Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A couple drinks, to numb the pain *

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Alli.
‘Sounds fun!’ Dat geluk stond helaas nooit aan mijn zijde, maar dat was misschien maar goed uit. Ik had al genoeg dingen uitgehaald als kind en al helemaal op de middelbare school, dus als ik dat “voordeel” ook nog had zou ik niet weten wat we van me terecht was gekomen. Ik was namelijk al vrij uitbundig geweest en dan zou ik dat nog veel beter kunnen doen door me gewoon voor te doen als iemand anders.
Het feit dat hij hier als een soort serveerder voor koffie had gewerkt verwarde me ook. Dat deden mensen die hier werkten toch niet? Dat deden de zestienjarige jongens, maar zelfs zij deden het niet, want zij betaalden dan dertienjarigen om dat soort dingen te doen. Toen bedacht ik me dat hij hier niet vandaan kwam en wellicht niet het geluk had met het hebben van veel te welvarende ouders. ‘Oh, ew, no, that sounds really fucking scary. I’m glad they were able to help you just in time! And you better not freak out now because I wouldn’t know what to do!’ Dan zou ik in paniek raken en waarschijnlijk niet eens nadenken dat je daar een ambulance voor moest bellen. Zo stom zou ik nog wel eens kunnen zijn. Bovendien had ik nooit één of andere cursus gehad voor dat soort dingen, wat je toch wel van steeds meer mensen hoorde.
Ik moest moeite doen om niet te lachen toen hij daar eerst een paar tellen stond zonder iets te doen, waardoor ik me in een keer heel ongemakkelijk begon te voelen. Dat veranderde gelukkig, maar ik liet hem vrij snel weer los, want ik wist nu zeker dat ik hem ongemakkelijk liet voelen. Daar moest ik dus beter op letten. ‘And why do you know all of these places yet I don’t? I feel like a tourist in my own city right now!’

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
"It was." Het was oprecht leuk geweest, tot in het tweede jaar van de middelbare school onze leraren het zat werden en we elke dag zo een plak tattoo op moesten doen zodat ze ons tenminste uit elkaar konden houden, echter ging het dan soms ook nog niet goed, als wij de plak tatoeage op onze hand hadden staken we die gewoon in onze zak ofzo. Zo was het dan toch best wel weer makkelijk.
"I won't freak out, I walked through this tunnel a million times after that without freaking out so don't worry," grinnikte ik. Dat ik na dat ongeluk niet ontslagen was had mij toen der tijd echt heel erg verrast, ik dacht dat ik meteen mijn baan kwijt was en weer opnieuw moest gaan solliciteren. Veel werk plekken hadden mij toen al afgewezen omdat ik een student was in zijn laatste jaar, dus ik had het vaak druk. En ik had ook meerdere keren gehoord dat ik niet gepast was omdat ik of te aardig was of zelfs niet New Yorks genoeg. Dat waren dan ook banen die ik niet perse wilde maar het had mij wel verbaasd. Gelukkig had ik nu een goede baan en hoefde ik mij daar niet meer zorgen om te maken, ik was juist blij geweest dat die mensen mij niet aan hadden genomen, want ik had ook van genoeg andere mensen die niet uit New York kwamen dat mensen hier dan snel gebruik van je maakte, ze gingen er dan van uit dat omdat je aardig was je er niks van ging zeggen als je te weinig betaald kreeg of te veel uren maakte. Dat was bij meerdere mensen die ik kende gebeurt, maar zo werkte dat hier in New York blijkbaar gewoon. Ik had dan nog geluk gehad dat mensen dat bij mij nog niet hadden gedaan, maar in het eerste oogopslag leek ik ook niet op een hele aardige gozer.
"Sorry," zei ik toen ze mij los liet en ik liet haar ook weer los. Waar ik mijn excuses precies voor aanbood wist ik niet zeker maar ik had het gevoel alsof het gepast was. "Probably because I get lost a lot around here and end up in places that just blow my mind," zei ik zacht grinnikend.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
‘Okay, good! I was actually just kidding though but it wasn’t funny.’ Het leek me ook nogal logisch dat hij niet ergens naartoe ging waar hij al van wist dat hij in paniek zou raken. Dat zou ik in ieder geval niet doen en het leek me dat anderen dat dan ook niet deden.
Opnieuw keek ik verbaasd om. Waarom zei hij nou sorry? Had ik iets gedaan om hem het gevoel te geven sorry te zeggen? Dat hoopte ik niet, want dat was niet mijn intentie geweest. ‘Sorry? For what?’ vroeg ik dus ook aan hem, want nu wilde ik graag weten wat ik dan in godsnaam had gedaan. Of wat hij dacht dat hij had gedaan, maar in mijn ogen hoefde hij nergens sorry voor te zeggen. Ik zou eerder de persoon moeten zijn die zich moest verontschuldigen omdat ik me weer eens te Amerikaans had gedragen door hem een knuffel te geven en hem daar waarschijnlijk niet echt op z’n gemak mee had laten voelen. Dat zou ik echter niet uitspreken, want dan maakte ik de situatie alleen nog maar erger en dat wilde ik niet. Ik wilde het vanavond gewoon gezellig hebben en het niet raar maken tussen ons, dus vanaf nu hield ik mijn handjes thuis en deed ik gewoon weer gezellig mee.
‘You get lost a lot? And how long have you lived in New York?’ vroeg ik met een lachje. Ik zorgde er wel voor dat ik nooit ergens verdwaalde, maar in New York was dat voor mij eigenlijk onmogelijk. Ik kende buiten bijna alle straten en winkels, dus ik hoefde maar iets te zien en ik wist precies waar ik was. Logisch, want ik was hier immers opgegroeid. Toch woonde hij hier toch ook al een aantal jaren? Hoe kon je dan nog steeds verdwalen?

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
"No it was pretty funny. You're quite funny," zei ik oprecht. Ik kreeg soms het gevoel alsof ze dacht dat ze niet echt grappig was wat ik natuurlijk nergens op vond slaan. Naar mijn gevoel was ze juist erg grappig en ik kon ook veel met haar lachen. Maar wellicht lag dat er aan dat ik ook best wel een flauw gevoel voor humor had. Dan paste dat toch best goed samen.
Ik moest even nadenken voor waarom ik nou precies mijn excuses had aangeboden. Kort haalde ik mijn schouders op. "Not immediately hugging you back? I think. I don't know, I'm sorry." Ik kon mij wel voor mijn kop slaan toen ik weer mijn excuses aan bood, ik wist niet eens waarom ik het nu weer deed en ik klonk waarschijnlijk nog stommer dan ik al deed als ze mij weer zou vragen waar ik mijn excuses voor aan bood, ik had namelijk geen idee. Het was gewoon iets wat ik wellicht iets te vaak deed. Mensen zeiden vaak dat het daardoor zijn betekenis verloor, maar ik was het daar niet mee eens. Het was niet dat als je vaak sorry zei het niks betekende en dat als je het nooit zei het ineens super veel betekende. Naar mijn mening tenminste. Ik vond niet dat het zo werkte.
Kort moest ik zacht lachen en ik voelde mijn wangen warm worden. Ik begon best erg te blozen. "Don't laugh okay? I've lived here for about five years now," zei ik toch wat beschaamd. Ik wist zelf ook niet waarom ik eigenlijk nog de weg kwijt raakte, maar de enige plekken waar ik in deze vijf jaar erg vaak heen ging waren mij huis, de universiteit en mijn werk, verder kwam ik op andere plekken eigenlijk alleen maar heel soms en dan wist ik de weg vaak wel maar lette ik gewoon niet heel goed op waardoor ik weer de weg kwijt raakte, zo dom was ik ook wel weer.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
‘I’m quite funny? Now that’s a funny joke! I’m like really lame.’ Ik had altijd van die stomme opmerkingen die nergens op sloegen en ik vond mezelf alleen grappig als ik teveel had gedronken, maar dan werd ik eigenlijk ook gewoon irritant. Dan werd ik heel erg druk en was ik eigenlijk iedereen alleen maar aan het irriteren, maar dan deed ik wel de domste dingen. Dan kende ik al helemaal geen schaamte en dat was dan het enige dat ook maar een beetje grappig was, al was het met name irritant.
‘Oh, don’t worry about it silly!’ zei ik met een zwakke glimlach op mijn gezicht. Hij had het dus zelf ook in de gaten, maar ik vond het raar om het daarover te hebben. Vandaar dat ik er verder ook maar niets meer over zei, tenzij hij dat natuurlijk wilde, maar het was een raar onderwerp om te bespreken. Het was immers maar iets heel kleins waar hij in ieder geval geen sorry voor hoefde te zeggen. Hij zei overigens nogmaals sorry, maar ik besloot om daar niets van te zeggen. Misschien was dat gewoon zijn “ding” net zoals hij ook steeds aangaf dat ik zijn vragen niet hoefde te beantwoorden. Het was iets vriendelijks en waarschijnlijk iets dat iedereen daar waar hij vandaan kwam deed, dus dan kon je er natuurlijk vrij weinig over doen.
‘You lived here for five years now and you still get lost?’ vroeg ik lachend. ‘Damn, how do you manage to do that?! I didn’t even get lost when I lived in Thailand for just a few months. I gotta say it’s impressive!’ Ik moest dan ook wel zeggen dat ik iemand was die van alles van tevoren uitzocht om altijd maar de controle te houden. Zo wist ik altijd waar ik heen moest en ik checkte van tevoren ook van alles. Gewoon omdat ik voorbereid wilde zijn en dus niet verdwaald wilde raken.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
"Well maybe I just have a bad sense of humor but no, you're really funny," zei ik vervolgens en ik keek haar even recht aan. "Or you just are very funy but everyone you hang out with usually has no sense of humor," zei ik toen schouderophalend met een tevreden glimlach op mijn gezicht. Hoe het ook zat, ik vond haar echt grappig. Maar wellicht had ze wel gelijk, maar had ik haar nog niet helemaal mee gemaakt om er achter te komen dat ze niet zo grappig was, tot nu toe vond ik haar echter behoorlijk grappig.
Ik glimlachte zwakjes naar haar toen ze dat zei en besloot het toen gewoon achter ons te laten. Ik wilde niks ongemakkelijk maken en ging er van uit dat er over praten ongemakkelijk zou worden. Bij sommige mensen was dat anders dan bij anderen. Bij mij thuis werden dingen nooit echt ongemakkelijk als je er over begon, zoals dit, ik zou gewoon kunnen uitleggen waarom ik zo laat reageerde en dan zou het goed zijn en zouden we gewoon verder gaan, niks ongemakkelijk aan. Ik ging er gewoon van uit dat dat hier in New York anders was.
Zacht moet ik dan weer lachen, het klonk ook wel idioot. "Well it's stupid I know but sometimes when I'm walking I just get distracted by something and I keep walking aimlessly and end up in the most random places," vertelde ik wat nonchalant. "I used to have it back in my hometown as well, and there you walk for two minutes and you've reached another village." Ik was er inmiddels wel aan gewend, het gebeurde thuis immers ook vaak genoeg terwijl dat dorp zo klein was dat je er binnen een minuut door heen kon rennen. Oké misschien niet zo klein, maar het was zeker wel klein. De meeste mensen die daar woonde kende alles dan ook uit hun hoofd.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
‘Well, thanks,’ zei ik met een lachje, omdat ik niet zo goed wist hoe ik daar verder nog op moest reageren. Bovendien had ik geen zin in een discussie nu, ook al ging het om iets dat totaal niet belangrijk was. Vandaar dat ik hem maar gewoon bedankte en het er vervolgens bij liet.
‘How do you get distracted though?’ vroeg ik lachend. Als je wist waar je naartoe moest dan lette je toch alleen daar op? Ik deed altijd mijn best om alles en iedereen om me heen te negeren, want ik zou me er toch aan ergeren. Ik keek gewoon naar waar ik naartoe moest en meer niet. Ik keek nooit om me heen, tenzij er natuurlijk ineens een knappe man langs liep ofzo. Die kon ik wél altijd goed spotten en dat was ook een soort sport geworden. Helaas liepen die hier niet heel erg veel rond, want velen die hier rondliepen waren irritante toeristen. En de Amerikaanse toeristen waren net zo erg als alle anderen!
‘Is it really that tiny?’ vroeg ik verbaasd. Dat kon ik me nauwelijks voorstellen, maar ik woonde dan ook wel in één van de grootste steden van de wereld. Zelfs in Thailand woonde ik niet in een klein dorpje. Die had ik daar wel gezien, maar ik ging er niet vanuit dat wij die ook nog hadden. Wat moest je daar dan doen? Dan moest je toch voor van alles steeds naar een grotere stad? Had je dan wel dingen als een winkelcentrum en een aantal scholen? Waarschijnlijk niet. En ik snapte ook niet waarom ik ineens zo geïnteresseerd was in waar hij vandaan kwam, want ik had me nooit geïnteresseerd in kleine dorpen. Ik ging er altijd vanuit dat daar boeren woonden en that’s it. Blijkbaar dus niet, want hij kwam er ook vandaan.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Kort haalde ik even mijn schouders op. "Well sometimes I see a bird or there's a little pupper, or I just think about something I read in the news paper. Or my mind just starts to wander. Or I see a baby, not because I'm a creep or something I just like little kids, they're cute and all," zei ik maar realiseerde mij toen dat dat alsnog fout kon klinken. "Not that I like children or anything. I have no idea how I cn make this sound innocent and not so wrong. I'm sorry." Voor de zoveelste keer deze avond voelde ik mij als een idioot. Ik was gek op kinderen maar zeker niet op die manier, dat is gestoord en vies. Ik moest er niet eens aan denken.
"Yeah, well it's very small. From my house it was like a four minute walk to another village. So quite tiny yes," knikte ik toen. Toen ik daar als kind opgroeide viel het mij nooit echt op hoe klein het was, tot ik ouder werd en over andere landen en steden leerde en foto's video's online zag. Toen pas drong het echt bij mij binnen hoe klein het dorp was. Er was een gemixte school van middle school en high school, er was een gebouw leeg gemaakt voor elementary en twee dorpen verderop was een universiteit, het was alles behalve groot en ze hadden er maar een paar richtingen op, maar hij was er wel. Ze gaven daar vooral lessen voor de studies veearts, tuinier en bloemist. Het waren dus vooral groene studies wat wel paste bij de dorpen daar. Veel mensen dachten aan boerderijen als ze aan dorpen dachten en normaal zou ik het daarmee oneens zijn, tenzij het over mijn dorp ging en de paar daar omheen. Dat waren wel boerse dorpen. Maar dat was over de afgelopen paar jaar ook behoorlijk veranderd. Hoewel ik ook op een boerderij daar woonde, hadden wij geen dieren en werkte wij niet echt in de tuin. Het was gewoon het gebouw met een groot stuk grond er bij waar wij op familie dagen zouden sporten met z'n allen en spellen spelen. Het was niet écht een boerderij, maar zo werd het wel genoemd.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Zachtjes moest ik lachen toen hij niet helemaal kon uitleggen wat hij bedoelde, maar ik snapte wel waar hij naartoe wilde. Hij vond kinderen leuk. Daar dacht ik dan niet meteen iets raars over. De mensen die kinderen namelijk op die manier leuk vonden zeiden dat op een heel andere manier, ook tegen mij. Ik had namelijk wel eens cliënten gehad die daarop kickten. Vreselijk natuurlijk, maar het hoorde er nou eenmaal bij en ik mocht dan niet iemand niet meer helpen. ’Don’t worry, I get it,’ zei ik lachend. ‘You just like kids,’ zei ik terwijl ik mijn schouders ophaalde. Ik vond ze ook leuk, maar niet leuk genoeg om er afgeleid van te raken als ik ergens naartoe ging. Ook niet als ze keihard aan het schreeuwen waren, want dat hoorde ik dan niet eens.
‘Really? Wow, that’s crazy..’ Dat kon ik me echt heel erg slecht voorstellen! ‘Do you ever wanna go back and live there again?’ Daar was ik ook wel nieuwsgierig naar. Hij woonde hier immers al een aantal jaren, dus ik nam aan dat hij inmiddels ook wel gewend was aan de drukke stad. Ikzelf zou nooit in zo’n dorp kunnen wonen. Nooit. Ik moest alles in de buurt hebben en ik hield van de drukte. Ik vond het fijn om te weten dat er altijd mensen op straat waren, ook al was het drie uur ‘s nachts. Ik vond het fijn dat alles goed te bereiken was, ook al was het dan vaak wel enorm druk. Ik vond het fijn om drie luchthavens bij New York te hebben zodat ik altijd overal naartoe kon waar ik wilde. Want als een vlucht vanuit JFK niet ging, kon ik altijd kijken naar Newark en LaGuardia Airport. Mij moest je dus ook nooit in zo’n dorp neerzetten, want ik zou me er echt niet kunnen vermaken.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Ik zuchtte opgelucht toen ze zei dat ze het snapte. "Good, and well yeah I do. But I don't just get distracted by any kids, only when they're crying or laughing. But I get distracted very fast." Op school had ik het probleem al gehad, ik kon mij nooit lang ergens op focussen en kon nooit lang genoeg stil zitten. Tijdens het leren moest ik ook altijd iets anders doen anders kon ik het gewoon niet. Nu was ik daar al wel wat overheen gegroeid, maar ik had nog steeds de concentratie van een eendagsvlieg.
Klein knikte ik eten en ik grinnikte zacht, ik begreep wel ho het haast onmogelijk kon klinken voor iemand die uit de stad kwam dat er zulke kleine dorpjes waren. Daar stond je dan natuurlijk nooit bij stil, zoals ik nooit bij grotere steden stil stond als kind. "Oh I don't know.. Maybe when I'm older or something. When I have kids maybe. But I don't know yet. I'm quite enjoying myself in the big city for now. What about you, would you ever be able to live in a small village?" vroeg ik geïnteresseerd. Ik vond het altijd wel erg fijn om terug te gaan naar huis voor een weekje of een paar daagjes. Maar langer dan een maand zou ik het daar echt niet meer uithouden nu. Ik was in deze vijf jaar behoorlijk gewend geraakt aan de grote stad, hoe alles altijd druk was en hoe er altijd mensen op straat liepen, maakte niet uit hoe laat. Hoe alles wat je nodig had binnen de omgeving zat. Ik verwachtte niet dat ik terug kon wennen aan een leven in een dorp waar je vijftig minuten moest rijden voor de meest dichtstbijzijnde supermarkt om boodschappen te doen. Of waar je als je geen baan had gewoon niks kon doen, en een baan krijgen was best lastig want het is een klein dorp waar best veel mensen in zitten, dan kun je gewoon moeilijk een fijne baan krijgen zonder dat deze al bezet is sinds mensen nooit worden ontslagen daar. De enige manier om een baan te kunnen krijgen is als een ander dood gaat en jij die baan in kan nemen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'You do?' Als ik echt de motivatie voor iets had kon ik me daar wel heel erg goed op concentreren, dus daar had ik gelukkig nooit last van. Bovendien interesseerden veel andere dingen mij niet, dus iets kon me niet zo heel erg snel afleiden. Zo had ik gelukkig ook in één keer al mijn diploma's had behaald zonder ook maar enige vertraging.
'I don't know... I don't think so to be honest. I love living here and I just couldn't imagine myself living anywhere else.' Ik zou zelfs niet naar een andere grote stad willen verhuizen. Een stad als Los Angeles vond ik hartstikke leuk, met name dankzij het mooie weer dat er daar het hele jaar was, maar toch voelde dit als mijn echte thuis en ik wilde ook helemaal niet weg. Bovendien zou een klein dorpje wel een heel erg grote verandering zijn. Het zou dan echt een beetje voelen alsof alles in mijn leven veranderd was en dat was misschien ook wel zo. Hier genoot ik van alle dingen die ik om me heen had en dat zou ik daar niet hebben. Tevens wist ik ook niet hoe ik daar aan een baan zou moeten komen, terwijl hier de kansen voor het oprapen lagen. Ik wist niet of ze daar wel zaten te wachten op iemand die in het strafrecht werkte. Ik had ook het gevoel dat iedereen daar poeslief was en dat er nooit iets gebeurde, maar dat was natuurlijk onzin. Overal had je mensen wonen die de wet overtraden, maar daar natuurlijk een stuk minder, gewoon omdat er zo weinig mensen woonden. Hier in New York woonden er natuurlijk miljoenen mensen, dus waren er ook genoeg mensen waar ik voor kon werken. Als ik hem was zou ik het ook weer heel gek vinden om terug te gaan, al zou ik het ook wel snappen. Daar woonde de volledige familie en hier in principe niemand. Dat had ik natuurlijk niet. Ik zou dan iedereen moeten achterlaten en daar met niets beginnen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
"Yeah actually. I used to lose my cofus after about five minutes, but now I'm often able to move it to fifteen minutes," knikte ik. Soms als ik iets echt heel erg leuk vond kon ik mijn focus er makkelijk gewoon heel lang bij houden, maar zoiets gebeurde niet zo vaak helaas. Nu met Allison merkte ik wel dat mijn aandacht voornamelijk steeds op haar lag. We liepen intussen verder door de tunnel naar de volgende locatie die gelukkig weer wat dichterbij was van deze locatie. Van deze plek was ik niet honderd procent zeker of ze het al gezien had, maar het leek mij niet een buurt waar zij snel iets te zoeken had dus wie weet had ze het oprecht nog niet gezien.
"Yeah I get that. i don't even think I can imagine myself living anywhere other than New York anymore. Especially a tiny village. When you live there you don't notice what you miss, but once you move you see everything you could've had but never had there." Hoewel ik wellicht niet voor altijd in New York zou blijven wonen kon ik mij op dit moment echt nergens anders voorstellen. Daarin tegen dacht ik wel aan de toekomst en hoe naar mijn mening New York niet echt een ultieme plek was om kinderen op te voeden. Dus als ik ooit kinderen zou willen en krijgen zou ik wellicht wel ergens anders heen verhuizen. Misschien wat meer naar de rand van New York. Dan zit je niet écht in het hele drukke gedeelte, maar je zit ook niet in een dorpje met 500 inwoners en geen supermarkt. Het was dan wel een meer kindveilige omgeving dan echt in de stad.
Toen we bij een ladder aankwamen al een stukje uit de tunnel draaide ik mij volledig om naar Allison. "I hope you're not afraid of heights?" vroeg ik toen. Als ze dat wel was gingen we gewoon ergens anders heen, dan sloegen we deze plek over. Anders dan konden we gerust naar boven gaan.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'Fifteen minutes?! Impressive! So how do you do it at work? You take a break every fifteen minutes?' vroeg ik met een lachje. Zijn baan leek me iets waarvoor je ook nogal een goede concentratie voor nodig had, misschien nog wel meer dan bij de mijne. Ikzelf kon nauwelijks pauzes nemen op het werk, want het was eigenlijk altijd wel heel erg druk. Het kwam dus ook geregeld voor dat ik geen tijd had om te lunchen en dat was dan maar zo. Ik ging daar dan ook niet moeilijk over doen, want dat had toch geen zin.
'Yeah... I can imagine that,' knikte ik. 'And you have become annoyed at tourists so you're basically integrated now,' zei ik met een lachje. Daar hadden we het namelijk een keer over gehad en hij had ook verteld dat hij zich aan al die toeristen ergerde. Dat zou alleen iemand doen die hier ook oprecht woonde en dan moest je er ook wel langer wonen dan een paar maanden of een jaartje. Dan lette je nog niet op dat soort dingen. Je ging pas op dat soort dingen letten als je hier al enorm lang woonde en het leek ook wel een soort gespreksonderwerp te zijn van de inwoners hier. Iedereen had het alleen maar over de dingen die ze irritant vonden, want wij hadden ook altijd wel wat te klagen. Maar natuurlijk deed je dat niet vaak in iemands gezicht, want dat was dan weer brutaal, tenzij iemand ook iets deed wat je een reden gaf om boos te worden, zoals ik boos op hem was geworden met ons koffie-incident.
'Nope! I'm not. Are we going up?' Ik was eigenlijk niet zo heel erg snel bang voor dingen, maar hoogtevrees had ik gelukkig niet. Ik vond alleen spinnen eng en nog een aantal andere dingen, maar je kon hier ook niet echt hoogtevrees hebben met al die hoge gebouwen. Ik woonde zelfs op de bovenste verdieping van het complex! Dan kon ik moeilijk bang zijn.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Ik lachte om haar opmerking, ze was echt wel grappig. "No I usually switch to a new murder every fifteen minutes, Unless something's really interesting, then I can sometimes expand my concentration," zei ik met een glimlach. Voor mij was het bijna eng geworden hoe makkelijk het woord moord over mijn tong rolde. Toen ik voor het eerst aan mijn studie begon had ik moeite met dat soort woorden, voelde ik me fout voor het praten erover en wilde ik er nooit bij na denken. Maar natuurlijk waren negen van de tien zaken waar ik bij moest helpen een moord, dus het was inmiddels zo normaal voor mij geworden. Het word betekende nu vrij weinig meer voor mij. Het was als koffie of stoel. Gewoon een woord. En dat verbaasde mij soms wel. Dan merkte ik ook hoe erg ik eigenlijk veranderd was sinds ik hier kwam wonen vijf jaar geleden, maar daarnaast, er kan een hoop gebeuren in vijf jaar.
"Yeah, and I almost fought with you on the sidewalk, so I'd say I'm pretty much intehrated," knikte ik grinnikend, terug denkend aan onze eerste ontmoeting toen ik koffie over haar had laten vallen. "I still owe you money. How much was it?" vroeg ik zwak fronsend. Ik was helemaal vergeten dat ik daar nog voor moest betalen, of had ik al betaald? Ik kon het mij echt niet meer herinneren. Nu voelde ik mij wel slecht, wat als ik niet betaald had? Dan was ik wel echt een eerste klas lul.
Ik knikte op haar vraag. "Yeah, and normally I'd say ladies first but you're wearing a skirt and I'd feel bad if I'd accidentally look under it. So if you don't mind I'd like to go up first," zei ik vervolgens. Ik zou mij echt slecht voelen als ik dan per ongelijk onder haar rokje keek, veel mannen probeerde dat soort dingen al expres te doen en dat moest je eigenlijk gewoon niet willen. Ik vond het ook altijd maar onbeschoft als mannen dat deden. Alsof ze helemaal geen manieren hadden. Vies was het gewoon.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik keek hem toch wel even verbaasd aan toen hij zei dat hij zich ieder kwartier op een andere zaak richtte. Hoe dan? Dan zat ik er pas net in! Ik was toch wel een paar uur per dag bezig met dezelfde zaak, want anders kwam het niet goed. Nu moest ik ook wel heel erg veel lezen en dingen opzoeken, dus binnen een kwartier had ik misschien net de eerste vier pagina’s gelezen van een dossier met honderden pagina’s. Dat werd hem dus niet. ‘Do you really?’ vroeg ik dus ook ietwat verbaasd.
‘Did you seriously just say almost? Because we didn’t almost fight. You were just as big of an asshole as I was,’ zei ik met een lachje. Hij was toen ontzettend gemeen geweest door me een klein kind te noemen! ‘And I still wonder... do you still think I look that young?’ vroeg ik waarna ik even grinnikte. Hij had me little girl genoemd en dat zou ik dus ook nooit vergeten. Dat was wat mij het meest boos maakte die ochtend, dus dat zou ik ook altijd onthouden. Dat had nog nooit iemand gedaan.
‘Oh, I don’t remember. Don’t bother. You paid for my shoes already.’ Ik wist ook oprecht niet meer hoeveel het koste om mijn kleding schoon te krijgen. Het bedrag was dus niet dermate hoog dat ik het nodig vond om het te onthouden. Hooguit een paar honderd dollars, dus dat viel in mijn ogen nog enorm mee, maar ik wist het echt niet meer.
Ik lachte om zijn opmerking, want ik was inderdaad niet van plan om als eerste naar boven te klimmen vanwege die exacte reden. Dat had overigens nog nooit iemand me gezegd! Iedereen die ik kende zou er flink misbruik van maken en hoopte dan dat ik daar niet over na zou denken. ‘What if I do mind though?’ probeerde ik zo serieus mogelijk te zeggen. Ik wilde gewoon graag zijn reactie zien.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld