RPG | Ruins Of The World - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG | Ruins Of The World

MysteriousMoi
Badkamerzanger

MysteriousMoi schreef:

Dauntless schreef:
Wacht ik wil nog meedoen.

Ik heb nu twee rollen dus van mij mag het. Dan mag je kiezen of je meisje of een jongen wilt zijn.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Inconcessa schreef:
maar prop er maar eentje bij.

Dankje, maar ik vertrek nu op vakantie voor drie dagen, is het goed als ik later inspring?

Inconcessa
Badkamerzanger

Inconcessa schreef:
Joh, doe maar

Inconcessa
Badkamerzanger

Inconcessa schreef:

Haar polsen schaafde langs het koude ijzer die om haar polsen zat gebonden waardoor het donkerrode bloed langs haar arm sijpelde. Haar prachtige blonde lokken zagen er grauw en vies uit, terwijl haar piekfijne gezichtje die ze zo mooi hield onder de blauwe plekken zat. Het was triest om te zien hoe dit jonge meisje zo gemarteld werd. Het was triest om te zien dat ze in een hoekje van een spaceshuttle zat, klaar om aan de wolven gevoerd te worden. Ze vervloekte zichzelf, wou zichzelf liever dood hebben dan dat mensen haar zo zagen, het magere lichaampje die zo sierlijk was en nu zo verwoest was. In haar liproze lippen zaten scheurtjes en waren droog, terwijl het enige was waar ze naar snakte water was. De landing zou snel plaatsvinden, dan moest ze zien te overleven tussen de mutaties van beesten. Ze zou het waarschijnlijk niet overleven zoals ze er nu aan toe was. Eerst moest ze aansterken en daarna zou ze haar best gaan doen om iets te ondernemen, ze moest plannen maken, moest alles in haar hoofd op een rijtje hebben staan, anders zou ze hopeloos zijn.

_
Beetje inspiratieloos

MysteriousMoi
Badkamerzanger

MysteriousMoi schreef:
Myron zat in de spaceshuttle alsof het gewoon een ritje met de bus was: kalm, met zijn ogen gesloten en zijn hoofd tegen de muur geleund. Zijn handboeien weerhielden hem ervan zijn armen over elkaar te slaan, maar hij kon nog steeds met zijn voet op de beat in zijn hoofd meetikken. Natuurlijk had de spaceshuttle geen super comfortabele, ergonomische stoelen, maar dat maakte hem niet veel uit. Hij had gevochten, absoluut, maar op het moment dat hij besefte dat hij verloren had, was er een soort rust over hem heengekomen. Hij wist dat het geen zin meer had om zich te verzetten. Hij had gedaan wat hij wilde, moest doen. Nu moest hij de consequenties van zijn daden accepteren en dragen. Het was niet anders... De reis zou vast nog even duren. Hij had geen idee. In de ruimte had je blijkbaar een waardeloos gevoel voor tijd. Hij had geen idee wat hij kon verwachten op de Aarde. Hij wist niet eens dat de planeet van zijn voorouders nog bestond. Hij zou het wel merken, op dit moment kon hij toch helemaal niets aan zijn situatie doen.

XStephanie
YouTube-ster

xStephanie schreef:
Vallerie.
Ik zucht en kijk naar de andere mensen die in de spaceshuttle zitten. Ze zien er slecht uit, net als ik. Verschrikkelijk dat de leiders dit laten gebeuren, of was het zelfs hun plan geweest? Ik laat mijn blik nog een keer langs alle gezichten glijden en blijf dan staren naar de grond. De boeien om mijn polsen zitten strak, té strak. Ik zucht nog een keer. En dit alleen maar door het dansen, of eigenlijk niet alleen daardoor. Ik mocht het niet meer, mijn hele groep mocht het eigenlijk niet meer. Bij een repetitie is de zijn we verrast door de wachters, ze wilden ons oppakken. Mijn beste vriend, Roderik, verzette zich. Hij schreeuwde naar de wachters en probeerde zich los te rukken. Een wachter schoot, ik heb het met mijn eigen ogen gezien. Ze hadden mij nog niet geboeid, uit een impuls heb ik mijn dolk getrokken en gegooit naar de wachter die schoot. Hij raakte zijn arm, normaal had ik rechter gegooid, maar misschien kwam het omdat ik net gezien had hoe mijn vriend werd vermoord. Vergeleken met het dansen, was wat ik had gedaan natuurlijk veel erger, ze hebben de anderen laten gaan. Mij niet. In feite probeerde ik iemand te vermoorden. Messen werpen heb ik geleerd van mijn vader, hij is ook terug naar de aarde gestuurd, toen ik 16 was. Ik heb er geen spijt van dat ik het heb gedaan, gewoon omdat hij het verdiende. De wachter heeft het niet verdiend dat hij nu nog leeft. En volgens mij heeft hij me met plezier naar de aarde gestuurd, dat kon ik aan zijn gezicht zien.

MysteriousMoi
Badkamerzanger

MysteriousMoi schreef:
Het verbaasde Roxane dat de Leiders er zolang over hadden gedaan om haar naar de aarde te verbannen. Hoogstwaarschijnlijk werd ze nu pas verbannen, omdat ze het nu pas echt bont had gemaakt. Tot nu toe had haar vader waarschijnlijk een goed woordje voor haar kunnen doen, de brave burger. Een hielenlikker, dat is hij. Of was hij. Sinds ze Mars verlaten had, had ze geen familie meer. Nu zou ze voor zichzelf moeten zorgen, maar daar maakte ze zich geen zorgen over. Ze had nooit iets anders gedaan. Ze keek om zich heen, naar de gezichten van de andere verbannen mensen. Sommige zagen er inderdaad uit alsof ze op de aarde thuis hoorde, andere leken gewoon op de verkeerde plek op het verkeerde moment te zijn geweest. Zogenaamde pechvogels. Roxane had nooit echt respect gehad voor de marsmensen. Een stel trouwe honden, dat waren het. Ze volgde hun Leiders met de staart tussen hun benen, deden alles wat hen gevraagd werd. Roxane had het nooit echt begrepen, ze had zich er ook nooit thuisgevoeld. Wie weet, hoorde ze juist wel op de aarde thuis? Wie weet waren deze mensen, de mensen die zich verzetten, wel meer haar type. Misschien zou de aarde haar juist wel heel erg goed bevallen. Een vervallen wereld voor een verpest meisje. Hoe toepasselijk...

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Blake Narracoth ~ 23 ~ Schizofreen: Het ene moment is hij rustig, kalm en wijs het andere wordt hij plots erg agressief. Hij heeft dit niet onder controle, maar meestal wordt hij erg impulsief en agressief als gevolg van een sterke emotie.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Blake staarde naar zijn schoenen terwijl hij met zijn rug tegen het koude ijzer van de shuttle leunde. Zijn handen branden, maar hij verbeet de pijn. Hij had wel geweten dat hij ooit naar de aarde gestuurd zou worden, hij was ziek. Hij had niet zomaar de griep, nee hij had een geestelijke ziekte en wanneer die ontdekt zou worden zou hij zonder pardon naar de aarde gestuurd worden, dat hadden zijn ouders hem maar al te goed duidelijk gemaakt. Heel zijn leven had hij zich gevoeld alsof hij altijd op zijn hoede moest zijn, nooit kon hij rustig ademhalen want wie weet zou hij weer een uitbarsting krijgen. Hij had al wel doorgehad dat hij zo niet eeuwig zou kunnen leven, dat het hem uiteindelijk teveel zou worden en dat moment was dus aangebroken en nu zat hij hier. Hij haalde rustig en diep adem om kalm te blijven, hij wou hier geen uitbarsting krijgen dat zou toch niets uithalen, want hij zat vast, waarschijnlijk zouden de anderen hem gewoon vreemd bekijken en hij wist maar al te goed dat het misschien nog wel eens belangrijk zou zijn om als een team samen te werken, al keek hij daar wel enorm tegenop.