Forum

Naam: Delvin Mallory

Leeftijd (tussen de 17 en de 20): 23

Ras: Mens

Land: Gardenia

Atribuut: Zijn wapens zijn zijn enige attributen, hij heeft geen nood aan andere voorwerpen.

Krachten: Geen

Wapens: Om te compenseren voor het feit dat hij niet zoals alle andere rassen is, draagt hij vele wapens. Hij is niet zo snel of behendig als de katmensen, niet zo slim en elegant als de vele elven, hij kan niet snel zwemmen of onderwater ademhalen en je zult hem ook niet snel magie zien gebruiken. Hij draagt echter een arsenaal aan wapens met zich mee: dolken in zijn laarzen en aan zijn riem, en hij heeft vast nog enkele anderen achter de ellebogen. Wat echter een uitzonderlijk wapen is, is zijn zwaard, al is het vreemd om het slechts een zwaard te noemen. Het zwaard is hem geschonken door een magistraat uit Melody. Het is al een tijd geleden, maar tijdens één van zijn vele opdrachten had hij een nacht vrij genomen om één van de vele steden van Melody te ontdekken. Daar stal een crimineel een oud boek vol magische dranken en vergiften van de oude man. De oude man kon de dief niet bijhouden op zijn leeftijd en riep om hulp. Destijds had Delvin net een herberg verlaten en hoorde hij de roep om hulp. Met een goed gerichte pijl doorboorde hij de achillespees en vloerde hij de dief. De magistraat bedankte hem voor het teruggeven van het boek, het werk van zijn overgrootvader en tevens het enige exemplaar, en beloonde hem met een speciaal zwaard. Het is echter geen gewoon zwaard, maar een speciaal ding. Waar een gewoon zwaard slechts een vast ding is, kan deze in vele wapens veranderen. Van Dao zwaarden tot bijlen en rapieren, het wapen lijkt zijn gedachten te lezen. Hij zou de magistraat graag nogmaals willen bedanken voor zijn gulheid, maar helaas heeft hij de man nooit meer terug kunnen vinden.

Uiterlijk: Delvin weet niet van wie hij zijn uiterlijke kenmerken heeft, maar hij weet wel dat hij zijn lengte, brede bouw en donkere haren van zijn ouders heeft geërfd, van wie anders?
Van zijn verleden bestaande uit het leven op straat en zijn arenagevechten is echter niet veel te merken. Behalve enkele littekens van gevechten ziet hij er niet echt uit als iemand die zo veel mensen aan het einde van zijn zwaard heeft gehad. Hij is echter vroeg opgegroeid en ziet er door de stress van het vechten in arena's en andere legale en illegale vechtgelegenheden ouder uit dan zijn leeftijdsgenoten. De gevechten hebben wel enkele sporen achtergelaten, maar tegenwoordig is hij lang niet zo bezorgd om zijn leven als vroeger. Hij is iets zorgelozer en dit is te zien aan de manier waarop hij zich gedraagt. Hij draagt een bredere glimlach en ook zijn voeten dragen hem met een lichtere tred. 

Innerlijk: De kinderen in het weeshuis groeiden op onder begeleiding van geestelijken. Dit hield echter in dat ze geen educatie of vrijheid hadden. Alles wat ze leerden, draaide om de goden. Na enkele jaren kwam deze kennis zijn strot uit en had hij er genoeg van. Goden bestonden niet, ze hielpen niet, ze deden geen goede daden. Hij geloofde er niet meer in. Alle regels die goed en heilig waren, ze deden hem niets meer, heeft ze vrijwel allemaal gebroken. Hij leerde stelen, moorden, bedriegen en vele andere dingen waar de geestelijken op neerkeken. Toen hij opgroeide tijdens het vechten in de arena's leerde hij deze dingen. Hij leerde zwakheden t exploiteren, zwakheden te creëren. Eerlijkheid bestond niet in gevechten, je won of je stierf, er was geen tussenweg. Hij vecht dus ook niet eerlijk. Wanneer een vijand op de grond ligt, maakt hij er een einde aan. Wanneer hij een zwakte zag, een oude wond of botbreuk, misbruikte hij deze zwakte en richtte hij zijn energie daarop. Wanneer een vijand te veel op zijn zicht vertrouwde, verblindde hij deze met zand of gruis. Eer had hij niet, maar hij had wel een leven. Dit leven had hij gewonnen door goed op te letten en slim te zijn. Hij zocht zwakheden en de beste manieren om deze zwakheden voor zijn doeleinden te gebruiken. Sinds hij vrij is, heeft hij echter niemand meer uit vrije wil gedood, hij deed slechts wat nodig was, iets waar hij goed in is. Als het nodig is om anderen te redden, weet hij de moeilijke keuze te maken. Daarom vertrouwt men hem wanneer ze hem een opdracht geven, hij is bereid te doen wat moet. Dit clasht echter met anderen, want mensen uit zijn omgeving zien dit eerder als een gevaarlijke eigenschap. Alsof hij een einde aan hun leven zou maken als hij er geld voor zou krijgen. Hij doet dit echter niet, een leven is hem meer waard dan geld, dat weet hij nu.

Verleden: Net zoals alle andere wezens die onder zijn ras vallen, beschikt ook hij van nature niet over magische krachten. Hij is ook nooit in de leer geweest bij iemand die wel over deze krachten beschikte, hij had hier nooit het geld of de connecties voor, laat staan de vrijheid. Hij groeide op als wees in een van de weeshuizen die geleid werden door geestelijken, maar veel educatie buiten godsdienst boden ze niet aan. Van buiten leken de geestelijken misschien wel heiligen, maar de weeshuizen waren niet veel beter dan de straten zelf. Je moest goed op je weinige bezittingen passen, voor je het wist had een andere wees het al van je gestolen. Met beide handen moest je je aan je eten vastklampen om te voorkomen dat iemand het onder je neus weggriste. Tussen die geestelijke propaganda en de slechte manier waarop ze de wezen behandelden zag Delvin geen andere uitweg dan het weeshuis te ontvluchten. De buitenwereld kon niet slechter zijn en zou hem misschien nog een kans geven om een roeping of iets dergelijks te vinden. Hij wilde op zoek naar familie, antwoorden, maar met de vage hints die hij over zijn ouders had gekregen, kon hij niet veel vinden. Hij kende geen familie, had geen vrienden of oude buren waar hij van wist. Op straat was hij net zo verloren als in het weeshuis. Uiteindelijk kwam hij zelfs tot de conclusie dat het een domme keuze was geweest, het was echter een keuze die al gemaakt was en niet meer teruggedraaid kon worden. Sindsdien denkt hij wel beter na over de keuzes die hij maakt. Als hij niet zo'n geluk had gehad, dan was hij misschien beter af geweest in het weeshuis, maar toch kwam hij uit op een leven waar hij uiteindelijk redelijk tevreden mee kon zijn, ondanks de minder goede gebeurtenissen die hem zijn overkomen. Hij is uiteindelijk op een goede plek beland.

Op straat leerde hij te stelen van nietsvermoedende marktkoopmannen, kon hij zo een appel uit de mand van een voorbijlopende vrouw halen zonder dat iemand het zou merken. Hij leerde de wegen en regels van de straat, sloot bondgenootschappen en maakte ook enkele vijanden. 

Tijdens een vrij koude winter had hij geen andere keus dan om te overnachten in een verlaten gebouw. Omdat het huis erom bekend stond dat er eigenlijk niemand woonde, kwam er behalve de enkele dief of zwerver niemand. Voor een aantal weken ging het goed, zijn weinige bezittingen lagen goed opgeborgen, hij had een haard en was beschut voor weer en wind. Op een ochtend werd hij echter niet wakker in dit verlaten huis, maar op een veiling. Mensenhandel was in vele gebieden verboden, of werd niet getolereerd, maar toch werd het gedaan. Hij werd gekocht door iemand die vechters zocht voor arenagevechten, hij had geen andere keuze dan te doen wat deze man zei. Hij was een van de snelste vechters, heeft alle gevechten gewonnen, anders had hij nu niet meer geleefd. Met de tijd leerde hij zwakheden van anderen in te schatten en dezen te gebruiken. Hij viel onder de krijgers, maar toch bleef hij vast hangen aan zijn verleden op straat. Daar had hij namelijk dingen geleerd die zijn leven meerdere malen hadden gered. Daarbij was een gevecht nooit eerlijk, in een gevecht om leven en dood kon je niet over eerlijkheid nadenken, je moest doen wat je moest doen om te overleven. Zand strooien in de ogen van je tegenstander, deze onderuit halen, hem in de rug aanvallen als hij niet keek. Hij vond oplettendheid een verantwoordelijkheid, als je iets niet overleefde omdat je niet goed op je omgeving lette, dan was dat je eigen schuld, een domme fout. Eerlijkheid redt je leven niet, slim zijn en zwakheden gebruiken kan dit echter wel.

De man die hem had gekocht op de veiling was een goed man, Delvin kreeg te eten, training, zijn wonden werden verzorgd, hij kreeg zelfs een klein beetje geld met elk gevecht dat hij won. Tegen de verwachtingen in gebruikte hij dit echter niet om dingen voor zichzelf te kopen, hij spaarde het op om zijn vrijheid terug te kopen, want hoewel hij nog geen gevecht verloren had, hij was altijd bang dat de volgende zijn eind zou kunnen zijn. Hij liet zich niet verblinden door trots, veiligheid leek hem de beste keus. Met zijn nieuw gevonden talent voor vechten zou hij zich misschien ergens bij kunnen aansluiten, misschien bij de bewaking van de stad of als een schildknaap voor een edelman of misschien kon hij toch overleven als een zelfstandige huurling. 
Het duurde niet lang voor hij vond waar hij goed in was. Het was een dag waarop hij zich besefte dat vaste uren niet zijn ding waren en dat hij dringend geld nodig had. Hij nam enkele klussen aan, makkelijke opdrachten om snel geld te verdienen. De ene keer moest hij geld ophalen voor schuldeisers, de andere keer moest hij de karavaan van een koopman begeleiden en zien te beschermen. Het geld stroomde binnen en al snel werd hij bekend. Hoewel hij geen huurmoordenaar is en ook nooit zulke klussen zou aannemen, vindt hij het beschermen van iets, of dit nou handel, een persoon of hemzelf is, belangrijk. Hij was bereid om een uitzondering te maken als het om bescherming ging, en men waardeerde hem voor zijn goede werk. Dit is waarschijnlijk waarom hij boven anderen uitstak, omdat hij kan doen wat gedaan moet worden en desnoods over lijken zou gaan als het hem of anderen zou redden. Daarbij kan hij goed met wapens omgaan, waar hij zijn vrije tijd graag aan besteed. Vechten in arenagevechten doet hij niet meer, maar hij oefent wel degelijk met wapens.

Extra: Hoewel hij de arenagevechten nooit vergeet en zelfs alle namen van de mensen wiens leven hij heeft beëindigd uit zijn hoofd weet, laat hij dit zelden doorschemeren. Want net zoals zij, was ook hij gedwongen om dat te doen. Het was zijn leven of dat van hun, vroeg of laat was er iemand aan hun hand gestorven, of zouden zij aan de hand van een ander sterven. Geen van beide had iets te verliezen, Delvin had misschien nog het geluk om nog iets te kunnen winnen aan die gevechten.

Door: Laryanue