Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Demigods

Account verwijderd

schreef:
De wolf beangstigde haar niet. Dieren en mensen hadden haar nooit beangstigd. Wat dat betreft had ze misschien wel geluk met haar moeder. Ze was niet bang dat een ander haar iets aan zou doen, puur en alleen omdat ze wist dat ze hen kon dwingen het niet te doen. Ayer was daar nog maar een heel klein voorbeeld van. Alles wat ze hem aangedaan had, was hem verwarren. Ze had hem alleen gekust, ze had geen andere middelen ingezet. Oké, ze had zijn gedachten misschien een klein beetje beïnvloed, maar het was helemaal niet zo heftig geweest. Misschien had hij er enkele minuten last van gehad, maar hij had er niets aan over gehouden. Toch leek hij haar niet te kunnen vergeven voor wat ze gedaan had. Sterker nog, hij had een hekel aan haar.
Aaron had direct de keuze gemaakt om achter de wolf aan te gaan. Josy was hem heel snel gevolgd en zij was er niet lang daarna achteraan gegaan. Ayer volgde hen ook, maar keek slechts met een geïrriteerd gezegd voor zich uit. Uiteindelijk konden Josy en Aaron waarschijnlijk het best met elkaar overweg, ze zag het in hun manier van omgaan met elkaar. Ze hadden een soort onuitgesproken respect voor elkaar en ze hadden elkaar nog niet één keer afgekat. Dat was wel anders tussen Ayer en haar.
De wolf keek enkele keren achteruit, waardoor ze het vermoeden kreeg dat de wolf iets met hen wilde. Ze liepen echter al een hele poos achter de wolf aan en er gebeurde helemaal niets. Pas na zeker twintig minuten begon de omgeving te veranderen. Het werd een stuk donkerder, maar de zon was inmiddels al opgekomen. Ze wist niet of dat het aan het bos lag, maar momenteel betwijfelde ze alles.

'Het is te toevallig dat hij hier ineens opduikt. Bovendien, welke andere keuze hebben we?' vroeg hij, toen Josy zich bij hem had gevoegd. Hij klonk niet spottend als hij tegen Josy sprak, iets wat hij duidelijk wel deed als hij tegen Ayer sprak. Over Ayer gesproken, hij liep met een strak gezicht achter hen aan, duidelijk niet blij met deze situatie. Hij rolde met zijn ogen, maar hield wijselijk zijn mond.
Het werd steeds donkerder, maar er gebeurde niets. De wolf bleef lopen en checkte zo nu en dan of ze er nog waren, maar meer dan dat gebeurde er niet. Hij twijfelde er echter niet aan dat de wolf iets te maken had met deze queeste. Hij geloofde simpelweg niet in toeval. Als iets gebeurde, had dat altijd een reden. Vooral op een queeste.
Zijn vermoedens werden al snel bevestigd toen hij achter hen een hoop geritsel hoorde. Zijn hand gleed rond zijn zwaard en hij draaide zich om, om erachter te komen dat struiken volledig om hen heen gegroeid waren. De struik was een meter of drie hoog en verhinderde hen om terug te lopen.
'Is iedereen het ermee eens dat struiken normaal gesproken niet zo snel groeien?' vroeg hij, waarbij hij Ayer aankeek. Nu zou de jongen toch wel moeten begrijpen dat de wolf inderdaad een deel uitmaakte van hun queeste. Hij liet zijn zwaard weer los en draaide zich om. De wolf stond hen rustig aan te kijken, alsof het wachtte tot ze weer verder konden lopen. Hij knikte en begon weer te lopen, waarbij hij niet lette op de andere drie. Hij bestudeerde zijn omgeving, zocht naar eventuele hints die hen konden vertellen wat er in hemelsnaam van hen verwacht werd. Het was wel duidelijk dat ze niet meer terug mochten, maar wat moesten ze doen als ze verder zouden lopen? Ergens hoopte hij op een opdracht van Ares, daarvan wist hij in elk geval zeker dat hij er goed in zou zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Je hebt gelijk, en volgens mij is de wolf ook niet vijandig,’ stemde Josy met Aaron in. Ze had wel door dat hij een hele andere houding naar haar had dan naar Ayer, maar wie had dat eigenlijk niet? De jongen leek niet heel erg goed in zijn team te vallen, iets wat waarschijnlijk door zijn betweterige houding was gekomen. Hij mocht dan veel weten, maar dat betekende niet dat hij de beste uit het team was. Daarnaast had hij een paar minuten geleden een foute conclusie getrokken. Iets wat niet echt bij hem paste, als zoon van Athena. Josy had echter geen zin om daar nog verder over na te denken. Ze wilde zich nu focussen op de wolf voor hen, die hen echt ergens naar toe leek te willen leiden. Dan was het toch een goede keuze geweest om de wolf te volgen.
‘Wat?’ vroeg Josy verbaasd, toen Aaron een opmerking had gemaakt over dat struiken niet zo snel hoorden te groeien. Ze draaide zich om en keek verbaasd naar de hoge struiken om hen heen. Het was alsof de takken en bladeren hen in hadden gesloten. Ze mochten niet meer terug, wat hen geen andere keuze gaf dan vooruit te lopen. Ondertussen leek de wolf op hen te wachten, alsof hij al had geweten dat dit zou gaan gebeuren. Hij leek niet geschrokken of verbaasd te zijn door de metershoge struiken.
‘Ik denk dat de eerste opdracht is begonnen,’ verzuchtte ze. Wat het precies inhield, wist ze ook nog niet. Het was echter wel duidelijk dat ze niet meer terug konden. Ondanks dat de zon nu al op was, was het een stuk donkerder geworden door de muren van struiken. Misschien dat het de bedoeling was dat ze de wolf verder zouden volgen en dat ze dan vanzelf ergens terecht zouden komen.
Aaron was al verder gelopen en Josy besloot hetzelfde te doen. Zoals hij net al had gezegd: een andere keuze hadden ze niet. De opdracht was nu toch echt begonnen en het enige konden doen, was verder lopen en accepteren dat ze af zouden moeten wachten totdat één van hen door zou hebben wat er zou gebeuren. Ondertussen hoorde Josy het geritsel en werden er voor haar steeds meer muren van struiken gevormd. Alsof er iets gecreëerd werd met elke stap die zij en de rest van het team zetten.

De struiken hadden zich zo snel gevormd tot een muur dat het Ayer verbaasde. Wel probeerde hij meteen te raden welke god er in staat zou zijn om zo snel iets te laten groeien. De godin van de landbouw, Demeter, zou haar hand hier waarschijnlijk niet voor omdraaien. Al was het misschien ook wel weer iets wat alle goden konden en het hing niet echt samen met de wolf. Daarnaast ging het misschien niet eens zozeer om wat er met de struiken was gebeurd, maar om wat de struiken hadden gecreëerd: namelijk muren. De muren duwden hen in een bepaalde richting en dat was niet voor niets.
Josy merkte op dat dit de eerste opdracht was, maar Ayer enkel op knikte. Eigenlijk was dat wel logisch. Die struiken waren er niet voor niets. Hij gokte echter dat niemand nog een opmerking uit zijn mond zou waarderen en hij had zich zojuist ook voorgenomen dat hij het de groep eventjes zelf zou laten doen, zodat ze vanzelf door zouden hebben dat ze hem en zijn kennis wel degelijk nodig zouden hebben, al dachten ze daar nu vast nog anders over.
Terwijl de groep liep, en nog altijd de wolf volgde, kwamen er steeds meer hoge struiken bij. Niet alleen aan hun zijdes, maar het leek alsof er verschillende paden en gangen werden gevormd. ‘Het is een doolhof,’ concludeerde Ayer. Iets wat de anderen nog niet hadden opgemerkt en het had hem lang genoeg geduurd. Daarnaast bestonden er genoeg verhalen over doolhoven en de monsters die er in schuilden, dus hij was niet van plan om zijn opvatting over deze opdracht nog achterwege te houden. ‘Ik gok dat we onze weg hier uit moeten vinden, of dat we iets moeten vinden wat ons hieruit kan leiden.’ Ze hadden wel de wolf, maar wie zei dat de wolf hen niet steeds dieper het doolhof in probeerde te lokken?
Maar een paar seconden nadat hij zijn gedachten had uitgesproken, schoten er stronken uit de grond voor hem. Hij zette een stap achteruit, waarin hij Mare onbedoeld met zich mee trok. Bladeren en takken schoten omhoog en voordat hij het wist, waren ze gescheiden door Josy en Aaron. Zij hadden een paar meter voor hem en Mare uitgelopen. Nu waren ze een deel van hun team kwijt, en ook nog eens de wolf. Al was hij nog niet zo zeker wat hij van de wolf moest vinden. ‘Jongens, zijn jullie daar nog?!’ riep Ayer naar Josy en Aaron.

Account verwijderd

schreef:
Instemmend mompelde hij toen Josy opmerkte dat de wolf niet vijandig leek. Als het beest hen iets aan had willen doen, had hij dat direct wel gedaan. Dieren waren niet in staat om te bedenken dat het slimmer was om hen in eerst in een val te lokken. Bovendien, de wolf zou het niet winnen als het besloot hen toch aan te vallen.
Terwijl hij doorliep, stopte het geritsel niet. Overal schoten takken naartoe, tot ze aan alle kanten alleen nog maar struiken zagen. Ayer merkte op dat het een doolhof was en hij twijfelde niet aan die uitspraak. Hij geloofde niet dat deze opdracht van zijn vader kwam, maar hij zou ook niet weten van welke god deze opdracht dan wel kwam. Momenteel kon het nog van elke god komen.
Toen hij Ayer hoorde roepen, draaide hij zich opnieuw om. Verbaasd keek hij naar Josy, die zich nog wel bij hem bevond. Ayer en Mare waren echter verdwenen achter een zee van bladeren. Hij liep naar de bladeren toe, waarna hij zijn zwaard tevoorschijn trok en in een krachtige beweging door de bladeren heen hakte. Echter, hij had geen succes. Hij werd gedwongen achteruit te lopen terwijl de wand waar hij zonet doorheen geslagen had, dubbel zo dik werd. Hij vloekte.
'We kunnen niet door de bladeren heen,' riep hij terug, waarna hij om zich heen keek. Over enkele tientallen meters boog de weg naar rechts, dan zouden ze van Mare en Ayer weg moeten lopen. De goden splitsten hen op. Natuurlijk hadden ze ervoor gekozen Mare en Ayer bij elkaar te zetten. Hij haalde een hand door zijn haren en keek vervolgens naar Josy.
'Jij hebt toevallig geen geniaal plan nu?' vroeg hij. Zijn blik gleed over de struiken. Ze konden er niet door en ze konden er ook niet overheen. Waarschijnlijk zat er niets anders op dan doorlopen.

Het geritsel om hen heen betekende niet veel goeds. Er stond iets te gebeuren en ze durfde haar hand ervoor in het vuur te steken dat de opdracht officieel begonnen was. De goden hadden echter nog meer voor hen in petto. De enorme muur van struiken voor hen, had hen gescheiden van Josy en Aaron. Zij was achtergelaten met de enige in het team met wie ze niet achtergelaten wilde worden. Een diepe zucht gleed over haar lippen. Aaron vertelde hen dat ze niet door de struiken heen konden en er overheen klimmen, was duidelijk ook geen optie. Ze konden alleen maar links.
'Ik weet wel dat je me helemaal niet aardig vindt, maar zet je daar maar even overheen en laten we er maar voor zorgen dat we maken dat we hier wegkomen.' Ze draaide twee messen in haar handen en keek naar de struiken, die langzaam naar hen toe groeiden. Als ze zouden blijven staan, zouden ze opgeslokt worden door de planten. Ze wachtte niet af en begon te lopen, waarbij ze er vanuit ging dat Ayer wel met hem mee zou gaan. Ze stonden er nu samen voor, zij kon niet meer terugvallen op Aaron of Josy en als Ayer geen manier vond om met haar om te gaan, zouden ze het niet allebei levend halen.
Ze duwde één mes in haar riem en bond met haar vrij hand haar haar opnieuw bij elkaar. In de verte zag ze al een splitsing opdoemen, waarbij ze besloot dat ze de keuze van Ayer zou accepteren en hem zou volgen. Het zou vast geen gezellige tocht worden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zonder dat Josy het in de gaten had gehad, was de groep in tweeën gesplitst. Zij en Aaron stonden aan de ene kant van de struik en Ayer en Mare aan de andere kant. Stiekem was ze blij dat ze met Aaron stond. Ze had het waarschijnlijk ook wel vol kunnen houden met Mare, maar als ze hier met Ayer had gestaan, had ze vrijwel zeker geweten dat er vroeg of laat een discussie zou zijn ontstaan. Er was immers een verschil tussen het echt beter te weten, en het denken beter te weten. Daarnaast hadden zij en Aaron elkaar op een bepaalde manier gerespecteerd, omdat ze elkaar niets aan hadden gedaan tijdens de opdracht in het bos.
Zuchtend staarde ze naar de struiken. Ze hoorde de stemmen van Ayer en Mare, maar het was wel duidelijk dat ze niet over de struik heen konden klimmen, of iets in die richting. Iets wat Aaron ook al had gezegd. Dus het enige wat ze nu nog zouden kunnen doen, was samen verder lopen en hopen dat ze vanzelf weer de anderen tegen zouden komen, of in ieder geval iets wat hen zou kunnen helpen om uit dit doolhof te komen. Want ondanks dat Ayer soms vervelende opmerkingen maakte, kon hij nog wel eens gelijk hebben over dat dit een doolhof was.
‘Ik denk dat we gewoon verder moeten lopen,’ zei ze tegen Aaron. Een ander idee had ze nu ook niet. Natuurlijk zouden ze kunnen proberen om te klimmen, maar van dat idee was Josy snel af toen ze de stronken van de struik langzaam hun kant op zag kruimen. ‘Heel snel verder lopen,’ concludeerde ze, waarna ze zich omdraaide en met een behoorlijke snelheid weg probeerde te lopen van de struiken. De witte wolf was nog altijd bij hen en Josy gokte dat het zijn bedoeling was geweest om hen naar het doolhof te brengen, maar ze snapte niet waarom hij nu niet was verdwenen, aangezien hij zijn taak had volbracht.
‘Ik denk dat Ayer gelijk had. Het is een doolhof,’ zei Josy terwijl ze samen verder liepen. Op een gegeven moment kwamen ze bij een kruispunt, wat betekende dat ze drie verschillende kanten op zouden kunnen gaan. De wolf zelf was ook geen hulp meer. Hij bleef een tijdje een meter voor Josy staan, totdat hij door had dat ze nog geen kant hadden gekozen. Daarna liep hij naar Josy en nam hij naast haar plaats, als een hond die wachtte tot hij kon oversteken.

Waarschijnlijk hadden de goden een goed gevoel voor humor, want anders hadden ze hem vast niet bij Mare in het team gezet. Nu ze echt gescheiden waren van Josy en Aaron, zou hij het met haar moeten doen. Zij leek er niet heel erg blij te zijn, hij was dat eigenlijk ook niet. Op dit moment kon hij echter niet anders dan gewoon verder te lopen en te hopen dat ze hier samen uit zouden kunnen komen. Als dit echt een doolhof was, dan gokte hij dat zijn eigen moeder verantwoordelijk was voor de struiken om hem heen. Niets zei meer dan strategie en logica dan een doolhof. Dus hij gokte dat ze hier snel uit zouden kunnen komen. Misschien wel sneller dan Aaron en Josy, omdat zij vast niet de logica bezaten die hij wel had.
‘Denk je echt dat ik me nog niet over die domme kus van je heb gezet? Daar was ik drie seconden nadat je wegrende al klaar mee,’ merkte hij op naar Mare. Hij mocht haar inderdaad niet, maar dat kwam niet alleen omdat ze hem zomaar een kus had gegeven. Hij vond de hele tactiek gewoon zwak. Voor een dochter van Aphrodite was het misschien het meest logische om te doen, maar Aaron zag er weinig goeds van in. Alsof Mare de queeste door zou komen door willekeurige jongens op hun mond te zoenen. Dat zou echt niet gaan werken als ze oog-in-oog zouden komen te staan met een monster.
Het doolhof om hen heen leek steeds groter te worden. Ayer hield het geritsel constant in de gaten, bang dat een paar stronken plotseling rond zijn enkels zouden zitten, wat zou betekenen dat hij nergens meer naar toe zou kunnen, tenzij hij zichzelf zou kunnen bevrijden. Het leek echter alsof de struiken een eigen leven hadden.
Mare was gestopt bij een splitsing. Ze had duidelijk gewacht op hem. Misschien omdat ze zelf niet wilde kiezen, misschien ook wel omdat ze geen idee had. Ayer keek bedenkelijk naar de twee paden die waren gevormd en keek vervolgens achter zich, denkend aan Aaron en Josy. ‘Ik denk dat als we naar rechts gaan, we dichter bij de anderen in de buurt komen.’ Al was het eigenlijk maar een wilde gok. Hij had geen idee hoe het doolhof zich had gevormd voor Aaron en Josy, dus wie weet zaten ze al wel aan de hele andere kant en zou het uren duren voordat ze hen tegen zouden komen.

Account verwijderd

schreef:
Ergens vond hij het niet eens zo erg dat hij gescheiden was van Mare en Ayer. Met Mare kon hij het prima vinden, maar Ayer vormde voor hem wel een probleem. De jongen was een enorme betweter en kon het duidelijk niet hebben als iemand anders met een betere oplossing kwam.
Hij knikte toen Josy opmerkte dat ze maar gewoon verder moesten lopen. Hier blijven staan was geen optie en bovendien leken de planten er ook niet blij mee te zijn dat ze stonden te wachten. Hij haastte zich achter Josy aan, tot ze bij een kruispunt kwamen. Hij had gehoopt dat de wolf hen wel zou leiden, maar natuurlijk was dat het geval niet. Dat zou het te makkelijk maken.
'Blijkbaar zijn we met vijf,' merkte hij op, terwijl hij naar de wolf gebaarde. De wolf was naast Josy gaan zitten en wachtte rustig af tot ze eens kant kozen. Hij bekeek beide kanten, maar ze zagen er allebei hetzelfde uit. Hij hief zijn schouders op en gebaarde naar rechts, het was maar een wilde gok. De wolf was geen hulp en er was geen enkel teken te vinden. Ze moesten maar gewoon doen wat goed voelde.
Na een poosje begon de grond onder hun voeten te veranderen. De weg was in eerste instantie hard geweest, maar veranderde nu in los zand. Hij liep gewoon door, tot een tak naar voren schoot en hij stopte met lopen. Het was duidelijk niet de bedoeling dat hij doorliep. Hij keek om zich heen, maar zag niets. Hadden ze de verkeerde kant gekozen?
Opnieuw keek hij rond, tot hij merkte dat het zand voor hem begon te bewegen. Verschillende vormen ontstonden, tot er een tekst voor hun voeten stond.
Om de weg uit de groene wildernis te vinden, zult gij eerst uw eigen wildernis erkennen.
Verbaasd keek hij naar de woorden voor hen. Geweldig, raadsels waren nooit zijn sterkste punt geweest. Hij begreep het nut erachter ook niet. Waarom nadenken over woorden, als je iemand ook gewoon direct kon bevechten?

'Houd je mond eens, Ayer. Geen van ons vind je aardig en dat is alleen maar omdat jij constant van die achterlijke opmerkingen moet maken,' gromde ze. Hij was nog niet één keer aardig geweest. Elke keer moest hij weer bewijzen dat hij beter was dan de rest en ze had er nu al meer dan genoeg van gehad. Was zij maar een kind van Ares geweest, dan had ze dit gezeur met Ayer vlug af kunnen handelen.
'Ik zeg niet dat je van me moet houden, want ik denk sowieso niet dat je van iemand kunt houden, maar je zou op zijn minst vriendelijk tegen je medemens kunnen zijn.' Ze keek hem geïrriteerd aan, maar wendde daarna haar blik af en bekeek hem niet één keer meer. Ze was het zat. Als het niet aardig kon, dan zou het helemaal niet kunnen. Ze accepteerde het niet dat hij zo tegen haar deed.
Ayer koos voor rechts en zij liep zonder iets te zeggen naar rechts. Het maakte haar niet uit welke kant ze zouden kiezen. Uiteindelijk zouden ze er wel achter komen of het de goede kant was. Als het dat niet was, moesten ze maar wat langer lopen. Ze sloeg haar armen over elkaar en liep met een flink tempo door, tot een nieuwe muur opdook en ze gedwongen werden te stoppen met lopen. Ze rolde met haar ogen. Dat werd teruglopen. Ze keek kort naar de muur, maar fronste toen ze iets wits zag wapperen. Voorzichtig raakte ze het aan, maar er gebeurde niets. Vervolgens trok ze er zacht aan. Het witte object liet los. Een klein wit briefje lag in haar hand. Ze keek niet naar Ayer, het maakte haar niet uit wat hij ervan vond.
'Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet,' las ze uiteindelijk maar voor. Geweldig, ze wist al wat dat betekende. Deze opdracht zou nog wel eens heel erg lang kunnen duren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Blijkbaar,’ mompelde Josy, terwijl ze naar de wolf keek. In eerste instantie was hij hun gids naar het doolhof geweest, maar nu leek de wolf zijn gevoel voor richting compleet te zijn vergeten. Zijn taak was voltooid en nu zat hij naast Josy, wachtend tot er iets zou gebeuren. De wolf zou niet weg gaan, dus Aaron had gelijk. Ze waren echt met vijf. Zelf wist ze niet zo goed wat ze met de wolf moest doen, maar hij had hen al eens geholpen. Wie weet zou hij dat nog wel een keer doen. Daarnaast zou ze een wolf van de goden ook niet zomaar afwijzen. Dat was misschien wel het domste om te doen.
Ze volgde Aaron naar rechts, maar al snel kreeg ook zij het idee dat ze verkeerd waren gelopen. De grond onder hen was veranderd naar los zand en de struiken versperde hen zelfs de weg. Er werden vormen in het zand gecreëerd. Josy kreeg door dat de vormen letters waren en dat ze samen een zin vormden. ‘Om de weg uit de groene wildernis te vinden, zult gij eerst uw eigen wildernis erkennen,’ las ze voor. Het was duidelijk dat het doolhof hen een raadsel had gegeven, maar nu was het nog de vraag wat ze er mee zouden moeten doen.
Ze zuchtte en knielde neer bij de letters. Misschien dat ze iets had gemist. Misschien dat de letters enkel een afleiding waren voor de boodschap die er onder lag. Misschien moesten ze hier wel iets anders uit op maken, maar haar lichte ogen konden zo snel niets vinden. De wolf was ondertussen ook naast haar neergeknield, maar Josy snapte niet zo goed wat hij probeerde te doen. Het was niet zo dat de wolf hen zou kunnen helpen.
‘Onze eigen wildernis…’ sprak ze bedenkelijk, waarna ze opkeek naar Aaron. ‘Wat denk je dat dat betekend?’ Ze snapte het eerste gedeelte van de zin. Dat sloeg overduidelijk op het doolhof waar ze nu in stonden. Ze snapte echter niet wat er met haar eigen wildernis werd bedoeld, waar ze dan aan moest denken. Ze hoopte dat Aaron het wist. Hij was misschien een kind van Ares en ze stonden er om bekend om sneller te reageren dan dat ze dachten, maar ze had het idee dat Aaron ook een paar hersenen had en dat hij ze zou kunnen gebruiken als hij dat zou willen. Haar ogen gleden weer naar de letters, terwijl ze zelf probeerde te bedenken wat haar wildernis was, of waar het op sloeg.

Ayer rolde met zijn ogen om de opmerking van Mare. ‘Alsof het mij uitmaakt dat jullie me aardig vinden. Ik kan dat tenminste aan de kant zitten. Jij zit er alleen maar over in waarom jouw magische kus me niet heeft getransformeerd in een verliefde puppy die je vierentwintig-zeven achterna loopt.’ Hij wist dat het niet mogelijk was om iedereen aardig te vinden en hij had al lang door gehad dat de anderen niet zo dol op hem waren. Hij had Mare niet nodig om die conclusie te trekken. In tegenstelling tot Mare kon hij snel zijn gevoelens aan de kant zetten, maar zij leek dat duidelijk niet te kunnen. Hoe kon het ook anders, als dochter van Aphrodite.
De volgende woorden van Mare deden hem stoppen met lopen. Hij draaide zich niet om. Hij bleef enkel star voor zich uitstaren. Mare dacht dat hij van niemand zou kunnen houden, dat hij daar mentaal niet toe in staat was. Dat terwijl hij wel degelijk van iemand had gehouden, maar zoiets zou hij nooit aan Mare vertellen en al helemaal niet op dit moment. ‘Als een dochter van Aphrodite dat zegt, dan zal het vast wel waar zijn,’ zei hij enkel, waarna hij weer dwars doorliep.
Hij negeerde Mare de rest van de tijd. Iets wat moeilijker werd toen ze plotseling stopte met lopen. Het was dan wel niet haar schuld dat er zomaar een muur van struiken voor hen op was gedoken, maar Ayer vond het wel irritant. Op dit moment kon Mare de meest kleine dingen fout doen, het maakte niet eens uit wat. Ayer had het idee dat hij ieder moment zou kunnen ontploffen als Mare nog iets zou zeggen wat hem niet aanstond. Hij fronste toen hij het witte briefje in haar hand zag, maar hij kon het net niet met haar meelezen.
Toen Mare het uiteindelijk toch op had gelezen, zuchtte Ayer. ‘Duidelijk,’ mompelde hij, de frustratie was te horen in zijn stem. Feitelijk betekende het gezegde dat ze elkaar zouden moeten behandelen zoals ze zelf ook zouden willen worden behandeld. Geen van hen had heel erg veel plezier in het afsnauwen van de ander, dus dat betekende dat ze daarmee zouden moeten stoppen. Hij wist echter vrijwel zeker dat alleen het snappen van het raadsel op het briefje niet genoeg zou zijn om verder te kunnen. ‘Dit gaat een hele tijd duren. Jij denkt dat ik van niemand kan houden, maar mensen zijn alleen maar aardig tegen jou omdat je er oh zo geweldig uitziet.’

Account verwijderd

schreef:
De wolf zat hem niet in de weg en hij besteedde er ook geen aandacht aan. Als alsnog bleek dat het beest niet te vertrouwen was, zou hij er wel een einde aan maken. Zo lang het beest hem geen aanleiding gaf, had hij er geen moeite mee. Hij keek even kort naar de witte wolf, het was wel duidelijk wie hij prefereerde. Constant bleef de wolf aan de zijde van Josy. Ach, in elk geval had het geen hekel aan hem, anders had het wel net zo gegromd tegen hem als tegen Ayer.
Hij bestudeerde Josy terwijl ze knielde bij de boodschap, maar ook zij zag niet direct waar ze naar zocht. Het was duidelijk dat ze een raadsel gekregen hadden, maar hij begreep het raadsel niet helemaal.
'Onze eigen wildernis, onze eigen wildernis,' mompelde hij tegen zichzelf. Hij keek om zich heen, op zoek naar een hint om hem te helpen. Er kwam echter geen hint. Alles was nog hetzelfde. Ze werden niet gedwongen verder te lopen, het was volledig stil.
'Wanneer is er wildernis in ons leven?' vroeg hij, meer aan zichzelf dan aan Josy. Hij geloofde niet dat het om letterlijke wildernis ging. Hij was opgegroeid in een appartementencomplex met één slaapkamer, hij had nooit in de wildernis geleefd. Hij schudde zijn hoofd, natuurlijk moesten ze het moeilijk voor hem maken. Hij haalde zijn hand door zijn haren en schudde opnieuw zijn hoofd, hij begreep het niet.
'Waarschijnlijk heeft het geen zin om door te lopen, maar ik kan beter denken als ik iets doe.' Hij kon zich beter concentreren als hij liep.

'Misschien had ik dat maar moeten doen, dan was je een stuk minder lastig geweest.' Ze kon het wel, als ze dat echt wilde. Dat wilde ze echter niet. Ze had Ayer alleen maar willen verwarren, dat was alles. Achteraf was het beter geweest als ze wel een verliefde puppy van hem gemaakt had.
Ayer bleef stilstaan, maar liep vervolgens weer door. Het kon haar niks schelen of dat het iets deed met hem. Ze geloofde niet dat hij ertoe in staat was, houden van. Hij was nors en hij leek constant gefrustreerd. Het enige wat belangrijk voor hem was, was winnen, de beste zijn. Het ging nergens over.
Ayer en zij praatten niet en haar kon het niets schelen. Ze hoefde zijn stem niet te horen, want hij irriteerde haar constant. Waarschijnlijk was het beter om deze opdracht zonder praten door te komen. Ze zou straks wel weer praten, als ze Aaron en Mare terug hadden.
De boodschap achter het briefje was voor Ayer ook duidelijk. Hij was net zo gefrustreerd als zij was. Ze wilde niet aardig voor Ayer zijn, dat verdiende hij niet. Misschien dat ze aardig kon zijn als hij dat ook deed, maar voorlopig leek dat niet te gebeuren.
Ze lachte schamper toen ze de woorden van Ayer hoorde, waarna ze zich naar hem omdraaide en ze hem bekeek. Ayer was degene die alles leek te weten, maar hier wist hij duidelijk helemaal niets vanaf. Natuurlijk niet, want hij was een kind van Athena. Hij hield zich waarschijnlijk helemaal niet bezig met hoe anderen zich voelde, dat was niet interessant voor hem.
'Waarom zouden mensen aardig tegen mij zijn, Ayer? Het is toch altijd nep? We lijken misschien geliefd, maar terwijl jij gewoon vrienden kan maken en gewoon een vriendin krijgt, zijn wij degene die dat niet kunnen, omdat alles toch altijd nep is,' gromde ze.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Josy probeerde te bedenken wat de wildernis kon betekenen. Ze begreep dat het niet sloeg op de letterlijke wildernis, want daar stonden ze nu al. Dus het moest iets anders zijn, maar Josy kon er niet op komen. Bij wildernis dacht ze aan verschillende dingen. Het eerste wat er bij haar naar boven kwam, was wild gedrag. Uitgaan, losbandigheid, dat soort wildernis. Dat had echter nooit in haar leven gezeten. Ze was redelijk rustig opgegroeid, in een normale gezinswoning met haar moeder, stiefvader en haar zusje. Ze had nooit de drang gevoeld om zich te verzetten op wat voor manier dan ook. Ook hier op het kamp gedroeg ze zich behoorlijk rustig, op het vechten na dan. Dat waren echter allerlei trainingen, dus daar was niets wilds aan.
Ze keek op naar Aaron, wie waarschijnlijk meer tegen zichzelf aan het praten was dan tegen haar. Hij was ook duidelijk in gedachten verzonken, hopend dat hij zou kunnen bedenken wanneer er wildernis in zijn eigen leven was geweest. Josy zou dat ook voor haarzelf moeten bedenken. Misschien dat de wildernis niet zo zeer sloeg op haar gedrag of de situatie waarin ze was opgegroeid, maar op wat ze dacht, of wat ze voelde. Misschien sloeg de wildernis wel op het moment dat ze op tilt sloeg, omdat ze bang was. Het moment dat er zoveel gedachten door haar hoofd schoten dat ze geen duidelijk woord meer kon vinden in de wirwar van zinnen. Was dat ook niet wildernis?
‘Aaron, wacht,’ zei ze, toen de jongen haar uit haar gedachten had getrokken met zijn opmerking. Als hij echt wilde lopen na wat ze te zeggen had, zou hij dat uiteraard mogen doen, maar ze wilde wel delen wat er in haar hoofd om ging voordat hij dat zou doen. Ze kwam overeind en liep naar hem toe. ‘Wat als… Wat als de wildernis slaat op waar we bang voor zijn? Of op een moment waar we ons compleet verloren voelden?’ Misschien sloeg ze de plank ook wel volledig mis. Ze was niet slim zoals een kind van Athena. Ze kon niet ééns één van haar vader zijn kenmerkende krachten onder de knie krijgen, dus een raadsel oplossen van een andere god was al helemaal moeilijk. Toch waren haar gedachten over de wildernis het enige wat ze logisch vond klinken en ze hoopte dat Aaron zou snappen wat ze bedoelde. Dat hij het mee zou nemen als hij een stukje zou gaan lopen, als het doolhof het toe zou laten.

Hij hoefde niet te weten wat Mare dacht over of hij in staat was om van iemand te houden of niet. Hij wist zelf dat hij daar maar al te goed toe in staat was geweest, misschien wel te goed. Dat ging haar echter helemaal niets aan en hij was ook niet van plan om het aan haar te vertellen. Het was nu ook helemaal niet van belang. Hetgeen wat ze nu moesten doen, was uit het doolhof komen zodat ze tenminste verder zouden kunnen gaan.
‘Dat is mijn punt? Niemand zou ooit iets aardigs over je kunnen zeggen wat ze echt menen, omdat het altijd nep is,’ siste hij naar Mare. Hoe langer hij met haar doorbracht, hoe meer hij begon te begrijpen waarom zijn eigen een moeder een hekel had gehad aan Aphrodite. Nu had hij ook nog eens de pech dat hij vast zat in het doolhof met Mare totdat ze een manier zouden vinden om elkaar te respecteren. Iets wat absoluut niet ging gebeuren. Misschien dat hij meer kans had gemaakt met Josy of Aaron, al vroeg hij zich af of ze dan hetzelfde raadsel zouden hebben gekregen. Dit sloeg duidelijk op wat er nu tussen hem en Mare speelde.
Hij pakte het witte briefje uit de hand van Mare en staarde nog eens naar de letters. De boodschap was duidelijk. Ze zouden elkaar op de één of andere manier moeten respecteren, anders zou de muur van struiken niet weg gaan. Ondanks dat Ayer het graag zou willen proberen, wist hij heel zeker dat het niet zou lukken om met zijn zwaard door de struiken te hakken. Dit was de opdracht. Dit was wat ze moesten doen. Ondertussen wist hij ook dat dit het werk van zijn moeder was. Geen enkele andere godin zou met raadsels komen. Hij snapte alleen niet waarom zijn eigen moeder hem nou juist met een dochter van Aphrodite in een doolhof had moeten zetten.
‘Ik gok dat het niet goed genoeg is om te snappen dat we aardiger tegen elkaar moeten doen,’ mompelde Ayer, terwijl hij naar Mare keek. Hij kon op dit moment niets aardigs over haar bedenken. Het was niet zo dat ze ergens goed in was, voor zover hij had gezien. Ze had geen geweldige vechttechnieken, ze had niet eens een leuke persoonlijkheid. Dus wat zou hij dan moeten zeggen over het meisje dat nu voor hem stond?

Account verwijderd

schreef:
Het liefst zou hij gewoon doorlopen en het raadsel ver achter zich laten, maar hij wist ook wel dat dat geen optie voor hem was. Ze zouden alleen maar rond blijven dolen tot ze het raadsel opgelost hadden. Als hij alleen geweest was, had hij misschien de keuze gemaakt om te blijven lopen, maar hij was niet alleen. Zijn blik gleed naar Josy, die duidelijk in gedachten verzonken was. Ze hadden maar een vaag raadsel gekregen.
Hij keek op toen Josy zijn naam uitsprak en hem vertelde dat hij moest wachten. Hij hield zijn hoofd iets schuin terwijl hij wachtte. Haar gedachtegang was niet verkeerd, dacht hij. Met de goden wist je het nooit. Hij sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij erover nadacht. Het moment waarop ze bang waren of ze zich compleet verloren voelde. Hij wist nu al dat hij het geen fijn raadsel vond en hij hoopte dat het ook zou werken als slechts één van hen hun eigen wildernis zou erkennen. Hij praatte niet graag over zichzelf. Hij was misschien zelfverzekerd, maar hij was ook redelijk gesloten.
'Ik denk dat angst niet echt voorkomt bij kinderen van Ares,' gaf hij toe. Ze reageerden zonder te denken. Hij gooide zichzelf in situaties zonder er ook maar een seconde bij stil te staan. Kinderen van Ares waren gemaakt om te vechten, dat zouden ze niet kunnen als ze elke keer doodsangsten zouden uitstaan. Een zucht gleed over zijn lippen en hij knikte, waarna hij op de grond ging zitten en hij naar Josy keek.
'We kunnen het in elk geval proberen.' Het was beter dan niets. Hopelijk kende Josy haar eigen angsten en zouden ze dit raadsel snel opgelost hebben. Als het van zijn angsten afhing, zou het waarschijnlijk nog een hele poos duren. Niet alleen had hij geen idee waar hij bang voor was, maar ook vond hij het niet gemakkelijk om dergelijke gevoelens met Josy te delen. Hij deelde dat soort dingen niet eens met vrienden die hij al jaren had en Josy kende hij pas sinds gisteren.

Ze gaf geen enkele waarschuwing toen ze Ayer een klap gaf tegen zijn wang. Hoe graag ze ook wilde dat zijn woorden niets met haar deden, ze was toch boos. En gekwetst, misschien.
'Je bent een klootzak, Ayer.' Ze had de neiging een mes naar zijn hoofd te gooien, maar ze weerhield haarzelf daarvan en keek slechts naar hem. Als blikken konden doden, was hij nu al tientallen keren overleden. Ze kon niet geloven dat iemand zo rot was van binnen als Ayer. Ze had een hoop mensen ontmoet die haar niet aardig vonden, maar niemand overtrof Ayer. Hoe kon hij in hemelsnaam een held worden als iedereen een hekel aan hem had? Want zij was niet de enige, ze wist dat Josy en Aaron ook niet de beste verstandhouding met de jongeman hadden. Het kon haar weinig schelen dat Ayer waarschijnlijk alleen nog maar bozer zou worden door haar klap, dat hij haar misschien wel iets aan zou doen. Ze was zo boos, dat ze er niets om gaf. Het koste haar al al haar kracht om hem niet uit te schelden en haar messen bij hem vandaan te houden.
Ze reageerde niet toen Ayer begon te mompelen. Zij begreep ook wel dat het niet genoeg was om iets aardiger tegen elkaar te doen, ze was niet achterlijk. Hoewel Ayer dacht dat ze dat wel was. In plaats van reageren op Ayer, keek ze om zich heen. Op zoek naar een weg hier vandaan. Ze ging nog liever terug naar het kamp dan dat ze nog één minuut met Ayer door moest brengen. Echter, op het moment dat ze dat dacht, begonnen de planten opnieuw te ritselen. Een tweede muur verscheen, nu achter hen. Ze waren ingesloten. Ze zouden hier niet weg komen voor ze het raadsel opgelost hadden en ze wist dat dat niet ging gebeuren. Uiteindelijk zouden ze wel moeten, maar momenteel ging er helemaal niets gebeuren. Ze ging op de grond zitten en staarde voor zich uit terwijl ze nadacht. Het was niet alsof ze het zelf fijn zou vinden als iemand zo vervelend en boos tegen haar deed, maar ze kon niet anders. Als ze geen weerstand bood, zou Ayer over haar heen lopen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het raadsel zou zoveel kunnen betekenen. Dat was het ding met raadsels. Het meest logische was vaak het moeilijkste te vinden. Aaron leek ook niet echt enthousiast te trappelen om het op te lossen, maar hij leek haar gedachte wel te accepteren, ondanks dat hij zelf geen angst leek te hebben, of misschien wilde hij die wel niet toepassen.
‘Ik kan het ook fout hebben. Misschien slaat het wel helemaal niet op angst,’ zei Josy en ze haalde haar schouders op. Al klonk het ergens logisch dat een kind van Ares, wie volgens eigen zeggen geen angsten had, juist opzoek moest naar zijn angst en dat moest erkennen. Al was het allemaal maar een wilde gok. Josy kon er volledig naast zitten, maar daar zouden ze alleen achter komen als ze het ook zouden proberen. Aaron was ondertussen op de grond gaan zitten en Josy besloot hetzelfde te doen, zodat ze tegenover hem zat. Ook de wolf nam naast hen plaats.
‘Als we het proberen, weten we in ieder geval wat we wel of niet moeten doen,’ sprak ze bedachtzaam, terwijl ze haar ogen op het zand had gericht. Voorzichtig liet ze haar vingers er doorheen glijden, waardoor er verschillende lijntjes in het zand ontstonden. Ze wist wel waar ze bang voor was, maar om het ook hardop te zeggen, tegen iemand wie ze nauwelijks kende, was een heel ander iets. Al had ze op dit moment liever Aaron tegenover haar zitten dan iemand zoals Ayer. Hij besteedde waarschijnlijk geen aandacht aan gevoelens, laat staan aan medeleven en begrip.
‘Ik…’ begon ze zachtjes, terwijl haar vingers met het zand op de grond bleven spelen. ‘Ik ben bang dat ik teleurstel als dochter van Apollo.’ Ze was niet zijn enige dochter, haar hele huis op het kamp was daar bewijs van, maar dat was het hem nou juist. Er waren velen die beter waren dan haar. Niet alleen als het ging om hun medische kennis, maar misschien ook wel om haar vechtkunsten, al had ze daar nog een klein beetje vertrouwen in. Ze keek over haar schouder naar de struik, maar die was nog niet gekrompen. Dat betekende dat ze nog niet genoeg had gezegd. ‘Hetgeen waar Apollo zo bekend om is, is zijn kracht om te genezen en alles wat daarbij hoort. Ik heb de simpele dingen misschien onder de knie, maar ik ben bang dat ik nooit iemand écht kan genezen als het nodig is.’

De klap van Mare kwam hard aan in zijn gezicht. Zelfs toen haar vingers zijn wang hadden verlaten, voelde hij het nog branden. Had hij de klap verdient? Waarschijnlijk wel. Vond hij het terecht dat Mare het ook echt had gedaan? Dat absoluut niet. Hij wreef met zijn hand over zijn pijnlijke kaak en keek vervolgens naar Mare, wie hem een klootzak had genoemd. ‘En jij bent een bitch,’ siste hij terug. Zo zou het nog dagen kunnen duren voordat ze weg zouden zijn uit het doolhof, maar misschien dat zelfs de goden gek zouden worden van hun gedrag. Ayer werd in ieder geval al gek van Mare.
Mare leek hier niet meer te willen zijn. Iets wat Ayer ook al lang had bedacht, maar hij was nog zo slim geweest om zich te bedenken dat het doolhof hem waarschijnlijk tegen zou houden. Iets wat ook gebeurde toen Mare zich had willen verplaatsen. Door haar actie zaten ze volledig ingesloten. Aan beide kanten stonden hoge struiken en ze zouden vast niet zomaar weg gaan. ‘Goed idee Mare, echt geweldig,’ zei hij sarcastisch. Uit frustratie trok hij aan één van de takken, maar de tak gaf niet eens een centimeter mee.
Hij liet zich op de grond zakken en keek op naar Mare. Hij wist echt niet wat hij zou moeten zeggen. Iets aardigs, maar dat was op dit moment behoorlijk lastig. Het enige wat nu in hem op kwam, was dat ze behoorlijk wat kracht in de klap had gegooid die hij van haar had gekregen, maar hij weigerde haar complimenteren voor zijn rode, gloeiende wang. Daarnaast zouden ze dat toch nooit goed genoeg vinden. Waarschijnlijk zouden ze iets moeten zeggen over elkaars innerlijk. Het zou vast ook gemeend moeten zijn, maar Ayer kon geen oprecht compliment bedenken over het meisje. Zij waarschijnlijk ook niet over hem, dus ze zouden hier nog wel een tijdje zitten.
Misschien zou het ook al helpen als ze af zouden spreken dat ze het naast hen neer zouden liggen. Hij had echter het idee dat Mare dat niet kon, omdat zij er steeds maar weer over begon. Net was ze er ook uit het niets over begonnen, nog geen vijf seconden nadat ze gescheiden waren geweest van Josy en Aaron. Dat terwijl het helemaal niets te maken had gehad met wat er op dat moment was gebeurd. Dus waarschijnlijk zou Mare het niet zo makkelijk los kunnen laten.

Account verwijderd

schreef:
Josy kon het inderdaad fout hebben, maar het was een gok waardig. Ze waren allebei geen kind van Athena, ze hadden geen aangeboren talent voor raadsels en strategie. Hij stond lijnrecht tegenover de kinderen van Athena, want hij had helemaal geen strategie. Hij deed gewoon wat goed voelde.
'Het had erger gekund, we hadden ook meteen in de dieptes van de hel gegooid kunnen worden,' mompelde hij. Het enige wat hij hoefde te doen, was zijn angst bespreken met Josy. Geen verwondingen, geen gevechten, gewoon praten. Waarschijnlijk werd hij nog liever in zijn been gestoken met een zwaard, maar goed. Het lag niet aan Josy, zij kon er ook niks aan doen dat dit de opdracht was.
Josy voelde zich duidelijk net zo ongemakkelijk als hij door dit raadsel, aan haar houding te zien. Ze keek hem niet aan en tekenende in het zand voor haar. Angsten waren waarschijnlijk voor niemand een fijn onderwerp, hoewel hij geloofde dat de een er beter mee overweg kon dan de ander.
Hij luisterde naar wat Josy hem vertelde, over haar angst dat ze iemand niet kon genezen als dat wel nodig was. Hij hield zijn hoofd iets schuin terwijl hij daarover nadacht. Eigenlijk had hij altijd het idee gehad dat alle kinderen van Apollo goed waren in genezen, maar dat was dus niet het geval. Er gebeurde ook niets om hen heen, maar hij had niet anders verwacht. Ze moesten deze opdrachten door komen als team, dus ze konden niet op één iemand vertrouwen. Er werd van hem verwacht dat hij het ook deed.
'Ben je bang dat je niet goed genoeg bent?' vroeg hij, terwijl hij naar haar keek. Hij vroeg zich af of het een algemeen ding was, of dat het alleen maar om haar genezingskunsten ging.

Ze had geen spijt van de klap die ze Ayer gegeven had. Niet eens een klein beetje. Ayer verdiende die klap en ze had hem zo nog een klap gegeven als ze haar zelfbeheersing had laten varen. Dat hij haar een bitch noemde, kon haar dan weer niets schelen. Ze wist wel beter. Ze was dol op mensen, maar ze liet iemand anders haar niet belachelijk maken. Als hij haar zo nodig moest behandelen alsof ze een achterlijke kleuter van vijf was, dan zou ze hem ook niet goed behandelen.
Ayer gaf haar de schuld van de struiken, verrassend was dat niet. Het was waarschijnlijk nooit zijn eigen schuld. Als hij een glas liet vallen, had iemand anders het vast gedaan. Zijn houding irriteerde haar mateloos. Als hij het niet gehaald had en er iemand anders in zijn plaats gestaan had, was het allemaal een stuk gemakkelijker geweest. Ze kon zich niet voorstellen dat er iemand was die nog vervelender was dan hij.
Ze zaten daar maar in stilte. Hij was duidelijk niet in staat om iets vriendelijks tegen haar te zeggen en zij was dat momenteel ook niet. Het enige waar ze hem op kon complimenteren, was dat hij er een stuk leuker uitzag met haar handafdruk op zijn gezicht. Het amuseerde haar zelfs. Ze gaapte in stilte en keek om haar heen, maar er was niets interessants te zien. Overal waar ze keek, stonden struiken. Verderop zat Ayer nog, maar ze keek nog liever naar de struiken dan dat ze naar hem keek. Ze had alleen maar gewild dat hij zich wat vriendelijker naar haar en de rest opstelde, maar dat zat er duidelijk niet in. Ook nu niet. Zij zei niets tegen hem en hij niet tegen haar, dit zou nog een lange dag worden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Over het algemeen waren de kinderen van Ares ook niet de meest empathische leden van het kamp. Aaron had zojuist nog gezegd dat hij niet echt wist of hij wel een angst had, dus ze verwachtte ook niet dat hij het meteen zou begrijpen. Ze wist eigenlijk niet wat ze wel van hem verwachtte. Misschien dat hij enkel naar haar luisterde. Ze hoefde ook niet direct een arm rond haar schouders, maar ze hoopte dat hij niet rot zou doen over wat ze zojuist had gezegd. Al was de enige die rot had gedaan er nu niet meer. Als Mare en Ayer hetzelfde raadsel hadden, dan had ze heel erg veel medelijden met Mare. Waarschijnlijk zou Josy zelf ook niet haar angst aan Ayer willen vertellen.
‘Zoiets,’ antwoordde ze zacht op Aaron. Ze haalde haar schouders op en trok haar knieën vervolgens iets omhoog, zodat ze haar armen er omheen kon slaan. ‘Het is iet zo dat ik de beste wil zijn, maar ik heb wel het idee dat ik tekort doe aan wat ik ben? Of wat ik hoor te zijn.’ Ondanks dat ze haar vader nooit zou zien, had ze wel het idee dat ze hem moest laten zien dat ze geen fout was geweest. Dat hij er goed aan had gedaan om voor haar moeder te kiezen, al was het maar voor even geweest. Hoe kon ze dat echter laten zien als hetgeen wat ieder kind van Apollo leek te kunnen, zelf niet kon? Door deze opdracht stond er een schijnwerper op haar. Zelfs Apollo zou weten dat zij hiermee bezig was, wat betekende dat haar vader dit ook zou zien. Ze kende hem niet, ze wist ook niet hoe hij dacht, maar ze gokte dat hij niet al te tros kon zijn op zijn dochter als ze niet eens iemand kon genezen.
‘Stel je voor dat je niet goed was in vechten. Dat je nauwelijks een zwaard vast kon houden of dat elke pijl die je zou schieten, mis zou zijn. Zou je je dan niet slecht voelen, als zoon van Ares?’ Ze wist niet of Aaron het zou begrijpen. Ze wist zelf niet eens waarom ze met dit voorbeeld kwam. Misschien zocht ze naar zijn begrip, naar een soort bevestiging dat het niet vreemd was dat ze er zo over dacht.

Ayer wist niet hoe het bij Josy en Aaron ging. Hij gokte dat zij een ander raadsel hadden gekregen. Die twee gingen immers normaal met elkaar om. Dat terwijl hij en Mare niet eens iets aardigs over elkaar konden zeggen. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat ze nu hier moesten zitten. Ondanks dat hij hoopte dat de goden hen uiteindelijk wel zat zouden worden, omdat dit ook pure tijdverspilling was, wist hij dat ze de struiken niet zomaar zouden laten zakken. Hij en Mare zouden echt iets moeten zeggen, anders zouden ze hier nog heel wat uren kunnen zitten. Misschien wel dagen.
Mare zat een eindje verderop. Ze leek duidelijk niet geïnteresseerd te zijn wat hij deed. Ayer dacht er niet anders over, maar hij kon niet veel anders. Ondertussen had hij al een tijdje naar de struiken gestaard, terwijl hij in gedachten was verzonken. Vroeg of laat zouden ze toch iets moeten proberen, maar hij was te eigenwijs om als eerste iets over Mare te zeggen. Hij zou ook echt niet weten wat. Wat wist hij nou eigenlijk van Mare? Ze was de dochter van Aphrodite, ze had een plekje in dit team bemachtigd door hem een verassingszoen te geven en vervolgens hadden ze niets anders gedaan dan elkaar af te snauwen. Hij had vrijwel geen idee wie het meisje met de roodblonde krullen was, maar hij zag het ook niet zitten om opeens de diepte in te duiken en Mare een paar vragen te stellen. Dat was ook helemaal niet de bedoeling van deze opdracht. Het doel was dat hij Mare zou behandelen als hoe hij zelf behandeld zou willen worden. Met respect. Dat betekende dat hij zijn excuses aan zou moeten bieden en het vervolgens naast zich neer zou moeten leggen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
Een zucht rolde over zijn lippen. Hij wist dat hij iets moest doen, maar hij had er vrijwel geen zin in. Toch kon hij maar beter een gesprek aanknopen, in de hoop dat Mare niet een mes naar hem zou gooien. Hij haalde diep adem en draaide zich vervolgens iets naar Mare toe. ‘Waarom zit het je zo dwars dat die zoen me nu niet meer veel doet? Of is dat het probleem niet?’ Het leek hem dat het ging om de zoen.

Account verwijderd

schreef:
Het was eigenlijk altijd gemakkelijker om over iemand anders te praten, dus hij was blij dat Josy niet getwijfeld had en begonnen was. Het was nog steeds geen gemakkelijke situatie, maar hij had het waarschijnlijk tientallen malen ongemakkelijker gemaakt. Hij had altijd wel een antwoord klaar, maar dat waren gevatte antwoorden, antwoorden waar iemand helemaal niks mee kon. Hij wist dat hij het daarmee niet zou redden deze keer.
In stilte luisterde hij naar wat Josy hem vertelde. Hij slikte zijn eigen woorden in, wetende dat het haar niet zou helpen als hij zei dat het haar vader waarschijnlijk niets kon schelen. Hij had nooit het gevoel gehad dat de goden echt iets om hen gaven, ze waren gewoon de uitkomst van een avondje plezier. Dat was alles.
'Ik zou niet weten hoe het zou zijn. Al sinds ik hier ben, blink ik uit in alles wat met vechten te maken heeft,' gaf hij toe. Hij was er altijd uitzonderlijk goed in geweest. Zelfs op het kamp was dat zo. Hij kon niet zeggen waarom dat zo was, gewoon geluk waarschijnlijk. Of pech. Het was maar net hoe je het bekeek. Een zucht gleed over zijn lippen en hij bestudeerde Josy kort.
'Misschien dat ik me er slecht over zou voelen, maar niet om Ares. Ik geef niks om Ares.' Hij had nooit om de god gegeven en hij zou ook nooit om hem geven. Hij gaf om zichzelf en daar hield het ook wel bij op. Dat hij toevallig een goddelijke vader had, was voor hem onbelangrijk. Hij was hier en hij deed hier zijn best, maar niet om zijn vader trots te maken. Josy leek dat probleem echter wel te ervaren. Zij leek er moeite mee te hebben dat ze niet zoals haar vader was.
'Je kunt niet altijd zijn wie anderen willen dat je bent, Josy. Je zou hier niet zijn als je een slechte halfgod was, dus misschien ben je niet zo goed in genezen, maar je andere kwaliteiten maken dat weer goed.' Geen van hen stond hier omdat ze geluk hadden gehad, dat geloofde hij niet. Zo werkte de goden niet.

Eigenlijk was alles interessanter dan Ayer op dit moment. De struiken om haar heen, de lucht, haar eigen schoenen. Ze weigerde tegen Ayer te praten zo lang hij zich zo zou gedragen, dus bleef ze in stilte te zitten. Ondertussen dacht ze na over het raadsel. Natuurlijk zou ze zelf niet zo behandeld willen worden als dat zij Ayer behandelde, maar Ayer vroeg er zelf om. Het was niet alsof ze zonder reden zo boos op hem was. Ze begreep niet dat de goden dat niet begrepen, zij zagen toch ook dat Ayer een enorme klootzak was?
Ze hoorde een zucht over zijn lippen glijden, maar ook daar reageerde ze niet op. Dat moest hij zelf maar weten. Ze pulkte aan een draadje aan haar shirt, tot Ayer uiteindelijk besloot toch tegen haar te praten. Zeker niet omdat hij dat wilde, hij wilde gewoon van deze opdracht af zijn. Eigenlijk wilde zij er ook vanaf zijn, maar ze kon haarzelf er niet van overtuigen om alles van hem te pikken.
'Ik wil niet dat het je iets doet, Ayer. Ik geef er ook niks om.' Ze had al zo veel jongens gezoend, dat ze de tel kwijtgeraakt was. Ze had niet echt een andere keus als ze in een gevecht belandde. Hij deed alsof ze haar best had gedaan iets met hem te doen, maar het haar niet gelukt was. Als ze had gewild dat hij een of ander hondje zou worden, had ze haar best wel gedaan.
'Vanaf de eerste minuut ben je al onvriendelijk. Vooral tegen mij, maar ook tegen de anderen. Ik denk dat ik jou beter kan vragen waarom die zoen je zo dwars zit, want ik kan me niet voorstellen dat je tegen iedereen zo vijandig bent.' Al vanaf het begin was hij vijandig geweest. Het kon haar niets schelen dat ze hem gezoend had, maar het kon haar wel iets schelen dat hij zo vijandig was. Als hij haar gewoon een kans gegeven had, was het waarschijnlijk helemaal niet zo geweest. Ze vond het niet leuk dat ze zo moest doen tegen Ayer, maar ze zag geen andere manier. Als ze alles maar accepteerde, zou het ook niets worden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Met een lichte glimlach keek Josy op naar Aaron. Natuurlijk blonk hij uit in alles wat met vechten te maken had. Het kon zo zijn dat er wel iets was waar hij minder is was, maar dat hij dat door de blinde vlek, die ook wel egocentrisme heette, het niet zag of niet toe wilde geven. Dat was bij de meeste kinderen van Ares zo. Josy had echter geen enkele reden om aan zijn woorden te twijfelen. Daarnaast had Aaron wel bewezen dat hij meer was dan een heethoofd die enkel wilde vechten. Hij had haar laten gaan, juist toen hij haar met gemak aan had kunnen vallen. ‘En je vecht ook nog eens eerlijk. Je bent een droom die uitkomt.’ Het idee dat ze een klein grapje kon maken tijdens zo’n serieus gesprek, vond ze fijn. Er was iets aan de sfeer tussen haar en Aaron wat dat duidelijk maakte.
Het was duidelijk dat Aaron niet hetzelfde voelde als Josy. Hij leek niet te geven om zijn vader. Daar had hij eigenlijk ook al het recht toe. Iedereen die een halfgod was, had daar het recht toe. Hun ouders hadden hen alleen in deze wereld gelaten, vaak zonder hen te vertellen wat ze echt waren. Dus misschien zou Josy een voorbeeld moeten nemen aan de houding van Aaron, maar ze wist dat ze zoiets niet zou kunnen. Het zat in haar aard om te geven om anderen mensen, en ook om hun gedachten. Zoiets zou ze niet zomaar kunnen veranderen.
Ze keek opnieuw op naar Aaron. Als ze gisteren te horen had gekregen dat de zoon van Ares haar een wijze levensles probeerde te schenken, had ze het waarschijnlijk niet geloofd. Het was echter wel zo. Aaron zat tegenover haar en hij sprak haar toe als een wijze vriend die al jaren aan levenservaring had. Diep van binnen wist ze ook wel dat Aaron gelijk had. Ze kon niet zijn wat anderen van haar verwachtten. Ze kon alleen haarzelf zijn. ‘Je hebt gelijk,’ zei ze dan ook. ‘Maar ik kan dat gevoel denk ik niet zo makkelijk van me afschudden. Vooral nu niet. Straks gebeurd er iets met één van jullie. Als ik jullie niet kan helpen, dan hebben we misschien wel een teamlid minder. Tegen Hades vechten met vier halfgoden is haast al onmogelijk, maar met drie al helemaal.’ Ze zuchtte en keek vervolgens naar Aaron, waardoor er een lichte glimlach op haar gezicht kwam. ‘Al ga ik er vanuit dat er niets met jou gebeurd, als je echt overal in uitblinkt.’

‘Jij bent anders degene die er steeds over begint,’ merkte hij op toen Mare vertelde dat de zoen haar niets deed. Ze gaf er niets om. Niet dat het hem wat uitmaakte wat zij dacht. Hij wilde enkel weten waarom ze er steeds maar weer over begon, want dat was wat ze deed. Ze liet de zoen niet los. Alsof het iets heel belangrijks was om te bespreken. Dat was het niet. Al bespraken ze het nu wel, maar dat was alleen maar omdat Ayer een begin had willen maken. Anders zouden ze nooit, maar dan ook echt nooit, uit dit vervloekte doolhof komen. Als dit echt een proef was van zijn eigen moeder, dan was hij heel blij dat hij haar nog nooit had ontmoet. Het zou, op dit moment, geen goede ontmoeting worden door wat ze hem had geflikt. Samen in een doolhof met Mare. Wie bedacht dat ook?
‘Die zoen zit me dwars omdat het de meest belachelijke tactiek is die ik ooit heb gezien,’ zei Ayer, terwijl hij het meisje aankeek. ‘Je vecht niet met je uiterlijk, je vecht niet met zoenen en loze woorden. Dat is niet hoe je een opdracht hoort te winnen. Jij hebt daardoor wel gewonnen en dat zit me dwars. Vooral omdat we Hades niet gaan verslaan door hem een zoen te geven en hem eeuwige liefde te beloven.’ Misschien waren zijn woorden wel te hard, maar het was de waarheid. Dit was de hele reden dat de zoen hem dwars zat. Mare had niets anders gedaan dan hem een kus gegeven en dat had haar een plaats opgeleverd in dit team. Dat terwijl Ayer vond dat ze niets aan die tactiek hadden. Ze zouden het doolhof ook niet uitkomen met liefde, vooral niet die van Mare. Die liefde was immers nooit oprecht.
‘En onvriendelijk of niet. Ik wil enkel dat we deze hele opdracht halen. Als het daarvoor nodig is om onvriendelijk te zijn zodat jullie tenminste jullie hoofd er bijhouden, dan doe ik dat.’ Het maakte hem ook vrij weinig uit wat de rest van hem vond. Josy had het ook wel duidelijk gemaakt dat ze zijn opmerkingen niets vond. Aaron noemde hem een loverboy, dus veel slechter kon het eigenlijk niet. Hij was echter in staat om dat naast zich neer te leggen en te focussen op wat echt belangrijk was, namelijk de opdracht en het verslaan van Hades.

Account verwijderd

schreef:
Hij lachte toen ze grapte dat hij een droom was die uitkwam. De stemming was redelijk ongemakkelijk geweest, maar haar opmerking had dat iets verlicht. Hij schudde zijn hoofd.
'De perfecte schoonzoon,' beaamde hij met een schuine glimlach. In werkelijkheid was dat natuurlijk niet zo. Een kind van Ares was nooit perfect. Ze waren heethoofden en vaak agressief en gemeen. Hij leek die eigenschappen echter niet zo geërfd te hebben. Ze waren er wel, maar in mindere mate dan bij de rest. Waarschijnlijk omdat hij al heel vroeg geleerd had dat het zijn eigen dood betekende.
Kort keek hij om zich heen, maar nog steeds was er niets veranderd. Josy had misschien haar grootste angst uitgesproken, maar hij niet. Hij kon ook niet zo maar vertellen wat zijn angst was, want dat wist hij zelf niet. Op gezonde angst na, had hij in de afgelopen jaren geen angst meer ervaren. Vroeger, toen hij nog erg jong was, toen wel, maar tegenwoordig was hij niet meer zo.
'Ik zei niet dat ik overal in uitblink, slechts in de dingen waarin de kinderen van Ares over het algemeen goed zijn. Ik ben ook in heel veel dingen slecht,' merkte hij met een glimlach op. Vechten was een talent, maar verder was hij niet zo geweldig. Hij was redelijk standaard in de meeste dingen.
'Ik ben bijvoorbeeld niet goed in raadsels.' Raadsels waren duidelijk niet zijn sterkste punt. Ze oplossen was ook niet zijn beste punt.

Ze trok haar wenkbrauw op toen Ayer opmerkte dat zij degene was die er de hele tijd over begon. Ze had het misschien twee of drie keer opgemerkt, maar vaker niet. Ze liet hem ook niet over haar heen lopen, als hij dat soms dacht. Waarschijnlijk was het zelfs een fout geweest dat ze überhaupt iets tegen hem gezegd had, ze had hem gewoon moeten negeren.
'Voor een zoon van Athena, ben je behoorlijk dom.' Ze kon het niet laten. Als hij haar zo nodig wilde vernederen, kon ze op geen enkele manier aardig tegen hem doen. Het was gewoon onmogelijk. Ze zag het graag anders, zij had ook liever gehad dat Ayer en zij goed met elkaar door de bocht konden, maar dat zat er duidelijk niet in. Ze keek weer van hem weg en zuchtte diep. Alsof ze alleen maar jongens kon zoenen, juist. Hij woonde ook op het kamp, hij wist ook wel dat ze allemaal getraind werden. Bovendien, kinderen van Aphrodite waren standaard goed met pijl en boog, als kind van Athena wist hij dat ook wel.
'Want we gaan deze opdracht echt halen als iedereen een hekel aan je heeft, als niemand naar je wil luisteren,' merkte ze op. Ze hadden Ayer allemaal afgesnauwd of genegeerd. Het was niet alsof het goed ging tussen Ayer en de rest. Als Ayer hulp nodig had, zou geen van hen daar echt zin in hebben. Ze geloofde niet dat Ayer de eerste was die gered zou worden. Ze zag dat Josy en Aaron wel goed met elkaar overweg konden, dus zij zouden elkaar waarschijnlijk als eerst helpen. Vervolgens zou zij komen en pas dan kwam Ayer, helemaal als laatst. Dat had hij aan zichzelf te danken. Zij wisten namelijk ook wel dat kinderen van Athena veel wisten, dat het handig was om een kind van Athena bij te hebben.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld