Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Tales of the dark

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Vaak vergat Maeyra hoe gemakkelijk en luxe haar leven eigenlijk was. In haar ogen waren jagen en sporen zoeken een leuke hobby, een interessante activiteit om de dagen mee te vullen, maar voor veruit de meeste gezinnen in Elesiya was jagen een noodzaak. Zonder jacht zou er geen eten op tafel komen, of in ieder geval niet genoeg. Vooral in de armere streken in het zuiden, waar de oogst vaak verloren ging door droogte en ongunstige bodemomstandigheden, waren veel mensen afhankelijk van de jacht. Het was eenvoudig om dat te vergeten als ze zich te midden van de luxe in het kasteel bevond.
‘Dat is waar,’ beaamde ze. Zorgen dat de bedienden het huishouden op orde hadden, sociale evenementen organiseren en de juiste etiquette volgen waren belangrijke vaardigheden voor een prinses. ‘Alleen soms zou ik ook wel eens meer willen dan alleen die lessen. Meer zien van wat er buiten het kasteel en de buitenverblijven van mijn familie is.’ Het was een onmogelijke droom, voorlopig nog wel althans. Heel misschien dat ze later, als ze niet meer onder de hoede van haar ouders viel, ze meer vrijheid kon hebben. Alleen dan hing het volledig af van hoeveel haar man haar zou toestaan om te doen.
‘Ah, maar dansen is toch haast een beetje als vechten?’ Ze geloofde niet dat Arwins dansvaardigheden zo bagger waren. Hij had de adel het ongetwijfeld vaak genoeg zien doen op feesten en Maeyra had wel eens met jongens gedanst die er helemaal niets van konden.
Een fonkeling verscheen in haar ogen bij het horen van zijn woorden. ‘Is het dansen op het platteland zo anders dan?’ vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze gretig zijn hand aannam. Zijn uitdagende glimlach en opmerking maakten dat zij haar kin iets hief, eenzelfde uitdagende blik in haar ogen. Heel haar leven was ze al doodgegooid met danslessen, dus ze durfde wel met enige zekerheid te zeggen dat ze het best goed kon. Toch was deze manier van dansen wel iets anders dan ze gewend was. Het was net iets uitbundiger, iets minder strak en formeel. Het ging meer om het bewegen en het samenzijn zelf dan om een heel gedoe eromheen, zoals altijd het geval was bij de feesten op het kasteel.
‘Dit is wel een stuk intensiever,’ gaf Maeyra toe. Haar ademhaling was wat gejaagd, maar haar ogen glinsterden van enthousiasme. Deze dans was nog veel beter dan die met Dayan. Misschien kwam dat door de dans zelf, maar Maeyra zou zichzelf voorliegen als ze zou beweren dat het niet ook te maken had met de plek waar ze dansten en met Arwin. Ondanks dat sommige pasjes onbekend waren voor haar of net iets anders uit werden gevoerd dan zij gewend was, begeleidde hij haar moeiteloos door de dans heen. En hij had gedacht dat hij niet waardig genoeg kon dansen voor een prinses? Leugenaar. Als ze er niet zelf bij was geweest, zou ze haast niet geloofd hebben dat hij nog geen week geleden op het randje van de dood had gebalanceerd.
‘Dit is alleen niet bepaald rustig aan doen met je lichaam,’ mompelde ze, doelend op zijn verwonding, maar tegelijkertijd maakte ze geen aanstalten om de dans af te breken. Daar was het te fijn voor.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Arwin had zachtjes gelachen om haar vraag of het dansen zo anders was. ‘De dans niet, de mensen wel,’ had hij gezegd, met een glimlach. Al hoewel, hij wilde graag geloven dat alle mensen gelijk waren. Maar wanneer het verschil tussen arm en rijk zo groot was en hij beide werelden met eigen ogen had gezien, was dat moeilijk. Vooral omdat de twee soorten elkaar leken te verafschuwen. De meesten dan.
Maeyra danste alsof ze nooit anders had gedaan, iedere stap perfect volgend op de vorige, met een zelfverzekerde uitdrukking op haar gezicht. Arwin vond het fijn om haar zo te zien, nu ze haar zorgen even leek te vergeten en straalde van plezier. Of misschien was hij het zelf die te veel van dit moment genoot. Hoewel ze van twee werelden kwamen en op compleet verschillende manieren hadden leren te dansen, sloten ze perfect op elkaar aan en zweefden ze over de stenen alsof ze nooit anders hadden gedaan. Een week geleden had hij echt niet kunnen denken dat hij hier in de stilte van de nacht had kunnen dansen met de prinses nota bene. Nu voelde het juist vertrouwd aan, alsof ze dit vaker deden, alsof ze al jaren bevriend waren, alsof dit totaal niet vreemd leek voor andermans ogen.
Zijn ogen schoten even naar Maeyra toen ze over zijn verwonding van een week geleden begon, terwijl hij het zachtjes weglachte. Het verbaasde hem zelfs nog dat ze daardoor hem niet probeerde te stoppen, terwijl ze een week geleden nadrukkelijk had gezegd niet te veel van zijn lichaam te eisen. Hij zou niet kunnen zeggen dat hij er geen last meer van had zonder te liegen, maar hij was het gewend om de pijn te verbijten en groot te blijven. Bovendien had hij veel erger meegemaakt, dus zijn pijngrens lag hoog. ‘Voor mijn doen is dit nog steeds rustig,’ beet hij toe.
‘Of raak je al verveeld?’ Hij gaf haar een brede grijns voordat hij haar lichaam losliet en haar nog met één hand vasthield zodat ze een rondje om haar as draaide voor ze weer in zijn armen terecht kwam. Echter was daarbij de houding nu wel iets intiemer en had hij pas door hoe dicht ze bij elkaar waren zodra ze langzaam tot stilstand kwam en hij haar gejaagde ademhaling op zijn wangen voelde. Dat nam hij haar niet kwalijk, hij had nu ook door hoe hevig zijn hart te keer ging. ‘Oh, sorry…’ Zei hij zachtjes, terwijl hij zich erop betrapte dat hij zichzelf iets te ver had laten gaan. Hij kwam weer overeind, maar op de een of andere manier bleven zijn armen nog wel op dezelfde plek liggen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Hij was zo dichtbij. Zijn adem streek zachtjes langs haar gezicht, kriebelde over haar huid en trok haar ogen weg bij de zijne, richting zijn lippen. Maeyra voelde zijn handen door de stof van haar jurk heen branden en ondanks de koude avondlucht had ze het plots warm. Het was zo verleidelijk, zo aanlokkelijk om de paar centimeters die zich tussen hun gezichten in bevonden te overbruggen. Hoe zouden zijn lippen voelen op de hare? Hoe zou het voelen als hij zijn armen steviger om haar heen legde en haar dichter tegen zich aan zou drukken? Niemand hoefde erachter te komen…
Het geluid van de klokkentoren die twaalf uur sloeg, sneed als een bliksemschicht door de stilte. Maeyra realiseerde zich in één klap hoe ongelooflijk dom en onmogelijk ze bezig was en bijna geschrokken vergrootte ze de afstand tussen hen in, terwijl ze het bloed naar haar wangen voelde kruipen. Ze dankte de goden voor de duisternis van de nacht, die hopelijk verhulde dat ze bloosde.
‘W-we, eh, misschien moeten we teruggaan?’ Maeyra zoog de frisse lucht scherp naar binnen en maande zichzelf tot kalmte. Hopelijk kon Arwin niet horen hoe haar hart tekeer ging in haar borstkas, nog na brandend van een onbekend verlangen om hem te kussen. Wat bezielde haar toch?
‘Voor mijn vader opmerkt dat ik zolang weg ben.’ Ze ging met haar klamme handen langs de stof van haar jurk en wierp een schichtige blik op Arwin. Zou hij de zinderende spanning die tussen hen in had gehangen ook gevoeld hebben? Was dat waarom hij haar niet meteen had losgelaten na de dans? Het liefst zou ze nu een kijkje in zijn gedachten willen nemen, maar eigenlijk wilde ze dat niet eens weten. De mogelijkheid dat hij wellicht hetzelfde had gevoeld als zij kwelde haar nu al. Zij was een prinses, Arwin een soldaat. Het was onmogelijk.
Maeyra wierp een laatste blik op de grashelling met daarachter de bosrand die zich vanaf het prieel uitstrekten, waarna ze zich omdraaide en Arwin voorging het tuinpaadje op. Ze had hier zo vaak rondgedwaald dat ze de paadjes feilloos kende, zelfs in het donker. Toch moest ze toegeven dat de duisternis nu anders aanvoelde dan een week geleden, voor alles was gebeurd. Onbewust streek ze met haar vingers over de edelsteentjes van haar armband. Zou dat rusteloze gevoel ooit weggaan?
Een tijdje liepen ze in stilte over de kronkelpaadjes. Zij voorop en Arwin als een stilzwijgende, maar geruststellende gestalte achter haar. De stilte was niet zozeer ongemakkelijk, maar Maeyra vond dat ze iets moest zeggen over wat er gebeurd was. Over wat ze gedaan hadden. Ze wilde hem laten weten dat ze het dansen met hem ongelooflijk fijn had gevonden, fijner dan ze ooit had kunnen denken.
Maeyra hield haar pas iets in zodat ze naast hem kon lopen, voor zover het smalle paadje dat toeliet. ‘Dankjewel,’ zei ze met een zwakke glimlach. Ze keek even opzij naar Arwin. ‘Voor deze avond. Voor het dansen. Dit was denk ik voor het eerst in vijf dagen dat ik me weer heb kunnen ontspannen, zonder dat de angst de hele tijd op de achtergrond aanwezig is.’

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Het was maar goed dat de klokken luid en hard twaalf uur sloegen. In minder dan een seconde schudde dat Arwin wakker en verloste het hem van de gedachtes die door zijn hoofd hadden gespeeld. Hoelang hadden ze daar gestaan? Had Maeyra hetzelfde gevoeld en had haar hart al even hard gebonsd onder haar borstkas? Daar in dat moment was het verleidelijk geweest om haar lippen te verkennen, nu schaamde hij zich dat het überhaupt zo ver gekomen was.
Hij schraapte zijn keel en durfde Maeyra niet aan te kijken. ‘Ja, laten we gaan,’ zei hij enkel, niet-wetend wat nog meer gezegd te hebben. In feite waren er zoveel dingen die hij op dit moment aan Maeyra wou zeggen, maar hij was wijs genoeg om op dit moment zijn mond te houden. Hij zou de situatie alleen maar erger maken. Ze was een prinses notabene, hij kon niet vergeten dat zijn plek ver onderaan die ladder was.
Daarom volgde hij Maeyra in stilte, zijn ogen vooral op de donkere omgeving om hen heen gericht. De stilte, de rust om hen heen, met enkel de muziek van het feest ver op de achtergrond, hij vertrouwde het niet. Hij wist ook dat de extra maatregelen niet genoeg zouden zijn om zwarte magie tegen te houden, waardoor hij zelf extra oplettend moest blijven. Hij kon zichzelf niet laten afleiden door bepaalde gedachtes die zijn hoofd bezighielden, zoals hij daarnet had gedaan bij Maeyra…
Nu hij zichzelf op zijn plek had gezet, was het lastiger om Maeyra onder ogen te komen. Dat, ondanks dat ze beide vanaf het begin hadden geweten dat hun relatie al meer was dan wat het zou moeten zijn tussen een prinses en een soldaat.
‘Geen dank,’ glimlachte hij naar Maeyra. Hij meende het, maar zijn gedachten waren er niet helemaal bij. Nu ze het kasteel naderden gaf hem dat gemengde gevoelens. Hij wilde graag zeggen dat hij het ook fijn had gevonden, dat in werkelijkheid het voor hem veel langer geleden was dat hij zich écht even gelukkig had gevoeld, levendig. Dat gevoel had met Maeyra te maken, maar zijn intuïtie zei hem daarover te zwijgen. Zijn hele leven had hij geleerd dat oppervlakkig blijven veiliger was. Zeker in zulke situaties. ‘Ik hoop dat je je vanaf nu minder angstig zult voelen,’ zei hij daarom, welgemeend. Voor ze de deuren van het kasteel weer doorliepen en zich onder de mensen begaven, wierp hij Maeyra nog een veelzeggende blik toe. ‘Ik vond het ook fijn,’ zei hij zachtjes, voor hij zich kon bedenken. Hij glimlachte zwakjes, maar omdat hij zich daarna geen houding wist te geven keek hij vlug de andere kant op. ‘Laten we maar naar binnen gaan,’ zei hij, terwijl hij voet richting de deuren zette. ‘Voor ze doorhebben hoe lang we weg zijn geweest.’

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
In de dagen na het feest keerde normale gang van zaken stukje bij beetje terug binnen de kasteelmuren. De bewaking bleef aangescherpt, zowel binnen als buiten het kasteel, maar tot haar eigen wanhoop merkte Maeyra dat al die wachters haar geen veilig gevoel konden geven. Ze hadden geen idee waar ze het tegenop moesten nemen als dezelfde aanvallers die haar drie weken geleden ontvoerd hadden het kasteel binnen zouden stormen. Niet alleen met zwaarden of speren - wapens waarmee de paleiswacht trainde - maar met duisternis en magie. Hoe konden ze vechten tegen iets dat ze niet kenden? Maeyra kon het niet helpen dat die gedachte door haar hoofd schoot iedere keer als ze een bewaker ontwaarde in de gangen. Maar ze durfde het niet tegen iemand te zeggen, zelfs niet tegen haar vader. Wist hij wel eens wat er precies gebeurd was in het hutje op het heideveldje waar Arwin haar had gevonden? Had Arwin hem verteld over die gruwelijke, donkere schimmen die hem daar belaagd hadden? Of zou de koning zijn vermoedens zelf in elkaar puzzelen omdat ze haar zo geruisloos hadden weten weg te krijgen uit haar kamer?
De vragen maakten haar gek, maar ze kon er met niemand over praten. Behalve met Arwin - en hem had ze de afgelopen twee weken nauwelijks gezien. Vanaf dat de drukte van het feest hen weer had opgeslokt toen ze daar naar terug waren gekeerd, had ze hem niet meer gesproken. Ze had hem zelfs bijna niet gezien. Niet in de kasteelgangen, niet in de werkvertrekken van haar vader en ze had zelfs een tijdje rondgehangen in de buurt van Arwins eigen vertrekken, in de hoop dat hij daar misschien zou zijn. In het begin had ze het nog af kunnen doen met de gedachte dat hij vast druk was met zijn werk. Wellicht was hij eropuit getrokken om meer informatie te verzamelen over de magie. Maar zelfs dan zouden er momenten moeten zijn dat hij op het kasteel was. De eerste week na het feest bleef Maeyra zich vasthouden aan de gedachte dat hij haar vast op zou zoeken als hij tijd had. Om te vragen hoe het met haar ging, of ze nog rare dingen had gezien.
Maar hoe meer dagen er verstreken zonder dat dat gebeurde, hoe meer die naïeve hoop begon weg te vloeien. Het zou haar niets moeten doen. Arwin was en hij had alleen maar voor haar gezorgd omdat dat nu eenmaal zijn taak was - haar veilig houden. Toch kon ze het niet helpen, iedere keer dat ze met haar vingers langs de edelstenen kralen van de armband ging, dat ze terugdacht aan het broeierige moment tussen hen na de dans in de tuin. Ze zou zichzelf voorliegen als ze beweerde dat er toen helemaal niets tussen hen in de lucht had gehangen.
Na de muziekles in de middag sloeg Maeyra Aleria’s aanbod om met haar en een paar vriendinnen nog wat thee te drinken in één van de zitkamers af. Het zou misschien een goede afleiding zijn geweest, maar ze was niet echt in de stemming om te praten. Doorgaans waren de muzieklessen haar favoriet, ze hield ervan om piano te spelen en nieuwe muziekstukken in elkaar te zetten. Alleen de laatste drie weken lukte het niet. Alsof haar inspiratie op was of haar talent haar in de steek had gelaten. Het was frustrerend.
Maeyra haalde op haar kamer een boek op, waarmee ze vervolgens naar de zuidelijke tuin liep, waar het terras nu nog heerlijk in de zon lag. Ze nam een deken mee uit de mand bij de openstaande terrasdeuren tegen de frisse herfstlucht en installeerde zich in één van de stoelen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
In de dagen na het feest was er, net als anders, genoeg te doen voor Arwin. Naast zijn gewone dienst als paleiswacht, en de avonden dat hij de debutanten training gaf, voerde hij op de achtergrond zijn eigen onderzoek uit. Hij was vastbesloten dat te blijven doen totdat hij een antwoord vond op zijn vragen. Vragen over de donkere magie. Vragen die niemand hardop durfde te stellen. Vragen waarvan niemand wist aan wie deze überhaupt gesteld konden worden, omdat het niet alleen een taboe was, maar ook zeker een verboden onderwerp.
Meermaals vroeg hij zichzelf af of ieder andere paleiswacht zo ver zou gaan in zijn plaats. Was het meer dan zijn plicht en eer dat hij zo ver ging om de veiligheid van de koninklijke familie te waarborgen? Schuilde er meer achter zijn angst dat Maeyra nogmaals iets zou overkomen? Want ook dat was iets wat hem bijna dagelijks bezighield, ondanks dat hij lang niet zo vaak in haar nabije omgeving was om dat te voorkomen. Deels omdat hij zijn eigen bezigheden had, maar hij zou tegen zichzelf liegen als hij niet toegaf haar ook te ontwijken. Sinds de avond van het feest en ze samen hadden gedanst, vond hij het moeilijk om daar niet aan terug te denken. Vooral omdat het zo normaal had geleken, dat een prinses en een paleiswacht zorgeloos hadden kunnen dansen in het diepste van de nacht, alsof ze beide gelijke mensen waren. Arwin wist ook zeker dat dat was hoe Maeyra hem zag; hem als persoon, niet zijn functie.
Jammer genoeg raakte de realiteit hem als een klap in zijn gezicht; die avond was hij eregast op het feest, maar het was slechts één avond uit zijn leven, hij zou nooit kunnen blenden met de nobelen. Ongepast, vond hij. Daarom trok hij zich veilig een paar dagen terug, en durfde hij pas Maeyra weer op te zoeken op het moment dat hij geen andere keuze had. En op dit moment was Maeyra misschien wel de enige die hem kon helpen om de antwoorden te vinden die hij zocht. Het gaf hem wel een dubbel gevoel; enigszins wilde hij haar er niet meer bij betrekken dan dat hij al gedaan had. Hij had in feite zijn mond al voorbijgepraat over de donkere magie en het meest van alles wilde hij haar niet angstiger maken dan ze al was.
Toch vonden zijn voeten hun weg naar de zuidelijke tuinen waarvan hij wist dat ze daar te vinden zou zijn. De zon zorgde voor genoeg warmte om nog heerlijk buiten te kunnen zitten ondanks dat het najaar was. Echter was Maeyra de enige op het terras die in een stoel gedoken was met een boek in haar handen. Arwin slaakte even een zucht voor hij op haar afliep, en betrapte zichzelf erop dat hij zich plots niet echt een houding wist te geven. Toch stapte hij op haar af, zelfverzekerd als altijd, en schraapte zacht zijn keel om zijn aanwezigheid kenbaar te maken. ‘Prinses Maeyra,’ glimlachte hij naar haar, en maakte een korte buiging zoals van hem verwacht werd. ‘Ik hoop dat ik je niet stoor. Hoe gaat het met je?’ Zijn blik ging even langs de terrasdeuren waar zoals altijd een handjevol wachters stond. Ze stonden wel dichtbij, maar gelukkig buiten gehoorsafstand. Zijn ogen vonden weer die van haar en hij keek even ernstig. ‘Ik wil je eigenlijk nergens bij betrekken, maar ik ben bang dat ik je om een gunst moet vragen…’

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
De letters op de bladzijden voor haar konden haar aandacht niet vasthouden. De woorden vormden een chaotische brein in haar hoofd, vervlochten met gedachten aan de ontvoering, het feest, de magie. Gedachten aan Arwin. Maeyra vervloekte zichzelf erom dat het haar maar niet lukte om hem uit haar hoofd te zetten. Twee weken waren er voorbij. Twee weken! Als hij haar echt nog een keer had willen zien, al was het maar om te vragen hoe het met haar ging, zou hij daar vast tijd voor hebben gemaakt. En dat had hij duidelijk niet, dus ze moest het vergeten.
De vermoeidheid maakte het concentreren op het boek er evenmin makkelijker op. De nachten waren niet zo slapeloos als de eerste dagen na het voorval, maar nog steeds waren er momenten dat ze wakker schrok van geluiden die er niet waren. Dat ze aanwezigheden meende te voelen, maar er niets te zien of te horen was. Soms was de duisternis van haar kamer zo beklemmend, dat het haar enkel meer in paniek maakte als ze wakker schrok.
De stralen van de herfstzon vielen op de edelsteentjes aan de armband en lieten de gouden spikkeltjes op het zwart glinsteren als sterren tegen een nachthemel. Maeyra liet het boek tegen haar opgetrokken knieën rusten en streek met haar vingers over de steentjes. Haar zussen hadden haar er beiden naar gevraagd. Hoe kwam ze ineens aan die armband? Waarom droeg ze hem elke dag, zelfs als het niet matchte met het kleurenpalet van haar outfit? Ze kon onmogelijk zeggen dat het een cadeau van Arwin was. Haar zussen wisten het verhaal erachter niet, ze wisten niet van de magie waarover hij het had gehad. Ze zouden denken dat hij haar een sieraad geschonken had omdat hij in haar geïnteresseerd was. En Maeyra zat er niet op te wachten om een preek te krijgen over dat ze onmogelijk iets met een soldaat kon beginnen - daar had ze zichzelf de afgelopen dagen al vaak genoeg aan herinnerd.
Er klonken voetstappen op de tegels van het terras. Maeyra maakte zich kleiner in de stoel, hopend dat wie het ook was gewoon door zou lopen de tuinen in. Ze had er geen behoefte aan om met iemand te praten nu.
Zijn welbekende geur van rook, dennennaalden en leer van zijn gevechtsuitrusting bereikte haar op hetzelfde moment als zijn woorden. Met een ruk keek ze op, haar ogen iets dichtknijpend tegen de zon achter hem.
‘Arwin,’ bracht ze een tikkeltje overrompeld uit. ‘Ik…’ De hele week had ze gehoopt hem tegen te komen en nu hij voor haar stond, wist ze niet goed wat ze moest zeggen. Waarom had ze daar ook niet over nagedacht? ‘Het gaat wel,’ antwoordde ze. Het had geen zin om te liegen en te zeggen dat het goed ging. Waarschijnlijk zou hij daar moeiteloos doorheen prikken. ‘Hoe is het met jou?’
Maeyra klapte het boek dicht, pakte de deken vast en kwam overeind uit de stoel. ‘Waar kan ik je mee helpen?’

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Het gaat wel, had ze geantwoord. Arwin glimlachte zwakjes, hij had niet anders verwacht. Ieder mens met een beetje verstand zou nog geteisterd worden door nare herinneringen aan wat zij gezien had. In een oogopslag zag hij dat ze nog steeds zijn armband droeg. Dat stelde hem enigszins gerust, het zou haar beter beschermen, al was daar het probleem nog niet mee verholpen.
‘Met mij gaat het goed,’ loog hij, eerder om de vraag fatsoenlijk uit de weg te gaan omdat hij niet wilde ingaan over wat hem werkelijk allemaal dwars zat. ‘Sorry… Ik had je eerder willen opzoeken.’ Daar was hij tenminste wel eerlijk over. Al was het om te vragen hoe het met haar ging, of simpelweg gedag te zeggen, om haar te bedanken voor de avond samen op het feest, omdat het een van de eerste momenten in tijden was geweest dat hij zich écht gelukkig voelde. Maar daar had hij de moed niet voor gehad.
Terwijl Maeyra uit de stoel overeind kwam, gleed zijn blik over de omgeving, om er zeker van te zijn dat niemand hem kon horen. ‘Eeuwen geleden, lang voor de eerste nederzettingen in Elesiya, krioelde het in het Ovaichewoud van magiërs, heksen, tovenaars, en zij beoefenden bovennatuurlijke krachten. Als daar iets van waar is, als daar nog enige informatie over te vinden is, dan is er nog maar een plek waar dat kan zijn.’ Het voelde dubbel – Maeyra betrekken bij zijn zoektocht naar antwoorden en haar daarbij nog meer in gevaar brengen was het laatste wat hij wilde. Toch wist hij dat als hij niets zou doen, het gevaar straks alleen maar groter zou zijn, harder zou aankomen en bovendien onverslaanbaar zou zijn. Hij had antwoorden nodig, logica en realiteit waaraan hij zich kon vastgrijpen wanneer dat moment zou aanbreken.
‘De koninklijke bibliotheek,’ zei hij vervolgens, terwijl zijn blik even naar het boek gleed dat ze in haar handen had. ‘Maar daar kan ik niet zomaar komen. Niet zonder jouw hulp.’ Hoopvol keek hij haar aan, bijna smekend, terwijl hij hoopte dat ze besefte dat dit niet uit eigenbelang was, maar alleen maar met goede intenties om haar en haar familie beter te kunnen beschermen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Maeyra hield haar hoofd iets schuin en nam Arwin een moment bedenkelijk op, twijfelend of ze zijn antwoord zomaar voor waarheid aan zou nemen of niet. Ging het wel echt goed met hem? Om één of andere reden was ze niet overtuigd. Misschien omdat hij haar blik ontweek bij het antwoorden, of omdat hij haar twee weken uit de weg was gegaan. Tenminste, ze nam aan dat hij haar vermeden had. Ze had van de andere wachters gehoord dat hij veel weg was van het kasteel, maar niet dat hij op een opdracht gestuurd was waarvoor hij weg moest. Het liefst vroeg ze hem er naar - waarom had hij haar niet eerder opgezocht? - maar met de wachters bij de terrasdeuren, besloot ze de vraag voor zichzelf te houden. Het zag eruit alsof de wachters alleen aandacht hadden voor de tuin waar ze strak naar staarden, maar ze waren getraind ook hun oren open te houden.
Haar wenkbrauwen vormden zich tot een lichte, ietwat bezorgde frons op het moment dat hij op gedempte toon vertelde waarvoor hij hier was. Onbewust ging Maeyra met haar hand naar de armband bij het horen van zijn woorden. Magiërs, heksen… De woorden duizelden haar. Maakten haar bang. Niet alleen voor zichzelf, besefte ze, ook voor Arwin. Wat als er iets met hem gebeurde door het onderzoek waar hij mee bezig was?
‘De bibliotheek…’ herhaalde ze, terwijl ze probeerde de korte steek die door haar borstkas ging te negeren. Had hij haar alleen nu opgezocht omdat hij dat niet langer uit kon stellen? Omdat hij haar nodig had voor dit? Maeyra kon het echter niet over haar hart verkrijgen om hem de gunst te weigeren. Bovendien zou het egoïstisch zijn als ze haar verwarde gevoelens zijn onderzoek in de weg liet staan. Hij deed dit niet alleen voor zichzelf, ook voor haar en haar familie.
Ze knikte. ‘Ik kan je daar wel binnen krijgen. Waarschijnlijk is er toch niemand en anders zeg ik wel dat je op mij let.’ Dat was misschien het enige positieve dat ze aan de ontvoering had overgehouden: niemand zou vragen stellen als ze zei dat Arwin bij haar was om haar veilig te houden. ‘Laten we nu maar meteen gaan.’
Voor zover dat ging met een boek onder haar arm geklemd vouwde ze de deken op, om deze terug te leggen in de mand bij de deuren. Samen met Arwin liep ze naar de westvleugel van het kasteel, waar de enorme bibliotheek zich bevond. De koninklijke bibliotheek van Elesiya stond bekend om de enorme omvang en eeuwenoude collectie. Maeyra vond het heerlijk om tussen de eindeloze rijen boekenkasten heen te dwalen, hoewel de stilte tegenwoordig een stuk beangstigender was.
‘Ben je hier wel eens binnen geweest?’ vroeg ze, terwijl een wachter de twee enorme, eikenhouten deuren voor haar opende. De bibliotheek was doorgaans alleen toegankelijk voor leden van de koninklijke familie, belangrijke adviseurs van haar vader en een paar andere uitzonderingen. Soldaten hadden hier normaal niets te zoeken.
‘Ik hoop dat je een idee hebt van waar wat je zoekt ongeveer staat,’ zei ze met een flauw lachje, terwijl ze naar de drie verdiepingen vol kasten keek.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Arwin knikte opgelucht eenmaal Maeyra toestemde en dan ook maar voorstelde om direct te gaan. ‘Hoe minder mensen, hoe beter,’ antwoordde hij nog. Nieuwsgierigheid van anderen was wel het laatste wat hij kon gebruiken. Gelukkig keken er weinig vreemd vanop zodra hij Maeyra door de gangen begeleidde naar de westvleugel van het kasteel, voor ieder ander was het gewoon zijn taak om haar veilig te houden waar ze ook ging.
Hij hield zijn ogen strak op de massale deuren gericht die werden geopend door een wachter. Ontelbare keren was hij hiervoor langsgelopen tijdens zijn dienst, maar achter de deuren had hij niks te zoeken. Zelfs als lid van de koningsraad had hij hier niks te zoeken, het herinnerde hem eraan dat hij slechts een soldaat was. Hij schudde daarom zijn hoofd op haar vraag. ‘Nee. De bibliotheek is geen plek voor lijfwachten.’ En tevens konden de meesten van zijn collega’s niet eens lezen – dat hij die gave wel had geleerd was door puur geluk, hij had de juiste mensen ontmoet in zijn leven die het hem geleerd hadden. Alleen kinderen uit de eliteklasse werden van jongs af aangeleerd te lezen en schrijven, en een tal andere vaardigheden waar het armere deel van Elesiya het recht niet op had. Daarom had hij ook niemand om naar te schrijven zodat zijn competentie voor lezen en schrijven op niveau bleef, al liet hij dat voor Maeyra liever achterwege uit schaamte.
Hij volgde haar blik over de oneindige kasten vol met boeken. In werkelijkheid had hij geen flauw idee waar hij moest beginnen, hij wist niet eens precies waar hij naar opzoek was. ‘Heel eerlijk? Ik heb geen idee,’ heel even keek hij met een ernstige blik naar Maeyra, plots leek zijn zoektocht onbegonnen werk. Toch lachte hij daarna zachtjes, hij kon de humor er nog van inzien. ‘Ik zoek iets, wat dan ook, over de geschiedenis van de magie,’ legde hij uit terwijl hij langs de stellingen liep, opzoek naar de geschiedenisboeken van Elesiya. Er stonden honderden boeken over de geschiedenis in de stelling, gesorteerd op alfabetische volgorde, op datum, op relevantie… Omdat het eigenlijk een verboden onderwerp was, ging hij ervan uit dat hij het moest hebben van de oudste boeken, weggedrukt in de hoekjes, boeken die eigenlijk niemand wilde – of mocht lezen. Sommige boeken waren zo oud dat de kaft bijna volledig versleten was, en de titel onleesbaar. Het maakte zijn zoektocht niet makkelijker. Daarom keek hij hulpzoekend naar Maeyra. ‘Is er eigenlijk een speciale sectie in de bibliotheek? Zeldzame exemplaren, boeken die eigenlijk niet voor de gasten bestemd zijn?’ Hij beet even twijfelend op zijn lip, zelfs als die afdeling er was, wilde dat nog niet zeggen dat Maeyra hem zou helpen daar te raken. Het voelde bijna alsof hij daardoor in overtreding was en hij wilde haar niet in de problemen brengen. ‘Sorry, ik zou dit eigenlijk niet van je moeten vragen,’ zei hij zacht. Gelukkig was er verder niemand in de bibliotheek op dat moment. ‘Ik probeer het te begrijpen, Maeyra. Ik wil weten wie je dit heeft aangedaan en waarom, maar dat is heel lastig te achterhalen als er niet eens over gepraat mag worden.’ Gefrustreerd schoof hij een van de boeken terug in de kast. Het zou hem zoveel makkelijker afgaan als hij dit gewoon onder woorden kon brengen bij de koning.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
De moed zonk haar een beetje in de schoenen. Arwin had geen idee waar in de bibliotheek de boeken konden staan die de informatie bevatten waarnaar hij opzoek was. Eerlijkgezegd wist Maeyra niet eens zeker of die boeken hier wel te vinden waren, hoe uitgebreid de koninklijke collectie ook was. Het leek haar niet bij elkaar passen om alle beoefenaars van magie uit te roeien, maar de boeken te bewaren. Aan de andere kant, er stonden duizenden boeken in deze bibliotheek. Er kon een kans zijn dat er nog een paar restjes kennis over magie bewaard waren. Dat móest.
‘De geschiedenis sectie is hierzo.’ Maeyra gebaarde naar de kasten rechts van hen. ‘Maar ik denk niet dat je het daar zal vinden. Mijn vader is erg trots op deze collectie, op de geschiedenis van het rijk. Hij neemt graag gasten mee hiernaartoe om ermee te pronken. Een boek over magie zal hij daar niet rond laten slingeren.’
Met haar ogen volgde ze hoe hij langzaam langs de kasten liep, zijn hoofd iets schuin om de kaften te kunnen lezen. Maeyra bleef net iets langer naar hem kijken. Naar de geruisloze manier waarop hij zijn ene voet voor de andere zette, naar zijn bovenarmen, die opbolden onder zijn uitrusting, naar zijn gespierde gestalte, het zwaard op zijn heup. Het stond nog helder in haar geheugen hoe zijn lichaam tegen het hare had gevoeld tijdens het dansen.
Zodra ze zich bewust werd van haar gedachten, voelde ze hitte over haar wangen kruipen. Ze wendde haar blik af en liep naar een andere kast toe, zodat Arwin haar rode wangen niet zag. Terwijl ze haar vingers langs de leren kaften liet glijden, dacht ze na over zijn vraag.
Bij het horen van de frustratie in zijn stem draaide ze zich om. ‘Ik snap het,’ zei ze zacht. ‘En ik ben blij dat je dit doet. Ik vind het ook lastig dat het onderwerp verboden is, dat ik er met niemand over kan praten. Waarom houden ze dit zo verborgen?’ Een zucht verliet haar lippen. ‘Waarom doen ze alsof er niet over praten, betekent dat het niet bestaat?’
Hoe meer ze erover nadacht, hoe meer vraagtekens het bij haar opriep. Zwarte magie was niet uitgeroeid, dat was duidelijk. En hoe konden ze ooit strijden tegen iets waar mensen nauwelijks over durfden te praten?
‘Er is wel een deel van de bibliotheek waar misschien iets ligt,’ zei ze, terugkomend op zijn eerdere vraag. ‘Het is afgesloten met een slot.’ Haar blik zakte even af naar de sleutelbos die aan zijn riem hing. Ze knikte ernaar. ‘Maar misschien zit er daar wel eentje tussen die erop past.’ Als kapitein van de wacht had hij toegang tot vrijwel elke ruimte in het kasteel ー met een beetje geluk ook tot het afgesloten deel van de bibliotheek.
‘Het is in de kelder van de bieb.’ Maeyra liep naar een van de wenteltrappen toe die langs de vier verdiepingen van de bibliotheek leidden. In het voorbijgaan wierp ze Arwin een scheve grijns toe. ‘Wie als eerst beneden is.’

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Hoewel hij Maeyra gelijk had gegeven en er niet vanuit ging dat hij zomaar een boek over de magie tegen zou komen, was Arwin toch enigszins teleurgesteld dat hij het niet kon vinden. Hij had het echter kunnen weten. Lavare, een familienaam die door de eeuwen heen altijd bovenaan de koninklijke ladder had gestaan was in elk geschiedenisboek wel tegen te komen. Geen wonder dat de koning daar trots op was en er mee wilde pronken bij belangrijke gasten, om te laten zien dat zijn koninklijkbloed eeuwen terug dateerde, en zijn familie altijd sterk was geweest, en zou blijven. Toch had hij ergens stomweg gehoopt dat er misschien onbewust in een van de vele boeken íets kon staan wat hem aanwijzingen kon geven.
Het was een lichte troost dat Maeyra zijn frustratie leek te begrijpen. Moedeloos haalde hij zijn schouders op bij haar vragen, vragen die hij zichzelf zo vaak had gesteld. ‘Angst,’ zei hij kortmondig. ‘Angst voor het onbekende.’ Dat was de enige verklaring die hij het kon geven. En die angst was terecht, al kwam dat meer door de onwetendheid dan de magie zelf. Zolang ze er geen kennis over hadden, was alles mogelijk, en was er geen leger dat daar tegenop kon. Als ze niet uitkeken, had het binnen de kortste keren de staat in z’n greep, vreesde Arwin.
Gelukkig leek Maeyra te herinneren waar misschien wel iets te vinden was en volgde even haar blik naar zijn sleutelbos. Er waren genoeg sleutels waarvan hij nooit gebruik maakte, het was te hopen dat er dan ook een sleutel tussen zat die op het slot paste waar Maeyra het over had. ‘Misschien ja,’ antwoordde hij. Als er geen sleutel was voor het slot, voelde hij zich genoodzaakt om het slot te breken, maar hij kon beter geen sporen achterlaten in zijn zoektocht.
Hij volgde Maeyra naar de wenteltrappen die naar de kelder zouden leiden, en werd even overvallen toen ze hem plots een uitdagende blik toewierp. Hij trok zijn wenkbrauwen op, maar had geen tijd om te reageren toen ze hem al voorbijging om als eerste voet op de trappen te zetten. In een fractie van een seconde, besloot hij doelloos achter haar aan te rennen, al durfde hij haar niet in te halen omdat de trap zo smal was. Beneden waar het donker was, omdat er geen fakkels hingen, greep hij zonder na te denken haar pols beet waardoor ze bijna tegelijkertijd de laatste treden afstormden. Beneden was het smal, waardoor ze door de snelheid bijna samen tegen de koude muur opbotsten. Zij had hem van z’n stuk gebracht, en even was hij volledig vergeten wat ze hier deden. Daarom lachte hij zachtjes, terwijl hij zijn gejaagde ademhaling van adrenaline onder controle kreeg. ‘Jij wint,’ grijnsde hij in het schemerlicht van een eenzame kaars die aan de muur brandde. Zijn vingers gleden langzaam over de huid van haar pols naar haar hand waar hun vingers voorzichtig in elkaar verstrengelden alsof ze daarvoor gemaakt waren. Plots leek de tijd stil te staan, en was hij weer volledig terug bij diezelfde gevoelens als die avond dat ze samen gedanst hadden. Hij had het proberen te ontkennen, hij had het geprobeerd te onderdrukken, maar vanaf het moment dat ze haar lichtbruine ogen op hem gericht had voelde hij een ongekend verlangen naar haar, naar meer. Dat was waarom hij haar het liefst die avond niet wilde loslaten, waarom hij geprobeerd had haar te ontwijken, waarom hij haar lichaam nu gesloten hield tussen de muur en zijn lichaam door met zijn vrije hand tegen de koude stenen te leunen. In het donker durfde hij meer. In het donker durfde hij haar hand los te laten, waarna hij zijn vingertoppen langzaam over de blote huid van haar arm omhoog liet glijden. Over haar schouders, haar nek, en langs haar hals, haar kaaklijn, totdat hij langzaam bij haar lippen eindigde. Ondertussen leek hij haast te vergeten hoe hij moest ademhalen, en bonkte zijn hart zo snel dat hij dacht dat Maeyra het ook wel moest voelen.
Vorige keer dat ze bijna intiem waren, had hij beschaamd zijn excuses aangeboden voor zijn acties. Toen voelde het nieuw en onwennig, en was hij als de doods dat ze gezien zouden worden. Hier in het donker, ver weg van nieuwsgierige blikken waren zelfs hun eigen lichamen moeilijk te onderscheiden in het schemerlicht, en waagde hij zichzelf veel verder. Met haar alleen wist hij zichzelf niet langer in te houden. ‘Maeyra,’ verzuchtte hij in haar hals. ‘Je doet iets met me. Ik weet niet wat het is.’

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Dit was de werkelijke reden waarom ze naar hem had gezocht de afgelopen weken. Vragen hoe het met hem ging was slechts de leugen die ze zichzelf vertelde zodat ze de echte reden niet onder ogen hoefde te komen. Omdat het onmogelijk was, omdat het verboden was, op op zijn minst sterk af zou worden gekeurd door haar familie en ieder ander persoon aan het hof.
Maar nu Arwins vingers over haar huid gleden en zijn lichaam zo dichtbij was dat ze de warmte ervan af voelde stralen, kon ze het gevoel dat in haar pulseerde onmogelijk nog ontkennen. De vlinders in haar buik en haar hart dat tekeerging in haar borstkas legden haar rationele kant het zwijgen op.
Maeyra liet haar hoofd tegen de koude stenen achter zich rusten, terwijl hitte door haar lichaam gonsde. Arwins adem kriebelde langs haar hals en ze zette haar tanden op haar lip. Het was maar goed dat het hier beneden zo donker was. Niet alleen zodat iemand die de bibliotheek in liep hen niet zomaar zou zien, ook omdat de duisternis verhulde hoe erg ze bloosde.
‘Ik weet ook niet wat het is,’ fluisterde ze. Maeyra bracht haar hand omhoog en legde deze voorzichtig, een beetje aarzelend, tegen zijn wang aan. Zodat hij nog de kans had om zo verstandig te zijn zich terug te trekken als hij dat wilde, omdat ze zeker wist dat zij al voorbij het punt was waarop ze nog zo helder kon denken. ‘Maar je doet hetzelfde met mij.’ Haar stem was nauwelijks meer dan een fluistering, alsof ze bang was dat zelfs de boeken hier oren hadden en stiekem luisterden om geheimen in het oor van de koning te fluisteren. Haar vader zou teleurgesteld zijn als hij hier achter kwam, niet alleen in haar maar ook in Arwin, omdat hij beter had moeten weten. Waarschijnlijk zou de koning hem overplaatsen en ervoor zorgen dat ze hem misschien wel nooit meer zou zien, zodat haar eigen toekomstige huwelijk met iemand die wel van de juiste komaf was, er niet door in gevaar zou worden gebracht. De gedachte alleen al bezorgde haar een steek in haar borstkas en nam haar laatste restje zelfbeheersing weg. Tot nu toe was ze wat afwachtend geweest, niet zeker wetend wat ze moest doen omdat het allemaal nieuw was voor haar, overweldigend, maar deze drang was sterker dan de onzekerheid. Maeyra legde ook haar andere hand tegen zijn wang aan. Ze ging iets op haar tenen staan en boog zich naar hem toe, overbrugde de laatste centimeters die zich nog tussen hen in hadden bevonden. Zachtjes drukte ze haar lippen op de zijne. Het paste perfect, alsof ze voor elkaar gemaakt waren.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Het was Arwin nooit eerder gebeurd dat hij zijn normen en waarden als lijfwacht en soldaat voorbij was gegaan voor zijn gevoelens. Hij had geleerd zichzelf en zijn gevoelens volledig weg te cijferen, de veiligheid van haar familie stond op nummer één, altijd en overal. Zichzelf had hij beloofd zich nooit te laten afleiden door zijn eigen verlangens en eedplichtig had hij gezworen nooit een vrouw te beminnen, laat staan een vrouw van adellijke afkomst.
Toch bevond hij zich hier en vergat hij alles waar hij voor stond onder de zachte aanrakingen van haar hand op zijn wang. Wijsheid was om nu weg te stappen, nu dat nog kon, maar helder nadenken kon hij niet meer. Hij wilde haar aanraken en haar lippen voelen, hij wilde haar stem horen die hem geruststelde en de wereld deed vergeten, hij wilde zijn grootste angsten en dromen aan haar vertellen en het liefst van al, deze gevoelens met haar delen. Het was maar goed dat Maeyra hetzelfde voelde, want hij zou zich anders echt een dwaas voelen en zichzelf volledig voor schut zetten. Gelukkig was dat niet zo. Maeyra zette zelfs de eerste stap door voorzichtig voorover te buigen en haar lippen op de zijne te drukken. Direct legde hij zijn hand in haar hals, en streek zijn vingers door haar haren, en leunde dichter naar haar toe zodat er bijna geen ruimte overbleef tussen hun lichamen. Zijn hart ging te keer en verspreidde een ongekend gevoel door zijn hele lichaam. Het was dan niet zijn eerste kus, maar vrijwel de enige waarbij er zoveel gevoelens speelde. Het maakte hem bijna zenuwachtig, bang dat hij iets verkeerd zou doen of haar zou afschrikken, waardoor hij het direct zou verpesten. Hij had nooit gedacht dat Maeyra hetzelfde voor hem kon voelen, uitgerekend hém terwijl ze alles in de wereld kon krijgen. En toch leken ze voor elkaar gemaakt, de manier waarop haar lippen op de zijne pasten en hoe hun lichamen in elkaar verstrengelden. Dat had hij nooit met iemand anders gevoeld. ‘Ik krijg geen genoeg van je, Maeyra,’ zei hij na een poosje zodra hij haar lippen losliet en breed glimlachte. Toch leek de realiteit een beetje terug te keren en besefte hij zich dat ze zich op glad ijs bevonden. Wat ze deden was gevaarlijk. Gevaarlijk voor haar reputatie en gevaarlijk voor zijn beroep. Het gaf een bittere nasmaak aan de wonderlijke zoenpartij van net.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Dit had al veel eerder moeten gebeuren, bedacht ze toen Arwin een hand in haar nek legde en zijn lichaam dichter tegen het hare aan drukte alsof hij met haar wilde versmelten. De zoen werd zekerder en verlangend verkende ze zijn lippen met de hare. Dit had twee weken geleden al moeten gebeuren, de avond van het feest na de dans die ze hadden gedeeld in de tuinen, toen hun lichamen net zo dicht bij elkaar waren geweest als nu. Dat was het onrustige gevoel dat zich sindsdien in haar had genesteld, de drang om eindelijk aan het verlangen toe te geven.
Maeyra liet een hand afzakken naar zijn schouder en klemde zich aan hem vast alsof ze anders door haar benen zou zakken. Ergens voelde het ook wel zo. De kus met Dayan van een tijd terug verbleekte volledig bij dit moment met Arwin. En diep vanbinnen besefte Maeyra dat ze een grote fout had gemaakt - nu ze eenmaal had geproefd van hoe het was om intiem te zijn met Arwin, wist ze dat ze dit nog veel vaker wilde. Het zou onmogelijk zijn om bij hem uit de buurt te blijven, zelfs al was dat veruit de verstandigste optie.
Met tegenzin liet ze Arwins lippen gaan toen hij zich iets terugtrok. Haar borstkas ging gejaagd op en neer. In de kelder, die even geleden nog kil aan had gevoeld, leek het ineens tien graden warmer. Zachtjes ging ze met haar vingers door zijn donkere krullen, die haast versmolten met de duisternis.
In het flakkerende kaarslicht zag ze hem glimlachen en automatisch bewogen haar mondhoeken zich ook omhoog, terwijl ze voelde hoe haar wangen opnieuw warm werden door zijn woorden.
‘Ik ook niet van jou’, fluisterde ze. Hoe kon iets dat zo goed voelde zo verkeerd zijn? Het was wreed. Maeyra liet haar armen zakken zodat ze zijn handen vast kon pakken, hun vingers met elkaar kon verstrengelen. Ze stond op het punt om hem nog een keer te kussen toen het vlammetje van de kaars wild flakkerde. Een zachte tochtstroom bracht de haartjes op haar armen overeind. Haar blik ging terug naar Arwin, die zijn hoofd iets had opgetild en geconcentreerd luisterde naar de geluiden in de bibliotheek. Hoewel de stilte nog net zo luid aanwezig was als net, vertrouwde Maeyra het niet helemaal. Wellicht was het paranoïde, maar ze wilde niet het risico lopen dat ze betrapt werden, helemaal niet nu ze net had wat ze zo graag wilde.
‘Laten we opzoek gaan naar die boeken.’ Ze kon de teleurstelling in haar stem niet helemaal verbergen, net zoals het verlangen in haar ogen waarschijnlijk duidelijk te zien was. ‘Hopelijk past één van die sleutels’, zei ze terwijl ze tussen Arwin en de muur vandaan glipte en naar het ijzeren hek toeliep. De duisternis daarachter was nog drukkender dan ervoor. Misschien dat ze daar wel voort konden zetten waar ze net mee bezig waren… Maeyra likte langs haar lippen en keek afwachtend naar Arwin. Hoe kon ze zich nu nog zou kunnen focussen op de titels van de boeken met hem in de buurt, wist ze niet.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld