Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A couple drinks, to numb the pain *

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'If it would be that easy I'd hate myself.' Er waren natuurlijk mensen die wel erg snel gekwetst waren, maar ik vond dat over het algemeen een beetje aanstellers. En ik wist dat ik daar niets over mocht zeggen, omdat ik niet in hun schoenen stond, maar ik kon daar gewoon niet zo goed tegen. Zeker in een situatie als deze waarbij je een beetje grapjes aan het maken was vond ik niet dat je zoiets serieus mocht opnemen. Dat zou voor mij een enorm grote afknapper zijn, want ik was iemand die de hele tijd grappen over dat soort dingen maakte. Ik wilde mezelf het liefst gewoon niet al te serieus nemen, omdat ik dat bij mijn werk wel moest doen en dan had ik geen zin om dat thuis ook nog te doen. Ik was dan ook wel een heel ander persoon op mijn werk. Daar waren grappen al helemaal niet acceptabel en vaak ook niet tussen collega's onderling, want de meesten waren al oud en die namen zichzelf wél heel erg serieus. Daar mocht je dus ook nooit kritiek op hebben, al zou ik dat ook niet snel doen omdat ik natuurlijk nog maar net was begonnen, dus ik kon er ook gewoon niet zoveel over zeggen. Dat zou niet eens redelijk zijn.
'To me you don't seem like it. The fact that you actually cried earlier tonight shows me that you're a strong person because I feel like it's such a good thing to just let go and not give a shit and I guess that's what you did tonight. So, no, I don't think you're weak.' Ik kende hem natuurlijk nog helemaal niet goed om over dat soort dingen te oordelen, maar vandaar dat ik er ook had bijgezegd dat ik hem niet zwak vond, want zo kwam hij niet op mij over. Ik had oprecht respect voor hem gehad dat hij zich vanavond had laten gaan. Dat was iets wat ik nooit van mijn leven zou doen. Niet als ik alleen was, maar al zeker niet als er iemand anders bij was. Voor mij voelde het wel een beetje een zwakte, al vond ik dat bij anderen juist niet. Dat was ook wel weer heel erg gek. Misschien kwam het doordat ik nu al zo gewend was geraakt aan huilende mensen op mijn werk dat ik het bij anderen heel normaal vond, maar dat ik het bij mezelf gewoon niet zag gebeuren.
'Your friends hit you in the face?' vroeg ik verward. Waarom zouden ze dat doen? Als je iemand ergens mee wilde laten stoppen hoefde je die persoon toch niet in het gezicht te slaan? 'I don't like violence so if I wanted you to stop doing something I'd just tickle you or something. I'll figure something out,' zei ik met een zwak glimlachje. Ik hield helemaal niet van dat soort dingen. Dat zou ook raar zijn, aangezien ik in het strafrecht zat. Ik zag het al voor me dat er een zaak tegen míj zou lopen over zoiets doms. Nou, ik zou dan meteen mijn baan kunnen opzeggen, want niemand zou me dan meer serieus nemen.
'Can I please be there once you decline her? I would love to see her face,' zei ik met een lachje. Het leek me gewoon grappig om dat mee te maken, want dat zag je niet vaak. Bovendien had ze natuurlijk al een lange tijd niet meer dat soort dingen gedaan omdat ze een aantal jaren een relatie had. Ze was dan niet de hele tijd trouw geweest, maar echt openlijk flirten met mensen en iemand mee uitvragen had ze niet echt gedaan. In ieder geval niet waar ik bij was.
Ik lachte zachtjes om zijn laatste opmerking. Ik kende ook letterlijk niemand die er ook maar een beetje uit zag zoals ik en ik probeerde me op mijn werk ook gewoon redelijk "saai" te kleden met minimale make-up. Toch zag ik er altijd jonger uit dan de rest, ook al had ik enorm saaie kleding aan. Ik wilde daar niet mee zeggen dat ik er per se mooier uit zag, want daar waren de meningen natuurlijk over verdeeld! 'Well, thanks,' glimlachte ik.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel“I know some people who actually get upset or offended that easily. But it’s often only when the other talks about something they have issues with. So I can kind of understand. But I’d hate myself too if I got offended that fast over nothing,” zei ik toen. Ik zou echt niet met mezelf kunnen leven als ik zo was, dan zou ik mijzelf heel erg haten en zou ik waarschijnlijk ook absoluut geen vrienden hebben. Wie wilde er nou bevriend zijn met iemand die overal gekwetst door werd en super over emotioneel werd van van alles. Dat zou voor jezelf toch ook super vermoeiend zijn? Ik schudde mijn hoofd even op de gedachte, er over denkend dat ik wellicht zo een soort iemand was in de ogen van anderen. Ik wist het niet zeker, ik ging er van uit van niet sinds als ik gekwetst was ik het niet zou zeggen maar gewoon voor me zou houden. Ik zou er niet eens verder op in gaan maar gewoon verder met de grap gaan, dan voelde ik mij wel kut maar viel ik er niemand anders mee lastig. Ik kon helaas niet weten hoe andere mensen mij zagen, wellicht dachten ze wel over mij als zo een persoon. Dan boeide de meeste mensen hun mening over mij niet echt, maar zo een persoon wilde ik oprecht niet zijn. Ik keek op toen ze dat zei en beet zacht op mijn lip. Ik had me daardoor juist zwak gevoeld. Maar wellicht lag dat gewoon aan mij. “Well thank you. I did actually feel quite weak but I happen to feel like that a lot, so maybe it’s just me,” zei ik nonchalant, schouderophalend. Ik was vrij zeker dat als ze alles wist ze mij ook zwak zou vinden. Ik hoopte echter dat ze er dus nooit achter zou komen, ik wilde absoluut niet dat ze mij zwak vond. Normaal boeide dat soort dingen mij niet echt maar bij haar was het anders. Ze leek geen fan te zijn van zwakke mensen dus ik wilde absoluut niet zwak zijn tegenover haar. Hij zou zijn best ook doen om zo min mogelijk als zichzelf te zijn als dat ervoor zorgde dat zij hem leuk vond. Dat hoewel hij er heel erg tegen was om je anders voor te doen naar anderen puur zodat ze je leuk zouden vinden. Ik voelde mij dan ook best slecht dat ik mijzelf nu juist wilde veranderen voor haar. Dat zou absoluut niet moeten en ik was er echt niet trots op. “Well yeah, quite often actually. But it’s okay I learn from it,” glimlachte ik zwakjes en ik haalde even mijn schouders op. Ik was niet zeker of ik er echt van leerde maar zij zeiden dat ik er van leerde, dus ik geloofde hen wel. Waarom zouden ze tegen mij liegen over zoiets? Dat klonk gewoon te gek voor woorden. Vrienden zouden niet liegen over zoiets zodat zij jou gewoon pijn konden doen. Dat was idioot. Zacht moest ik lachen. “Yeah tickle me that’ll work,” lachte ik zachtjes, hoofdschuddend. Ik wist niet of het echt zou werken, maar proberen kon niet kwaad. Ik kon echter totaal niet tegen kietelen, dus als ze het echt zou proberen zou het nog wat worden. “Yeah no of course. I want you right by my side when I decline her again,” zei ik grinnikend. Ik kon het wel snappen dat ze haar gezicht dan wilde zien. Als ze niet gewend was om afgewezen te worden en dan ook nog eens door dezelfde gast twee keer afgewezen werd kon ik wel snappen dat ze dan heel verbaasd zou zijn. Het leek me wel grappig, maar ik ging er niet vanuit dat ze mij nog eens probeerde te krijgen, ik kon natuurlijk wel fout zitten daarin. Dat zou ik later wel zien. “You’re welcome,” grinnikte ik zacht. Het was wellicht een gekke opmerking geweest, de meeste advocaten die ik kende waren oudere mannen of vrouwen die alles behalve knap waren in mijn ogen. Allison was dan compleet anders dan die mensen en dat vond hij wel mooi. Hoewel ze best op hen leek deed ze het meer op haar eigen manier. Ze was niet zo een typische advocaat, ze was geen typische New Yorker. Ze was uniek op haar eigen manier naar mijn gevoel en dat zorgde er alleen maar erger voor dat ik haar nog leuker vond.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij gaf aan dat hij het zou snappen als het ergens over ging waar iemand problemen mee had. Nou, dan nog zou ik niet zo snel gekwetst raken. Maar misschien kwam dat dan ook weer omdat ik oprecht geen problemen had. Het ging goed met me en iedereen mocht het overal over hebben. Ik vond mijn leventje prima en ik zou op dit moment er ook niets aan willen veranderen. 'Well.. that makes sense, yeah,' zei ik maar gewoon, want wie weet was hij ook wel iemand die snel gekwetst raakte als je het over bepaalde onderwerpen had. Eigenlijk hadden volgens mij de meeste mensen dat wel en was ik dan gewoon raar. Dat klonk eigenlijk logischer dan de gedachte dat iedereen maar een beetje harteloos was zoals ik. Of nou ja, ik was niet harteloos, maar wel als het op mezelf neerkwam.
'I'm sorry you feel that way. I think there's honestly no reason why you should feel that way,' zei ik met een zwak glimlachje. Ik wilde eigenlijk vragen waarom hij zich zo voelde, maar dat waren niet mijn zaken en ik wilde hem absoluut niet laten dwingen om dat soort dingen tegen me te zeggen. Het was overigens ook wel apart, want ik had nog nooit op zo'n manier met iemand gesproken op een date! Normaal gesproken ging het over enorm luchtige dingen. Wat iemand deed in z'n vrije tijd, wat voor werk je deed en dat soort dingen. Niet over gekwetst raken en of iemand zich snel zwak voelde, maar ik vond het niet zo erg. Ik had normaal gesproken een hekel aan dit soort gesprekken, maar nu was het anders. Het leek wel alsof ik alles ineens minder erg vond dan dat ik normaal zou vinden. Als iemand anders huilend in de toiletten zou zitten had ik vast en zeker hard weggerend, omdat ik dan gewoon niet wist wat ik moest doen. Ik was daar gewoon niet goed in, maar ik was toch blijven zitten en nu waren we hier.
'Punching someone is not okay though?' vroeg ik verward. Waarom vond hij dat goed? Als iemand mij in mijn gezicht sloeg dan zorgde ik er persoonlijk voor dat die persoon daar heel erg veel spijt van zou krijgen. Dan deed ik niet alleen aangifte, maar dan zou ik zelf ook wel het één en ander over die persoon uitzoeken en bekend laten maken. Gewoon omdat ik iemand dan op zo'n manier wilde terugpakken, want terugslaan zou ik niet doen. Dat had toch geen nut. 'If they ever punch you again just hit me up! I'll talk to them,' grinnikte ik.
'No I'm pretty sure I can just make you stop by telling you to shut up though I find it quite cute when you apologize a thousand times so I probably wouldn't say anything,' zei ik met een glimlachje. Het was wel lief en als ik me eraan zou irriteren zou ik het gewoon zeggen. Daarvoor hoefde ik niet iemand per se fysiek aan te raken, tenzij iemand natuurlijk echt niet meer stopte, maar dan kon ik zelf ook over een ander onderwerp beginnen of zo. Dat kwam wel goed!
'Oh? You want me to be your bodyguard?' vroeg ik lachend. Ik wilde haar gezicht echt heel erg graag zien, al vroeg ik me af of ze hem nog wel eens zou zien. Ik had hem ook nog nooit eerder bij zo'n feestje gezien, dus ik vroeg me af of hij nog wel veel vaker erbij zou zijn. Maar misschien ook wel, wist ik veel. Misschien was hij me nog nooit eerder opgevallen, dat kon natuurlijk ook gewoon.
'By the way... thank you for tonight! I'm having a great time and this view is just so pretty. I love it so much,' glimlachte ik waarna ik van hem naar het uitzicht keek en toen weer terug naar hem. Eerst wilde ik hem weer een knuffel geven toen ik dat zei, maar ik besloot om dat toch maar niet te doen. Ik wist gewoon nog steeds niet hoe hij daarover dacht en ik had mezelf voor vanavond al genoeg opgedrongen en hem dingen voor het eerst laten doen. Ik vond het echter wel lastig, juist omdat ik heel erg snel in dat soort dingen kon zijn en dat deed ik altijd.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Ik geloofde dat iedereen wel iets had wat hun echt kon kwetsen, wat hun gewoon raakte en pijn deed. Ik kon mij niet voorstellen dat iemand zoiets niet zou hebben. Wellicht dacht iemand wel dat ze het niet hadden maar waren ze er gewoon nog niet achter gekomen. Hadden ze gewoon nooit iemand dichtbij genoeg laten komen om iets te creëren waar ze gekwetst door konden worden. Maar ik kon het niet geloven dat er echt mensen waren die niks qua emotionele pijn voelde. Mensen die het niks boeide als hun vriend of vriendin het uitmaakte. Mensen wie het niks uit maakte als er iemand close bij hen overleed of wat dan ook. Dat soort mensen waren er gewoon niet, daar waren het mensen voor.
Zacht beet ik op mijn lip bij haar woorden en ik haalde even mijn schouders op. Ik wilde haar niet lastig vallen met mijn problemen en ik wilde niet de sfeer of wat dan ook verpesten dus ik besloot er niet verder op in te gaan. Ik praatte al niet zo graag over mijn eigen problemen. Ik was goed met dingen ophopen en nooit laten merken tot ik alleen ben en ik breek. Ik was goed er in om mij normaal voor te doen terwijl ik van binnen wellicht heel veel pijn deed puur zodat niemand zich zorgen zou maken om mij. Ik hield er namelijk niet van als dat gebeurde, ik was immers niet een persoon dat echt van veel aandacht hield. In een gesprek met andere luisterde ik ook veel liever dan praten. "Alright well thank you," zei ik toen maar, niet zeker wat ik anders moest zeggen en mij schuldig voelende als ik niks zou zeggen. Naar mijn mening vond ik nog steeds dat ik best zwak was, zwakker dan de meeste zelfs. Wellicht wel de zwakste, maar ik was gewoon erg goed in het niet laten merken dat ik zwak was. En dat was waarom zij waarschijnlijk dacht dat ik het niet was.
"I'm used to it, it's not that bad," zei ik schouderophalend. Ik had het nooit echt erg gevonden. Het was maar een klap of een stomp in mijn gezicht. Ik was nog blij dat ze mij niet trapte waar de zon nooit scheen. Dan was mijn gezicht niet eens een groot probleem voor mij. Vaak zag je het niet eens en als ik dan een keer een blauw oog had of een blauwe plek op mijn jukbeen was dat ook niet iets super ergs. Het was niet dat ik op een dag heel veel mensen zag, en zelfs al moest ik er veel onder ogen komen tijdens een vergadering lette ze meestal niet eens op mij. Ik was immers ook niet een van de belangrijke mensen in de vergaderingen. Ik bracht enkel rapport over de plaats delict en informatie over bewijs stukken enzo. Ik was alles behalve belangrijk in zo'n vergadering dus veel aandacht werd er niet aan mij besteed. "Alright well then you'll probably get a call from me tomorrow," grinnikte ik, er op doelend dat het morgen waarschijnlijk weer zou gebeuren. Morgen was het immers zaterdag en op zaterdagen kwam Adam nog wel eens dronken thuis. Hij was echt een schat, echt altijd tegen iedereen behalve als hij dronken thuis was tegen mij. Dan was hij niet te genieten. "You find it cute?" vroeg ik toen met toch wel een zwakke glimlach spelend op mijn gezicht. Dat had ik eigenlijk niet van haar verwacht, maar ik moest ook eigenlijk niet over haar oordelen.
"Well yes, you're like a big tough girl. The perfect bodyguard," zei ik met een knipoog. Ze was zeker niet groot, best klein zelfs maar dat paste naar mijn mening ook wel bij haar. Haar lengte paste bij de rest van haar lichaam en zelfs een beetje bij haar gedrag. Volgens mij kon ze namelijk soms best vel of zelfs gemeen uit de bocht komen en dat klopte wel gewoon met hoe ze er uit zag. Zij klopte gewoon.
Bij haar woorden moest ik toch weer glimlachen. "Oh you don't have to thank me. I'm grateful you wanted to come with even after I sounded like one of them fuck boys. I'm having a great time with you as well," zei ik vervolgens en ik keek haar weer even aan. "I'm going to sound very cheesy but I like you better than the view," zei ik toen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij wilde het er blijkbaar niet verder over hebben en dat was prima. Ik wilde helemaal niet dat hij zich gedwongen voelde om over iets te praten waar hij het eigenlijk helemaal niet over wilde hebben. Volgens mij had ik hem tot al genoeg dingen gepusht en ik wilde niet zo'n iemand worden die anderen dwong om iets te zeggen, omdat ik op mijn werk dat vooral wel deed. Als mensen iets achter hielden of leugens verzonnen was ik er ook al meteen klaar mee. Als ze tegen mij logen kon ik ze niet helpen, dus waarom zou ik er dan nog tijd en moeite in steken? Ik had dus ook al eens tegen cliënten gezegd dat ik ermee ging stoppen en dat had ik ook daadwerkelijk gedaan. Natuurlijk wel na overleg met mijn baas, want ik mocht dat soort dingen niet zelf bepalen. Daar was ik nog te onervaren voor.
'It is bad though. That's like saying someone beats you up every night you get home from work but you're fine with it because you're used to it.' Misschien stelde ik me nu aan en maakte ik het een groter probleem dan dat het was, maar ik vond dat soort dingen echt niet oké. Zelfs niet als een grapje. Misschien had ik hier ook wel zo'n sterke mening over vanwege mijn werk. Slachtoffers zeiden ook vaak dat soort dingen en dan ging het natuurlijk over iets veel ergers dan één klap in het gezicht, maar ik kon daar gewoon niet tegen. Daar wilde ik dan heel erg fel tegen in gaan en dat deed ik dan ook. Op dat soort momenten voelde ik me altijd een beetje een pitbull, want ik zou dat onderwerp dan ook zeker niet loslaten en ik wist ook niet of ik dat nu bij Castiel wel zou doen totdat hij doorhad dat dat niet normaal was, ook al had hij het volgens mij eerst gezegd als iets dat grappig moest zijn. Zo zag ik dat echter helemaal niet en ik zou ook nooit moeten lachen om het feit dat iemand was geslagen of iets wat daarop leek. 'Alright. I'll make sure I'll be there then!' zei ik met een zwak glimlachje. Ik wist niet helemaal waarom hij zo specifiek de dag erbij zei, want wat zou er morgen dan gebeuren? Was dat een wekelijks iets of zo? Als dat zo was vond ik het al helemaal niet normaal, maar ik mocht me er eigenlijk ook helemaal niet bemoeien, al wilde ik dat wel heel erg graag. 'Well... I think it shows that you're a nice person that cares about others and I literally know no one that does that, so yes, I think it's cute.'
Ik moest lachen om zijn volgende opmerking. 'Are you making fun of me?' Ik wist niet of ik dat positief of negatief moest opvatten, dus daarom vroeg ik het maar gewoon. Het maakte me overigens niet zoveel uit of hij me nu belachelijk maakte of niet, want ik kon er toch niet zoveel aan veranderen.
'Do you think you sounded like a fuckboy? When?' grinnikte ik. Dat gedeelte van het verhaal was ik dan blijkbaar even kwijt geraakt, want ik had hem helemaal niet zo zien gedragen. Geen enkel gedeelte van de avond. Of ik moest inderdaad stukken al zijn vergeten. Dat kon natuurlijk ook gewoon.
Zijn laatste opmerking bracht me heel eerlijk gezegd even van mijn stuk. Zei hij dat nou serieus? Hoe moest ik hier nou weer op reageren?! 'Aw... that's so sweet! You're going to make me shy though,' zei ik met een lachje, want ik voelde inderdaad mijn wangen alweer warmer worden. 'I'm going to give you a hug now so you can't see that I'm actually starting to blush!' gaf ik toe, want ik kon er maar beter eerlijk over zijn dan wat ik zo straks had gezegd. Ik sloeg toen dus wél maar weer mijn armen om hem heen, ondanks dat ik net mezelf had beloofd dat niet meer te doen. Ik had het nu in ieder geval aangekondigd.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
"Yeah but, it's not that bad. I mean like, I don't know. I guess I'm just so used to it that I don't really get bothered about it anymore. It's like when you're really short and your jeans will always be too long, you'll be bothered about it in the beginning but once you get used to it it's just something in your every day life that you deal with." Het klonk voor haar waarschijnlijk idioot dat ik klappen vergeleek met een te lange broek maar voor mij was het net zo oninteressant geworden als een te lange broek. Zo een broek kon je gewoon omslaan en verder gaan met je leven. Zo een klap kon je gewoon ontvangen en verder gaan met je leven. Zo zag ik het dan. Dit was echter enkel bij mijzelf. Als ik ooit van een vriend ofzo hoorde dat hij door andere vrienden geslagen werd zou ik er waarschijnlijk ook niet van zeggen. In zo een opzicht was ik wellicht een soort van hypocriet, maar dat was dan maar zo. "Thanks, my hero," zei ik met een kleine glimlach. Ik zou haar echter waarschijnlijk niet echt bellen als er iets gebeurde. Als het echt erg ging was zij misschien wel het laatste persoon wat ik zou bellen. Niet omdat ik haar niet vertrouwde of wat dan ook, maar gewoon omdat ik haar niet lastig zou willen vallen. Ze had immers een behoorlijk druk leven en ik wilde daar niet bij in de weg lopen. Dan voelde ik mij ook echt heel schuldig. "Am I really the only one? Well no offense but you don't know a lot of normal people then, or well, maybe it's not a normal thing here. I don't know." Waarschijnlijk was het niet echt iets normaal in New York. Ik was hier nog niet echt erg aardige mensen tegen gekomen. Wel een paar vriendelijke, maar écht aardig, nee. Behalve Allison dan, en mijn vrienden op zich wel. Verder mijn baas en sommige collega's. Maar dat waren nou niet bepaald veel mensen vond ik.
"Oh no of course not, I'm very serious," zei ik toen, proberende zo serieus mogelijk te kijken. "No you'd make quite a good body guard, I'm sure you can be scary if you want to, now you're just cute though," zei ik zwak glimlachend. Ze kon wellicht wel een bodyguard zijn, maar dan niet een die enkel goed is wegens spieren en grootte, maar een die ook een grote mond op durfde te zetten en mensen oprecht met enkel hun woorden bang konden maken. Daar had ik wel respect voor, het was zeker een skill en ook best wel cool.
"Well to be fairly honest I don't exactly know how fuck boys sound so I could be very wrong, if that's the case then just ignore what I just said," zei ik toen snel. Ik had geen idee hoe fuck boys precies klonken. Ik was er vanuit gegaan dat mijn 'you want to get out of here?' opmerking wellicht een erge fuck boy vibe af gaf, maar wellicht was dat dus niet zo.
Ik grinnikte zachtjes door haar en sloeg mijn armen toen ook maar om haar heen, dit keer wel gelijk. "I don't mind this at all," zei ik toen, meet naar mezelf maar waarschijnlijk net te hard waardoor zij het ook kon horen. Ik hoopte dat ze het niet als iets raars zou opvangen en kon mijzelf wel slaan voor hoe onzeker ik mij voelde, alsof ik weer vijftien was.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Zijn vergelijking snapte ik niet. Of nou ja, ik snapte het wel, maar ik snapte niet dat je dat zomaar oké vond. Ik besloot echter om het er maar bij te laten, want als hij het helemaal prima vond dan had ik daar helemaal niets over te zeggen. Dat waren compleet zijn zaken en dan wilde ik niet degene zijn die ontzettend irritant ging doen omdat dat dan voor mijn gevoel het juiste was om te doen. Niet iedereen was het altijd met me eens en dat werd me maar al te vaak duidelijk gemaakt, wat natuurlijk heel erg goed was. Hij was het nu ook niet met me eens en ik vond dat ook helemaal prima. Ik mocht er niet vanuit gaan dat iedereen altijd alles maar deed wat ik van hen verlangde. Dat was onredelijk en dat wilde ik ook helemaal niet. Ik hield wel van mensen die ook een eigen mening hadden in plaats van mensen die mij dan maar de hele tijd na praten. Dan zou ik zo over iemand heen gaan lopen, dus een beetje tegengas had ik zeker nodig! 'Hmm.. okay,' knikte ik toen dus ook maar en glimlachte zwakjes. Ik wilde er niet meer tegenin gaan. Het was zijn leven. Niet de mijne. Vervolgens moest ik zachtjes lachen toen hij me zijn held noemde. 'I'm serious though. If someone ever is bothering you you can call me. And this sounds super weird since guys usually say that to me but I'd like to think I can handle almost anyone and I know a lot of people here too so I guess I could help you out pretty well. Or if you just need a friend,' zei ik terwijl ik mijn schouders ophaalde.
'People in New York aren't as nice as you are,' zei ik glimlachend. 'I'm not as nice as you are either. And it's also not like a normal type of thing to do here but I think it's nice so I don't mind.' Ik was bij lange na niet zo vriendelijk als dat hij was. Het kwam niet eens in me op om zo aardig tegen iemand te zijn. Ik had veel te vaak sarcastische opmerkingen en zei daar eigenlijk ook geen sorry voor als mensen die verkeerd opnamen. Dan moesten ze maar niet zo serieus denken. Zo dacht ik in ieder geval altijd en ik wist dat dat verkeerd was, maar het zou echt niet in me opkomen om vaak mijn excuses aan te bieden. Als ik echt iets fout had gedaan dan natuurlijk wel, maar dan was het een ander verhaal.
'Now I'm just cute? Excuse me? When am I not cute?' grapte ik. Ik kon genoeg momenten verzinnen wanneer ik niet "schattig" was, al zou ik mezelf nooit zo omschrijven. Dat zou wel het laatste woord zijn wat ik over mezelf zou zeggen als iemand me vroeg om mijzelf te omschrijven. Ik was ook helemaal niet schattig.
'You didn't act like a fuckboy all night. Don't worry. If you did I wouldn't be here with you right now because I hate those guys so so so much.' Als ze dachten dat ik zo makkelijk was hadden ze het mooi mis en dat liet ik ze dan ook maar al te graag weten. Ik was echt niet bang om een jongen af te wijzen en al helemaal niet als ze zo zelfverzekerd waren. Dan waren ze het toch zo weer vergeten.
'And I think you're much nicer to look at than this beautiful view as well.' Hij kon mijn rode hoofd nu toch niet zien, dus kon ik dat best zeggen. Het was immers ook zo en ik was niet echt bang om dat soort dingen te zeggen, al vond ik het bij hem wel spannender dan bij andere jongens! Hij maakte me gewoon een stuk verlegener dan dat ik normaal gesproken was en dat deel van mezelf kende ik helemaal niet.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Ik was best blij toen ze er niet verder op in ging. Ik wist dat ze het niet met mij eens was wat ik ook wel begreep. Ik vond het zelf gewoon niet iets ergs. Het was vaak ook enkel gewoon een klap tegen mijn wang of gewoon i het gezicht, dat kon ik wel gewoon hebben, ik was niet zo zwak. Er waren echter keren dat het verder ging, maar ook dat kon ik gewoon hebben en het gebeurde niet super vaak dus dat vond ik ook niet erg. Het was gewoon wat mijn vrienden deden soms en ik accepteerde hen voor hoe zij waren. Ik wilde hen ook niet veranderen puur omdat ik iets minder fijn vond, daar moest ik maar gewoon mee leven, zij konden er niks aan doen dat ik dat niet fijn vond, en inmiddels merkte ik het amper meer. Het gebeurde gewoon. "I'll call you when someone's bothering me. But if someone's bothering you as well you call me, I may not look like much but I can be quite intimidating if I feel like it." Dat was niet helemaal waar. Ik kon niet intimiderend lijken als ik het wilde. Ik kon soms echter wel als ik een slecht humeur had erg intimiderend en beangstigend lijken voor anderen.
"Oh I'm not that nice, but I think you're pretty nice," zei ik toen, haar recht aankijkend. Elk aardig persoon kon soms gemeen zijn, net zoals elk gemeen persoon soms aardig kon zijn. Iemand als Nelson Mandela was ook niet altijd aardig, en Hitler was ook niet altijd gemeen. Zo werkte het volgens mij gewoon echt niet. Dat kon ook aan mij liggen. De wereld was gewoon niet zo zwart-wit als sommige mensen dachten. Het was niet of aardig of gemeen, of slim of dom, of sportief of lui. Er zat zó veel meer tussen en ik kon er echt niet tegen als mensen dat gewoon niet konden zien. Daar kon ik best gefrustreerd van raken.
"Well holy trucker you got me there honey, you're always cute. My apologies," zei ik zacht grinnikend. al was het niet helemaal een leugen. Ik was vrij zeker dat ze nog schattig was als ze boos was, of dat ze nog schattig zou zijn als ze heel eng was. Ik kon haar gewoon niet voor me zien zonder schattig te zijn. Dat was haast onmogelijk vond ik. Sommige mensen hadden gewoon zo een uitstraling waarin ze altijd schattig of mooi waren, daar was niks aan te doen.
"Oh wel thank God. But really though, those guys are all hat with no cattle," zei ik hoofdschuddend, mij toen realiserend dat ze dat waarschijnlijk niet begreep. "I mean, they all talk highly of them selves but don't follow through with their actions," zei ik toen met een kleine frons. Ik moest nu waarschijnlijk wel beter opletten met welke woorden ik gebruikte, ik wilde haar namelijk niet in de war brengen en als ze gewoon meteen snapte wat ik zei was dat wel fijner.
Zelf voelde ik mijn wangen toen weer opwarmen en rood worden. "Why thank you," zei ik zachtjes, een zwakke glimlach spelend op mijn gezicht. Ik vond het lief van haar, het compliment deed ook zó veel meer met mij doordat ik haar ook echt heel knap vond. Maar alles wat zij deed deed meer met mij dan als een ander het zou doen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik wilde eigenlijk zeggen dat ik mezelf wel kon redden, want dat was ook wel zo. Er vielen vrij weinig mensen mij lastig, omdat ze gewoon wisten dat ze dat niet moesten doen. Soms gebeurde het als iemand dronken was, maar dan was ik vaak alsnog niet alleen en dan ging dat ook allemaal goed. Toch wilde ik dat niet zeggen en hem gewoon voor zijn aanbod bedanken. 'Oh, really?' grinnikte ik. Ik vond hem er niet intimiderend uit zien, maar dat vond ik van heel erg veel mensen en dan konden ze dat alsnog zijn. Als iemand eenmaal boos was kon dat namelijk enorm veranderen. 'But I will! Thanks,' zei ik met een glimlachje.
'Shut up, you are nice. You're seriously the nicest guy I've ever met.' Dat was écht zo. De meeste mannen die ik kende waren ontzettend egoïstisch en toonden ook eigenlijk nooit interesse in me. Veel daarvan dachten ook nog steeds dat vrouwen toch niet konden meepraten over de dingen waar zij het over hadden, maar dan hadden ze het mooi mis. Ik kon ook net doen alsof ik ergens veel verstand van had en daarmee iemand onder de tafel praten. Dat had ik namelijk ook al eens gedaan. 'And thanks, but I'm seriously not as nice as you are. I feel like you're trying to make sure I'm okay all the time and I just find that really cute.' Hij had niet voor niets zo vaak sorry gezegd tot nu toe en hij had ook steeds gezegd dat ik niet op een vraag hoefde te antwoorden als ik dat niet wilde. Dat had nog nooit iemand tegen me gezegd en dat had ik ook nooit gezegd. Als ik iets vroeg wilde ik antwoord en als mensen daarop geen antwoord wilde geven dan zouden ze me dat ook zeggen. Wat dat betreft had iedereen die ik kende daar een grote mond voor en dat mocht ook wel. Als ik te ver ging in iets hoorde ik die feedback graag terug, zodat ik ervan kon leren.
'Holy trucker?' vroeg ik lachend. Als hij dat soort dingen zei kon ik hem automatisch een stuk minder serieus nemen. 'Please never say that again,' lachte ik. Als dat echt de dingen waren die ze in Texas zeiden zou ik om de drie minuten in de lach schieten, omdat het gewoon zo belachelijk klonk. Dat zei iemand toch niet écht serieus? Dat kon niet. En als dat wel zo was kon ik echt helemaal niemand daar serieus nemen!
Nog een rare uitspraak die ik niet begreep, dus ik was blij dat hij het "vertaalde" naar normaal Engels. 'Thank you for the translation,' lachte ik. Hij had er overigens wel gelijk in! Het grootste gedeelte van die jongens hadden de grootste praatjes, maar er kwam uiteindelijk niet veel van terecht. Ik was er namelijk wel eens op in gegaan en die nacht was dan de meest saaie nacht die ik in mijn leven had gehad. Ze waren dan enorm slecht en het was dan niet meer leuk. Dat had ik ze dan overigens ook laten weten, gewoon om onaardig te doen.
'You're welcome.' Ik had het liever over hem dan over mezelf, want ik merkte dat zodra hij iets over mij zei ik me weer een stuk verlegener ging voelen en dat was geen prettig gevoel. Ik voelde me dan zo ontzettend kwetsbaar en dat kende ik helemaal niet en ik vond het enorm vervelend. Ik wilde dat namelijk helemaal niet zijn, maar blijkbaar had hij toch dat effect op me. Inmiddels had ik hem nog steeds niet losgelaten en ik was eerst ook nog niet van plan om dat te doen totdat hij aangaf dat hij dat graag wilde door mij bijvoorbeeld los te laten. Ik keek vervolgens weer opzij, omdat het uitzicht mooi was.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel“No not really actually. I can’t be it whenever I want to, but I can be intimidating if I’m in the wrong mood,” knikte ik toen. En vaak als iemand mij boos maakte was ik al snel in het verkeerd humeur. Dan was ik niet te genieten. Soms probeerde mijn vrienden mij wel te pushen naar het randje. Ze zeiden dan dat ze het leuk vonden mij boos te zien. Mij intimiderend te zien. Maar ik liet hen mij niet boos maken. Ze konden mij gewoon niet heel boos krijgen. En dat was maar goed ook, want als ze dat wel konden was ik waarschijnlijk super vaak heel boos op hen wat ik zelf ook vreselijk vond. Ik vond het nooit een fijn gevoel als ik boos was en wilde meestal dan ook gelijk niet meer boos zijn maar soms kom dat helaas niet. Als het moest kon ik wel boos zijn maar als het niet nodig was wilde ik het ook liever niet. Waarom zou je je tijd onnodig besteden door boos te zijn als je ook gewoon blij kon zijn? Dan was je toch ook veel gelukkiger?“Come on I can’t be the nicest guy you know. I’ve done many horrible things in my life.” Dat was ook niet helemaal waar. Ik had niet echt vreselijke dingen gedaan. Voor mij waren ze best vreselijk. Maar voor een ander zou het waarschijnlijk gewoon weer een andere donderdag zijn. “I’ve taken the bull by its horns many times.” Alweer was dit vooral gericht op mijn gevoel. Als ik iets kleins fout deed voelde het al gelijk als iets verschrikkelijk. Als ik vroeger niet uit de kuil kon komen als mijn vader mij leerde ontsnappen en hij oh zo teleurgesteld keek voelde ik mij gelijk al vreselijk. Dan voelde ik mij gewoon als een teleurstelling voor mijn vader. Zelfs de keer dat ik wel uit de kuil kwam alleen was ik erg sloom geweest, zelfs toen was ik een teleurstelling. Ik vond het inmiddels maar normaal om mij zo te voelen. Ik was het wel gewend. Kleine dingen die ik fout deed voelde als wereld rampen. Ik had ooit een jongen geslagen nadat hij mijn broertje onder geduwd had in de wc maar het werd behandeld alsof ik die andere jongen vermoord had. Zo slecht had ik mij dus ook gevoeld. In mijn ervaring waren de slechte dingen die ik deed dus echt verschrikkelijke en onvergevelijke dingen. Ik kon het mijzelf nooit vergeven. “Yeah but like, I like you so why wouldn’t I want you to be okay all the time?” vroeg ik schouderophalend. Mij er niet eens meer iets van aan trekkend dat ik net hardop zei dat ik haar leuk vond. Het was niet de eerste keer deze dag dat ik het had gezegd dus ik besloot er ook niks meer aan te doen ze wist het inmiddels toch al. “What’s wrong with hoky trucker? C’mon that’s not even that Texas to say is it?” vroeg ik zacht lachend. Ik kon mij echt niet voorstellen dat ze dat hier niet zeiden. Holy trucker. Dat klonk toch gewoon heel normaal. Als holy fuck of holy mother of the lord. Ik gebruikte alle drie even vaak, kon mij echt niet voorstellen dat ze Holy trucker hier niet gebruikte. “Never saying that again would be like never saying howdy again, how could I possibly do that?” Natuurlijk kon ik altijd fuck zeggen inplaats van trucker maar dat vond ik net iets onbeleefder klinken. Al klonk trucker natuurlijk ook niet zijn aller beleefst. Fuck was dan nog erger. “You’re welcome,” grinnikte ik. Ik zou elke uitspraak die ik per ongeluk rond haar zei voortaan wel vertalen. Anders was het ook zo lullig. Dan zou ik ineens allemaal dingen zeggen die zij niet begreep. Dan kon ik net zo goed Duits tegen haar praten want ze zou er net zo weinig van snappen. Misschien zelfs meer. Ik vond immers wel dat de uitspraak gepast was geweest. Die jongens waren allemaal hel hoog van zichzelf. “Yeah sometimes they just have to get off that high horse that they’re on and realize their horse is actually a pony,” zei ik simpel. Deze uitdrukking was volgens mij niet perse Texan, maar ik zou wel horen van haar als ze het niet snapte. Dat zou ze dan vast wel zeggen. Wellicht was het namelijk wel iets wat ze alleen in het zuiden zeiden. Met een zwakke glimlach op mijn gezicht bleef ik haar vast houden. Ik was niet van plan haar los te laten tot zij zou aan geven dat ze dit wilde. Tenzij het natuurlijk onder willekeurige omstandigheden gedwongen moest. Maar ik ging er maar niet van uit dat er iets zou gebeuren waardoor ik haar gedwongen los moest laten. Dat zou best wel gek zijn.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'Oh, right. That makes sense,' knikte ik. Als ik geen goed humeur had was ik ook zeker niet de aardigste. Sterker nog, dan voelde ik me altijd net die boze koningin van Snow White. Dan kon ik ook tegen niemand meer aardig doen, zelfs niet tegen mensen die bijvoorbeeld in de supermarkt werkten en dus helemaal niets verkeerd deden. Gelukkig gebeurde dat niet zo heel erg vaak meer, want er moesten wel heel erg veel dingen verkeerd gaan mocht ik een keer zo gemeen doen tegen mensen die ik niet kende. Dan zou het een rot dag moeten zijn geweest op mijn werk, dan zou ik ruzie met iemand moeten hebben gehad zoals bijvoorbeeld mijn ouders en dan moest ik bijvoorbeeld een deuk hebben gereden in mijn auto. Het ging niet heel erg makkelijk om mij zo rot te laten voelen, maar als het dan wel gebeurde dan was ik ook niet meer te genieten en dan kon ook beter iedereen uit mijn buurt blijven.
'Everyone has done horrible things. You're probably a goody two shoes compared to me,' grinnikte ik. Dat wist ik eigenlijk wel zeker, aangezien hij al had aangegeven zelfs nog nooit iemand gezoend te hebben. Ik had me volgens mij op alle vlakken al eens flink misdragen. Op het gebied van jongens, maar ik had ook al veel soorten drugs geprobeerd, gewoon omdat ik het dan eens wilde proberen. Ik had er bovendien voor gezorgd dat ik het leven van mensen had verwoest, gewoon omdat ze mij dan wat hadden aangedaan. Ik had grote geheimen openbaar gemaakt waardoor sommige mensen nu nog steeds belachelijk gemaakt werden. Ik was daar absoluut niet trots op en ik zou dat ook zeker niet aan iedereen vertellen. Sterker nog, niemand wist dat ik degene was die dat had gedaan behalve mijn slachtoffer, maar die had ik dan wel bang genoeg gemaakt om dat aan niemand te zeggen. Dit waren ook dingen die Castiel niet hoefde te weten. Hij was zeker geen uitzondering op de regel.
Hij gaf aan dat hij me leuk vond. Oh shit. Wat hij daarna nog zei kon ik niet eens horen. Het was overigens niet de eerste keer dat hij dat vanavond zei en ik had het ook al een aantal keren gezegd, maar het gaf me toch een raar gevoel in mijn buik. 'Well.. thanks.. I appreciate that,' besloot ik om uiteindelijk maar te zeggen.
'It just sounds really weird,' grinnikte ik. 'It's like you wanna sound nice yet you wanna curse at the same time so now it sounds way too nice. It's weird.' Ik schold in mijn privéleven ontzettend veel dat ik het niet erg vond als iemand het bij mij ook deed. Het ging er gewoon uit voordat ik het door had en het was alles behalve netjes of classy, maar ik kon er ook niets aan doen. Het beschreef gewoon op dat moment het beste hoe ik me voelde.
Zijn volgende opmerking vond ik ook grappig genoeg om er even om te lachen, maar die snapte ik wel, dus daar hoefde ik geen verdere uitleg bij nodig. Dat klonk nog redelijk normaal, al zei ik dat ook nooit. Dat laatste gedeelte dan. 'Yeah, true,' grinnikte ik. Hij had wel gelijk. Dat zei ik ook altijd, maar dan in andere woorden. Sowieso was ik nooit echt van de uitdrukkingen, want ik vond ze soms niet duidelijk genoeg en ik hield wel van duidelijkheid.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel“Oh you can’t be that bad. I mean if I’m a goody two shoes in comparison with you you’d probably be rotting in prison.” Door mijn woorden klonk het waarschijnlijk alsof ik echt heel erg was. Wat ik natuurlijk niet was maar ik kon bijna niet geloven dat zij echt veel erger was dan ik. Natuurlijk was ik onschuldig op sommige niveaus, zoals met seks en alles was ik nog schoner dan Maria de heilige maagd. Maar op andere vlakken had ik wel weer van alles gedaan. Gevochten, wapens gebruikt, ik had zelfs een tijdje een bij baantje bij een strip club twee dorpen verder op. Ik wist echter niet dat dit een strip club was toen ik soliciteerde en ik werkte er ook niet lang, ik stopte gelijk toen ik er achter kwam dat het daadwerkelijk een strip club was. Dit kostte mij echter wel twee weken, terwijl als ik er op terug keek ik het dom van mij vond dat ik het niet gelijk door had toen ik soliciteerde. Maar ik was toen nog erg onwetend op dat gebied. Dit was echter iets wat niemand gelukkig van mij wist. Met een strip club op je cv werd je niet perse sneller aangenomen, dus ik had het er niet op gezet. Zacht beet ik op mijn lip bij haar reactie. Ze klonk lichtelijk ongemakkelijk. Had ik iets verkeerd gezegd? Was het raar om daar naar te vragen? Maakte ik het dan nog ongemakkelijker? Ik besloot er maar niet naar te vragen. Ik wilde niet irritant over komen of wat dan ook. Ik moest zacht even grinniken. “Well I’ve never heard that. Though I do like to sound nice when I’m swearing. Love giving people those mixed feelings,” grapte ik. Ik had mensen wel vaker uitgescholden op een vriendelijke manier dat het leek op een compliment. Dat ik bijvoorbeeld iemand vertelde dat ze er goed uitzagen voor hun leeftijd, dat was dan meestal tegen iemand van mijn leeftijd. Het klonk wellicht niet echt als een belediging maar als je er goed over na dacht kon je er wel achter komen dat het niet als een aardig iets bedoeld was.TSHet was inmiddels acht dagen na de nacht die ik gespendeerd had met Allison. In deze lange week had ik haar niet meer gezien, maar veel erg had ik er niet in gehad, ik had het best druk gehad. Mijn collega was ziek dus ik moest de hele week volle dagen werken. Nu was ze beter dus had ik lekker de hele zaterdag vrij. Ook liep ik al de hele week met een blauw oog rond. Het was een ongeluk geweest, best een lachwekkend verhaal wat ik eigenlijk niemand durfde te vertellen. Het klonk gewoon zó stom. Gelukkig had tot nu toe niemand naar het verhaal gevraagd. Meestal maakte ze gewoon een opmerking er over als ‘who kicked your ass this time?’ Er vanuit gaande dat ik natuurlijk het gevecht verloor. Mijn opmerking terug was dan iets als ‘you should see the other guy’. Meestal zou de ander lachen en daar bleef het wel bij. Ik was wel blij dat ik het verhaal niet echt hoefde te vertellen, ik schaamde mij er namelijk best voor. Het was gewoon dom geweest. En dom overkomen wilde ik liever niet. Het was zaterdag middag en het nieuws stond aan op de tv in de woonkamer. Het geluid was gedpt maar alle beelden waren zichtbaar. Adam had een van zijn favoriete platen opgezet, zachtjes, maar goed hoorbaar door de hele woonkamer. Hij was echter nergens meer te vinden. Ik stond in de keuken alleen, luisterend naar het zachte geluid van de muziek gemixt met het wat hardere geluid van het koffiezetapparaat. Er hing een zachte sfeer rond in huis. Zacht maar naar. Veel hadden Adam en ik niet gesproken deze week waardoor ik mij erg rot voelde. Maar ik was dan ook veel op werk, en hij werkte vaak net op de uren dat ik vrij was. En anders was hij bij zijn vriendin te vinden. Blijkbaar liep hun relatie erg goed want als hij daar niet was of niet op werk was was zij hier wel te vinden. Ze waren zo vaak samen dat het leek alsof ze al samen woonde en iets in mij was er bang voor dat ze ook echt samen gingen wonen. Natuurlijk wist ik dat ik niet altijd samen met hem kon wonen, maar de stap naar alleen wonen was best groot voor mij. Ik kende mijzelf ook goed genoeg om te weten dat ik als ik alleen woonde waarschijnlijk veel dingen zou vergeten. Belangrijke dingen als eten, verjaardagen, wassen, trouwdagen, vakanties, slapen. Vaak had Adam mij gewoon geholpen met het herinneren van deze dingen. Zonder zijn herinnering dat er iemand jarig was zou ik het gewoon vergeten. Niet omdat ik dat persoon zijn verjaardag dan niet wist, maar omdat ik de datum van die dag dan gewoon niet wist. Zonder zijn dagelijkse ‘vergeet niet te eten’ bij elke maaltijd zou ik zo vergeten te eten tot ik plots niet meer kon lopen van de honger. Ik was erg afhankelijk van hem geworden en dat maakte mij best angstig, het gebeurde niet elke dag dat je zó afhankelijk van iemand werd. Zijn vriendin was dan ook nog een probleem voor mij. Normaal had ik geen problemen met de vriendinnen van mijn vrienden. Ze waren altijd of tijdelijk, of gewoon vriendelijk ook tegen mij. Maar Adam zijn vriendin was een ander verhaal. Het leek er gewoon op alsof ze mij uit het leven van Adam wilde hebben. Toen ze hier de laatste keer was had ze ‘per ongeluk’ de neppe trouw foto’s van Adam en mij kapot gemaakt. Ook niet eens zo een beetje. Op de een of andere manier waren ze op de grond beland en nat geworden. Ze waren niet meer te rennen. De muur bij de bank was hierdoor leeg en ik voelde mij rot elke keer als ik er naar keek. Het plotse geluid van mijn telefoon trok mijn aandacht. In een vrij snelle beweging had ik deze dus van het aanrecht gepakt, net op het moment dat mijn koffie klaar was. Ik nam snel op en zette het koffiezetapparaat uit. “With Novak,” zei ik. Het was wat ik automatisch zei als ik mijn telefoon opnam. “Cas you’re not going to believe this. So apparently one of my dad’s colleagues has a daughter yeah? And well since both our families are quite prosperous our fathers have arranged for us to date. Can you believe that he’s actually making me date someone? What a dick! But to be fair the girl’s smoking hot. I think even you’d like her. However, our dads arranged a date for tonight. But it’s a sort dubble date. They want both of us to bring a friend so we feel more comfortable yeah?” Zonder hallo te zeggen begon Kyle te praten, ik was niks anders van hem gewend. Alsof ik geen idee had waar hij het over had trok ik even een wenkbrauw op. Ik zat neer op een van de stoelen aan de keuken tafel en nam een slokje van mijn verse, nog vrij hete koffie. “Alright that’s great for you dude. What’s your point though? You never call unless you just fucked someone or we’re going out,” zei ik maar bij mijn laatste woorden begon ik al te begrijpen waar hij nou precies op doelde. “Exactly. Our dads want us both to bring a friend. You’re that friend Cassie. Come on do this for me. I’m sure her friend will be hot too and I can’t ask Richard ‘cause he’s dating someone and I can’t ask Adam ‘cause he’s also dating someone. I need your single virgin ass to help me out here.” Ik negeerde zijn laatste opmerking maar rolde toch wel even met mijn ogen. “You’re not going to let me say no are you?” Het geluidje dat Kyle aan de andere kant van de lijn maakte zegde al genoeg. Ik zuchtte diep en ging maar akkoord er mee, ik had toch niks anders te doen. En iets vriendelijks doen voor een van mijn beste vrienden kon natuurlijk nooit echt kwaad. Gelijk begon Kyle te praten over hoe hij een auto naar mijn huis zou sturen om mij op te halen en naar hem te brengen. Hij vertelde dat ik een van zijn pakken moest lenen omdat ik er voor eens echt niet uit mocht zien als een boer. Ik lachte er maar om, al leek hij behoorlijk serieus. Hij vroeg ook of ik het blauwe oog nog had, toen ik ja had geantwoord zei hij gelijk dat hij Zijn moeder’s foundation wel zou gebruiken om het weg te werken. Naar zijn mening stonden blauwe plekken en littekens namelijk erg ordinair en hij wilde niet graag gezien worden met iemand die dat soort dingen duidelijk op zijn of haar lichaam had. Ik was het wel gewend van hem. Nog een tijdje was Kyle aan het door ratelen, in stilte dronk ik toen maar mijn koffie op. Toen dit kopje echter op was stopte hij en kwam de auto aan die hij had gestuurd. Hij stond er op dat ik de hele weg nog met hem aan de telefoon bleef en hing pas op toen ik tegenover hem in zijn kleedkamer stond. Het was een ruime ruimte. Er stonden rekken met kleding, voornamelijk pakken. Kyle was aan het praten over hoe blij hij was dat ik een normale maat had zoals hij en niet zo dik was zoals Richard, ik liet hem maar praten, wetende dat Eichard net zo slecht over hem praatte en beide ook net zo slecht over mij en Adam praatte. Het was normaal voor hen. Na een tijdje had hij ons beide in een pak gekregen. We hadden precies dezelfde pakken aan enkel had hij er rode details op omdat dat volgens hem zijn haar complimenteerde. Mij had hij een pak met groene details gegeven, hij had gezegd dat het de kleur van mijn ogen complimenteerde. Bier fles groen har hij ze genoemd, ik was er maar niet op ingegaan. Hij had verstand van kleur namen en welke kleuren elkaar complimenteerde. Hij zei dat de groene details mijn ogen nog beter uit zouden brengen en dat mijn ogen ook mijn mooiste kenmerk waren. Hij had hier ook verstand van, dus ik was er wederom niet op ingegaan. Hij wist immers waar hij het over had, en ik totaal niet.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
De afgelopen week had ik me aan alles en iedereen geïrriteerd en het leek wel alsof de hele wereld tegen me was geweest. Het leek wel alsof mijn leidinggevende een hekel aan me had door mij alle irritante cliënten te geven. Eentje daarvan was ontzettend agressief en had mij inmiddels al honderd keer bedreigd. Dat soort mensen koste enorm veel energie, omdat je niet alleen maar bezig was met de zaak, maar ook om je eigen veiligheid te waarborgen. Je moest dan letterlijk oppassen bij alles wat je zei en er ook nog eens voor zorgen dat hij niet dichtbij genoeg zat om bijvoorbeeld koffie in je gezicht te gooien. Een ander begon bij letterlijk iedere vraag die ik stelde te huilen en te schreeuwen dat hij het strafbare feit niet had begaan. Ook dat koste enorm veel energie, want ik had gewoon geen zin in dat soort mensen. Je mocht best huilen, maar als ik vroeg hoe laat iemand thuis was begon die al te huilen. Die zou dus ook zeker naar een soort psycholoog of zo moeten en toen ik dat heel voorzichtig had voorgesteld begonnen de tranen natuurlijk weer. Tevens had ik een zaak verloren, terwijl ik wel bijna zeker was dat ik die zou kunnen winnen. Het meest irritante was dan nog dat mijn cliënt niet in hoger beroep wilde, waardoor ik het niet nog een keer kon proberen, terwijl alles in mij schreeuwde dat ik gelijk had en dat ik had moeten winnen. Helaas had ik het niet voor het zeggen en als iemand niet verder wilde gaan met een zaak kon ik daar niets tegen doen. Ik was namelijk niet degene die een straf zou krijgen, dus ik hoefde me daar geen zorgen over te maken. Ik wist echter zeker dat ik strafvermindering had kunnen krijgen ten aanzien van wat er werd geëist, maar dat was me niet gelukt. Daar baalde ik natuurlijk ontzettend van.
Maar wat mij het meest boos maakte van allemaal was dat mijn vader me weer eens met mijn leven wilde bemoeien. Hij had het in zijn stomme kop gekregen dat ik maar eens aan de man moest en het feit dat hij zich daarmee bemoeide maakte mij echt woedend. Hij had daar helemaal niets over te zeggen en dat had ik hem ook heel erg duidelijk gemaakt, maar het was blijkbaar niet binnen gekomen, want hij had zelfs al een soort kandidaat! Het was de zoon van iemand die hij goed kende, maar ik kende hem niet. Er werd me verzekerd dat het een goede jongen zou zijn, maar ik zat er echt niet op te wachten. Ik vond het ook ontzettend ouderwets. Dit was iets wat in de middeleeuwen werd gedaan en misschien bij andere culturen nog steeds, maar we leefden in 2018 en ik vond dit echt niet oké. Er werd natuurlijk niet gezegd dat ik meteen met deze jongen moest gaan trouwen, maar het was me goed duidelijk dat ik hem beter moest leren kennen en dat als ik hem niks vond ik hem alsnog moest blijven zien, omdat deze jongen "zo goed in de familie paste." Bullshit. Ik zag er dus ook héél erg tegenop, want ik wist nu al dat ik niet zo aardig tegen die jongen kon zijn als dat ik normaal gesproken zou zijn op een date. Ook die had mijn vader overigens geregeld in één of ander duur restaurant. Het enige dat dan nog een "meevaller" was, was dat ik een vriendin mocht meenemen om het minder ongemakkelijk te maken. Ik zou dus ook flink gebruik maken van haar en als het kon zou ik de hele avond alleen maar tegen haar praten. Ik had nu nog twee vrijgezelle vriendinnen, waaronder Lily, maar ik zou haar niet meenemen. Ik had dan echt helemaal niets aan haar, dus besloot ik om het andere meisje mee te nemen: Erin. Zij was tevens het rustigste van onze hele vriendengroep, dus aan haar zou ik nog het meest hebben. Het was overigens wel een heel erg mooi meisje, dus ik hoopte dat die jongen meer interesse in haar zou tonen dan in mij, want ik zou niet oprecht interesse kunnen tonen zonder daar met de meest neppe glimlach ter wereld te zitten. Tenzij het natuurlijk wel een hele leuke jongen zou zijn, maar dan nog zou ik eigenwijs zijn en niet aardig tegen hem willen doen, gewoon omdat mijn vader dit allemaal had geregeld. Het voelde echt als een soort huwelijksaanzoek dat ik niet mocht weigeren en ik haatte het feit dat mijn vader zich met dat soort dingen aan het bemoeien was.
En op dat punt stond ik nu. Het zou allemaal vanavond plaats vinden en Erin was naar mijn huis gekomen om ons een beetje klaar te maken. Het betekende namelijk niet automatisch dat ik ook helemaal geen moeite meer deed om er een beetje leuk uit te zien. Bovendien vond ik het leuk om uren voor de spiegel te staan, dus wat dat betreft kwam het dan wél weer goed uit, al had ik er alsnog geen zin in. Zo had ik mijn haar gekruld en mijn make-up grondig gedaan, wat me in totaal al een uur koste. Dat maakte me echter niet uit, want als je het goed wilde doen was je er ook gewoon langer mee bezig! En ik was ondertussen ook zo'n beetje de hele tijd aan het kletsen geweest, dus echt een uur bezig geweest was ik niet. Het was meer kletsen dan echt iets doen. Daarbij had ik een rood jurkje aangetrokken met natuurlijk bijpassende matte lipstick, want ja, dat matchte en daar hield ik wel van. Bovendien had ik natuurlijk veel te hoge hakken aangetrokken, want als ik dan met iemand op date ging moest die alsnog langer zijn dan ik was met mijn allerhoogste hakken aan en dit waren wel één van de hoogste die ik had. Het zou voor mij een enorme afknapper zijn als hij nu kleiner was, al kon ik me dat niet heel goed voorstellen, omdat ik zelf niet héél erg groot was. Erin had ook haar best gedaan en zij zag er nu een beetje uit als een veel te mooie Barbie als ik het zelf moest zeggen. Met haar blonde haar en felblauwe ogen zag ze er ontzettend mooi uit in een lichtblauw jurkje, al zag ze er totaal niet onschuldig uit, omdat het wel aardig kort was en er was redelijk wat zichtbaar, doordat het ook aardig strak zat. Zij kon het alleen erg goed hebben. Dat hoefde ik niet aan te doen. Dat zou mij niet staan.
'I swear if you think he's hot you should seriously just go for it,' zei ik tegen haar terwijl ik me voor de vierde keer onder spoot met parfum. Ook dat had ik haar al twee keer verteld, maar ik zou gewoon niet een relatie met iemand kunnen krijgen als mijn vader het allemaal het had geregeld. Gewoon om irritant te zijn wilde ik het niet. Ik wilde ook helemaal niet op deze date, maar het werd me gedwongen en daarom deed ik het maar. Zo waren ze dan toch nog een beetje blij en dan leek het nog alsof ik moeite hiervoor had genomen, al zag ik het als één grote grap. 'Yeah, I know,' gegarandeerde Erin me.
Ik was bezig met het pakken van mijn spulletjes die ik in een veel te kleine clutch probeerde te stoppen. Mobiel, creditcard, ID, make-up, het luchtje dat ik op had in een heel erg klein flesje en nog wat meer dingen. Het paste in ieder geval allemaal net erin, dus ik was in principe klaar om te gaan en ik zag dat Erin ook al haar spullen inmiddels had gepakt. Het was tevens ook wel tijd, want de auto zou ieder moment voor kunnen staan. Dat had mijn vader dan weer geregeld. Hij had ervoor gezorgd dat er een auto me zou komen ophalen en me zou afzetten bij het restaurant en me daarna dan ook weer op zou halen. Ik was blij dat ik dat in ieder geval niet hoefde te regelen, want als ik dan ook nog dat soort moeite moest doen voor iemand die ik helemaal niet kende was ik er al helemaal klaar mee geweest. Gelukkig hoefde dat niet en kende mijn vader mij goed genoeg om dat soort dingen dan wel te willen doen.
Vandaar dat we dus maar naar beneden gingen en eenmaal buiten stond de auto inderdaad al klaar. Met een diepe zucht stapte ik toen vervolgens in. Ik zag er zó ontzettend tegen op, dus ik was blij dat ik Erin dan nog had die heel erg goed was in overal het positieve van zien. Ze had me al heel vaak gezegd dat zijn vriend misschien wel heel knap zou zijn en dat ze er wel voor zou zorgen dat ik het nog een beetje leuk vanavond zou krijgen. Desnoods was zij de hele tijd aan het woord. Dat vond ik wel heel lief van haar en dat was ook de reden dat ik haar had meegenomen, want zij was zo'n beetje de enige die nog wel een beetje normaal kon doen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
CastielVijf minuten lang had Kyle voor de spiegel gestaan, naar zichzelf gekeken en zitten mokken over dat ik er niet beter uit mocht zien dan hem. Ik maakte mij hier totaal geen zorgen om, voor mijn gevoel leek ik nog steeds op een boer. Hij zag er echter uit alsof hij recht uit een modeblad was gelopen. Maar naar mijn mening waren mijn vrienden altijd erg knap. Uiterlijkmaakte voor mij niks uit, ik kon rond lopen in een overal met klompen en zou me nog steeds prima voelen. Uiterlijk was echter een van de belangrijkste dingen voor mijn vrienden. Ik was het van hun wel gewend. Doordat Kyle uiterlijk ook erg belangrijk vond verliet hij even de kamer om niet veel later weer binnen te komen met een make-up tas. Hij duwde mij in een stoel en ging tegen over mij zitten. “I only have one rule Cassie, if they notice there’s make up on your eye and they ask about it, you do not tell what happened okay? Just make up a story to make you look cool and not like the puss you are yeah?” Ik grinnikte maar om zijn woorden ook al wist ik dat hij aardig serieus was. “I won’t say a word.” Hij begon vervolgens allerlei dingen op mijn oog te smeren. Na zo een dik kwartier stond hij pas op, mij vertellend dat hij klaar was en ik maar beter dankbaar mocht zijn. Ik deed niet eens de moeite om in de spiegel te kijken, wetend dat ik sowieso zou zien dat er make up op zat. Ik kende mijn gezicht te goed om dat niet te zien. Anderen zouden het waarschijnlijk niet zo snel merken, daar vertrouwde ik Kyle wel genoeg voor. Ik stond rustig op van de stoel waar ik niet veel eerder op was geduwd en volgde mijn vriend al zijn bewegingen met mijn blik. Hij liep richting de hoek van zijn kamer waar een oude houten kast stond. De kast was zeker antiek, hij was bruin met mooie details aan de zijkanten. Hetw as goed gezien dat hij geverfd was ondanks dat het hout waarmee het gemaakt was, mahonie, dezelfde kleir had. Met een klein sleuteltje dat Kyle van de bovenkant van de kast pakte opende hij deze vervolgens. Hieruit haalde hij niet veel later een fles. “We’re having shots!” Hoewel ik normaal al niet zo comfortabel was met het idee van shots nemen zat ik er nu al helemaal over in. Shots nemen voor een date leek mij alles behalve een goed idee. Maar nog voor ik iets kon zeggen begin hij al weer. “Don’t be a bore now Cas I need this. You know how horrible these rich kid girls can be and if I don’t go in there a little bit tipsy I’m going to swing myself off the church,” zei hij op een dreigende toon. Kort hield ik mijn handen maar omhoog als een onschuldige man. Hem laten weten dat hij maar moest doen wat hij wilde. “Alright but I’m not taking anything,” zei ik simpel en duidelijk. Gelukkig ging hij hier maar mee akkoord. Niet veel later had Kyle al twee shots naar binnen gewerkt en was hij druk bezig met zijn haar goed krijgen voor de auto die ons naar het restaurant zou brengen arriveerde. Hij had verteld dat zijn vader een auto zou regelen zodat de kans dat hij dronken naar huis moest rijden kleiner was. Het verbaasde mij hoe goed zijn vader Kyle kende. Ik ging er altijd van uit dat hij erg nep was tegen zijn ouders, maar blijkbaar dus niet. Een claxon ging twee keer luid af en Kyle sprong meteen op. In een paar snelle bewegingen stopte hij al zijn benodigde spullen in zijn zakken. Telefoon, portemonnee, sleutels, mond spray en een klein spiegeltje. Ik stopte mijn sleutels, telefoon en portemonnee toen ook maar in mijn zak en volgde mijn vriend de trappen af en naar buiten. De auto die voor de deur stond herkende ik als een Lykan HyperSport en als ik niet te druk was geweest met Kyle normaal de auto in te krijgen had ik zeker even bij de auto stil gestaan. Ik wist dat Kyle groot fan was van auto’s die hij in films had gezien en na Fast and Furious 7 had hij deze auto al heel graag gewild. Ik had echter niet verwacht dat hij er echt een te pakken kon krijgen. Sinds er maar zeven van gemaakt waren op de hele wereld. Het was echt gestoord. De auto kostte dan waarschijnlijk ook een fortuin. Maar als Kyle iets wilde kreeg hij het meestal ook wel. Ik trok mijn aandacht weg van de auto toen Kyle aan mijn jasje trok. Al snel zaten we samen op de achterbank van de auto en de chauffeur begon snel te rijden. Kyle keerde zich naar mij met een serieuze blik. Ik moest mijn best doen er niet om te lachen. Zijn serieuze blik kon ik alles behalve serieus nemen. “Look Novak. We’re going out for dinner to a quite expensive restaurant. Now I don’t want anything bad to happen ‘cause I want to make my dad proud. You’re a smart guy so I believe you should know how to act in a classy place. Do I need to remind you of the table lables?” vroeg hij op een stem alsof ik een klein kind was, ik vond het maar grappig. Ik schudde echter mijn hoofd maar, ik wist de etiketten wel. Hij had ze vaak genoeg verteld als ik eens bij hen thuis kwam eten of wat dan ook. Ik kende ze wel uit mijn hoofd. “Good. Now so ce you’re still holy I assume you don’t know how to talk to girls. So just follow my lead. Don’t say anything stupid, don’t tell any random facts and don’t talk about anything related to your job. No one cares about science and they definitely don’t want you to look smarter than them. Just act dumb,” vertelde hij toen verder. Ik knikte maar, ik besloot er niet verder op in te gaan. Hij had al meerdere keren een vriendin gehad dus ik ging er vanuit dat dat was hoe je echt met vrouwen om moest gaan. Wellicht had ik het altijd al verkeerd gedaan. Dat zou verklaren waarom ik nog singel was. Maar niet al zijn advies klonk heet logisch naar mij. Waarom doen alsof je dom bent? Als ik met iemand praatte die deed aslof hij of zij dom was zou ik het gesprek niet kang kunnen aanhouden. Als ik echt een goed gesprek met iemand wilde hebben was dat liever met iemand die slimmer was dan ik of op het selfde niveau zat dan iemand die deed alsof hij of zij dom was. Daar kun je toch niet mee praten? Maar dat lag waarschijnlijk weer aan mij. Ik was immers totaal niet gewend in dit wereldje. De rest van de weg naar het restaurant bleef Kyle door praten over hoe je met vrouwen moest omgaan en hoe je je tijdens een net diner vooral niet moest gedragen. De informatie ging bij mij het ene oor in en het andere oor uit, maar hij leek zich hier niks van aan te trekken. Na een half uur lange rit kwam de auto tot stilstand en werd de deur voor ons geopend. Wat onwennig stapte ik maar uit, het vreemd vindende dat ik de deur niet zelf geopend had. Samen met Kyle liep ik het restaurant binnen. Onze jassen werden aangenomen en Kyle hoefde zijn naam niet eens te noemen voor wij begeleid werden naar onze plekken. “The ladies will be here soon,” vertelde de ober ons voor hij weg liep. Kyle ging rustig zitten en trok mij op de plek naast hem. Hij herinnerde mij er wederom aan welke dingen ik niet mocht doen en welke dingen ik juist moest doen. Hij bleef er maar over door gaan dat wat ik ook deed, ik niet mijzelf moest zijn. Hij vertelde mij keer op keer dat jezelf zijn niet verstandig was rond rijke mensen die niet je vrienden waren. Je zou op de zwarte lijst kunnen belanden en plots ontslagen kunnen worden want rijke mensen hadden kracht en arme mensen zoals ik konden daar niet tegen op. De woorden kwamen mijn hoofd wel binnen maar ik trok mij er zoals altijd weinig van aan. Het maakte mij vrij weinig uit wat rijke mensen probeerde te doen, als ik ontslagen zou worden zou ik mijn baan wellicht wel kwijt zijn maar dan kon ik ook weer naar huis wat natuurlijk iets positiefs was. Ik zat er niet echt mee maar beloofde hem uiteindelijk wel dat ik mij niet zoals mijzelf zou gedragen, hij werd er duidelijk wat rustiger van.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
In de auto hadden we het verder niet over deze avond. Nu het nog kon wilde ik liever ergens anders aan denken, dus hadden we het over andere dingen die totaal niet belangrijk waren. Zo hadden we het over haar ex die blijkbaar vader werd van iemand waar hij een one night stand mee had gehad. Ook hadden we het over haar werk, al werkte ze niet echt, want zij zat gewoon bij haar vader in het bedrijf te niksen. Dat gaf ze ook eerlijk toe. Ze werd betaald om niets te doen en om mensen een beetje aan te sturen, terwijl die mensen veel meer verstand hadden van het werk dan dat zij had. Dat was altijd enorm ongemakkelijk en dat snapte ik heel goed. Dat was de voornaamste reden dat ik niet in hetzelfde bedrijf wilde gaan werken als mijn vader of überhaupt in dezelfde branch. Dan zou hij zich enorm met mij bemoeien en kon ik eigenlijk nooit doen wat ik echt wilde zonder dat iemand mij op de vingers keek.
Uiteindelijk waren we er en de chauffeur van de auto opende de deuren van de auto voor ons. Ik stapte toen als eerste uit waarna ik op Erin wachtte. 'So... what do I even talk about with this guy? All I want to do is be a total bitch,' gaf ik aan haar toe wat ervoor zorgde dat zij even moest lachen. 'I don't know... I guess if you really do not want to get to know him then you just shouldn't show any interest at all. Let him ask you questions and just give like really short answers and then I'll ask him questions so you don't have to do that.' Dat klonk als een goed idee, maar dan leek het net alsof ik niet kon praten en alsof zij het woord voor me moest doen. Dat was ik dus niet van plan. Tevens wist ik niet of hij vrienden van mij kende of zo en als dat zo was, dan kon ik me niet als zo'n bitch gedragen, hoe graag ik dat dan ook wilde. 'No.. I guess I'll try to be nice because if we're gonna end up fighting this night is only going to be more exhausting.' Als ik me als een klein kind zou gaan opstellen zou de avond inderdaad alleen nog maar langer duren en dan zou ik nadertijd ook nog een grote mond krijgen van mijn ouders en daar zat ik niet op te wachten. Ik wist dat ik in principe niet naar ze hoefde te luisteren, maar zij konden mij ook met dingen chanteren zoals mij bijvoorbeeld van het testament af halen. Dat wilde ik niet, dus moest ik me soms ook maar gedragen zoals zij dat graag wilden zien, ook al vond ik dat enorm vervelend. Dan voelde het weer alsof ik tien jaar terug was gegaan in de tijd en zelfs toen bemoeiden mijn ouders zich niet zoveel met mij, want we hadden een nanny in huis die zich met de opvoeding bezig hield. 'Yeah.. just try and be nice and if he ends up being an asshole then you can just do you,' zei Erin terwijl ze haar schouders ophaalde. Ik glimlachte zwakjes toen ze dat zei en knikte. Ja, dat ging ik doen. Ik zou gewoon normaal doen en als hij inderdaad zich als een asshole zou gedragen zou ik ook niet meer aardig tegen hem doen, maar dat hoefde dan ook niet meer.
De deur werd voor ons opengehouden en ik liep naar binnen toe zonder de man te bedanken die de hele dag daar buiten stond om steeds die deur maar weer open te houden. Dat was ik inmiddels zo gewend. Als ik al die mensen moest bedanken dan was ik de hele dag bezig. Eenmaal binnen gaf ik mijn jas af aan iemand van de garderobe waarna die werd opgehangen. Ik wachtte totdat Erin hetzelfde had gedaan en vlak daarna kwam er iemand van het restaurant op ons afgestapt. Het was iemand die ik al kende, omdat ik hier regelmatig kwam. Ik was hier als kind heel erg vaak met mijn ouders geweest, dus het feit dat hij precies wist wie ik was verbaasde me niet.
'Miss Fabray, I'm so pleased to see you again,' zei hij met de meest neppe glimlach die ik ooit in mijn leven had gezien. Natuurlijk. Ik wist zijn naam echter niet, want dat kon ik niet onthouden, maar ik wist wel heel erg goed wie het was. 'Oh, hello! It's great seeing you again,' zei ik waarna ik hem een hand gaf die hij vervolgens schudde. 'I will bring you two to your table,' gaf de nep-vriendelijke meneer vervolgens aan, want ook dit zei hij met een glimlach die schreeuwde dat het ontzettend nep was. Ik snapte het echter wel. Als je in een plek als deze werkte dan moest je de hele dag alleen maar rondrennen voor ondankbare mensen. De man liep voor ons uit het restaurant binnen en Erin en ik volgden hem dus ook. Toen hij echter bijna bij de tafel zat kreeg ik bijna een hartverzakking toen ik zag wie daar zat. Castiel? Nee. Wat deed hij nou weer hier?! De man stopte tevens bij dezelfde tafel om aan te geven dat we daar moesten gaan zitten, maar ik wilde me meteen alweer omdraaien en heel erg hard wegrennen, want ik wilde dit helemaal niet. En ik wilde het nu al helemaal niet meer! Volgens mij was dit ook echt aan mijn gezicht af te lezen, maar dat maakte me op dit moment helemaal niets meer uit. Ik keek snel naar Erin, maar zij wist natuurlijk van niets.
'I know that other guy!' siste ik in haar oor en volgens mij was de paniek in mijn stem ook goed hoorbaar. Erin keek me alleen een beetje verward aan waarna ze me vertelde dat ik hier nu niet stil kon blijven staan, omdat dat raar was, dus duwde ze me verder naar die tafel toe en op dat moment wilde ik haar echt slaan. Ik wilde hier niet zijn en al helemaal niet als Castiel erbij was! Wat was dit voor onzin?
De nep-vriendelijke man liep weer weg, omdat wij natuurlijk bij onze tafel waren aangekomen en hij wilde ons eerst even rustig laten zitten voordat hij zou gaan vragen wat we te drinken wilden. 'Uh... hi..' Nou, dat was lekker charmant. Het leek wel alsof ik niet meer kon praten, maar ik wist ook oprecht niet zo goed wat ik moest zeggen totdat Erin zichzelf voor begon te stellen aan beide mannen. Nu was ik écht heel erg blij dat zij erbij was, want zonder haar zou ik dit niet eens kunnen doorstaan. Ik zou er nu sowieso voor zorgen dat zij non-stop aan het woord was, want ik vond het nu nog tien keer zo vervelend dan voorheen. Waarom zat Castiel hier? Ik wilde helemaal niet dat hij hier was! En waarom was hij vrienden met deze jongen?
'I'm Allison.. Nice to meet you,' probeerde ik vervolgens toch maar met de meest neppe glimlach ooit te zeggen tegen de jongen die ik niet kende. Hij zag er overigens niet eens verkeerd uit, maar ik mocht hem meteen al niet. Het feit dat hij vrienden was met Castiel vond ik enorm vervelend. Bovendien had hij een rare blik uit zijn ogen. Dit zou vast zo'n persoon zijn die meteen dacht dat ik dom was. Nu had ik meteen de neiging om over allerlei moeilijke onderwerpen te gaan praten, alleen om hem onder de tafel te praten, maar ik wist nog niet of ik dat ging doen.
Vervolgens moest ik me toch wel op Castiel richten en ik wist nu al helemaal niet wat ik moest zeggen. Ik stak dus maar gewoon mijn hand naar hem uit en deed nu niet eens meer de moeite om nog nep te gaan glimlachen, want daar had ik geen zin meer in. Ik was gewoon boos en verbaasd dat hij hier was. Dit maakte de avond nog tien keer zo erg. 'Hi..' was dus ook het enige wat ik zei.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld