Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Too much love will kill you

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren nu geen verwachtingen meer. Lena ging er niet vanuit dat Naylene haar hielp omdat ze haar leven had gered. Zeker niet nu zij bijna diegene was geweest die haar leven had ontnomen. Met hetzelfde gemak kon Naylene er voor kozen om nu haar weg met die van Lena te scheiden, ergens anders een leven op te bouwen met haar broer. Ze wist echter ook dat ze dan haar leven lang achter vragen aan zou blijven lopen. Zelfs als ze Lena vroeg of ze ook haar herinneringen wilde wissen. Haar heksenkant zal altijd naar boven blijven komen. Lena had waarschijnlijk de juiste mensen om er meer over te weten te komen. Haar keuze was gemaakt. Ze wist echter ook dat ze nu ook een keuze voor Chris aan het maken was.
Wat Chris haar nu ook duidelijk liet weten. Natuurlijk deed het haar pijn. Alle gedachten die het naar boven bracht. Haar broer die ze achter moest laten, een eigen leven moest laten leven. Een leven waar zij geen deel meer van uit zou maken. Ze wist echter ook wel dat het dit de enige juiste optie was.
“Chris.” Fluisterde Naylene zachtjes, terwijl ze zijn handen vast pakte. Lena was ondertussen weggelopen. Ze kon vast nog wel meeluisteren.
“Nee, je wil beslissingen maken zonder mij.”
“Omdat je niet weet wat voor wereld dit is Chris!” Schoot Naylene in de verdediging. Dit had niets te maken met het feit dat hij anders opgegroeid was dan zijzelf. In ieder geval niet het gebrek aan gehoor.
“Je hoeft je hier niet in te mengen. Je hoeft ook geen deel van deze wereld te zijn.” Naylene glimlachte flauwtjes. Want ondanks dat ze geen heks was, zoals de mensen die ze in haar stad hadden ontmoet. Was dit wel iets wat de rest van haar leven bij haar zou blijven. Op de meeste momenten liep het vast prima, maar ze zodra ze maar bij objecten in de buurt was die magie
“Dit is niet iets wat ik kan ontlopen. Op een gegeven moment kom ik iets tegen waardoor het allemaal weer omslaat. Lena kan misschien helpen met de vragen die ik altijd al heb gehad.”
De ogen van Chris stonden op een bepaalde manier. Naylene wist maar al te goed dat hij het vreselijk vond dat dit allemaal gebeurde. Hij bedacht zich wat hij moest zeggen en er gingen vast genoeg dingen door zijn hoofd heen, die hij ook niet helemaal meende.
“Neem me dan mee.” Smeekte Chris vervolgens.
“Dat meen je niet. Dat weet je zelf ook. Ik kan het aan je zien Chris. Wat gisteravond is gebeurd. Dat soort dingen kunnen gemakkelijk gebeuren en ik weet dat je daar niet klaar voor bent.”
“En jij wel? Jij bent klaar om jezelf als voer voor vampiers te laten gebruiken.”
Naylene keek even naar Lena. Ze kon aan de vrouw zien dat ze de woorden had meegekregen. Haar schouders leken een beetje te zakken door hetgeen wat er gisteravond was gebeurd. Natuurlijk voelde Naylene het ook in haar lichaam. Er was iets vreselijks gebeurd. Maar ze kon Lena er voor vergeven. Ze ging er vanuit dat het nooit weer ging gebeuren, als ze maar eerlijk waren tegen elkaar.
Naylene kreeg tranen in haar ogen. Ze wilde zich de laatste momenten die ze met haar broer had, niet in tranen door brengen. Ze wist echter wel dat het daar op uit zou draaien. Zelfs als Chris op het moment dacht dat het geen goed idee was, wist ze ook wel dat hij het diep van binnen ook door had.
“Alsjeblieft Chris. Wat er gisteravond is gebeurd, is niet alleen Lena haar schuld.” Uiteindelijk hadden zij haar geen omgeving geven waarin ze eerlijk aan had gegeven wat ze nodig had gehad.
“En ik weet zeker dat het nooit meer met Lena zou gebeuren. Misschien een andere vampier, ja. Maar dat is deze wereld. En wij weten allebei dat jij hier niet in hoort. Ik doe dat wel. Waarom precies, weet ik ook niet. Ik wil daar echter wel achter komen.” Er waren vast mensen die haar daarin konden helpen.
“Ik wil niet zonder jou. We hebben het al deze jaren samen gedaan.”
De woorden deden Naylene pijn, voor haar voelde het zeker ook wel zo. Ze hadden het al die jaren samen gedaan. Het was goed gegaan. Nu was er in een paar dagen genoeg gebeurd om alles totaal om te gooien.
“En dat gaat nooit weg. Dat hoeft niet weg te gaan. Ik weet zeker dat je mij niet hoeft te vergeten. Je kunt aan de mooie dingen denken die we samen hebben meegemaakt. Maar je kunt ook een leven opbouwen. Ik weet hoe graag je dat altijd hebt gewild.” Waar Chris een paar dagen geleden nog naar een leven aan had gekeken, waarin hij altijd bij zijn ouders opgesloten had gezeten, lag de wereld aan zijn voeten.
“Wil je de wereld niet ontdekken? Zien hoe het is om echt te leven. Dat kun je nu allemaal hebben Chris. Als je met ons mee zou gaan dan zit je vast in een wereld die voor jou vooral een dreiging is. Dat terwijl je juist van de kleine dingetjes moet gaan genieten. Ik heb gezien hoe je de afgelopen om hebt gekeken naar de vogels die je ineens hoorde. Het zijn die kleine dingen die jouw leven gaan maken. Met of zonder mij.”
“Naylene.” Naylene kon merken dat Chris het moeilijker begon te vinden om weerstand te bieden. Hij wist dat ze gelijk had. Dat toegeven was echter het moeilijkste wat hij ooit zou moeten doen.
“Ik weet het.” Fluisterde Naylene.
“Het is niet erg om het toe te geven. Ik weet dat het snel is en ik had nooit gedacht dat we op dit punt zouden staan. Maar het is beter. En het is niet erg dat dit de beste optie is. Want we hebben al die jaren elkaar gehad. Dat is wat telt.”
Chris liet haar los en keek in de richting van Lena. Nog steeds een beetje wantrouwig. “Kun je voor haar zorgen?” vroeg hij aan haar.
“Beloven dat je haar nooit maar dan ook nooit meer zo’n pijn zal doen?”
“Chris.” Zelfs Naylene wist dat het een belofte was die Lena niet zomaar kon doen. Er kon van alles gebeuren. Lena was sterker dan ze zelf waarschijnlijk door had. Een ongelukje zat in een klein hoekje. Dat zou zij zelf ook hebben. Daar moesten ze in leren.
“Dat beloof ik.” Zei Lena echter zonder enige twijfel.
Chris nam Naylene vervolgens goed in zijn armen. “Ik wil niet dat ons leven zo gaat. Maar ik weet dat je gelijk hebt.” Mompelde hij zachtjes.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Chris protesteerde minder dan Lena had verwacht. Misschien had zijn zus gelijk en wist hij inderdaad dat de bovennatuurlijke wereld niets voor hem was. Lena vroeg zich af of die wereld überhaupt wel voor iemand weg was gelegd. Ook zij was er ingetrokken zonder dat ze het door had gehad, en Naylene had al helemaal geen keuze. Zij konden niet meer terug naar een onwetend leven, maar Chris had die keuze nog wel. Iets wat hij zelf ook leek te beseffen, hoeveel pijn het hem ook deed.
Ze zou haar best doen om hem een goede, nieuwe start te geven. En ook om zijn zus te beschermen. Dat had ze hem nu immers beloofd.
In stilte verzamelden ze hun spullen, waarna Lena de weg wees naar het dorpje dat ze die nacht had bezocht. Ze hield afstand van de broer en zus. Dit waren hun laatste momenten samen voor een lange tijd, misschien wel voor altijd, en daar wilde ze niet tussenkomen. Ondanks dat zij nooit afscheid van haar familie had kunnen nemen – en dat ook niet had gewild – wilde ze dat van Naylene en Chris niet verpesten.
Aangekomen in het dorpje namen ze de paarden aan de hand. Lena wees naar een klein gebouw verderop. ‘Daar is een herberg. Er zullen er nog wel meer zijn, maar volgens mij is dat een goede plek om daar te starten. Je kunt een paar dagen de tijd nemen om op adem te komen, te bedenken wat je hierna wil doen.’
Chris had geen haast. Hij had nog een leven voor zich. Hij zou naar de kust kunnen reizen, een schip kunnen betreden en naar Europa kunnen varen; naar Parijs of Rome of zelfs Amsterdam. Hij kon ergens werk vinden, misschien wel een vrouw en kinderen. En zijn leven zou compleet zijn. Een geweldig, menselijk leven.
‘Kunnen we niet eerst het dorp ontdekken?’ vroeg Chris. Lena wilde hem vertellen dat het niet een bijzondere plek was, maar ze hield zich in. Chris had waarschijnlijk zijn eigen woonplek niet eens kunnen ontdekken. Hij had niet over de kasseien kunnen rennen en kwajongensstreken uit kunnen halen, omdat hij al die tijd binnen had moeten blijven.
Hij verdiende het om ieder snauw straatje van het dorp te zien.
‘Wat als jullie alvast op onderzoek uitgaan?’ stelde Lena voor. Ze nam voorzichtig de teugels uit de handen van Naylene en gebaarde naar Chris dat ook hij zijn paard hij haar achter kon laten. ‘Dan regel ik wel een kamer voor je. Ik zoek jullie later wel weer op.’
Ze kende de stemmen van Naylene en Chris ondertussen goed genoeg om ze te filteren uit al het andere, overweldigende geluid. Het zou haar niet veel moeite kosten om de twee weer te vinden.
Daarnaast had ze tijd nodig om te bedenken wat ze precies aan Chris zou vertellen. Ze wilde het zo goed mogelijk doen, zonder een mogelijkheid dat hij zich langzaam weer iets zou kunnen herinneren.
‘Lena, we kunnen ook op je wachten?’ stelde Naylene voor, maar Lena schudde haar hoofd.
‘Het is jullie laatste dag samen. Die zouden jullie voor een groot deel ook samen door moeten brengen. Maak je geen zorgen. Laat me dit voor jullie doen.’ Om het goed te maken, dacht ze er nog achteraan. Naylene had haar, tot op een zekere hoogte, al vergeven. Toch voelde ze zich nog altijd schuldig. Ze wist zeker dat het schuldgevoel haar nog voor een lange tijd zou achtervolgen.
Naylene knikte en nam een deel van haar spullen van het paard. Chris gaf de teugels over aan Lena. Iedereen om haar heen zou zich vast afvragen hoe een kleine vrouw als zij drie paarden met zich mee kon krijgen, maar daar wilde ze geen aandacht aan besteden.
‘Geniet van het dorp. Ik vind jullie wel, beloofd,’ verzekerde ze de twee. Ze wachtte totdat de broer en zus een steegje in waren geslagen en trok de drie paarden vastberaden mee naar de herberg waar ze haar nacht door had gebracht.
Ze droeg de paarden over aan de stalknecht, die haar samen met een ander hielp om alle spullen mee te nemen naar binnen. Met haar dwang regelde ze zonder moeite een vrije kamer voor Chris, waar ze voor nu alle spullen liet neerzetten.
Langzaam liet ze zichzelf op het bed zakken. Als ze goed luisterde, hoorde ze Naylene een verhaal vertellen aan haar oudere broer over een grotere stad, niet ver van hier. Een stad waar hij, zoals Lena ook al had bedacht, een schip zou kunnen vinden en zou kunnen betalen voor passage naar een ander land.
Lena glimlachte. Als er één ding was wat zeker was, was dat ze er alles aan zou doen om er voor te zorgen dat Chris zijn zus zou herinneren. Niet alles, dat was onmogelijk, maar ze zou hem niet zijn familie afnemen. Niet de zus met wie hij altijd had kunnen praten, ook zonder woorden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dit moment was waar ze jaren over hadden gedroomd. Naylene en Chris hadden vaak gedacht aan een nieuw leven. Eén die ze zonder hun ouders op hadden kunnen bouwen. Een nieuwe stad, een hele nieuwe omgeving. Dit was een klein dorpje, waar ze vaak over de grote stad hadden gedroomd om in de anonimiteit te verdwijnen. Toch kon Naylene die gedachten niet stilzetten.
De smalle straten hadden iets behaaglijks, de najaarszon scheen op de klinkers en zorgden voor een rustige omgeving. Een perfecte plaats om de eerste paar maanden van zijn nieuwe leven door te brengen, bedacht Naylene. Uiteindelijk zou hij naar de grote stad kunnen trekken en vanuit daar zelfs naar de rest van Europa kunnen reizen.
De straten hadden hen naar een plein geleid waar verschillende mensen hun waren verkochten. Er stonden enkele mensen om hen heen. Het was rustig. Ze waren met elkaar aan het praten. Heel anders dan Naylene gewend was. In hun stad was er vaak veel geschreeuwd op dit soort momenten. Ze kon zich nog goed herinneren dat er twee mannen aan het onderhandelen waren over een geit wat uit was gelopen op een groot gevecht. Dat waren de verhalen die ze Chris had verteld. Verhalen die hij nu voor zichzelf kon gaan ontdekken.
“Een appel voor de lieftallig dame?” Een man stak een appel in de richting van Naylene. Voorzichtig taste ze naar haar jurk, waar ze normaal een zakje met munten aan had hangen. Waarschijnlijk had ze die de nacht ervoor bij haar paard gelaten.
Op het moment dat Naylene de man wilde vertellen dat ze op het moment geen geld bij zich had begon de man te spreken. “Van het huis natuurlijk. Zie het als vrijgevigheid van deze wonderlijke plaats. Uiteraard ook voor uw lieftallig broeder.” Voorzichtig pakte Naylene de appel aan. Niet veel later werd er ook een tweede stuk fruit bij gepakt, die de man aan Chris overhandigde.
“Mijn hartelijke dank.” Naylene knikte naar de man. Het was een gastvrijheid die ze bij deze omgeving vond passen. Iets wat Chris verdiende.
“Met alle plezier. Onthoudt mijn plaats en de naam Mochán.” Naylene knikte nogmaals en liep vervolgens verder. Ze probeerde te onthouden dat ze de man de volgende dag wat munten zou brengen, terwijl ze een hap nam uit haar appel.
“Dit is waar we het altijd over hebben gehad.” De woorden van Chris weerspiegelden haar eigen gedachten. Ze hadden elkaar altijd goed kunnen lezen. Dat was immers ook wel nodig geweest.
“Het is een goed nieuw begin.” Het was niet te groot, maar ook niet te klein. Het leek Naylene een dorp te zijn dat verwelkomend was naar buitenstaanders. De man van net was er een goed voorbeeld van.
“Je hoeft niet verder te gaan.” Chris hield haar tegen met lopen. Ze stonden nu aan de rand van het pleintje, wel uit het gehoor van anderen.
“Je kunt ook hier blijven. We kunnen het dorp samen ontdekken en dan op een gegeven moment verder gaan naar de grote stad.” De woorden van Chris klonken nu meer smekend dan ze in het bos hadden gedaan. Waarschijnlijk had het er iets mee te maken dat Lena nu niet meer in de buurt was. Naylene wist echter zeker dat de vrouw het gesprek op zou kunnen vangen mocht ze dat willen. Chris leek daar niet van op de hoogte te zijn. Dat was wellicht ook wel het prettigs op het moment. In de buurt van de vampier, leek hij zijn gedachten niet meer helemaal uit te willen spreken.
“We kunnen ook nu naar de stad.”
“Chris.” Fluisterde Naylene. Ze had geen angst dat Lena dit zou horen. Maar ze wist zelf nu even niet hoe ze dit aan moest pakken. Dit hadden ze doorgesproken. In haar hoofd hadden ze een beslissing genomen en zou vandaag de laatste dag worden waarop ze samen waren.
“Nee Naylene.” Probeerde haar broer nog. “Jij vindt dat dit het beste is en ik heb mij daar bij neer te leggen. En ik wil echt het beste voor jou, maar daar kunnen we samen voor zorgen. Dat weet ik zeker. Je kunt toch niet met iemand mee die je nog maar een paar dagen kent. Iemand door wie je er gisteravond bijna niet meer was geweest.” Naylene snapte nu dat dit om meer ging dan dat ze uit elkaar zouden gaan. Chris was bang dat haar iets overkwam.
“Hoe kan je iemand vertrouwen die je nog maar zo’n korte tijd kent?” vroeg Chris zich af.
“Ik weet het niet.” Naylene had er geen woorden voor. “Maar ik denk dat het het juiste is. En ik hoop dat je me daar in kan vertrouwen. Je hoeft je geen zorgen te maken.” Natuurlijk zou Lena daar voor kunnen zorgen, maar ze wilde deze dag ook niet doorbrengen.
“Laat ons vandaag doorbrengen zoals we het zouden hebben gedaan als we samen naar deze stad waren getrokken.”
“Ik ben hier nog klaar mee.”
“Dat weet ik. Je was niet mijn broer geweest als je dat wel had gedaan.” Naylene wist dat Chris er mee in had gestemd in het bos. Diep in hem wist hij vast dat dit de beste keuze was, anders hadden ze in het bos nog wel een langere discussie gehad.
“Kom. Ik wil de rest van de stad zien.” Het was wellicht niet het beste om te doen, maar Naylene probeerde nu te doen alsof het afscheid er niet aan zat te komen.
Op die manier brachten ze ook de dag uit. Nadat ze de appel hadden genuttigd, ontdekte ze de rest van de stad. Van de kleine riviertjes die om het dorp heen lagen, tot de huizen die langs de smalle straten stonden. Naylene had hier ook graag willen wonen. Dat zorgde voor een gerust gevoel. Hier kon ze Chris met gemak achterlaten. Ze hoopte dat Lena op de een of andere manier nog wat geld kon regelen, zodat hij ook weg kon mocht hij dat willen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Lena wilde Naylene en haar broer alle tijd geven die ze nodig hadden. Chris had vrij snel ingestemd met het idee van Naylene en Lena wist niet hoe hij er nu over dacht, gezien de paar uur die er overheen waren gegaan. Wat er ook speelde, ze wilde de twee de kans geven om er rustig over te praten. Als Chris aan het einde van de avond nog steeds achter alles stond, zou ze hem vertellen wat ze zojuist had bedacht. Ze zou hem het leven geven wat hij zo graag wilde hebben.
Om wat tijd te doden totdat ze Naylene en Chris weer zou zien, besloot ze de kamer te verlaten. Ook zij kon het dorp verkennen. Verder dan de klein bar in de herberg kwam ze echter niet.
Ze had hem niet horen binnenkomen. Hij zat in hetzelfde zitje als waar zij haar nacht door had gebracht, alsof hij haast had geweten dat ze daar enkele uren geleden ook had gezeten. In zijn hand hield hij een boek, maar zijn ogen waren op haar gericht.
‘Elijah!’ Enthousiast rende ze naar het zitje waar hij in was neergestreken. Het liefst wilde ze hem om de hals vliegen, zo blij om een bekend gezicht te zien, maar ze herinnerde zich op tijd dat ze in het openbaar waren en dat de andere aanwezigen hen waarschijnlijk vreemd aan zouden kijken. Ze kwam tot stilstand voor de tafel, nog steeds met een brede glimlach op haar gezicht.
Elijah glimlachte, wat volgens zijn zus een zeldzaam verschijnsel was. Hij nam haar hand vast en bracht hem naar zijn lippen.
‘Lena,’ prevelde hij. ‘Toen ik hoorde dat er hier een vampier aanwezig was, hoopte ik al dat jij het zou zijn.’
Beduusd door het vederlichte gevoel van zijn lippen op haar huid, en zijn woorden, liet Lena haar hand in de zijne liggen. Het was bijna een jaar geleden dat ze hem voor het laatst had gezien en ieder gevoel dat ze zich had herinnerd, was niets bij wat ze nu voelde.
‘Het had iedereen kunnen zijn.’ Ze was lang niet de enige vampier die door Schotland trok. Had hij het echt geriskeerd om haar op te zoeken, niet wetend of zij het ook daadwerkelijk was geweest?
‘Ik wilde het met mijn ogen zien.’ Hij keek haar aan met zijn warme, bruine ogen. Net iets te lang, waardoor Lena verlegen haar ogen neersloeg en zijn hand losliet.
Ze streek een niet bestaande plooi uit haar rok. ‘Ik voel me haast schuldig dat je nu hier ziet. Ik was juist onderweg naar je. Naar jullie.’
Voor Elijah was reizen niet vanzelfsprekend. De hele reden dat hun wegen hadden moeten scheiden, was omdat hij en zijn broers en zus achtervolgd werden door hun vader. Een verhaal wat Lena met veel afschuw aan had gehoord.
‘Jouw bezoek was al veel te lang uitgesteld. Ik denk dat iedereen het daar over eens is,’ zei hij, doelend op zijn broers en zus. Lena kon het niet helpen; ze bleef glimlachen. Door alle omstandigheden was ze haast vergeten hoe erg ze naar uitkeek om bij te praten met Rebekah, of tijd te verdrijven met Niklaus terwijl hij schilderde en praatte over alles wat ze mee hadden gemaakt.
‘Ik wilde wel iemand met me mee brengen,’ vertelde ze voorzichtig. Ze wist dat Naylene veilig zou zijn bij de anderen. Ze zouden haar niets aandoen. En ook Naylene leek in te zien dat iemand uit Elijah zijn familie haar kon helpen. In ieder geval zouden ze wel iemand kennen die meer begreep van hoe Naylene haar magie werkte.
Elijah kwam uit het zitje. Hij streek zijn jas recht en bood haar daarna zijn arm aan. ‘Waarom vertel je me daar niet meer over terwijl we door het dorp lopen?’
Net als de avond waarop ze elkaar hadden ontmoet. En vele avonden daarna. Het had een tijd geduurd voordat Lena haar daglichtring had gekregen. Voor die tijd was ze gedwongen geweest om binnen te blijven totdat de zon onder was gegaan. Iedere keer had Elijah klaar gestaan om haar mee naar buiten te nemen, zodat ze ongestoord konden praten over hun levens.
Lena haakte haar arm door die van hem en volgde hem naar buiten. Ze vertelde hem over Naylene en wat ze waar had genomen: de magie die niet op zichzelf leek te bestaan, maar wel degelijk in haar zat. Hoe had ze haar anders zo kunnen pijnigen?
Al snel gleden verschillende onderwerpen over in elkaar. Elijah vertelde over zijn leven en de stad waar hij nu woonde en waar zijn broers en zus mee bezig waren. Er was zelfs nog iemand bij gekomen: Finn. Hij had al die tijd alleen gereisd, maar had nu weer het gezelschap van zijn familie opgezocht.
Lena stopte met lopen toen ze in de verte de stemmen van Naylene en Chris hoorde. Ze kon niet precies horen waar ze over praatten, maar ze herkende hun stemgeluiden.
‘Ik denk dat het tijd is om Naylene en haar broer weer op te zoeken.’ Ondertussen was het al gaan schemeren en ze wilde zeker weten dat hen niets zou overkomen.
Elijah keek in de richting waar Lena ook het geluid vandaan had horen komen. Hij fronste, wat Lena stiekem altijd liet gniffelen.
‘Wat als ik hier blijf, zodat ik jullie kan vergezellen voor het laatste deel van de reis?’
Lena schudde haar hoofd. Ze had tijd met Naylene nodig. ‘Ik waardeer het aanbod, maar er zijn dingen die ik alleen moet doen.’ Als ze alleen was geweest, was ze meteen op zijn aanbod ingegaan. Maar nu moest ze ook aan Naylene denken. En ze had een voorgevoel dat de heks het haar niet in dank af zou nemen als ze samen met Elijah terug zouden reizen.
Elijah knikte, al vloog de teleurstelling kort over zijn gezicht. Hij stapte naar haar toe en streek, zo voorzichtig als hij kon, een pluk van haar haren aan de kant. ‘Tijd doet echt een hoop veranderen, is het niet?’
Ze haalde enkel haar schouders op, niet in staat om te antwoorden nu hij zo dichtbij stond. Zelfs met Elijah was het niet altijd even gemakkelijk.
Hij leek haar ongemakkelijkheid te voelen en stapte weer naar achteren, zijn vingers gleden uit haar haren. ‘Beloof me dat je zo snel mogelijk komt.’
Lena knikte. ‘Dat beloof ik. En bedankt, dat je hier naar toe bent gekomen.’ Door alle chaos had ze niet gemerkt hoe erg ze had verlangd naar iemand die precies wist wat ze voelde.
‘Voor jou, altijd, Lena.’ Hij draaide zijn hoofd en hield zijn hand op. ‘Het klinkt alsof je reisgenoten om de hoek zijn.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In de loop van de dag werd er veel gesproken over het afscheid, hun leven, maar ook de stad waar ze zich nu bevonden. Langzaam aan leek Chris te beseffen dat Naylene het daadwerkelijk bij het rechte eind had gehad. Zij had deze reis met Lena nodig, zij moest uitvinden wie ze precies. Chris daarentegen kon zijn leven leiden. Hij hoefde geen zoektocht te hebben om te vinden wat hij wilde. Alles wat hij zijn hele leven had gewild, was vrijheid. Dat hij het nu kreeg in een andere vorm dan hij ooit had gedacht, was iets wat hij moest accepteren.
Acceptatie koste normaal tijd. Chris had dat echter niet. Een paar uur was er nog over. Dan zou hij het vanzelf gaan accepteren door de dwang van Lena. Toch kreeg Naylene wel het idee dat Chris dit langzaam ook zelf begon te willen. Dat hij accepteerde dat dit het beste voor hen beiden was. Het was lastig dat ze hun levens zonder elkaar moesten gaan leven. Naylene had het gemis van haar broer er echter voor over. Wetende dat hij een goed leven zou krijgen.
De dag had hen door de verschillende straten gebracht. Het stadje was niet heel erg groot, maar groot genoeg zodat ze zich hadden vermaakt. Naylene had genoten van de kleine dingen. In de afgelopen dagen had ze al kunnen zien hoe Chris overweldigd was geweest door het gehoor dat hij had gekregen. In de was er echter nog meer te horen. Hoe zijn hoofd dan ook af en toen om was gedraaid omdat hij een bepaald geluid had gehoord, had ze geweldig gevonden. Naylene had hem dan wel proberen uit te leggen wat het precies was. Ze was al heel trots op hoe hij alles opnam. Ze konden zelfs met elkaar praten, met woorden. Ondanks dat Naylene vaak genoeg haar handen gebruikte.
De twee hadden zo’n fijne dag samen gehad dat ze niet eens echt door hadden gehad dat de zon langzaam was gaan zakken. Vanuit verschillende huizen was de heerlijke geur van voedsel te ruiken.
“Ik denk dat we terug moeten en kijken of we in de herberg wat kunnen eten.” Stelde Naylene voor.
Chris knikte instemmend.
Op het moment dat ze de hoek van de straat om wilde lopen, liepen ze Lena tegen het lijf. Naylene merkte dat ze ergens blij was om de vrouw te zien. In de loop van de dag had ze zich toch zorgen gemaakt om de vrouw, die ze ondertussen misschien wel een beetje als een vriendin was gaan zien.
“Goed om je te zien, Lena.” Merkte Naylene dan ook op. Chris was nog een beetje terughoudend, maar knikte wel.
“Chris en ik spraken net over het feit dat we wat eten wilden gaan zoeken. Wellicht bij de herberg?”
“De dorpelingen hebben het er over wat voor goede kok de herberg heeft.” Knikte Lena instemmend. Naylene kon zich niet voorstellen hoe het moest zijn om alle gesprekken op te vangen. Chris had net zijn gehoor terug gekregen, voor hem was al een hele wereld open gegaan. Om alles in de wijde omgeving te kunnen horen, leek haar echt overweldigend. Ze hoopte voor Lena dat ze het soms ook van zich af kon zetten.
Naylene bekeek het gezicht van Lena. Er was iets veranderd sinds ze afscheid hadden genomen bij de herberg. Ze leek rustiger te zijn. Wellicht had ze tijd gehad om na te denken over hetgeen wat er was gebeurd. Had ze zichzelf deels vergeven, zoals Naylene dat had gedaan. Het was nog lang niet klaar, maar het was voor nu goed. Zeker als ze deze reis samen af moesten leggen. Lena leek in ieder geval rustiger, wat de reden ook was.
“Gaat het goed?” vroeg Naylene echter nog voor de zekerheid.
Lena leek een beetje verbaasd te zijn door Naylene haar vraag. Waar Naylene het een belangrijke vraag vond. Het ging haar niet enkel om het feit dat Lena dorst kon hebben, maar ook gewoon in zijn algemeenheid. De vrouw had er bewust voor gekozen om de rest van de dag in haar eentje door te brengen.
“Ja, bedankt. Kom we gaan eten voor jullie regelen.” Lena wenkte hen beiden.
Met z’n drieën liepen ze terug naar de herberg. Meer mensen die er verbleven zaten al aan het eten. Nadat ze waren gaan zitten kwam de waard naar hen toe, om te vragen of zij ook wat te eten wilden hebben. Alle drie stemden ze in. Er werd al snel wijn voor hen ingeschonken, terwijl hen werd beloofd dat het eten snel zou komen.
“Kan je gewoon eten?” Vroeg Chris nieuwsgierig. Hij probeerde zijn stem wel zacht te houden.
Naylene wilde hem aanstoten, omdat ze niet wist of het een gepaste vraag was. De afgelopen dagen had ze Lena echter geen menselijk eten zien nemen. Dus ze vroeg zichzelf ook wel hetzelfde af.
“Oh ja, dat is geen probleem. Ik heb geen eten nodig, het verzadigd mij niet. Maar ik kan het wel eten en dat is maar goed ook, want dit ruikt echt heerlijk.” Wederom praatte Lena op een manier, die Naylene nog niet eerder had gezien. Alsof er een soort last van haar schouder was gevallen. Naylene mocht dan geen vampier zijn, maar ze was altijd goed geweest in het lezen van mensen. In dit geval zag ze wel degelijk een verandering.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het korte bezoek van Elijah had haar laten ontspannen. Om te weten dat hij in de buurt was, dat hij nooit echt ver van haar was verwijderd, gaf haar wat meer zekerheid. Hij had haar verzekerd dat hij haar, en daarmee ook Naylene, wilde helpen. Dat, gecombineerd met het eerlijke gesprek dat zij en Naylene die ochtend hadden gevoerd, maakte haar een stuk geruster.
Lena nam een paar diepe slokken van haar wijn en keek naar de twee tegenover haar. ‘Vreemd, is het niet? Ik kan bijna alles doen wat mensen ook kunnen.’
Haar elven had ook zo zijn beperkingen, waaronder de honger die ze kon voelen. Dat hadden ze al ervaren. Ze zou nooit meer ouder worden, wat betekende dat ze vast had in het lichaam wat ze nu had. Een lichaam dat nooit een kind de wereld in zou kunnen brengen, maar ze was er nog niet over uit of ze dat jammer vond. Als ze terugkeek op haar eigen jeugd, was ze blij dat ze de lijn van haar familie bij haar eindigde.
‘Hoe lang ben je al…’ Chris zocht naar het juiste woord, ‘zo?’
Lena trok haar wenkbrauwen op. Ze begreep niet goed waar al zijn vragen plots vandaan kwamen. Misschien probeerde hij te achterhalen waar hij Naylene achterliet, met wie. Al zou hij ook dat uiteindelijk vergeten.
‘Pas een paar jaar. Daarvoor woonde ik in Portugal. Toen ik veranderde…’ Ze sloeg haar ogen neer en draaide haar glas wijn tussen haar vingers. Ze schudde haar hoofd. ‘Ik besloot daar weg te reizen, de zee over te steken. Ik wilde naar het Verenigd Koninkrijk.’
‘Portugal?’ herhaalde Chris ongelovig. ‘Heb je zover gereisd?’
‘Portugal heeft veel sterke schepen,’ wist Naylene haar broer te vertellen. ‘Ze zijn één van de landen die er voor zorgen dat er steeds meer nieuwe gebieden worden ontdekt.’
Lena knikte, al had ze het nooit op die manier ervaren. Ze dacht liever niet terug aan alles wat daar was gebeurd. In plaats daarvan knikte ze naar de klavecimbel die nu onbemand in de ruimte stond. ‘Het is erg druk in de keuken, dus het zal nog even duren. Wat zeggen jullie van wat muziek?’
‘Je speelt klavecimbel?’ Naylene vroeg het alsof het haar verbaasde.
Lena haalde haar schouders op. ‘Niet ontzettend goed. Een vriend,’ ze corrigeerde haarzelf halverwege haar zin, ‘Elijah, probeerde het me te leren. Ik kan een melodie spelen, maar niet meer dan dat.’
Chris was stilgevallen, maar zijn ogen glommen. In afwachting keek hij naar de piano, alsof het plots tot leven zou komen en zou spelen uit zichzelf. Waarschijnlijk had hij nog nooit gehoord hoe het instrument klonk.
‘Kom.’ Lena kwam overeind en gebaarde dat Chris en Naylene haar moesten volgen. Ze nam plaats op het krukje en legde haar vingers bedenkelijk op de toetsen. Ze glimlachte, denkend aan hoe Elijah naast haar had gezeten en haar had geprobeerd om de akkoorden en de melodieën tegelijk te spelen. Het was haar nooit gelukt, maar het had hem nooit gefrustreerd. Hij had alleen maar gelachen als ze weer een fout had gemaakt, om het vervolgens zelf voor haar te spelen.
Naylene kwam naast haar staan, maar Chris bekeek het tafereel van een afstandje.
Lena drukte een paar toetsen in. Voorzichtig stapte Chris naar voren, totdat hij ook naast het instrument stond. Lena knikte naar de toetsen. ‘Probeer het maar.’
Zachtjes drukte hij met één vinger een toets in en de lage toon verraste hem, op een goede manier.
‘Ik had vroeger muziek- en zangles,’ vertelde Naylene, ‘Chris mocht niet meedoen, maar hij kan wel de noten lezen.’
‘Dat kan ik niet eens,’ zei Lena lachend. Ze speelde de melodie die ze had geleerd van Elijah. De enige reden dat ze hem nog wist, was omdat ze hem uit haar hoofd had geleerd. De bewegingen zaten nog in haar vingers, maar ze had geen enkel idee welke noten ze speelde.
Ze gebaarde naar Chris dat hij moest gaan zitten en stapte zelf weg van het krukje. Misschien zou hij met wat oefening wel een goede minstreel zou zijn. Hij zou het land door kunnen reizen, misschien zelfs wel de zee over kunnen steken, waar hij in een Europees rijk de koningen zou vermaken met zijn liederen en muziek.
Chris sleepte zijn vingers over de verschillende toetsen en ontdekte dat de tonen van laag naar hoog gingen. Hij plaatste twee handen op de toetsen en een mix van tonen galmde door de ruimte. Een paar mensen keken op van hun eten, maar besteedden er verder geen aandacht aan.
‘Dit is geweldig!’ verklaarde Chris, terwijl hij opkeek naar Naylene. ‘Klinkt een fluit ook zo?’
Naylene schudde haar hoofd. ‘Die klinkt anders. Ik weet zeker dat je die ook zal horen binnenkort.’
‘En de harp? De luit? De viool?’
‘Allemaal anders,’ verzekerde Naylene haar broer. Ze legde haar hand op zijn schouder en kneep er zachtjes in.
Chris speelde, al was het daadwerkelijk een afwisseling tussen verschillende toetsen zonder enig verbrand, ondertussen door. ‘Voordat je weg gaat, wil ik je nog horen zingen,’ zei hij en hij keek op naar zijn zus. ‘Dat heb ik altijd al willen horen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De avond was niet anders te beschrijven als één van de beste avonden die Naylene en Chris hun leven. Al snel had de knusse ruimte van de herberg zich gevuld met muziek. De klanken van de klavecimbel gecombineerd met Naylene haar stem. De rest van de gasten hadden snel hun ogen op het tafereel gericht. Vanuit daar was de gezelligheid pas echt begonnen.
De wijn had gevloeid. Het eten was heerlijk geweest. De muziek eindeloos. Op een gegeven moment had de waard de tafels aan de kant geschoven, waardoor mensen op de vrijgekomen ruimte hadden kunnen dansen. De meeste mensen hadden daar dankbaar gebruik van gemaakt. Het gezang had steeds luider geklonken, eenieder had meegedaan. Alsof iedereen in dezelfde situatie had gezeten en graag even uit de werkelijkheid was getrokken.
Tijdens de momenten dat Naylene haar arm in die van Chris had gehaakt om samen te dansen. Tot aan de verschillende nummers die ze samen hadden proberen te spelen. Naylene had kunnen genieten van elk verschillend moment. De enige momenten waarop ze in staat was geweest om haar serieuze kant weg te drukken was bij haar broer. Nu was dat niets anders. Waar hen beiden een groot afscheid te wachten stond, leek geen van beiden hier het besef toe te hebben.
Af en toe mengde Lena zich in de dansen en gesprekken. Eén van de vrouwen die zich in de herberg had bevonden, was echter nieuwsgierig geweest naar de kledij die Lena aan had gehad. Lena, die er in Naylene haar ogen al veel meer ingetogen uit zag als toen ze in haar stad had geleefd, had er graag over willen praten. Naylene had zelfs een paar namen van kleermakers uit de grote stad voorbij horen komen, waar haar moeder ook vaak genoeg over had gesproken.
Aan alle fijne momenten kwam echter een einde. Ver in de avond, was iedereen genoodzaakt zijn kamer op te zoeken of terug te gaan naar de woning. Met een gerust gevoel was Naylene in haar bed gekropen. Ze had kunnen genieten van het feit dat ze niet op de grond van een bos had moeten slapen. Al snel had ze zich in een diepe droomloze slaap bevonden.
Wakker worden na zo’n avond had echter zijn nadelen. Met een bonzend hoofd had Naylene zichzelf naar de ruimte verplaatst waar ze zichzelf had kunnen opfrissen. Ze had geen reflectie van haarzelf nodig om te weten dat haar huid nog lichter was dan normaal gesproken en dat die de kleur onder haar ogen ten volle zou benadrukken. Haar uiterlijk was nooit iets waar Naylene zich zorgen om maakte, nu op zijn minst.
Op haar weg terug naar haar kamer, liep ze langs de ruimte waar Lena had geslapen. Zonder er verder over na te denken, klopte Naylene voorzichtig aan. De vrouw was waarschijnlijk al wakker en ze kon zich niet voorstellen dat ze ook maar een klein beetje last had van de avond van gisteren.
Het beeld van de vrouw bevestigde Naylene haar gedachten al snel.
“Goedemorgen.” Begroette Lena haar al snel. De vrouw leek al klaar te zijn voor de dag. Vandaag zouden ze ook verder reizen. Dat leek Naylene het beste om te doen. Chris zou haar dan wel herinneren, maar ze wilde hem niet in de weglopen. Daarvoor moesten ze zo ver mogelijk weg om er voor te zorgen dat ze hem niet tegen zouden komen. Daarbij zouden ze toch opzoek gaan naar de vrienden van Lena.
“Weet je zeker dat we vandaag verder kunnen reizen?” Lena leek haar staat ook te zien. Naylene knikte echter. Ze had genoten van haar avond, was niet alleen met het idee gaan slapen dat het zo voldoende was geweest, maar was er ook mee opgestaan.
“Geen probleem.” Verzekerde Naylene haar dan ook.
Naylene stapte de kamer binnen en deed de deur achter haar dicht. Het leek haar niet de bedoeling als iemand de rest van hun gesprek zou horen.
“Chris en ik hebben gisteravond afgesproken dat het zo voldoende is.” Vertelde Naylene.
“Dat waren onze laatste momenten samen. Ik wil niet de kans lopen dat er iets misgaat door bij jullie te staan wanneer het gebeurd.” Naylene wist dat dwang heel nauwkeurig werkte. De kleinste nuance kon een zeer grote uitkomst hebben.
“We hebben afscheid genomen.” De vrouw moest even slikken van de woorden. Het was voor haar niet makkelijk te bedenken dat ze broer gisteren voor het laatst had gezien. Er hadden wel wat tranen gevloeid. Toch waren de meeste van blijdschap geweest. Naylene had haar broer namelijk verzekerd dat hij een goed leven zou krijgen. Hem beloofd dat ze het zelf ook zou gaan zoeken.
“Het lijkt mij dan ook goed dat ik onze spullen vast meeneem en de paarden klaarmaak voor de rest van de reis. Wellicht kan ik nog wat inkopen doen.” Naylene had wat te eten nodig.
“Ik ga er vanuit dat jij voldoende gevoed bent?” Vroeg de vrouw verder door. Ze wist niet wat er deze nacht was gebeurd. Enkel dat Lena het wel nodig had gehad, voordat ze weer zouden reizen.
Een bijna beschamend knikje gaf aan dat Lena dat inderdaad had gedaan.
“Dan verlaat ik zo de herberg. Laten we bij de rand van het bos afspreken. Neem voldoende tijd.”
“Ja dat is prima. Ik zorg dat het goed komt.”
Naylene stapte naar Lena toe en pakte haar hand vast, waar ze zachtjes in kneep.
“Bedankt. Ik heb alle vertrouwen in je.” Het waren een paar woorden, die voor haar zeker de waarheid waren. Naylene wist echter zeker dat Lena ze kon gebruiken. Zelf had ze de woorden vaak genoeg nodig gehad, maar ze had ze nooit op die manier gekregen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De bemoedigende woorden van Naylene galmden na in haar hoofd terwijl ze door de gang van de herberg liep. Chris had precies gekregen wat Lena voor ogen had gehad: een laatste avond met zijn zus. Een mooie start van zijn nieuwe leven. Ondanks dat ze de vorige dag had geoefend wat ze wilde zeggen, en ook wat zekerheid mee had gekregen van Elijah, gierden de zenuwen door haar lijf. Ondanks haar voorzichtigheid en voorbereiding zou het nog steeds mis kunnen gaan. Het laatste wat ze wilde, was Chris pijn doen.
Lena haalde diep adem en stopte voor de deur van Chris. Aan de geluiden uit de kamer te horen was hij al wakker. Als hij met zijn zus af had gesproken dat ze elkaar niet meer zouden zien, was hij vast op haar aan het wachten.
Drie keer klopte ze op de de deur. Ze hoorde Chris overeind veren, maar hij liep langzaam naar de deur. Te langzaam. Lena vroeg zich af of hij zich probeerde vast te klampen aan herinneringen. Of hij, ondanks alles, toch geen afscheid wilde nemen van zijn leven.Chris opende de deur. Voor een paar seconden keken ze elkaar alleen maar aan. Ze wisten allebei wat er op het punt stond om te gebeuren.
Chris was de eerste die sprak: ‘Kom binnen.’
Lena knikte stilletjes en volgde hem de kamer in. Hij had zijn spullen uitgepakt, wat indiceerde dat hij hier nog even zou blijven. Goed, bedacht Lena zich. Hij had de vorige avond erg veel lol gehad. Dit was een goede plek om zijn eigen leven te beginnen.
‘Ik denk dat we het beste kunnen gaan zitten,’ zei Lena. Ze sloot de deur achter zich en knikte naar het bed. Toen zij nog mens was geweest, was haar ervaring met dwang niet prettig geweest. Ook de keren dat ze zelf iemand had gedwongen, was dat niet altijd zonder geweld gegaan. Dit moest anders gaan. Chris verdiende meer.
Hij nam plaats op het bed en streek met zijn handen over zijn broek. Hij tikte met een voet op de grond en hij keek naar alles in de ruimte, behalve naar haar. Hij was waarschijnlijk nog nerveuzer. Hij stond op het punt om een groot deel van zijn leven achter zich te laten.
‘Ik begrijp dat het moeilijk is,’ fluisterde Lena voorzichtig. Langzaam stapte ze naar het bed toe. Ze besefte zich dat Chris haar misschien nog niet helemaal vertrouwde, ondanks dat de vorige avond een succes was geweest. Hij had haar op haar ergst gezien. Hij had gezien hoe ze zijn zus pijn had gedaan. Lena wist maar al te goed dat dat soort beelden niet zomaar verdwenen.
‘Wat gaat er gebeuren?’ vroeg Chris zachtjes.
Lena nam naast hem plaats op het bed. Ze stak haar hand uit om hem op die van hem te leggen, maar trok hem op het laatste moment terug. In plaats daarvan legde ze hem op haar eigen schoot. ‘Ik ga je een verhaal vertellen. Een goed verhaal, Chris. Eentje die je zonder moeite gaat geloven.’ ‘En dan vergeet ik Naylene?’ vroeg hij. Ze zag de pijn in zijn ogen. Het was misschien beter zo, maar dat betekende niet dat er geen gevoelens bij kwamen kijken.Lena schudde haar hoofd. ‘Dat hoeft niet. Je kunt de goede dingen aan Naylene blijven onthouden. De momenten samen, zelfs gisteravond kan in jouw herinneringen blijven bestaan. Als dat is wat je graag wil.’Chris knikte meteen. ‘Ik wil haar niet vergeten.’ ‘Dat begrijp ik.’ Lena sloeg haar ogen neer. ‘Als ik iemand in mijn leven zou hebben zoals haar, zou ik dat ook niet willen.’Droevig knikte hij. Lena zei niets. Chris moest een hoop voelen op dit moment, een hoop denken. Ze wilde hem de tijd geven om dat te kunnen doen. Naylene had zelf gezegd dat ze niks moest haasten. Dat leek Lena ook beter.Lena wachtte geduldig. Ze keek toe hoe Chris weer overeind kwam en rondliep in de kamer. Hij controleerde of zijn tas echt leeg was, hij keek uit het raam en vroeg zich hardop af of hij zijn paard wel met de juiste instructies achter had gelaten. Hij bleef een lange tijd uit het raam staren, misschien wel opzoek naar Naylene. Lena wist echter zeker dat Naylene al lang niet meer in de buurt was.Chris slaakte een diepe zucht. ‘Goed,’ zei hij resoluut. Hij draaide zich om en nam weer naast Lena plaats. ‘Ik denk dat ik er klaar voor ben.’
‘Goed,’ herhaalde Lena hem. Ze draaide zich iets bij en nam, na nog een overweging, zijn hand vast. ‘Het doet geen pijn, dat beloof ik.Chris kneep in haar hand. ‘Beloof me dat je echt goed op haar past.’Lena knikte. ‘Natuurlijk. Ik zal goed op haar letten.’
‘Ik meen het,’ zei Chris, zijn grip nog strakker rond haar hand, ‘Naylene is speciaal. Dat wat eergisteren gebeurde, kan niet nog een keer gebeuren.’
Lena knikte opnieuw. Daar was ze zich van bewust. Ze had een fout gemaakt door geen open kaart te spelen. Ze kon het leven van Naylene niet nog een keer in gevaar brengen.
Zelf haalde ze diep adem en ze ontspande haar schouders. Ze bleef de hand van Chris vasthouden en ze keek hem recht aan.
‘Chris,’ begon ze op een zachte toon, ‘ik wil dat je iets voor me doet. Alle pijn, ieder naar woord dat naar je is geschreeuwd en al het zeer dat dat heeft veroorzaakt, dat moet je vergeten. Ik wil dat je je focust op al het goede. Iedere keer dat je samen met Naylene iets oefende en het lukte, iedere keer dat jij haar iets leerde of andersom.’
Chris zijn ogen stonden wazig. Linn slikte. ‘Naylene gaat op reis, om nog meer te leren. Iets waar je volledig achter staat, maar natuurlijk ga je haar missen. Gelukkig heb je alle goede herinneringen aan haar. Haar lach, jullie momenten samen in de tuin, de stiekeme avonden die jullie samen doorbrachten, ver verstopt onder de dekens.’ Chris knikte. Nu kwam het moeilijke gedeelte. ‘Wat je de afgelopen dagen hebt geleerd over vampiers en magie, dat vergeet je. Je bent je niet bewust van de wezens die zich hullen in de schaduwen, of van de krachten die je zus heeft. Je vergeet mij. Het enige wat je kent, is de normale gang van zaken.’
‘En jij, jij verdient het leven wat je nooit hebt gekregen,’ fluisterde ze. ‘Je krijgt een nieuwe start. Jij, Chris, kan gaan en staan waar je wil. Je kunt ontdekken waar je goed in bent, waar je krachten liggen. Je laat het verleden achter je, behalve Naylene. Zij zal altijd bij je zijn in gedachten, waar je ook naar toe zal gaan.’
Gespannen liet Lena hem los. Chris knipperde een paar keer en Lena besefte dat ze zich uit de voeten moest maken. Ze gebruikte haar snelheid om via het raam naar buiten te gaan.Ze verstopte zich om de hoek van de herberg en luisterde met ingehouden adem naar de geluiden uit Chris zijn kamer. Ze hoorde dat hij rondliep, richting het raam. Voorzichtig spiekte ze om het hoekje, waar ze Chris met een iets verwarde glimlach uit het raam zag kijken. Zijn rode haar glansde in het zonlicht en de stralen vielen op zijn gezicht.Alsof de wereld hem toelachte.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Wat zich binnen af had gespeeld, kon Naylene zich alleen maar inbeelden. Ze vertrouwde Lena dat ze de juiste woorden gebruikte om er voor te zorgen dat Chris het beste leven kon krijgen. Ondertussen was ze zelf bezig geweest met de paarden. De gedachten gingen uit naar haar broer. De tranen waren achter haar ogen begonnen te prikken. Pas toen ze de paarden naar de rand van de stad had gebracht klaar voor hun tocht, liet ze de tranen gaan.
Naylene probeerde haar eigen gedachten wel te overstemmen. Ze wist dat ze dit goed had gedaan. Dit was de enige manier om Chris het leven te geven dat hij verdiende. Een leven zonder haar en alles wat er aan vast hing. Dat maakte het niet minder pijnlijk. Het gevoel dat ze elkaar nooit meer zouden zien, was pijnlijk. Ze zou haar broer gaan missen, ieder dag weer.
Voorzichtig ging ze met haar vingers langs haar gezicht om de tranen op te vangen. Net op het moment dat ze Lena aan zag komen. Het was meer een flits dat uit de verte kwam. De vrouw die vervolgens naast haar stond tussen de bossen. De manier waarop ze eruit zag, leek de gevoelens van Naylene perfect te weerspiegelen.
“De paarden zijn er klaar voor. We hoeven vandaag niet ver te reizen, alleen ver genoeg om uit de stad te komen.” Ze moesten er voor zorgen dat ze op geen mogelijke manier Chris tegen zouden komen, mocht hij besluiten de bossen in te gaan.
“He.” Fluisterde Lena naar Naylene, terwijl ze haar hand op haar arm legde.
“Je mag best even alles los laten hoor. Je hoeft echt niet meteen overal in door te gaan. Ik snap heel goed dat er heel erg veel gevoelens naar boven komen nu.” Naylene keek Lena aan en knikte. Ze wist ook wel dat haar gevoelens heel erg logisch waren. Op het moment voelde ze zich echter niet gerust om er lang over na te denken.
“Ik weet het. Maar ik wil niet de kans lopen dat er iets misgaat in het plan.” Het was niet gemakkelijk om de dwang nog een keer te gebruiken. Zeker niet omdat alles dan door elkaar ging lopen. Ze konden er beter voor zorgen dat ze zich daar niet nog extra zorgen om zou gaan maken.
“Dan zijn die zorgen in ieder geval weg.”
Lena zei verder niets meer, maar knikte enkel. Naylene gaf haar de teugels van het paard. Zelf ging ze even over de snuit van het andere paard. Dit was het enige aan huis wat ze nog over had, iets wat heel erg gek voelde.
Ze besteeg haar paard en keek naar Lena, die hetzelfde had gedaan. “In welke richting moeten we?”
“Als we richting de stad gaan waar we het gisteren over hadden, kunnen vanuit daar verder.”
Naylene knikte, ze wist dat het een tocht van twee dagen zou gaan worden, als ze redelijk door zouden reden. Aangezien ze vandaag beiden niet echt de mentale kracht leken te hebben om ver te reizen, wist Naylene zeker dat het nog wel één dag meer zou gaan kosten.
In stilte reden ze dan ook een paar uur. Naylene had de tijd nodig om alles te verwerken wat er was gebeurd en zij leek niet de enige te zijn. Af en toe had ze opzij gekeken naar Lena, die ook content in de stilte had gereden. Hetgeen wat ze beiden waarschijnlijk het meeste nodig hadden gehad.
Toen Naylene merkte dat de paarden vermoeid waren geworden, had ze aan Lena voorgesteld om een meer of een rivier op te zoeken waar de paarden even wat konden drinken. Het liefst waar ze in de buurt konden grazen. Het had hen daarna nog een uur gekost om een goede plaats te vinden. Maar uiteindelijk hadden ze ook een eigen kamp op kunnen bouwen. Vaak genoeg had Naylene haar vader horen vertellen dat het niets was voor vrouwen om alleen te reizen. Dat ze het nu deed, voelde alleen maar onoverwinnelijk. Ze mocht haar eigen weg bepalen.
Naylene pakte een paar van de dekens die ze uit het dorp mee hadden genomen en legde er een paar op de grond. Ze wikkelde zich vervolgens zelf in één van hen. De andere gaf ze aan Lena, al ging ze er ergens van uit dat ze het niet nodig had voor de warmte. Misschien meer voor het comfort.
“Wil je er over praten?” Vroeg Lena voorzichtig, nadat het een tijdje stil was gebleven. Naylene richtte zich van de paarden af en keek naar Lena.
“Het doet gewoon pijn. Ik weet wel dat we het beste hebben gedaan. Toen ik daar alleen stond te wachten, besefte ik me pas echt wat het in zou houden. Chris nooit meer zien. Niet wetend hoe zijn leven er gaat uit zien.”
Lena legde haar had wederom op de arm van Naylene. “Ik weet zeker dat hij een goed leven gaat krijgen. Dat maakt het natuurlijk niet makkelijker dat je er geen deel van uit gaat maken.”
Naylene knikte, ze vroeg zich af of Lena hetzelfde mee had gemaakt. Toen ze een vampier was geworden had ze vast niet bij haar familie kunnen blijven. Ten eerste omdat ze in eerste instantie de bloeddorst heft gehad, maar ook dat ze niet overdag naar buiten kon. Het zou best hectisch zijn geweest. Naylene wist echter niet of ze er naar kon vragen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het liefst wilde Lena ook Naylene een mooi verhaal vertellen om haar gerust te stellen dat het goed zou komen met haar broer, maar dat was iets wat ze nooit zou kunnen doen. Heksen konden niet zomaar gedwongen worden door een vampier, en ze wist ook dat het geen goed zou doen. Soms was het belangrijker om wel te voelen. Om te ervaren wat een gebeurtenis precies met je deed, ook al deed het nog zo’n pijn.
Ze had gezien hoe het leven zonder gevoelens kon zijn. Wat voor monsters daardoor werden gecreëerd. Het enige wat ze nu voor Naylene kon doen, was haar gevoel er laten zijn en het ook respecteren.
Lena merkte op dat Naylene naar haar keek, met een blik die haar vertelde dat ze een vraag wilde stellen, maar het misschien niet durfde. Ze glimlachte en trok haar hand terug, waarna ze de deken die ze had gekregen wat beter rond haar schouders drapeerde.
‘Wat is er?’
‘Niks, ik bedoel…’ Naylene zuchtte en trok haar knieën op. Lena vroeg zich af of haar moeder haar had verteld dat ze nooit op die manier had mogen zitten. Waarschijnlijk wel honderden keren. Naylene liet haar kin op haar knieën rusten. ‘Ik vroeg me af of je al eens eerder op deze manier je dwang hebt gebruikt? Voor je eigen familie, misschien?’
Ondanks dat het een vraag was die ze had kunnen verwachten, bracht het een rilling over haar rug. Het voelde alsof ze verdronk in ijskoud water, denkend aan de mensen die ze achter had gelaten. In al die jaren had ze er nooit aan gedacht om terug te gaan naar haar ouders. Waarschijnlijk waren ze alleen maar opgelucht dat ze niet langer voor hun dochter hoefden te zorgen.
‘Ik heb mijn familie al een lange tijd niet meer gezien. De laatste keer was zelfs nog voordat ik een vampier was.’
Ze zag haarzelf weer in het kleine huisje paniekerig haar spullen pakken. Ze was vertrokken zonder na te denken. Ze had haarzelf willen beschermen, maar daardoor was ze in een nog naardere situatie terecht gekomen.
‘Waren het geen goede mensen?’ vroeg Naylene, maar kort daarna besefte ze zich dat het misschien wel een te persoonlijke vraag was. ‘Het spijt me. Ik begrijp het als je er niet over wil praten.’
Lena schudde haar hoofd. Ze wilde het delen met Naylene. Er was maar één ander persoon die wist wat haar was overkomen. Misschien zou het goed zijn om er nog iemand over te vertellen.
Ze keek naar Naylene haar gezicht. Ze had het gevoel dat Naylene haar zou begrijpen.
‘Het waren geen goede mensen,’ fluisterde Lena. Haar moeder misschien wel. Ze had het geprobeerd, maar ook zij had de woede van haar vader op zich gekregen toen ze een mismaakt kind had gebaard. ‘Ik was een meisje, dat was natuurlijk al erg genoeg. En bij mijn geboorte waren mijn lippen gespleten. Dat is gebleven totdat…’
‘Vampierbloed,’ wist Naylene aan te vullen. Dit keer was het Naylene die haar hand op Lena haar arm legde. Lena hoefde haar niet uit te leggen dat het hebben van een dochter nadelig was. Het enige waar dochters goed voor waren, was voortbrengen van kinderen. Daarvoor hadden aar ouders een man voor haar moeten zoeken, maar met haar uiterlijk was dat een onbegonnen werk geweest.
‘Mijn vader… Hij kon geen man voor me vinden. Hij zocht naar een andere oplossing. Als hij me niet kon uithuwelijken, dan zou hij me kunnen verkopen. Op een dag hoorde ik hem praten met iemand anders, een stem die ik niet kende.’
Kort kneep ze haar ogen dicht. Het was vreselijk geweest. Ze had haar toekomst aan moeten horen en ze had er niets tegen kunnen doen. Diezelfde nacht had ze besloten om te vluchten.
‘Lena, dat is verschrikkelijk,’ zei Naylene vol medeleven. Lena geloofde haar. ‘Waar ging je naar toe?’
‘Ik kwam niet heel ver.’ Natuurlijk niet, bedacht ze zich bitter. Soms dacht ze dat het haar straf was geweest. Dat iets of iemand, ver in de hemel, haar wilde straffen voor haar poging om te vluchten. ‘Ik kwam iemand tegen.’
‘Elijah?’ gokte Naylene. Lena was al vergeten dat ze zijn naam had genoemd. Ze zuchtte. Was ze hem maar tegen gekomen. Misschien had hij haar dan kunnen helpen, echt helpen.
‘Nee, niet Elijah.’ Haar stem trilde en was doordrenkt met spijt. ‘Een andere vampier. Ik wist natuurlijk niet wat hij was, maar hij… Hij was aardig. Hij behandelde me als een normaal mens, en hij verzekerde me dat het goed zou komen.’
Hoe had zij moeten weten dat het zo miserabel zou eindigen?

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De pijn van de woorden bleven in de lucht hangen. Het verhaal maakte veel duidelijk, maar zorgde ook voor genoeg vragen. De vorige avond had Lena hen verteld dat ze van origine uit Portugal kwam. Ze had de oversteek naar hun land gemaakt. In die tijd had ze ook nog eens de taal geleerd. Naylene had zich al afgevraagd waarom ze uit het land was vertrokken. Aangezien het bekend stond om de snelle ontwikkelingen die het doormaakte. Op dat moment had ze het echter niet netjes gevonden om te vragen waarom ze er weg was gegaan. Nu snapte ze echter wel dat het niet uit luxe was geweest. Er was echter meer aan het verhaal dan Lena nu vertelde. Naylene wilde niet in een open wond lopen te prikken.
Naylene pakte de hand van Lena dan ook stevig vast. “Bedankt voor het vertellen.” Zei ze zachtjes. Ook ten teken dat het voor nu voldoende was. Ergens merkte ze aan Lena dat er nog zoveel meer te vertellen was. De vampier, die er voor had gezorgd dat ze nu hier zat, was dan misschien aardig geweest in het begin. Het leek zich echter ook om te hebben gedraaid. Als er zoveel pijn en verdriet zat in hetgeen wat ze vertelde.
“De rest komt een andere keer wel.” Fluisterde Naylene vervolgens. “Ik wil je niet afkappen, maar ik merk dat het zwaar voor je is.” Naylene had vaak genoeg gehoord dat het niet netjes was om mensen niet hun hele verhaal te laten doen. Haar moeder had haar er vaak genoeg op gewezen. Nou had ze zelf ook nog wel eens de neiging om té veel te vragen. Haar hele leven lang had ze geprobeerd om daar een balans in te vinden. Altijd op haar hoede dat ze iets verkeerds had gezegd in de buurt van haar ouders.
“Nee nee, het is fijn.” Zei Lena zachtjes terug, die zachtjes een kneep terug gaf in haar hand.
“Ik vind het heel erg dapper dat je de reis hier naar toe hebt gemaakt.” Wat de reden ook was dat Lena uiteindelijk Portugal had verlaten, ze was hier naar toe gekomen. Als vrouw alleen was dat een reis opzicht. Naylene vroeg zich af of ze veel mensen had moeten dwingen om normaal tegen haar te doen.
“Heb je niet veel opmerkingen gekregen op de weg hier naar toe?” De gedachten alleen al dat ze nu iemand tegen zouden komen, die van alles te zeggen had. Er waren mannen die hen tegen zouden houden, omdat vrouwen niet alleen hoorden te reizen. Nu waren ze met z’n tweeën. Lena was in haar eentje geweest. Naylene kon zich alleen maar indenken dat er ook genoeg mannen waren geweest die hun kans hadden gezien. Nou konden ze Lena niet heel erg veel maken. Het leek haar alleen maar makkelijk te zijn om dan te kiezen van wie ze had moeten voeden. Sommige mensen leken het gewoonweg te verdienen.
Naylene merkte na een paar seconden dat het geen vraag was waar Lena op het moment antwoord op wilde geven. Wellicht had het te maken met de vampier, waar ze ook niet over wilde spreken.
“Mijn excuses, dat was geen goede vraag voor dit moment.” De woorden snelden over haar lippen voordat Lena verwachtte dat ze antwoord moest geven op de vraag. Ze was niets verplicht. Ondanks dat Naylene de waarheid waardeerde. Dat hadden ze immers afgesproken. Geen halve waarheden meer, helemaal geen leugens.
“Nee dat is niet erg.” De stem van Lena klonk zacht en kwetsbaar. Toch leek de vrouw Naylene ook bedachtzaam aan te kijken.
“Weet je wat mij op is gevallen?”
Naylene schudde enkel haar hoofd, ten teken dat Lena aan kon geven wat haar op was gevallen.
“Je bent echt opmerkzaam. Voor een mens zeker. Als vampier zie je dat soort kleine dingetjes, als mens zag ik ze nooit. Maar ik heb bij jou het idee alsof je het allemaal ziet?”
Naylene vatte de woorden als een compliment op.
“Ik heb het langzaamaan geleerd.” Het waren kleine dingetjes. Ze wist hoe haar moeders vriendinnen in elkaar staken. Ze zag de kleine dingetjes. Zeker niet alles.
“Ik heb altijd geobserveerd. De wereld ziet er anders uit als je weg stapt van alles. Iets van een afstandje bekijkt en daardoor heb ik er wel iets overzicht.” Probeerde ze uit te leggen.
“Ik vind het echt heel erg bijzonder. Het lijkt alsof je me in die paar dagen al zo goed hebt leren kennen, alleen door te observeren.”
Naylene lachte zachtjes. “Er is vast nog genoeg wat ik van je kan leren.” Het ging haar niet eens om de verhalen, maar ook de manier waarop Lena om ging met haar leven. De volgende keer zou ze het graag door willen hebben wanneer Lena echt bloed moest hebben.
“Daar hebben we vast wel de tijd voor.” Gaf Lena aan, waarop Naylene kende. Ze zouden vast nog genoeg momenten zoals deze krijgen. Dat ze kleine delen van hun leven met de andere konden delen. Naylene wilde nog steeds weten waarom Lena een heks nodig had. Ze had echter niets aan Naylene op dit moment, niet als heks in ieder geval.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het kostte meer dan twee dagen om te arriveren bij de Mikaelsons.
De reis had sneller gekund, maar Lena betrapte haarzelf erop dat ze de tijd nam. Niet alleen voor Naylene, maar ook voor haarzelf. Ze wilde haar leren kennen, zoals Naylene haar al een beetje kende. Hoe meer ze praatten, hoe meer Lena ontdekte over de wonderlijke heks die ze uit had gekozen. Ieder uur werd haar vermoeden bevestigd. Ze had de juiste persoon uitgekozen.
Naylene was slim. Ze observeerde en analyseerde. Ze had meer kennis dan enkele mannen die Lena tegen was gekomen, maar ze was er niet te trots op. Ze bleef nieuwsgierig, ze wilde altijd meer leren. In de dagen die ze samen hadden gespendeerd, had ze al enkele zinnen in het Portugees onder de knie.
Tegelijkertijd probeerde Lena haar voor te bereiden op de familie Mikaelson.
‘Elijah was degene die ik als eerste ontmoette,’ vertelde ze aan Naylene. Ze waren bijna in Aberdeen, waar Elijah verbleef. Hun huis stond aan de rand van de stad, met uitzicht op de haven en de zee.
‘Ik had veel moeite om mijn dorst onder controle te houden, nog meer dan nu.’ Ze keek opzij, naar Naylene die op haar paard reed. ‘Maar dat niet alleen. Ik kon niet stoppen. Ik wilde het wel. Ik wilde niemand doden, maar iedere keer als ik het bloed proefde…’ Ze hoefde niet uit te leggen wat er verder gebeurde. Keer op keer had ze mensen van hun leven beroofd.
‘Ik haatte het, haatte mezelf omdat ik die controle maar niet kon vinden. En in plaats van logisch na te denken, vluchtte ik weg. Ik liet een heel spoor achter. Iedereen had me kunnen vinden.’ Dorpelingen, maar ook jagers. Als ze Elijah niet tegen was gekomen, was ze er misschien wel niet meer geweest.
Naylene knikte. Lena waardeerde het hoe goed de heks kon luisteren. Ze leek precies te weten wanneer er iets gezegd moest worden.
‘Midden in de nacht, na weer een mislukte poging, zag ik iemand op de brug staan. Ik rende weg, lans de oevers van de rivier. Plots stond hij voor me. Ik wist dat hij een vampier was, dat moest wel. Ik dacht dat hij me zou straffen voor wat ik had gedaan, maar hij leek… Verrast te zijn.’
De herinnering bracht een warm gevoel met zich mee, en een glimlach op haar gezicht. ‘Hij gaf me een zakdoek om het bloed weg te vegen en legde uit dat hij opzoek was naar degene die de stad terroriseerde, omdat hij dacht dat Kol er achter zat.’
‘Kol?’ vroeg Naylene. Ze stuurde haar paard iets bij.
‘Zijn jongste broer,’ verduidelijkte Lena. ‘Finn is de oudste, maar hem heb ik nog niet ontmoet. Daarna komen Elijah, Klaus, Kol en Rebekah.’
Naylene herhaalde de namen zachtjes. ‘En ze zijn allemaal hier?’
Lena knikte. Van wat ze had begrepen, was de familie bij elkaar. Ze kon dan ook niet wachten om iedereen te zien. Sinds de laatste keer dat ze hen had gezien, was er vast veel te bespreken.
Ze bereikten de stadsmuren en Lena kondigde hun namen aan. De wachters leken het vreemd te vinden dat de twee dames zonder begeleiding reisden, maar met wat overtuiging van Lena lieten ze hen zonder moeite de stad binnen. Nu moesten ze enkel nog de Mikaelsons vinden.
De hoeven van de paarden trappelden over de klinkers. Het was een levendige stad, een stuk groter dan het dorpje waar ze Chris achter hadden gelaten.
‘Ik bedacht me gisteren iets,’ zei Naylene. Ze bekeek Lena. ‘De naam Lena past eigenlijk niet meer zo goed bij je.’
‘Wat?’ Verbaasd stopte Lena haar paard. Ze had Naylene verteld dat, toen ze vluchtte van haar huis, ze haar originele naam had verkort. Van Magdalena naar Lena.
‘Je bent in het Verenigd Koninkrijk nu. Het is een mooie naam, maar niet passend voor hier. En naar aanleiding van onze gesprekken… Een andere naam zou passender zijn.’
‘Zoals?’ Lena had het sterke vermoeden dat Naylene daar over na had gedacht.
‘Linn.’ Naylene sprak de naam uit alsof het vanzelfsprekend was. ‘Het is geen grote verandering. In het Keltisch betekent het “kleine waterval”. En in het Germaans betekent het “zacht”. Al zou het ook van Linda kunnen komen, en dat betekent-’
‘Beeldschoon,’ vulde ze aan. Het was immers haar eigen taal.
Naylene knikte. ‘Natuurlijk hoef je je naam niet te veranderen. Maar misschien heb je er nooit over nagedacht dat je die optie ook hebt. En het is een optie die ik je wel wilde geven.’
Een andere naam. Het leek zo simpel, maar dat was het niet. Ze zou zoveel achter zich laten als ze zichzelf niet langer Lena zou noemen.
‘Linn,’ herhaalde ze. De naam voelde, vreemd genoeg, vertrouwd. Ze knikte. ‘Ik denk dat ik daar wel aan kan wennen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Aberdeen leek een hele andere stad te zijn dan Naylene gewend was. Het was levendig. Aan alle kanten waren mensen te zien. Paarden die karren trokken voor een markt. Er was te horen hoe kinderen aan het spelen waren. Dat was alleen wat zij zelf kon horen. Ze kon zich alleen maar voorstellen wat Linn allemaal meekreeg.
De vrouw had de naam ondertussen een paar keer de naam over haar lippen laten rollen, goedkeurend. Er was zelfs een klein glimlachje op haar gezicht te zien geweest.
“Deze stad lijkt me geweldig.” Er was veel te ontdekken. Niet zomaar een paar straten die uitkwamen op een groot dorpsplein. Het idee dat hier een hele familie aan vampiers leefde, vond Naylene haast niet voor te stellen. Aan de andere kant was het wellicht het beste om in een grote stad te zijn.
“We hebben vast de tijd om de stad te ontdekken.” Ze hadden er niet over gesproken, maar Naylene was er al wel vanuit gegaan dat ze niet enkel een paar dagen door zouden brengen bij de vampiers. Wellicht hadden zij ook wel geen antwoord op de vragen die zij zich de afgelopen dagen hadden gesteld.
“Nieuwe jurken te kopen?” vroeg Naylene lachend. Het was geen geheim dat Linn de jurken die ze nu had, helemaal niets vond. Er was al wel gesproken over Rebekah. Naylene wist zeker dat de enige vrouw in de familie, Linn wel kon helpen met haar verlangen naar nieuwe kledij.
“Onder andere!” Naylene wist dat ze zelf ook nieuwe kleding nodig had. Ze had immers niet veel mee kunnen krijgen uit haar huis. Linn had uit het dorp wat geregeld, aangezien haar andere jurk onder het bloed had gezeten. De enige andere jurk was ondertussen ook niet meer zo fris, ondanks dat ze wel hadden geprobeerd om hun spullen onderweg schoon te maken.
Aan de rand van de stad stond een prachtig huis. Op de oprit van het huis lieten beide vrouwen zich van hun paard afzakken. Naylene wist wel zeker dat er plaats genoeg was voor de dieren om tot rust te komen. Als de familie zelf geen paarden had, dan zou ze zelf in de stad wel op zoek gaan naar wat hooi of wat groente. Voor hen was het immers ook een lange rit geweest.
Linn haalde diep adem, voordat ze naar de voordeur liep. Naylene volgde haar, niet alleen in haar passen maar ook in de rest. Ze betrapte zichzelf erop dat ze het toch spannend vond om het huis binnen te treden waar de originele familie vampiers verbleef.
Hun aankomst leek geen geheim meer te zijn voor de mensen in het huis. Nog voordat ze de treden naar de voordeur op waren gelopen, werd de deur al geopend. De man, net gekleed met zijn wat langere haar dat vast was gebonden, bekeek de twee vrouwen voor zich. Nog voordat Naylene zich af kon vragen wie ze voor hen hadden, kreeg ze door aan de glimlach van de man dat dit Elijah moest zijn.
“Aldreda.” Ondanks dat Elijah een ander riep, bleven zijn ogen op de twee vrouwen gericht. Naylene voelde zich enigszins bekeken. Alsof de man probeerde te bepalen of hij het prettig vond dat Linn haar in het leven had meegenomen.
Een andere vrouw verscheen in de deuropening. De naam had Naylene niet herkend uit de verhalen van Linn. Ook de manier waarop de vrouw die fysiek ouder was dan zijzelf en de vampiers om haar heen, wist ze haast wel zeker dat het geen van de familie was.
“Wilt u zo vriendelijk zijn om vrouwe Lena en haar gast uit te nodigen.”
“Linn.” Prevelde Linn zachtjes, terwijl ze naar de deur toe liep.
Zonder ook maar te aarzelen begon Elijah zijn zin opnieuw. “Vrouwe Linn. En wilt u hun paarden van een goede plek voorzien.”
“Uiteraard. Kom binnen vrouwe Linn.” Naylene keek nieuwsgierig toe hoe Linn naar binnen stapte. Ze wist maar al te goed dat een vampier eerst naar binnen moest worden gevraagd, als het huis stond op het naam van mensen.
Elijah pakte de hand van Linn vast om haar vervolgens te begroeten met een kus op haar hand. Naylene stapte na haar vriendin naar binnen en keek rond in het grote huis. Wat ze behoorlijk indrukwekkend vond.
Elijah pakte vervolgens Naylene haar hand vast. “Naylene, aangenaam kennis te maken.”
“Insgelijks, Elijah.” Naylene wist niet echt hoe ze zich moest gedragen. Haar moeder had haar altijd helemaal gek gemaakt met de manier waarop ze zich tegenover een man moest gedragen. Ze had het altijd onzin gevonden. Alsof mannen te horen kregen hoe zij zich moesten gedragen tegenover een vrouw.
Het duurde niet lang voordat de hal zich vulde met de rest van de familie. Rebekah was al snel in de richting van Linn gelopen om haar te omhelzen. Ook de rest van de familie leek hun beurt af te wachten totdat ze Linn konden begroeten. Die telkens zachtjes moest fluisteren hoe haar naam nu was.
Er was één iemand die minstens net zo ongemakkelijk stond als Naylene zich voelde. Even kruiste ze blikken met de man, van wie ze dacht dat het wel Finn moest zijn. Dat was immers de enige van de familie die Linn nog nooit had ontmoet. H

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn straalde. Sinds haar leven als vampier had ze nooit een plek gehad die ze echt haar thuis had kunnen noemen, maar de Mikaelsons kwamen er toch wel in de buurt. De manier waarop ze haar allemaal begroetten maakte haar warm van binnen. Het voelde alsof ze een lang verloren onderdeel van de familie was en ze eindelijk weer terug was gekeerd naar de plek waar ze hoorde te zijn.
Zelfs nu ze een nieuwe naam had aangenomen, reageerde iedereen alsof er niets was veranderd.
Niklaus vroeg haar of ze uit de problemen was gebleven, een vraag die ze met een glimlach ontweek. Kol tilde haar van de grond en draaide een rondje met haar in zijn armen.
‘Toen ik hoorde van Elijah dat je ons op zou komen zoeken, heb ik mijn reis ingekort.’
‘Kol, dat had niet gehoeven. De laatste keer dat we elkaar hebben gesproken, vertelde je me nog hoe enthousiast je was over de reizen die je had gepland.’ Toch voelde ze zich vereerd dat iedereen zich hier had verzameld om haar te begroeten.
Elijah haalde haar weg bij Kol. ‘Vanzelfsprekend zijn we allemaal verblijd met Linn haar aanwezigheid.’
‘Eén van ons iets meer dan de anderen,’ zei Niklaus met een grijns. ‘Is het niet, broer?’
Beschaamd keek Linn weg. Elijah negeerde zijn broertje en nam haar mee naar de enige man in de ruimte die ze nog niet had ontmoet.
‘Linn, dit is onze oudste broer, Finn. Net als Kol is hij nog maar net teruggekeerd van zijn reizen.’
Finn Mikaelson had bijna dezelfde haarkleur als Elijah, maar zijn ogen waren velen malen lichter. In tegenstelling tot de rest van zijn familie, droeg hij zichzelf niet met trots. Het leek eerder alsof hij overal wilde zijn, behalve hier.
Linn hoopte dat haar aanwezigheid daar niet de reden van was.
‘Heer Finn.’ Linn maakte een buiging voor de oudste Mikaelson broer. ‘Uw familie heeft me al vanaf het eerste moment in hun armen gesloten. Ik weet zeker dat hun normen en waarden van u hebben geleerd.’
Niklaus gniffelde, maar de strenge blik van Elijah -die Linn niet kon zien, werd hij de mond gesnoerd.
Finn gebood haar om weer overeind te komen. ‘Zulke formaliteiten zijn niet nodig. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik erg benieuwd ben naar de vampier die de aandacht van mijn broers en zus heeft weten te trekken.’
Ondanks dat zijn woorden anders suggereerden, had Linn het gevoel dat haar aanwezigheid wel iets te maken had met de manier waarop hij zich nu opstelde.
Ze draaide zich om naar Naylene en realiseerde zich dat ze haar nog helemaal niet had voorgesteld. Naylene zag er verloren uit in de groep vampiers. Linn liep dan ook naar haar toe en nam haar hand vast om haar iets gerust te stellen.
‘Mag ik jullie dan voorstellen aan Naylene?’ Ze had Elijah al verteld over haar nieuwe vriendin, al had ze niet gedeeld dat de magie van Naylene anders werkte dan dat van andere heksen. Dat was niet haar geheim om te delen. ‘We hebben de afgelopen dagen samen gereisd.’
‘Elijah deelde al mee dat je een heks aan je zijde had.’ Niklaus stapte naar voren en boog naar Naylene. ‘Vertel me, hoe heeft Linn je overtuigd om een huis vol vampiers binnen te lopen? Je kunt niet gedwongen worden, maar je bent vast ook niet zo naïef.’
‘Niklaus,’ waarschuwde Elijah hem. De manier waarop Elijah zijn familie soms onder controle wist te houden, had Linn altijd doen denken dat hij de oudste was geweest. Maar misschien ging het niet om wie er als eerst geboren was, maar om wie het meeste aanzien had. Aanzien dat de daadwerkelijke, oudste broer niet leek te hebben.
Niklaus stapte met een zelfingenomen glimlach terug.
‘Laten we de dames niet teveel lastig vallen. Ze hebben een lange reis afgelegd.’ Dankbaar keek Linn opzij. Elijah kon zich vast voorstellen dat dit niet gemakkelijk was voor Naylene. Het waren een hoop indrukken. Toen Linn voor het eerst oog in oog met iedereen had gestaan, had ze ook niet goed geweten hoe ze zich had moeten gedragen.
Elijah legde zijn hand op haar rug. ‘Rebekah. Zou je zo vriendelijk willen zijn om Linn en haar gast hun vertrekken te laten zien? Dan kunnen ze zich opfrissen en zich klaarmaken voor het diner.’
‘En Linn heeft al een dessert meegenomen,’ zei Kol grijnzend.
‘Kol, gedraag je.’ Elijah gebaarde met zijn hand dat zijn broertje de ruimte moest verlaten. ‘Naylene is, net als Linn, onze gast. Ze vertrouwen erop dat ze hier veilig zijn en we moeten hun vertrouwen niet beschadigen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene probeerde alles in zich op te nemen. De aanwezigheid van één vampier de afgelopen dagen was voor haar geen probleem geweest. Nu ze zich echt in een huis bevond met de oudste vampiers op de aarde, was ze behoorlijk overweldigd. Dit waren de krachtigste wezens op de aarde. Heksen om haar heen hadden vaak genoeg over ze gesproken. De negatieve verhalen hadden overheerst. Zoals ieder verhaal over hun soort.
Ze probeerde zich dan ook niet te laten beïnvloeden door de woorden van de mannelijke leden van de familie, die er alleen maar waren om haar een beetje uit te dagen. Naylene wist maar al te goed niet iedereen met hun gezonde verstand binnen zou stappen in een huis dat vol was met wezens die voedde van menselijk bloed. Tegenover Linn had ze zich kunnen verweren. Dat verhaal werd anders als vijf vampiers besloten dat ze haar bloed zouden willen drinken.
“Bedankt.” Naylene knikte naar Elijah. Niet omdat hij zijn broertje terecht had gewezen. Het feit dat zij net zo goed gast was, vond ze prettig. Linn had haar verhalen verteld over de man. Hoe hij haar enigszins weg had gewezen in haar nieuwe leven. Maar ook over zijn broers en zuster. De laatste leek in het begin niet gek te zijn geweest op Linn haar aanwezigheid. Nu leek ze het alleen maar prettig te vinden dat ze niet meer de enige vrouw in het huis was.
“Ik heb vast de vrijheid genomen om wat jurken voor je te laten maken. Toen Elijah vertelde dat je ons zou bezoeken, kon ik het gewoonweg niet laten. Deze stad heeft echt geweldige kleermakers.” Rebekah haar ogen gleed over de jurk van Linn. Niet veel later keek ze ook naar Naylene. Ergens voelde Naylene zich ongemakkelijk onder de blik van de vrouw, het deed haar denken aan de manier waarop haar moeder altijd afkeurend had gekeken naar de jurken die ze zelf uit had gekozen. Voor haar was het meest simpele de beste optie geweest. Iets wat niet opging in de sociale kringen waarin haar moeder zich bevond.
“Ik weet vrijwel zeker dat we ook wel iets voor jou kunnen vinden. Kom, ik laat jullie de vertrekken zien.”
Naylene keek nog even naar de familie en glimlachte vriendelijk. “Bedankt dat we hier mogen verblijven.” Ze wilde laten weten dat ze zeker wel dankbaar was dat ze de komende dagen in ieder geval niet op de koude grond van de bossen hoefde te slapen. Haar rug voelde nog steeds pijnlijk, zeker omdat ze meteen op het paard was gestapt in de ochtenden. Haar hele lichaam was vermoeid en ergens kon ze niet wachten om in het bed te liggen. Helaas voor haar zou het nog uren duren voordat het zover was. De sociale aangelegenheden leken niet aan te ontkomen.
“Een gast van Linn, is een gast van ons.” Sprak Elijah nogmaals. “Alsjeblieft doe alsof je hier thuis bent. En let niet op de ongepaste opmerkingen die mijn broers soms maken.”
Naylene knikte. Ergens had ze ook wel het gevoel dat de mannen haar een beetje uit wilden dagen. Ze wist niet in hoeverre ze iets van haar wisten. Linn had haar immers verteld dat zij en Elijah elkaar hadden gezien op de laatste dag dat ze Chris bij zich hadden gehad. Toen had ze Elijah al wel wat over haar verteld. In haar hoofd kon het best zo zijn dat de familie haar daarom aan het uitproberen was. Heksen en vampiers lagen elkaar immers niet altijd.
“Elijah heeft ons altijd geleerd niet te spelen met ons eten…”
“Nooit begrepen. Het maakt het zo saai.”
Het waren wederom Klaus en Kol die met de woorden begonnen.
“Genoeg!” Elijah zijn stem klonk geïrriteerd. Een beetje hoe Naylene zich op het moment voelde. Het was alsof ze niet serieus werd genomen in het huis. Ergens snapte ze dat ook wel, aangezien ze tegen onverslaanbare wezens stond. Daar wilde ze niets van laten merken.
“Rebekah.” Elijah gebaarde naar de trap. Waar Rebekah hen niet heel erg veel later voor naar boven ging.
Linn pakte de hand van Naylene even vast tijdens hun klim naar boven. Er werden geen woorden gezegd, maar het gaf Naylene al wel aan dat ze zich goed staande had gehouden. Ze was nooit iemand geweest die op dit soort dingen in zou gaan. Niet als ze duidelijk merkte dat iemand haar aan het uitdagen was. Het kostte alleen maar energie. Iets wat ze op het moment niet had.
Rebekah nam hen mee naar de twee vertrekken, die ze hen beiden liet zien. Al snel waren ze verdeeld. Het maakte Naylene niet eens uit waar ze precies sliep.
Daar hield de rondleiding niet op. Het eindigde daar echter niet. De jurken leken het belangrijkste onderwerp te zijn. Rebekah liet meerdere exemplaren aan Linn zien. Terwijl Naylene op één van de poefen plaats had genomen en ook toekeek naar de stoffen die tussen de vingers van beide vrouwen gleden. Ze vond het helemaal niet erg dat ze er even buiten viel. De rust had ze juist wel even nodig.
“Deze stoffen leken mij perfect passen bij jouw huid en haar.” Het waren dat soort opmerkingen die elkaar opvolgden.
Na een tijdje richtte de blonde vrouw zich weer op Naylene. “We kunnen kijken of er iets is wat we passend kunnen maken.”
“Dat is heel vriendelijk. Het maakt mij niet veel uit, als ik iets heb wat ik aan kan trekken.” Naylene wist dat haar lichaam niet leek op dat van Linn. Zeker in lengte verschilden ze behoorlijk. Voor een vrouw was ze behoorlijk lang. Dat had haar moeder haar vaak genoeg duidelijk gemaakt. Ook haar rondingen waren niet echt perfect te noemen, zelfs korsetten hadden haar moeder niet tevreden gesteld. Ondertussen had Naylene vaak verlangd naar de kleding die haar broer aan kon trekken.
Uiteindelijk leken Linn en Rebekah ook iets voor Naylene te hebben gevonden. Die ook achter één van de kamerverdelers ging staan om zich om te kleden.
Naylene vond het bijzonder om te zien hoe Linn om ging met de familie. Het zorgde er voor dat ze de vrouw op een andere manier leerde kennen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld