Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg ft. Demish

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Mijn uitdagende blik had meteen effect. Rain kon het zoals verwacht niet uitstaan. Ik had gelijk gehad, we leken op veel vlakken veel op elkaar. Ik hield wel mijn mond tijdens haar tirade, bang dat ik misschien mijn controle anders zou verliezen. Ik had doorheen de jaren mijn woede leren beheersen en waren ongelukken steeds schaarser geworden, maar Rain had net zo'n sterk effect op me als ik op haar. Rain lag me nauw aan het hart omdat ze zo belangrijk was en omdat ik haar enigszins bewonderde. Ik had haar hele leven omver geworpen met mijn verhaal, ze twijfelde nu vast aan alles, maar ze stond nog steeds stevig in haar schoenen en liet zich niet door me doen.

Ik bleef naar Rain kijken terwijl ze een stap naar me toe zette, nog steeds met dezelfde brutale, uitdagende blik op mijn gezicht. Ik snoof ongelovig toen ze me weer stond te bedreigen, de woede laaide weer op. Die meid wist echt niet wat goed voor haar was, maar toen zag ik dat de lichten begonnen te knipperen vanuit mijn ooghoeken. Ik bleef Rain echter aankijken om haar verder te triggeren. Het was duidelijk dat ze hier voor verantwoordelijk was, maar ik was bang dat het zou ophouden als ik er haar op zou wijzen. Rain haar blik was nog steeds op mij gericht en ik liet haar zonder onderbreken verder gaan met haar tirade. Het geknipper werd steeds erger en ik was meer gefocust op dat dan op haar tirade, ook al keek ik wel naar haar. Uiteindelijk hielden de lampen het niet meer en knapten ze allemaal. Rain keek er verbaasd naar en ik peilde haar reactie. Het was duidelijk dat ze iets met elektriciteit deed. Ik voelde een kleine glimlach op mijn gezicht glijden toen Rain naar me keek.

'Wel Rain, help me eraan herinneren dat ik niet meer met je ga bekvechten in de buurt van elektriciteit voordat we door jouw schuld worden opgeblazen," grapte ik. Ze keek me nog steeds verbaasd aan. "Ik zou dat als een speciale kracht omschrijven," zei ik met een knipoog, "hoe voel je je? Nergens pijn?" Ik keek haar onderzoekend aan. "De eerste keer is altijd het heftigst, daarna gaat het gemakkelijker, dus dit gaat waarschijnlijk nog eens gebeuren, probeer dus kalm te blijven. Op mij kun je boos worden zoveel je wilt, maar ik denk dat andere mensen er niet zo rustig op zullen reageren". Ik liep naar de bank aan de kant van de sportzaal, de glasscherven onder mijn schoenen knerpend. Ik ging zitten en keek naar Rain en maakte een uitnodigend gebaar naar de plaats naast me. Ik had meer bereikt vandaag dan ik gehoopt had, nu was aan haar de keuze of ze erover wilde praten of niet.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dit was niet iets wat ik had kunnen doen. Dit hoorde niet te gebeuren. Lampen knapten niet zomaar en al helemaal niet omdat iemand enkel boos was geworden op een ander. Misschien was er wel iets met de stroom gebeurd. Was er een overschot geweest en of hadden teveel mensen tegelijkertijd elektriciteit gebruikt waardoor de lampen het niet meer hadden kunnen houden. Er was vast een logische verklaring voor, maar ik was het niet geweest. Het was enkel toeval dat de lampen waren geknapt tijdens mijn laatste woord. Al was er een klein stemmetje in mijn hoofd die zei dat ik moest stoppen met een verklaring te zoeken voor dit alles. Dat ik best wist dat ik hier verantwoordelijk voor was. Ik kon het alleen niet geloven. Ik wilde het niet geloven.
Ik keek op naar Zeff, wie eerder tevreden leek te zijn dan bang, of wat dan ook een gepaste reactie was als alle lampen in een gymzaal het begaven. Ik slikte en schudde enkel mijn hoofd toen hij zei dat dit een speciale kracht was. Dit was geen speciale kracht. Dat kon het niet zijn. Er bestond niet zoiets als speciale krachten en magie. Zeff leek daar echter wel in te geloven en hij leek er ook van overtuigd te zijn dat ik degene was die dit had veroorzaakt. Ik controleerde mijn lichaam en haalde mijn schouders op. Ik voelde me goed? Ik had in ieder geval nergens last van. Ik had alleen het idee dat alle energie uit mijn lichaam was verdwenen, alsof ik al een tijdje niets meer had gegeten.
Zeff had plaats genomen op de bank, alsof het glas op de vloer hem niets had gedaan. Alsof er niet ieder moment een nieuwe groep binnen zou kunnen komen voor een gymles. Eentje die hoe dan ook afgelast zou worden, want niemand zou hier kunnen gymmen. Over les gesproken, ik zou ook naar mijn volgende les moeten. Zeff zat dan wel heel uitnodigend op de bank en ergens probeerde het kleine stemmetje in mijn achterhoofd me te overtuigen om naast hem te gaan zitten en hem te laten praten, maar ik kon er niet naar luisteren.
‘Ik moet naar biologie. Ik kan niet te laat komen,’ waarschuwde ik Zeff. ‘En er komt straks een andere groep voor een gymles.’ Dat besefte hij zich toch ook wel? Hij was hier immers om gym te geven. Dat had hij zojuist nog gezegd.
‘Ik weet niet wat er net gebeurd is, maar ik denk ook niet dat ik het wil weten.’ Ik draaide me om en liep zo voorzichtig mogelijk richting de uitgang van de zaal. Eenmaal in de kleedkamer was iedereen al weg. Zuchtend liet ik mezelf op de bank zakken en ik staarde naar mijn handen. Het kon echt niet dat ik ervoor had gezorgd dat al die lampen waren geknapt. Dat was vrijwel onmogelijk.

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik bleef naar Rain kijken die tussen de glasscherven in het donker stond. Het gaf de indruk dat de gymzaal al jaren verlaten en verwoest was. Ik zou meteen naar het secretariaat gaan om te zeggen dat er een stroomstoring geweest was, maar dat geen van de leerlingen gewond was geraakt, maar eerst kwam Rain. Ze zag er niet slecht uit enkel een beetje uitgeput, maar dat kon met wat eten waarschijnlijk verholpen worden.

Ik knikte even toen ze zei dat ze nog les had. Ze zou me wel weten te vinden als ze me nodig had. Ze had nu waarschijnlijk de ruimte nodig om even na te denken. Ze kon niet ontkennen dat dit een vreemd iets was. Ik bleef op de bank zitten toen ze naar de kleedkamer liep, maar besloot toen om haar een energiereep te geven. Ik liep vlug naar mijn tas en haalde er eentje uit. Ik liep naar de kleedkamer en na een zacht klopje op de deur ging ik binnen. "Hier eet maar op, dan voel je je wat fitter. Als het niet beter wordt, kun je beter naar huis gaan. We willen geen ongelukken op school," zei ik vriendelijk, "wel ja, toch geen waar getuigen bij zijn en waar slachtoffers kunnen vallen. Ik zal je nu met rust laten, maar als je wilt praten, weet je me wel te vinden.". k stond op en liep weer naar de deur. "Oh Rain, ik ga zeggen dat dit een stroompiek was en dat daarom de lampen gesprongen zijn, als ze dan iets aan jou vragen, kun je hetzelfde zeggen," zei ik nog tegen haar voor ik de deur achter me dicht deed.

Ik liep meteen door naar het secretariaat en botste weer op de dame achter de balie. Ik zette mijn vriendelijkste glimlach op. "Ik heb een probleem. De lampen in de sportzaal zijn gesprongen, ik denk door één of andere stroompiek. Ik kan ze wel vervangen, maar dat kost tijd. Er liggen overal glasscherven en ik wil niet dat de leerlingen zich daar bezeren tijdens het turnen," legde ik uit. Ze keek me geschrokken aan en sprong recht. Samen liepen we naar de sportzaal. "Hoe is dit gebeurd?" vroeg ze aan niemand in het bijzonder. Ik hield mijn gezicht in de plooi en liet een kleine frons op mijn gezicht verschijnen. "Ik weet het niet, maar ik ben gewoon heel blij dat er niemand gewond raakte," antwoordde ik. De dame knikte vlug. "Ik ga even wat mensen bellen om de lessen af te schaffen en dan onze technicus," zei ze. Ik knikte goedkeurend. Hier kon ik met geen mogelijkheid nog een fatsoenlijke zelfverdediging les geven. "Meld maar dat ik graag help, ik wil graag een handje toesteken. Het is tijdens mijn les gebeurd," zei ik tegen haar. Ze schonk me een vriendelijke glimlach en liep toen terug naar het secretariaat. Ik pakte een borstel om de glasscherven te beginnen vegen. Als ik hier bleef om te helpen, was ik in de buurt van Rain en kon ze me vinden wanneer ze wilde praten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Die avond had ik mezelf terug getrokken op mijn kamer. Ik had me de rest van de dag niet meer echt kunnen concentreren op de lessen. Hoe zou iemand dat ook kunnen, wetend dat jij degene was die verantwoordelijk was voor de gesprongen lampen in de gymzaal. Ik had geprobeerd mezelf te overtuigen dat ik er niets mee te maken had gehad, maar dat was niet zo makkelijk gegaan. Juist omdat Zeff er zo rustig op had gereageerd, alsof het voor hem haast logisch was geweest dat het was gebeurd. Uiteindelijk was ik naar huis gegaan en had ik de twee laatste lessen van de dag gemist, maar ik had het niet meer vol kunnen houden op school.
Mijn ouders waren pas tegen het avondeten thuis gekomen en daardoor hadden ze niet eens door gehad dat ik eerder thuis was geweest. Ik had in de tijd dat ik thuis was geweest nagedacht over het hele verhaal van Zeff. Hij leek er nog steeds volop achter te staan en ik wist zelf nu ook niet meer wat ik moest geloven. Ik wilde niet geloven dat ik speciaal was, laat staan dat ik geadopteerd was. Toch waren me kleine dingetjes opgevallen. Bijvoorbeeld hoe mijn ogen een tint bruin hadden, terwijl mijn ouders beide blauwe ogen hadden. Hoe geen van mijn gelaatstrekken precies leek op die van hen en hoe elke vergelijking met mijn ouders die ik ooit te horen had gekregen, alleen maar over ons innerlijk was gegaan en niet over ons uiterlijk.
Het begon buiten te schemeren en ik had geprobeerd om mijn gedachten te verzetten met het lezen van een boek, maar het leek niet helemaal te werken. Zeker nu het te donker werd om echt goed te kunnen lezen. Ik zuchtte en steunde op mijn elleboog, terwijl ik met mijn andere hand naar de lamp op het nachtkastje reikte. De gloeilamp begon op te lichten zonder dat ik het aan had geraakt en geschrokken trok ik mijn hand terug.
Ik had niet meer met Zeff gepraat, puur omdat ik niet meer aan zijn verhalen toe had willen geven, maar ik kon niet ontkennen wat er was gebeurd. Ik kon niet eens ontkennen wat er zojuist voor mijn eigen ogen was gebeurd. Ik reikte opnieuw mijn hand uit naar de lamp en ik zag hem weer langzaam opgloeien. Toen ik de lamp aanraakte, knapte ook deze kapot.
‘Shit,’ mompelde ik en ik kwam het bed uit. Zuchtend deed ik het grote licht aan en pakte ik een oud tijdschrift, zodat ik de stukken glas daar op zou kunnen verzamelen. ‘Misschien dat ik toch met Zeff moet praten,’ zei ik tegen mezelf. Ik wist anders ook niet wat ik moest doen. Ik kon nu ook niet meer ontkennen dat er iets aan de hand was, hoe graag ik dat misschien ook had gewild.

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik had de hele dag geholpen in de turnzaal, totdat ik Rain buiten school had zien lopen voordat haar lessen gedaan waren. Ik had snel een excuus verzonnen dat ik naar de dokter moest, normaal gezien had ik toch geen lessen meer gegeven dus dat was geen probleem. Snel had ik op veilige afstand Rain naar huis gevolgd, bang dat ze zich misschien niet meer goed zou voelen. Bij haar thuis aangekomen had ik me onder de boom in de achtertuin genesteld. Hij stond recht voor Rain haar raam, maar door de takken kon je moeilijk naar beneden kijken, zeker toen het donker begon te worden.

Rain was waarschijnlijk in shock, dacht ik in mezelf terwijl ik naar haar raam bleef kijken. Misschien was er nog wel iets gebeurd op school, maar ik had niets gezien, gehoord of geroken. Ze zou toch wel naar me toe gekomen zijn als er nog iets zou gebeuren, zelfs Rain, het koppigste wezen op aarde, kon geen twee keer doen alsof iets toeval was. Ik rekte me uit tegen de boom en voelde de adrenaline in mijn aderen. Over een paar dagen zou het weer zover zijn. Ik had veel geoefend op het tegenhouden van mijn krachten, maar het lukte me niet altijd. Ik hoopte maar dat Rain tegen dan haar verstand zou gebruiken. Ik zuchtte even geïrriteerd. Nog nooit had ik zoveel last gehad met een opdracht en Rain maakte me helemaal gek. Als ze niet snel zou bijdraaien moesten we met een ander plan komen. Ik kon hier niet de rest van mijn leven blijven rondhangen in de hoop dat ze ooit eens naar me zou luisteren.

Ik keek omhoog toen er een licht aanging, het licht ging vrijwel meteen terug uit. Ik fronste even mijn wenkbrauwen en kwam langzaam overeind. Rain haar ouders zaten gelukkig nog steeds voor de tv een film te kijken, want op deze hoogte konden ze me door het raam zien. Langzaam ging het licht terug aan, hij brandde even heel fel en toen sprong het licht terug uit. Ik hoorde een kleine knal en wat glassplinters. Ik liep een stukje van de boom af, nam een aanloop en sprong tegen de stam op. Gelukkig had ik een sterke tak te pakken waar ik me aan kon ophijsen. Langzaam klom ik naar boven. Bomen klimmen was niet mijn specialiteit, ik had een hekel aan hoogtes en door mijn gewicht kraakte de takken onheilspellend. Eindelijk kwam ik aan Rain haar raam, waar ik enigszins verschuild achter de bladeren, bleef zitten. Ik zag haar de glasscherven oprapen en zag dat het nachtlampje naast haar bed gesneuveld was.

Er verscheen een grijns op mijn gezicht toen ze mijn naam zei. Ik duwde wat bladeren aan de kant en zei haar naam. Duidelijk had ze geen geweldig gehor zoals ik, want ze reageerde totaal niet. Ik zei haar naam iets harder, nog steeds zonder succes. Ik zat even te aarzelen, als ik zou roepen zouden haar ouders me horen. Ik keek om me heen, brak een paar kleine takjes af en gooide die tegen het raam. Rain keek geschrokken op, je zag waarschijnlijk niet dagelijks een jongen in je boom voor je raam zitten. "Open het raam," mimide ik met overdreven bewegingen. Ik hoopte stiekem dat ze me binnen zou vragen, want hoewel de tak onder me behoorlijk stevig was, had hij naar mijn wens wel wat groter mogen zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het hele gebeuren was verwarrend. Ik had Zeff niet willen geloven toen hij zijn verhaal had verteld en ik had het vanochtend belachelijk gevonden dat hij opeens voor mijn neus had willen staan, maar nu wist ik echt niet meer wat ik er van moest denken. Het kon haast niet anders dan de geknapte lampen in de gymzaal mijn schuld waren, maar ik wist niet eens hoe ik dat had gedaan. Mijn nachtlampje was zelfs net geknapt en ik had er alleen maar mijn vinger naar uit gestoken! Als het verhaal van Zeff al waar zou zijn, zag ik niet in wat ik met dat alles te maken had en hoe ik hem zou kunnen helpen. Ik zag het eerder gebeuren dat ik nog meer lampen zou laten knappen. Misschien dat de glasscherven per ongeluk iemand zouden raken, maar meer zouden ze niet kunnen doen.
Ik gooide het tijdschrift met de glasscherven in mijn prullenbak en besloot om het morgen maar weg te gooien. Op dit moment zou ik zelfs een simpele vraag over wat er was gebeurd niet aan kunnen. Geschrokken draaide ik me om naar het raam toen ik een paar verschillende soorten getik hoorde. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond om een gil te onderdrukken. Ik had net dan wel geroepen dat ik met Zeff had moeten praten, maar ik had niet verwacht dat hij opeens op zou duiken!
Ik gebaarde naar Zeff dat hij even moest wachten en liep naar de deur van mijn kamer, waarna ik die zo voorzichtig mogelijk dicht deed. Daarna liep ik naar mijn raam en opende ik dat een stukje. Ik besloot er zelf voor te blijven staan, zodat Zeff niet mijn kamer binnen kon komen. Ik wilde misschien wel met hem praten, maar ik vertrouwde hem nog steeds niet en ik vond het beter om hem niet mijn kamer binnen te laten.
‘Ik weet niet of ik blij moet zijn dat je hier bent, of bang,’ mompelde ik, aangezien hij me op de één of andere manier had gehoord. Misschien had hij wel in de tuin gezeten, al zou het dan nog niet kunnen dat hij me had gehoord! Ik zuchtte en keek naar de jongen voor me in de boom. Misschien dat hij dan toch niet had gelogen, maar ik had hem hoe dan ook niet willen geloven. Ik had het idee dat ik nu niet echt meer een keuze had ‘Maar ik begrijp er helemaal niks van en ik denk dat jij de enige bent die het me uit kan leggen.’
Ik ging voorzichtig op de rand van de vensterbank zitten, met mijn benen nog in mijn kamer. ‘Wat gebeurde er vanochtend in de gymzaal?’

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ze schrok harder dan ik verwacht had, maar dat was misschien niet zo'n verassing. Rain had niet zo'n gehoor als ik en je kon dus gemakkelijk naar haar toe sluipen om haar de stuipen op het lijf te jagen. Daar was ik niet al te blij om, maar daar kon ik niets aan doen, zelfs niet als Rain haar krachten zou gebruiken, zou ze niet in staat zijn om haar zintuigen te versterken. Het was duidelijk dat ze niet aan één of andere soort mutatie kon doen en dat haar krachten rond elektriciteit draaide, misschien zelfs energie. Ik was dan wel geen expert op gebied van krachten, maar het kon, in de juiste handen, goed gebruikt worden om onze school te helpen verdedigen.

Ik wachtte geduldig tot Rain het raam opendeed. "Ik zat in je tuin," gaf ik toe, "ik was bezorgd om je omdat je zo vroeg naar huis was gegaan dus ik besloot de boel in de gaten te houden. Toen hoorde ik wat je zei en besloot om met je te praten. Sorry dat ik je liet schrikken. Ik wilde gewoon zeker zijn dat je niet gewond was". Ik verschoof een stukje meer naar haar raam toe, maar het was duidelijk dat ze me niet binnen wilde hebben. Ik hield mijn blik gericht op Rain en keek niet naar beneden, bang dat het nog hoger was dan ik vreesde. Ik stond liever stevig op de grond dan in een boom te zitten, maar ik kon Rain natuurlijk niet dwingen me binnen te vragen.

Rain kwam dichter bij me zitten en ik glimlachte vriendelijk naar haar. "Nou, ik ben geen expert op gebied van krachten, Rain. Ik heb de mijne en die begrijp ik, maar ik weet niet precies wat de jouwe zijn. Daarom heb ik je vanochtend staan uitdagen, meestal worden je krachten bij hoge emoties vrijgelaten. Ik wist dat ik je al dagen nerveus maakte en boos worden zou de emoties alleen versterken. Daarom knapten de lampen, het was jouw energie die vrijkwam in de vorm van krachten. Na de eerste keer gaat het gemakkelijker en lukt het beter, maar je moet ze nog altijd onder controle krijgen. Het spijt me, Rain, maar ik denk niet dat een normaal leventje er voor je inzit. Daarom moest ik je komen halen van mijn school. Niet alleen om ons te helpen, maar ook om jezelf te kunnen helpen. Ben je niet benieuwd naar wat je allemaal zou kunnen als je dit onder controle krijgt?" vroeg ik, mijn gezicht nog steeds vriendelijk. Ik ging haar niet pushen, het is haar keuze, hield ik mezelf voor.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Het gaat wel? Ik ben niet gewond,’ verzekerde ik Zeff. Hij had me duidelijk naar huis gevolgd, wat betekende dat ik het al die tijd wel goed had gehad. Zeff had me gevolgd, de helft van de tijd misschien wel zonder dat ik het door had gehad. Iets wat heel vreemd was en voor vanochtend zou ik er waarschijnlijk alleen maar banger van zijn geworden, maar ik wist nu echt niet meer wat ik moest geloven en wat niet. Ergens was het aardig dat hij hier naar toe was gekomen om er zeker van te zijn dat ik me goed voelde. Ik had zelfs de energiereep die hij me had gegeven opgegeten, al wist ik niet of dat hetgeen was wat echt had geholpen. Ik kreeg toch het idee dat het echt zijn bedoeling was om voor me te zorgen, in plaats van dat hij me iets aan wilde doen.
Zeff had bevestigd dat hij vanaf het begin een plan had gehad. Hij had me zelfs expres uitgedaagd zodat mijn krachten naar voren zouden komen. Iets wat hem dan duidelijk was gelukt, maar hoe had hij kunnen weten wat er zou gebeuren als hij niet eens iets wist van mijn krachten, als het al krachten waren? Hij had blijkbaar ook krachten. Geen idee wat zijn krachten zouden zijn. Hij was sowieso groter en sterker dan ieder ander die ik ooit had gezien, maar ik wist niet of dat er iets mee te maken had. Het was hoe dan ook veel om in me op te nemen. Ik had mezelf altijd als het meest normale meisje gezien. Gewoon iemand die haar leven leefde, puur omdat dat hetgeen was wat je hoorde te doen als een mens. Blijkbaar was er niets van dat normale leventje waar, maar dat was niet makkelijk om te geloven? Sterker nog: het was heel erg verwarrend.
Ik staarde naar mijn handen, die er zojuist nog voor hadden gezorgd dat mijn nachtlampje was geknapt. Ik wreef ze tegen elkaar en keek vervolgens op naar Zeff. ‘Dus wat je eigenlijk zegt is dat je mijn hulp nodig hebt om jouw school te redden, en dat ik daar zelf meer kan leren?’ herhaalde ik. Hij had veel gezegd en slechts enkele woorden waren echt goed blijven hangen. Hij had me zojuist verteld dat het leven wat ik kende, niet eens mijn leven was. Dat mijn ouders niet eens mijn ouders waren. Iets waar ik ze niet zomaar mee zou kunnen confronteren, maar ergens was het ook vreemd dat zij dat nooit bij mij hadden gedaan? Op een gegeven moment moest je een kind toch vertellen dat hij of zij geadopteerd was? Zoiets kon je nooit lang geheim houden. De waarheid kwam altijd naar boven.
‘Wat zijn jouw krachten?’ Hij had gezegd dat hij krachten had. Andere krachten dan ik, maar nog altijd krachten. Ik was dan wel benieuwd naar wat hij kon? Als hij me zijn krachten zou kunnen laten zien, dan zou ik zeker weten dat dit echt waar zou zijn. Of dat ik echt compleet gestoord aan het worden was en dat ik er niets meer tegen zou kunnen doen. ‘En waarom zijn mijn krachten zo speciaal dat jullie mij nodig zouden hebben?’

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik ontspande me meer op de tak, vergetend dat ik hoog boven de grond zat. Dit was het gesprek dat ik met Rain had willen voeren, zodra ik haar voor het eerst aansprak. Geen verwijten dat ik gestoord zou zijn, geen boze aftochten, geen bedreigingen over de politie bellen, maar Rain die serieus over mijn woorden nadacht in plaats van alles zo snel mogelijk te willen vergeten.

"Ja, we proberen nu zoveel mogelijk mensen aan onze kant te krijgen. Ik heb je verteld over de groep die ons aanvalt. Zij zoeken ook mensen met krachten om aan hun kant te krijgen. Ze vinden dat ze mensen aan de kant moeten schuiven en dat zij het superieure ras zijn omdat ze krachten hebben, terwijl wij in vrede met mensen willen samenleven en ons eigen ding doen zonder dat mensen daar last van hebben. We hebben die macht niet nodig, wij willen geen mensen afslachten voor ons plezier of andere wezens met krachten vermoorden omdat ze niet willen doen wat we hen opdragen. Daarom blijf ik ook steeds rond je hangen. Ik ben bang dat anderen ook naar je op zoek zijn en je zullen vermoorden als ze merken dat je niet wil meewerken, dus ik probeer er voor te zorgen dat je jezelf wat kunt verdedigen," zei ik met een scheve glimlach, "natuurlijk kun je ons enkel helpen als je je krachten onder controle hebt en dan zullen ongelukjes zoals met je nachtlamp minder voorkomen. Je zou je krachten kunnen beheersen en verbergen als je het zou leren Rain, nu is er een kans dat je per ongeluk iemand verwondt omdat je niet weet hoe je het moet beheersen. Ik kan je de basisregels wel leren, maar om echt meer over jouw krachten te leren zou je mee naar mijn school moeten komen. Onze directeur kan je vast helpen, hij weet echt alles, hij wist ook dat jij krachten had en stuurde me er daarom op uit". Ik keek haar aan haar reactie peilend.

"Mijn kracht is anders dan de jouwe, jij beïnvloedt dingen rondom je, ik kan mezelf beïnvloeden, soms ongewild. Het heeft effect op mijn hele leven. Ik ben sterker en groter en mijn zintuigen zijn veel beter dan de jouwe, naargelang ik meer kracht in mijn lijf heb, kan ik het minder goed beheersen, maar ik heb lessen gehad. Iedereen van mijn soort krijgt die lessen. Op onze school heb je enorm veel soorten Rain en iedereen heeft een persoonlijk programma. Je zou het moeten zien, het is echt geweldig," zei ik breed grijnzend, "er zijn ook belachelijk veel regels om het allemaal leefbaar te houden. Je kan je wel voorstellen dat zoveel krachten op één plaats wel eens tot rare dingen kan leiden, maar iedereen houdt zich aan de regels. Zelfs soorten die vroeger niet met elkaar overweg konden, zijn nu gewoon bevriend. Voor jou zijn we waarschijnlijk allemaal mythen en sprookjes, maar die mythen komen ergens vandaan. We zijn gewoon ondergedoken. Kun je je voorstellen wat voor proeven ze misschien wel niet op ons zouden doen? Daarom houden we ons liever afzijdig, sommige van ons hebben wel een relatie met een gewoon mens ofzo, maar die mensen wonen dan meestal bij ons in. Je kan het zien als een mega groot internaat voor sprookjesfiguren," vertelde ik enthousiast. Ik vond het er heerlijk om te wonen, in de mensenwereld was iedereen zo met zichzelf bezig. Ik zou het niet kunnen, ik was gemaakt om in een groep te leven. Mijn gezicht versomberde even. "Ik mis het," mompelde ik tegen Rain, "niet dat dit slecht is hoor," voegde ik er gauw aan toe," maar ik mis mijn vrienden".

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het deed Zeff daadwerkelijk goed dat hij nu zijn verhaal mocht doen. Ik wist eerlijk gezegd niet wat ik moest verwachten, maar op dit moment voelde het alsof ik hem een kans moest geven, omdat het anders misschien nooit meer zou kunnen. Misschien dat hij me hele andere verhalen zou vertellen dan een week geleden, maar misschien zou hij ook wel een uitgebreider verhaal vertellen. Ik had geen idee wat ik moest verwachten, maar ik moest Zeff de kans geven om alles te vertellen wat hij me wilde vertellen. Ik wist alleen niet hoe lang we hier zo zouden kunnen zitten voordat mijn ouders door zouden hebben dat er hier meer dan één iemand in de kamer was. Aan de andere kant, als Zeff mij had kunnen horen, dan zou hij hen vast ook aan kunnen horen komen.
Ik luisterde aandachtig naar het verhaal van Zeff. Er was duidelijk iets aan de hand tussen twee groepen. Er was een groep van Zeff, wat duidelijk een grote groep was. Een groep die verborgen wilde blijven en samen wilde leven met de mensen zonder enige problemen. De andere groep leek juist het tegenovergestelde te willen. Zij wilden juist boven de mensen staan en ergens verbaasde me dat het ze nog niet was gelukt, puur en alleen maar omdat ik al een hele gymzaal had kunnen vernielen zonder dat ik het door had gehad. Wat zouden ze dan wel niet kunnen doen als ze hun krachten onder controle had? Blijkbaar deed de groep, of de school, van Zeff het behoorlijk goed als die groep nog niet aan de macht was. Al ging het ook weer niet zo goed als ze anderen nodig hadden, zelfs als ik tot die “anderen” behoorde. Het was behoorlijk lastig om het verhaal van Zeff bij te houden, maar ik probeerde zoveel mogelijk informatie in me op te nemen.
Blijkbaar zouden ze me op die school kunnen leren hoe ik om zou moeten gaan met mijn krachten, maar het was voor mij haast nog te bizar om te geloven dat ik krachten had, laat staan dat er meerderen waren die hetzelfde konden als ik en die me daarin misschien wel zouden kunnen helpen. Ik kon echter niet zomaar naar een andere school? Ik had een leven hier, mensen tegen wie ik niet zou kunnen liegen, zeker niet over dit soort dingen. Al praatte Zeff er met zoveel enthousiasme over dat het moeilijk was om er niet aan te denken. Wezens met verschillende soorten krachten die het met elkaar goed konden vinden, die samen voor een gezamenlijk doel stonden en dat ook wilde bereiken. Zeff hoorde daar ook bij. Dat was de hele reden dat hij hier was. Omdat hij zijn school wilde helpen en hij enkel de opdracht had gekregen om mij te zoeken, maar tegelijkertijd ook te beschermen tegen anderen. Anderen die mij juist misschien wel kwaad zouden willen doen, juist omdat ik die krachten had. Ik had Zeff niet eens de kans gegeven om te praten, terwijl hij waarschijnlijk bij de goede kant van dit verhaal hoorde.
‘Het spijt me dat ik je niet eerder het verhaal heb laten vertellen,’ verontschuldigde ik me tegenover Zeff. Het bleef natuurlijk een vreemd verhaal en het was heel erg veel om over na te denken, maar ik had Zeff voor behoorlijk wat dingen uitgemaakt en dat was niet netjes van me geweest.
‘Maar als ik het goed begrijp, wil je dat ik met je mee ga naar die school?’ Ik beet twijfelend op mijn lip en schudde vervolgens mijn hoofd. ‘Ik kan toch niet zomaar weg? Ik heb school, en werk, en Yael en mijn…’ Ik hield het einde van de zin in toen ik me besefte dat de twee mensen beneden waarschijnlijk echt niet mijn ouders waren. ‘Wat moet ik in godsnaam tegen ze zeggen?’

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Mijn enthousiasme ebde een beetje weg door haar antwoord, maar ik mocht uiteraard niet vergeten dat Rain enkel op mijn verhalen moest afgaan en haar hele gewone leventje achter zich moest laten. Ik schoof weer wat dichter naar Rain tot de tak begon te kraken. Ik hield stil en keek even angstig naar de tak onder me en probeerde de grond die veel te ver naar beneden was te negeren. Ik zou waarschijnlijk wel goed landen, maar dat betekende niet dat ik het uit wilde proberen. Ik keek weer naar Rain met een medelevende glimlach.

"Maakt niet uit, Rain, ik weet heus wel dat dit een hele shock voor je geweest moest zijn en ik ben niet altijd het meest tactische wezen op aarde. Ik volgde gewoon orders op, zonder er al te veel bij stil te staan hoe dit voor jou zou zijn. Ik heb je vast de stuipen op het lijf gejaagd," zei ik vriendelijk tegen haar. Dit gesprek was een opluchting. Door haar excuses was het heel duidelijk dat ze erover nadacht en dat ze me niet meer gestoord vond. "Ik ben nooit echt boos op je geweest, enkel geïrriteerd omdat je net zo koppig als ik kunt zijn". Ik gaf haar een knipoog.

Ik hoorde de twijfel in haar stem toen ze zei dat ik haar mee naar mijn school wilde nemen. Ook stamelde ze op het einde, ik vermoedde dat ze mijn ouders had willen zeggen, maar daar nu niet meer zo zeker over was. Ik voelde een golf van spijt door me heen gaan. "Sorry Rain, niemand heeft het recht om te doen wat ik met jouw leven gedaan heb en ik zou het niet gedaan hebben als het niet noodzakelijk was geweest. Ik zou inderdaad graag hebben dat je met me meekwam, wij regelen alles, daar hoef je je geen zorgen over te maken. We hebben veel opties, we kunnen je gewoon laten verdwijnen, maar dat is niet echt ideaal en het zou mensen kwetsen. We kunnen doen alsof je op een internaat moet, maar dan moet je steeds liegen als je terug komt en moet er iemand zijn die je bewaakt. Ik zou persoonlijk kiezen om iedereen gewoon te laten vergeten dat je ooit bestaan hebt," zei ik tegen Rain. Ik keek haar inschattend aan, bijna zeker dat ze dat ook niet wilde. Geen van mijn opties was echt aantrekkelijk. "Of," zei ik nadenkend, "we kunnen doen alsof ik jouw biologische familie ben en dat je een tijd bij mij komt wonen om je echte familie te leren kennen. Zo kun je je afwezigheid verklaren, kun je nog enigszins contact met je vrienden hier houden door ze te schrijven, maar dan wel niet alles natuurlijk en als er dan iemand hier naar je op zoek komt, kunnen ze je vrienden niet martelen om jou uit de tent te lokken omdat je hier niet meer woont en ze ervan zullen uitgaan dat je geen contact meer met ze hebt. Het is niet veel natuurlijk, dat weet ik ook en je mag er heus over nadenken Rain, maar probeer gewoon zo snel mogelijk te beslissen. Als je toch zou beslissen hier te blijven, leer ik je zelfverdediging, maar daarna moet ik zelf gaan en kan ik je niet meer beschermen," legde ik aan haar uit. Ik keek naar Rain en hield mijn mond zost ze tijd had om na te denken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Wie zou niet koppig zijn als iemand zo’n verhaal probeerde te vertellen? Niemand zou dat willen geloven. Zeker een aantal aspecten uit het verhaal niet. Ik wilde nog steeds niet geloven dat ik achttien jaar bij mensen had gewoond wie niet mijn ouders waren geweest. Dat ik weekenden en verjaardagen door had gebracht met personen waarvan ik had gedacht dat ze mijn ooms, tantes, neefjes en nichtjes waren geweest, terwijl ze allemaal de waarheid hadden geweten. Ik hoorde hier niet. Blijkbaar hoorde ik in de wereld van Zeff en ergens voelde het als verraad dat ze nooit aan me hadden verteld dat ik geadopteerd was. Dat was toch iets wat ze uiteindelijk aan me hadden moeten vertellen? Ze hadden het niet gedaan en daardoor twijfelde ik wel alsof ze het ooit nog aan me zouden vertellen, maar het maakte deze beslissing niet makkelijker.
‘Dus dat zijn de opties die ik heb? Gewoon verdwijnen, liegen tegen mijn ouders over een internaat, doen alsof ik nooit heb bestaan of wederom liegen tegen mijn ouders?’ herhaalde ik Zeff verontwaardigd. Voor iemand die zojuist op had geschept over een geweldige school waar van alles mogelijk was, had ik verwacht dat ze ook wel opties voor dit hadden gehad. Misschien dat dit de opties waren die ze hadden bedacht, maar geen van alles was ideaal? Ik wilde niet mijn ouders en vriendinnen achterlaten zonder dat ze wisten waar ik was, maar ik wilde ook niet dat ze een leugen zouden geloven! Al was het ergste misschien nog wel dat ze blijkbaar ieder bewijs van mijn hele bestaan weg zouden kunnen vagen. Dat mijn ouders nooit een dochter hadden gehad, dat Yael en ik nooit vriendinnen waren. Zoiets wilde ik mezelf niet aan doen? Wat als ik hier ooit terug zou komen en ze me niet meer zouden herkennen?
‘Dit is echt heel erg veel, Zeff,’ zei ik zachtjes. Iets wat hij volgens mij ook wel begreep. Hij had me zelfs de optie gegeven om hier te blijven. Dan zou hij me nog wat meer zelfverdediging leren, maar meer zou het dan ook niet zijn. Ik wist niet of ik meer nodig zou hebben. Misschien wel niet, maar ik wist het op dit moment echt niet meer.
‘Ik wil eerst met mijn ouders praten. Ik moet morgen werken en heb pauze om half twee. Dan kunnen we wel praten?’ stelde ik voor. Ik wilde eerst zeker weten dat Zeff de waarheid sprak en dat ik geadopteerd was. Ik wist niet of dat de beslissing makkelijker zou maken, maar op dit moment was dit het enige wat enigszins goed voelde om te doen. ‘Oh, en ik zou het waarderen als je niet mee zou luisteren naar het gesprek. Want dat is iets wat je blijkbaar kan.’
Ik nam afscheid van Zeff en deed het raam weer dicht. Ik keek toe hoe hij uit de boom probeerde te komen en heel even leek het alsof deze lange, gespierde jongen bang was voor een simpele boom die in mijn achtertuin stond. Ik zuchtte en liep vervolgens naar beneden, waar ik even wachtte voor de deur van de woonkamer. Wat ik nu zou vragen zou compleet uit het niets komen en ik wist ook niet wat ze er op zouden zeggen, maar ik moest dit vragen voordat ik eventueel zou na kunnen denken over alles wat Zeff me had verteld.
Ik haalde diep adem en opende de deur. Mijn ouders zaten beide op de bank een film te kijken, al had mijn moeder al snel door dat ik in de kamer stond. ‘Rain! Ik dacht dat je al aan het slapen was. Gaat alles wel goed, meisje? Je ziet een beetje bleek.’
Ik haalde enkel mijn schouders op. ‘Ben ik geadopteerd?’
‘Wat? Hoe kon je nou weer bij die vraag?’ vroeg mijn vader, duidelijk verbaasd.
‘Ben ik geadopteerd?’ herhaalde ik mijn vraag. Mijn ouders leken niet te weten wat ze moesten zeggen, want ze keken elkaar hopeloos aan.
‘Rain, ga zitten.’ Mijn moeder gebaarde naar de lege plek naast haar op de bank en ik nam met tegenzin plaats, wetend dat er nu een verhaal zou komen waar zij nog niet klaar voor waren geweest. Ik misschien ook wel niet.

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
"Sorry Rain, ik weet dat het inderdaad niet veel is, maar we vogelen wel iets uit, waar jij je het beste bij voelt, neem je tijd maar. Ik ga je niet zitten pushen," zei ik verontschuldigend. Ik gaf haar weinig keuzes en dat wist ik ook wel. Ik probeerde de situatie vanuit haar kant te zien en zou er ook mee worstelen, dus wilde ik haar alle tijd gunnen die ze nodig had ook al was dat misschien niet ideaal en rekenden mensen op me. De opties die we hadden waren noodopties, maatregelen die we zouden moeten nemen omdat Rain nu eenmaal 'familie' hier had. Ik had nog nooit meegemaakt dat een wezen dat in de mensenwereld terecht was gekomen ook echt een familie had, of dacht te hebben. Meestal waren het probleemjongeren waarbij ongelukken gebeurden en die gingen van pleeggezin naar pleeggezin. Als we hen dan vertelden wat ze waren, waren ze meestal blij dat ze het eindelijk begrepen en gingen ze zonder veel tegenstribbelen mee, maar bij Rain was het anders. Ze had het gevoel dat ze hier hoorde en dat gevoel zat behoorlijk diep. Ik wilde het gevoel niet helemaal onderuit halen, ik wilde haar laten zien dat er nog een plaats was waar ze heen kon gaan.

Ik knikte, blij dat ze me morgen nog wilde zien. Tot die tijd zou ik uit het zicht blijven zodat ze in alle rust kon nadenken. Ik knikte opnieuw met een kleine glimlach toen ze vroeg of ik niet mee wilde luisteren, maar besefte toen dat ik dan uit die verdomde boom moest klimmen. Wel even op mijn tanden bijten dan maar, ik moest er ooit uitkomen en Rain ging me niet binnenlaten om me dan langs de voordeur naar buiten te laten gaan. Ik nam afscheid van Rain, belovend dat ik niet zou luisteren. Ik zou mijn benen in het bos gaan strekken, een deel van de adrenaline proberen kwijt te raken. Het was een bewogen dag geweest en de adrenaline van al mijn emoties gierden door mijn lijf. Ik begon heel voorzichtig de boom uit te klimmen, blij dat Rain mijn reeks vloeken die erbij gepaard gingen niet kon horen door het gesloten raam. Het proces ging heel langzaam en met wat gekraak, maar gelukkig hielden alle takken het op mijn weg naar beneden. Ik wierp nog een laatste blik op het raam voor ik naar het bos een paar straten verderop begon te lopen. Zodra de bomen me van het zicht onttrokken, begon ik echt te lopen. Ik liet mijn spieren en zintuigen op volle toeren draaien. De zon was al onder gegaan toen ik met Rain had gebabbeld dus er was niemand die me kon zien. Ik was alleen in het bos. Ik trok mijn shirt uit en legde het onder een boom, ik zou het straks meteen terug vinden door mijn neus gewoon te volgen. Ik snoof even diep, genietend van de natuur om me heen, zelfs in het donker was het prachtig. Ik snapte niet dat sommige mensen bang waren van het donker, maar zij zagen natuurlijk minder dan ik. Ik bleef enkele tellen gewoon staan en verzamelde alle energie in mijn lijf alsof het een tastbaar iets was. Ik begon te rennen en liet toen al mijn energie vrij, blij dat ik mijn krachten er nog eens uit kon laten

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
TS
~
Mijn ouders en ik waren een hele tijd wakker gebleven, pratend over alles wat ik maar had willen weten. Het had al snel gebleken dat Zeff inderdaad de waarheid had gesproken en dat mijn ouders me inderdaad hadden geadopteerd. Ze hadden al tijden een kinderwens gehad, maar het had niet willen lukken op de biologische manier. Een kindje adopteren was in hun ogen de perfecte optie geweest en toen was ik er opeens geweest. Ik was nog behoorlijk jong geweest, nog niet eens één jaar. Daardoor hadden ze genoeg tijd gehad om te hechten en zo het idee te wekken dat ik echt hun dochter was. Ze hadden me benadrukt dat ze me ook echt zo zagen, dat dat nooit zou veranderen en dat ze blij waren met hoe het leven nu was. Wel hadden ze zich afgevraagd hoe ik bij die vraag was gekomen, maar dat had ik niet kunnen uitleggen. In plaats daarvan had ik gevraagd waarom ze het me nog nooit hadden verteld. Mijn vader had gezegd dat ze het wel hadden willen vertellen, maar dat ze er nooit de moed voor hadden gehad om het te doen. Iets waar ik vannacht weinig mee had gekund en daarom had ik ze toen een fijne nacht gewenst en was ik daarna naar boven gegaan. Niet dat ik had kunnen slapen. Alles behalve zelfs.
Vanochtend was ik zo vroeg mogelijk naar mijn werk gegaan en had ik me vooral gefocust op het maken van verschillende soorten koffies en het bedienen van de vroege ochtendgasten. Ondanks dat het vreemd had, had ik de behoefte gehad om met Zeff te praten. Na ons gesprek had ik behoorlijk wat vragen, vooral over wat er zou gebeuren als ik met hem mee zou gaan naar de school. Ik had zijn opties behoorlijk vaak overwogen en vooral geanalyseerd. Ik wist nog steeds niet wat de beste manier was. Ik wilde niet liegen tegen mijn ouders, maar ik kon ook niet negeren dat ze voor achttien jaar tegen mij hadden gelogen. Ze hadden misschien wel willen vertellen dat ze me hadden geadopteerd, maar uiteindelijk keek ik alleen naar wat er nu was en dat betekende dat als ik het gisteravond niet zou hebben gevraagd, ze het me nooit zouden hebben verteld.
Ik wilde sowieso niet dat ze me uit hun leven zouden wissen, zoals Zeff voor had gesteld. Misschien dat het wel de meest gemakkelijke manier zou zijn, omdat ze daardoor geen last zouden hebben van mijn verdwijning, maar het deed mij pijn om te weten dat de mensen om me heen me niet eens zouden herinneren. Ik wilde ergens ook niet doen alsof Zeff mijn echte familie was. Dat was een vreemd idee? Daarnaast was er nauwelijks een gelijkenis tussen ons, en wat zouden mijn ouders zeggen? Die zouden me echt niet zomaar mee laten gaan met een jongeman die beweerde mijn broer of neef te zijn.
‘Rain, het is tijd voor je pauze,’ liet mijn baas me weten en ik knikte. ‘Ik ga even naar buiten. Ik ben over een half uur weer terug.’ Ik deed mijn sloof af en haalde mijn haren uit de staart waar ze in hadden gezeten en liep vervolgens naar achteren, waar ik twee croissantjes pakte en in een doggybag deed. Ik ging via achteren naar buiten en liep om het gebouw heen, omdat ik gokte dat Zeff daar naar toe zou komen. Ik keek om me heen of ik Zeff al in de buurt zag, maar hij was nog nergens te bekennen. Al zou het nooit lang kunnen duren, want hij was ongetwijfeld hier ergens in de buurt.

Ro2002
Wereldberoemd

ro2002 schreef:
Ik voelde me opgewekt en schuldig tegelijkertijd. Het was fijn geweest om me gisterenavond even helemaal te kunnen laten gaan, maar anderzijds had ik me er schuldig over gevoeld dat ik Rain haar avond waarschijnlijk wel verpest had. Ik was tegen de ochtend aan op mijn vaste plaats tegen de boom gaan zitten en had een dutje gedaan. Ik liet Rain rustig naar haar werk vertrekken zonder te laten merken dat ik in haar buurt was. Ik had haar met haar ouders laten praten zonder te luisteren zoals beloofd en ik wist dat ze de tijd nodig had om, wat er ook gezegd was, te verwerken. Ik was naar de bed en breakfast gegaan en had stevig ontbeten. De energie, die ik was verloren door een nachtje rondhullen, weer bijvullend. Vervolgens was ik rustig naar Rain haar werk doorgewandeld.

Ik was de tijd aan aan het doden met straten verkennen en liet me een beetje door mijn neus leiden. Ik was in gedachten verzonken, vanavond zou ik iets aan mijn school laten weten, maar ik wist niet of Rain tegen dan al iets besloten zou hebben. Ik ging ervan uit van niet. Je besliste niet in een dag over hoe je je leven compleet zou veranderen. Ik zou vandaag gewoon een luisterend oor zijn en haar vragen beantwoorden. Ik zou haar niet meer pushen, niet alleen bang dat ik Rain dan weer van me weg zou duwen, maar ook omdat ik Rain de keuze wilde laten. Als ze hier bleef was er een heel kleine kans dat ze het zou overleven, als ze met me meeging zou ze in een oorlog terecht komen en zou er daar ook een kleine kans zijn dat ze het zou overleven. Wat ze ook zou kiezen, haar toekomst was nou niet bepaald rooskleurig. Ze hadden iedereen een keuze gegeven, maar ik had nooit moeten twijfelen. De school was mijn familie en daar zou ik voor vechten, wat er ook zou gebeuren, hoe klein de kans ook zou zijn dat ik het zou overleven. Ik hoorde daar thuis en dat gevoel zou voor altijd blijven. Misschien voelde Rain zich wel hetzelfde over deze plaats. De mensenwereld kwam dan op mij misschien wel vreemd over, maar als je erin was opgegroeid was het waarschijnlijk allemaal heel gewoon. De mensen hier waren onwetend over de dingen rond hen heen, maar dat konden ze niet beseffen. Ze hadden zo weinig zorgen tegenover ons. Ze waren vast ook een stuk gelukkiger zonder het te weten.

Ik wierp een blik op mijn horloge en zag dat Rain haar pauze over ongeveer een kwartiertje zou beginnen. Ik begon terug te lopen in de richting waar ik vandaan kwam. Ik liep op automatische piloot, mijn neus weer volgend. Toen ik aankwam zag ik dat Rain al buiten stond. Ik wilde haar niet doen schrikken door ineens naast haar op te duiken dus zei ik haar naam voordat ik bij haar stond. Ze draaide zich naar me om en ik kon meteen zien dat ze een geweldig slechte nacht achter de rug had gehad. "Hey Rain, gaat het een beetje," vroeg ik bezorgd, "zullen we een stukje wandelen of wil je liever ergens rustig gaan zitten". Ze had waarschijnlijk slecht nieuws gehad dat ze er zo vermoeid uitzag en ik bewonderde haar weer om het feit dat ze hier nog steeds stond. Ze was gewoon gaan werken in plaats van snikkend in bed te blijven liggen. Ze was ook niet naar Yael gegaan om het er met haar over te hebben en ze had mij ook niet gezocht om me te overweldigen met vragen of verwijten dat dit allemaal mijn schuld was. Ze stond hier gewoon, enigszins van streek, dat zag je zo, maar ze stond er wel. Wat er ook zou gebeuren, Rain leek het allemaal wel aan te kunnen en ik wilde er zijn om haar te kunnen helpen waar nodig.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld