Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRORPG // We have no choice, we are just

Account verwijderd

schreef:
"Je had je aan de regels moeten houden, die zijn er niet voor niets! Niemand heeft gezegd dat ze jou dood zouden willen hebben en dat we niet aan je hebben." zeg ik en loop achter haar aan. Ik weet precies de snelste weg hoe we naar het midden plein kunnen komen, waar we vanuit daar een plan zouden kunnen bedenken om dit zo lang mogelijk te overleven. Ze loopt al de verkeerde kant uit, al heeft zij natuurlijk geen idee waar we heen zouden moeten. "Deze kant." mompel ik terwijl ik de tegenovergestelde richting in loop. De muren toren boven ons uit. Ik voel mij meer dan ooit opgesloten in een kooi, het is beangstigend. Binnen no time zal deze plek vol zitten met grievers. "Er is nog nooit iemand geweest die een nacht in de Maze heeft overleeft. Zelfs runners niet." Ik denk even aan een verbanning even terug. Een runner, er was wat mis met hem en wij hadden geen andere keus dan hem te verbannen. Hij was vermoord door een griever. De bloedsporen waren nog dagen na het tafereel te volgen.
Moeizaam loop ik verder en spits mijn oren om elk vreemd geluid op te kunnen vangen. "De enige reden dat ik achter je aan ben gegaan is omdat ik mij verantwoordelijk voel voor de greenie." spuug ik er uit. Het is waar. Ik voel mij verantwoordelijk voor alles wat zij doet. Bij een jongen had ik waarschijnlijk het risico niet eens genomen. Hoewel ze er niet kwetsbaar uit ziet en zich zou kunnen redden, voelt het toch alsof ik haar zou moeten beschermen. Ze zou hier zo verdwalen en niet meer weten waar ze heen zou moeten. Ze zou zo ingesloten kunnen worden. Ik weet precies welke muren er vannacht zullen veranderen, want dat patroon heeft zich na een paar jaar rennen wel in mijn hersens vastgenageld.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik rol met mijn ogen als hij zegt dat ik me aan de regels had moeten houden. En zeker als hij zegt dat niemand me dood zou willen hebben. "Ik heb ook niet gezegd dat iemand me dood wou, alhoewel ik denk dat we toch sowieso allemaal dood gaan en daarbij weet ik dat je denkt dat jullie beter af zijn zonder mij." zucht ik dan, het was gewoon duidelijk. Ik merkte dat hij ook begon te lopen en hoorde dan dat hij zei welke kant op en ik begon dan achter hem aan te lopen, als hij toch de weg kende.
De muren waren griezelig hoog en ze dacht even terug aan de geluiden die ze de avond ervoor had gehoord, het verschuiven van de muren en het roepen van de Grievers zoals zij die noemden. Ik luisterde wel naar wat hij zei over dat nog nooit iemand een nacht in de maze had overleeft. Niet omdat ik het nu plots met hem eens zou zijn maar omdat ik wel moest weten als hij een andere kant op ging ofzo. Hij kende blijkbaar de weg.
Ik rolde ongezien als hij zei dat hij zich verantwoordelijk voor me voelde, jaja, zal wel. Het was duidelijk dat dat nergens voor nodig was en dat het raar was. Ik volgde dan hoe hij liep, ik zag dat zijn been hem wat hinderde maar durfde er niets over te zeggen. Na een tijdje kwamen we voorbij een muur waar aan de andere einde een muur leek open te gaan en er kwam een schorpioen-achtig beest uit, vast een Griever. Ik nam Newt zijn hand vast en trok hem achter een hoek en deed teken dat hij stil moest zijn. Ik mocht dan wel een Greenie zijn volgens hem maar mijn verstand was ik niet kwijt. Ik liet zijn hand los en ik zag het beest voorbij lopen zonder dat het ons zag en ik haalde opgelucht adem en keek hem aan. Nou ja, hij kende de weg.

Account verwijderd

schreef:
Nors blijf ik doorlopen, maar mij gedachten dwalen af naar de Gladers en naar de daad die zij zojuist geflikt heeft. Daardoor zie ik een griever over het hoofd en sleurt zij mij net op tijd aan de kant. Ik pers mijn lippen op elkaar en pers er uiteindelijk een bedankje uit, dat is wel op zijn plaats. Langzaam sluipen we verder, nu ben ik meer op mijn hoeden. Ik wurm mijzelf door de verschillende gangen heen. Bij elke hoek stop ik even om om de hoek te kunnen kijken en te controleren of er geen griever is, hoewel we ze meestal wel kunnen horen door de metaalachtige poten. Hoe gaan we dit de hele nacht volhouden? De jongens die verbannen zijn geweest zullen ook geprobeerd hebben in leven te blijven en zich te verstoppen voor de grievers, maar zij zijn ook om het leven gekomen door deze gruwelijke wezens. Waarom zou het ons dan wel lukken? De moed zakt direct in mijn schoenen en ik wil het bijna al opgeven, maar zodra er weer een griever in zicht komt doe ik toch gespannen een aantal stappen terug. Het was al een groot risico om deze extreem lange gang in te gaan. In deze gang zijn geen zijweggetjes waar je gauw in zou kunnen vluchten, dus het was al een risico dat er een griever aan de andere kant zou verschijnen. Hij heeft ons nog niet in de gaten, maar we zijn al op de helft van de gang. Ik weet niet goed wat we moeten doen. Langzaam draai ik mij om, maar tot mijn grote schrik komt daar óók een griever aangelopen. We zitten in de val. Ze zullen ons gauw ontdekken en dan gaan we er aan. Ik haal diep adem en kijk gespannen naar Sarah. Ik slik, hoewel ik het idee heb dat zelfs slikken een te hard geluid maakt. Langzaam schuifel ik naar de muur en pak de klimop vast. Voorzichtig trek ik er aan, er komt een heleboel geritsel vanaf maar het voelt sterk aan. We hebben geen andere keuze. Ik kijk links en rechts en de grievers komen al dichterbij, hoewel ze ons nog steeds niet in de gaten hebben. "Nu!" fluister ik en grijp de klimop planten stevig vast en trek mijzelf omhoog. Opnieuw komt er een heleboel geluid vanaf. In de verte hoor ik geratel en getik van de metalen bollen die nu over de grond rollen. Ja, ze hebben ons in de gaten gekregen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Hij was er met zijn gedachten niet bij, ik ook niet helemaal maar toch wat meer dan dat. Als hij toch dank je zegt knik ik kort. Ik volg hem dan door de gangen van het maze. Ik vroeg me af waarom hij me zelfs wou helpen dit te overleven. Hoe moest het zijn geweest voor mensen die hier de nacht moesten doorbrengen, die hadden het vast niet overleeft hier, dat wist ik bijna zeker. Ik zie na een tijdje ook een Griever en slik, man dat beest was nog lelijker dan wat dan ook. Ik keek om en zag aan de andere kant er ook 1 en er waren geen zijwegen. Ik volg zijn bewegingen en doe hetzelfde, zachtjes.
Als hij nu zegt snap ik wat hij bedoelt en doe dat dan ook en het gaat best goed en ik merk dan dat de Grievers ons gezien hadden. We klimmen dan snel naar boven en na een tijdje staan we boven op de muur maar de Grievers klimmen achter ons aan. Als hij begint te rennen ren ik achter hem aan zonder om te kijken naar de beesten, nee hoor, liever niet. Na een tijdje moeten we over 2 muren springen en gelukkig springt 1 van de Grievers verkeerd. Maar we hadden nog steeds met 1 Griever te maken.
Ik zag enkele muren verschuiven. "Omlaag." zei ik tegen Newt en we gingen weer naar omlaag waar gelukkig geen Grievers waren. "De muren verschuiven, we kunnen die misschien afschudden." zei ik dan, het moet toch lukken volgens mij.

Account verwijderd

schreef:
Ik begrijp direct waar ze op aast en neem de bewegingen over. We rennen naast elkaar, maar mijn been begint al meer tegen te werken. Ze rent nu een stuk voor mij en de griever komt met een razend tempo achter mij aan. Misschien red ik het wel niet, misschien betekend dit wel gewoon het einde voor mij. Mijn lijf begint nog minder mee te werken, hoewel ik hem tot het uiterste probeer te persen. Mijn hart bonkt nu in mijn keel. De adem van de griever voel ik al in mijn rug. Zijn klauwen kunnen mij bijna vast grijpen. Plots stop ik, duik ik in één en blijf als een bolletje op de grond liggen. Dat is iets wat de griever niet had verwacht. Gauw rol ik naar de muur toe en ik weet dat hier een inham is. Ik werk mijzelf door de planten heen en ga ik de muur liggen. De griever weet nu vast geen raad meer. De muren zijn nu al bijna gesloten, ik zie de andere muur razend snel op mij afkomen, Gelukkig steekt daar niks uit wat precies in deze inham past. Nu moet zij zichzelf nog in leven houden. Maar dan pas besef ik mij pas in wat voor positie ik mijzelf heb gewerkt. Vele muren verschuiven nog wel meer in de nacht, maar dit is een van de stammuren die zich pas morgen nacht weer verschuift. Mijn adem stokt in mijn keel.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Na een tijdje hoor ik de voetstappen van Newt van verder weg komen en slik ik even. Ik kijk om en zie dat de Griever hem bijna inhaalt. Nee dat was niet mijn bedoeling. Ik zie wat hij doet en het lijkt me slim maar dan gaat hij naar de verkeerde muur. Shit. Snel loop ik terug en trek hem mee onder de struiken vandaan zodat hij achter de verschuivende muur is en ik kijk naar hem.
"Ga." Zei ik en keek naar de Griever die mij nu in het visier kreeg. Ik slik even en stap achteruit. De Griever stapt hierdoor naar me toe en ik kreeg een idee. "Ga Newt, ik kom nog." Ik slik even en ik sta stil, de Griever komt naar me toe en als de muren bijna tegen me aan komen stap ik achteruit en dan begin ik te lopen naar Newt toe en de muur sluit met de Griever ertussen. Ik weet het ook wel, het leek op een eerste klas zelfmoord poging maar dat was ten minste een Griever minder. "Waar moeten we heen?" Vroeg ik met trillende stem aan Newt en keek hem even aan. Na een tijdje beginnen we te lopen maar merk ik zijn been op en laat hem op me steunen. Dat hij boos was tot daar aan toe, en dat ik dood wou ook, maar hij moest daar niet onder leiden.
Zo gingen we de hele nacht door en verschuilden voor een deel Grievers tot het bijna ochtend was en we nog niet ontdekt waren en verder liepen tot we na een tijdje de open ingang weer zagen in de verte. "Nog even volhouden Newt." Zei ik en ondersteunde hem verder want hij had vast erge pijn aan zijn been.

Account verwijderd

schreef:
Mijn been doet nog meer pijn dan ooit tevoren. Dat alles te danken aan haar. Het is een wonder dat we dit hebben overleeft en ik kan het dan ook bijna niet geloven dat we door de muren de Glade op lopen. Ik frons mijn wenkbrauwen en voel een bepaalde soort woeden in mij opkomen. Hoewel ze mij nu ondersteunt en geholpen heeft dat ik niet een hele dag lang in opgesloten zat en opnieuw zou moeten overleven in de Maze, had dit allemaal nooit hoeven gebeuren als zij nooit de grens was overschreden. Alby en een paar andere Gladers hebben ons gezien en rennen direct op ons af. Alby neemt de steun over en ik hink naast hem. "Sluit der op." sis ik terwijl ik over mijn schouder heen kijk. Hij kijkt mij even verbaasd aan, maar knikt dan uiteindelijk. "Ze heeft de regels overtreden en daar valt niets tegen te beginnen. Ik ben achter haar aan gegaan omdat ik de Maze uit mijn hoofd ken en mij verantwoordelijk voelde. Als je wil dat ik nog een verklaring afleg ik een palaver doe ik dat." Alby zucht even. "Een palaver voor beide wil ik sowieso houden. Jullie hebben de regels overschreden en dat zal niet met dank afgenomen worden." zegt hij. Minho komt zich er ook mee bemoeien. "Newt is een runner geweest en weet de weg. Hij heeft hen vast er doorheen weten te loodsen. Zonder hem was ze allang al dood geweest. Ze is nieuw maar wist de regel. Newt heeft alleen maar geholpen de nacht te overleven." "En we hebben een griever vermoord." zeg ik. Dan valt het stil.

Alby klapt in zijn handen en roept alle keepers bijeen. "Er komt een palaver. Een voor Newt en een voor de newbie." roept hij om. Met alle keepers strompel ik naar de homestead, nog steeds op Alby leunend. Ik wil op mijn normale plaats gaan zitten, maar Alby schud zijn hoofd. "Jij bent ook in traject, je zal niet mogen beoordelen over deze zaak." zegt Alby.
Hij opent het palaver en wijst naar het meisje. "Gisteravond toen de muren zich sloten ben jij de Maze in gerent. Dit is een overtreding. Ten eerste ben je geen runner en heb je sowieso het recht niet om de Maze in te gaan. Daar heb jij niets te zoeken en zal jij dan ook nooit in mogen treden zonder toestemming van de keeper van de runners of mij. Ten tweede hebben wij bepaalde regels tussen wanneer en wanneer de runners zich in de Maze mogen begeven. Ook deze tijden heb jij overtreden. Verklaar." zegt hij en gaat er helemaal voor zitten.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Katherine:

Na een tijdje zijn we uit de Maze en ik slik even als ik al meteen wordt opgesloten, ik had het best verwacht, ik had dan ook nooit gedacht dat Newt me zou volgen en al helemaal had ik niet verwacht om er ooit levend uit te komen! Maar eerlijk was ik best opgelucht daarover. Niet over het feit dat ik hier nu zit maar wel over het feit dat op de een of andere manier ik Newt er veilig uit heb gekregen. Ik was kwaad op hem en hij was kwaad op mij maar hij moest niet sterven door mijn fouten!
Na een tijdje halen ze me weer uit het hutje en brengen ze me naar waar het 'palaver' zou doorgaan wat dat ook wezen mocht. Ze zouden me veroordelen, en wat ze met Newt zouden doen wist ik niet. Ik luisterde naar Alby om wat hij zegt. "Nou, ik deed het alleszins niet voor mijn eigen plezier als dat is wat je denkt. Ik dacht dat ik misschien wat te weten kwam over mezelf als ik daarin was, en daarbij ik heb hem geholpen de Griever is dood." zei ik dan en zuchtte even. Konden ze nu echt de hele tijd zo door gaan dan?
Ik keek even naar mijn voeten en ik zag de jongen, Gally, naar me kijken alsof hij nu eindelijk eens had wat hij wou, iemand die ze konden straffen. Ik keek hem boos aan. Dat hij het maar uit zijn gedachten haalde. Nu was Newt ten minste nog levend!
"En wie heeft de Griever gedood?" vroeg Gally dan en keek me grijnzend aan omdat hij dacht dat hij me zo nog steeds kon laten gestrafd worden. Ik hoopte maar dat op dat vlak Newt eerlijk was. Het was een domme daad van me geweest en ik had even goed dood kunnen zijn maar juist daardoor kwamen we er wel levend uit.

Account verwijderd

schreef:
Uiteindelijk begonnen de jongens door elkaar heen te praten en riep Alby dat iedereen zijn mond moest houden. "Laat jullie mening stuk voor stuk horen." zegt hij. De meeste waren voor een straf, een enkeling was voor wat klusjes doen en klaar. Maar het was besloten. Een zware straf zou er komen, nu was de vraag nog wat voor straf. Sommige eiste een verbanning, maar zelfs mij ging dat toch wel echt te ver. Daarnaast zei Alby dat ze het nu al eens had overleefd en het misschien weer zou overleven. "We moeten iemand niet de Maze insturen omdat diegene de Maze in is gegaan en er weer uit is gekomen. Dat is geen toepasselijke straf." zei hij. Uiteindelijk kwamen ze bij de slammer. "Oké een opsluiting van hoelang?" vroeg Alby. De meeste wilden tien dagen, maar Alby schudden zijn hoofd. "We maken er drie dagen van. Newbie, je zal drie dagen lang opgesloten worden in de slammer om na te denken over je daden. Wanneer je hierna niet redelijk bent geworden over je daden zal er een zwaardere straf op komen te staan. Bij overtreding van nog één regel zal er een executie plaatsvinden." Hij klapt in zijn handen en daarmee is haar palaver af. Nu ben ik.

Het is toch vreemd om aan de andere kant te zitten, de plek waar al die Gladers op hebben zitten zweten in de angst wat hun terechtstelling zal worden. Toch maak ik mij niet druk en ben ik er erg koel onder. De meeste zijn mijn vrienden en hoewel dat niet de afspraak is en hier juist degene zitten die het minst snel aan vriendjespolitiek doen, verwacht ik van hen toch wat coulanter voor mij te zijn, hoewel drie dagen in de slammer nou ook weer niet zo erg zijn. Ja het is wel vreselijk. Je hebt er niets te doen en je wordt depressief in dat hok, maar het kan erger.
"De reden dat ik de Maze in ben gegaan is omdat ik, als second in command, de verantwoording heb gekregen over het meisje. Ik zou verantwoordelijk worden gesteld wanneer haar iets zou overkomen. Daarom, als reden haar te kunnen beschermen, ben ik de Maze in gegaan. In de Maze heb ik mijn best gedaan om haar te beschermen door haar door de Maze de loodsten aangezien ik alle kennis tot mijn beschikking heb over de Maze, omdat ik zelf een runner ben geweest." zeg ik. Gally trekt zijn wenkbrauwen op en kijkt nogal verachtelijk, maar ik trek mij niets van hem aan. Ook nu wordt er gestemd en er zijn er een aantal voor een opsluiting in de slammer, een iets groter deel voor een taakstraf en de meeste voor een waarschuwing. Voor mij ziet dat er goed uit, maar Alby weifelt nogal. En ik weet waarom. Hij wil mij niet laten weglopen met deze kul. Zij krijgt drie dagen en ik heb eigenlijk dezelfde misdaad ondergaan terwijl ik hier al veel langer zit en de regels nog beter ken. Zuchtend keert hij zich naar mij. "Anderhalve dag." mompelt hij. "Wat?" vraag ik dan. "Anderhalve dag in de slammer is jouw straf." Met een klap in zijn handen is ook mijn palaver gesloten. Hardnekkig door de handen van Gally word ik naar een van de slammers vervoerd.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik luisterde maar half naar wat ze zeiden, ik ging sowieso gestraft worden maar dat maakte me niet uit. Als ze zeiden dat ik er 3 dagen in moest zuchtte ik even en liet me maar weg brengen waarna ze me op sloten en ik hen niet eens aan keek. Ik ging gewoon ergens zitten en trok mijn knieën wat op. Eigenlijk vroeg ze zich af wat ze zouden doen met Newt die eigenlijk ook de regels had overtreden. Ze zuchtte eventjes tot ze een tijdje later hoorde hoe er nog een paar stemmen kwamen en er iemand anders in de andere slammer gezet werd.
Het was Newt. Ze kon hem horen en ze zuchtte eventjes en wachtte tot de rest weg was en dan zuchtte ze weer even. "Weet je, je had daar niet moeten zitten als je me niet achterna was gekomen." zucht ze dan en sluit haar ogen even. "Ik had heus in mijn eentje dood kunnen gaan hoor." mompelde ze dan en legde zich neer, ze was dan ook veel te moe om haar ogen nog open te houden.
"Why on earth zou je je zelfs verantwoordelijk moeten voelen voor me, ik bedoel, iemand die blijkbaar de regel overtreed." zucht ze dan en deed haar ogen niet weer open. Maar ergens was ze hem toch dankbaar omdat ze nu de weg wist. "Gaat het beter met je been? Wat is er zelfs gebeurd?" vroeg ze dan zachtjes zonder haar ogen te openen, ze was er best nieuwsgierig naar naar wat gebeurd kon zijn.

Account verwijderd

schreef:
Ik bijt op mijn lip en zeg een hele lange tijd niets. Uiteindelijk denk ik zelfs dat ze in slaap is gevallen, hoewel ik het niet zeker zou kunnen zeggen. Ik zou het niet erg vinden, dan zou ze niet horen hoe ik hier langzaam gek word. Ooit heb ik hier eens in gezeten. Ik weet niet eens meer waarom, niet omdat ik de regels had gebroken in ieder geval. Het had een andere reden. Ik werd zo panisch en ze wilden mij zelfs verbannen omdat ze dachten dat ik gek was geworden. Gelukkig zag Alby het licht nog in mij. Ik schraap mijn keel.
"Sommige kunnen zich hier wel vermaken. Zolang zij zich aan hun taken houden denken zij niet aan wat hun leven had kunnen zijn. Ik heb dat nooit gekund. Ik heb altijd geprobeerd een uitweg te vinden en dan wel zo snel mogelijk. Ik was ook een runner, al heel snel had ik mij in die positie gewrongen. Na een paar dagen werd ik al gek op de Glade. Ik kon er niet meer tegen om daar gevangen te zitten en wilde mij echt nuttig maken. Maar al snel ontdekte ik dat er een patroon in zat en er geen uitweg is." ik pauzeer even. Het zachte maanlicht schijnt naar binnen waardoor het kleine hok zwak verlicht wordt.
"Ik begon te denken over hoe het leven had kunnen zijn. Mijn fantasie gaat over het algemeen vele malen, maar dan ook echt vele malen verder dan de rest van de Gladers. Ik ben een dromer, iemand die meer wil en iemand die wil wat hij verdient. Ik weet niet wat ik heb gedaan om hier te komen, maar ik ben mijzelf hier flink tegen gekomen en zo erg kan ik niet zijn. Ik werd al depressiever en begon mijzelf te pijnigen." Ik denk na over de periode en de tranen springen in mijn ogen. Het is vreselijk om hier hardop over te spreken. Dit heb ik eigenlijk nog nooit verteld. Iedereen weet hier van, in ieder geval iedereen die toen op de Glade was, maar spreken deed niemand er over.
"Uiteindelijk zag ik geen andere uitweg en sprong ik van een muur. Daarbij raakte ik gewond en heb ik de limp aan overgehouden." zeg ik terwijl er een traan over mijn wang glijd. Ik ben allang al blij dat niemand mij nu kan zien.
De laatste tijd begin ik mij weer slechter te voelen. De drang om mijzelf iets aan te doen wordt al groter, maar er letten onderhand veel mensen op mij. Teveel ogen zijn op mij gericht.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Na een tijdje hoorde ik zijn stem pas, in die tijd had ik mijn ogen dicht gedaan en probeerde er gewoon niet meer aan te denken. Maar dat lukte niet, ik wist juist niets over mezelf buiten mijn naam, dat was wat me gek maakte, niet dat ik hier zat, waar ik zat maakte me niet uit, wel wat ik miste. Als ik dan zijn stem hoor luister ik naar wat hij te zeggen had over dat hij een runner was en dat hij een uitweg had gezocht, ik hoorde aan zijn stem dat hij er zelfs niet meer in geloofde. "Misschien had je niet mogen opgeven. Er is vast wel iets dat je over het hoofd gezien had." zucht ik dan zacht, daar geloofde ik in.
En op de een of andere manier wist ik het zelfs zeker. Ik opende mijn ogen voor even en merkte het zachte maanlicht. Ik luisterde verder naar zijn verhaal maar ik snapte hem wel, het was normaal, hij was iemand die een oplossing zocht, en ergens herkende ik dat zelfs. Misschien was ik ook zo? Hij sprak over zichzelf te pijnigen, had hij het dan zo erg gehad? Ik slik even. "Ik wist niet dat je het zo erg had gehad, je moet me dit niet vertellen weet je..." zei ik dan zacht en sloot mijn ogen even. Ergens had ik best respect voor hem, hij was er ten minste wel uitgekomen uit die moeilijke periode. Als hij sprak over dat hij van de muur was gesprongen schrok ik even.
"Je sprong van de muur? Er zijn effectievere manieren hoor, zolang niemand je achtervolgd. Waarom vertel je me dit?" vroeg ik dan zacht en luisterde naar hem, ergens wou ik hem troosten maar dat ging niet. "Niet dat je er niet over kan praten met me maar waarom?" vroeg ik dan zacht. Ik zou het wel willen weten, hij kon het ook even goed niet gezegd hebben tegen me.

Account verwijderd

schreef:
"De angst om hier te sterven werd mij te groot. Vele van mijn vrienden heb ik zien sterven in een oorlog tegen elkaar. Er is in het bos een enorm kerkhof, een kerkhof van zij die aan mijn zijde hebben gestaan, waarmee ik heb gelachen en waarmee ik veel heb meegemaakt. Sinds die tijd heb ik mij nooit meer aan iemand durven binden in de angst opnieuw zoveel vrienden te verliezen. Het was een chaos en sinds die tijd kwam ik in een depressie terecht. Ik zag geen andere uitweg meer dan zelfmoord te plegen. Ik zie geen andere uitweg mee." Opper ik uiteindelijk.
Verder zeg ik even niks en ga gewoon op het houten bankje liggen en sluit mijn ogen. Op de Glade hoor ik nog wat jongens en al zou ik mijn hoofd tussen de houten pijlers drukken zou ik vast een kampvuur kunnen zien, maar ik neem de moeite niet. De slammers zijn niet eens zo sterk en als je er echt even moeite voor doet zou je er uit kunnen breken, maar waarom zou ik?

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik luister verder aandachtig naar zijn verhaal en snap hem ergens wel denk ik. En ergens voel ik me schuldig, ookal weet ik niet waarom ik dat zou moeten. "Ik vind het erg voor je, echt waar, ik begrijp het wel." zei ik zacht. Een beeld stroomde voor mijn ogen, als een droom maar dat was het niet. Ik zat naar een schermpje te kijken naar wat er gebeurde en ik zag een aantal jongens met elkaar vechten en er sneuvelden er een deel en ik zag Newt er ook tussen, meteen verdween het beeld met een paar woorden die in mijn gedachten bleven rond dwalen.
"Wicked is good." fluisterde ik in de hoop dat niemand me gehoord had. Waar kwam dat vandaan? Wie was Wicked? Wie was ik? Zelfs dat wist ik even niet meer, ja ik was Katherine, maar Katherine wie? "Sorry." zuchtte ik even, waarom wist ik niet maar ergens voelde ik me schuldig om alles wat gebeurd was terwijl ik hier niet eens was op dat moment, waar ik op dat moment ook had mogen zijn. "Maar je mag jezelf niet verliezen in het verleden, misschien gebeurt zoiets niet meer en verlies je die mensen om wie je geeft niet meer." zei ik dan zacht en opende mijn ogen even en keek even naar het maanlicht.

Account verwijderd

schreef:
De woorden die zij had gefluisterd herken ik uit duizenden. Ik reageer er niet op, maar het verstijfd mijn lichaam. De woorden zijn duizend maal door mijn hoofd gekropen en heb ik soms op een blaadje gezet. Wicked is good. Dat waren een van de eerste woorden die ik hardop zei, in niemand nabijheid in ieder geval. Mijn lichaam suddert.
Ik zeg dat ze misschien wel gelijk heeft, maar besluit verder dat dit gesprek ten einde is. Door deze woorden begrijp ik niet aan wiens zijde zij daadwerkelijk staat. Ik heb niemand anders hier ooit over horen praten en naar mijn idee is er ook niemand geweest die dit zou zeggen. Alleen ik en nu plotseling zij. Wicked is good. Wicked is good. Ik blijf het maar herhalen in mijn hoofd tot ik langzaam in slaap val.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld