Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn hand plaatste hij rond het houten deurkozijn wat zich langs de muur bevond, afwachtend naar wat Addison hem nog wilde vertellen. De haast en tevens het gevoel dat wanneer hij te laat zou vertrekken, meneer Genovese allang de benen zou hebben genomen, ging door hem heen. Tijd was geld, zoals altijd werd gezegd. Normaal gesproken had Jack ze voor gek verklaard maar nu wist hij dat het wel degelijk waar was. Maffiosi hadden vele betere dingen te doen dan minutenlang wachten op een of andere buitenlandse jongere, om vervolgens drugs ofwel wapens in te kopen. Voor hem immers honderden anderen, nietwaar?
"You won't be alone, Addison," zei hij haar wat stug. Zijn vingers versterkten de greep enigszins in het hout, als hij de weg naar de gang onderbrak en stilstaand op zijn plek bleef. Haar opmerking vond hij vreemd, vooral aangezien ze nog geen week geleden alles had gedaan om van hem af te komen. Ze had vast en zeker zo nog een slachtoffer erbij gemaakt zodra het betekende dat ze voor eeuwig van hem verlost zou zijn. En nu probeerde ze hem ook nog wijs te maken dat ze wilde dat hij bleef. Zoals hij het zag wilde ze gebruik maken van de situatie, wat hij haar niet kwalijk kon nemen. In haar positie had hij misschien wel hetzelfde gedaan.
Hij ontweek haar blikken en haalde zijn hand van het afgesleten hout af, waarna hij wederom een zucht liet horen. "There are too many people in here. You shouldn't feel alone in a house like this one." Ongeduldigheid was bij hem in zowel zijn stem als zijn houding te bekennen. Hij had dan wel geen idee van het bedrag wat hij ermee zou verdienen om zijn schuld mee af te kunnen betalen; hij ging voor alles wat hij krijgen kon.
Zijn ogen vielen op de klok aan de muur die naar zijn ongenoegen hem alleen maar meer ongeduld gaf dan hij al in zich voelde. Seconden tikten aan hem voorbij, kostbare seconden, terwijl hij besloot om de discussie met Addison aan te gaan over iets waarvoor hij de tijd helemaal niet had.
Jack wist dat hij beter weg kon lopen en hij haar wel achter moest laten. Wat moest hij met Addison bij een drugsdeal? Ze zou enkel een last zijn bij een onderhandeling als deze, al helemaal nu hij geen argwaan op mocht wekken bij Luciano. Het plan dat hij uit moest voeren was er een die ten koste van alles geheim moest blijven. Het was de enige kans die ze hadden om een belangrijke schakel in de bende van de vijand te elimineren. Daar kon hij haar toch niet bij hebben?
"Look, you'll be fine, okay? If you're lucky, Semion'll be in a bad mood today and you might be one of the only ones that'll be left in here. The drunk people probably'll be gone anyway. Maybe you can get some sleep or somethin'."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Normaliter was ze Jack liever kwijt dan rijk geweest, dit keer daarin tegen had ze Jack liever bij haar. Ze voelde zich een stuk veiliger bij hem, hij had onbewust haar vertrouwen gewonnen. Haar hart ging ontzettend snel tekeer doordat ze lichtelijk in paniek was. Beelden van de dagen die ze in de kelder had doorgebracht flitste voor haar ogen; talloze messen die in haar huid gesneden hadden, de gemene woorden van de vampier jagers, het bloed dat alle kanten opspoot. Addison was doodsbang om alleen te zijn. Verschillende dingen konden er gebeuren wanneer Jack weg was, terwijl hij overduidelijk had beloofd dat er niets meer zou gebeuren bij haar. Was het dan gelogen en slechts een trucje geweest om haar te kalmeren? Natuurlijk was dat het, ze had het kunnen weten. Addison was zo goedgelovig dat ze eventjes geloofd had dat Jack iets om haar gaf. Even was ze ervan overtuigd dat Crystal gelijk kon hebben toen ze zei dat ze Jack had veranderd, maar Addison had gelijk. Crystal had een grote fantasie, een fantasie die een aantal minuten geleden nog erg geloofwaardig klonk in Addison's oren. Vreemd genoeg stelde de gedachte dat Jack helemaal niet om haar gaf haar teleur. Waarom voelde het als één grote teleurstelling? Het was niet dat ze Jack leuk vond of zo. Addison wist precies hoe het voelde om iemand leuk te vinden en bij Jack voelde het totaal anders. Er zat vast een andere reden achter het feit dat ze zich zo voelde, toch?
"That's different," bracht ze uit. Addison wist dat er meerdere mensen in het huis waren en ze haarzelf nooit alleen kon voelen in het huis, alleen zat het anders. Ze kon zich alleen voelen tussen honderden mensen. Ze bedoelde meer dat ze iemand bij haar wilde hebben die ze vertrouwde en niet een stelletje dronkaards en een aantal onbekende meiden die ze ook beter kon wantrouwen. Voor haar was het minstens even verwarrend dat ze Jack 's aanwezigheid onverhoeds wel kon waarderen terwijl ze haarzelf een aantal dagen geleden moest inhouden hem niet te vermoorden. Het veilige gevoel kwam vermoedelijk doordat hij haar gered had. De zoen die 's nachts had plaatsgevonden had er vast niets mee te maken. Het had geen gevoelens veroorzaakt. Of wel? Haar gedachten waren gekmakend. Gewoonlijk had ze erover gepraat met haar beste vriendin, ondanks ze Addison nooit goede raad kon geven. Ze kon haar gedachten bij niemand kwijt, haar enige optie was het negeren.
Zodra ze haar gedachten opzij geschoven had, maakte het opnieuw plaats voor paniek. Hoe in godsnaam kon ze Jack overhalen haar niet in haar eentje achter te laten? Het kon nog eens een moeilijke klus worden sinds Jack erg koppig was, net zoals Addison. De oorzaak daarvan was meestal een eindeloze discussie tussen hen, die soms uitdraaide naar een ruzie. Ze had gehoopt geen discussies meer te hebben, maar deze keer moest het.
"Please, don't leave me."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"It ain't that different," sprak hij onverschillig. Zijn schouders hief hij wat omhoog terwijl hij voor even toegaf om haar echt aan te kijken. Ze wist dat ze weinig gevaar kon lopen met zijn huisgenoten, ook al wist hij ervan dat velen alles zouden doen om haar dood te zien. Althans, als ze überhaupt dood kon gaan. Jack had geen idee hoe ze haar ooit van haar leven konden beroven, maar al betekende het enkel dat ze haar voor een paar uur kwijt konden zijn, zouden ze het ongetwijfeld doen. Addison had inmiddels zoveel vijanden gemaakt dat het hele huis en soms aarzelde Jack of hijzelf erbij hoorde, haar wel kon wurgen. Hij daarentegen had nog geen poging gedaan, tot zijn grote verbazing had hij het tenslotte nog altijd met haar volgehouden. Well.. zijn ene moordpoging was dan wel gelukt, alsnog stond ze er voor hem. Ondanks dat hij wel vaker had gedacht dat hij haar beter meteen had kunnen vermoorden zodra hij de kans ervoor had gehad.
Haar wanhoop kon hij in haar ogen zien, maar waar het aan lag was nog altijd een raadsel. Had hij haar dan toch..? Nee, dat kon niet. Het leek hem sterk dat Addison dacht dat ze vanwege gisteravond een koppel waren, zelfs wanneer Jack zich nog steeds bedacht wat hij nu echt voelde. Hij was niet opzoek naar iemand om samen mee te zijn. Hij wilde geen meisje om zich druk over te maken, want wat had het voor zin? Binnen uren, dagen, weken of maanden kon hij dood zijn. Weggevaagd van de wereld zonder enig spoor van hem te bekennen. Hij kon er niet nog iemand bij hebben om om te geven. Des te meer hij om iets om iemand gaf, des te meer de kans dat het zijn ondergang werd. Maar voelde hij dan verder wat voor haar? Hij had geen flauw idee.
Ongeduldig gleed zijn blik nogmaals af naar de klok aan de muur, geïrriteerd dat het ding alsmaar aangaf dat de tijd die hij zo erg kon gebruiken, voorbij ging. Waar was deze discussie goed voor? Tegen de tijd dat hij of Addison op zou houden, was meneer Genovese allang weg en had hij misschien wel hun enigste kans om hem neer te halen, verpest. Haar koppigheid had geen limiet evenals de zijne. Als ze zo door gingen stonden ze er over een paar uur nog.
"I don't have time for this, goddamned," zei hij geërgerd. Hij wendde zich van de muur af en duwde zich weg van de deurkozijnen, een diepe zucht gerold over zijn lippen. "You can stay here, or if you really think you have to go with me, than you'd better hurry. I'm leaving in a few minutes."
En met dat vervolgde hij onverstoord de weg naar de badkamer aan het einde van het gangpad.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zacht zuchtte ze door Jack's uitspraak. Was het zo moeilijk om te begrijpen dat ze niemand uit het huis kon vertrouwen? Velen zouden er alles aan doen haar dood te zien omdat zij Addison aanzagen als een monster. Ze had een hele boel vijanden gemaakt in het huis, iedereen haatte haar. Hoe Jack over haar dacht wist ze niet, op het ene moment had ze het gevoel alsof hij een grondige hekel aan haar had terwijl het op een ander moment leek alsof hij haar wel mocht. Toch had ze liever Jack in haar buurt dan iemand anders uit het huis, dat was vanaf het begin al zo, desondanks Jack degene was die haar ontvoerd had. Ze had de meeste tijd met hem doorgebracht waardoor het logisch was dat ze liever bij hem was dan bij een onbekend iemand uit het huis. Jack daarentegen leek het een stuk onlogischer te vinden. Dat ze bij hem wilde zijn lag niet aan wat er die nacht gebeurd was.
Opluchting ging door haar lichaam heen toen Jack de discussie opgaf en ze voor de zoveelste keer haar zin kreeg. Deze keer was er geen ruzie ontstaan en was de discussie een stuk sneller opgelost dan anders. Vermoedelijk doordat Jack onderhand doorhad hoe ze in elkaar zat, Addison was ontzettend koppig, ze bleef doorgaan tot ze haar zin kreeg. Het hing van de situatie af of ze heel erg koppig was of ze haar er gewoon bij neerlegde. Ditmaal was haar koppigheid noodzakelijk geweest door haar angst. Ze was doodsbang voor de dingen die konden gebeuren wanneer ze alleen was. Bovendien leek het haar fijn om weer even in de buitenlucht te zijn, ondanks ze eerst beweerde dat ze nooit meer naar buiten wilde gaan. Het huis was nogal verstikkend.
Toen Jack verdwenen was, stapte ze uit het bed en baande ze haar weg naar Crystal's kamer, voor de derde keer in de tijd dat ze in het huis leefde. Als ze mee wilde met Jack moest ze het super comfortabele shirt van Jack omruilen met een andere outfit waarmee ze wel de straat op kon. Overigens moest ze ook nog eens uitleggen wat er met Crystal's andere kleding gebeurd was, ook al dacht ze liever nooit meer terug aan de gebeurtenissen. Langzaam klopte ze op de deur, wachtend op het teken dat ze binnen mocht. Addison ging nooit zomaar een kamer binnen, ze klopte altijd. Toen ze Crystal hoorde zeggen dat ze binnen mocht komen, opende de ze de deur die ze wanneer ze binnen was weer sloot. De afgelopen keer dat ze bij Crystal was geweest, was ze erg overstuur. Deze keer zag ze er een stuk vrolijker uit.
"Hey, ehm... Zou ik weer wat kleding van je mogen lenen? Ik kan zo niet echt naar buiten, denk ik."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In een haastig tempo maakte hij zich klaar om te gaan, wat tevens niet erg lang duurde aangezien Jack nooit veel moeite deed voordat hij zich buiten de muren van het huis zou begeven. Het ging de contactpersonen tenslotte meer om de deal die ze gingen sluiten, het geld ofwel de goederen zelf, dan hoe hij eruit zou zien. Natuurlijk ging hij er niet bijlopen als een zwerver - dat ging zelfs hem wel te ver - maar zoals zijn 'bazen' altijd deden, zou niemand hem ooit in een pak zien lopen. Als hij het al wilde, moest hij er überhaupt eentje aanschaffen en om het simpel te zeggen, had hij er op het moment het geld niet voor over.
Daarna ging hij echter, tegen zijn eerdere plannen in, niet terug naar zijn kamer om te wachten op Addison. Ze bleef de vorige keer een tijdje weg en hij had geen eeuwen om te komen waar hij moest zijn. Ook moest hij nog wat wapens halen, waarvoor hij precies wist waar hij moest zijn. Genoeg mannen hadden de collectie waar hij gebruik van kon maken, maar er was er één waarmee hij een al te goede deal kon maken. Yuri Alekseyev om precies te zijn.
Al grijnzend haastte Jack zich naar de kamer die behoorde tot de Rus. Aan het begin van de gang, naast de trap, kon hij hem weervinden. De jongen was onvoorspelbaar en het was hem al duidelijk geworden dat hij niet graag voor verrassingen stond, echter was zijn zwakte ook tot hem doorgedrongen. Yuri had, net als hem, een liefde voor sterke drank. En als het nou niet de echte Russische vodka was die Jack nog in zijn bezit had.
"What do you want?" werd hem geërgerd toegesist. De glazen fles drank tussen zijn vingers was even onopgemerkt gebleven, enkele secondes stilte, totdat hij zich leek te beseffen wat hij er werkelijk deed. Zijn mondhoeken trokken geleidelijk omhoog. De grijns die zich op zijn gezicht vormde vertelde genoeg over zijn mening van de deal. Daarna was het alleen een kwestie van het afwachten voordat hij zijn wapens blootstelde aan Jack. Van zware vuurwapens tot handwapens werden geamuseerd voor hem neergelegd. De drang om de grootste geweer mee te nemen die de jongen hem te bieden had, was groot geworden, maar in plaats van daaraan toe te geven nam hij een van de Glocks in zijn handen. De Glock 19 was een wapen van licht gewicht en het was mede gemakkelijk mee te nemen. Het verbergen van het wapen was als kinderspel.
"Here, you can have the booze," zei hij tegen hem, de drankfles snel naar hem uitgereikt terwijl hij het pistool stevig vasthield. Meer woorden vond Jack onnodig, wat maakte dat hij zich in een fractie omdraaide zodra de jongen de drank van hem over had genomen. Zijn passen klonken luid krakend over de houten vloer bij het vinden van de deuropening.
"It was a pleasure to do business with you, Alekseyev."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ehm, yeah, sure."
Zoals verwacht deed Crystal er niet moeilijk over en ging ze meteen opzoek naar een setje kleding. "Where have you been?" vroeg Crystal terwijl ze wat kledingstukken bijeen raapte en ze keurend de lucht in hield zodat ze wist welke kledingstukken het beste paste bij Addison. "That's a long story," zuchtte Addison. Ze had erg weinig tijd, dat had Jack haar duidelijk gemaakt. Er was te weinig tijd om het hele verhaal uit te leggen.Bovendien wilde ze er zo min mogelijk over kwijt. Hoe meer ze erover vertelde, hoe meer ze eraan werd herinnerd. Ze probeerde het te vergeten wat echter moeilijk ging als ze het moest uitleggen aan Crystal. "I have time," zei Crystal. Ze kon het beter vertellen, ook Crystal zou doorvragen tot ze wist wat er gebeurd was. Er het zou minder tijd kosten als Addison het vertelde zonder een verdere discussie. Plotseling begreep ze waarom Jack zich zo ongeduldig gedroeg. Het was vervelend wanneer mensen je ophielden terwijl je haast had. "To make a long story short, I was in a basement with vampire hunters and knives," vertelde Addison. "Vampire hunters?" vroeg Crystal op een zeer verwarde toon. Addison had op precies dezelfde manier gereageerd. Tot voorheen had ze nog nooit wat gehoord van vampier jagers. "It's a group of people who want to exterminate vampires," legde ze uit. Beter kon ze het niet uitleggen. "That sounds horribele," zei Crystal, een uitspraak die Addison kon beamen. Ze had een vreselijke tijd beleefd in die kelder. Zo erg dat ze er elke seconde aan dacht. "It was horrible, but I'm okay now."
Ze kreeg een simpele donkerblauwe strakke spijkerbroek en een shirtje in haar handen geduwd. "Thanks," bracht ze uit waarna ze het meteen -met een lichtelijke tegenzin- aantrok doordat de tijd drong. "Hurried?" vroeg Crystal grinnikend. Ze gaf een paar zwarte Converse schoenen aan haar die binnen enkele seconden om haar voeten zaten. "I really need to go now." Jack en Addison hadden het al een tijdje met elkaar uitgehouden zonder ruzie te maken en Addison wilde het zo houden. Ze mocht met hem mee, zolang ze haarzelf haastte en dat probeerde ze. Nog nooit was ze snel geweest, ze deed haar best. "I won't let you leave if you don't brush your hair," vertelde Crystal terwijl ze een haarborstel in haar handen duwde. Ze had gelijk, Addison's haren lagen helemaal door de war. Vluchtig haalde ze de borstel een aantal keren door haar haren heen zodat ze er iets charmanter uitzag. "Are you happy now?" vroeg Addison terwijl ze de haarborstel weer overhandigde aan Crystal. Kort richtte ze haar blik op de klok die aan de muur net boven de grote spiegel hing. Er waren slechts vier minuten verstreken. Keurend gleed Crystal's blik over Addison. "Not yet," bracht ze uit terwijl ze een tasje nam dat op haar bed lag. Een make-up tasje. Ze had het kunnen verwachten toen ze besloten had naar Crystal toe te gaan. "I've no time for that." Addison begon erg ongeduldig te worden. Als ze meer tijd had, mocht Crystal haar gerust uitleven met haar make-up kunsten, maar ze had geen tijd. "Relax, it'll take ten seconds. It's just a little bit of mascara," overhaalde ze Addison. "Okay, but do it fast. Jack's waiting for me."
Zoals Crystal haar verzekerd had, duurde het niet meer dan tien seconden. "You're ready now," zei Crystal met een zwakke glimlach op haar gezicht. "Thanks. I'll see you later." Addison wandelde Crystal's kamer en sloot de deur achter haar. Ze was erin geslaagd om in vijf minuten klaar te staan. Jack had niets te klagen deze keer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn vingers gleden zorgvuldig over het handpistool, gegraveerd met een weggevaagd serienummer. Het materiaal voelde licht aan in zijn hand, tegelijkertijd was het zwaar genoeg dat Jack het moeilijk kon vergeten. Het magazijn die hij eruit liet glijden om de munitie te checken, was zoals verwachting nog vol. Geen enkele kogel ontbrak aan zijn zicht als hij het met volle concentratie bekeek. Het weten dat er na die middag nog een persoon aan de dodenlijst toe zou worden gevoegd, beet aan hem. Tellen lang ging het door zijn hoofd wat voor monster hij wel niet was; iemand zijn leven afnemen enkel omdat een man hem vertelde dat het moest. Om de honderden, in dit geval duizenden dollars uit te kunnen tellen aan zijn baas en zo zijn schuld af te betalen. Beetje bij beetje, hoezeer Jack ook wist dat zodra hij van zijn schuld af was, hij nog altijd moest blijven. Hij wist te veel van de zaken die er voorbereid werden. Informatie waarvoor honderden andere inwoners voor vermoord werden om het aan het licht te brengen, zat allemaal in zijn hoofd verstopt. Cruciale gebeurtenissen van de bende die hijzelf met zijn eigen ogen had gezien. Meegemaakt als getuige, de sleutel tot het oplossen van onvoorstelbaar veel cold cases. Nee, hij zou de rest van zijn leven hier doorbrengen. De vraag was dan ook niet meer of hij de geschikte was voor de klus. Het was eerder of de jongen die bij hem naar voren zou komen onder de klus, de echte hem was die zich vertoonde, waar zijn gedachten naar uitgingen.
Natuurlijk zag hij Addison wel staan, hij was niet blind. Dat ze besloot om mee te gaan op de missie was onverwachts maar Jack herkende haar inmiddels al aardig snel. Haar lichte haar en blauwe ogen waren moeilijk te missen, nietwaar? Hij eisde eerder van zichzelf dat hij uit haar buurt bleef dan dat hij de drang voelde om haar gewoonweg voorbij te lopen, waardoor hij haar ogen voor even ontmoette voordat hij voor haar uit liep. Zoekend naar het einde van de gang zonder een woord uit te brengen. Zijn vest die hij enkele minuten geleden gevonden had in de badkamer, deed hij zwijgzaam over. Om de Glock in het volle zicht te laten vond hij geen goed idee en, of Addison het wapen al gezien had of niet, borg hij het toch op in zijn zak. Hoe ze omging met het geweten dat hij op het punt stond nogmaals iemand te vermoorden, was daarbij ook een groot raadsel. Hij besloot er hoe dan ook zijn mond over te houden en pas te spreken wanneer hij dat nodig vond, zoals het moment dat hij merkte dat hij ver voorop liep. Zuchtend stopte hij bovenaan de trap met lopen, een hand door zijn warrige haar heen gehaald in de hoop dat het beter zou zitten.
"Do you still want to come? 'Cause we don't have much time left."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Tevreden met de simpele outfit die Crystal haar had uitgeleend was ze zeker. Het was iets meer haar stijl doordat het ontzettend casual was. Haar kledingstijl kwam erg goed overeen met die van Crystal, het enige wat verschilde was dat Addison meer dan simpele dingen niet echt durfde. Dit maal had ze een simpel grijs shirt met een klein tekstje erop en een skinnyjeans aan. Het was goed genoeg voor Addison. Bovendien moest ze slechts eventjes naar buiten toe, vermoedelijk zat ze grotendeels van de tijd in de auto. Net zoals de afgelopen keer dat ze met Jack mee ging, al werd ze toen verplicht. Dit maal had ze ervoor gekozen doordat ze bang was om alleen te zijn. Ze had liever gewoon binnen gebleven, maar als ze Jack bij haar wilde hebben, was het haar enige mogelijkheid om met hem mee te gaan. Alsof Jack zou thuisblijven doordat Addison bang was. Ze wist dat hij elke cent die hij kon krijgen kon gebruiken door zijn schulden. Waarom hij illegale dingen deed om aan het geld te komen begreep ze echter minder. Bracht het dan zoveel geld op? Er waren nog honderden andere manieren om aan geld te raken. Het was moeilijk voor Addison om dingen te bekijken vanuit zijn standpunt, ze was andere dingen gewend.
Enkelen seconden nadat ze Crystal's kamer verlaten had, kwam ze Jack al tegen. Even knikte ze toen hij zijn vraag had gesteld. Alles beter dan alleen zijn in het huis tussen al die gekken. De mensen in het huis waren haar liever kwijt dan rijk, Jack waarschijnlijk ook, maar dat was anders. Hem vertrouwde ze alleszins, nog steeds was het onduidelijk wat de aanleiding naar dat vertrouwen was gegaan. Bovendien kende ze hem nog het beste en maakte het minder uit wanneer ze weer eens een zwak moment had. Addison had er een hekel aan wanneer ze moest huilen of overstuur was. Jack had haar in slechts één -voor haar gevoel een erg lange- week twee keer op een zwakke manier gezien. De eerste keer was toen hij haar alleen gelaten had in de auto, de tweede keer tijdens en na haar nachtmerrie. Nog steeds was het verbazingwekkend hoe rustig hij haar gekregen had, al kwam het deels door die zoen.
Plots besefte ze dat Jack nog helemaal niets had verteld over waar ze heen zouden gaan en wat zijn plan was. Nog stond haar besluit vast. Ze ging met hem mee, punt uit. Wat er ging gebeuren maakte haar weinig uit. In Jack's buurt was ze nog het meest veilig. Zijzelf kon niets doen tegen de vampier jagers, ze hadden een geheim wapen. Vervain. Wanneer het in haar bloed terecht kwam of ze het inademde werd ze ontzettend zwak. Ze ging gewoon mee met Jack, wat er ook zou gebeuren. Toch bleef Addison haar nieuwsgierige zelf en kon ze haar vraag niet laten.
"Waar gaan we eigenlijk heen?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waar hij zich vooral over verbaasde, was dat ze hem achtervolgde naar de trappen. Ze had het hem allang duidelijk gemaakt dat ze weinig met hem te maken wilde hebben. Addison kon het niet vinden met elkander in het huis, wat hij dan nog wel aannemelijk vond, maar haar haat voor hem was als glashelder als de zijne voor haar. Tenminste, dat was het geweest. Na gisteravond wist hij niet meer wat hij ervan moest denken. Hij was begonnen en hij wist dat hij alles onhaalbaar terug kon halen, maar wilde hij het terugnemen? Wilde Jack alles vergeten wat er die nacht vooraf was gegaan voordat hij nu, samen met Addison, op weg was naar een nieuwe klus? Het antwoord was er een die ondanks alle moeite onvindbaar was geworden. Hij wist niet wat hij voelde, of hij überhaupt wat voelde of wat het voor hem betekende. Alles dat Jack wel zeker wist was dat hij geen persoon was om een relatie te beginnen; gevoelens waren er om op te bergen.
"Een parkeergarage in de stad," zei hij kortaf. Zijn handen liet hij verdwijnen in de zakken van zijn vest, zijn vingers omklemd bij het wapen. De werkelijke dreiging was overal buiten het pand te vinden al beschouwde hijzelf bijna alles als een bedreiging. Wantrouwen had hij bij zowat iedereen en hij deed niet anders dan eraan toegeven, wetend dat wanneer iemand wat wilde proberen, hij voorbereid was. Ongeacht de locatie, tijd of het persoon was hij altijd ready geweest. Blijkbaar was het van hem af te lezen geweest dat hij in geen al te goede bui was, want tegen het einde van de trap werden alle blikken wederom op hem en het meisje achter zijn gedaante geworpen. "There they are."
Een stuk of 4 jongens hadden zich er in de leefkamer verzameld. Flessen drank stonden verspreid over de verschillende tafels, blikjes bier lagen op de grond gegooid en hij dacht zelfs wat wapens te kunnen spotten op de vloer. Botte, bebloede messen lagen verder open en wel op het tafelblad neergedumpt, waar Jack de afkomst niet eens van wilde weten. Kledingstukken zag hij over een aantal meubels gegooid maar geen van zijn concentratie ging naar de puinhoop die zijn huisgenoten gecreëerd hadden. Zijn ogen werden gelijk getrokken naar degene wie dacht op hem af te moeten stappen met een voldane, spottende grijns.
"Ik had beter van je gedacht dan te vallen voor een van de getuigen, Gilinsky." Dreigend wandelde de jongen wiens naam hij zich maar al te goed herinnerde naar hem toe. "Maar ik geef je geen ongelijk. Iedereen zou genoegen nemen met een rijke bitch, als je kijkt naar de andere keuzes die je hier hebt. Misschien is ze bereid je het geld te lenen wat Semion je ontzegt?"
Tatoeages namen een groot deel van zijn huid in, een piercing was zichtbaar bij zijn neus en behalve zijn gezicht, was er amper iets waar niet wat op weergegeven stond. Met zijn lengte torende de jongen enkele centimeters boven hem uit. Zijn ogen keken samengeknepen op hem neer met de haat die hij voor geen seconde aan ging zien zonder hem ervoor te laten boeten. Onverbiddelijk belandde zijn vuist tegen de kaak van Matthew, volgend zijn verstrakte handgreep waarmee hij in een fractie naar zijn keel greep. Alsof hij niet meer was dan een hulpeloze kleuter tilde Jack hem wat van de grond.
"You better keep your fucking mouth shut." De aanwezigheid van Addison kon hem onderhand gestolen worden. Dat ze alles kon volgen in een oogopslag met slechts een klein afstandje van hem vandaan, deed er niets meer toe. Wat hem betreft mocht ze toekijken hoe hij handelde met verraders. Hij negeerde elkander in de kamer met alle plezier, onbewogen gekeken naar het razende bendelid voor zijn neus.
"Otherwise I'll make sure you won't survive the night. We both know Mogilevich can't protect you, Matthew. You aren't his son and you'll never be like his own flesh and blood, so don't act like you're one of us. I even bet I'll be doing him a favor by killing you."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoeveel moeite ze er ook in stak om de gebeurtenis die zich had afgespeeld die nacht te vergeten, het bleef rondspoken in haar hoofd. Ze kon precies omschrijven hoe het was om zijn zachte lippen tegen de hare aan te voelen, hoe lang het verlangen naar zijn lippen nog na gesleept had. Vooral het feit dat ze het fijn gevonden had verontruste haar. Wilde ze het wel vergeten? Was het verlangen naar zijn lippen er nog steeds? Zelfs voor die vraag was het antwoord onvindbaar geworden. Ze had haar pogingen tot uitvogelen welke gevoelens er in haar omgingen opgegeven. Alles was onduidelijk. Vanbinnen werd ze gek door de gedachten die ze aan de kant probeerden te schuiven, zonder succes. Had Crystal gelijk en had ze hem onbewust veranderd? Waren haar haatgevoelens verdwenen om plaats te maken voor andere -misschien wel verliefde- gevoelens? Nooit zou het wat kunnen worden tussen hen, dat wist ze. Het zou een te groot risico worden doordat ze haarzelf nog niet in de hand had. De afgelopen dagen had ze het goed uitgehouden zonder bloed, maar hoe lang ze nog zonder kon was zelfs een raadsel voor haar sinds ze weinig afwist van haar soort. Ze begon te beseffen dat het huis beter was voor haar, op die manier kon ze geen geliefden pijn doen of doden. Ook voor een vampier was het moeilijk uit het huis te geraken, dus ze een nieuwe ontsnappingspoging zou waardeloos zijn. Tenslotte schepte ze het liefst zo min mogelijk banden op. Addison was onsterfelijk, anderen echter niet. Ze zou keer op keer in haar eentje achterblijven, het zou haar ongelukkig maken en die pijn wilde ze haarzelf besparen.
Jack's antwoord kwam eigenaardig aan. Een parkeergarage. Wat in godsnaam gingen ze daar doen? Ze stelde geen verdere vragen. Het waren Jack's zaken en ook al ging ze mee, ze wilde zich zo min mogelijk met zijn zaken bemoeien. Ze wist dat wat hij er ging doen illegaal was, maar dacht liever niet aan wat hij van plan was. Het konden verschillende dingen zijn; een drugsdeal, een wapendeal of erger nog, een moord. Ze werd gek als het een moord zou worden, ze was al eens getuigen geweest van een moord die hij gepleegd had, wat overigens geen pretje was. Het was vreemd dat Jack zulke dingen kon doen zonder opgepakt te worden door de politie, hij was er blijkbaar goed in zijn sporen uit te wissen.
Eenmaal ze zich onderaan de trap bevonden besloot één van de jongens die in de woonkamer zat moeilijk te doen. Een onhoorbare zucht ontsnapte haar lippen. Kikte de mensen uit het huis op ruzies en problemen? Het waren vreemde wezens die haar een monster durfden te noemen terwijl ze zelf geen haar beter waren. Even moest ze moeite doen om haar woede voor haarzelf te houden door de opmerkingen van de jongen. Hij wist hij überhaupt dat ze uit een rijk gezin kwam? Vreemd genoeg wisten haar "huisgenoten" meer over haar dan ze had gehoopt.
Blijkbaar had een andere jongen die zich ook in de leefruimte bevond, er geen genoegen mee dat Jack zo tekeer ging tegen de jongen die hem uitdaagde. Hij nam één van de messen die op tafel lagen en stapte dreigend op Addison af waarna hij haar vasthield, een arm stevig om haar heen geslagen en met zijn vrije arm het mes tegen haar keel gehouden. Enkelen pogingen om haarzelf uit zijn greep los te rukken mislukten. Nog steeds werd ze in de steek gelaten door haar krachten. Vermoedelijk belemmerde de vervain haar energie nog steeds. Dreigend keek de jongeman Jack's richting uit terwijl hij zijn woorden wreed uitsprak.
"Let him go or I'll kill her."

{option}

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gezicht van een van zijn vijanden werd alsmaar nijdiger. Zijn blauwe ogen zich vormden haast tot vuur, elke beweging die hij maakte met haat bekeken. Matthew's gelaat bleef als staal, maar het was merkbaar dat het hem niet aansprak hoe hij als een ongehoorzaam kind boven de grond werd getild. De aantal millimeters waarboven het lichaam van de jongen van de grond zweefde werden er langzaamaan meer. Zijn gegrom werd luider evenals dat van Jack, wie nu behoorlijk razend begin te worden.
"So, that's what you think, huh?" vroeg Matthew hem ijselijk. Zijn hand greep naar zijn keel met dezelfde lange halen waarmee hij lucht binnen probeerde te krijgen. "You know he won't let you. He won't let you kill without punishment like some kind of insane serial killer." Wat onhandig probeerde hij zichzelf uit zijn macht te bevrijden. Hij bungelde er oncomfortabel boven het oppervlak, al kon zijn schaamte Jack geen moer meer schelen. Hij vond het zelfs ergens wel amuserend om de jongen zo machteloos te zien. Een kleine grijns wist zich bij hem te vormen.

Nothing can stop me, I'm all the way up
All the way up
I'm all the way up
I'm all the way up
Nothing can stop me, I'm all the way up

"She'll wake up after a couple of hours," mompelde hij er ongeboeid achteraan. Scott's opkomst was onverwacht gekomen, voornamelijk omdat het de stille van hen allen was. Hij leek meer in zichzelf gekeerd te zijn dan hij wat wilde betekenen voor ook maar iemand. Altijd bleef hij op de achtergrond, enkel nu had hij dan besloten naar voren te stappen. Een actie die ondoordacht en ronduit dom was sinds hij kon weten dat Jack zich niet snel tegen liet houden. Doende alsof Addison er nooit bij betrokken was geraakt, kneep hij wreed in zijn keel. "Oh, I'll make an exception for some idiot like you, Espinosa."
Hij wilde de jongen er meer voor laten boeten dan hij onderhand al gedaan had, maar hoe graag hij het ook wilde, kon hij haar er niet onder te laten lijden. Zijn rug was naar haar toegedraaid en toch voelde hij van hen beide de blikken op hem branden. Addison verwachtte van hem dat hij haar zou laten leven. Zijn belofte dat haar niets zou overkomen was het enige wat hem ertoe aanzette om toe te geven. Anderszins had hij de jongen met veel plezier de dood in gejaagd.
Ongevoelig liet hij zijn keel los, volgend door het lichaam wat hij hardhandig tegen de grond duwde. De klap die de jongen onderging was een goedmaker maar vergeleken met wat Jack van plan was geweest, was het the easy road. Hij had het nogmaals voor elkaar gekregen om zich uit de situatie te redden. Watje.
"Motherfucker," vloekte hij binnendsmonds. Zijn vuisten balden zich voor een paar seconden, voordat hij zijn blik afwendde naar Scott en Addison. Het mes wat tegen haar huid aan werd gezet was gebleven en het verbaasde hem nog dat het nog geen snede had veroorzaakt gezien ook de andere jongen wel problemen met zijn woede leek te hebben. Hij schonk hem een dodelijke blik toe, zijn handen gegrepen naar de autosleutels op de tafel.
"If one of you dares to speak up for one more time, I won't back down again."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze durfde amper te ademen door het scherpe mes dat tegen haar nek gehouden werd. Als ze bewoog was de kans groot dat het mes plots in haar keel zat. Het tafereel bracht haar herinneringen van de kelder terug, voor de duizendste keer die dag, ondanks ze pas wakker was. Drukke hartslagen waren hoorbaar langs alle kanten, vooral die van Jack en de jongen die hij vast had gingen als een speer tekeer. Woede stond op hun gezichten geschreven. Ze wilde Jack vertellen dat het beter was om te kalmeren aangezien hij zich in een opmerking drukmaakte die hij evengoed had kunnen negeren. De jongen had een respectloze opmerking gemaakt, maar het was verstandiger geweest had Jack zich rustig gehouden. Een heel gedoe was hun allemaal bespaard gebleven. Toch besloot ze haar mond te houden, haar bemoeien met de vete zou het erger maken.
Het leek alsof Jack weinig vrienden had gemaakt in de tijd die hij in het huis had geleefd. De jongen die Addison vast had, nam het op voor de andere jongen, maar niemand nam het op voor Jack. Het voelde vreemd om afhankelijk te zijn van Jack's keuzes. Liet hij de jongeman los, werd ook Addison losgelaten. Deed hij dat niet, was Addison er geweest voor een aantal uren. Het werd duidelijk waarom ze liever meeging met Jack dan dat ze in het huis bleef. Jack was net iets minder gek in zijn hoofd dan de anderen. Stuk voor stuk leken ze woedeproblemen te hebben. Psychopaten waren het, allemaal, en zij zat er middenin. Haar angst liet ze echter verborgen, evenals haar akelige gedachten.

Flashback;
Haar ogen kreeg ze langzaam open waarna ze een wazige gedaante voor haar neus zag. Voetstappen waren duidelijk hoorbaar, van meerdere mensen. "Why can't we just kill her? This takes so long." een bekende stem drong haar oren binnen, Calebs stem om precies te zijn. Tegen wie had hij het? Onopgemerkt probeerde ze het gesprek te volgen, in de hoop dat niemand merkte dat ze wakker was. "Caleb, we need to wait on a sign of Mussolini. You know that," begon een vrouwen stem te vertellen. "I don't wanna know what'll happen to us when he hears that we've killed her without his sign."
Het aanhoren van hun plannen verontruste haar. Ze wist dat het haar dood zou worden, maar het constant moeten aanhoren maakte haar angstiger. Het kwam dichterbij. Niemand zou haar vinden voordat de jagers het teken kregen en haar levenloze lichaam achtergelaten werd in de schuur.

Opluchting ging door haar heen toen de jongen haar na wat geaarzel toch losliet. Een verbazingwekkende actie volgens Addison, hij had haar ook gewoon kunnen vermoorden zonder zich aan de afspraak te houden. Ze had geluk. Mensen zagen haar liever dood dan levend en ook al zou ze voor slechts een aantal uurtjes dood zijn, ze zouden er alles aan doen haar voor die korte tijd dood te zien, haatgevoelens die vanaf het begin af aan wederzijds waren. Het verschil was dat Addison geleerd had van haar fouten en haarzelf rustig kon houden, wat haar huisgenoten duidelijk nog moesten leren.
Een dodelijke blik kreeg ze toegeschoten van de jongeman vooraleer hij wegwandelde en neerplofte op de verouderde bank in de leefruimte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met opgetrokken wenkbrauw keek hij toe hoe Scott het mes van haar weghaalde. Zijn woede was en bleef aanwezig maar hoezeer hij net op het punt van knappen had gestaan, was er nu niet meer dan een ergernis zichtbaar geworden. Een diepe zucht verliet zijn mond waarna de jongen terugging naar de bank om zich weer af te zonderen van de rest. Het gedaante van Matthew leek onzichtbaar te zijn geworden voor zijn 'vriend' die seconden geleden iemand had vermoord zodat hij kon blijven leven. De bedreigingen vervaagden met alles wat nog over bleef zijn zwijgenis. Vanaf nu leek enkel het mes in zijn handen hem genoeg te interesseren, de rest kon hem voor zover Jack wist wel gestolen worden.
Hij rolde voor even met zijn ogen uit teken van irritatie, maar liet er verder niets over los. Hen beide links laten liggen was waarschijnlijk het beste wat hij kon doen. Zijn handen begonnen al zodanig te trillen dat het hem verbaasde dat hij Matthew niet nog meer klappen had verkocht. Well.. misschien had hij dan toch nog een aardig goede dag vandaag. Normaal gesproken had hij zonder enige twijfel de jongen vermoord, ook al mocht het inhouden dat Addison voor een aantal uren 'weg' zou zijn. Uiteindelijk zou ze toch nog wel wakker worden, toch?
"It's time to go," bracht hij woedend uit. Zijn opgelichte telefoonscherm liet hij met een klik op de knop weer uiteengaan. Zijn razende bui was voor geen meter overgewaaid maar, of anderen het ook zo zagen of niet, hij vond het vooruitgang. Het feit dat nog niet elk individu uit de kamer creperend van de pijn op de vloer lag, was het bewijs. Echter, net zoals hij eerder nooit moeite gedaan had, zag hij geen reden om dat nu wel te gaan doen. Laten merken dat hij ze genade toonde was veraf hetgeen wat hij kon gebruiken in het huis. Het liet zwakte aan bod komen, vormde een verkeerd beeld van hem en bovenal zou het ze aan het denken zetten. Want waarom zou Jack dan bij niemand anders de genade tonen die hij bij Matthew wel had laten blijken? Het zou uitlopen op een ziek spel; eentje waar hij totaal geen zin in had. Hij ging het pal uit de weg.
Een harde klap volgde hem al snel. Het was het materiaal van de voordeur die hij een knal liet maken, ongeïnteresseerd naar elk ander persoon in zijn omgeving. Dronken mannen hielden hen tevens elke nacht tot laat wakker, nog niet eens begonnen over de rommel en het weten dat er elke dag wel iemand verdween. Voor hoeverre Jack erover nadacht had hij het recht om zijn woede kenbaar te maken, al ging het maar om het dichtslaan van de deur die net zo goed in stukken gebroken had kunnen zijn.
De autosleutels sneden lichtelijk in zijn handpalm tijdens de weg naar de auto. Het licht van het voertuig die hij dit keer zou moeten besturen tussen elke auto gezocht. Zijn gemompel richting zichzelf werd verstaanbaar gemaakt op laag niveau, maar van zijn kennis van de mythes over vampieren was zowat alles verbeterd. Het had hem dan ook weinig verbaasd als Addison het ook op had weten te vangen. Hoe dan ook kon het hem niets schelen, zolang hij zichzelf kon stoppen om wederom door te draaien was hij bereidt er alles voor te doen.
"Just take it easy. Don't let it get to you once again."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Woede was duidelijk te bekennen bij elkander die betrokken was geraakt in de wrevelige situatie, behalve Addison. Zijzelf stond er rustig bij terwijl ze haar angsten probeerde te verbergen, dit keer met succes. Dat Jack haar bang had gezien was genoeg, laat staan de anderen die zich in de leefruimte bevonden. Het angstige gevoel kwam nog steeds door wat ze meemaakte bij de vampierjagers, geen angst doordat iemand ruzie zocht met Jack. Vooral het mes had haar laten terugdenken aan die verschrikkelijke tijd. Beter had hij het mes gewoon in haar keel gestoken, dan had ze een aantal uren bewusteloos geweest, voor een tijdje verlost van haar beangstigende gedachten. Doodgaan zou ditmaal anders aangevoeld hebben dan een straf, ondanks het een ontzettend vreemd gevoel veroorzaakte. Het was moeilijk beschrijfbaar. Hoe voelde doodgaan? Licht? Zwak? Het voelde anders dan simpelweg in slaap vallen. Of ze kon communiceren met de andere doden was onzeker, het uitproberen was voor haar volgende dood die heel ver weg of juist dichtbij kon zijn.
Voor ze het door kon hebben waren de twee jongens in rook opgegaan waardoor ze met een woeste Jack achterbleef. Het zou een gezellige autorit worden. Nog steeds vond Addison het moeilijk om met Jack om te gaan in een boze toestand. Zijn reactie was begrijpelijk, maar was kalmeren zoveel gevraagd? Het was slechts een domme opmerking van een jongeman. Ze wist wel dat Crystal gelijk had toen ze vertelde dat Jack zo was tegen iedereen en zijn driftbuien niets met Addison te maken hadden. Ze bleef bij het besluit dat ze hem liever vrolijk dan boos zag. Beide kanten had hij haar getoond en ze moest toegeven dat de aardige Jack haar wel aanstond. Geen enkel moment had ze spijt gehad van wat er die nacht gebeurde. Wacht... Waarom dacht ze weer aan die zoen? Waarom was het zo verdomd moeilijk dat moment uit haar hoofd te zetten en te doen alsof er niets gebeurd was? Zoals Jack deed, als hij het kon, kon zij dat ook, toch?
Ze werd uit haar diepe gedachten gehaald toen Jack's stem haar oren binnen drong. Een beetje verward keek ze op, net alsof ze net wakker werd uit haar droom. Een droom over Jack's lippen, alweer. Nadat ze zich besefte dat ze mee ging naar één van Jack's klussen, volgde ze hem. Zoals gewoonlijk hadden haar dagdromen haar verstand overgenomen waardoor het even geduurd had vooraleer ze wist waar ze was en wat ze van plan was. Weinig enthousiasme viel te bekennen, maar ze had niet te klagen. Ze mocht tevreden zijn met het feit dat Jack haar alsnog mee liet gaan. Hij had haar evengoed alleen kunnen laten, desondanks ze verschrikkelijk bang was. Nog steeds was ze onwetend wat ze gingen doen. Ze had antwoord gekregen op haar eerdere vraag, ze gingen naar een parkeergarage toe. Wat ze er zouden doen was onduidelijk. Nadenkend over hoe ze het beste kon vragen wat ze er gingen doen wandelde ze hem achterna. Twijfelachtig klonk haar stem toen ze de moed bijeen had geraapt om nog een vraag te wagen.
"Wat ga je eigenlijk doen in die parkeergarage?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Voetstappen achtervolgden hem in een snel tempo. Hij had er geen interesse bij wie hem besloot te volgen, wat diegene van plan was of hoe het ermee ging. Het leek hem vrij waarschijnlijk welke persoon hem nu weer gezelschap wilde houden. Addison had hem zover gekregen dat hij haar mee liet gaan, terwijl hij goed wist dat hij haar beter buiten alles zou kunnen houden. Jack had de afgelopen keren al gezien hoe ze omging met doden, hoe zou ze dan wel niet reageren zodra er een lijk voor hen neerviel? In de tijdnood had hij haar mee laten komen op een missie die ze allesbehalve zou kunnen waarderen. De discussie zat eraan te komen waarvan hij inzag dat hij het niet kon gebruiken. De woede in zich was als een gewicht aan zijn lichaam en hij wist al te bedenken dat het een vermoeiende, lange dag zou gaan worden, met of zonder haar aan zijn zijde.
"For God's sake, why are you asking all them questions," bracht hij geërgerd uit. Zijn blik bleef strak voor zich uit gericht, weigerend om meer moeite te doen dan hij nodig vond. Ze wist hem al mateloos te irriteren door steeds bij hem te zijn. Het leek hem te bedenken dat hij niet in de stemming was om een heel gesprek met haar te moeten voeren, nota bene over iets waar hij al genoeg walging voor had om het af te moeten handelen. Dat hij gisteravond nog had gedacht dat ze zo erg nog niet was, had hij nu graag teruggenomen.
"Ik ga de seriemoordenaar uithangen, nou goed?" Het was eruit voor hij er erg in had. Addison haalde het beste en het slechtste in hem naar boven, en hij was zo machteloos als het maar kon. Zag ze dan echt niet in dat ze hem gewoon met rust moest laten? De autosleutels zaten intussen zodanig in zijn handpalm gedrukt dat, toen hij zijn ogen op zijn hand liet vallen, het hem verraste dat er nog geen druppels bloed bij vrijkwamen. Hij voelde geen pijn bij het metaal wat in zijn huid sneed of ook maar de gedachte om zijn greep te verslappen. Haar er eindelijk van weerhouden om nog meer te praten klonk als een beter idee. Chagrijnig liet hij nog een keer merken dat ze hem op zijn zenuwen begon te werken. "Er is iemand die moet sterven vandaag en als je nou niet verdomme wat tempo maakt in plaats van al die vragen te stellen, is hij al weg."
Een matzwarte Jeep kwam in zijn zicht terecht. Koplampen beantwoordden de druk op de knop, waarbij zich een klein geluidje verstaanbaar maakte. Het voertuig werd momentenlang verlicht voordat het uiteindelijk weer teniet ging tussen een aantal andere auto's. Zijn aandacht werd erheen getrokken en voor hij het zich besefte, had hij al plaatsgenomen achter het stuur. Haast om op tijd te komen bij de afspraak begon zich te verergeren met de minuut. De autosleutels stak hij vrijwel meteen in het contact, gefrustreerd afgewacht tot dan eindelijk de draaiende motor door de stilte klonk. Daarna was het enkel seconden wachten op de muziek die zich automatisch afspeelde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld