Lespoir schreef:
Nog steeds waren haar ogen op hem gericht, hopend op een blik van hem om opnieuw voor enkele seconden oogcontact mogelijk te maken. Wat precies in haar omging viel moeilijk te plaatsen. Waarom wilde Addison hem zo dicht mogelijk bij haar hebben? De gevoelens die gierde door haar lichaam maakte haar eerder bang. Verliefd worden was geen van de dingen die ze gehoopt had te zijn, het viel niet te combineren met haar vampirisme. Mensen van wie ze hield of kon houden zouden allemaal sterven terwijl Addison in haar eentje achterbleef.
Haar ogen waren gericht op de foto die Jack had neergelegd op haar schoot. Een jong meisje met donkerbruine haren en donkerbruine ogen waarin blijdschap te lezen viel stond afgebeeld, samen met Jack die er overigens ook gelukkig uitzag. Beiden droegen ze een brede glimlach waardoor ook Addison’s zich lippen vormden tot een glimlach, niet meer dan klein en flauw, net zoals elke glimlach die ze vertoonde tijdens de avond. Hetgeen dat ervoor zorgde dat haar glimlach eerder zwak was in plaats van breed, kwam simpelweg door het feit dat hij er ontzettend blij uitzag en diezelfde blijdschap nu ver te zoeken was. Daarnevens deed het haar denken aan de gelukzaligheid die voelbaar was wanneer ze bij haar jongere broer, die Addison als haar allerbeste vriend beschouwde, was. "She looks a little bit like you," bracht ze uit. Vooral hun bruine ogen kon ze aan elkaar linken die er op de foto zeer sympathiek en liefdevol uitzagen. Hoe hij zijn leven kon leiden zonder slechts één familielid om hem heen, klonk onvoorstelbaar voor Addison. Al na een week tijd kreeg Addison het keer op keer moeilijk wanneer herinneringen met haar gezinsleden door haar hoofd spookten. "Do you still have contact with her?" verliet vragend haar mond na een korte stilte. Of haar vraag verstandig was of niet, ze was nieuwsgierig naar zijn leven, en nu ze de kans kreeg, stelde ze elke vraag die in haar opkwam. Addison merkte het vanzelf wanneer Jack haar nieuwsgierigheid hinderlijk vond. Mits Jack nog steeds contact had met enkele familieleden had Addison er evenzeer recht op, toch? Geen leven kon ze haarzelf voorstellen zonder enig contact met haar familie, met haar broertje in het bijzonder. De liefde de ze eerder met grote mate kreeg van alles en iedereen om haar heen, was vervangen door haat. Slechts Jack en Crystal wisten het af en te voor elkaar te krijgen haar het gevoel te geven alsof er wel iemand om haar gaf.
Dingen die ze eerder had vrijgegeven over haar leven bleek hij onthouden te hebben aan zijn vraag te horen, tegen haar verwachtingen in. "Yeah, I do," antwoordde ze. Addison herinnerde nog wat ze erover vertelde, ondanks haar toenmalige toestand. De gitaar was één van de velen instrumenten die ze altijd al wilde bespelen, desondanks de tegenslag tijdens het leren bleef ze keer op keer doorzetten. Het was hoe Addison in elkaar zat, opgeven deed ze sporadisch. Een gewicht was voelbaar op haar schouders, zijn arm veroorzaakte tintelingen op haar huid. Wat Jacks bedoeling was, bleef onzeker. Talloze signalen had hij geven, stuk voor stuk onduidelijk. Haar mond hield ze er echter over, zijn aanrakingen waren te aangenaam om ze te stoppen door grofweg te vragen hoe het nou precies zat tussen hen.
"You're the only one who thinks about that in that way." buiten haarzelf was Addison nooit iemand tegengekomen met dezelfde mening over een muziekcarrière. Begrepen worden kon ze zeker waarderen. Een goed gesprek kunnen hebben met iemand, in dit geval Jack, beurde haar op. Praten was iets dat Addison ontzettend graag deed, met mensen die ze vertrouwde tenminste. Bovendien was Jack geen straf om mee opgescheept te zitten wanneer hij een normale bui had, het viel niet te ontkennen dat Addison het juist naar haar zin had samen met hem. Hij toonde begrip en deed vriendelijk en dat was hetgeen dat er toe deed.
"According my parents, I'm too intelligent for a career like that. They always wanted me to do something with accounting or in the healthcare sector, but they don’t get that it’s too boring for me."
Nog steeds waren haar ogen op hem gericht, hopend op een blik van hem om opnieuw voor enkele seconden oogcontact mogelijk te maken. Wat precies in haar omging viel moeilijk te plaatsen. Waarom wilde Addison hem zo dicht mogelijk bij haar hebben? De gevoelens die gierde door haar lichaam maakte haar eerder bang. Verliefd worden was geen van de dingen die ze gehoopt had te zijn, het viel niet te combineren met haar vampirisme. Mensen van wie ze hield of kon houden zouden allemaal sterven terwijl Addison in haar eentje achterbleef.
Haar ogen waren gericht op de foto die Jack had neergelegd op haar schoot. Een jong meisje met donkerbruine haren en donkerbruine ogen waarin blijdschap te lezen viel stond afgebeeld, samen met Jack die er overigens ook gelukkig uitzag. Beiden droegen ze een brede glimlach waardoor ook Addison’s zich lippen vormden tot een glimlach, niet meer dan klein en flauw, net zoals elke glimlach die ze vertoonde tijdens de avond. Hetgeen dat ervoor zorgde dat haar glimlach eerder zwak was in plaats van breed, kwam simpelweg door het feit dat hij er ontzettend blij uitzag en diezelfde blijdschap nu ver te zoeken was. Daarnevens deed het haar denken aan de gelukzaligheid die voelbaar was wanneer ze bij haar jongere broer, die Addison als haar allerbeste vriend beschouwde, was. "She looks a little bit like you," bracht ze uit. Vooral hun bruine ogen kon ze aan elkaar linken die er op de foto zeer sympathiek en liefdevol uitzagen. Hoe hij zijn leven kon leiden zonder slechts één familielid om hem heen, klonk onvoorstelbaar voor Addison. Al na een week tijd kreeg Addison het keer op keer moeilijk wanneer herinneringen met haar gezinsleden door haar hoofd spookten. "Do you still have contact with her?" verliet vragend haar mond na een korte stilte. Of haar vraag verstandig was of niet, ze was nieuwsgierig naar zijn leven, en nu ze de kans kreeg, stelde ze elke vraag die in haar opkwam. Addison merkte het vanzelf wanneer Jack haar nieuwsgierigheid hinderlijk vond. Mits Jack nog steeds contact had met enkele familieleden had Addison er evenzeer recht op, toch? Geen leven kon ze haarzelf voorstellen zonder enig contact met haar familie, met haar broertje in het bijzonder. De liefde de ze eerder met grote mate kreeg van alles en iedereen om haar heen, was vervangen door haat. Slechts Jack en Crystal wisten het af en te voor elkaar te krijgen haar het gevoel te geven alsof er wel iemand om haar gaf.
Dingen die ze eerder had vrijgegeven over haar leven bleek hij onthouden te hebben aan zijn vraag te horen, tegen haar verwachtingen in. "Yeah, I do," antwoordde ze. Addison herinnerde nog wat ze erover vertelde, ondanks haar toenmalige toestand. De gitaar was één van de velen instrumenten die ze altijd al wilde bespelen, desondanks de tegenslag tijdens het leren bleef ze keer op keer doorzetten. Het was hoe Addison in elkaar zat, opgeven deed ze sporadisch. Een gewicht was voelbaar op haar schouders, zijn arm veroorzaakte tintelingen op haar huid. Wat Jacks bedoeling was, bleef onzeker. Talloze signalen had hij geven, stuk voor stuk onduidelijk. Haar mond hield ze er echter over, zijn aanrakingen waren te aangenaam om ze te stoppen door grofweg te vragen hoe het nou precies zat tussen hen.
"You're the only one who thinks about that in that way." buiten haarzelf was Addison nooit iemand tegengekomen met dezelfde mening over een muziekcarrière. Begrepen worden kon ze zeker waarderen. Een goed gesprek kunnen hebben met iemand, in dit geval Jack, beurde haar op. Praten was iets dat Addison ontzettend graag deed, met mensen die ze vertrouwde tenminste. Bovendien was Jack geen straf om mee opgescheept te zitten wanneer hij een normale bui had, het viel niet te ontkennen dat Addison het juist naar haar zin had samen met hem. Hij toonde begrip en deed vriendelijk en dat was hetgeen dat er toe deed.
"According my parents, I'm too intelligent for a career like that. They always wanted me to do something with accounting or in the healthcare sector, but they don’t get that it’s too boring for me."