Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Why are we so different?

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Als Leyla verteld dat we weg moeten, kijk ik op van het boek. Ze pakt een rugzak en stopt er eten in. Als ze het boek uit mijn handen trekt en zegt dat ik kleding moet pakken, loop ik snel naar de doos waar de kleding van onze maat in zit. Ik haal er een aantal bruikbare dingen uit en stop ze in de rugzak. Daarna trekt Alys me mee naar boven. Ik krijg de schrik van mijn leven als er ineens een man in de deuropening staat. Ik luister naar wat Alys me verteld om te doen. Ik pak de rugzak van haar aan en zodra ze 'NU!' roept, ren ik naar buiten. Ik wil naar links rennen, maar daar staan nog meer mannen. Ik draai me snel om en ren zo snel als ik kan naar rechts. Ik kijk achter me en zie dat Alys achter me aan rent. Ik hoor harde voetstappen achter ons. Ik ren nog harder en klem de rugzak in mijn armen, ik heb nog geen tijd gehad om hem op mijn rug te dragen. Ik kijk nog een keer achter me en zie dat Alys steeds dichter bij komt. De mannen die bij het huis stonden rennen achter ons aan. Ik maak een onverwachte bocht naar links en ren door de bomen heen. Ik zie dat de grond voor me aardig stijl naar beneden loopt. Het lukt niet om op tijd de remmen, dus ik moet naar beneden rennen. Alleen ren ik zo hard naar beneden dat ik voorover val. Ik rol verder naar beneden. Ik kijk even omhoog en zie dat Alys ook naar beneden komt rollen. Ik kijk om me heen op zoek naar een verstop plek. Ik zie een aantal bosjes bij elkaar staan. Het is niet de beste plek, maar er is niks anders. Ik sta op en pak de rugzak die naast me ligt. Daarna trek Alys achter me aan. We gaan plat op onze buik in de bosjes liggen. De voetstappen klinken steeds harder. Het enige wat we nu kunnen doen, is hopen dat ze ons niet zien.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Gelukkig reageert Leyla meteen en rent weg. Ik deel nog een paar klappen uit en spring dan van zijn rug af. Ik wil net keihard weg rennen als ik een harde klap tegen mijn rug krijg. Ik kreun even van de pijn, en ren dan ondanks de pijn zo snel als ik kan achter haar aan. Ik merk dat de mannen ons bijna inhalen en probeer nog harder te rennen. Vlak voor me zie ik Leyla een beetje afremmen. "Snel!" roep ik naar haar, waarna ik haar achterna ren. Waar ik geen rekening mee had gehouden, is dat ze probeerde af te remmen voor een steil stuk. Ik schrik en struikel over een uitstekende wortel van een boom. Ik rol met volle vaart naar beneden. Dan lig ik duizelig op de grond. Met alle kracht die ik nog over heb, duw ik mezelf omhoog. Ik wordt door Leyla meegetrokken de bosjes in. En daar liggen we dan, zwijgend, in de hoop dat ze ons niet vinden. Ik houd mijn adem in als ik de voetstappen dichterbij hoor komen. Ik sta nog helemaal te trillen van de adrenaline. Als ik goed luister, kan ik de mannen horen praten: "Waar zijn ze? Ik heb geen idee baas... Hoe kon dit nou gebeuren? Het waren verdomme twee tieners! Twee meiden nog wel! Jullie twee, ga naar ze opzoek! En waag het niet eerder terug te komen voordat je ze gevonden hebt!" Dan hoor ik weer voetstappen, en de stemmen worden steeds zachter. Opgelucht kijk ik naar Leyla. "Het is ons gelukt!" fluister ik grijnzend.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Als de stemmen en voetstappen zachter worden, haal ik opgelucht adem en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ik kruip uit de bosjes, maar voordat ik er helemaal uit kom, kijk ik nog even goed of de mannen echt weg zijn. 'Ze zijn weg,' zeg ik tegen Alys terwijl ik uit de bosjes kruip. Ik doe de rugzak op mijn rug en we lopen verder het bos in.
Als het gaat schemeren hebben we nog steeds geen schuilplaats gevonden. We zullen dus buiten moeten slapen. 'We moeten rusten, we gaan waarschijnlijk geen schuilplaats meer vinden voordat het donker is,' zeg ik. We gaan in de buurt van een aantal bosjes zitten in de hoop dat die ons beschermen en we ons daar onder kunnen verstoppen als dat nodig is. Ik haal een blik eten uit mijn tas en samen eten we het op. Het is erg koud. Gelukkig heb ik voor ons allebei een hoodie in de tas gedaan. Ik pak de hoodies en geef er ook één aan Alys. Daarna proberen we te slapen. Ik lig nog lang wakker. Ik durf mijn ogen niet te sluiten. Wat als die mannen ons vinden? Wat voor beesten zouden hier rondlopen? Uiteindelijk worden mijn oogleden te zwaar om open te houden en val ik toch in slaap.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik zie een glimlach op haar gezicht, en ik begin zelf ook te lachen. Als ik Leyla hoor zeggen dat de mannen weg zijn, kruipen we samen de bosjes uit en lopen door het bos. Ondertussen kijk ik goed om ons heen. Er zijn twee mannen op pad gestuurd om ons te vinden. Dan moeten we dus op onze hoede zijn.. Ik kijk even naar de grond, en loop rustig verder. Als de zon onder begint te gaan, beginnen we de hoop op een goede schuilplaats te verliezen. "Ja, we moeten alle rust pakken die we kunnen krijgen" antwoord ik op Leyla's vraag. Ik zie dat ze naar de bosjes loopt, en ga achter haar aan. Uitgeput zak ik door mijn knieën, en ga in een goede houding zitten. Ik glimlach klein als Leyla een blik eten pakt. Ik heb zo'n honger.. Ik heb dan ook gevochten met een man die zo'n twee koppen groter dan mij was. Ik schiet even in de lach bij die gedachte: die man wist echt niet wat hem overkwam. Leyla heeft volgensmij net zo'n honger als ik, aangezien het blik al binnen een paar minuten op is. Ik pak de hoodie van haar aan, en trek hem gauw aan. Ik sta bijna te trillen van de kou. Ik ga naast haar liggen, en leg mijn handen achter mijn hoofd. Ik staar naar de sterrenhemel. Ik weet niet hoe, maar op de een of andere manier voel ik me veilig nu. Zo samen met Leyla, ook al moeten we vluchten. Ik kijk even opzij, en zie dat ze al in slaap is gevallen. Zelf kan ik niet slapen, mijn hoofd is veel te vol. Bovendien, je weet maar nooit of die twee mannen ons al op het spoor zijn. Na een tijdje verzonken in mijn gedachten te zijn, val ik uiteindelijk toch in slaap.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Ik word wakker als ik zachte stemmen en voetstappen hoor. Het begint al licht te worden. Ik kijk in de richting waar het geluid vandaan komt en ik verstijf. Er lopen 2 mannen. Snel maak ik Alys wakker. Als ze wat wil zeggen leg ik een vinger op mijn mond als gebaar dat ze stil moet zijn. Ze kijkt me vragend aan en ik wijs richting de mannen. Ze komen dichterbij. Snel gooi ik de tas in de bosjes en daarna kruipen Alys en ik er ook onder. Ze komen steeds dichterbij en ik kan ze horen praten. 'Het voelt niet goed om achter die meisjes aan te zitten, ik wil niet dat ze eindigen zoals ons, ze hebben niks mis gedaan,' Hoor ik iemand zeggen. 'Je hebt gelijk, maar als we zonder die meiden terug komen, krijgen we problemen.' De stem klinkt anders, dus dat zal de andere man wel zijn geweest. Dit zijn dus de mannen die naar ons op zoek zijn. Bij die gedachte maak ik me nog kleiner, in de hoop dat dan de kans minder groot is dat ze ons zien. Ik kijk even naar Alys. Aan haar blik zie ik dat ze net zo bang is om gezien te worden als ik. Wat bedoelen ze met 'ik wil niet dat ze zo eindigen als ons'? Wat gaat er met ons gebeuren als we worden gepakt? Elke dag komen er meer vragen bij. Ik wil weten waar we voor vluchten en wat er met ons gebeurt als we worden gepakt. Ik wil meer weten over de shadowhunters en andere mensen met bijzondere genen. Ik wil gewoon antwoorden, want ik word gek van alle vragen. Ik schrik op uit mijn gedachten als Alys me aanstoot. De jongens zijn voorbij de bosjes gelopen. Gelukkig.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik ben in een diepe slaap, wanneer ik wakker wordt gemaakt door Leyla. "Hmm?" Mompel ik, waarna ik in mijn ogen wrijf en probeer ze open te krijgen. Dan legt ze haar hand op mijn mond, en ik kijk haar met een vragende blik aan. Ik hoor twee mannen praten, en dan snap ik waarom ik stil moet zijn. Ik kruip achter haar aan in de bosjes, en houd weer mijn adem in. Als ze ons nou maar niet gehoord hebben... Ik maak me zo klein als ik kan, en luister naar hun gesprek. Zijn zij dan ook shadowhunters? vraag ik me verbaasd af. Maar waarom jagen ze dan op mensen die net als hun zijn? Nu snap ik er al helemaal niets meer van. Ik zucht opgelucht als ik ze weer weg hoor lopen, en stoot Leyla aan, die duidelijk diep in gedachten is. "Hoezo willen ze niet dat we zo eindigen als hen?" fluister ik zacht, misschien meer naar mezelf gericht als naar Leyla. Ik ga iets met mijn hoofd omhoog, en kijk nét over de bosjes heen. Ze zijn gelukkig weg. "Heb jij een idee welke kant ze op zijn gegaan?" vraag ik zachtjes, waarna ik haar weer aankijk. We willen ze natuurlijk niet tegenkomen en gepakt worden. Ik pak de rugtas uit de bosjes, en zoek naar het waterflesje. Mijn keel is echt droog geworden van al dat lopen gister. Ik drink een paar slokken water, en houd het flesje voor Leyla. "Wil jij ook wat?"

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
'Ik denk dat ze naar rechts zijn gelopen, maar dat weet ik niet zeker,' beantwoord ik op Alys' vraag. Als Alys het waterflesje aan mij geeft, drink ik ook een paar slokken. Het liefst zou ik het hele flesje in één keer leeg drinken, maar we moeten water voor later bewaren. 'We moeten op zoek naar schoon water,' zeg ik tegen Alys. En dus gaan we weer op pad. Ik kijk de hele tijd om me heen om er zeker van te zijn dat we niet worden achtervolgd. Bij ieder geluid dat ik hoor ben ik bang dat het de mannen zijn. We lopen steeds verder en verder het bos in. We hebben geen idee waar we naartoe lopen. We hopen alleen op een schuilplaats en water. Eten hebben we voorlopig nog genoeg. Ik ben blij dat de wond op mijn been snel geneest, want daardoor gaat het lopen een stuk makkelijker en hou ik het langer vol. Even later hoor ik stromend water, dat betekend dat er een beekje in de buurt is. 'Hoor jij dat ook?' Vraag ik met een glimlach aan Alys. Het is natuurlijk nog wel even afwachten of het water drinkbaar is.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik glimlach klein wanneer Leyla het waterflesje van me aanpakt. We moeten weer aansterken, voor als we het weer tegen die mannen op moeten nemen. Als ze voorstelt om op zoek te gaan naar schoon water, knik ik naar haar. Ze heeft wel gelijk, één flesje water is niet genoeg voor ons beide om lang te kunnen overleven. Wanneer Leyla wat gedronken heeft, pak ik het flesje weer van haar aan, en stop het terug in de rugtas. De rugtas gooi ik over mijn schouders en doe hem op mijn rug. Dat kost minder kracht om hem zo de hele dag mee te slepen. In een snel tempo lopen we door het bos heen. Ik strompel nog steeds een beetje, aangezien mijn enkel nog niet helemaal genezen is. Maar ik kan al beter lopen als gisteren, en elke vooruitgang is in elk geval iets. Beide kijken we goed om ons heen, om zeker te zijn dat ze niet in de buurt zijn. Ik zie dat Leyla een bange blik in haar ogen heeft, en tik haar even aan. "Je hoeft niet bang te zijn, ze komen ons nooit op het spoor" zeg ik zachtjes, om haar even gerust te stellen. Als je bang bent, ga je domme dingen doen. En juist die dingen kunnen ervoor zorgen dat we gepakt worden. Ik lach even naar haar, en kijk dan weer rond. Ik hoor een zacht geluid van stromend water, en begin te grijnzen. "Ja, ik hoor het ook." Nou nog maar hopen dat het schoon water is.. Ik begin voorzichtig in de richting van het geluid te lopen, en als ik achter de bosjes kijk, zie ik een klein beekje verschijnen. Uitgeput plof ik neer op de grond, en doe mijn witte vans uit. Die zijn ondertussen al helemaal vies geworden door al het puin en zand. En het rollen van een steil stuk bos heeft daarbij ook niet echt geholpen. Ik loop dan met mijn blote voeten het water in. Genietend van het water kijk ik naar de omgeving. Ik heb er eigenlijk nog niet eens bij stil gestaan dat het echt mooi is hier. Maarja, we hadden andere dingen aan ons hoofd.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Zodra we bij het beekje zijn trek ik mijn All Stars uit. Langzaam loop ik het water in. Het voelt heel fijn om het koude water langs mijn uitgeputte voeten te laten stromen. Ik blijf even staan en kijk om me heen. Het valt me nu pas op dat het gebied waar we zijn prachtig is. De bomen en planten staan vol in bloei, waardoor alles mooi groen is. Vogels fluiten en de wind waait zachtjes door mijn haar. Voor even vergeet ik alle zorgen van de afgelopen dagen. Ik kan me ontspannen en ik voel me gelukkig. Maar dat duurt niet lang. Achter me hoor ik voetstappen. Eerst dacht ik dat het Alys was, maar die staat een paar meter verderop in het water. Mijn hart klopt in mijn keel en mijn hele lichaam trilt van spanning. Langzaam draai ik me om en ik sta oog in oog met een jongen. Heel even blijf ik verstijfd staan. Op het moment dat ik heel hard weg wil rennen, pakt de jongen mijn armen beet. 'Laat me los!' Schreeuw ik en ik geef hem een harde trap. Ik zie aan zijn gezicht dat het pijn doet, maar hij laat me niet los. Ik geef hem nog een trap, maar hij houd me nog steeds vast. Nadat ik hem nog een aantal keer heb getrapt geef ik het op. Ik kijk achter me en zie dat de andere jongen Alys ook te pakken heeft. Dit meen je niet. We zijn gevangen.

Blake ~ 18 jaar

Ik zie een beweging in mijn ooghoek. Als ik in de richting kijk, zie ik dat er 2 mensen in een beekje staan. Ik kijk iets beter en zie dat het de twee meiden zijn die we al twee dagen aan het zoeken zijn. Ik stoot degene waarmee ik deze opdracht moet uitvoeren aan en wijs richting de meiden. Ik verschijnt een grijs op zijn gezicht. 'We pakken er allebei één,' zeg ik. Langzaam sluipen we dichterbij, totdat ik vlak achter het meisje staat. Ze heeft niks door. Dan verstijft ze en draait ze zich om. Ik kijk in de ogen van het meisje en wil zeggen dat ze weg moet rennen. Het voelt niet goed om ze mee te nemen naar de plek waar ik al 2 jaar bang voor ben. Ik schrik op uit mijn gedachten als ik merk dat ze weg wil rennen. Snel pak ik haar armen beed. Ze mag niet nog een keer ontsnappen. Dan krijgen we hele grote problemen. Ik begint te schreeuwen en te schoppen. Ze schopt best hard en ik moet toegeven dat het best veel pijn doet, maar ik laat haar niet los.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik pak het flesje uit de rugtas, en vul het met het water uit het beekje. Het ziet er schoon uit, dus het zal vast wel drinkbaar zijn. Ik laat wat water door mijn handen stromen, en gooi het water zachtjes in mijn gezicht. Dit had ik net even nodig, even nergens aan denken. Alleen aan het nu, geen zorgen over dat we in gevaar zijn. Mijn gedachten stoppen even, en ik voel me langzaam rustig worden. Ik lik even over mijn lippen die droog aanvoelen, en haal een hand door mijn haar. Ik kijk even om naar Leyla, die zo te zien ook aan het genieten is op dit moment. Dan zie ik een jongen haar richting op lopen. Ik wil haar net waarschuwen, als ik een hand op mijn mond voel. Van schrik begin ik te gillen. Mijn armen worden vastgepakt. Ik kan helemaal niets.. In paniek begin ik met mijn voeten zo hard mogelijk te trappen, in de poging om te kunnen ontsnappen. Ik hoor een pijnlijke kreun, en de grip op mijn handen verslapt, waardoor ik een kans heb om weg te rennen. Zo snel als ik kan ren ik weg, dieper het bos in. Ik kan Leyla niet achterlaten... Ik kan dat haar niet aandoen. Er moet toch iets zijn wat ik kan doen om haar te redden? Ik kijk bang achterom, en zie dat de jongen vlak achter me zit. Ik moet sneller gaan rennen, maar ik kan het niet. Er schieten met elke stap ergere steken door mijn enkel. Mijn voet blijft ergens in steken, en ik val met een harde klap op de grond. Pijn schiet door mijn hoofd.. Alle geluiden om me heen klinken ver weg, en mijn zicht wordt steeds waziger. Alles draait voor mijn ogen, en dan vallen mijn ogen dicht.

Ik: Mason Black {17}

Mason:
Zuchtend kijk ik rond het bos. We zijn nu al twee dagen aan het zoeken. En nog hebben we die twee meiden niet gevonden! Zo ver weg kunnen ze nou toch ook weer niet zijn gevlucht? Ik kijk gefrustreerd naar Blake die me aanstoot, en zie dat hij ergens naar wijst. Ik kijk naar die riching, en zie achter de struiken de twee meiden staan die we moesten zoeken. Ik knik even naar hem, en sluip langzaam in de richting van het andere meisje. Ik wil haar niets aandoen.. Maar ik kan niet anders. Ik probeer het medelijden opzij te zetten: als zij het niet is, dan ben ik het die gepakt wordt. Wanneer ik achter haar sta, grijp ik haar armen en doe mijn hand op haar mond. Ze probeert te schreeuwen, maar door mijn hand wordt het geluid geblokkeerd. Ze stribbelt flink tegen, en ik kan haar ondanks al mijn kracht moeilijk in toom houden. Het meisje trapt met haar voet keihard op mijn knie, en even kreun ik zachtjes van de pijn. Maar als ik naar een paar seconden weer bijkom, rent het meisje weg. Dit had ik niet verwacht.. Ik ren haar achterna, en merk dat ze na een tijdje steeds meer moeite heeft om voor me te blijven. Ik begin sneller te rennen, en wil haar net weer vastpakken als ze ergens over struikelt. Het meisje ligt dan op de grond, beweegloos. Voor een paar seconden staar ik naar haar. Ze is hard gevallen, en heeft met haar hoofd een steen geraakt. Dan zak ik rustig door mijn knieën heen, en neem haar in mijn armen. Ik zucht even opgelucht: ik hoor haar nog ademen. Dan zullen haar verwondingen niet erg ernstig zijn. Ik neem haar in mijn armen, en loop weer terug naar Blake.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Als ik zie dat Alys langs rent, verschijnt er een kleine glimlach om mijn gezicht. Het is haar gelukt om los te komen. Is er dan toch nog hoop om te ontsnappen? Ik begin weer te schoppen in de hoop zijn greep om mijn armen te verslappen, zodat ik achter Alys aan kan rennen. Alys rent uit het zicht. De andere jongen rent achter haar aan. Ik trap nog harder, maar de jongen houd me stevig vast. In stop met trappen als de jongen terug komt lopen met Alys in zijn armen. Ze heeft een wond op haar hoofd. 'Wat heb je met haar gedaan?!' Schreeuw ik boos naar de jongen. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik wil weg en nooit meer terug komen, maar daar is het nu te laat voor. De jongen duwt me vooruit waardoor ik wel moet lopen. Ik heb geen idee waar we naartoe gaan. Ik hoop dat we nog een kans hebben om te ontsnappen, maar als Alys niet bijkomt zal ontsnappen niet lukken. Ik wil haar niet achterlaten, dus zal ik maar gewoon mee moeten werken.

Blake:

Ik kijk even raar op als ik het andere meisje voorbij zie rennen. Mason rent er achteraan en daarna zijn ze uit het zicht verdwenen. Ik hoop dat Blake haar te pakken krijgt, want ik heb geen zin in problemen. Ondertussen begint het andere meisje weer flink tegen te stribbelen. Het kost me moeite om haar vast te houden en net op het moment dat ik denk dat ik haar niet meer vast kan houden stopt ze. Het lijkt wel alsof ze is geschrokken van iets. Ik kijk in dezelfde richting als haar. Daar loopt Mason met het andere meisje in zijn handen. Heeft ze een wond of haar hoofd? Ook dat nog. 'We moeten terug,' zeg ik tegen Mason. Daarna beginnen we te lopen. Het meisje werkt mee, wat ik niet had verwacht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
Ik voel dat ik wordt opgepakt, maar reageren kan ik niet. Ik wil hier weg, zo hard weg rennen dat ze me niet weer kunnen vinden. Ik wil om me heen trappen, om te kunnen ontsnappen uit zijn armen. Ik wil om me heen slaan, en hem dwingen om me weer neer te zetten en ons te laten gaan. Ik wil keihard schreeuwen, zodat de pijn wat draaglijker wordt. Maar mijn lichaam werkt niet mee.. Ik zit opgesloten in mijn eigen lichaam, en kan geen kant op. Ik doe een poging om mijn oogleden omhoog te krijgen, maar het kost te veel kracht. Ver weg hoor ik stemmen, maar ik kan niets terug zeggen. Ik ben helemaal machteloos...

Mason:
Met het meisje in mijn armen loop ik terug. Ik voel me schuldig dat ze gewond is geraakt door mij. Maar als ze nou gewoon had meegewerkt, dan was dit alles niet gebeurd. Ik kijk nog een keer naar haar hoofd, de wond bloed flink. Zodra we bij het huis zijn, zal ze hechtingen nodig hebben. Ik richt mijn blik dan weer voor me, en in de verte verschijnt het beekje. Ik zie dat het andere meisje ook flink tegen stribbelt, en ik grijns klein. Ze zijn allebei dus pittig en zullen zich niet snel overgeven. Dan stopt het meisje ineens, en haar ogen worden groot. Ik hoor haar naar me schreeuwen. "Ik heb niets met haar gedaan" mompel ik naar het meisje, waarna ik rustig langs ze heen loop. Blake loopt samen met haar achter me aan. En daar lopen we dan, zwijgend, opzoek naar een houten huis midden in het bos. Minuten gaan voorbij. Het meisje zegt niets, maar ik kan aan haar blik zien dat ze erg bezorgd is om haar vriendin. "Rustig maar, ze is niet ernstig gewond" zeg ik zachtjes, om haar gerust te stellen. "Ze is gewoon flauw gevallen door de klap op haar hoofd, dat is alles."

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Als de andere jongen zegt dat hij niks met haar heeft gedaan kijk ik hem boos aan. Ik wil tegen hem zeggen dat het wel zijn schuld is. Als hij niet achter haar aan was gerend hoefde ze niet te vluchten. Maar mijn gevoel zegt dat het beter is om mijn mond te houden. Als hij zegt dat alles goed komt kijk ik hem even aan en daarna kijk ik weer voor me.
Ik kijk naar de polsen van de jongen. Hij heeft ook een tattoo met een pijl en boog. Daaronder staat in kleine letters zijn naam, maar ik kan alleen zijn voornaam lezen: Blake. Hij is dus ook een shadowhunter. Zwijgend lopen we verder. Als ik na een tijdje weer voor me kijk zie ik in de verte een houten huis. Hij lijkt een beetje op het houten huisje waar Alys en ik hebben geslapen, maar dan ziet hij er wat nieuwer en stabieler uit.

Blake:
Gelukkig werkt het meisje mee, want ik heb echt geen zin om een tegen stribbelend iemand met me mee te slepen. Ergens heb ik medelijden met haar, ondanks dat ik problemen krijg als we dit niet doen. Ik weet nog hoe ik me voelde toen dit bij mij gebeurde. Ik was bang en ik had geen idee wat er aan de hand was. Het meisje is ook bang, maar op een andere manier dan ik dat was. Ze haalt ergens de moed vandaan om toch door te gaan. Toen ik op haar plek stond had ik het gevoel dat ik elk moment huilend op de grond kon zakken. Maar zij heeft dat niet. Ze loopt gewoon door alsof er niks aan de hand is.
Als we bij het huis aankomen hou ik het meisje met 1 hand vast terwijl ik met de andere hand de deur open maak.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alys:
De stemmen worden steeds duidelijker, maar reageren kan ik nog steeds niet. Nogmaals doe ik een poging om mijn ogen open te krijgen, dit keer met meer geluk. Langzaam bewegen mijn oogleden zich omhoog. Ik zie een wazig figuur boven me. Als ik een paar keer met mijn ogen knipper, wordt het beeld wat scherper. H-het is.. de jongen. De jongen waar ik zo wanhopig van probeerde te ontsnappen. Mijn ogen worden groot, en ik probeer te roepen dat hij me los moet laten. Maar er komt geen woord uit mijn mond. Ik lig daar maar, beweegloos in zijn armen. Ik kan niets, behalve toekijken. Toekijken hoe ik mee wordt genomen.

Mason:
In een rustig tempo lopen we door het bos heen. Ergens verbaas ik me erover dat het meisje die Blake vast heeft, zich niet verzet. Het lijkt me dat je er alles aan zou doen om te ontsnappen, als je wordt ontvoerd. Het liefst zou ik zeggen dat we ze vrij moeten laten. Dat dit niet goed voelt. Maar ik kan het niet.. Mijn blik valt weer op het meisje in mijn armen. Ze is echt mooi.. Ze opent langzaam haar ogen, en ik kan zien dat ze moeite doet om ze open te houden. Dan worden haar ogen groot. Ik heb me nog nooit zo erg gevoeld. Ik zag gewoon de bange blik in haar ogen. Maar ze ligt stil, zwijgend, en verzet zich niet. Als ik het huisje zie, stop ik even met lopen. Blake loopt naar de deur toe, en opent hem. Achter hen loop ik naar binnen, en leg het meisje snel op de tafel. Zoekend kijk ik de kamer rond, naar iets om onder haar hoofd te leggen. Ergens in de hoek van de kamer zie ik een kussen liggen. Snel loop ik erheen, en neem het in mijn handen. Ik leg het voorzichtig onder haar hoofd, en pak het EHBO kistje. Kalm begin ik de wond op haar hoofd te hechten.

JustLikeThat
YouTube-ster

JustLikeThat schreef:
Leyla:
Ik bekijk het huisje. Het is groter en mooier dat het hutje waar Alys en ik in hebben geslapen. Achterin staan 6 bedden. In het midden staat een langwerpige tafel met stoelen. Er is ook een klein keukentje. Als Blake de deur achter zich heeft dicht getrokken laat hij mijn arm los. Daarna doet hij de deur op slot. De andere jongen legt Alys op de tafel, waarna hij een EHBO kistje pakt en de wond op haar hoofd hecht. Alys heeft haar ogen open, maar praten of bewegen doet ze niet. Ik ga op een van de bedden zitten. Ik ben moe en mijn voeten doen pijn van het lopen. Blake pakt een blik tomatensoep uit een van de kasten en gooit het in een pan die hij op het gas zet. Ik heb honger, maar voordat het eten klaar is voel ik hoe mijn oogleden te zwaar worden om open te houden en val dan ik in slaap.

Blake:
Zodra we binnen zijn laat ik haar arm los, waarna ik de deur op slot doe. Ze zullen ontsnappen zodra ze de kans krijgen, dus moeten we die kans zo klein mogelijk maken. Het meisje gaat op een van de bedden zitten. Ze ziet er vermoeid uit. Ik loop naar het keukentje en pak een blik tomatensoep uit de kast. Ik neem aan dat we allemaal honger hebben. Ik gooi het blik tomatensoep in een pan en zet het gas aan. Als de soep even later klaar is, wil ik aan het meisje vragen of ze ook soep wilt, maar als ik me omdraai zie ik dat ze in slaap is gevallen. Dit is de eerste keer dat ik haar goed kan bekijken. Ze is best knap en ze is schattig als ze slaapt. Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht. Dan richt ik mijn blik op Mason. Hij is klaar met hechten van de wond. 'Wil je ook soep?' Vraag ik aan hem.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld