Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Mai
Check het forum voor gezelligheid!!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O| Lord, forgive me for the things I’ve done
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Zijn woorden waren genoeg, Bailey hoefde niet in zijn hoofd te kijken om te weten dat Liam meende wat hij zei. Hij vergaf haar voor hetgeen wat ze had gedaan. Toen hij binnen was gekomen was de boosheid al lang niet meer zo zichtbaar geweest als de vorige keer dat ze hem had gezien. Ze wist niet in hoeverre zijn afstandelijke houding van daarnet ook zijn gevoelens weerspiegelden. Ondanks dat ze het zo kon bekijken, wilde ze dat niet meer doen. Niet bij Liam. Het was moeilijk, want op sommige momenten ging het vanzelf. Zat ze in iemand zijn hoofd zonder dat ze echt door had dat het gebeurde. 
Voor dit huis had ze dat niet gedaan. Ze had geweten dat Liam meer dan alles, behoefte had aan zijn eigen plaats. Een plek waar hij zichzelf terug kon trekken. Het ging echter niet makkelijk. Hij had dan wel een baan, maar het was niet makkelijk om een goede baan te nemen, terwijl je een paar dagen in de maand sowieso afwezig moest zijn. Daardoor bouwde hij niet zo heel erg snel een potje op om te verhuizen. Daarbij wist Bailey dat hij wel echt gehecht was geweest aan zijn vrienden. De belangrijkste was echter nu niet eens in de buurt, hij woonde bij de heksen, iets wat ook vast niet altijd even fijn was. Niet voor Desh, als het tijd was om te veranderen, maar ook niet voor Liam die zich zorgen maakte om zijn vriend. 
“Ik hoop dat je niet nog boos word, het is iets wat ik al eerder heb gezien. Daarbij is het eigenlijk ook wel gewoon duidelijk geworden in de gesprekken die we samen hebben gehad.” Gaf Bailey aan. Ze wist dat ze haar gaves, of hoe je het ook wilde noemen, nu ook had gebruikt. Ze probeerde het echter niet te doen om een leven slechter te maken. Maar juist beter.
“Ik weet dat er niets is wat je liever wil, dan een plek voor jezelf. Een plek waar jij te zeggen hebt wat er gebeurd, waar jij kan bepalen wie binnen komt en wie juist niet.” In het huidige huis waren genoeg vampieren binnen gevraagd, iets wat niet meer veilig was. Nu ging het nog goed tussen Calum en Rhi, maar wanneer dat niet zo was, kon de vampier van alles doen. Zo waren er ook enkele anderen. Eén van hen was de schuld van Bailey. 
“Deze plek is voor jou, als je hem wil hebben. Hij staat op mijn naam, dus vampieren kunnen niet zomaar naar binnen komen. Zoals je vast wel hebt gezien, zitten we aan de rand van het bos, dus als je moet veranderen, hoef je niet meer ver terug om tot rust te komen. En er is genoeg ruimte. Een extra slaapkamer, voor als je wil dat Desh bij je komt wonen.” legde Bailey uit. Het waren allemaal dingen waar ze rekening mee had proberen te houden. 
Zonder dat ze echt een antwoord kreeg, voelde ze hoe Liam haar gezicht in de zijne nam en zijn lippen op die van haar drukte. Bailey glimlachte licht door de zoen heen. De verbazing in zijn ogen was niet meer te zien, omdat ze lichtelijk waren gesloten. 
“Ik neem aan dat het betekent dat je het huis graag wil hebben?” Vroeg Bailey zachtjes toen zijn lippen de hare weer hadden verlaten. Voorzichtig knikte Liam, al leek hij bijna verlegen te zijn geworden van het cadeau dat ze hem had gegeven.
“Ik kan niet geloven dat je dit hebt gedaan. Eigenlijk is dit veel te veel Bails.” Bailey schudde haar hoofd, zelf vond ze het niet te veel. Ze had er wel even haar best voor moeten doen, natuurlijk had ze in haar leven hier al best wel wat geld verdiend. 
“Je verdient het Liam. Ik weet dat je je daar niet altijd op je gemak voelt, dat je daar niet gelukkig wordt als je daar blijft leven. Hier zou je alles zelf kunnen uitmaken en ik denk dat Desh blij is dat hij een plek heeft waar hij ook terecht kan, iemand die hem door die dag in de maand kan helpen.” Liam wilde dat graag doen, dat wist Bailey maar al te goed, zijn vrienden lieten dat echter niet altijd toe. Iets wat eigenlijk belachelijk was, want Desh was ooit ook een goede vriend geweest. Hij was opzij geschoven omdat hij anders was geweest. Iets wat met Bailey ook goed had kunnen gebeuren. Liam was echter niet diegene die daar voor had gezorgd en nu gaf hij haar ook nog een kans, zodat hij dat ook bij Desh had gedaan. Niet dat Desh ooit iets verkeerds had gedaan.
“Dat is echt... Wow.” Mompelde Liam, die echt met zijn mond vol standen leek te staan. Hij sloeg zijn armen om Bailey heen, die dicht tegen hem aan kroop. 
Zo bleven ze even zitten. Bailey haar blik was gericht op het treintje dat een rondje maakte om de Kerstboom, terwijl Liam bezig was met de omgeving. Hij leek ieder stukje van zijn nieuwe huis goed te willen bekijken. Hij kon er genoeg van maken en Bailey wilde hem er best mee helpen. Ze wist wel een beetje hoe ze moest klussen, verven kon ze sowieso wel. 
“Kun je hem helpen?” Verbrak Liam de stilte, die toch ergens anders met zijn hoofd had gezeten, dan Bailey had gedacht.
“Wie?”
“Desh.” De naam van zijn vriend kwam heel voorzichtig over de lippen van Liam heen.
“Hij verdient dit niet. De meeste van ons zijn hier omdat er een ongeluk is gebeurd, maar dat van Desh was het vervelendste. Hij kon er niets aan doen dat die magie in zijn lichaam zit en er op een gegeven moment uit kwam. Hij verdient het niet om hier iedere maand door heen te gaan. Hij heeft er zoveel moeite mee, juist ook door zijn magie.” Liam leek echt om zijn vriend te geven. Bailey had al wel gemerkt dat de twee een goede band met elkaar hadden gehad. Alsof Desh een broertje van Liam was. 
“Niet alleen.” Fluisterde Bailey zachtjes. Ze kon het een en ander, maar ze kon niet ongedaan maken wat er was gebeurd. Het weerwolfgen had in zijn lichaam gezeten, hij was getriggered door hetgeen wat er was gebeurd en dat was niet terug te draaien. Jammer genoeg werkte de natuur niet op die manier.
“Maar ik weet dat de heks er mee bezig is. Wellicht is er een optie dat ik haar kan helpen. Ik heb vaker gehoord dat er een spreuk is en ik weet er het een en ander van.” Er zat wel een heel ritueel bij en niet alle heksen zouden daar even blij mee zijn. Bailey wist echter dat de leider van de heksen er al wel mee bezig was, misschien dat ze haar kon helpen. Al vertrouwde ze dat ook niet helemaal aangezien ze het goed leek te kunnen vinden met Rhett. Iemand wie ze nog van vroeger kende. 
22
Posts: 4865
Datum: 17-02-2019 16:55
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Liam kon niet geloven dat Bailey dit voor hem had gedaan. Ze had misschien wel eventjes in zijn hoofd gekeken, maar ze had er het juiste mee willen doen. Ze had voor hem de ideale plek gevonden. Aan de rand van de stad, waardoor hij nog wel bij zijn werk zou kunnen komen. Hij zat tevens ook aan het bos, wat betekende dat hij tijdens de volle maan zo het bos in kon rennen en geen rekening hoefde te houden met buren en anderen omwonenden. Daarnaast had ze ook nog eens gedacht aan Desh. Aan iemand die ontzettend belangrijk was voor Liam. Desh voelde als zijn kleine broertje, als zijn maatje. Als het aan Liam had gelegen, had hij Desh geholpen. Had hij juist klaar voor hem gestaan, wetend hoe het was om anders te zijn dan anderen. Dat hadden Lennon, Lotus en Calum ook moeten weten. Ze hadden het juist moeten begrijpen. Dat ze dat niet hadden gedaan, vond Liam verschrikkelijk. Nu zou hij Desh een woonplaats kunnen bieden, maar het was nog maar de vraag of hij dat wel zou willen. Hij leek het ook erg prettig te vinden bij Rain en Cameron.
‘Dus je kan hem helpen?’ vroeg Liam hoopvol. Hij gunde het Desh. Hij was nog zo jong. Een weerwolf zijn was één ding. Het was geen pretje om iedere maand te moeten veranderen. Als het nieuw voor je was, was het des te pijnlijker. Liam zelf vond het ook niet prettig, maar hij wist zichzelf er doorheen te slepen. Desh kon dat niet, zeker niet met de magie die hij in zich had. Daardoor waren zijn acties soms onvoorspelbaar en kon er van alles gebeuren. Liam had hem wel eens in de gaten geprobeerd te houden, ook al had hij ook op zichzelf moeten letten. De magie van Desh kon echter dan alle kanten op vliegen en doordat Desh dan panikeerde, werd het alleen nog maar erger. Liam gunde hem rust. Rust in zijn lichaam en zeker rust op de avond van de volle maan. Als Bailey hem daarin zou kunnen helpen, zou hij dat ontzettend fijn vinden.
‘Als ik de heks weet te vinden en zij er ook achter staat, dan ja.’ Liam snapte dat Bailey niks aan hem kon beloven. Het lag inderdaad aan Rain. Als zij niet samen zou willen werken, dan zou het ophouden. Liam kon zich dat echter niet voorstellen. Rain wilde ook de oplossing vinden, de spreuk compleet maken. Zij wilde Desh ook helpen, net zoals dat ze de dochter van Cameron wilde helpen. Als Bailey haar daarin zou kunnen ondersteunen, zou ze haar echt niet afwijzen.
‘Rain is een heks. Die kan juist heel goed afwegen hoe en wat. Als ze inziet dat je haar kan helpen, dan denk ik niet dat ze die hulp af zou slaan.’ Daar geloofde Liam heilig in. Heksen waren er juist om die gehele balans te behouden en te beschermen. Nu wist hij niet of het daar iets mee te maken had, aangezien ze juist een weerwolf de kans geef om de dans te ontspringen, maar hij wist wel dat de heks goed was in relativeren. Dat zou hen vast kunnen helpen.
‘Dankjewel,’ fluisterde Liam, waarna hij Bailey een kus gaf. Zijn woede voor haar was volledig verdwenen. Ze had aangegeven dat ze het goed wilde maken, dat ze om hem gaf en van hem hield. Nu had ze haar krachten misschien wel op hem gebruikt, maar ze had er goed mee willen doen. Zoals een Engel dat hoorde te doen. Ze had hem een plek voor zichzelf gegeven, en ook eentje voor Desh. Daar was Liam haar heel erg dankbaar voor. Toch hoopte hij dat ze hem nog zou vertellen over Calum. Hij wilde wel weten wat Bailey in zijn hoofd had gevonden. De anderen maakten hem iets minder uit. Hij hield zich voor dat het alleen maar was om Bailey te begrijpen, hoe ze precies zoiets zag en hoe dat dan gebeurde, maar hij wist stiekem ook dat het niet daar om ging. Hij wilde weten wat Calum wenste, wat er in zijn hoofd om ging. Want zo had Liam misschien eindelijk iets tegen hem in te brengen.
‘Wil je nog steeds weten wat ik te weten ben gekomen over Calum?’ vroeg Bailey. Liam trok zijn wenkbrauwen op en keek haar vragend aan, waardoor Bailey moest lachen. ‘Ik zat niet in je hoofd, geloof me. Ik weet echter wel hoe je over hem denkt.’
Liam knikte. Hij had er inderdaad geen geheim van gemaakt hoe hij zich voelde tegenover Calum. Bailey wist het maar al te goed, dus ze had net zo goed kunnen raden dat Liam dat graag had willen weten. ‘Ik ben wel benieuwd, ja.’
‘Calum wil alle vampieren het liefste weg hebben. Een stad zonder vampieren. Dat is waar hij naar verlangt.’
‘Dat is het?’ vroeg Liam verbaasd. ‘Als dat is wat hij wil, dan krijgt hij vast snel genoeg zijn zin. De grootste groep gaat waarschijnlijk weg en de anderen zullen dan wel volgen.’ Liam wist er niet echt het fijne van, maar als Linn, Naylene en alle vampieren die bij hen horen zouden verdwijnen, zou de groep van Rhi er vast wel achteraan gaan. In dat geval zou Calum zijn gehele probleem opgelost zijn.
‘Je vergeet alleen dat hij gevoelens heeft voor Rhi,’ merkte Bailey op. Iets aan de manier waarop ze het zei, deed Liam vermoeden dat ze een plan had. Aan de andere kant geloofde hij het niet. Calum, gevoelens voor een vampier. En dan ook nog eens Rhi. Dat was gewoon onmogelijk. Seks met een vampier was voor Calum nooit uitgesloten geweest, maar gevoelens? Dat kon Liam haast niet geloven.
‘Weet je zeker dat hij gevoelens voor haar heeft? Het lijkt me sterk. Dat ze seks hebben, betekent niet meteen dat hij ook verliefd op haar is,’ maakte Liam haar er dan ook op attent.
‘Ik weet het vrij zeker. En hij niet alleen voor haar, maar ook andersom. Dus als écht alle vampiers zouden verdwijnen uit de stad, dan zou Calum zich toch heel erg in de vingers snijden met zijn eigen wens.’
18
Posts: 17081
Datum: 21-02-2019 17:47
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Er was veel veranderd sinds de terugkomst van Linn. Luke had haar duidelijk proberen te maken dat hij zich niet zomaar meer van haar af liet drukken, ondanks dat ze misschien nog steeds vond dat het de beste oplossing was. Aan Linn was echter ook wel te merken dat ze het niet meer op die manier wilde, ondanks dat ze wel aan had gegeven dat ze het moeilijk vond. Niet alleen omdat ze het gevoel had dat ze Luke in gevaar bracht, maar deels merkte Luke ook wel dat ze soms terug moest denken aan haar man. Hij had haar proberen te verzekeren dat wat zij en Benjamin hadden gehad bijzonder was geweest en dat hij in helemaal niest wilde proberen om daar bij te komen. Dat was een hele andere relatie geweest. Ondanks dat hetgeen wat ze nu hadden nog geen relatie te noemen was, probeerde Luke zoveel mogelijk rekening met dat alles te houden. Daarom deden ze het vooral rustig aan. 
Vandaag was een dag waar ze beiden zoveel mogelijk van hadden willen genieten. Het was niet altijd makkelijk voor Luke om een hele dag zomaar weg te gaan. Het was altijd wel druk in zijn bar, genoeg te doen om er voor te zorgen dat hij een beetje in de buurt moest blijven. Cameron had hem vandaag echter verzekerd dat het wel goed zou komen en dat hij vandaag de leiding wel zou nemen. Dat gaf Luke en Linn de kans om de stad in te gaan. 
Ze waren al eventjes in de stad, waar ze al eventjes rond hadden gelopen. De feestdagen waren voorbij, wat betekende dat het aanzicht al iets minder leuk was geworden. De winkels hingen nu echter vol met cadeautjes voor Valentijnsdag, dat over een paar weken was. Zowel Linn als Luke hadden een zwak voor de feestdag. Luke hield er van om diegene van wie hij hield, die dag nog wat meer in het zonnetje te zetten. Iets wat hij dit jaar zeker zou doen met Linn. Daarom had hij stiekem al gekeken naar cadeautjes die hij voor haar kon kopen. Hij had zelfs een beetje haar gezicht proberen te peilen in de verschillende winkels. Soms was zijn blik wat langer blijven hangen, want hij kon nog steeds niet geloven dat hij weer naast haar kon lopen. Dat ze samen konden genieten van wat de dagen hen bood. Iets wat ze konden blijven doen, zeker als het aan Luke lag. Hij had al aangegeven dat hij het geen probleem vond om mee te verhuizen naar Japan, wanneer het zo ver was. 
Het tweetal had besloten om even rust te nemen van het winkelen. Daarom hadden ze besloten om ergens wat te gaan drinken. Ze waren beiden al bijna aan het einde van hun koffie, die ze voor hen hadden staan. Het terras midden in de stad was redelijk vol. Het was misschien koud, maar de heaters zorgden voor een aangename warmte. Daarbij hadden Luke en Linn er voor gezorgd dat ze het nog wat warmer hadden door beiden deels onder het dekentjes te kruipen, dat voor hen klaar had gelegen. 
Luke legde zijn hand op die van Linn, die op het zachte dekentje lagen. 
“Dat jurkje stond je echt prachtig.” Fluisterde Luke, Linn zachtjes toe. Hij had het geweldig gevonden om met Linn te winkelen. Ze wist precies wat haar goed stond. Toch had Luke het niet kunnen laten, om af en toe even wat uit de rekken te pakken, wat hij zelf mooi had gevonden en waarvan hij ook zeker had geweten dat het haar goed had gestaan. 
Luke nam een laatste slok van zijn koffie en zette zijn mok vervolgens weer terug op de tafel. Ze hadden nog genoeg om te bekijken. Hij vond het helemaal niet erg om rond te lopen door de straten. Hij was zelf niet echt bezig met hetgeen wat hij voor zichzelf kon kopen. Er waren vaak genoeg kledingwinkels waar hij liever even aan voorbij liep. Zeker omdat hij wist dat hetgeen wat ze er verkochten, te duur was voor hetgeen wat hij verdiende uit zijn bar. Hij had niets te klagen. Hij was blij met hoe het ging. Zijn baan was leuk, hij had een goed huis er boven, maar voor de hoeveelheid tijd die hij er instak, was het soms wel lastig dat hij er niet heel erg veel uit mee kreeg. 
“Dankjewel Luke, dat is echt lief.” Linn was geweldig. Luke had dat altijd al gevonden. Maar de afgelopen weken was het hem weer helemaal duidelijk geworden waarom hij in eerste instantie verliefd op haar was geworden. Natuurlijk was ze een prachtige verschijning, maar ze had ook een geweldig karakter. Ze was bescheiden, ze zorgde voor de mensen om haar heen. Ze interesseerden haar ook echt. Met Kerst had Luke wel kunnen zien hoeveel ze wel niet om Michael en Naylene gaf. Haar vriendschap met de twee andere vampieren liet wel zien hoe ze echt was. Ook dit soort woorden gaven dat aan. 
“We kunnen zo verder kijken voor jou, als je dat wil?” Stelde Linn voor.
“Dat hoeft niet perse hoor.” Zei Luke zachtjes terug. Hij had het niet erg gevonden om met Linn mee te gaan, helemaal niet zelfs. Hij had het prima gevonden om voor de kleedkamers te wachten, totdat ze zich aan had gekleed.
“Of we kunnen voor andere dingen kijken.” De manier waarop Linn praatte, gaf Luke wel aan dat ze precies door had dat hij net even wat langer naar de verschillende Valentijnsdag collecties had gekeken, waardoor zijn wangen toch een beetje rood werden. Hij wist dat ze misschien nog geen echte relatie hadden, maar voor hem voelde het wel zo. Dus hij wilde er voor zorgen dat Linn zich op veertien februari ook echt geliefd zou voelen, dat hoorde immers bij de dag! 
22
Posts: 4865
Datum: 24-02-2019 12:29
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
De feestdagen waren redelijk rustig verlopen. Linn had niks vernomen van Rhi, of Rhett. Alle demonen die ze achter zich had gelaten, leken zo goed als verdwenen te zijn. In een ideale wereld tenminste. Linn wist dat er nog iets broeide. De stad, en met name de bovennatuurlijke wezens, waren erg onrustig. Toch waren er ook dagen zoals deze, waar ze zich nergens mee bezig hoefde te houden. Alleen met Luke. Iemand die haar onverdeelde aandacht verdiende.
Linn was er al over uit. Ze was verliefd op Luke. Dat was ze jaren geleden al geweest. Toen waren er echter een stuk minder problemen aanwezig geweest. In ieder geval aan het begin van hun relatie. Toen had Linn zich volledig laten meeslepen door de knappe, blonde barman die alleen maar oog had gehad voor haar. En zij alleen voor hem. Nu was het anders. Nu was er zoveel tussen hen gebeurd, waardoor Luke precies wist naast wie hij zich op dit moment bevond. En hij vond het niet erg. Hij accepteerde haar volledig. Ze had hem geprobeerd mee te nemen in haar leven, hem dingen te vertellen. Ze had hem ook uitgelegd waarom ze haar affectie nu op een andere manier probeerde te uiten. Ze had weken geleefd op het bloed van mensen, zonder daar echt op te letten of om ook maar te stoppen. Ze wilde niet dat ze hem pijn zou doen, maar juist die gedachte maakte het alleen maar moeilijker.
Er waren zeker momenten geweest waarop ze zich naar voren had willen buigen om hem te zoenen. Elke keer als hij haar lachend aankeek, of als hij plagend iets boven zijn hoofd hield zodat zij er niet bij kon. Voor haar gevoel deden ze alles wat ze een aantal jaar geleden ook al hadden gedaan. Toen hadden ze het een relatie genoemd. Het liefst wilde Linn het dat weer noemen, maar een deel van haar wilde Luke ook altijd nog beschermen voor wat het allemaal met zich mee zou brengen. 
Ze wist dat het ook was wat Luke wilde. Dat was alles wat hij ooit van haar had gewild. Een relatie, een toekomst samen. Een aantal dingen die hij met haar had gewild, zou ze hem nooit kunnen geven. Nu leek hem dat niet meer uit te maken. Als hij haar maar had. 
Glimlachend keek ze naar zijn gezicht, dat niet alleen iets roder was geworden door de kou. Ze had hem zien kijken naar de verschillende sets die als cadeautjes werden gepresenteerd voor Valentijnsdag. Ze waren beiden zeer romantisch ingesteld, dus een dag als Valentijnsdag zouden ze nooit aan zich voorbij laten gaan. Dat Luke daar nu al mee bezig was, vond ze ontzettend lief. Ze zat er zelf ook aan te denken om hem iets te geven. Linn reikte haar vrije hand uit naar zijn gezicht, zodat ze langs zijn wang kon strijken met haar vingers. ‘Je bent echt een schatje.’
Er kwam iemand om hun lege koppen op te halen, dus Linn vroeg meteen om de rekening. Deze kwamen ze al snel brengen. Linn pakte het papiertje aan, maar Luke griste het al snel tussen haar vingers vandaan. ‘Wat doe je?’ vroeg ze lachend. 
‘Ik trakteer je op koffie,’ zei Luke, die zijn portemonnee vervolgens tevoorschijn haalde. Linn schudde haar hoofd en legde haar hand op de zijne. ‘Dat hoeft niet, ik wil best koffie betalen. Ik heb al genoeg drankjes door de jaren heen van je gekregen.’
Luke glimlachte en heel even dacht Linn dat hij haar een zoen zou geven, maar op het laatste moment bedacht hij zich en belandden zijn lippen op haar voorhoofd. ‘Ik betaal wel, maar ik heb niet genoeg cash. Ik ben zo terug.’ Met die woorden kwam Luke overeind en liep hij met de serveerster mee naar binnen. 
Met een gloed op haar wangen een verliefd gevoel in haar lichaam keek ze de man na. Ze was vanaf het begin al gevallen voor de manier waarop hij haar had behandeld. Zelf haalde ze het dekentje voor haar benen en vouwde ze deze op, zodat de volgende gasten er gebruik van konden maken. Ze verzamelde alle tassen die ze bij zich had en liep alvast van het terras af, zodat iemand haar plaats in kon nemen. 
Een paar meter verderop stond een klein bloemenstalletje, wat Linn haar aandacht trok. Zeker in het koude januari, waarin Boise nog steeds bedolven was onder de sneeuw. Ze liep naar de stal en bekeek de verschillende bloemen die in de emmers stonden. Ze keek over haar schouder naar het café waar ze zojuist had gezeten, Luke was nog steeds binnen. Vervolgens draaide ze zich om en bukte ze bij een emmer met rozen, waar ze er eentje uit pakte. Ze wilde hem nog meenemen naar een aantal winkels voor hem, maar een roos was een goed begin.
Glimlachend legde Linn de roos neer op de werktafel, waar ook de kassa stond. ‘Deze graag.’ Uit haar handtas viste ze een paar losse dollars, waar ze de man achter de tafel mee betaalde. Ze pakte de roos aan en liep terug naar het restaurant, waar Luke net weer naar buiten kwam.
‘Wat is dit? Ik haal koffie voor je en ondertussen koopt iemand anders een roos voor je?’ vroeg Luke lachend. Linn schudde haar hoofd en stak de roos uit naar Luke. ‘Hij is voor jou.’
‘Voor mij?’ herhaalde Luke, terwijl hij de roos van haar aannam.
‘Ja, voor jou. Je verdient een mooie bloem.’ Linn haalde haar schouders op. Zelf kreeg ze ook graag bloemen. Die fleurden vaak het hele huis op. Daarnaast waren bloemen niet iets wat je alleen maar aan een vrouw kon geven. Mannen konden er net zo blij van worden, Luke dus ook. ‘En hij past bij je.’
Linn nam zijn hand vast en kneep er zachtjes in. Ze hoopte dat hij nog eventjes verder wilde winkelen, zodat ook hij naar kleding kon kijken die hij leuk vond. Hij hoefde het niet te kopen, maar dan zou Linn het wel apart laten hangen, zodat ze het later nog een keer op kon halen. Dan had ze haar cadeautjes alvast binnen. 
18
Posts: 17081
Datum: 24-02-2019 13:35
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Er was nog genoeg aan Linn te ontdekken. Luke en zij hadden een tijdje gedatet en in die tijd had hij natuurlijk genoeg van haar leren kennen. Nu hij echter wist dat ze heel wat meer mee had gemaakt in haar leven, wist hij maar al te goed dat hij nog lang niet alles van haar wist. Er waren genoeg verhalen die nog niet verteld waren. Zo wist hij niet precies hoe ze ooit vampier was geworden. Hoe ze Naylene en Michael had leren kennen was ook nog een verhaal dat nog verteld moest worden. Er waren genoeg dingen voer Benjamin, die Luke niet had gehoord. Normaal gesproken zou het hem onzeker hebben gemaakt, een gesprek over haar man. Dat was hij nog steeds en het zou nooit anders gaan worden. Luke wist echter ook dat het een hele andere tijd was geweest en dat hij nu in haar leven was. Hij had nu de kans om haar te laten merken dat het niet erg was om gevoelens te ontwikkelen voor een mens. Hun verhaal, dat was op het moment het belangrijkste voor hem. Al het andere aan Linn leerde hij nog wel kennen. 
Ook nu leek Linn hem te kunnen verbazen met iets simpels als een bloem. Luke had nooit verwacht dat ze hem een roos zou komen. Normaal gesproken was het iets wat andersom zou gebeuren. Voor hem was het echter bijzonder dat ze het voor hem had gekocht. Hij was wel gek op bloemen. Vaak probeerde hij er wel een paar in zijn zaak te hebben staan, op de verschillende tafeltjes maakte dat alles toch een beetje af. Nog nooit had hij zelf iets gekregen, in ieder geval geen bloem.
“Dankjewel Linn.” Luke nam de geur van de roos in zich op, natuurlijk rook het niet heel erg. Het gebaar was echter geweldig. Het waren dit soort dingen waarom hij ook gek was op Linn. Ze kon onverwacht uit te hoek komen, maar wel op zo’n manier dat het ook romantisch bleef. Bloemen voor elkaar kopen, was echt iets bijzonders.
“Ooh wacht, ik moet hier een foto van maken.” Luke keek naar Linn, die hem met een glimlach op haar gezicht aankeek. Door die glimlach, voelde zijn hele lichaam al warm worden. Hij wist dat het belachelijk was hoeveel gevoelens hij wel niet had voor Linn. Zoiets voelde haast onmogelijk. Iedere keer als ze hem aankeek voelde hij zijn hart zich vullen met liefde, als ze hem aanraakte, durfde hij te wedden dat ze echt een tinteling achter liet. Ze was bijzonder en dat was niet alleen maar zo omdat ze een vampier was.
“Wat, dit?” Vroeg Luke. Hij voelde hij de vingers van Linn, uit de zijne geleden en al snel stond ze voor hem met haar mobiel op hem gericht. Iets waardoor Luke alleen nog maar meer moest glimlachen. Hij richtte zich echter op zijn roos, hij vond het echt geweldig wat hij had gekregen. Linn leek er hetzelfde over te denken, want ze bleef een tijdje staan, om er foto’s van te maken. Zo hadden ze de afgelopen tijd al genoeg foto’s van elkaar verzameld op hun telefoons. 
“Ja, je bent zo mooi!” Haar woorden waren allemaal zo oprecht, Luke vond ze fijn om te horen. Het was niet verkeerd om dat soort dingen tegen elkaar te vertellen en waarom zou een man die woorden niet mogen horen. Linn leek te weten dat het gewoon kon, zonder dat het raar was.
Luke pakte haar hand echter al weer vast, ze had ondertussen wel een paar foto’s van hem kunnen maken, wat voor nu wel goed was. Luke wilde haar vast houden. Iets wat hij gewoon prettig vond om te doen. Zo kreeg hij het idee dat ze echt bij hem was, dat hij haar de komende tijd niet meer hoefde te missen zoals hij de afgelopen tijd wel had gedaan. 
Er stond genoeg te gebeuren en het idee dat de stad nog lang niet zo veilig was als ze dat allemaal zouden willen, sloop er bij iedereen wel in. Luke had ook aan Cameron kunnen merken dat hij het moeilijk vond, zeker met zijn dochter er bij. Toch had dit alles voor Luke veel goeds gebracht. Niet alleen maar met Linn, maar juist ook met Ellisyn. HIj was altijd al gek op het meisje geweest. Niet wetende dat ze een behoorlijk moeilijk leven had. Luke had zich door Cameron laten vertellen wat er aan de hand was, ondanks dat hij er lang niet alles van snapte, wist Luke wel dat Elli blijdschap in haar leven nodig had. In de vakantie, had hij Cameron dan ook vaak genoeg gevraagd om zijn dochter mee te nemen, zodat ze spelletjes hadden kunnen spelen. 
“Kom, we gaan bij wat winkels voor jou kijken.” Luke wilde protesteren dat het niet nodig was, maar hij werd al een beetje meegetrokken in de richting van een winkel, waar hij net nog in te etalage had gekeken, dus er was niet echt meer een ontkomen aan. 
De tocht door de winkel duurde een tijdje. Het begon bij de blousesjes die allemaal wel iets hadden gehad. Luke had er netjes één gepakt. Linn had echter behoorlijk wat over zijn arm gehangen, in feite was het hetzelfde als wat hij bij haar had gedaan in de verschillende winkels. Het was daar niet gestopt, want na een tijdje had Luke ook een aantal broeken in zijn handen gehad. Broeken waar hij al wel vaker bij had staan kijken, maar hij had geen idee of het hem daadwerkelijk stond.
Zo eindigde Luke met heel wat spullen in de kleedkamer. Linn had dit keer plaats genomen in één van de stoelen die er stonden, wat Luke de kans gaf om rustig alles te passen wat hij maar wilde. Hij probeerde een paar setjes te maken, het zou ook nergens op slaan als de bovenkant clashte met hetgeen wat hij er onder aan. 
Toen hij eenmaal iets aan had, schoof hij het gordijn opzij, om Linn te laten zien hoe het stond. Ze hadden ondertussen wel een gesprekje met elkaar gevoerd. Dat was misschien de reden dat Linn niet door had gehad, dat ze niet meer met z’n tweeën waren. Luke zag haar echter meteen, toen hij het gordijn opende: Rhi. 
“Mmmh ik weet het niet hoor. Ik zag je altijd veel liever zonder kleren.” Luke had haar al een hele tijd niet meer gezien, hij had echter nog wel geweten dat ze nog in de stad was geweest. Iets wat in zijn ogen toch behoorlijk jammer was, daardoor bleef er gewoon ellende boven iedereen hangen.
“Rhi.” Mompelde hij dan ook als enige. Linn was overeind gekomen en had zich ondertussen al in haar richting gedraaid. 
22
Posts: 4865
Datum: 24-02-2019 15:11
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Linn was zo druk bezig geweest met het luisteren naar Luke zijn verhaal, terwijl ze een aantal setjes had gemaakt van de kleding die ze voor hem had uitgezocht, dat ze de extra paar voetstappen in de winkel had gemist. Pas toen Luke het gordijn open had geschoven en naar buiten was gekomen in een rode blouse en een broek die aan de onderkant uitliep, had ze gemerkt dat ze niet meer alleen waren geweest. Rhi had hen gevonden. Ze stond, zoals gewoonlijk, casual in de ruimte van de kleedkamers. Alsof het de normaalste zaak was van de wereld. Linn wist dat ze hier niet kwam om het uit te vechten. Zelfs Rhi zou niet zo laag zijn om het midden in een winkel met haar aan te gaan. Ze was hier echter ook niet zomaar.
‘Ik zeg het alleen maar. Zonder kleren was je toch altijd een stuk leuker,’ zei Rhi, terwijl ze haar ogen nog eens over Luke heen liet glijden. Ze zette een paar stappen, maar Linn voegde zich tussen beide. Het zou haar niet gebeuren dat Rhi hem iets aan zou doen. Niet nog eens. Luke had al verschrikkelijk geleden onder haar aandacht, op wat voor een manier dan ook. Ze had spelletjes met hem gespeeld en hem behandeld als een persoonlijke bloedtap. Ze had zijn bar vernield en ze had toegestaan dat Ashton zijn appartement volledig had omgetoverd in een martelkamer. 
‘Alhoewel. Een beetje rood kon nooit kwaad,’ merkte Rhi op. Luke was gekleed in een rode blouse, maar Linn wist maar al te goed dat dat niet het rood was waar Rhi het over had gehad. Linn wist wat voor fucked up shit er zich tussen haar en Luke af had gespeeld. Ze wilde Luke daar niet over oordelen. Ze wist niet wat vrijwillig was geweest en wat niet. Het enige wat ze wist, was dat als er spraken was geweest van seks, Rhi zich niet tegen had laten houden door haar instincten en zich maar al te graag tegoed had gedaan aan het bloed wat, juist op dat moment, zo rijkelijk door zijn lichaam had gestroomd. 
‘Wat is het dat je wil, Rhi?’ vroeg Linn aan de andere vampier. Rhi kwam hier met een reden. Ze was niet zelf aan het winkelen en het was geen toevallige ontmoeting. Linn had al die tijd wel geweten dat Rhi in de stad was geweest en diep van binnen had ze ook geweten dat er vroeg of laat een moment zou komen dat ze haar weer onder ogen moest komen, maar ze had gehoopt dat het nog veel later zou zijn.
‘Ik kan je natuurlijk niet laten denken dat het allemaal goed is, Linnie.’ Rhi liet zich vallen in één van de luxe stoelen die er stonden, waar Linn zojuist nog op had gezeten. Rhi sloeg haar benen over elkaar en keek uitdagend naar Linn. Alsof ze wilde dat Linn op haar zou duiken en haar aan zou vallen. Iets wat Linn niet zou doen. Niet hier, en zeker niet voor de ogen van Luke. 
‘Ik zal eerlijk zijn. Ik had er niet op gerekend dat je nog terug zou komen. Ik dacht dat het verraad van Michael en Naylene en het verlies van Luke wel voldoende zou zijn geweest om je voorgoed weg te sturen. Zeker met de aanwezigheid van Rhett erbij. En voor een paar weken dacht ik ook echt dat je gewoon weg was gegaan.’ Rhi haalde haar schouders op. ‘Maar die stomme vriendjes van je hebben je weer terug weten te krijgen. En nu ben je relatie aan het spelen met Luke. Weet hij wel wat je allemaal hebt gedaan?’ Rhi keek vragend naar Luke. Iets wat Linn ook deed. Luke was de eerste persoon die ze had gezien toen ze terug was gekomen uit Miami. Ze had de hele avond bij hem op de bank gelegen en ze had hem verteld wat ze mee had gemaakt. Dus ook wat ze had gedaan.
‘Luke weet alles,’ zei Linn daarom ook. Ze liep naar Rhi toe en plaatste haar handen op de leuning van de stoel, zodat ze zich over Rhi kon buigen. ‘En je hebt me misschien weg weten te krijgen voor een paar weken, maar ik ben terug gekomen. En ik laat me niet nog een keer wegjagen. Niet door jou, niet door iets wat honderden jaren geleden is gebeurd en zeker niet door iemand waarvan je dacht dat het een goede actie zou zijn, terwijl hij nog liever jouw hart eruit trekt,’ siste Linn.
‘Je hebt gelijk. Ik dacht dat Rhett een grote troef zou zijn, maar hij blijkt een behoorlijke softie.’ Rhi haalde haar schouders op. Het leek alsof Linn haar woorden haar niks hadden gedaan. Rhi kwam overeind uit de stoel, waardoor Linn wel een stap naar achteren moest doen. ‘Maar zoals ik al zei: als jij wil denken dat het allemaal goed is, doe dat dan vooral. Des te groter mijn verrassing zal zijn.’ 
‘Wat de verrassing ook is, het zal je toch niet helpen,’ zei Luke. ‘Je kunt Linn niet breken. Dat heb je al geprobeerd en het is mislukt. Je kunt het net zo goed opgeven.’
Rhi lachte om de woorden van Luke. Ze liep langs Linn heen, zodat ze Luke zijn blouse nog iets beter in zijn broek kon stoppen.  ‘Oh, Lukey. Ik heb haar misschien nog niet gebroken, maar er zijn zeker een paar barstjes ontstaan. Dat heb je zelf vast ook wel gemerkt.’ Rhi draaide zich om naar Linn, die zich in moest houden om Rhi niet alsnog een flinke duw te geven en haar uit de winkel te trappen. Ze mocht alles zeggen wat ze wilde, maar ze moest bij Luke uit de buurt blijven.
‘Maar goed, ik zal jullie met rust laten. Dan kunnen jullie verder met jullie toneelstukje.’
18
Posts: 17081
Datum: 24-02-2019 17:25
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Rhi had behoorlijk veel invloed gehad op het leven van zowel Luke als Linn. Een paar maanden was Luke helemaal in de ban geweest van de vrouw. Iets waar hij achteraf behoorlijk wat spijt van had. Op dat moment had Luke er echter helemaal geen erg in gehad. Hij had het allemaal prima gevonden wat Rhi van hem had gevraagd, hij had zelfs zijn eigen voorstellen gedaan. Hij had haar gewillig zijn eigen bloed gegeven en had al het andere gedaan wat ze van hem had gevraagd. Achteraf gezien waren dat geen keuzes waar Luke heel erg trots op was. Zeker omdat Rhi alleen maar in zijn leven was gekomen om er voor te zorgen dat Linn zich slecht zou voelen. Alles wat Rhi had gedaan was er voor geweest om er voor te zorgen dat Linn zou breken. Iets wat was gebeurd, maar dat zou ze niet nog een keer voor elkaar krijgen. Niet als het aan Luke zou liggen en hij wist zeker dat Linn haar vrienden hem daar in mee zouden helpen. 
Rhi had de ruimte al behoorlijk snel weer verlaten, wat Luke en Linn behoorlijk verbaasd achter liet. Geen van hen beide had rekening gehouden met het feit dat ze Rhi vandaag wel eens tegen hadden kunnen komen. Ze waren juist bezig geweest met het zoveel mogelijk genieten van de tijd die ze samen hadden. Nu kon het en Luke had met zichzelf afgesproken dat hij ieder moment volledig zou aangrijpen. Het bezoek van Rhi zorgde echter wel voor een soort zwarte wolk die nu boven hen beiden leek te hangen. 
Luke wist dat Linn niets meer van Rhi vernomen had, sinds het hele gebeuren in zijn bar. Aan haar was dan ook te zien dat ze behoorlijk aangedaan was door hetgeen wat er net was gebeurd. Ondanks dat ze het net niet zo had laten zien. Luke had wel geprobeerd om een beetje voor haar op te komen, maar hij snapte ook wel dat hij als mens niet heel erg veel kon beginnen tegen een vampier als Rhi. Hij wist echter ook dat Linn een veel grotere groep achter zich had staan als Rhi dat deed. Ze had haar eigen groep vampieren, de heksen waren gek op haar vriendin, die zelfs beide was. Samen moesten ze Rhi toch wel kunnen verslaan.
Voorzichtig sloeg Luke zijn armen om Linn heen, om haar wat dichter tegen zich aan te trekken. Op het moment kon hij niet veel meer doen dan dat, ondanks dat ze zoveel meer verdiende in zijn ogen. Iets waar ze ook voor moesten gaan zorgen.
“We kunnen haar hier niet zomaar rond laten lopen en dat soort dingen laten verkondigen?” Zei Luke zachtjes. Het was een best serieus onderwerp, waar ze het eigenlijk nog nooit over hadden gehad. Ze waren vooral bij de leuke dingen in het leven gebleven. Als het dieper was gegaan had Linn hem iets verteld over hoe het was om vampier te zijn en wat voor dingen ze allemaal mee had gemaakt in de vele honderden jaren dat ze hier op de aarde rond liep. Ze hadden het gehad over hetgeen wat Rhi had gedaan, maar niet over het feit dat ze haar tegen moesten houden. Nu wist Luke zeker dat het moest gaan gebeuren. Ze kon niet zomaar overal op springen en haar bedreigingen uiten alsof het helemaal niets was.
“Luke, ik denk niet dat dit de plaats is om dit te bespreken.” Fluisterde Linn zachtjes. Al was Luke het er er niet mee eens. Hij snapte wel dat dit niet de ideale plaats was, maar als ze het nu niet zouden doen, dan vergat hij het vanzelf wel weer. Soms zorgde Linn daar gewoon voor, zonder dat een van hen het überhaupt door had. 
“Nee maar Linn. Ze kan zo overal komen, dit soort dingen zeggen en we weten beiden dat ze er ook wel iets aan gaat doen. Dat kunnen we niet laten gebeuren.” Luke probeerde wel zachtjes te praten. Linn zou hem toch wel horen, terwijl andere mensen dat waarschijnlijk helemaal niet deden. 
“Er kan ieder moment weer wat gebeuren. Dat moeten we tegen houden. Er zijn genoeg mensen die je kunnen helpen. Michael, Naylene, Cameron en zijn vrienden.” Die wilden Rhi echt liever weg hebben dan haar hier in de stad houden, dat wist iedereen. Ze moesten er samen voor zorgen dat ze hier weg zou gaan, maar misschien was dat niet eens hetgeen wat het beste zou gaan werken. Luke wilde er liever niet aan denken, het was verkeerd, maar misschien moesten ze er gewoon voor zorgen dat Rhi niet meer leefde. Zij had het ook niet zo met de levens om haar heen, dus waarom zouden zij haar juist moesten besparen. 
Luke liet Linn last, maar hield haar zachtjes bij haar armen vast, zodat hij haar even goed aan kon kijken. Hij meende het serieus. Ze konden dit niet nog een keer laten gebeuren. De volgende keer zou Rhi niet alleen maar voor hen staan om een paar woorden te zeggen. Als ze haar hoofd er naar had staan, zou ze hen beiden iets aan kunnen doen. Het was niet de bedoeling dat ze zich op moesten sluiten in het huis van Linn. Dat was immers de plaats waar Rhi niet naar binnen kon, in zijn appartement kon ze dat wel. 
“Ik meen het Linn. We moeten hier met Naylene en Michael over praten.” Dat was in ieder geval hoe Luke er over dacht. 
Jammer genoeg konden ze er niet langer over praten, omdat ze ook nu werden vergezeld met een derde persoon. Dit keer was het echter één van de vrouwen die Luke al in de winkel had zien lopen. 
“Kan ik iets voor jullie doen?” vroeg ze op een beleefde manier, al stond er wel een oprechte glimlach op haar gezicht. Luke schudde echter al voorzichtig met zijn hoofd, ten teken dat ze geen hulp nodig hadden. Er hingen nog genoeg kleren die hij eigenlijk aan zou moeten proberen. Op het moment had hij er echter geen zin meer in. Iets wat ook niet behoorlijk gek was.
“Nee dankjewel.” Gelukkig begreep de vrouw dat ze haar op het moment niet nodig hadden, waardoor ze de rustige ruimte al snel weer verliet. 
22
Posts: 4865
Datum: 02-03-2019 11:47
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Linn wachtte tot de werkneemster van de winkel weer verdwenen was. Ze keek op naar Luke, die met zijn lengte altijd boven haar uittorende. Ook met de winterse laarzen met hakken die ze aan had. Ze zuchtte en liet haar handen langs zijn armen glijden. ‘Je hebt gelijk. We moeten met Nay en Mikey praten.’
‘Ik zal me omkleden en dan kunnen we gaan.’ Luke liet haar los en wilde al terug lopen naar zijn kleedhokje, maar Linn schudde haar hoofd en pakte zijn handen vast, zodat ze hem weer naar zich toe kon trekken. Ze ging nog iets op haar tenen staan en gaf hem een kus op zijn lippen. Iets wat ze al vaak genoeg had willen doen, maar ze had zichzelf behoorlijk gereserveerd opgesteld sinds ze terug was. Nu wilde ze het liefste de man zoenen die het beste met haar voor had, en dus ook zijn mening daar over deelde.
Heel eventjes hield Luke haar lippen vast, waarna zijn ogen de hare begroetten met een blije blik. Linn glimlachte terug en liet hem los, zodat hij zich om kon kleden. Ondertussen pakte ze de kleding waarvan ze wist dat het Luke goed zou staan. Die bracht ze alvast terug naar de werkneemster, met de vraag of ze de kledingstukken achter zou kunnen houden. Het was een verrassing voor Luke en Linn wilde binnenkort nog eens alles bekijken, zodat ze wat voor hem uit zou kunnen kiezen. Ze vroeg of de kleding die Luke nog had, ook bij de rest kon worden gevoegd. Gelukkig was dit geen probleem.
Zodra Luke klaar was, liepen ze hand in hand de winkel uit. Ondanks de gebeurtenis van net, hielden ze wel gesprekken over het één en ander. Toch was Linn in haar hoofd al bezig met wat ze aan Michael en Naylene kon vertellen, en waar de twee mee zouden komen. Naylene had haar krachten. Krachten waarvan Linn niet eens precies wist wat ze allemaal konden, maar ze wilde Naylene ook niet zomaar inzetten. Het was voor Linn allemaal nog een nieuw terrein. Misschien voor Naylene ook wel, omdat ze dat deel nu niet meer geheim hoefde te houden.
‘Ik zal ze alvast laten weten dat we naar huis komen en dat we willen praten,’ zei Linn toen ze bij de parkeergarage waren. Ze pakte haar telefoon uit haar handtas en daarmee ook de creditcard, die ze aan Luke gaf. ‘Voor het parkeergeld.’
Luke liep naar de automaat en Linn zocht het nummer van Naylene op, zodat ze haar kon informeren dat ze graag wilden praten. Van Naylene kreeg ze al snel een bericht terug dat zij en Michael allebei thuis waren en dat ze straks zouden praten. Nog geen half uur later zaten ze dan ook met z’n vieren in de woonkamer. Michael en Naylene zaten samen op de stoel, waar ze eigenlijk standaard samen zaten. Linn en Luke zaten op de bank, dicht tegen elkaar aan. Linn wist niet goed hoe ze moest beginnen, maar gelukkig nam Naylene het woord. 
‘Waar wilden jullie over praten?’ vroeg Naylene. Linn keek opzij naar Luke, die haar hand stevig tussen de zijne nam en het woord voor haar deed: ‘We zijn Rhi tegengekomen in de stad. Ze maakte het heel duidelijk dat ze niet gaat stoppen, niet totdat ze uiteindelijk haar wraak krijgt. We kennen Rhi allemaal goed genoeg om te weten dat ze daar ook alles voor zou doen.’
Linn legde haar hoofd tegen Luke zijn schouder, terwijl ze naar haar vrienden keek die tegenover haar zaten. Ze was blij dat Luke het woord voor haar deed. Dat hij op dit moment de sterkste van hen twee was en uitlegde wat er aan de hand was. Het was niet dat ze het zelf niet kon. Ze had haar vrienden altijd alles verteld, ook als ze het moeilijk had gevonden. Luke wilde echter voor haar zorgen en ze vond het best fijn om dat toe te laten.
‘Rhi kwam naar jullie toe?’ herhaalde Michael, waarna hij naar Naylene keek. ‘Ik zei toch dat we die bitch meteen aan hadden moeten pakken toen we weer terug waren! We kunnen haar niet weg laten komen met wat ze Linn heeft aangedaan!’
‘Mike,’ suste Naylene haar vriend, door hem iets terug te drukken in de bank, aangezien hij al bijna overeind was gesprongen. ‘We wisten niet wat voor een situatie we aan zouden treffen. Daarom hebben we toen niks gedaan. Daarnaast had ik niet gedacht dat ze zo dom zou zijn om zich zomaar te laten zien in de stad. Zeker niet tegenover Linn.’
‘Dat heeft ze dus wel gedaan,’ zei Luke. Zijn andere arm sloeg hij om Linn heen, zodat hij over haar rug kon strijken. ‘Ze was er gewoon opeens. En ik ben het eens met Michael. Ze heeft verschrikkelijke shit gedaan en daar kunnen we haar niet mee weg laten komen. En het is niet alsof jullie er alleen voor staan?’
Linn knikte bedachtzaam. Ze hadden inderdaad een hoop mensen achter hen staan. De andere vampiers, de heksen. Alleen de weerwolven waren een probleem. Die had Rhi nog wel achter zich staan. Dat terwijl de weerwolven misschien nog wel het meest gevaarlijk waren voor hen. Zeker als Rhi haar invloed op hen uit had geoefend.
‘We kunnen niet van alles van Rain of Cameron verwachten,’ zei Linn, waarna ze haar schouders ophaalde. ‘Zij willen waarschijnlijk ook Rhi weg hebben, net zo lief als ieder ander, maar ze hebben ook hun eigen principes om over na te denken. Desh, Elli…’ Die twee waren ontzettend belangrijk voor hen, dat wist Linn. Ze zouden niks doen wat hen op wat voor een manier ook zou kunnen schaden. 
‘We kunnen het vragen, maar dat betekent niet dat ze het automatisch ook gaan doen.’ Linn wist haast wel zeker dat dat niet het geval zou zijn. Zelf wilde ze echter niet naar Rain of Cameron toe. Zeker niet omdat ze wist dat Rain ondertussen een vriendschap aan was gegaan met Rhett. Die wilde ze liever zo lang mogelijk ontwijken. 
18
Posts: 17081
Datum: 02-03-2019 12:21
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Er waren dan wel plannen om Boise achter zich te laten. Een nieuw leven te beginnen in Japan. Iets waar Luke best naar uitkeek. Hij had al wel wat dingen over het land gehoord. Genoeg van hetgeen wat hij op internet had gelezen. Tijdens Kerst was er voor hem echter ook naar boven gekomen dat Linn en haar vrienden eerder in het land hadden gewoond. Michael en Naylene waren er gek op en hadden dan ook genoeg te vertellen gehad. Er waren genoeg plaatsen die Luke wilde bezoeken. 
Met het achterlaten van een stad, betekende het echter nog niet dat ze alle problemen ook achter zich konden laten. De ontmoeting met Rhi had daar ook wel iets aan toegevoegd. Ze had duidelijk gemaakt dat het niet zomaar zou stoppen. Op een gegeven moment zou er weer een dag komen waarop ze probeerde om Linn haar leven tot een hel te maken. Of dat nou in Boise was of ergens in de wereld. Rhi zou hen blijven achtervolgen, de rest van hun leven een bedreiging vormen, wel als ze niets deden. 
Gelukkig leken de vrienden van Linn achter hen te staan en wilden ze wel degelijk iets doen om haar te helpen. Iets wat Luke ook wel had verwacht, want ondanks alles wat er was gebeurd, zag hij dat ze heel erg veel om elkaar gaven. Ze waren al zo lang bij elkaar dat ze echt een bijzondere familie waren. Eentje waar Luke beetje bij beetje ook een deel van werd. 
“Zij willen ook een veilige omgeving.” Sprak Naylene. Er was iets aan haar wat Luke niet in Linn zag. Nu hij het wist, kon hij duidelijk merken dat ze al jaren oud was. Linn had ook genoeg mee gemaakt en dat vertelden haar verhalen ook wel. Bij Naylene was het net iets anders. Het viel wat meer op, maar alleen als je het eenmaal wist. 
Naylene had het al wel besproken met Rain. Ondanks dat ze het niet heel erg prettig had gevonden om in de buurt van de andere heks te zijn. De grootste reden daarvoor was haar nieuwe vriendschap met Rhett. De vampier wist precies wat hij bij Linn had gedaan en daarmee was hij in haar ogen ook niet te vertrouwen. Rain zweerde echter dat de oudere vampier te vertrouwen was, het beste voor had met niet alleen haar, maar ook met de rest van de mensen die er in leefden. Dat hij zelfs echter zijn excuses aan wilde bieden aan Linn. Naylene wist dat het laatste nooit zou gaan gebeuren. Hetgeen wat Rhett haar beste vriendin aan had gedaan, was vreselijk. Zels als hij niet helemaal zichzelf was geweest. Het was iets waar Linn jaren lang last van had gehad, één van de druppels die een paar weken geleden nog de emmer over deed lopen.
“Het is alleen lastig Rain en Rhett zijn de laatste tijd behoorlijk hecht. Maar misschien hoeft dat niet eens echt iets heel ergs te zijn. Rhett wil het goed met je maken en daar kan hij best wel iets voor doen?” Vertelde Naylene. Ze wist niet of Linn het er mee eens zou zijn, ergens wist ze wel zeker dat ze dat niet was. Het was echter wel duidelijk dat Rhett veel wilde doen om er voor te zorgen dat Linn hem vergaf. Ze had zelfs van Michael te horen gekregen dat het behoorlijk dicht bij had gezeten of Rhett had het hart van Rhi er zo uitgetrokken. Iets wat hij best had kunnen doen. Dan waren ze helemaal van Rhi afgeweest en hadden ze al deze ellende niet meer gehad.
“Ik weet het niet Nay.” Mompelde Linn. Het was duidelijk dat de naam van de man alleen al heel erg veel bij haar deed. Iets wat ook niet gek was. Hij had veel met haar gedaan. De meest vreselijke dingen. Het liefst betrok Naylene hem hier ook niet in, ze wist echter niet of ze het wel alleen konden. Daarbij was het nu gewoon zo dat wanneer ze bij Rain zou zijn, ze Rhett dan ook wel eens tegen konden komen. In ieder geval zijn naam zouden horen en misschien zou de heks zelf ook wel voorstellen om hem te vragen om te helpen.
“Het moeilijke is gewoon dat Rhi op het moment dat weerwolven achter zich heeft staan. Een deel in ieder geval. Ik heb via via gehoord dat het daar ook niet helemaal lekker loopt.” Naylene had het van Desh meegekregen, die weer contact had met Liam. Cameron had haar echter ook het een en ander verteld en naar het scheen had Liam een vriendin, die ook bovennatuurlijk was, Ellie had immers met Thanksgiving magie van de vrouw af kunnen tappen. Wat er met haar aan de hand was, wist Naylene echter nog niet. Er waren ook nog niet veel mensen die dat wel deden. 
“Dus als we iets gaan doen, dan is nu wel de beste tijd om het daar over te hebben. Om te praten met de mensen die hier ook mee te maken hebben. Ondanks dat het niet makkelijk is.” Naylene wilde het aan Linn af laten hangen of ze Rhett voor hulp wilde vragen of niet. Ze hoefde hem niet eens zelf te zien. De gesprekken konden zij en Michael ook wel voeren, al wist ze ook niet heel erg goed wat Michael zou gaan doen als hij Rhett zou zien.
“Ik denk dat we niet echt een andere keuze hebben.” Fluisterde Linn. Het was aan haar te zien dat ze het echt heel erg moeilijk had, gelukkig had Luke dat ook door en trok hij haar dicht tegen zich aan.
“Ik zal kijken of ik vandaag nog langs kang gaan bij Rain, om daar het een en ander te bespreken. Daarna kunnen we nog kijken wat er moet gaan gebeuren.” Besloot Naylene dan ook uiteindelijk. 
22
Posts: 4865
Datum: 03-03-2019 11:02
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Naylene had zich aan haar belofte gehouden, want diezelfde avond had ze Rain nog opgezocht. Cameron was met Ellie een dagje weg geweest en Desh was vertrokken naar Liam, waardoor Rain alleen thuis was geweest. Naylene had aangegeven ook met Rhett te willen praten en daarom had Rain haar beste vriend uitgenodigd. Samen hadden ze het verhaal van Naylene aangehoord. Rhi was nog niet klaar en ze zou niet stoppen voordat ze eindelijk haar wraak had weten te realiseren. Ze moest tegen worden gehouden, voordat dat zou gebeuren. En daar had Naylene hun hulp bij nodig. 
‘Bedankt voor het langskomen, Naylene. We zullen het je laten weten als we ons besluit hebben gemaakt.’ Met die woorden zwaaide Rain de roodharige vampier uit en deed ze de deur van haar woning dicht. Ze draaide zich om en leunde met haar rug tegen het koude frame van de deur, al was het maar voor een paar seconden. Het was veel om te horen in één keer, maar ze begreep het wel. Rhi en haar vampieren moesten weg uit de stad. Het liefst zo snel mogelijk. Dat kon Naylene echter niet in haar eentje bereiken en daarom was ze naar haar gekeerd. Naar haar en de anderen heksen, maar ook naar Rhett.
Rain vond het erg dapper dat Naylene naar hen beiden was toegekomen. Naylene was immers de persoon geweest die haar had gewaarschuwd voor Rhett. Om wie hij was geweest en wat hij had gedaan. Rain had die woorden tot zich genomen, maar ze had hem ook een kans willen geven om haar te laten zien dat hij niet meer de vampier was die Naylene had beschreven, gebaseerd op verhalen van honderden jaren geleden. En hij had zich bewezen, meer dan genoeg. Naylene had hem misschien nog niet vergeven, maar ze had wel in gezien dat ze Rhett nodig zou hebben in dit gevecht.
‘Rain, alles goed?’ Rhett stak zijn hoofd om de hoek, zodat hij kon kijken hoe het met haar ging. Wat afwezig knikte ze. ‘Ik probeer me gewoon te bedenken hoe we hier het beste mee om kunnen gaan. Het is een hoop. En natuurlijk heeft ze gelijk. Wij willen ook een veilige omgeving, net zoals zij.’ Er was echter een deel van Rain dat wist dat als Naylene en haar vrienden zouden vertrekken naar Japan, de veilige omgeving vanzelf zou ontstaan en Boise. De vraag was echter of ze dat haar vrienden aan wilde doen.
‘Je hebt Naylene gehoord. We hoeven niet nu een beslissing te maken. We mogen het ook eersteven allemaal laten bezinken.’ Rhett liep naar haar toe en legde zijn handen op haar schouders. ‘Je hoeft jezelf nu nog niet gek te maken met alle gevolgen van een eventuele beslissing.’
Rain zuchtte en knikte. Rhett had gelijk. Naylene had benadrukt dat ze nu nog geen antwoord verwachtte, maar Rain wist ook wel dat ze er nu op hoopte. Ze wilden Rhi zo snel mogelijk kwijt, op wat voor een manier dan ook. Ze konden haar doden. Ze zouden zelfs nu naar haar toe kunnen gaan en binnen een paar seconden zou haar hart uit haar lichaam kunnen worden getrokken en dan was er niets meer waar ze zich nog zorgen om zouden moeten maken. Naylene wilde echter meer dan dat. Ze wilde er zeker van zijn dat Rhi, en iedereen om haar heen, geen problemen zouden veroorzaken. Dus ook de weerwolven niet.
‘Kom, dan gaan we naar de woonkamer.’ Rhett nam haar hand vast en ze liet zich gewillig door hem mee nemen. Samen namen ze plaats op de bank en Rhett pakte de wollen deken, die hij over hen beide drapeerde. Vanuit haar ooghoeken keek Rain naar de man. Aan het begin had ze hem niet thuis willen ontvangen. Ze had hem vertrouwd, maar er waren anderen aan wie ze had moeten denken. Cameron was nog steeds niet Rhett zijn grootste fan, maar zijn dochter was dol op hem. Ze luisterde altijd aandacht naar Rhett zijn verhalen. Net als Desh dat deed.
‘Zou je Linn helpen? Als ze je daar de kans voor zou geven?’ vroeg Rain na een paar minuten stilte. Naylene had het in het midden gelaten of Linn er wel achter stond dat Rhett als hulp werd gevraagd. Rain wist wat er in het verleden was gebeurd. Rhett had zich verschrikkelijk opgesteld en hij had misbruik gemaakt van Linn, in alle opzichten die hij maar had kunnen bedenken. Rain wist ook dat hij daar spijt van had en niets liever wilde dan de vrouw zijn excuses aanbieden voor wat hij had gedaan. Als hij Naylene zou helpen, en daarmee ook Linn, zou dat natuurlijk goed van pas komen. De vraag was echter of Linn het ook genoeg zou vinden. 
‘Ik wil haar vooral laten weten dat het me spijt. Als ze me daar al een kans voor zou geven, zou ik daar al heel erg blij mee zijn,’ gaf Rhett eerlijk toe. Rain knikte. Ze hoopte dat hij ooit die kans zou krijgen. Ze waren allebei vampier, wat betekende dat er nog jaren over na kon worden gedacht. Nu waren ze echter in de juiste stad, werd er zelfs om Rhett zijn hulp gevraagd. Dat betekende toch ook wel iets? Daarnaast had Linn nu zelf ervaren hoe het was om geen gevoelens meer te hebben, om alles maar op de automatische piloot te doen. Rain wist niet hoe ver zij was gegaan, maar Linn had ook een tweede kans gekregen. Waarom zou Rhett dan niet hetzelfde verdienen?
18
Posts: 17081
Datum: 03-03-2019 12:39
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Ondanks dat de stad bestond uit chaos en het gemakkelijk was voor Rhett om er van weg te lopen, was dat het laatste wat hij had willen doen. Rain was een deel van de stad, had hier een eigen plaats gevonden, met haar vrienden. Het was duidelijk geweest dat ze voor de stad had willen vechten, voor iedereen wie zich er in bevond. Vooral de mensen, maar ook de mensen die de heks als haar bondgenoten had gevonden. Voor iedereen was het duidelijk dat Naylene één van hen was. Wat voor een behoorlijk gesprek had gezorgd. 
Voor Rhett was het duidelijk dat Rhi een vampier was, die niemand kon vertrouwen. In eerste instantie had hij daar niet goed genoeg op gelet. Hij was er ook niet vanuit gegaan dat iemand die een vreselijk lange reis had gemaakt, heel wat moeite had gedaan, hem mee had willen nemen om iemand anders in het nauw te drijven. Rhett had de kans gehad om een einde aan Rhi haar vampierleven te maken en misschien had hij die wel aan moeten grijpen. Hij wist echter ook wel dat ze hem verder niets mis had gedaan, nog niet. Daardoor had hij er tegen besloten. Nu hij merkte hoeveel invloed ze had op de gehele stad, en daarmee ook op Rain, had hij daar soms wel eens spijt van. In zijn hoofd bleef hij zichzelf echter aanspreken dat Rhi ook een tweede kans verdiende. Net zoals hij die verdiende. Nu zou hij niet meteen alles goed kunnen maken met Linn, maar wanneer hij een begin zou kunnen hebben, wilde hij die graag aanpakken. 
Wat ze zouden doen was nu even niet aan de orde. Rhett wilde dat Rain hetgeen wat Naylene hen net had gevraagd even zou laten rusten. Er waren te veel woorden geweest, te veel dingen waar ze rekening mee zou moeten houden. Aan haar gezicht was al te zien dat ze maar bleef malen. Dat de woorden van de vampier door haar hoofd bleven gaan.
Overal in de stad hing er een bepaalde sfeer. Een groot deel van haar inwoners had besloten om het land te verlaten en elders opnieuw te beginnen. Zelfs een deel van de vrienden van Rain hadden dat besluit genomen. Rhett had Japan vaak genoeg horen vallen. Het was wel duidelijk dat Cameron van plan was om mee te gaan met de vampiers. Desh wist het nog niet zeker. Maar Rain leek er behoorlijk zeker over te zijn dat ze in Boise wilde blijven. Deels misschien omdat dit de stad was waar ze al jaren woonde, maar Rhett had ook wel door dat het niet enkel daar aan lag. 
“Rain?” Vroeg hij dan ook zachtjes. Ze leek behoorlijk diep in gedachten te zijn. Haar vingers hadden zelfs wat afwezig gespeeld met het dekentje waar ze beiden onder zaten. Terwijl haar blik gericht was op de andere kant van kamer. Rhett leek echter haar aandacht te hebben getrokken. Er was iets aan de manier waarop Rain naar hem kon kijken. Een manier waarop nog maar weinig mensen hem aan hadden gekeken. Bij haar wist hij altijd zeker dat hij altijd haar volledige aandacht had. De blik in haar ogen zorgde er altijd voor dat Rhett het idee had dat hij haar alles kon vertellen. Niets was gek. Ze probeerde overal zo blanco mogelijk in te gaan, waarna ze hem eerlijk vertelde wat haar gedachten er over hadden. Iets wat ze hopelijk nu ook zou doen. 
“Waarom wil je eigenlijk niet mee naar Japan? Ik weet dat een deel is omdat je hier al jaren woont, maar ik merk ook dat het niet het enige is.” Er was iets anders wat haar hier hield, waar Rhett zijn vinger nog niet echt op had kunnen leggen. Hij kende Rain echter en hij wist dat ze wel eerlijk met hem zou zijn, nu hij het haar had gevraagd. 
Gelukkig waren ze niet twee mensen die over van alles en nog wat heen draaien. Iets wat Rain ook niet te willen doen. Ze keek hem aan knikte zachtjes, waarschijnlijk ten teken dat het inderdaad niet het enige was waarom ze hier wilde blijven. 
“Het is deels door jou?” Vertelde Rain voorzichtig. In een korte tijd hadden de twee een hele goede band met elkaar opgebouwd. Rhett had in het begin vooral haar vertrouwen willen winnen. HIj had echter al snel iets in haar gezien wat hij al jaren niet meer in iemand had gezien. Er was iets aan Rain wat er voor zorgde dat hij met haar wilde blijven praten, naar haar wilde blijven kijken, maar voornamelijk er voor wilde zorgen dat ze veilig was. Iets wat ze ook prima zelf aan kon. Dat maakte haar in zijn ogen zo bijzonder, ze was een sterke heks. Ze kon voor haarzelf opkomen, vechten als ze dat wilde. Maar in haar hart wist ze altijd wat het juiste was. 
“Ik wil je naar de plaats gaat waar je graag wilt zijn?” Zei Rhett zachtjes. Hij wilde niet de reden zijn waarom ze in haar eentje achterbleef. Hij had wel gehoord dat het deels ging om Rhi en het was zeker handig om iemand hier te houden, zodat ze er voor konden zorgen dat de vampier niet ver kon komen. Zij waren echter niet diegene die de echte problemen hadden met Rhi en in eerste instantie was het dus ook niet aan hen om er voor te zorgen dat ze stopte. Rhett wist echter wel dat Rain er aan mee wilde helpen en zelf wilde hij dat ook, zeker omdat hij dan misschien een stapje dichter bij zijn vergeving was. 
“Ik weet dat ik misschien niet heel erg welkom ben bij de rest, zeker niet bij Linn en haar groep, maar als jij graag naar Japan wil, dan wil ik niet dat ik diegene ben die dat tegen gaat houden. Ik wil er ook best voor zorgen dat Rhi hier blijft.” Het was niet meteen de bedoeling om Rhi te doden. Dat was ook niet iets waar Rhett meteen achter had gestaan. 
22
Posts: 4865
Datum: 15-03-2019 11:10
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
De vraag of ze het tegen Rhi wilden opnemen, was eigenlijk vrij gemakkelijk te beantwoorden. Rhi terroriseerde de stad. Er werden gedood, of vastgehouden voor de lol. Er verging veel te veel bloed en levens waren verloren. Dat was iets waar Rain het niet mee eens was. Natuurlijk wilde ze dat het veilig zou zijn in de stad waar ze woonde, voor de mensen om wie ze gaf. Rhi verdiende het om voor altijd ergens onder de grond te zitten. Of dat dood of levend was, interesseerde Rain niet. Wat er echter met Rhi zou gebeuren, veranderde niks aan het plan van sommigen om naar Japan te verhuizen. Dat zou hoe dan ook gebeuren. Rain was blij dat Rhett er over was begonnen, want ze had er vaak over nagedacht. Ondertussen wist ze wat ze wilde. Hij had haar geholpen bij het maken van die keuze, ondanks dat hij dat zelf misschien niet wist.
‘Ik wil bij jou zijn?’ gaf Rain eerlijk toe. Rhett was iemand geworden die ze niet meer kon missen in haar leven. Ze wist hoe anderen over hem dachten. Gelukkig had ze sommige gedachten weten om te buigen. Cameron was er misschien niet blij mee dat Rhett nu toegang had tot hun huis, maar hij had ook kunnen zien hoe rustig en lief Rhett met zijn dochter om was gegaan. Rhett had geen kwaad in de zin. Dat had hij nooit gehad. Hij had een hoop slechte jaren gehad en de daden die hij in die tijd had gepleegd, zou Rain ook nooit goed kunnen praten. Ze vond het verschrikkelijk dat hij ooit in staat was geweest om iemand zoveel pijn te doen. Om iemand zelfs alleen achter te laten terwijl ze net een vampier was geworden. Dat was echter meer dan vijfhonderd jaar geleden. De Rhett die nu naast haar zat, was een compleet andere man. Eentje voor wie ze een hoop gevoelens had.
‘Maar dat anderen het misschien niet op jou hebben, is niet de reden dat ik er voor wil kiezen om hier te blijven. Als Japan echt de plek zou zijn waar ik naar toe zou willen, en jij zou mee willen, dan zou ik me niks aantrekken van Naylene of Cameron of wie dan ook,’ legde ze uit. Voor haar gevoel hoefde ze niet naar Japan. Ze gaf om Naylene, ze gaf nog veel meer om Cameron, Elli en Desh. Hen zou ze gaan missen als ze zouden verhuizen naar de andere kant van de wereld, maar ze had geen verplichting aan de rest. Als ze zo graag een heks aan hun kant wilden hebben, dan zouden ze er vanzelf wel één vinden in Japan. Dat was een behoorlijk groot land, met vast genoeg wezens en heksen.
‘Zou je ze niet missen? Cameron en Elli, Desh?’ vroeg Rhett aan haar, waarop Rain knikte. ‘Natuurlijk zal ik ze gaan missen. Ik houd van ze. En hoeveel ik ook voor Elli heb gezorgd en wat ik haar ook heb geleerd, ze blijft Cam zijn dochter. Als hij haar mee wil nemen naar Japan, dan heeft hij daar al het recht toe. En Desh is oud genoeg om zelf te bepalen wat hij wil doen. En wie weet dat ik ze ooit een keer kan opzoeken, maar ik hoef niet met ze mee. Dan zou ik meegaan voor anderen, deels ook om Naylene en haar vrienden te beschermen. Terwijl dat niet is waar ik voor ben.’
Rain had altijd sterk in haar schoenen gestaan. Ze wist wie ze was, ze wist ook wat haar rol was in de wereld. Als heks was het aan haar om de balans te bewaren. Als ze dat vergat, hielpen haar voorouders haar er vaak aan herinneren. Ze was echter ook gewoon Rain. Een vrouw met haar eigen woonplek, haar eigen baan. Ze had een heel leven waar ze zelf de controle over wilde houden. Ze wilde Naylene niet achterna vliegen omdat zij dat van haar voeg, ondanks dat ze wel om de vampier was gaan geven. Er was echter iemand die veel meer tijd en aandacht van haar verdiende en dat was Rhett.
Rain draaide zich iets om, zodat ze tegenover Rhett kwam te zitten. Ze legde haar hand rond zijn gezicht en ze glimlachte toen ze voelde dat hij er zachtjes tegenaan leunde. Rhett was in een korte tijd al veel voor haar gaan betekenen. Veel meer dan dat ze in eerste instantie had gedacht. Ze was nieuwsgierig naar hem geweest, waarom ze zijn naam soms tegen was gekomen in de boeken van haar familie en waarom die verhalen niet overeen waren gekomen met de woorden van Naylene. Nu wist ze echter dat deze man eerlijk was. Hij gaf om anderen, hij zag zijn eigen fouten in en wilde die goed maken. Hij hield rekening met haar, maar hij liet haar ook haar eigen beslissingen maken. Zoals nu.
‘Ik weet dat je Linn wil helpen, haar wil laten zien dat het je spijt. En als je denkt dat je dat kunt doen door Rhi hier te houden en de weg voor Linn vrij te maken, dan wil ik je helpen. Voor jou, omdat ik om je geef en ik je die vergeving gun,’ zei Rain zacht. ‘En omdat ze de stad anders blijft terroriseren. Maar of we Rhi wel of niet tegenhouden, dat verandert niks aan het feit dat ik hier wil blijven. Met jou.’  
Rain bracht haar gezicht iets dichter bij dat van hem. ‘Als dat tenminste ook is wat jij wil.’
‘Dat heb ik al gezegd, Rain. Ik wil dat jij op de plaats bent waar je graag wil zijn. En als dat met mij is…’ Rhett maakte zijn zin niet af, maar dat hoefde ook niet. Zijn glimlach sprak boekdelen. 
Voorzichtig gaf Rain hem een kus. Ze wist dat er genoeg complicaties aan vast zouden kunnen hangen, maar alleen als ze dat ook zouden laten gebeuren. Ze waren beiden slim genoeg om dit aan te gaan, om het te laten werken. Zelfs met alle chaos die er zich om hen heen afspeelde.             
18
Posts: 17081
Datum: 16-03-2019 10:54
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Luke kon niet klagen over de manier waarop zijn leven nu liep. Nog altijd even druk met zijn bar, probeerde hij daarbij zijn tijd zoveel mogelijk met Linn door te brengen. Samen hadden ze zoveel mogelijk kunnen genieten van Valentijnsdag, waarop zijn vriendin hem behoorlijk had verwend. Ondanks dat Luke een paar keer had verteld dat alle kleding die ze voor hem had gekocht, echt te veel was geweest, had ze er op gestaan dat hij het had gehouden. Natuurlijk was hij er blij mee en had hij het een en ander er al wel van aan gehad. Er waren genoeg mensen die in de bar kwamen, die hem er een compliment over hadden gegeven. Iets waarmee hij nu heel anders om ging, dan dat hij een paar maanden geleden had gedaan.
Zijn werk voor vandaag zat er op. Nog steeds was hij blij met zijn bar, maar hij wist ook dat het einde er aan zat te komen. Linn en de rest van de groep waren nog druk bezig met hun verhuizing. Luke zou met hen mee gaan. Hij had misschien niet veel in Japan, maar dat had hij hier ook niet meer. Daarbij zou hij Linn overal naar toe volgen, zeker als ze dat toe zou laten. 
Met het de twee vuilniszakken liep Luke naar buiten. Hij zette ze even neer, om de deur achter te sluiten. Hij kon niet wachten totdat hij naar boven kon lopen en zijn lichaam in het heerlijk zachte matras kon laten zakken. Ondanks dat hij hield van zijn werk, waren dagen als deze wel heel erg vermoeiend, vanaf de middag had hij zijn plaats gehad achter de bar. 
“Brengt behoorlijk veel herinneringen terug hé?” Luke schrok van de stem die de aanwezigheid van een ander in het smalle steegje aankondigde. De stem die hij in duizenden herkende, hem ergens zelfs een beetje angst aanjaagde. 
“Wat doe je hier Rhi?” Een paar weken geleden was ze heel erg duidelijk geweest in haar woorden. Ze had behoorlijk wat dreigingen geuit, maar dat was allemaal tegen Linn geweest. De hele groep was dan ook bezig geweest om Rhi tegen te houden, ze zou niet bij Linn in de buurt komen. Luke had ook geprobeerd om daar aan mee te werken. Hij had niet gedacht dat Rhi ineens achter hem zou staan. 
“Doe nou niet alsof we het hier niet leuk hebben gehad Lukey.” Er was genoeg aan haar stem wat niet klopte. Hij wist dat ze de naam gebruikte, omdat het de bijnaam was die Linn voor hem gebruikte. Ze probeerde in zijn hoofd te komen en dat zou hij niet toe laten. Al wist hij dat hij op het moment niet heel erg veel kon. Het was Rhi die tegenover hem stond en bij haar was het nooit echt duidelijk wat ze van plan was. 
“Ik kom alleen maar eventjes met je babbelen.” Luke rolde met zijn ogen, want bij Rhi was het niet zomaar eventjes praten. Ze was iets van plan en hij wist niet wat het precies was. Misschien wilde ze hem bang maken, maar dat kreeg ze niet zomaar voor elkaar. Natuurlijk kon hij weinig beginnen tegen een vampier. Hij had wel een ring gekregen van Naylene, waar vervain in zat. Dat betekende dat er in ieder geval geen dwang op hem kon worden gebruikt. Het was echter nog makkelijk om aan zijn bloed te komen en met een paar bewegingen lag hij ook snel op de grond. Hij had er zelf echter voor gekozen om geen vervain in te nemen. Het leek hem geen verstandig idee, zeker niet als zijn bloed er voor kon zorgen dat hij Linn of één van haar vrienden kon helpen, mocht het echt nodig zijn. 
“Ik heb niets tegen je te zeggen, ik dacht dat ik dat laatst al wel duidelijk heb gemaakt?” Voor Luke was het klaar, ze zou niet zomaar bij Linn kunnen komen en als dit de manier was waarop ze het wel wilde proberen, kon ze nog heel erg lang wachten totdat het zou gaan lukken. 
Omdat het donker was, waren de bewegingen van Rhi niet zo heel erg goed te volgen. Dat maakte het ook als een verrassing dat Luke ineens met zijn rug tegen de muur aan werd gedrukt. Het leek alsof de lucht even zijn lichaam had verlaten. Alsof hij licht in zijn hoofd werd, omdat het zo’n klap had gemaakt tegen de oppervlakte achter hem. Toch kon hij met gemak overeind blijven staan.
“Ik denk niet dat je dit nog nodig hebt.” Rhi haar hand, zat om de zijne. Luke probeerde zich echter terug te trekken. De ring was behoorlijk belangrijk, zeker omdat hij anders alles kon doen wat Rhi maar wilde. Dan zou hij zelfs tegne Linn op worden gezet, als ze dat wilde. Hij kon weer terug gaan naar de Luke die hij was geweest toen hij met Rhi om was gegaan. Dat was iets wat hij niet wilde. Toch kon hij er behoorlijk weinig aan doen en lag de ring al snel ergens bij in de steeg. De vervain leek Rhi behoorlijk weinig te doen. Waar het haar eigenlijk tegen had moeten houden. 
Ondertussen hield een arm Luke op zijn plaats. Hij probeerde wel te bewegen, maar hij kon weinig betekenen tegen de kracht die Rhi in haar lichaam had. 
“Wat wil je van me Rhi?” Vroeg Luke nogmaals, al kwam het nu niet meer zo goed over zijn lippen. Het leek alsof Rhi een deel van zijn luchttoegang tegen hield, daarom hapte hij naar adem. Er was weinig wat hij kon doen. Hij probeerde het wel, er waren bewegingen, maar niet genoeg om Rhi van zich af te krijgen.
“Je moet voor wat afleiding zorgen, maar dat kan je heel erg goed toch?” Luke had geen idee waar Rhi het over had. Afleiding? Waarvoor?! Ze was zo goed in geheimzinnige dingen. In maar een deel van iets vertellen, zodat je zelf dingen in kon vullen, die soms zoveel erger waren dan hetgeen wat ze precies van plan was. 
Voordat Luke echt door had wat er aan de hand was, voelde hij iets kouds tegen zijn lippen aan. Rhi drukte een soort van flesje, half bij hem naar binnen en al snel kwam er ook vloeistof in zijn mond. Het had een ijzerachtige smaak. Luke kon het alleen maar beschrijven als hetgeen wat hij had geproefd op de momenten dat Rhi hem bloed had gegeven. De momenten dat hij half van de wereld was geweest. Nu voelde hij zich weer zo. Het lichte, vrije gevoel bleef echter achterwege. 
Voor het moment dat hij haast geen lucht meer kreeg, liet Rhi hem los. Het laatste wat hij van haar zag was een grote grijns op haar gezicht, voordat hij een scherpe pijn in zijn nek voelde. Daarna raakte de beelden voor zijn ogen weg. Zijn levenloze lichaam viel enkele seconden later op de grond. 
22
Posts: 4865
Datum: 16-03-2019 15:07
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Michael en Naylene hun avonden hadden de laatste tijd voor een groot deel bestaan uit het voorbereiden op hun reis naar Japan. Michael had, in het geheim een plekje gevonden voor hem en Naylene om te wonen. Hij had alles al voorbereid. Ze hadden zelfs al een aantal dozen ingepakt. Deze avond hadden ze echter besloten om een pauze te nemen. Hun spelcomputers hadden ze nog niet ingepakt en daar hadden ze zich op uitgeleefd. Ze waren zelfs in een hevig gevecht verwikkeld toen Naylene een sms-je had gekregen, gevolgd door nog een paar anderen. Uiteindelijk had ze haar telefoon gecheckt en sinds dat moment had ze zich vreemd gedragen.
‘Dit is echt bullshit Nay, waarom zijn we hier midden in de nacht?’ Vroeg Michael aan zijn vriendin, terwijl hij met zijn armen gebaarde naar het grote plein waar ze op stonden. Naylene had hun game-sessie stop gezet en gezegd dat ze moesten gaan. Michael had er niks van begrepen en Naylene had er niet veel over kwijt gewild. Eigenlijk had ze alleen maar gezegd dat zij had moeten gaan, maar Michael had er niks van begrepen en het ook niet vertrouwd. Daarom was hij met haar mee gegaan. Het was gek dat iemand midden in de nacht opeens weg moest. Diep van binnen had er een stem gezegd dat het om Ashton ging. Dat Ashton haar had gevraagd te komen en dat Naylene geen nee tegen hem kon zeggen. Michael hoopte dat hij ongelijk had, maar het hielp niet dat Naylene hem nog niks had verteld.
‘Ik heb je nog gezegd dat je niet met me mee hoefde. Je hebt er zelf voor gekozen om mee te gaan, Michael,’ zei Naylene. Ze was ergens mee bezig. Haar ogen zochten naar iets, iemand. 
‘Ik ben mee gegaan omdat je fucking vreemd doet, Nay! Je wil me niet eens vertellen wat er aan de hand is en je moet midden in de nacht opeens weg als iemand je een berichtje stuurt!’ Dan was het toch logisch dat hij mee ging? De stad zat vol rare wezens, Ashton was er nog steeds. Hij wist hoe Ashton te werk ging, wat voor een invloed hij kon hebben op Naylene. En nu leek het er op alsof Naylene weer aan het rondsneaken was met de vampier. ‘Vertel me gewoon wat er aan de hand is en waarom we hier zo snel naar toe moesten.’
Naylene zuchtte en draaide zich om. Ze was nog steeds naar iemand aan het zoeken. Het was niet Linn. Die kon het niet zijn. Als het Rain was geweest, had ze het Michael wel verteld. Voor iedereen die haar mogelijk een bericht kon sturen, kon Michael wel een reden invullen of Naylene het zou vertellen of waarom niet. Bij die laatste optie hoorde maar één naam. ‘Ik kan het je wel vertellen, maar je gaat het antwoord niet leuk vinden.’
Dat was voor Michael al genoeg. ‘Serieus, Nay. Ashton?! Wat heeft hij gezegd dat je hier meteen naar toe moest haasten? Wat heeft die klootzak gedaan dat hij ook nog maar een seconde aandacht van je krijgt?!’ vroeg Michael. Nu zijn vermoedens bevestigd werden, voelde hij de boosheid omhoog borrelen. Ashton had hem bijna gedood. Hij kon nog steeds zijn lach horen, als hij zijn ogen sloot kon hij zich op de grond van Luke zijn appartement bevinden, bedekt in zijn eigen bloed. Ashton verdiende geen aandacht meer van Naylene. En toch gaf ze hem het.
‘Hij heeft hulp nodig, Mike!’ zei Naylene, waarop Michael zijn hoofd schudde. ‘Wat maakt het uit!? Je weet wat hij heeft gedaan, waar hij aan mee heeft gewerkt! Hij verdient jouw hulp niet!’ Wat Ashton ook had gedaan, het was zijn eigen schuld. Naylene hoefde hem niet te helpen. Dat recht had hij jaren geleden al weg gegeven.
Naylene wilde wat terug roepen naar Michael, maar ze werd tegen gehouden door een schreeuw. Een schreeuw die Michael ook hoorde. En nog erger: hij herkende degene van wie de schreeuw was.
‘Dat was-‘
‘Luke.’ Naylene maakte zijn zin af. Beiden bedachten ze zich geen moment en renden ze naar de plek waar het geschreeuw vandaan was gekomen. Wat ze aantroffen was het levenloze lichaam van Luke in de steeg achter zijn bar.
‘Nee, nee, nee!’ zei Michael en hij sloeg zijn handen voor zijn mond. ‘Dit is slecht, dit is heel slecht.’ Als Luke dood was, zou Linn dat niet trekken. Ze was net weer de vriendin die Michael zich herinnerde. Hij had haar in tijden niet zo blij gezien. Verliefd op Luke, druk bezig met hun eigen plekje in Japan met een grote glimlach op haar gezicht. Als Luke dood was, dan zou ze misschien wel weer haar gevoelens uit zetten.
‘Was dit waar Ashton het over had? Heeft hij dit gedaan?!’ vroeg Michael hardop, nog niet eens aan Naylene, die zich had gericht op Luke en naast hem was gaan zitten. Michael begon rond te lopen, terwijl hij dacht aan Linn. ‘Leeft hij nog? Hij moet nog leven! Linn trekt het niet als hij dood is, Nay!’
‘Michael.’
‘We moeten iets doen! We moeten hem bloed geven, iets! Ik weet dat we dat niet horen te doen, maar Linn zou ons nooit vergeven als we niet hebben geprobeerd hem te helpen!’
‘Michael!’
‘We moeten iets doen, Nay!’
‘Michael!’ Nu Naylene zijn naam schreeuwde, kwam hij tot stilstand. Hij keek naar Naylene, die nog altijd naast Luke zat. ‘Hij is niet dood.’
‘Niet?’ vroeg Michael. De opluchting trok door zijn lichaam en hij liet zichzelf tegen de muur aanleunen. ‘Thank God.’
‘Het is nog veel erger dan dat.’ Daardoor kwam Michael meteen weer overeind. Naylene wees naar het bloed in zijn hals. ‘Het is zijn bloed, maar hij heeft geen wonden.’
‘Nee.’ Michael wilde de rest niet horen. Als dit zou gaan in de richting die hij dacht dat het zou gaan, wilde hij het niet weten. ‘Nee,’ zei hij daarom nog een keer. 
‘Ik kan het voelen, Michael. Hij is dood, maar hij heeft vampierbloed in zich.’ Naylene constateerde het alsof het een dokter was. Uit frustratie trapte Michael tegen één van de vuilnisbakken. ‘Fuck! Dat hoorde niet te gebeuren, Nay! Linn wil het niet zo? En Luke vast ook niet! Misschien ook wel, maar het had zijn beslissing moeten zijn!’ Nu had iemand die beslissing voor hem genomen!
18
Posts: 17081
Datum: 17-03-2019 09:49
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Een juiste keuze maken was soms moeilijk. Naylene had geweten dat er iets aan de hand was geweest toen haar mobiel telkens op was gelicht. Het eerste berichtje van Ashton had ze nog kunnen negeren, maar toen ze een paar keer dezelfde woorden had gelezen, had Naylene ook wel door gehad dat er iets aan de hand was geweest. Ze had Ashton behoorlijk duidelijk gemaakt wat ze van hem en zijn acties had gevonden. Hij was verstandig genoeg om dan te weten dat hij niet zomaar een berichtje moest sturen. Wat Naylene weer aangaf dat dringend was.
Gelukkig had ze besloten om op onderzoek uit te gaan. Natuurlijk had ze Michael op sleeptouw gehad. Nu was ze alleen maar blij dat ze de keuze had gemaakt. Wat er ook was gebeurd met Luke, het was niet veel goeds. Dit kon alleen maar het werk zijn van Rhi. Naylene zag namelijk niet in waarom Ashton hier zijn plezier zou vinden. Luke was niet het soort slachtoffer dat hij maakte. 
Wie er ook verantwoordelijk voor was, ze moesten er nu voor zorgen dat het goed kwam met Luke. Hij zou over een paar uur wakker worden en dan had hij een keuze, wilde hij bloed drinken of niet. Kon hij een vampier worden of wilde hij dat liever niet. Ergens wist Naylene wel welke keuze er uit zou komen. 
“Laten we hem naar binnen brengen, daarna moeten we kijken of we Linn kunnen bereiken.” Ze hadden het geluk dat ze niet heel erg ver van Luke zijn appartement waren. Michael en Naylene konden er beiden naar binnen. Luke zou er ook geen problemen mee hebben als hij eenmaal zou veranderen, omdat het appartement op zijn naam stond.
Naylene besloot Luke op te tillen, Michael leek te veel in paniek te zijn om er ook maar iets aan te doen. Hij bleef zelfs achter haar mompelen, waar Naylene nu niet veel aan kon doen. Ze wilde genoeg zeggen, maar ze moesten Luke nu eerst op een veilige plaats zien te krijgen, daarna moesten ze kijken hoe ze verder moesten. 
Het levenloze lichaam van Luke werd enkele minuten later op zijn bed neergelegd.
“Je moet iets doen Nay. Ik bedoel je kan toch je magie gebruiken, de magie er uit halen en hem dan weer tot leven wekken?” Michael trok aan Naylene haar arm ten teken dat ze het moest proberen.
“Ik weet het niet Michael. Ik heb er nooit over gelezen en...”
“Je moet het proberen, Linn wil dit niet! Luke wil dit niet! We kunnen niet hebben dat Linn zich weer op de afgrond begeeft, dat mag niet. Je moet het proberen Nay!”
“Oké, oké!” Naylene wist beter dan dat ze op het moment tegen Michael in zou gaan. Dan zou er alleen nog maar meer woorden uit zijn mond komen. Daarbij wist ze niet of het kon, maar ze kon het wellicht proberen. Zeker omdat ze wel iets zag in de woorden van Michael. Het laatste wat ze wilden was dat Linn weer af zou glijden.
De handen van Naylene gleden dan ook over het bloed in de hals van Luke, daar had de wond gezeten. Iemand had hem aangevallen. Daar was niet veel magisch aan. Er zat echter wel bloed in zijn lichaam dat wel magisch was en misschien kreeg ze dat er wel uit. 
Onder druk van Michael probeerde Naylene het uit om het bloed uit Luke zijn lichaam te krijgen. Aangezien hij nog geen vampier was, moest ze er wel voorzichtig meer zijn. Hij was geen mens meer, maar zijn lichaam was nog lang niet zo sterk als het uiteindelijk kon zijn. Daarom begon ze met de spreuk die ze in haar hoofd had, niet wetende wat er zou gaan gebeuren. 
Al snel werd ze weer tegen gehouden, wederom was het Michael die haar arm vast pakte, waardoor de spreuk die ze uit sprak onderbroken wat.
“Stop Nay, stop, stop! Hij haalt het niet!” 
Naylene stapte naar achteren. Soms wist ze niet heel erg goed wat haar magie deed. Ze had vaak genoeg gehad dat ze wat van Michael zijn bloed uit zijn lichaam had getrokken, terwijl ze het zelf niet eens helemaal door had. Juist doot stressvolle momenten als deze kon dat wel eens gebeuren. Nu leek het lichaam van Luke echter wel weer bij te trekken van de iets grijze kleur die het had gekregen. 
“We kunnen er niets aan doen Michael. Ik kan er in ieder geval niets aan doen.” Het was ook niet normaal om zoiets tegen te gaan. Als er eenmaal vampierbloed in je lichaam zat en je ging dood, was er eigenlijk geen weg terug meer. Dat wist iedereen. Dit bewees het nog maar eens. 
“Maar Linn!” 
Naylene legde haar handen op de schouders van Michael. Ze snapte dat hij paniek in zijn lichaam voelde, dat voelde zij ook wel. Op het moment had Linn mensen nodig die er voor haar waren. Die haar juist rustig konden maken wanneer dat nodig was. 
“Michael...” Begon Naylene, want als hij nu niet rustig zou worden, konden ze het ook niet op een normale manier aan Linn over brengen. Ze moesten er voor zorgen dat Luke veilig was, dat Rhi, want Naylene wist zeker dat zij hier achter zat, niet nog een keer in de buurt kon komen bij Luke of iemand anders. Ze moest nu echt worden gestopt.
“Nee! Dit is allemaal wat hij wil! Hij wil een fucking chaos achter laten in ons leven, zoals hij dat altijd doet. Dit is zijn manier om aandacht te krijgen.”
“Dit komt niet door Ashton.” Voor Naylene was het duidelijk. Ashton was tot heel erg veel toe in staat, maar hij had er niets aan als Luke zou veranderen in een vampier. Daarbij was hij niet het slachtoffer waar hij normaal voor ging. Diegene die dit had gedaan had het gepland, want Luke had geen vampierbloed in zijn lichaam gehad, dat wist Naylene zeker. 
“Waarom bescherm je hem?!” Michael maakte zich los uit haar greep die ze nog steeds had op zijn schouders, waardoor Naylene zachtjes zuchtte, hier hadden ze geen tijd voor. 
“Daar gaat het nu toch helemaal niet om! We moeten nu naar Luke kijken! We moeten Linn zien te bereiken om te kijken wat we hier mee gaan doen. Dan is het wachten totdat Luke bij komt en we moeten misschien wat haast zetten om naar Japan te gaan.” Naylene wist dat ze daarvoor het een en ander moesten doen, zeker om Rhi tegen te houden. Ze had al wel een soort van zeggen vanuit Rain gekregen. 
22
Posts: 4865
Datum: 17-03-2019 13:22
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS