, ze had hem iets niet verteld. Dat was iets heel erg anders. Naylene was niet iemand die meteen van alles van de daken afschreeuwde, ze was veel te bang dat hetgeen waar ze mee bezig was alsnog zou mislukken, terwijl ze iedereen had verteld dat ze het ging doen. Dat had ze dan ook pas willen vertellen als ze zeker was geweest dat het een goede kant op was gegaan. Iets wat best een paar maanden had kunnen duren.
“Dat is niet iets wat ik nu met je ga bespreken.” Naylene had haar eigen redenen om dingen niet te vertellen. Alsof zij wist wat Ashton ieder moment van de dag deed. Natuurlijk vertelde hij wel eens over nieuwe nummers, maar het was niet iets waar ze maar over door bleef vragen. Ze hoefde de nummers niet te horen. Voor haar voelde het nu een beetje alsof ze Ashton wel in alles wat ze deed mee had moeten nemen. Iets wat ze gewoonweg niet zo prettig vond.
“Dan gaan we!” Het was alsof Ashton gewoon helemaal niets meekreeg van wat ze zei en dat begon haar echt heel erg te irriteren. Ze had wel door dat hij twee opties in zijn hoofd had en dat hij daar niet van week. Ze zouden of nu naar de club gaan waar Linn en Calum misschien nog waren of ze zouden bespreken waarom Naylene hem niet had verteld dat ze een nieuwe zaak had. Beiden zou niet gebeuren al je het aan haar zou vragen.
“Oh fuck you Ashton.” Naylene begon met de seconden meer gefrustreerd te raken en ergens had ze de neiging om hem uit de kamer te trekken. Ergens was ze echter ook blij dat het nu gebeurde en niet ergens tegen de ochtend, want nu zou niemand het meekrijgen. Al moest ze nog wel heel excuses maken naar de bewaking.
“Oh, is dat wat je wil doen? Daar zeg ik ook geen nee tegen. Kom hier.” Ashton wenkte haar al met zijn vinger en keek haar met een duidelijk blik in zijn ogen aan.
“Dat was niet wat ik bedoelde!” Naylene kon het niet laten om met haar hand tegen haar voorhoofd aan te slaan. Ze was er nu toch echt wel klaar mee, maar ze wist niet wat ze er precies aan moest doen. Ashton naar huis sturen was niet het beste idee, maar ze zou het ook niet voor elkaar krijgen. Stil krijgen was al niet te doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene was duidelijk geërgerd met hoe hij zich gedroeg, maar het maakte Ashton vrij weinig uit. Hij was ook geërgerd door haar gedrag. Ze bleef maar denken aan haar werk en ze kon het niet eens waarderen dat hij haar speciaal op had gezocht om te zorgen dat ze mee terug zou gaan de stad in. En nu had ze het net over seks gehad, maar bleek dat niet te zijn waar ze op had gedoeld. Naylene was op het moment behoorlijk moeilijk te volgen.
‘Nou, als jij niet weg wil, ga ik dat ook niet,’ besloot Ashton. Hij zou niet terug gaan zonder Naylene. Dat was wel het laatste wat hij zou gaan doen. Want als hij Naylene hier achter zou laten, zou hij haar de rest van de nacht niet meer zien en waarschijnlijk de volgende dag ook niet. Als Naylene hier zo nodig wilde blijven, dan zouden ze dat maar doen. Het was een stuk saaier dan de nacht die Ashton in gedachten had gehad, maar hij was tenminste bij Naylene. Dat maakte dat hij in zijn hoofd al één stap verder was dan dat hij een paar uur geleden was geweest.
‘Ash, ik denk niet dat-‘
‘Jij blijft hier, dus ik blijf hier.’ Naylene had daar geen keuze in en hij vond dat ze het daar zelf naar had gemaakt. Naylene zuchtte en leek te besluiten dat hij geen aandacht meer kreeg, want ze draaide zich om en liep terug naar haar bureau. Daar ging ze zitten, scheen ze haar bureaulamp wat meer op de papieren voor zich en ging verder met haar werk.
Teleurgesteld keek Ashton naar zijn vriendin, waarna hij zich onderuit liet zakken op de bank, Het was een bank die haast te klein voor hem was, aangezien hij ook niet bedoeld was om languit op te liggen. Nu hij er over nadacht, was het sowieso vreemd dat Naylene een bank in haar kantoor had staan. Het was niet alsof ze daar wel eens op zat.
Nog een paar keer vroeg Ashton wat Naylene nou eigenlijk aan het doen was en waarom ze hem niks had verteld, maar hij kreeg er geen reactie op. Hij bleef tevens ook heen en weer draaien op de bank en had een paar kussens onder zijn hoofd gelegd. Dat, in combinatie met de geconsumeerde alcohol en alle energie die hij had verbruikt deze avond, zorgde er voor dat hij al snel wegzakte in een diepe slaap.
De volgende ochtend werd Ashton wakker door de zon die in zijn gezicht scheen. Dat hij op de bank had geslapen, voelde hij meteen in zijn rug. De eerste paar seconden was hij erg verrast door de omgeving waarin hij wakker werd. Het duurde dan ook even voordat hij het kantoor van Naylene er in herkende.
Langzaam kwam alles van de vorige avond terug. Niet alleen de eerste benefitavond, maar ook de ruzie met Naylene. Ze had opeens ergens aan moeten werken. Iets wat ze voor hem verzwegen had. En ze had niet mee gewild om de avond te vieren, terwijl hij haar daar wel graag had willen hebben. En na heel wat drank en gesprekken met anderen, had hij haar opgezocht op haar werk. Waar ze wonder boven wonder nog was geweest.
Ashton wreef in zijn ogen en kwam langzaam overeind. Hij keek om zich heen, aangezien Naylene nergens was te bekennen. Op de grond lag zijn jasje, waarvan hij zeker had geweten dat hij die nog aan had gehad toen hij was gaan slapen. Misschien had Naylene die nog over hem heen gelegd, om als een dekentje te dienen.
Ashton raapte hem van de grond en trok hem aan. Zijn handen gleden in zijn zakken, opzoek naar zijn telefoon. Daar vond hij echter een opgevouwen briefje. Hij haalde hem uit zijn zak en vouwde hem open. Op het briefje herkende hij het handschrift van Naylene, waar stond dat ze naar huis was gegaan om Watts uit te laten en binnen een uur terug zou zijn. Ashton had echter geen idee wanneer ze weg was gegaan. Het kon al bijna een uur geleden zijn, maar ook slechts tien minuten. Ashton wist ook niet of het de bedoeling was dat hij wachtte op Naylene, maar hij besloot het wel te doen. Hij had misschien wel een kater, maar hij zou het gesprek nu niet uit de weg gaan.
Er ging nog zo’n vijftien minuten voorbij voordat Naylene terug kwam. Ze kwam terug met een houder die twee koffiebekers vasthield en een bruine zak, waarschijnlijk gevuld met eten. Deze zette ze op het bureau en ze haalde haar eigen koffie er uit, waar ze een slok van nam.
‘Eh, goedemorgen,’ zei Ashton, aangezien Naylene meteen weer de papieren er bij had gepakt en klaar leek te zijn om te gaan werken. Als dat zo was, dan snapte Ashton er echt niks meer van. Het leek er al op dat ze een hele nacht door had gehaald. Of misschien had ze wel ergens kort geslapen, maar had hij er niks van gemerkt. Hoe dan ook, dit was gekkenwerk.
‘Is het dat?’ vroeg Naylene. Ashton haalde zijn schouders op en liep naar het bureau, waar hij de beker met koffie uit de houder haalde. Hij ging iets op zijn tenen staan, zodat hij mee kon lezen met hetgeen wat Naylene aan het doen was.
‘Het kan toch niet dat je nu weer verder gaat, nadat je vannacht ook nog hebt gewerkt?’ vroeg hij aan haar. Hij wist dat zijn werk ook nog wel eens langer door kon gaan en dat het soms kon gebeuren dat er een nacht door moest worden gehaald. Hij was niet het perfecte voorbeeld van tijdmanagement en stoppen wanneer het genoeg was, maar dit sloeg echt alles.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Tot haar opluchting was Ashton behoorlijk snel in slaap gevallen. Ondanks dat het niet de bedoeling was, had Naylene hem maar op de bank laten liggen. Op die manier had ze ook weinig last van hem gehad. Zelf had ze haar nacht doorgebracht achter haar bureau. Iets wat ze nu weer op wilde pakken nadat ze even een pauze had genomen en naar huis was gegaan zodat ze ook voor Watts had kunnen zorgen.
Nu ze terug was, werd Naylene echter meteen weer in alles gezogen wat die nacht gelukkig weg was gevallen doordat Ashton was gaan slapen. Ergens had Naylene stiekem een beetje gehoopt dat hij het kantoor had verlaten en dat ze pas later hoefden te praten over hetgeen wat er precies was gebeurd. Dat leek haar echter niet gegund te zijn. Ashton leek het haar niet te gunnen omdat hij meteen over haar werk begon.
“Dat gaat prima.” Natuurlijk merkte Naylene ook wel dat ze moe was. Daar had ze echter pas thuis voor als ze vanavond thuis zou zijn. Misschien dat ze vanmiddag nog even een dutje kon doen en het werk nog iets langer door kon trekken. Het was nou eenmaal belangrijk dat ze alles duidelijk voor zich had. Aan de andere kant moest ze morgen wel wakker op zitting komen.
“Als je zo doorgaat overwerk je jezelf nog.” Er klonkt een bezorgdheid in de toon van Ashton. Naylene kon echter ook een soort van irritatie horen. Waarschijnlijk was hij nog niet over zijn gedachten van vannacht heen. Iets waar ze geen verontschuldigingen voor aan ging bieden, het was niet iets geweest wat zij had gedaan, maar eerder iets wat Ashton had gevoeld.
“Dat valt wel mee.” Naylene nam een slok van haar koffie en keek daarmee op van de papieren die ze in haar handen had. “Alsof jij niet eens een nachtje door hebt gehaald om een nummer af te schrijven.” Vast nog wel vaker dan één keer. Ze kende Ashton en als hij zich ergens op had gericht, dan deed hij er ook alles aan om het af te krijgen. Naylene kon dat zelf iets verder loslaten. Nu had ze echt iets moeten doen wat heel erg belangrijk was.
“Daar gaat het niet om!” Ashton gooide zijn vrije arm in de lucht, waar Naylene alleen haar ogen op kon rollen.
“Dat je na deze nacht nog zin hebt om überhaupt zo te praten.” Hij was aanwezig, zoals hij altijd was. Waar Naylene het normaal leuk kon, irriteerde het haar nu alleen maar meer en meer. Het liefst wilde ze dat hij op zou staan en weg zou gaan. Ze durfde hem echter niet aan te geven dat hij op het moment niet welkom was.
“Waarom doe je zo?”
“Doe ik zo?” vroeg Naylene verbaasd, alsof ze een uitleg verschuldigd was voor haar gedrag. Wat hij veroorzaakt had!
Naylene stond op van haar bureaustoel, zodat ze in ieder geval op gelijke hoogte was met Ashton. Ze had aan hem kunnen merken dat hij alsnog probeerde te vissen waar ze mee bezig was. Iets wat ten eerste al niet mocht, omdat het om privacygevoelige informatie ging, daarbij ging het hem nu helemaal niets meer aan, nu hij op deze manier had gereageerd.
“Ja. Je doet echt vreemd. Vannacht al, toen je ineens hier naar toe moest om iets belangrijks, terwijl je dat helemaal nooit hebt besproken. Dat terwijl we iets heel erg moois te vieren hadden. En nu weer.”
Naylene haalde diep adem, maar door het slaapgebrek kon ze niet meer de tijd vinden om rustig te worden. De woorden van Ashton werkten op haar zenuwen, iets wat hij ook best wel mocht weten. “Ik ben vannacht weg gegaan ná de show. Na hetgeen waar de avond over ging. Ik snap dat je het wilde vieren en dat heb je kunnen doen. Dat was echter niet iets waar ik je in hoefde te steunen. Een feest, dat is iets wat ieder moment kan.” Natuurlijk was ze wel van plan geweest om het in te halen, hem misschien mee uit eten te nemen. Op het moment twijfelde ze daar ook over.
“Daarbij snap ik gewoon niet waar je nu nog moeilijk over doet.” Naylene bekeek Ashton, misschien kwam het door het gebrek aan slaap, of had hij een vreselijke kater, maar hij leek ook klaar te zijn met haar. Hij had zijn kaken op elkaar geklemd en de rest van zijn gezicht stond ook strak van de spanning, iets wat ze zelf ook voelde.
“Dit is iets groots Nay!”
“Wat nou?! Het is niet alsof het hierna nog een keer gaat gebeuren. We weten allebei hoe je bent, je kunt dingen gewoonweg niet afmaken.” Die sneer was misschien niet verdiend, maar in sommige dingen zeker waar in Naylene haar ogen. Ashton had haar vaak genoeg verteld over alle ideeën die ze op hadden gezet, maar dan maar bij één dag waren gebleven. Of zelfs nooit echt iets waren geworden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld