Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Empire Of The Lost

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar somberheid probeerde ze zo goed mogelijk te verbergen door een vorm van neppe vrolijkheid in het spel te gooien, hoewel die alles behalve oprecht was. De dood van haar goede vrienden maakte dat ze zich schuldig voelde wanneer ze haar voor eventjes goed of tevreden voelde. Volgens Hayley was het ontzettend respectloos, ook al waren de meningen daarover verdeeld. Daarnevens had ze gewoonweg tijd nodig, tijd om zich erover heen te zetten en vervolgens weer het blije, enthousiaste meisje te zijn die ze normaliter was in het dagelijks leven. Hayley bezat een zeer spontaan en vrolijk karakter, hoewel het amper toonbaar was door het verdriet dat haar binnenin volledig kapot maakte. Het zou uiteindelijk beter worden, daar vertrouwde ze op.
"It could be worse," bracht ze simpelweg uit. Het was haar standaard antwoord op alles. Hoe rot ze zich ook voelde, hield ze in haar achterhoofd dat het altijd erger had gekund. Haar vriendengroep was overleven, het gevecht had nieuwe trauma's opgeleverd, maar de mensen waarvan ze met hart en ziel hield, waren verlost van alles. Geen pijn hoefde ze nog langer te voelen, het bloed vloeide uit hen zonder dat ze het doorhadden. Ze waren veilig, op een prachtige plek waar het gevaar hun nooit kon bereiken. Die gedachte hield haar op staande voeten, hield haar rechtop en maakte dat de somberheid ietwat verminderde. Ze was geen klager. Ze mocht tevreden zijn dat zij nog levend rondliep, dat haar vrienden het zodanig voor haar op hadden genomen dat ze hun eigen leven voor die van haar gaven. Uiteindelijk vond ze dat ze niks te klagen had, hoe tragisch alles ook was verlopen in die ene nacht.
Een zacht zuchtje verliet haar mond bij het aanhoren van de locatie. Het was té ver om haar thuisstad weer te bereiken. Maanden zou ze erover doen en waarschijnlijk vond ze de weg geeneens. Haar opties om haar familie voor slechts één keertje te zien na al die tijd werden steeds minder. Haar vertrouwen begonnen stilaan te verwateren, ebde weg totdat er niks meer van overbleef. Hoe het ook zij, begon ze het feit dat ze haar familie nooit meer zou kunnen ontmoeten, hen nooit meer in haar armen kon sluiten, te accepteren.
Heer vertrouwen was niet het enige dat wegebde. Een gedaante dat zachtjes op de deur klopte om vervolgens naar binnen te komen met toestemming, maakte dat haar gedachten stuk voor stuk uit haar hoofd vlogen, verdwenen alsof ze er nooit waren geweest. Een jongedame met donkerbruine haren stond in de deuropening, iemand die ze kon herkennen als Arabella, het meisje die haar hierheen had gebracht. Met een vriendelijke glimlach op haar gezicht werd Hayley door haar bekeken.
"Goodmorning. I've got some clothes for you. I don't think you wanna wear your bloody clothes again," bracht Arabella op een zeer attente toon uit. Om zelf een blijk van vriendelijkheid te tonen, forceerde ze maar een zwakke glimlach, ook al was die alles behalve oprecht. "Thank you," zei Hayley terwijl ze de kleding overhandigd kreeg van Arabella. Ze was zeer blij met het setje kleding sinds haar oude kledingstukken compleet ondraagbaar waren geworden. Helaas moesten eerst haar wonden nog verzorgd worden, iets waar ze sterk tegenop keek sinds ze wist hoeveel pijn het zou veroorzaken.

She's so pretty <3

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij kon allang door hebben dat ze haar best deed om vrolijk te doen. Om het te laten lijken dat ze alles waardeerde, dat er niets mis was en die nacht nooit plaats had gevonden. Haar lichaamstaal sprak voor zich. Zoals hij het zag, deed ze te veel moeite om te verbergen hoe ze nog aan het rouwen was om haar vrienden. Het was overbodig, nutteloos, en doch deed Hayley het in zijn eigen bijzijn alsof hij het van haar verwachtte om zich over alles heen te zetten. Het verbaasde hem enigszins dat ze er zo van overtuigd was; hij wist zelf evengoed als de rest dat het sinds de uitbraak lastig was om ergens nog blijdschap uit te halen.
Geleidelijk aan keek hij op uit zijn gedachten. Het oogcontact opnieuw weer naar voren gebracht door haar pupillen te kruisen, haar donkere ogen aan te zien onderwijl hij een hand door zijn haar haalde, dat met enkele slappe en daadwerkelijk irritante plukken voor zijn gezicht hing. "You know, it's not a weak thing to show your grieve," sprak hij na even gezwegen te hebben. "You may want to cover up the sad feelings and, if that's what helps you, go ahead and do so. But I just want you to know you don't have to feel like you gotta to look all happy to satisfy anyone, including me." Een werkelijke boodschap van wat ze moest doen had het niet. Hij had het verduidelijkt dat ze zelf moest weten wat ze wilde, maar hij wilde op zijn minst gezegd hebben dat het geen verschil maakte of ze haar best deed om een glimlach op te zetten of niet. Kian kon immers met een snelle, uitvoerige blik al zien dat ze er in ieder geval moeite mee had.
Hij werd echter al snel weer verstoord door een nieuwe verschijning in de deuropening. Een bekend beeld van een meisje voortgebracht in zijn slaapkamer, hoewel het hem niet meer kon verrassen dat ze opnieuw op kwam dagen, want als het om nieuwelingen ging was Arabella de persoon waar ze moesten zijn. Toen hij eenmaal zijn gelaat naar de gemaakte schaduwen draaide, kon hij haar weervinden met niet meer dan haar gewoonlijke glimlach die verraadde in welke goede bui ze ook deze dag weer was. Het kon hem niet echt schelen, zoals ook zij wist, maar dit keer deed ook Kian de moeite om haar een glimlach terug te gunnen, hoe ijzig het ook over zou komen.
"Goodmornin' sunshine," bracht hij ergens sarcastisch uit. Zijn wenkbrauw trok zich iets op, gelijk aan die van Arabella die zo ook even niet leek te weten hoe ze met hem om moest gaan. Haar tanden bleven desalniettemin onaangeroerd ontbloot aan elk van hen twee. De glimlach bleef, hoe erg hij ook kon zien dat ze de bijnaam nog altijd verachtte. "Good morning Jug." Hijzelf haatte zijn eigen bijnaam net zo als Arabella de zijne haatte. De volledige, uitgesproken als Jughead, had hij al sinds hij een klein kind was. Het herinnerde hem aan eerdere tijden, maar toch hij verhulde het met gemak; een bespottende glundering haar kant op gestuurd indien hij wat EHBO-spullen toegereikt kreeg.

"You go and play for doctor today, Kian. I have to go and find Nash, there's a meeting in the park in about five minutes."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Schijnbaar had Kian doorgehad dat de zeer zwakke vorm van vrolijkheid die ze liet zijn één grote act was. Was het dan zo vanzelfsprekend dat ze zich rot voelde? Of was Hayley gewoonweg een zeer slechte actrice? Normaliter werd ze zeer snel geloofd wanneer ze zich weer eens voordeed als de vrolijke jongedame die ze hoorde te zijn. Zelfs haar goede vrienden zouden erin getrapt zijn. Kian had er vermoedelijk een zeer goed oog voor, al kwam de opmerking die hij haar gaf nogal onverwacht. De gedachte dat het geen zonde bleek te zijn om zich als een verdrietig iemand te vertonen was prettig, al vond Hayley het nog steeds geen reden om zich daadwerkelijk zo te gedragen. Ze had geen recht tot overdrijven of medelijden van een ander op te wekken. Bovendien zou het hen beide in een zeer ongemakkelijke situatie kunnen brengen.
"Yeah, I know...," zuchtte ze, hem aangekeken desondanks ze dat liever niet deed. Het was nogal teleurstellend hoe sterk ze faalde in haar act, dat zelfs een vreemdeling haar doorhad, ook al deed ze haar best. Ze had het in ieder geval geprobeerd. Depressief voor zich uit zitten staren en verdrinken in haar eigen tranen vormde geen oplossing. Ze wist niets beter dan een masker opzetten, doen alsof het goed met haar ging. "I just don't like it to act like a sad person, that's not who I am," vertelde Hayley eerlijk. Ze schaamde zich voor haar verdriet. Elke traan die ze liet was een bewijs voor het bange, zielige meisje dat achter haar vrolijke persoonlijkheid verscholen zat. Slechts één anker had ze nodig om neutraal te blijven, het weten dat alles na een tijd in orde zou komen. Dat al het gedoe zou stoppen. "But it's all gonna be alright."
Wat voor kleding Arabella had achtergelaten, maakte haar zeer weinig uit. Hayley was tevreden met alles wat draagbaar was in het openbaar, hoewel het idee dat ze Kian's shirt uiteindelijk moest uitdoen zeer teleurstellend. De stof was zodanig zacht dat ze er het liefst de hele dag in rondliep. Toch was enkel en alleen een mannenshirt niet veilig genoeg. Ze had op zijn minst iets nodig dat haar benen bedekte, al was dat sowieso het meest veilige voor haar wonden.Haar aanwezigheid was slechts van korte duur geweest. Haar allerlaatste opmerking maakte dat er verscheidene vragen door haar hoofd spookten, vermoedelijk doordat ze werkelijk geen idee had waarover de jongedame sprak. Het gevolg daarvan was dat Kian de dupe werd, hij zou haar vragen moeten beantwoorden. "What does she mean by a meeting?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Van gevoelens had hij vaak verstand gehad. Het zien, waarnemen van iemands werkelijke gedachten, het kwam als vanzelf bij hem. Het aangenomen dat het net als elkander was en hetzelfde zicht vormde als iemand anders ook had kunnen zien in zijn plaats. Echter, bij het aanzien van haar verbijsterde blik kwam hij op andere gedachte. Blijkbaar dacht ze dat hij niets doorhad ofwel te stug was om het toe te geven hoe hij haar zag lijden, ondanks dat ze verder geen hulp op dat specifieke gebied van hem kon verwachten. Het omgaan met emoties waren geen van zijn kwaliteiten geweest in de afgelopen jaren tot aan de dag van nu, makend dat meer dan een knik als begrip niet meer uitgebracht konden worden, zoals zich nu ook plaatsvond. Met het kort op- en neer heffen van zijn kin en een meelevende blik sprak hij uit wat hij amper had kunnen verwoorden.
"A meeting? It's the usual thing that happens either in the mornings or late in the evening," begon hij, de intenties om het onderwerp over te schakelen op iets anders. Een veel vrolijker iets kon Kian het desondanks niet noemen. Hijzelf kon al aan zien komen hoe de meeting tevens dramatisch zou verlopen met de nieuwe erbij, als het al lag aan de aanwezigheid van de 'leider'. Hoe Nash zichzelf zag als de leidinggevende van het kamp riep bij hem verachtende gevoelens op, zeker sinds het feit dat de jongen's vader er nooit in geslaagd was en niet anders dan als een dictator gekend was. Lipbijtend opende hij de EHBO doos om er uiteindelijk ontsmettingsmiddel en wat steriele gaasjes uit te kunnen halen, gepaard met een aantal andere benodigde spullen. Het plastic behield hij voor kort nadenkend in zijn grip. "It's nothing much for us, but it's the first meeting for you and I bet it isn't gonna be pleasant for you. Just remember when Nash arrives, you should think twice before saying anything." Zijn plaats nam hij in op het bed, naast haar komen te zitten met de sereniteit in de kamer behouden door zijn mond even te houden. De materialen stalde hij uit op de lakens. Elk voorwerp langs elkaar neergelegd, precies in zijn handbereik, voordat hij zich weer richtte tot Hayley. Een vragende blik brandde in zijn ogen.
"Can you-.. you know, take off the shirt so I can see the wounds?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een vorm van opluchting ging door Hayley heen toen ze merkte dat Kian haar niets meer gaf dan een simpel knikje. Geconfronteerd worden met haar problemen maakte het alsmaar erger. Desondanks Hayley het prettig vond om te praten, liet ze de conversaties over de dingen die haar dwarszaten het liefst achterwegen. Mensen noemden het vaak wegrennen van problemen, al had Hayley er een andere benaming voor. Zijzelf vond dat het spreken over negatieve dingen om problemen vragen was. Het bracht haar zeer gevoelige karakter dat ze steeds weer probeerde te verbergen in haar naar boven, de kant van haarzelf die ze verafschuwde. Bovendien zou ze er zelf wel weer over beginnen wanneer ze er behoefte toe had. Het kon zeer prettig en opluchtend zijn om narigheid te delen met anderen, al valde ze er liever zo min mogelijk mensen mee lastig, liet staan individuen die eigenlijk vreemden waren voor haar. Haar ouders of andere familieleden waren diegene waaraan ze alles kwijt moest kunnen, geen jongeman die vriendelijk genoeg was om naar haar te luisteren.
"But if it's that bad, can't I just stay here in your room?" vroeg ze. Niemand kon haar verplichten om naar die samenkomst te gaan, nietwaar? Zijn woorden maakte dat er zorgen opdoken, ondanks ze geen idee had waarover de jongen sprak. Wat maakte dat die meeting zo erg was voor nieuwelingen? Met haarzelf introduceren had ze echter nooit problemen gehad, maar wat ze verder zou gebeuren was onzeker.
Ongemakkelijk nam Hayley zijn nogal onverwachtse vraag waar. Het weigeren zou nogal respectloos zijn sinds het slechts een poging tot hulp was geweest. Ook al had ze het shirt liever aangehouden in zijn beurt, kon ze niets anders. Zichzelf vertonen in haar lingerie was alles behalve comfortabel, al was het uit goede bedoelingen.
"Eh... Yeah, sure," beantwoordde ze de vraag waarna ze na enkele seconden aarzelen het shirt over haar hoofd trok en het naast haar neerlegde. Haar ongemakkelijkheid probeerde ze gewoonweg aan de kant te schuiven, het zou de situatie voor hen beiden een stuk makkelijker maken.

Omdat het zo kort is krijg je deze mega cute foto als goedmakertje xox

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zo verkeerd kon haar idee niet klinken. Het was een oplossing die hen beide heel wat gedoe zou besparen, haar de problemen zou ontnemen die haar nu te wachten stonden met alle leden voor haar neus. De behandeling van nieuwelingen waren allesbehalve rechtvaardig wist hij te vertellen. Ze werden gezien als straattuig, regelrecht schorem in de ogen van zijn andere bendeleden. Hulpeloze individuen wie niet meer voor ze waren dan een blok aan hun been. Gewicht, dat ze gedwongen mee moesten slepen om zichzelf te vermeerderen en zo geen verliezen te leiden als ze een nieuwe overlevingsgenoot zouden verliezen. Alhoewel hij zo'n gevoel had dat Hayley bij een aantal wel in de smaak zou vallen, dan niet alleen gesproken over haar uiterlijk, vreesde hij over een hardhandige behandeling die ze in deze toestand amper zou kunnen handelen.
Het inzien dat ze geen keuze hadden, had Kian echter wel. De problemen zouden zich vergroten zodra ze niet zou verschijnen en Nash erachter zou komen dat ze zich verhulde in nota bene zijn eigen huis. Het kon meer opleveren dan nu al het geval zou zijn, nog meegeteld dat hijzelf ook wel gedag kon zeggen tegen zijn status als vertrouweling. Hij zou zonder pardon aangepakt worden en wellicht, als hij terugvocht, nog een kleine kans hebben op overleven, al draaide het meestal uit op een verbod en een ban naar de gevaarlijke buitenwereld. Hij vond zichzelf vol protest weer, hoofdschuddend indien hij de spullen voor het verzorgen van haar wonden goed bij elkaar pakte. "No, you don't onderstand," sprak hij, te diep weggezonken in zijn eigen gedachten om haar langer dan een paar seconden aan te kunnen kijken, hoezeer zijn groene ogen haar donkere voor kort opzochten. "It'll make things worse. They look like normal kids, youth from the suburbs or somethin', but don't underestimate 'em. Once you've done wrong in their eyes, you might as well point their gun at your head straight away." Nooit had hij zorgen vertoond voor een ander in een kamp, maar onverwachts haalde hij wel de bedenkingen binnen over haar omstandigheden. Waarom was een vraag waar hij geen verklaring voor had, eveneens een antwoord. Het bewijs voor zijn eigen bezigheden had Kian in zijn denken gevonden; met het aanzien van het verwijderen van haar t-shirt uit zijn zicht, kon hij ondanks haar figuur geen aandacht houden voor het beeld, maar bleef hij hangen in de twijfels van de groepsmeeting.

pretty xox

too bad dat we niet weten wie deze stranger guy is :c

anders had ik het hele topic vol gedropt met pictures

sad

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
►Een negatieve vorm van pressie ging continu door Hayley's lichaam heen. Slechts enkele minuten zou het nog duren voor de meeting plaatsvond. Ze had geen idee wat ze ervan verwachten moest sinds ze onwetend was hoe het bij al die vreemde mensen aan toe ging. Kian had haar voor ernstige zaken gewaarschuwd al was hetgeen dat hij ermee bedoelde nog één groot raadsel was. Met een bonzend hart volgde ze de jongeman waar ze de hele dag mee had opgetrokken. Logisch sinds hij, buiten Arabella, de enige was die ze kende.
"Do I really have to go?" vroeg Hayley terwijl ze de jongeman voor kort een blik gunde. De angst viel iet of wat in haar ogen te lezen, desondanks ze zeer veel moeite deed om het te verbergen. Het liefst sloot ze zich gewoonweg op in Kian's slaapkamer, ondanks hij haar allang had duidelijk gemaakt dat het gewoonweg niet kon. Hoe dan ook, was haar dag al beter verlopen dan verwacht. In de eerste instantie had ze vermoed dat ze op staande voeten werd buitengegooid eenmaal mensen haar aanwezigheid hadden opgemerkt. Haar zomaar wegsturen konden ze haar op het late uur dat onderhand aangebroken was onmogelijk maken, nietwaar? Als de mensen een enige vorm van respect kenden, lieten ze haar blijven, tenminste, nog voor één nacht.
Naarmate ze verder wandelden, kwam er alsmaar meer mensen in zicht. De duisternis werd onderbroken door enkele fakkels die in de grond waren geplaatst om overzicht te geven over een gedeelte van het veld. Verscheidene blikken voelde ze op haar lichaam brandden. Ze werd met ogen vol haat bekeken met als gevolg dat Hayley ongemakkelijk naar haar eigen voeten staarde. Dit kon nog eens een zeer lange avond worden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De naargeestige sfeer kon hij van verre nog voelen, de intimidatie met elke gezette stap meer tot zich gekomen. De spanning die er heerste liet een koude rilling over zijn rug glijden. Kil en oncontroleerbaar, al was de ijzigheid van de uitstraling van de plek zelf hetgeen wat Kian enigszins overgenomen had. Zijn gelaat vertoonde al lang niet meer de kwetsbare, vriendelijke trekken als voorheen. Het bevel om zichzelf bijeen te houden door middel van zijn eigen afstandelijkheid had hem overgenomen. Hij zag er geen nut van in om te doen alsof hij zich opgewekt voelde over de bijeenkomst, want het feit dat de lugubere stemming van het tafereel al van afstanden waar te nemen was gaf hem des te meer redenen om zijn aankomst enigszins guur te kunnen verklaren. Van het vredige park van vroeger was immers weinig meer overgebleven.
"Yeah, we both have to," beantwoordde hij, voor even haar in zijn ooghoeken bekeken om zich te ontdoen van het volk waar ze op afstapten. "Otherwise things can turn out to be pretty bad, and not just for you.." De angst in haar ogen kon hij ongegeneerd bekijken. Het kon maar zo zijn dat ze het zag als een moordceremonie, de nervositeit heerste bij Hayley als nooit tevoren. Het verantwoordelijkheidsgevoel om haar te kalmeren droeg Kian niettemin verre van met zich mee. Het waren haar eigen gevoelens die haar overnamen, niet de zijne en al zou hij een poging doen, had het geen zin. Hij kon haar moeilijk voorliegen door te vertellen dat alles goed zou komen; hijzelf wist ook amper meer of het er net zo ruw aan toe zou gaan als de vorige keer, denkbaar zelfs nog erger. Weerbarstig en gesloten dwaalden zijn pupillen weer af naar schouwspel voor hen. De fakkels steeds dichterbij gekomen totdat ze geen kans meer hadden om ongezien weg te sluipen, en hij net als zij gedoemd was om het bij te wonen.

De scherpe blikken waren in overvloed geweest. Vaker kon hij ze op hen beide voelen branden, de haatdragende manier van kijken te moeten verduren met geen spoor van ondankbaarheid. Hun snijdende gedrag ging hij emotieloos door. Sommigen gaf hij nog een dodelijke kijk terug, hen de boodschap gestuurd dat ze moesten kappen met hun kinderachtige gedoe, maar anderzijds gaf Kian het geen aandacht om het te laten escaleren zoals het voorafgaand wel een aantal keren was gebeurd. Zijn gelaat had hij zodanig laten zakken dat hij langs de voeten van bendeleden naar de grond kon kijken. Hoe onschuldig het ook mocht lijken, elkander had sindsdien door dat het een verloren zaak was om hem ofwel Hayley uit te dagen. Het gevaarte van hun acties begonnen ze tot zijn voldoening te voelen.
"So.. there's a new one in town, huh?" weerklonk het stemgeluid van Arabella's vriendje hard en schor. Beide hadden hun weg al naar de grote cirkel van grofweg vijftig man gevonden, zich er stilletjes bij aangesloten hoewel hij al kon zien hoe Nash de aandacht naar zichzelf toetrok. Zijn zware, dreigende passen zetten zich op een onheilspellend, laag tempo af naar het midden van de kring. Het brandende kampvuur werd verstreken, er geen onhandigheid aan toegepast om uiteindelijk voor hen terecht te komen. Sindsdien waren hij en de nieuwe gedwongen hem aan te kijken, voor hoe kort de duur ook mocht zijn. "Hayley, isn't it?" Ietwat schuin bekeek de jongen zijn huisgenoot. Een bespotting af te leiden van zijn doen, zijn manier van introduceren van een nieuweling. Zijn omdraaien om de rest van de clan aan te kijken bracht hierbij een invloed als onvriendelijk als het aanzicht op zich. "Well, what is it that we do with the greenies, people?!" Geschreeuw, geroep en ondoordacht getier volgde. Enkelingen dachten dat het leuk was om mee te delen hoe ze zaten te wachten op een moord, een amuserend bloedbad, maar ondanks de onzin die uitgekraamd werd kwam al gauw het echte idee aan bod. Met boosheid aan alle gezichten af te lezen, ontdeed iedereen zich van hun wapen dat voor hen neergegooid werd. Nash's felle kijk op Hayley verraadde met het terugdraaien wat de wezenlijke plannen precies inhielden.
"That's right! We're gonna see if she's worth the.. trouble," kwam met een grijns ter sprake. Van top tot teen verdween de jongen's aandacht aan haar uiterlijk, voor hoe kleinerend het ook mocht zijn. Het leedvermaak kon Kian nog volle verachting waarnemen. "You tell me, newbie. Which weapon is it gonna be?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Gefluister was hoorbaar langs alle kanten, alhoewel haar gehoor goed genoeg was om te weten dat de individuen over haar spraken. Telkens weer spraken ze het woord 'nieuweling' uit en bij haar weten, was zijzelf de enige nieuwe. Hoe het ook zij, deed ze haar best om het onsubtiele geroddel te negeren. Voor even bekeek ze de jongeman naast Arabella, die ze kon herkennen als Nash. Zijn blik toonde nogal spottend, iets dat Hayley alles behalve waardeerde, hoewel ze haar mond hield. Zwak knikte ze toen er werd gevraagd of zij Hayley was. Het liefst, liep ze weg, zonder een einddoel in gedachten. Nog nooit had ze zich zodanig ongemakkelijk gevoeld dat ze het allerliefst gewoonweg door de grond heen zakte.
Het geschreeuw en geroep maakte haar nog angstiger dan ze al was. Velen joelden hoe graag ze één of ander bloedbad voor ogen wilden zien, verscheidene ideeën over moorden werden schaamteloos gedeeld met de rest in haar bijzijn. Verwarring dook op nadat ze plotseling de keuze kreeg over verschillende wapens, gaande van messen tot pistolen en geweren. Paniekerig bekeek ze elkander wapen. In haar levensjaren had de jongedame amper een wapen aangeraakt, liet staan er één bediend. Hoe graag ze ook eerlijk wilde zijn over haar onervarenheid, zou het ongunstig uitlopen. De omgang met wapens was nogal noodzakelijk in deze tijd. Voorheen had ze haar vrienden nog, maar nu moest ze het in haar eentje zien op te lossen. Aarzelend nam ze één van de pistolen die ze aangeboden kreeg, vermoedelijk één van de simpelste wapens, dat hoopte Hayley nochtans.
"You can practice on those walkers over there," werd haar verteld door Nash, een feit dat haar angstgehalte sterk verhoogde. De zombies kwam ze het allerliefst zo min mogelijk tegen. Talloze trauma's hadden de lelijke schepsels veroorzaakt, haar leven verwoest. Gegrom was duidelijk hoorbaar onderwijl de walkers iets dichten naar haar toegeleid werden.Zelfs het feit dat ze vast hingen aan kettingen maakte haar afschrik amper minder.
"C'mon shoot!" werd er ongeduldig geroepen door één van de omstaanders van het tafereel. Twijfelachtig hief Hayley het pistool op, het op één van de walkers gericht. Waar de pistool terecht kwam maakte zeer weinig uit, zolang het de walker maar zou raken. Na enkele seconden van twijfel, schoot Hayley de kogel af, al was het schot compleet onsuccesvol geweest. De kogel kwam niet eens in de buurt van de walker, een beeld dat zodanig amuserend bleek te zijn dat hard gelach haar gehoorgang binnendrong. Het wapen liet ze gewoonweg volgen, wat had ze ook verwacht?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een gekende opvoering werd wederom in nieuw leven geblazen. Dezelfde regels, dezelfde omstandigheden en dezelfde felheid waarmee ze anderen testten, kwam hem meer dan bekend voor. Hun manieren van omgang waren als onbeleefd als hoe ze dachten iemand te moeten uitbuiten voor goede resultaten. De enige reden waarom hij zich er feilloos van had gered, was zijn grote ervaring met wapens en zijn verleden waarin hij genoodzaakt was met elk mogelijke strijdmiddel overweg te kunnen. Elk vuurwapen en verdedigingsmiddel had Kian die avond gebruikt om ze enkel op hun plek te zetten, al was het door te laten zien hoezeer ze bang voor hem moesten zijn, eerder dan andersom het geval was. Voor Hayley was de afloop onzeker. Ze leek hem geen type met bedrevenheid en de benodigde routine om eruit te blinken, maar zijn beetje hoop vertelde hem dat schijn bedroog. Voor zover hij wist kon ze met het pakken van een simpel pistool zeker haar vaardigheden tonen en het wezen foutloos tussen zijn ogen schieten, zonder ook maar een keer te moeten knipperen van angst.
Echter, zijn ietwat aanmoedigende verbeelding bleek te ver te zijn gezocht. Zijn verwachtingen werden werkelijkheid, gereserveerd toegekeken hoe ze na korte weifelingen een kogel totaal de verkeerde kant op schoot. Het schampte de dode nog geeneens, liet geen bloedstraaltje vrijkomen van pijniging op het verminkte lichaam en het metaal was onvindbaar in het lijf zelf, en lag mogelijk ergens in het boomschors te rusten. Vol misnoegen hoorde hij het gelach van zijn bendegenoten aan. Nash leek het zelf net zo geestig te vinden, een voldane grijns op zijn gezicht af laten spelen die hij er met plezier vanaf zou slaan. Een grom van walging rolde over zijn lippen. "For fuck's sake, shut your goddamn mouth and wait. Maybe it's just bad luck, hm?" In een haastig tempo liet hij zijn blik over de rest van het volk glijden, hen elk een waarschuwende keer aangekeken totdat zijn ogen fataal en heilloos bij Nash terechtkwamen. Hoe link de uitkomst van zijn vuile kijken ook mocht zijn, kon hij niet anders dan de jongen wreed aankijken. Tevens had het enig effect op zijn beslissingen, schijnbaar. Met een ongewillige zucht van vergalde plezier knikte Arabella's vriendje toestemmend. Vertrouwen had de jongen er inmiddels niet meer in, gezien zijn belachelijk makende trekjes om zo ook Hayley de grond in te stampen, doch keerde Kian zich tegen hem. Zijn linkerhand belandde traag en bemoedigend op de nieuweling's schouder, waar zijn vingers zachtjes in knepen om haar geenszins alleen te laten voelen. De ijzige uitstraling bij hem bleef. Al koel keek hij voor zich uit, laconiek gericht op de drie vastgehouden walkers, almaar de verduidelijking te herkennen was aan zijn stemgeluid. Zacht mompelde hij de woorden langs haar oor, op een niveau dat hopelijk verstaanbaar over zou kunnen komen.

"Take it easy, ok? Just point and pull the trigger, as if no one's watching. Don't let 'em get to you."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"But I can't," bracht Hayley al mompelend uit, bijna onverstaanbaar voor elkander in haar omgeving gemaakt. Nog nooit eerder had ze haarzelf in zo'n ongemakkelijke positie gezet. Nooit had ze de tijd genomen om het te leren omdat het volgens haar toch nooit zin zou hebben. Ze had vrienden die het voor haar opnamen in een gevaarlijke periode, al moest ze het nu zelf doen. Ze zag er tegenop om voor een tweede keer het schot af te vuren, maar ze had geen andere keus. Misschien lukte het deze keer wel? Misschien kon ze ditmaal nipt één van de walkers raken en kon ze zichzelf bewijzen? Met tegenzin hief ze haar pistool voor de tweede keer op, gericht tussen de twee ogen van één van de walkers. Eenmaal ze het gevoel had alsof ze de juiste positie aanhield, schoot ze de kogel af, hopend dat het ditmaal raak was. Teleurstellend genoeg, was het er net zoals de vorige keer naast. Dichterbij, maar nog steeds mis. Het gelach werd alsmaar luider en luider. Alsof haar schaamte nog niet fel genoeg was na het twee keer missen.

"Can you even handle a weapon?" werd haar gevraag door Nash, een vraag waarop ze onmogelijk anders kon antwoorden sinds hij met zijn eigen ogen had gezien hoe falend ze omging met wapens. Desondanks ze zijn blik liever ontweek, keek ze de jongeman alsnog aan. "No, but I can learn it," weerklonk haar antwoord overtuigend. Ze kon altijd leren hoe wapens werkten, nietwaar? Hayley was een snelle leerling, nam in een korte duur zeer veel dingen op, al was het onzeker of precies hetzelfde gelde met wapens.
"Gosh, how did you even survived all this time? You can't even handle a fucking gun!" bracht Nash op een ontzettend onbeschofte en spottende toon uit. Verschuilen was één van haar talenten. Elke keer weer wist ze een plaats, hoe krap die ook was, om haarzelf te verstoppen tot het gevaar zo goed als over was. Alvorens de jongedame de kans kreeg om een antwoord te geven, besloot één iemand uit het publiek zich te bemoeien.
"Can't we just kill her? She's fucking useless!" werd er geschreeuwd, een uitspraak die zeer veel bevestiging kreeg van elkander om hen heen. Tranen begonnen zich op te zwellen in haar ogen door de tierende mensen die haar grofweg de dood toewenste. Simpelweg doordat ze nooit had geleerd hoe ze een wapen moest bedienen. Het pistool liet ze uit haar rechterhand vallen, geen blik gunde ze de gedaantes om haar heen nog. Ze zette het op rennen, hoeveel pijn haar lichaam ook deed van haar verscheidene verwondingen. Tranen stroomden over haar wangen en niets deed ze er nog aan om ze te stoppen onderwijl ze rende naar de enige locatie die ze voor ogen had. Kian's slaapkamer, de enige plek in het kamp waar ze zich enigszins veilig voelde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar reactie liet hij onbeantwoord achter. Hij was wanhopig over hoe hij het dan moest benoemen, hoe hij haar in hemelsnaam een beetje zelfvertrouwen kon geven in zijn eigen, machteloze positie. De moed moest Hayley in haarzelf weer kunnen vinden. Ze had het vermogen om in zichzelf te geloven, om werkelijk zodanig kunnen rekenen op haar vaardigheden dat ze vanzelf wel een kans zou hebben tegenover zijn onbeschofte 'familie', maar hier bleek niets van waar te zijn. Nog voor hij dan toch een gemompelde bemoediging uit had kunnen brengen in een poging haar te kalmeren, klonk een nieuw loos schot waarop hij zich gedwongen moest focussen. Geleidelijk aan met de klap bracht hij zijn hand van haar schouder weg. Zijn ogen bleven haken bij het uitgangspunt van de geschoten munitie, erop vertrouwd dat het meer succes had dan de vorige, maar meer dan eerst viel er niet te bespotten. Nog geen gat in de verouderde, haast omgevallen boomstam, wist hij te bespeuren.
De harde opmerkingen van verscheidene aanwezigen galmden door het park. Het luide gelach nog van verre hoorbaar, de vernederende uitdrukkingen van haat moeten waarnemen indien elkander zich uitleefde. Ze vonden de situatie geestig, wellicht te lachwekkend voor woorden hoe erg ze zat te kampen met een probleem als onhandigheid, maar hijzelf bleef als een van de enigen in zijn eigen wereld. Compleet ijzig van woede greep hij Nash vast. Zijn shirt ongeoorloofd geklemd tussen zijn vingers, hem dermate vastgehouden dat hij geen kans had om ontsnappen. Gedwongen werd de jongeman om in zijn ogen te kijken, onderwijl hij Hayley's snelle passen hoorde weerklinken tegenover het drassige gras. Steeds spoediger voortgezet naar een plek die alleen hij kon voorspellen. Met boosheid weerkaatst in zijn expressie, zette Kian zijn kaken op elkaar. "You son of a bitch should've just stopped talking, you hear me?" gaf hij hem weer, vooraleer hij ruwweg zijn grip op de jongeman liet vergaan. "This isn't over yet." Uit weten van gevolgen zodra hij een gevecht zou beginnen tegenover de 'leider', gaf hij hem enkel de waarschuwing door middel van zijn gewelddadige uitstraling, maar een groot verschil had het hem niet opgeleverd. Slechts meer gebeurtenissen om op te kunnen teren en nogmaals het gebulder uit te kunnen brengen, dit keer op hem en zijn onverwachtse beschermende gedrag gericht. Toen hij het meisje na sprintte, kon hij het geroep zijn gedaante horen achtervolgen.
"Oh, how scary.. You got me all terrified, Hayes!"

De haast waarmee hij haar had achtervolgd werd zonder meer voortgezet. Zijn eigen, jachtige passen gehoord tegenover het gesteente van de wegen. Gehijg verliet zijn lippen op een zacht niveau. Voorzichtig kon hij zichzelf horen happen naar adem, al dan hij zichzelf beval om door te gaan en het meisje te zoeken. Haar weg precies na te gaan en zo haar voor geen moment uit zijn oog te verliezen, des te meer vanwege de vernedering van nog geen minuut geleden. De kou voelde Kian langs zijn gestalte heen trekken. Het ontstaan van kippenvel gebeurde onbelemmerd, de bultjes zijn huid laten teisteren in een te kleine periode van tijd, intussen er vanzelf verandering in kwam. Met het binnenstappen, of beter gezegd rennen, van zijn huis kon hij de lichte warmte tegen hem aan voelen klampen.
In de slaapkamer kon hij het meisje dan eindelijk weervinden. Ineengedoken en wel, haar gelaat verborgen in de schaduwen van de nacht die in de ruimte het grootste zichtbare gedeelte innamen. De tranen kon hij ontwaren in de duisternis, het gesnik getemperd opgevangen in de stilte die hij waarnam. Haar hoofd zag hij rusten op haar knieën. Haar beide ogen bedekt door haar handen, zichzelf zo klein als mogelijk gemaakt dat Kian slechts tegen haar positie aan kon kijken. Zijn snelheid verlaagde hij. Terughoudend stapte hij naar haar toe, de weg zo sloom en lang als mogelijk gemaakt om haar niet bedreigd te laten voelen. "It's okay," murmelde hij geruststellend naar haar. "It's all going to be okay." De plaats naast haar nam hij bedenkelijk in, zichzelf ervan overtuigd dat een wijdte tussen hen beide enkel meer afstandelijkheid zou betekenen. De treurigheid had hem verbouwereerd. Alsof hem de woorden uit zijn mond werden genomen, ze vast bleven in zijn keel zonder een uitweg om ze naar buiten te kunnen brengen. Zijn tanden zette hij uit gewenning in zijn lip, erop gebeten met geen besef hoe hij haar moest kalmeren. De twijfelingen weg laten gaan klonk gemakkelijk, maar het nam een ogenblik in tot hij actie ondernam als hij het zich had beloofd. Zachtaardig sloeg hij na even zwijgen zijn arm om haar heen. Haar lichaam drukte hij welwillend tegen het zijne aan, haar wang in zijn nek terecht laten komen om het er zo te kunnen laten steunen.

"Don't cry.. they aren't worth your tears."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Voetstappen werden niet veel later hoorbaar, duidelijk gemaakt door de ietwat krakende houten vloer. Haar gezicht verborg ze echter nog steeds in haar handen om haar somberheid te verbergen, hoewel het één grote mislukking vormde. Haar gehuil werd verraden door haar gesnik dat onmogelijk in te houden viel. De vorige avond had de jongeman het voor elkaar gekregen haar te kalmeren, al zou het haar verwonderen wanneer hij er ditmaal evenzeer in zou slagen. Hoeveel moeite ze ook deed, de tranen bleven stromen. Het weten dat mensen haar het liefst dood wilden, haar uitlachten voor het talent met wapens dat ze gewoonweg niet bezat maakte haar alles behalve vrolijk. Sterker nog, het deed haar ontzettend veel pijn. Haar hoop die ze eerst nog had, was compleet verdwenen uit haar hoofd. Haar houvast had Hayley volledig in de steek gelaten.
"No, it won't be okay," weerklonk haar stem snikkend. Haar optimisme dat normaliter altijd ergens in haar bleef zitten, bleek verdreven te zijn. Het was kiezen of delen. Ze kreeg de keuze om bij een groep mensen haar tijd te verdrijven die haar verafschuwden, haar nutteloos vonden en haar zelfs het allerliefst dood wilden. De andere optie was vluchten en vervolgens als een levende prooi gezien worden door één van de velen walkers die ronddwaalden in het bos waar geen uitweg te vinden was. Hoewel die keuze voor anderen misschien zeer simpel te maken viel, overwoog ze alsnog om het kamp te verlaten en vervolgens afgemaakt te worden door de zombies. Niets was zo erg als gehaat worden langs alle kanten. Eerder had ze nog het gevoel alsof Kian en Arabella haar mochten, dat zij haar accepteerden, maar nu begon ze ook daaraan te twijfelen.
Een zeer prettige vorm van warmte kon ze uit het niets waarnemen. Kian's arm trok haar zodanig dicht tegen zich aan, dat ze zijn hartslag kon horen en dat zelfs zijn ademhaling hoorbaar werd voor haar. Hoe dan ook, vond ze het alles behalve vervelend, ook al kalmeerde het haar amper. De negatieve gedachten in haar hoofd maakten het gewoonweg onmogelijk. Niks kon ze eraan doen om ze uit haar hoofd te verbannen.
"They were right. I am useless," bracht ze uit, voor zover het kon sinds haar stem amper hoorbaar kon worden gemaakt door haar gesnik. Alles dat er was gebeurd in die zeer korte periode pijnigde haar zodanig dat het stoppen met huilen onmogelijk was. De tranen bleven stromen, hoezeer ze haar best deed om ze te stoppen. Daarnevens was ze zodanig angstig dat ze niets anders kon dan pessimistisch zijn. Wie had ze nog over? Juist, niemand. Geen persoon zou het nog voor haar opnemen in gevaarlijke situaties. Ze moest er zelf voor opdraaien. "I won't survive this mess if I can't handle a weapon."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De innigheid van hun beide houdingen bracht hem een beetje van zijn stuk. Doorgaans had hij altijd zijn afstand behouden, hoe hij nu weigerde meer meters tussen hen in te laten dan nodig was om haar te kunnen kalmeren. Nog nooit eerder sinds de uitbraak had hij iemand in zijn armen kunnen houden. Een andere ademhaling tegen zijn nek voelen klampen, de warmte van een ander lichaam tegen het zijne aan te kunnen voelen branden en de intimiteit toe te laten, anders dan zijn terughoudende karakter in werking te zetten. Het bedoelde effect had het ondanks alle moeite nog niet bereikt. Hij kon dezelfde, treurige snikken van haar gehuil nog in zijn oor horen weerkaatsen. Alsof hij elke traan kon opvangen met zijn gehoor, onderwijl het zich een weg van haar tedere wang naar beneden baande. Zijn gelaat betrok zich van het klinische beeld tot er een medelijdende blik zich in zijn ogen weergaf. Het maakte hem even somber als dat het Hayley gemaakt had om haar zo te zien, om te weten hoe waardeloos ze zich moest voelen en wel met behulp van de beledigende woorden van zijn zogenaamde vrienden.
"No, they were just lost in their own anger, Hayley. They didn't realize what they were saying," prevelde hij haar toe, zijn tweede arm haar lijf laten omringen om haar zo tegen zich aan te kunnen houden. Zacht gesus verliet zijn lippen op een haast onhoorbaar niveau. Zijn lippen nog geen paar centimeter verwijderd van haar kruin, al dan het verduidelijkte dat ze zich geenszins hoefde te schamen voor haar huilbui. In alle rust liet hij toe hoe ze haar frustraties uitte in het stromen van vocht uit haar ooghoeken, onwetend hoe hij er het beste mee om moest gaan dan enkel te luisteren en te hopen dat ze zou begrijpen hoe kinderachtig de rest van de bendeleden zich hadden gedragen, zoals hijzelf het ook vanaf het begin al had gezien. "You aren't useless. If you really were, you wouldn't have been still alive." Een pluk haar streek hij weg langs haar gezicht, zijn kin iets omlaag laten zakken om haar een beetje aan te kunnen kijken. De schaduwen die zich over haar ontfermden liet hij ontgaan door het achter haar oor weg te laten haken; zacht gleed zijn duim nadien langs haar vochtige wang terug naar haar arm.

"Then let me teach you. Prove them wrong, instead of letting 'em get to you with those insulting comments and laughter."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De treurnis verminderde amper, zelfs niet door de genegenheid tussen hen. Hayley waardeerde het zeer hoe de jongeman, desondanks zij een vreemde jongedame voor hem was, toch moeite deed om haar te kalmeren. Zijzelf vond het dan ook ronduit respectloos hoe overstuur ze bleef terwijl hij de moeite deed om haar te helpen. Huilen was een uiting van gevoelens die ze verafschuwde, het vertoonde haar hulpbehoevendheid meer dan dat ze in de eerste instantie had gepland. Daarnevens was het feit dat Kian haar naar zijn slaapkamer had achtervolgd zeer onverwachts. Ze had gehoopt voor even alleen te zijn, hoewel ze zijn aanwezigheid als iets ontzettend behaaglijk ervoer. Datzelfde gelde voor de aardige woorden die hij uitsprak, al kon ze het moeilijk geloven. Ze had wat anders gezien dan hij beweerde.
"Well... They sounded very serious," bracht ze uit, de moeite gedaan om haar stem ondanks haar gesnik hoorbaar genoeg te maken voor hem. De manier waarop de grove woorden naar haar overgebracht werden, stond in haar geheugen gegrift. Dodelijke blikken werden naar haar toegeworpen, spottende uitspraken werden geroepen, ermee gelachen alsof het humoristisch was en dat terwijl het gewoonweg zielig was.
"The only thing I did to survive is hiding myself while my friends were fighting. That isn't useful." Het waren niet slechts de woorden die ervoor zorgden dat ze zich nutteloos voelde, het waren deels haar eigen belevenissen. Elke keer wanneer er gevaar optrad, verstopte ze zichzelf. Niets had ze liever gewild dan zelf kunnen vechten voor haar leven in plaats van anderen ervoor laten opdraaien. Ze wilde het ontzettend graag leren, maar ze was onwetend hoe ze het voor elkaar kon krijgen. Ze kon werkelijk niks en zou het vermoedelijk nooit kunnen.
"I can't ask something like that from you. You've probably better things to do then learning a hopeless case like me how to handle a weapon," vertelde ze. Kian zou zijn tijd verspillen wanneer hij Hayley zou leren hoe ze moest omgaan met wapens. Ze voorspelde grofweg dat het zinloos zou zijn. Denkelijk zou ze, ook al kon ze het, stokstijf staan uit angst wanneer één van de zombies voor haar neus zou staan. Hayley was een angsthaas, een lafaard.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld