Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Mai
Check het forum voor gezelligheid!!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O| Lord, forgive me for the things I’ve done
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Midden in de bossen van Tokio stond het huisje dat de bewoners terug deed denken aan de tijd dat ze in Engeland in de bossen hadden geleefd. De personen die op het moment in het huisje waren, hoorden niet de bewoners te zijn, in ieder geval één van hen niet. Tot nu toe had diegene die het huisje had geregeld nog maar twee nachten in het huisje doorgebracht. Het gemis van Michael was voor Naylene heel erg goed voelbaar. Ze was echter dankbaar dat ze Linn op het moment bij zich had. 
De dag dat Naylene de stad had bezocht, was ze in haar eentje terug gegaan naar het huisje. Die middag nog had ze een tweede telefoontje van Linn gekregen, om te vragen of ze welkom was geweest. Iets waar Naylene vanzelfsprekend positief op had geantwoord. Ze had zich zelf alleen gevoeld, maar die ochtend nog had ze gezien hoe Linn er aan toe had geweet. De twee vriendinnen hadden al geen makkelijke tijd achter de rug en nu had ze ook nog eens dat hele gedoe tussen Luke en Michael aan haar hoofd. 
De afgelopen dagen hadden de twee besteed door zo rustig mogelijk een ritme op te pakken. Aan Linn was te zien dat ze het zwaar had, maar Naylene had voorgesteld dat ze wel iets om handen had genomen, daarom was de vrouw bezig gegaan met tekenspullen die in het huisje hadden gestaan. Naylene had er ondertussen alles aan proberen te doen om een ander antwoord te vinden. Voor haar was dat ook een manier van een ritme vinden, ze dook graag in materie waar ze zich helemaal in kon verliezen. Tot nu was het echter zonder resultaat. Zelfs Rain had geen oplossing gehad. Dat was de reden dat de twee vanmiddag op de bank waren geëindigd met een bak popcorn en een film die Linn uit had gekozen. 
De film was bijna tot zijn einde toen de mobiel van Linn af ging. Naylene pakte de afstandbediening zodat Linn rustig kon bellen, als ze besloot dat te doen. Haar vriendin leek even naar de afzender van het telefoontje te kijken. Er was een twijfeling te zien in haar ogen, dus Naylene kreeg het idee dat Luke belde. 
Toch vloog haar vinger over het scherm heen om hem op te nemen. Naylene kreeg gelijk dat het iemand uit de stad was. Ze hoorde echter de stem van Michael aan de andere kant van de telefoon.
“Linn?” vroeg hij voorzichtig. Al kon Naylene al horen dat er iets aan de hand was en het was niet dat hij bang was voor Linn haar antwoord. Ze ging wat rechter op de bank zitten, klaar om naar de stad te rennen mocht het mogelijk zijn. 
“Ben je bij Naylene?” 
Naylene schudde haar hoofd, ten teken dat ze niet bij elkaar waren. Ze was bang dat Michael niet hetgeen zou zeggen wat hij wilde, als hij wist dat ze in de buurt was. Wat hij ook te zeggen had, ze kon het wel handelen. Dat hij boos op haar was, was voor haar al lang duidelijk. Ze wilde echter niet dat Michael nu niet bij Linn terecht komt, omdat ze in dezelfde ruimte was. Zeker niet als ze dacht de laatste keer dat ze hem had gezien. 
“Nee.” Fluisterde Linn netjes, waar Naylene zich ergens wel over verbaasde. Leugens waren immers hetgeen waarom ze ook best boos op haar was geweest. Ze leek echter ook door te hebben dat deze optie beter was voor Michael. 
“Ik had tijd alleen nodig.” 
Naylene stak haar hand in de richting van Linn, die haar vriendin vastpakte. Dit was moeilijk voor haar, waarschijnlijk was ze bang dat er iets met Luke was. 
“Ashton is hier.” Door die woorden trok Linn haar hand al uit die van Naylene, alsof het haar fout was dat Ashton er was. Iets wat in feite wel zo was. Door haar was hij niet opgesloten in de boksschool en kon hij overal gaan en staan waar hij maar wilde. Waarschijnlijk had hij hen een bezoekje gebracht voor Michael, wat weer kwam door Naylene. Dat Linn daardoor boos op haar werd, was eigenlijk nog niet zo gek. 
“Ik kom er aan. Doe voorzichtig, alsjeblieft Michael. Pas een beetje op Luke.”
“Ashton is out, maar ik weet niet moet doen, Linn. Er gaat te veel door mijn hoofd heen.” 
Naylene kon alleen maar raden waar Michael aan dacht. Waarschijnlijk overwoog hij of hij Ashton zijn hart er uit kon trekken en waarschijnlijk was zij de reden dat hij dat nog niet had gedaan. 
Linn beëindigde het gesprek, veerde op van de bank en rende het huisje uit. Natuurlijk volgde Naylene haar. Ze zou Linn niet in haar een in de richting van dat appartement laten gaan. Niet omdat ze Ashton wilde beschermen. Dat was op het moment het laatste wat ze wilde. Hij had hen allen in de problemen geholpen en op het moment maakte hij het alleen nog maar zwaarder. Michael had al dicht bij het uitzetten van zijn gevoelens aangezeten en Ashton zou hem net over die lijn kunnen duwen.
“Je weet dat dit door jou komt!” Het was Linn haar manier om er voor te zorgen dat Naylene achter bleef. Ze was boos en dat was terecht. 
“Daarom moet ik juist mee!” 
Er was nog wat gekibbel onderweg. Linn was bang dat er iets met Luke aan de hand was en Naylene probeerde te zorgen dat ze rustig werd. Ze wisten niet wat ze aantroffen als ze eenmaal in het appartement waren. Dat Ashton out was betekende echter wel dat de twee vampiers hem misschien overmeesterd hadden. 
Binnen tien minuten kwamen de twee bij het appartement aan. Linn liep als eerste naar binnen, op de voet gevolgd door Naylene. 
“Je zei dat ze niet bij je was!” Michael was duidelijk niet blij dat ze hier was, maar in Naylene haar ogen was ze de enige die hier iets aan kon doen. Et
“Anders had je niet gezegd wat er aan de hand was.” Zei Naylene, terwijl ze verder liep. Natuurlijk stond Luke al weer in de startblokken om haar aan te vallen. Er leek ook genoeg op haar gezicht te zien. Angst. Vermoeidheid. Een soort van wanhoop. 
“En ik denk dat ik de enige ben die dit op kan lossen. Anders blijven jullie maar dubben over hetgeen wat je moet doen. En tegen die tijd was hij sowieso al weer bij geweest.” Het was niet heel erg makkelijk om Ashton te overmeesteren. Ergens was Naylene dan ook wel verbaasd dat het de twee was gelukt.
“Daarbij kom deze shitzooi door mij en ik denk dat ik er nu maar voor moet zorgen dat hij krijgt wat hij verdient.” Op een andere manier dan iedereen dacht. Naylene wist nog niet precies hoe en wat, maar er moest iets aan gebeuren want anders zou deze hele shitzooi nergens naar toe gaan. 
22
Posts: 4865
Datum: 04-05-2019 18:39
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Linn en Naylene hadden wel gelijk. Als Linn eerlijk toe had gegeven, had Michael nooit verteld wat er aan de hand was geweest. Hij had Naylene hier niet willen hebben, denkend dat ze het toch wel op zou nemen voor Ashton, die momenteel nog bewusteloos in de kamer lag. Hij en Luke hadden flink gediscussieerd over wat ze met hem hadden moeten doen. Luke had er vooral op gehamerd dat ze hem best hadden kunnen doden. Dat de wereld een betere plek zou worden als Ashton er eenmaal uit zou verdwijnen. En ondanks dat Luke een hoop argumenten aan had gedragen over waarom ze beter ter plekken zijn hart eruit hadden kunnen trekken, had Michael het niet gewild. Juist om Naylene. En nu was ze hier, omdat Linn naar haar toe was gegaan. En er over had gelogen.
Het was voor Michael moeilijk om zijn gedachten bij elkaar te houden, om het niet te ver te laten gaan. Hij probeerde zichzelf eraan te herinneren dat Linn het ook moeilijk had. Dat zelfs nu Rhi er niet was, ze niet samen kon zijn met Luke op de manier zoals zij dat wilde. Hij wist dat de situatie haar pijn deed, ondanks dat vrijwel niemand er iets aan kon doen. Op dit moment was hij echter boos op haar, omdat ze naar Naylene was gegaan en haar mee terug had genomen. Dat Naylene had geroepen dat ze Ashton wilde geven wat hij verdiende, was bij Michael niet eens binnen gekomen.
‘Als je het echt meent en hem wil geven wat hij verdient, dan ruk je zijn hart er uit,’ zei Luke. ‘En anders doe ik het!’ Michael schudde zijn hoofd. Dat konden ze niet doen. Naylene zou het niet doen. En als hij of Luke het zou doen, dan zou Naylene hen dat nooit kwalijk nemen. En dat wilde Michael niet. Want hij hield nog steeds van haar. Zoveel. Dat maakte dit alles alleen maar moeilijker. 
‘Niemand gaat hem op dit moment vermoorden!’ Linn haar stem sneed duidelijk door de ruimte heen, waardoor iedereen voor een paar seconden stil was en haar afwachtend aankeek. ‘Jullie schieten er niks mee op om nu zijn hart er uit te trekken en zijn lichaam te verbranden. Geen van jullie. En geloof me, ik heb jaren geleden hetzelfde gedacht en als het niet nog een grotere puinzooi zou maken dan dat het nu is, dan had ik het zelf al gedaan. Maar dit is nu niet de manier.’ Michael wist dat ze het meende. Linn was nooit dol geweest op Ashton. Ze had het geprobeerd. Ze had hem aardig willen vinden, hem willen verwelkomen in hun leven. Ashton had zich echter nooit zo kunnen gedragen zoals van hem was verwacht. Daarnaast had hij Naylene ontelbaar veel keren pijn gedaan. Dat maakte indruk op iemand zoals Linn. Dat soort dingen vergat ze niet. Michael had haar ook vaak horen zeggen dat hun leven beter was geweest als Ashton er niet was geweest. Dus als ze nu zei dat ze hem niet konden vermoorden, dan betekende dat wel iets. 
‘Maar Linn-‘
‘Nee, ik wil het niet meer horen!’ zei Linn tegen Luke. ‘Naylene zegt dat ze dit wil oplossen. Laat haar dat dan ook doen, op haar manier! Ze is slim, ze bedenkt wel iets. Maar dat gaat niet lukken als jullie constant opperen om hem iets aan te doen. Dus of je houdt je mond, jullie allebei, of ik schop jullie naar buiten.’
Michael keek naar Luke, die overduidelijk niet blij was met de dirigerende woorden van Linn. Als Michael hem toestemming zou geven, dan zou hij waarschijnlijk de kans pakken om Linn haar de mond te snoeren. Maar Michael trok zich op dit moment liever terug van de situatie. Hij wilde niet zien hoe Naylene bezig zou zijn naast Ashton. En hij wilde al helemaal niet dat Luke één van de twee belangrijkste mensen in zijn leven pijn zou doen. Daarom schudde hij zijn hoofd naar Luke. ‘Laat ze maar. Linn heeft een punt.’ Ondanks dat hij nog steeds boos op haar was, kon hij haar ook geen ongelijk geven. Michael liep door de kamer heen en ging aan de keukentafel zitten. Op veilige afstand van wat er dan ook zou gaan gebeuren. Vanzelfsprekend kwam Luke naast hem zitten en legde hij zijn hand op Michael zijn schouder, om hem bij te staan.
‘Kunnen we hem niet opsluiten, Nay? Zoals Rain met de andere vampiers heeft gedaan?’ vroeg Linn. Ondanks dat Michael fysiek afstand had genomen, wilde hij het wel in de gaten houden. Hij wilde horen wat Naylene zou zeggen. Hoe ze er precies over dacht. Want er was een reden dat Ashton nog niet opgesloten zat. Ze had hem er immers voor gewaarschuwd. Dus waarschijnlijk zou ze dat nu ook niet gaan doen. Michael zag het in ieder geval niet gebeuren in de nabije toekomst.
Michael zag Naylene opkijken naar Linn, maar ze zei niks terug. Dat nam Linn aan als een antwoord. ‘Het is waarschijnlijk de enige manier om er voor te zorgen dat hij ons allemaal met rust laat? Dat hij jou en Michael met rust laat. En ik denk dat het Michael goed zou doen. En jou ook.’ 
Michael ging niet liegen. Natuurlijk zag hij Ashton graag ergens wegkwijnen, smekend om bloed. Dat was nog wel het minste wat hij verdiende, maar het was een goed begin. De vraag was echter of Naylene er toe in staat zou zijn om Ashton ergens op te kunnen sluiten. Of ze het wel echt zou willen. Michael had echter wel zijn gelijk gekregen. Hij had gezegd dat Ashton hen snel op zou komen zoeken en niet zou luisteren naar Naylene en dat was nu gebeurd. Daarom lag hij nu bewusteloos in hun woonkamer. Hij verdiende echter veel erger en Michael hoopte dat Naylene dat nu eindelijk ook eens in zou zien. 
18
Posts: 17081
Datum: 05-05-2019 10:11
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Dit was niet de positie waar Naylene zich niet graag in bevond. Ondanks dat ze wist dat ze iets moest doen om Ashton te stoppen, wilde ze niet dat hij voor iets boette wat hij niet zelf had gedaan. Dat was de reden dat ze hem had laten gaan, met de afspraak dat hij haar en Michael de eerst komende tijd met rust zou laten. Iets wat hij niet had gedaan, wat vast was gekomen door een of andere rare gedachten die hij had gehad om haar woorden te omzeilen. 
Ze wilde het niet, maar Naylene wist dat het de enige manier was om een begin te maken een Michael zijn vergeving. Dat niet alleen, dan zouden ze uiteindelijk ook op een rustige manier hun relatie op kunnen bouwen. Als ze alleen al naar Michael zijn gezicht keek, zag ze dat hij de rust nodig had. Die dingen samen zorgden ervoor dat Naylene zeker wist dat zij er iets aan moest doen. 
De woorden van Linn waren duidelijk. Hetgeen waar Naylene ook over na had gedacht. “Ik weet het.” 
Naylene knielde bij Ashton neer. Soms had ze gewild dat hij vaker zo had gelegen. Niet dood voor even, maar rustig. Bij Ashton was het soms moeilijk om in rust te zitten. Iets wat ze geweldig aan hem had gevonden. Hij had haar meegetrokken in verschillende avonturen. Wat ook betekende dat ze in verschillende problemen was gekomen. Hij had nu zelfs voor problemen gezorgd, door zomaar hier naar binnen te komen lopen. Wat hij had ook willen proberen, het was hem niet gelukt.
“Ik weet denk ik wel iets.” zei Naylene uiteindelijk. Ze konden Ashton wel opsluiten, maar op de een of andere manier zou hij er toch wel weer uit zien te komen. Zo was Ashton gewoon. Voordat hij echt uitgedroogd zou zijn, kon hij de plaats vast wel weer ontsnappen. Hij kende een deel van Naylene haar magie en er was vast wel een manier waarop hij dat kon omzeilen, omdat hij wel weer een of andere plannetje had.
“Wil je opzoek gaan naar een goede plaats?” Naylene wilde niet dat ze Ashton hier op zouden sluiten in de kelder. Het idee dat Ashton dichtbij zou zijn iedere keer als ze dit gebouw bezocht was niet heel erg prettig. Ze wist zeker dat Michael dat ook niet wilde helpen. Daarbij was het ook behoorlijk duidelijk wat Luke wilde doen en als hij de kans er voor kreeg. Waarschijnlijk had Michael hem nu tegen kunnen houden met zijn woorden, amar er kwam een dag waarop Michael niet in de buurt zou zijn en Luke misschien wel naar beneden kon lopen. Natuurlijk waren er genoeg spreuken om een ruimte te laten verdwijnen voor iedereen. Naylene wist echter nog niet of ze dat wilde doen.
Gelukkig pakte Linn haar telefoon, om op zoek te gaan naar een plaats. Ze nam echter wel plaats naast Naylene. Iets waar ze haar vriendin dankbaar voor was. Dit was niet makkelijk voor haar, maar ze wist dat het moest gebeuren. Zij moest het doen, niemand anders. 
Naylene legde haar handen dan ook op de borstkas van Ashton. Het deed haar denken aan de tijd dat ze met Michael in het bos was geweest en Ashton hen was komen bezoeken. Dat was het moment geweest dat ze het bloed uit hem had weten te halen. Maanden later had ze door Ashton hetzelfde bij Michael moeten doen, om er voor te zorgen dat ook het gif uit zijn lichaam was gegaan. Het was niet iets wat ze graag deed. Zeker niet bij mensen om wie ze gaf. Daarom probeerde ze zichzelf nu te vertellen dat ze niets meer om Ashton gaf. Dat hij dit verdiende, want dat deed hij ergens ook el echt. Hij was hier naar toe gekomen om van alles te doen. Misschien had hij Michael wel iets aangedaan als hij daar de kans voor had gekregen. Zoiets mocht niet nog een keer gebeuren.
Met de inmiddels bekende spreuk, liet Naylene het bloed uit Ashton zijn lichaam verdwijnen. Zijn lichaam kleurde een nare grijze kleur. Eentje die ook te zien was bij vampiers die er neit meer waren. Die waren overleden. Naylene wist echter op wel moment ze moest stoppen, waardoor Ashton nog wel leefde. Als hij bloed zou krijgen dan zou alles goed komen. Nu kon hij echter weinig. 
Ashton zijn ogen schoten open. Zijn lichaam had genoeg krachten gehad om hem terug in het leven te brengen. Nu zou hij echter niet meer kunnen bewegen, niets meer kunnen doen. Naylene hoopte dat het hem tijd gaf om na te denken over hetgeen wat hij had gedaan. Dat hij dan over een paar jaar een ander persoon zou zijn. Natuurlijk was dat te veel gevraagd, maar er was een hoop. 
“Breng hem maar weg.” mompelde Naylene, terwijl ze op stond.
“Ga je niet mee?” vroeg Linn verbaasd, waarop Naylene haar hoofd schudde. 
“Nee. Ik denk dat het geen goed idee is dat ik weet waar hij is.” Naylene kon hem wel opsluiten, maar dat betekende weer het een en ander. Er zouden mensen kunnen komen die precies hetzelfde wisten. Niet dat Ashton zoveel vrienden had. Ze wilde echter het zekere voor het onzekere nemen. Als ze niet wist waar hij was, dan zou ze ook niet in de verleiding komen om hem ooit te bezoeken, om te zwichten voor de smekende ogen die hem aan konden kijken.
“Misschien dat Luke mee kan, om je te helpen?” Natuurlijk wilde Naylene nu graag bij Michael zijn. Ze wist dat hij dat niet wilde, wat ergens prima was. Het leek haar echter wel gezonder als Luke een keer weg zou gaan bij Michael. Hoe langer de twee bij elkaar waren, hoe erger de gevoelens van Luke werden, dat wist ze zeker. 
“Of Michael gaat mee en ik blijf hier met Luke.” maakte Naylene duidelijk, ten teken dat ze het niet deed om bij Michael te zijn.
“Ik wil niet bij Michael weg.” Probeerde Luke al te zeuren. Naylene vroeg zich echt af hoe Michael het overleefde met de man. Als er iets was wat hij niet goed kon hebben was het gezeur.  
22
Posts: 4865
Datum: 05-05-2019 13:11
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Voor Linn was het tegenstrijdig. Niet wat ze met Ashton moest doen. Ze was blij dat Naylene had besloten om hem uit haar leven te werken en dat ze haar in vertrouwen had genomen om het af te handelen. Linn wist echter niet wie van de twee mannen ze mee zou moeten nemen. Het liefst wilde ze Luke met zich mee hebben. Tijd met hem alleen doorbrengen, hopend op dat zijn gevoelens voor haar weer aan het daglicht zouden komen. Aan de andere kant wist ze niet of ze Michael hier alleen kon laten met Naylene. Maar Luke en Naylene was al helemaal geen optie.
‘Ga maar met Linn mee, Luke.’ Michael had de beslissing al voor haar gemaakt. Hij vroeg aan Luke om met haar mee te gaan. Ze wist niet precies wat het betekende, maar misschien wilde Michael ook wel tijd zonder Luke en gunde hij het juist aan haar.
‘Weet je het zeker? Je hoeft niet bij Naylene te blijven als je dat niet wil. Je kan ook met Linn mee. Ik denk dat dat beter is. Of nog beter, als ze samen weg gaan.’
‘Nee, Naylene heeft gelijk. Het is beter als ze niet weet waar Ashton is. En Linn heeft iemand nodig. Dus ik wil dat je met haar mee gaat.’ Daarmee was het laatste woord gezegd. Want Luke deed wat Michael van hem wilde. En ondanks dat Michael wel veel steun aan hem had gehad, was hij ergens ook blij dat hij een moment zonder de man zou hebben. Daarnaast hoopte hij dat Luke en Linn samen ook iets zouden kunnen bespreken. Dat ze hun relatie weer op de rit zouden krijgen. Wie weet dacht Luke wel minder aan hem als hij verder weg was.
Dat was ook precies waar Linn op hoopte. Er was zoveel wat ze aan Luke wilde vertellen. Wat ze met hem wilde doen. Ze vond het verschrikkelijk hoe het nu ging. Ze haatte het om te zien dat Michael meer affectie kreeg van haar vriend dan zijzelf. Het erge was nog wel dat ze hem niets kwalijk zou kunnen nemen. Want het was niet zijn schuld. Het was eigenlijk niemand zijn schuld. Het was gewoon gebeurd. En er was nog geen oplossing voor. Dat maakte het allemaal nog een stuk moeilijker. Linn wist wel dat Luke zijn gevoelens nog bestonden. Ergens diep in hem. Dat moest wel. Ze waren zo gek geweest op elkaar. Dat kon toch niet allemaal weg zijn?
Zonder moeite had Linn Ashton in haar armen genomen. Ze wilde Luke wel vertrouwen, maar hij was op dit moment onvoorspelbaar. Ze wist dat het hem beter leek als Ashton niet meer rond zou lopen op deze wereld en wie weet wat hij zou doen om dat doel te bereiken. Daarom hield ze hem zelf vast en leidde ze Luke naar de plek die ze had uitgekozen. Het was een plek ver weg van de stad, wat betekende dat ze meer dan een aantal minuten onderweg waren. Op de vragen na of ze er al bijna waren en waar ze precies naar toe gingen, hadden ze geen woord met elkaar gezegd. 
Toen ze eenmaal bij een verlaten, oude fabriek aan kwamen die ondertussen al lang niet meer gebruikt werd, legde ze Ashton neer. Ze had op dit moment geen middelen bij zich om hem vast te binden en zelf zou ze Ashton niet hier op kunnen sluiten. Niet op de manier waarop ze het liefst wilde. Daar had ze een heks voor nodig. Omdat Naylene het niet mocht weten, moest ze wel Cameron erbij betrekken. Iemand anders kende ze niet. In ieder geval niet hier in de stad.
‘Ik ga Cameron vragen of hij deze kant op kan komen, om een spreuk te doen zodat Ashton niet kan ontsnappen. Hij ligt hier de komende paar uur nog wel. Ik hoop dat Cam snel kan komen, maar ik denk dat het verstandig is dat we tot die tijd wachten, zodat er niks kan gebeuren,’ zei Linn tegen Luke. Ashton was nu zwak en ze zouden hem met gemak kunnen overmeesteren als er iets zou gebeuren. Linn wilde echter niet dat Naylene haar gebaar voor niks was geweest. 
Ze pakte haar telefoon erbij en stuurde haar locatie naar Cameron toe, met de vraag of hij zo snel mogelijk kon komen. Het was dringend, maar ze wilde niet teveel informatie kwijt over dit alles. Misschien zou Cameron dan wel besluiten om niet te komen en dat wilde ze niet riskeren. 
‘We kunnen daar wel zitten, als je wil?’ Linn gebaarde naar de loopbrug die door het gebouw ging. Ze wilde niet direct naast Ashton zitten, maar vanaf daarboven zouden ze hem in de gaten kunnen houden.
‘Ik wil terug naar Michael,’ gaf Luke aan. ‘Ik vertrouw Naylene niet.’
Linn zuchtte. Natuurlijk zat Michael nog vers in zijn hoofd. Ze besloot om de woorden te negeren en sprong naar de loopbrug. Daar nam ze plaats, haar benen bungelend over de rand. Ze keek afwachtend naar Luke. ‘Er  was een tijd dat je zonder twijfel naar boven zou zijn gesprongen. Nog niet eens zo heel lang geleden. 
‘Michael…’
‘Ssh.’ Michael stak zijn hand op. Hij wilde niet praten. Nog niet. Hij had gezien wat Naylene had gedaan en hij wilde het verwerken. Hij wilde dat het genoeg was. Dat het genoeg bewijs was dat Naylene klaar met hem was. En dat had het ook moeten zijn. Ze had hem uitgedroogd. Zijn lot aan Linn overgelaten. Ze wist nu niet waar hij was. Michael wist dat ze hem ieder moment op zou kunnen zoeken met haar magie, maar hij hoopte dat ze er voor zou kiezen om dat niet te doen. Om achter haar beslissing te blijven staan.
‘Kun je gewoon blijven zitten en stil zijn?’ vroeg Michael aan haar. Ze hoefde niet weg. Als ze weg zou gaan, dan zou hij voor het eerst in een lange tijd weer alleen zijn. En hij wist niet hoe hij daar op zou reageren. Gelukkig knikte Naylene, waarna ze in stilte op de bank ging zitten. Voor een paar seconden keek ze naar hem, maar daarna richtte ze haar blik op iets anders.
Michael legde zijn gezicht in zijn handen. Er was zoveel gebeurd de laatste tijd. Hij had gedacht dat Japan hun happy ending was geweest. De plek waar eindelijk alles op zijn plek zou vallen en waar hij zou kunnen genieten van een leven met Naylene. En toen had ze hem verteld over Ashton. En toen kwam het gedoe met Luke. Het was allemaal zoveel. Hij probeerde zijn best te doen en het vol te houden. Hij probeerde zijn leven te leiden zoals hem dat het beste leek, maar het lukte hem niet meer. Als Naylene hem er dagen geleden niet op aan had gesproken, dan had hij zijn gevoelens misschien wel uitgezet.
Dat terwijl zijn gevoelens zo ontzettend belangrijk waren. Hij had gevoelens, zoveel. Ze waren veranderlijk en verwarrend, maar ze waren er wel. Er was echter één soort gevoel wat niet was veranderd. Hij hield van Naylene. Dat zou hij altijd blijven doen. En hij wilde bij haar zijn, hij wilde haar vertrouwen. Hij wist alleen niet goed hoe. Hij wilde dat dit alles genoeg was. Dat haar acties van net aan hem konden laten zien dat ze echt over Ashton heen was. En dat ze niets liever wilde dan bij hem zijn, ondanks alles wat er was gebeurd en wat ze samen mee hadden gemaakt.
Zo bleven ze een hele tijd stil. Misschien wel meer dan een half uur. Michael had geprobeerd om na te denken. Over hem en over Naylene. Wat hij had gewild en wat hij nog steeds wilde. Hij wist alleen niet goed hoe hij het moest verwoorden. Aan de ene kant leek het alsof er op dit moment niks gezegd kon worden. Aan de andere kant was er juist teveel wat er moest worden gezegd. Dat maakte het alleen maar moeilijker.
Stilletjes was Michael op gestaan en naar de bank gelopen waar Naylene op zat. Verbaasd had ze op gekeken naar hem. Nog altijd zonder woorden, zoals hij van haar had gevraagd. Hij nam naast haar plaats en nam voorzichtig haar handen vast tussen die van hem. Hij had haar gemist. Zo ontzettend veel. Op sommige dagen had het hem pijn gedaan. Luke was er misschien geweest om zijn pijn te verzachten. Linn was er geweest om met hem te praten. Niemand had echter op kunnen lossen wat Naylene had veroorzaakt. Alleen zij had dat gekund.
Michael wist niet precies waarom. Misschien kwam het door alle gebeurtenissen, of misschien waren het zijn gevoelens die met elkaar in gevecht waren over wat op dit moment de bovenhand zou nemen, maar de tranen prikten in zijn ogen en hij kon ze niet meer tegenhouden. Snikkend liet hij zich tegen Naylene aanvallen, klaar om alles eruit te gooien.
Meteen werd hij opgevangen door twee sterke armen. Naylene was er altijd voor hem geweest. Al meer dan honderd jaar. En ze had hem zojuist laten zien dat ze er voor hem wilde blijven zijn. Voor hem alleen en niet voor Ashton.
‘Mike…’ Naylene aaide over zijn rug en door zijn haar. Ze hield hem goed tegen zich aan. Als Michael weg had willen kruipen, had hij dat niet eens meer gekund. Gelukkig wilde hij dat ook niet. Voor nu wilde hij alles eruit gooien, al was het alleen maar door te huilen. Hij deed het bij iemand van wie hij heel veel hield. Misschien was dat al wel voldoende.
18
Posts: 17081
Datum: 06-05-2019 21:34
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Ondanks dat hij een heel stuk naast Linn had gelopen, waren Luke zijn gedachten alleen maar bij Michael geweest. Ergens vond hij het wel prettig bij Linn in de buurt te zijn. Hij wist wat er tussen hen was gebeurd. Hoe hij van haar had gehouden. Diep van binnen was er van alles wat tegen hem schreeuwde dat hij dat terug wilde. Zodra die gedachten echter op kwamen zitten, waren er genoeg andere gevoelens die door zijn lichaam heen stroomden. Het beeld van Michael dat hij voor zich te zien kreeg. Hij maakte zich zorgen. Naylene had hem de afgelopen weken alleen maar pijn gedaan en nu waren de twee bij elkaar. Luke wist niet wat er ging gebeuren, maar hij wilde er voor Michael zijn. Er voor zorgen dat Naylene hem niets aan kon doen. Dat was nog belangrijker dan de dood van Ashton, die hij toch niet zou krijgen. 
Luke staarde naar het lichaam dat aan zijn voeten lag. De man wiens naam hij deze ochtend alleen maar had gekend, had zijn leven zo erg veranderd. Volgens Michael was hij diegene geweest die aan het bloed van de man was gekomen. Het bloed dat Rhi had gebruikt om hem te veranderen. Ondanks dat Luke er ergens blij mee was, want anders had hij dit niet gevoeld voor Michael, wist hij ook wel dat het voor chaos had veroorzaakt. Het had de vrouw van wie hij had gehouden, heel veel pijn gedaan. De vrouw die nu een paar meter boven hem zat. 
Luke staarde naar Linn haar benen, die zachtjes over de rand van de loopbrug bungelden. Een zachte zucht verliet zijn lippen. Michael was nu niet in zijn buurt en misschien zorgde dat er wel voor dat hij meer na kon denken over hetgeen wat er was gebeurd. 
“Dat weet ik.” Mompelde Luke. Hij wist echt wel wie hij was geweest. Het was echt niet alsof dat alles nu ineens weg was. Ondanks dat hij zijn gevoelens voor Michael niet meer weg kon denken, was er wel een tijd geweest dat het er niet had gezeten. Hij wilde dat het anders was, dat hij er voor Michael was geweest voor alle ellende was gebeurd. Het hoorde niet bij hem, zo was hij niet. Het was het bloed van Michael dat er voor had gezorgd dat hij zo had gevoeld.
Met wat tegenzin sprong Luke op de brug. Het zou nog wel even duren voordat Cameron in de richting van de fabriek kon komen. Hoe verder Luke op het moment van Ashton af was, des te beter, want hij wist niet wat hij kon gaan doen. Op het moment vertrouwde hij zijn eigen gedachten, gevoelens en daden niet meer.
“Ik weet echt wel dat dit anders is dan ik me een paar weken geleden gedroeg.” Luke wist niet hoe hij het uit moest leggen. Het was nou eenmaal op deze manier gebeurd. HIj ahd gevoelens voor Michael en in zijn hoofd waren die echt. Ze voelde echt en ze gingen voor al het andere wat er in de wereld was. 
“Michael gaat voor?” Fluisterde hij. Luke wilde Linn uit leggen wat hij voelde, wat hij echt voelde, maar die gevoelens kon hij zelf niet eens echt vinden. “Maar ik weet ook dat het niet zo hoort te zijn. Ik wil echter niet dat het veranderd. Maar ik wil anderen ook geen pijn doen. Het is echt niet zo dat ik niet meer om je geef? Ik geef gewoon meer om Michael.” Luke wilde uitleggen dat het zo hoorde te zijn, dat het moest en dat het niet iets was wat hij perse wilde. Maar dat kon hij niet. 
Luke liet zijn hoofd in zijn handen zakken en trokken zachtjes aan de krullen waren zijn vingers doorheen waren gevlochten. “Het is gewoon frustrerend?” probeerde hij toch nog als uitleg te geven. 
Midden in de stad waren het ook gevoelens die de overhand hadden. Naylene was blij geweest dat Michael zich sterk had gehouden. De gevoelens waren de afgelopen dagen waarschijnlijk alleen nog maar meer geworden, tot op een punt waarop het er niet echt bij had gekund. Daarom had ze hem enkele dagen geleden ook gewezen op het feit dat hij hier moest blijven. Zonder zijn gevoelens zou alles moeilijker worden. Daarbij vond ze het een vreselijk idee dat haar vriend niet meer hetzelfde was als hij altijd was geweest. 
Nu was het niet meer aan de orde of Michael zijn gevoelens uit zou zetten of niet. Er zat gevoel genoeg en het kwam ern u allemaal uit. Naylene hield hem goed tegen zich aan, terwijl ze naar zijn snikken luisterde. Er was weinig wat op het moment hoefde worden gezegd. Michael had een paar armen nodig en die wilde ze graag aanbieden. Hetgeen wat net allemaal was gebeurd, was iets wat ze weken geleden al had moeten doen. Ze had geen spijt dat ze Ashton had verteld wat er zou gaan gebeuren, maar ze had er wel meteen voor moeten zorgen dat hij dit soort dingen niet meer kon flikken. Ze had beter moeten weten. Ashton was voorspelbaar, natuurlijk was hij naar Japan gekomen, ondanks dat ze van hem gevraagd dat niet te doen. 
“Het spijt me Mike.” Fluisterde Naylene zachtjes, om de stilte te verbreken. Met een betraand gezicht keek Michael haar aan, hij wilde met zijn hoofd schudden, ten teken dat ze het niet hoefde te zeggen. “Nee, ik moet het wel zeggen.” Haar handen gleden langs zijn wangen om een paar van de tranen op te vangen. 
“Want het is waar. Het spijt met echt.” Als ze alles over had kunnen doen, had ze het allemaal anders aangepakt. Maar zo was het leven. Niemand kreeg een do over. Zij hadden al geluk dat ze het eindige leven hadden en dat ze kansen hadden op een heel nieuw leven als ze het wilden. 
“Ik had het anders aan moeten pakken. Alles. Zodat ik er de afgelopen tijd voor je had kunnen zijn, want het is vast heel zwaar geweest. Met Luke die telkens iets van je wil.” Luke kon er weinig aan doen, maar waarschijnlijk had hij de hele tijd achter Michael aan gelopen om te kijken of hij ergens mee had kunnen helpen. Iets wat vast slopend was. 
“Als ik de kans kreeg om de afgelopen maanden opnieuw te doen, dan zou ik dat doen. Dan had ik Ashton misschien wel opgezocht, maar had ik er zelf voor gezorgd dat hij ons niet had kunnen achtervolgen naar deze plaats.” Zoiets had ze nooit in Rain haar handen laten liggen. Het ging om Ashton, dat was iets heel anders dan Rhi. Die zou niet leren van in een boksschool zitten. Wat ze dan wel had gedaan, wist ze niet en dat was ook totaal niet relevant. Dan had ze echter wel andere keuzes gemaakt.
“Dan hadden we hier samen naar toe kunnen komen en echt kunnen genieten van het land. Onze eigen kunnen doen. Natuurlijk hadden we die hele shit met Luke nog gehad, maar daar hadden we dan samen door kunnen gaan.” Naylene had gezien hoe kapot Linn er aan was gegaan. Ergens vond ze het ook wel gek om te merken dat iemand gevoelens had voor haar vriend. Het was iets wat ze samen moesten gaan oplossen, maar tot nu toe hadden ze nog geen juiste oplossing gevonden. 
“Ik hoop dat het iets is wat we snel op kunnen lossen, waarna we verder kunnen gaan en alsnog zoveel mogelijk kunnen genieten van alles hier. Van elkaar.” 
22
Posts: 4865
Datum: 15-05-2019 12:20
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het deed haar pijn om Luke op deze manier te zien. Ze gunde hem het beste. Dat had ze altijd gedaan. En ze had hem beloofd om hem zijn eigen keuzes te laten maken. Op dit moment viel zijn keuze bij Michael, maar Linn wist dat het geen realistische keuze was. Die gevoelens die Luke nu voelde, al waren ze veroorzaakt door magie, Michael kon ze niet beantwoorden. Hij hield van Naylene. Zelfs dat zou Luke zijn gevoelens echter niet kunnen verminderen. Daarnaast wist Linn ook dat er nog een deel in hem zat die maar al te goed wist wat er aan de hand was en wat er was gebeurd. Een deel wat nog steeds van haar hield, maar dat deel leek het niet te winnen van de gevoelens die er voor Michael waren. Ze zag de tweestrijd in zijn ogen en ze snapte de verwarring, maar al te goed.
Zuchtend legde Linn haar arm rond Luke. Er waren veel dingen die ze wilde doen. Ze wilde schreeuwen, huilen, naar hem roepen dat dit niet was zoals het had moeten gaan. Maar de waarheid was dat Luke dat ook allemaal wist en dat hij dit zichzelf ook niet aan had gedaan. ‘Ik weet dat het niet jouw schuld is, Luke. Verliefdheid en gevoelens, dat zijn dingen die je overkomen. Op wat voor een manier dan ook.’ Dit was wel een uitzonderlijke manier, maar Linn wist dat de schuld niet bij hem lag. De schuld lag zelfs niet bij de man die nu uitgedroogd onder hun voeten lag. Het was niemand zijn schuld, wat betekende dat alle gevoelens die Linn voelde, aan de kant moesten worden gezet.
‘Ik weet dat je om me geeft. En ik geef ook om jou, ontzettend veel. Ik houd van je. En ik probeer je niks kwalijk te nemen, want ik weet dat dit niet iets is waar je voor hebt gekozen. Maar ik mis je.’ Er was zoveel wat ze aan hem miste. Hij was fysiek dan wel bij haar in de buurt, maar het was anders. Ze miste de genegenheid en de intimiteit. Ze miste het gevoel dat Luke haar kon geven: het gevoel dat zij de enige persoon was op de hele wereld die er iets toe deed. Haar geluk had bij hem voorop gestaan, net zoals zijn geluk dat bij haar had gedaan. En het stond nog steeds voorop. Door alles wat er was gebeurd, was haar plek echter ingenomen door Michael.
Het liefst wilde Linn dit oplossen, maar er was geen oplossing. Geen oplossing die iedereen een hoop pijn zou besparen. Ze was samen met Naylene op zoek gegaan, ze hadden het aan Rain gevraagd. Geen van hen was in staat geweest om een oplossing te vinden die Naylene al niet eerder had genoemd. Maar dat was geen oplossing, niet voor Linn. Ze wilde niet dat Luke zijn gevoelens uit zou zetten. Want wat zou er gebeuren als hij helemaal niks meer voelde? Ze wist niet wie er dan tegenover haar zou staan.
Luke legde zijn hoofd tegen haar schouder en sloot zijn ogen. Linn bekeek het gezicht van haar vriend en streek voorzichtig wat krullen aan de kant. Ze wilde hem geen pijn doen. Ze wilde hem beschermen, maar ze wist niet goed hoe. Want Luke zou zijn gevoelens niet weg willen laten nemen. Dat had hij al behoorlijk duidelijk gemaakt. En als er een kans was geweest dat zijn gevoelens beantwoord hadden kunnen worden, dan had ze hem dat diep van binnen nog wel gegund. 
‘Ik denk dat we een manier moeten vinden om hier samen doorheen te komen, op wat voor een manier dan ook,’ zei Linn zacht. Ze wilde nu niet beginnen over zijn gevoelens uitschakelen, of Michael vergeten. Want dan zou Luke defensief reageren. Wie weet zou hij zelfs wegrennen. Dat was iets wat absoluut niet mocht gebeuren.
Gevoelens stonden ook centraal midden in de stad, maar dat waren niet de gevoelens van een ander. Michael voelde zijn eigen gevoelens, misschien wel sterker dan dat hij ze ooit had gevoeld. Het verdriet en het verraad wat Naylene had veroorzaakt, maar ook het gemis van haar aan zijn zijde en het leven wat hij zo graag hier met haar op had moeten bouwen. De opluchting van haar woorden. De woorden die ze misschien niet had hoeven zeggen, maar nu wel een weg naar buiten hadden gevonden. Het speet haar. En als ze het anders had kunnen doen, dan had ze het gedaan. Ze had vandaag voor hem gekozen. Ze had Ashton achterwege gelaten, hoe moeilijk dat ook voor haar was geweest.
Met een betraand gezicht keek hij naar Naylene, zijn zicht nog wazig door het vocht dat langs zijn wangen stroomde, maar het maakte hem niet meer uit. Naylene was nu hier en dit leek de eerste stap te zijn richting hun nieuwe leven. Richting een leven samen. Dat was alles wat hij had gewild. Een plek waar ze samen hadden kunnen wonen, waar ze hun relatie echt hadden kunnen opbouwen. En ondanks dat er nu een obstakel weg was, was er nog iemand anders om wie Michael zich wel zorgen maakte. Luke. Hij hield niet van de mand zoals Luke dat wel deed. Hij had wel genoten van de aandacht en hetgeen wat Luke allemaal voor hem had willen doen, waarvan hij had geweten dat het fout was geweest. Hij hoopte dat Luke dat ook wist, eveneens als het feit dat er nooit een relatie uit voort had kunnen komen. Michael hield van Naylene. Alleen van haar. Maar Luke was iemand die nu nog wel in hun weg zou kunnen staan, ondanks dat hij het geluk van Michael voorop leek te stellen.
‘Ik… Ik wil dat. Alles wat je net zei,’ Michael haalde zijn neus op en veegde zijn tranen weg. ‘Ik houd van je. En ik wil een leven met jou. Alleen met jou.’ Michael liet zijn voorhoofd tegen dat van Naylene aan rusten en sloot zijn ogen. Hij voelde hoe Naylene haar vingers langs zijn wangen gleden, haar vingertoppen zachtjes in de punten van zijn haar.
‘Ik houd ook van jou, Mike.’ Het deed hem goed om die woorden te horen. Hij had wel geweten dat ze van hem hield. Linn had het hem zelfs nog verteld, maar hij had gedacht dat haar liefde voor Ashton groter was geweest. Iets wat misschien wel helemaal niet waar was geweest. Hij had Naylene de schuld gegeven dat Ashton tussen hen was gekomen, maar hij had het zelf ook laten gebeuren. Iets wat hij niet meer wilde. Absoluut niet. 
‘Ik weet dat alles nu niet meteen is opgelost. En dat hoeft ook niet. Als je je tijd nodig hebt, of hier wil blijven…’ Michael schudde zijn hoofd. Niet zozeer omdat hij ontkende dat alles nog niet opgelost was, maar omdat hier blijven ook niet meer een optie was. Zeker als Linn weer terug zou komen. De sfeer was dan zo bedrukkend. Dat deed niemand ten goede.
‘Ik weet niet echt waar ik wil zijn op dit moment,’ gaf Michael eerlijk toe. Hij trok zich iets terug van Naylene. Het liefste wilde hij met haar mee. Als dat zou kunnen. Maar hij wist niet of hij er klaar voor was. Tussen Linn en Luke in zitten was echter ook niet iets wat hij wilde, want hij wist hoe moeilijk zijn aanwezigheid voor hen allebei was, op het moment.
‘De hele situatie is zo fucked up?’ Hij wilde Luke geen pijn doen, maar dat zou hoe dan ook gebeuren. En hij deed Linn ook pijn, ondanks dat het indirect was. Hij zag de blikken van zijn beste vriendin als hij degene was naast wie Luke ging zitten, met wie Luke een gesprek begon. ‘Ik zou willen dat ik mee kon denken over een oplossing, maar dat gaat gewoon niet? Mijn hoofd is te vol, Nay. En ik weet niet wat ik moet doen om het leger te maken.’
18
Posts: 17081
Datum: 17-05-2019 11:58
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Liefde leek niet iets te zijn wat voor Luke weg was gelegd. Al jaren lang had hij ongeluk in de liefde. Een aantal jaren geleden was hij tot over zijn oren verliefd geworden op Linn. In het begin had het dan wel goed geleken, maar al snel had gebleken dat de relatie geen toekomst in zich had gehad. 
Vol pijn van zijn gebroken hart, had Luke zich in allerlei nietszeggende relaties en one night stands gegooid. Vanuit daar had hij interesse getoond in onder andere Edyn. Iemand wie hij nu nog steeds in zijn buurt had. Zijn laatste verovering was Rhi geweest, al was het meer de vampier die hem zo ver had weten te krijgen. Luke was niets meer geweest dan een pion in haar spel om zo dicht mogelijk bij Linn te komen. 
Door dat alles waren heen gekomen. Eindelijk hadden ze de tijd gehad om volledig voor elkaar te gaan. Totdat Luke was veranderd in een vampier. Nu leek zijn relatie met Linn nog verder weg te zijn dan het ooit was geweest. Zijn gevoelens voor Michael waren aangewakkerd, maar zelfs daarmee kon Luke niet heel erg veel doen. 
Het was alsof het iedere keer Luke geluk probeerde te zoeken, hij tegen werd gehouden door het leven. Dat het hem niet werd gegund om gelukkig te zijn, een relatie kon vinden waarin hij zich optimaal kon ontwikkelen, van iemand kon houden. Hij wist dat hij het in zich had. Zelfs al was het niet voor het bloed geweest van Michael, als hij van iemand hield, ging hij helemaal voor diegene. Dat had hij ook willen doen voor de vrouw tegen wie hij nu aan was gekropen. Het liefst deed hij dat nog. Zo eenvoudig was het echter niet. 
“Ik denk het ook.” zei Luke zachtjes. “Maar ik weet niet hoe.” Ondanks dat hij wilde dat het anders zou gaan worden, wist hij niet wat hij er aan moest doen. Laat staan dat hij wist hoe hij zijn weg moest vinden in het leven op deze manier.
“Het lijkt alsof het me niet gegund is. Liefde bedoel ik.” Zo voelde het leven op het moment wel voor Luke. Hij kon dan wel in de buurt van Michael zijn, er voor zorgen dat de man zich beter voelde. Doen wat er voor nodig was om uiteindelijk wat meer rust op zijn gezicht te zien. Toch wist Luke ook wel dat Michael nooit dezelfde gevoelens voor hen zou hebben als Luke nu voor de man voelde. Hij wilde zijn hele leven geven. Dat terwijl Michael met zijn hoofd bij Naylene zat. Iemand wie hem alleen maar heel veel pijn had gedaan in de afgelopen weken alleen al.
“Zo voel ik me ook vaak genoeg.” Linn en Luke leken elkaar wel deels te kunnen vinden in het onderwerp. Luke snapte maar al te goed dat het gek was dat hij nu naast haar zat op deze manier. Een aantal weken geleden waren ze nog dol op elkaar geweest. Die gevoelens zaten er echt nog wel, maar ze konden niet meer naar boven komen. Linn had daarbij genoeg andere shit in haar leven mee moeten maken. Dat ze nog in liefde geloofde, dat ze Luke uiteindelijk nog een kans had willen geven was iets heel bijzonders. 
“Het spijt me.” Want dat deed hem wel echt. Hij had geen spijt van zijn gevoelens, maar wel van het feit dat Linn zich ellendig voelde. Dat kwam door zijn gevoelens. 
“Maar ik zou het heel erg fijn vinden als we samen een manier vinden om hier doorheen te komen.” Dat was hetgeen wat Linn voor had gesteld. Luke wist niet hoe ze het aan moesten pakken, Linn waarschijnlijk ook niet. Hij hoopte echter ook dat hij de steun van Linn kon hebben. Dat ze niet meer probeerde tussen hem en Michael te staan, want haar woorden hadden als vreselijke steken gevoeld. Dat zijn gevoelens niet echt waren geweest, dat hij normaal had moeten doen. Gelukkig leek ze nu ook wel door te hebben dat hij niet deed alsof en dat hij hier ook weinig aan kon doen. 
Zowel in de oude fabriekshal als in het appartement waren er gesprek ontstaan die misschien al een paar weken geleden plaats had moeten vinden. Naylene vond het prettig dat Michael weer bij haar in de buurt wilde zijn, met haar wilde spreken, haar zelfs vertelde wat hem dwars zat. Door zijn woorden heen, probeerde Naylene hem zo goed mogelijk vast te houden. Een arm lag om zijn middel, terwijl ze af en toe langs zijn gezicht was gegaan met haar andere hand. Michael nam nu echter bewust wat afstand, iets wat Naylene hem ook wilde geven, haar arm bleef echter om zijn middel hangen.
“Dat is het ook gewoon en het heeft niet geholpen dat je er de afgelopen dagen alleen voor stond en er ook nog eens genoeg andere dingen bij kwamen kijken.” Ze wist dan wel niet hoe het er hier aan toe was gegaan maar ze kon zich er een voorstelling bij maken. Het leek alsof Luke behoorlijk clingy kon zijn en dat Michael niet eens echt ruimte had gehad om na te denken.
“Nu hoef je het niet meer alleen te doen, oké?” Wat voor keuzes Michael ook wilde maken, waar hij ook wilde zijn en wie hij daar in de buurt wilde hebben, Naylene zou proberen hem zoveel mogelijk te helpen met hetgeen wat hij op het moment aan het hoofd had. 
“Het ligt niet allemaal bij jou. Ik heb gekeken wat ik kan doen, maar ik kom telkens bij dezelfde dingen uit. Situaties waar Linn het niet mee eens is, wat ik ook wel snap.” Een jonge vampier die zijn gevoelens uitschakelde was een heel moeilijk iets. Michael kon Luke ook vertellen om hem te vergeten, maar dan zouden de twee elkaar nooit meer kunnen zien. Dat betekende dat hij Linn waarschijnlijk ook voor een lange tijd niet meer zou zien. Iets wat ze niet van Michael kon vragen. Op het moment zou hij dat er niet bij kon hebben.
“Maar daar hoef je je nu even geen zorgen om te maken oké?” Naylene haar had gleed naar die van Michael en ze verstrengelde hun vingers samen. Ze wilde niet dat Michael zijn hoofd te vol zou worden, voller dan dat hij nu al was. 
“Je hebt rust nodig, Mike.” Anders zou zijn hoofd nooit leger gaan worden. Nu kwam er alleen maar meer bij en Naylene wist niet of het goed was om telkens maar weer bij Luke in de buurt te blijven. Wat er zou gaan gebeuren als Luke een lange tijd zonder Michael zou zijn, wist ze ook niet. Maar misschien was dat iets wat ze uit moesten proberen, al was het misschien makkelijker om alles meteen achter de rug te hebben. Michael mocht sowieso niet diegene zijn die de gevoelens van Luke weer aan probeerde te zetten, want dan zou het allemaal opnieuw kunnen beginnen. 
“Misschien kun je een tijdje in het huisje blijven? Als we één ding bespreken met Linn, waarvan ik eigenlijk vind dat het moet gaan gebeuren, dan zorgen Linn en ik samen er voor dat de rest gebeurd. Dan probeer ik er zoveel mogelijk voor Linn te zijn.” Het enige wat Michael dan moest doen, was Luke verplichten zijn gevoelens uit te zetten. Vervolgens kon hij zich terug trekken in het huisje. Misschien kon Naylene er zelfs wel een beetje voor zorgen met kruiden en een enkele spreuk dat er een betere sfeer in het huisje zou hangen. Een rustige sfeer waardoor Michael echt tot rust kon komen. 
“Ik weet het niet. Echt niet Nay. Ik kan nu gewoon geen beslissingen maken.” Naylene kneep nog zachtjes in de hand van Michael. 
“Dat hoef je ook niet. Echt niet. Dit ligt niet alleen bij jou, we zijn hier samen in.” 
22
Posts: 4865
Datum: 17-05-2019 14:13
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Ook haar liefdesleven was de laatste jaren niet over rozen gegaan. Haar grootste liefde was op slag dood gegaan, door iets waar niemand iets aan had kunnen veranderen. Het menselijke leven was Benjamin fataal geworden, zoals hij en Linn dat beide voor hem hadden geweld. Echter, niet zo vroeg als dat het was gebeurd. Ze hadden gedacht meer tijd te hebben. Tijd die Linn toen had moeten gebruiken om te rouwen, om een leven zonder hem te beginnen. Toen ze eindelijk het idee had gehad dat ze weer verder had kunnen gaan, was Luke daar geweest. Met zijn blonde krullen, blauwe ogen en aandoenlijke kuiltjes in zijn wangen. De lieve glimlach, die hij elke keer weer op had gezet als hij haar een drankje toe had geschoven. Luke was de eerste persoon geweest na Benjamin van wie ze weer had kunnen houden. Van wie ze nog steeds hield.
Haar relatie met Luke was echter ook moeilijk geweest. Linn wist dat zij aan het begin de boosdoener was geweest en het moeilijker had gemaakt dan dat het had hoeven zijn. Luke had haar wel geaccepteerd, zoals Benj dat ook had gedaan. Linn was er echter bang voor geweest en had Luke bewust weg geduwd. Iets wat ze misschien wel nooit had moeten doen. Door alles wat er met Rhi was gebeurd, had ze Luke in gevaar gebracht. En nu het gevaar eindelijk was geweken en ze het echt naar hun zin hadden gehad in Japan, was het zoveelste obstakel gekomen. Dus ook zij had niet veel geluk in de liefde. Alsof er constant weer een tegenslag was. 
‘Dat wil ik echt, heel erg graag. Nay en ik hebben geprobeerd om manieren te zoeken en ik heb nog steeds hoop dat we er één zullen vinden waar we allemaal mee door één deur kunnen.’ Linn had op dit moment niet kracht om Luke te vertellen dat er waarschijnlijk niets anders op zat dan dat Michael hem moest vragen om zijn gevoelens uit te schakelen.  Luke zou het er niet mee eens zijn. Natuurlijk niet. Iemand vertellen dat zijn gevoelens weg moesten, er niet toe deden. Dat was niet iets wat je hoorde te doen.
‘Cameron is er bijna,’ merkte Linn op, voordat Luke nog iets anders kon zeggen over de situatie. Ze had de auto buiten gehoord en een half telefoongesprek, waarschijnlijk tussen hem en zijn dochter. Linn nam Luke zijn hand vast en gaf daar voorzichtig een kus op. Vervolgens sprong ze weer naar beneden, zodat ze de deur voor Cameron kon openen. Het was fijn dat hij zo snel had kunnen komen. 
‘Bedankt, Cam. Ik had het aan Naylene willen vragen, maar het leek haar beter als ze niet zou weten waar we Ashton achter zouden laten,’ legde Linn aan hem uit. Ze gebaarde naar Luke, dat hij ook naar beneden kon komen. Cameron was één van de eerste mensen die hij zag sinds hij een vampier was geworden, dus ze snapte zijn voorzichtigheid. Zeker omdat Cameron een goede vriend van hem was. Ze hadden jaren samengewerkt.
‘Geen probleem. Rain heeft me de spreuk gestuurd die ze ook heeft gebruikt in Boise en ik denk dat ik het wel kan. Eén vampier opsluiten vergt een stuk minder energie. Het is alleen belangrijk dat jullie naar buiten gaan.’ Linn knikte. Als zij en Luke ook binnen zouden blijven, dan zouden ze bij Ashton opgesloten worden. Iets wat nooit lang goed zou kunnen gaan.
Luke had zich ondertussen bij de twee gevoegd, maar hij hield nog steeds afstand. Voorzichtig gaf Linn hem een duwtje in de richting van Cameron. ‘Maak je geen zorgen. Cam vertrouwt je. Dat kan je voelen,’ zei ze zacht. Als Luke verder was geweest in zijn proces, dan had ze de twee mannen wel alleen gelaten. Voor nu bleef ze er toch bij. Luke had het al moeilijk genoeg. Ze wilde hem niet ook nog van zijn beste vriend af moeten trekken, omdat hij zich niet in kon houden.
Beide stellen leken tot een oplossing gekomen te zijn. Een wapenstilstand, een compromis. Er was niet echt een juist woord voor. Luke en Linn leken het op te willen lossen, eveneens als Michael en Naylene. Die nu voornamelijk zijn welzijn het belangrijkst vonden van allemaal.
Het was altijd al een mindere eigenschap van hem geweest. Er waren punten in zijn leven geweest dat het hem allemaal teveel was geworden. De gebeurtenissen en gevoelens hadden over hem geen gespoeld als hoge golven en hij had niet meer overeind kunnen komen. Dat was voor een mens al fataal, laat staan voor een vampier. Als mens had hij het gehad op het moment dat hij had moeten vechten voor de oorlog. Dat had hij niet gekund. Hij had het niet gewild. Hij had geen logische optie gezien, dus had hij zichzelf verminkt. Als vampier had hij nog veel ergere dingen kunnen doen. Het was haast een wonder dat het nog niet gebeurd was. Hij wist wel zeker dat hij dat wonder aan zijn twee beste vriendinnen te danken had. Vooral aan Naylene. Zonder haar had hij zijn gevoelens misschien al een lange tijd geleden uitgezet.
Rust klonk aanlokkelijk. Het was iets wat hij misschien wel nodig had. Een plek ver weg van dit alles. Van Linn, van Luke en ook van Naylene. Ondanks dat hij en Naylene het nu konden bespreken en dat ze samen hadden besloten om verder te gaan en er aan te werken, was het allemaal veel. Als hij zijn spullen kon pakken en naar het huisje zou kunnen gaan, dan zou hij dat zo doen. Maar wat zou er dan met Luke gebeuren? Wat als Luke hem zou volgen? Het voelde gek om zich te distantiëren van iemand die zoveel voor hem over had. Al was dat in feite ook wat hij met Naylene had gedaan. Zelfs een simpele beslissing als deze nemen, vond hij moeilijk. Iets wat Naylene leek te begrijpen. Gelukkig.
‘We kunnen praten. Jij, Linn en ik. Zelfs Luke, als je hem er graag bij wil hebben.’ Het was lief van Naylene dat ze rekening probeerde te houden met de vampier, hoe naar hij zich ook naar haar had gedragen. Michael schudde echter stilletjes zijn hoofd. Hij wilde Luke er niet bij hebben. Luke kon alleen maar vijandig op Naylene reageren en Michael wilde niet constant zijn macht over hem gebruiken om hem de mond te snoeren. Dat voelde heel onprettig. Alsof Luke een pop was waar hij van alles mee kon doen. Dat was absoluut niet het geval.
‘Jij, Linn en ik,’ herhaalde Michael. Linn en Naylene kenden hem het beste. Misschien zouden ze hem nu geen beslissing laten maken, maar ze konden wel met hem meedenken. Waarschijnlijk zou Linn ook zeggen dat het goed zou zijn als hij afstand zou nemen. Als hij de rust op zou zoeken en daar van zou proberen te genieten, zodat zijn hoofd langzaam leeg zou lopen. Hij hoopte in ieder geval dat dat zou gebeuren.
‘Als Linn terug is, en ze heeft nog energie over, dan kunnen we met z’n drietjes wel ergens naar toe gaan. Dan zorg ik dat Luke hier blijft. Of we gaan in een kamer zitten en zorgen dat hij niks hoort. Wat jij het meest fijn vindt.’ Michael knikte. Hij hoefde niet perse weg van Luke. Dat was niet nodig. Misschien was een kamer afsluiten met Naylene haar magie wel voldoende. Het was echter maar de vraag hoe het nu bij Linn en Luke ging. Dit was de eerste keer dat ze weer echt samen waren, na alles wat er was gebeurd. Michael vroeg zich af of de afstand ook effect zou hebben op Luke. Dat hij, misschien, wel door had dat zijn gevoelens voor Linn er ook nog waren en net zo belangrijk waren. Belangrijker zelfs.
‘Is het goed als ik even mijn ogen dicht doe?’ vroeg Michael aan Naylene. Hij zakte iets onderuit, zodat hij tegen zijn vriendin aan kon kruipen. Ze was immers nog steeds zijn vriendin. Zijn maatje, degene met wie hij altijd alles had kunnen bespreken. Michael sloot zijn ogen en hij voelde Naylene haar hand door zijn haar.
18
Posts: 17081
Datum: 17-05-2019 15:17
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Zoals afgesproken hadden Naylene en Michael gewacht totdat Linn en Luke weer terug waren gekomen. In de tussentijd was Michael goed tegen zijn vriendin aangekropen en had het niet lang geduurd voordat hij in slaap was gevallen. Aan alles was te zien geweest dat hij het nodig had gehad. Ondanks dat Michael wel had kunnen slapen, was ook al snel duidelijk geworden dat hij zich onrustig had gevoeld. Er waren woorden over zijn lippen heen gekomen, zijn lichaam had bewogen. Naylene vroeg zich af of hij überhaupt een goede nachtrust had gehad de afgelopen weken. Daarom had ze het niet kunnen laten om zijn dromen iets aan te passen. Geen bijzondere dingen, ze had hem alleen een rustige omgeving gegund. 
Uiteindelijk waren Linn en Luke terug gekomen in het appartement. Op dat moment had Naylene, Michael voorzichtig wakker gemaakt. Ze wilde de drama voorkomen, wat zich zeker voor zou doen als Luke hen beiden zou zien liggen. Aan Michael was te zien dat hij nog wel wat langer had kunnen slapen en Naylene hoopte dat hij dat kon doen wanneer ze alles met Linn hadden besproken. 
Vanaf het moment dat Luke binnen was komen lopen, was het al meteen duidelijk dat hij op zoek was naar Michael. Al snel zat de man dan ook naast de andere vampier op de bank. Dat gaf Naylene de kans om in de richting van Linn te lopen.  
“Is het gelukt?” Ze wilde er niet te veel over horen. Ze hoefde niet te weten waar Ashton was of wat Cameron nog meer met hem had gedaan. Het enige wat ze wilde weten was of Ashton niet had weten te ontsnappen. 
Gelukkig knikte Linn, waardoor Naylene haar armen om haar vriendin heen sloeg. Zo kon ze ook even kijken of Linn het nog aan kon om het gesprek te hebben dat ze net al in haar hoofd had geoefend. Ze zou het niet leuk gaan vinden, maar er was geen andere oplossing meer. Die konden ze wel blijven zoeken, maar dan zouden ze zo maanden verder komen zonder dat er verder iets veranderde. Wat wel moest gebeuren. Naylene kon zien dat haar twee beste vrienden er anders beiden aan onderdoor gingen. 
“Dankjewel.” Naylene gaf haar beste vriendin een kus op haar wang en stapte vervolgens terug, om haar gezicht te bekijken. Ze was wel moe, dat was aan haar te zien. Er zou echter geen rust komen als ze geen beslissing zouden nemen. Iedereen had het op het moment nodig. 
“We moeten zo even praten.” fluisterde Naylene. Luke kon het vast wel horen. Het was echter duidelijk dat hij er niet bij mocht zijn, want anders zou hij van alles uitbrengen om het allemaal tegen te gaan en dat zou dan nog één van de minste problemen zijn die ze bij hem konden krijgen. 
Ook Michael leek door te hebben dat Naylene nu met Linn wilde praten. Dan hadden ze dat gehad. Hij stond op van de bank, tot groot ongenoegen van Luke, die Michael bijna weer terug wilde trekken op de bank. 
“Blijf maar even hier.” Aan Michael was te zien dat hij het niet prettig vond om Luke opdrachten te geven.
De drie vrienden liepen echter naar de kamer die diende als de logeerkamer. Naylene maakte meteen gebruik van haar magie door niet alleen de voordeur te vergrendelen, zodat Luke de woning niet kon verlaten. Daarbij zou Luke hen niet kunnen horen, andersom wel, want ze moesten wel weten wat er in de andere kamer zou gebeuren, voor het geval dat ze in moesten grijpen. 
Michael en Linn gingen samen op het bed zitten, terwijl Naylene bleef staan. Dit zou geen gemakkelijk gesprek gaan worden, maar ze moesten nu wel echt met een oplossing komen.
“Ik denk niet dat je het heel erg leuk gaat vinden Linn.” Fluisterde Naylene voorzichtig. “Maar we moeten nu echt gaan kijken naar een oplossing voor Luke. Dit is niet goed voor geen van jullie. Voor Luke niet, voor jou niet en ook niet voor Michael.” 
Naylene liep naar Linn toe en pakte haar handen vast. Ze hoopte dat haar beste vriendin door had dat ze ook het beste voor haar wilde en dat dit niet enkel om Michael ging. Zo oppervlakkig was ze ook niet. 
“Je hebt gelijk. Ik heb net een tijdje met Luke gepraat en dit is ook niet wat hij wil. Niet echt volgens mij. Diep van binnen weet hij wel dat hij zich niet zo hoort te voelen en ik kan het hem ook niet aan doen om hier in te blijven zitten. Het is voor iedereen heel erg verwarrend.” Dat was het ook gewoon. Gevoelens hebben was al niet heel erg makkelijk als vampier zijnde. Alles voelde sterker dan alles ooit had gedaan. Ineens had Luke gevoelens voor een man, die hij niet eens echt goed kende, alleen als de vriend van zijn geliefde. 
“Zijn er andere oplossingen?” vroeg Linn hoopvol.
Jammerlijk schudde Naylene haar hoofd. “Nee sorry Linn. Alleen de twee die we eerder hebben besproken.” Daar moesten ze uit kiezen. Naylene wist waar haar eigen voorkeur naar uit ging en waarschijnlijk die van Linn ook. Die zou Michael echt niet zomaar aan de kant zetten als vriend, alleen zodat ze een leven met Luke kon leiden. 
22
Posts: 4865
Datum: 18-05-2019 12:00
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Cameron had de spreuk succesvol weten uit te voeren, waardoor Linn en Luke weer terug hadden gekund naar hun appartement. Het was een gekke sfeer geweest, die alleen nog maar was verergerd toen ze weer terug waren geweest in het appartement. Er waren echter een aantal zaken die opgelost moeten worden, dat wist Linn ook. Al was ze niet blij met de oplossingen waar ze uit kon kiezen.
‘Dus of we moeten hem dwingen zijn gevoelens uit te zetten en hem opsluiten, in de hoop dat ik een manier kan vinden om zijn gevoelens weer aan te zetten. Of hij zou voor altijd bij Michael uit de buurt moeten blijven.’ Dat laatste was geen optie, dat wist Linn ook. Ze hield van Michael. Hij was haar beste vriend en ze zou hem nooit uit haar leven kunnen bannen, zelfs niet om Luke te beschermen. Ze konden Luke wel vragen om hem te vergeten, om zijn gevoelens te negeren, maar met Michael in de buurt zou dat nooit werken. En een leven zonder Michael was geen optie. Niet voor Linn.
‘Ik begrijp het wel, als je Luke in bescherming wil nemen en afstand wil nemen,’ zei Michael.
‘Mikey!’ zei Linn verontwaardigd. ‘Natuurlijk niet. Ik houd van Luke en ik wil niets liever dan deze situatie oplossen, maar om jou uit zijn leven, en daarmee ook het mijne, te bannen. Dat is niet de oplossing? Absoluut niet!’ Linn sloeg haar arm om Michael heen en trok hem tegen zich aan. Michael en Naylene waren er altijd voor haar geweest. Zelfs als ze het niet had verdiend, bijvoorbeeld toen zij haar gevoelens uit had gezet. Ze hadden haar nooit in de steek gelaten. Ze hadden misschien gelogen en haar geprobeerd te misleiden, maar ze waren er wel altijd geweest. En daar was ze hen dankbaar voor.
‘Ik bedoel alleen maar; ik zou het wel begrijpen,’ hield Michael vol, maar Linn schudde  haar hoofd. ‘Nee. Ik wil jou niet kwijt. Dat is echt geen optie.’ Michael was haar teveel waard. Ze hield van hem als haar beste vriend. Ze konden samen praten over van alles en nog wat. Ze wilde er bij zijn als Michael zich weer goed zou voelen en de moed zou hebben om Naylene ten huwelijk te vragen. Ze wilde bij de bruiloft zijn! Die dingen zou ze nooit van haar leven missen. Zelfs niet voor Luke.
‘Er is een andere oplossing. En hoe verschrikkelijk die ook is. Het is de enige die zal gaan werken, uiteindelijk.’ Linn vond het verschrikkelijk om er aan te denken. Ze wist niet wat voor een persoon ze aan zou treffen. Luke was zorgzaam, lief en grappig. Hij had haar altijd op een voetstuk geplaatst. Al die liefde, die zou verdwijnen. Het zou verschrikkelijk zijn om te zien, maar het was wel wat moest gebeuren,
‘Je hoeft het niet alleen te doen, Linn. Ik kan je helpen. We gaan het samen doen.’ Naylene nam plaats naast Linn, zodat ze ook een arm om haar beste vriendin heen kon slaan. ‘En het lijkt mij het beste als we Michael zijn rust gunnen. Hij kan naar ons huisje, ver weg van dit alles. We kunnen zo nu en dan kijken hoe het met hem gaat, maar hij moet niet hier in de buurt zijn.’
Linn keek opzij naar Michael. Ze zag hoe moe en gebroken haar beste vriend was. Ze wist hoe erg hij dit vond. Het was niet zijn schuld, net zoals dat het ook niet Luke zijn schuld was. Aan het begin was Linn echter wel boos op hem geweest en dat was fout van haar geweest. Daar had ze haar excuus al voor aangeboden, maar de problemen waren daardoor niet opgelost. ‘Ik ben het er mee eens, Mikey. Jij hebt je rust nodig. Die ga je hier niet vinden, zeker niet als Luke zijn gevoelens straks weg zijn.’
Michael knikte. Waarschijnlijk wilde hij zelf ook het liefste de rust opzoeken. Ze zouden hem niet compleet alleen laten. Natuurlijk niet. Dat verdiende hij niet. Hij moest weten dat ze om hem gaven en alleen maar wilden dat het beter met hem zou gaan, maar ze zouden hem ook niet teveel lastig vallen met alles wat hier zou gebeuren.
‘Dan is er nog één ding wat ik moet doen, voordat ik kan gaan,’ zei Michael, die naar Naylene keek en samen wisselden ze een blik uit. Linn keek van haar beste vriend naar haar beste vriendin. ‘Wat bedoelen jullie?’
‘Er is een manier om Luke zo snel mogelijk zijn gevoelens uit te laten zetten. Michael kan het hem opdragen,’ legde Naylene uit. Michael knikte. ‘Het is de snelste manier, Linnie. En beter dan hem zo gek mogelijk maken dat hij het zelf uit wanhoop doet.’
Linn knikte langzaam. Dat was zo. Als ze Luke eerst nog zo boos of verdrietig zouden moeten maken, dat zou ze niet aan kunnen. Dan was deze manier beter, als Michael er zelf ook achter stond. ‘Weet je zeker dat je het wil doen, Mike?’ vroeg Linn aan hem, omdat het een behoorlijk serieuze actie was. En ze wist dat hij het niet fijn vond om Luke het één en ander op te dragen. 
‘Het is hetgeen wat ik moet doen,’ hield Michael vol.
‘Laten we het dan maar zo snel mogelijk doen.’ Linn zag het punt niet om het nog verder uit te stellen. Daar zou niemand blij van worden. Ze kwam overeind en gaf zowel Naylene als Michael een knuffel. Vervolgens gingen ze met z’n drietjes weer terug naar de woonkamer, waar Luke op de bank zat. Hij had niks mee kunnen krijgen van het gesprek, maar waarschijnlijk merkte hij aan de sfeer wel dat er iets zou gaan gebeuren wat hij niet leuk zou vinden.
Linn wist niet goed wat ze moest zeggen. Misschien was het wel beter om niks te zeggen. Het was Michael die naar voren stapte en voor Luke op de grond ging zitten. 
‘Michael?’ vroeg Luke. ‘Wat gaan jullie doen? Wat hebben jullie besproken?’
‘Het is oké, Luke. Het komt goed, echt. Daar moet je vertrouwen in hebben,’ sprak Michael zachtjes. Linn zag hoe Michael de handen van Luke vastnam. Hij deed er alles aan om het vertrouwen van Luke niet te beschadigen. Iets wat vast moeilijk was voor hem. Linn sloeg haar armen om Naylene heen en draaide zich weg van de situatie. Het horen was al erg genoeg.
‘Ik wil dat je iets voor me doet, Luke. Ik wil dat je me gelooft als ik zeg dat we er alles aan gaan doen om te zorgen dat het weer goed met je komt.’
‘Natuurlijk geloof ik je, Michael!’ antwoordde Luke. ‘Jou altijd.’
‘Dat is goed,’ zei Michael. ‘Maar voordat ik die belofte kan waarmaken, moet je iets anders voor me doen. Ik wil dat je je gevoelens uit zet. Dat is de enige manier om dit alles op te lossen.’
‘Mijn gevoelens uitzetten? Michael, nee! Dat wil ik niet doen!’ Luke schudde zijn hoofd. ‘Alsjeblieft, Michael?’
‘Ik wil dat je het doet, Luke. Het is ontzettend belangrijk voor me dat je het doet. Ik zou niets liever willen,’ probeerde Michael de jonge vampier te overtuigen. ‘Want het zou me nog veel blijer maken als we je op deze manier echt kunnen helpen. En ik beloof je dat je niemand van ons kwijtraakt.’
‘Ook jou niet?’
Michael schudde zijn hoofd. ‘Ook mij niet. Ik beloof het je, maar ik vind echt dat je je gevoelens uit moet zetten. Dat is echt het beste.’
Luke keek hem voor een paar seconden aan en knikte vervolgens. Het was een klein knikje. Misschien had een mens het niet eens kunnen zien, maar Michael zag het wel. Zachtjes kneep hij in Luke zijn handen, ter aanmoediging. ‘Ik weet dat je het kan.’
Hij sloot zijn ogen. Michael bleef hem vasthouden. Het was stil in de kamer, alsof iedereen zijn of haar adem aan het inhouden was. Uiteindelijk opende Luke zijn ogen weer. Het was duidelijk dat alles wat hij zojuist nog had gevoeld, was verdwenen.
18
Posts: 17081
Datum: 18-05-2019 12:43
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Van het ene moment van alles voelen, naar het volgende moment helemaal niets meer voelen, was een hele grote overgang. Al hetgeen waar Luke zich zorgen om had gemaakt nog een paar seconden geleden, was nu helemaal weg. Hij had er van gehoord. Linn had het nog niet heel erg lang geleden zelf ook gedaan. Hij had zich er zelf alleen helemaal geen voorstelling bij kunnen maken. Gevoelens uitschakelen. Iedereen voelde toch. Zoiets kon niet zomaar weg zijn. Blijkbaar wel. Er was niets meer wat hem dwars zat. Alsof alle ellende weg was gespoeld. 
Met gemak trok Luke zijn handen uit die van Michael. Een klein bespottelijk lachje kwam over zijn lippen heen. 
“Wat zitten jullie alle drie stom te kijken?” Alle drie de vampieren zaten hem afwachtend aan te kijken. Hoopvol. Michael had dit van hem gevraagd en natuurlijk had hij dat gedaan. Iets wat hij op het moment belachelijk vond. Zo had hij zich de afgelopen maanden, misschien wel jaren gedragen. Belachelijk. Als een hondje dat achter alles en iedereen aan liep. Ergens was hij Michael dan ook wel dankbaar dat hij er voor had gezorgd dat hij die onzin nu niet meer hoefde te doen. Bijna, want dankbaarheid was ook een gevoel. 
“Nou waar kan ik bloed vinden in dee hell hole?” Zo voelde het wel een beetje. Alsof niemand vrolijk kon zijn. De afgelopen tijd was alleen maar gevuld geweest met drama. Drama dat ze zelf hadden gemaakt, want zo moeilijk was het nou ook allemaal niet geweest in de ogen van Luke.
“Je kunt geen bloed krijgen, Luke.” Het was alsof ze het er om deden. Ze hem nu gewoon uit wilde lokken, waardoor Luke alleen maar moest lachen. Natuurlijk was er wel bloed te krijgen en als ze hem niet zouden vertellen in welke kelder ze het precies bewaarden, dan zou hij er wel voor zorgen dat hij een mens van de straat zou krijgen. 
“Jullie zijn allemaal veel te gespannen. Jullie wilden dit toch zelf. Dus ik wil bloed en als je het niet voor me gaat regelen, doe ik het zelf wel.” 
Nog voordat hij de deur uit kom lopen, werd hij tegen gehouden door de roodharige vampier, die haar hand op zijn borstkas drukte. “Je krijgt geen bloed.” zei ze nogmaals.
“Misschien ga ik dan wel opzoek naar Ashton. Hij zag er uit als iemand met wie je wel plezier kon hebben.” Luke wist nog precies waar ze de man achter hadden gelaten. Cameron had dan wel allerlei spreuken gebruikt om de oude fabriek te doen verdwijnen, maar met een beetje aandringen wist Luke zeker dat hij er wel voor zorgen dat de fabriek weer zichtbaar werd. Zeker als zijn dochtertje gevaar zou lopen. 
Luke drukte Naylene dan ook aan de kant, zodat hij de deur uit kon lopen. Waar hij geen rekening mee had gehouden, waren de andere twee vampieren. Wiens grip het was om zijn nek wist hij niet. Met een flinke draai werd het ook al snel zwart voor zijn ogen. Verloor hij alles en viel hij met een plof op de grond. 
Enkele uren later werd Luke wakker in een van de slaapkamer van het appartement. Zijn lichaam voelde stijf. Het was gek. Voor hem was het de eerste keer dat hij dood was gegaan terwijl hij een vampier was. Heel lang bleef hij daar echter niet in hangen. Nog steeds was er maar één ding wat hij wilde. Bloed. 
Zijn lichaam voelde anders. Slapper dan het een paar uur geleden had gedaan. Het was ook al wel een tijd geleden dat hij bloed had gehad.
Na een tijdje viel hem pas de vrouw op die ook bij hem in de kamer stond. Natuurlijk was het Linn, waardoor Luke even lachend met zijn hoofd schudde. “Heb je niets beters te doen?” vroeg hij dan ook met een stomme grijns op zijn gezicht.
“Bijvoorbeeld ergens in ee hoekje om mij zitten janken.” Dat was hetgeen wat Linn de afgelopen weken had gedaan omdat Luke zijn aandacht naar Michael was gegaan in plaats van naar haar.
Ineens voelde Luke zijn lichaam branden, terwijl het licht in de ruimte feller was geworden. Naast Linn, was er blijkbaar nog een vrouw in de ruimte. Naylene, die net het gordijn open had getrokken, waardoor het zonlicht op zijn lichaam scheen.
“Bitch.” Mompelde Luke, terwijl hij verder op het bed kroop, om uit het licht te komen. Zijn ogen waren ondertussen naar zijn vinger gegleden, waar zijn ring niet meer omheen zat.
“Ik heb je nooit echt gemogen.”
“Ooh dat heb je me de laatste weken al duidelijk gemaakt, dat doet me heel er weinig Luke.” Naylene klonk echt heel erg ongeïnteresseerd. Nog meer dan Luke zich op het moment voelde.
Luke probeerde van het bed af te komen, maar daardoor werd het gordijn alleen nog maar verder opengetrokken, waardoor hij niet eens heel erg verder kon. Hij moest zich verschuilen in een hoekje van de kamer, waar Naylene hem naar toe had gedwongen. Op het moment haatte hij de grote ramen waar hij vaak genoeg voor was gaan zitten om naar de prachtige stad te zitten. 
“Ga jezelf toch ergens anders mee vermaken man.” Luke raakte er een beetje geïrriteerd van. Iets wat waarschijnlijk precies de bedoeling was van Naylene en Linn. Hij kon het echter niet tegen houden. Naylene probeerde ook echt wel het bloed onder zijn nagels vandaan te houden, terwijl Linn nog helemaal niets had gezegd. 
“Dus jullie mij hier laten zitten. Ergens in een hoekje, terwijl ik helemaal geen bloed meer krijg?” Somde Luke de ideeën op. Het leek in ieder geval dat ze dat van plan waren. 
“Dit was jullie idee hoor? En waar is Michael überhaupt? Kon hij het allemaal niet meer aan?” Voor Luke was de hele gebeurtenis nog lachwekkender. Uiteindelijk zou hij wel voor elkaar krijgen wat hij wilde. Naylene en Linn konden hier niet beiden de hele dag blijven staan. Op een gegeven moment hadden de twee vrouwen ook bloed nodig. Daarbij werd het op een gegeven moment ook avond en kon hij gaan en staan waar hij maar wilde. 
22
Posts: 4865
Datum: 18-05-2019 18:30
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Linn was blij dat Naylene bij haar was gebleven. Michael had zijn spullen gepakt en was naar het huisje gegaan. Naylene had samen met haar voor Luke gezorgd. Ze had geopperd om zijn ring af te pakken. Iets waar Linn over had getwijfeld. Ze hadden dat ook niet bij haar gedaan, maar wellicht was dat ook omdat zij beter bestand was geweest tegen de pijn. Luke zou het niet lang vol kunnen houden, dus uiteindelijk had ze ingestemd met het idee van haar beste vriendin. Daar had ze echter al snel spijt van, met name toen ze Luke zijn huid zag verbranden en zijn pijn op zijn gezicht zichtbaar was. Het was echter hetgeen wat moest gebeuren.
Stilletjes had ze het gesprek tussen Naylene en Luke gevolgd. Natuurlijk haalde Luke naar haar uit, en naar Naylene. Zij waren hier. En hij was nu niet blij met hetgeen wat ze hadden gedaan. Linn wist echter ook dat de woorden die Luke uitsprak, niet waar waren. Niet echt. Haar woorden waren ook niet waar geweest. Ze had enkel gezegd wat ze had willen zeggen, omdat ze haar vrienden had willen raken. En dat was nu ook zo met Luke. Daarom noemde hij Naylene een bitch, zei hij dat hij haar niet mocht. En daarom zei hij tegen Linn dat ze in een hoekje moest gaan huilen om hem. Maar Linn had andere plannen.
‘Je kunt je beter focussen op de mensen die hier wel zijn,’ zei Linn, terwijl ze naar voren stapte. Ze keek naar Naylene, die haar hand rond het gordijn had geslagen. Linn schudde haar hoofd, om Naylene te laten weten dat het nog niet dicht hoefde. Luke zat nu op een plek waar hij niet zo gemakkelijk vanaf kon komen. Dat was gunstig voor haar. 
‘Oh, ze kan wel praten,’ merkte Luke op. Linn rolde met haar ogen. Het maakte hem niet uit dat dit moeilijk voor haar was. Dat was juist hetgeen waarmee hij haar probeerde te pakken. Hij probeerde haar zwakke punten te zoeken en die zodanig te vergroten dat het moeilijker en moeilijker zou worden voor haar. Zij had immers hetzelfde gedaan bij Michael en Naylene. 
‘Luister, Luke.’ Linn knielde voor hem neer. Zelf wist ze alles nog. Wat ze had gedaan toen ze haar gevoelens uit had gehad, wie ze had vermoord. De woorden die ze tegen Naylene en Michael had gezegd. Hoe ze hen had uitgelachen, had geprobeerd weg te komen. Luke zou het ook allemaal weten en ze gunde het hem om zo min mogelijk slechte herinneringen hier aan over te houden. ‘Je kunt het invullen hoe je wil, dat maakt me niet uit. En je kan zeggen wat je wil. Jij bent degene die straks met al die woorden moet leven.’
‘En waarom zou ik daar moeite mee hebben? Ik heb precies gedaan wat jullie van me wilden. Dus dan kunnen jullie nu toch weer verder met wat jullie ook van plan waren te doen en mij met rust laten?’ daagde Luke haar uit. Op dit moment deed hij haar heel erg denken aan Ashton. De manier waarop hij tegen haar praatte, alsof dit allemaal haar schuld was en hij op de één of andere manier een slachtoffer was van dit alles. Al was dat laatste misschien nog niet eens fout om te zeggen. 
Linn zuchtte. Het was confronterend om te weten waar Michael en Naylene mee hadden moeten dealen. Om iemand aan te kijken van wie je hield, zonder die liefde terug te zien in zijn of haar ogen. Ze vond het verschrikkelijk, maar zij was de enige die hem hierin kon helpen. Die hem kon verlossen uit hetgeen waar zij, inderdaad, hem doorheen had laten gaan. Uiteindelijk zou het allemaal beter worden. Zolang het maar zou werken. Linn vond dat het moest werken. Want als het dat niet zou doen, dan zou ze het echt niet meer weten.
‘Als het echt niks gaat opleveren…’ Linn wilde hem zeggen dat ze hem dan zouden laten gaan, maar ze durfde die woorden niet uit te spreken. Want als ze ook maar hardop zou toegeven dat er een kleine kans was dat ze Luke voorgoed kwijt zou zijn… Ze wist niet wat ze daar mee zou moeten.
Zonder waarschuwing drukte ze Luke tegen de muur. Ze wilde niet hardhandig met hem zijn, maar dit was de enige manier waarop ze hem vast zou kunnen houden en er voor zou kunnen zorgen dat hij haar niet aan de kant zou duwen. Ze focuste zich op haar eigen ervaringen en herinneringen met Luke, evenals alle gevoelens die er bij kwamen kijken. Dat was hetgeen wat ze ook bij hem probeerde op te roepen.
Linn bevond zich in een herinnering die Luke in haar hoofd had geplant. Het had nooit een herinnering moeten zijn. Het was hun afscheid geweest. Hij was nog maar net een vampier geweest. Nog niet eens volledig en hij had gedacht dat hij haar kwijt zou raken. En Linn had gedacht dat ze voor altijd afscheid van hem had moeten nemen. Daardoor was het een zwaar belanden herinnering. Ze hoopte dat ze dat gevoel ook over zou kunnen brengen naar hem. Samen met het gevoel dat hij haar voor altijd kwijt zou raken.
‘Waarom laat je me dit zien?’ vroeg Luke aan haar. Linn haalde haar schouders op en ging op het bed zitten. ‘Dit is wat je mij hebt laten zien. Het leven wat je voor ons had gewild, toen je dacht dat we het niet meer zouden kunnen hebben.’ Voor Linn zelf was het een verschrikkelijk iets. Het idee dat ze zonder Luke had moeten leven. Terwijl hij dit alles voor hen had gewild. Een eigen huis, een bruiloft. Echte liefde, zoals hij daar altijd van had gedroomd. Het was iets wat zij nog steeds wilde.
Luke keek rond in de kamer en pakte de foto op die er stond. Een foto van hun bruiloft. Een bedachte bruiloft, weliswaar, maar voor Linn had het zoveel liefde in zich dat ze het maar al te goed had onthouden.
‘Dat was wel echt cheesy.’ Zonder pardon liet Luke de foto op de grond vallen. Linn besefte zich dat ze dieper zou moeten graven. Dat de pijn die Luke had gevoeld bij haar dood, er niet meer toe deed omdat ze nog altijd leefde. Het was vast nog een traumatische ervaring voor hem. Eentje waar genoeg gevoelens bij kwamen kijken, maar niet de juiste.
Linn probeerde zich te focussen, zoekend naar een goed moment wat ze aan hem kon laten zien. Ze kwam uit bij de bar. De bar die hij achter had gelaten in Boise om bij haar te zijn. En de bar waarin ze elkaar voor het eerste hadden ontmoet. Ze koos ervoor om het als een schouwspel te presenteren. Een herinnering waar ze samen naar keken, alsof het een film was.
Het eerste contact was snel gemaakt tussen de twee. Linn was de bar ingelopen, samen met Naylene en Michael. Ze hadden plaatsgenomen aan de bar en Luke had vrijwel meteen gezorgd dat ze alle drie wat in hun handen hadden gehad. Al had hij vooral extra zorg verleend aan Linn. Doordat Linn in zijn hoofd zat, kon ze zijn gevoelens in haar eigen lichaam voelen. Hoe mooi hij haar had gevonden. Hoe anders ze was geweest dan de andere vrouwen die al aan zijn bar hadden gezeten. Hij had meteen gevoeld dat dit speciaal was geweest.
En daarom had hij zijn best gedaan on haar in de bar te houden. Ook toen haar vrienden haar alleen achter hadden gelaten en haar aan haar lot over hadden gelaten. Hij had het niet erg gevonden dat ze haar drankjes niet had kunnen betalen. Sterker nog: de rest van de avond had ze gratis gedronken. Alles om haar iets langer in de bar te houden, terwijl ze elkaar aan het uithoren waren over wie ze precies waren en wat ze wilden in het leven.
‘Dus je speelt gitaar?’ hoorde Linn haarzelf vragen. Ze wist hoe ze aan het begin van de avond over hem had gedacht. Over hetgeen wat Michael en Naylene hadden geprobeerd te doen. Ze hadden echter hun gelijk gekregen, want rond dit moment was ze al gevallen voor Luke zijn charmes. ‘Ik zou het niet erg vinden als ik dat een keer zou kunnen horen.’
‘Ik zou je uit willen nodigen om mee naar boven te gaan, maar ik wil niet dat je denkt dat ik je alleen maar mee naar huis wil nemen,’ zei Luke, met een oprechte, onschuldige glimlach. ‘Maar ik kan mijn gitaar ook ophalen, als je echt graag iets wil horen?’
‘Zou je dat willen doen? Dat lijkt me echt heel erg leuk!’ Zoals ze van Luke gewend was, had hij alles aan de kant geschoven voor haar. Nu nog om indruk op haar te maken. De bar was ondertussen al gesloten geweest, alleen nog open voor haar en hem. Luke had zijn gitaar opgehaald en Linn was op de bar gaan zitten, terwijl Luke plaats had genomen op één van de krukken. Afwachtend had Linn er gezeten, hopend op een mooi nummer.
En een mooi nummer was het absoluut geweest. En er hadden meerdere gevolgd. Luke had op de gitaar gespeeld alsof hij nooit iets anders had gedaan. Ze had zijn stem gehoord op een andere manier en ze was er van gaan houden. Net zoals dat hij er van was gaan houden hoe ze zachtjes mee had bewogen op de maat van de muziek. En hoe haar ogen altijd zijn blik hadden vastgehouden. Linn voelde de liefde borrelen in haar buik en ze hoopte dat dat nu ook gebeurde bij Luke, terwijl hij toekeek op het moment dat hun verhaal was begonnen.
18
Posts: 17081
Datum: 18-05-2019 21:50 | Aantal keer gewijzigd: 1
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Er kroop een gevoel door door het lichaam van Luke. Terugdenkend aan de eerste keer dat hij Linn had gezien was altijd bijzonder geweest. Hij was op slag verliefd geworden op de toen nog mysterieuze vrouw die zijn bar binnen was komen lopen. Haar manier van lopen, de lach die om haar lippen had gestaan en zelfs haar ogen die hem niet hadden verlaten. Alles samen hadden er voor gezorgd dat Luke naar haar toe was getrokken. De rest van de avond had ze zijn aandacht niet meer los gelaten, laat staan de rest van de tijd. 
De kleine gevoelens kriebelden door Luke zijn lichaam. Hij had zelf nooit de keuze gemaakt om zijn gevoelens uit te zitten. Michael had het hem opgedragen en hij had niets liever willen doen dat hem gelukkig maken. Uit zichzelf echter nooit gebeurd. Misschien was dat de reden dat hij de gevoelens meer toe zou laten als ieder ander zou doen. Dit leek niets op hetgeen wat Linn door had moeten maken. Luke voelde. Zo was hij gewoon, of hij nou zijn gevoelens uit had staan of niet. Hij was een softie. Zo had Rhi hem al wel eens genoemd en haar woorden waren zeker niet onwaar geweest. Gevoel, dat was hetgeen waardoor Luke zich door liet leiden.
Zelfs zijn nare persoonlijkheid die alles over had genomen omdat hij niets meer voelde, kon dit niet meer tegen houden. Luke sloot zijn ogen, denkend aan het moment in de bar. Een moment dat voor zoveel dingen in zijn leven had gezorgd. Hij had nooit van iemand gehouden zoals hij dat van Linn deed. Zijn hart was nooit zo erg gebroken geweest. Er was gemis, hoop, verachting van zichzelf voor hetgeen wat hij met Rhi had gedaan. Alle gevoelens kwamen weer naar boven en ze leken het kleine knopje in Luke zijn hoofd weer om te kunnen zitten. 
Linn haar hand lag om zijn gezicht, zodat ze hem alles had kunnen laten zien. Voorzichtig liet Luke zijn gezicht in haar hand zakken, genietend van de aanraking die hij in een lange tijd niet meer zo had gevoeld.
De afgelopen weken waren verwarrend geweest. Hij had dan wel gevoeld, maar niet hetgeen wat hij hoorde te voelen. Nu had hij helemaal niets meer gevoeld. Niet voor heel erg lang, maar het was lang genoeg. De woorden die hij tegen Linn en Naylene had gebruikt waren niet hem. Alle woorden, niet alleen die van vandaag. 
Voorzichtig opende Luke zijn ogen. Zijn blauwe ogen haakte zich in die van Linn, die hem bezorgd aan leken te kijken. Er stonden tranen in haar ogen, iets wat Luke vreselijk vond om te zien. Hij was immers de reden voor de tranen. 
Zo snel als hij kon, sloeg Luke zijn armen om Linn heen en trok hij haar dicht tegen zich aan. De tranen in Linn haar ogen, weerspiegelden zich in de zijne. Alles kwam er uit. Alle vreselijke dingen die hij haar aan had gedaan. Hij had haar door een hel laten gaan door zijn gevoelens voor Michael. Daar had hij weinig aan kunnen doen, maar alsnog, hij voelde zich er wel heel erg schuldig door.
“Sorry.” Luke zijn vingers haakte zich in het shirt van Linn, bang dat ze hem los zou laten als hij haar niet goed vast hield. “Het spijt me zo erg.” 
Naylene was van haar plaats naast het gordijn weggekomen. Ze had de stof weer over het raam laten verdwijnen, terwijl ze keek naar hetgeen wat er voor haar gebeurde. Dit was niet iets wat ze ooit eerder had gezien. Normaal gesproken kon je niet zomaar iemand terug brengen als zijn of haar gevoelens uit stonden. Wat Linn hem ook had laten zien, het had duidelijk gewerkt want Luke bracht uit dat het speet, hij begon te huilen. Allemaal tekenen dat er gevoelens zaten.
Toch was Naylene bang dat de man deed alsof. Ze had net naar iemand gekeken die ze niet goed had gekend, maar ergens ook wel weer te goed. Luke zonders gevoel had haar doen denken aan Ashton. Een man die tot alles in staat was en dus ook kon doen alsof er weer gevoelens zaten, als dat hetgeen was wat nodig was om zijn zin te krijgen. 
“Luke?” Vroeg Naylene, terwijl ze naar hem toe stapte. Hij keek over de schouder van Linn heen. Een betraand gezicht, ogen die echt vol zaten met pijn en spijt.
“Dit is echt ongewoon.” Fluisterde ze. Het hoorde niet op deze manier te gaan. Natuurlijk zou Naylene er niet over klagen. Het betekende alleen maar dat ze nu rust zouden krijgen. Linn kon weer bij Luke in de buurt zijn zoals ze dat wilde. Het betekende ook dat ze de twee rustig achter kon laten en naar Michael kon gaan om er voor te zorgen dat hij zich beter voelde. Er was echter een ding wat ze wilde weten. 
“Mag ik wat vragen Luke?” 
Luke knikte voorzichtig, waarschijnlijk bang voor hetgeen wat ze zou gaan vragen. 
“Kun je me vertellen wat je voor Michael voelt.” Ze moesten weten of dit had gewerkt, of de gevoelens voor Michael weg waren. Anders zouden ze op zoek moeten naar een andere oplossing. 
“Ik weet wat er is gebeurd Nay. Het spijt me voor alles. Het spijt me zo erg dat ik me op die manier voelde. Het hoorde niet en ik weet niet waar het vandaan kwam. Maar het zit er nu niet meer, als je dat wil weten.” Het kwam er met snikken uit.
“Dankjewel, dat was het enige wat ik wilde weten.” Al kon Naylene ergens niet geloven dat dit betekende dat er rust aan zat te komen. Echte rust.
“Kan ik wat voor jullie doen?” 
22
Posts: 4865
Datum: 19-05-2019 12:17
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Al vanaf het moment dat Luke zijn gezicht in haar hand had laten zakken, had Linn geweten dat het goed zat. Ze was verbaasd en emotioneel geweest, maar die kleine beweging had haar laten weten dat ze haar Luke weer terug had. Waarom het zo snel was gegaan, wist ze niet. Misschien waren de gevoelens zo heftig geweest dat hij zich er niet tegen had kunnen verzetten. Misschien lag het er wel aan dat hij er zelf nooit voor had gekozen om zijn gevoelens te verlaten, maar ze was blij dat hij er weer was. Dat ze hem echt terug had.
Linn hield hem zo goed mogelijk vast en schudde haar hoofd toen Luke zijn excuses aanbood. Het was niet zijn schuld. Niet echt. Het was de magie geweest. Magie die niemand, zelfs Naylene, niet echt had weten te verklaren. Dat was vreselijk geweest en het had als een hel aangevoeld. Om te zien dat de man van wie zij had gehouden, haar liefde opeens niet meer nodig had gehad. Maar nu was hij weer de oude. Ze had hem terug en ze zouden samen kunnen beginnen aan iets nieuws. Dit keer echt.
Ze aaide door zijn haar, terwijl hij probeerde uit te leggen aan Naylene dat het echt gelukt was. Ondanks dat Linn dat al had geweten, was het een grote opluchting om het ook echt uit zijn mond te horen komen. Ze legde Luke zijn hoofd tegen haar schouder en gaf hem een kus op zijn voorhoofd, terwijl ze door zijn krullen bleef aaien. ‘Ik houd zoveel van je,’ fluisterde ze hem zachtjes toe.
Naylene vroeg aan hen of ze iets voor hen kon doen. Op dit moment zou Linn niet weten wat. Ze had al zoveel gedaan. Ze was bij haar gebleven, ze had meegedacht over de oplossingen en andere mogelijkheden die er nog hadden kunnen zijn. Die waren er niet geweest, maar ze had wel hierin meegeholpen.
‘Je moet naar Michael, denk ik,’ zei Linn tegen haar beste vriendin. Michael was nu alleen. Hij had zich waarschijnlijk voorbereid op dat hij dagen alleen zou moeten zijn. Niemand van hen had gedacht dat ze Luke zo snel weer terug zouden krijgen, maar Linn was blij dat het zo was gegaan. Ze zou zo goed mogelijk voor hem gaan zorgen. En dat was precies hetgeen wat Michael en Naylene ook voor elkaar zouden moeten doen.
‘Weet je het zeker?’ vroeg Naylene, waarop Linn knikte. ‘Absoluut. Michael heeft je nodig. Hij wil dan misschien wel rust, maar die wil hij samen met jou. Dat weet ik zeker.’
Linn liet Luke voor even los, zodat ze overeind kon komen. Ze veegde haar tranen weg en sloeg haar armen om haar beste vriendin heen. ‘Ontzettend bedankt, Nay. Ik had dit niet zonder jou gekund. En ik weet zeker dat het goed gaat komen tussen jou en Michael.’ Ze hielden nog steeds veel van elkaar. Linn wist dat Michael zijn gevoelens niet waren veranderd. Dat zijn plannen er nog steeds stonden en dat hij ze, ooit een keer, zou uitvoeren.
‘Ik hoop het echt, maar we zullen het vanzelf zien.’ Naylene liet haar los en ze nam afscheid van Luke door een kneepje in zijn schouder, waarna ze het appartement verliet. Linn zakte weer op de grond en sloeg haar armen om Luke heen, zodat ze hem tegen zich aan kon trekken.
‘Het spijt me zo erg, voor alles wat er is gebeurd,’ fluisterde ze. Dit alles was nooit gebeurd als Luke geen vampier was geworden. Als hij niet mee was gesleurd in dit leven. Maar dat was hij wel en hij was nu een vampier. ‘Ik zal zo je ring pakken, en wat bloed. En Nay heeft de spreuk weg gehaald, waardoor je naar binnen en naar buiten kan als je dat wil.’ Het was misschien niet de meest slimme optie, maar Linn wilde hem niet meer gevangen houden. Dat had hij al veel te lang gezeten.
Michael zat dan wel niet letterlijk gevangen in zijn eigen huis, maar het voelde wel alsof hij gevangen zat in zijn eigen gedachten. Er was een lichtpuntje aan de horizon en daar probeerde hij zich op te focussen, maar het was moeilijk dan dat het leek.
Michael had, zoals hij aan Naylene en Linn had beloofd, zijn rust geprobeerd op te zoeken. Eenmaal in het huisje had hij zijn spullen in de slaapkamer gelegd. Hij had geprobeerd zijn draai te vinden, zich te beseffen dat dit nog altijd zijn huis was. Ook had hij geprobeerd om hetgeen wat er bij Linn en Naylene zou gebeuren, los te laten. Zij zouden het oplossen. Dat hadden ze hem nog benadrukt. Hij hoefde niks meer te doen. Nadat hij Luke had gevraagd om zijn gevoelens uit te schakelen, had hij kunnen gaan.
Uiteindelijk was hij in bed gaan liggen en had hij geprobeerd om te gaan slapen, zoals hij dat ook had gedaan toen hij samen met Naylene op de bank had gelegen. Hij wist dat ze toen iets met zijn dromen had gedaan. Hij had aan het begin lang niet zo rustig geslapen aan het einde. Hij waardeerde dat ze hem had geholpen om in slaap te komen, maar hij hoorde het zelf te kunnen. Hij was degene die vrede moest hebben met al zijn gedachten, en ze eventueel aan de kant zou moeten kunnen zetten als hij dacht dat het nodig was.
Het was Michael echter wel duidelijk geworden dat hij dat niet zomaar kon. Zodra hij zijn ogen dicht deed, zag hij van alles voor zich. Alle gebeurtenissen van de afgelopen maanden gingen door elkaar. Ashton, die hem pijnigde. Linn die zich zo verraden had gevoelen dat ze het niet eens op had kunnen brengen om hem te helpen, al had ze het wel geprobeerd. Hetgeen wat hij Linn aan had gedaan, voortkomend uit hoe Ashton hem had behandeld. En dan nu dit. Soms vroegen ze zich af wat een mens allemaal wel niet kon doorstaan voordat hij of zij in elkaar kon storten. Voor Michael zijn gevoel kon een vampier nog veel minder aan, omdat het zoveel harder binnen kwam. Maar hij leefde wel langer.
Het had even geduurd, maar hij was uiteindelijk in slaap gevallen. Het was een onrustige slaap geweest, wat er voor had gezorgd dat hij ook meteen wakker was geworden toen hij had gehoord dat iemand het huisje binnen was gelopen. Zijn eerste ingeving was Ashton geweest, maar dat had niet moeten kunnen. Die zat opgesloten, ver weg van hier. Pas toen hij echt goed had geluisterd, had hij haar manier van lopen herkend.
‘Nay?’ riep hij door het huisje. Niet veel later kwam Naylene de slaapkamer binnen. Michael snapte niet wat ze hier deed. Ze hoorde Luke en Linn te helpen. Dat was iets wat dagen, misschien wel weken zou kunnen duren. Bij Linn had het in ieder geval een hele lange tijd geduurd. ‘Wat doe je hier? Je had toch afgesproken dat je Linn zou helpen?’
‘Dat klopt, en dat heb ik ook gedaan,’ zei Naylene, terwijl ze uit haar schoenen stapte. Ze sloeg de dekens open en kroop naast Michael in bed. Michael draaide zich op zijn zij, zodat hij haar aan kon kijken. ‘Ik begrijp het niet? Is Luke dan al-‘
‘Ja, hij is al weer terug. Ik had het niet zo snel verwacht. Linn ook niet. We waren er beiden heel erg verbaasd over.’ Net zoals Michael. Hij had niet verwacht dat Luke zich zo gemakkelijk om zou laten praten door Linn. ‘Ik denk dat het komt doordat hij er zelf nooit voor heeft gekozen. Het was iets wat hij moest doen, van jou. En het grootste gevoel waar we een beroep op konden doen, was zijn liefde voor Linn. Je weet hoe die twee over elkaar denken.’ 
Michael knikte langzaam. Het was fijn dat het zo snel was gebeurd. Dat was iets wat Linn wel had verdiend. Luke ook. Al speelde er eigenlijk maar één vraag een grote rol in Michael zijn hoofd. ‘En is alles weer… normaal?’
Naylene knikte. ‘Alles is weer zoals het hoort te zijn.’ Ze verplaatste zich iets in haar kussens en hield haar arm zo, dat Michael tegen haar aan kon kruipen. Zuchtend sloot hij zijn ogen. ‘Gelukkig,’ fluisterde hij. Hij sloeg zijn arm rond Naylene haar middel en verstrengelde hun benen. Misschien dat hij eindelijk zou kunnen slapen nu Naylene hier was.
Naylene haar cingers gleden eerst door zijn haren, wat voor een rustgevend gevoel zorgde. Hij voelde echter ook dat haar vingers naar zijn voorhoofd gleden, waardoor hij zijn ogen weer opende. ‘Je hoeft me niet te helpen, Nay.’
‘Maar ik wil dat je goed slaapt,’ fluisterde ze hem toe. Michael snapte het. Hij zou hetzelfde voor haar doen, maar dit was niet de manier. ‘Ik wil niet dat ik het nodig blijf hebben. Het helpt al erg veel dat ik weet dat het goed gaat met Luke, en dat het weer goed gaat met ons.’
18
Posts: 17081
Datum: 19-05-2019 13:51
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Rust vinden wanneer de afgelopen weken hadden bestaan uit op de tenen lopen, was nog niet zo makkelijk. Luke en Linn hadden de tijd aangepakt om hun dagen dicht bij elkaar door te brengen. De eerste hadden ze beiden slaap nodig gehad. Ze hadden zich dan ook dicht tegen elkaar aangevleid en ware op die manier in slaap gevallen.
De volgende dag had bestaan uit heel veel gesprekken. Luke was zich blijven verontschuldigen, terwijl Linn hem uit had proberen te leggen dat het niet zijn fout was geweest. Zo zag hij dat ook niet. Hij had echter wel spijt van hetgeen wat er allemaal was gebeurd. De pijn die Linn had moeten voelen. De ellende waar hij Michael doorheen had getrokken. Hij had een jarenlange vriendschap op spanning weten te zetten door de gevoelens die hij had gevoeld. Ondanks dat hij Michael nog niet weer had gezien, wist hij zeker dat alles weer normaal was. Linn was de belangrijkste persoon in zijn leven, zoals het hoorde te zijn.
Er waren een paar dingen veranderd aan de manier waarop de dagelijkse gang van zaken gingen. Tot nu toe was het voor Luke nog niet mogelijk geweest om naar buiten te gaan. Linn had echter aangegeven dat ze het af en toe konden proberen. Het was immers redelijk goed gegaan toen ze Ashton weg hadden gebracht, zelfs toen Luke een hele tijd naast Cameron had gestaan was het goed gegaan. 
Vandaag was een dag waarop de twee hadden willen proberen om buiten de deuren te gaan. Linn had aangegeven dat ze naar de kapper had gewild. Ondanks dat het Luke ergens beter had geleken om haar alleen te laten gaan, wilde hij zoveel mogelijk bij haar in de buurt blijven. Het was wel even moeilijk geweest om in dezelfde ruimte te zijn als een mens, maar dat was het gelukkig geweest, één persoon. Linn had hem daarbij zoveel mogelijk afgeleid van hetgeen wat er in zijn lichaam was omgegaan. Ze hadden grapjes met elkaar gemaakt, ze hadden gepraat over de kleding die ze ooit in Boise hadden gekocht en dat ze snel weer een tripje moesten maken.
Snel, was sneller geworden dan Luke had gedacht. Ergens had hij verwacht dat Linn het niet verder aan had gedurfd dan hetgeen wat ze hadden gedaan. Toch had ze Luke zijn hand vast gepakt en ze had hem beloofd dat ze een verrassing voor hem had. Al was het al een verrassing genoeg dat de vrouw die op het moment naast hem liep, er totaal anders uitzag. Haar blonde haren waaiden onder de beanie die ze over haar hoofd had getrokken. Het was een heel ander gezicht maar het stond Linn.
“Je ziet er echt heel erg mooi uit.” Luke kneep zachtjes in de hand van Linn, die hij stevig vast hield. Ergens was hij bang dat hij het zou verpesten. Dat hij zo nergens anders meer aan kon denken dan aan bloed. Die gedachten waren echter het gevaarlijkste. Zijn hoofd zocht dan ook telkens naar iets anders. Het enige waar het op uit kwam, was Linn. Een goed iets. Een fijn iets. Zijn hele lichaam werd gevuld met liefde als hij naar haar keek.
“Dankjewel. Het voelt fijn. Vrij. Nieuw.” Luke knikte, hij snapte het wel. Als hij naar Linn keek zag hij nog steeds de vrouw van wie hij zielsveel hield. Haar blonde haren gaven echter wel aan dat ze een nieuwe fase in gingen. Een nieuwe punt van hun leven. Een nieuwe Linn, waar ook wel een nieuwe Luke bij hoorde. Iets wat hij ook al wel was. Nieuwe Luke was een vampier, een man die zich comfortabel voelde in hele andere kleding dan wat hij normaal uit had gekozen. 
“We zijn er.” 
Luke keek om zich heen. Hij snapte niet echt wat ze van plan was geweest. De Japanse tekens waren voor Luke nog een groot raadsel. Linn daarentegen had al verschillende keren in het land gewoond, leek precies te weten waar ze moest zijn. 
“Waar zijn we?” Luke probeerde wel te raden waar ze waren. Er was een pootafdruk op de gevel te zien. In de grote stad leek dat echter niets te betekenen. Zelfs cafés hier hadden hele rare tekens op de gevel staan, die helemaal niets te maken hadden met hetgeen wat zich binnen voor deed.
“Kom. Dan zul je het vanzelf zien.” Linn opende de deur. Luke ging haar voor naar binnen, waar allemaal geblaf te horen was.
“Dit meen je niet?! Echt waar Linn?” Er waren hondjes. Wat maar één ding kon betekenen. Ze zouden een hondje uit gaan zoeken. Ze had hem hier niet mee naar toegekomen alleen maar met de beestjes te knuffelen! 
Luke draaide zich om naar Linn en sloeg zijn armen stevig om zijn vriendin heen. Hij kon niet geloven dat ze hem hier mee naar toe had genomen. 
“Ja, ik weet dat je altijd heel erg graag een hondje wilde hebben maar dat het niet ging met je werk in de bar. Nu kan het wel. We hebben er tijd genoeg voor en ik denk dat het een goed iets is om een hondje in de buurt te hebben.”
Het liefst wilde Luke zijn armen om Linn heen laten. Nu was hij echter ook heel erg benieuwd naar de honden die ze hier hadden. In zijn hoofd had hij nog niet echt een bepaald hondje in zijn hoofd, het ging er om of er een bepaalde klik was. 
Luke kon het echter niet laten om een rondje met Linn in zijn armen te draaien, haar een kus te geven en vervolgens weer neer te zitten.
“Dit is echt zo lief Linn.” 
22
Posts: 4865
Datum: 19-05-2019 15:07
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS