Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nog steeds waren haar ogen op hem gericht, hopend op een blik van hem om opnieuw voor enkele seconden oogcontact mogelijk te maken. Wat precies in haar omging viel moeilijk te plaatsen. Waarom wilde Addison hem zo dicht mogelijk bij haar hebben? De gevoelens die gierde door haar lichaam maakte haar eerder bang. Verliefd worden was geen van de dingen die ze gehoopt had te zijn, het viel niet te combineren met haar vampirisme. Mensen van wie ze hield of kon houden zouden allemaal sterven terwijl Addison in haar eentje achterbleef.
Haar ogen waren gericht op de foto die Jack had neergelegd op haar schoot. Een jong meisje met donkerbruine haren en donkerbruine ogen waarin blijdschap te lezen viel stond afgebeeld, samen met Jack die er overigens ook gelukkig uitzag. Beiden droegen ze een brede glimlach waardoor ook Addison’s zich lippen vormden tot een glimlach, niet meer dan klein en flauw, net zoals elke glimlach die ze vertoonde tijdens de avond. Hetgeen dat ervoor zorgde dat haar glimlach eerder zwak was in plaats van breed, kwam simpelweg door het feit dat hij er ontzettend blij uitzag en diezelfde blijdschap nu ver te zoeken was. Daarnevens deed het haar denken aan de gelukzaligheid die voelbaar was wanneer ze bij haar jongere broer, die Addison als haar allerbeste vriend beschouwde, was. "She looks a little bit like you," bracht ze uit. Vooral hun bruine ogen kon ze aan elkaar linken die er op de foto zeer sympathiek en liefdevol uitzagen. Hoe hij zijn leven kon leiden zonder slechts één familielid om hem heen, klonk onvoorstelbaar voor Addison. Al na een week tijd kreeg Addison het keer op keer moeilijk wanneer herinneringen met haar gezinsleden door haar hoofd spookten. "Do you still have contact with her?" verliet vragend haar mond na een korte stilte. Of haar vraag verstandig was of niet, ze was nieuwsgierig naar zijn leven, en nu ze de kans kreeg, stelde ze elke vraag die in haar opkwam. Addison merkte het vanzelf wanneer Jack haar nieuwsgierigheid hinderlijk vond. Mits Jack nog steeds contact had met enkele familieleden had Addison er evenzeer recht op, toch? Geen leven kon ze haarzelf voorstellen zonder enig contact met haar familie, met haar broertje in het bijzonder. De liefde de ze eerder met grote mate kreeg van alles en iedereen om haar heen, was vervangen door haat. Slechts Jack en Crystal wisten het af en te voor elkaar te krijgen haar het gevoel te geven alsof er wel iemand om haar gaf.
Dingen die ze eerder had vrijgegeven over haar leven bleek hij onthouden te hebben aan zijn vraag te horen, tegen haar verwachtingen in. "Yeah, I do," antwoordde ze. Addison herinnerde nog wat ze erover vertelde, ondanks haar toenmalige toestand. De gitaar was één van de velen instrumenten die ze altijd al wilde bespelen, desondanks de tegenslag tijdens het leren bleef ze keer op keer doorzetten. Het was hoe Addison in elkaar zat, opgeven deed ze sporadisch. Een gewicht was voelbaar op haar schouders, zijn arm veroorzaakte tintelingen op haar huid. Wat Jacks bedoeling was, bleef onzeker. Talloze signalen had hij geven, stuk voor stuk onduidelijk. Haar mond hield ze er echter over, zijn aanrakingen waren te aangenaam om ze te stoppen door grofweg te vragen hoe het nou precies zat tussen hen.
"You're the only one who thinks about that in that way." buiten haarzelf was Addison nooit iemand tegengekomen met dezelfde mening over een muziekcarrière. Begrepen worden kon ze zeker waarderen. Een goed gesprek kunnen hebben met iemand, in dit geval Jack, beurde haar op. Praten was iets dat Addison ontzettend graag deed, met mensen die ze vertrouwde tenminste. Bovendien was Jack geen straf om mee opgescheept te zitten wanneer hij een normale bui had, het viel niet te ontkennen dat Addison het juist naar haar zin had samen met hem. Hij toonde begrip en deed vriendelijk en dat was hetgeen dat er toe deed.
"According my parents, I'm too intelligent for a career like that. They always wanted me to do something with accounting or in the healthcare sector, but they don’t get that it’s too boring for me."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij vestigde zijn ogen zuchtend op het verkreukelde fotopapier in haar handen, zijn lippen lichtjes op elkaar geperst. De afdruk op het verkleurde, op sommige plekken zelfs gescheurde papier, bracht hem herinneringen terug die hij beter kon laten verdwijnen. Gebeurtenissen van jaren geleden toen hij nog niet in de afgrond terecht was gekomen. Dagen waarop Jack zich op zijn best had gevoeld, zonder de malingen in zijn hoofd die hem op het randje van doordraaien wisten te zetten. De brede glimlach op zijn gelaat toendertijd, kwam nu zelden tot helemaal niet meer voor. Er was geen plezier zichtbaar geworden bij hem. Het laten merken van geluk gunde hij zichzelf niet en mede door het 'gezelschap' van moordenaars, ontvoerders en oplichters, vertoonde zich niets meer dan de ijzige gezichtsuitdrukking bij het doorbanen van het bendehuis. De gedachte aan zijn thuis deed hem geen goed, waardoor hij al direct het plaatje uit zijn zicht bande en de muur zijn uitzicht werd.
Zijn vingers gingen traagzaam door paar lokken. Voorzichtig genoeg om haar geen pijn te doen, echter roekeloos genoeg dat hij pas later doorkreeg hoe brutaal hij eigenlijk bezig was. Ze had hem weinig laten merken hoe ze alles zag, aangenaam of ongemakkelijk. Hijzelf besloot voor het eerste te gaan, gezien ze ermee begonnen was, maar hij probeerde zich in te houden. "She does?" vroeg hij ongelovig. Haar haar liet hij voor de rest met rust, zijn arm nog altijd om haar heen te vinden. De laatste keer dat Jack zich zo had gehecht aan een persoon was inmiddels al tijden geleden. De meiden in het huis ontliep hij al sinds het begin, spreken deed hij enkel als hij het nodig vond en in zijn vrije tijd - wat immers geen vrije tijd te noemen was - sloot hij zichzelf af. Wat was er met hem gebeurd?
"No," antwoordde hij secondes later op haar vraag. De plannen om het te negeren had hij gelijk verprutst. Uit gewoonte liet hij elke vraag die iemand meer vertelde over zijn familie of verleden voorbijgaan alsof hij ze niet gehoord had, vaak met het excuus dat hij aan het wegdromen was. Hij had zijn redenen om alles voor zichzelf te houden, maar bij Addison bleek het anders te zijn. Ze wist nu al meer over hem dan anderen in de paar jaar over hem te weten waren gekomen. Of het een goed iets was? Hij had werkelijk geen idee. Wel wist hij dat hij er nu niet meer onderuit kwam, en maakte hij twijfelachtig af waar hij aan begonnen was. "I haven't seen or spoken to them in years."
"Accountant?" Het korte gegrinnik dat hij erbij losliet kon hij moeilijk voor zich houden, en samen met de paar hoofdschuddingen gaf het duidelijk aan hoe absurd hij het vond. Een baan als deze was weggelegd voor de oudjes, naar zijn mening. Mensen die zich in hun leven alleen maar druk konden maken over hun werk in plaats van alles wat eromheen plaatsvond. Workaholics, wiskunde genieën of mogelijk de saaie mensen zonder enige passies om ze bezig te houden in hun vrije tijd. Addison kon hij zich niet inbeelden met een doodsaaie baan zonder avontuur om te beleven. Hij zag haar niet hele dagen achter een bureau zitten, de zaken afhandelen voor mensen die er het geld voor hadden om elkander te omkopen. Daartegen, Jack zag haar eerder een muzikale opleiding doen en zo uiteindelijk een carrière starten in de muziekwereld. De druk op haar schouders begreep hij echter beter dan hij had kunnen denken. Bij hemzelf waren er ook verwachtingen gelegd toen hij emigreerde, zowel daarvoor als erna. Hij wist ervan dat zijn vader hem graag als zakenman had gezien, werkende bij een groot bedrijf met een goed loon, en zo een beter leven te krijgen. Totaal geen vreemde gedachte als je het hem vroeg, maar zoals Addison niets had met de wensen van haar ouders, was zo'n baan niet voor Jack weggelegd.
"I can't imagine anyone around your age who wants to get a job like that."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De strelingen door enkele lokken haar ervoer ze als een zeer aangenaam iets, hoewel Jack het haar niet gemakkelijk maakte. Wat hij dan ook probeerde te doen, veroorzaakte dat de vreemde gevoelens verergerde terwijl haar bedoeling was om hetgeen dat ze voelde, te negeren. Jack maakte de gehele situatie steeds erger, positief en negatief. Ontkennen dat ze het ontzettend prettig vond zou een leugen zijn, echter het feit dat ze er wat bij voelde maakte het fout. De ruzies die zich tussen hen afgespeeld hadden veroorzaakten hoe dan ook minder verontrusting dan de aardigheid die zich plotseling voordeed. Waarom liet Addison hem zijn gang gaan terwijl ze wist hoe verkeerd ze bezig waren? Of dit was wat Addison wilde bleef een groot raadsel, desondanks ze de kus die zich had afgespeeld enkele minuten geleden zelf gestart had. Toch had ze besloten een poging te maken die zorgen te vergeten, ook al was het voor slecht eventjes. Waarom zou ze het stopzetten omdat ze zich zorgen maakte over haar eigen gevoelens als ze het fijn vond? Zelfs Jack leek zich er niets van aan te trekken, of hij probeerde het onopgemerkt te houden.
"Yeah, I can see some similarities," was haar antwoord op zijn ongelovig klinkende vraag. Enerzijds was het onopvallend gebleven voor haar wanneer Jack nooit verteld had dat het zijn zusje was. Anderzijds was het juist wel duidelijk, nu ze het wist althans. Addison en haar eigen broer daarentegen leken iets minder op elkaar, hen gelijkenissen waren zeldzaam. Slechts aan hun ogen en karakters merkten sommigen dat ze broer en zus waren, verder hadden ze geen gelijkenissen, tenminste, geen waarvan ze op de hoogte was. Qua uiterlijk had Addison vooral de genen geërfd, hoewel enkele uiterlijkkenmerken afkomstig waren van haar moeder. Bij haar broer was het overduidelijk omgekeerd, het was zeer duidelijk dat Ethan half Spaans was. Aan Addison vielen slechts haar karakter en de woorden die ze af en toe uitsprak te linken aan haar moeders afkomst.
Teleurstelling kwam te boven wanneer Jack begon dat hij geen enkel contact meer had met zijn familie. Het werd een zware klus om haar leven verder te leiden zonder haar gezinsleden, met de onzekerheid of alles wel goed ging. Dat ze het geluk had om Ethan een keer toevallig tegen te komen, wilde niet zeggen dat het vaker zou gebeuren. Het was dan hun veiligheid haar prioriteit was, anders had Addison allang naar een manier gezocht zodat ze hen kon contacteren.
De reactie op haar eerdere uitsprak viel te verwachten sinds Addison precies hetzelfde had gereageerd toen haar ouders erover begonnen. "Yeah, that was also my reaction when my parents advised me to do something like that," vertelde ze. Addison had het lachwekkend gevonden, totdat ze serieus bleken te zijn. Hoe vaak ze dan ook haar poging had gewaagd om hen duidelijk te maken dat Addison niet de juiste persoon was voor zulke carrières, niets hielp. Volgens haar ouders, zou ze later pas beseffen hoe ze haar leven moest regelen doordat ze onvolwassen was. Afgezien daarvan was Addison ervan op de hoogte dat haar ouders wilde dat ze gelukkig werd in haar toekomst, zonder geldnood of wat dan ook. Het was lief, maar ook met een muziekcarrière viel bakken vol geld te verdienen als enkel dat de aanleiding was voor hun onbegrip.
"But I couldn't change their minds about that, otherwise I could expect the famous ‘you’re not grown up enough to know how the world works’ discourse."
Stilzitten was niets voor Addison, vooral als het langdurig was. Enkele dagen zonder veel beweging was haalbaar, eenmaal het te lang duurde kon ze nogal chagrijnig uit de hoek komen met verveling als oorzaak. Avontuur was een belangrijk iets in haar leven, alhoewel ze het overdreven avontuurlijke minstens even erg vond. Positieve spanning was hetgeen dat ze nodig had, geen adrenalinekicks door de moorden die ze gepleegd en bijgewoond had in de korte tijd na haar ontvoering.
“Me neither. Everyone who wants a job like that must be crazy, though. I don't get why some people voluntarily spend their days sitting still at a desk."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Well thanks.. I guess."
De foto in haar handen liet hij achterwege, zijn ogen voor kort gesloten uit vermoeidheid. Hij voelde zich moe, maar het gevoel dat hem liet denken aan sigaretten nam hem langzaamaan over. De tintelingen die zich aangenaam door zijn lichaam hadden verspreidt tijdens de zoen waren verloren gegaan. Hij had het amper meegemaakt om zich fijn te voelen in het bijzijn van een meisje. Natuurlijk had hij zich wel eens vermaakt met de meiden die hij in het huis kon vinden, maar anders dan de rest kickte hij er niet op. Jack was een persoon die de gevoelens net zo lang buitensloot tot hij ze niet meer voelde, al moest het door pakjes sigaretten door te roken en zijn voorraad vodka te verkleinen. Het deed wat onverklaarbaars met hem, maar ondanks het weten dat het slecht voor hem was, neigde hij er voor de zoveelste keer weer naar. Het kon hem laten zien dat wat hij dacht te voelen, wel degelijk verbeeld was.
"They don't know what they're talking about, 'cause if you'd wanted a job like that, there would be something wrong with you. It ain't no life to spend all of your days in an office," sprak hij zuchtend terug. De sigaretten in de lade liet hij nog voor even met rust. Hij wist van Addison's afkeer tegenover het roken af, sinds hij het aan haar kon merken, en hij beval zichzelf om het vol te houden. Hij moest zich gewoon op iets anders richten..
"But they'll come around eventually."

You're gone and I gotta stay
High all the time
To keep you off my mind
Ooh-ooh, ooh-ooh

High all the time
To keep you off my mind
Ooh-ooh, ooh-ooh

Spend my days locked in a haze
Trying to forget you
I fall back down
Gotta stay high all my life
To forget I'm missing you
Ooh-ooh, ooh-ooh

Lipbijtend pakte hij de brieven naast zich dan eindelijk op. De verzegelde enveloppen waren nu niet meer dan gescheurd papier, achtergelaten op de lakens met elk een bijbehorend volgeschreven papier. Hij had al een aantal keren doorgelezen wat erop weergegeven stond in het slordige en gejaagde schrift van zijn oom. Zoals altijd werd er kort maar krachtig neergezet hoe het met zijn familie ging; genoeg om hem gerust te stellen, te weinig om hem op te beuren in een bende als deze. Het maakte wederom duidelijk dat zij zich allang over zijn verdwijning heen hadden gezet en hun leven voortzetten met de gedachte dat hij nooit bestaan had.
Waar hij eerst nog naast Addison zat, viel nu een lege plek te bespotten. Zonder er een woord over te spreken was hij opgestaan van het bed. Hij had er geen behoefte aan om verder te spreken over zijn afkomst, sinds hij zich niet over wilde laten nemen door herinneringen uit het verleden. Hij had zich tenslotte na zijn uitbarstingen over de eenzaamheid waarin hij verzonken was heen kunnen zetten. Het had lang geduurd, maar nu hij het voor elkaar had wilde hij het niet laten verpesten door ook maar iemand. Niemand hoorde zich zo achtergelaten te voelen als hij zich maandenlang had gevoeld. Geen gesprek of flashback was het het waard om zich, al kwam het vooral door een oude foto, terug te laten storten. Al gauw haalde hij dan ook een aansteker tevoorschijn van een van de nachtkastjes en wist hij Addison voor even uit zijn zicht te laten.
De ontstane vlam hield hij daar tegenover wel in de gaten. Het vuur bekeek hij alsof het alles was dat ertoe deed, zijn blik er onafgebroken op gehouden. "До свидания," liet hij al mompelend weten. Het papier in zijn hand liet hij voor zijn eigen ogen teniet gaan. Een hoopje as vormde het enige overblijfsel van iets dat hij eerder kon beschouwen als steun. Jack hechtte net zoveel waarde aan het schrift als aan elk beetje geld dat hij bezat, maar het werd een zwakke plek. Hij kon zich geen zwakheden veroorloven in de onderwereld en mogelijk was dat hetgeen dat hem aandreef om ze te laten verbranden als vuilnis. Zwijgzaam werd het weggeworpen in een afvalbak in zijn kamer. Niemand die hem ook maar iets kon wijsmaken over of wat hij deed goed was en bovenal; niemand die hem kon stoppen.

До свидания = good bye

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De foto die ze in haar handen had, legde ze naast zich neer. Elke keer wanneer ze haar ogen erop richtte, schoten er allerlei herinneringen met haar broertje door haar hoofd, iets wat ze al dagenlang probeerde te vermeiden sinds het ontzettend veel pijn deed. Het bracht haar bij de realiteit en het besef dat ze haar familie slechts kon zien wanneer het toeval vond dat het noodzakelijk was. Zelf contact opnemen was onmogelijk, evenals haar ouders of broer geen contact kon opnemen doordat ze geen adres wisten en haar telefoon grofweg vernield werd, alhoewel de woede die ze ervoor getoond had voor een korte duur was. Hoe graag ze ook contact met haar ouders wilde, het bracht hen in gevaar en dat hield haar tegen om het niet te doen.
"Well, I'm glad that you understand it," mompelde ze. Vaak keken mensen haar vreemd aan wanneer Addison vertelde over de muziekcarrière die ze altijd al wilde en ze overigens ook kon uitsluiten. Vanaf een jonge leeftijd wilde ze al iets betekenen voor de mensheid, op een andere manier dan hen verzorgen in ziekenhuizen of helpen met geldproblemen. Een ziekenhuis was niets voor Addison geweest, de menselijke kant van haar, had een hekel aan bloed en wonden. Een job in de boekhouding kon ze aan, als het minder saai was geweest nochtans. Enerzijds had de ontvoering haar gered van een saaie toekomst, hoewel Addison voorgenomen had om nooit op te geven.

Shot gun, aimed at my heart, you got one
Tear me apart and then some
How do we call this love (whoa oh oh oh)
I try to run away but your eyes
Tell me to stay, oh why,
Why do we call this love (whoa oh oh oh)

Een zacht zuchtje verliet haar lippen toen de plaats waar Jack enkele seconden geleden nog zat, plots leeg was. In een mum van tijd dreef het warme gevoel weg en maakte het plaats voor een vervelende koudheid. Zijn arm had ze het liefst de hele avond om haar heen gehad, maar helaas was het voor een korte duur geweest. Zijn gedaante besloot ze te volgen met haar ogen, nieuwsgierig naar wat hij ging doen. De aansteker die hij opeens vast had viel haar op. Hopend dat hij geen sigaret opstak, volgde ze de rest van zijn acties. Het had een tijd gekost voordat ze de vreselijke sigarettengeur uit zijn kamer had gekregen, ze wilde niet dat hij de frisse geur verpeste door te roken en ook meteen zijn longen te verpesten, evenals die van haar wanneer ze de rook moest inademen, ongewild.
"Why are you doing that?"
De verbrande geur van het papier drong haar neus binnen, het rook onaangenaam, maar minder erg dan een sigaret. Waarvan de papieren afkomstig waren, wist ze niet. Wat ze wel wist was dat als het van mensen afkwam die belangrijk voor hem waren, hij er spijt van kon krijgen. Addison wilde zeggen dat hij moest opletten met belangrijke voorwerpen te vernielen, al besloot ze om simpelweg haar mond te houden. Doordat ze de afgelopen tijd zeer weinig slaap had gekend, was ze ontzettend vermoeid. Haar ogen vielen bijna dicht en het leek alsof haar gehele lichaam amper kon functioneren. Ook hoofdpijn begon zich langzamerhand te ontwikkelen door het felle licht dat in de kamer brandde. Een aantal keren knipperde ze met haar ogen om alsnog wakker te blijven. Ze was terecht gekomen in een gevecht tegen de slaap die haar lichaam probeerde over te nemen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flashback;

Met een zucht schoof hij aan bij de bar, teruggekeerd bij zijn eerdere plek. Nog altijd klonk de zachte muziek door de speakers. De oude jazzmuziek, voor wat hij het aanzag, hoorde hij zwijgzaam aan. Alcohol werd er naar binnen gewerkt alsof het limonade was. De geur van de geschonken sterke drank heerste door de hele ruimte, prettig en zo doordringend dat niemand eromheen kon. Rook afkomstig uit de meerdere sigaren die opgerookt werden, hing in de lucht. Het maakte de kamer onduidelijk, vormde een waas die soms wat lastig te doorzien was, maar bij hem was er geen tekentje van irritatie te bekennen. De grote, voortreffelijke grijns die hij op zijn gezicht betoonde bewees het tegendeel.
De vloeistof in zijn glas bekeek hij aandachtig. Elk golfje dat hij liet rondgaan door zijn bewegingen, keek hij aan. De andere mensen in de bar keek hij al niet meer naar om. Sommigen kon hij vaag herkennen van zijn eerdere bezoeken aan het café, anderen leken nieuw te zijn. Ofwel waren ze hem niet opgevallen, dat kon hij zich ook voorstellen. Jack sprak niet tegen ze, maakte geen vrienden nu hij er was en hij had al helemaal geen zin of plannen om zijn mond open te trekken. Het geklop op de bartafel samen met de knik die hij richtte op het vodkaglas voor hem was immers genoeg.
"What the hell is wrong with you?!"
Geschreeuw overviel hem gelijk, evenals een harde klap die door de bar galmde. Het overtrof de achtergrond muziek met gemak en zorgde er zelfs voor dat Jack stilletjes opzij keek. Verrast om te zien welk gedaante hij in zijn ooghoeken kon zien binnenstormen was hij zeker. Zijn familie kennende had de man lang op zich laten wachten om de bewijzen aan elkaar te kunnen linken, maar zijn oom bleek een ander geval te zijn. Na een paar weken had hij hem gevonden en hoewel hij geen zin had om met de driftige man te praten, liet hij niets anders los dan genot. "Good evening to you too, uncle," sprak hij plezierig. Het glas bracht hij naar zijn lippen om een paar slokken te nemen, vooraleer hij het zorgeloos voor zich neerzette. "Have you seen the news yet? I heard there's a murderer in town, can you believe that?"
"Don't act like I'm a fool, you asshole," werd er sissend uitgebracht. "You already knew I figured it out. Once you left a trail full of blood behind you to track.. You were expecting me, weren't you?" Dreigend zette Danil een aantal passen vooruit, weggegaan bij de ingang zodat er nu nog maar een vijftal meters tussen hen beide te vinden waren. Hij vond het grappig om aan te zien hoeveel moed hij bij elkaar had geraapt, desondanks de hatelijke blik in zijn ogen niets goeds kon voorspellen. Zijn schorre, uitgesproken woorden waren zoals Jack het zich voor had gesteld; razend. "All those people.. The writings on the walls of the crime scenes and the rest of the evidence you left for us to find.. it was almost too good to be true." Het liet Jack grinniken, al was het om de reden dat hij er lol uithaalde om mensen dwars te zitten. Elkander die hem echt kende, wist dat hij - als het aankwam op zaken - alles net zolang uit plande totdat het perfect was. Dat de broer van zijn vader met zijn benoeming als rechercheur het raadsel eerst niet op wist te lossen, gaf hem dan ook voldoening.
Het laatste beetje alcohol werkte hij met een grijns naar binnen. "I will not apologize for art," zei hij triomfantelijk. Zijn hand omklemde het lege glas daarna al snel, zijn vingernagel rustend tegen de rand. Het getik dat erbij vrijkwam wekte eerder de aandacht van de bartender dan die van Danil. Het was geen geheim dat Jack meer interesse had in de alcohol zelf dan wat hem vol boosheid verteld werd.
"Was it worth it, huh? To spill the blood of innocent people by playing insane games, just for your own malicious pleasure?" Zijn oom's ogen vernauwden zich traagzaam, zijn tanden op elkaar gezet uit woede. Hijzelf bestudeerde zijn bewegingen geconcentreerd. Hij zag hoe hij al gauw naar zijn rug greep. Uit het niets werd er een handpistool tevoorschijn gehaald, jachtig in zijn hand genomen. Jack zelf weigerde toch zijn vraag te beantwoorden. Zijn zwijgen was het enige antwoord dat hij vrijgaf. De klik van de veiligheidspal hoorde hij aan, waarop hij zijn hoofd iets kantelde en hem uiteindelijk een uitdagende blik teruggaf. "You can't stop me. Nothing can."
De loop die vervolgens op hem gericht werd en de oorverdovende knal die luidde, was het laatste dat hij had kunnen waarnemen voordat de pijn een einde maakte aan zijn bewustzijn.

---

Suffig knipperde hij met zijn ogen, starende naar het hoopje as in de vuilnisbak. Zijn handen voelden verkrampt aan van de samentrekkingen net als zijn trillende vingers. Opgemerkt dat hij zijn vuisten pijnlijk had gebald, liet hij ze langzaam gaan en zakte probeerde hij diep adem te halen. De moeite gedaan om de herinnering uit zijn geheugen te bannen. Hij had de nare gewoonte om zich in te leven in het verleden en zich voor seconden ofwel minuten afwezig te houden, enkel door zijn denkwijze. Hij had nu de hoop dat hij het aan het indenken was, en hierdoor Addison er weinig van mee had gekregen. De zin of energie om haar uit te leggen waarom hij zwijgzaam was had hij namelijk niet.
"To get rid of memories," zei hij al mompelend, een diepe zucht geslaakt vooraleer hij opstond. De rommel die hij had aangericht liet hij voor de rest achter. Zijn blik werd eerder naar het meisje op het bed toegetrokken dan de viezige overblijfselen van de gestuurde brieven. Hij kon niet anders dan zich tot haar wenden, omdat hij het simpelweg niet kon weerstaan. Binnen dan en enkele seconden had hij al weer plaatsgenomen naast haar alsof hij er nooit weg was geweest.
"Are you tired?" vroeg hij, zijn arm in alle rust teruggelegd rond haar schouders. Haar lichaam voelde koel aan tegenover de zijne en liet hem kort huiveren, maar toch bleef hij op zijn plaats zitten. De prettige gedachte en het gevoel dat door hem heen raasde wilde hij zo lang als het kon blijven houden. Morgen, dan zou hij nadenken over hoe het verder moest. Over hoe slecht hij wel niet bezig was, en dat hij ermee op moest houden. Voor nu wilde hij enkel genieten van het moment.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zijn opmerking hield ze voor wat het was, simpelweg doordat ze te vermoeid was een woord uit haar mond te krijgen. Vreemd genoeg begreep ze hem, ook zij wilde haarzelf het liefst ontdoen van elke herinnering die ze tot haar bezit had, maar het verbranden was vanuit haar standpunt onmogelijk. Elke herinnering zat vast in haar hoofd, niets kon ze verjagen, hoe graag ze het ook wilde. Hoewel ze tijdens de kus die zich had voorgedaan die avond, weggerukt werd van de realiteit en alles wat haar pijn deed of ergerde. Nadenken over het leven, iets wat ze eerder als iets prettig ervoer, veroorzaakte enkel en alleen nog onzekerheid. De muziekcarrière waarvan ze jarenlang droomde en nog steeds ontzettend graag wilde, kon ze grofweg vergeten. Evenals de behoefte om een gelukkig gezinnetje te stichten in een gezellig huisje, hoewel dat sowieso onmogelijk was geweest door haar transformatie. Slechts één voordeel was erbij aanwezig, het hielp haar bij de verwerking van haar ontvoering. Als vampier was ze beter af in een huis vol onbekenden dan dat ze thuis tussen haar geliefden zat, die ze vermoedelijk ook nog eens pijn kon doen doordat ze de beheersing nog steeds niet onder de knie had.
Een zeer zwakke glimlach wist hij op haar gezicht te toveren door zijn arm die opnieuw over haar schouders werd gelegd. In een mum van tijd verbrak het koude gevoel in haar lichaam en veranderde het door een aangename, warmte temperatuur. Geen twijfelachtige gevoelens gingen meer door haar heen. Ze wilde voor even genieten van het moment, voor zolang het nog mogelijk zou zijn. Bij Jack wist je het nooit, het kon lang duren of hij besloot zijn gedrag tegenover haar weer te veranderen naar een boos iemand. Addison wist hoe verkeerd het was, maar ze vond het fijn en dat was ook belangrijk, toch?
"A little," bracht ze vermoeid uit. Verbergen dat ze moe was kon niet, bovendien viel ook aan Jack merken dat hij wel wat uurtjes slaap kon gebruiken. Wie niet na zo'n verschrikkelijk lange dag? Haar lichaam nestelde ze iets beter tegen hem aan zodat ze de mogelijkheid had om iets comfortabeler te liggen, zonder er bij na te denken of Jack het wel wilde. Het koste steeds meer moeite om haar ogen open te houden sinds het late uur was aangebroken. Ze prikten en waren vermoedelijk lichtjes rood gekleurd, allerlei tekens van vermoeidheid.
Ze voelde haarzelf langzaam wegzakken van de realiteit. Elk geluid dat eerder nog heel goed hoorbaar was, begon te vervagen. Ook haar zicht begon te verminderen doordat haar ogen op een traag tempo dichtvielen. Het gevecht tegen de slaap was aan zijn einde gekomen, met de slaap als winnaar. Addison was terechtgekomen in een zwart gat, dat vervolgens zou uitdraaien tot een droom. Of het een fijne droom of juist een nachtmerrie zou worden, viel door niemand te beïnvloeden. Niet door Addison, niet door Jack die nog steeds naast haar zat, niemand. Het hing er vanaf wat er omspeelde in Addison's onderbewustzijn.

Flashback;
Het vervelende lawaai van ontzettend luide muziek dronk haar gehoor binnen. Haar zicht was wazig, maar toch probeerde ze te achterhalen hoe laat het was door naar de wekker naast haar bed te kijken. Het duurde een tijdje voordat ze kon zien wat de rode cijfers uitbeeldde. 4:23 uur. Met tegenzin deed ze het het nachtlampje naast haar bed aan en stapte ze haar bed uit. Waar het geluid vandaan kwam was onduidelijk, het leek van elke kant te komen. Het kon van de buren afkomstig zijn, maar de mogelijkheid dat het geproduceerd werd uit de boxen uit hun eigen woonkamer was er evenzeer. Eerst en vooral baande ze haar weg naar Ethans kamer, hopend dat hij wel lekker lag te slapen. Zo voorzichtig mogelijk opende ze zijn deur en deed ze ook in deze ruimte het licht aan. "Verdomme, Ethan," mompelde ze toen Addison opmerkte dat hij ergens anders was dan in zijn kamer. Het werd steeds duidelijker waar de muziek vandaan kwam.
Haar vermoeidheid werd met de seconde minder terwijl haar woede juist erger werd. Op een redelijk snel tempo, wandelde ze stampvoetend richting de woonkamer. Ze wist wat Ethan uitspookte en het feit dat ze in haar pyjama stond boeide haar weinig. Onderweg kon ze enkele dronken jongeren treffen, maar nog steeds baande ze haar weg ongestoord verder naar de woonkamer. Het was onduidelijk hoeveel mensen zich in de woonkamer bevonden, hoewel ze kon raden dat het een groot aantal was. Met een ruk opende ze deur, tientallen dronken tieners die door de gehele woonkamers leken te stuiteren kon ze aantreffen, enkelen lagen zelfs op de grond. "Oh gosh," mompelde ze. Hoe ze iedereen weg kon jagen bleef voor eventjes onduidelijk, al schoot er snel iets te binnen waardoor de situatie binnen een handomdraai opgeklaard zou zijn. Ze duwde op de lichtknop naast haar en trok de stekkers van de boxen uit waardoor de muziek meteen stilviel, evenals het geluid van de tierende mensen. "The party is over!" riep ze luid waardoor de aandacht van elk gedaante die zich in de ruimte bevond naar haar werd getrokken. Het geluid van klagende mensen viel te horen door de woonkamer. Addison zou bekend staan als een spelbreker, wat ze eigenlijk ook was. Mensen mochten haar noemen hoe ze het zelf wilden, weinig woorden konden haar kleineren. "Everybody out of the house, now!"
Een half uur later had eindelijk iedereen het huis verlaten, buiten Ethan natuurlijk, hij zat op de bank, onwetend wat hij moest zeggen. "Please, don't tell it to mom and dad, they will kill me," bracht hij uiteindelijk smekend uit. Boos zijn op haar broertje was een moeilijke klus, het was onmogelijk voor haar. "I won't, but I not gonna help you with cleaning the house. Mom will be home at eight O'clock, so I'd hurry if I were you." Het huis was een grote puinhoop die hijzelf had veroorzaakt en hij ook in zijn eentje mocht opruimen. Daarnevens was Addison zodanig uitgeput dat haar lichaam amper kon functioneren. "I'm going to sleep," mompelde ze nog voordat ze weer naar haar kamer toeging, zonder te wachten op een antwoord van Ethan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar lichaam werd zachtjes tegen hem aangedrukt. Warmhartig en wel in zijn armen gesetteld, zodanig dichtbij dat hij haar adem nog tegen zijn huid voelde komen. Op een rustig tempo hoorde hij haar in- en uitademen, glimlachend nam hij haar kleine bewegingen tegen zijn borstkas waar en tevreden bekeek hij vanuit zijn ooghoeken hoe haar hoofd traagzaam tussen zijn schouder en nek werd gelegd. Zijn hartslag versnelde daarna vrijwel meteen tot een snelheid waarvan hij nooit had kunnen denken dat die had kunnen ontstaan zonder de woede in zich te voelen. Zonder dat hij iedere aanwezige pijn wilde doen om ervanaf te komen, klopte zijn hart in zijn keel. Keer op keer bonsde het en liet het Jack denken dat, wanneer er meer mensen in de kamer waren geweest, elkander het op had kunnen merken.
Zo voorzichtig mogelijk draaide hij zijn hoofd ietwat bij. Het was hem al opgevallen dat ze erg stil was voor haar doen, maar dat ze zo snel weg zou zakken had hijzelf ook niet verwacht. Haar oogleden waren al haast geheel gesloten en de kleine glimlach staande op haar gelaat, vervaagde langzaam. "A little, huh?" murmelde hij doodleuk binnensmonds terug. Zijn ogen richtte hij na een paar seconden weer terug op de kale muur, zachtjes gegrinnikt bij het beeld van een slapende Addison. Vermoeid liet hij zijn achterhoofd steunen tegen het harde gesteente. De greep om haar schouders verstevigde eventjes bij zijn verplaatsingen, zoekend naar een comfortabele houding, maar al gauw was hij wederom aan het staren naar het meisje in zijn armen. Hij vond het schattig hoe ze lag weg te dommelen. Tegen hem aangeleund alsof ze nooit een ruzie hadden gehad, alsof hij niet de jongen was die haar in de hel had doen belanden, maar een vriend. Een vriend, misschien zelfs wel meer, die ze vertrouwde. Bij hem lag ze erbij, doende alsof ze elkaar al jaren kenden, en alles wat hij kon doen was breed glimlachen. Een grote lach op zijn gezicht ontstaan, terwijl de tijd oneindig aan hem voorbij tikte. Die nacht ging hij anders slapen dan normaal gesproken het geval was geweest. Geen onrust vond hij terug in zijn hoofd bij het sluiten van zijn ogen, geen schimmen vervulden zijn zicht en geen fluisteringen verstoorden de stilte in de kamer. Slechts het vredige gevoel drong bij hem binnen bij het toegeven aan de uitputting die zijn lichaam overnam.

Even if I don't stay
Everything will be okay
Everything will be okay
Everything will be okay

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Beetje bij beetje werd ze terug gebracht naar de realiteit, de trance die ook wel slaap werd genoemd werd verbroken. De vredige slaap waarin ze was beland, werd verstoord door het toeval dat besloten had dat het tijd werd om wakker te worden. Net zoals elke ochtend duurde het enkele seconden voor ze besefte waar ze was, maar na een kort ogenblik kon ze zich alles weer herinneren, vooral de gebeurtenissen die zich afgespeeld hadden tijdens de voorafgaande avond. Een glimlach omsloot zich rondom haar lippen wanneer ze terug dacht aan die avond, elke keer weer. De gevoelens die door geheel haar lichaam gierde tijdens haar lippen de zijne raakten, het gesprek dat ze hadden gevoerd nadat ze beide hun excuses hadden aangeboden of de warmte en vreugde die ze kon voelen toen hij zijn arm rondom haar schouders had geslagen. Haar lach verdween als sneeuw voor de zon toen ze merkte dat de warmte die eerder nog naast haar te vinden was, verdwenen leek te zijn. Ook het lichaam waartegen ze inslaap viel was spoorloos. Haar teleurstelling werd echter nog groter wanneer ze voor de zekerheid naast haar voelde en Jack echt elders bleek te zijn. Slechts enkele seconden verstreken voordat haar ogen geopend waren en ze recht zat in het bed waarin ze onverhoeds helemaal in haar eentje lag, geen spoor van Jack viel er te bespeuren.
"Jack?" vroeg ze verward op een zachte toon doordat haar stem het niet toeliet om luider te praten. Haar lichaam was uitgerust, maar haar stem klonk nog steeds een beetje slaperig, net zoals de meeste ochtenden. Het uitspreken van zijn naam was voor niets geweest aangezien hij zich overduidelijk in een andere ruimte, of zelfs buiten het huis bevond. Jack wist blijkbaar hoe hij iemands ochtend kon verpesten, in volle verwarring werd ze achtergelaten. Zuchtend wreef ze met haar handen in haar ogen om de gevoeligheid door het slapen te verlichten. Gekraak werd veroorzaakt door haar ledematen die ze uitstrekte onderwijl ze het tweepersoonsbed uitstapte, wetend dat er een lange, saaie dag tegemoet kwam. Ze had geen idee waar Jack rondhing of wanneer hij terugkwam en buiten Jack en Crystal had ze niemand waarmee ze kon praten.
Terwijl haar ogen voor een kort moment de kamer doorzochten, viel haar blik op een bekend voorwerp. Precies dezelfde mobiel die zij voor haar aankomst in het huis bezat, zonder de talloze barsten, die Jack eerder zelfs nog compleet had vernield, lag op het nachtkastje. Ze wist dat het niet van Jack was, die van hem zag er anders uit en hij liet zijn mobiel niet zomaar rondslingeren sinds Addison 'per ongeluk' een telefoontje opnam tijdens één van zijn dronken buien. Bovendien leek het sterk dat Jack plots besloten had een roze iPhone voor zichzelf te kopen. Was hij dan toch zijn belofte om haar een nieuwe mobiel te geven nadat hij de hare grofweg vernietigd had nagekomen? Zonder aarzeling nam ze het voorwerp in haar handen en viel haar ook het briefje dat ernaast lag op. Elk woord dat met een ietwat slordig geschrift was geschreven in haar opnemend.

Since I destroyed your last one..
Feel free to do whatever you want with it, but save yourself the efforts to try to contact anyone
Every phone number that misses in your contacts is blocked as precaution

Jack

Het toestel startte ze vrijwel toen ze het briefje weer neer had gelegd op waarna ze als eerste haar contacten doorzocht. Teleurstellend genoeg kon ze slechts Jack en Crystals nummer vinden en hoewel ze verscheidene nummers uit haar hoofd kende, kon ze niemand anders bereiken. Zoals in het kleine briefje was vermeld, waren alle nummers van vrienden en familie geblokkeerd. Het was niet dat ze haar kennissen wilde bereiken, het bracht hen enkel en alleen in gevaar. Ook enkele meiden die ze niet kende stonden tussen de contactlijst, de namen had ze wel eens horen vallen in enkele gesprekken, al hield het daarbij op. Chloe, Elena, Allison, Lola en Jenna. Geen van hen had ze persoonlijk gesproken. Het was uit goede bedoelingen, dat was hetgeen dat telde.
Het duurde niet lang voordat Social Media haar gedachten overnam, zou ze de apps kunnen openen? Meteen drukte ze op het icoontje dat haar naar Facebook kon leiden, haar gegevens gaf ze in en verbazingwekkend genoeg, kwam ze terecht op haar eigen Facebook-pagina. Alles wat haar vrienden en familie tijdens de afgelopen dagen naar haar hadden gestuurd kon ze lezen, toch negeerde ze het. Zonder de behoefte iemand aan te spreken, sloot ze het af. Het verergerde de situatie wanneer mensen haar online zagen staan en sinds haar ouders ook met de tijd mee waren, zou de kans dat ze contact zochten zeer groot zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
IT'S SAMUEL TIMEEE

sorry dit moest ff

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Koele lucht omringde hem voortdurend. Uren, misschien wel een hele dag als het aan hem lag, waren aan hem voorbijgegaan in stilte. Geen andere stem had hij al die tijd kunnen horen om te laten merken dat hij niet voor dood achter werd gelaten. Geen gezelschap werd hem gegund zodat hij zich niet zo klote hoefde te voelen, maar enkel het geroep van een andere ruimte buiten zijn 'cel'. Waar het vandaan kwam? Hij kon het zich amper bedenken hoe het kwam of wat er aan de hand was. Eerlijk gezegd kon het hem weinig boeien wie er kabaal aan het maken was, want hij was er allang achtergekomen dat het hem niet zinde in zijn verblijfplaats. Het bloed, klevend aan het ijzige gesteente dat de leuning voor zijn rug vormde, zei immers genoeg over zijn toestand. Kneuzingen teisterden zijn huid op verschillende plekken, zijn knokkels waren inmiddels geheel rood gekleurd van het bloed en als hij meer energie had dan hij momenteel door zijn lichaam had kunnen voelen gaan, had hij vermoedelijk zijn hele hand tegen het rotsblok kapot geslagen. Zijn andere hand was er daarbij niet veel beter aan toe. Striemen werden achtergelaten rond zijn pols, veroorzaakt door het metaal dat hem ruwweg op zijn plaats wist te houden. Pijn hoorde het niet te doen, maar na al zijn gevechten om vrij te komen, verbaasde het hem nog dat op de diepe en viezige wonden na, zijn hand nog aan zijn lichaam zat. Zijn geheugen vormde intussen een grote waas waaruit hij nauwelijks iets op kon maken. Kortom; hij had zich betere tijden voor kunnen stellen in zijn leven.
Met enkele diepe zuchten probeerde hij zichzelf ietwat omhoog te duwen. Het gekraak dat er vrijkwam bij het bed, baadde hem zo ongeveer geen zorgen. Het zou hem verbazen als het überhaupt over het lawaai heen zou kunnen komen. Zorgeloos ging hij dan ook door en wist hij zich, met elk beetje energie dat hij kon vinden, rechtop te zetten. Proberende om wat te ontdekken over zijn locatie. Zijn blik liet hij rond alles in de ruimte gaan, maar het was een hopeloze actie. De wazige vlekken voor zijn ogen maakten het wederom onmogelijk ook maar iets te kunnen achterhalen over het hol. Zijn oogleden voelden te zwaar aan om omhoog te houden, te vermoeid om zich ertegen te verzetten en hij voelde zich te duizelig voor het zoeken naar een andere oplossing. Al snel zakte hij dan ook in tegen de ijzige muur naast zich. Het donkerte dat zijn uitzicht werd zodra hij zijn ogen sloot, liet hij met tegenzin toe. Zacht gemompel was daarna alles dat hij nog uit wist te brengen.
"All of you are going to pay for this.."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De interesse in het toestel in haar handen verwaterde in een fractie van een seconde toen ze besefte dat geen enkel contact met de buitenwereld mogelijk was, of ze nou een mobiel opzak had of niet. Haar interesses waren veranderd nadat ze aankwam in het huis, vooral de verslaving die ze aan haar eerdere mobiel had was verdwenen. Vrij logisch aangezien ze toch niemand kon bereiken waarmee ze voor haar ontvoering sprak. Zuchtend legde ze het voorwerp naast haar neer, opnieuw opgestaan van het bed, onwetend wat de dag haar besloot te brengen. Een tijdje alleen zijn klonk alles behalve rampzalig voor Addison, hoewel een langdurige eenzaamheid verveling zou veroorzaken. Sinds ze de meeste tijd met Jack had doorgebracht, liep ze een beetje verloren. Zolang ze geen gesprek startte met haarzelf was alles oké. Wanneer Addison zich heel erg alleen vond begon ze tegen haarzelf te praten, hopend dat het eenzame gevoel verdween. Als Jack in de buurt was, had ze meestal wel wat te zeggen, of ze nou een ruzie hadden of een normaal gesprek.
Ditmaal werden haar ogen aangetrokken door de toilettas die Crystal haar had gegeven, nog voor de tragische gebeurtenis met de vampierjagers. Het was verleidelijk om wat tijd aan haar uiterlijk te besteden, hoewel Addison geen ergernis kende om zonder enige verzorging haarzelf in het openbaar te vertonen. Niet dat ze zin had in een overdosis make-up, maar een beetje kon geen kwaad toch? Eruitzien als de andere meiden uit het huis zou er nooit van komen, hun make-up was zodanig dik aangebracht dat het eerder op een soort masker leek. Bovendien kon Addison een opfrisbeurt gebruiken, het viel te verwachten dat ze er monsterlijk uitzag na haar slaap. Zoals verwacht was er geen enkele spiegel in Jacks kamer te bespeuren, waardoor er slechts één optie overbleef. De badkamer. Met het tasje in haar handen baande ze haar weg richting het kamertje dat een badkamer moest voorstellen,waar gelukkig niemand te zien was. De deur sloot ze achter haar waarna ze eerst en vooral haar tanden begon te poetsen met de tandenborsten en de tube tandpasta die Crystal in het tasje had gestoken. Ook haar haren konden wel een borstel gebruiken, verscheidene lokken staken alle kanten op. Plusminus waren er een twintigtal minuten verstreken voordat ze klaar was, alhoewel een 'huisgenoot' aan het geklaag te horen, een beetje ongeduldig geworden was. "Ugh, women." De mompelende woorden drongen haar ogen binnen, met als gevolg dat Addison kort met haar ogen rolde en stug verder wandelde zonder er één simpel woord aan vuil te maken. Ze had al eerder de fout gemaakt door haarzelf op te laten jutten, er kwam geen tweede keer, dat hoopte ze tenminste.
Nadat ze de toilettas had teruggelegd op zijn plaats, bevond ze zich in een mum van tijd voor een deur die zich in dezelfde hal bevond. Het zou haar leidde naar de kamer waar ze de eerste nacht had doorgebracht in de woonst. Vermoedelijk de kamer waar de nieuwe jongen de rest van zijn tijd moest doorbrengen aangezien er voor de rest nog weinig kamers vrij waren. Zonder twijfel klopte ze op de deur, ze moest een gesprek met hem aangaan. Misschien kon het hem geruststellen door even te converseren met iemand die hetzelfde meemaakte en wél aardig kon zijn? Jack begaf zich overduidelijk buiten het huis en verder was er niets of niemand die haar tegenhield. Er was niets mis met een simpel dialoog. Het was haar kans om van haar eenzaamheid af te komen totdat Jack terug was, Addison had iemand nodig waarmee ze kon praten. Stilzitten of stil zijn was geen van haar specialiteiten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Voetstappen galmden door de gang, waar inmiddels het geroep tot zijn geluk ietwat zachter was geworden. Heen en waar gaande over de krakkemikkige vloeren alsof iemand aan het ijsberen was. Dacht Samuel even dat de persoon een weg baande langs de kamer heen, dan keerde het geluid weer terug. Iets dat hem normaal gesproken erg nerveus kon maken. Hij was het gewend om op de vlucht te zijn voor de vijanden van zijn vader; elke dag een ander thuis. Bijna elke staat in het land had hij al gezien in slechts een paar jaar, van de mooie steden tot de verlaten safehouses waar hij en zijn vader altijd verscholen hadden gezeten. De echo's weten hem terugdenken aan de paranoia die hij bleek te delen met de rest van zijn 'familie' - bestaande uit het lijk dat achter werd gelaten door zijn ontvoerder. De klanken zorgden er vaak voor dat Samuel al gauw geneigd was de slaap tegen te vechten, enkel om een uitweg te kunnen zoeken uit de situatie. Maar voor het eerst voelde hij geen angst voor ontdekking door hem heen gaan bij het horen van de doodse stilte voor de deur. De bonzen op het hout lieten hem eerder net zo vermoeid achter als de paar minuten geleden, dan bang voor wat misschien komen zou.
"Yeah, why doesn't one of you suckers join the party?" vroeg hij ergerlijk. Het sarcasme viel aan zijn gemurmel op te merken, maar zijn lichaam vertoonde geen tekenen van aandacht ofwel concentratie. Zijn ogen waren uit moeheid gesloten en lieten geen licht door om ook maar iets te kunnen zien. Het getril van zijn handen ging onafgebroken door, met zijn lijf roerloos geleund tegen de muur. "You're gonna have to let yourself in, Nicholas. It's not like I can open the fucking door for you."
Een diepe zucht werd hoorbaar gemaakt. De vele energie die hij gewend was te voelen, ontbrak in hem. Hij had een grote hekel aan het gevoel dat door hem heen raasde. Het liet hem zwak lijken, net een hulpeloos kind, afhankelijk van de mensen om hem heen. Niets kon hem de kracht teruggeven die hij nodig had en hoe graag hij het ook wilde, werd het openen van zijn ogen of het overeind komen een onmogelijke klus.

"Just have the balls to kill me right away this time, you childish asshole."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Onaardige uitspraken werden verteld door de jongeman die zich aan de andere kant van de deur bevond. Hij mocht van geluk spreken dat Addison voor zijn deur was en geen van de vele moordlustige criminelen die ronddwaalden in het huis. Zijn uitspraken waren begrijpelijk, zij had hetzelfde gereageerd tijdens ze haar eerste uren doorbracht in de verstikkende kamer terwijl niets het helse lawaai rondom haar kon laten verdwijnen. Daarnevens verwachtte hij dat Nicholas voor zijn deur stond, wat zijn reactie nog verklaarbaarder maakte. Zijn reactie op Addison bleef echter onzeker, vooral doordat ook zij zich bij het plaats delict bevond tijdens de moord op zijn vader. Misschien dacht hij dat Addison medeplichtig was? Alvorens ze de deur opende haalde ze diep adem, vervolgd door haar hand die zich langzaam naar de deurknop begaf en hem naar beneden trok om de deur te openen. Een vreselijk gekraak was haar niet gespaard gebleven, alhoewel het vermoedelijk harder klonk voor haar sinds de vampier krachten steeds beter werkten de talloze overdosissen vervain die ze eerder kreeg toegedienden haar ontzettend zwak maakte.
"Hi..." Voor de zekerheid bleef ze in de deuropening staan, zijn reactie kon volledig onverhoeds aankomen. Hij bleef de zoon van een beruchte maffiosi en ondanks hij er ongevaarlijk uitzag, ze nam liever het zekere voor het onzekere. De afstand was onnodig door het wezen dat in haar schuilde, het vampirisme dat door haar aderen stroomde en zich deelmaakte van haar DNA, zij was te gevaarlijk. De gewoonte om iemand te doden wanneer diegene iets zei wat haar niet aanstond, bevond zich nog steeds in haar achterhoofd. De moordgedachten die ze had bij Jack waren compleet verdwenen, maar of het ook gold voor de anderen bleef een afwachting.
"Don't worry, I'm not here to start a fight or something. I just wanna ask you how you're doing," stelde Addison hem gerust. De andere reden liet ze achterwegen, namelijk dat ze wel wat gezelschap kon gebruiken. Ook hij kon vast een luisterend oor gebruiken, of hij moest net zoals Jack nooit over zijn gevoelens willen praten.Hoewel zijn vermoeide uitstraling eerder liet blijken dat hij haar weg wilde, bleef ze staan. Haar beleefdheid had ze naar boven gehaald, het zou onbeleefd en opdringerig overkomen als ze een gesprek begon zonder te vragen of hij het wil wilde, ondanks ze anders ook bijna nooit oplette of haar gedrag opdringerig of irritant was.
"But I understand if you wanna be alone, so I'll leave you alone if you want that."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het geklop vervaagde weg tot een stilte. De voetstappen bleven voor wat ze waren, namelijk haast onhoorbaar geworden, maar zelfs dat haalde bij Samuel niet weg dat hij het gevoel bleef hebben dat hij niet in zijn eentje meer was. Hij dacht wat beweging te horen aan het gekraak van de vloeren. Zachtjes werd het hoorbaar net buiten de kamer, dat hij wonderbaarlijk genoeg nog op had weten te vangen. Besluitend om een laatste poging te wagen, opende hij met veel moeite zijn ogen. Het zicht dat hij had bleef natuurlijk beperkt. Meer dan wat wazige plekken kon hij niet opmaken uit de verduisterde ruimte. Het kostte Samuel veel kracht om zich te focussen op één punt. De muur, zoals gewoonlijk het bed of wat nu het geval was; de bewegende deurklink. Zijn lippen perste hij strak op elkaar, afwachtend op wie er komen zou. Geen geluidje rolde over zijn lippen meer. Voor kort, dat wel, want binnen een mum van tijd verscheen een figuur in de deuropening die hij allesbehalve had verwacht.
"Eh.. hi," zei hij traagzaam. Iemand bekijken van top tot teen werd een gewoonte. Een slechte waarschijnlijk, maar ook Addison vond hij geen uitzondering. Hij bekeek haar uitgebreid voordat hij zich dan eindelijk van haar afwendde. Naar de muur staren kon het heel wat ongemakkelijker maken dan het nu al was, ofwel nog zou worden. "I guess I don't have to repeat how I'm doing. Actually, I'd rather been shot by that friend of yours than sitting in here." Zijn pols draaide hij intussen een paar rondes om de pijn te verlichten. Het effect was erg klein geweest, te minuscuul voor een verschil. Meer dan extra pijniging door het metaal had het Samuel niet opgeleverd.
"But it's okay. You can stay here if you want," ging hij twijfelachtig verder. De bewegingen stopten wederom, een kleine zucht losgelaten uit vermoeidheid. "As long as that Russian guy doesn't appear, I don't care. It isn't like I've got anything better to do in this damn house anyway."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld