Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | The illiterate of the 22nd century will n

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het glas was uiterst verwarrend. Het was voor hem al moeilijk om dingen te onderscheiden, een stuk doorzichtig materiaal maakte het niet makkelijk. Hij volgde de mensen voor hem dan ook maar gewoon naar binnen en gebruikte zijn tastvermogen om niet met zijn hoofd ergens tegenaan te komen. De anderen volgden zijn voorbeeld, overduidelijk opgelucht dat aan de lange tocht een einde was gekomen en ze nu in het basiskamp gearriveerd waren. De maskers werden nog even niet afgezet, daar was specifiek tegen gewaarschuwd, dus er zou gewacht moeten worden tot de lichtjes, die hij nu nauwelijks kon onderscheiden, een kleur groen aan zouden nemen. Thomas hoopte dat hij dit beter zou kunnen zien dan de donkere kleur rood, al vermoedde hij van wel: Groen was nu eenmaal een wat fellere kleur in de meeste gevallen, dus dat zou waarschijnlijk wel goed komen. Hij wist niet wat hij van het kamp verwacht had, maar dit was waarschijnlijk niet zijn eerste idee geweest. Sowieso het feit dat het hele complex gefilterd werd door luchtfilters, was voor hem iets nieuws. Hij was er nog niet eerder op gekomen dat dat natuurlijk een optie was, vooral voor een kamp dat als basis gebruikt zou worden de komende tijd. Het was hier waarschijnlijk hypermodern, net zoals alle andere technische snufjes die hij al eerder ontdekt had. Maar goed. Voor nu werden ze geacht naar de slaapruimtes te lopen, die in het achterste deel van het overkoepelde basiskamp gelegen waren. Thomas volgde de kolonie van Shae hier maar gewoon in, omdat hij zich erg ongemakkelijk voelde in deze rare omgeving, die dankzij het glas ook het bovengrondse gevoel van natuur dempten.
Een dof geluid klonk achter hem, gevolgd door een vloek en het geluid van iemand die op de grond plofte. Hoewel hij het van zo'n afstand niet kon zien, wist hij gewoon dat het één van zijn mensen moest zijn. Wie anders zou er een fout maken? Niet iemand uit de perfecte kolonie van Shae, hoor. Hij mompelde dat de rest maar gewoon door moest lopen en liep zelf terug naar degene die gevallen was. Allison. Zo intelligent als maar mogelijk was, maar bovengronds blijkbaar een beetje onhandig. Ze wreef over haar hoofd en Thomas ging op zijn hurken bij haar zitten.
'Auw,' mompelde ze zachtjes, waarna ze zijn kant op keek. Beiden konden het niet zien, maar hun blikken gingen eerder langs elkaar dan naar elkaar. 'Ik had het glas niet gezien.'
Thomas glimlachte en gaf haar een klopje op haar schouder. 'Geeft niet. Het glas hier is ook lastig te onderscheiden van de rest van de omgeving. Kom, dan help ik je overeind.' Hij stak een hand naar haar uit, die ze dankbaar aanpakte. Met wat moeite kwam ze nu overeind, pakte haar tas en haalde diep adem. 'Goed, slaapvertrekken dus.'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De doffe bonk had ook Shae haar aandacht getrokken. Ze had zich omgedraaid om te zien wat er was gebeurd en had een meisje op de grond zien liggen. Thomas had zich al naar haar gehaast en ze had het willen laten voor het was. Gewoon een dom persoon die niet goed uit had gekeken, maar toen ze hoorde wat Thomas zei, rinkelden de alarmbellen in haar hoofd. Thomas vond het glas lastig te onderscheiden van de rest. Het meisje had het glas niet gezien. Ze had al eerder gehoord dat het moeilijk was voor zijn kolonie om zich voort te bewegen in een omgeving die ze niet kenden én niet goed konden zien. Was iemand anders ook niet gevallen omdat ze een hobbel in het pad niet had kunnen onderscheiden van het gewone pad?
Shae liep naar de twee toe en hield de rest tegen. Als haar gedachten waar bleken te zijn, dan zou het nog wel eens een grote belemmering voor hun missie kunnen worden. Zicht was één van de belangrijkste eigenschappen van een mens. Daardoor kon het gevaar worden gezien, kon er worden gecommuniceerd, ook non-verbaal. Iets wat Thomas, met haar, niet had gedaan. Hij had haar meerdere malen tijdens hun gesprekken niet aangekeken. Ze had het geweten aan het licht en dat hij er nog aan had moeten wennen, maar wat als er een groter iets aan de hand was?
‘Zag je het glas niet?’ vroeg Shae aan het meisje dat zojuist om was gevallen en de boel bij elkaar had geschreeuwd en gevloekt.
‘Het is ook behoorlijk lastig om te zien,’ zei een jongen uit dezelfde groep. Dat was de derde al die het zei. Zelf zag Shae het prima, net zoals de rest. Wat als het ondergrondse leven van Thomas en de rest hun zicht aan had getast? In het donker was het anders. Er waren hier en daar wel lichten, maar er was nooit zoveel licht als dat er hier buiten was.
‘Thomas,’ zei Shae, omdat hij op dit moment toch het aanspreekpunt van de groep was. Hij kon natuurlijk ook alleen maar voor zichzelf praten. Misschien zag de één nog beter dan de ander, maar het leek er toch op dat het grootste gedeelte van de ondergrondse kolonie last had van slechte ogen. ‘Zou je me kunnen beschrijven wat je ziet? Zo specifiek mogelijk? Kleuren, vormen, alles?’ Als hij haar zou vertellen dat alles wazig was, donker of hij zou niet goed kunnen beschrijven wat hij om zich heen had, dan wist Shae zeker dat er iets aan de hand was met hun zicht en dat er zo snel mogelijk naar een oplossing zou moeten worden gezocht. Voor nu hoopte ze nog op het beste, maar als ze af ging op de wetenschap, zou het zomaar zo kunnen zijn dat de ogen van Thomas zijn kolonie er door de jaren heen op achteruit waren gegaan.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had het af willen doen met een onverschillig gebaar, maar doordat Shae naar hen toe was komen lopen, ging dat niet meer. Thomas wist dat zij het was door de manier waarop ze liep en hij hoorde het aan haar stem toen ze de vraag aan Allison stelde, die beantwoord werd door een ander lid van zijn kolonie. Ze vonden het allemaal lastig te zien, hij was niet de enige. Ergens stelde hem dat wel een beetje gerust, maar door de toon die Shae aangeslagen had, vermoedde hij toch dat er iets niet helemaal in de haak was. Dat het niet helemaal goed was. Hij richtte zijn blik op haar omdat ze hem aansprak, al kon hij nog steeds haar ogen niet onderscheiden van de rest van haar gezicht. Donkere ogen. Daar weet hij het aan. Wat kon hij zien? Hoe moest hij het omschrijven? Hij haalde adem. Hoe ging hij dat omschrijven als hij niet wist wat zij zag? Bij haar beginnen. 'Ik zie jou. Tenminste, ik zie dat je daar staat. Ik zie de kleur van je haren niet, maar weet wel dat ze donker zijn. Je huid is lichter dan dat. De kleur van je ogen is donker, maar dat weet ik alleen doordat ik ze niet van de rest van je gelaatstrekken kan onderscheiden.' Tot zo ver. Hij voelde hoe Allison, die naast hem stond, zijn hand vastpakte. Alsof ze hem daarmee aanmoedigde om duidelijk te maken hoe lastig zij konden zien. Zijn blik gleed rond de ruimte. 'Ik zie nu pas de lichtjes van de luchtfilters, nu ze groen geworden zijn. Vaag. Het is alsof alles zich in een dikke mist bevindt.' Nog een pauze, hij zocht een manier om duidelijk te maken wat hij nog wel kon zien. Hij keek naar het meisje dat zijn hand had vastgepakt. 'Haar ogen kan ik ook niet zien. Als ik haar recht aan zou willen kijken, zou ze nog veel dichter op me moeten staan. Ik zie haar handen, ik zie dat ze smaller zijn dan de mijne.' Hij knipperde even. Dit kostte meer inspanning dan hij had verwacht. Dingen voelen was veel makkelijker dan dingen daadwerkelijk zien. En opmerken. Nu ging zijn aandacht naar de glazen koepel die om het complex heen lag. Hij bewoog zijn hand voorzichtig, tot hij tegen het materiaal aanstootte. Daar was het glas dus. 'Zoals je al vermoedde, het glas is niet te onderscheiden van de rest van de omgeving. Achter jou kan ik de vorm van een gebouw onderscheiden, dat je zojuist hebt omschreven als de slaapvertrekken. Meer zie ik eigenlijk niet.' De grond onder hem, kon hij natuurlijk wel zien. Hij zou alleen de hobbels en kuilen niet echt kunnen opmerken. De lange grassprieten eerder had hij gevoeld, niet gezien. Zijn ogen waren er niet op gericht dat soort details op te merken. Vormen waren voldoende om te overleven, dus veel meer dan dat hoefde hij niet te zien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De zorgen die Shae al had gehad, werden des te groter toen Thomas probeerde te omschrijven wat hij zag. Hij kon zien waar ze stond, maar hij kon de kleur van haar ogen niet benoemen. Hij zag dingen als de luchtfilters vaag, zelfs de groene lampjes leek hij niet goed te kunnen zien. Terwijl Shae luisterde, haalde ze het masker van haar gezicht en bevestigde ze hem weer aan haar riem. Toen Thomas klaar was met zijn verhaal, was het wel duidelijk. Thomas zijn zicht was beperkt en het leek alsof dit bij de rest van de groep ook het geval was.
‘Is dat voor de rest van jullie ook zo?’ vroeg Shae, om er zeker van te zijn dat dit niet alleen aan Thomas lag, maar dat het ene probleem was voor de gehele groep. Van iedereen kwam instemmend gemompel. Sommigen zeiden dat ze het iets duidelijker zagen, maar niet zo duidelijk als dat Shae gewend was. Zijn kon de stoppels op Thomas kaaklijn zien, de moedervlekken op het gezicht van het meisje en het litteken dat iemand op zijn arm had. Het was haar nu duidelijk: zij, en haar kolonie, zagen scherper dan de groep die momenteel tegenover haar stond.
En bij die realisatie, kwamen er nog meer. Ze zouden het verkeerde wapen kunnen pakken, ze zouden het verkeerd kunnen richten. Als ze verder zouden trekken door het land, zouden ze in kuilen kunnen vallen en zich kunnen verwonden aan dat wat ze niet zo scherp konden zien. Ze zouden keer op keer meer gevaar lopen dan Shae haar groep, wat betekende dat ze meer zorg en aandacht vergden dan de rest en dat was iets wat Shae niet kon gebruiken. Ze wilde niet constant op hoeven letten omdat er een grote kans bestond dat er iets mis kon gaan.
‘Shit,’ klaagde Shae, en ze schudde haar hoofd. ‘Ik had kunnen weten dat dit een slecht idee was. Jullie zijn nooit boven de grond geweest, natuurlijk zijn jullie ogen alleen maar gewend aan het weinige licht. Wat moet ik met een groep die zo goed als blind is?’ Ze wist niet wie ze nu het liefst wilde vervloeken. De andere koloniën, die gesuggereerd hadden dat het verstandig zou zijn als ze samen zouden werken. Anna en Thomas, omdat beide overtuigd waren geweest van hun kolonie en hun kunnen of haarzelf, omdat ze zo dom was geweest om te denken dat er geen complicaties op zouden treden.
‘Misschien hebben we ons zicht niet nodig?’ opperde iemand, wat klonk als het meest naïeve wat Shae in haar leven had gehoord.
‘Die troela is net tegen het glas aangelopen. Dat is nog het minste wat er kan gebeuren als je niet goed ziet,’ snauwde Shae, duidelijk geïrriteerd. Ondanks dat het niet direct hun schuld was, zij waren er immers ook maar mee geboren, was Shae te geërgerd om dat in te kunnen zien. Het liefst wilde ze hen meteen weer terug sturen naar de tunnel die naar beneden leidde, zodat ze niet meer in de weg zouden lopen en zichzelf onnodig zouden bezeren.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Uiteraard was ze kwaad. Ze had het al strontvervelend gevonden dat het meisje eerder gestruikeld was, met de realisatie dat bijna de helft van haar onderzoeksgroep blind was, kon ze dan moeilijk ineens blij zijn. Thomas realiseerde zich dat zij dan wel een veel beter zicht moest hebben en eventjes was hij benieuwd wat zij dan wel kon zien. Welke dingen miste hij? Waren het belangrijke details, dingen die hij had moeten zien? Zou het levensbedreigend zijn als hij niet juist kon zien wat er gebeurde? Hij betwijfelde het, hij leefde al zo lang met deze ogen dat hij wist dat hij zonder kon. Zijn tast, gehoor en gevoel voor omgeving waren zo ver ontwikkeld dat hij zijn ogen nauwelijks nodig zou hebben. Behalve dan voor kuilen in de weg.
Hij wilde aan haar vragen wat zij zag. Of ze hem kon vertellen hoe groot het verschil was, want hij wist het niet. Hij kende het "normale" zicht niet, wist niet wat hij zou moeten zien. Wel had hij onthouden dat de groene lichten waren gaan branden, dus ook hij verwijderde het masker van zijn gezicht. Mensen om hem heen volgden zijn voorbeeld en Allison leek bang te zijn voor de toorn van Shae. Het was niet alsof Allison er iets aan kon doen dat haar zicht zo slecht was, maar dat kon de leider blijkbaar weinig schelen. Of op dit moment had ze niet de tegenwoordigheid van geest om het zich te realiseren, dat kon natuurlijk ook. Misschien zou ze nog wel afkoelen, zich beseffen dat deze instelling niet hielp en dat ze er het beste van zouden moeten maken. Ze hadden weinig keuze. Thomas haalde diep adem, fluisterde iets in het oor van de jongedame die haar hoofd gestoten had en gaf haar toen een duwtje zodat ze in de goede richting zou lopen. Hij rechtte zijn rug, keek weer in de richting van Shae. Die zou zich er nu wel ongelofelijk aan ergeren dat hij haar niet eens recht aan kon kijken, vooral nu ze wist waar het door kwam. Toch zou dat hem niet het zwijgen op leggen. 'Geef ons paar dagen, twee of drie, om te wennen. We hebben altijd zonder zicht geleefd, we kunnen dat nu ook. Je zult het niet geloven als ik het nu zeg, maar je zult het zien.' Zij wel. 'We kennen onze omgeving niet. Deze basis is nieuw. Maar wij kunnen vertrouwen op onze andere zintuigen, die beter zijn dan die van jullie, Shae. Je zult het toch wel een kans moeten geven.' Het was niet alsof ze hen echt direct terug zou kunnen sturen, al zou ze dat misschien wel graag willen op dit moment. Ze had geen keuze.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoe kon ze niet boos zijn? Ze was opgescheept met een aantal blinden en slechtzienden. Dat was wellicht de ergste groep die iemand zich zou kunnen wensen in een wereld zoals deze. Er waren zoveel dingen die zij niet zouden zien, waardoor ze zichzelf en anderen in gevaar zouden kunnen brengen en dat was een risico waar Shae niet te lang mee rond wilde lopen.
‘Het is anders om te leven met de kennis dat je een slecht zicht hebt. Dat hadden jullie voorheen niet.’ Toen hadden ze niets anders geweten. Ze hadden oprecht gedacht dat hun zicht in het donker zoals dat van alle anderen waren geweest. Het enige wat nu ene voordeel was, was dat ze zich er bewust van waren en misschien iets beter op zouden letten, maar Shae zag meer nadelen dan voordelen.
Thomas had gevraagd om twee of drie dagen. Daarin zou duidelijk moeten worden dat hun andere zintuigen hen net zo goed van dienst zouden kunnen zijn, misschien wel beter. Ondanks dat het plan wel degelijk was om enkele dage in het kamp te verblijven, wist ze niet of het een goed idee was. Buiten zouden ze geen tijd hebben om te wennen. Buiten loerde er gevaar. Een stromende rivier waar iemand in zou kunnen vallen, dieren die uit het niets konden verschijnen. Geen zicht, of slecht zicht, was in een situatie als deze uitermate gevaarlijk. Thomas had echter wel gelijk. Shae moest het wel een kans geven, want ze zou de groep niet meteen terug kunnen sturen. Dat irriteerde haar, en het irriteerde haar nog meer dat Thomas gelijk had.
‘Als er ook maar iets gebeurd wat ons als groep in gevaar brengt, dan zullen er maatregelen worden getroffen. De wereld hierboven is gevaarlijk en dit kan veel problemen opleveren.’ Shae hoopte dat de groep zich daar bewust van was, dat Thomas zich daar bewust van was. Hij had haar immers zojuist verzekerd dat ze hun zicht niet nodig hadden. Dat hun andere zintuigen hen wel zouden redden. Iets waarin Shae heel sceptisch was. Hij had enkele minuten nog niet eens geweten dat zijn ogen niet optimaal functioneerden, dus hoe kon hij dan weten dat zijn andere zintuigen hem en zijn groep wel zouden dragen? Hij leek geen moeite te hebben zijn gehoor en ook leek hij zich wel bewust te zijn van de omgeving om hem heen, ondanks dat hij deze niet scherp zag. Shae betwijfelde echter of ze ook echt beter waren dan haar eigen zintuigen.
‘Twee dagen,’ zei Shae, alsof het een waarschuwing was. ‘Twee dagen en als er dan ook maar íets mis gaat…’ Ze wist eigenlijk niet wat ze zou doen. Hen terug sturen zou betekenen dat iemand van haar groep ook mee zou moeten én weer terug zou moeten keren naar het basiskamp. Een last waar ze niemand mee op zou willen zadelen, maar dat was wel iets wat een leider hoorde te doen. Het belang van de missie en de groep lag voorop.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Twee dagen was niet lang. Het was zelfs ongelofelijk kort. Ze waren in de schemering aangekomen op de eerste dag, hadden daarna een volle dag genomen om te wennen aan de omgeving en de dag erna was hun tijd alweer voorbij. Toch merkte Thomas dat de twee dagen genoeg was geweest om in ieder geval aan de oneffen grond en aan het basiskamp te wennen. Al snel had iedereen door waar de lelijke punten zaten, nare stukken glas waar je net je hoofd aan zou kunnen stoten. Ze wisten waar de doorgangen zaten, ze wisten waar de muren stonden. Ze wisten zelfs dat er een kleine hobbel in de grond zat op anderhalve meter afstand van de ingang naar de slaapvertrekken. Soms hield Thomas zijn ogen gesloten voor verschillende uren, om te zien of hij daadwerkelijk zonder zijn zicht uit de voeten kon. Het antwoord luidde bevestigend. Dit zou waarschijnlijk tot grote frustratie van Shae zijn, die duidelijk had laten blijken dat ze hef liefste van zijn hele kolonie af zou zijn. Natuurlijk snapte hij de complicaties voor haar wel, maar ze zouden niet zo makkelijk opgeven. Shae zou gedwongen worden om in te zien dat het geen onmogelijke klus was.
In de twee dagen die ze hadden gekregen was er ook meer contact ontstaan tussen de beide groepen. Net zoals op de eerste dag ging het nog ietwat stroef, maar het leek er toch op dat iedereen zich erbij neergelegd had dat dit de situatie zou zijn voor de komende weken. Ondanks de grote verschillen tussen de twee koloniën, leek een enkeling van Thomas' kolonie door te kunnen dringen tot de mensen met het superioriteitscomplex. In ieder geval in zoverre dat er gesprekken gevoerd konden worden over levenswijzen. Er viel natuurlijk een heleboel uit te leggen met betrekking tot hun beroerde zicht, was volledig te wijten was aan hun voorouders, die zichzelf verbannen hadden tot een leven ondergronds. Ook werd er geoefend met de verschillende soorten meetapparatuur. Niet iedereen was even geschikt om met de gevoelige materialen om te gaan, maar het grootste deel van zijn mensen kreeg snel hoe de dingen werkten, leerde op de tast met de gegevens te werken. Hoe geforceerd de samenwerking ook was, het gebeurde wel en dat was al meer dan Thomas had verwacht na Shae's uitbarsting op de eerste dag.
Nu waren de twee dagen voorbij en op deze ochtend werd er in stilte genoten van een schaars ontbijt. Thomas vermoedde dat de grote leider van het kamp weer met een mededeling zou komen. Misschien een plan van aanpak, of misschien wilde ze testen of Thomas niet overdreven had over het feit dat hij geen zicht nodig had. Ze mocht het proberen. Over een dag of twee zou hij zelfs zo ver zijn dat hij aan de grond zou kunnen aanvoelen waar de hobbels en kuilen in de weg zaten, met meer precisie dan Shae haar ogen het ooit zouden opmerken. Ze was sceptisch geweest, geheel terecht ook, maar zou nu merken dat er geen reden was tot die houding. Ogen of geen ogen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In eerste instantie was Shae blij geweest dat Thomas zijn gelijk had gekregen. Ze had gezien hoe zijn groep langzaam maar zeker hun weg had gevonden in het basiskamp. Waar ze de eerste keer ergens over waren gestruikeld, stapten ze er nu om heen. Ze leken precies te weten waar ze waren, ook al hadden ze misschien niet het zicht dat Shae en haar kolonie wel had. Misschien dat het uiteindelijk toch minder problemen op zou leveren dan dat ze eerst had gedacht. Aan de andere kant vond ze het niet fijn dat Thomas het bij het juiste eind had, omdat dat betekende dat zij het fout had. Thomas was echter een echte heer geweest en had het, tot nu toe, niet in haar gezicht gewreven. In ieder geval niet op een duidelijke manier.
De twee dagen waren voorbij en ondanks dat Shae zich aan het begin enigszins had geïrriteerd aan de andere kolonie, had ze geen reden gevonden om hen weg te sturen. In ieder geval niet binnen het basiskamp. Dat betekende dat het wellicht tijd zou worden om naar buiten te gaan en nieuwe proeven te doen in deze omgeving. Zodra ze die zouden hebben uitgevoerd en de resultaten bekend waren, zouden ze verder kunnen trekken. Vanuit het basiskamp zouden spullen als slaapzakken mee kunnen nemen en een aantal vallen die hen zouden kunnen beschermen tegen de wilde dieren.
Zelf was Shae pas net aangekomen bij de ruimte waar iedereen met elkaar ontbeet. Door de twee dagen heen waren er wat gesprekken ontstaan. De groepen zaten voornamelijk nog bij elkaar, maar hier en daar zat een enkeling bij iemand uit de andere kolonie. De samenwerking zou vanzelf wel ontstaan, leek het nu. Zelfs met de grote verschillen die ze hadden.
Shae pakte een broodje van de tafel en scheurde er een stukje van af, terwijl ze bedenkelijk naar de groep keek. Ondanks dat het de afgelopen twee dagen goed was gegaan, twijfelde ze wel over hoe het zou zijn om naar buiten te gaan, wat de beste indeling zou zijn. Wellicht zou ze dit eerst met Thomas moeten bespreken. Ze haatte dat ze het moest toegeven, maar hij kende zijn kolonie beter dan zij. Daarom besloot ze ook om naar de jongeman toe te lopen. Hij zat te eten, omringd door anderen van zijn kolonie. Een meisje herkende ze als Allison. Shae had niet veel moeite gedaan om alle namen te onthouden, maar er waren er een paar blijven hangen.
‘Thomas, kan ik je even spreken? Privé?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Er werden lichte gesprekken gevoerd tijdens het ontbijt, over simpele dingen die ze opmerkten aan het leven bovengronds. De verschillen. Iedere dag merkte iemand wel weer iets nieuws op, iets dat anders was. 's Ochtends werden de ervaringen gedeeld tijdens het ontbijt. Er werd om gelachen terwijl men rustig op gang kwam. Zo ook die ochtend, al was Thomas niet erg betrokken in de gesprekken. Hij zocht in de groep figuren naar Shae. Hoewel hij nog niet alle figuren herkende, al helemaal niet bij naam kende, wist hij wel dat de houding van de leider van dit kamp anders was dan die van sommige anderen uit haar kolonie. Wat dat betreft onderscheidde ze zich goed van de rest. Hij verwachtte de mededeling en het verraste hem dat ze er nog niet was. Normaal was ze erg punctueel, had hij al gemerkt.
Ze was er wel. Op het moment dat hij het gedacht had, zag hij haar figuur de ruimte binnen komen. Toevallig, hoe zulke dingen konden gaan. Het verbaasde hem zeer dat ze niet direct de aandacht van iedereen probeerde te krijgen, maar het verbaasde hem zelfs nog meer toen ze zijn kant op kwam lopen. Er borrelde wat argwaan bij hem op, maar er was geen reden om het conflict op te zoeken. Daarom knikte hij slechts, werkte snel de resten van zijn ontbijt naar binnen en kwam daarna overeind. Even verstomden de gesprekken om hen heen, maar die gingen al snel weer verder. Sommige zaken moesten ze zich niet mee bemoeien en daar was zijn kolonie zich echt wel van op de hoogte.
Hij liep om de tafel heen naar haar toe, gebaarde haar dat ze voor kon gaan. Als ze een gesprek in privé wilde voeren, wist ze vast beter waar ze dat konden doen dan hij. Terwijl ze de ruimte verlieten, werd hij toch wel nieuwsgierig over wat ze nou met hem wilde bespreken en hoewel hij een geduldig man was, zou dit toch hun eerste moment van daadwerkelijk overleg worden in de korte tijd die ze in de bovenwereld hadden doorgebracht. Toen ze eenmaal buiten gehoorsafstand van zijn kolonie waren -wat best een eind was- begon hij pas te spreken. 'Wat is er?' Als het iets onbenulligs was, zou ze het echt niet met hem willen bespreken. Daar was ze te trots en eigenzinnig voor, al sierde het haar dat ze niet openlijk nukkig was geweest over het feit dat Thomas gelijk had gehad wat betreft het wennen aan de omgeving.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De boosheid van Shae over de beperking die de groep van Thomas had, was redelijk weg gezakt. Vooral de eerste dag was ze er nog aan herinnerd door de fouten die zijn groep had gemaakt, maar na een volle dag had ze kunnen zien dat ze zich wel degelijk aan hadden gepast. Toch was Shae voorzichtig en voorbereid op het ergste. Er zou nog steeds van alles kunnen gebeuren.
Ze had Thomas meegenomen naar een plek ver van de rest, zodat ze hen niet zouden horen. Thomas was zelf echter nog een stuk verder door gelopen dan dat Shae in haar hoofd had gehad. Daardoor vroeg ze zich af of zijn groep echt een beter gehoor had, waardoor het noodzakelijk was om verder van hen af te staan. Niet dat wat ze zouden bespreken zo geheim was, maar het was fijner als niemand zich er meteen mee zou bemoeien. Ook Thomas leek dat te vinden, anders was hij niet zo ver naar voren gegaan.
‘Ik wilde vandaag naar buiten gaan. De komende paar dagen, eigenlijk,’ zei ze, zonder doekjes er omheen te winden. Ze zou er niet moeilijk over doen, of het langer voor hem verborgen houden dan nodig was. Thomas wist immers ook waarom ze naar boven waren gegaan. Het was geen uitje of een vakantie. Er moest gewerkt worden. Dat werken zou in verschillende groepen gaan gebeuren en ondanks dat Shae het niet graag toe gaf, had Thomas meer kennis over de vaardigheden van zijn mensen.
‘We hebben verschillende groepen. Een deel kan verkennen. Het lijkt me verstandig als ik mijn mensen daar op af stuur, maar ik wilde ook jouw ideeën horen over de rest. We hebben immers ook mensen nodig die de lucht onderzoeken, evenals de grond onder ons. Je lijkt te snappen waar jouw mensen toe in staat zijn, dus ik wilde weten hoe jij hier over denkt.’
Hoe was dat voor samenwerking? Thomas had haar er de eerste dag al op gekritiseerd, alsof ze er niet toe in staat was geweest. Iets wat wel degelijk het geval was, als het nodig was. Op dit moment had ze inzichten van Thomas nodig. Hij kende zijn groep beter, hij had ze waarschijnlijk uitgezocht met een reden. Het enige wat ze op z’n minst kon doen, was hem uithoren en proberen uit te vogelen welke mensen ze op welk front in zouden kunnen zetten. Daarvoor had ze hem echter wel nodig.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was tijd om de omgeving in te gaan. Hij had het al geweten, had het al vermoed nu hun twee dagen voorbij waren, maar wist niet zo goed hoe het nu verder moest. Gelukkig wist Shae haar subtiele vraag naar informatie toch vrij concreet te houden en daar kom Thomas nog wel mee werken. Om eerlijk te zijn, hij vond het prettig dat ze het aan hem voorlegde. Ze had gelijk wat betreft het feit dat hij wist waar zijn mensen toe in staat waren, maar bovenal apprecieerde hij het dat ze de moeite nam om het hem te overleggen over wat zijn mensen wel en niet konden doen. Ze stelde voor haar eigen mensen als verkenners weg te sturen, al had Thomas ook daar nog wel wat opmerkingen over.
'Zoals we de afgelopen dagen hebben gedemonstreerd, hebben we een behoorlijk gevoel voor omgeving. Het lijkt me niet onverstandig om bij jouw groep verkenners minstens twee van mijn mensen mee te sturen. Simpelweg omdat zij met hun andere zintuigen andere dingen op zullen merken dan jouw mensen. Diverse talenten, diverse ontdekkingen.' Het was niet als kritiekpunt bedoeld, al realiseerde hij zich dat het wel zo kon lijken door de manier waarop hij het zei. 'Maar als je bang bent dat we fouten zullen maken in de verdediging, wapens verkeerd vast zullen houden of op de verkeerde mensen zullen richten, begrijp ik je angst. Ik kan je echter verzekeren dat het nooit zou gebeuren. Normaal zou ik voorstellen een demonstratie te geven, maar ik begrijp ook wel dat daar geen tijd voor is. Toch denk ik dat je het moet overwegen.' Hij zweeg eventjes, dacht na over de rest van zijn mensen. 'Gisteren hebben we veel geoefend met jullie meetapparatuur en hoewel we niet exact kunnen aflezen wat er uit de metingen komt, komen we op tast een heel eind. In dit geval denk ik dat het een goed idee is om jouw onderzoekers te laten samenwerken met mijn mensen, ook hier weer zodat ze elkaar kunnen aanvullen en sneller werken.' Hij bedacht zich dat ze misschien wat specifiekere namen wilde weten, maar ergens vermoedde hij niet dat ze de namen zou herkennen. Hij haalde zijn schouders op. 'Drie mensen uit mijn kolonie hebben al laten zien dat ze ongelofelijk snel door hadden hoe de meetapparatuur werkt en er, ook zonder zicht, mee om kunnen gaan. Als je het ermee eens bent, zou ik hun dan ook graag dat werk laten doen. Daarnaast zijn er nog een paar mensen die ik blindelings vertrouw als het aankomt op het verdedigen van deze onderzoekers. Net zoals ik al noemde bij de verkenners, we hebben geen zicht nodig om gevaren op te merken en veranderingen in de natuur te voelen.'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het scheelde dat Thomas haar gezichtsuitdrukkingen nauwelijks kon aflezen, want als hij haar gezicht wel had kunnen bestuderen, had hij gezien dat ze het niet eens was met wat hij had gezegd. Hij opperde, wederom, een samenwerking. Een verdeling van beide groepen over de verschillende activiteiten, ook degene waarvoor Shae haar eigen groep in had willen zetten, omdat het simpelweg beter zou zijn. Ze wilde Thomas vragen wat zijn mensen zouden kunnen doen voor de verkenners, behalve hen waarschuwen voor een hobbel in het pas die haar groep waarschijnlijk al met het blote oog had gezien, maar ze besloot zich in te houden. Nog wel.
Thomas verzekerde haar dat er niks zou gebeuren. Dat hij al het vertrouwen had in zijn mensen, ook als het ging om de wapens die ze met zich mee zouden nemen. ‘Kunnen ze het geluid onderscheiden van iemand die achter hen loopt en dier dat hen besluit? Kan je met honderd procent zekerheid zeggen dat als ze hun geweer afvuren, ze het juiste raken en niet kostbare munitie verliezen óf een ander raken?’ Ze hadden inderdaad geen tijd voor een demonstratie, maar Shae wilde wel weten hoe zeker Thomas was van zijn zaak.
‘ik heb er geen problemen mee als ze helpen met het meten van de resultaten,’ zei Shae, omdat dat waarschijnlijk het minst gevaarlijke was wat ze zouden kunnen doen. Daarnaast zouden ze ook wel hun zwakte durven aan te geven en zou er niets gebeuren met de echte resultaten van de metingen, omdat zelfs zij zouden weten dat ze het simpelweg niet zouden kunnen aflezen. Daar hadden ze de groep van Shae voor nodig.
Al nadenkend bracht Shae haar handen naar het gezicht. ‘Twee uit jouw groep mee met de verkenners, drie die de resultaten opmeten en verwerken. Dan houdt je er drie over om de onderzoekers te beschermen tijdens hun werk,’ zei Shae, ondanks dat Thomas vast ook al de denkbeeldige rekensom had gemaakt. Nu ze het zo zei, klonk het nog niet als de ergste verdeling. Vooral omdat ze zelf meer mensen in kon zetten op het verkennen en op de eventuele bescherming van haar onderzoekers, zodat hen niks zou kunnen overkomen.
‘Kies jouw mensen, dan kies ik de mijne. Ik zal aankondigen wat er gaat gebeuren.’ Shae draaide zich om en liep terug naar de groep, die nog altijd zat te ontbijten. Ze pakte één van de stoelen, wat al behoorlijk de aandacht trok door het schrapende geluid van de poten. Ze klom er op en wachtte tot ze de aandacht had van iedereen. Ook van degenen die haar misschien niet heel goed zouden kunnen zien. Toen het eenmaal stil was, begon ze te spreken: ‘Vandaag is de dag dat we naar buiten gaan. Er zal een groep de omgeving gaan verkennen. Ondanks dat het grootste gedeelte van de omgeving rondom het kamp al in kaart is gebracht, is het belangrijk om eventuele veranderingen te zien en mee te nemen. Een andere groep zal specifiek gaan onderzoeken en een deel zal met hen mee gaan voor bescherming, zodat zij in rust hun werk kunnen uitvoeren. Ik en Thomas hebben besproken wie met welke groep mee gaat. Na het ontbijt hebben jullie tien minuten om jullie spullen te pakken en dan vertrekken we.’
Shae sprong van de stoel af en richtte zich op haar mensen, wie ze vervolgens vertelde met welke groep ze mee zouden gaan. Zelf voegde ze zich bij de groep van de verkenners.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De bespreking was van korte duur, het leek er niet op dat Shae heel blij was met de suggesties die hij had gedaan wat betreft de samenstelling van de groepen. Hij begreep haar wel, ze had waarschijnlijk geen enkel vertrouwen in de vaardigheden van zijn kolonie en al helemaal niet wat betreft een verkenningsmissie. Toch zou ze inzien dat er wel degelijk voordelen waren aan het meenemen van mensen die geen zicht hadden, maar geheel op hun andere zintuigen konden vertrouwen. Hij had dan ook instemmend geknikt en was teruggelopen, had zijn eigen mensen bij elkaar geroepen na de toespraak van de vrouwelijke leider van het kamp om de rollen te verdelen. Hij wees twee dames en één van de mannen aan als onderzoekers, omdat ze de afgelopen dagen meer affiniteit voor de apparatuur hadden laten blijken dan anderen. Drie anderen zette hij op de verdediging en hijzelf zou, samen met de laatste persoon, mee gaan met de verkenners. Hij vertrouwde feilloos op zijn eigen zintuigen en dat was de reden dat hij zelf mee wilde gaan met de verkennende groep. Hoewel hij niet op de hoogte was van het feit dat Shae dat ook ging doen, zou hij zijn keuze daar in dit geval ook echt niet van af laten hangen. Nu koos hij simpelweg hetgeen dat het meest logisch was, waar het onderzoek het meeste aan zou hebben. Er werden onderling nog wat details afgesproken en Thomas hield zijn mensen nog even dichtbij zich. ‘Maak geen fouten, laat ze niet zien dat we minder zijn dan zij, simpelweg omdat hun zicht beter is. Wij hebben onze kwaliteiten, zij die van hun. Maak me trots.’ Er werd wat instemmend gemompeld, waarna de groep zich langzaam opbrak. Sommigen namen de laatste gelegenheid om nog even snel een broodje op te eten, anderen liep al weer naar hun spullen toe om te zorgen dat ze geen minuut te laat klaar zouden staan. Thomas was trots op zijn mensen, die lieten blijken dat ze dezelfde motivatie hadden als hij. Ze zouden niet onder doen voor de mensen van Shae. Ze zouden laten zien wat je aan ander zintuigen had als je geen last had van het zicht dat je op één ding moest focussen.
Hij wierp een korte blik op de andere groep, die ook verdeeld leek te worden. Het was voor hem een teken dat ze niet al te lang de tijd meer hadden, dus ook hij liep naar zijn slaapvertrekken om daar de belangrijke spullen te halen. Zijn wapens, bijvoorbeeld. Hij was benieuwd hoe ongemakkelijk Shae zich erbij zou voelen als hij, een blinde, met een wapen stond te zwaaien. Hij zou haar niet opzettelijk uitdagen, zo wad hij niet, maar de vraag zorgde voor een aantal amusante scenario’s die zich in zijn hoofd afspeelden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De groepen hadden zich al snel verdeeld en verzameld. Iedereen had de tien minuten gebruikt om wapens te verzamelen en ook hadden sommigen wat water meegenomen. Gelukkig hadden de maskers een speciale functie, die hen toestond om zo nu en dan een slok water te nemen. Anders zouden ze het nooit een gehele dag volhouden in de wildernis. Zodra iedereen zijn spullen in had gepakt, was ook Shae naar de groep van verkenners gegaan. Daar was ze er achter gekomen dat Thomas zichzelf bij die groep had ingedeeld. Of het wijs was om hen samen in één groep te hebben? Waarschijnlijk niet. Gelukkig hadden ze middelen die er voor zouden kunnen zorgen dat de groepen in contact bleven met elkaar en dat als één groep hulp nodig had, ze hier ook om zouden kunnen vragen.
Shae pakte haar tablet erbij en zocht weer naar de kaart. Aangezien er maar twee slechtzienden in haar groep zaten, vond ze dat ze hem alsnog zou kunnen gebruiken. Daarnaast zou iedereen moeten zien welke kant ze op zouden lopen en waar ze al waren geweest. Daarom pakte ze de kaart er ook bij en stak ze hem iets naar voren, zodat iedereen van de groep hem zou kunnen bekijken, als ze daar toe in staat waren.
‘We lopen langs de rivier in deze richting,’ zei ze, terwijl ze met haar vingers de richting precies aan gaf. ‘De laatste keer dat we hier waren, zijn we ongeveer hier gestopt.’ Vervolgens wees ze de plek aan waar de kaart ophield te bestaan. ‘Dit kwam door een aanval van één van de dieren en we noodgedwongen terug moesten naar het kamp om de gewonden te helpen. Sindsdien zijn de andere kanten al wel verkend. Het is een eind lopen, maar het is nog vroeg en we zouden aan het begin van de avond weer kunnen vertrekken, zodat we voor het donker weer terug zijn op het kamp.’
De groepsleden van Shae leken de kaart te herkennen. Sommigen waren er zelfs bij geweest toen ze aan waren gevallen voor een wild dier. Geen van hen zag er echter nog gehavend uit. Natuurlijk had de kolonie van Shae door de jaren heen ook genoeg medicijnen ontwikkelt die hun perfectheid niet aan zouden tasten. Het zou immers maar gebeuren dat hun effen huid werd ontsierd door een litteken. Jammer genoeg konden ledematen niet terug groeien, dus als je eenmaal iets kwijt was, was je het ook kwijt. Hoe oppervlakkig het misschien ook was, het maakte iemand zeker minder in de samenleving zoals Shae hem kende.
‘Iedereen er klaar voor?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Pas toen ze allemaal klaar stonden, realiseerde Thomas zich dat de figuur van Shae zich ook in deze groep bevond. Hij had het kunnen raden natuurlijk, ze was de grote leider. Die zou waarschijnlijk ook de verkenningsmissies leiden, omdat ze gewoon de meeste autoriteit bezat. Had hij dit van tevoren geweten, hadden ze misschien wel tot een compromis kunnen komen zodat ze niet met zijn tweeën in dezelfde groep zaten. Het leiderschap verdelen en zo. Daar was het nu echter te laat voor, dus hij voegde zich maar gewoon bij de groep en luisterde naar hetgeen ze te vertellen had. Het was niet heel handig dat ze de kaart er weer bij had gepakt, want het was nu onmogelijk voor hem om te begrijpen waar ze heen zouden gaan. Iets meer uitleg over de richting had hij dan ook erg fijn gevonden. Het hoefde echt niet uitgebreid te zijn, gewoon een indicatie van afstand en een richting. Hij kon het dan ook niet laten om, toen ze vroeg of ze er allemaal klaar voor waren, onschuldig te glimlachen en een stap naar voren te doen. 'Ik begrijp dat we in de minderheid zijn, maar zou je iets van een richtingindicatie en een afstand kunnen geven aan de mensen met minder affiniteit voor kaartlezen?' Subtiel, erg subtiel Thomas.
Het stoorde hem aan de ene kant dat ze er geen rekening mee had gehouden, maar aan de andere kant had hij ook geen zin in een speciale behandeling iedere keer dat hij iets niet helemaal goed kon zien. Toch, voor een verkenningsmissie was het zeker niet onhandig om te weten welke kant ze op zouden gaan en hoe groot de te overbruggen afstand ongeveer zou zijn. Ze had wel een indicatie gegeven door te zeggen dat het best een eind lopen was, maar dat was een vaag begrip als je je bedacht dat ze op de eerste dag een exactere indicatie van drie uur had kunnen geven. Daar kon hij tenminste mee werken, hiermee niet. Hij kon de afstand op de kaart natuurlijk ook niet zien, dus dat was al helemaal geen indicatie. Daarbij wist hij ook nog eens niets van deze zogenaamde wilde dieren. Misschien zou hij daar ook naar moeten vragen, maar dat leek minder belangrijk dan een richtingaanwijzing. Hij wilde net zo graag op reis gaan als alle anderen in de groep, maar wel dezelfde kant op, alsjeblieft dankjewel.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld