Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O/ The Assassins

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Even lach ik om haar woorden, maar schud dan even mijn hoofd, 'I don't think so... When you, or they for that matter, find the real killer, you're still in some shit yourself.' Natuurlijk was haar achtergrondverhaal niets nieuws meer voor me, het was tenslotte overal op het nieuws. Maar ergens wist ik dat zei de moorden niet had gepleegd. Je moest wel heel erg psycho zijn, mocht je je eigen familie willen vermoorden en dan ook nog eens het hart hebben.
Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Alina de fles drank inmiddels al open heeft gekregen en wat zei ik het Russisch. Even lachte ik om het beeld, maar hield me al snel weer in. Zodra ze mij de fles aanbood schudde ik mijn hoofd. 'No thanks.' Nee, alcohol was nou niet bepaald iets waar ik echt dol op was, dat was ik nooit eigenlijk, Alina leek er daarin tegen niets tegen te hebben.
Over het feit dat we een kamer moesten delen leek ze echter niet zo gelukkig, wat te begrijpen was, het was zeker ook mijn eerste keuze niet, maar ze kon moeilijk zelf een kamer boeken, aangezien je je hoogstwaarschijnlijk moest identificeren, en zodra ze haar naam zouden zien zat ze in de problemen. 'I know it isn't fun an all, but we're not taking any risks.' Mompel ik. Mijn naam gebruiken zou in elk geval een stuk veiliger zijn, zeker omdat ik niet gezocht word. Hell, de meeste mensen weten niet eens wie ik ben.
Gelukkig zie ik wat verderop een bord dat wijst naar een motel, tenminste, het staat er nogal groot op. De volgende afslag links, waar ik ook maar heen stuurde. Tja, we moesten toch ergens verblijven. Zelf had ik liever een hotel, maar uit ervaring wist ik dat dat ons veel meer zou kosten, en we hadden geen miljoenen te spenderen tijdens deze trip.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Uh-uh, whatever. It ain't my future plan to live like a fugitive," mompelde ze rollend met haar ogen. "And also, I'm not planning on becomin' a prisoner at Tarasov. So they won't find me any time soon." De dop draaide ze op de fles nadat ze zijn afwijzende reactie had gezien. Zijzelf zag niet in waarom mensen er nee tegen zouden zeggen; het was een prima aanbod. Voor haar onmogelijk te weigeren. Ach, dan moest hij het ook zelf maar weten. Meer voor haar.
"At least I hope so."
Met een zucht greep ze het dossier van de grond. Tot haar grote opluchting waren de foto's er niet uitgevallen, hetzelfde met de documenten die het bevatte. Alina wilde ze op dit moment ontwijken, of in elk geval uit haar beeld hebben, nu ze haar gedachten eindelijk een beetje van haar herinneringen heeft kunnen verzetten. Ook had de jongeman naast haar er werkelijk niets mee te maken. Ze wilde geen getuigen of zogenoemd 'advies' wat haar zou moeten helpen. Alina kon het tot nu toe prima zelf af. Wilde ze hulp, dan zou ze het tevens ergens anders zoeken dan Giuliano; gekroond tot haar partner in crime voor een onbekende tijd.
Zodra ze doorkreeg dat ze bijna bij een of ander motel aan waren gekomen propte ze het snel in haar rugzak, onzorgvuldig over waar het terecht kwam. Zolang Alina het niet ergens achter hoefde te laten was ze er tevreden mee. Het was een handschrift wat zij moest kunnen lezen, onbedoeld voor buitenstaanders, zo ook Giuliano. Hij kon zich er het beste buitenhouden voor ze hem met zich meetrok de afgrond in.
"Yeah, yeah, gotta stay under the radar. I know. In case you haven't noticed; it's what I've been doin' for over a year now. I can handle a couple of weeks in the middle of nowhere, Comrade."
Het voertuig kwam al snel tot stilstand voor het motel, waar ze gelijk koppig uitstapte zonder hem te waarschuwen. Haar nieuwsgierigheid was moeilijk te onderdrukken uit haar positie. Hoewel er weinig was om nieuwsgierig naar te zijn wanneer ze een blik wierp op het gebouw. Krakkemikkig, oud en behoorlijk smerig was hoe het er voor Alina uitzag. Ze had geen uitgebreide luxe verwacht natuurlijk, maar dat hij deze uit moest kiezen?

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Alright, if you say so.' Mompel ik. 'Well, I'm not planning on ever dying, but dead's an inevitability, isn't it? There are always things you can't escape. But sure, they'll probably never find you.' Het klonk voor mij gewoon zo onlogisch. Ze kon de politie niet haar leven lang blijven vermijden. Ze werd overal gezocht, het hele land was bekend met haar gezicht en naam. Maar ze moest het zelf maar weten, als zij dacht altijd veilig te zijn van de politie, dan mocht ze dat wat mij betreft denken.
Mijn vader vertelde me ooit hetzelfde toen hij hoorde dat ik bij de maffia zat, daarna heb ik hem er nooit meer over gehoord. Sterker nog, ik heb amper nog contact met mijn vader. Eerst gaf hij mijn oom de schuld van dit alles, maar al snel was het natuurlijk allemaal mijn schuld en trapte hij me het huis uit. ik was vijftien, te jong om zelf een huis te kunnen kopen of ook maar te mogen kopen. Red gaf me onderdak, een thuis tot ik zelf iets kon kopen. Zodra ik achttien was had ik een eigen appartement en kon ik er weg. Helaas stond ik er wel door bij Red in het krijt, dus ik ben voorts nog niet bij de maffia weg, helaas.
'Sure... Whatever.' Ze zal het allemaal zelf wel prima weten en daarbij was het mijn probleem niet als ze opgepakt zou worden. Zodra ze uitstapte rolde ik even met mijn ogen en haalde de sleutel uit de auto, voordat ik ook zelf uitstapte. 'Just wait outside.' Zonder haar echt aan te kijken loop ik naar de receptie, wat eigenlijk slechts een oude vrouw achter een bureau was in een muf ruikende kamer. Ik had nog maar één voet binnen gezet en de vrouw keek al geïrriteerd op van haar computer scherm. 'Room for one? Name and passport please.' Haar schorre stem paste vrijwel perfect bij de rest van haar uiterlijk, lichtbruin haar met duidelijk grijze uitgroei, onmenselijk veel rimpels en een klein rond brilletje. Typisch eigenlijk. 'Two...' Mompelde ik en ik haalde mijn paspoort uit de binnenzak van mijn jas. Met een zwakke glimlach overhandigde ik hem aan de vrouw, die me slechts een geïrriteerde blik gunde. 'Alright mister... Pe... Whatever. Room for two, here's the key.' Mijn glimlach was zo goed als verdwenen terwijl ik de sleutel en mijn paspoort van de vrouw aanpakte. Al gauw stond ik weer buiten, met mijn ogen even gericht op het nummer van de kamer, dat op de sleutel stond. '24.' Mompelde ik tegen Alina, zodra ik weer bij haar stond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze begon zich af te vragen waar zijn diepzinnige gepraat vandaan kwam. Net nog dacht ze dat hij er nog mee door kon, ze had tenslotte een ergere partner kunnen hebben. Echter wist ze wel dat als Giuliano zo door bleef gaan ze het misschien een keer moest overwegen om het terug te nemen. Alina kon er niet tegen wanneer mensen zo tegen haar deden; het was alsof ze onmogelijk voor zichzelf kon zorgen. Ze was onafhankelijk en had geen interesse in een 'vriend' die haar vertelde wat er wel en niet waar was. Hij kon makkelijk praten, hij stond niet op de lijst van meest gezochte - en mede gevaarlijke - criminelen in de VS. Voor zover Alina erover na kon denken had haar leven het dieptepunt bereikt. De vraag was hoelang het zou duren voor ze eruit zou komen, als ze er überhaupt bovenop zou komen. In de toekomst kijken kon ze helaas niet.
Zuchtend zette ze haar capuchon op om zich zo veel mogelijk onherkenbaar te maken voor buitenstaanders. Haar lippen op elkaar geperst, hoewel ze haar blik langs elk detail van het motel liet glijden. Bewakingscamera's, vele bewakingscamera's. Waarschijnlijk was haar gezicht allang waargenomen sinds ze de parkeerplaats op hadden gereden. Verder was het naar inzien geen populair motel, wat haar ergens geruststelde. De kans om hier gevonden te worden door de politie was kleiner dan andere plaatsen. Noch stond haar een hele klus te wachten, zodra ze de kamersleutel hadden.
Wat tevens weinig tijd in beslag nam blijkbaar. Na enkele minuten wachten zag ze hem al aanlopen met de sleutel in zijn hand. Kamer 24, zoals hij haar vertelde, had ze inmiddels gespot. Aan het einde van de linkerzijde van het gebouw om precies te zijn. Vanwege zijn reacties reageerde ze er niet op, en zette haar stappen voort naar de hotelkamer. Ze was de warmte beu die er buiten heerste en kon niet wachten tot ze er binnen zou zijn, enkel en alleen al door de verkoeling die ze verwachtte te vinden.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Even rolde ik met mijn ogen, puur uit irritatie. Wat had ze opeens? Wilde ze simpelweg de waarheid niet horen? Ze kon de politie verdomme niet altijd blijven vermijden, dat is onmogelijk. Vroeg of laat zullen ze haar vinden en als ze de echte dader bij die tijd nog niet gevonden heeft, dan zit ze zelf in aardig wat problemen. Toch hield ik mijn mond er verder maar over, omdat ik geen ruzie wilde maken of ook maar een discussie wilde starten. We zaten waarschijnlijk nog een hele tijd met elkaar opgescheept, dus beter deden we gewoon een beetje normaal tegen elkaar.
Zonder een woord te spreken liep ik achter haar aan, met de sleutel in mijn hand geklemd. Zodra ik voor de kamerdeur sta open ik hem en loop wat geïrriteerd naar binnen. Toch probeer ik het niet te laten merken, omdat een slecht humeur de situatie niet beter gaat maken. Mijn ogen gingen de kamer en zagen slechts een tweepersoonsbed, met aan elke kant een nachtkastje. Een bank, met daarvoor een kleine tafel, een tv aan de muur en een deur die waarschijnlijk leidde naar de badkamer. Super... Dat word op de bank slapen dus. 'You can have the bed.' Mompel ik, waarna ik zelf plaatsneem op de bank en mijn ogen even op de grond richt, denkend aan de hele situatie. Dan schiet me weer iets te binnen. Waar gaan we die vrouw eigenlijk vinden? De tatoeage op haar gezicht zal haar dan waarschijnlijk wel op doen vallen, maar in welke stad ze zich bevond was nog altijd een raadsel, één waar ik maar al te graag het antwoord op wilde hebben. Waarschijnlijk zou het nog een hele zoektocht worden...

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Bij het openen van de deur liep ze achter hem aan naar binnen. Ze merkte aan hem dat hij geërgerd raakte, waar ze geen probleem van maakte. Misschien begreep hij dan eindelijk hoe het in elkaar stak. Tenminste, dat hoopte ze ergens van binnen. Alina gaf niets om meningen van anderen, ze konden ze allemaal gestolen worden. Maar het was voor haar onduidelijk geweest hoe de jongen dacht over de situatie. Haar drang om de controle over alles te hebben nam de overhand, zoals ze al had verwacht. Zou hij denken dat hij werkelijk een kamer met een moordenares moest delen?
"If you want the bed, it's all yours," mompelde ze hem toe. Ze probeerde zich een beetje vrolijker over te laten komen, althans, het was de bedoeling geweest. Hoe het was overgekomen was de vraag. Als toestemming knikte ze naar hem. Ze meende haar woorden oprecht.
"I honestly don't care where I have to sleep."
Haar humeur keerde terug naar een kalmte in haar ogen, een stalen gezicht. Haar rugzak gooide ze op het bed, die ze openritste en alles eruit begon te halen. De tijd drong om alles in orde te maken. Uit ervaring wist Alina dat de beelden van de bewakingscamera's slechts een aantal dagen - hoogstens een paar maand - bewaard werden voor ze gewist zouden worden. Een groot voordeel, maar nog lang niet waar ze naar streefde. Ze moesten allemaal één voor één verwijderd worden, en wel zo snel mogelijk.
Haastig opende ze haar laptop, het dossier van Red naast zich neergelegd voor het geval dat ze vanavond ookal zonder slaap door zou moeten komen. Alina had genoeg werk om te verrichten voor middernacht. Ze nam, ondanks dat ze niet zeker wist of ze er zou slapen of het de bank zou worden voor deze avond, snel plaats. De rest van haar spullen stalde ze rondom haar heen uit. Haar ogen checkten elk apart onderdeel van het systeem wat ze herhaaldelijk gebruikte zodra ze onverwacht ergens heen moest. Bewakingsbeelden verwijderen, stoorzender inzetten en haar sporen uitwissen. Wellicht zelf nog wat camera's plaatsen om de boel in de gaten te houden. Het was moeilijk om in te denken wat ze beiden konden verwachten, zeker op een onbekende plaats als deze.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'No, you can have it.' Mompelde ik, nog lichtelijk geïrriteerd door haar humeur van net. Toch luister ik al niet meer naar haar en dwaal ik, zoals wel vaker, weg in mijn gedachten.

Een nieuwe ochtend, wat ook weer hetzelfde liedje betekende. Het begon zo onderhand meer op een routine te lijken. Steeds hetzelfde, altijd opnieuw. Ik sta op, maak me klaar om aan het werk te gaan, ga naar mijn werk en kom na een lange dag weer thuis. Toch is het niet iets wat je vaak hoort van een kind van zestien, maar ja, school zit er voor mij niet meer in nadat ik geschorst werd. Na ruim een halfuur sta ik aangekleed en wel in de hal, wat haastig mijn jas aan te doen. Achter me hoor ik de woonkamerdeur openen en vervolgens de stem van mijn vader, waardoor ik me naar hem omdraai. 'Valentino... I know that Graziano is encouraging you to join his gang, but please... You don't want to get involved in this kind of business.' Zei hij zuchtend, waarop ik mijn hoofd schudde als antwoord. 'You're a little too late to tell me that.' Mompelde ik nog, waarna ik de deur uitliep, de rustige straten van Urbino in. Het was geen grote, drukke stad... Eerder een kleim dorpje hier in Italië, maar toch de perfecte plek voor de maffia om zich te verschuilen. Elke stap die ik zette bracht me dichter bij de loods, die meer op het industrieterrein stond. Het was van de buitenkant zeker geen plek waarvan je verdachtte dat er mensen in zouden zitten, maar niets was minder waar. Langzaam naderde ik het gebouw en liep al snel binnen, waar wat mensen opkeken, maar me al snel begroetten met een vriendelijke 'Buongiorno Vale.' Even antwoord ik, maar loop dan al snel verder naar Graziano's kantoor. Zodra ik de deur open hoor ik hem al mompelen. 'Valentino... Sit down, kid.' Zonder te antwoorden neem ik plaats op één van de stoelen die voor zijn bureau staan. 'My brother told me the news... You're all moving to America?' Hoor ik hem zeggen, waardoor ik wat geschrokken opkijk. 'Wait, what?' Mijn stem klonk geschrokken en duidelijk niet blij met het nieuws. 'Hasn't he told you yet? That father of yours sure is a real asshole.' Mompelt hij, 'Not to worry, Vale, I've already got you a new gang you can join... Red's a nice guy, but he still owe's me money, so he better treats you good. If that's not the case, tell me and I'll have him killed, alright?' Alles wat hij zegt gaat me wat snel, zeker sinds ik nog steeds met mijn gedachten bij het verhuizen zit. Toch knik ik maar, meer als een gewoonte. 'Now, Giuliano, I don't have the legal rights to let you stay with us in Italy, but as soon as you turn eighteen, you can come back, alright?'

Al snel schrik ik wakker uit mijn gedachten, als ik mijn mobiel af hoor gaan. Wat haastig haal ik hem uit mijn broekzak en kijk nog gauw wie me belt. 'Graziano.' Mompel ik, voordat ik opneem. 'Buonasera, zio.' Zonder ook maar om te kijken naar Alina, loop ik wat heen en weer door de kamer. Het heeft zelden iets goeds te betekenen als mijn oom belt, dus erg blij ben ik er niet om. 'Sì, egli ci ha dato un comando.' Mijn stem klonk minder vrolijk dan normaal, maar dat was te begrijpen, althans, voor mij. 'No, questo va bene. Abbiamo bisogno del vostro aiuto non necessario.'
Het totale telefoongesprek duurt een kleine tien minuten, maar zodra ik ophang zucht ik een keer diep. 'My uncle.' Zeg ik nog, voordat ik me weer op de kleine bank laat vallen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geconcentreerd liep ze alle stappen na die ze al keer op keer had gedaan. De bewakingsbeelden waren allesbehalve moeilijk om te verwijderen, zoals ze verwacht had. Het waren de dingen eromheen wat het Alina hinderde om het binnen enkele minuten klaar te hebben. Voor een of ander motel was het behoorlijk goed beveiligd geweest. Wachtwoord na wachtwoord om binnen te kunnen komen, enkel en alleen om wat domme beelden te laten verdwijnen waarop ze beide te zien waren. Eerlijk gezegd boeide het haar weinig of Giuliano op was genomen, hoewel ze geen keuze had om hem ook van de radar af te halen. Ze waren tenslotte samen binnengekomen, en well.. op al het materiaal stonden ze met zijn tweeën als een 'koppel'. Alina verafschuwde het om zich zo voor te moeten doen. Ze kende hem nu wat? Een paar uur? Hoe dan ook te vroeg om hem nu al op die manier te moeten zien.
Bij zijn opmerking haalde ze haar schouders op uit toestemming. Dan moest hij het ook zelf maar weten; zij had de moeite genomen om hem de keuze te geven. Vermoeid was ze toch, waar ze moest slapen was voor haar geen zorg. Zelfs al zou ze buiten moeten slapen had ze er geen problemen mee gehad. Maar sinds hij het nodig vond om haar het bed te geven, hoorde hij haar er niet over. Ze moest toegeven dat het toch wel wat lekkerder zou slapen dan waar ze de afgelopen dagen doorgebracht had.
Het geluidje van een mobiel verstoorde haar concentratie, waaruit ze gefronst opkeek om te kunnen kijken wat er aan de hand was. Veel interessants bleek het niet te zijn. Slechts een telefoontje naar Giuliano, die nu gelijk vloeiend en snel in het Italiaans sprak. IJsberend door de kamer, terwijl hij allerlei dingen sprak die onmogelijk te verstaan waren voor haar. Het duurde dan ook niet lang voor ze zich opnieuw richtte tot haar eigen bezigheid, in de poging om zijn gepraat uit te sluiten en zich opnieuw te kunnen focussen. Alle papieren en foto's uit het dossier gehaald en verspreid rondom haar heen om geen enkel detail over het hoofd te zien. De stoorzender had ze inmiddels al ingeschakeld, de bewakingscamera's plaatsen zou ze later wel doen. Eerst wilde ze weten wat ze over het hoofd had kunnen zien.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zonder Alina een woord te vertellen sloot ik mijn ogen even, niet geïnteresseerd in wat ze dan ook aan het doen was. Het was immers zijn zaak toch niet. Het dossier waarover ze niet wilde praten lag bij haar, dus waarschijnlijk ging het mij allemaal niets aan.

Flashback
'Detention, Valentino!' Snauwt de lerares kwaad tegen me, 'I don't think so, you bitch!' Zeg ik kwaad terug tegen haar, waarna ze voor me komt staan. Ik sta zelf op van mijn stoel en kijk haar strak aan, 'What did you call me? That's it, Petrucci, you're in some big trouble now, you little brat!' Dan trek ik het niet meer en haal ik mijn hand naar haar uit, die niet veel later met een flinke klap tegen haar wang aankomt. De klas om me heen valt stil en ik kijk haar woedend aan. De betraande ogen van de lerares kruisen de mijne, die vuur lijken de spuwen van woede. 'Expelled... Get out of my sight!' Schreeuwt ze woedend, en zonder een woord terug te zeggen pak ik mijn rugzak en loop ik het lokaal uit. De deur gooi ik met een luide klap achter me dicht.
Nog geen minuut later loop ik het schoolgebouw uit, onderweg naar één van de weinige personen die bij het horen van dit verhaal mijn kant zou kiezen. Graziano. Zonder te aarzelen liep ik richting de afgezonderde loods, aan de rand van de stad, net buiten het industrieterrein. Voor ik naar binnen liep klopte ik een keer op de deur. Zodra ik voet in het gebouw zette en wat mensen hun hoofden naar me toedraaiden voelde ik me wat ongemakkelijker. Ik kwam hier vaker, dat zeker, maar absoluut niet dagelijks. Zonder een woord te zeggen tegen de anderen hier liep ik door naar het kantoor van mijn oom. Meteen liep ik naar binnen, en ik zag het opschrikken van zijn krant. 'Valentino? Shouldn't you be at school, kid?' Was het eerste wat hij vroeg, en hij gebaarde naar één van de stoelen voor zijn bureau. Na hem het hele verhaal te hebben verteld en Graziano was uitgelachen, kijk ik even naar de man, 'About what you asked me a couple of weeks ago, Graziano, I'm willing to join now.' Hij stopt abrupt met zijn gegrinnik en een ietwat verontrustende grijns verscheen op de man zijn gezicht. 'Great, sign here.' Hij haalt een vel papier uit één van de lades van zijn bureau en ik zet mijn handtekening erop met de pen die hij me erbij overhandigd. 'Welcome to the illegal world of the maffia, Valentino, my boy.'

Opnieuw schrok ik op uit mijn gedachtes en opende vlug mijn ogen. Toen hield ik het niet echt meer. 'Whatcha doin'?' Vroeg ik toen wat nieuwsgierig aan Alina.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Giuliano's nieuwsgierigheid kwam wederom naar boven. Ze kon zich er mateloos aan irriteren dat hij overal naar vroeg: hij had haar tenslotte ook niet verder horen gaan over het telefoontje van net, toch?
"What those godddamn idiots refuse to do," zei ze zachtjes. Haar eerdere rust maakte plaats voor paniek terwijl ze alles langsging, opzoek naar welke aanwijzing ze dan ook gemist kon hebben. Foto's van de crime scene omringden haar compleet en namen de lakens volledig in. Haar vingertoppen liet ze over elk bewijsstuk gaan, maar het hielp haar voor geen meter. Alles wat er getoond werd op de papieren uit het dossier wees op haar schuld. De bebloede schoenafdrukken die afkomstig waren van haar versleten All Stars waren gefotografeerd vanboven de houten vloeren van het huis. Haar vingerafdrukken die geplant waren op zowel het moordwapen, de Dragunov van Russische makelij, als de rest van het pand. Nota bene haar eigen huissleutels die in het slot staken en dropen van het bloed van haar familie, wat iemand anders had laten vloeien om welke reden dan ook. Geen andere sporen van elkander persoon waren er gevonden in het hele huis. Inbraaksporen ontbraken, de informatie over mogelijke vijanden was niet te bekennen en zelfs andere familieleden geloofden in haar schuld.
"Why them?" Fluisterde ze hopeloos. Rapporten van het medische onderzoek liet ze op haar schoot rusten. In een sneltempo liet ze haar ogen eroverheen glijden, zelfs al was Alina zich ervan bewust dat ze het al honderden keren door had gelezen en ze het onderhand nog slapend kon vertellen wat er stond. De plaatsen waar de kogelfragmenten terecht waren gekomen waren gemarkeerd op een schematische tekening, die ze niet langer meer kon aanzien. In kleine letters eronder stond de bevestiging geschreven van hun identiteit. Alle drie de namen op verschillende formulieren aangegeven, al bleef de hare telkens terugkomen op elk bewijsstuk wat om haar heen lag.
Gefrustreerd balde ze haar vuisten waarmee ze ruw de papieren ietwat van haar weg schoof. "настоящий убийца все еще находится на свободе, и они не делают проклятую вещь об этом!" siste ze grofweg voor zich uit. Tranen brandden achter haar ogen van wanhoop, die ze negeerde door ze gelijk te sluiten. Giuliano erbij betrekken was geen goed idee. Ze vertrouwde hem voor geen steek en, al was hij geen jongen die ze bevreesde, was er altijd nog de mogelijkheid dat hij een spion was. De autoriteiten waren niet alleen de mensen die haar weg wilden hebben. In de afgelopen tijd had ze tientallen vijanden erbij gemaakt. Waarom zou hij niet een van hen zijn? Toch slikte ze het gevoel weg en bewoog ze haar oogleden na enkele seconden weer omhoog, waarna ze haar blik bij hem liet hangen. Ze verhulde alles en toonde niet meer dan ze, voordat ze aangekomen waren bij het motel, had laten zien.
"Maybe you were right. I can't escape."

Stone cold
Stone cold
Maybe if I don't cry
I won't feel anymore

настоящий убийца все еще находится на свободе, и они не делают проклятую вещь об этом = The real killer is still on the loose and they aren't doing a damn thing about it.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Stil zat hij op de bank, rustig, voor het eerst sinds tijden. Zijn vraag viel haar duidelijk niet goed, dus erg veel zin om te antwoorden had hij niet meer.
Het voelde vreemd om Alina plots zo te zien, hopeloos kijkend naar de foto's, ergens wat verslagen. Zonder het echt tegen te kunnen houden begon hij zich schuldig te voelen voor haar. Het was haar fout niet, ik wist het. Als je geest ziek genoeg is om je eigen familie te kunnen vermoorden dan was je niet opzoek naar aanwijzingen en dergelijke om je onschuld te bewijzen. Het meisje dat hij vanochtend heeft leren kennen leek te zijn verdwenen en had plaats gemaakt voor een nieuw persoon, één die Vale niet helemaal begreep, maar het leek hem daarbij ook niets uit te maken. De emoties die hij vanochtend bij haar leek te missen kwamen nu plotseling allemaal naar boven, zowel als gescheld in een onbekende taal. Het kostte hem echter niet veel denkwerk om te achterhalen dat het Russisch was.
Haar vertellen om rustig aan te doen of alles eruit te gooien ging hij niet doen. Hij had er geen recht op om haar te vertellen hoe ze met haar emoties om moest gaan. Hij had niets zo verschrikkelijk als haar meegemaakt en dat wilde hij ook absoluut niet. Hij liet haar gewoon even met rust en hield zijn mond. Hij was geen rustig persoon, maar zelfs hij had het verstand om te weten dat hij zijn drukte beter wat kon onderdrukken op dit moment.
Haar woorden doen hem fronsen en hij schudde zijn hoofd wat vluchtig. 'I thought you were smart.' Is het antwoord dat hij haar gaf, voordat hij opstond. 'Now, if you'll excuse me, I'll be outside having a smoke. Feel free to join me.' En met die woorden liep hij de vrij kleine kamer uit.
Met een sigaret tussen zijn lippen stond hij leunend tegen de muur van het motel, kijkend, of eerder starend, naar de donkere lucht boven hem. Zo nu en dan reed er een auto voorbij over de weg die langs het motel liep, maar anders dan dat heerste er een doodse stilte. Het stond hem niet aan, maar veel kon hij er niet aan doen. Hij tikte met zijn voet tegen de grond, wat er misschien wat nerveus uitzag, al was het meer iets om Vale bezig te houden om ervoor te zorgen dat zijn gedachten zijn hoofd niet opnieuw overnamen. Hij moest immer alert blijven, tenminste, dat is wat hij hemzelf verteld had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wat verslagen stapelde ze in no-time alles terug tot het dossier waar ze ze vandaan had gehaald. Het deed haar geen goeds om alles weer voor zich te zien, om alle herinneringen naar boven te halen terwijl ze ze juist wilde onderdrukken. Haar familie zien in haar dromen voelde al erg genoeg. Al het bloed.. Ze kon het niet meer. Haar handen trilden lichtelijk, alhoewel ze het probeerde te verbergen en moeiteloos de informatie wegstak in haar rugzak. Giuliano's kalmte had ze nog nooit eerder meegemaakt, maar het kwam als geroepen. Hetzelfde voor zijn snelle beslissing om de kamer te verlaten voor de buitenlucht, buiten de deuren van het vreemde motel. Ze wilde hem zeggen dat ze graag wilde dat hij bleef. Dat ze zich veiliger voelde als er iemand in de buurt was, ofwel het haar 'partner in crime' was wie ze irritant begon te vinden, of een of andere vreemdeling buiten de kamer. Echter kwam er geen woord uit haar mond, toegekeken hoe de jongeman zich een weg van haar af baande, opweg naar de deuropening. Had ze hem zojuist weggejaagd?
Haar haar bond ze in een snelle knot boven haar hoofd. Ze vond de lange lokken altijd erg in de weg zitten, zeker op momenten waarop ze het gewoon even niet kon hebben. Alles zat haar dwars ondanks ze wilde dat ze alles kon vergeten. De gedachten aan haar familie martelden haar nog meer dan het weten dat zij opgesloten werd voor een misdaad die ze niet eens gepleegd had. Het oordeel van de rechter lag allang klaar; ze was allang veroordeeld als de moordenaar. De Dragomir's waren nu een schande geworden. Een naam die zelden uitgesproken werd vanwege de schaamte die het met zich meebracht. Als ze er geen baat meer bij had om haar zoektocht naar de echte moordenaar voort te zetten, had het allemaal geen zin. Ze stuitte enkel en alleen op bewijzen die hen naar haar toe hadden geleidt in plaats van de informatie die ontbrak. Alina had zich gewoon moeten overgeven toen hun huis belaagd werd door mannen in hun politieuniform. Misschien had ze dan wel een goede indruk achtergelaten en had iemand nog geloofd dat ze er niets mee te maken had. Nu werd ze gezien als voortvluchtige moordenaar, haar naam staande op elke nieuwsuitzending en de lijst van meest gezochte criminelen van Amerika. Voor de meeste criminelen was het een groot compliment; voor haar was het niet meer dan ongewilde beroemdheid.
Ze liet haar hand doorglijden naar de koffer vol met kleding, die ze bij binnenkomst naast het bed gezet had. Ze had werkelijk geen idee hoe laat het was geworden in de tussentijd. Wel wist ze dat ze enorm moe was en sinds ze haar gedachten af wilde leiden van de traumatische foto's van het bloedbad, zag ze niet in waarom ze nog wakker zou moeten blijven. Giuliano kwam vanzelf wel weer een keer binnen zodra hij het tijd vond om terug te keren. Eerlijk gezegd kon het haar vrij weinig schelen wat de jongen wilde doen om zijn tijd door te komen.
Traagzaam haalde ze een oversized hoody tevoorschijn uit het kleine beetje kleding wat ze mee had genomen. De dikke, zwarte stof door haar vingers gegleden onderwijl ze er vlug een blik overheen wierp om zeker te zijn dat ze gelijk had. Dat ze haar meest dierbare bezitting niet had laten liggen in het krot, waarvan ze het haar huis moest noemen. En goddank had ze het bij zich gehad. Het was de oude trainingshoody van haar broer in haar handen. Eentje die ze nog voor geen goud weg zou doen. Haar gezicht betrok wat somber, al wachtte ze niet af tot Giuliano's komst en zeggen dat hij ging slapen, zodat ze zich onverstoord kon omkleden. Als hij dacht binnen te moeten komen in de tussentijd dan moest hij dat vooral maar doen. Zuchtend kleedde ze zich in een razend tempo om tot haar lingerie. Het zwarte vest over haar hoofd getrokken tot het haar grotendeels bedekte. Buitenstaanders konden het zien als een soort jurkje; met buitenstaanders bedoelde ze voornamelijke haar 'gewenste' kamergenoot. Haar handen begroef ze met tranende ogen in de lange mouwen, de geur van Nikolai's aftershave bij haar doorgedrongen als ze zich klein maakte en niet veel later weg lag te dommelen op de lakens van het bed.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Vale had zijn aandacht gericht op de dterrenhemel boven hem. Het was niet volledig zichtbaar vanwege enkele wolken die ervoor hingen. Maar het deel dat hij kon zien was hem genoeg. Het deed hem even realiseren dat hij slechts één mens was, vrijwel niets om het maar hard te zeggen. Een selecte groep mensen wist van zijn bestaan af, maar wat deed het er toe? Even schudde hij zijn hoofd, denkend aan wat hij zojuist dacht. Het was deprimerend, en niet zo'n beetje ook.
Zijn gedachten dwaalden even af naar de missie waar hij momenteel mee bezig was. Red verwachtte nogal wat van hen. Zomaar zijn zoon vinden met het schaarse beetje informatie dat Red over hem had. Het klonk voor een normaal mens misschien wat onmogelijk, en toch had hij geen keuze. Het was niet makkelijk om een opdracht van Red te weigeren, laat staan er heel huids vanaf te komen. Red was geen makkelijke vent in dat soort opzichten.
Het duurde niet lang voordat Vale zijn sigaret had opgerookt en hem had gedumpt op de grond. Veel bleef er niet van over nadat hij er een keer op stapte met zijn schoen. Nog een enkele keer keek hij op naar de lucht, voordat hij weer terug liep naar binnen. Zijn ogen vielen meteen op Alina, die slapend op het bed lag. Een kleine glimlach vormde zich op zijn gezicht. Het was schattig hoe ze er zo bij lag. Het was het tegenovergestelde van wat hij zover van haar gezien had. Lang stond hij er echter niet bij stil. Al snel had hij weer plaatsgenomen op de bank, waar hij zodanig probeerde te zitten dat hij in slaap zou vallen, zonder wakker te worden met pijn in zijn nek of dergelijke.
Eindelijk had hij een goede plaats gevonden, schuin zittend op de bank. Zijn ogen leeg starend naar de muur voor hem. Moe en emotieloos tegelijk. Langzaam sloot hij zijn ogen, en voor hij het door had bevond hij zich in een staat van pure rust, waarna hij wegviel in een diepe slaap.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
►Urenlang had ze wakkergelegen, twijfelend en peinzend over alles. Gedachten overspoelden haar hoofd op een manier die ze wel vaker ervaren had de laatste tijd. Vele fragmenten werden gevormd van de angstaanjagende avond, zichtbaar zodra ze haar ogen sloot. Woorden, afkomstig van zowel haar broer als haar ouders drongen haar gehoor binnen. Het voelde alsof ze hier waren met haar, hoe ongeloofwaardig het ook klonk. Ze was er heilig van overtuigd dat ze het haar verbeeldde. De stemmen klonken echt, te echt, om enkel een illusie te zijn, maar ze nam het niet in haar op om het binnen te laten. Het gefluister in haar oor beangstigde haar meer dan ooit. Elke uitspraak herhaalde zich als de lyrics van een song; eentje die haar tot waanzin dreef.

Tick tock goes the clock,
And all the years they fly
Tick tock, and all too soon
You and I must die

Eerlijk gezegd kon Alina zich geen moment meer herinneren waarop ze wel degelijk vast, laat staan goed, geslapen had.

---

Geleidelijk plaatste ze haar voeten op de verouderde houten tafel. Dat het meubelstuk zich voor de slaapplaats van haar kamergenoot, oftewel Giuliano, stond was geen probleem. Het lichte gekraak wat het veroorzaakte vond ze irritant, in zo'n mate dat ze het haast niet aan kon horen zonder hard op haar lip te bijten van ergernis, maar desondanks ging ze onverstoord verder met het tafereel. De camera die ze haast platdrukte in haar handpalm bracht ze zo stil mogelijk naar het plafond. Het raam wat ertegenover geplaatst was, had ze zo in het volle zicht. De auto achter het glas stond er behoorlijk lang en ze wist dat als ze het erbij zou laten, ze al helemaal geen oog meer dicht zou doen die nacht. Al waren de koplampen onzichtbaar geworden door de duisternis: de inzittende was allesbehalve verborgen gebleven. Ze vertrouwde geen steek van de situatie, eveneens ze deed wat gedaan moest worden. Camera's plaatsen was slechts het begin.
"C'mon..," murmelde ze zachtjes voor zich uit. Haar hand reikte ze wanhopig naar het plafond, wat vergeleken met haar lengte erg hoog was. Alina's vingertoppen raakten tot haar irritatie op verre na het oppervlak niet. Het apparaatje in haar hand hielp er ook weinig mee. Zuchtend ging ze op haar tenen staan in de laatste poging om het te kunnen plaatsen. Een plan dat ze beter had kunnen laten, gezien ze nog geen seconde later van het meubelstuk afviel.
Een luide, doffe klap volgde vrijwel meteen. Hardhandig kwam haar hoofd in aanraking met de punt van de tafel. Kloppingen verspreidden zich gepaard met pijnsteken door haar hele lichaam. Momentenlang lag ze beweegloos op de vloer, verstijfd van schrik. Starend naar het apparaatje aan het plafond onderwijl enkele zachte kreunen van pijniging haar mond verlieten.

"ебать."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld