Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er gingen een hoop dingen door Michael zijn hoofd heen. Hij begreep nog steeds niet waarom Naylene het gevoel had gehad dat ze Ashton te hulp had moeten schieten. Wat maakte het nou uit dat hij haar nodig had gehad. Zij had hem zo vaak nodig gehad en hij was er nooit geweest, alleen als het hem goed uit was gekomen. Nu was het Michael wel duidelijk dat Ashton haar helemaal niet nodig had gehad. Hij had haar alleen maar willen lokken met een smoes, om zo zijn laatste trucje aan haar te laten zien. Een dode Luke. Een dode Luke die binnen een paar uur weer wakker zou worden en voor de keuze kwam te staan: doodgaan of een vampier worden. Naylene deed alsof Ashton hier niet verantwoordelijk voor was, maar dat was hij wel. Michael wist het zeker. Ashton probeerde hun plannen in de war te schoppen, er voor te zorgen dat Naylene niet zou vertrekken naar Japan.
‘We kunnen nu toch niks doen! Behalve Linn bellen dan, maar dat is niet iets wat ik wil doen! Ik wil haar niet vertellen dat haar vriend vermoord is door jouw ex, waarschijnlijk omdat dit zijn fucking vreemde manier is om te laten zien dat je hier moet blijven.’ In Michael zijn ogen was dat gebeurd. Ashton wilde hun reis naar Japan vertragen en daarom had hij dit met Luke gedaan. Hij wist dat ze nooit op reis zouden gaan met een nieuwe vampier. Dat was onmogelijk.
‘Goed, dan ga ik wel alleen met Luke naar binnen.’ Naylene leek duidelijk niet in discussie te willen gaan en draaide zich om, met Luke in haar armen. Ze liep al richting de trap die naar Luke zijn appartement leidde, waardoor Michael alleen in de steeg achter bleef. Hij keek om zich heen en schudde vervolgens zijn hoofd. ‘Nay, wacht!’
Hij snelde achter haar aan en opende de deur. Hij wilde niet alleen in de steeg blijven. Misschien was Ashton er nog wel. Naylene liep, nog altijd met Luke in haar armen, naar binnen en legde de man op de bank. Michael sloot de deur achter zich en liep naar de woonkamer, waar Naylene de barman nog aan het bestuderen was.
Michael pakte zijn telefoon en zocht het nummer van Linn, maar hij drukte nog niet op het groene telefoontje. Wat moest hij zeggen? Dat Luke een vampier zou worden? Naylene had het niet hardop gezegd, en Michael ook niet, maar ze wisten allebei waar Luke voor zou kiezen. Luke zou een keuze maken op basis van Linn. Hij wilde bij haar zijn. Dat betekende dat hij een vampier zou worden. Waarschijnlijk zou hij het bloed zonder na te denken naar binnen gieten. Maar wat zou Linn er van vinden? Bij Benjamin had ze zijn keuze gerespecteerd, ondanks dat Michael hem nog wel eens op andere gedachten had geprobeerd te brengen. Linn vond het echter belangrijk dat mensen de keuze kregen. Luke had die niet. Die moest hem gedwongen maken. Michael wist niet hoe Linn er op zou reageren.
‘Ga je Linn bellen?’ vroeg Naylene, aangezien Michael met zijn telefoon in zijn handen stond. Michael schudde echter zijn hoofd en stak de telefoon uit naar haar. ‘Ik wil haar niet bellen. Ze heeft al zoveel shit te verduren gehad. Nu krijgt ze dit er ook nog eens bij. Dat kan ik echt niet doen!’
Naylene zuchtte en nam de telefoon aan. ‘Ik bel haar wel. Al slaapt ze vast.’
Wat Naylene en Michael echter niet wisten, was dat Linn klaarwakker was. Ze was wakker gebeld, maar niet door haar twee beste vrienden. De ringtone van haar telefoon had haar wakker gemaakt en ze had gezien dat ze twee gemiste oproepen van Luke had gehad, midden in de nacht. In eerste instantie was ze geschrokken. Toen had ze haar berichten geopend en had ze de reden van de telefoontjes gezien.
Luke had haar een foto gestuurd van een verlicht plekje in het bos, met een kleed vol eten en allemaal lampjes. Daaronder had hij geschreven dat hij graag met haar wilde picknicken onder de sterren. Hij had haar de locatie gestuurd en gevraagd of ze zou komen. Met een grote glimlach was Linn haar bed uit gegaan en had ze snel wat warme kleding aangetrokken, waarna ze was vertrokken naar de locatie.
Linn liep al een tijdje door het bos. De telefoon in haar handen had al aangegeven dat ze de locatie had bereikt, maar ze zag niks. Geen Luke, geen picknick. Ze had geprobeerd om Luke te bellen, maar hij had nog niet opgenomen. Hij reageerde ook niet op haar berichtjes. Bezorgd om wat er was gebeurd, begon ze sneller te lopen.
‘Luke?!’ Wie weet was er iets gebeurd. Linn haar ogen gleden naar de maan, die vol was. Over het algemeen hielden de wolven zich afzijdig van de stad. Zo konden ze geen mensen pijn doen. Zelfs Calum, Lotus en Lennon hadden dat nooit gewild. Linn was er echter niet gerust op dat op het moment dat ze een mens tegen zouden komen, ze diegene niks aan zouden doen.
Linn stopte met lopen om zich te concentreren. Luke zijn geur kon ze altijd herkennen, net zoals zijn manier van lopen of ademhalen. Ze hoorde echter geen menselijke voetstappen. De geur van Luke was niet in de buurt. Dat betekende waarschijnlijk dat hij veilig was. Ze rook zijn bloed niet. Wel hoorde ze iets anders. Van achteren klonk het alsof er iets op haar af kwam rennen. Niet met twee voeten tegelijk, maar wel met vier poten.
Zo snel als ze kon rende Linn weg, wetende dat het haast niks anders kon zijn dan een weerwolf. Of het te maken had met de berichtjes en telefoontjes van Luke, wist ze niet, maar ze wilde er niet achter komen.
Ze rende langs de bomen, probeerde zo veel mogelijk kanten op te gaan om de wolf op een dwaalspoor te brengen. Ze bleef de poten echter achter zich horen. Het leek zelfs alsof hij haar aan het inhalen was. Ze keek achterom en zag twee ogen glimmen in het donker. Plotseling verdwenen ze.
Linn draaide zich om, zoekend naar de wolf die haar achterna zat. Haar adem stokte in haar keel, terwijl ze zich probeerde te focussen op waar de wolf naar toe was gegaan. Achter haar klonk een grom en twee poten duwden haar op de grond. Linn slaakte een gil en haalde uit met haar armen, zodat ze de wolf kon raken. Ze wist zich om te draaien en trapte met al haar kracht de wolf van zich af. De wolf vloog piepend enkele meters door de lucht en viel daarna op de grond.
Snel krabbelde Linn overeind, niet lettend op haar telefoon die ze had laten vallen toen de wolf haar aan had gevallen. Ook de wolf was overeind gekomen. Hij leek haar niet met rust te willen laten. Linn wist zeker dat het een hij was. En als het echt zo was, dan wist ze ook wie er tegenover haar stond.
‘Ik ga niet met je vechten, Calum!’ schreeuwde ze naar de wolf, hopend dat haar stem tot hem door zou dringen. Ze wist dat de wolven alles leken te vergeten als ze waren veranderd. Het stukje mens was dan zo goed als vergeten. Hun dierlijke instincten namen het over. De wolf gromde enkel en zette de achtervolging weer in.
Linn rende weg, maar de wolf wist precies waar hij haar naar toe leidde. De omgeving werd steiler, de paden minder zichtbaar. Zelfs met Linn haar zicht werd het lastiger om de juiste plekken te vinden om te rennen. De wolf leek er echter geen problemen mee te hebben. Sterker nog: hij leek het makkelijker te vinden dan Linn.
Hij haalde haar in en sloot de weg voor haar af. De donkere ogen waren op haar gefixeerd. Het was Linn duidelijk: zij was zijn prooi. Ze had niks bij zich waarmee ze zich kon verdedigen, niks behalve haar eigen handen en voeten.
‘Wat?!’ vroeg Linn aan de wolf. Dat had ze beter niet kunnen doen. Hij sprong sneller dan ze had verwacht, waardoor ze niet uit kon wijken. De wolf belandde bovenop haar en samen schoten ze een stuk naar beneden. Linn probeerde de wolf van zich af te vechten. Ze probeerde Calum van haar af te vechten. De grond schuurde echter over haar rug en de poten van de wolf hielden haar op haar plek.
Eenmaal beneden voelde Linn haar lichaam op meerdere plekken pijn doen. Het zou wel weer helen, maar het gaf de wolf net tijd genoeg om zijn tanden te ontbloten. Linn zag ze glimmen in het maanlicht.
‘Calum, stop!’ riep ze uit, hopend dat hij zich zou beseffen wat hij aan het doen was. Calum leek echter niet te stoppen. Hij had maar één doel en dat was om zijn tanden in haar lichaam te zetten. Opnieuw haalde Linn uit. Ze raakte de wolf wel, maar daardoor kwam hij terecht bij haar zij. Hij bedacht zich niet en beet door haar huid heen. Linn gilde het uit van de pijn en ze greep met beide handen naar haar zij.
Nu de wolf zijn taak had volbracht, rende hij weg. Linn probeerde overeind te komen. Er schoten zoveel gedachten door haar hoofd. Een weerwolf had haar gebeteren. Dat betekende het einde. Geen enkele vampier had ooit een manier gevonden om de beet van een weerwolf te overleven. Iedereen was dood gegaan.
En nu stond haar hetzelfde te wachten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was een hectische nacht geweest. Ondanks dat Michael af en toe nog wat te zeggen had gehad, was Naylene vooral blij geweest dat ze bij Luke in de buurt waren geweest toen hij het nodig had gehad. Alleen wakker worden in een steegje, met een soort honger die je nooit eerder had ervaren, moest vreselijk zijn. Naylene had Linn er vaak genoeg over horen praten en ze wist hoe traumatisch het kon zijn. Gelukkig konden ze nu Luke de keuze geven, ondanks dat het niet een makkelijke was, wist Naylene al wel wat hij zou gaan kiezen. Iets waar ze het ook al met Michael over had gehad. Hetgeen wat ze ook aan Linn hadden willen vertellen. Ze hadden het echter niet voor elkaar gekregen om hun beste vriendin aan de telefoon te krijgen. Dat was waar de zorgen waren begonnen.
Na een paar keer, met intervallen, te hebben gebeld, wisten zowel Naylene als Michael dat er iets aan de hand was geweest. Daarom hadden ze besloten om op onderzoek uit te gaan. Michael was het er niet heel erg mee eens geweest dat hij diegene had moeten zijn die bij Luke achter was gebleven. Voor Naylene was het echter logisch geweest, als er iets aan de hand was met Linn, kon zij hun beste vriendin makkelijker vinden dan dat Michael dat deed.
Iets waar ze uiteindelijk ook haar gelijk in had gekregen. Want ondanks dat ze het stiekem had gehoopt, was Linn niet in hun huis geweest. Er was weinig bedrijvigheid geweest, wat ook niet gek was, want het was behoorlijk vroeg geweest toen Naylene zich in het grote huis had bevonden.
Ondanks dat ze niet van het slechtste uit wilde gaan, kon Naylene alleen maar aan de slechte dingen denken. Wat nou als het Linn allemaal te veel was geworden. Misschien had Rhi haar wel verteld dat Luke een vampier zou gaan worden en had ze die woorden niet getrokken. Dan kon het best wel eens zo zijn dat haar beste vriendin zich alweer ergens aan de andere kant van de wereld bevond.
Om dat uit te sluiten had Naylene meteen naar haar kaarten gegrepen en had ze daar een bezit van Linn bij gepakt. Tot haar schrik was ze er achter gekomen dat Linn nog wel in de stad was geweest. De plaats waar ze zich had bevonden was echter behoorlijk vreemd geweest, zeker aangezien het tijdstip waarop Naylene haar vriendin had gezien. Daarbij waren er genoeg andere elementen waar Naylene over had gepeinsd in de tijd dat ze naar het bos aan de rand van Boise was gerend. Het was niet een plaats waar Linn hoorde te zijn, zeker niet vroeg in de ochtend.
Overal was het gezang van vogels te horen. Ze leken blij, ondanks dat het nog aardig koud buiten was. Het begon al iets licht te worden, maar voordat de zon aan de hemel zou staan, duurde nog wel eventjes. Zeker omdat de lucht was bedekt met behoorlijk wat wolken. Naast de vogels was het geruis van de wind te horen. Toch was er voor Naylene één geluid dat nog duidelijker te horen was. Er klonk een zacht gekerm vanuit het bos, zachte snikken. Het was al snel duidelijk dat het maar van één iemand kon komen: Linn.
Zo snel als ze kon, rende Naylene door het bos, ze liet zich leiden door de zachte geluiden die Linn maakte. Tot ze op een gegeven moment ook de geur van bloed kon ruiken. Iets wat niet veel goeds betekende. Vampieren konden niet veel bloeden, misschien een beetje, maar het bleef niet door gaan. Door het bloed in hun lichaam werd het al snel weer hersteld.
Het zicht van Linn liet haar schrikken. De twee vrienden hadden elkaar op de meest slechte momenten mee gemaakt. Op momenten dat één van het allemaal niet meer had getrokken. De dagen dat het mis was gegaan en ze bloed hadden gedronken, terwijl ze dat niet wilden. Naylene was er voor Linn geweest toen Benj overleed. Linn was er vaak genoeg voor Naylene geweest op de momenten dat Ashton had haar hart weer eens had weten te breken. Al dat alles waren ze van elkaar gewend. Wat Naylene nu voor zich zag was misschien nog wel erger dan al die beelden bij elkaar. Het was het beeld van haar beste vriendin die dood lag te gaan.
“Linn!” De woorden waren vooral uit schrik. Om haar zo te zien liggen, was vreselijk. Ze leek niet eens meer te weten hoe ze adem moest halen. Haar bloed lag op de grond en het had zelfs een spoor achter gelaten op de grond.
Naylene knielde bij Linn neer, die haar met tranen in haar ogen aan keek. Ze had pijn, dat was duidelijk te zien. Haar lichaam zat onder de wonden, die duidelijk van een weerwolf kwamen. In alle jaren hadden ze het geluk gehad dat ze uit de handen van weerwolven waren gebleven. In deze stad was het natuurlijk wat moeilijker, omdat ze samen moesten leven. Nu Rhi zich in de groep van de wolven had gewurmd, leek het er op dat de haat naar hun groep erger was geworden. Iets wat op het moment niets uit maakte. Het ging er nu vooral om dat Linn voor haar lag en dat Naylene geen idee had wat ze moest doen. Een weerwolfbeet was fataal voor een vampier. Wat betekende dat het niet lang zou duren voordat Linn alle symptomen zou krijgen, om voor zo’n vreselijk mogelijk dood te zorgen.
Naylene knielde bij Linn neer, ze haalde wat haren uit het gezicht van haar vriendin, die niet alleen onder de tranen zat, maar er was ook overal vuil te zien.
Er kwam een sussend geluid over de lippen van Naylene heen. Ze vond het vreselijk om Linn op deze manier te zien, zo hoorde je beste vriendin niet te zien. Ondanks dat er wel duizenden vragen in haar op kwamen, wilde Naylene er nu vooral voor zorgen dat Linn hier weg was. De vragen kwamen later wel, misschien wel helemaal niet over Linn haar lippen. Het enige wat door Naylene haar hoofd heen ging was het feit dat ze haar vriendin zou gaan verliezen. Linn zou binnen een korte tijd dood gaan, terwijl Luke misschien wakker zou worden als een vampier.
“Linn.” Fluisterde Naylene zachtjes, om haar beste vriendin gerust te stellen. Al was ze dat zelf niet. Ze wist wat dit betekende, wat er zou gaan gebeuren met Linn. Ze zou de meest vreselijke dingen gaan ziek, gaan hallicuneren, de pijn zou alleen maar meer toe gaan nemen. Het vergif zou al snel door haar aderen heen stromen, er uiteindelijk voor zorgen dat ze niets meer zou werken. Totdat alles zou stoppen met werken.
Naylene had tranen in haar ogen gekregen. Ze was hier niet klaar voor. Ze hadden Linn net terug, ze konden haar niet nu verliezen. Hun beste vriendin, de leider van hun groep. Ze hoorde er bij. Zonder Linn was alles anders, dat hadden ze al wel gemerkt. Ze wilde niet eens weten hoe het echt was om zonder haar te leven. Daarom hadden zij en Michael er alles aan gedaan om haar terug te brengen. Haar naar huis te krijgen zoals ze hoorde te zijn. Nu leek dat alles al weer zo ver weg en nu stonden ze al weer op het punt om te verliezen.
Hoe graag Naylene ook allerlei beloftes wilde doen, Linn wilde vertellen dat alles goed zou komen, wist ze op het moment ook wel dat het niet ging gebeuren. Linn zou dood gaan. Het enige wat ze op het moment kon doen was haar een goede laatste dag van haar leven geven. Haar een plaats geven die veilig was, personen in haar buurt die van haar hielden.
“Ik ben bij je, oké?” Voorzichtig bleef ze door de haren van Linn heen gaan. Terwijl haar vriendin nog zachtjes aan het huilen was. De tranen die over het gezicht van Naylene heen gleden werden steeds meer en meer. Ze wist nu ook niet hoe ze Linn uit zou moeten leggen dat Luke op het punt stond een vampier te worden. Misschien dat Michael hem ondertussen al het een en ander verteld, maar ergens hoopte Naylene dat hij nog geen keuze had gemaakt die niet meer terug te draaien was. Dat zou namelijk betekenen dat hij in de eeuwigheid moest leven, zonder Linn.
“Ik breng je naar een veilige plaats. Ik...” Naylene wilde zoveel vertellen. “Het spijt me Linn.” Ze kon er niet heel erg veel aan doen, dat wist ze ook wel. Toch was dit allemaal te toevallig. Luke die hulp nodig had, die haar en Michael afleiding hadden geboden. Linn die daarna juist hulp nodig had gehad, mensen die haar kunnen beschermen, maar dat natuurlijk niet had gekregen omdat zij er niet waren geweest. Het was te toevallig. Hoe het ook was gekomen, ze moesten er nu mee leren leven. Iets wat onwerkelijk was, waar Naylene nog niet over na wilde denken. Voor nu wilde ze Linn op een veilige plaats hebben. Daarom pakte ze haar beste vriendin voorzichtig in haar armen en rende ze zo snel mogelijk terug naar het appartement van Luke. Ze hadden al een hele tijd geleden er voor gezorgd dat Rhi daar niet meer naar binnen kon komen, dus het was er voorlopig veilig.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Iemand had opzoek gemoeten naar Linn. Dat had Michael begrepen. Iemand had ook Luke in de gaten moeten houden, ook dat was logisch voor hem geweest. Toch was hij er niet blij mee geweest dat Naylene hem alleen had gelaten met Luke. Michael was hier niet goed in. Hij wist niet hoe hij iemand moest uitleggen wat er precies was gebeurd. Daar waren Linn en Naylene veel beter in. Luke was al enkele uren buiten bewustzijn en het zou niet lang duren voordat hij wakker zou worden. Naylene had hem nog maximaal een uur gegeven. Langer zou het niet duren, had ze gezegd.
Naylene had haar gelijk gekregen, want Luke was wakker geworden en zat recht overeind op de bank. Michael zag de paniek in zijn ogen. Zelf had hij die paniek niet gehad. Hij had geweten wat er zou gaan gebeuren. Hij was naast Naylene wakker geworden. Hij had zich juist opgelucht gevoeld toen hij had gemerkt dat het had gewerkt. Voor Luke was het echter anders.
Michael had al enige voorbereidingen getroffen. Hij had alle gordijnen dicht gelaten, geprobeerd om de meeste geluiden en prikkels uit de weg te gaan. Luke was nu ontzettend gevoelig voor alles. Dat zou alleen maar erger blijven, totdat hij bloed zou drinken. Michael wilde echter niet dat Luke dat al zou doen zonder dat Linn er bij was. Michael en Naylene waren het er over eens dat ze eerst Linn zouden moeten vinden. Zij was degene naar wie Luke het meeste zou luisteren. Michael had gehoopt dat Linn en Naylene al terug zouden zijn, zodat hij dit konden doen. Hij was echter nog alleen met Luke, wat betekende dat hij zich over hem moest ontfermen.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Luke aan Michael. ‘Waar is Rhi’ Luke zijn hand gleed langs zijn nek. Naylene had hem enigszins schoon weten te maken, zodat het bloed niet aan zijn huid had gekleefd.
Michael kwam overeind van zijn stoel en pakte de fles alcohol die hij had gevonden. Op dit moment maakte het niet uit dat het vroeg in de ochtend was. Luke had iets nodig om zijn emoties af te vlakken.
‘Hier, je kunt beter wat drinken,’ zei Michael en hij gaf de fles aan Luke, die het alleen nog maar minder leek te begrijpen. ‘Hoe ben ik hier gekomen? En waarom ben jij hier?’
Michael zuchtte en hield zijn hand op. ‘Ik weet dat het verwarrend is,’ begon hij. ‘Ik had gehoopt dat Linn ondertussen al hier zou zijn, zodat ze het aan je uit kon leggen. Maar ik denk dat je het met mij moet doen.’
Luke nam met gefronste wenkbrauwen een paar slokken van de drank. ‘Waar is Linn? Is er iets met haar gebeurd?’
Dat was een vraag waar Michael geen antwoord op kon geven. Hij was namelijk bang van wel. Linn was niet te bereiken. Dat terwijl ze nog wel thuis was geweest op het moment dat hij en Naylene het huis hadden verlaten. Er was iets gebeurd tussen dat moment en het moment dat ze Luke hadden gevonden. Dat kon haast niet anders. ‘Naylene is naar haar opzoek. Ik weet zeker dat ze haar snel vindt,’ zei Michael, in de hoop dat het Luke iets gerust zou stellen. ‘Maar ik moet je wel iets vertellen.’
Luke zei niks. Hij keek alleen maar afwachtend naar Michael. Dat maakte het niet beter.
‘Iemand heeft je aangevallen,’ zei Michael, waarop Luke knikte. ‘Rhi heeft me aangevallen.’
‘Rhi?’ In Michael zijn hoofd was het Ashton geweest. Ashton was immers degene die Naylene een bericht had gestuurd. Hij had hen naar Luke toe geleid. Dan had het Ashton wel moeten zijn. Luke leek echter zeker te zijn dat het Rhi was. ‘Ja, Rhi. Ze gaf me iets en daarna beet ze me.’
Michael hoefde niet eens te vertellen wat dat betekende. Luke liet de fles drank langzaam zakken en keek naar Michael. ‘Ze gaf me bloed.’
‘En daarna heeft ze je dood laten gaan,’ zei Michael voorzichtig. ‘Je bent dood gegaan, Luke. En je zou een vampier kunnen zijn, als je-’
‘Ik wil een vampier zijn,’ besloot Luke en hij kwam overeind. ‘Ik weet hoe het werkt. Rhi heeft het me zelf verteld. Ik heb bloed nodig, toch?’
‘Luke, ik denk dat je echt moet wachten totdat je hier met Linn over gesproken hebt,’ zei Michael. Hij ging voor Luke staan en duwde hem zachtjes weer op de bank.
‘Alsof Linn wil dat ik dood zou gaan. Als je me nu wat bloed geeft, dan kan ik haar zelf laten zien dat ik mijn beslissing al heb genomen. Ik wil bij haar zijn, Michael. Dit is de enige manier waarop dat kan.’ Luke was erg eigenwijs op dit punt. Michael snapte het. Hij was verliefd op Linn. Hij zou die liefde niet opgeven. Als hij vampier kon worden en bij haar kon blijven, dan zou hij dat doen. Net zoals Michael en Naylene hadden verwacht.
Michael hoorde gehaaste voetstappen op de trap, die hij herkende als de voetstappen van Naylene. ‘Blijf hier,’ waarschuwde hij Luke, waarna hij naar de voordeur liep. Daar trof hij Naylene aan, met Linn in haar armen. Naylene haar wangen zaten onder de tranen en hun beste vriendin zat onder het vuil en het bloed. Haar eigen bloed.
‘Is dat Linn? Linn, Michael wil niet-‘ De rest van Luke zijn woorden bleven hangen in de lucht toen hij zag wat er aan de hand was. Luke duwde zich langs Michael heen en nam Linn zonder iets te zeggen uit de handen van Naylene. ‘Wat is er gebeurd?!’
‘Luke, ik denk dat je Naylene haar moet laten dragen,’ zei Michael voorzichtig. Hij wist niet wat er precies was gebeurd, maar dat Linn aan het bloeden was, en bleef bloeden, was geen goed tekenen.
‘Het maakt me niet uit wat je denkt!’ Luke luisterde niet. Michael kon het hem niet kwalijk nemen, met de verhoogde emoties en zintuigen. Dat, gecombineerd met dit verschrikkelijke aanzicht van Linn, maakte het allemaal vast erg moeilijk voor hem. Luke draaide zich om en nam Linn mee naar de woonkamer.
Dat gaf Michael de kans om naar Naylene toe te lopen. Hij sloeg zijn armen om haar heen en aaide over haar rug. ‘Waar heb je haar zo gevonden?’
‘In het bos.’ Naylene klonk sterk door haar tranen heen, maar Michael wist dat ze van binnen kapot moest gaan. Linn betekende zoveel voor haar. ‘Ik denk dat het een weerwolf was, Mike. Ze heeft bijtwonden en ze helen niet.’
‘Nee…’ Michael wist niet wat hij anders moest zeggen. Hij wist wat dit betekende. Als Linn gebeten was door een weerwolf, dan zou ze het niet overleven. Ze zou dood gaan. Hij kende Naylene niet zonder Linn, hij had niet eens als een vampier geleefd zonder zijn beste vriendin. Hoe zouden ze verder moeten? En Luke? Die zou misschien wel heel snel van gedachten veranderen.
‘Heeft Luke al iets gedaan?’
Michael schudde zijn hoofd. ‘Hij wilde een vampier worden, maar hij heeft nog geen bloed gehad. Alle opties liggen nog open.’
Naylene knikte in stilte. Ze bleef Michael vasthouden. Samen luisterden ze naar de geluiden uit de woonkamer. Het was voornamelijk Luke die aan het praten was en de zachte adem en snikken van Linn.
‘Moeten we het aan hem vertellen?’ vroeg Michael. Hij wist eigenlijk wel wat Naylene zou antwoorden. Luke verdiende het om te weten wat er met Linn zou gebeuren. Zeker als het van invloed zou kunnen zijn op zijn keuze. Hij had zojuist gezegd dat hij had willen blijven leven voor Linn. Hij had vampier willen worden zodat hij bij haar zou kunnen zijn. Maar Linn zou er niet meer zijn. Dat zou zijn antwoord kunnen veranderen.
‘Hij verdient het om te weten,’ zei Naylene dan ook. ‘Hij verdient een afscheid. Net als wij. Ik weet niet hoe lang ze het nog vol gaat houden.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Wakker worden van een nachtmerrie was vaak simpel. Hoe echt het ook hard geleken, op het moment dat men hun ogen opende, was het vaak al wel duidelijk dat het niet echt was geweest. De vertrouwde omgeving gaf aan dat alles goed zou komen, dat het hart even tot rust moest komen, voordat je weer verder kon gaan slapen.
Voor Luke was wakker worden anders geweest. In zijn leven had hij vaak genoeg een nachtmerrie gehad, of dat nou was gekomen door een behoorlijke dosis drank of het verleden dat door zijn hoofd was blijven spoken, had niet veel uitgemaakt. Op het moment dat hij zijn ogen had geopend had alles anders gevoeld. In het begin had hij nog niet van een nachtmerrie willen spreken. Ondanks dat dit niet de manier was waarop hij dacht dat het zou gaan, was het wel iets wat hij had gewild. Een vampier worden betekende voor hem dat hij voor altijd bij Linn zou kunnen blijven. Er was niets wat hij liever wilde dan dat.
Vanaf het moment dat de voordeur zich weer had geopend had Luke echter wel in een nachtmerrie geleefd. Linn die in de armen van Naylene had gelegen. Het was niet duidelijk wat er met haar aan de hand was, maar Luke snapte ook wel dat er iets niets goed was. Iets wat wel over zou moeten gaan. Ze was een vampier. Er was hem verteld dat die niet zomaar dood konden gaan. Alleen door hun hart er uit te rukken en een paar andere manieren, maar daar was wel heel wat voor nodig. Daarbij zouden ze meteen door gaan. Linn was hier nog, wat betekende dat het goed met haar zou komen. Dat wist Luke wel zeker.
Toch vond hij het aanzicht vreselijk. Linn had pijn en behoorlijk wat ook. Iets waar Luke weinig meer aan kon doen. Normaal gesproken had hij er niet over getwijfeld om haar zijn bloed te geven. Nu zou het niet meer gaan werken. Dat leek hem in ieder geval. Het enige wat hij zich had kunnen bedenken was dat hij dicht bij Linn wilde zijn. Daarom was hij met haar op de bank gekropen en had hij zijn armen zo om haar heen geslagen zodat ze ook nog prettig kon liggen.
“Het komt wel goed Linn. Echt waar.” fluisterde Luke zachtjes.
Wat Luke niet wist was dat het niet goed zou gaan komen. Iets waar de andere twee vampieren al zachtjes over hadden gepraat. Naylene was van mening dat Luke moest weten waar hij aan toe was. Hij had zijn keuze al gemaakt, hij wilde vampier worden. Een keuze die nu waarschijnlijk zou gaan veranderen. Linn zou niet blijven leven. Iets wat Luke zeker nog wel het recht gaf om er voor te kiezen om te blijven leven, Naylene wist echter wel dat hij die optie nog wel een paar keer moest overdenken.
“Luke?” Naylene was een beetje naar voren geschoven door Michael om het gesprek te voeren. Aangezien hij het ook al niet leuk had gevonden om hier achter te blijven met Luke, had Naylene besloten dat ze maar niet met hem in discussie zou gaan. Misschien kon zijn dit nieuws wat beter brengen dan Luke dat deed. Ondanks dat haar hart zelf pijn deed, omdat ze haar beste vriendin zou gaan verliezen.
Naylene nam plaats op de tafel, zodat ze op gelijke hoogte met Luke zat. Die zich nog steeds alleen maar bezig leek te houden met Linn. Wat logisch was. Linn verdiende het om nu alle aandacht te hebben. Naylene haar aandacht zou meteen naar haar beste vriendin gaan, wanneer het Luke duidelijk zou worden wat er aan de hand was.
“Luke.” Drong Naylene nog een keer aan. De blauwe ogen keken haar even aan.
“Ik wil dat je even goed naar me luistert. Ik weet dat je je aandacht aan Linn wil geven, iets wat ik begrijp, maar op het moment is het belangrijk om het een en ander te weten.”
Luke leek het er niet helemaal mee eens te zijn, maar hij deed wel wat Naylene vroeg, zijn ogen bleven immers op haar gericht, want voor haar aangaf dat ze moest beginnen met praten. Het was een uitleg die hij niet leuk zou gaan vinden.
“Ik weet wat er met je is gebeurd en heb van Michael gehoord dat je een vampier wil worden, maar ik denk dat je een paar overwegingen moet maken. En ze ook echt moet afwegen. Er gaan nu heel erg veel gevoelens door je lichaam heen, meer dan je ooit hebt gevoeld, maar probeer ze een beetje weg te zetten hiervoor oké?” Naylene wilde niet dat hij irrationele keuzes zou gaan maken alleen maar omdat ze Linn aan het verliezen waren.
“Ik snap niet waarom jullie me er van af willen praten. Ik weet wat ik wil! Linn is het er vast ook mee eens. Toch Linnie?” Luke keek hoopvol naar Linn, die in zijn schoot lag. Haar ogen stonden wagenwijd open. Alsof ze net iets vreselijks had gezien of gehoord.
“Michael wil je Linn anders even mee nemen naar de slaapkamer?” vroeg Naylene aan haar vriend. Het was voor Linn al niet makkelijk. Er was een grote kans dat ze wel mee kreeg wat er om haar heen gebeurde, maar dat ze dat op een eigen manier verwerkte. Het nieuws dat Luke vampier zou worden was vast niet heel prettig.
“Nee, ze blijft hier! Jullie zijn beiden idioot!” Naylene wist dat het vooral de gevoelens waren die dit nu met Luke deden. Een nieuwe vampier zijn deed dat met je.
“Michael.” Drong Naylene aan.
Gelukkig kreeg Michael het voor elkaar om Linn mee te nemen naar de slaap kamer. Al was Luke zo brutaal dat hij haar uit de armen van Michael wilde trekken. Iets waar Naylene en stokje voor stak, door hem weer op de bank te drukken. Ze had hier geen zin in, maar het moest wel even.
“Je kan Linn zo weer zien. Je gaat nu eerst luisteren.” Ergens voelde Naylene zich als een moeder. Het kostte haar veel te veel energie om zich nu op deze manier te gedragen, terwijl ze eigenlijk gewoon in een hoekje wilde kruipen om haar tranen te laten gaan.
“Zoals ik al zei, probeer rustig te luisteren. Des te eerder kunnen we allemaal verder.”
Naylene zag Luke wel met zijn ogen rollen, maar probeerde er niets op uit te doen. Puber.
“Je hebt gezien hoe Linn er aan toe was. Ik heb haar net in het bos gevonden. Ik weet niet precies hoe het is gebeurd, maar Linn is gebeten door een weerwolf. Het was gisteravond volle maan, wat betekent dat de beet het meest invloed heeft op een vampier.” Zelfs in hun mensenvorm had een beet veel invloed. De kans dat ze op die manier bij een vampier in de buurt konden komen, was echter behoorlijk klein.
“Wat ik wil zeggen Luke, is dat Linn niet heel lang meer te leven heeft.” De woorden kwamen er als een fluistering uit. Naylene wilde ze niet eens zeggen, dat maakte ze meer waar. Het was vreselijk.
“Doe niet zo fucking achterlijk, Naylene. Ik weet zelf hoe jullie in elkaar zitten. Een vampier kan niet zomaar dood. Er zit iets in jullie bloed wat er voor zorgt dat jullie vanzelf weer genezen. Ik weet niet wat je probeert niet doen, maar als je me wil tegen houden om een vampier te worden, is dit wel echt een fucking flauwe reden.”
Naylene had niet gedacht dat het zo moeilijk zou worden. Zelf wilde ze het liefst ook in ontkenning schieten. Roepen dat alles wel goed zou gaan komen. Maar dat ging er niet. Er waren geen spreuken die er voor konden zorgen dat Linn beter zou worden. Er was geen manier. Helemaal niets. Iets wat Luke niet wilde geloven.
“Waarom zou ik hier over liegen. Mijn beste vriendin ligt dood te gaan. We hebben nog maar vierentwintig uur met haar. En in plaats van dat ik ze met haar besteed, nu het nog zo kan zijn dat ze heldere momenten heeft, zit ik hier met jou!” Naylene verloor niet snel haar geduld, maar nu stond ze zeker op het punt om het allemaal te laten schieten. Iets wat geen mooi aanzicht zou zijn.
“Weet ik veel! Maar ik weet wel dat een vampier niet dood kan, dus je liegt wel echt.”
“Luke!”
Naylene moest haar best doen om hem niet een klap in zijn gezicht te geven. Ergens wilde ze het zo graag doen. Misschien nog wel liever dat ze haar magie op hem kon gebruiken. Ze hield echter alles in. Alle gevoelens. Niet alleen de woede, maar ook de verdriet. Ze moest wel. Er moest iemand hier sterk zijn. Ze hoorde vanuit de andere kamer de zachte fluisteringen van Michael, die haar vreselijk pijn deden. Ze had hier Luke zitten die naar haar moest gaan luisteren.
“Ik vertel de waarheid. Hoe vreselijk het ook. Weerwolven hebben een soort van gif in hun speeksel. Iets wat dodelijk is voor een vampier, dat zit in verspreid in Linn haar bloed. De wonden die ze heeft, die helen niet, omdat ze zijn gemaakt door de beet van een weerwolf. Linn gaat dood, daar is geen ontkomen mee aan en ik wil dat jij daar over na denkt. Alsjeblieft, van mij mag je een vampier worden als je dat wil. Ik moedig je zelfs aan om nu goed na te denken. Wil je dit leven? Ik wil niet dat je nadenkt over het feit of Linn in dat leven zit of niet. Maar alleen over het feit of het zijn van een vampier iets voor jou is.”
“Hoe kun je dat nou zeggen?! Een leven zonder Linn!”
Luke sprong op, waardoor Naylene meteen hetzelfde deed. Op het moment konden ze niet hebben dat hij iets geks ging doen. Daarbij waren de woorden van hem iets te ver. Ze legde haar handen dan ook op zijn schouders.
“Het is niet iets wat ik me in wil denken Luke, niemand wil dat. Nu is het echter de waarheid. We moeten ons daar op voorbereiden en je moet je overwegingen maken op de ze manier.”
“Je weet niet eens hoe het is! Ik houd van haar!”
“En je wil zeggen dat ik niet van haar houdt?!” De woede had nu toch wel zijn hoogte punt bereikt. Naylene balde haar handen tot vuisten om de magie die er naar toe stroomde tegen te houden. Het mocht er nu niet uit, dat zou Luke waarschijnlijk niet eens overleven. Ergens was die gedachten niet eens zo heel verkeerd. Ze wist echter ook dat Linn het niet wilde. Linn zou willen dat Luke gelukkig werd, zelfs als dat als vampier was.
“Prima dat jullie verliefd zijn. Ik ben heel blij voor jullie. Maar zoiets kun je niet zeggen. Ik ken haar al jaren! Meer dan vijfhonderd! Ze is er altijd voor mij geweest. Jij hebt geen recht om zoiets te zeggen. Alsof ik er niets toe doe.” Wees Naylene hem terecht. Hij kende Linn een paar jaar, wat leuk voor hen was. Wat Naylene en Linn hadden, was echter iets wat niet zomaar tegen aan kon worden gemeten. Ze hadden alles met elkaar door gemaakt. Eeuwen lang. Ze waren in het duister begonnen en hadden zich samen omhoog gewerkt, iedere dag weer.
Op het moment zag Naylene geen andere uitweg meer. Ze moest alleen zijn. Haar magie zou zich anders uiten op Luke. De woede en het verdriet liep dwars door elkaar heen en maakten elkaar alleen nog maar erger. Dat was de reden dat ze weg vluchtte. Niet ver weg. In een kamer in het huis, waarvan de deur op slot kon.
Eenmaal in de badkamer, liet ze zichzelf op de grond zakken en daar kwamen alle emoties los. De tranen vloeiden rijkelijk. Haar magie vond zelfs zijn weg, waardoor de leiding van de wasbak knapte. Het boeide haar allemaal niets meer, alles moest er uit. Nu ze even alleen was, liet ze dat ook gewoon toe.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het ergste aan weten dat je dood zou gaan was het wachten. Zodra Linn de tanden van Calum in zich had gevoeld, had ze geweten dat haar einde er aan zat te komen. Ze had alleen niet geweten hoeveel tijd ze precies had gehad. Voor haar gevoel had ze uren in het bos gelegen, gekropen zelfs. Ze had iemand willen bereiken. Naylene, Michael. Iemand. Haar telefoon was ze echter onderweg verloren en ze had geprobeerd hem terug te vinden, maar het was tevergeefs geweest. Ze had het al opgegeven toen Naylene haar had gevonden. Ze had zelfs al gedacht dat haar hallucinaties waren begonnen. Dat ze iemand had gezien die er eigenlijk niet had kunnen zijn.
Naylene was echter echt geweest. Ze had haar meegenomen naar het huis van Luke, waar Michael en Luke ook aanwezig waren geweest. Ondanks dat er nog meer mensen waren om wie ze gaf, waren dit wel de drie belangrijksten. Ze had het fijn gevonden om tegen Luke aan te liggen. Ze had hem niet veel kunnen laten weten, want ze probeerde haar krachten te sparen. Ze wist dat het afscheid er aan zat te komen en ze wilde hen het liefst allemaal nog iets vertellen. Er was echter wel iets anders geweest aan Luke. Iets wat ze niet had kunnen benoemen. Iets wat ze de schuld had gegeven aan het gif wat door haar aderen had gestroomd. Totdat ze de woorden van Naylene had gehoord.
Er was iets gebeurd met Luke. Hij wilde vampier worden. En niet op de manier dat hij er misschien over na zat te denken om ooit iemand zijn bloed tot zich te nemen, zoals het met Michael het geval was geweest. Linn wist zeker dat hij het bloed al in zich had genomen. Dat hij op het punt stond om een keuze te maken.
Naylene had Michael opgedragen om haar mee te nemen naar de slaapkamer en er was weinig wat Linn er tegen kon doen. Bewegen deed pijn. Zelfs Michael die haar zo voorzichtig mogelijk op het bed van Luke neerlegde, deed pijn.
‘Mikey…’ Linn probeerde naar zijn hand te grijpen, maar ze werd tegengehouden door de pijn in haar hele lichaam en ze kermde. Michael knielde naast het bed neer en nam haar hand vast. ‘Ik vind het zo erg, Linn,’ fluisterde Michael zacht tegen haar.
Linn keek zijn kant op, ondanks dat het haar veel moeite kostte. Michael zat dichtbij, maar haar zicht ging achteruit. Ze kon zijn blonde haren nog onderscheiden, de bril die op zijn neus rustte, de rode beanie op zijn haren. Achter hem was alles echter één grote waas. Ze hoopte dat Michael haar zou vertellen wat er was gebeurd. Ze wilde weten wat er met Luke aan de hand was.
‘Nay en ik zijn vannacht de staf in gegaan. Ze had een berichtje van Ashton gekregen, iets over dat hij haar nodig had. En toen we eenmaal in de stad waren, hoorden we Luke schreeuwen. Toen we hem vonden, was hij al dood.’ Ze zag Michael zijn hoofd schudden. ‘We hebben zelfs geprobeerd, nou Nay heeft het geprobeerd, om het te ontdoen. Maar als ze de magie uit hem haalde, ging hij weer bloeden en zou hij dood gaan.’
Linn kon het haast niet beseffen. Luke was dood gegaan. Maar iemand had hem bloed gegeven. Iemand had Naylene en Michael daar willen hebben, zodat zij alleen was geweest. Luke had haar nooit willen ontmoeten vannacht. Het was allemaal één groot plan geweest. En Luke was er de dupe van geworden. Zij zou sterven, maar Luke had nog een kans. Hij zou kunnen leven.
Tranen stroomden geruisloos over haar wangen. Ze wilde niet dood. Ze wilde niet accepteren dat dit was hoe ze het leven uit zou gaan. Rhi had gewonnen. Ze had precies gekregen wat ze had gewild. Linn zou dood gaan en de rest zou alleen achter blijven. Luke zou een vampier worden. Hij moest een vampier worden. Niet voor haar, maar wel voor zichzelf. Als hij zou willen blijven leven, dan was dat wat hij zou moeten doen.
‘Be-beloof het me,’ smeekte Linn aan Michael. ‘Beloof me dat jullie voor hem zorgen?’ Ze konden Luke niet alleen laten. Hij had hen nodig. Hij had iemand nodig. Zeker als zij er niet meer zou zijn. Een nieuwe vampier zijn was moeilijk. Linn wist hoe erg het voor haar was geweest. Hoeveel moeite ze had gehad toen ze Naylene had veranderd en hoe verschrikkelijk Michael zich had kunnen gedragen. Linn had met haar eigen gevoelens moeten dealen toen ze net vampier was geworden. Het misbruik, het verraad, al het verdriet en de pijn die terug waren gekomen met haar herinneringen, die Rhett zo gemakkelijk uit haar hoofd had gedwongen. Totdat ze vampier was geworden en ze weer terug waren gekomen. Luke had dat ook. In mindere maten, maar hij had het wel. En haar dood zou hem zwaar komen te vallen. Dat wist ze zeker. Michael en Naylene moesten hem helpen.
‘Ik beloof het,’ zei Michael tegen haar, al leek hij er niet helemaal bij te zijn. ‘Al weet ik niet of Nay hetzelfde kan zeggen.’ Linn snapte niet waar hij op doelde. Misschien had Naylene iets gezegd. Misschien was ze nu wel in gesprek met Luke, maar Linn kon het niet horen.
‘Jullie mogen hem niet dood laten gaan!’ Ondanks dat haar woorden zwak waren, was haar bedoeling ervan duidelijk. Luke mocht niet dood. Ze zou het vreselijk vinden als hij dood zou gaan door haar, door wat er was gebeurd.
Michael zijn grip op haar hand verdween. ‘Je kunt het hem zelf vertellen.’ Er was iets aan zijn stem wat Linn niet begreep. Hij klonk opeens boos, of geïrriteerd. Gehaast ook, alsof hij snel weg moest. ‘Luke is hier. Ik moet naar Nay.’ Nog voordat Linn iets kon zeggen, leek Michael al weg te zijn. Wat nou als dat de laatste keer was dat ze met hem had gepraat? Dan hadden ze niet eens goed afscheid kunnen nemen!
Michael had echter wel gehoord wat er in de woonkamer was gebeurd. Ondanks dat het voor hem nog niet eens zo lang geleden was dat hij een vampier was geworden en dat hij zich nog kon herinneren hoe verschrikkelijk hij zich er door had kunnen voelen, was Luke onredelijk bezig. Natuurlijk was het nieuws verschrikkelijk en wilde Luke niet geloven dat zijn geliefde dood zou gaan, maar het was wel de waarheid. Daarnaast kenden Michael en Naylene hun beste vriendin al veel langer. Zij voelden misschien niet precies hetzelfde als Luke, maar ze hielden wel van Linn.
‘Waag het niet om ook maar iets te zeggen over Naylene,’ zei Michael. Luke wilde naar Linn lopen, maar Michael hield hem tegen. Luke was misschien breder en iets langer, maar Michael zijn woede en verdriet liepen door elkaar heen en dat maakte dat hij totaal niet bang was voor wat de nieuwe vampier zou kunnen doen. ‘Naylene kent Linn het langste van ons allemaal. Ze zijn al meer dan vijfhonderd jaar bij elkaar. Geen moment hebben van elkaars zijde geweken. Jij bent misschien verliefd op Linn, maar we houden allemaal van haar. Je bent niet speciaal, Luke. Het is niet alleen moeilijk voor jou,’ maakte Michael hem duidelijk. ‘Ze heeft nog maar een dag, misschien wel minder. Je moet afscheid van haar nemen. Kijk zelf maar hoe je dat doet.’ Michael zou hem niet vertellen over wat mogelijk was. Dat verdiende hij niet.
Hij duwde met zijn schouder tegen Luke aan en liep naar de badkamer. Michael hoorde water stromen, wat alleen maar het resultaat kon zijn van een gefrustreerde Naylene. Hij hoorde haar huilen, schreeuwen zelfs. De deur was op slot, maar Michael had lak aan alles wat met Luke te maken had. Zijn vriendin zat daar binnen en Luke was deels de reden dat ze er zo doorheen zat. Daarom sloeg Michael het slot met zijn hand kapot. De deur vloog open door de kracht die er op werd uitgeoefend.
Naylene zat in het midden van de badkamer. Het leek haar niet de deren dat er water uit de leiding bleef stromen en dat de vloer nat was geworden. Het maakte Michael ook niet uit. Niets maakte nog uit. Want door Naylene zo te zien, besefte hij zich dat dit allemaal echt was. Linn zou dood gaan. Ze zouden het vanaf nu zonder haar moeten doen. Dat besef was voor hem ook genoeg om de tranen te laten komen. Hij wilde wel sterk zijn voor Naylene, maar hoe kon hij dat op dit moment nog zijn?
Huilend nam hij naast haar plaats. Hij sloeg zijn armen om Naylene heen. Ondanks dat ze een relatie hadden, ondanks dat ze een andere band hadden dan hij en Linn, het zou niet meer kloppen. Ze waren altijd met z’n drieën geweest. Linn was er altijd geweest. Ze was er voor hem geweest toen hij voor het eerst mee was gegaan naar een sociale aangelegenheid. Ze had hem geholpen met het aankleden en ze had hem danslessen gegeven. Samen hadden ze door de kamer gedanst, hoe beroerd hij het soms ook had gedaan. Linn was er voor Naylene geweest toen ze haar vrienden was verloren. Net zoals dat Linn samen met Naylene bij hem in bed was gekropen toen hij voor het eerst zijn hart had laten breken. Linn had Naylene geknuffeld in de tijden dat Ashton zich verschrikkelijk had gedragen en ze had samen met Michael de punk-kant van de wereld ontdekt in de jaren 80 en 90. Linn was er gewoon altijd geweest.
En nu zou ze er opeens niet meer zijn.
‘Fuck Luke en zijn stomme gevoelens,’ zei Michael door zijn tranen heen. ‘Hij houdt misschien van Linn en zij van hem, maar hij weet niet hoe dit voelt. Hij weet niet hoe het is om zo lang iemand in je leven te hebben en te weten dat ze er niet meer gaat zijn. Niet op deze manier.’
Michael zou nooit meer naar Linn haar verhalen kunnen luisteren. Hij zou nooit meer haar gelach kunnen horen tijdens hun gesprekken. Hij zou haar nooit meer kunnen pesten met Luke, of wie er dan ook in haar leven zou zijn. Hij zou haar nooit meer horen schreeuwen, of de vastberadenheid in haar ogen kunnen zien als ze haar zinnen ergens op had gezet. Hij zou haar niet meer bezig kunnen zien met make-up, waarna ze plagend achter hem aan had kunnen rennen om het ook bij hem te proberen. Ze zouden nooit meer samen hun haar kunnen verven. Er zouden zoveel dingen niet meer kunnen zonder Linn. Ze zouden haar niet als de belangrijkste persoon op hun bruiloft kunnen vragen, ondanks dat die alleen nog maar bestond in Michael zijn hoofd. Ze zou er niet eens bij zijn.
Michael deed niet zijn best om Naylene gerust te stellen, of om haar te troosten. Hij wist dat het verdriet te groot was om het weg te praten. Er was niks wat ze nog zouden kunnen doen. Ze konden alleen maar accepteren dat dit de laatste momenten waren die ze nog met Linn zouden hebben. Op dit moment zat Luke bij haar. Dat verdiende hij niet eens. Niet als hij zich zo gedroeg. Nieuwe vampier of niet.
Het was waarschijnlijk het meest verdrietige hoe ze er ooit bij hadden gezeten. Het water stroomde ondertussen niet meer, wat betekende dat de magie van Naylene zich toch ergens rustig had weten te houden. Ze zaten echter wel in een natte badkamer, hun broeken volledig doorweekt. Het maakte Michael echter niks meer uit.
‘Het spijt me dat hij zo tegen je heeft gedaan. Dat verdiende je niet. Jij verdient juist het meeste tijd met haar.’ Michael wist zijn tranen enigszins onder controle te houden en snoof met zijn neus. Hij streek over Naylene haar rug en er kwam een rilligere zucht over zijn lippen. ‘En zij verdient het ook het meeste tijd door te brengen met jou. Om je nog één keer te kunnen spreken voordat…’ Michael wilde zijn zin liever niet af maken. Hij was er nog niet klaar voor om het hardop te zeggen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Net nu ze elkaar weer hadden gevonden, stond alles op het punt te veranderen. De woorden van Naylene bleven door het hoofd van Luke spoken. Ergens wilde hij ze nog steeds niet geloven. Linn kon niet dood gaan, dat was niet hetgeen wat vampiers hoorden te doen. Aan alles om hem heen was het wel duidelijk dat het er aan zat te komen. Er was een reden voor dat Naylene en Michael zich gedroegen zoals ze deden. Het betekende echter nog niet dat hij het wilde accepteren. Linn kon niet dood gaan. Als dat wel het geval was, dan wilde hij ook niet verder mee. Wat was het leven zonder Linn. Op het moment was het niet denkbaar voor Luke.
Hij was naar zijn eigen bed gelopen. Een plaats waar ze al wel eens dicht tegen elkaar aan waren gekropen. Er waren zachte woordjes gefluisterd, terwijl ze elkaar goed vast hadden gehouden. Nu had hij zijn armen weer voorzichtig om haar heen geslagen, ondanks dat hij wel had kunnen zien dat het pijnlijk voor haar was geweest.
“Ik kan niet geloven dat ik afscheid van je moet nemen.” Fluisterde Luke. Hij had geen idee hoe dit werkte. Zou ze echt niet meer zo lang te leven hebben, zoals Naylene al had verteld. Hij zou zelf echter ook niet meer lang te leven hebben. Alles liep door elkaar heen. Dit hoorde niet. Dit was niet hoe hij het wilde. Ze was zo gek op Linn. In zijn hoofd had hij nog duizenden dingen voor hen gepland. Dates waar mee op mee had willen nemen. Ze zouden samen naar Japan gaan. Linn had beloofd hem de plaatsen te laten zien die ze al eerder had ontdekt. Ze hadden samen kunnen gaan wonen, ooit misschien kunnen trouwen. Luke had er zeker over nagedacht om ooit een vampier te worden, zodat hij bij Linn kon blijven. Nu was dat alles weg. Zijn hele droom was in duigen gevallen, binnen enkele seconden.
“Luke.” Fluisterde Linn voorzichtig. De tranen liepen over haar wangen. In haar ogen was een angst te zien. Luke kon het niet plaatsen. Was ze bang om dood te gaan? Had ze zoveel pijn dat het echt niet meer ging? Hij wist het niet. Het liefst wilde hij met haar blijven praten. Haar vragen wat er was gebeurd, wat er aan de hand was. Hij zag echter ook dat praten heel erg moeilijk voor haar was. Zijn naam was al met moeite over haar lippen heen gekomen.
“Ik wil dat...” Luke streek voorzichig langs de wang van Linn, om wat van de tranen weg te vegen. Iets wat geen nut had. Er bleven tranen stromen over haar wangen. Over de wangen van Luke bleven de tranen ook glijden. Dit was niet hoe hij bij Linn wilde zitten. “Dat je leeft.”
Luke schudde zachtjes met zijn hoofd. Hij wilde dit niet. Hij wilde niet dat Linn dood zou gaan en dat hij in zijn eentje zou overblijven. Het hoorde niet zo te gaan. Ze hoorden samen door te gaan. Als hij een vampier werd, dan hadden ze voor de rest van hun levens bij elkaar kunnen zijn.
“Niet zonder jou Linn.” Het klonk heftig, maar Luke had het idee dat zijn leven op het moment niet heel erg veel voor zou stellen zonder Linn. Hij wilde het niet eens indenken. Het was niet hoe het hoorde.
“Ik houd van je Linn zoveel. Dat wil ik niet kwijt. Echt niet.” Luke wist niet wat hij met zijn woorden wilde bereiken. Er gingen genoeg tranen over zijn wangen gelopen. Alles in zijn hoofd liep door elkaar heen. Hij voelde zoveel verdriet, iets wat hij nog nooit had gevoeld. Niet op deze manier in ieder geval. Hij zou zijn grote liefde verliezen, iets wat hij zelf als reden voor alle gevoelens gaf. Terwijl het deels kwam door het bloed dat hem weer tot leven had gewekt.
“Luke.” Haar stem was zo zwak. Zo voelde Luke zich ook, zwak, omdat het leek alsof de aarde onder zijn voeten vandaan werd getrokken. Alsof niets ooit meer goed zou worden. Het ergste was misschien nog wel dat hij echt kon zien hoeveel pijn Linn wel niet had. Iets waar hij niets meer aan kon doen. Sussend ging hij door haar haren heen. Ze hoefde niet meer te praten. Haar woorden waren best wel duidelijk. Ze wilde dat hij door zou leven, een vampier zou worden. Het idee dat hij dan zonder haar zou moeten was vreselijk.
“Het is goed Linn. Je moet nu rustig aan doen, je kracht besparen.” Snikte Luke. Hij zag aan haar dat praten al zo moeilijk was. Kracht die ze nodig had om door te vechten. Er was nog genoeg wat Luke haar wilde vertellen. Iets waar hij dan ook aan begon.
“Ik houd zoveel van je Linn. En ik heb zoveel genoten van de laatste paar maanden die we samen door hebben kunnen brengen. Alle mooie dingen die we samen hebben kunnen plannen. Ik kan niet geloven dat het hier voor ons ophoudt.” Luke liet zichzelf wat onderuit zakken, terwijl de tranen er met zachte snikken uit kwamen.
Snikken die ook in de badkamer te horen waren geweest, echter waren die afkomstig van een ander persoon. Naylene voelde zich alsof haar hele leven er uit was getrokken. Nooit in haar leven had ze gedacht dat ze afscheid zou moeten nemen van haar beste vriendin. Vanaf het moment dat ze Linn had gezien had ze een soort vertrouwen in de vrouw gehad. Ondanks dat ze niet haar hele geheim had verteld, was er wel een goede band ontstaan. Alles hadden de twee samen gedaan. In het begin hadden ze nieuwe plaatsen moeten zoeken om te kunnen wonen. Ze hadden alles in de nacht moeten doen. Naylene had uiteindelijk ringen voor hen kunnen regelen en daarna hadden ze echt een volwaardig leven op kunnen bouwen. Samen hadden ze alles kunnen doen. Ze hadden nieuwe mensen kunnen ontmoeten. Vriendschappen op kunnen bouwen. Liefde kunnen ontdekken. Samen hadden ze geleerd hoe ze hun dorst onder controle moesten houden en hoe ze moesten leven zonder te veel dwang te gebruiken. Er was niemand anders geweest met wie Naylene dat alles had willen delen. Dat diegene weg zou vallen met wie ze alles mee had gemaakt. Die bij haar had gestaan, zelfs toen ze er eenmaal achter was gekomen wat Naylene haar meest duistere geheim was. Ze was hier nog steeds. Nu zou dat veranderen.
Voor Naylene voelde het alsof de wereld in elkaar stortte. Natuurlijk ze had Michael. Er waren genoeg vrienden om haar heen. Niemand was echter zo belangrijk voor haar dan Linn. Haar beste vriendin. De vrouw die Michael een kans had gegeven en door wie hij nu misschien wel naast haar zat.
Zonder Linn was het leven zo anders geweest. Naylene had hier niet gezeten. Ze had haar een kans geboden om dit leven te leiden en daar was ze haar beste vriendin tot de dag van vandaag dankbaar voor. Nu was het over. Ze kon haar leven niet meer met elkaar delen. Naylene zou verder gaan, waar Linn afscheid moest nemen van de wereld. Zij moesten afscheid nemen van de vrouw wie overal iets bijzonders achter had gelaten. Genoeg mensen gek op zich had laten worden. Eén iemand was echter tegen haar geweest. Rhi. Dit kwam door Rhi, dat wist Naylene voor de volle honderd procent. Alles kwam ook zijn tijd, maar de woede die Naylene door haar lichaam heen voelde gaan, zou er vast en zeker tegen de andere vampier uitkomen.
“Voordat ze dood gaat.” Maakte Naylene de zin van Michael af. Hoe graag ze het ook wilde, ze konden er niet meer om heen draaien. Ze wist niet wat ze er aan moest doen. Ondanks dat ze heel erg graag bezig wilde met haar magie, wist ze ook dat er een grote kans was dat het niet zou gaan werken. Bij Luke was het ook alleen maar slechter geworden. Iets wat bij Linn niet mocht gaan gebeuren. Ze hadden nu nog tijd met haar. Ze was misschien niet echt meer bij zinnen, maar er was een optie om haar te laten zien dat het goed zou gaan komen. Dat ze vredig kon sterven. Naylene zou het niet gaan laten gebeuren dat haar laatste uren vol pijn zaten.
“We moeten haar een goed afscheid geven, Mike.” Het kwam als gesnik over haar haar lippen. Hoe graag ze zich ook wilde verschuilen voor alles, kon ze dat niet maken. Linn had hen nodig, ze moesten de laatste uren voor haar zorgen. Haar op een fijne manier laten gaan. Hoe kapot Naylene er ook aan zou gaan, want zo voelde ze zich nu wel. Alsof alles in haar leven aan het instorten was. Ze kon de gevoelens die op haar afkwamen niet meer aan. Daarom zaten ze op het moment ook in het water. Haar magie was wel afgezakt, maar haar tranen zouden dat niet zomaar kunnen doen.
“Het is niet erg om je even te laten gaan. Om je kut te voelen. We voelen ons allemaal kut.”
“Weet ik, maar hoe graag ik het nu ook wil. Het kan even niet.” Naylene liet zich nog even tegen Michael aanzakken. Ze wilde hier blijven. Zichzelf in haar ellende verliezen. Maar Michael had gelijk. Ze verdiende het om haar laatste uren op een fijne manier door te brengen.
“Ik kan haar niet verliezen. Echt niet, maar dit gaat even niet om ons. Ons verdriet komt later.” Naylene was altijd wel goed geweest in het wegstoppen van haar gevoelens. Nu zou het haar wel eens op kunnen brengen, maar dat was het maar gewoon zo. Ze wist wat nu belangrijk was. Ze had haar moment van zwakte gehad, het liefst had ze nog schreeuwend op de grond gelegen, maar ze kon even niet. Linn had hen nodig. Natuurlijk kon ze horen hoe Luke met haar aan het praten was. Naylene wist echter zeker dat de woorden van de man haar vriendin niet gerust zouden stellen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Het is tijd om afscheid van haar te nemen, Luke,’ zei Michael plotseling. Ze had niet eens gemerkt dat Michael en Naylene in de ruimte waren. Ze was zo gefocust op Luke dat de rest niet eens op leek te vallen. Linn vond het moeilijk om die woorden te horen. Luke zijn woorden waren ook niet troostend geweest. Wetende dat ze hem achter zou laten, alleen maar om ook dood te gaan, vond ze verschrikkelijk. Ze wilde geen afscheid van hem nemen. Al helemaal niet van Naylene en Michael.
‘Dat ben ik toch aan het doen?’ vroeg Luke. Linn zag, of ze leek te zien, dat Michael zijn hoofd schudde. ‘Niet op die manier.’
Het bed deukte in. Iemand kwam er bij zitten. Aangezien Linn de rode haren van Naylene nog kon onderscheiden, wist ze dat het Michael moest zijn. ‘Als een ander het toelaat, kunnen we in iemands hoofd treden. Het is gek om uit te leggen, maar als het ware ga je in het onderbewustzijn van die persoon. Je kan hen dingen laten zien, met hen praten. Ze praten terug. Het is een manier om echt afscheid te nemen van Linn, zoals je dat wil.’
‘Kan dat? Dat wil ik!’ De stem van Luke klonk haast veeleisend. Alsof Michael het hem nu moest vertellen. Linn wilde het hem zelf ook wel vertellen. Als ze had gekund, had ze Luke zijn hand vastgenomen en had ze het aan hem laten zien, maar het ging niet.
‘Je kan het doen,’ zei Michael. ‘Het is belangrijk dat je haar goed vasthebt, dat je je concentreert op een plek die voor haar belangrijk was. Misschien wel voor jullie allebei. En als Linn ook maar enigszins mee kan helpen, dan moet het lukken.’
Linn wist dat Luke haar nog vast had, wat betekende dat het ook zijn grip was die rond haar middel verstevigde. Ze voelde zijn koele voorhoofd tegen dat van haar, dat juist aan het gloeien was. Ze probeerde zich te focussen op Luke, op alles wat ze van hem om hem heen voelde. Hij was hier. Nog voor één laatste keer.
Linn bevond zich in een huis wat ze niet kende, maar toch ook weer wel. Het huis zelf was nieuw, maar er waren een aantal meubels die ze kon bestempelen als die van haarzelf. Zachte kussens die op de bank lagen, de gordijnen uit haar slaapkamer in Boise, maar ook haar antieke kaptafel. Ze herkende echter ook een aantal dingen van Luke. Fotolijstjes met zijn familie, de dure set met glazen die ze voor hem had gekocht.
Voorzichtig liep Linn rond in de slaapkamer. Ze liet haar vingers over het zachte dekbedovertrek glijden, de verschillende lakens en kussens. Ze liep naar de kaptafel, waar een aantal verschillende make-up items lagen. Ze opende de kast en zag zowel haar kleding als die van Luke er hangen. Op het nachtkastje naast het bed stond een foto van hen samen. Luke in pak, zij in een witte jurk. Allebei gelukkiger dan ooit.
Er waren opengeslagen balkondeuren. De gordijnen bewogen iets door de wind en toen pas besefte Linn zich dat Luke op het balkon stond. Nieuwsgierig liep ze er naar toe. Een glimlach verscheen op haar gezicht bij het zien van de man. Háár man, als ze de foto moest geloven. Ze wist dat het niet echt was, dat het slechts hetgeen was wat Luke in haar hoofd had gebracht om afscheid van haar te nemen. Ze kon hem in ieder geval nog zien. Dat was het belangrijkste.
‘Waar zijn we?’ vroeg ze aan hem, terwijl ze naar hem toe liep. Luke glimlachte en nam haar handen vast. ‘Dit is hoe ik altijd dacht dat ons huis er uit zou zien.’
‘Dus we hebben een huis samen?’
‘En we zijn getrouwd.’ Trots hield Luke hun handen omhoog, zodat Linn de ringen rond hun vingers kon zien. Luke was altijd een romanticus geweest. Dat had ze geweten. Het was juist één van de redenen geweest waarop ze op hem was gevallen. Het was een eigenschap die Benjamin ook had gehad. Linn had altijd een zwak gehad voor mannen die haar letterlijk van haar voeten hadden kunnen zwepen en haar ergens mee naar toe hadden kunnen nemen. Haar hadden behandeld alsof ze het meest belangrijke was geweest in hun leven.
‘Ik wilde echt dat we samen dit leven zouden krijgen, Linn,’ zei Luke tegen haar. Hij leek zich te beseffen dat waar ze nu stonden, er nooit van zou komen. En niet omdat zij een vampier was en hij een mens, of omdat ze keuzes voor hem had gemaakt. Ze zou er binnen enkele uren niet meer zijn.
Je zou zo’n leven nog steeds kunnen hebben, Lukey. Ik wil dat je zo’n leven krijgt,’ zei Linn, op een serieuze toon. Ze had het allemaal gehoord. Luke wilde niet leven zonder haar, maar ze hoopte dat ze hem nu nog op andere gedachten kon brengen.
Ze ging op haar tenen staan en gaf hem een kus. Zijn proefden zout, van de tranen die ze op hadden gevangen. ‘Ik houd ook van jou. Zo ontzettend veel. En ik weet dat het je eigen beslissing is, maar ik zou het verschrikkelijk vinden als je je leven zou beëindigen omwille van mij. Je kan nog steeds doorgaan, Luke. Het kost misschien tijd en moeite, maar er ligt nog een heel leven op je te wachten.’
‘Maar ik wil geen leven zonder jou, Linn! Begrijp je dat dan niet? Dit is wat ik wilde, met jou.’
‘Ik weet het, Luke. Ik weet het.’ Linn probeerde hem kalm te krijgen. Ze wist dat dit beter werkte als Luke zijn emoties onder controle zou houden, maar dat was iets wat ze op dit moment niet van hem kon verlangen. Ze voelde zichzelf al weg slippen uit hun fantasie, maar ze deed haar best om zich zoveel mogelijk aan Luke vast te houden. ‘Onthoud alsjeblieft wat ik tegen je heb gezegd?’
Het was Michael die als eerste door had dat Luke niet meer in het hoofd van Linn zat. Zijn gehuil werd harder, alsof hij er geen controle meer over had. Hij haf afscheid genomen en het deed hem pijn. Michael begreep het. Het deed hem ook pijn. Ontzettend veel. En hij moest nu hetzelfde gaan doen.
Michael wist al precies waar hij Linn mee naar toe wilde nemen. Wat hij voor het laatst met haar wilde doen. Dus zodra Luke klaar was geweest en van het bed af was gekropen, en Naylene hem een zetje had gegeven, was Michael weer bij Linn op het bed gaan zitten. Voorzichtig had hij haar haren uit haar gezicht gestreken. Daar had Linn op gereageerd door haar gezicht van hem weg te draaien. ‘Nee… Rhett…’
‘Rhett?’ had Luke gevraagd. Michael knikte. ‘Ik denk dat de hallucinaties zijn begonnen.’ Des te meer redenen hij had om Linn op een fijne plek te brengen. Hij pakte haar hand vast en hield die tussen zijn handen. Voorzichtig kuste hij haar vingers, waarna hij ze tegen zijn gezicht aan bleef houden, terwijl hij zich focuste op de plek waar hij Linn mee naar toe wilde nemen.
Toen Michael zijn ogen weer opende, stonden ze in een grote kamer. De meubels waren aan de kant geschoven en er stond een piano. Linn stond tegenover hem, heel anders dan de laatste keer dat hij haar had gezien. Ze had een prachtige, lange jurk aan met veel edelstenen. Haar haren waren opgekruld en ze droeg een hoofdtooi. Michael zelf was in pak.
‘Dit was ons huis in Birmingham,’ zei Linn, die de omgeving nog aanschouwde. Michael knikte. Dat was het huis waar ze enkele jaren samen hadden gewoond. Het was een belangrijke plek voor hem, omdat het het eerste huis was wat hij in een lange tijd had gehad. Voor Linn was het vast ook belangrijk. Het was het onderbewustzijn van Linn, maar hij kon haar meenemen door elke herinnering die hij maar wilde en ze konden tegen elkaar praten alsof ze een normaal gesprek aan het voeren waren. Bizar, maar Michael was deze optie heel erg dankbaar.
‘Dat klopt,’ zei Michael, waarna hij haar hand uitreikte naar haar. ‘Dit was de plek waar je me leerde dansen.’
Linn glimlachte en pakte Michael zijn hand aan, waarna ze naar hem toeliep. ‘Ik had altijd het idee dat je niet erg blij was met de danslessen, aan het begin.’
Michael glimlachte, terwijl hij Linn vastnam bij haar middel. ‘Ik durfde aan het begin niet. Zeker niet omdat het lopen al zo nieuw was, maar ik wist ook dat ik het moest leren. En je had altijd erg veel geduld met me, ook als ik het maar niet onder de knie kreeg.’
De piano begon te spelen, ondanks dat er niemand was om de toetsen te beginnen. Glimlachend dipte Michael Linn, zodat ze in zijn armen hing. Zijn groene ogen vonden haar bruine irissen, die hem met een lieve, vertrouwende blik aankeken. ‘Dit durfde je ook niet te doen.’
‘Ik was zo bang dat ik je zou laten vallen,’ zei Michael lachend, waarna hij Linn weer omhoog haalde. Daarna begon hij in de maat van de pianomuziek te dansen. Hij nam haar mee door de gehele kamer, langzaam maar zeker. ‘En dan zou je boos op me worden.’
‘Ik zou nooit boos op je zijn geworden om die reden,’ zei Linn tegen hem. Ondanks dat het niet hoorde bij de dans, streek ze langs zijn wang. ‘En ik had er hoe dan ook wel voor gezorgd dat je me niet zou laten vallen. Net zoals nu.’
Michael knikte en glimlachte. Dat was waar. Hij had Linn onmogelijk kunnen laten vallen, maar op het moment was hij er erg bang voor geweest. Met name omdat Linn hem toch wel een beetje angst in had kunnen jagen. Ze was zo’n persoonlijkheid geweest, een aanwezigheid. Mannen hadden haar geadoreerd, vrouwen hadden bevriend willen zijn met haar. Waar ze ook waren gegaan, Linn had altijd een invloed gehad op de mensen in de stad. Ze had geweten hoe ze zichzelf kenbaar had moeten maken, haar mening had moeten verkondigen. Michael was aan het begin heel bang geweest dat haar mening over hem negatief zou zijn geweest.
De piano bleef voor Michael zijn gevoel maar eindeloos door gaan. Ze dansten verschillende dansen, beiden met een grote glimlach op hun gezicht. Toch kwam er een moment dat de piano stopte. Hoe graag Michael ook wilde dat er opnieuw iets in zou worden gezet: het gebeurde niet. Het leek echt voorbij te zijn.
Linn nam hem mee naar de twee stoelen die in de ruimte stonden, waar ze plaats op namen. Haar jurk glom in het licht, haar zwarte haren glansden. Dit was de Linn die hij zich wilde herinneren. Content, gelukkig. ‘Ik zou willen dat ik altijd met je zou kunnen blijven dansen. Dat we meer hadden gedanst. Ik weet hoe leuk je het vond.’
‘We hebben meer dan genoeg gedanst, Mikey,’ verzekerde Linn hem. Ze legde haar hand op zijn arm. ‘Maar ik zou ook willen dat we meer tijd hadden samen. Honderd jaar zijn er eigenlijk veel te weinig, zeker voor iemand zoals jij.’
‘Linn…’ Michael voelde de tranen al over zijn wangen rollen. Hij wist dat als hij straks wakker zou worden van dit afscheid, zijn wangen kletsnat zouden zijn. ‘Damnit,’ zei hij vervolgens, waarna hij zijn armen om zijn beste vriendin heen sloeg. ‘Wat moeten we zonder jou?’
Linn streek over zijn rug en gaf hem een kus op zijn wang. ‘Jullie gaan naar Japan. Jullie gaan naar Japan en je gaat Nay het huisje laten zien wat je voor haar hebt gevonden. En jullie gaan zo ontzettend veel van elkaar houden. En af en toe kijken jullie dan naar één van de foto’s die jullie daar hebben staan, met ons drietjes. En dan denken jullie aan die gekke, cockblockende Linn die jullie in al die jaren geen seks liet hebben.’
Michael kon het niet helpen, hij moest lachen door zijn tranen heen. ‘Ik ga je missen, Linnie. Zelfs die kant van je.’
‘Ik ga jou ook missen, Mikey. Maar ik weet dat ik je goed achterlaat bij Nay. Ze gaat voor je zorgen, en ik weet ook dat het andersom ook zo is. Jullie zorgen voor elkaar. Dat hebben jullie altijd al gedaan.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Afscheid nemen van Linn was iets wat bij Naylene nooit op was gekomen. De laatste maanden hadden ze lastige momenten gehad. Haar beste vriendin was een tijdje niet haarzelf geweest, maar ze had hier wel rondgelopen. Naylene had geweten dat ze op een gegeven moment weer bij zou draaien. Niet alleen haar emoties, maar ook het feit dat ze haar uiteindelijk zou vergeven. Diep van binnen had Naylene geweten dat alles goed zou komen. Dat er een dag was gekomen waarop Linn zich weer gelukkig zou gaan voelen. Iets waar Luke wel echt aan mee had geholpen. In Japan hadden ze hun eigen leven op kunnen bouwen. Linn en Luke, maar ook zij en Michael. Als een groep vrienden hadden ze naar de stad moeten gaan. Nu zou dat nooit gebeuren.
Nooit meer Linn die haar enthousiast kwam vertellen over de nieuwste mode. De sprankelende ogen als ze weer eens iets voor Naylene had meegenomen van de winkel, terwijl dat echt niet had gehoeven. Geen discussies meer over waar ze zouden gaan wonen en wat ze daar precies gingen doen. De ontbijtjes of lunches die ze iedere week met de hele groep hadden, zouden nooit hetzelfde zijn zonder de vrolijke verhalen van Linn. Alles stond op het punt om alles te worden en ondanks dat het leven telkens veranderde, was dit een verandering die Naylene niet kon hebben. Meer dan vijfhonderd jaar had ze samen met Linn geweest. Voor haar was het alsof alles wat ze wist en zou moeten weten, op het punt stond om te veranderen.
In rust had ze toegekeken hoe Luke en Michael beiden op hun eigen manier afscheid genomen van Linn. De tranen waren rijkelijk gevloeid. Luke was als eerste geweest, maar had een deel van de hallucinaties niet tegen kunnen gaan. Gelukkig was Michael vervolgens al snel bij Linn haar zijde geweest, om haar mee te nemen in zijn eigen herinneringen. Om haar iets moois te laten zien, er voor te zorgen dat haar gezicht weer wat rustiger was geworden. In de tijd dat haar vriend, afscheid aan het nemen was van haar beste vriendin, had Naylene zich bedacht waar ze Linn mee naar toe wilde nemen. De twee hadden zoveel samen meegemaakt, er was niet één moment wat ze had kunnen kiezen.
Het lichaam van Linn begon meer te bewegen, wat betekende dat Michael de grip op het beeld in haar hoofd aan het kwijt raken was. De tranen op Michael zijn wangen hadden ook al wel aangegeven dat hij zijn afscheid aan het nemen was. Dat dit het was voor hem en Linn. Iets waardoor Naylene zelf weer begon moet huilen. Hun leven had niet zo moeten lopen, de twee hadden nog zoveel samen moeten doen. Naylene had thuis moeten komen en die twee op de bank moeten vinden met grote bakken ijs en een jankfilm er op. Ze hadden samen moeten dansen op belangrijke feesten. Of juist samen een ruzie moeten maken, want dat konden de twee ook veel te goed. Als zou weg zijn.
Nu was het haar beurt, waardoor Naylene naar het bed stapte. Ze legde haar hand even op Michael zijn schouder. Ze hadden nu niet veel tijd, anders hadden ze wel even haar armen om hem heen geslagen. Nu ging het om Linn, zoals Naylene al eerder had gezegd. Aan haar vriendin was namelijk al weer te zien dat ze onrustig begon te worden. Er kwam zelfs een gil over haar lippen heen. Naylene kroop dan ook naast Linn op het bed, zodat ze op haar knieën zat en Linn haar gezicht in haar handen kon pakken.
Voor hen verscheen een rustig strand. Hagelwit, met een prachtig uitzicht op helderblauw water. De lucht was minstens net zo blauw, her en der was er een witte kleine wolk achtergelaten. Het zachte geruis van de golven was goed te horen, samen met de wind die voorzicht met de bladeren van de palmbomen speelde. In het midden van het strand stonden de twee vriendinnen. Linn gekleed in een witte jurk, die van een luchtig materiaal was gemaakt, de wind speelde er lichtelijk mee. In haar haar was een zonnebril geschoven. Een manier waarop Naylene, Linn het liefst zag, met rust op haar gezicht. Haar ogen vol met verwondering.
“Ik herken deze plaats niet.” Fluisterde Linn zachtjes.
“Dat klopt, het is niet een plaats waar we ooit zijn geweest. Het gaat om het gevoel. Kom, dan gaan we even zitten.” Naylene nam de hand van Linn voorzichtig vast, zodat ze haar vriendin verder mee kon nemen over het strand. Hun blote voeten maakten voorzichtige voetstappen in het zachte zand.
Op de juiste plek nam Naylene plaats op de grond. Ze trok Linn voorzichtig naast zich neer en wikkelde haar arm in de van haar vriendin, zodat ze uiteindelijk ook hun handen in elkaar kon vlechten. Ze zaten een eindje van het water weg, maar het was goed te zien hoe de golven op het zand sloegen en af en toe wat schelpen achter lieten. Vervolgens trok het zich weer terug, waardoor een deel van de schelpen weer mee werden genomen. Zo ging het leven ook. Er kwamen golfen, er waren mensen geweest, maar die werden weer mee genomen. Linn en Naylene waren echter zo lang samen, dat geen van hen beiden waarschijnlijk ooit had gedacht dat één van hen meer zou worden getrokken door de golven.
“Ik kan niet geloven hoeveel we samen mee hebben gemaakt.” Fluisterde Naylene. Normale mensen kregen hooguit een jaar of tachtig om echt van het leven te genieten, om mensen te leren kennen en hen zo dicht mogelijk bij ze te houden. Naylene had echter de kans gekregen om met een geweldig persoon te leven, voor meer dan vijfhonderd jaar. Ieder klein detail had ze van Linn geleerd. Ze hadden verschillende eeuwen mee gemaakt. In het begin hadden ze heel erg onder de radar moeten leven. Vrouwen waren in de samenleven nog niet belangrijk genoeg geweest om geld te verdienen, wat op sommige momenten wel lastig was geweest voor hen beiden. Ze hadden zich er echter doorheen geslagen. Samen hadden ze de wereld om hen heen zien veranderen en ze hadden zich er met gemak op aangepast, ondanks dat het op sommige momenten wel moeilijk was.
“Weet je nog, de eerste keer dat we en nieuw land gingen ontdekken, met de boot.” Naylene wees naar het water. Het kalme water veranderde naar een donkere kleur, een hardere wind trok hoog aan de golven. De boot die er op lag, bewoog aan alle kanten. De regen sloeg naar beneden, vol op de twee jongedames aan boord stonden. De roodharige vrouw had haar armen om haar vriendin heen geslagen. Ondanks dat ze toen beiden bang waren geweest voor de gevolgen, niet alleen van die storm, maar ook al hetgeen er omheen, was het goed gekomen.
“Ondanks dat er een storm was, zijn we uiteindelijk op de juiste plaats uitgekomen en daar konden we alles opnieuw opbouwen.” Naylene knikte voorzichtig. Tot die tijd waren ze vooral in Engeland gebleven. Een land dat hen zeker goed had gedaan, maar er was zoveel meer aan de wereld wat ze hadden willen ontdekken.
“Ik ben zo blij dat ik jou naast me had om alles mee te ontdekken. Hoe moeilijk het soms ook was.” Fluisterde Naylene zachtjes. Ze liet het beeld van de boot verdwijnen, wat de blauwe zee weer voor hen terug bracht.
Naylene voelde het hoofd van Linn zachtjes tegen haar schouder aan leunen, waardoor ze haar hoofd op die van haar vriendin legde. De twee waren altijd al heel verschillend geweest, maar het had gewerkt. Ze hadden elkaar aan kunnen vullen op een manier die niemand anders had kunnen doen. Daarom gunde Naylene haar een mooi afscheid. Een rustig moment waarop ze alles achter zich kon laten. Ze hoefde geen pijn meer te hebben, daar wilde Naylene zoveel mogelijk voor zorgen.
“Of weet je nog het moment dat we hebben leren zwemmen?” Vroeg Naylene lachend.
Ook nu veranderde de zee voor hen. Op een open vlakte, vlak bij de woning waar ze een hele tijd hadden gewoond, was een groot meer te vinden. Samen met een vrouw die ze hadden vertrouwd, wie hen in haar bakkerij had laten werken, waren ze naar het grote meer gelopen. Beiden hadden ze niet geweten hoe ze hadden moeten zwemmen. Naylene haar ouders hadden het net zoals die van Linn nooit nodig geacht. Ondanks dat ze vampieren waren en ze het best konden overleven als ze in het water waren gevallen, had het Naylene verstandig geleken om te leren zwemmen. Naylene had als eerste in het water gezeten, vanuit daar had Linn natgespetterd, die het op haar beurt uit had gegild, omdat het koud was geweest. Vervolgens hadden de twee als idioten achter elkaar aangezeten, terwijl de vrouw toe had gekeken naar hoe alles was gebeurd. Het was een goede dag geweest, iets waarom Naylene nog steeds kon lachen. Linn was ook zachtjes aan het gniffelen naast haar.
“Er zijn geen woorden die kunnen vertellen hoeveel ik je ga missen Linn.” Ondanks dat ze haar best deed om de tranen tegen te gaan, dat ze Linn haar laatste momenten in vrede en rust door wilde laten gaan, kon Naylene het niet meer. De pijn in haar hart, kwam naar boven.
“Er is niemand zo bijzonder als jij bent.” Er kwam niemand in de buurt van Linn. Ze was iemand die een glimlach kon brengen op een slechte dag, maar ook mee kon voelen alsof ze zelf de pijn in haar lichaam had. Alsof haar hart was gebroken. Ze kon blij voor iemand zijn alsof haar net hetzelfde was overkomen. Niemand kon zo met mensen meeleven als Linn dat deed. Er was niemand die haar zou hebben vergeven zoals Linn dat nog maar een paar weken geleden had gedaan.
“En ik ben zo blij dat ik je al die jaren bij me heb mogen hebben. Dat ik alle avonturen met jou door heb mogen maken. Dat we samen hebben mogen lachen, maar ook samen hebben kunnen huilen.”
Naylene stond op uit het zand en ging voor Linn staan, zodat ze haar vriendin overeind kon trekken. Het was tijd. Ze zou zo moeten gaan. Ze kon los laten, als ze dat wilde. Naylene zou er voor zorgen dat ze op een mooie manier zou gaan.
Voorzichtig sloeg Naylene haar armen om Linn heen. Voor nog één keer. De laatste keer dat ze haar vriendin vast zou kunnen laten, voordat ze haar zou moeten laten gaan.
“Je hoeft niet bang te zijn Linnie.” Fluisterde ze zachtjes. Dat was het belangrijkste. Dat haar beste vriendin niet haar laatste momenten in angst had geleefd. De rust. Dat was belangrijk.
“Nog even en je bent bij zoveel mooie mensen van wie we al afscheid hebben moeten nemen.” Naylene haar tranen bleven maar stromen. Ze wilde niet dat dit waar was, dit moest terug worden gedraaid.
“Peter en Fearne. Benj misschien wel. Alle mooie mensen die we ooit in ons leven hebben kunnen hebben. Een veilige plaats alleen voor jullie.” Benj was misschien geen bovennatuurlijk wezen, maar Naylene wilde graag denken dat ze naar dezelfde plaats zouden gaan, naar een hiernamaals, waar iedereen gelukkig bij elkaar konden leven. Geen mensen voor wie ze op moest letten. Alleen maar liefde. Zoals het leven van Linn ook had moeten gaan.
Met haar handen leidde Linn voorzichtig naar het water. De pijpen van haar spijkerbroek werden nat. Net zoals de onderkant van de jurk die Linn aan had. Haar gezicht was rustig, ze leek te genieten van het water dat langs haar benen heen ebde. De zachte wind in haar haren. Dat gaf voor Naylene aan dat ze opzij kon stappen. Het was tijd. Ze kon niets meer doen.
“Het is goed Linn, laat maar gaan. Het is tijd. Onthoud dat we van je houden. Je blijft altijd in ons leven. We gaan je nooit vergeten.”
Naylene liep om Linn heen, zodat ze haar vriendin in haar eentje de laatste stappen moest laten zetten. Ze zag hoe Linn steeds dieper in het water verdween. Waardoor Naylene zichzelf met het haar beneden in het zand liet zakken. Alle pijn en verdriet moesten er uit, maar ze kon het nu nog niet toe laten. Ze wilde de kans niet nemen dat Linn zich om zou draaien en de rust zou verliezen. Daarom bleven haar ogen gericht op de horizon, waar Linn nog langzaam het water in liep.
Wat Naylene niet wist was dat haar opgekropte gevoelens hun eigen weg gingen buiten hun hoofden om. Het lichaam van Naylene leek langzaam de magie uit Linn weg te trekken, zoals wel vaker gebeurde wanneer de heks haar gevoelens niet onder controle had. Nu betekende het echter niet dat ze het leven uit Linn trok. Ze leek het leven echter weer aan haar vriendin te geven.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het water had haar op kunnen slokken en haar mee kunnen nemen. Ieder moment had Linn verwacht dat de golven haar voeten van de zanderige zeemboden hadden getrokken en dat ze kopje onder was gegaan. Hoe ver ze ook was gelopen, haar tenen hadden de bodem kunnen blijven raken. Het had zelfs geleken alsof ze langzaam steeds verder boven het water was gekomen. Waar haar zwarte haren eerst nog in het zoute water hadden gedreven, hadden ze nu in strengen op haar rug gelegen. Haar natte jurkje had aan haar lichaam geplakt en uiteindelijk had het water alleen nog maar haar enkels geraakt. Was dit het? Was dit hoe doodgaan in zijn werk ging? Was ze wellicht naar de andere kant gelopen en zouden hier alle anderen op haar wachten die ze ooit had verloren? Waarom hoorde ze dan niks? Waarom was Benj er niet om haar uit het water te trekken en haar in zijn armen te sluiten.
De armen die ze wel om zich heen voelde, waren die van Naylene. Linn opende haar ogen. Ze bevond zich nog altijd in de slaapkamer van Luke. Naylene lag tegen haar aan, huilend. Michael en Luke zaten samen op de grond, ook beiden in tranen. Was ze een geest? Keek ze toe hoe haar vrienden gebroken waren? Waarom zag ze haar eigen lichaam dan niet liggen? Ze zweefde er niet boven, zoals een geest hoorde te doen. Ze was een onderdeel van de kamer.
Linn bewoog. Ze trok haar benen op en kroop dichter tegen Naylene aan. Misschien waren dit wel haar laatste momenten met haar vrienden. Dan moest ze er van genieten. Het voelde echter niet alsof ze dood ging. Misschien was het de vrede en de rust die Naylene haar geprobeerd mee had te geven. Want dat was wel hoe Linn zich voelde. Moe, maar ook vredig en rustig.
Linn sloeg haar arm om Naylene heen, waardoor Naylene juist schrok. Naylene legde haar handen op Linn haar schouders en duwde de vrouw iets achteruit. Geschrokken, blauwe ogen keken haar aan. Naylene leek geen woorden te kunnen vinden. Ze stamelde alleen maar Linn haar naam.
‘Wacht, wat?’ Michael was degene die als eerste overeind kwam. Hij kroop op het bed en keek naar Linn. Zij keek terug. Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht. ‘Hé Mikey.’
‘Linn?’ Het was Luke die als laatste overeind kwam, al deed hij dat behoorlijk snel. Hij nam plaats aan de andere kant van het bed en ging naast haar zitten. Linn zocht naar zijn hand en drukte die voorzichtig tegen haar gezicht.
‘Nay, wat heb je gedaan?!’ vroeg Michael. ‘Hoe heb je… Wat heb je… Dit kan niet?’ Michael schudde zijn hoofd, verward door wat er was gebeurd. Linn moest toegeven dat ze het zelf ook niet meer begreep. Ze leefde nog. Dat terwijl ze afscheid had genomen van iedereen. Ze was er klaar voor geweest. Linn keek naar Naylene, die nog geen woord had gezegd. Ze leek niet te begrijpen wat er zojuist was gebeurd. Niemand deed dat.
‘Ik dacht dat je haar juist meer pijn aan het doen was,’ zie Michael. Hij legde zijn hand op Linn haar zij. Linn verwachtte dat ze pijn zou voelen door de wond die er zat, maar ze voelde niks. Ook Michael leek dat door te hebben. Hij keek haar eventjes aan, waarna hij voorzichtig haar kleding iets omhoog schoof. Ondanks dat er genoeg bloed en vuil op haar huid te zien was, was er geen wond. Alsof ze nooit gebeten was. ‘Je hebt haar geheeld, Nay. Haar wond is weg. Alle wonden zijn weg.’
‘Wat?’ Linn keek verbaasd opzij naar Naylene, die nog altijd in tranen was. Linn liet Luke zijn hand los en sloeg haar armen opnieuw om Naylene heen, zodat ze haar vriendin tegen haar aan kon trekken. ‘Oh god, Nay,’ fluisterde ze zacht. Linn voelde nu ook de tranen in haar eigen ogen. Naylene had haar gered. Wat ze ook had gedaan, ze had haar gered van de dood. Haar magie had dat gedaan. Linn had nooit verwacht dat ze dat had gekund. Naylene leek dat ook niet te weten, want ze was er nog steeds stil van. Al klonk haar gesnik nog wel, terwijl ze zich tegen Linn aan nestelde.
‘Wat betekent dit?’ vroeg Luke, maar Linn en Naylene hielden zich allebei stil. Linn probeerde haar beste vriendin te troosten door over haar rug te aaien, haar te fluisteren dat wat ze ook had gedaan, het had gewerkt. Het leek alsof ze in hun eigen bubbel zaten. Eentje waar Michael en Luke niet bij konden komen, ook al kon Linn hen nog wel horen praten.
‘Ik denk niet dat ze dood gaat…’ Michael sprak de woorden voorzichtig uit, omdat het nieuw was voor hem. Voor hen allemaal. Linn had nog nooit gehoord dat er iets was wat de beet van een wolf weg kon nemen. Tot voor kort had ze ook nog nooit gehoord van de magie van Naylene. Ze wist ook niet waar ze toe in staat was. Nu bleek het wel dat het ontzettend veel was.
‘Het komt wel goed met ons, Nay,’ fluisterde Linn zachtjes tegen haar beste vriendin. Voorzichtig gaf ze haar een kus op haar voorhoofd. ‘Dankjewel. Voor alles. Alle jaren. En voor het beste afscheid wat je me kon geven.’ Ondanks dat het niet nodig was geweest. Het had haar wel geholpen om los te kunnen laten. Om te weten dat het goed zou komen met Naylene en Michael, maar ook met Luke. Het voelde behoorlijk vreemd om er dan nog wel te zijn. Ook omdat ze zich, ondanks dat haar wonden nu weg waren, wel heel moe voelde. Ze was echter blij dat ze hier nu lag, samen met Naylene.
Linn nam het gezicht van Naylene in haar handen en streek haar tranen weg. ‘Houdt nooit meer zoiets geheim voor me, oké? Je bent geweldig, en ongelooflijk sterk. Dit is iets wat gevierd moet worden. Jij moet gevierd worden. Om wat je kan en om wie je bent. Je bent mijn beste vriendin en ik houd van je,’ vertelde Linn aan haar. Ze had Naylene al lang vergeven voor wat ze voor haar verbogen had gehouden, maar ze wilde dat Naylene wist dat ze het echt heel bijzonder vond. Ze had er zojuist haar leven mee gered. Dat was het meest bijzondere wat Naylene ooit had gedaan.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene kende haar eigen krachten al jaren. Ze was er mee geboren, maar pas op het moment dat ze in aanraking was gekomen met heksen, had ze geleerd dat er iets in haar had gezeten. Een kracht dat er voor kon zorgen dat ze magie aantrok. Met die magie kon ze alles doen wat een gewone heks ook kon doen. Het enige wat er voor nodig was, was iemand in haar buurt die er voor kon zorgen dat ze de magie over kon nemen. Iets wat ze wel eens bij de heksen had gedaan, ze had echter ook gezien dat er minpunten aan hadden gezeten, toen al. Ze kon namelijk mensen volledige leeg zuigen. Al hun magie wegnemen. Wat voor vampiers vaak betekende dat ze er aan dood konden gaan.
Toen Naylene een vampier was geworden, had ze altijd bij haar eigen magie gekund. De spreuken die ze uit had willen spreken, had ze met gemak kunnen doen. Daarmee was echter niet weggegaan dat ze ook magie vanuit anderen kon trekken. Iets wat ze wel eens bij Michael had gedaan, iets wat alleen maar een grijze geluid op zijn vingertoppen had gelaten. Het was nooit te vergegaan. Zelfs niet toen ze haar emoties de vrije loop had laten gaan.
Wat er net was gebeurd was bijna niet te beseffen. Naylene had nog met het beeld in haar hoofd gezeten. Linn die langzaam het water in was gelopen. Vredig, zoals het had moeten gaan. Een goed afscheid, want dat had ze verdiend. Waarschijnlijk had het bij Naylene zoveel gevoelens aangewakkerd, samen met de woede die ze tegenover Rhi voelde en al het andere wat de afgelopen in hun leven was gebeurd, was het te veel geworden. Al haar gevoelens waren door elkaar heen gelopen en hadden misschien wel wat magie van Linn weggetrokken. De juiste magie
Naylene kon er echter helemaal niets van beseffen, dat ze op het moment op het bed zat met Linn in haar armen. Een levende Linn. Niet een levenloos lichaam dat in haar armen had moeten liggen. De woorden van Linn, van ieder ander leken aan haar voorbij te gaan, terwijl de snikken nog zachtjes over haar lippen heen gingen. Ze kon begrijpen hoe dit was gebeurd, maar ze snapte het niet. Het was niet iets wat ze hoorde te doen. Het afnemen van magie hoorde niet goed te zijn, in haar hoofd was het iets vreselijks. Iets wat haar vrienden en geliefden pijn kon doen. Blijkbaar had het Linn daarnet gered.
De woorden van Linn vertelden haar dat, de ogen van Linn, die in de hare haakten, lieten weten dat ze er was. Dat haar beste vriendin nog op deze wereld was en klaar was om te strijden, wat er ook op haar pad zou komen. Zelfs een weerwolfbeet zou haar niet klein krijgen.
“Dit kan niet...” Fluisterde toch zachtjes. Bang dat ze zelf nog in haar hoofd zat. Dat iemand anders het deed om haar beter te maken. Naylene had zich gevoeld alsof ze iedere moment had kunnen instorten.
“Het is echt Nay. Jij hebt dit gedaan. Je bent geweldig.”
Luke was misschien nog wel meer verward dan Naylene. Hij had gezien hoe Linn langzaam weg was gezakt. Hoe de kleur in haar lichaam langzaam af had genomen. Tot op een moment ze dood ging. Dat was in ieder geval wat in zijn ogen was gebeurd.
De werkelijkheid was totaal anders, wat er voor hem voor zorgde dat alles door elkaar liep. Linn was dood, hij zou dood gaan. Dat was hetgeen waar hij zich op voor had bereid. Zo moest het vandaag gaat. Nu leefde Linn. Wat Luke reden gaf om te leven. Maar misschien leefde ze wel niet echt meer en was dit een manier voor bovennatuurlijke wezens om toch nog afscheid te nemen. Luke wist er immers niet heel erg veel van.
Michael had het echter gezegd. Hij dacht dat ze niet dood ging. Maar hij wist het niet zeker.
“Echt niet?” Vroeg Luke verbaasd. “Wat is er gebeurd? Ik snap het echt niet.”
Linn was dicht tegen Naylene aangekropen en ze praten alsof het heel erg normaal was. Voor Luke klonk het in ieder geval. Hetgeen wat ze tegen elkaar fluisterden, kon Luke niet echt verstaan. Ondanks dat zijn zintuigen beter hadden moeten worden, leek het momenteel alsof hij met zijn hoofd ergens in de wolken zweefde. Niet zo zeer omdat Linn nog leefde, maar vooral omdat er zoveel door hem heen ging. Het verlies van Linn, het feit dat hij vreselijk veel honger had. De woorden die Linn hem had verteld in zijn verzonnen afscheid. Alles. Het werd allemaal iets te veel. Hij wist niet meer wat hij moest doen. Luke liet zich dan ook weer op de grond zakken.
Ondertussen had Michael ook wel gezien dat het niet helemaal lekker ging. Luke keek op in het gezicht van de vampier.
“Het is gek, maar Linn leeft. Waarschijnlijk heeft Naylene de magie van de beet uit haar gehaald. Zit het gif niet meer in haar lichaam. Ik denk dat het wel goed met haar gaat komen.”
“Echt?” Luke legde zijn hoofd in zijn handen. Hoe blij hij ook was dat Linn zou blijven leven. Maakte het hem alleen maar verwarder, nog een paar minuten geleden had Luke zeker geweten dat hij over een tijdje ook dood zou gaan. Dat hij bij Linn kon zijn, voor de rest van zijn leven. Dat had hij immers gewild. Op het moment kon dat misschien ook wel. Hij snapte alleen niet hoe het ineens kon. Linn ging dood, er was niets meer aan te doen en nu leefde ze weer.
“Ik snap het echt niet.” Ondanks dat Luke wilde proberen het te snappen, ging het gewoon niet! Had hij zelf ook een kans om te leven. Om bij Linn te blijven? Als dat zo was, wilde hij die aanpakken.
“Kan ik bij haar blijven. Kan ik hier blijven?” Vroeg Luke bijna smekend aan Michael, terwijl hij de arm van de andere man vastpakte. Het vertelde hem dat dit echt was. Dat Michael echt tegenover hem zat en dat hij er misschien wel iets aan kon doen. Hij kon helpen.
“Dat kan. Ik moet toch op zoek naar bloed voor Linn.”
Het was ongeveer een uur later, toen Luke ook bij op het bed was gekropen. Michael had het appartement even verlaten, om voor bloed te zorgen. Linn en Naylene hadden geprobeerd om Luke te vertellen wat er was gebeurd, maar hij had het zelf ook niet gesnapt. Zelf had hij verteld wat er was gebeurd, dat Rhi hem in de steeg op had staan wachten. Terwijl Linn had gezegd dat Calum degene was geweest die haar aan had gevallen.
Ondanks dat er een iets wat opgewekte sfeer had gehangen, had Luke ook gemerkt dat zowel Linn als Naylene er klaar mee waren. Met Rhi. Ze hadden er niet heel veel woorden over gesproken, maar hij wist dat het niet zo heel erg veel goeds zou betekenen. Gelukkig hoefde hij daar niet over na te denken. Op het moment deed Luke zijn best om alles te besparen, want ondanks dat hij tegen zijn eigen dood aan lag, wist hij ook dat hij er nu voor kon kiezen om alsnog zijn leven met Linn door te brengen.
Iets waar Michael voor kwam zorgen. Alleen al bij het ruiken van de geur van bloed, gebeurde er iets in het lichaam van Luke wat hij nog nooit had gevoeld. Iedere cel bewoog zich er toe, om tot het bloed te komen. Daarom veerde hij op en rende hij Michael zo wat omver, als Naylene hem niet tegen had gehouden.
“Een deel van het bloed is voor Linn, ze heeft het harder nodig dan jij. Jij hebt maar een paar druppels nodig.” Luke bewoog zich in de richting van Naylene, hij wilde zoveel zeggen, maar er kwam niet meer als een soort gesis over zijn lippen heen. Terwijl de pijn door zijn kaken trok. Michael liet hem er echter niet mee wegkomen, het enige wat hij kreeg was een klein glas met bloed. Het bloed dat hij door zijn keel liet glijden, om er vervolgens voor te zorgen dat hij zijn nieuwe leven zou beginnen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een vampier worden was geen pretje. Het was iets waar je je als mens niet op voor kon bereiden. Dat was wat Naylene en Linn hadden gezien toen ze Michael hadden veranderd. Ze hadden Michael alles verteld wat ze hadden geweten. Ze hadden hem geprobeerd uit te leggen hoe het voelde, de eerste paar jaren. Waar hij tegenaan zou lopen. Linn had hem verteld dat de ergste honger die hij had gevoeld, niks zou zijn naast het verlangen naar bloed. Ze had het omschreven als een verslaving, maar ook dat leek het soms geen waarheid aan te doen. Het verlangen naar bloed was er altijd en het was nooit genoeg. Als je niet oplette, kon je door blijven gaan. Je kon blijven drinken. Je zou nooit vol zitten en als je jezelf niet in de hand zou houden, zou het volledig mis gaan. Ook dat hadden ze Michael verteld, maar het had hem niet geholpen toen hij eenmaal een vampier was geworden. En het zou Luke ook niet helpen.
Ondanks dat Linn het afgelopen uur vrede had geprobeerd te maken met de realiteit, vond ze het verschrikkelijk om Luke zo te zien. Om te merken dat zijn lichaam al naar het bloed verlangde. Dat er iets was wat hij zo graag wilde dat hij anderen er voor uit de weg zou gaan. Ze snapte het, maar al te goed. Als vampier was het moeilijk om niet terug te denken aan hoe zij zich toen had gevoeld.
Haar situatie was anders geweest. Linn was ergens onder de grond wakker geworden, in een kelder. Het was koud en nat geweest. Haar kleding was zo ver gescheurd geweest dat ze halfnaakt op de koude stenen had gelegen. Het eerste waar zij mee wakker was geworden waren alle herinneringen. Alle woorden die Rhett haar in had gefluisterd, alles wat hij haar aan had gedaan. De vele keren dat hij haar bloed had gegeven. De eerste keer was het geweest om haar te helpen, haar lippen te helen en ze te laten verschijnen zoals ze er uit hadden moeten zien. Andere keren had hij zijn bloed aan haar gegeven om haar leven te redden. Omdat ze er niet meer zou zijn geweest door de vele wonden die hij had veroorzaakt. En daarna waren alle momenten gekomen waarop hij haar had gedwongen. Gedwongen om bepaalde handelingen te verrichten, om mensen aan te spreken en voor hem mee te nemen. Om zo te verlangen naar zijn bloed of zijn tanden in haar huid dat ze er om had gesmeekt. En als laatste was de honger binnen gekomen. Haar hoofd had overvol gezeten, maar de honger had zich er doorheen geduwd en ze had zo graag iets gewild. Bloed.
Voor Luke was het anders. Hij had drie ervaren vampiers om hem heen en ze zouden hem allemaal bij kunnen staan. Linn was blij dat haar vrienden hem hadden gevonden. De afgelopen paar uur waren misschien chaotisch geweest en dat had Luke niet ten goede gedaan, maar hij was niet alleen. Hij zou nooit alleen zijn, als het aan haar zou liggen.
Luke had het glas leeg gedronken, al was het voor hem niet genoeg. Linn zag het aan zijn ogen, die hun blauwe kleur hadden verloren. De aderen eronder waren opgezet en zijn slagtanden waren te zien. Het was een compleet andere Luke. Eentje die ze liever niet had willen zien, niet op deze manier. Misschien jaren later, maar niet nu en zeker niet zo.
Michael had Linn de rest van het bloed gegeven, wat zich in het glas in haar handen bevond. Luke zijn ogen vielen er op en Linn wist dat zijn instincten het van hem zouden winnen. Het was echter belangrijk dat ze hem tegen zou houden. Zij, Naylene en Michael. Als ze Luke nu al zijn gang zouden laten gaan, dan zou hij het alleen maar moeilijker krijgen.
‘Luke, onthoud wat Michael heeft gezegd,’ sprak Linn hem toe. Ze maakte contact met Michael, die al klaar stond om Luke tegen te houden als hij zou besluiten om op het bloed af te gaan. ‘Ik begrijp dat je denkt dat je het nodig hebt, maar ik heb het ook nodig. Kijk naar me.’ Linn gebaarde naar hoe ze er uit zag. Het beste was om een nieuwe vampier af te leiden. Om op andere gevoelens in te spelen. Op dit moment hoopte Linn dat de liefde die Luke voor haar voelde, groot genoeg was om zijn honger even te vergeten.
Het leek te werken, want Linn zag de aders onder zijn ogen langzaam verdwijnen. Hij ontspande iets en knikte vervolgens, maar hij leek het er moeilijk mee te hebben. Linn bracht het glas naar haar lippen en nam zo rustig mogelijk slokjes van het bloed. Uiteindelijk was het glas leeg en gaf ze deze terug aan Michael. Daarna keek ze naar Luke. Ze sloeg de dekens iets open en gebaarde naar de lege plek. ‘Kom je naast me liggen?’
Luke knikte en kwam bij haar. Meteen voelde ze zijn armen om haar heen, terwijl hij dicht tegen haar aan kroop. Linn had er altijd al van genoten dat deze man, die vele centimeters boven haar uittorende en stuk breder was dan zijzelf, altijd tegen haar aankroop alsof ze hem kon beschermen. Ze hoopte ook dat ze dat zou kunnen.
‘Ik denk dat we eerder naar Japan moeten,’ zei Linn tegen Michael en Naylene, terwijl ze zachtjes met haar hand door Luke zijn krullen aaide. ‘En wat Rain en de heksen ook hebben bedacht om te doen tegen Rhi, laat ze het maar doen. Het maakt me geen fuck meer uit wat er met haar gebeurd, als ze maar ver weg is van ons.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks dat alles goed was gekomen met Linn, waren de afgelopen twee dagen voor Naylene heel zwaar geweest. Ze had geen afscheid hoeven te nemen van haar beste vriendin, maar alle gevoelens van de afgelopen tijd hadden zich wel in haar lichaam opgeborreld. Iets wat er pas uit was gekomen op het moment dat ze even in de badkamer had gezeten en zelfs dat was maar voor even geweest.
Iedere vampier had iets wat naar boven borrelde. Gevoelens die aan werden gesterkt op het moment dat ze waren veranderd. Voor Naylene was dat al jaren geleden en ze wist ook niet meer of het iets was waar ze vroeger ook mee te maken had gehad. Zelfs nu had ze het zelf niet eens echt door dat ze het deed. Ze was echter iemand die haar gevoelens nooit echt helemaal durfde te laten gaan. Voor haar was dat niet meer dan logisch, aangezien haar gevoelens soms heel veel vreselijke dingen konden zorgen. Zoals ze bij Linn in feite ook hadden gedaan. Daar had het echter goed opgepakt.
Sinds die dag was er veel gebeurd. De groep had, mede door Linn haar woorden, besloten dat ze zo snel mogelijk zouden gaan verhuizen naar Japan. Daarvoor moesten ze eerst zorgen dat ze niet zomaar konden worden gevolgd door Rhi. Iets waar Rain en Rhett, nu ze het verhaal van de afgelopen week wisten, wel aan mee wilden werken. De voorbereidingen daarvoor waren al begonnen. Helemaal omdat ze nu op de woede van Rhi in moesten gaan. Die ook wel door had dat Linn haar aanval had overleefd.
De groep had echter besloten dat het beter was om iedereen die betrokken was met Rhi aan te pakken. Iets wat betekende dat Ashton ook gevaar liep. Ondanks dat Naylene haar romantische banden met hem had verbroken, betekende niet meteen dat ze niets meer om hem gaf en wilde dat hij dood ging. Hij had foute beslissingen gemaakt, iets wat hij wel vaker deed. Het betekende echter niet dat hij had gewild dat Linn echt dood zou gaan. Dat wist Naylene zeker. Wat ze ook wist, was dat Ashton niets te maken had gehad met de aanval van een paar dagen geleden. De berichtjes waren dan wel vanuit zijn nummer gekomen, maar hij was niet de afzender geweest.
Omdat niemand het eens zou zijn met deze beslissing, had Naylene niet verteld wat ze zou gaan doen. Ze had verteld dat ze nog een paar zaken af had moeten handelen voordat ze weg zouden gaan. Iets wat ze ook daadwerkelijk had moeten doen, ze had bijvoorbeeld naar haar werk gemoeten om uit te leggen dat ze eerder weg zou gaan. Vervolgens had ze nog wat andere zaken af moeten handelen. Haar laatste stop was echter voor iedereen een geheim, alleen voor de man die haar zojuist de deur had geopend.
Het was een andere hotelkamer dan ze hem de vorige keer in had ontmoet. De omgeving zei echter al genoeg, het paste bij Ashton, maar hij had het echt niet met zijn eigen geld betaald. Iets waar ze al lang niet meer op in zou gaan. Het kon Naylene op het moment ook niet heel erg veel boeien. Er waren andere dingen waar ze over wilde praten en ze hoopte dat Ashton in zag dat het behoorlijk ernstig was.
Met een spreuk zorgde Naylene er voor dat de geluiden die binnen de ruimte werden gemaakt, daar zouden blijven, er was niemand die dit zou mogen horen. Hiermee leek ze de aandacht van Ashton aan te wakkeren. Er waren vast genoeg schunnige gedachten die door zijn hoofd heen trokken.
“Ik wil het niet horen. Helemaal niets. Ik wilde de naam Michael niet uit je mond horen komen. Fuck hij zou je iets aan doen als hij wist dat ik hier was.” Dat waren niet de juiste woorden, want Ashton zijn grijns leek alleen maar groter te worden. Alsof ze hier was gekomen voor dingen die Michael ook niet zou mogen weten. Er was echter geen gedachten in haar hoofd die die kant op ging. Daarom was ze hier niet, dat lag ondertussen achter hen.
“Niet om die reden Ashton!” Bracht Naylene uit, terwijl ze eigenlijk ook wel een klein beetje moest lachen. Het was gewoon deze hele situatie, het was idioot dat ze hier nu stond. Dat ze Ashton zou gaan vertellen wat er stond te gebeuren. Het was zelfs een deel van haar dat bang was dat hij het door zou gaan vertellen, maar daarover konden ze praten. Hij moest het haar verzekeren, want anders zou ze hem niet zomaar laten gaan.
“Ik zei nog niets.” Wierp Ashton zichzelf tegen. “Maar het is wel duidelijk dat je er ook aan denkt.” Naylene rolde even met haar ogen en liep naar het zitje toe, waar ze zich in één van de stoelen liet zakken.
“Dit is een serieus iets Ashton. Ik wil dat je heel erg goed luistert oké? En doe alsjeblieft wat ik van je vraag, want anders gaat het de volgende keer alsnog mis.” Dan zou ze het hem niet vertellen en werd hij heel erg ver meegetrokken in de shit van Rhi. Dat verdiende hij ook gewoon niet. Dit was niet zijn gevecht, ondanks dat hij zich er wel in had gemengd, mede door Michael op een vreselijke manier aan te vallen. Dat was nu echter een paar maanden geleden gebeurd en Ashton had zich behoorlijk stil gehouden.
Ashton had plaats genomen op de stoel naast haar, die hij natuurlijk wel wat dichterbij had geschoven. Iets wat typisch Ashton was. Ergens had Naylene hem wel gemist. Ze hadden altijd behoorlijk goed met elkaar kunnen praten. Ashton had haar altijd uit kunnen dagen op intellectueel gebied. Nu zouden ze niet zo’n soort gesprek hoeven te voeren. Naylene was er juist om er voor te zorgen dat hij veilig was. Dat hij zou blijven leven.
“Ik weet niet of je mee hebt gekregen wat Rhi een paar dagen geleden heeft proberen te doen. Waarschijnlijk wel, aangezien je telefoon heeft gebruikt om mij af te leiden.”
“Ik wist er niets van, ik kwam er later pas achter wat ze heeft geprobeerd. Ik vind het echt heel erg wat er met Linn is gebeurd, Red.” Ashton zijn hand vond zijn weg naar haar knie, waar Naylene haar eigen hand even oplegde. Normaal gesproken had ze getwijfeld aan Ashton zijn onschuld. Ze wist echter wel dat hij hier echt niets mee te maken had.
“Ik weet het Ash. Ik neem je ook niets kwalijk, hiervoor in ieder geval niet.” Er waren nog genoeg dingen die ze hem aanrekende. Hoe hij Michael had behandeld, was daar er één van. Dat wist hij waarschijnlijk ook wel. Niet dat hij ooit zou vertellen dat hij daar spijt van had, waarschijnlijk had hij dat niet eens bedacht Naylene zich.
“Ik ben hier gekomen om je te waarschuwen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een goed teken dat Naylene hier niet naar toe kwam om hem volledig te doen laten vergaan tot as. Hij wist wat Rhi had gedaan. Ondanks dat hij Rhi kon waarderen om haar wrede plannen en zoektocht naar wraak, was dit iets geweest waar hij niet aan mee had willen werken. Hij mocht Linn niet. Dat had hij vanaf het begin al duidelijk gemaakt. De vrouw had zich teveel met Naylene bemoeid. Ook met hem. Hij zat haar graag dwars als dat betekende dat hij Naylene naar zijn kant kreeg. Maar haar doden was iets wat hij nooit zou doen. Rhi wel. Dat had gebleken. Ze had zelfs zijn telefoon ervoor gebruikt. Hij had er dus, in de ogen van de anderen, wel iets mee te maken gehad. Naylene leek echter te denken dat het niet zo was. Wat ook klopte.
‘Je komt me waarschuwen?’ herhaalde Ashton. Hij hoefde niet te raden wat dat zou betekenen. Er ging iets gebeuren. Iets waar hij slachtoffer van zou kunnen worden als hij niet voorzichtig deed. Het betekende voor hem echter ook dat Naylene nog iets om hem gaf. Ze wilde hem in veiligheid brengen. Er zaten nog steeds gevoelens aan haar kant. Als ze niks meer om hem zou geven, had ze hem niet gewaarschuwd. En nu zat ze hier toch, met haar hand op die van hem.
‘We laten Rhi niet wegkomen met wat ze heeft gedaan.’ Iets wat Ashton wel begreep. Ergens was hij er ook maar blij mee. Dat gedoe tussen Rhi en Linn begon hem behoorlijk te vervelen. Tot nu toe was het altijd hetzelfde verlopen. Rhi had een geweldig plan. Eentje dat, in haar ogen, niet kon mislukken. En Linn had de dans nog altijd weten te ontspringen. Hoe ze was ontkomen aan de dodelijke beet van een weerwolf wist hij niet. Daar was hij best nieuwsgierig naar.
‘Maak je maar geen zorgen om mij. Ik houd me niet meer bezig met Rhi en haar mensen,’ verzekerde Ashton haar. ‘Zelfs wraak wordt op z’n tijd saai.’
‘Dat is goed.’ Naylene kneep zacht in zijn hand. ‘Maar ik denk niet dat Rain of Rhett daar iets om willen geven. Zeker Rain niet. Als het aan haar ligt, verdwijnen zo goed als alle vampieren uit deze stad. Eentje meer zal voor haar weinig verschil zijn.’
Ashton veerde iets overeind. Hij kende Rain van verhalen. Hij wist dat het een sterke heks was. Eentje wiens pad hij niet zomaar zou moeten kruizen. Niet als hij nog een lange tijd zou willen leven. En dat wilde hij wel. Naylene was ook goed, maar hij wist ook dat ze nu uitgeput was. Hij merkte het aan alles. Zelfs Naylene had echter bewondering voor Rain. Dat betekende dat het een heks was om rekening mee te houden. Eentje die Ashton moest ontwijken. Dat leek ook Naylene haar bedoeling te zijn van dit gehele gesprek. Om te zorgen dat Ashton weg zou zijn uit de stad, voordat Rain toe zou slaan.
‘Wat is ze van plan?’ vroeg Ashton aan Naylene.
‘Dat weet ik niet. Ze wilde het me niet vertellen.’
‘Red.’ Ashton keek haar aan. Hij probeerde iets te vinden in haar gezicht. Een trekje, een glimmer in haar ogen die hem vertelde dat ze niet de waarheid sprak. Waarom zou Rain haar niks vertellen? Hij vond echter niks dat aan hem vertelde dat Naylene iets voor hem achterhield.
‘Ik weet echt niet wat ze van plan is om te doen, Ash. Het enige wat ik weet, is dat jij hier zo snel mogelijk weg moet. Het liefst vanavond nog, als het kan.’
Ashton knikte. Hij wist dat Naylene hem dit niet zou melden als ze zou denken dar hij geen gevaar zou lopen. Ze wist wat hij aan kon en wat niet. Dat betekende dat als ze dit aan hem vertelde, ze verwachtte dat er iets ergs zou gaan gebeuren. Iets waar hij misschien wel door dood zou kunnen gaan. En hoe klaar ze misschien ook wel met hem was. Hoe weinig moeite en energie ze nog in hem wilde steken. Er was iets wat haar toch vertelde dat hij het niet verdiende om dood te gaan. Ze gaf nog om hem. En dat gaf Ashton een opening. Iets waar hij mee kon werken. Want zelf was hij nog lang niet klaar met Naylene. Het maakte hem niks uit dat ze op het plan stond om met Michael te verhuizen naar Japan. Hij zou haar wel weer terug winnen. En dit was het begin.
‘Oké. Ik pak mijn spullen en ik ga weg uit de stad. Als jij denkt dat het echt niet veilig is, dan geloof ik je daar in,’ zei hij tegen Naylene. ‘Dankjewel, dat je het me kwam vertellen. Ik gok dat je Michael hier behoorlijk pissig mee zal maken. Als hij er achter komt.’
‘Alsof het je iets uit maakt dat hij pissig wordt,’ merkte Naylene op. ‘Je zal waarschijnlijk degene zijn die het hem laat weten.’
‘Ik geniet van jullie uitspattingen, dat is zeker waar,’ zei Ashton, terwijl hij overeind kwam. Veel eigendommen had hij niet. Alles wat hij had, kon hij verzamelen in een koffer en in een rugzak. Hij haalde enkele blousejes uit de kast die de hotelkamer hem had geboden en gooide dezen op het bed. ‘Oog om oog, tand om tand, Red. Je hebt me gewaarschuwd, dus ik ben bereid om iets terug te doen.’ Hoe leuk het ook zou zijn om aan Michael te laten weten dat zijn geliefde Naylene hem op had gezocht, Ashton zou het niet doen. Naylene had hem gewaarschuwd. Ze gaf om hem en dat was voor hem nu voldoende.
‘Al zou ik nog wel één ding willen weten,’ zei Ashton, terwijl hij zijn spullen inpakte. Hij hoefde niet naar Naylene te kijken om te weten dat ze met haar ogen aan het rollen was. ‘Wat?’
‘Wat hebben jullie in handen dat er voor heeft gezorgd dat Linn nog leeft? Een bijt van een weerwolf is dodelijk. Dat weet iedereen. Toch leeft ze nog. Dat is niet zomaar gebeurd. Jullie moeten wel iets heel speciaals hebben wat haar heeft gered. En ik zou oppassen wat je er mee doet, want straks zijn er andere vampieren die het wellicht van jullie af willen nemen. God, dat zou ik ook doen als ik het niet gewoon aan je zou kunnen vragen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Zelfs de woede van Michael had haar niet tegen kunnen houden. Naylene had geweten dat hij er op een gegeven moment wel achter zou komen. Het was immers veel te toevallig dat Ashton als enige zou ontkomen aan hetgeen wat Rain en Rhett hadden bedacht. Voordat het de groep had bereikt, zou de groep echter al in Japan zijn en wat daar gebeurde, waren zorgen voor later. Nu was het prioriteit dat Ashton de stad uitkwam. Gelukkig voor Naylene leek hij haar waarschuwing serieus te nemen.
“Ik weet niet of ik het je moet vertellen.” Ondanks dat het niet geheim hoefde te blijven, was het wel handig dat zo weinig mogelijk mensen het wisten. Zoals Ashton al had gezegd, er waren genoeg vampieren die er gebruik van wilden maken. Naylene had geen behoefte om vreemdelingen te helpen die zichzelf in een vreselijk situatie hadden gewerkt. Daarbij kon het ook nog wel eens zo zijn dat er bedreigingen van alle kanten zouden komen.
Ashton draaide zich in haar richting om en knielde voor haar, zodat hij op ooghoogte was. Naylene kon niet tegen zijn ogen die haar smekend aan konden kijken. Ergens wilde ze het hem ook wel vertellen, hem laten zien dat haar krachten niet alleen vreselijke dingen konden doen, maar juist heel erg goed waren. De woorden van Linn hadden haar goed gedaan, al was Naylene van plan om de komende tijd haar magie niet meer te gebruiken. Ondanks dat ze daarnet vlak achter elkaar haar magie had gebruikt, niet alleen om Ashton te vinden, maar ook om er voor te zorgen dat niemand dit gesprek mee kan krijgen.
“Je weet dat je me kun vertrouwen Red.” De woorden had ze eigenlijk niet eens nodig gehad. Naylene had het hem toch wel verteld, wel als ze hij zo naar haar bleef kijken. Ergens vond ze het wel moeilijk om weer bij Ashton in de buurt te zijn, want ondanks dat ze nu Michael had, kreeg de man nog steeds van alles voor elkaar. Zoals de woorden die ze vervolgens gebruikte.
“Het is niet zo zeer iets?” Er waren vast nog wel andere manier waarop een weerwolfbeet minder erg zou worden, waardoor je alles kon rekken of misschien zelfs tegen gaan. De boeken die Naylene had bestudeerd hadden daar echter nooit iets over verteld. Ze hadden echter ook niet gezegd dat zij er voor had kunnen zorgen, dus misschien waren er nog wel genoeg andere dingen die konden gebeuren zonder dat ze er weet van hadden.
“Hoe bedoel je?”
“Ik was het.” De woorden van Naylene klonken als een fluistering in de kamer. Bij Ashton in de buurt was ze altijd een beetje voorzichtig met haar heksenkant, het voelde soms alsof hij het niets had gevonden, terwijl hij er op andere momenten juist heel enthousiast over was geweest.
Naylene voelde zijn hand zachtjes om haar gezicht sluiten, waardoor ze wel op moest kijken. Ze voelde zich best zeker over hetgeen wat ze had gedaan. Het was echter niet makkelijk om het zomaar uit te spreken. Dan was het de wereld in, terwijl het hiervoor alleen maar tussen haar en de drie andere vampieren had gelegen.
“Ik wist niet dat ik het deed, het ging door de emoties, maar ik kon de magie van de beet er uit halen. Het gif eruit trekken? Daardoor kon het weer helen en met bloed kon ze verder aansterken.” Ergens was er gewoon een wonder gebeurd. Iedereen was er klaar voor geweest, ze hadden afscheid genomen van Linn, Naylene had haar zelfs een afscheid gegeven dat ze had verdiend. Ineens was dat helemaal veranderd. Had Linn nog naast haar gelegen en had ze weer levend geleken, klaar om te vechten. Iets wat ze nu ook zou gaan doen. Niet zelf, maar er zouden mensen zijn de er voor zouden zorgen. Aan hen was dan om zo snel mogelijk weg te komen uit de stad, een nieuw leven op te bouwen.
“Jij was het? Nay daar hoef je niet zo bescheiden over te doen, dat is echt geweldig.”
Naylene moest wel glimlachen door zijn woorden. Ze vond het zelf ook wel tof dat ze het had gedaan. Het was niet zomaar iets. Ze had haar beste vriendin gered. Het ging er haar niet om dat ze het kon, maar wel wat ze er mee had gedaan. Door haar was Linn nog bij haar, hadden ze geen afscheid meer hoeven te nemen.
“Ik ga er vanuit dat ook dit tussen ons blijft. Ik heb geen zin om een of andere random vampier voor mijn neus te hebben, omdat ik hem of haar moet helpen. Daarbij weet ik niet eens zeker of ik het nog een keer zou kunnen doen.” Naylene wist ergens wel dat ze het kon, waarschijnlijk zouden Desh en Ellie het ook kunnen. Ze wilde echter dat zij zoveel mogelijk in beschermen werden genomen. Er hoefden niet ineens mensen voor hun neus te staan, evenmin dat ze het voor haar deden. Ze was echt niet van plan iedereen te helpen.
“Je weet dat ik mijn mond kon houden.” Ondertussen had Naylene ook wel door dat die woorden niet helemaal de waarheid waren, ze hield er echter haar mond over. Ze was hier niet om ruzie met Ashton te maken.
Ondanks dat alles nu goed was, of goed zou gaan komen, voelde dat voor Naylene niet helemaal zo. Ze was kapot en ze kon niet wachten totdat ze eenmaal in Japan was, zodat ze daar bij kon komen van alles wat ze het afgelopen driekwart jaar mee had moeten maken. Zij was niet de enige, ze merkte aan iedereen om haar heen ook dat het nodig was. Daarvoor had ze echter wel een beetje nodig dat Ashton uit haar buurt bleef. Iets wat ze niet zomaar van hem kon vragen.
“Ash, kan ik nog één ding van je vragen?” Het ging een beetje over en weer, gunsten die ze van elkaar vroegen.
“Ik wil je vragen om niet naar Japan te komen?” Op het moment had Naylene de rust nodig. Michael en zij moesten hun relatie konden ontwikkelen, wat niet zomaar ging als Ashton maar rond bleef rennen. Ondertussen was het geen geheim meer dat ze naar Japan zouden verhuizen, dat wist Ashton vast ook wel. Voor Naylene was het echter belangrijk dat ze hem niet de hele tijd voor haar neus zou hebben.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was geweldige kennis om te hebben: Naylene was in staat om een weerwolfbeet te ontdoen van zijn krachten. Ze wist niet meer hoe ze het had gedaan, wat er precies was gebeurd, maar ze kon het wel. Ashton wist dat het informatie was die hem ooit van pas zou kunnen komen. Hij wist echter ook dat hij er voorzichtig mee om moest gaan. Dat was een belofte die hij haar wel kon maken. Naylene was altijd zijn geheim geweest. Iets wat van hem was geweest. Steeds meer mensen waren er nu achter gekomen en dat vond hij niks. Hij wilde haar niet met nog meer vampiers delen. Zeker niet als ze toch alleen maar misbruik van haar zouden maken.
De vraag die ze nu echter aan hem stelde, kon hij niet beantwoorden met hetgeen waar ze op hoopte. Hij had in zijn hoofd gehad om wel naar Japan te gaan. Misschien niet direct, maar vroeg of laat had hij Naylene wel gevolgd. Zo ging het altijd. Ze zochten elkaar op, gingen elkaar achterna. Hoe vaak ze elkaar ook hadden verteld dat het klaar was, vroeg of laat waren ze toch weer bij elkaar beland. In Ashton zijn hoofd zou dat nu niet anders gaan. Ook niet nu Naylene het van hem vroeg.
‘Red…’ Ashton kwam overeind en schudde zijn hoofd. Naylene wist dat hij dat niet zou kunnen beloven. Waarom zou hij?
‘Ik meen het Ashton. Ik wil naar Japan kunnen gaan, wetend dat je niet achter ons aan zal komen.’ Naylene haar woorden klonken sterk, overtuigend. Ashton betwijfelde echter of hij degene was die ze probeerde te overtuigen. Wellicht probeerde ze haarzelf in te spreken dat ze hem niet nodig had. Dat wat er ooit tussen hen was geweest, nu voorbij was. Maar haar woorden vertelden hem iets anders dan de bedoeling die er achter zat.
‘Waarom vertel je me dan dat jullie naar Japan gaan? Waarom houdt je dat niet geheim?’ Ze wilde dat hij het wist. Hij had het al geweten. Natuurlijk. Hij hield Naylene in de gaten. Daarnaast hadden ze er ook geen geheim van gemaakt dat ze zouden vertrekken.
‘Omdat er geen reden toe is om iets te verzwijgen wat toch al gemeenschappelijke kennis is.’ Dat betekende dat Naylene al had geweten dat hij het had gehoord. In dat punt had ze gelijk. Ze hoefde er niet omheen te draaien. Ashton had echter in zijn hoofd dat er nog andere redenen waren. ‘En omdat ik een beroep doe op het vertrouwen wat we in elkaar kunnen hebben.’
‘Ik ga het je niet beloven,’ zei Ashton. Hij zou niet tegen haar liegen. Hij zou niet ja knikken en vervolgens het tegenovergestelde doen. Naylene verdiende zijn eerlijkheid. Die had hij altijd aan haar gegeven. Hij had nooit ergens over gelogen. Misschien een enkele keer, op de momenten dat het hem beter uit was gekomen. Echter, nooit tijdens deze momenten. De momenten waarop ze iets van elkaar hadden gevraagd. ‘Sterker nog: ik kan het je niet beloven.’
‘Ashton, alsjeblieft?’ vroeg Naylene. ‘Na alles wat er gebeurd is, heb ik rust nodig. Michael en ik hebben rust nodig.’
‘Ik denk dat dat de reden is dat je het aan me vraagt,’ merkte Ashton op. ‘Je wil me niet in de buurt hebben, omdat je het niet aan kan. Je bent bang dat, wat jij en Michael ook hebben, het nooit zal evenaren aan wat wij ooit samen hadden. Je bent bang dat als ik in de buurt ben, ik jullie allebei in verwarring breng en daarom vraag je me niet te komen. Niet omdat je me niet meer wil zien, maar omdat je het niet aan zou kunnen om me wel te zien.’
Ashton liep naar Naylene toe en ging tegenover haar staan. Naylene zat nog altijd op de stoel, wat hem de gelegenheid gaf om zijn handen op de leuningen te leggen en zich over haar heen te buigen. ‘Of heb ik het fout?’
‘Ik heb je al verteld waarom ik dit van je vraag. Ik weiger mezelf te herhalen.’ Naylene kwam zonder moeite overeind, waardoor Asthon gedwongen werd om naar achteren te stappen. Haar gezicht vertelde hem genoeg. Ze had haar vraag gemeend en ze wilde van hem horen dat hij haar met rust zou laten. Dat hij niet naar Japan zou komen om haar op te zoeken, om haar en Michael kwaad te doen.
‘Je weigert jezelf in te laten zien dat wat je ooit voor me voelde, er nog steeds is, Red. Je hebt nu misschien Michael en vast, je kan het even leuk met hem hebben. Maar uiteindelijk ga je toch naar meer verlangen. Naar avontuur, naar uitdaging. Dat is iets wat hij je niet kan bieden, maar ik wel.’
‘Geef me dan even,’ vroeg Naylene aan hem. ‘Als je me niet kan beloven dat je niet naar Japan zult gaan, beloof me dan dat je even de tijd geeft. Geef me die tijd en je zal zien dat ik dan nog steeds net zo gelukkig zal zijn met Michael.’
‘Even,’ herhaalde Ashton. Dat woord klonk hem goed in de oren. Waarom? Omdat iedereen, mensen, vampieren, weerolven, een ander idee had van dat woord. Wat voor Ashton het tijdsbestek van even was, was vast anders dan voor Naylene. Wie weet zou die tijd voor hem slechts bestaan uit enkele weken, terwijl Naylene hoopte op maanden of jaren. ‘Goed, ik zal je even geven.’ Hij zou in het midden laten hoe lang dat precies zou zijn.
Ashton stopte zijn laatste paar eigendommen on de koffer en liet hem dichtvallen. Hij zou straks vertrekken. Een auto nemen naar het vliegveld van Boise en daar een vlucht boeken. Niet direct naar Japan, maar misschien iets waar daar in de buurt lag. De Filipijnen, wellicht.
‘Succes, Red. Ik hoop echt dat die vrienden van je het voor elkaar krijgen om Rhi ver de grond in te branden. Zelfs voor mij is ze te nasty.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld