Forum

Harry.
Ergens was het jammer dat de relatie die Carole en ik ooit hadden gehad, helemaal was veranderd. Achteraf snapte ik het ook wel. Er waren wel dingen gebeurd waardoor we niet meer hetzelfde waren geweest en ze was gelukkig met Zayn. Dat was ze nu nog steeds en daar was ik heel erg blij mee. Ik zou altijd van Carole blijven houden! Ik hield nu nog steeds van haar, maar ik had geleerd om op een andere manier van haar te houden. Ondanks dat het nog wel een keer mis was gegaan, achttien jaar geleden. Nu ging het goed. We waren gewoon goede vrienden, zoals dat hoorde. Ik was graag bij haar en ik hoopte dat zij dat ook had! We zagen elkaar niet heel erg vaak en dat was toch wel een beetje door mij. Maar we hadden het eigenlijk altijd gezellig als we elkaar wel zagen! Dat was toch een beetje hoe Carole en ik altijd waren geweest. Samen hadden we hele goede tijden gehad! Aan de mindere tijden wilde ik liever niet meer denken, het was ook niet goed om daar in te blijven hangen! Ik at de rest van het koekje op, het was echt heel erg lekker! "Natuurlijk. Je bent de beste bakster." Zei ik lachend. Ze deed het echt heel erg goed! Ze mocht zelfs naar programma’s om daar te bakken! Iets wat natuurlijk geweldig was! Ze maakte ook echt heerlijke dingen. Als ik al hier was met mijn verjaardag, dan had ik meestal wel een taart van Carole! Iets anders kon gewoon niet. Er waren zoveel verjaardagen, maar ze bakte wel iedere keer wel netjes een taart en dan ook nog eens in de favoriete smaak van diegene die jarig was. Iets wat wel echt heel erg lief van haar was! Ik veegde mijn handen aan elkaar af, er zaten kruimels aan en het was niet heel erg netjes dat ze nu overal lagen, maar ik kon het ook moeilijk aan de bank afvegen! Ik glimlachte toen Carole vrijwel meteen begon te knikken toen ik over Lucianne begon. Ze had me nog nooit afgekapt als ik dat had gedaan en ik had ook wel kunnen verwachten dat ze dat nu ook niet erg vond. Zij was er ook wel eens over begonnen. Soms moesten we er gewoon even over praten. Het moest eruit! Want het was ook niet goed om het allemaal op te kroppen. Helemaal niet omdat er geen andere mensen waren met wie we het er over konden hebben. Ik had Ed en Carole had Bailey, maar dat was het ook echt. Het was niet veel en Ed en Bailey begrepen ook niet echt waar Carole en ik echt door heen hadden moeten gaan. Op sommige momenten was het namelijk echt heel erg moeilijk geweest! We hadden een meisje weg moeten geven, terwijl we haar ergens misschien wel zelf op hadden willen voeden. Ik pakte de hand van Carole voorzichtig vast, want dit was niet zomaar iets wat ik ging vertellen. Ik zou niet zomaar over Lucianne praten. Ik zou haar iets vertellen waar ze misschien wel een beetje van zou schrikken of emotioneel van zou worden. "Dit klinkt misschien heel erg vreemd." Zei ik zachtjes terwijl ik zachtjes in haar hand kneep. "Van de week was ik lunchen en buiten stond een meisje op me te wachten." Dit klonk natuurlijk vreemd, want zoiets gebeurde wel vaker. "Ze stelde zichzelf voor als Lucianne en ik dacht in eerste instantie niet echt dat het iets betekende, maar toen vertelde ze me dat ze adopteert en blijkbaar had ze papieren gevonden." Ik was zo blij dat het was gebeurd en ik hoopte echt dat Carole haar ook snel kon zijn. "Ze is onze dochter Carls. Onze dochter stond voor me en ik heb haar meegenomen om iets te drinken en we hebben gepraat. En ze is echt een schat. Ik weet zeker dat ze het is." Mijn gevoel zei het gewoon! Ik geloofde het meisje echt. Ons meisje!

Carole.

We zouden hier altijd met elkaar over moeten en kunnen praten. Ze was onze dochter en soms was dat gewoon zwaar? Ik had in al die jaren Lelah op zien groeien. Dat terwijl er maar een jaar tussen die twee had gezeten. Net iets meer. Ik had me altijd afgevraagd hoe Lucianne er nu uit zou zien, hoe het met haar ging. Had ze haar examen gehaald, was ze nu aan het studeren? Er waren een hoop vragen en ik vreesde dat ik er nooit echt antwoord op zou krijgen. We hadden niet voor niks gekozen voor een gesloten adoptie. Dat was beter geweest voor haar. Als we wel contact met haar zouden hebben gehad, dan zouden er vanzelf verhalen zijn gekomen en dan was het tegen deze tijd al lang bekend geweest dat Harry en ik samen een dochter hadden gehad. Dat was iets wat we echt niet uit hadden willen laten komen. Niet alleen voor ons, maar vooral voor haar. Zij was degene die er dan onder zou leiden en dat was iets wat je echt niet wilde voor je kind! Ik vond het al verschrikkelijk als er iets over Lelah werd geschreven, of over de andere kinderen! Alsof zij er wat aan konden doen dat ze onze kinderen waren! Helemaal niks! Dus het was beter voor Lucianne dat het zo was gegaan. Het was echter niet altijd even makkelijk geweest. Bailey en ik hadden wel eens gefantaseerd over hoe ze eruit zou zien. Ik had gegokt op bruin haar en Bailey had altijd volgehouden dat ze blond was geweest, net zoals mij. Ik was echter bij het bruine haar gebleven, met de krullen van Harry. Groene ogen waren zo goed als zeker, want die hadden Harry en ik allebei. Toch was ik wel echt heel nieuwsgierig naar hoe ze er nou echt uit zag. Ik kneep zachtjes in de hand van Harry en glimlachte bemoedigend. ‘Ik heb wel eens gekkere dingen gehoord, dat weet ik zeker.’ Hij mocht alles tegen me vertellen, echt alles! Hoe gek het misschien ook was. Dit ging immers om onze dochter! Ik luisterde naar zijn verhaal, maar hij had gelijk. Het was inderdaad heel erg gek! Er was een meisje naar hem toegekomen die zichzelf had voorgesteld als Lucianne. Ze had zelfs gedacht dat Harry haar vader was geweest en hij geloofde haar! Dat betekende dat hij onze dochter had gezien! ‘Is ze hier? Is ze écht hier?’ vroeg ik zachtjes. Ik sloeg mijn armen meteen om Harry heen en trok haar zo dicht mogelijk tegen me aan. Hij had onze dochter gezien. Dat was wel het mooiste wat ik me kon wensen! Natuurlijk was ik blij met Zayn en Lelah, gelukkig zelfs. Maar Lucianne was ook een deel van mijn leven en Harry had haar nu kunnen zien! Hij had met haar kunnen praten! Dat voelde gewoon als een soort droom. Iets wat heel moeilijk was om te geloven, maar het was duidelijk echt gebeurd! Hij leek er heel erg blij mee te zijn en dat moest ook! Hij verdiende het om haar te zien! ‘Je moet alles aan me vertellen, echt alles! Hoe is ze? Hoe ziet ze er uit? Wat doet ze godsnaam in Engeland?’ Was ze misschien helemaal hierheen gekomen voor ons? Had ze ons gevonden? Misschien wel! Misschien had ze ook wel een hele andere reden om hier te zijn, maar Harry had haar dus wel gezien! Ze had haar vader gevonden! Hij geloofde haar en als hij dat deed, dan deed ik dat ook! Ik had geen reden om daar aan te twijfelen! Dat betekende wel dat hij echt ons meisje had gezien! Ons kleine meisje! Ze was dus ook in Engeland! In Londen? Waarschijnlijk wel! Want daar was Harry ook als hij in Engeland was. Hij kwam dan ook wel eens langs, maar meestal was hij gewoon in Londen. Daar woonde hij immers. Misschien woonde zij daar ook wel? Of was ze gewoon op vakantie! 

Harry.
Het was ergens maar goed dat Lucianne niet als eerste naar Carole op zoek was gegaan. Ze had zich zelf al bedacht dat het idee niet heel erg goed was geweest. Iets wat het ook niet was! Zayn en Lelah wisten helemaal niets af van haar bestaan! Dan was het echt heel wat geworden als ze ineens voor hun neus hadden gestaan. Waarschijnlijk had ze heel erg veel geschreeuw aan moeten woorden. Niet eens tegen haar! Ze verdiende het niet, helemaal niet omdat ze er helemaal niets mee te maken had. Waarschijnlijk zouden Carole en ik er nu wel voor uit moeten komen, maar we konden dit wel op onze eigen manier doen. Als Carole, Lucianne eerst zelf wilde zien, kon dat waarschijnlijk wel. Ik snapte het zelfs wel! Ik kon haar wel vertellen dat het onze dochter was, maar zij moest het toch ook wel voelen. Ik zou het meisje echt niet meteen vragen om een DNA-test. Dat was iets belachelijks om te doen! Ik had gewoon gevoeld dat het goed was. Het gevoel zei vaak heel wat meer dan stomme testjes. Het was ook niet wat om een band op te bouwen terwijl we meteen zoiets van haar vroegen! Voor mij was ze mijn dochter, dat had ik de afgelopen dagen zeker bedacht. Ik wist het gewoon zeker en ik vond het zo fijn om dit nu met Carole te kunnen delen! Haar misschien wel een keer mee te nemen naar Lucianne! Al kon het ook weer heel erg veel voor haar zijn als ze haar vader en moeder ineens tegenover haar had zitten. Ondanks dat ze mij al eerder had gezien! Ik glimlachte door de reactie van Carole, ik had eigenlijk niet anders verwacht. Ze was blij! Ik was ook heel erg blij! Ons meisje was hier! We konden haar leren kennen. Achttien jaar hadden we ons bijna afgevraagd hoe ze er uit had gezien en hoe ze precies was geweest! Er waren zoveel vragen geweest, die nu we allemaal konden worden beantwoord! "Ja ze is echt hier." zei ik glimlachend. Ze was hier echt! In Londen dat wel, maar ze was hier in Engeland en dat was heel erg belangrijk. Ik had haar nummer, dus ze konden zo even bellen of we konden een keer met z’n drieën afspreken! Ik gunde het Carole namelijk ook echt om haar te leren kennen en ik wist zeker dat Lucianne dat ook heel erg graag wilde hebben! "Ze is echt heel erg beleefd, lief." Zo was ze in ieder geval op mij over gekomen! Ze was echt een schat, ze was heel erg geduldig geweest. Terwijl er toch echt dingen waren gezegd die niet heel erg fijn voor haar waren geweest. Dat snapte ik maar al te goed! Het gesprek was wel echt de goede kant op gegaan. "Ze lijkt op jou." Fluisterde ik. Ik streek even door de haren van Carole. "Ze heeft blond haar. Krullen." Dat had ze toch wel een beetje van ons beiden! Ik had krullen, Carole had blond haar! "Ze heeft groene ogen." Iets wat ook wel echt heel erg logisch was! We hadden allebei groene ogen, de kans was dan gewoon groter dan zij ook groene ogen had gekregen! "Ze danst!" Zei ik enthousiast. Ik vond het echt geweldig dat ze dat danste. Het was gewoon zoals Carole! Het was misschien niet iets meteen iets waardoor we konden zeggen dat ze onze dochter was, maar het klopte gewoon. "Ze is hier gekomen om naar een dansschool te gaan. Ze is hier nu sinds de zomervakantie. Dus ze blijft hier nog wel een tijdje." Dat was gewoon zo! Ze zou niet zomaar weg gaan, want ze was gewoon naar school. Ze mocht altijd langskomen als ze dat wilde. Al mocht ze het ook aangeven als het haar allemaal te veel werd. We waren nu ineens in haar leven, iets wat ze zelf wel zo had gewild want anders had ze ons niet gezocht. Maar het kon ook zijn dat ze alleen maar antwoorden wilde? 

Carole.

Ze was hier! Dat was toch ongelooflijk!? Ze had ons gewoon gevonden! Ze had Harry gevonden! Misschien was dat ook wel minder moeilijk geweest, aangezien Harry nog steeds beroemd was en mijn naam was ook wel overal te vinden, maar alsnog! Ze had ons willen vinden en dat vond ik wel iets heel moois! Ik wist dat ik hier misschien niet blij om hoorde te zijn, kijkend naar hoe mijn leven er nu uit zag, maar ze was wel mijn meisje. Ons meisje! Dat was toch wel heel speciaal en ze was hier! Harry had haar zelfs al gezien en ook hij leek er echt heel erg blij mee te zijn! Ik had nooit gedacht dat ik haar nog zou zien. Zeker niet omdat ze naar Canada was gegaan! Dat was tenminste wat ik er van had begrepen. Dat was echt heel erg ver weg geweest en daar was ik toen der tijd ook wel blij mee geweest, want op die manier had niemand de link tussen ons kunnen leggen, maar nu was ze gewoon hier! Dat was echt niet te geloven en daarom wilde ik ook echt dat Harry me alles zou vertellen. Ik wilde alles weten wat hij ook wist! Ik glimlachte toen hij vertelde dat ze beleefd en lief was. Dat was toch fijn om te horen! Dat betekende dat haar ouders haar goed hadden opgevoed! Natuurlijk kon ze dat ook wel uit zichzelf zijn, maar het leek me toch wel heel moeilijk om rustig en beleefd te blijven als je tegenover je biologische vader zat! Ik wist niet of ik dat wel zou kunnen! Waarschijnlijk zou ik niet eens weten wat ik zou moeten zeggen! ‘Echt?’ vroeg ik zacht, toen hij zei dat ze op mij leek. Dat voelde zo fijn! Ik was dol op Lelah en ze leek in heel veel dingen ook op mij, maar in haar uiterlijk leek ze toch veel meer op haar vader! Lucianne leek blijkbaar op mij! Ze had zelfs blond haar! En krullen! Ik glimlachte en woelde ook met mijn vingers door zijn haren. ‘Dan lijkt ze op ons beide.’ Ze had zelfs groene ogen! Dat had er natuurlijk wel in gezeten, maar het was toch wel leuk om te horen! De groene ogen konden van ons beide zijn! Misschien was het wel net een mixje en hadden ze weer een hele andere tint! Ik was nu toch wel nieuwsgierig naar hoe ze er precies uit zag. ‘Heb je een foto?’ Misschien had hij haar nummer wel gekregen en als ze dan Whatsapp had, of iets in die richting, dan had ze vast ook wel een foto! Ik was toch wel heel nieuwsgierig naar hoe ze er precies uit zag! Ik had nu wel een voorstelling in mijn hoofd, maar het kon best zo zijn dat het toch net iets anders was in het echt! ‘Ze danst?’ herhaalde ik verbaasd. Dat had ik vroeger ook gedaan! Dansen was zo ongeveer mijn leven geweest! Dat van haar ook, anders was ze vast niet naar Londen gekomen om te dansen! Al had ze net zo goed naar Amerika kunnen gaan, want daar had mijn droomschool gezeten! Ik had er heel graag heen gewild, maar ik had het nooit gekund! Nu had ik een dochter die haar droom wel waar kon maken! Dat was echt geweldig om te horen! ‘Denk je dat we haar samen kunnen zien? Zou ze dat willen?’ Misschien was er wel een reden waarom ze alleen Harry op had gezocht? Ik wist het niet! Misschien wist ze ook wel dat ik een gezin had en ik snapte dat het beangstigd kon zijn voor zo’n meisje om dan zomaar naar me toe te komen, maar ik had het echt niet erg gevonden! Ik wilde haar juist heel erg graag zien! Al betekende dat wel dat ik en Harry hier voor uit zouden moeten komen! Het zou nu niet meer gaan om gewoon door te blijven liegen. Niet nu ze echt hier was! Bailey wilde het vast ook heel graag weten!

Harry.
Ik was echt benieuwd naar meer dingen van Lucianne. We hadden het van de week wel over wat dingen gehad, maar er was nog zoveel meer, dat wist ik zeker! Zij wist ook lang niet alles over mij. We hadden ook maar eventjes gepraat. Voor dat moment was het beter geweest! Niet alleen voor haar, maar ook wel voor mij. Ik had ook wel behoorlijk wat moeten verwerken en dat moest Carole nu vast ook wel. Nu was er vooral veel vreugde en dat had ik ook echt gevoeld! Maar er waren zoveel andere dingen! Meer vragen die naar boven waren gekomen. Ideeën voor dingen die we samen konden doen! Als ze dat echt wilde! Ze was gek op paarden, dus misschien dat ik haar een keertje mee kon nemen om paard te rijden. Het leek me namelijk niet dat ze dat hier zomaar kon doen. Ze zat in de studentenhuis, wat betekende dat ze niet heel erg veel te besteden had en je kon hier niet zomaar overal naar een manage! Die waren een beetje aan de rand van de stad! Wat gewoon een behoorlijk eindje was en heel erg goedkoop was het ook niet! Ik wilde gewoon iets met haar doen, iets wat zij ook leuk vond om te doen! Misschien dat Carole dan ook wel meer kon doen! Ik knikte "Ze lijkt inderdaad wel op ons beide." Iets wat echt wel zo was! Maar dat vond ik wel heel erg leuk! Het was heel erg leuk om te zien! Ik vond het gewoon heel erg leuk dat ze hier was! Dat was heel erg bijzonder, ze had naar ons gezocht! En nu had ze ons gevonden. Ik schudde mijn hoofd, ik had geen foto van haar. Iets wat wel jammer was! Maar we konden er wel voor zorgen dat Carole en Lucianne elkaar konden ontmoeten! Ik wist zeker dat ze dat heel erg graag wilde! Carole was haar moeder, er waren misschien nog wel meer vragen voor haar dan voor mij. Al was het gewoon een beetje vreemd omdat Carole al wel een gezin had. Ze kon hier niet over blijven liegen, op een gegeven moment zou ze moeten vertellen wat er was gebeurd al die jaren geleden. Dat ze een dochter had. Ergens kon het wel heel erg mooi worden? Er waren genoeg mensen die haar zouden willen zien. Bailey in ieder geval, dat wist ik zeker! En waarschijnlijk de kinderen ook wel? "Ja ze danst! Ze doet moderne dans." Ik had niet zo snel onthouden waar ze precies studeerde, omdat er meer scholen waren die dans aanboden en het was nou ook niet meteen iets wat ik onthield. Er waren andere dingen geweest die ik belangrijk had gevonden! Ze deed het in ieder geval omdat ze er in verder wilde, net zoals haar moeder had gewild! "En ze zingt. En ze houdt van paardrijden." Ik zag het gewoon voor me! Ik knikte "Ik denk wel dat ze dat wil. Ik heb met haar afgesproken dat ik eerst me je zal praten en dat we een keer met z’n drieën af kunnen spreken of dat jij met haar af kan spreken. Dat kan ook." Als ze dat liever had, dan mocht dat ook. "We kunnen haar straks altijd even bellen als je dat wil?" Dan konden ze al eventjes met elkaar praten, ondanks dat het vast niet echt hetgeen was wat ze beide willen. Natuurlijk wilden ze elkaar gewoon zien! "Al denk ik dat we eerst nog wat andere dingen moeten bespreken." Dat moest gewoon! Ik wilde weten wat Carole nu dacht en wat ze wilde met dit nieuws. Ik wilde niet blijven liegen, ik wilde haar gewoon laten zien waar ze anders in was opgegroeid. Ik wilde dat andere mensen haar leerden kennen! Ze was onze dochter en we hadden haar achttien jaar geheim moeten houden, maar voor mij was dat nu toch wel een beetje over! 

Carole.

Bailey had me vanaf het begin al verteld dat ze heel erg veel van het kindje zou houden, ook als Harry de vader was geweest. Iets wat ik wel zeker had geweten, omdat hij de enige was geweest met wie ik seks had gehad in die tijd! Ik was al een tijdje in Los Angeles geweest en Zayn was nog niet langs geweest, dus het had gewoon niet gekund! Dus het was wel zeker geweest dat Harry de vader was geweest. Ondanks dat ik vreemd was gegaan en dat niet netjes was, had Bailey gezegd dat het gewoon mijn kindje zou zijn en dat het zou betekenen dat ze er heel erg veel van zou houden. Daarom verdiende ze ook wel om dit nieuws straks te horen! Al was dit wel iets wat ik haar persoonlijk zou willen vertellen! Ik wilde ook niet het risico nemen dat Liam het opeens zou horen! Liam vond het namelijk niet altijd even fijn als hij ergens buiten werd gelaten en dit was een behoorlijk groot iets. Dus het zou beter zijn als ik samen met Bailey ergens heen zou gaan, zodat ik dit aan haar zou kunnen vertellen. Ze zou het vast leuk vinden! Ik wist het eigenlijk wel zeker! Ze was gewoon een lieverd en als Lucianne dat ook was, zoals Harry het had beschreven, dan kon het ook niet anders dan dat Bailey dol op haar zou zijn! ‘Ze danst vast prachtig,’ zei ik glimlachend. Ze deed zelfs moderne dans! Dat had ik ook gedaan! Dat was toch wel heel erg toevallig! Ik wist niet of je dat soort dingen mee kon geven aan een kindje, maar ik vond het wel heel speciaal dat ze danste en dat het ook nog eens dezelfde stijl was als wat ik had gedanst! En blijkbaar zong ze ook nog eens! En ze hield van dieren! Dat was toch wel iets heel moois? Als je van dieren hield, dan was je toch wel vaak een heel lief en zachtaardig persoon? Zeker als het ging om paardrijden! Paarden waren net mensen. Dat zeiden ze tenminste! Ik had er zelf niet echt ervaring mee, maar het kon best? Ik wist wel dat paarden best dwars konden zijn en dat het niet altijd makkelijk was om er mee om te gaan, dus dan moest ze vast ook veel geduld hebben! ‘Ze klinkt echt als een geweldig meisje.’ Dat was toch wel fijn! Ik had me altijd al afgevraagd hoe het maar haar zou zijn gegaan, wie ze precies was geworden. Om te horen dat het goed met haar ging en dat ze zo lief leek, was alleen maar goed! ‘Als we wat gaan afspreken, dan wil ik dat met z’n drietjes doen.’ Harry was haar vader, hij hoorde er ook bij te zijn! Waarom zou hij er niet bij mogen zijn? Juist omdat Harry haar al eens had gezien, was het goed om hem weer mee te nemen! ‘Misschien kunnen we dat wel doen, ja,’ zei ik glimlachend. We zouden haar inderdaad wel kunnen bellen! Al was het toch ook wel zo dat het fijner zou zijn om elkaar in het echt te zien! Anders zou ik alleen maar haar stem horen! Al was dat al meer dan dat ik ooit verwacht had om te horen! Ik knikte, Harry had gelijk. We moesten inderdaad nog wel wat andere dingen bespreken. We moesten immers kijken wat we nu zouden doen met dit alles. Als Lucianne er was, dan konden we het niet meer geheim houden en dat betekende dat we het zouden moeten vertellen. ‘Ik denk dat we het moeten vertellen. Als Lucianne echt wil dat we een deel van haar leven worden, dan moeten we wel.’ Ik wilde het sowieso aan Bailey vertellen! Ed verdiende het ook om het te weten, want ook hij was iemand die van haar wist! Ik wist zeker dat hij haar ook met alle warmte en vriendelijkheid zou ontvangen.  

Harry.
Ik kon niet wachten totdat Carole haar ook kon zien. Ik wist zeker dat die twee heel erg veel hadden om over te praten. Ergens scheelde het wel dat Lucianne en ik het al over de moeilijkste dingen hadden gehad. Voor Carole was het misschien wel een beetje te moeilijk geworden. Ze was best wel emotioneel geweest tijdens de zwangerschap, maar volgens mij was dat gewoon het ding bij haar. Het was ook echt heel erg moeilijk geweest om Lucianne weg te geven en misschien had Carole zich wel echt te schuldig gevoeld om precies te vertellen wat er aan de hand was. Het was ook niet zomaar wat. Voor haar was het nog moeilijker dan voor mij. Zij had een gezin! Voor haar had er zoveel op het spel gestaan en dat deed het nu nog steeds, maar ik vond niet dat we Lucianne zomaar links konden laten liggen. Ik wilde haar heel erg graag beter leren kennen! Stiekem had ik wel een klein beetje hoop om een soort van gezinnetje te worden. Misschien dat niet echt meteen met Carole. Maar misschien tussen Lucianne en mij wel? En natuurlijk konden Carole en Lucianne ook echt een goede band krijgen. Ik had van de week wel nagedacht over de dingen die hadden kunnen komen! Stiekem hoopte ik toch echt dat we vader-dochter dingen konden. Al wist ik niet eens echt precies wat dat in hield. Misschien wel paardrijden! Als Lucianne dat leuk vond, dan wilde ik het toch ook wen een keertje met haar proberen. Als dat mogelijk was, leek me dat echt heel erg leuk om te doen! "Waarschijnlijk wel." Ik was zelf toch ook wel benieuwd naar het dansen! We hadden het er eventjes over gehad, maar het zien was natuurlijk heel erg anders! Het leek me echt mooi! Ik had vaak genoeg filmpjes van Carole gezien en zij was ook echt prachtig geweest! Zoiets had ze vast meegekregen van haar moeder! Als ze al zo goed kon dansen dat ze er echt op een school mee verder mocht, was ze echt wel goed. Daar moest je wel echt eerst auditie voor doen! "Dan spreken we met zijn drietjes af." Ergens was ik daar alleen maar blij mee! Ik wilde alleen maar heel erg graag bij Lucianne zijn, om haar beter te leren kennen! Er waren zoveel manieren om dat te doen, maar daarvoor moesten we toch echt wel met elkaar afspreken! Het was beter dan met elkaar bellen? Dus ik snapte ook wel dat Carole dat ook een beetje eng zou vinden of vreemd. Want ze hoorde dan alleen maar de stem. "Dan bellen we om een afspraak te maken?" Dan moesten we ook verzinnen wat we deden. Al was het dan wel beter om het ergens te doen waar niet heel erg veel mensen kwamen! Helemaal niet omdat de combinatie met Carole gewoon heel erg snel opviel. Mensen vonden het nog steeds heel interessant als ze ons samen zaten, dat was al jaren zo! Al sinds we uit elkaar waren. Er waren gewoon hele rare verhalen en ik wilde niet dat dit meteen naar buiten kwam, voordat Carole iets had kunnen vertellen. Want het leek er wel op dat ze dat wilde doen! "Dat lijkt me ook." zei ik zachtjes. "En ik wil heel erg graag dat ze een deel van ons leven wordt." Ik had natuurlijk ook genoeg mensen die het moesten weten. Vooral mijn moeder! Ik wist echt niet hoe ze zou reageren als ik haar vertelde dat ze een kleindochter had. Waarschijnlijk zou ze er niet heel erg blij mee zijn, wat ik wel begreep. Ik had het achttien jaar voor haar geheim gehouden, dat terwijl ik haar eigenlijk alles wel vertelde? We moesten even kijken hoe we dat zouden doen. Carole moest het op haar eigen manier doen en waarschijnlijk was het gewoon beter om dat zonder mij in de buurt te doen. Anders zouden we ons alleen nog maar meer woede op de hals halen! 

Carole.

Het zou veel beter zijn als we er met z’n drietjes zouden zitten. Ze had Harry al gezien en dat betekende dat ze hem waarschijnlijk meer vertrouwde dan mij. Daarbij wist ik ook niet of ik dit wel in mijn eentje zou kunnen! Ik had me zo vaak schuldig gevoeld tegenover Lucianne. Juist omdat ik nog een prachtige dochter had! Eentje met wie ik wel dingen had kunnen doen! We gingen vaak nog steeds samen naar de stad en ze werkte op de zaterdagen nog steeds bij mij in de bakkerij. Dat was iets wat ik toch ook wel had willen doen met Lucianne. Iets wat niet had gekund, omdat ik ergens gewoon te laf was geweest om eerlijk te zijn tegenover Zayn. Ik had echter wel kunnen raden wat er dan zou zijn gebeurd. Misschien was ik hem en Lelah wel kwijtgeraakt en dat had ik ook niet gewild! Ik hield echt heel erg veel van die twee, dat deed ik nog steeds! Maar nu was dat juist de reden om ze het wel te vertellen. Lelah had nog een halfzusje! En Zayn verdiende het gewoon om te weten dat er nog een kindje was. Niet zijn kindje, maar wel het mijne! Als Lucianne zoveel moeite had gedaan om hier te komen en Harry te vinden, ons te vinden, dan verdiende zij ook diezelfde moeite van onze kant. Dat zou niet makkelijk worden, maar ze verdiende het wel. ‘Bellen voor een afspraak klinkt als een goed idee.’ Ik wilde haar toch wel heel erg graag zien! Zeker nu Harry haar had beschreven. Hij had gezegd dat ze op mij had geleken, maar volgens mij leek ze ook wel op hem! Dat kon niet anders, als er ook groene ogen en krullen waren! Dat had Harry immers ook! Ik knikte op Harry. ‘Dat wil ik ook.’ Het zou geweldig zijn als we haar wat vaker zouden kunnen zien, als we misschien wel samen dingen zouden kunnen doen. Ik wist dat ik niet op teveel moest hopen. We hadden haar wel opgegeven en dat was voor een kind natuurlijk nooit fijn om te weten! Al gokte ik dat Harry haar wel had verteld wat er aan de hand was geweest! Niet dat dat betekende dat ze het dan moest begrijpen. Ik kon het me dan nog steeds goed voorstellen dat ze zich slecht zou voelen, juist omdat het echt leek alsof we haar niet hadden gewild. Dat terwijl dat echt niet zo was geweest! Ik had er graag een kindje bij gewild, ook met Zayn! Dat was echter nooit gebeurd. ‘Ik denk dat we moeten beginnen met Bails en Ed? En ik moet het aan Zayn en Lelah vertellen.’ Bailey en Ed waren degenen die het als eerste hadden geweten en die ook achttien jaar dit geheim met ons hadden gedeeld, dus zij verdienden het om te weten dat Lucianne er was! Al moest ik het ook zeker aan Zayn en Lelah vertellen. Misschien nog wel eerder dan dat ik het aan Bailey zou vertellen! Ik wist hoe goed ze was in het houden van geheimen, maar ik wist ook hoe ze was als ze enthousiast was! Ik wilde niet het risico nemen dat ze toch iets los zou laten tegenover Liam. Dan zou het allemaal te snel gaan. Niet alleen voor ons, maar ook voor Lucianne! Ik wilde echt dat dit een beetje binnen de familie en vriendenkring zou blijven. Anders had ze straks honderden mensen op haar dak omdat ze van alles en nog wat over haar wilden weten. Dat was echt niet wat ik wilde! ‘Ik kan niet geloven dat ze echt hier is.’ Dat was toch wel heel wat! Ze had ons gevonden en ze had zelfs contact willen leggen. Ik hoopte wel dat haar ouders hier ook van wisten. Ik wilde niet dat het leek alsof het allemaal achter hun rug om gebeurde! Want uiteindelijk waren haar ouders wel de mensen die al die jaren voor haar hadden gezorgd.  

Twee daagjes later? (:

---

Zayn.
Het ging allemaal heel erg goed! We hadden echt helemaal niets te klagen. Bij Carole in de bakkerij liep alles goed. Bij mij in de tatoeageshop ging het ook goed. We hadden het best wel druk, maar we vonden gelukkig ook tijd voor elkaar. Iets wat ik toch ook wel heel erg belangrijk vond. We konden misschien niet meer zo vaak op vakantie als we dat vroeger hadden gedaan, maar we probeerden toch wel een paar keer per jaar naar een mooi land te gaan. Ondertussen was de kaart die boven ons bed hing al behoorlijk gevuld met punaises, voor de plekken waar we waren geweest. Maar ook met foto’s. Ondanks dat we misschien niet meer leefden in een tijd van fysieke foto’s, maar pixels, maakten we van iedere vakantie nog genoeg foto’s en gebruikten we die om fotoboeken te maken! Fotoboeken waar toch echt wel heel veel herinneringen instonden. Ik vond het heel erg mooi om naar te kijken. Zelfs de hele ouden, misschien vooral die. Carole en ik hadden echt heel erg veel landen gezien! Niet alleen dat, maar we hadden Lelah ook heel erg veel plaatsen kunnen laten zien. Ergens vond ik het jammer dat zen u niet meer zo vaak weg ging. Ze had nu haar eigen leven en daar moest ze ook echt van genieten, maar ik vond het echt niet erg om haar nog een paar keer per jaar mee te hebben op vakantie. Het was juist leuk! Ik was gek op mijn bloempje, dat was ik altijd al geweest! Ik vond het heel erg jammer dat ze nu niet meer bij Jamy was, want het was echt duidelijk geweest dat die twee gek waren geweest op elkaar. Gevoelens gingen echter op een gegeven moment over. Dat snapte ik ook wel, maar het was wel jammer. Helemaal omdat we allemaal eigenlijk wel hadden gedacht dat het een behoorlijk stabiele relatie was geweest. Jamy kende Lelah als geen ander, hij respecteerde haar keuzes. Het was niet ineens zo dat hij haar ten huwelijk had gevraagd. Ik had het niet erg gevonden dat Lyndon dat had gedaan, maar Lelah was het er duidelijk niet mee eens geweest. Uiteindelijk was het ook haar keuze geweest en nu waren we toch heel wat jaartjes verder! Lelah was echt groter geworden, het klonk stom, want ze groeide al jaren niet meer. Maar in mijn ogen was het toch echt wel zo! Ze studeerde nu al een tijdje en dat deed ze echt heel erg goed. Ze had iets gevonden wat ze echt graag deed en daar moest ze ook echt in verder gaan. als ze dat zelf wilde in ieder geval. Carole en ik hadden haar zo vrij mogelijk gelaten in haar keuze. Als ze iets met muziek hadden willen gaan doen, had dat ook gemogen. Iets wat ze best wel goed had gekund volgens mij! Ze had een mooie stem en ze kon hele mooie muziek maken als haar vingers over de toetsen van haar piano gleden. Ik vond het jammer dat ik het nu niet zo vaak meer te horen kreeg. Ik was hier vaak genoeg bij haar komen staan als ze iets had gespeeld. Dan had ik zachtjes meegezongen, of stilletjes geluisterd. Gelukkig was ze hier nog wel vaak genoeg en soms gebeurde dat nog wel. Vandaag was ze ook komen eten! Ik was vrij vanavond en omdat Carole had moeten werken, had ik uiteindelijk het eten gekookt. Iets wat nu echter al op was en we hadden net de tafel opgeruimd en we hadden plaats gemaakt naar de woonkamer. Volgens mij had Carole nog een toetje voor ons gemaakt. Iets wat ze vaak genoeg deed. Het was echt niet iedere dag taart. Iets wat ook helemaal niet goed zou gaan. Volgens mij zou ik dan naar een maand al geen zin meer hebben in taart. Ondanks dat die van Carole echt heerlijk was! Ze maakte echter ook genoeg andere dingen, die allemaal goed smaakte. Ondanks dat er soms ook wel probeersels tussen zaten die wat minder waren, maar niet alles kon ook lukken!  

Carole.

Harry en ik waren het er over eens geweest dat we alles eerlijk hadden moeten vertellen aan de mensen die het wat aan ging. Dat had betekend dat ik het met Lelah en Zayn zou moeten bespreken. Iets waar ik ergens heel bang voor was. Zayn wist wat er toen was gebeurd. Hij had in ieder geval geweten dat ik met Harry vreemd was gegaan, maar hij had niet geweten dat ik zwanger was geweest! Lelah wist er helemaal niks van en dat maakte het niet heel erg veel beter! Het zou niet makkelijk worden, maar ik hoopte dat we hier als een gezin over zouden kunnen praten. Ik wilde namelijk wel heel graag dat ze Lucianne een kans zouden geven en dat ze haar zouden zien! Ik had alleen nog maar haar stem gehoord, maar dat was al heel wat geweest! Harry had haar gebeld om een afspraak te maken en ik had niet verwacht dat iemand haar stem zo mooi kon klinken! Ze had ook echt geklonken zoals Harry haar had beschreven. Dat klonk misschien een beetje stom, maar het was wel zo! Ze had heel lief en beleefd geklonken en ik was heel erg benieuwd naar hoe ze verder zou zijn! Dit zou echter eerst moeten gebeuren. Ik wilde niet liegen over wat ik zou gaan doen! Zo wilde ik niet de relatie met mijn dochter beginnen! Ik wilde het gewoon eerlijk en open bespreken. Daarom had ik Lelah ook uitgenodigd voor vanavond. Iets wat heel erg gezellig was geweest! Het was fijn om haar zo nu en dan weer thuis te hebben. Het was toch een stuk stiller zonder haar! We hadden haar een hele tijd bij ons mogen hebben, maar uiteindelijk was het ook goed voor haar geweest om uit huis te gaan. Ze hoorde dat ook mee te maken en ze hoorde ook te leren hoe het was om voor haarzelf te zorgen! Ze was er in onze ogen oud en wijs genoeg voor geweest, maar dat nam niet weg dat het wel heel fijn was als ze hier weer eens was! Nu was ze hier echter omdat ik iets wilde bespreken. Iets wat Zayn en Lelah beide nog niet echt wisten, maar ik moest nu wel! Het moest er gewoon uit! Harry zou het ook aan anderen vertellen, dus ik kon nu ook niet opeens besluiten dat ik dit niet meer ging doen! Het moest er nu ook gewoon uit! Ik had gisteren al een lekker toetje gemaakt, in de hoop dat het toch iets minder zwaar over zou komen dan dat het eigenlijk was. Dat terwijl het natuurlijk een heel groot onderwerp was en ik probeerde ze ook echt niet om te kopen met taart! Het maakte het gewoon net iets makkelijker voor mezelf om het te vertellen! Ik liep met de drie schaaltjes naar de kamer en zette er twee voor Lelah en Zayn neer. ‘Het is chocolademousse met sinaasappel en een beetje slagroom met kaneel.’ Het was koud buiten, dus dit hoorde er dan gewoon een beetje bij! Lekkere warme smaken! Ik ging zelf ook zitten en keek twijfelend naar de twee tegenover me. Het was gewoon zo lastig om te vertellen, alleen al om het verhaal te beginnen! ‘Ik wilde eigenlijk ergens over praten met jullie. Iets waar jullie waarschijnlijk wel van gaan schrikken, maar ik moet het wel aan jullie vertellen.’ Schrikken was waarschijnlijk nog een understatement. Waarschijnlijk zouden ze heel boos worden. Iets wat ik nog best kon begrijpen! ‘Mam, er is toch niks aan de hand met je? Je bent toch niet ziek?’ vroeg Lelah meteen. Ik schudde snel mijn hoofd. ‘Nee, lieverd. Er is niks aan de hand.’ Niet op die manier in ieder geval! Ik was niet ziek! Ik was helemaal gezond, maar er was wel iets anders en dat moest er nu gewoon uit! Zeker als Harry het zou vertellen aan anderen. Straks zou Anne mij opbellen en dan zou Zayn of Lelah opnemen!

Zayn.
Ik vond het altijd fijn als Lelah hier was. Het gebeurde namelijk niet echt heel erg vaak meer de laatste tijd. Ik snapte ook wel dat ze het druk had en wij hadden het natuurlijk ook druk. Soms was het heel erg zonder dat Carole en ik echt langs elkaar heen leefde. Dat gebeurde nou eenmaal als de een overdag werkte en de andere juist in de avond. Natuurlijk was dat wel jammer, maar we deden wel echt ons best om er voor te zorgen dat we elkaar zo vaak mogelijk zagen en dat we samen ook echt leuke dingen deden. De reisjes waren natuurlijk geweldig! Maar we hadden ook dagen in de week waarop we beiden vrij waren en dus ook echt iets samen konden doen. Dit soort avondjes bijvoorbeeld! We hoefden echt niet meteen wat te doen! Ik vond het ook heerlijk om samen met Carole te koken, daar van te genieten en vervolgens samen op de bank te kruipen om een filmpje te kijken. We waren nu toch wel heel wat jaren getrouwd, maar voor mij voelde het echt nog als jaren geleden. Zelfs nog als voor die tijd! We waren een hele tijd bij elkaar en we waren echt gelukkig met z’n tweeën. Er waren wel eens dingen gebeurd die minder waren. Carole was een keer vreemd gegaan met Harry, maar dat had ik haar kunnen vergeven. Het was niet fijn geweest om te horen. Maar het was gebeurd en ze had niets minder van mij of Lelah gehouden, dus uiteindelijk had ik me er maar overheen moeten zetten. Het was dan wel eventjes moeilijk geweest, maar dat waren dat soort dingen nou eenmaal. Ze gebeurden. Liever niet natuurlijk. Maar toen was het toch gebeurd en ik had er ook weinig meer aan kunnen doen. De gevoelens die er waren geweest, waren gewoon heel erg belangrijk geweest en die hadden er voor mij nog gezeten en ze had me verteld dat ze Harry niet meer op die manier had gezien, dus uiteindelijk was het wel goed geweest! Nu liep het ook al weer jaren goed. We hadden helemaal niets om zorgen over te maken! Ik pakte één van de schaaltjes van de tafel. Het was echt iets voor Carole om te maken en het zag er heel erg lekker uit, het rook echt lekker! Ze maakte vaak genoeg iets wat geïnspireerd was op het seizoen. Maar ook wel op andere dingen! Ze had echt heel veel leuke ideeën en natuurlijk lukte niet alles, maar dat maakte ook niets uit. Bailey kwam nog vaak genoeg iets proeven als het uiteindelijk moest worden verkocht in de bakkerij of in het winkeltje daarvoor. Zo was het vroeger ook al geweest! Er was eigenlijk helemaal niets aan ze veranderd en dat vond ik heel erg lief! Die twee waren gewoon zoals ze hoorden te zijn! Ik keek verbaasd naar Carole die duidelijk iets wilde vertellen. En Lelah ging duidelijk meteen uit van het slechtste en daar dacht ik ook wel eventjes aan. Maar volgens Carole was er niets aan de hand. Anders had ze me toch ook wel verteld dat ze me niet lekker had gevoeld en dat ze naar de dokter had gemoeten. Maar ze had ook gezegd dat we er wel van zouden schrikken en ik snapte niet waarom dat dan precies was. Wat er was er aan de hand? Dit kwam in mijn ogen best wel ineens, maar ik had nooit echt zomaar dingen aangenomen. Ik had Carole altijd uit laten praten en dat wilde ik nu ook gewoon doen! "Je kunt ons alles vertellen lieverd." Zei ik zachtjes. Dat was echt zo. Ze kon ons vertellen wat er aan de hand was. Nu wilde ik toch echt wel weten wat er precies aan de hand was! Ze zou het toch wel vertellen, daar was ze nu immers al mee begonnen! Dan kon ze niet ineens stoppen. 

Carole.

Ik wist niet hoe ze zouden reageren. Ik kon me goed voorstellen dat Lelah boos zou worden. Boos omdat ze nog een zusje had waarvan ze helemaal niets wist, maar ook boos omdat dit allemaal achter haar rug om was gebeurd. Omdat ze nog maar één was geweest toen dit was gebeurd en ik kon me voorstellen dat ze dacht dat dat ik niet genoeg aan haar had gehad, of aan haar vader. Ze zou het hoe dan ook voor hem opnemen, maar die twee waren ook zo close met elkaar! Dat kwam ook omdat ze gewoon heel erg veel op elkaar leken en dat was alleen maar iets moois om te zien! Nu zou het echter wel zo kunnen zijn dat ze boos op mij zou worden en dat ze ook nog eens boos zou worden voor Zayn. Ik had namelijk geen idee van hoe Zayn zou reageren. We hadden nooit echt ruzie gemaakt, dus ik wist ook niet hoe hij was als hij heel boos op me zou zijn. Iets wat hij best zou kunnen zijn! Vreemd gaan was één ding, zwanger zijn van een andere man was iets heel anders en ik had het ook nog eens geheim gehouden voor hem! Ik had er alles aan moeten doen om er voor te zorgen dat hij niet door had gehad dat ik zwanger was geweest. Hij had in die tijd dus niet naar Los Angeles kunnen komen en ook het Skypen was op een gegeven moment niet meer gegaan, omdat ik een buikje had gehad die later was veranderd naar een behoorlijke buik. Iets wat zelfs op een slechte camera van een laptop wel was opgevallen. Dus ik had hem ook een hele tijd aan het lijntje moeten houden en tegen hem moeten liegen. Iets wat me echt zwaar was gevallen en al helemaal met al die hormonen van de zwangerschap er bij! Ik hoopte dat Zayn en Lelah ook de tijd zouden nemen om mij te laten uitleggen hoe ik me er bij voelde en wat mijn bedoelingen er mee waren geweest. Want dat hoorde ook echt bij het verhaal! ‘Weet ik.’ Ik wist dat ik ze alles kon vertellen. Zo deden we dat hier al jaren. We luisterden naar elkaar, we lieten elkaar uitpraten en we probeerden elkaar te helpen. Ik hoopte dat ze in ieder geval begrip voor me zouden hebben. Ze hoefden het er niet mee eens te zijn, maar ik wilde wel echt dat ze naar me zouden luisteren! ‘Lelah, je vader weet dit al, maar jaren geleden, toe jij ongeveer één was en ik in Los Angeles zat met Bailey voor de stichting, zijn er wat dingen tussen mij en Harry gebeurd. Het was eenmalig, maar het is gebeurd.’ Ik vond dat ze dat ook moest weten! Dat was het begin van het verhaal en ze moest ook weten dat haar vader dat al wel wist! Dat ik dit niet zomaar opeens vertelde! Lelah knikte, ze snapte duidelijk dat er nog meer aan zat te komen. In dat opzicht was ze echt precies haar vader. Ze wist dat de vragen die ze nu had, wel eens konden worden beantwoord in mijn volgende zin en dat ze daarom beter kon wachten tot ik klaar was. ‘Wat jullie echter allebei niet weten, is dat ik toen zwanger ben geraakt en dat ik toen besloten heb om het kindje te houden.’ Ik had het kindje gewoon niet weg kunnen laten halen! Dat was misschien de makkelijke oplossing geweest, maar ik had het niet gekund! Niet nadat Bailey Noah én Aibel verloren was! Dat was gewoon te verschrikkelijk voor woorden geweest en ik had het zelf ook echt niet aangekund om het kindje weg te halen en te doen alsof er niks aan de hand was geweest. Al helemaal niet tegenover Harry! Hij had het ook moeten weten en hij had er ook over mee mogen beslissen. Dat was wel zo eerlijk geweest!

Zayn.
Ik snapte niet echt wat er aan de hand was en ik mocht ook niet te veel nadenken van mezelf. Iets wat ik me gewoon aan had geleerd. Er was een tijd geweest waarop Carole me genoeg dingen had moeten vertellen, die niet allemaal even makkelijk waren geweest. Ze had tijd nodig gehad om haar woordje te doen, om uit te leggen wat er precies aan de hand was geweest. Ik had altijd netjes mijn mond gehouden en naar haar geluisterd. Ondanks dat het jaren geleden was, deed ik dat nog steeds. Zoiets was gewoon makkelijker. Voor haar, maar ook voor mij. Want het kon best zijn dat ze mijn vragen had willen beantwoorden in het stuk wat ze nog niet had verteld. Ik snapte niet zo heel erg goed waarom dit ineens over Harry ging. Ik wist nog maar al te goed wat er was gebeurd en dat ik daar echt niet gecharmeerd van geweest. Dat gebeurde gewoon als je ineens te horen kreeg dat je vriendin, vreemd was gegaan met haar ex! Iemand wie ook nog eens een vriend van je was. Ik was ook wel eventjes boos geweest, maar veel had ik niet geschreeuwd? Carole had een beetje uitgelegd wat er op dat moment precies was gebeurd en dat er verder geen gevoelens meer hadden gezeten. Iets wat ik achteraf goed had gevonden. We hadden een klein meisje gehad, om één stom avondje waren we niet uit elkaar kunnen gaan. Helemaal niet als we zoveel van elkaar hielden! We hadden het gewoon weer opgebouwd en natuurlijk had het wel eventjes geduurd voordat ik Carole weer helemaal had vertrouwd, helemaal in de buurt van Harry. Maar dat was naar één jaartje ook wel weer goed geweest? Waarom moest dit nu ineens weer omhoog worden gehaald. Vond ze dat Lelah dit ineens ook moest weten? We hadden juist besloten om het te laten rusten en ik had gedacht dat we dat altijd zouden doen. Maar blijkbaar vond Carole het ineens nodig om het toch aan Lelah te vertellen. Ze mocht zoiets ook echt wel weten. Het was een deel van onze relatie en misschien vond ze het wel niets dat we het voor haar achter hadden gelaten, maar op dat moment was ze één geweest! Daarna was er nou niet echt een moment geweest waarop ik het nodig had gevonden. Carole ook niet, tot nu blijkbaar! Ik keek opzij naar Lelah, die heel erg verbaasd op de bank zat en pakte haar hand vast. Want ik wilde gewoon dat ze wist dat er helemaal niets aan de hand was. Het ging goed tussen ons, dat was het altijd gegaan en dat zou het ook blijven gaan. Dat dacht ik tenminste. Dat was totdat ik de volgende woorden hoorde. Ze kwamen heel erg raar binnen. Ze had het ineens over een kindje! Er was een kindje uitgekomen?! Een kindje! Dat kon toch niet! Dat had ze geweten, natuurlijk, want ze had het gehouden! Waar had ze dat kind gehouden dan?! "Wat?!" vroeg ik verbaasd. Ik probeerde normaal gesproken echt wel normaal te luisteren naar het hele verhaal, maar op het moment had ik genoeg gehoord. Ik hoefde niet meer te horen dat ding. Er was een kindje geweest! Carole was zwanger geweest van Harry! Ze hadden een kindje samen! Waar hadden ze het dan gehouden?! Ik snapte niet een dat ze me zoiets aan kon doen. Ons allebei! Carole had mij en Lelah destijds gehad. En toch was er nog een kindje gekomen. Een soort van gezinnetje! Dit was echt heel erg vreemd en eigenlijk wilde ik er helemaal niets over horen, maar ik snapte het gewoon niet. "Hoe hebben jullie het voor elkaar gekregen omdat dát kind achttien jaar geheim te houden!?" Ik had niet geweten dat ze zwanger was geweest. Ik had gedacht dat ze niet met me had willen Skypen omdat ze zich schuldig had gevonden om wat ze had gedaan met Harry, iets wat waarschijnlijk ook zo was. Het was echter erger dan gedacht! 

Carole.

Ik kon me heel goed voorstellen dat dit nog wel eens wat kapot kon maken. Het was niet iets wat je geheim kon houden zonder dat het erg was. Dit ging om een kindje! Een dochter! Eentje die ik heel erg graag wilde zien! Ze had zo lief en begripvol geklonken aan de telefoon. Ik had haar uitgelegd dat ik het eerst had willen vertellen aan mijn gezin en dat had ze begrepen. Ik hoopte echter niet dat ze zich schuldig zou voelen om wat er nu zou gaan gebeuren. Als ze op mij leek, zou het best kunnen dat ze zich schuldig zou voelen. Het was echter niet haar schuld! Harry en ik waren degene die dit geheim hadden gehouden voor achttien jaar. Dat was niet haar schuld! Zij had er ook vrij weinig aan kunnen doen dat ze geboren was en het zou ook heel oneerlijk zijn om haar de schuld te geven! Ik was degene die dit geheim had gehouden. Ik had het veel eerder kunnen vertellen, maar ik had niks kapot willen maken. Nu was het echter zo dat Lucianne in Londen was en dat maakte het een stuk moeilijker om het geheim te houden. Dat zou ook niet eerlijk zijn tegenover haar! Ik keek afwachtend naar Zayn en Lelah en het was behoorlijk duidelijk dat ze schrokken van wat ik net had gezegd en dat ze behoorlijk verbaasd waren. Iets wat ik ook zou zijn als Zayn opeens zou vertellen dat hij nog ergens een zoon rond had lopen! ‘Ja, hoe is jullie dat in godsnaam gelukt!? Je kan toch niet ene heel persoon geheim houden voor achttien jaar? Dat is gewoon onmogelijk!’ zei Lelah. Natuurlijk was ze geschrokken en misschien wel boos, het was te verwachten geweest! Ik hoopte echter dat ze me ook de tijd gaf om het uit te leggen! ‘Ik was zwanger terwijl ik in Los Angeles zat,’ legde ik uit. ‘Ik heb een hele tijd na moeten denken over wat ik wilde, maar ik wilde niet het leven van de baby afnemen. Dus uiteindelijk heb ik, samen met Harry, besloten om het kindje te laten adopteren. Omdat het allemaal in Amerika gebeurde, was het een stuk makkelijker om er voor te zorgen dat niemand het wist.’ Op een gegeven moment had ik er gewoon voor moeten zorgen dat niemand zou zien dat ik zwanger was geweest! Iets wat niet heel makkelijk was geweest toen ik eenmaal echt een buik had gekregen! Dat was heel lastig geweest. Bailey had dingen alleen moeten doen en ik had bijna alles via telefonisch moeten doen. Iets wat echt niet fijn was geweest! Gelukkig had ik Harry en Bailey gehad, waardoor ik het toch iets makkelijker vol had kunnen houden. ‘Toen ik was bevallen, heeft een koppel uit Canada haar geadopteerd, wat betekende dat ze daar is opgegroeid, maar blijkbaar is ze gaan studeren in Londen en is ze er achter gekomen dat Harry en ik haar ouders zijn. Ze heeft Harry een paar dagen geleden opgezocht.’ Ik wilde ze wel alles vertellen. Ze verdienden het om alles te weten! Ik voelde me er echt schuldig over. Ik had het eigenlijk veel eerder moeten vertellen, maar hoe vertelde je in godsnaam zoiets? Dat ging echt niet zomaar! En zelfs als ik echt goed zou hebben voorbereid, was het vast nog niet goed gegaan! Dit was eigenlijk ook iets wat gewoon niet goed zou kunnen gaan. Dat was jammer, maar het was wel zo! ‘Dus ze is nu in Londen?’ vroeg Lelah en ik knikte. ‘Heb je haar gezien? Of gesproken? Is ze ook naar jou toegekomen?’ Ik snapte dat ze al die vragen had, maar ik vond het behoorlijk aanvallend klinken en daardoor wist ik ook niet zo goed wat ik nu precies moest antwoorden! ‘Ik heb haar nog niet gezien, maar ik zou het wel graag willen.’ Ze was mijn dochter! Natuurlijk wilde ik zien wat er van haar was geworden! Dat was toch logisch?!

Zayn.
Een kind?! Dat had ze verzwegen?! Ze was verdomme zwanger geweest en ze had gedacht dat ze dat niet aan mij hoefde te vertellen! Ze was eerlijk geweest over het vreemdgaan, wat al erg genoeg was geweest, maar ze hadden ook nog eens samen een kind gekregen! Zoiets deed je toch niet?! Wat voor idioten waren ze wel niet om dat geheim te houden! Het ging om een leven! Niet dat ik haar graag in mijn leven had willen hebben. Ik zou het kind van Harry echt niet op willen voeden, maar alsnog! Het leek me toch wel nodig om dat soort dingen te vertellen! Ze was misschien eerlijk geweest over een deel, maar het grootste had ze verzwegen! Een leven! Een meisje, want blijkbaar was het een meisje! Achttien jaar had ze niets verteld! Terwijl dat kind wel ergens had geleefd! Dat was toch echt te belachelijk voor woorden. Normaal gesproken zou ik niet zo onrustig worden als Carole me iets had willen vertellen, maar ik vond dat ik heir behoorlijk boos over mocht worden! Dit ging echt over een lijn, ver over de lijn! Veel te ver! Begreep ze dan verdomme niet wat ze had gedaan? Ik had haar iets wat best wel heftig was geweest vergeven, dat terwijl ze me zoveel meer had geflikt! Ze had iets van acht maanden verzwegen dat ze zwanger was, vervolgens had ze achttien jaar vol weten te houden om haar bestaan te verzwijgen! "Het is niet alleen onmogelijk, maar ook nog een fucking achterbaks! Alsof je zo niets fout hebt gedaan!" Misschien dacht ze dat, maar dat was wel echt zo! Ze had heel erg veel verkeerd gedaan! In mijn ogen in ieder geval! We waren altijd eerlijk geweest in onze relatie. Dat had ik in ieder geval gedacht. Ik was eerlijk geweest in alle dingen en zij had zelfs verteld over haar slippertje met Harry. Alles was goed geweest, maar dit veranderde het toch wel in mijn ogen. Waarschijnlijk had ik er niet mee kunnen leven, maar dat betekende niet dat ze het helemaal maar had kunnen verzwijgen! Dat sloeg echt helemaal nergens op! Het sloeg helemaal nergens op! Ze had het kind maar laten adopteren, zodat ze haar problemen hier niet onder ogen had hoeven komen. Er was geen probleem geweest! Helemaal niets! Niemand had van het bestaan van dat kind geweten, behalve Harry dan! Dat was toch te belachelijk voor woorden! Ik kon heir echt niet rustig onder blijven en dat zou ik ook echt niet proberen. Ik keek opzij naar Lelah, die duidelijk heel wat vragen had. Ergens waar ik helemaal geen antwoord op wilde hebben! Dat kind was in Londen en blijkbaar had ze Harry al gezien! Carole wilde haar zien. Iets wat ik echt te belachelijk voor woorden vond. Oké, het was haar dochter, maar als ze haar had willen zien dan had ze gewoon heel anders met dit alles om moeten gaan. Ik was er dan misschien niet blij mee geweest en ze had mooi zelf voor dat kind mogen zorgen, maar dan had ze haar wel kunnen zien. "Dat had je je dan mooi eerder moeten bedenken. Voordat je loog hierover en haar afstond. Je kon haar zo vaak mogelijk kunnen zien als je maar wilde. Maar je hebt duidelijk een keuze gemaakt en daar houdt je je maar mooi aan!" Zo vond ik het in ieder geval. Ze had voor ons gekozen. Ik wist nu niet eens hoe ik me daar bij moest voelen, maar het was wel duidelijk dat ze een keuze had gemaakt al die jaren geleden en daar moest ze zich maar aan houden. Ik wist niet precies hoe die adoptie was gegaan en om eerlijk te zijn hoefde ik daar ook niet meer over te weten. Ik hoefde hier sowieso niet meer over weten! Ik kon het gewoon niet beseffen! Het was te belachelijk voor woorden! En nu dat kind hier was, vond Carole het wel goed om de bom even te droppen.