Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Record of My Life

Other
Internationale ster

Other schreef:
Tijdens die week die ze voor hem had gewerkt, had ze wel wat onhandige dingen gedaan. Ze wist ondertussen wel al waar zijn met pleisters en pillen gevulde medicijnkastje te vinden was. Eve zou de volgende ochtend wel wat voor hem klaarleggen tegen de kater en misselijkheid. Ze vreesde ervoor dat als ze hem nu wat gaf, ze er toch weer snel uit zouden komen. Het zou niet veel helpen op die manier. Hij zou het die avond even moeten doen zonder al die dingen.
De toon die Clement gebruikte, maakte duidelijk dat hij niet al te vrolijk was over haar opmerking. Niet dat ze het slecht had bedoeld, maar hij waardeerde het niet dat ze dacht dat alles zo makkelijk ging in zijn job. Eve aarzelde en bleef stil bij zijn vraag. "Sorry," zei ze zacht, waarna ze haar blik afwendde. Tuurlijk ging het niet zo makkelijk, maar was er een andere oplossing dan dat voor zijn problemen? Het was dat of hij zou op een gegeven moment in een rehab-centrum belanden? Het feit dat zijn management dat niet zag, ergerde haar. Zij waren de mensen die hem moesten ondersteunen. Het enige waar ze zich op leken te focussen, was het geld dat binnenkwam. Het verbaasde haar echter niet, ze wist dat het er zo aan toe ging in veel bedrijven. Eve probeerde hem te begrijpen, maar zij leefde niet het leven dat hij deed. "Sorry voor?" Eve keek op en zag Clement haar bestuderen. Ze fronste haar wenkbrauwen, prutsend aan de mouwen van haar hoodie. Hij maakte haar nerveus. "Ik vind het moeilijk om de juiste dingen tegen je te zeggen." Ze schudde haar hoofd, gegeneerd dat ze dat toegaf. "Laat maar," mompelde ze. Ze had niet moeten beginnen over een pauze. Hij had gelijk. Hij wist waarschijnlijk beter dan haar hoe haalbaar het was voor hem. Een zucht ontsnapte tussen Clements lippen.
Eveline keek weg toen hij de emmer griste en er alles uit gooide. Niet dat het Clement veel zou kunnen schelen als ze naar hem keek, maar het was nu ook niet zijn meest glorieuze moment. Hij had ook wel ergens zijn trots. "Ga zitten," zei ze met een frons, waarna ze hem een glas water gaf, dat hij meteen opdronk. Waarom zou hij zelf overeind proberen te komen? De man kon nog niet eens de trap op in zijn staat. Hoe onprettig het ook was, het was goed dat alles er nu tenminste uit was. Het zou ervoor zorgen dat hij zich toch iets beter zou voelen de volgende ochtend.
Eve glimlachte lichtjes toen ze na een tijdlang merkte hoe Clement zijn ogen even sloot. Hij begon nu toch wel wat slaperiger te worden. "Ik blijf hier wel, voor als je iets nodig hebt," zei ze zacht terwijl ze het deken over de man heen legde. Als antwoord kreeg ze wat slaperig gemompel terug. "Waarom ben je me komen halen?" vroeg Clement stilletjes. Ze wist niet meteen wat te zeggen. Hoe zou ze hem daar kunnen laten? Had hij verwacht dat ze hem daar zou laten zitten? Was dat al ooit met hem gebeurd? "Je belde me." Het een simpel antwoord, maar wel de waarheid. Eveline had er niet over nagedacht om hem daar te laten.
Uiteindelijk viel hij dan toch nog in slaap. Eve liet haar hoofd opgelucht wat naar achter vallen en sloot haar ogen voor een seconde. Ze was doodop. Waarschijnlijk zou ze zo wel nog een uurtje slaap kunnen krijgen op de bank, maar ze twijfelde erover dat het haar een goede nachtrust zou bezorgen. Daar was ze te bezorgd voor. God, wat had ze haarzelf aangedaan? Ze gaf te snel om mensen. Sure, Clement was niet de meeste warme persoon, tegen niemand, maar ze geloofde zeker niet dat hij een slecht mens was. Voordat ze terug naar de zetel liep, besloot ze nog de emmer schoon te maken en terug naast hem te zetten, mocht hij opnieuw wakker worden door zijn misselijkheid. Eve bestudeerde haar kleren. Waarschijnlijk zou ze zich morgen wel wat schamen over het feit dat ze zo naar buiten was gegaan, maar dat waren zorgen voor later. Haar blik schoot af en toe naar Clement, die in het begin wat woelde op de bank, maar haar slaap nam na een tijd toch de overhand.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het voordeel aan drugs en drank was dat in slaap vallen gemakkelijk ging en dat ze vaak ook voor een diepe slaap zorgden. Dat was bij Clement ook het geval geweest die nacht. Hij was in slaap gevallen op de bank en had daar en hele lange tijd gelegen. Slechts één keer was hij wakker geworden. Toen had hij gezien dat Eve op de andere bank had geslapen, maar op dat moment was hij te slaperig geweest om daar echt over na te denken en het registreren. Hij was al snel weer in slaap gevallen en tegen de tijd dat hij weer wakker was geworden, was het al ochtend geweest. Hij voelde zich nog behoorlijk slechts, maar zijn gemoedstoestand was enigszins verbeterd ten opzichte van de afgelopen nacht.
Eve was al verdwenen van de bank, wat Clement deed twijfelen aan of ze überhaupt wel aanwezig was geweest in zijn huis de afgelopen nacht. Toen hij langzaam overeind kwam en de omgeving iets meer in zich had opgenomen, bleek het dat Eve er nog wel degelijk was. Hij hoorde geluiden uit de keuken komen en het rook naar ontbijt. Veel zin had hij daar nog niet in, maar hij kon het haar moeilijk kwalijk nemen dat ze de moeite had genomen om eten voor hem te regelen, of dat nou besteld was of zelf gemaakt.
Clement kwam langzaam van de bank af en wandelde naar de keuken, waar hij Eve al aan de bar zag zitten. Aan de verschillende bakjes te zien had ze ontbijt besteld. Hij zag koffie staan voor hem, evenals een bakje met pancakes, maar ook toast met verschillende toppings. Zelf had ze ook al wat te eten gepakt, wat goed was. Ze hoorde ook aan zichzelf te denken, zeker na hetgeen wat hij haar had geflikt de vorige avond.
‘Goedemorgen,’ merkte Eve op. Ze knikte naar het eten en gebaarde met haar hand, gevuld met een stukje brood, naar alles wat er stond. ‘Ik heb besteld. Ik hoop dat dat niet erg is.’
Clement schudde zijn hoofd en pakte zijn beker met koffie. ‘Totaal niet. Dankjewel.’
Hij twijfelde of hij plaats zou nemen aan de bar, f dat hij eerst naar zijn badkamer zou gaan om te douchen. Het liefste zou hij dat doen, maar iets in hem vertelde hem dat hij haar in ieder geval moest bedanken voor alle moeite die ze voor hem had gedaan en voor het feit dat ze hier nog steeds was. Ze had hem ook alleen kunnen laten, maar ze was de hele avond gebleven. Hij was dan misschien niet de meest vrolijke persoon in de wereld, maar hij was niet zo haatvol dat hij haar moeite zou negeren.
‘En bedankt voor vannacht,’ voegde hij er zacht aan toe. Hij had zijn management er nooit voor bedankt als ze hem hadden opgehaald, maar dat was vaak ook eerder preventief geweest. En als iemand anders hem uit de brand had gehaald, dan had diegene er al vaak een beloning voor geclaimd. Of geëist. Eve had het dan wel gedaan omdat het haar baan was, maar ze had niet hoeven blijven toen ze hem eenmaal thuis af had geleverd.
‘Geen probleem.’
Clement schudde zijn hoofd. ‘Je had niet hoeven blijven, maar dat heb je wel gedaan. Je had vast betere dingen te doen.’ Zoals slapen. Hij had hoe dan ook haar nachtrust verstoord. Ze kon hem niet wijs maken dat ze hier goed had geslapen, op een bank. Ze had naar huis kunnen gaan, wat vast beter voor haar was geweest.
‘Je moet straks maar naar huis gaan. Bijslapen,’ stelde hij voor. ‘Je hebt meer dan genoeg voor me gedaan.’

Other
Internationale ster

Other schreef:
Ze was het meer dan ruime huis van Clement duidelijk niet gewend, aangezien ze er toch nog in geslaagd was eerder wakker te worden. De woonkamer had wel wat ramen, waardoor het daglicht al vroeg binnen was gevallen in de ruimte. Eve had nog het geluk dat ze het talent bezat om overal in slaap te raken. Al was het in een auto, boot, op een fauteuil in een hotel, meestal duurde het niet lang voor ze haar ogen sloot. Gisteren was echter een niet zo normale avond geweest. Ze was zo'n 2 uur voor Clement wakker geworden en had al snel ontbijt besteld bij het horen van haar grommende maag. Ze wist niet zeker wat Clement goed vond, dus had ze maar het één en het ander genoemd aan de telefoon. Haar blik was enkele keren naar de slapende man gegleden. Hij zag er vredig uit, zo op de bank. Die frons die ze anders altijd opmerkte, was nu eens niet te zien. Op één of andere manier leek hij best wel schattig als hij sliep. Een heel contrast met daarvoor. Eve glimlachte en wreef kort door haar ogen. Ze was best nog moe, maar ze had al ergere dagen gehad.
Ze begroette Clement toen hij haar kwam vergezellen in de keuken terwijl ze wat toast met avocado at. Ze schoof een doosje toast naar hem toe. "Ik heb wat van alles besteld, was niet zeker wat je goed vond.," gaf ze verontschuldigend toe. Clement at waarschijnlijk niet vaak een uitgebreid ontbijt. Ze zag hem wel als een 'coffee to go' type. "Hoe gaat het me je misselijkheid?" Eve rekte zich slaperig uit en knikte toen hij antwoordde dat hij zich toch niet zo top voelde. "Wil je een pijnstiller?," vroeg ze waarna ze opstond en naar het aanrecht liep waar ze de pillen de avond ervoor had gelegd. Ze gooide het doosje naar hem toen hij teken maakte dat hij het wel zou vangen en ging terug zitten. Hij zag er toch wel al een stuk beter uit, waar ze blij om was.
Eveline schudde haar hoofd bij zijn woorden. "It's fine Clement, als ik niet wilde blijven, was ik wel gegaan," knikte ze. Hij hoefde zich er niet te schuldig over te voelen. Ze glimlachte licht naar hem. Het was niet alsof het zo'n big deal was voor haar. Eve dronk een slok thee en knikte. Ze kon inderdaad zo wel even naar huis gaan om te slapen en wat anders aan te trekken dan haar pyjama. Ze voelde zich toch niet zo fris zo in haar pyjamabroek. Iemand moest ook wat drank op haar had gemorst in het huis van zijn vriend, aangezien haar hoodie er wel naar rook. Eve grinnikte toen ze Clement haar zag bestuderen en trok de kap van de trui over haar hoofd. "I look like shit, don't I? Sorry, dit is mijn normale ochtendhoofd," grapte ze. Ze zou het niet snel toegeven, maar ze raakte snel verlegen als ze mensen haar bekeken terwijl ze er bare-faced bij liep. Meestal had ze altijd wel wat aan van make-up. Ze had het gevoel dat ze er anders wat te lief uit zag en mensen haar niet serieus zouden nemen. Vele mensen vonden het al gek dat ze zo jong was in dit vakgebied, dus probeerde ze er toch wat volwassener uit te zien. Het was niet alsof ze veel keus had gehad, Clement had waarschijnlijk niet veel make-up rond liggen. Ze voelde haar wangen wat roder kleuren terwijl ze anders ging zitten op de barkruk.
Wat nerveus roerde Eve met haar theelepeltje in haar mok, tot Clement haar aansprak. "Is er wat?" Eveline keek op en aarzelde. "Wel, weet je nog dat ik gisteren begon over dat weekje weg met mijn vrienden?" Ze zag Clement twijfelen en vervolgens knikken. "Ik heb je manager gebeld en hij vindt het okay als je een weekje vrij neemt," vervolgde ze. Ze haalde een hand door haar haren en bestudeerde hem. Ze had best wel aangedrongen bij zijn manager, maar uiteindelijk kon dat weekje er nog wel vanaf. Misschien had de man zelf ook gehoord aan haar dat ze niet snel een nee zou dulden. Over de hele toestand van die avond ervoor had ze niet veel gezegd. Enkel dat Clement het wat rustiger zou aandoen die dag. "Je hoeft niet mee als je niet wil, maar als je dat wel wil...zou ik het leuk vinden," gaf ze toe. Eve prutste aan een de touwtjes van haar trui. "Niet dat je je verplicht moet voelen, maar het leek me wel fijn. En misschien is het ook wat voor jou." Ze lachte even toen ze moeilijk uit haar woorden kwam. Ze zou het wel steken op het slaaptekort.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Mwah,’ antwoordde hij op haar vraag over de misselijkheid. Het was voor een groot deel weggetrokken, maar lang niet voldoende om te kunnen zeggen dat hij zich goed voelde. Hij zou dan ook nog niet aan het eten beginnen, ondanks dat hij waardeerde dat ze het had besteld en ook duidelijk rekening had gehouden met zijn eventuele voorkeuren. Er was meer dan genoeg eten waar hij voor kon kiezen, maar voor nu hield hij het op zijn koffie.
Clement kon niet geloven dat zijn manager toe had gestemd met een week vrij. Zijn eerste reactie was dan ook het gezicht van Eve bestuderen, om er zeker van te zijn dat het geen grap was. Daar leek het niet op. Ze had hem een week vrij weten te geven, waar hij heel dankbaar voor was. Zijn eerste ingeving was dat hij nu meer tijd had voor zijn eigen dingen, maar een paar dagen mee kamperen klonk ook niet verkeerd. Eve was… Cool. Tenminste, ze was niet iemand die veel van hem had geweten en ze leek hem te behandelen als een normaal persoon. Hij hoopte dat haar vrienden ook zo zouden zijn, want dat zou het wel een stuk gemakkelijker maken.
Eve leek niet helemaal zeker van haar zaak. Ze speelde met de touwtjes van haar trui en ze ontweek zijn blik. Hij begreep het wel. Hij wist niet veel meer van de vorige avond, maar hij had vast niet heel aardig gereageerd op haar oorspronkelijke idee. Daarnaast was ze immers wel iemand die voor hem werkte en dit was nou niet gebruikelijk. Het klonk echter heerlijk om ergens naar toe te verdwijnen, zonder camera’s en social media in de buurt.
‘Oké,’ stemde Clement in. Hij kon de verbazing op haar gezicht zien. Waarschijnlijk had ze niet verwacht dat hij er zo snel mee in zou stemmen, zeker niet na vannacht. Het idee begon echter steeds beter te klinken in zijn hoofd en eigenlijk had hij ook wel een vakantie nodig die echt als vakantie zou dienen. Niet eentje die enkel een excuus zijn om meer van de afgelopen avonden mee te maken. Dat was immers geen succes geweest.
‘Echt?’ vroeg Eve. ‘Want als je niet wil…’
Clement schudde zijn hoofd. ‘Ik heb toegezegd. Probeer me niet een ander antwoord aan te praten.’ Was dat zijn poging tot een grapje? Ja, dat was het inderdaad. OF het een goede grap was, moest nog blijken. Eve lachte niet meteen, wat misschien wel betekende dat ze het te serieus opvatte. Dat was niet haar schuld, maar de zijne.
‘Ik ga graag mee,’ benadrukte hij daarom maar nogmaals. ‘Als je me laat weten wanneer en waar, dan zorg ik dat ik alles op tijd bij elkaar heb geraapt.’ Hij wist eigenlijk niet of hij voldoende spullen had om te gaan kamperen. Hij had geen tent. Zou hij die nodig hebben? Waarschijnlijk wel. Die zou hij dan moeten bestellen, evenals een slaapzak en allerlei andere dingen die ieder ander misschien wel in huis had. Hij had ze niet.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Dat hij meteen instemde met Eve's idee, was verrassend, op zijn zachtst gezegd. Eve knipperde verward met haar ogen en haalde een hand door haar haren. Ze leunde wat naar achteren en bekeek hem. De man bleef haar verbluffen. Ze had niet verwacht dat hij zo makkelijk ja zou zeggen op haar voorstel. Des te beter. Ze was niet van plan geweest te blijven aandringen, maar zou er wel van hebben gebaald. Ze dronk de rest van haar thee rustig op en schonk hem een glimlach. "Dan ga je mee," antwoordde ze met een lachje. Het maakte haar best wel vrolijk, maar het was ook stresserend. Tuurlijk was het niet zo normaal om met je 'baas' te gaan kamperen, maar Clement was nu ook niet bepaald gewoontjes te noemen.
Eve gaapte kort en knikte terwijl ze wat opzocht op haar gsm. "Okay dus we spreken over zo'n twee weken af aan de noordingang van San Bernardino National Forest, om 9 uur 's ochtends, waar we onze hike starten," las ze van de planning af. Van daar zouden ze twee dagen onderweg zijn naar het grootste meer, waar ze enkele dagen zouden rondhangen en konden uitrusten. De groep vrienden was er er al enkele keren eerder geweest, en het meer bleef haar aangenaam verrassen. Het uitzicht was er absoluut adembenemend en zwemmen was er zalig. Daarna zouden ze hiken naar een kleiner meer, waar het vakantiehuis van Josh lag en ze de rest van de week konden spenderen. Eve vond het de perfecte mix tussen 'echt' kamperen en wat comfortabeler relaxeren. Elke jaar keek ze wel naar de trip uit en tot nu toe had ze nog geen enkele editie gemist. Ze stond op en zette haar lege kopje in de vaatwasser.
Ze trok een wenkbrauw op toen ze Clements ogen over haar outfit zag glijden. "Ben je nou mijn pyjamabroek aan het beoordelen?" waarschuwde ze hem met een lach. Hopelijk zou ze nooit meer iemand van op dat feestje tegenkomen. Ze wilde liever niet herkend worden als de vrouw die een pyjamabroek naar een huisfeest met belangrijke gasten droeg. "Wie gaat er zoal mee op die trip?" Eve leunde tegen het kookeiland met haar heup. "Vijf anderen, behalve jij en ik. Zoey, Quinn, Luca, Josh en Josh's nieuwe vriendin Bo." Ze knikte kort. "Bo gaat ook voor de eerste keer mee, dus je bent niet alleen," stelde ze hem gerust. Het was niet alsof het zo'n exclusief tripje was. Het gebeurde wel af en toe dat ze iemand uitnodigden. Niet dat het al eerder was gebeurd dat iemand een bekende zanger meenam... Misschien zou ze haar vrienden toch wat moeten voorbereiden daarop. "Maar iedereen is best wel chill, ik ben er zo'n 80% zeker van dat jullie elkaar mogen." Eve dacht wel dat hij het goed zou kunnen vinden met Josh. Josh en Clement leken wel wat op elkaar qua karakter. Dat en Josh was een freelance drummer voor een heleboel groepen, dus ze konden wel wat vinden om over te praten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een moment voor in de geschiedenis, vond Clement. Hij had nooit verwacht dat hij zou gaan kamperen. Al helemaal niet met zijn “assistent” en haar vrienden. Mensen die hij niet kende. Kamperen was het laatste waar hij voor had gekozen als hij zijn vrije week zelf had mogen indelen, maar wie weet was dit nog wel iets wat hem zou kunnen helpen. Frisse lucht, nieuwe inzichten. Andere mensen, met andere levens. Levens die waarschijnlijk in niks zouden lijken op dat van hem. Iets wat misschien wel verfrissend zou zijn.
Clement had besloten om met een Uber naar San Bernardino National Forest te rijden en onderweg Eve op te halen. Gelukkig had Eve hem voorbereid op het kamperen en hetgeen wat hij allemaal nodig zou hebben, wat er voor had gezorgd dat Clement nu uitgerust was met verschillende benodigdheden, waaronder een eigen tent die hij gemakkelijk op zou kunnen zetten en een zitzak die hij zou kunnen vullen met lucht. Hij had niet gedacht dat hij ooit een persoon zou zijn die dat soort dingen zou bezitten, maar dat was blijkbaar de invloed die zijn assistente op hem had.
‘He je er zin in?’ vroeg Eve aan hem. Zij zat voorin, terwijl Clement achterin zat en naar buiten keek. Ze waren al lang weg van de drukke stad die Los Angeles was. Het voelde alsof hij zich in een andere wereld bevond. Alsof hij door een portaal was gestapt zonder het door te hebben. De lucht was blauwer en hij rook de natuur al, zelfs met de ramen dicht. Als iemand hem zou vertellen dat Los Angeles slechts een uur rijden verderop lag, dan zou hij ze waarschijnlijk niet eens geloven. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij voor het laatste op deze manier door de natuur had gewandeld.
‘Ik ben… Nieuwsgierig.’ Clement kon er nog geen andere woorden aan geven. Hij had dit nooit gedaan. Zijn vader was niet bepaald het type geweest die hem mee had willen nemen kamperen. Totaal niet. En ook zijn moeder had liever een hotel willen bezoeken dan ergens in een tentje te slapen. Je was echter nooit te oud om iets nieuws te proberen. Om die reden had Clement ook ja gezegd. Misschien ook wel deels uit schuld, aangezien hij Eve midden in de nacht wakker had gebeld en ze hem op één van zijn meest slechte momenten mee had gemaakt.
‘We zijn er!’ gaf de chauffeur aan. Eve ging al enthousiast de auto uit en Clement volgde al snel. Hij liep naar de kofferbak en haalde daar de verschillende spullen uit. Beiden leken ze goed voorbereid te zijn. Clement tilde als laatste de koffer voor zijn ukelele uit de kofferbak. Een gitaar meeslepen was voor hem teveel gedoe geweest, maar een klein beetje muziek was vast welkom. Dat was immers wat mensen deden tijdens kamperen, toch? Rond het kampvuur zitten en muziek spelen.
Verderop stond een groepje mensen, wat vast de vrienden van Eve waren. Clement had zijn best gedaan om hun namen te onthouden, maar hij moest toegeven dat hij daar nooit echt goed in was geweest. Josh, die wist hij nog iets. En hij wist dat er iemand was die geen Luke heette, maar het leek er wel op.
‘Ga jij maar alvast naar je vrienden. Ik pak de rest wel,’ mompelde Clement. Zeer behulpzaam, al was het maar om haar vrienden nog voor even te ontwijken.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Eveline had de volledige week al uitgekeken naar de trip en het was vrij zeker dat Clement dat ook had opgemerkt. De laatste dagen voor hun vertrek had ze overduidelijk een stuk vrolijker door zijn huis gelopen en was ze moeilijk geïrriteerd te krijgen. Het kon aan haar liggen, maar het had ook geleken alsof Clement zelf wat beter gehumeurd was geweest. De frisse lucht zou hen deugd doen en de trip was een welverdiende rustperiode voor hen beiden.
Clement leek ook anders. Eve keek kort over haar schouder naar de man die op de achterbank zat en door het raam naar buiten keek. Ze vroeg zich af wat hij dacht. Hij had haar al duidelijk gemaakt dat ze voor de kampeerweek geen assistent moest spelen voor hem. Clement had zelfs de Uber geregeld, iets wat vrijwel altijd haar job was. Het was ergens ook best onwennig om eens niets te doen. Ze zou zichzelf moeten weerhouden om van haar gsm te blijven en naar zijn planning te kijken. Niet dat ze van plan was haar gsm vaak te gebruiken die week.
Eve sprong haast de auto uit toen de chauffeur aankondigde dat ze er waren en rekte zich uit. "Frisse lucht," grijnsde ze breed, waarna ze om haar heen keek. De geur en stilte dat het bos uitstraalde, was toch heel wat anders dan het drukke Los Angeles. "Ik wist niet dat je je ukulele ging meenemen, cool," merkte Eve op met een glimlachje toen ze het kleine koffertje zag. Ze had nooit echt de tijd gehad om te hem te horen spelen en zingen. Tijdens zijn concerten was ze steeds backstage bezig geweest met het één en ander, dus had ze nooit de kans gehad om aandachtig te kunnen luisteren.
"Eve!" Ze keek op en wuifde grinnikend naar het groepje dat op hen stond te wachten. Vreemd genoeg waren ze allemaal op tijd. Eveline wiebelde met haar wenkbrauwen toen ze Clement hoorde. "Why, are you scared?," plaagde ze hem, waarna ze hem kort met haar schouder aanstootte. "Just kidding, zeker dat ik niet moet helpen?" Clement schudde met een klein glimlachje zijn hoofd, waardoor ze haar schouders ophaalde en haar trekrugzak op haar rug trok. Veel hadden ze gelukkig niet nodig. "Ik ben zo terug!"
Bijna onmiddellijk werd Eve begroet door Quinns omhelzing, waardoor ze amper overeind bleef staan. "He jullie," grinnikte ze, waarna ze de rest ook begroette. "Hij ziet er beter uit dan in het echt," fluisterde de blondine in haar oor, waardoor Eve rolde met haar ogen. "Ha ha, hou je hormonen onder controle Quinn, ik hou je in de gaten." Ze wierp een snelle blik op Clement die hun spullen uit de kofferbak haalde. De groep had snel begrepen dat ze zich niet anders moesten gedragen in Clements aanwezigheid, maar konden het niet laten om haar af en toe te plagen met het feit dat ze haar werkgever had meegenomen op hun trip. Voornamelijk Quinn hield ervan om haar wat te pesten. Ze was steeds degene geweest die het meest geïnteresseerd was in haar job en continu vragen stelde. Eve had haar dan ook al eerder bekend dat Clement zeker niet onaantrekkelijk was. "Waarom, wil je hem zelf houden?" Eve gaf haar vriendin een mepje op haar arm en draaide zich speels om. "Ik vertrek weer naar huis hoor." Josh sloeg zijn arm om Bo heen, die nieuwsgierig Clement aan het bestuderen was. "Laten we ons voorstellen," knikte Josh terwijl hij gebaarde dat ze best naar daar zouden gaan.
Eve nam de zak met haar tent over van Clement en gebaarde naar het groepje. "Clement ontmoet mijn vrienden, vrienden ontmoet Clement." Ze schonk hem een brede glimlach. Bijna nieuwsgierig bestudeerde ze hoe de groep zich aan elkaar voorstelde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Wellicht was hij toch nerveuzer dan dat hij had gedacht. Eve haar vrienden ontmoeten voelde alsof het een soort ritueel was. Een moment wat hij moest doorstaan. Hij wist dat het niet zo was, maar het was een onbekende situatie voor hem. Wanneer ontmoette hij nou echt nieuwe mensen op deze manier? Als hij zijn fans ontmoette, dan was dat anders. Als hij werd voorgesteld aan vrienden van vrienden, dan was hij vaak al dronken of had hij gebruikt. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij voor de laatste keer nuchter was geweest en nieuwe mensen had ontmoet, waar hij vervolgens een paar dagen mee door zou brengen.
Clement was naar de vriendengroep gegaan, waar Eve haar eigen spullen van hem over had genomen en hem vervolgens voorstelde aan de groep. Nou ja, voorstellen was het niet echt te noemen. Het was aan hem en de vrienden om dat daadwerkelijk te doen. De eerste kwam al naar voren en stak zijn hand naar hem uit. ‘Hé, dude. Good to have you. Ik ben Josh,’ stelde hij zich voor. Daarna wees hij naar het meisje dat dicht bij hem had gestaan, voordat hij naar voren was gestapt. ‘En dat is Bo, mijn vriendin.’
‘Clement,’ antwoordde hij zelf, ook al wisten ze dat waarschijnlijk al. Eve had hen immers voorbereid op wie er met hen mee ging. Tenminste, daar ging hij toch vanuit.
Ook de anderen stelden zich aan hem voor, waaronder nog een meisje genaamd Quinn. Hij wist niet of hij het goed zag, maar aan de blik in haar ogen te zien, leek het erop dat ze hem kende. Niet alleen omdat Eve hem had geïntroduceerd, maar ook van zijn werk. Hij besloot er niet op te reageren. Wie weet viel het wel mee en zou ze hem behandelen zoals ze dat met haar andere vrienden ook deed.
‘Oké, aangezien we iedereen hebben, kunnen we vertrekken! Heeft iedereen de route ontvangen?’ vroeg Josh. Clement knikte. Eve had de route en de plannen allemaal naar hem doorgestuurd, al was hij niet het beste in kaart lezen. Hij hoopte dat hij de rest zou kunnen volgen en dat hij niet om de één of andere reden verdwaald zou raken. Voor nu leek het echter alsof alles nog redelijk stond aangegeven met bordjes.
‘Ja, laten we gaan!’ stemde iemand in waarvan Clement de naam al weer was vergeten, oeps. Hij knikte echter wel instemmend, wat betekende dat iedereen klaar was om te gaan. Langzaam maar zeker begon de groep het gebied te betreden.
‘Bedankt dat ik mee mocht, trouwens,’ zei Clement tegen de groep. Ze hadden hem ook best kunnen weigeren en ergens had hij dat ook wel kunnen snappen. Als ze alle negatieve verhalen over hem hadden gehoord, dan zou het niet meer dan logisch zijn dat ze hem hadden geweigerd op de trip. Ze hadden het idee echter geaccepteerd en nu liep hij hier toch met een aantal onbekenden. Al was hij natuurlijk de onbekende in de groep.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Clement stelde zich altijd voor, ook al moest hij wel weten dat iedereen hem al kende. Hij besefte vast ook wel dat ze haar vrienden reeds had verteld wie hij was en hen gezegd had dat ze best geen foto's online zouden plaatsen. Eve zag de pers er wel voor aan om naar Clement op zoek te gaan tijdens de trip. Het was misschien best dat ze zo'n voorval zouden vermijden. "Fijn van je om ons te joinen Clement!," merkte Zoey vrolijk op terwijl ze leunde tegen Eve's schouder. Eve glimlachte. Ze was blij dat haar vrienden zo gemakkelijk deden over het feit dat hij meeging. De groep had het niet moeilijk om nieuwe mensen te aanvaarden. Het stresseerde haar echter nog steeds dat Clement zich misschien wat ongemakkelijk zou voelen en het niet naar zijn zin zou hebben, maar Eve besefte ook dat ze niet over alles controle had.
Het duurde niet lang voor ze hun trip hadden ingezet. Het pad was niet al te moeilijk, al moesten ze af en toe wel wat klimmen of een steile helling overwinnen. Je zou het een stevige hike kunnen noemen, voor beginners. Een glimlach verscheen spontaan op haar gezicht toen ze Clement zag praten met Josh. Haar vermoeden was dus toch juist geweest, ze konden het wel met elkaar vinden.
Zoey voegde zich naast haar en schonk haar een brede grijns. "So, what's it like, working for mister Aroch?," vroeg ze haar, buiten gehoorsafstand van de rest. Eve trok een wenkbrauw op. "Goed, denk ik, ik voel me op mijn gemak." Ze kon niet veel zeggen over haar job, waarschijnlijk zou Clement of zijn management dat niet bepaald waarderen. Zoey kneep kort in haar schouder. "Beter dan die vorige kloothommel?" Eve knikte. Ze zou haar vorige job als assistente niet snel vergeten. Er was heel wat gebeurd wat ze niet snel zou vergeten. Bij Clement voelde ze zich gemakkelijker, veiliger. Alhoewel hij niet altijd even goedgezind was en ze op bepaalde uren bakken werk had, Eve wist dat hij zijn grenzen wel kende. Ze hoefde zich niet voor te doen als iemand die ze niet was en alles zomaar te pikken. "Ik denk niet dat er veel werkgevers erger zijn dan Shaw," mompelde ze terwijl ze haar trekrugzak even goed trok op haar rug. "Hoe is het bij jou op het werk? Nog steeds bezig met het interieur van die villa aan de kust?" Zoey klapte enthousiast in haar handen. "Oh god Eve, je wil niet weten wat voor eisen die klant allemaal stelt, hij ...," begon Zoey te vertellen.
Een tweetal uur later namen ze hun eerste pauze en Eve ging zitten op een steen naast Clement. "Heb je nog geen gloeiende hekel aan me omdat ik je heb meegesleurd?" grapte ze terwijl ze een slok water nam van haar drinkfles. Ze had ondertussen ook wel ontdekt dat hij dit soort uitstapjes niet vaak deed. Hij zag er echter niet vermoeid uit, wat haar niet verwonderde, om de zoveel dagen stond er wel een fitnessochtend gepland in zijn schema. Eve haalde een doos uit haar rugzak en schoot in de lach toen ze haast onmiddellijk Luca's blik opving. "Je vaders sushi?," grinnikte de man breed terwijl hij op haar af kwam gelopen. "Hangt ervan af. Als ik nee zeg, blijf je er dan van?" antwoordde Eveline lachend terwijl ze de hem de doos aanreikte. "Je bent een engel." Eve hield de doos met sushi vragend naar Clement uit. "Wanna try?" Luca plofte tussen hen in. "Ben je ooit bij Koba Sushi gaan eten? Ik zweer het, beste sushi van Los Angeles," wist Luca uit te brengen met zijn mond vol. Eve rolde met haar ogen en deelde de rest van de doos uit aan de anderen. "Dat zeg je enkel zodat ik je meer gratis samples geef."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Clement had de groep in de afgelopen twee uur vooral geobserveerd. Hij had gekeken naar Josh en Bo, die overduidelijk nog niet lang in een relatie zaten. Ze waren daar nog te verliefd voor. Dit tripje was vast voor haar om zichzelf te bewijzen aan Josh en zijn vrienden. Zoey was een hardwerkende dame, die vooral in gesprek was geweest met Eve i de twee uur die ze hadden gewandeld. Luca leek de grappenmaker van het stel te zijn, maar hij wist ook het één en ander van muziek. Zo hadden hij en Clement het kort gehad over verschillende instrumenten die ze bespeelden en welke ze dan hadden. Iedereen had hem wel geprobeerd te betrekken bij een gesprek, maar met Luca was het toch wel gemakkelijker en natuurlijker gegaan. Los van Eve dan, natuurlijk.
Het was tijd voor pauze en het gesprek was al snel gedraaid naar de suhsi die Eve mee had genomen. Gemaakt door haar vader, wist Luca al te raden. Dat was iets nieuws wat Clement nog niet over haar wist. Al moest hij toegeven dat hij niet echt zijn best had gedaan om zijn persoonlijke assistente te leren kennen. Als hij dat wel had gedaan, had hij waarschijnlijk wel geweten dat haar vader een sushi-restaurant had gehad waar Clement zelf ook wel eens was wezen eten.
‘Damn right,’ lachte Luca. ‘Ik zeg nooit nee tegen sushi.’
‘Jouw vader werkt bij Koba Sushi? That’s amazing.’ Natuurlijk kende Clement de goede restaurants in de stad. Hij had vaak genoeg zogenoemde vergaderingen of afspraken die plaatsvonden in een restaurant. Het liefst nog eentje die redelijk duur was en waar je voor moest reserveren, zodat niemand zomaar naar binnen kon komen.
Dankbaar nam Clement een sushirol uit het bakje, waarna hij hem in zijn mond stopte. Hij wist dat sushi vrijwel in één hap in je mond moest passen en dat het een hele kunst was om het te leren. ‘Heeft je vader het hier leren maken?’ vroeg hij uit interesse aan Eve.
‘In Japan, zoals het hoort. Hij heeft er jaren over gedaan.’ Clement knikte. Uiteraard was hij ook wel eens in Japan geweest en daar had hij niet kunnen zijn zonder ook daar de sushi te proberen. Die sushi verschilde nog wel eens van de Westerse sushi en zeker ook de bereiding ervan. Daarom ging Clement ook graag naar Koba. Hij had al wel geweten dat de manier waarop het daar werd gemaakt, in ieder geval in de buurt kwam van de authentieke manier die ze in Japan toepasten.
‘The best,’ complimenteerde Clement de sushi, terwijl hij met zijn handen een gebaar maakte dat kon worden opgevat als “geweldig”. Gelukkig ging de bak nog een keer rond en kon Clement een tweede stukje sushi pakken, waar hij nogmaals van zou genieten.
‘Dus, Clement,’ begon Zoey. ‘Waarom kies je ervoor om met ons een tijdje hier door te brengen, terwijl je vast ook gemakkelijk naar een luxe resort op Bali kan? Dat lijkt me ook wel heerlijk en ik weet zeker dat ik daar voor een week zou kunnen ontspannen.’
‘Bali is overrated,’ antwoorde Clement, waarna het stil bleef. Iedereen keek hem met een vragende, of niet-begrijpende, blik aan. ‘Het is een grapje,’ vertelde hij daarna.
‘Eve heeft me uitgenodigd. Dit leek haar een goed idee. En ik heb dit eigenlijk nog nooit gedaan.’ Clement haalde zijn schouders op. ‘Ik ben ban mening dat ik het in ieder geval moet proberen.’

Other
Internationale ster

Other schreef:
Ze was het niet gewoon om deze andere kant van Clement te zien. Het was alsof hij alle stress van zijn leven achter zich kon laten voor een tijdje. Hij kon zich even bevrijden van de druk van zijn manager, pers en planning. Ze had misschien wel al een tijd gespendeerd met Clement, maar ze merkte nu pas op hoe weinig ze van elkaar wisten. Meestal hadden ze de tijd er niet voor. Als ze dat wel hadden, spendeerde Clement meestal zijn tijd in de studio in zijn huis en zat Eve wat te tekenen in de woonkamer. Ze behielden wel wat afstand, elk met hun redenen waarschijnlijk
'Je kent Koba Sushi?' vroeg ze verbaasd. Ze glimlachte toen Clement knikte. 'Wie weet hebben we elkaar ooit eerder ontmoet.' Ze had nog vaak in het restaurant gewerkt, dus het zou niet vreemd zijn mochten ze elkaar vroeger nog zijn tegengekomen. Eve glimlachte breed terwijl ze over haar vader vertelde. 'Mijn vader komt oorspronkelijk uit Japan, maar is naar Los Angeles verhuisd toen hij met mijn moeder trouwde,' knikte ze. Na het overlijden van haar moeder, had hij even getwijfeld om terug te verhuizen naar Japan. Eve en June waren echter opgegroeid in Amerika. Haar vader was bang geweest dat het een te grote aanpassing en culture shock voor hen zou zijn om hun onderwijs verder te zetten in Japan. Ze bewonderde haar vader erg. Het moest niet gemakkelijk zijn geweest om zijn familie achter te laten in Japan.
Eve schoot in de lach toen Clement enthousiast een gebaar met zijn handen maakte dat hij het lekker vond. 'I'll let my father know,' gniffelde ze. De man kon zijn waardering voor eten niet verbergen en het was leuk om te zien. Ze nam zelf ook nog een stukje sushi en luisterde terwijl naar de rest. Ze grinnikte kort om Clements woorden. Hij was misschien niet altijd de vlotste wat betreffende sociaal contact, maar ze wist dat iedereen zijn moeite wel apprecieerde. Ze waren vast heel wat anders dan zijn gewoonlijke groep mensen waarmee hij optrok. Hij behandelde hen echter niet alsof ze minder waard waren. 'En hoe bevalt het je tot nu toe?' vroeg Quinn hem nieuwsgierig. 'Het is...rustgevend.' antwoordde hij. 'Het is helemaal anders dan de stad he?' Quinn stak haar lange haren in een staart. 'Perfect om even te ontsnappen van alle drukte daar.' voegde de vrouw eraan toe.
'Wandelen we nog een stukje verder?' Eve stond op bij Josh's woorden en trok haar rugzak weer op haar rug. Ze keek op toen Clement wat vertraagde om bij haar te lopen en trok een wenkbrauw op toen hij vroeg of ze veel familie had in Los Angeles. Hij was wel heel spraakzaam vandaag. Niet dat ze dat erg vond, helemaal niet. Eve vond het fijn dat ze makkelijk met hem kon praten. 'Mijn vader, mijn zus June, haar man en hun twee zoontjes. That's about it. Nadat mijn moeder stierf, zijn we het contact met dat deel van de familie wat kwijtgeraakt.' Ze voelde Clements ogen haar onderzoeken en schonk hem een glimlach. 'Het is okay hoor, ik vind het niet erg om te praten over haar overlijden.' Veel mensen vonden het nogal ongemakkelijk om erover te praten, maar Eve vond het niet erg. Het was al lang geleden. Hun volledige gezin had er mee leren leven. 'Een auto-ongeluk.' vertelde ze verder. Clement schraapte keel. 'Het spijt me voor je.' Eveline keek hem aan en trok lichtjes een mondhoek op. 'What about you mister Aroch? Ben je opgegroeid in Los Angeles?' Hij kwam wel op haar over als een echte stadsjongen. Het feit dat hij nooit eerder had gekampeerd, wekte die indruk ook wel op.
Eve stopte verward toen het pad dat ze volgenden opeens ophield. 'Wacht, waar is de rest?' Hun groep was in de verste verte niet te bekennen. Ze moesten afgedwaald zijn terwijl ze aan het praten waren en niet gemerkt hebben dat haar vrienden ergens waren afgeslagen. Eve haalde haar hand door haar haren en vloekte zacht onder haar adem door. Waarom moest dit nou net nu gebeuren? Good job Eve, way to make a good impression. 'Oh god, dit is mijn schuld, sorry.' Eve haalde haar telefoon uit. 'Als ik nu gewoon wat beter had opgelet, was dit niet gebeurd en...' Clement onderbrak haar. 'Eve.' Het kalmeerde haar hoe hij rustig haar naam zei en naast haar ging staan om te kijken naar de kaart op haar scherm.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Nee, ik ben opgegroeid in New York. Je weet wel, die andere, veel te grote stad.’ New York was niet de plek geweest waar hij aan zijn muziek had kunnen werken. Tenminste, als hij zijn label en zijn management had moeten geloven. Los Angeles was de plek waar hij had moeten zijn. Dat was waar iedere andere artiest zich nu bevond, waar de juiste producers waren. Clement moest toegeven dat hij de mentaliteit van New York nog altijd prefereerde boven die van Los Angeles, maar het was niet alsof hij daar veel voorkeur in had.
‘Het was niet heel speciaal. Ik ging naar een school die alleen maar voor jongens was, speelde daar veel muziek en ging door naar het conservatorium. Al heb ik dat nooit af gemaakt.’ In die tijd was hij ontdekt, door de covers die hij op internet had geplaatst en ook de contacten die hij in New York op had gedaan. Hij had iedere kans om op te treden aangegrepen.
Tijdens hun gesprek waren ze de groep kwijt geraakt, wat alles behalve goed was. Eve trok de schuld meteen naar zichzelf toe, wat Clement niet eerlijk van haar vond. Ze hadden samen een gesprek gehad, dus het was ook een gedeelde schuld. Tenminste, zo dacht hij er over. Gelukkig leek ze wat te kalmeren toen hij haar naam noemde.
Ook al was het niet de meest handige situatie, het was niet Eve haar schuld dat ze de groep kwijt waren geraakt. Ook Clement had beter kunnen opletten, terwijl hij had verteld over zijn jeugd. Hij had niet eens door gehad dat de groep voor hen een stuk sneller had gewandeld en wellicht al ergens anders af waren geslagen.
‘Sorry,’ murmelde Eve nogmaals, waar Clement zijn hoofd op schudde. Hij was dan niet goed in kaartlezen, maar hij wist zeker dat ze hier wel uit zouden komen. Ze waren nog niet ontzettend ver de natuur in gelopen en ze leken hun positie op de kaart nog te kunnen zien, dus wie weet was het ook mogelijk om de vrienden van Eve te bereiken. Als dat het geval zou zijn, dan zouden ze elkaars locatie kunnen delen en dan zouden ze elkaar vast weer binnen een uur gevonden hebben.
‘Kunnen we ze proberen te bellen?’ stelde Clement aan haar voor, terwijl hij zelf rustig bleef. In dit soort situaties was het alleen maar belemmerend als hij ook de paniek in zou schieten. Daarnaast was hij er van overtuigd dat er niks ergs zou kunnen gebeuren. Ze waren nog altijd samen. Dat betekende dat ze elkaar hadden om mee te brainstormen en oplossingen mee te bedenken.
‘Geen bereik,’ verzuchtte Eve, terwijl ze haar telefoon bijdraaide. ‘Maar ik kan ze een appje proberen te sturen. Misschien komen die wel aan.’
Clement knikte. Hij keek om zich heen, alsof de vrienden van Eve opeens magisch waren verschenen. Dat was natuurlijk niet het geval. Wel zag hij een paar keien, waar hij naar toe liep. Zonder moeite klom hij er op. Hij hield zich staande aan de boom naast hem. Jammer genoeg leek de kleine hoogte geen verschil te maken. Hij zag de vrienden van Eve nog steeds niet.
‘Al iets geluk met het appen van je vrienden?’ vroeg hij aan haar, hopend dat ze in ieder geval in staat waren om elkaar te bereiken.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Ze was blij dat Clement toch kalm bleef onder de situatie. Eve besefte zelf maar al te goed dat ze nu niet bepaald in het beste scenario zaten. Het was niet alsof ze nooit eerder verdwaald was geraakt, maar het stresseerde haar toch. Het was het feit dat ze wilde dat Clement het fijn had, dat haar wat nerveus maakte. Clement kreeg niet veel vrije dagen. Hij had vast verwacht dat alles vlot zou verlopen en had ondertussen waarschijnlijk wel spijt van de trip. Eve schudde haar hoofd lichtjes. Ze mocht niet zo denken. Het was niet alsof haar pessimistische gedachten iets konden oplossen op het moment.
Eve's ogen volgden Clement die op een bergje keien klom waar hij om zich heen tuurde. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en hield een hand boven zijn hoofd tegen de zon. Een klein glimlachje vormde zich op haar gezicht voordat ze snel weer naar haar telefoon keek. Hij zag er bijna uit als een rasechte kampeerder. Je zou haast niet geloven dat hij nooit eerder had gekampeerd als je hem zo zag. Eve schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze al iets had kunnen appen. Eveline strekte haar arm uit in de lucht en keek hoe het streepje bereik flikkerde. 'Het signaal verdwijnt voortdurend.' Van zodra ze iets probeerde te sturen, meldde haar telefoon dat haar verbinding niet sterk genoeg was.
Misschien dat het wat beter zou lukken als ze zich wat hoger bevond. Clement stak zijn hand naar haar uit voor wat steun toen ze op de keien klom. 'Yes, één streepje!' Ze moest echter nog steeds haar arm gestrekt houden om het signaal te behouden. Ze verzond haar locatie maar kreunde toen haar bericht maar bleef laden. Eve grinnikte toen Clement haar telefoon van haar overnam en zelf de lucht inhield. 'Je hebt me net onbewust klein genoemd, weet je dat?' Ze trok lachend een wenkbrauw op. Haar lengte was normaal, maar Clement was gewoon best lang. Hun lengteverschil viel wel mee als ze naast elkaar stonden. Eve haalde een hand door haar haren toen hij met zijn hoofd schudde als teken dat het bericht maar niet wilde verzenden. Ze wist vrijwel zeker dat als ze één streepje behielden voor langer dan een minuut, ze erin zouden slagen het bericht te versturen. 'We moeten enkel wat hoger zitten,' mompelde ze gefrustreerd.
'Je kunt even op mijn schouders zitten?' Verbaasd keek Eve op bij zijn voorstel en trok haar wenkbrauw op. 'Can I?' Het was het proberen waard. Clement knikte en knielde wat zodat ze op zijn schouders kon zitten. Eve aarzelde kort. God, ze kon niet geloven dat ze dit zou doen. 'Zeg het me als ik te zwaar weeg,' lachte ze. Dit was absurd.
Voorzichtig ging ze op zijn schouders zitten. 'Ik weet niet of ik recht kan staan,' hoorde ze Clement zeggen. Eve begon zichzelf al te excuseren voordat Clement haar onderbrak. 'Eve, ik maakte maar een grapje, je weegt niet veel.' Ze voelde haar wangen rood kleuren en gaf hem een zachte tik tegen zijn hoofd terwijl hij opstond. Eve schoot in de lach terwijl ze probeerde niet achterover te vallen. 'Wil je dat ik me dood schaam?' Clement vouwde zijn armen om haar benen zodat ze wat stabieler zat. Ergens was ze nooit eerder zo blij geweest dat ze haar benen die ochtend nog had geschoren. Eve keek naar haar telefoon en glimlachte breed toen ze zag dat haar vrienden al wat hadden gestuurd. 'Als we terugkeren, de afslag links nemen en daarna het pad blijven volgen, zouden we ze al snel moeten tegenkomen.' Haar vrienden hadden hun locatie gegeven en gestuurd dat ze zouden wachten tot ze bij hen waren, voordat ze hun weg zouden vervolgen. 'Hoe raak ik van je schouders? Ik begin bang te worden hierboven.' Ook al was ze zo'n 90% zeker dat Clement haar niet zomaar zou laten vallen, ze zat toch niet bepaald comfortabel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Gelukkig bleek het probleem niet zo ernstig te zijn als dat het had geleken. Doordat Eve op zijn schouders was geklommen, hadden ze een beter bereik kunnen ontvangen op haar telefoon en was het niet alleen gelukt om haar locatie te versturen, maar tevens ook te vontvangen hoe ze zouden moeten lopen. Clement was opgelucht. Blij dat hij niet zou hoeven overnachten op een plek die hij helemaal niet kende en waarvan hij ook niet precies had geweten hoe hij daar was geraakt. Hij was dan wel kalm gebleven, maar als ze echt geen oplossing hadden kunnen vinden, dan was zijn humeur snel omgeslagen.
‘Misschien laat ik je wel daar boven,’ grapte Clement. Hij zou fysiek niet in staat zijn om haar voor een langere tijd op zijn schouders te houden en hij snapte maar al te goed dat nu Eve zo goed als drie meter in de lucht zat, ze snel naar beneden wilde. Wat daarvoor de beste manier was, wist hij ook niet precies. Hij zou haar langzaam kunnen laten zakken.
‘Wat? Nee!’ Lachte Eve. Haar lach zorgde er voor dat haar lichaam wat heen en weer schudde en automatisch nam Clement haar benen wat beter vast. Het laatste wat hij wilde, was dat ze nu zou vallen. Hij zou niet eens weten wat hij dan zou moeten doen, aangezien hij in zijn eentje geen bereik zou krijgen op de telefoon en wie weet zou zelfs 911 niet bereikbaar zijn vanuit de plek waar ze waren.
‘Ik heb een idee,’ zei Clement, ‘maar je moet me daarvoor wel vertrouwen en niet bang zijn dat ik je laat vallen, oké?’
‘Wat ga je doen?’ vroeg Eve, misschien wel iets te gealarmeerd. Clement wist zelf ook niet wat de beste manier was om haar van zijn schouders af te krijgen, maar het leek hem het beste om niet al te lang meer te wachten en te proberen wat hij in zijn hoofd had.
‘Zorg dat je je benen goed om me klemt, oké? En laat je handen op mijn schouders.’ Dat laatste had Eve al, maar hij voelde hoe ze haar grip rond zijn lichaam verstevigde. Voorzichtig liet hij haar benen los, zodat hij ze vrij had.
‘Wat doe je?!’ vroeg ze geschrokken.
‘Sssh, het komt goed.’ Hetgeen wat Eve nu juist niet moest doen, was haar kalmte verliezen of zichzelf uit balans brengen. Als dat zou gebeuren, dan zou ze geheid vallen en dat was iets wat ze allebei wilden voorkomen.
‘Ik ga je handen vastpakken, oké? En iets door mijn knieën, dan kan je daarna van me af glijden. Maar je moet rustig blijven.’ Zijn laatste woorden waren niet alleen en herinnering voor haar, maar ook voor zichzelf. Als hij iets onverwachts zou doen en Eve daardoor zou vallen, zou het zijn schuld zijn en dat wilde hij niet op zijn geweten hebben.
Zo voorzichtig mogelijk bracht hij zijn handen omhoog naar Eve. Hij merkte dat één hand nog altijd stevig op zijn schouder lag en dat de andere hand voorzichtig zijn rechterhand vastpakte.
‘Oké, nu de ander,’ zij hei zacht, waarna hij iets met zijn vingers bewoog. Hij merkte de twijfel in haar bewegingen, maar ze liet zijn schouder los en ook hun linkerhanden belandden in elkaar. Clement zakte iets door zijn knieën. Het gewicht van Eve werd de minuut moeilijker om te dragen. Hij hoopte dat dit zou werken.
Langzaam maar zeker gleed Eve van zijn rug af. Zodra het gelukt was, liet Clement zich vallen op de grond en ging hij op zijn rug liggen. ‘Jeez, that was some work-out,’ mompelde hij.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Uiteindelijk slaagde ze erin, met wat hulp van Clement, om langzaam van zijn rug te glijden. Met een plofje raakten haar voeten de grond en Eve strekte haar armen kort uit om haar evenwicht te bewaren. Haar benen trilden nog wat na. Een opgeluchte zucht ontsnapte van tussen haar lippen. Op een gegeven moment had ze echt gedacht dat ze van zijn schouders af zou vallen. Eve lachte toen Clement zich liet vallen op de grond en op zijn rug ging liggen. Ze trok een wenkbrauw op bij zijn woorden en stompte hem licht tegen zijn schouder. 'Are you calling me heavy?' vroeg ze met een grinnik. Natuurlijk wist ze dat hij daar niet op doelde. Het was nu ook niet comfortabel om een lange periode recht te staan met iemand op je schouders. Clement lachte kort, waarschijnlijk even opgelucht als haar dat ze de grond veilig had bereikt.
Ze ritste haar rugzak open en haalde haar waterfles uit één van de voorste zakken, waarna ze die aanbood aan Clement. 'Hier, drink wat water.' Ze glimlachte toen hij enkele slokken dronk en de fles teruggaf. Ze wisten nu tenminste waar haar vrienden zaten en hoe ze hen zouden kunnen bereiken. Ze vroeg zich af wat ze zou hebben gedaan als ze niet met hun tweeën waren geweest. Waarschijnlijk was ze gewoon blijven ronddolen tot ze wel bereik zou hebben. Uiteindelijk was het gelukkig niet op een drama afgelopen. 'Dus, klaar om me de rest van de trip te dragen?' grapte ze. Clement keek haar doodserieus aan. 'Nee.' Eveline schudde haar hoofd lachend door zijn ernstige blik.
Ze stond op en sloeg wat aarde van haar jeansshorts, waarna ze haar hand uitstak om hem op te helpen. 'Het is maar even wandelen,' kondigde ze aan. Gelukkig waren ze niet te ver afgedwaald en konden ze hen nog prima bereiken. Maar eerlijk, ze was blij dat ze met Clement had kunnen praten, ondanks het feit dat ze soort van verdwaald waren geraakt. Alhoewel hij altijd beleefd was tegen haar als ze in zijn huis rondliep, had ze nooit echt het gevoel gehad dat hij haar echt mocht. Eve voelde zich het meeste van de tijd wel wat als een ongewenste indringer. Het was niet alsof hij er zelf voor had gekozen dat ze voortdurend om hem heen hing. Ergens was ze bang dat hij haar meer als een last zag dan iemand die hem kon helpen. Deze trip zorgde er wel wat voor dat ze zich meer kon ontspannen. Als hij zich echt ergerde aan haar, zou hij niet meegaan toch?
Even later hadden ze het juiste pad terug gevonden. De sfeer was een stuk luchtiger dan in het begin van de trip. 'Het is mooi hier.' Eveline knikte bij zijn woorden en keek om haar heen. Alle bloemen stonden in bloei, wat een heel vrolijk uitzicht bezorgde. Het was inderdaad heel mooi. 'Rustgevend,' zei ze zachtjes, waarna ze glimlachte. Ze hield er wel van.
'Want me to take a picture of you?' Eveline keek verward op bij zijn vraag en lachte opgelaten. Dat was een plots voorstel. Ze deed haar rugzak even van haar schouders en knikte. 'Yeah, sure,' antwoordde ze terwijl ze haar telefoon aan hem gaf. Het open veld was inderdaad wel een locatie om goede foto's te trekken en ze had haar familie beloofd nog wat te sturen als ze onderweg was. 'Jij bent hier de beroemdheid, wat is een goede pose?' grapte ze terwijl ze haar duim en wijsvinger onder haar kin hield en hem haar meest cheesy glimlach schonk. Ze liet mensen niet vaak foto's van haar nemen, daar was ze te awkward voor. Elke foto waar ze op stond, draaide meestal op een ramp uit. Oeps. Het plekje achter de lens, was misschien net wat geschikter voor haar.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld