Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Eternal Darkness

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De dode leek ontwaakt te zijn. Ofwel.. de levende, van wie hij ergens had gehoopt dat ze dood was, was wakker geworden. Nog snel ook, want op korte duur zag hij haar gezicht al boven zich hangen. De verwarring die hijzelf ook met zich meedroeg kon hij bij haar vinden. Ze keek hem aan, alsof hij in enige mate gek was geworden, en met de vele vragen die aan haar ontsnapten wist hij niet anders dan zijn eigen domme, droge humor voort te zetten desondanks zijn pijn. "What happened?" vroeg hij ongelovig aan haar met een bespottende toon. Het leek hem vrij logisch wat er was gebeurd, al leek het meisje zich dat nog amper te kunnen beseffen. Hij grimaste uit afkeer. "The floor wanted to cuddle me, you happy now?"
Hij kreunde zachtjes, liet voor een keer haar hand voor wat het was door het aan te pakken. Hijzelf kwam namelijk nu amper meer overeind zonder de lijdensweg weer te voelen. Dat het met vrolijkheid ging, was een heel ander geval. De walging van zijn eigen zwakte kon zelfs door een kleuter nog gezien worden, net als zijn verbazing met haar jachtige acties om spullen te pakken. Sprakeloos keek hij toe hoe ze zichzelf klaar leek te maken om hem achter te laten. "Wait.. where are you going?" Hij zette zich neer op het bed, op de matras gezeten om even bij te komen, vooraleer hij zich besefte wat er écht aan de hand was. De enige die hem antwoorden kon bieden over de afgelopen uren was aanstalten aan het maken hem alleen te laten? Hoe moest hij anders te weten komen wat er met hem aan de hand was?
"No! Don't leave. Not yet." riep hij impulsief uit. "What the fuck happened last night?" De fles water die Demyan aangereikt was liet hij onaangeraakt op de lakens liggen, te eigenwijs meer toe te geven dat hij het eigenlijk wel nodig had. Hiervoor had hij te veel zelfwaarde en een te groot ego ontwikkeld. Hij overtuigde zichzelf ervan dat alles goed ging en negeerde de pijn; het belangrijkste nu was de vreemdeling in zijn kamer. Niets mocht hem ervan hinderen erachter te komen wat zich af had gespeeld wat hem tot deze toestand gekregen had.
"And what are you doing here, Ciss..y, Cissely, or eh.. Cassy? I don't remember what it was."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn sarcastische opmerking irriteerde haar, en dat had hij voor elkaar gekregen in slechts minuten. Ze checkte nog snel de spullen in haar rugzak, ditmaal op de hoogte dat ze geen water meer had en dit dus moest zoeken. En het liefst zosnel mogelijk. Haar volgende bestemming was hopelijk nog niet te erg geplunderd. Water was immers het belangrijkste levensmiddel volgens haar en erg lang zou je zonder niet overleven. Zonder een reactie te hebben op zijn woorden liep ze richting de deur, haar hand al op de deurklink toen zijn woorden haar deden stoppen, of eerder, haar dwongen te stoppen. Ze rolde met haar ogen, vooraleer ze zich naar hem toe draaide. 'Ya were probably drugged before a fight, all wobbly tryin" to make yer way back here, but I helped ya. So I wanted to leave and find my own place to crash, but ya invited me to stay here, knowin' that I wouldn't be able to find a place.' Sprak ze, redelijk snel, al klonk het eerder nogal gehaast. Ze wilde hier weg, niet langer in iemand anders zijn kamer zijn. Ze had sowieso genoeg van deze gehele stad. Er was niets bruikbaars meer te vinden, geen normale plek meer om haar onderdak te bieden of wat dan ook. En daarbij zat het hier vol met walkers.
'It's Cassidy, but Cassy is close enough. But ehh... Can I go now?' Zei ze nogal geïrriteerd. Hij leek een compleet ander mens dan gisteren. Nog eigenwijzer, koppiger en wat al niet meer. Het waren eigenschappen die niets nieuws waren voor cassidy, al irriteerde het haar om wat voor een reden dan om bij hem. Waarschijnlijk waren het niet eens de eigenschappen die haar irriteerde, maar het feit dat hij zich zo durfde te gedragen nadat ze hem geholpen had afgelopen nacht. Natuurlijk bood hij haar onderdak, maar ze had okk heus wel wat gevonden als hij dat niet had gedaan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar acties werden naarmate hij had gesproken steeds meer gehaast. Ze leek zo snel mogelijk van hem weg te willen komen, binnen een fractie al bij de deur gestaan om weg te gaan, maar hier kwam gelukkig nog verandering in. Demyan zag de deurklink niet meer naar beneden gaan. Geen kracht werd er meer op gezet om haar weg hieruit te banen, en ze draaide zich zelfs tot hem om een uitleg te geven. Hoe dwaas, bovenal ongeloofwaardig, het ook mocht klinken.
Een wenkbrauw werd al paranoïde naar haar opgetrokken. "Drugged? How's that even possible? I've been all by myself all along, no one was around to just get the drugs into my system or to inject-" De nadenkende toon waarmee hij zijn denken nogmaals uitsprak staakte in het midden, bedenkelijk in zijn herinneringen teruggegaan om het te overwegen. Het bleek dat in zijn wazige toestand van de hele avond - met haast nul besef over wat er allemaal aan vooraf was gegaan - hij zich wel bedacht hoe hij een half uur van tevoren zijn gewoonlijke dosis insuline ingespoten had.
Een pen werd ruwweg tevoorschijn gehaald vanuit zijn rugzak. De vele insulinepennen waarmee hij het moest doen waren flink ingeslinkt tot Demyan er nog maar een stuk of vijf van overhad, maar hierop was hij dit keer niet gefocust. Hij pakte de oude van gisteravond eruit en dit was het voorwerp die hij strak voor zijn ogen hield. Hij inspecteerde het uitvoerig, het in het licht gehouden van de paar doffe stralen die naar binnen drongen, al kon hij weinig sporen vinden. In een vlaag van woede liet hij dan ook het medicijn in duigen vallen. De pen gooide hij vol tegen de muur tegenover hem aan, de vele overgebleven stukken op de grond genegeerd.
"For fuck's sake, I knew it!" riep hij boos uit. "Those motherfuckers." Het erge was nog dat Demyan niet precies kon zeggen welke insuline nog wel te gebruiken was en welke niet. Sporen van drugs waren amper te zien in de vloeistof zelf, dus wie kon hem zeggen dat de rest van de insuline wél het goede spul was? "Do whatever you want, but it turns out I gotta go as well." Hij kon het niet laten om even te grommen over de gebeurtenissen. Zijn plannen om zijn motor terug te krijgen die dag werden om zeep geholpen en nog wel door zijn vijanden; het kon hem niet minder schelen dat het meisje die zich blijkbaar Cassidy noemde, hem zo graag wilde verlaten. Het was een klus die Demyan prima zelf afkon, zonder de hulp.
De rest van de capsules, nu nog 4 overgehouden, mikte hij achter de andere aan, waarna hij chagrijnig van het bed opstond. Zijn spullen pakte hij grimmig bij elkaar. "After I've fixed that fucking car."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zonder te antwoordenop wat hij dan ook zei, stond ze tegen de deur aangeleund, toegekeken hoe hij wat uit zijn tas pakte wat ze niet herkende. Met een frons op haar gelaat zag ze vervolgens hoe hij het stuk gooide tegen de muur van de kamer. Nog altijd hield ze haar mond, verwachtend dat ze de situatie slechts erger zou maken met haar opmerkingen. Ze keek de kamer even rond, alsof de jongen nooit wat gedaan had, en al snel bleven haar ogen hangen op het pakje sigaretten en de aansteker die nog op bed lagen. Traagzaam liep ze erheen, de spullen van het bed gepakt en vervolgens een sigaret aangestoken.
Na wat rook in te hebben geademd, en het vervolgens ook weer grotendeels uit haar luchtwegen te hebben gewerkt, hoestte ze even, redelijk verwacht. Ze rookte al een aantal jaar en het effect op haar gezondheid was zeker te merken. Hoestbuien, benauwdheid en elk normaal mens zou na deze symptomen stoppen, maar cassidy niet. Het was het laatste waar ze van genoot op deze wereld, de apocalypse had haar verder alles afgenomen. Er was niet veel wat haar gelukkig maakte in tijden als deze, maar dit nam altijd tijdelijk haar gedachten weg van de verdoemde wereld buiten.
Zijn geschreeuw drong met geweld haar gehoor binnen, makende dat ze haar hoofd even schudde. Toch ging ze er niet op in. Het zou haar zorg niet zijn als hij zich er kwaad om maakte. En daarbij was het zijn keuze hoe hij zou reageren op de situatie, en interesseerde het haar vrij weinig. Even keek ze zijn kant uit, haar aandacht tijdeljk getrokken door zijn tattoo's. Gek genoeg kwamen ze haar bekend voor, en ze wist niet of dit kwam doordat ze ze misschien gisteren al had gezien, of veel eerder. Enige tijd bleef ze naar de permanente afbeeldingen op de jongen zijn arm kijken, denkend waarvan ze ze herkende, al wist ze het niet meer.
Zijn gepraat trok ditmaal opnieuw haar aandacht, en ze knikte een keer. Het maakte haar weinig uit wat hij van plan wass te doen, ook al doodde hij de jongen echt. Het was echter zijn uitspraak over de aandacht die haar een wenkbrauw op liet trekken. 'I'll help you fix that car, I promised.' Opnieuw liep ze richting de deur, ditmaal de deurklink naar beneden geduwd en een stap buiten de kamer gezet, waarna ze even achterom keek, naar Demyan, voordat ze haar passen weer voort zette, naar de trappen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De stilte vond Demyan opmerkelijk. Hij had geen reactie gekregen, of ook maar een blik gegund gekregen nadat ze hem verteld had hoe het volgens haarzelf was verlopen die vorige avond. Enkel haar zwijgen kon hij waarnemen die ochtend sinds hij wakker was geworden. Nee, geen woorden hoorde hij haar mond verlaten uit ook maar wat interesse. Hij zuchtte; wie had hij dan nu weer hulp aangeboden. Het laatste wat de jongen wilde was opgescheept zitten met een trut, maar hier bleek hij zichzelf dan ingestort te hebben. Het was geheel zijn fout dat hij haar hier aan kon treffen door zijn zogenaamde 'dronken' bui.
Toch was hij het gewend geen zorgen toegestuurd te krijgen over zijn situatie, en deed Demyan hier verder niets aan om het te veranderen. Hij haalde alleen enig onverschillig zijn schouders op bij haar bezigheid om een sigaret op te steken. Ze mocht zelf weten wat ze allemaal wilde, hijzelf had meer gepeins over hoe het nu verder moest dan de lust om zichzelf vol te roken, zoals hij doorgaans wel deed. Hij was meer bezig met zijn spullen inpakken dan de rooklucht die zich als een walm in zijn hotelkamer verspreidde. "Did you?" vroeg hij, gebukt onder het bed om bij de munitie te komen. "Well, thanks then. That stupid thing won't work and I've been busy with those cars for a couple of days now." De mace nam hij uit gewoonte met zich mee. Uit zijn voorraad kogels haalde hij er wat weg, deze in zijn hand geklemd onderwijl hij een Dragunov sniper rifle van de muur haalde. Het herladen ging als kinderspel; Demyan was bekend met het wapen en kon moeiteloos de munitie bijvullen, zo ook wat meegenomen in zijn rugzak. Voor de rest nam hij niet veel meer mee om te moeten dragen. Zijn belangstelling was vooral bij een van de bebloede kaarten, die hij goed vasthield, en zijn rugzak. Een zwarte hoodie die onderweg naar de deur nog aan werd getrokken wist hij van de grond weg te grissen. Wat onhandig deed hij het over zijn t-shirt, het gestaar naar hem vanuit Cassidy genegeerd, waarna hij onder het lopen zijn ogen geconcentreerd richtte op de map in zijn handgreep.

"Pharmacy.. Goddamned, why are those things so hard to find."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Traagzaam liep ze de trappen af, geen tekenen van de haast van eerder meer getoond. Alsof ze alle tijd van de wereld had. Ach, wat had ze nu werkelijk te doen naast overleven? Vrijwel niets, alleen de doelen die ze voor zichzelf zette, zoals rondzwerven van plek naar plek. Met haar bror bleef ze in dezelfde stad voor de paar maanden van de apocalypse, al hield ze dit alleen niet vol. Levensmiddelen begonnen op te raken, steeds meer walkers kwamen de stad onveilig maken en het ovelerleven werd alsmaar lastiger. Het was volgens Cassidy een leermoment, nu wist ze immers dat ze niet te lang in een stad moest blijven, wat de redenen was dat ze elke avond een nieuwe slaapplek moest vinden.
Haar pas versnelde zich iets, wat sneller de trap afgelopen naarmate ze dichterbij de uitgang van het pand kwam. De reden hiertoe was ook haar onbekend, maar dat hield haar niet tegen van alsnog snel de trap aflopen.
Binnen de kortste keren stond ze voor de smerige deuren van het hotel. Met een zwakke glimlach opende ze de deur, even open gehouden nadat ze buiten stond voor Demyan. De zon scheen wat warm op haar neer, haar wenkbrauwen gefronst door de plotselinge warmte. Het was wat apart voor de tijd van het jaar, al was dit haar kleinste zorg. Haar ogen bleven hangen bij een oude, zwarte ford mustang. Een redelijk uitziend model als je het vergeleek met de andere auto's die er omheen stonden geparkeerd. Voorzichtig liep ze erheen, uitkijkend voor walkers of wat dan ook. 'This one I'm gonna fix.' Murmelde ze. Onderwijl ze naar het voertuig toeliep. Haar rugzak belande op de grond zodra ze voor de auto stond. De motorkap opende ze, zacht gekraak hoorbaar bij haar actie, al besteedde ze hier geen aandacht aan. 'Easy fix, thirty minutes max.' Sprak ze, haar ogen nog op de motor gericht. Een zwakke glimlach ontstond op haar gezicht, terwijl ze haar rugzak pakte en hier twee schroevendraaiers en een Engelse sleutel uit. Haar rugzak belande met een doffe klap weer tegen de grond en haar sigaret gooide ze er niet veel later bij, die ze vervolgens uittrapte met haar schoen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Onder zijn passen door bekeek hij de kaart vluchtig door. Over de grote bloedcirkels heen, ontstaan uit vele druppels vloeistof afkomstig uit Demyan's verwondingen na zijn gevechten, kon hij de plaatsen nog prima zien. Elke stad waar hij langsheen geweest was had hij zo'n kaart bij meegenomen. Belangrijke, noodzakelijke, gebouwen waren er nog prima aangegeven; niet op basis van veiligheid, maar op basis van algemene informatie. 'De toeristische route', zoals hijzelf het noemde, maar hij was op geheel andere dingen uit dan de bezienswaardigheden bekijken. Hij zocht elke keer weer naar de tekentjes die een apotheek aangaven en hem waarschijnlijk konden bieden wat hij, in deze omstandigheden, nodig had. Enkele gebouwen en locaties had hij al doorgestreept, aangegeven dat ze ofwel leeg waren geroofd ofwel onbehandelbaar waren door de dode wezens, maar er was nog een laatste apotheek over in deze stad waar Demyan nog nooit geweest was. Een bedenkelijke zucht kwam te pas, de kaart weer opgevouwen in zijn zak om het goed mee te kunnen krijgen. Hij vond het de moeite waard om de laatste mogelijke insuline voorraad van de stad te bezoeken.
Zich ermee bezig houden dat hij al buiten aan was gekomen deed hij niet. Hij had, nadat hij zijn blik geworpen had op de buitenomgeving, geen zin om erover te beginnen tegenover de vreemdeling. Ze leek eerder geïnteresseerd te zijn in de voertuigen dan al het andere. Ergens vond hij het leuk om te zien hoe Cassidy er lol uit kon halen, zelfs al toonde hij het nooit snel in zijn gelaatsuitdrukkingen of hij vrolijk was. Hij vond nou eenmaal dat er niets leuks was aan zijn leven momenteel. Opgemerkt hoe hij in gedachten verzonken was geweest, schudde hij zich na even weggedroomd te hebben weer wakker. Zijn bewegingen werden in tegenstelling tot net weer in werking gezet en, al dan niet al te opgewekt, ging hij op een paar meter afstand van het meisje staan. Nonchalant leunde hij tegen de zijkant van de donkere oldtimer aan.
"Yeah, it is now," murmelde hij kil terug. "I had to do the dirty work, by all of 'em. I don't even know how they managed to get organs and body parts into the engine and wheels itself, with the walkers still alive."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Hm.' Murmelde ze wat afwezig, onderwijl ze hier en daar wat los schroefde. Een ijzeren buis van de motor trok ze eruit, en het opzij gehouden, waarna er een kleine hoeveelheid bloed uit lekte. 'How the fuck...?' Verbazing was van haar gezicht af te lezen, voornamelijk door de opgetrokken wenkbrauw. Ze schudde haar hoofd even en boog zich weer over de motor, het stuk ijzer weer op zijn plaats gemaakt. 'Who the hell fucked with the constant voltage regulator?' Haar gedachten hardop uitgesproken, onderwijl ze het deel loshaalde en het bekeek. Hier en daar schroefde ze wat aan en zette ze weer wat ijzerdraden vast. Traagzaam plaatste ze het terug en sloot de motorkap. Het gereedschap stak ze tijdelijk in haar broekzak, waarna ze naar de bestuurderskant liep en daar door het raam de hoeveelheid benzine checkte.
De hoeveelheid bezine die er nog in zat zou hen niet ver krijgen, maar voor nu was het even genoeg om te testen of de auto al werkte, voorzichtig opende ze de deur, die gelukkig niet op slot zat, 'Tip for next time, maybe take out the keys and lock the door.' Grinnikte ze, haar woorden bedoeld voor de jongen, al wist ze niet zeker of hij haar horen kon. Zonder verder nog een woord uit te spreken draaide ze de sleutel om, wat niet veel effect had. Opnieuw probeerde ze het, ditmaal even weinig effect als de vorige keer. Geïrriteerd sloeg ze met haar vuistnop het dashboard. 'I've fixed the engine, for fuck's sake.' Chagrijnig stapte ze uit, kijkend naar het voertuig, tot haar gezichtsuitdrukking veranderde. Een idee kwam haar hoofd binnen, en het was te merken. 'Underneath, Cassy.' Murmelde ze, haast onverstaanbaar, tegen haarzelf. De onderzijde van een auto was iets wat ze vaak vergat te checken, omdat er meestal weinig mis mee was. Even keek ze op naar de jongen, een kleine glimlach op haar gelaat zichtbaar, 'Sorry, I talk a lot when I'm focused on this sorta stuff.' Zei ze, een verontschuldigende toon hoorbaar in haar stem. Traagzaam liet ze zich op hsar knieën vallen, en lag niet veel later op haar rug onder de auto. Ze was klein genoeg om dit met gemak te kunnen. Haar skibril had ze opgezet, om te voorkomen dat ze iets in haar oog zou krijgen. 'Aha! I got it! Gimme a minute.' Vrolijkheid hoorbaar, aangezien ze het probleem gevonden had, en ze wist hoe ze het op moest lossen. Met een schroevendraaier en een Engelse sleutel had ze het probeelm binnen de kortste keren opgelost en kroop ze met een vrolijke glimlach weer onder de auto vandaan. 'There. Should be good to go. However, you may need to get some new fuel.' Sprak ze, onderwijl ze opstond en wat olie van haar handen afveegde aan haar broek, ongeboeid of het smerig zou worden, het was immers al een lange tijd vies, en wat olie zou geen verschil maken. Ze liep naar haar rugzak, die ze van de grond pakte en haar gereedschap weer in stopte. Het duurde niet lang voordat ze weer een sigaret had aangestoken en haar rugzak weer op haar rug hing. 'So, where are ya goin' now?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Tip for next time; look around first. Nobody's here to steal it and otherwise, there are enough cars left to fix."

Verveeld gingen zijn vingers langs de sniper rifle die hij aan zijn linkerschouder had hangen. Hij haalde het ervanaf, het wapen geruisloos bekeken. Demyan had altijd al een ding gehad voor snipers, al was het van kinds af aan moeilijk te begrijpen waarom. Misschien was het het idee dat hij er iemand met een gemikt schot mee kon neerschieten wat maakte dat het zijn ultieme wapen werd. Anderszins kon het ook de handigheid zijn waarmee hij er inmiddels mee om kon gaan en met zijn ervaringen een aardig goede scherpschutter was, maar ondanks alles bleven het zijn eigen herinneringen die hij eraan kon linken. Hoe treurig en afschuwelijk ze ook wel niet mochten zijn.
Helemaal in gedachten was hij verzonken geweest totdat Cassidy's stem hem weer naar de wereld terug wist te brengen. Hij schoot wakker, uit reflex de sniper steviger vastgehouden voor als het nodig was, maar bij het merken dat het vals alarm was verzwakte deze weer. Hij stopte het geweer terughoudend weer weg achter zijn rugzak. "That's fast," zei hij verrast. Hij bewonderde het hoe ze het voertuig had zien te maken zonder veel moeilijkheden, alhoewel hij het vooral voor zichzelf hield. Hij had er te veel zelfvertrouwen voor om het toe te geven dat hij fout had gezeten; het vertellen over zijn gevecht tegen de vele auto's om ze aan de praat te krijgen hield hij voor zich.
Een dankbare knik bracht hij voort, de autoportier voor hemzelf geopend om plaats te nemen achter het stuur. "There are enough gasstations on the way, there must be one that has some fuel left after all." Het was een verwachting van hem, eentje die best uit kon komen naar wat hij gezien had van de stad, maar hier was natuurlijk niet geheel op te vertrouwen. Genoeg benzinestations waren al leeggeroofd geweest. Hij waagde het er daarentegen wel op, want er zat niets anders meer op wilde hij overleven. Op haar vraag haalde hij de viezige kaart uit zijn broekzak vandaan. "A pharmacy. The last one left in town before I'mma head somewhere else, those fuckers robbed the other ones before I could get to 'em." Het papier legde hij naast zich neer, het voor even bekeken voordat hij door de voorruit naar de weg voor hen keek. Hij maakte al aanstalten te gaan en toch, toen Demyan weg wilde rijden, bedacht hij het dat hij het haar schuldig was om het tenminste nog een keer te vragen. Zonder Cassidy had de motor nog geenszins gelopen dat de old timer weer zou kunnen rijden.
"I don't do help, but it seems like it's your lucky day." Het sarcasme was ervan af te leiden geweest, zowel van zijn woorden als zijn blik. Zijn linkerelleboog rustte gemakzuchtig op de portier van het glas dat nog naar beneden was gedraaid. Het stuur pakte hij stevig vast, de motor in een handomdraai gestart zonder enige moeite. Het geluid dat geproduceerd werd zorgde voor een kleine grijns. "Need a ride?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Even knikte ze, na zijn woorden over de tankstations, al bedacht ze zich al gauw wat, 'Ya know gas can go bad, right?' Ze wist niet exact hoelang het duurde voordat benzine over de datum zou raken, maar het was zeker wel een probleem nu. Ach, de motor liep nu ook op oude benzine, en alles leek prima te werken.
Haar skibril zette ze weer af, zodra ze zich bedacht dat ze deze nog op had, onderwijl ze luisterde naar wat hij te vertellen had. Een apotheek. Veel kans had hij niet als hij echt iets nodig zou hebben. Het waren apotheken die meestal het eerst werden leeg gehaald. Mensen keken niet eens meer naar wel medicijn ze pakten, zolang ze maar iets hadden. Het was idioot. Gelukkig had Cassidy zelf niets nodig, wat een hele opluchting was. Medicijnen nodig zijn in deze tijd was vreselijk. Ze had ergens wel medelijden met Demyan hierom. Hetgeen wat hij eerder nog stuk gooide zou iets zijn geweest wat hij nodig had, al kon ze ook begrijpen dat hij het na gisteren niet langer vertrouwde.
Ze blies wat rook uit, een tijdelijke walm gevormd rondom haar, wat al snel weg leek te trekken. Niet veel later volgde wat gehoest, waar ze vervolgens op reageerde door opnieuw wat rook in te ademen. Het gehoest klonk nooit goed, al was ze erg laks over haar gezondheid. Hell, ze had het virus niet, ze stond nog overeind, niets aan de hand. Daarbij zou ze de dood geen vreselijke oplossing vinden. Ze was er niet bang voor en wat was al dit overleven haar nu nog waard? Ze liep nog rond omdat ze simpelweg te koppig was om op te geven. Ze was al te ver gekomen om nu te stoppen.
Een kleine glimlach kon ze niet onderdrukken bij het horen van de motor die schijnbaar weer werkte. Vragend een wenkbrauw opgetrokken bij het horen van zijn woorden, al liet ze deze weer zakken bij de vraag die daarop volgde. 'Well actually, if ya could drop me off at the next city, that'd be nice.' Traagzaam liep ze naar de bijrijderskant en stapte hier in, haar rugzak en rifle voor haar neer gezet, voor haar voeten. Dichtbij genoeg om het te pakken als ze het nodig zou hebben, in plaats van het op de achterbank te gooien, buiten haar bereik.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn spullen dumpte hij onachtzaam op de achterbank. De ruimte voor de sniper en mace naast hem had hij amper, sinds het onhandig rijden was, en wat had hij verder nodig uit zijn rugzak waardoor hij hem op moest houden? Niets. De insuline was op, hetgeen wat wél noodzakelijk was geweest, dus veel had Demyan er verder niet te zoeken. Zonder de insuline kon hij amper eten dus ook dat zou moeten wachten totdat hij wat gevonden had. Zijn situatie zou er amper op verbeteren, al zou hij wat naar binnen werken uit hongergevoel. Met een kerm van frustratie keerde hij zich weer tot de weg.
"Hm, yeah, it might be no longer useful, but what else do we have left," antwoordde hij. Wat dromerig keek hij voor zich uit, opgemerkt dat het meisje op zijn aanbod in was gegaan. De portier hoorde hij geopend worden met een akelig geluid. Haar gedaante zag hij vanaf de zijkant naast dat van hem terechtkomen, gezeten op de bijrijdersstoel, met een walm van rook die haar achtervolgde. Het scheelde dat Demyan gewend was aan roken sinds hij het zelf ook deed, maar het nam niet weg dat het duidelijk te waarnemen was hoe ze de sigaretten erdoorheen werkte. Het horen hoe Cassidy in een kleine hoestbui uitbarstte zorgde dan ook voor een uitdagende grijns rond zijn lippen. "Take it easy with the smoke, little one. You're gonna suffocate yourself one time, and just so you know, I'm bad at CPR." Het gaspedaal trapte hij geleidelijk in, volgend door het voertuig dat hij zonder meerdere waarschuwingen of opmerkingen van de parkeerplaats van het hotel haalde. Hij reed gelijk door naar de grote weg die hen, hopelijk, naar de apotheek zou leiden waar hij naar zocht.
De voorwaarde die ze noemde over de rit nam hij aan. Een persoon om de rest van zijn tijd mee door te brengen zocht hij immers niet, maar haar ergens heen brengen kon volgens hem niet veel kwaad. "Fine by me." De vele walkers die hen tegemoet kwamen ontweek hij met gemak. Hij weigerde zijn ogen langer van de weg te halen dan moest, geweten dat het gevaarlijker was nu er allemaal doden rondliepen, en toch kon hij het niet laten soms even opzij te kijken. Nieuwsgierig was Demyan vast en zeker naar haar.
"So.. How did you end up here? You don't look like you're a Miami girl to me."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Ze schudde haar hoofd even, 'The engine seems to work fine on old gas, so it'll probably be fine.' Sprak ze, haar schouders eve ongeboeid opgehaald. Natuurlijk wist ze niet zeker, maar dat liet ze niet merken. Ze had het niet graag mis, en ze zal dan ook niet gauw toegeven dat ze onzeker was over haar uitspraken. Met een kleine glimlach keek ze naar de weg die ze opreden. Het was enige tijd geleden dat ze voor het laatst in een auto had gezeten. Natuurlijk had ze er zelf ook wel een paar keer een gemaakt en daarmee verder gereden tot hij stuk ging of gestolen werd, maar dat waren meestal modernere auto's, nog nooit een Mustang. Het was sowieso een wonder om een auto als deze zo te vinden. Amper beschadigd en zelfs nog met wat benzine.
Na een keek met haar ogen te hebben gerold keek ze opzij. 'I'm fine. And besides, I'm still breathing, so don't worry about me.' Murmelde ze ongeboeid. Het was zijn probleem niet of ze nou rookte of niet, toch? Ze blies wat rook uit, het raam iets geopend, om alsnog wat frisse lucht binnen te laten. Ze ging immers haar sigaret niet doven omdat hij haar vertelde dat het slecht voor haar was. Door de hoestbuien had ze dat zelf ook wel door, ze was niet achterlijk. Al maakte ze er zelf nooit een probleem van. Het was haar eigen probleem en als ze wilde roken, dan moest ze ook maar leven met de consequenties.
Stil keek ze toe hoe hij de Walkers ontweek. Het was immers verstandiger dan ze te raken met de auto, het zou enkel het voertuig beschadigen, wat zonde zou zijn van de Mustang. Zijn vraag kwam redelijk onverwachts, en ze had niet gedacht dat hij de persoon zou zijn die een gesprek zou beginnen. 'That better not be an insult, Macho.' Grinnikte ze. 'But you're right. I'm from Manzanita, Oregon. A small beach city.' Sprak ze vervolgens, haar ogen nog altijd op de weg gericht, onderwijl ze een trekje van haar sigaret nam en vervolgens de rook wat langzaam uitblies. 'What about you?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"We'll see whenever it'll work or not. We don't have anything to lose, do we?"

Het beetje irritatie waarmee hij aangesproken werd over het roken liet hem lachen. Nooit had hij zich echt zorgen gemaakt over buitenstaanders, dus dat Cassidy aan durfde te nemen dat hij voor haar een speciaal geval in zou lassen, vond hij wel grappig. Mensen die Demyan beter kenden wisten dat het hem werkelijk niets kon schelen wat er met hen zou gebeuren. Van hem mocht iedereen, ook Cassy, wegrotten in de hel als het zo moest zijn. Op een paar mensen na kon het hem geen steek boeien wat er eigenlijk met ze zou gebeuren. Hij grinnikte, haar ogen voor kort opgezocht naast zich. "I'm not worrying about you. I'm worrying about my CPR skills."
Haar verhaal hoorde hij stil aan. Hij luisterde, maakte voor het verschil geen opmerkingen tussendoor om het te verstoren. Het zou hem antwoorden geven waar hij, al stelde hij de vraag zelf, niet meteen op gerekend had. Velen wilden weinig over hun verleden kwijt gelijk aan hoe hijzelf ook over alles dacht. Het kon meer in zijn nadeel werken dan het hem kon helpen, was hij van overtuigd. "Sounds nice. I've never been to Oregon before though, so I don't know where it is." Hij vertelde geen leugens toen hij zijn weinige kennis over Amerika aan het licht bracht. Alles wat hij had gezien voor de uitbraak, werd gecreëerd tussen de tralies en de viezige ramen van de gevangenis zelf. Pas toen hij zijn weg naar buiten had weten te maken kon hij pas écht zeggen dat hij Amerika herkende, al die tijd die ervoor was gegaan kende hij enkel de cel zelf.
Het achterwege laten van de waarheid zodra hem hetzelfde werd gevraagd kwam echter wel in hem op. Hij praatte nooit over wat er was gebeurd, had er ook weinig gedachten aan besteedt, zoals hij gewend was. Demyan sloot altijd alles buiten wat hem achtervolgde. Maar wat maakte dan dat hij tenminste toch over zijn afkomst besloot te vertellen, liever dan een acteerstuk op te zetten om haar te misleiden? Het verwarde hem.
"I'm from Novosibirsk, or well, a small town close to it. You wouldn't know it anyway," sprak hij schor. "I've heard about the Dungeon, so I've basically been traveling all over the country for it."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn plotselinge lachen verbaasde haar wat, waar het vandaan kwam wist ze niet. Zo grappig vond ze haar eigen uitspraken daarbij nou ook weer niet. Zijn woorden maakten het haar echter wat duidelijker, en ze kon hem geen ongelijk geven. Het was dom om zomaar om iemand te geven, laat staan bezorgd worden om hem of haar. 'What a nice way to put it, but hey, I get ya. I could give less fucks about you either. No hard feelings though.' Een uitdagende grijns op haar gelaat weervindbaar bij het uitspreken van de woorden.
Het kwam wat onverwachts aan om te horen dat hij niet wist waar Oregon lag, gezien de hoeveelheid kaarten die ze had zien liggen in de hotelkamer, al begreep ze het wel. Amerika was groot en redelijk verwarrend als je er nog niet zo lang woonde. Zelf wist ze ook alle staten nog miet uit haar hoofd, gezien het feit dat ze er ook nooit aandacht aan had besteedt. Het kon haar niet minder schelen waar alle staten lagen, zeker nu niet meer. Ze liep maar gewoon wat rond, ongeboeid over waar ze was of uiteindelijk terecht kwam. 'You don't? Well it's pretty much on the other side of the country. And well, Oregon fucking sucks, and I'd rather have stayed in Dublin. But the few months that i've been in America before the apocalypse were okay, not great, just okay.' Murmelde ze schouderophalend. Het was haar favoriete plek nooit geweest, en ze zou er absoluut niet lang zijn gebleven als de apocalypse niet gekomen was. Ze kon hier niet weg, hoe graag ze het ook wilde. Mischien waren andere delen van de wereld wel veilig. Europa bijvoorbeeld? Azië, Austalië, wat dan ook. Helaas zou ze niet ver komen, aangezien ze de zee momenteel niet over kon steken. En wat als het er alleen maar erger was?
Zijn uitspraken gaven haar een idee van waar hij vandaan kwam, al gaf het niet veel meer informatienover hemzelf vrij. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze even zijn kant op. 'Russia? What brought ya to America? It wasn't just the pricefights, right?' Vroeg ze hem, niet zeker of hij er wel op antwoorden wilde, aangezien hij het net ook al leek te vermijden, al kon het natuurlijk ook aan haar liggen. Opnieuw nam ze een trekje van de sigaret, om vervolgens de rook weer langzaam naar buiten te laten, gevolgd door een korte hoestbui, wat haar nog altijd weinig leek te interesseren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tergend zag hij haar mondhoeken omhoog gaan. Hij wist geenszins wat haar verder zo kon laten grijnzen, maar deed er gewoon mee heen door terug te grijnzen. Een beetje uitdaging ging hij niet uit de weg en hij was brutaal genoeg om zich niet omver te laten lopen als het om kleine dingen ging. Mensen bespotten deed Demyan namelijk zowat dagelijks dus als ze rondom hem was, mocht ze er wel eens aan gaan wennen. "I get it. No offense, but it's just the way it is, huh." Bij het tegenkomen van een horde walkers gaf hij een flinke draai aan het stuur, geregeld dat hij erlangsheen kon rijden zonder het bloed op de auto weer te moeten vinden. Met genoeg snelheid om te kunnen merken hoe de auto bijdraaide; te opgepast om ongelukken te veroorzaken, al was het te voelen geweest dat hij ze niet meteen aan had zien komen. Ook aan zijn gezicht was te zien dat hij zich kon irriteren aan de wezens.
"You do love this country, don't you?" vroeg hij onbeschaamd. Een vraag waar hij weinig tot geen antwoord op verwachtte, hierop had hij allang een reactie gehad in de tijd dat hij Cassidy tot nu toe kende. Als het aan haar lag had ze nog in Ierland gezeten van wat Demyan uit haar opmerkingen had opgemaakt. Hijzelf kon het begrijpen, maar hij vond Amerika wel best zoals het was. Hij was liever hier dan in zijn thuisland geweest op het moment, hoe ongewoon het ook kon klinken. Beseft dat hij afdwaalde probeerde hij zich weer bij het onderwerp te houden. "Eh, yeah. I'm from a town called Chulym." De rest van het antwoord wat Demyan had moeten geven, hield hij achter voor zelfbelang. Hij ontweek haar andere vragen, haar eigen nieuwsgierigheid, en keek naar de aankomende gebouwen waar ze in kortom een kwartier zouden kunnen zijn. De kaart uit zijn broekzak reikte hij Cassidy zonder iets te laten merken over zijn zwijgzaamheid over zijn verleden toe. "Ey, can you take a look at the map? I think it's within those small buildings, behind the trees, but I'm not sure," zei hij, zogenaamd niets doorgehad over haar werkelijke vraag. "The pharmacy I'm looking for is the only one that isn't crossed out."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld