Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg House of Horror || Peeves

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
Wat ze zei, leek me wel een aanlokkelijk idee en bij de gedachte aan al die bange mensen die we eerder gezien hadden, verscheen er een grijns op mijn gezicht. 'Ik kijk al uit naar vanavond,' zei ik, even naar Anna kijkend. Ze had zich op een van de bedden laten zakken, waardoor ze er heel ontspannen uitzag. Ik haalde mijn schouders op. 'Eigenlijk kan me dat niet zoveel schelen, hoor.' Ik spitste mijn oren bij het horen van een krakend geluid, alsof er een geluidsinstallatie in de kamer verborgen was die na jaren weer eens gebruikt werd, maar ik hoorde daarna niets meer. Daarom ging ik maar in de gemakkelijk uitziende fauteuil zitten met het boek op schoot en het medaillon om mijn nek onder mijn shirt verstopt. Net toen ik het boek, dat een fotoboek bleek te zijn, opende, klonk er een stem. 'Hallo, dames en heren, en welkom in dit fabuleuze huis dat gedurende enkele weken jullie woonst zal zijn.' Vragend wierp ik een blik op Anna, waarna ik de kamer scande op verborgen apparatuur.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Ik volgde Diaval met mijn ogen, en keek hoe hij het zich gemakkelijk maakte in een van de ruime stoelen in de kamer, maar draaide mijn hoofd weer toen ik het krakende geluid opnieuw hoorde, meteen gevolgd door een stem die uit een luidspreker leek te komen, en die ons begroette in het huis. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Diaval even vragend naar mij kijken, en daarna elke hoek in de kamer bestuderen op de bron van het geluid. Zelf verwachtte ik niet veel te vinden, maar toch volgde ik zijn voorbeeld en keek om me heen. Terwijl ik afgeleid was door een plek op de muur, wat gewoon waterschade bleek te zijn, ging de stem verder. 'Ik heb jullie de tijd gegeven een kamer te bezetten, maar als jullie een slaapplaats hebben gevonden vraag ik jullie naar beneden te gaan, de grootste deur door te lopen en dan te gaan zitten aan de eettafel die daar staat. Wanneer iedereen zijn plek heeft gevonden zal ik jullie verdere instructies geven. Ik wens jullie een aangenaam verblijf in dit huis.' Er weerklonk wederom een krakend geluid, en daarna het geluid van deuren die open en dicht gingen op de gang, gevolg door gedempt gepraat. Ik keek Diaval met een scheve grijns aan. 'Nou, zullen we de rest maar volgen?'

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
De lichaamloze stem vervolgde zijn uitleg en nadat de speakers krakend stil werden, hoorde ik deuren in de gang opengaan en voetstappen die de trap afdaalden. Ik stond en op beantwoordde Anna's scheven grijns. 'Natuurlijk, wat had je dan verwacht?' Ik opende onze kamerdeur, liep de nu verlaten gang door en liep met een luid gedonder de trap af. De eetkamer was makkelijk te vinden, vooral omdat de deuren nog wijd openstonden. De bange mensen uit de bus waren voor een deel gaan zitten, maar enkelen stonden nog recht en bekeken de tafel wantrouwig, terwijl deze gewoon leeg was. 'Hallo, luitjes,' begroette ik hen met een sinistere grijns alvorens me de stoel aan het hoofd van de tafel toe te eigenen. Nadat iedereen uiteindelijk toch een plekje had gevonden, weerklonk er weer dat luide gekraak van eerder, en ik zag dat enkele meisjes naar hun buur grepen. 'Aangezien dit een eetkamer is, verwacht iedereen eten, toch?' Enkele jongens zeiden 'Ja' alsof ze daarnet niet bijna in hun broek deden van de schrik. 'Nou, dan zullen jullie er iets voor moeten doen. Eten is hier nooit gratis. Ergens in het huis is een sleutel verborgen die toegang geeft tot de keuken. Ontsluit de keukendeur en je zal eten vinden. Lukt dit jullie niet, dan zullen jullie op een gegeven moment sterven aan honger en dorst. Veel plezier.' De speaker kraakte en de stem verdween. Ik wierp even een blik op Anna. Een speurtocht, alsof we bij de padvinders zaten. 'Zullen we dat sleuteltje dan maar gaan zoeken, lieverd?'

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Ik stond op en liep na Diaval de kamer uit. Hij deed geen moeite zachtjes te doen bij het afdalen van de trap, wat zorgde voor een glimlach op mijn gezicht. Door de openstaande deuren die zich tegenover de voordeur bevonden zag ik dat de eetkamer niets anders bevatte dan een lange, fraaie eettafel, waaraan al wat leerlingen zaten. De rest stond zwijgend in groepjes bij elkaar, schijnbaar te bang om te gaan zitten, alsof ze dachten dat de stoelen hen zouden aanvallen als ze dat deden. Diaval begroette hen luid met een grijns op zijn gezicht, waarbij een nog redelijk jong meisje bijna van haar stoel viel. Hij ging zitten in de stoel aan het hoofd van de tafel, waarvan de rugleuning net iets langer was dan de andere stoelen, waarna ik het me comfortabel maakte in de dichtstbijzijnde stoel. Ik wachtte tot de stem weer zou spreken, maar dat gebeurde pas wanneer iedereen eindelijk zat, ruim tien minuten later. Ik hoorde het inmiddels vertrouwde gekraak van luidsprekers, en zag vanuit mijn ooghoek dat het meisje dat eerder schrok van Diaval, nu de arm van haar buurvrouw bijna fijnkneep. 'Aangezien dit een eetkamer is, verwacht iedereen eten, toch?' weerklonk het vanuit elke hoek van de kamer. Enkele jongens deden een poging dapper te klinken, maar hun witte gezicht verraadde hen toch. Wanneer de opdrachtgever klaar was richtte Diaval zich tot mij. 'Zullen we dat sleuteltje dan maar gaan zoeken, lieverd?' Ik keek spottend om me heen. 'Ik ben bang dat we weinig keus hebben, de rest zal het niet voor ons doen, of wel?' Zuchtend schoof ik mijn stoel naar achteren en stond op, in tegenstelling tot de andere leerlingen, die er als versteend bijzaten. De kamer waar we ons nu bevonden was helemaal kaal, dus ik verwachtte er weinig te vinden. Daarom wenkte ik Diaval en liep door de grote deuren de hal op, waar ik linksaf sloeg. Nu stond ik recht voor een deur die kleiner was dan die van de eetkamer, maar net zo uitgebreid bewerkt. Zonder aarzelen gooide ik hem open. Nadat mijn ogen gewend waren aan de duisternis, zag ik dat de kamer diende als woonkamer, wat me niet verbaasde. Overal aan de muur hingen kapotte lampen en grote, lelijke schilderijen waarop nors kijkende mensen waren afgebeeld. Ik bekeek de dichtstbijzijnde nieuwsgierig. Achter elk van deze schilderijen kon een geheime ruimte zitten waarin de sleutel lag. 'Ik houd me wel bezig met de schilderijen, kijk jij dan in de kastjes, of wat je ook wilt.' riep ik naar Diaval, maar ik wist niet zeker of hij het wel had gehoord.

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
Ik barstte in lachen uit bij haar antwoord en een enkeling schrok zich rot van het geluid. Dat deed me enkel meer lachen. 'Zo mag ik het horen, schat,' zei ik tegen Anna en ik volgde haar de eetkamer uit. Ik nam de moeite niet mijn stoel netjes terug te schuiven, waarom zou ik? Al snel opende Anna een fraai bewerkte deur die kleiner was dan die van de eetkamer, maar haast identiek. Een stoffige, donkere ruimte begroette ons. De wanden waren bekleed met afhangend behang, al was er niet veel van te zien doordat er overal grauwe schilderijen hingen. Kapotte sofa's, fauteuils die hun beste tijd hadden gehad en een boel kasten met glasraampjes deden dienst als meubilair, al was het merendeel ervan al lang vergaan. Het zou me niets verbazen als het hier krioelde van de houtwormen. 'Nou, succes dan,' wenste ik haar toe en ik liep naar de eerste de beste kast toe. Ik deed de deur open en schrok toen er enkele porseleinen beeldjes van het schap afvielen en bijna op mijn voeten belandden. Snel sprong ik achteruit, vloekend, waarna ik de kast aan een grondige inspectie onderwierp. Veel viel er niet te zoeken, aangezien de kast, buiten de beeldjes om, zo goed als leeg was. De volgende kast was het soort sierkast waarin men het schone servies bewaarde om het aan iedereen te tonen, alleen hing er hier een deur uit zijn hengsels en was het glas vuil. Ook hier viel niets te ontdekken, dus wendde ik me maar tot de geruïneerde sofa's, hopend dat er iets in verborgen zat.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Met mijn lange nagel pulkte ik achter de hoek van de gouden lijst om het schilderij. Ik voelde hem los komen toen ik ineens het geluid van brekend porselein hoorde, gevolgd door de stem van Diaval, die hard vloekte. 'Wat een taal.' mompelde ik grinnikend. Ik rommelde nog even met het zware schilderij, en al snel was het van de muur. Met veel moeite zette ik het op de grond, rustend tegen de muur. Zoals ik al had voorspeld zat er een kleine ruimte achter het doek, maar in plaats van een sleutel lag er een klein kistje. Ik pakte en nieuwsgierig op en inspecteerde het grondig. Er zat geen slot op, en nadat ik het had opengemaakt kwam ik er achter dat er sieraden en gouden munten in zaten. Mijn mond viel open terwijl ik een van de munten door mijn vingers liet rollen. Ik bracht het kistje naar de dichtstbijzijnde tafel en zette het zorgvuldig neer. Daarna voerde ik het zelfde ritueel uit op een schilderij waarop een vrouw met een strak knotje stond afgebeeld. 'Het spijt me mevrouw, maar u moet uw smerige plekje helaas verlaten.' zei ik terwijl ik in de geschilderde ogen keek. Deze lijst kreeg ik minder goed van de muur gehaald, maar plotseling zag ik een beweging boven mijn hoofd. Ik keek net op tijd omhoog op te zien dat het hele schilderij naar beneden kwam. Met een gil sprong ik opzij, en de geschilderde vrouw viel met veel kabaal voorover. Ik kuchte en schoof het schilderij opzij, maar in de muur was geen gat te vinden. Ik wreef verbaasd over het behang, en voelde het onder mijn hand afbrokkelen. Een deurtje kwam tevoorschijn. 'Dit huis zit vol verassingen.' mompelde ik.

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
Er zaten scheuring in de stofbedekking van de sofa en de veren die diep verborgen hadden gezeten, hadden zich door de jaren heen een weg naar boven geklauwd. Hierdoor kon het verraderlijke metaal een onoplettende ieder moment snijden. Aangezien de spiralen roest bevatten, leek me dat niet zo'n aangename ervaring. Ik voelde er niets voor om de een of andere infectie op te lopen door een oude bank die heel misschien een sleutel bevatte die naar de keuken en het eten zou leiden. Trouwens, als we die sleutel vonden, eiste ik dat de etensvoorraden enkel en alleen van Anna en mij waren; we hadden er dan hard genoeg voor gewerkt. Ik klauwde met mijn korte nagels in de stof en hoorde het scheuren wanneer ik er hard aan trok om het binnenste van de bank te kunnen onderzoeken. Al snel kon ik een heleboel vulsel eruit trekken. Ik gooide het op de vloer zonder er veel om te geven. Mijn zoektocht leverde helaas nu nog niets op, maar ik had nog een hele rechterkant van de bank te gaan, dus gaf ik de moed niet op. Plots hoorde ik een gil, gevolgd door een bonk, en ik viel haast over de rugleuning van de bank, omdat ik er zo van schrok. Ik draaide me om en keek Anna met opgetrokken wenkbrauwen aan. Er lag een schilderij voor haar voeten dat ze aan de kant schoof en ik ging naar haar toe toen er een deurtje achter de broze muur bleek te zitten. 'Goed gedaan, schat,' complimenteerde ik haar en ik gaf haar een klopje op haar schouder. Daarna duwde ik de klink van het deurtje naar beneden en duwde er tegenaan. De deur werkte tegen, maar uiteindelijk opende deze zich met een hele hoop gekraak en gekreun. 'Jezus, dat mogen ze wel eens smeren,' mopperde ik. 'Ladies first,' wendde ik me tot Anna.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Ik keek achter me en zag dat Diaval me met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. De bank die voor hem stond lag open, en op de vloer om hem heen lag de inhoud ervan verspreid. Hij kwam naast me staan en bekeek het deurtje dat ik tevoorschijn had weten te krijgen. 'Goed gedaan, schat.' zei hij, en hij klopte op mijn schouder. Ik maakte plaats voor hem, en hij pakte de klink vast. Na even er mee te hebben geworsteld vloog het deurtje krakend open. 'Jezus, dat mogen ze wel eens smeren.' Hij wendde zich tot mij. 'Ladies first.' Ik stopte de losgekomen lok haar weer achter mijn oor en duwde het deurtje verder open zodat ik een blik kon werpen op de inhoud van de ruimte in de muur. Opnieuw viel mijn mond open; een zonnestraal viel zodanig op de ruimte dat ik kon zien dat de muren ervan niet zichtbaar waren door de vele foto's die erop geplakt waren. In het midden lag een doos, die me sterk liet denken aan de Monopoly-verpakking. Ik pakte de doos uit de muur en gaf hem aan Diaval, waarna ik de foto's goed kon bekijken. Sommige leken uit een krant geknipt, andere waren weer gemaakt met een ouderwetse zwart-wit camera. Ik zag familiefoto's, foto's van het huis, foto's van lachende meisjes en foto's van kleine jongetjes die trots op een fietsje zaten. Op de plek waar de doos lag zag ik nu een briefje. 'Je hebt de volgende opdracht gevonden, gefeliciteerd. In de doos zit een spel. Als je het goed speelt krijg je een beloning. Maar als je het fout doet word je uiteraard gestraft. Veel succes.' las ik hardop.

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
Doordat Anna voor me stond, kon ik geen steek zien van wat er zich in de net door haar ontdekte ruimte bevond. Ze stak haar handen erin en haalde er een voorwerp uit dat ze me in de handen duwde. Oh, geweldig, een doos. De doos had wel wat weg van een gezelschapsspel, hoewel er zo'n dikke laag stof op lag dat de originele kleur ervan niet meer te zien was. Ik blies mijn adem uit, waardoor het stof omhoog vloog en in mijn neus en ogen kriebelde. Ik nieste luid en veegde de rest van het stof weg met de mouw van mijn trui. Ik was niet bang om mijn kleren vuil te maken. De doos had een geelachtige kleur en was bedrukt met gitzwarte letters in wat een andere taal leek te zijn. Ik fronste mijn voorhoofd; wat was dit in godsnaam? Plots begon Anna iets te zeggen en ik zag dat ze een briefje in haar handen hield. 'Zijn we niet wat te oud voor zo'n spelletjes?' merkte ik geërgerd op. Ik had geen zin om de belachelijke opdrachten van een of andere onzichtbare persoon om te lossen. Die man moest maar niet denken dat hij met mijn voeten kon spelen.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
'Zijn we niet wat te oud voor zo'n spelletje?' zei Diaval. Ik hoorde iets van ergernis in zijn stem en dat nam ik hem ook niet kwalijk. 'Dat klopt,' mompelde ik instemmend. 'Maar we kunnen er iets mee winnen. Misschien kunnen we een spelletjesavond organiseren met de rest.' Ik gebaarde naar de deur, waarachter duidelijk voetstappen te horen waren van de mensen die genoeg moed hadden verzameld om op te staan. Zo te horen waren dat er niet veel. 'Maar laat dat spelletje maar even zitten, kijk hier eens naar.' Ik stapte opzij zodat Diaval de geheime ruimte ook kon zien. 'Iemand is duidelijk geobsedeerd door dit huis.' Toen merkte ik dat een van de mouwen van Diaval grijs zag van het stof, en er zaten wat pluisjes in zijn haar. Ik kuchte. 'Er zit wat stof in je haar.' Zorgvuldig bekeek ik mijn eigen kleren en handen, en zag dat mijn handen zwart waren. 'Gatverdamme.' mompelde ik zacht en ik veegde mijn handen schoon aan mijn broek.

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
Haar instemming vertelde me genoeg, namelijk dat dit echt te belachelijk voor woorden was, hoewel ik knikte bij haar voorstel. 'Dat is niet eens zo'n slecht idee,' was mijn positieve oordeel, vooral omdat ik voetstappen dichterbij hoorde komen. Eindelijk hadden die angsthazen besloten dat ze maar best konden gaan zoeken als ze ooit nog wilden eten, al waren en ik Anna natuurlijk al veel langer op zoek geweest en hadden wij ook echt iets gevonden - of het nuttig was viel nog tot op zekere hoogte te betwisten. Toen Anna me zei dat ik in de kleine ruimte moest kijken, deed ik dat ook en mijn ogen werden groot bij het zien van de vele foto's die ieder oppervlak van de ruimte in beslag namen. Er waren verschillende personen op te zien, al waren er een jongen en een meisje die vaak terugkwamen. Ze leken enigszins op elkaar en ik vermoedde dat de twee broer en zus waren. Alleen leek het me vreemd dat iemand foto's op een manier en plek als deze zou opbergen. 'Je meent het,' antwoordde ik. Iemand was serieus geobsedeerd door deze plek. Wie weet, misschien zat het jongetje wel achter dit alles. Ik haalde mijn wenkbrauwen op en haalde meteen een hand door mijn gitzwarte haar toen Anna me erop wees dat er wat stof in zat. Ik wist enkele plukken eruit te halen, maar was er niet zeker van of ik al het stof verwijderd had. Mijn blik viel natuurlijk meteen op Anna's eigen uiterlijk en ik grinnikte zachtjes toen ze haar handen afveegde. 'Er zit ook wat op je gezicht en in je haar, mocht je het willen weten,' vertelde ik haar plagerig.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Diavals wenkbrauwen schoten omhoog en hij haalde onmiddellijk zijn hand door zijn haar, waarbij hij wat plukken te pakken kreeg, die hij daarna achteloos op de grond gooide. Geamuseerd keek ik toe hoe hij niet alles eruit kreeg, maar mijn glimlach verdween toen hij me er subtiel op wees dat ook ik er niet meer zo netjes uitzag. Zuchtend veegde ik over mijn gezicht, maar ik kreunde toen ik mijn handen zag; ze waren nog altijd vies, waardoor mijn gezicht nu waarschijnlijk onder ze zwarte vegen zat. 'Dit is hopeloos, ik neem vanavond wel een douche.' Ik had nog geen badkamer gezien in dit huis, maar daar zou ik me later wel druk om maken. Behendig viste ik het laatste stof uit het zwarte haar van Diaval. 'Zo, nu zie je er weer toonbaar uit.' Mijn ogen dwaalden naar zijn brede schouders, maar ik herstelde me snel en schudde wild met mijn hoofd, zodat er stof op mijn schouders en de grond dwarrelde. 'Wat is de schade?' vroeg ik, terwijl ik er niet aan probeerde te denken dat ik nu waarschijnlijk het meest op een zwarte piet leek.

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
Ik keek grijnzend toe hoe ze haar handen over haar gezicht haalde in een poging het vuil van haar wangen te halen, maar hierdoor veegde ze het alleen maar uit en voegde ze er een hoop vuiligheid en zwartheid aan toe. 'Dat lijkt een slim idee, maar dan moet je eerst een degelijke douche zien te vinden,' merkte ik op. We hadden alle deuren op de eerste verdieping open getrokken, maar ik kon me niet herinneren dat we een badkamer hadden gevonden, hoewel deze ook op de benedenverdieping kon zijn. Wie wist, dit huis was één groot mysterie. Plots zaten haar handen in mijn haar en haalden ze er de laatste plukjes stof uit die erin hadden gezeten. Ik haalde een enkele wenkbrauw op bij haar woorden en glimlachte dan. 'Dank je, schat. Heel attent van je,' bedankte ik haar gemeend. Stof dwarrelde om haar heen toen ze haar hoofd schudde, alleen haalde dat niets uit. Het stof greep zich vast in haar korte haren en haar gezicht hing vol. 'Wil je dat echt weten?' was mijn wedervraag en ik bekeek haar gezicht nadenkend. Er lag nergens een echt schone doek waarmee ze haar gezicht schoon kon vegen, dus had ik nog maar één optie over om haar te behoeden voor het gelach van de angsthazen die hier ergens in huis ronddoolden, zoekend naar iets wat wij al gevonden hadden. Ik trok mijn trui uit, waardoor ik enkel nog een zwart shirt met een opdruk van een band aanhad. 'Kom hier,' zei ik en ik greep haar bij haar kin zodat ze haar hoofd niet plots kon bewegen. 'En nu oogjes dicht,' commandeerde ik en ik haalde de stof van mijn trui over haar gezicht, totdat zowat al het vuil verdwenen was en nu op mijn trui zat. De vuiligheid die op haar schouders zat, veegde ik ook af met mijn trui. 'Ziezo, nu mag je weer gezien worden,' zei ik en ik gaf haar een tikje op haar nu schone neus.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
'Wil je dat echt weten?' vroeg Diaval en hij bestudeerde mijn gezicht met een frons. Hij leek een beslissing te hebben genomen, want hij trok plotseling zijn trui uit. In een flits zag ik dat hij een shirt aanhad met daarop een logo van een band die me bekend voorkwam. 'Kom hier,' zei Diaval en ik voelde dat hij mijn kin vastpakte, waardoor het logo aan mijn zicht onttrokken werd. 'En nu oogjes dicht.' Ik glimlachte en kneep mijn ogen onderdanig toe. Ik voelde hoe hij een beetje ruw mijn gezicht schoonmaakte met zijn al vieze trui, waarna hij zich ook over het stof op mijn schouders ontfermde. Ik voelde een tik op mijn neus, en maakte mijn ogen open. 'We zien er beide weer onberispelijk uit.' merkte ik op, nadat ik hem had bedankt. Ik wilde weer verdergaan aan de speurtocht, toen er een koude windvlaag langs mijn onbedekte arm streek. 'Wat-' Achter Diavals rug was plotseling een raam opengevlogen, en door de wind die naar binnen kwam wapperden de gordijnen die voor het raam hingen. Ik keek Diaval vragend aan. Aan een doffe klap te horen was er iets naar beneden gevallen, en ik draaide me om. Achter me op de grond lag een banier, wat eerst aan de muur hing, waar nu een derde geheime ruimte te zien was. Terwijl ik het huis zachtjes vervloekte schopte ik de hoop stof achteloos weg. 'Ik geloof dat het jouw beurt is.'

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
Ik grinnikte om haar opmerking en legde mijn trui over mijn schouder. Ook al was hij vuil, ik zou het kledingstuk nooit zomaar achterlaten in een stoffige ruimte als deze. Daarvoor was hij me te dierbaar. Plots voelde ik een koude windvlaag langs me heen strijken en er ontstond kippenvel op mijn ontblootte armen door de temperatuursverandering. Ik hoorde een klap en mijn ogen zochten daar meteen de oorzaak van. Een banier lag op de grond en bleek van de muur te zijn gevallen. Dit trok echter niet mijn aandacht, maar de deur die hierdoor zichtbaar was wel. Ik rolde even met mijn ogen richting Anna. 'Serieus, hoeveel verborgen ruimtes kan een huis hebben?' Ik zuchtte diep en klopte even op de deur die was verschenen. De deur was van ijzer gemaakt en er zaten overal roestplekken op. Toen ik de deur wilde openmaken, lukte die tot mijn verbazing niet. Het was niet zoals het vorige deurtje, dat moeilijk openging doordat de scharnieren nodig gesmeerd moesten worden. Deze deur zat potdicht; er was werkelijk geen beweging in te krijgen. De deur was zwart, waardoor ik niet kon zien wat er precies op stond. Daarom liet ik mijn vingertoppen over het koele metaal glijdend, zoekend naar een eventuele aanwijzing. Het duurde niet lang voordat ik een inkeping voelde onder de kleine klink. Ik schraapte er met mijn nagel langs en peuterde er enkele stukjes vuil uit, dat zich erin genesteld had. Om het beter te kunnen bekijken ging ik op mijn hurken zitten, want de deur was levensgroot. Ik blies in de inkeping waarvan ik dacht dat het het sleutelgat was en keek om me heen. Ik had geen sleutel gezien, niet voor de voorraadkast en niet voor deze deur, en Anna ook niet. 'Anna,' begon ik, 'ik geloof dat we dat spel toch maar moeten spelen. Deze deur gaat niet open.' Ik draaide me naar haar toe en keek naar haar op vanaf mijn zitpositie.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld