Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bad Luck

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Net gedaan alsof haar opmerking van net hem pijn had gedaan, greep hij naar zijn borst. "Ouch." Hij wist desondanks wel beter. Als Marlow hem werkelijk vertellen wilde dat hij minder aantrekkelijk was met een wond in zijn arm, dan was het een leugen die ze hem verkondigde. De wond zat immers niet op zijn gezicht, of wel soms?
Hij schudde lachend zijn hoofd en duwde zichzelf weer overeind. "We'll see about that, blondie," murmelde hij vermakelijk. Als er iets was wat Archer van zichzelf wist, dan was het dat hij er wel goed uitzag. Het zou oneerlijk zijn als hij zou uitkramen dat dat niet zo was, want als er iets was waar meiden graag naar keken dan was dat wel een sixpack. Dat was tenminste wat zijn ervaringen hem dan toch echt geleerd hadden. Hij kon niet ontkennen dat Marlow er goed uitzag, nee, maar dat betekende niet dat hetzelfde voor hem gold. En hem had ze tenslotte nog niet zo kunnen aanschouwen als dat hij had gekund, daar in de bijkamer van de club.
Nadat Marlow weg was gelopen om de spullen terug te brengen naar Doc, bleef hij nog even achter in de kamer. Zwijgzaam pakte hij zijn prepaid telefoon uit zijn broekzak. Het was inmiddels alweer tijd voor hem om te wisselen, maar daar zou hij zich morgen wel druk om maken. Met tientallen bendeleden vermist en geen ander contactmiddel dan de ontraceerbare telefoons, was dit zijn enige kans om nog wat van ze weer te horen.
Een aantal berichten hadden zijn scherm gevuld, het moment dat hij het sms-scherm geopend had. Enkele van nog vlak voor het feest met het bericht dat ze eraan kwamen, maar hier schonk Archer zijn aandacht niet aan. Het was het bericht van Mason waar zijn pupillen naartoe waren getrokken. Het laatste bericht dat hem gestuurd was en wel nadat de politie de club binnengevallen was, niét daarvoor.

Laying low. Be back in 1.

Al zuchtend stopte hij de telefoon weer terug in zijn zak. Op zijn minst betekende het dat een van de jongens een uitweg had kunnen vinden, al verantwoorde dit nog niet alle andere vermissingen. Het zou nog een kwestie van afwachten zijn voor ze wisten wie er daarvan nog uit de handen van de autoriteiten hadden weten te blijven.
Marlow vond hij weer bij Doc's werkruimte. Charlie had haar zijde nog niet verlaten maar leek dit wel van plan te zijn geweest; zodra hij door had gehad dat Archer op hen afstapte, leek hij alweer de intentie te hebben om hen te verlaten voor een van zijn patiënten. Al geamuseerd werd hen een fijne nachtrust toegewenst vooraleer de jongen weer verdwenen was achter de medische gordijnen.
"Ready to go?" vroeg hij haar, alhoewel hij niet op antwoord wachtte voor hij al begon aan de weg naar boven. Marlow's voetstappen volgden hem zonder meer en dit was ook niet anders dan wat hij had verwacht. In volledige stilte leidde hij haar naar de kamer die hij tot zijn eigen had gemaakt. Bijzonder was het niet, maar het was meer dan een doorgaans lid van de bende had. Hij had op zijn minst zijn eigen ruimte en een slaapplek voor zichzelf, in plaats van dat hij deze delen moest met iemand anders. Het bestond dan wel uit een wat oudere, tweepersoons matras en wat verwaarloosde bedlakens, maar het was iets.
"Make yourself at home." Hij wandelde na haar naar binnen, de deur achter zich gesloten om vervolgens even een blik om zich heen te werpen. "We'll be sharing the matress, unless you want to sleep on the floor," opperde hij. "And we got running water right there. Though, it's probably not clean water so I shouldn't drink it if I were you. We got those bottles in the corner of the room for that." Hij wees naar de enkele, gevulde flessen met water die ze verzameld hadden. Deels gekocht uit de winkel en deels gekookt water om het te zuiveren, maar dat deed er verder niet toe. Het was veilig om te drinken en dat was wat telde.
"Oh, and you better not drool on my sheets though."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was overduidelijk dat Archer meer had dan een ander lid van de bende. Hij was dan ook een belangrijk persoon, wat ook terug te zien was in de ruimte waar hij verbleef. Het was geen hotelkamer, maar hij had een matras en een deken om onder te slapen. Hij had zelfs warm water, al bleek dat niet drinkbaar te zijn. Marlow hoopte dat ze dat zou onthouden als ze midden in de nacht wakker zou worden van de dorst. Archer af haar aan dat ze alles mocht gebruiken en dat ze zichzelf zo thuis mogelijk mocht voelen. Waarschijnlijk zou ze achteruit gaan op haar slaapplek als ze zich echt bij de bende zou voegen. Vanavond zou ze dus moeten koesteren.
Een grinnik verliet haar lippen toen Archer haar vroeg niet te kwijlen op zijn bed. Iets wat ze niet van plan was geweest.
‘I won’t, if you don’t snore in my ear.’ Archer leek een fitte man, niet verkouden. Dus het zou hoogstwaarschijnlijk niet gebeuren. Marlow zou hem echter niet zomaar het laatste woord gunnen. Toch merkte ze aan haar hele lichaam dat haar energie op was. Tijdens de achtervolging had de adrenaline haar lichaam overgenomen en zelfs toen ze van de motor af was gestapt, had ze de naschokken nog gevoeld. Nu ze stilstond, raakte de klap van het gebruik van haar gave haar harder dan gedacht.
Marlow keek rond in de ruimte en zag dat de rugzak van Archer open lag, zodat hij gemakkelijk toegang had tot zijn kleding. Haar kleding rook naar een mix van drank, rook en benzine. Niet prettig om de nacht in door te brengen. Daarom stapte ze naar de rugzak en viste ze er een grijs t-shirt eruit. ‘I’m borrowing this,’ liet ze hem weten.
Marlow gooide haar jasje op de grond en duwde met haar voeten haar schoenen uit. Ook haar broek gleed al snel van haar heupen naar beneden en al snel stond ze weer voor Archer zoals ze dat eerder die avond ook had gedaan. Dit keer was het enkel om zich klaar te maken voor de nacht. Het grijze shirt trok ze alvast aan, waarna ze haar bh via een slimme manier onder haar shirt uit wist te trekken. Ze besloot een klein beetje warm water te gebruiken om haar gezicht enigszins te wassen. Toen al haar voorbereidingen afgerond waren, maakte ze haar weg naar het matras. Daar liet ze zich op zakken.
‘Not too bad, Archer,’ complimenteerde ze. ‘I guess I got lucky you got the babysitter’s job.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het zou voor hem wennen worden om zijn bed weer te delen. Hij was het inmiddels zo gewend geraakt om een kamer voor zichzelf te hebben, dat het vreemd zou zijn om Marlow naast zich weer te vinden. Bij de laatste meiden met wie hij een bed had gedeeld, was dat voor geheel andere redenen geweest dan veiligheid en controle.
Hij hief zijn wenkbrauwen uitdagend naar haar op en schudde zijn hoofd. "I will, if you're annoying me tonight. Just a heads-up." Als ze hem zou storen, zou hij er wel alles aan doen om haar nacht tot hel te maken. Dat mocht voor haar wel duidelijk zijn. Zeker gezien haar zelfvertrouwen en arrogantie met de seconde in zijn bijzijn toe leek te nemen; hoe ze eerder nog om iets gevraagd had, liep ze nu zonder enige interesse naar zijn rugzak toe om er een kledingstuk uit te nemen. Ze had ineens wel lef gekregen. "Yeah sure, you can borrow something of mine and get it out of my bag," mompelde hij sarcastisch voor zich uit. "You're welcome." Ze had hem niet eens een vraag gesteld, dat wat hem wel even verontwaardigd had laten voelen. Haar gunde hij het echter niet om dit van zijn gezicht af te kunnen lezen. Hij hield zijn gezichtsexpressie dan ook ijzig neutraal.
Vrijwel direct stond de nieuweling zich voor hem om te kleden. Geen reden voor hem om te klagen natuurlijk. Nee, Archer keek schaamteloos toe. Als goedmakertje voor het feit dat ze een van zijn shirts had gestolen, misschien. Hoewel hij haar al eerder vandaag voor zich had zien omkleden in haar lingerie, was het geen beeld dat hij zat was geworden om aan te moeten zien. Zoals zijn eerdere gedachten ook al waren geweest, had Marlow nou eenmaal een mooi lichaam en een prachtig figuur. Niets wat hij haar echter ook maar liet weten; het enige dat ze van hem krijgen kon, was het gevoel van zijn pupillen tegen haar blote huid.
Hij wendde zich uiteindelijk van haar af. Besloten om zichzelf ook even om te kleden, ontdeed hij zich van zijn t-shirt en jeans tot hij slechts in zijn boxer stond. Zijn leren jas mikte hij naast zijn rugzak neer. Het pakje sigaretten dat nog in zijn broekzak zat, haalde hij eruit om deze gepaard met zijn aansteker in zijn handpalm achter te laten. Ongedeerd door het gezelschap van Marlow stak hij er een op, om deze tussen zijn lippen te laten rusten onderwijl hij zich op de matras neer liet zakken.
"Glad to hear you're enjoying my bed," lispelde hij haar toe. "Enjoy it for as long as it lasts, blondie." Hij ademde de rook in en liet deze tot zich doordringen, voor hij het weer traag maar zeker tussen zijn lippen door buiten liet sijpelen. "What's that gift of yours about?" vroeg hij haar uiteindelijk na even een stilte ingelast te hebben. "It's poison, isn't it?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat ze Archer al meerdere keren het genoegen had gegund om naar haar lichaam te kijken, voelde het toch vreemd om nu toe te kijken hoe de man zich ontdeed van zijn kleding. Hij stond echter met zijn rug naar haar toe, waardoor haar ogen over de spieren in zijn rug gleden en voor even bleven hangen op zijn heupen. Ze volgde zijn acties, tot aan het opsteken van de sigaret. Nu ze hem volledig had kunnen bekijken, snapte ze waarom vrouwen als Melany niet zomaar opgaven als ze een deel van Archer mee hadden mogen maken. Hij zag er ongelooflijk aantrekkelijk uit en als hij geen belangrijke speler was geweest in haar spel, en ze enkel in de club hadden gestaan samen, was ze wellicht op hem afgestapt.
Archer kwam naast haar liggen en Marlow wendde haar gezicht af door op haar rug op het matras te gaan liggen. Vanzelfsprekend vroeg Archer naar haar gaven. Marlow hield één van haar handen omhoog, zodat ze er zelf zicht op had. ‘Not quite,’ vertelde ze hem. Haar gave had wel degelijk te maken met vergif. Ze was in staat om een simpel drankje om te toveren in vergif, maar het was meer dan dat. ‘I’m not even sure how I should call it. My sister used to call me “The Potions Master”. I can almost manipulate any form of liquid. Not in the way others can. I can’t move it or use it in a fight. I can’t make waves or anything. But I can influence the composition. The guy in the club? I made sure the amount of alcohol in his drink increased so much he would pass out by drinking it.’ Marlow liet haar hand weer zakken en legde deze op haar buik. ‘The same with the cars. Gasoline is flammable already, but I manipulated it to be even more dangerous. That’s why the car exploded.’
Of het verstandig was om dit met Archer te delen, was nog maar de vraag. Hij wilde vast weten wat voor een vlees hij in de kuip had, wat ze kon begrijpen. Haar gave was echter het meest kwetsbare aan haar hele bestaan, zoals dat bij ieder ander was. En ze wist vrijwel zeker dat Archer zijn gave nog niet met haar zou delen. In feite gaf ze hem waardevolle informatie, zonder dat ze er iets voor terug zou krijgen. Al kon ze niet klagen met de slaapplek die ze nu had.
‘I suppose you’re not going to enlighten me about your gift?’ Ze draaide haar hoofd iets, zodat ze naar hem kon kijken. ‘I asked around, to know who I would be facing. No on seems to know the gift of the Archer West.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had haar gave nog niet goed in kunnen schatten. Wat hij wist, was dat hij een of andere vloeistof in het drankje van haar voorganger had gezien. Er was geen kleur of geur waar hij het aan af kon leiden, slechts het feit dat hij dacht een wat doorzichtige substantie in een minieme golfbeweging te hebben gezien. Iets wat echter seconden later al opgelost was. Het had de man zijn bewustzijn laten verliezen, dat was in ieder geval zeker, maar dat vertelde hem niet meer dan dat het wellicht vergif was wat bij Marlow's gave hoorde. Iets wat zij vol overtuiging ontkende.
Fronsend keek hij haar kant op. "Haven't heard of that gift before." Het was niet zozeer een opmerking richting haar geweest, maar enkel en alleen wat gemompel richting zichzelf. Hij vond het bijzonder om te horen wat het precies was, dat de blondine naast hem in petto had. Een beetje interesse sprankelde dan ook weer in zijn blikken, hoewel Archer deze inmiddels alweer op het plafond boven zich gevestigd had. Dat hij zo nieuwsgierig was, ging haar immers niets aan.
"Hm... sounds cool though." Het was wel de vraag wat ze er nog meer mee kon, maar hij zou daar vast en zeker nog wel achterkomen. Marlow had haar gevecht nog niet gehad en zich daardoor nog niet geheel bewezen, aan zowel hem als de bende. Zodra dat was geweest zouden ze vast veel meer inzicht in haar krachten hebben. "You sure know how to get rid of anything that's in your way, don't you," greens hij voor zich uit. Eerst de man die haar plaats in had genomen, later de SUV van de autoriteiten. Ze wist in ieder geval wel goed wat ze met haar gave aanmoest.
Haar verwachtingen waren geheel terecht geweest. Hij zou haar inderdaad niet inlichten over zijn hele gave, doende dat het niets was. Zwijgen zou hij daarentegen ook niet. Uitdagend trokken zijn mondhoeken op. "That's because no one needs to know." Hij nam een diepe teug van de sigaret, de rook enkele seconden ingehouden voordat hij deze uitblies. Langzamer dan normaal liet hij de rook aan zich ontsnappen. De sigaret klemde hij tussen zijn lippen vast, zijn hand ervan ontdaan om deze vervolgens voor zich uit te steken. Haar erover vertellen, ging hij niet doen. Haar een hint ervan laten zien was een ander verhaal.
Hij richtte zijn hand op de rook. Zijn pols draaide hij een slag, ongeboeid met zijn vingers rondes gedraaid. Het duurde een fractie van een seconde voordat de rook op zijn beweging reageerde en zich als vanzelf om zijn vingers wond. Geamuseerd bleef hij er wat rondes mee draaien. Met zijn ogen gefixeerd op de sigarettendamp, breidde hij het handgebaar uit tot er een bewegende massa in de vorm van een tornado overbleef, balancerend op het topje van zijn vinger. Even liet hij het zo; de walm laten draaien in zijn grip met de paar, minieme bewegingen van zijn hand. Het duurde echter niet al te lang voor Archer zijn 'werk' weer teniet liet gaan. Het duister dat hem begon te omgeven was nog maar lichtelijk aanwezig, maar hij wilde niet afwachten tot dit veranderen zou. Zijn handpalm liet hij dan ook niet veel later rusten, de rook weer losgelaten om deze in enkele secondes te zien verdwijnen in de atmosfeer. Alsof er niets was gebeurd, greep hij weer naar de sigaret om een nieuwe teug te nemen.
"Part of the mystery, is keeping it like that. What fun would it be if I spilled the secret, just like that?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘I can manage,’ gaf Marlow met een glimlach toe. Ze wist inderdaad hoe ze haar gave moest gebruiken om te krijgen wat ze wilde. Tenminste, in de meeste gevallen. In een daadwerkelijk gevecht was het lastiger. Haar gave was geen direct wapen. Sommige mutanten konden zich onzichtbaar maken. Anderen wisten een element, zoals vuur of water te besturen. Marlow had ook wel eens waargenomen dat er mensen waren die ontzettend snel of sterk waren. Dat soort vaardigheden kwamen van pas in een gevecht. Marlow had nog niet uitgevogeld hoe haar gave haar kon assisteren in een gevecht tussen leven en dood. Gelukkig was ze slank en snel, en door de jaren heen had ze kracht opgebouwd. Maar haar gave was kansloos tegenover iemand die haar met een simpele zwaai door de ruimte zou kunnen gooien.
Archer bevestigde haar eerdere aanname. Niemand wist zijn gave, omdat niemand het hoefde te weten. Toch leek hij wel een deel van zijn gave aan haar te willen onthullen, al vroeg ze zich af wat hij er mee wilde bereiken. Wilde hij haar uitlokken? Vertrouwde hij haar daadwerkelijk genoeg? Dat laatste kon het niet zijn.
Met een schuin hoofd keek ze toe hoe zijn vingers in de lucht naar de rook grepen. Ze had veel gezien, maar op deze manier had ze nog niet waargenomen dat iemand de lucht, of rook, om zich heen zo kon manipuleren. Voorzichtig kwam ze iets overeind, om toe te kijken wat de man naast haar precies verrichte.
Zijn bewegingen rondom de rook lieten haar weten dat hij invloed had op hoe de dampkringen zich vormden en welke kant zij op bewogen. Hij kon het rond zijn vingers sluiten en zelfs ombuigen tot een kleine tornado. Ondanks dat het donker was in de kamer, was het haar opgevallen dat de kleur van zijn ogen was veranderd tijdens het gebruik van zijn gave. Archer zijn ogen waren donkerbruin. Haast zo donker dat het moeilijk was om zijn pupillen te onderscheiden in dit licht. Tijdens het gebruik van zijn gave leken ze echter lichter te worden en kleurden ze naar een tint die gelijk was aan de rook die hij zo geamuseerd rond zijn vingers had laten bewegen. Het kon echter onmogelijk zijn gehele gave zijn, afgaand op de woorden die hij daarna sprak.
‘You’re a mysterious man,’ mompelde Marlow. Op die conclusie was ze al gestuit toen ze rond had gevraagd naar Archer West. Ondanks dat iedereen zijn naam had gekend en dat hij één van de meest invloedrijke mensen was van de bende, had niemand geweten welke rol bij precies speelde, wat zijn gave was en hoe lang hij al betrokken was bij de groep. Niemand had haar de antwoorden kunnen geven die ze had gezocht. Archer had net een tipje van de sluier opgelicht, maar het zou onwijs zijn om meer te vragen dan wat ze nu had gekregen.
Ze wist niet langer een gaap te onderdrukken. Snel legde ze haar hand voor haar mond. Het matras lag best comfortabel en hoe langer ze lag, hoe moeier haar lichaam aanvoelde. ‘Although I am enjoying our deep conversations in the dark night, I think I’m going to try to get some sleep.’ Ze legde haar hoofd weer op het kussen en trok de deken iets omhoog. ‘Sleep tight, babysitter. And remember, no snoring’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was alsof hij haar blik nog op zich kon voelen branden, nadat hij de rook weer in het niets had laten verdwijnen. Hoewel hij had verwacht dat het haar wel zou boeien wat hij haar liet zien, had hij het gestaar dat hij kreeg niet bepaald aan zien komen. Tevreden blies hij het laatste beetje rook uit. De sigaret was inmiddels zodanig geslonken dat hij deze amper meer tussen twee vingers houden kon, waardoor hij deze looste. Zwijgzaam drukte hij het uit tegen het gesteente van de vloer, om de peuk er achteloos achter te laten en het gemis van de rook zijn longen te laten vullen.
"I'll take that as a compliment." Hij liet zich wat verder achterover vallen op de matras en vestigde zijn ogen op het plafondoppervlak. Zijn hand liet hij rusten bij zijn achterhoofd, de buitenzijde van zijn handpalm comfortabel tegen het kussen voelen drukken. Marlow had op het moment de meeste dekens in handen, maar traag maar zeker verdeelde hij het beddengoed zodat ook hij onder de bedlakens liggen kon. Koud had hij het nog niet, maar hij zou niet toestaan hoe de nieuweling al zijn dekens inpikte. Tevens vormde het een lichte barrière tussen hen die wellicht nog van pas zou komen. Archer was niet de meest stille slaper en het laatste wat hij wilde, was de volgende ochtend de blondine in zijn armen weervinden. Niet als hij dit voorkomen kon.
"Yeah, yeah." Het zachte gemompel van Marlow drong nog tot hem door, waarop hij haar een goedenacht wenste. Hoe zij zo snel in slaap leek te kunnen vallen, was dat bij Archer desondanks de vermoeiende avond niet het geval. Peinzend vond hij zichzelf wakker en wel weer, de muren om hem heen bestudeerd zonder enig besef van tijd. Hoe hij uiteindelijk in slaap was gevallen, was de vraag, maar uiteindelijk had hij dan toch zijn oogleden voelen sluiten om de werkelijkheid voor een nachtje achterwege te laten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Door de vermoeidheid was haar nachtrust snel gekomen en had hij, voor haar doen, lang geduurd. Marlow was die ochtend wakker geworden door Archer, die haar had laten weten dat het tijd was geweest om op te staan. Archer zelf had een drukke dag op de planning gehad. Marlow had vermoed dat hij zich bezig zou houden met de leden die nog vermist waren en de mensen die zich ondertussen al wel hadden gemeld. Met de kleding die hij voor haar had geregeld, had ze zich klaar gemaakt en in stilte was ze hem gevolgd naar de plek waar werd gegeten. Daar had ze ontbijt gekregen. Ondanks dat niet erg uitgebreid was geweest, was het meer dan wat zij gewend was.
Na het ontbijt had Archer haar voorgesteld aan drie andere prospects. Shae, Dylan en Aaron. Alle drie waren ze er al langer dan een dag geweest. Toen Marlow had verteld dat ze bij de inval in de club was geweest en Archer haar mee had genomen op zijn motor, waren ze behoorlijk geïnteresseerd geweest in hetgeen wat ze te vertellen had gehad. Dat was maar goed ook geweest, want de drie waren haar gezelschap geweest voor de rest van de dag. Ze hoorden niet bij de bende. Nog niet. Ze hadden dan ook niet in de weg mogen lopen.
Archer had ze daarna niet meer gezien. Enkele keren had ze hem langs zien lopen, maar meestal was hij te druk geweest om haar op te merken. Erg vond ze het niet. Ze was geen puppy die hem overal maar zou volgen. Ze redde zichzelf wel, zeker hier. Toch had ze zichzelf betrapt dat ze op sommige momenten naar het enige stukje veiligheid wat hier was, had gezocht.
Rond de middag was de aankondiging van het feest gekomen. De meeste leden van de groep waren weer terug gekeerd en dat was een reden om hun overwinning te vieren. Want ondanks dat de politie hen wel had gevonden, hadden ze niet gewonnen. Ook Marlow en de drie anderen mochten deelnemen aan het feest. Het was iets waar Marlow naar uit had gekeken, want het feest was de perfecte plek om zichzelf te mengen tussen de andere leden en haar plek te vinden, en te behouden.
Haar enthousiasme voor het feest was echter omgeslagen toen het net was begonnen. Er was aangekondigd dat de prospects, dus zij, Shae, Dylan en Aaron zouden moeten vechten om als aspirant beschouwd te mogen worden. Zij had gedacht dat ze elkaar weg hadden moeten spelen, maar dat had ze fout ingeschat. Ze zouden moeten vechten tegen iemand die al lid was van de bende. Daardoor waren de zenuwen bij alle vier toegeslagen. Ze moesten winnen, maar hoe eerlijk was het gevecht nou eigenlijk?
‘Are you sure you don’t want anything to drink?’ Het was Shae die haar een beker met drank aanbood, maar Marlow schudde haar hoofd. Haar gedachten moesten helder blijven, haar reactievermogen op pijl. Ze zou het zich nu niet kunnen veroorloven om zichzelf in een nadeel te brengen.
‘I’ll take it.’ Aaron pakte de beker over en nam meteen een paar slokken. Marlow frummelde aan haar blonde haren en keek de ruimte door. Ze wist nog niet wanneer het eerste gevecht plaats zou vinden en ze was doodsbang dat zij als eerste zou moeten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De hoeveelheid mensen die hij op had moeten die dag, was ongelooflijk geweest. Desalniettemin was het grootste deel van hun leden weer op hun radar teruggekeerd en was zijn hoeveelheid bezoeken daardoor alleen maar een goed teken. Ze hadden de oorlog nog niet gewonnen, maar wel deze slag. Dat maakte alleen niet dat Archer er vol plezier door aan het werk ging; die avond, dan zouden ze het vieren tijdens het huisfeest en tevens de eliminatie van de prospects. Gedurende de dag was hij er eerder wat gejaagd en chagrijnig te vinden, door de hoeveelheid berichten en telefoontjes die hij na had moeten trekken, om de verloren leden weer te vinden. Niet iedereen had tenslotte een voertuig zoals Archer dat had.
Zodra de avond aangebroken was en zijn avond erop zat, kon het feest tot zijn opluchting beginnen. Hij keek uit naar een nacht vol met muziek, drank en drugs. Het was een van de weinige manieren waarop hij zijn gedachtes leek te kunnen stillen en even kon vergeten in welke wereld ze leefden. Tevens was het ook amuserend om de prospects tijdens avonden als deze te zien; ze wisten het eerst nog niet, maar het zou een belangrijke avond voor hen worden. Ze waren de hoofdact van de avond en als er iets goud waard was, dan was het wel de blikken die ze te zien kregen zodra de prospects doorkregen wat er nou precies de bedoeling was. Voor vanavond was dat niet anders geweest.
Inmiddels had Archer al plaatsgenomen op de bank samen met de paar andere jongens. Drew, Clay, Echo, Hunter en Wes waren om hem heen te vinden, met wie hij in het bestuur zat. Natuurlijk was er wel maar één leider en dat was toch echt de rol die Drew tot zich eigende. Het was dan ook Drew die de mededeling had gedaan voor de eliminaties en het startschot had gegeven voor het eerste gevecht.
"Aaron!" Drew stond voor hen allen, zijn handen opgeheven om de jongen te wenken naar voren te komen. Er was een gehele cirkel aan ruimte vrijgemaakt en met spullen omringd. De regels waren simpel; blijf niet langer liggen dan drie seconden en kom niet buiten de cirkel. Hij of zij die het laatst overeind blijft, wint. Iets wat de prospects echter nog niet wisten.
"Come forward. You're the first to fight," knikte hij. "Now, C'mon. What are you waiting for?" Stilzwijgend keek Archer toe hoe de jongen het laatste beetje van zijn drank achterover gooide en de rode beker op de grond liet vallen, om vervolgens de cirkel binnen te stappen. Erg veel vertrouwen leek hij in het eerste opzicht nog niet te hebben, dat wat voor des te meer gejuich om hen heen zorgde. Het zou nog een vermakelijk gevecht worden.
"You're going to be fighting ... Brian!" Geklap volgde, waarop hij en de rest van het aanwezigen hun blik richtten op de blondharige jongen die tevoorschijn kwam. Hij was inmiddels al een paar jaar in de bende te vinden en had een gave die onder hen allen bekend was, namelijk telekineses. De spullen die het strijdveld omringden kwamen hem dan ook heel goed van pas.
Het harde geklap van Drew haalde hem weer uit zijn gedachten, eveneens de andere buitenstaanders. Een oorverdovende stilte kwam ervoor in de plaats. "There are only three rules: don't cross the line of the circle, don't lie on the ground for longer than three seconds, and once Archer here throws you two apart; fight's over. Otherwise, you can kiss your prospecthood and any chance to be in this gang goodbye. Got it?" Enigszins stamelend knikte de eerste kandidaat op de uitspraken. Brian knikte eveneens, echter wat meer ingenomen van zichzelf. Het was niet de eerste keer dat hij hier stond. "You can use any of the stuff that surrounds the circle, your gift and your bare hands."
Wederom volgde er gejuich, waarop Drew het gevecht inleidde met een simpele aanmoediging, waarop de omstanders meeriepen. "Fight. Fight. Fight." Het gedreun van vuisten tegenover elk hard oppervlak dat er te vinden was, galmde door de ruimte. Hiermee was het gevecht ingegaan en tevens de laatste kans voor Aaron noch Brian om zich terug te trekken. Plezierig liet Archer zich tegen de bankleuning zakken, zijn blik rustend op de twee kandidaten die traag maar zeker om elkaar heen cirkelden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Sneller dan verwacht werd de aandacht naar Aaron getrokken. Hij was de eerste die de gecreëerde ring zou moeten betreden om te vechten. Marlow kende de jongen niet goed genoeg, maar aangezien ze in dezelfde situatie zaten, hoopte ze dat hij het goed zou doen. Toch twijfelde ze over de hele situatie. De leden van de bende waren hoogstwaarschijnlijk sterker dan zij. Zij hadden voordelen hier. Voordelen waar Marlow naar kon fluiten. En ondanks dat ze ergens een opgelucht gevoel had doordat ze niet als eerste hoefde te vechten, wist ze niet wat ze er van zou vinden als ze eenmaal een gevecht had aanschouwd.
Haar ogen volgden Aaron, terwijl ze luisterde naar de regels die opgenoemd werden. Buiten de cirkel treden was verboden. Men mocht niet langer dan drie seconden op de grond liggen en als Archer de twee vechters uit elkaar haalde, dan was het gevecht over. Winnen zou betekenen dat ze zouden mogen blijven. Wat er zou gebeuren als men verloor… Daar wilde Marlow liever niet achter komen. Alleen al de gedachte bracht een rilling over haar rug.
Plotseling haakte haar ogen in die van een bekend persoon. Het waren niet de donkere ogen van Archer, maar de lichtblauwe ogen van iemand die ze hier niet had verwacht. Voor even leek het alsof de wereld om haar heen niet bestond. In één klap voelde ze zich weer jong en kwetsbaar. Gebruikt. Ze wilde dat het een droom was. Een plaag uit haar verleden. Niets was minder waar. De man die haar aankeek, die vlak achter de ring op een bak zat, was Wes. Een nachtmerrie uit haar verleden.
Wes leek haar ook te herkennen, want hij hief zijn glas naar haar op en zijn grijns sprak boekdelen. ‘Fuck,’ bracht ze onder haar adem uit en ze draaide zich weg van het tafereel. Wes was hier. De man die ze jarengeleden had gekend, en wie ontzettend veel van haar had afgenomen, was hier. En hij zat naast Archer op de bank, wat hem minstens net zo belangrijk maakte als Archer zelf. De stress die ze had gevoeld voor het gevecht, was nu alleen maar verhoogd. Want hoe veilig was deze plek voor haar, als er iemand was die haar leven om had gegooid?
Luid geschreeuw trok Marlow met beide benen weer op de grond. Ze draaide zich om en keek naar het spektakel in de ring. Aaron was geraakt door Brian. Vermoedelijk door een stoel die kapot op de grond naast hem lag. Ook Aaron lag op de grond. ‘Three, two-‘. Verder kwamen de toeschouwers niet, want Aaron was overeind geklommen. Hij had de drie seconden nog niet gehaald.
Nerveus sloeg ze haar armen over elkaar. Met haar vingers tikte ze tegen haar lippen terwijl ze iedere actie van Aaron volgde. Toch bleef de blik van Wes haar achtervolgen.
Aaron rende naar de rand van de ring en probeerde een lamp te pakken. Brian was hem echter voor en wist het desbetreffende object met zijn gedachten van hem weg te brengen. De lamp viel op de grond en de scherven van de pot vlogen al weer omhoog, klaar om hun slachtoffer te verwonden.
‘He’s not gonna make it,’ werd er naast Marlow gezegd. Ze was bang dat Shae gelijk had. De scherven werden op Aaron afgevuurd en hij had geen andere keuze dan op de grond duiken. Dit leek hij echter in zijn voordeel te gebruiken door snel naar zijn tegenstander te kruipen en hem onderuit te trekken. Dit resulteerde in een gevecht met enkel hun blote handen. Ook daar leek Brian veel sterker te zijn.
‘We need to have faith that he will,’ murmelde Marlow. ‘Or else, we won’t make it either.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Brian's gave was er een die ze nog niet veel hadden gezien. Op het eerste opzicht leek het onschuldig. Het feit dat hij met zijn gave spullen bewegen kon, hadden ze grappig gevonden om te zien maar niet zo bijzonder gevonden, dat ze dachten dat hij een oorlog kon overleven. Dat was tenminste totdat ze zijn eliminatiegevecht hadden gezien. Hij had zijn opponent toentertijd zodanig klem gezet tussen ijzeren stukken gereedschap, dat hij met een enkele beweging zijn lichaam doorboord had kunnen hebben. Het had nog geen vijf minuten geduurd vooraleer Brian de overwinning tot zich geëigend had.
Heel veel spanning was er nu dan ook niet voor hen. Hij had er wel vertrouwen in dat Brian zou winnen, want als hij de afgelopen tijd iets aan hen bewezen had, dan was het dat hij sterker was dan ze ooit hadden gedacht.
Voor nu was het alleen niet het gevecht waar Archer zijn oog op had laten vallen. Het was de kleine beweging in zijn ooghoek, die hem naar het gestalte van Clay toegetrokken hadden. Hij hief zijn glas op, zo uit het niets, zonder ook maar een woord uit te spreken. Naar wie het gebaar bedoeld was, was voor Archer een mysterie. Tenminste, tot zijn pupillen zoekend de menigte langsgingen en bleven steken bij een maar al te bekend persoon; Marlow. Waarom het was dat ze haar blik zo standvastig op Clay had gezet, was een vraag die in zijn hoofd na bleef golven onderwijl hij zich weer naar de eliminatieronde keerde. Later, dan zou hij er wel achterkomen. Wanneer hij de tijd had gehad om alles van een afstandje te bekijken en zelf uit te zoeken wat er aan de hand was. Iets vertelde hem dat de blondine Clay nog wel eens op kon gaan zoeken na de eliminaties.
Zijn verwachtingen van het gevecht waren meer dan terecht geweest. Nog enkele minuten lang ging het zenuwslopende gevecht tussen de twee door, maar daarna was het dan toch einde verhaal voor Aaron geweest. De jongen lag inmiddels op de ijskoude stenen vloer met geen spier meer om te bewegen en geen energie meer om op te staan. De drie secondes gingen waren al vergaan nog voor de nieuweling weer adem had kunnen halen.
Archer zette zijn beker met whiskey op de grond, zijn handen vrijgemaakt om ze voor zich uit te steken. Een minieme duisternis begon hem weer te omringen, zodra hij zijn krachten weer naar het oppervlak haalde en zijn ogen op Brian richtte. Het bendelid werd achteruit geduwd, waarop hij al gedwongen stappen achteruit nam om zijn afstand van Aaron weer in te nemen. De voorwerpen in Brian's controle, waren vervolgens niet langer meer voor hem bestuurbaar. In plaats daarvan nam Archer de massa tot zich en liet hij de voorwerpen met een enkele neerwaardse beweging van zijn hand, weer op de vloer belanden.
"And the victory goes to ... Brian!" Oorverdovend applaus volgde, waarna Drew met stille handgebaren een paar van de bendeleden op de verliezer afstuurde. Zonder meer werd Aaron de hal uitgedragen om uit het zicht te verdwijnen. Met een zucht liet Archer zijn gave weer op de achtergrond tenietgaan. Er waren nog drie anderen die hun beurt af moesten wachten en het was voor hem niet langer meer de vraag wie er nu de cirkel betreden moest. De wijze waarop Clay met Drew aan het overleggen was en knikte naar de blondine, verried dat het toch echt de beurt van Marlow was.
"Alright, silence!" riep Drew door de zaal. "Next one up: Marlow. Get to the battle grounds." Observerend bekeek Archer het tafereel, de beker met drank weer van de grond gepakt om deze aan zijn lippen te zetten. Normaliter had hij er geen probleem mee dat er dingen bekokstoofd werden als het ging om de eliminaties, maar er was iets dat er voor zijn gevoel niet deugde aan de wijze waarop Clay met Drew aan het over en weer mompelen was. Er speelde meer dan er tot nu toe laten zien werd.
"Your opponent is going to be ... Veronica!" Verbaasd gleed Archer's blik af naar Veronica, die haar plaats naast Melany verliet om de cirkel te betreden. Het was allesbehalve een keuze die hij of de rest aan had zien komen. Veronica werd nooit zomaar gevraagd om de eliminatieronde te doen. Het was de vriendin van Drew en daarnevens een van de bendeleden met een sterkere gave. Nee, ze zou niet zomaar uitgenodigd worden. Niet tenzij er een wrok gekoesterd werd tegenover haar opponent. Wat ontsteld bekeek hij hoe Veronica de cirkel binnenliep en daarmede de uitdaging had geaccepteerd. Hetgeen wat Echo met hem deelde; enigszins chagrijnig hoorde hij haar tegen Clay sissen. "What the hell are you doing?"
"Making the fight a bit more exciting," antwoordde hij met een lichte grijns terug. Archer zag Echo zich wat vragend naar hem toekeren, een blik waarop hij slechts zijn hoofd schudde. Het was een vreemde keuze en dat besefte zij zich klaarblijkelijk ook maar al te goed.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het gespannen gevoel was het gehele gevecht aanwezig geweest. Marlow had haar kansen overwogen. Ze had weg kunnen vluchten. Weg van deze plek, om zo te ontkomen aan de misselijkmakende blik van Wes. Daar zou ze echter niets mee opschieten. Dan zou ze weer alleen zijn, en daarnaast ook een gevaar voor de bende. Zij wist nu immers van hun locatie. Waarschijnlijk zou ze niet eens ongezien weg kunnen komen, zelfs al had ze dat gewild. Dat Aaron ook nog eens af was gemaakt door zijn tegenstander en zonder pardon door anderen mee was gesleurd over de grond, maakten de zenuwen alleen maar erger.
Haar naam werd genoemd, wat betekende dat er geen weg meer terug was. Marlow was als tweede aan de beurt en als ze haar voorganger had bekeken, beloofde het niet veel goeds. Ze haalde diep adem, in de hoop een klein beetje zekerheid te ontdekken in haar lichaam. Terwijl ze naar de ring liep, schudde ze haar handen los. ‘You’ve got this, Mar,’ fluisterde ze zichzelf toe. ‘Just try to get off the ground as fast as you can when you fall down. And don’t lose.’
De aankondiging van haar tegenstander zorgde voor opschudding. De verbazing was voelbaar. Marlow zag uit haar ooghoeken zelfs verbazing op het gezicht van Archer. Ze hoefde niet lang naar de mannen en vrouw op de bank te kijken om te weten dat dit Wes zijn toedoen was. Hij had een tegenstander voor haar uitgekozen. Eentje waarvan hij verwachtte dat ze niet zou winnen, waardoor hij in één klap van haar af zou zijn. Zo zou niemand er achter komen dat zij hem kende. Laat staan wat er tussen hen had afgespeeld.
Veronica had haar plek ingenomen in de ring. Marlow zag de vastberadenheid in haar gezicht, maar ze leek ook geamuseerd te zijn. Alsof het voor haar al duidelijk was dat Marlow geen schijn van kans maakte. Iets wat Wes ook leek te denken. Hij was immers de reden dat ze hier nu stond.
‘Are the rules still clear? Don’t go outside the ring, if your opponent is on the floor for three seconds or longer, you win. Archer will end the fight when needed.’ Marlow knikte. De regels waren zo helder als ze maar konden zijn. De belangrijkste regel voor haar was dat ze nooit te lang op de grond zou liggen.
‘Let the fight commence!’ Meteen zette Marlow haar actie in. Als ze een kans wilde maken, dan moest ze haar tegenstander zo snel mogelijk verzwakken. Ze rende dan ook naar de vrouw toe en greep haar bij de arm. In haar jeugd had ze geleerd dat als ze woedend was geweest, de mensen om haar heen zich opeens slechter hadden gevoeld. Koortsachtig, door teveel of te weinig zuurstof in het bloed. Tegenwoordig hoefde Marlow haar emoties niet meer op te zoeken en wist ze precies wat ze kon doen om haar tegenstander te laten ervaren hoe het voelde om kokend bloed te hebben.
‘You thought it was going to be this easy, blondie?’ vroeg Veronica. Uit het niets verscheen er een golf water, die haar naar achteren duwde. Doorweekt belandde ze op de grond. Veronica had de gave om water te besturen. Nu wist ze waarom ze uit was gekozen door Wes.
Marlow hoestte het water uit haar longen en kwam overeind. Ze hoorde niet eens het geschreeuw om haar heen. Alles wat buiten de ring gebeurde, deed er niet meer toe. Het enige wat er nog toe deed, was dat ze het zou overleven.
Marlow trok opnieuw een sprint, maar dit keer begaf het water zich onder haar voeten en gleed ze uit, wat resulteerde in een nare val. Nog voordat ze overeind kon komen, gleed het water over haar heen. Het voelde alsof er iedere seconde een nieuwe golf over haar heen werd geduwd. De één nog heftiger dan de ander. Ze werd gedwongen om haar adem in te houden en het gebrek aan zuurstof nam haar vermogen om te denken af.
Ze duwde haar handen in het water en concentreerde zich op de warmte. Hetgeen wat water zou verdampen was hitte. Langzaam maar zeker verdween het water en kon Marlow weer staan. Ze had tijd nodig om bij te komen. Het water had haar dusdanig verzwakt. Ze leunde op haar knieën, nog altijd hoestend.
‘Are you done yet? You could forfeit, you know?’ De nare stem van Veronica drong haar trommelvliezen binnen. Marlow schudde haar hoofd. Ze kon het gevecht niet opgeven. Ze kon zich niet gewonnen geven. Niet nu iedereen toe stond te kijken.
‘I won’t. Why don’t you leave the water and fight like the woman you are?’ vroeg Marlow. ‘Or are you afraid you will lose?’ De uitdagende woorden liken een invloed te hebben op Veronica. Met behulp van het water gleed ze naar Marlow toe. Haar armen waren bedekt met het water en doordat ze er op leek te balanceren als een surfer in de zee, torende ze boven Marlow uit. De dreiging was groot. Te groot.
‘Say goodbye to any chance you had.’ Veronica gooide haarzelf, en al het water, op Marlow af en wederom lag ze op de grond. Drie seconden. Dat was alles wat Marlow had. Ze vocht tegen de druk van het water en greep naar de arm van de vrouw. Haar eerste ingeving was om haar te bijten, in de hoop dat ze haar concentratie zou verliezen. Haar tanden sneden dan al snel in het vlees van haar tegenstander.
Het water stopte. De arm gleed uit Marlow haar greep en toen Marlow opkeek, lag niet alleen zij, maar Veronica op de grond. Het verschil was echter dat Veronice bewusteloos leek te zijn en Marlow nog bij zinnen was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vol spanning bleven zijn pupillen bij het strijdveld hangen. Zodra Drew wederom de regels verkondigde, heerste er weer een doodse stilte. De enige momenten waarop het oorverdovende gejuich weer te horen was, was zodra het gevecht weer van start ging en dat was sneller dan Archer zich had kunnen beseffen. Voor hij het wist, was het startsignaal al gegeven en waren zowel Marlow als Veronica overgelaten aan hun eigen kracht.
De arrogantie viel van begins af aan van Veronica's gezicht af te lezen. Hij had ook niet anders verwacht, gezien het meisje zelf ook de afgelopen jaren wel door had gekregen dat ze een dodelijke gave bezat. Al die tijd had zij gehad om aan haar krachten te werken door te strijden tegenover anderen, iets wat Marlow vast en zeker nog niet aan haar ervaringen toe kon voegen. In de buitenwereld bevochten mutanten elkaar niet tenzij het geheel noodzakelijk was; hier was het aan de orde van de dag.
Hoofdschuddend keek Archer toe hoe Veronica gelijk de leiding nam en de blondine uitdaagde. Met verscheidene watergolven wist ze haar naar achteren te drijven, tot op het punt dat Archer begon te denken dat het gevecht nog wel binnen een paar seconden voorbij kon zijn. Na nog een paar van zulke golven was Marlow al buiten de ring te vinden of wellicht aan het happen naar adem. Echter had de nieuweling het nog niet zó snel opgegeven; standvastig zag hij haar alsmaar weer overeind komen om enkel meer uitdaging naar Veronica terug te kaatsten. Ze had ballen, dat moest hij haar nageven. Of het haar zou laten winnen betwijfelde Archer desalniettemin. Nog geen momenten later had Veronica zich al op haar gestort en haar zodanig naar de grond gewerkt, dat hij Drew al op zag staan om het gevecht ten einde te verklaren. Dat was desondanks het moment dat alles ineens een hele andere wending kreeg.
Vol verbazing bleven zijn ogen bij het tafereel steken. De stilte keerde weer in de zaal, waarop hij Drew wat fronsend had zien toekijken. Het was niet Marlow die bewegingsloos op de grond weer te vinden was. Het was Veronica wiens lichaam het opgegeven had en wel zonder enige andere aanleiding, dan het feit dat Marlow haar tanden in haar arm leek te hebben gezet. Of Veronica was bezweken aan de beet en er meer bij haar gave kwam kijken of dat ze gewoonweg flauw was gevallen, was voor hem en de rest de vraag. Wat rumoer begon om hem heen te ontstaan terwijl hij Drew een paar jongens naar Veronica hoorde sturen, om haar hoogstwaarschijnlijk naar een van de bedden in Charlie's ruimte te brengen. Hij had hen wel horen roepen om Doc, die vrijwel direct aan was komen stormen om met ze mee in de gang te verdwijnen.
"And the winner is ... Marlow!" Het kwam wat meer stamelend uit Drew's mond dan bij de andere aankondigingen, maar dat deed er voor hem niet meer toe. De nieuweling had gewonnen en wel van Veronica, een van de sterken van hun bende. Dat gebeurde niet zomaar en dat was iets wat de rest van het publiek zich ook had beseft. Al klappend en juichend werd de blondine ontvangen. Geamuseerd klapte ook Archer in zijn handen, even een schuine blik op de wat gefrustreerde Clay geworpen om zich vervolgens weer te keren naar Marlow. Het leek erop dat ze dan toch een goede aanwinst voor de bende zou zijn.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er werd voor haar geklapt. Mensen juichten voor haar, omdat ze één van hen had weten te verslaan. Toch voelde het niet als een overwinning. Marlow wist namelijk niet wat haar acties precies hadden veroorzaakt. Of hij überhaupt wel de oorzaak was van de vrouw die bewusteloos op de grond lag. Kwam het doordat ze, als laatste optie, haar had gebeten? Of was er iets anders gebeurd en had Marlow het geluk gehad dat het tijdens haar laatste momenten in het gevecht had plaatsgevonden? Al met al was het geen overwinning waar ze tevreden over was, maar ze wist dat ze een beter lot had ontvangen dan Aaron.
‘Come get your jacket, little one.’ Brian gebaarde naar een andere vrouw, die het jasje vast had. Ze herkende de vrouw als degene die naast Archer en Wes op de bank had gezeten. Beduusd liep ze uit de ring. Hier en daar voelde ze een hand op haar schouder om haar te feliciteren, maar ze haalde haar bestemming zonder al te veel felicitaties en onderbrekingen. Wel had ze gezien dat Wes alles behalve tevreden leek te zijn. Zijn plan was mislukt. De vrouw stak het jasje naar haar uit. ‘Wear it with pride.’
‘I will.’ Haar hand greep naar het leren jasje. Ze had al gezien dat de patch die er op was genaaid, anders was dan degene die de rest van de bende droeg. Op haar patch was het woord prospect duidelijk zichtbaar. Een herinnering aan dat ze er nog lang niet was. Het jasje legde ze over haar arm, waarna ze langs de vrouw stapte. Het enige waar ze nu aan kon denken was dat ze zich om wilde kleden en af wilde drogen. Aangezien ze nog geen andere slaapplek toe had gewezen gekregen, was er maar één ruimte waarvan ze wist dat ze de mogelijkheid had om haar wensen te vervullen. De ruimte waar ze eerder die nacht met Archer had geslapen.
Achter haar begon al een volgend gevecht, maar Marlow had het niet in zich om toe te kijken. In de zogenaamde kamer van Archer was het enkel nog vaag hoorbaar. Gejuich weerklonk door de fabriek, maar Marlow wist niet voor wie. Zij ging opzoek naar een handdoek, die ze gebruikte om haar lichaam zoveel mogelijk te drogen. Haar blonde haren bond ze samen in een knot, zodat die niet in de weg zouden zitten.
Marlow wierp een vlugge blik over haar schouder, maar er was niemand. Ze kleedde zich volledig uit en ging snel met de handdoek langs haar lichaam. Gelukkig lagen haar spullen van de vorige dag er nog en kon ze dan ook weer een setje kleding aantrekken. Als laatste pakte ze het jasje. Dit was nu haar identiteit. Ze was een prospect. Een mogelijk lid. Langzaam begon het tot haar door te dringen. Met een licht triomfantelijk gevoel, trok ze het leren jasje aan.
‘You’ve learned some new tricks, doll.’ Marlow haar gezicht vertrok. Ze had kunnen weten dat Wes haar zou volgen. Dat hij geen genoegen zou nemen met zijn verlies.
‘You can’t control my life or what is going to happen to me, Wes. Not anymore.’ Marlow was een sterke vrouw, maar toch beefde haar stem terwijl ze tegen hem sprak. Wes deed een beroep op gevoelens die ze lang geleden weg had gestopt en gebeurtenissen die ze liever vergat.
‘It’s Clay, actually.’ Wes. Clay. Het maakte Marlow niets uit. Hij bleef dezelfde, nare man die hij altijd al was geweest. ‘And that’s where you’re wrong, you see. Your our prospect now. We can ask anything of you. We can make you do anything. And if you say no, well…’ Een gevaarlijke grijns was op zijn gezicht verschenen. Hij stapte dichter naar haar toe en overbrugde de veilige afstand die er eerst was geweest.
‘You’re going to wish you would have lost that fight, doll.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De menigte zag hij langzaam maar zeker op Marlow af stormen om haar te feliciteren, door middel van schouderklopjes of wat complimenten. Zelf liet Archer dit ritueel links liggen. In plaats daarvan volgde hij Drew naar een van Doc's kamers, gehoord hoe ook Echo en Hunter's voetstappen hem achtervolgden naar hun eigen SEH.
Haar lichaam lag nog onbeweeglijk op het bed. Even loom als hoe ze haar op de grond hadden zien liggen, nog geen vijf minuten geleden. Dat ze er slecht uitzag, was nog zacht uitgedrukt geweest. Ze zag spierwit en het zweet stond haar op het voorhoofd, dat kon Archer zelfs nog vanuit de deuropening zien. Hij kon elk beetje licht zien weerkaatsen op haar voorhoofd.
"How's the patient doing?" Hij stapte naar binnen, bij het bedeind van Veronica tot stilstand gekomen om even van dichtbij een blik op haar te werpen. "Not too well. She's getting worse," hoorde hij Charlie opperen, waarop hij haar pols vastnam en deze zijn kant opdraaide. "It seems like our new blonde out there got some venom stuck in her teeth." De bijtwond van Marlow stond op de binnenkant van haar onderarm en niet zo'n beetje ook. Hoewel het al verbonden was, leek het zelfs al flink gezwollen en verkleurd te zijn, alsof het inmiddels al ontstoken was; en dat terwijl het nog geen tien minuten geleden gebeurd was. Hij kon de kleuringen nog door het verband heen zien.
"She's poisoned?" Wat fronsend keek hij op. Hij werd toegeknikt, vooraleer hij Charlie zich weer naar het infuus zag keren om deze goed op te hangen. "Looks like it. She might as well been bitten by a snake, if you look at the wound. I gave her Tylenol and an infusion, but she hasn't woken up just yet. The best we can do, is wait and see how she's doing in a couple of hours. For now, she needs to rest."
Drew leek nog lichtelijk in shock te zijn. Hij zag zijn vriend wat ongelovig naar Veronica staren, zijn hand in de hare gelegd om er eens in de zoveel tijd een kneep in te geven. Bemoedigend klopte hij op Drew's schouder. "She's a tough one. She'll get through it," murmelde hij hen toe, waarna hij hem even zag knikken. Hij besloot hen verder maar alleen te laten en ze de ruimte te geven. Het zou hen ook niet helpen als Archer hier urenlang naast zou staan en daarmede zou hij Doc alleen maar van zijn werk afhouden. Stilletjes vertrok hij dan ook weer uit de kamer, besloten om naar zijn eigen slaapkamer te gaan en daar wat spullen op te halen. Het was tenslotte een feest en daarmede verlangde hij naar wat drugs, om zijn drukke dag achter te laten en zijn gedachten even op stop te kunnen zetten.
Hij leek desalniettemin niet de enige te zijn die zijn eigen kamer op had willen zoeken. Zodra hij de deur opende, zag hij niet één maar twee andere gestaltes staan. Het zag ernaar uit dat zijn verwachtingen geklopt hadden en Clay dan inderdaad Marlow opgezocht had. Met een lichte grijns liep hij naar binnen. "You better watch out with those threats, Clay," bracht hij geamuseerd uit. "You'd be surprised what blondie here does to people that get in her way." Ongeboeid liep hij door naar de muur, gegrepen naar een van de losse bakstenen om deze uit de wand te halen. Zonder meer haalde hij er een zakje coke en wiet uit, deze in zijn broekzak gestopt om vervolgens de baksteen weer terug op de plek te schuiven. Het gegrom van Clay op de achtergrond begon als muziek in zijn oren te klinken. "Right. We'll see about that, West." De klanken van de deur die dichtgegooid werd, verried dat de jongen inmiddels zijn weg alweer uit Archer's slaapkamer had gevonden.
"It seems like you made yourself a new friend hm." Wat plezierig haalde hij het pakje vloei uit het kasje, zijn ogen even laten kruisen met die van Marlow. "Or should I say, 'old friend'?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld