Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was een mindere eigenschap van hem op sommige momenten. Zijn hoofd kon maar door en door gaan. Hij had altijd woorden klaar. Voor zichzelf, maar ook voor de ander. Als iemand tegen hem praatte, had zijn mond vaak al gereageerd voordat zijn hersenen de tijd hadden genomen om na te denken of het ook wel nodig was geweest om te praten. Naylene had hem aangegeven dat ze had gewild dat hij haar zou laten praten, echt laten praten. Dat betekende dat hij niet tussendoor kon reageren. Dat hij niet zijn zegje kon doen terwijl zij nog maar halverwege was. Dat kostte hem moeite, maar voor Naylene wilde hij dat doen. Zij was de moeite waard.
Voorzichtig schoof Ashton over het bed naar Naylene toe. Er waren veel dingen die hij nu niet wist. Hij wist niet wat hij wel of niet kon zeggen. Hij wist niet eens hoe hij zich nu precies voelde, maar er was één dingen waarvan hij wel heel zeker was. Zijn vriendin hield het nauwelijks nog bij elkaar en kon ieder moment in huilen uitbarsten. Hij hoorde er voor haar zijn, om haar te laten weten dat ze mocht huilen in zijn armen. Dat er een veilige plek voor haar was aar ze haar gevoelens los kon laten, zelfs al zou ze het niet uitleggen. Zo zachtjes mogelijk legde hij dan ook zijn arm rond haar schouders, zodat hij haar tegen zich aan kon trekken. Zijn andere hand legde hij om haar hoofd, wat resulteerde in dat ze nu tegen zijn schouder aanlag.
‘Ik wist niet dat het zoveel voor je was, Nay,’ fluisterde Ashton. Hoe had hij dat ook kunnen weten? Het had er allemaal goed uit gezien in zijn ogen. Ze hadden gelachen en genoten van hun tijd samen. Ze hadden hun avonden gevuld met gesprekken en momenten samen. Naylene had hem geen enkel moment een hint gegeven dat het minder was gegaan. Misschien had ze dat wel, bedacht Ashton zich nu. Misschien had ze hem wel een seintje gegeven, maar was hij te onoplettend geweest en had hij het niet door gehad.
‘Ik vind het heel dapper dat je er voor hebt gekozen om dit te vertellen. Het is niet makkelijk om zo eerlijk te zijn.’ Ze was eerlijk naar hem toe geweest, maar ook naar haarzelf. Ashton kon niet raden wat Naylene dacht. Hij kon het wel proberen, maar hij wist dat hij er nu in zou falen. Waarschijnlijk ging er nu ook teveel in haar hoofd om. En ondanks dat hij graag wilde dat het zo was, wist hij dat het niet aan hem was om dat mysterie nu te ontrafelen.
Hij had Naylene nog nooit horen of zien huilen. Hij wist dat ze er toe in staat was. Elk mens was dat. Ashton had altijd gedacht dat ze de tranen voor haarzelf had gehouden. Voor de momenten waarop niemand haar kon zien of horen. Nu brak ze voor hem. Nu hoorde hij haar snikken en hij wist eigenlijk niet wat hij nu het beste kon doen, behalve haar vast blijven houden.
‘We gaan bijna terug naar Los Angeles,’ fluisterde Ashton. ‘En als we daar zijn, kunnen we tijd voor onszelf nemen? Ook al vind ik dat doodeng om hardop te zeggen.’ Meestal begon het daarmee. Afstand nemen, zowel emotioneel als fysiek. Dat waren vaak de eerste tekenen dat een relatie de verkeerde kant op ging. Ashton wilde dat niet. Absoluut niet. Want hij was dol op Naylene. Hij zou zelfs kunnen zeggen dat hij van haar hield, maar dat was wel het laatste wat hij nu tegen haar kon zeggen.
‘Ik wil je geven wat je nodig hebt, Nay. Echt waar. Ik heb soms alleen niet zo goed door wat dat is,’ bekende hij. Hij kon wel denken dat hun relatie de goede kant op ging, dat alles koek en ei was, maar dat betekende niet dat Naylene er hetzelfde over dacht. Misschien was het hem ook niet kwalijk te nemen als zij hem niks vertelde, maar dat had ze zojuist wel gedaan. Het was teveel, het voelde benauwend. Dat betekende dat ze ruimte nodig had. ‘Maar dat heb je nu verteld. En als je ruimte nodig hebt, dan moet ik die aan je geven.’
Ze zou haar ruimte krijgen. Ondanks dat de promotietour nu afgelopen was, had Ashton nog genoeg te doen. Over een kleine twee maanden zou hij op tour gaan. Daarvoor moest hij nog veel beslissingen maken met de rest van de band en ze zouden moeten repeteren. Er zouden genoeg momenten komen waarop hij te druk zou zijn voor Naylene en zij zou, zonder twijfel, te druk worden om nog tijd door te brengen met hem. Hij hoopte echter wel dat ze zich daar niet te goed bij zou voelen. Want als ze er aan zou wennen, tijd zonder hem, zou ze daar uiteindelijk het meest naar kunnen verlangen en dat zou betekenen dat hij Naylene kwijt zou rijken. Dat wilde hij niet.
Tot zijn verbazing kroop Naylene dichter naar hem toe en legde ze haar armen ook om hem heen. Ondanks dat het niet veel zei, zei het Ashton genoeg. Het was Naylene haar manier om hem te laten weten dat hij nu het juiste had gedaan. De juiste woorden had gezegd. En zij hoefde niks terug te zeggen. Ashton kon indenken dat dat prettig was voor haar.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks dat Calum zich zorgen had gemaakt over de trip naar Australië, was het tot nu toe heel erg meegevallen. Linn had haar intrek genomen in een hotel niet heel erg ver van het huis van zijn ouders. De eerste dag had zijn moeder er op gestaan dat ze bij hen bleef eten en ondanks dat hij er nog even over had getwijfeld, hadden ze uiteindelijk een hele leuke avond gehad.
Nu waren ze een paar dagen later en Calum had de tijd gehad om zijn eigen dingen te doen. Hij had zijn vrienden kunnen zien. Soms was het weer even alsof hij hier nooit weg was gegaan. Iets wat prettig voelde. Er waren zeker dagen geweest waarop hij heel erg op had gezien tegen deze reis, tegen het einde van de promotour, een zwart gat waarin hij niet meer echt wist wat hij moest doen. Alles behalve dat was echter de waarheid. Het ging juist goed.
Voor vandaag hadden ze een festival op de planning staan. Calum zijn vrienden waren er meegekomen en ze hadden ook meteen gezegd dat Linn van harte welkom was geweest. Dat was de reden dat Calum met een Uber naar het hotel van Linn was gereden. Hij had haar wel voorgesteld om die middag eerst wat te gaan eten, als een soort van laat ontbijt, maar Linn had verteld dat ze vandaag de afspraak had gehad, waar ze verder nog niet veel over los had willen laten.
De auto stopte voor het hotel, waar Calum besloot om te wachten. Hij had Linn laten weten dat hij er aan was gekomen, waar ze had op geantwoord, dus hij ging er vanuit dat ze zo wel naar beneden zou komen. Wat dat betreft was Linn altijd wel op tijd.
Nu ging echter de deur al open, terwijl Calum Linn niet eens had zien staan wachten bij de ingang van het hotel. De vrouw die instapte had kort haar en even wilde Calum vertellen dat de auto bezet was en ze beter op zoek kon gaan naar ander vervoer. Voordat die woorden over zijn lippen heen kwamen, zag hij echter dat het de vrouw was waar hij op had gewacht. Linn zag er echter heel anders uit dan de laatste keer dat hij haar had gezien, wat nog niet eens een dag geleden was geweest. Ondanks dat ze gekleed was in een outfit die bij haar paste. Er een zonnebril op haar neus was geschoven op de manier zoals Calum van haar gewend was en ze zelfs de tas op dezelfde manier vast hield als altijd, leek het alsof hij een heel ander persoon naast zich had. Haar haar was kort. Iets wat hij nooit bij Linn had verwacht.
“Wow Linn. Wow. Dat was…” Calum moest lachen om zijn eigen gedachten. “Ik dacht dat iemand anders de auto instapte en wilde al vertellen dat het bezet was.” Hij had nou ook niet alle focus gehad op zijn deur, omdat hij nog even op zijn mobiel had gekeken.
“Silly.” Bracht Linn lachend uit, terwijl ze goed ging zitten en haar gordel om deed.
“Ik had het niet verwacht!” Het laatste wat Calum van Linn had verwacht was dat ze haar haar er voor een groot deel af zou knippen. Haar was toch wel een groot kenmerk van haar geweest, iets wat ze gebruikte voor haar social media, ze testte soms zelfs haarproducten. Nou wist Calum dat het ook wel ging nu het een stuk korter was, het vast nog prima ging. Het was echter wel het laatste wat hij had verwacht.
“Een heads up was handig geweest.”
“Dus jij kan je haar er gewoon afknippen wanneer je wil en je verwacht van mij geen schok, maar als ik hetzelfde doe, dan is het ineens too much?” Vroeg Linn lachend, waardoor Calum wel doorhad dat ze een grapje maakte. Nou had hij de laatste tijd zelf ook veel aan zijn haar veranderd. De eerste keer dat het blond was geworden en er af was gegaan, had hij Linn een tijdje niet gezien. Hij wist nog goed dat ze met een zelfde soort verbazing naar hem had gekeken. Daarna was het wel weer gegroeid en had hij het nog een keer geverfd en geknikt. Ondertussen was zijn haar weer kort en was het een zwarte kleur.
“Ja zo’n beetje.” Zei Calum lachend terug. Hij vond het fijn dat hij zich weer redelijk bij Linn op zijn gemak voelde. Hij had het vervelend gevonden wat er die dag in Seoul was gebeurd. Gelukkig had hij er met Naylene over kunnen praten en nu ze weer wat verder waren had hij het een plekje kunnen geven. Hij had te veel in zijn hoofd gezeten, iets wat hij niet weer wilde.
“Je kunt het goed hebben Linn.”
“Het voelt zo gek! Ik ben er nu al een paar keer doorheen gegaan en toen waren mijn vingers al aan het einde en ik schrok er gewoon een beetje van, maar toen besefte ik me dat ik net naar de kapper ben geweest.” Calum moest lachen, omdat hij het wel herkende. Meestal voelde het voor hem bevrijdend als het haar er vanaf was. Er waren momenten geweest waarop hij er echt van af had gemoeten want anders was hij echt helemaal gek geworden, had hij zichzelf helemaal gek gemaakt.
“Dat snap ik. Het gaat vast snel wennen.” Iets wat voor iedereen zou moeten doen. Hij moest er ook aan wennen, zoals zij het ook bij hem had moeten doen. Als hij nu naar haar keek leek ze toch wel wat ouder, maar dat paste juist bij haar. Juist omdat ze soms ook wel de moeilijke onderwerpen aan kon snijden, zelfs online. Iets wat hij wel heel erg bijzonder vond en meer mensen soms moesten doen.
“Ik vind het trouwens lief dat je vrienden me mee hebben gevraagd.” Calum knikte, hij vond het zelf ook wel prettig dat ze het zelf voor hadden gesteld. Zoiets kon namelijk best snel ongemakkelijk worden als je iemand meetrok en niemand er echt weet van had. Nu wist Calum zeker dat iedereen het goed zal liggen en dat ze samen een goede dag konden hebben.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Linn was de trip naar Sydney echt haar vakantie. Ze had voor een lange tijd gewerkt. Zelfs de uitjes naar Coachella, New York en Korea rekende ze mee als een deel van haar werk, omdat ze ook daar bezig was geweest met filmen, afspraken en allerlei andere zaken die er voor hadden gezorgd dat ze haar social media op de hoogte had gehouden en nog het juiste aantal video’s had kunnen uploaden per week. In Sydney hoefde ze daar niet aan te denken. Ze had geen schema. Zelfs haar plannen met Calum verschilden van dag tot dag. De tijd van ontspanning was aangebroken en Linn deed haar best om er elke dag van te genieten.
Haar bezoek aan de moeder van Calum was haar ontzettend goed gevallen. Ze kende Calum behoorlijk goed en ze had ook al kennis mogen maken met Mali. Ze had alleen maar kunnen verwachten dat ze op waren gevoed door twee liefhebbende ouders en Joy was niets minder dan dat geweest. Ze had heerlijk voor haar en Calum gekookt en ze was ontzettend geïnteresseerd geweest naar Linn haar leven en haar vaders. Toen Calum had laten vallen dat haar vaders oorspronkelijk ook uit Australië waren gekomen, had ze alleen nog maar meer vragen gekregen. Gelukkig voor Linn had het niet erg gevonden om alles te vertellen. Ze praatte immers graag over haar vaders.
Vandaag stond er een festival op de planning met Calum zijn vrienden. Het waren mensen die hij al een groot deel van zijn leven kende, lang voordat hij was begonnen met het maken van muziek. Linn wist hoeveel zijn vrienden, zeker die specifieke groep, voor hem betekende. Dat zij mee mocht en hij haar deel wilde laten zijn van zo’n echt deel van zijn leven, dat nog niet aangeraakt was door de roem en de nadelen daarvan, was erg bijzonder.
Voordat ze echter met Calum af had gesproken, had Linn een andere afspraak gehad. Het was de afspraak waar ze in Korea al mee bezig was geweest. Ze had een afspraak gemaakt bij een goede kapper, waar ze haar haren had laten bijknippen en tevens ook een goede behandeling had genomen om er voor te zorgen dat het voor een langere tijd gezond zou blijven. Ze had wel verwacht dat haar korte haar veel reactie uit zou lokken. Zowel bij haar volgers als bij haar vrienden, maar de reactie van Calum had haar er aan het lachen gemaakt. Zeker omdat hij zelf ook een handje had in het veranderen van zijn haar.
De uber bracht hen naar het festival, waar ze al snel door de entree heen waren gegaan. Vanuit daar waren ze opzoek gegaan naar Calum zijn vrienden. Gelukkig hadden ze hun locatie met Calum gedeeld, dus het had niet lang geduurd voordat Calum en Linn voor de vriendengroep hadden gestaan en Calum enthousiast zijn vrienden begroette met een dikke knuffel en een zoen op hun wang. Linn had het altijd al mooi gevonden dat Calum nooit bang was om affectie te uiten naar zijn vrienden.
‘Jongens, dit is Linn.’ Calum stelde haar voor en glimlachend stak Linn haar hand op. ‘Linn, dit zijn Mitch en Brendan, Erin en Jessica.’
Linn had geen moeite om zich te mengen met de vrienden van Calum. Ze wilde van iedereen graag weten waar ze Calum precies van kenden en hoe hij vroeger, volgens zijn vrienden, was geweest. Ze kwamen met de leukste verhalen over voetbalwedstrijden en trainingen, maar ook hoe hij op school was geweest. Zij kon op haar beurt weer vertellen over alles wat zij en Calum mee hadden gemaakt in de tijd dat ze zulke goede vrienden waren geworden, onder andere het verhaal dat ze een keer ruzie hadden gehad en zij uit frustratie haar beautyblenders naar hem had gegooid, maar ook de verhalen over Duke en de tijd dat ze samen op de tour waren geweest. Tussen alle gesprekken door hadden ze al genoeg bier en wijn gehaald en Linn was steeds meer gewend geraakt aan de goedkope festival-drankjes.
Ondertussen was de zon al gezakt en waren de verschillende soorten verlichting aan gegaan. De groep was net aangekomen bij één van de laatste acts die die avond zou spelen en ze hadden besloten of van een eindje toe te kijken, zodat ze konden dansen en genieten.
Linn kon het niet laten om toch een klein deel van het festival op te nemen om te delen met haar volgers, om te laten zien hoe leuk het was. Daarom had ze via Instagram haar camera geopend en filmde ze haarzelf en een deel van een omgeving, terwijl ze danste op de muziek en zo nu en dan een blik wierp op de camera. Daarnaast probeerde ze haar nieuwe kapsel ook nog wat meer te laten zien, buiten de paar foto’s die zij en de kapster al op social media hadden geplaatst.
Plotseling voelde ze een arm rond haar middel. Via haar scherm zag ze dat Calum achter haar was komen te staan. Linn glimlachte breed en legde haar hand langs zijn gezicht, zodat ze zijn hoofd nog iets dichter tegen dat van haar aan kon drukken en plagend in zijn wang kon knijpen, aangezien Calum zijn wangen altijd rood kleurden als hij eenmaal wat had gedronken. Opeens leed Calum zijn tong over haar wang, waardoor Linn in lachen uitbarstte en Calum losliet. Zonder er op te letten liet ze de camera-knop op haar telefoon los en werd het filmpje al in haar verhaal geplaatst.
‘Cal!’ riep Linn lachend, terwijl ze met haar hand langs haar wang ging. Ze kon zich niet voorstellen dat hij niks van de make-up had geproefd die ze vanmiddag aan had gebracht. Glimlachend gaf ze hem een kus op zijn wang. ‘Maar ik ben ook heel blij dat je me mee hebt gevraagd. Wil je nog wat drinken? Bier?’ Linn wachtte niet op zijn antwoord en liep al langs hem heen. ‘Ik ben zo terug! Niet weg gaan!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De alcohol had rijkelijk gevloeid. De hele dag door waren er genoeg drankjes doorheen gegaan. Daardoor had er een goede sfeer gehangen waar iedereen van had genoten. Calum stond daarbij voorop. Dat er mensen bij waren die hij heel lang niet had gezien, maakte het alleen maar beter. Het was duidelijk dat Linn het goed kon vinden met de vrienden die hij hooguit een paar keer in het jaar zag. Langzaam had Calum al zijn gedachten uit de deur gegooid, alsof alle zorgen achter waren gebleven.
Dat was in ieder geval geweest totdat hij naar Linn was gelopen en haar wang had gelikt, helemaal geleid door de drankjes die hij zijn lichaam had gegooid. Dat was in ieder geval wat hij had gedacht, totdat ze weg was gelopen om nieuwe drankjes voor hen te kopen. Er was iets aan hoe ze er uit zag. Haar nieuwe look. De korte haren die net over haar schouders vielen. Het jurkje dat ze aan had, met het shirtje eronder. Het paste allemaal. Een heel plaatje dat af werd gemaakt.
In Calum zijn ogen was Linn altijd een knappe vrouw geweest. Ze was veranderd in de afgelopen jaren, zoals iedereen dat deed. Iedereen werd volwassen, accepteerde het leven en de manier waarop ze daar in stonden op een andere manier. Linn had dat echt gedaan, alleen de laatste tijd al. Het was niet anders te beschrijven als aantrekkelijk.
De gedachten over Linn leken Calum zijn gedachten volledig over te nemen. In een dronken staat was hij altijd makkelijk geweest om genegenheid te tonen voor zijn vrienden. Toch begon hij nu na te denken wat er net was gebeurd. Ondanks normaal, kon hij niet stoppen met er over nadenken. Hoe graag hij misschien zijn lippen wel op de hare had willen liggen. Dat hij haar wilde laten weten dat ze er sexy uit zag, door haar dicht tegen zich aan te trekken om die woorden in haar oor te fluisteren, maar ook door het haar te laten weten in zijn handelingen.
De tunnel in zijn hoofd werd steeds dieper en dieper. Calum kon zichzelf met Linn zien staan, met haar zien liggen. Op het moment wilde hij laten zien dat ze alle aandacht van de wereld verdiende en dat hij dat aan haar kon laten zien, dat voor een avond aan kon geven. Maar dat was het dan, een avond? Of wilde hij meer?
Calum merkte dat hij de gedachten niet verder door wilde laten gaan, bang voor de uitkomst. In zijn eentje kwam hij er echter niet uit, zijn gedachten gingen verder en verder, helemaal omdat hij naar haar kon kijken. Hoe ze haar hand uitstak naar de barkeeper, die haar natuurlijk meteen zijn aandacht gaf. Natuurlijk deed hij dat. Ze verdiende alle aandacht van de wereld.
Zonder dat hij echt wist waar hij naar toe liep, baande Calum zich tussen een paar groepen mensen door, zodat hij uiteindelijk in rust kwam. Rust waar hij met iemand zou kunnen praten, zonder dat de muziek of andere mensen hem tegen zouden houden. Er was maar één iemand met wie hij op het moment wilde praten: Naylene.
Haar nummer was dan ook al snel gevonden en hij hoorde de toon die aangaf dat ze op haar aan het wachten waren om de telefoon op te nemen.
“Hey Cal. Ik vroeg me net af hoe jullie het daar hadden.” De stem van Naylene klonk kalmerend, prettig, iets wat Calum nodig had.
“Ik kan niet stoppen met nadenken Nay!” Er was een soort van paniek in zijn stem te horen. Iets wat hij ook in zijn lichaam voelde. Dit was niet de manier waarop hij over Linn moest denken. Hoe graag hij nu ook naar haar toe wilde lopen en haar alles wilde vertellen, haar willen laten weten hoe geweldig ze er uit zag, wist hij ook nog wel dat het hen alleen maar verder van huis zou brengen.
“Wat is er Cal? Misschien kun je het vertellen, dan is het eruit en kunnen we kijken of we het rustig kunnen sorteren. Het hoeft echt niet allemaal weg te gaan, maar we kunnen er iets minder chaos in proberen te krijgen.”
“Ik weet niet of ik het hardop moet zeggen.” Fluisterde Calum.
“Het hardop zeggen maakt het echt en dat is soms heel erg eng, dus ik snap dat je het niet wil doen, maar als je het wel wil, ik ben hier.” Naylene was een goede vriendin, ze had al wel aangetoond dat ze het juiste wist te zeggen, dat ze wist of in ieder geval heel goed doorhad wat er in zijn hoofd omging.
“Linn is just so fucking hot.” De woorden floepten eruit voordat hij er erg in had. Het enige wat hij op het moment in zijn hoofd had. Hij zag haar nog steeds voor zich. Had nog steeds in zijn hoofd wat er kon gebeuren, dingen die vrienden niet moesten doen.
“Het is gewoon oneerlijk. Met haar nieuwe kapsel, het staat haar zo fucking goed en ze ziet er echt heel erg mooi uit, hot.”
“Linn is een hele mooie vrouw.” hoorde hij Naylene vanuit de andere kant zeggen. “En zo te horen heb je nu iets in je hoofd.”
“Zoveel Nay, te veel. Ik kon me haast niets anders indenken dat ik haar wilde zoenen, dat ik misschien wel wilde dat er meer gaat gebeuren.”
Ondanks dat hij kon horen dat Naylene een beetje moest lachen om zijn woorden, merkte hij wel dat hij serieus werd genomen. Hij snapte dat het uit het niets kwam, dat was het ook voor hem en hij wilde dat het wegging.
“En toen ging ik nadenken over wat er in Korea is gebeurd. Het hele date, geen date ding. Wil ik dit? Wil ik dat er iets gebeurd. Wil ik iets met Linn?”
“Cal.” Ondanks dat Calum door bleef ratelen, kwam hij wel uit de cirkel en luisterde hij naar de stem van Naylene. “Ik snap dat het gek is, dat je deze gevoelens hebt. Maar ik kan aan je horen dat je veel hebt gedronken. Denk je dat het een goed idee is om dan iets te doen?”
Calum wilde er bij halen dat het precies hetgeen was wat er tussen haar en Ashton was gebeurd. “Ik kan je niet tegenhouden. Maar denk wel na over wat er nu door je hoofd gaan. Al die vragen. Die gaan niet weg door één nachtje seks te hebben met Linn. Het is iets waar je rustig over na moet denken, kijken of je er open voor staat.”
Calum humde een beetje, Naylene had wel gelijk. Hij wist echt niet wat hij wilde. Op het moment wilde hij Linn, maar op welke manier dat was, wist hij echt niet? Nu hij dronken was wist hij ook niet echt wat echt zijn gevoel was en wat niet.
“Maar je weet niet hoe ze er nu uit ziet. En jij en Ash.. Jullie hebben ook seks gehad en daarna ging het ook nog goed.”
“Maar hoe groot is die kans Cal. Wil je je hele vriendschap met Linn op het spel zetten, alleen zodat je seks met haar kan hebben?”
“Nee.” Mompelde Calum, hij begon zich wel echt in te denken dat het geen goed idee was. Dat had hij zelf ook wel geweten, maar het van iemand anders horen was nooit verkeerd.
“Keep it in your pants.” Om die woorden moest hij wel lachen. “En als je van de week deze gevoelens nog hebt, kom dan langs, we kunnen er over praten en kijken wat je er mee kan doen, of je er iets mee kan doen. Probeer nog te genieten van je avond, misschien over op water?”
“Ja, dankjewel Nay.” Hij was zich bewust dat Naylene er voor had gezorgd dat hij geen grote fout had begaan en een hele vriendschap op het spel had gezet. Hij wist nu dat hij het allemaal even van zich af moest zeggen, hij hoopte dat het ging lukken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een nieuw kapsel was een transformatie. Zo voelde het tenminste voor Linn. Voor een lange tijd had ze haar haren lang gehouden. Ze had er altijd goed voor gezorgd, haar lokken bij laten punten op het moment dat het nodig was geweest en als ze het had gekruld of geföhnd, had ze er ook voor gezorgd dat haar haren de verzorging hadden gekregen die ze nodig hadden gehad. Haar lange, zwarte haren waren een onderdeel geweest van haar identiteit. Mensen hadden haar ermee geïdentificeerd en zij had dat zelf ook gedaan. Nu het grootste gedeelte van haar kapsel was verdwenen en haar haren niet verder kwamen dan net iets boven haar schouders, voelde het alsof ze een nieuw persoon was.
Al het nare van de afgelopen maanden leek verdwenen te zijn sinds ze haar haren had geknipt. Haar relatie met Benjamin, die de relatie had beëindigd omdat hij op reis was gegaan voor zijn werk, leek veel verder in het verleden te liggen en Linn had er vrede mee. Ze had hem niet nodig. Ook de vervelende gebeurtenis in Londen met het bedrijf waar ze in eerste instantie graag mee samen had willen werken, lag nu achter haar. En dat terwijl ze nog niet eens zo lang geleden in die situatie had gezeten. Het was nog geen twee maanden geleden geweest dat ze samen met Naylene in Londen was geweest om er aan te werken. Hoe onzeker ze zich toen had gevoeld, zo zeker voelde ze zich nu.
Dat ze zich vandaag zeker voelde, kwam niet alleen door haar nieuwe kapsel, maar toch ook zeker door de aandacht die ze had gekregen. Ogen die haar net iets langer nakeken als ze langs liep, of de snelheid waarmee de jongen achter de bar naar haar toe was gekomen om haar te vragen wat ze precies had willen drinken.
Linn had een biertje voor Calum besteld en nog een wijntje voor haarzelf. Ze wachtte geduldig op het drinken terwijl ze de omgeving bekeek. Het was wel duidelijk dat ze in een compleet andere omgeving was dan Los Angeles. Mensen hier waren anders, deden anders. Ze leken meer met elkaar bezig te zijn en minder met hetgeen wat ze aan de wereld wilden laten zien. Linn had ook al wel gemerkt dat haar kleding, ondanks dat het casual was, niet echt matchte met de rest van de bezoekers. Erg vond ze het echter niet.
Zodra ze de drankjes zag, overhandigde ze de barman een paar van de muntjes die ze aan het begin van de avond had gekocht. Ze liep terug naar de plek waar ze Calum achter had gelaten, maar daar zag ze haar beste vriend niet zo snel. Zoekend draaide ze zich om, om er zeker van te zijn dat ze zich wel op de juiste plaats begaf en niet de verkeerde kant op was gelopen. Ze was er echter zeker van dat dit de plek was waar ze Calum achter had gelaten. Linn bedacht zich dat ze haar telefoon kon pakken, maar met haar handen vol kwam ze niet verder dan een hopeloze blik te werpen op haar tasje, waar haar telefoon in zat.
‘Dag schoonheid,’ werd er in een Australisch accent tegen haar gezegd. Linn keek op en glimlachte naar de jongeman die voor haar stond. ‘Kan ik je ergens mee helpen? Je ziet er wat verloren uit.’
‘Oh, nee, het gaat wel,’ liet Linn hem weten. ‘Ik zoek alleen iemand.’ Ze ging op haar tenen staan en probeerde boven de mensenmassa uit te kijken, of ze Calum ergens anders zag staan.
‘Moet ik je niet helpen zoeken?’ Linn schudde haar hoofd. Het zou weinig zin hebben om zomaar met iemand te gaan zoeken, zeker iemand die Calum toch niet kende. Dan kon ze beter opzoek gaan naar één van zijn vrienden, zodat ze Calum konden bellen en hij aan hen kon vertellen waar hij was. Misschien was hij zelfs al wel bij zijn vrienden.
Gelukkig zag Linn Calum tussen de mensen door verschijnen. Zijn gezicht zou ze meteen herkennen. Aan de manier waarop hij zijn telefoon wegstopte, had Linn het idee dat hij waarschijnlijk iemand had gebeld. Misschien haar wel.
‘Oh, ik zie hem al! Bedankt voor je aanbod, maar het is niet nodig.’ Snel bewoog Linn langs de jongeman, zodat ze naar Calum kon lopen. Glimlachend stak ze het biertje naar hem uit. ‘Cal! Ik was je al aan het zoeken, bubs. Gelukkig was je niet zo ver weg.’
Linn zag Calum naar het bier kijken wat ze naar hem uit had gestoken, maar hij schudde zijn hoofd. ‘I’m good.’
‘Zeker weten? Ik ga het ook niet drinken,’ zei Linn, waarna ze een slok nam van de wijn waar ze eindelijk aan gewend was. Om nu ook nog te beginnen aan het goedkope festivalbier, was geen optie voor haar.
‘Nay had een goed punt. Geen alcohol meer voor mij.’
‘Nay?’ vroeg Linn lachend. ‘Heb je met Nay gepraat?’ Ze wist dat het vroeger was in Los Angeles en dat het kon dat de twee elkaar hadden gesproken, maar het was voor hen best een vreemd tijdstip om iemand op te bellen. Waarom Calum de behoefte had gehad om Naylene te bellen, was echter niet aan Linn om te vragen. Hij had er vast een goede reden voor gehad.
Linn liep naar de prullenbak en gooide de beker met bier weg. Ze draaide zich om naar Calum en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Alles oké? Wil je naar huis? Moet ik kijken of ik Mitch of Brendan kan vinden voor je?’
‘Misschien is dat wel een goed idee. Naar huis gaan, bedoel ik,’ zei Calum. Linn knikte en gooide haar eigen drankje ook weg, waarna ze naar Calum liep. Behulpzaam sloeg ze een arm rond zijn middel, al had ze niet het idee dat hij zo dronken was dat hij niet meer in staat was om te lopen.
‘Kom, dan gaan we naar de uitgang en dan regel ik een Uber voor je. En ik zal iedereen laten weten dat we naar huis gaan.’ Nu kwam het goed van pas dat ze hun instagram al hadden uitgewisseld. Zo zou Linn de vrienden van Calum kunnen laten weten dat hij naar huis was gegaan.
‘Je bent zo lief, Linnie. Zo pretty,’ mompelde Calum terwijl ze samen over het festivalterrein liepen. Linn lachte om de dronken ondertoon van zijn woorden en ze verstevigde haar greep nog iets rondom zijn zij. ‘En jij bent een beetje dronken. Dan moet er iemand zijn die goed op je let en zorgt dat je veilig thuis komt.’
Eenmaal buiten het festivalterrein, waar het iets rustiger was, liet Linn Calum los en pakte ze haar telefoon erbij, zodat ze een uber kon bestellen. Ook zocht ze nogmaals het adres van Calum op, zodat ze het allemaal door kon geven en hij zonder moeite thuis zou komen. Gelukkig kon ze online al voor de rit betalen, zodat Calum zich ook daar geen zorgen om hoefde te maken.
‘De uber komt over een klein kwartiertje, Cal,’ liet ze Calum weten. Ze keek naast zich en zag dat Calum een paar stappen uit haar richting had gedaan, waar hij probeerde een sigaret op te steken. Zijn aansteker leek echter niet echt mee te werken.
Lachend stapte Linn naar hem toe. ‘Wacht, hier.’ Ondanks dat ze het roken zelf een slechte gewoonte vond, wist ze dat het iets was wat Calum soms nodig had om zijn gedachten op orde te krijgen. Normaal zou ze hem niet aanmoedigen om te roken, maar ze vermoedde dat dit iets te maken had met het gesprek van Naylene.
Linn had de sigaret tussen zijn lippen vandaan gehaald en hield hem tussen twee vingers vast, terwijl ze met haar vrije hand de sigaret voor hem aanstak.
‘Ga jij roken? Linnie, dat is echt heel slecht!’ zei Calum verbaasd aan haar toen ze het voor elkaar had gekregen. Linn schudde zijn hoofd en gaf de sigaret terug aan Calum.
‘Je was er zo mee aan het kloten, straks verbrandde je je vingers nog. Dat kan niet,’ grapte Linn. Ze pakte haar telefoon er weer bij en liet één van Calum zijn vrienden weten dat ze Calum naar de uitgang had gebracht en nu wachtte op een uber, zodat hij naar huis kon gaan. Terwijl ze dat deed, rookte Calum in stilte zijn sigaret op.
‘Hé, je uber is hier!’ zei Linn toen ze een melding op haar telefoon kreeg. ‘Kom, dan kan je naar huis.’ Ze nam Calum zijn hand vast en nam hem mee naar de juiste auto. De chauffeur bevestigde dit ook nog eens door Calum zijn naam te noemen. Linn opende de deur van de auto voor hem, zodat hij kon gaan zitten.
‘En jij dan?’ vroeg Calum, terwijl hij instapte. ‘Ik bestel zo nog een uber voor mezelf. Ik wild eer eerst voor zorgen dat jij in een auto zat, op weg naar huis. En maak je geen zorgen over de kosten, ik heb al betaald.’
‘Te lief,’ mompelde Calum, gevolgd door wat woorden die voor Linn onverstaanbaar werden omdat Calum zich verder terugtrok in de auto en er wat dronken jongens langs hen heen liepen.
‘Laat het me weten als je thuis bent!’ zei Linn nog, voordat ze de deur van de auto dicht deed en haar hand opstak om hem uit te zwaaien. Ze hoopte dat Calum morgenochtend niet wakker zou worden met een grote kater, maar ze was er wel bang voor. In dat geval zou ze hem tegen de middag een keer een berichtje sturen, met de vraag hoe het ging. En ze hoopte dat, wat er ook aan de hand was, niet teveel van Calum zou vragen. Ze had hem de laatste tijd van veel zien genieten en dat was toch wel de Calum die ze het liefste zag.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De tijd in Australië was, ondanks dat Calum op sommige momenten te veel in zijn eigen hoofd had gezeten, geweldig geweest. Hij had zijn eigen weg kunnen gaan. Tijd met zijn familie door kunnen brengen. De rust kunnen pakken die hij echt nodig had gehad. Hij had geprobeerd om zoveel mogelijk van de avond op het festival aan de kant te zetten, vooral omdat hij er in zijn eentje niet helemaal uit was gekomen en hij verder niets wilde verpesten. Verder had Calum besloten om het wat rustiger aan te doen met de drank, omdat dat juist voor alle onzekerheid had gezorgd. Uiteindelijk was het een geweldige tijd geweest. Calum had Linn meegenomen naar een paar plaatsen in Sydney die ze graag had willen zien. Hoe graag hij daar zijn hoofd de vrije loop had willen laten gaan, had hij daarmee gewacht.
Nu was het juiste moment om alles er even uit te gooien. Zoals tijdens het festival was Naylene degene naar wie Calum toe was gestapt. Er waren genoeg andere mensen om alles mee te bespreken, hij wist echter zeker dat geen van hen hem zo goed zal begrijpen als Naylene dat deed. Daarbij was het gesprek in Korea hem bijgebleven, waardoor de twee in zijn ogen een band hadden gekregen die bijzonder te noemen was.
Omdat de twee in het weekend af hadden gesproken, had Naylene er zeker van willen zijn dat de honden ook mee had gekund. Voor Calum was het vanzelfsprekend geweest dat ze Watts en Duke mee hadden genomen. Helemaal omdat het een plaats was waar praten makkelijker was. Tijdens het wandelen was het niet verplicht om een ander aan te kijken. Calum wist niet eens of hij dat wel zal kunnen als hij de woorden die al dagen in zijn hoofd aan het spoken waren, er uit zal gooien. Zeker omdat hij het niet eens aan zichzelf durfde toe te geven.
“Voel je je op je gemak Cal?” Vroeg Naylene voorzichtig naast hem, iets wat hem verbaasde. “We hoeven niets te bespreken, dat weet je, maar als je het wel wil doen, is het wel belangrijk dat je je er goed over voelt.” Soms was Calum verbaasd over de diepte die Naylene had. Ze was natuurlijk gewend om met mensen te praten, het onderste uit hen te kunnen halen. Dat was echter anders dan op het moment. Nu waren ze hier als vrienden en ze probeerde hem alleen maar te helpen, alleen als hij dat wilde.
“Ja. Ja ik wil het wel bespreken, ik snap er echt helemaal niets meer van mezelf.” Calum was in de war, soms dan. Andere momenten was het weer heel erg helder, wist hij precies wat hij voelde en wat niet. Als hij er dan weer over na ging denken, wist hij dat hij zich niet zo wilde voelen, dus dan zat hij weer vast in een soort van cirkel. Een cirkel die ondoorbreekbaar leek te zijn.
“Het is al begonnen in Korea toch? Of misschien daarvoor al?” Vroeg Naylene. Calum moest er even over nadenken, terwijl hij naar Duke keek. De kleine hond vond het geweldig om met Watts rond te rennen, ondanks dat zijn vriendje veel sneller leek te gaan.
“Ik denk het wel. In het restaurant, toen ik over alles na begon te denken. Toen dacht ik ook of ik misschien niet wilde of het een date was of niet.”
“En wilde je dat?”
“Dat weet ik nog steeds niet!”
Naylene legde haar hand op de arm van Calum. “Kom we gaan even zitten.” Ze knikte naar een paar bankjes die verderop stonden. Ergens wilde Calum zeggen dat het niet hoefde, dat doorlopen ook prima was, wist hij dat even zitten ook een goed idee was.
Uiteindelijk zaten ze dan ook op de bankjes, uitkijkend over de prachtige stad waar Calum wel van was gaan leren houden. Het was anders dan zijn huis, maar het was bijzonder op zijn eigen manier. De mensen om wie hij het meeste gaf waren hier. Mensen zoals Ashton en Naylene, maar ook iemand zoals Linn. Vandaag wilde hij in zijn hoofd helder proberen te krijgen wat hij precies voor haar voelde. Ergens hoopte hij dat Naylene het juiste antwoord had.
Naylene had de hondjes wat te drinken gegeven en keek vervolgens opzij naar haar vriend. “Je hoeft nu echt geen antwoord te hebben, maar misschien helpt het om alles er even uit te gooien. Dat is wat ik heb gedaan toen ik met Ash in mijn hoofd zat.” Calum kon wel raden met wie het was, Andy.
“Linn is geweldig? Ze is zo’n goede vriendin, doet haar best om me echt te begrijpen? Ze kan rustig met met samen zitten, maar ze kan me ook echt uit mijn comfortzone halen en ik heb het idee dat ik dat ook bij haar kan doen. Maar dat we er wel voor zorgen dat de ander zich goed voelt.” Calum zuchtte even, hij wist echt niet wat hij voor Linn voelde. Hij was gek op haar, zag haar als een goede vriendin, maar hoe hij haar laatst had gezien, dat was zo anders geweest. Hij had echt gevoeld dat hij zich tot aan haar aangetrokken voelde. Dat er iets had gezeten en dat hij daar ook echt iets mee had willen doen.
“En ze ziet er altijd goed uit, maar laatst, ik weet het niet Nay. Ik kon aan niets anders meer denken dan aan haar, dat ik haar dicht bij me wilde hebben en haar wilde laten zien hoe geweldig ze eruit zag en wat dat met me deed.”
Naylene leek een beetje te moeten lachen om Calum zijn eerlijkheid. “Het klinkt alsof je haar echt ziet zitten.” Watts was een stukje weglopen naar een paar andere honden, wat Naylene nu ook op viel. “Wacht even hoor, houdt die gedachtes even vast.”
Nu Naylene wegliep, pakte Calum zijn telefoon er even bij. Hij zuchtte zachtjes, hij wist echt niet wat hij net precies had gezegd. Alsof het allemaal weer leeg was. Zo voelde het de hele tijd al. Alsof alles wat hij zich bedacht, zo weer weg is. De foto die Linn van zichzelf had gepost, haalde hem weer met beide benen op de grond.
Naylene kwam teruglopen met Watts voor even aan de riem, waarschijnlijk zo lang ze hier zaten. Calum had al wel gezien dat Watts ook naar haar zou luisteren, als ze hem riep. Het gaf hem aan dat Naylene echter haar volle aandacht aan hem wilde besteden en dat vond hij prettig. Op het moment was hij echter meer bezig met de foto die hij net had gezien.
“Kijk dit bedoel ik nou!” Calum liet de foto aan Naylene zien.
De roodharige vrouw moest echt alleen lachen en pakte de telefoon af en deed hem uit. “Dat is Linn.” Zei ze lachend. “En ik snap wel dat de nieuwe look wow is, maar ik denk dat je verder moet kijken dan alleen dat. Je kunt wel met iemand het bed in willen duiken en eerlijk dat is ook echt aan jezelf, maar Cal dit is niet zomaar iemand. Dit is Linn. Een vrouw die een hele tijd gevoelens voor je heeft gehad. Iemand die er altijd voor je is. En je moet aan meer denken dan aan een avontuurtje.”
Calum knikte “Dat snap ik en ik ben ook wel blij dat je me tegen hebt gehouden die avond.”
“En je moet je ook bedenken dat haar haar niet iets is wat haar Linn maakt. Ze is meer dan alleen haar uiterlijk. Oké, je vindt haar nu misschien meer fuckable, aantrekkelijker of what ever, maar als je meer wil, moet je hier kijken.” Naylene wees naar haar hart. “Hoe eng dat ook is.”
“Is dat wat jij hebt gedaan met Ash?”
“Ja. Niet meteen. Ash was fuckable, aantrekkelijk en what ever, maar dat was aan het begin, maar ik zag dat er meer zat. Ik denk dat jij en Linn al lang over het punt heen zijn dat jullie zonder problemen een nachtje met elkaar door kunnen brengen.”
Calum schudde zijn hoofd, hij wist ook wel dat het meer zou gaan zijn dan alleen een avontuurtje, maar dat vond hij eng. “Ik weet niet of ik het durf. Ik weet niet of ik me helemaal aan iemand durf te geven. Helemaal omdat ik niet weet hoe Linn zich nu tegenover me voelt.” Er waren zoveel verschillende dingen. Calum wist niet eens meer hoe hij zich in een relatie zou moeten gedragen. Hoe hij tot dat punt moest komen, want hij kon wel van alles voelen, maar het zou van twee kanten kunnen komen.
“Ik zal er niet eens over durven te praten als ik niet weet wat er van haar kant zit?”
“Wil je dat ik daar een beetje achter probeer te komen?”
“Wil je dat?” Naylene knikte. “Echt? Dat zou echt al heel erg helpen.”
“Maar dan moet je me wel beloven dat je in die tussentijd goed na gaat denken of dit een bevlieging is of dat je het echt wil. Ik wil niet dat je één van jullie of jullie beiden uiteindelijk met een gebroken hart achter blijven, want dan kun je er beter voor zorgen dat het allemaal uit je systeem gaat.” Calum vond de belofte van Naylene fair. Hij wilde ook niet dat hij Linn pijn deed, daarom was hij ook zo voorzichtig met dit alles.
“Ik zal haar nooit pijn willen doen. Niet meer.” Hij had al eens dingen naar haar geroepen die echt niet hadden gekund, iets waar hij achteraf veel spijt van had. Dat wilde hij zeker niet nog een keer.
“Goed, dan wil ik wel voor je kijken wat er bij Linn zit.”
“Nay, je bent echt een goede vriendin.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Los Angeles was een wereld van verschil met Sydney. Ondanks dat ook dat een grote stad was geweest, was de instelling van de mensen er compleet verschillend geweest. Toen Linn weer terug was gekeerd in haar eigen woonplaats, had ze zich beseft hoe snel alles daar wel niet ging. Ze had geprobeerd om dat tempo niet meteen over te nemen, maar alle pakketjes die op haar hadden gewacht, de volle agenda die ze zo gewend was en het opstarten van haar kanaal om het aantal wekelijkse video’s weer te posten, hadden er voor gezorgd dat ze al weer mee was getrokken in de stroom van snelheid.
Gelukkig had ze wel tijd vrij weten te maken om samen met Naylene te lunchen, die ze niet meer had gezien sinds de tijd dat ze samen in Korea waren geweest. Omdat ook Naylene het druk had en in haar vrije tijd vaak zoveel mogelijk met haar labrador Watts probeerde te doen, had Linn een plek gevonden waar honden ook welkom waren en waar ze zelfs een menu hadden met eten voor de viervoeters. Watts had al een bak met water gekregen en wachtte nu geduldig op het eten wat Naylene voor hem had besteld. De hond leek erg blij te zijn met de plek waar hij nu was, wat voor Linn een teken was dat ze het juiste restaurant uit had gekozen.
‘Watts kijkt echt heel blij! Volgens mij vindt hij het wel leuk, of niet?’ Voorzichtig stak Linn haar hand uit naar de hond, om hem eerst te laten snuffelen. Vervolgens aaide ze hem over zijn kop. Watts was een hele andere hond dan Duke. Als hij haar zag, dan duurde het niet lang voordat hij zich op haar schoot had genesteld. Watts was een stuk voorzichtiger daar in, wat Linn ook wel begreep. Het was haar ook duidelijk dat de hond erg goed voor zijn baasje wilde zorgen, wat hem alleen nog maar aandoenlijker maakte.
‘Dat denk ik wel! Hij komt natuurlijk niet zo vaak in restaurants, zeker niet eentje waar meerdere honden zijn. Maar hij doet het erg goed.’ Linn knikte. Er waren natuurlijk veel andere honden en daardoor kon een hond ook best van streek raken. Watts leek het echter erg goed te doen.
‘Bevalt het om weer terug te zijn in Los Angeles?’ vroeg Naylene. Linn schoof haar drankje naar zich toe en nam er een slok van, waarna ze knikte.
‘Het is compleet anders dan in Sydney, waardoor ik wel echt moest wennen aan hoe snel het hier allemaal ging, maar ik ben blij dat ik terug ben. Al heb ik het echt ontzettend naar mijn zin gehad daar.’ Linn had ontzettend veel lol gehad met Calum. Ze had veel plekken gezien die belangrijk voor hem waren geweest, ze had zijn vrienden ontmoet en ze was zelfs in zijn ouderlijk huis geweest, waar ze de hele avond door met zijn moeder had kunnen praten en van haar heerlijke kookkunsten had mogen genieten.
Tijdens haar tijd in Sydney had ze zelf onbewust wel iets uitgelokt bij de fans van Calum, wat niet haar bedoeling was geweest. Toen ze op het festival waren, had Linn een hoop op haar Instagram gezet en ook Calum was daar in beeld verschenen. Hetgeen waar zijn fans zich vooral op hadden gericht, was het filmpje waarop ze hadden geknuffeld en waar Calum haar wang had gelikt. Dat filmpje had Linn niet met opzet gepost, al leken velen dat wel te denken. Toen ze het de volgende ochtend door had gehad, had ze het dan ook snel van haar Instagram af gehaald. Natuurlijk was het al te laat geweest en waren er nu des te meer geruchten dat zij en Calum een relatie hadden. Zelf probeerde Linn dat te negeren en ze hoopte dat Calum dat ook deed.
De ober onderbrak het gesprek. Als eerste zette hij het eten voor Watts neer. De hond keek vragend naar Naylene, of hij al mocht beginnen met eten. Toen Naylene hem een knikje gaf, begon hij enthousiast aan de bak vol met lekkers. Ook voor Linn en Naylene werd het eten neergezet. Linn was gegaan voor de Blackened Chicken Bowl, waar Naylene het wat simpeler had gehouden en had gekozen voor een kleinere pizza, waar ook nog een salade bij kwam.
‘En voor jou? En Ash? Hoe is het om weer hier terug te zijn?’ vroeg Linn voorzichtig. Het laatste wat ze echt mee had gekregen, was hoe Ashton zich in Korea had gevoeld. Linn had zich erg verbaasd over hoe open Ashton naar haar toe was geweest, al had hij vooral zijn verhaal aan iemand kwijt gemoeten en zij was de enige kandidate geweest. Ze hoopte dat Ashton iets had gedaan met haar advies, namelijk om Naylene zo nu en dan ook even te laten.
‘We hebben voor een groot deel ons eigen ding gedaan,’ legde Naylene uit. Linn knikte. Naylene had geen baan waar ze vijf dagen in de week werkte en vervolgens twee dagen vrij had. Het ging vaak maar door en door en daardoor had ze niet al teveel tijd over. En het was voor Linn ook al duidelijk geweest dat de twee voor een lange tijd bij elkaar waren geweest en da dat het één en ander naar boven had gebracht. ‘We praten wel door de dag heen met elkaar en als we tijd hebben, dan zoeken we elkaar op.’
‘Hoe is dat voor jou? En Ash?’ vroeg Linn nieuwsgierig. ‘Jullie waren immers best lang bij elkaar. Sydney, Korea, alles daar,’ zei Linn terwijl ze naar beneden wees met haar hand, alsof Australië en Zuid-Korea daar lagen.
‘Ik denk dat we daar allebei anders tegenaan kijken,’ verzuchtte Naylene. ‘Ash wil soms zo snel. Ik denk dat hij dat niet eens door heeft. Ik had het niet eens door, totdat we al te snel gingen. En nu hebben we wat gas teruggenomen, maar ik merk aan hem dat hij dat best moeilijk vind.’ Linn knikte begrijpelijk, dat had ze al van Ashton gehoord.
‘En jij? Vind jij het ook moeilijk?’ Naylene zat nu voor haar, wat betekende dat haar mening er nu meer toedeed dan die van Ashton. Misschien was dat sowieso wel het geval in deze situatie.
‘Ik vind het moeilijk dat ik hem niet bij kan houden,’ gaf Naylene toe. ‘Soms denk ik dat ik dat wel kan, maar dan wordt alles weer anders en dan weet ik het niet meer. Maar ik wil het wel.’
Linn wist dat Naylene een tijd geleden al hulp had gezocht en ze hoopte dat diegene haar hier mee kon helpen, maar Naylene legde het niet voor niks ook bij haar neer. Er was veel te horen in de woorden die Naylene zojuist uit had gesproken, ook tussen de regels door. Hetgeen wat ze niet uitsprak, maar wel dacht.
‘Het is oké om je eigen tempo te hebben, Nay.’ Dat was iets waar Linn haar van wilde verzekeren. Er zaten twee mensen in een relatie, en het kwam niet altijd voor dat ze hetzelfde tempo hadden. De truc was echter om dit van elkaar te accepteren en allebei wat gas bij te geven, of juist wat af te remmen. ‘Ik kan natuurlijk alleen maar voor mezelf praten, en niet voor jou of Ash, maar als ik in een relatie zou zitten en ik zou merken dat diegene het langzamer aan wil doen, dan zou ik proberen dat te accepteren. Zeker als ik van diegene houd.’ Bij haar laatste woorden zag ze iets veranderen in het gezicht van Naylene.
‘Heeft Ashton dat gezegd? Dat hij van je houd?’
Naylene schudde haar hoofd. ‘Maar het zou me niks verbazen als het binnenkort uit zijn mond komt.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Linn had haar best gedaan om het restaurant op te zoeken. Toen ze voor had gesteld om samen te gaan eten, terwijl Naylene Watts ook mee had kunnen nemen, had ze gedacht dat ze ergens op een terras uit waren gekomen. Dit restaurant had echter genoeg voor de honden die het bezochten. Plaatsjes waar ze konden liggen, zelfs een hele menukaart, waar genoeg dingen op stonden voor alle soorten honden.
Nu Watts zich zo zichtbaar comfortabel voelde, was het voor Naylene ook makkelijker om het even te laten gaan. Zeker omdat haar hond vaak niet veel rust kreeg als ze op drukke plaatsen waren, te druk bezig met alles wat om hen heen gebeurde. Nu leek hij vooral bezig te zijn met het eten, wat hem goed leek te bevallen, daardoor kon Naylene zich ook richten op het gerecht wat ze had besteld, als ze ook bezig met het gesprek met Linn, waardoor de hapjes wat langzamer gingen. Zeker omdat ze het over een onderwerp hadden waar Naylene zelf vaak over na dacht. Ze kon genoeg momenten bedenken waarop ze zichzelf had moeten dwingen om niet alles te analyseren. Iets waar ze aan gewend was geraakt, het was haar werk. Om een relatie op die manier aan te pakken was misschien makkelijker, zeker de laatste tijd nu er van alles leek te gebeuren en ze gewoonweg niet meer wist wat ze ermee aan moest. Zeker dingen die Linn nu op tafel legde hadden al meerdere keren door haar hoofd gespookt.
Naylene kon aan Linn merken dat ze ook niet precies wist wat ze moest zeggen. Op dezelfde plaats had Naylene het ook niet geweten. Ze wist zelf ook niet wat ze wilde horen. Alle woorden waren niet nodig om gehoord of gezegd te worden. Ze hoefde niet te horen dat het niet verplicht was om de woorden terug te zeggen en op haar beurt wilde ze niet vertellen dat ze de woorden niet wilde horen. Liefde was moeilijk, hoe mooi het ook kon zijn en woorden van liefde waren misschien nog wel erger.
Even was het stil tussen de twee vriendinnen, geen ongemakkelijke stilte, juist de rust die ze nodig hadden. Naylene genoot van haar pizza, terwijl ze toekeek hoe Watts zijn eigen bord leeg had gegeten. Hij leek er echt van te hebben genoten, wat betekende dat ze dit restaurant zeker zou onthouden.
De stilte gaf Naylene echter ook de kans om na te denken over de afspraak die ze met Calum had gemaakt. Ze had wel gemerkt hoe de man steeds meer en meer over zijn gevoelens naar Linn toe begon te twijfelen. Ondanks dat hij ze ver weg had proberen te stoppen, waren ze nu echt naar de oppervlakte komen drijven en wist hij niet of hij er iets mee moest doen, niet voordat hij wist wat er van de andere kant nog zat. Naylene kon begrijpen dat een gesprek met Linn wel meteen een hele grote stap was, zeker als Calum nog niet helemaal aan zichzelf had toegegeven wat er precies was.
“Nu we hier toch zijn, mag ik een brutale vraag stellen?” Naylene had vaker naar Calum gevraagd, nooit met zo’n reden als deze. Ze wilde er nu echter voor haar vrienden zijn, zeker als het betekende dat ze uiteindelijk samen gelukkig konden zijn. Dat was aan henzelf, maar als ze een zekerheid nodig hadden, wilde ze dat wel regelen.
“Dit klinkt heel erg spannend.” zei Linn lachend, al leek ze wel nieuwsgierig naar wat Naylene te vragen had. Naylene vroeg zich af of ze nog steeds kon lachen als ze haar vraag had gesteld, zeker omdat ze het zelf ook wel iets eng vond om te vragen. Het was vissen en misschien ving ze wel een heleboel zeewier, in plaats van de vis die ze zocht.
“Ik was gewoon benieuwd naar hoe het gaat met jou en Cal. Hoe je je tegenover hem voelt. Gewoon nu jullie samen naar Sydney zijn geweest? Dat lijkt me wel iets heel erg bijzonders.” Naylene wist dat Calum niet zomaar iedereen mee zou nemen naar een plaats die zo belangrijk voor hem was. Misschien was de instelling als vrienden geweest, maar had hij daar ook wel doorgehad dat er meer zat. Dat Linn bijzonder voor hem was. Naylene vroeg zich af of Linn dat ook had beseft.
“Want het is wel heel erg bijzonder dat hij je mee heeft genomen naar zo’n plaats en ik kan me voorstellen dat het dan soms moeilijk is om de gevoelens die er ooit zaten of misschien nog steeds wel zitten, weg te drukken?”
Naylene vond het moeilijk om een lijn op te zoeken in dit gesprek. Ze wilde niet dat Linn zich ongemakkelijk voelde. Ze waren vriendinnen dus ze moesten juist over dit soort dingen kunnen praten, al waren ze normaal gesproken niet aan Naylene besteed. Op dit moment was het helemaal belangrijk dat Linn zich prettig voelde en niet aangevallen, iets wat Naylene misschien wel zal voelen als ze in dezelfde plaats stond.
“We hoeven er niet over te praten hoor. Het leek me gewoon iets wat misschien in je omging, ik wil je niets opleggen, maar ik wil wel dat je weet dat je het kwijt kan.” Naylene wist dat dit soort dingen konden helpen, het was belangrijk om Linn een eigen plaats te geven in het gesprek.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Sommige gesprekken hoefden niet altijd afgemaakt te worden. Het gesprek over Ashton was er duidelijk zo’n eentje, in ieder geval voor Naylene. Linn was erg nieuwsgierig of Ashton inderdaad snel zou zeggen dat hij van Naylene hield, en of Naylene in staat was om het terug te zeggen. Het was echter duidelijk dat Naylene het er niet verder over wilde hebben en daarin moest ze haar vriendin respecteren.
Waarom het gespreksonderwerp verschoof naar haar en Calum, wist Linn in eerste instantie niet. Er was immers niets te vertellen over haar en haar goede vriend. Misschien had ook Naylene de video gezien en had ze de hectiek die het met zich mee had gebracht, ook gelezen en doelde ze daar wel op. Als het daar over ging, dan kon Linn haar zo vertellen dat ze alle reacties van fans en anderen probeerde links te laten liggen. Zij wist heel goed wat voor een relatie ze had met Calum en anderen konden daar van alles bij verzinnen, maar in werkelijkheid waren ze niks meer dan vrienden.
Naylene leek ergens anders op te doelen. Of misschien was het filmpje wel een aanleiding geweest van Naylene haar vraag, maar het ging haar duidelijk om of er nog gevoelens in het spel waren van Linn haar kant. Een vraag die Linn niet verwacht had ooit nog te krijgen, aangezien zij alles rondom haar gevoelens voor Calum al zo goed als afgesloten had.
‘Het was heel bijzonder om deze kant van hem te zien. Natuurlijk was dat het. Ik heb gezien waar hij vroeger heeft gewoond, hoe zijn moeder is, wie zijn vrienden waren nog voordat hij ook maar aan muziek had gedacht. Hij heeft me zijn stad laten en ik weet dat Sydney een hele andere betekenis heeft voor hem dan Los Angeles dat heeft,’ vertelde Linn aan Naylene. ‘Al is dat denk ik niet waar je op doelt.’
Naylene had duidelijk gevoelens genoemd. De eerdere gevoelens die Linn een jaar geleden had gehad voor Calum. Gevoelens die ze uiteindelijk ook had gedeeld met Calum, maar pas veel later. Ze had toen zelfs een relatie met een ander gehad en daardoor wilde ze Naylene vertellen dat die gevoelens volledig waren verdwenen. Ze wist echter niet of ze dat ook voor de volle honderd procent kon menen.
‘Heeft hij iets gezegd?’ vroeg Linn voorzichtig. Ze bedoelde het niet in de trant dat Calum wellicht gevoelens voor haar had gekregen en het daar over had gehad met Naylene. Het was Linn al een lange tijd geleden duidelijk geworden dat Calum niet zomaar verliefd werd op iemand. En zelfs als hij dat al zou worden, zou hij er niet snel iets mee doen. Dus die optie had ze al lang weg gekruist. Ze was eerder bang dat ze iets had gedaan of had gezegd waardoor Calum nu misschien dacht dat haar gevoelens er nog zaten, of dat ze meer wilde dan alleen vriendschap. Dat terwijl ze juist tevreden was met hoe het nu tussen hen ging.
‘Denkt hij dat? Dat ik nog gevoelens voor hem heb? Ik bedoel, we hadden natuurlijk wel dat gekke momentje op het festival, maar dat was niks? Tenminste, ik zocht daar niks achter. Dat weet hij toch wel?’ Ze hoopte dat Calum dat wist. Dat ze niet dacht dat hij zo had gedaan omdat hij gevoelens had voor haar, of dat hij liever iets anders had willen doen. Ze had hem vaak genoeg zijn vrienden een kus op hun wang zien geven, dat was voor Calum niet meer dan normaal gedrag als hij dronken was.
‘Ik wilde het alleen maar vragen omdat ik dacht iets te zien, Linn,’ zei Naylene. Linn keek afwachtend naar Naylene. Ze had dus niet met Calum gepraat? Naylene zei dat niet heel duidelijk, maar ze gaf wel de reden waarom ze Linn had willen bevragen over haar gevoelens.
‘Dus hij heeft niks gezegd?’ vroeg ze nog voor de zekerheid. ‘Hij denkt niet dat ik nu helemaal loveydovey ben en mijn naam met zijn achternaam schrijf voor de lol?’ Dat was wellicht een extreem voorbeeld, maar Linn wist ook niet waar Calum aan zou kunnen denken als hij zoiets zou horen. Ze wilde in ieder geval niet dat hij dacht dat ze ontzettend verliefd was en dat het hun vriendschap zou verpesten, want dat was niet het geval. Linn wilde net zo graag haar vriendschap met hem behouden.
Naylene schudde haar hoofd, waardoor Linn haar adem iets durfde te laten ontsnappen. ‘Zoals ik al zei, ik dacht gewoon wat te zien,’ benadrukte Naylene nog een keer. ‘Maar aan jouw reactie te merken, had ik het nog niet eens zo bij het verkeerde eind. Anders zou je niet zo reageren.’
Linn zuchtte. Dit bewees maar weer hoe goed Naylene oplette op haar omgevingen en op de mensen met wie ze was. ‘Ik heb niet geen gevoelens voor Calum,’ gaf Linn zacht toe.
Linn kon met zekerheid zeggen dat haar gevoelens niet zo erg waren als dat ze vorig jaar waren geweest. Misschien kwam dat ook wel omdat ze wist dat ze volledig geen kans maakte en daardoor het iets gemakkelijker werd om alles maar weg te drukken. Ze werd echter nog altijd vrolijk van Calum zijn lach en haar gezicht lichtte wel op als ze zag dat hij haar een berichtje had gestuurd. Dus ze kon niet ontkennen dat ze gevoelens voor hem had, maar wat had het voor zin om haar gevoelens te erkennen als zij de enige persoon was die dat zou doen?

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Na haar gesprek met Linn, was het Naylene wel duidelijk geworden dat zowel Calum als Linn gevoelens voor de ander had. Wat ze daarmee deden was aan hen, of vooral Calum, want ze had, zonder te veel over haar gesprek met Linn te praten, verteld dat de gevoelens er nog steeds zaten. Er waren vast genoeg mensen die het heft in eigen handen hadden genomen en er voor hadden gekozen om hun vrienden bij elkaar te brengen. Naylene wist echter dat het niet bevorderlijk was, Calum moest zijn eigen keuzes maken, nadenken over zijn eigen gevoelens. Naylene had er dan ook niet meer met hem over gepraat.
Haar werk had er wel voor gezorgd dat ze er ook niet te veel over na hoefde te denken. Het was druk en dat was nog zacht uitgedrukt. De afgelopen weken hadden veel bestaan uit overwerken, genoeg uren op kantoor. Ook vandaag was Naylene nog behoorlijk laat met haar werk beter, ze had er nu echter voor gekozen om het mee te nemen naar huis. Na een lange wandeling met Watts en het eten dat ze onderweg mee had genomen, had ze weer met een frisse blik naar de zaak kunnen kijken.
Nog laat op de avond had vanuit beneden de bel echter geklonken, met de camera’s die geïnstalleerd waren, had Naylene kunnen zien dat Ashton voor de deur had gestaan. Ondanks dat ze de afgelopen tijd zoveel mogelijk contact hadden gehouden met elkaar, was het wat moeilijker geweest om af te spreken. Niet alleen omdat Naylene het lastig had gevonden, maar ook omdat haar werk haar zo op had geslokt.
Het gezicht van Ashton had al genoeg verraden, ondanks dat hij had geprobeerd om zo rustig mogelijk naar de camera te kijken en naar haar te zwaaien, had Naylene al meteen kunnen zien dat er iets goed verkeerds was geweest. Iets wat er voor had gezorgd dat ze uit haar doen was. Ze wist niet wat er voor had gezorgd dat Ashton zich zo voelde, maar het was niet goed en misschien had ze er zelf wel deels schuld aan.
Naylene besloot om naar de deur te lopen, om op Ashton te wachten. Het maakte haar echter een beetje nerveus, ze wist niet wat haar stond te wachten, hoe Ashton er echt aan toe zou zijn en of ze hem wel kon helpen. Natuurlijk zou ze haar best gaan doen, meer kon ze niet.
Ze zette de deur iets verder open toen ze hoorde dat de lift op de juiste verdieping aan was gekomen. Al snel verscheen Ashton in het beeld en Naylene zag nog niet dat hij met zijn handen langs zijn gezicht heen ging. Zijn ogen stonden wanhopig, alsof hij zich ieder moment weer om kon draaien en met de lift naar beneden kon gaan.
Naylene legde haar hand op de rug van Ashton toen hij in de buurt was, zodat ze hem naar beneden kon begeleiden. Al merkte ze aan haar eigen vingers dat ze niet helemaal rustig meer was. Ze was geschrokken van dit alles, geen idee wat er precies aan de hand was.
“Sorry. Ik wil me niet opdringen, maar ik wist even niet meer goed waar ik naartoe moest en dit klonk als de meest veilige plaats in mijn hoofd, maar ik wil je nergens toe verplichten.”
“Natuurlijk Ash, kom.” Ondanks dat ze zelf niet wist wat er aan de hand was en wat ze ermee aan moest, probeerde Naylene wel zo rustig mogelijk te blijven.
Ondertussen was Watts ook op de stemmen afgekomen en probeerde hij Ashton te begroeten, door tegen hem aan te springen. “Wattsie, rustig.” Daardoor ging de hond wel rustig zitten.
“Waarom gaan jullie niet vast naar de woonkamer, dan pak ik wat te drinken.” Ondanks dat Ashton geen tranen in zijn ogen had, zelfs niets waaruit af te leiden was dat hij zich verdrietig voelde, wist Naylene beter. Ze kon aan hem zien dat het niet goed ging. Het was meer het gezicht dat er uitzag alsof hij dagen niet had geslapen.
“Schuif de spulletjes op de bank maar aan de kant hoor.” Naylene had gebruikt om haar laptop en dossiers neer te leggen, zodat ze zelf nog even op de bank had kunnen liggen, terwijl ze wel bezig was geweest met haar werk.
Zoals gezegd liep Naylene naar de keuken, waar ze een groot glas vulde met water.
Terug in de woonkamer zag ze dat Ashton er niet voor had gekozen om op de bank te gaan zitten, maar hij ervoor zat, met Watts tussen zijn benen. Het zicht deed Naylene dan wel pijn, maar ze wist dat ze op het moment degene moest zijn die zich sterk moest houden.
Daarom liep ze ook naar de bank toe en kroop ze, nadat ze het water weg had gezet, achter Ashton, zodat ze zelf wel op de bank zit, maar wel haar handen op zijn schouders kon leggen. Ashton schoof iets naar voren, wat Naylene een teken was, dat ze hij liever had dat ze dichterbij kwam. Ze liet zich dan ook voorzichtig van de bank af glijden, zette haar beiden aan beide kanten van Ashton zijn lichaam en sloeg zo voorzichtig mogelijk haar armen om zijn lichaam heen.
“Je hoeft nooit te denken dat je je opdringt als je je zo voelt Ash. Wat er ook aan de hand is, hoe het ook tussen ons gaat, als je niet goed voelt, mag je dat altijd aangeven.” Naylene hoopte dat het voor Ashton duidelijk was dat het gewoon bij hun relatie hoorde. Ze wist dan wel dat het de afgelopen tijd niet zo lekker was gelopen, dat ze haar eigen ruimte nodig had gehad, maar voor dit soort dingen zal ze altijd haar eigen gevoelens opzij zetten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het appartement van Naylene was voor zijn gevoel verboden terrein geweest. Ze hadden met elkaar gepraat en ze hadden zo nu en dan gebeld, maar elkaar opzoeken; dat was er nog niet van gekomen. Met name om wat Ashton haar had beloofd in Korea: ruimte. Naylene had aangegeven hoe snel alles voor haar was gegaan en dat ze op de rem hadden moeten trappen samen. Ashton had dat ook gewild, vooral omdat hij Naylene niet kwijt wilde en hij haar wilde geven wat ze nodig had. En omdat hij wist dat hij haar wensen in deze relatie ook moet respecteren. Hij had alleen nooit gedacht dat het hem zo zwaar zou vallen.
Het was wel vaker voorgekomen dat het voor Ashton had gevoeld alsof hij in een loze tijdsperiode was beland. Een plek waar hij niks kon doen. Nog niet. Nu de promotie tour voor Easier af was gelopen en ze momenteel weinig tijd hadden in de studio, maar ook nog niet waren begonnen met het repeteren voor de tour die er aan zat te komen, voelde het voor Ashton alsof er niks was. Het was leeg.
Normaal wist hij de leegte op te vullen. Zijn hoofd kon aan genoeg dingen denken om bezig te blijven, want dat was wel wat hij het liefste deed. Iets. Hij kon schrijven voor andere artiesten, afspreken met vrienden die hij al een tijd niet had gesproken, sporten of mediteren. Het was ook nu allemaal in hem opgekomen, maar niks had goed genoeg gevoeld. En zelfs als hij het daadwerkelijk had gedaan, was hij met diezelfde leegte blijven zitten.
Een deel van de leegte was te verklaren door de afwezigheid van Naylene, maar Ashton wist dat zijn bestaan veel meer was dan alleen dat. Er was veel meer aan hem dan zijn relatie met Naylene. De tijd die hij over had, deed hem echter wel nadenken aan alles wat er op het moment mis kon gaan. Het grootste wat mis kon gaan was in zijn ogen toch wel de beslissing die Naylene zou kunnen maken. Als zij een compleet andere ervaring had met hoe ze nu hun tijd indeelden, dan kon het maar zo zijn dat Naylene zou besluiten om de relatie te beëindigen en dan zou Ashton echt niet meer weten wat hij zou moeten doen.
Toch was Naylene de enige geweest bij wie hij het gevoel had gehad dat hij er terecht had gekund. Hij had haar echt niet lastig willen vallen en hij had hun afspraak willen eren, haar de ruimte willen geven die ze nodig had. Maar in zijn hoofd was er maar één optie geweest en dat was om naar Naylene toe te gaan en daar zijn verhaal te doen, voor zover hij dat zou kunnen. Want het laatste wat hij wilde was dat zijn verhaal voor schuldgevoelens zou zorgen bij zijn vriendin, die haar misschien nog wel verder van hem zouden brengen dan dat ze nu al was.
Gelukkig had Naylene de deur voor hem open gedaan en maakte ze tijd voor hem vrij. Ashton was op de grond gaan zitten met Watts. Een hond die hem de eerste paar maanden wantrouwens aan had gekeken, maar nu leek hij te merken dat Ashton hulp nodig had en daarom was hij ook bij hem komen zitten. Watts had zich tussen Ashton zijn benen genesteld en zorgde er voor dat Ashton hem zo goed mogelijk vast kon houden. Dat terwijl Naylene ondertussen achter hem kwam zitten.
‘Ik weet het… Of eigenlijk weet ik het niet,’ verzuchtte Ashton. Het klonk zo logisch als Naylene het zei. Hij mocht altijd naar haar toe, zelfs als het onduidelijk was over hoe het precies tussen hen ging. Dat was erg zorgzaam van haar en andersom zou hij ook precies hetzelfde tegen haar zeggen, maar toch voelde het nu alsof hij haar lastig viel. Alsof het teveel was wat hij van haar vroeg, maar dit was de enige plek waar hij voor zijn gevoel naar toe had gekund.
Naylene haar handen geleden geruststellend over zijn zij en Ashton probeerde zich te focussen op haar zachte bewegingen. Het werkte enigszins kalmerend, maar het was niet voldoende om de velen gedachten in zijn hoofd te stoppen. Hij wilde echter ook niet alles over Naylene heen gooien.
‘Het is oké om het soms even niet te weten,’ fluisterde Naylene. Ashton knikte, natuurlijk was dat het. Niemand wist alles, en sommigen mensen die alles dachten te weten, wisten eigenlijk helemaal niks. Maar dat maakte zijn gevoel er niet beter op.
‘Het voelt gewoon allemaal zo… Leeg. Alsof er niks meer in. En ik weet dat dat niet het geval is. Want er is nog zoveel en er komt nog veel meer aan, maar dat neemt niet weg dat het elke dag moeite kost en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik probeer het wel, ik probeer zoveel, maar dat neemt het gevoel wat ik heb niet weg, Nay. En ik weet ook niet wat ik moet doen om het over te laten gaan.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Wat er ook tussen hen speelde, hoe het allemaal ook liep, de deur van Naylene haar appartement zal altijd openstaan voor Ashton. Ze hadden elkaar nu een paar weken niet gezien, ondanks dat er wel contact was geweest. Om Ashton nu voor het eerst in een langere tijd op deze manier te zien, raakte Naylene wel. Toch was ze blij dat hij er voor had gekozen om naar haar toe te komen. Ze hoopte dat ze hem de hulp kon bieden die hij verdiende. Een luisterend oor, zoals hij die haar had gegeven in Korea.
Aan alles kon Naylene voelen hoe gespannen Ashton eigenlijk was. Zijn schouders stonden straks van de spanning, aan haar bewegingen voelde ze dat hij heel veel adem inhield, alsof hij niet goed door kon ademen. Ze kon zijn gezicht niet zien, maar ze kon voor zich zien hoe er een lichte frons boven zijn wenkbrauwen aan het vormen was. Wanhoop in zijn ogen, misschien wel gepaard met een paar tranen, die er niet zomaar uit zouden komen.
“Leegte is vervelend.” Fluisterde Naylene. Ze kon zich maar al te goed indenken hoe Ashton zich nu voelde, maar niemand wist het precies. Dat was het nadeel aan leegte, er was geen richtlijn om het op te lossen, voor iedereen was het anders. Sommige mensen kwamen er nooit helemaal van af, maar daar had Naylene zo haar eigen ideeën over.
“Soms willen we leegte opvullen met iets, alles, zodat we er maar van af zijn. Maar wanneer iets niet in de leegte past, dan wordt het nooit echt opgevuld?” Het deed Naylene denken aan de kinderspeeltjes waarbij peuters vormen in het juiste gat moest stoppen, als je goed je best deed kreeg je het driehoekje echt wel in het gat van de vierkant, het zou echter nooit opgevuld zijn op de manier zoals het zal moeten.
“Dan blijven we altijd met iets zitten, een gat dat nog niet opgevuld is, of het nou klein is of wat groter. Iets wat misschien nog wel erger voelt dan die leegte, want je hebt er alles aan gedaan om het te vullen. Er zoveel energie in gestoken. Wat ons achteraf alleen nog maar meer leeg laat voelen.”
Voorzichtig legde Naylene een hand op de buik van Ashton. “Kun je proberen daar naar toe te ademen?” Er was nog zoveel spanning, iets waardoor Naylene zich afvroeg of Ashton wel meekreeg wat ze allemaal zei. Het maakte ook niet zo heel erg veel uit, ze wilde het hem nog wel twintig keer vertellen als hij dat nodig had. Na alles wat Ashton de laatste tijd voor haar had gedaan, iets wat hem hier misschien ook wel een beetje naar had geleid, wilde Naylene er alles aan doen om er voor te zorgen dat hij zich iets rustiger voelde.
Naylene voelde dat Ashton zijn best deed en dat was het minste wat hij op het moment kon doen. “Ik weet het niet Nay. Ik bedoel, wat je zegt, het klinkt allemaal zo logisch. Maar dit gevoel, het knaagt zo erg. Het voelt gewoon zo beangstigend.”
“Dat is logisch. Leegte is het engste wat we kunnen voelen, zeker als we niet weten wat we er in moeten stoppen of hoe we het op moeten lossen. Maar misschien is het dat wel? Dat we het maar proberen om op te lossen, maar dat het soms niet gaat en dat we ons daar bij neer moeten leggen, hoe moeilijk dat ook is. Iets wat je echt niet meteen hoeft te proberen.” Het laatste wat Naylene wilde was nu nog meer druk op Ashton leggen, iets wat hij zelf blijkbaar al behoorlijk veel had gedaan.
“En het spijt me als een deel van de leegte komt door wat er tussen ons is gebeurd. Dat is wel het laatste wat ik wil.” Natuurlijk ze had echt wel tijd voor haarzelf nodig gehad, maar in een relatie was het kijken naar de verlangens van beiden, rekening houden met elkaar. Het was de laatste tijd veel om Naylene gegaan, ruimte die ze misschien wel nodig had gehad, maar het had nooit gemogen dat Ashton daar last van had gekregen.
“Nee Nay. Ik wil niet dat je je schuldig voelt om iets wat in mijn hoofd om gaat.” Naylene legde haar armen goed om Ashton heen en trok hem zo goed mogelijk tegen haar aan, zodat ze haar hoofd op zijn schouders kon leggen.
“En ik wil niet dat jij hetzelfde doet.” Want op het moment was het Ashton die zich schuldig voelde. Schuldig dat hij naar haar toe was gekomen. Dat hij zich zo voelde en dat hij niet wist hoe hij het op moest lossen. “Je hoeft je nergens schuldig over te voelen, Ash. Het is oké om je zo te voelen en ik vind het heel knap dat je het door hebt.” Er waren genoeg mensen die er heel erg lang mee door bleven lopen. Misschien had Ashton dat ook al wel.
“En het is niet iets wat we meteen op kunnen lossen, iets wat niet kan, maar je staat er niet alleen voor. Als je het nodig hebt, dan wil ik je daar wel mee helpen? Maar ik denk dat het voor vanavond even nodig is om alles los te laten?” Dat verdiende hij. Naylene wist niet of het haar zou lukken om er voor te zorgen dat hij echt rustig werd, maar ze zal er zo mogelijk haar best voor doen.
“Als je maar weet dat je niet alleen bent.” Ashton had haar vaak genoeg aangegeven dat ze niet door alles alleen hoefde te gaan. Wat zich tijdens de gesprekken met haar psycholoog afspeelde, was tussen hen, maar Ashton had altijd aangegeven dat ze iets kwijt had gekund als ze dat had gewild. En dat was ook wel een beetje hoe hun relatie werkte. Hoe moeilijk het soms ook wat, ze konden met elkaar praten. Dat hadden ze in Korea immers ook gedaan. En nu wilde Naylene, Ashton laten zien dat hij diezelfde veiligheid bij haar kon voelen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene leek er alles aan te doen om er voor te zorgen dat hij wat kalmeerde. Hij was niet onbekend met mediatie en ademhalingsoefeningen, dus hij wist dat hij vanuit zijn buik moest ademen. Het maakte het al een stuk gemakkelijker dat Naylene haar hand erop lag en dat hij haar hand daadwerkelijk voelde bewegen, iedere keer als hij diep in en uitademde. Ondertussen probeerde hij te luisteren naar haar zachte stem, die hem ervan verzekerde dat er veel andere manieren waren om de leegte op te vullen die hij nu had gevoeld en dat zijn gevoelens alles behalve onterecht waren.
Ashton liet zijn hand over die van Naylene glijden en hij haalde diep adem. Hij hoopte dat ze zich niet schuldig zou voelen voor de ruimte die ze had gevraagd. Het was niet haar schuld dat hij zich nu zo voelde. Het was er maar een klein onderdeel van. Er was nog zoveel meer aan de hand wat er voor had gezorgd dat hij zich nu zo voelde en daar was hij zelf maar al te bewust van. Hij hoopte dat Naylene dat ook zou zijn.
‘Want ik heb jou?’ vroeg Ashton voorzichtig. Naylene had aangegeven dat hij niet alleen was. Nooit. Hij wist echter niet wat ze daar precies mee bedoelde. Misschien doelde ze wel op zijn anderen vrienden. Op Calum, de anderen. Mensen die hem ook op konden vangen nu zij dat misschien wel niet meer wilde. Al had ze hem net nog wel verteld dat ze er was om hem te helpen. Dat ze dat zelfs wilde, op wat voor een manier dan ook. Nu leek het haar te gaan om het loslaten, even alles laten liggen voor wat het was.
‘Want je hebt mij,’ fluisterde Naylene. Ze legde haar armen op een bevestigende manier om hem heen en gaf hem een kus op zijn wang, waarna ze haar hoofd liet rusten op zijn schouder.
Ashton zuchtte en knikte. Hij had Naylene. Wat er ook aan de hand was. Misschien hadden ze even een dipje gehad, een kleine pauze. Maar het was niet voorbij. Het zou niet zomaar voorbij kunnen zijn en Naylene leek dat ook niet te willen. Ze leek hem te willen helpen, op wat voor een manier hij het dan ook nodig had.
‘Ik heb een idee. Ik ben zo terug. Watts, blijf bij Ash.’ Voorzichtig kwam Naylene overeind en verdween de warmte van achter Ashton zijn rug. De hond van Naylene luisterde en bleef tussen de benen van Ashton in liggen. Ashton aaide Watts zacht over zijn rug en kriebelde vervolgens achter zijn oor.
Naylene kwam terug met een fles wijn onder haar armen, een wijnglas in haar hand en in haar andere hand hield ze een boek vast. Ze ging naast Ashton zitten en opende daar de fles wijn, waarmee ze het lege glas voor hem inschonk. Vervolgens pakte ze het glas wat er al had gestaan en vulde ze deze nog wat bij. Ze overhandigde één glas aan Ashton.
‘Wijn kan niet alles oplossen,’ mompelde Ashton, maar hij nam het wel aan. Naylene schudde haar hoofd en veegde de rode haren van Ashton uit zijn gezicht. ‘Eentje voor nu is ook meer dan genoeg.’
‘Waar is het boek voor?’ Ashton wees naar het boek dat Naylene mee had genomen. Naylene pakte het op en liet de voorkant aan hem zien. ‘Ik dacht dat ik het misschien aan je voor kon lezen.’
‘Voorlezen? Wat ben ik, vijf?’ vroeg Ashton, hopend dat Naylene wel zou snappen dat hij een grapje maakte en hij niet haar hele idee in één keer afkeurde.
‘Ash, toe nou.’ Naylene ging weer achter hem zitten, dit keer met het boek. ‘Ik denk echt dat je het heel erg mooi gaat vinden.’
Ashton fronste en bekeek de cover van het boek. Het zei hem zo niets, maar als Naylene het idee had dat hij het wel mooi zou vinden, dan zei ze dat niet voor niets. Langzaam liet hij zich iets onderuit zakken, zodat hij tegen Naylene aan kon leunen en zij nog het boek zo vast kon houden dat hij er ook in mee kon lezen. ‘Oké dan, maar je hoeft geen gekke stemmetjes te doen.’
‘Daar verheugde ik me nou net op!’ zei Naylene lachend. Ashton schudde zijn hoofd. Hij nestelde zich goed tegen Naylene aan en sloot zijn ogen, terwijl Naylene begon met de eerste woorden van het boek.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene kon zich helemaal verliezen in boeken. Er waren dagen waarop ze voor haar doen op tijd het bed in dook, maar als ze er eenmaal een boek bij pakte, leek het alsof de uren voorbij vlogen. Verhalen vol avontuur, moed, liefde, mysterie, maar vooral veel met een boodschap. Eentje die ze ook terug had gevonden in het boek wat ze met Ashton had willen delen.
Haar zachte stem was het enige wat voor een hele tijd in het appartement had geklonken. Soms voelden de woorden alsof ze van haar waren, dat Naylene ze had geschreven en nu aan Ashton vertelde. Ondanks dat hij in eerste instantie redelijke sceptisch had gereageerd, had hij het wel geprobeerd en Naylene had langzaam kunnen voelen hoe hij zich meer en meer had kunnen ontspannen. Hij had zich aan zijn lichaam overgegeven en was daardoor meer en meer tegen haar aan gezakt.
Enkele hoofdstukken had Naylene voorgelezen, totdat ze aan haar stem merkte dat het genoeg was, maar ook aan Ashton kon zien dat hij voor nu genoeg had geluisterd. Hun glazen waren ondertussen leeg en bijschenken was geen goed idee. Aan alles wat te merken dat het voor hen beiden tot het einde van de avond begon te lopen. Het betekende echter niet dat Naylene dit wilde eindigen.
“Ash, als je wil, dan kun je hier blijven slapen?” Ashton was altijd welkom, zoals ze dat eerder die avond ook al aan had gegeven. Nu het toch een vrijdagavond was, zag Naylene geen probleem in dit alles, helemaal omdat ze Ashton nu alle rust gunde die hij maar kon krijgen en die zou hij niet hebben als ze de volgende ochtend weer vroeg op moest.
“Ja?”
“Ja natuurlijk. Ga je even mee naar buiten om Watts uit te laten, ik denk dat wat frisse lucht vast wel even lekker is.”
Nadat Ashton er mee in had gestemd, waren ze inderdaad naar buiten gegaan, waar ze een eindje hadden gewandeld. Het was rustig tussen hen geweest en ondanks dat het niet iets was wat ze veel deden, had Naylene toch de hand van Ashton voorzichtig vastgenomen. Op die manier hadden ze een tijdje samen rond gelopen, zodat Watts zijn laatste energie er nog even uit had kunnen gooien en zijn behoeften had kunnen doen.
Eenmaal thuis had Naylene haar spulletjes nog opgeruimd, terwijl Ashton al met Watts naar de slaapkamer was gegaan. Normaal gesproken was het niet de bedoeling dat Watts bij haar in bed kroop. Er waren momenten, zoals deze, dat Naylene een oogje dichtkneep. Ze wist dat de hond zich de hele nacht zorgen zou gaan maken, piepend voor de deur zou zitten, alleen maar om te weten of alles wel goed ging met Ashton.
Toen Naylene in de slaapkamer kwam, was Watts al dicht tegen Ashton aangekropen. “Ik denk dat Wattsie misschien je nog wel het meeste wil helpen.” Natuurlijk deed Naylene dat ook, maar ze vond het bijzonder hoe erg de hond om was gedraaid. In het begin had hij helemaal niets van Ashton willen weten, had hij argwanend voor de man gestaan om al zijn bewegingen in te gaten te houden. Nu hield hij Ashton nog steeds in de gaten, maar nu om er voor te zorgen dat alles goed ging.
Naylene kroop bij Ashton op het bed. Ze kon aan hem zien dat het al iets beter ging, maar het was Ashton en ondanks dat hij zijn best deed, kon hij niet zomaar ophouden met denken. Zeker nu hij weer even de tijd alleen had gehad. Ze hoopte dat hij een beetje kon slapen en dat het morgen iets rustiger in zijn hoofd was.
“Kunnen we nog even praten Nay? Ik weet dat we af hebben gesproken dat het nu even was om niet na te denken, maar ik kan het niet stoppen.”
“Zo ben je.” Fluisterde Naylene, Ashton dacht na, over alles. Iets wat op sommige momenten behoorlijk ver kon gaan. Het was goed dat hij aangaf dat hij er over wilde praten en dat hij er niet in bleef hangen, want dat was duidelijk wat hij de laatste tijd had gedaan.
“En natuurlijk kunnen we praten Ash. Wat voor jou goed voelt.” Ze had hem niet op willen dringen dat hij stil had moeten zijn. Als er iets uit moest, dan konden ze daar over praten.
“Ik kan niets anders dan me zorgen maken. Over ons.” Fluisterde Ashton, iets wat Naylene wel kon begrijpen. Ze had zich de afgelopen tijd veel op haar werk gestort, maar er waren ook zeker momenten geweest waarop ze aan niets anders had kunnen denken dan hen beide. Ze had het besproken met haar therapeute, daaruit wist ze zeker dat ze Ashton niet kwijt wilde, maar dat ze daarin veel moest werken.
“Ik ook.” bekende Naylene. “Maar ik weet ook dat ik dit wel wil. Ik kan me niet voorstellen dat je je zo voelt en dat ik er niet voor je ben. Of andersom. Ik heb gesprekken gehad en ik heb het besproken en balans is belangrijk. Ik weet alleen nog niet heel erg goed hoe we die balans moeten vinden, maar ik denk niet dat ik dat in mijn eentje kan?” Er waren twee mensen in een relatie en in een eentje kon je het wel proberen, maar dan kwam je nooit verder dan halverwege, als je daar al kwam

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ze wilde hem. Ze wilde dit. Dat was voor Ashton al een hele geruststelling. Hij was er erg bang voor geweest dat Naylene zou bepalen dat ze toch geen relatie wilde. Ze had het geprobeerd en wie weet had het voor haar wel negatiever uitgepakt dan dat ze had verwacht. Gelukkig leek dat niet zo te zijn en dat zorgde er voor dat Ashton al een last van zijn schouders voelde zakken. Hetgeen waar hij bang voor was geweest, misschien banger dan dat hij had willen toegeven, zou niet gebeuren.
Naylene lag achter hem en voor dit moment was dat ook goed. Ze had haar arm rond zijn midde gelegd en was dicht tegen hem aangekropen. Watts lag voor Ashton, dicht tegen hem aan in het holletje wat de hond zelf een beetje had gecreëerd. Ashton had nooit verwacht dat Watts zoveel om hem zou gaan geven dat hij hem ook heel graag wilde helpen met wat er nu aan de hand was, maar hij waardeerde de aanwezigheid van de hond ontzettend.
‘Ik ben zo blij dat je dat zegt,’ fluisterde Ashton. Het betekende veel voor hem. Misschien ook wel voor haar. Hij wist niet wat Naylene dacht en hij kon het ook moeilijk voor haar invullen, maar het kon zijn dat ze het heel spannend vond om zoiets tegen hem te zeggen, om hem te laten weten wat ze wide.
‘Een balans vindt je ook niet zomaar, denk ik.’ Als het voor Naylene belangrijk was dat die balans er was, dan wilde Ashton er samen met haar naar opzoek. Hij kon ook niet ontkennen dat het belangrijk was. Er moest gelijkheid zijn. Ieder moest een gelijke rol hebben binnen een relatie. Voor Ashton zijn gevoel hadden ze dat ook wel, maar misschien ging het wel meer over hetgeen wat ze allemaal hadden gedaan. Hoe snel hij soms had gewild en dat Naylene er te gemakkelijk in mee was gegaan, terwijl ze dat eigenlijk niet had gewild.
‘Maar ik ben het met je eens dat het iets is waar we samen naar opzoek moeten gaan. Alleen dan kunnen we er bij in de buurt komen.’ Ze hadden elkaar nodig. Naylene kon wel aangeven wat ze wilde, maar ze had Ashton nodig die voor haar aan de kant zou gaan of even op de rem zou trappen. En hij had haar ook weer nodig in het één en ander. Daarin zouden ze samen opzoek moeten gaan en Ashton had er vertrouwen in dat ze er op de één of andere manier wel zouden komen.
‘We kunnen koppelsyoga doen,’ grapte Ashton. Hij had het wel eens gezien op de plek waar hij zelf ook wel eens yogalessen volgde. Duo’s die samen allerlei oefeningen uitvoerden en zo ook op elkaar moesteren leren vertrouwen en bouwen. Hij had enkel aan yoga gedacht omdat hij dat linkte aan balans. Het was geen serieuze opmerking geweest.
‘Eigenlijk klinkt dat nog niet als een heel slecht idee,’ zei Naylene, waardoor Ashton zich voor een deel omdraaide om zijn vriendin aan te kijken. Hij had niet verwacht dat zijn opmerking ook maar enigszins serieus op zou worden gevangen door Naylene. Ze deden wel eens samen in yoga, maar dat was vaak in zijn tuin en dan volgden ze elkaar in de oefeningen die ze uitvoerden. Meer dan dat was het nooit geweest. De enige die hij ooit mee had weten te krijgen naar een daadwerkelijke les was Calum geweest, en die les hadden ze niet eens lang volgehouden.
‘Zo kunnen we misschien aan een aantal dingen werken zonder dat we er direct over moeten praten,’ legde Naylene haar mening uit, waarschijnlijk omdat ze de verraste blik van Ashton in zijn gezicht zag. Ashton glimlachte en boog zich iets naar voren, zodat hij haar een kus kon geven. ‘Dat klinkt goed.’
Naylene bleef hem verrassen. In de korte tijd dat hij hier was had ze hem al meerdere keren verrast. Ze had hem binnen gelaten en hem laten weten dat hij altijd bij haar aan mocht kloppen, ook al ging het dan niet heel goed tussen hen. Ze had er een boek bij gepakt en had hem voorgelezen. Iets waarvan hij zich niet voor had kunnen stellen dat hij er van had kunnen genieten, maar dat had hij toch wel gedaan.
‘We kunnen het van de week wel eens samen opzoeken,’ stelde Naylene aan hem voor. Ashton knikte en ging weer goed liggen. Hij sloot zijn ogen en probeerde zich te focussen op de vingers van Naylene, die zachtjes over zijn arm geleden.
‘Ik wil er echt alles aan doen om dit goed te laten verlopen, Nay. En ik weet dat dat intens kan klinken op sommige momenten. Of dat het lijkt of ik teveel wil of teveel in de relatie wil stoppen, maar…’ Ashton wist nog net zijn woorden in te slikken. Als hij niet op had gelet, was er misschien wel uitgerold dat hij van haar hield. Iets wat hij deed, met heel zijn hart. Maar hij lag net veilig in de armen van Naylene en hij wilde haar niet laten schrikken. Dan zou dit alles weer in een andere dynamiek komen en dat was wel het laatste wat hij wilde. Hij had juist het idee dat het nu goed ging. ‘Maar… Ik wil gewoon echt dat dit werkt. En dat jij net zei da je dit ook wil, dat doet me echt goed.’ Het betekende erg veel voor hem.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld