Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
►Al glimlachend keerde hij zich tot Addison. Zijn aandacht wist hij af te leiden van het doorbloede verband rond zijn pols, en onbewust waren zijn ogen wederom bij haar te vinden. De arm die hij om haar heen had geslagen, voornamelijk bij haar onderrug, liet hij rustig op de plaats zitten. Zijn hand kwam zachtaardig terecht bij haar heup. Alhoewel hij doorgaans nooit snel zijn gevoelens tegenover anderen toonde, was zij een afwijking van al zijn acties in het verleden. In de buurt van het meisje kon hij niet anders dan vrolijk zijn en, min of meer, kon hij zichzelf zijn. Bovendien had ze hem geen protest gegeven zodra hij de afstand tussen hen had verkleind. Integendeel; zijzelf deed er doodleuk aan mee alsof enkel zij twee op de wereld bestonden.
"You gotta tell me though," murmelde hij plezierig. Licht gegrinnik verliet onderwijl zijn lippen, haar gedaante vanuit zijn ooghoeken bekeken. "What was school like?" Zijn vingertoppen begon hij te bewegen op een traagzaam tempo. Zachtjes kwamen ze een voor een tegen haar heup, een gewoonte die bij Samuel wel vaker voorkwam. Ongeduldigheid zat in de familie en zo ook zijn vader bleek van hetzelfde last te hebben. Voor zover hij wist had hij het domweg van hem overgenomen. De nieuwsgierigheid door zijn lichaam bleef in hem branden, maar zijn uitstraling vertelde genoeg. Hij wilde erg graag weten hoe het 'normale' leven in elkaar zat voordat ze in het huis terecht was gekomen. "Was it.. just like they seem to be in the movies?" ging hij verder. De vragende blik in zijn ogen vergrootte zich, maar de rest wist hij binnen te houden. Haar gelijk bestoken met vragen kon hij niet maken en van wat hij gemerkt had, werd het bij de meeste mensen ook niet echt gewaardeerd. Het laatste dat Samuel wilde was haar irriteren door zijn impulsieve momenten. Het antwoord wilde hij daarentegen wel weten, waardoor hij vol verwachting afwachtte. Zelf had hij weinig geweten over hoe het er anders aan toe ging. Uit anderen had hij niet veel meer te horen gekregen dan dat het geen zin had om erover na te gaan denken, en al deed zijn vader vroeger moeite om het hem uit te leggen, kwam hij niet veel verder dan de verhalen in de films die hij uit verveling gekeken had.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De arm om haar heen veroorzaakte en desondanks ze Samuels arm een stuk minder prettig ervoer als die van Jack, liet ze het toe. De aangename geur van de rode vloeistof dat het verband rondom zijn pols volledig doordrong negeerde ze, ditmaal met succes. Ze kreeg haar drang naar bloed al snel onder controle, mede mogelijk gemaakt door de enorme wilskracht die Addison bezat. Het was vreemd hoe ze naast elkaar op zijn bed zaten, net alsof ze elkaar al langer kende. Slechts één enkele dag geleden besloot Addison hem aan te spreken zodat ze de steun en afleiding kon bieden die hij nodig had, zonder de bedoeling vaker met hem om te gaan. In tegenstelling daarvan, zat ze dicht naast hem, net alsof ze goede vrienden waren of zelfs wel meer.Alles had ze tot nu toe toegelaten, deels uit nieuwsgierigheid. Ze wilde weten tot waar het zou gaan en wat voor gedrag hij vertoonde tegenover vrouwen.
Haar gezicht keerde ze naar hem toe nadat zijn stem haar aandacht had getrokken. De gestelde vraag veroorzaakte een zwakke glimlach op haar gezicht. Samuel was een nieuwsgierige jongeman, daar was ze al sinds het begin achter. "No it's totally different than in the movies," begon ze te vertellen. School was een onderwerp waarover ze makkelijk kon praten, geen herinneringen van haar familie hingen eraan vast. Talloze dingen had ze er meegemaakt met haar vrienden, maar het voelde minder pijnlijk aan om erover te spreken. Sterker nog, ze vond het fijn om de gebeurtenissen op te halen. "It depends on the movie of course, but mostly the movies let school seem worse or much better than in the reality." Vaak kregen mensen een verkeerd beeld van school door de talloze films en series die op de televisie verschenen. Elke film was anders, maar tegelijk ook hetzelfde. Het was in werkelijkheid totaal anders.
"I've never seen some kids dancing and singing in the sports halls or the canteen as in High School Musical and all those kind of movies," bracht ze uit. De gedachte liet haar voor kort zachtjes grinniken. Addison kon zich elke situatie bedenken in beelden en ze moest toegeven dat het er leuk uitzag. Muziek was een grote passie van haar waardoor het dansen en zingen in de kantine of de sportzaal er plezierig uitzag. Ze kreeg er haast spijt van dat ze iets dergelijks nooit had voorgesteld aan de school aangezien het één saaie boel was.Ondanks Addison meer het actiefilm type was, kende ze elke High School Musical film uit haar hoofd. Het was een traditie geworden om maandelijks minstens één filmmarathon te organiseren met haar beste vriendin en die films kwamen dan ook regelmatig aanbod en keer op keer betrapte ze zichzelf erop dat ze het nog best leuk vond, afgezien het totaal verschillend was met haar genre. "There isn't a group of popular girls who only date the handsome and also popular football players. Not in the school where I went to at least," ging ze verder in op het onderwerp. Het populaire groepje meiden was iets zeer typisch in bijna elke film over school. Er waren populaire mensen en minder populaire mensen, het was een normale zaak, maar het was minder erg dan hoe het werd afgebeeld in films. Meestal werden de populaire meiden bekeken als arrogant, zelfzuchtig en dom, maar dat was in de realiteit helemaal anders. Ook Addison was redelijk bekend tijdens haar schooljaren, deels vanwege het geld dat haar familie bezat. Hoewel haar aardigheid en behulpzaamheid evenzeer een grote factor was.
Addison moest hem teleurstellen met saaie feiten. School was geen spectaculair iets, hoewel ze dagelijks met veel plezier de wekker zette om erheen te gaan. Haar vriendinnen verklaarde haar steeds weer voor gek door de vrolijkheid die ze bezat tijdens haar schooldagen. Haar ijverige en leergierige karakter maakte dat het leuk werd, evenals haar enthousiasme.
"School in reality is actually quite boring, but I'd really liked it there."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vergenoegd leunde hij ietwat achteruit. Haar reacties op zijn doen en laten bleven beperkt; ze liet geen tevredenheid of woede blijken, ze duwde hem niet bij haar weg en zelfs haar lichaam verplaatste zich nog geen millimeter in de tussentijd. Wat hij ervan moest denken was onduidelijk, maar het liet hem niet achteruitdeinzen van zijn eerdere pogingen. Addison had net als elkander de kracht om voor zichzelf op te komen en haar eigen mening te laten blijken. Mocht ze het niet kunnen waarderen, dan zou hij het snel genoeg merken. Bovendien was Samuel een prof als het aankwam op zichzelf uit situaties loodsen; al helemaal als het om de ongemakkelijke ging.
"Really? So they just fooled me?" zei hij, ietwat beledigd. Het gegrinnik dat volgde verstoorde zijn voornemen om verontwaardigd over te komen, en al gauw vertelde de grijns op zijn gezicht al genoeg. "Hm, they did a good job though. I actually believed my friends dared to tell me lies about how boring their school time has been. Maybe they were right after all." Zijn ogen richtte hij na even afwezig naar de deur gestaard te hebben, naar de hare gaan. Hoe ze in enkel twee dagen tijd zo goed met elkaar overweg konden was ook voor hem een mysterie geweest. Samuel's vertrouwen in de medemens had altijd al beschadiging opgelopen, maar bij haar in de buurt viel er niets van op te merken. Hij voelde zich vreemd genoeg op zijn gemak rondom haar. De glimlach die hij haar gaf kwam vaker tevoorschijn als gewoonlijk en, tot zijn ongeloof, kon hij haar amper voor meer dan een paar minuten uit het zicht laten.
Zijn verbazing liet hij in korte tijd wegvagen, meer gericht op haar antwoorden dan het feit dat hij het amper wilde geloven. Voor zijn gevoel had hij erg veel gemist in zijn 'leven' als hij het had over school. Natuurlijk zag Samuel zichzelf niet aan voor dom; hij wist voor een jongen nog aardig veel. Het waren de gewoontes of ook wel 'tradities' genoemd, die hij dacht gemist te hebben. "But what about the parties? Did they have like.. prom and stuff?" vroeg hij. De bewegingen met zijn vingers stopte hij geleidelijk, totdat hij zijn hand uiteindelijk langs haar heup liet rusten. "You know, college parties?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zijn overduidelijk geacteerde reactie toverde een glimlach op haar gezicht. Het was een wonder dat iemand haar zo vaak kon laten lachen in een tijd als deze. Addison ervoer hem ondanks ze korte tijd dat ze met elkaar spraken, als een zeer goede vriend. Ze gedroeg zich alsof ze meer voor hem voelde dan dat, maar in haar hoofd was het compleet anders. Ze mocht het dan wel fijn vinden hoe ze er bij Samuel zat, in haar gedachten spookte een geheel ander persoon rond, ook al was bleef het geheel ongewild. Samuel was gewoonweg een afleiding die haar misschien van de gevoelens voor Jack kon verhelpen, hoewel vrienden blijven evenzeer goed klonk. Tijdens de eerste minuten van alle gesprekken, was hij kil en spottend geweest, echter had ze het hem vergeven. Addison was meer vergevingsgezind dat ze dacht, zelfs Jack had ze alles vergeven. De vriendschap die ze in de korte tijd hadden opgebouwd laten vallen leek haar een beetje jammer, alhoewel het onzeker was of een vriendschap in het huis wel mogelijk was.
"Producers always exaggerate in their movies, so if I can give you a tip, never believe in what movies trying to tell," bracht ze uit. De wereld in de films zag er altijd beter en mooier uit, maar de werkelijkheid was keer op keer ver te zoeken. Het was dan ook de reden waarom mensen graag naar films keken, het zag er altijd goed uit, afgezien van de problemen die zich erin voordeden. Het was haar bedoeling hem bij de realiteit te brengen zodat zijn verkeerd beeld over het 'normale' leven verdween. Er was veel positiviteit, evenals negativiteit. Toch moest ze opletten dat ze hem niet alleen negatieve dingen vertelde, velen lieten school als iets ernstigs lijken terwijl het allemaal best meeviel."School isn't that bad, but you need to make it fun yourself. As long as you have nice friends and you follow the rules, school is survivable."
Addison zocht een iets aangenamere houding waardoor ze beter tegen hem aan ging zitten. Aan Samuels gedrag te merken, leek hij het alles behalve vervelend te vinden, dus haarzelf inhouden deed ze niet. De warmte die hij produceerde voelde zeer aangenaam, dus waarom zou ze ermee ophouden?
"Yeah they have. The school where I went to, organised a lot of parties, especially theme parties," vertelde ze. Elk feestje kon ze nog herinneren, het was eerder onmogelijk om ze te vergeten. Vooral de Halloween feesten die elk jaar werden gegeven had ze ontzettend plezierig gevonden, maar ook de andere themafeestjes en het laatstejaars bal waren leuk geweest.
"How did you learn the necessary things, though? I can't imagine any other options unless going to school," vroeg ze zich luidop af. Addison had al wel door dat Samuel best verstandig was, wat haar verbaasde aangezien hij niet naar school ging net zoals Addison deed, totdat ze afstudeerde en werd ontvoerd.
Het trillende geluid van haar telefoon verstoorde haar gedachten en het moment. Het viel makkelijk te raden van wie het berichtje afkomstig was. Uren geleden had Addison Jack gevraagd wanneer hij weer terug naar het huis toe kwam. Uren had ze in volle spanning op een teken van hem gewacht, een teken waarvan ze nog steeds even wijs was als voorheen. Kortaf werd er op haar berichtje genegeerd, alsof er helemaal niets tussen hen gebeurd was voordat hij plotseling besloot het huis te verlaten zonder te zeggen waarheen hij ging.Kort rolde ze met haar ogen en met een zacht zuchtje legde ze haar mobiel waar het de hele tijd al had gelegen, naast haar op het bed.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De houding van het meisje merkte en zag hij in sneltempo veranderen. Van haar eerdere positie, bestaande uit ongemakkelijk gezeten tegen de muur achter haar en enkel zijn arm die in aanraking met haar kwam, kwam de warmte voor in de plaats waar hij naar opzoek was. Haar bovenlijf leunende tegen zijn borstkas op een prettige manier. Addison's hoofd kwam haast tegen zijn schouder aan te liggen, indien ze schijnbaar de ongemakkelijkheid achter zich had gelaten. Zijn eigen lijf werd onbezorgd gebruikt alsof het een hoofdkussen was. Een steuntje om haar comfortabeler te laten zitten, onverwachts en ergens vreemd. Een reactie waarop Samuel anders niet anders deed dan zichzelf boos maken. Haar mogelijkerwijs hardhandig van hem weg duwen klonk ook als een plan, maar ditmaal kwam het voor geen seconde in hem op om Addison te laten vertrekken. Het was zelfs misschien wel hetgeen waar hij het op gemunt had, en hij op aan het wachten was. De ene reactie die hem liet merken dat hij zich geen eenzaamheid hoefde te veroorloven maar een vriendschap. Vriendschap, alhoewel hij ook ergens hoopte op meer. Het verlangen naar iemand om zijn leven mee te delen werd naarmate hij de lange eenzaamheid had moeten doorstaan groter. Samuel voelde zich alleen, nee, meer dan dat. Hij voelde zich achtergelaten. Voor dood verwaarloosd in een gebouw als deze, onderwijl hij niet anders kon dan de dagen aftellen. Uren afstrepen van zijn lijst, wetende dat hij nog in leven was, ondanks dat hij er graag een einde aan wilde maken. Hij snakte naar meer, meer om zijn leven invulling te geven en hemzelf het gevoel te geven dat hij wel degelijk nog bestond. En de enige die hij op het oog had, was het meisje op een afstand van enkele millimeters van hem vandaan.
"I had no material to compare it with, you know," protesteerde hij plagerig. "As far as I knew, they were like documentaries and only about true stuff. Besides, it wasn't like I had much to do anyway." Een kleine zucht rolde over zijn lippen. Zijn hoofd draaide hij iets bij, zodat hij haar in zijn ooghoeken aan kon kijken. "Going to the parties sounds fun by the way. Though, I can't say I've missed out on that. I've seen too many clubs during the jobs we had to do."
De muur gebruikte hij steeds meer als zijn rugsteun. Zijn lijf liet hij traagjes tegen het gesteente aanzakken, terwijl hij verder nog altijd aardig rechtop zat. De twee schouderbladen raakten het steen lichtjes en lieten hem op enige momenten huiveren van de kou dat het op zijn huid overbracht. Addison's vraag trok echter eerder zijn interesse dan de koelcel in het bendehuis. Proberende zich er niet op te focussen, trok hij zijn mond open en besloot hij liever dan het te negeren, een antwoord te geven. "I've always been into books and stuff," vertelde hij, zijn schouders ietwat opgeheven. "I'm a trained thief, so basically I stole them all. It actually started when I was like.. seven years old, I think? When my father was gone, I used to go to the library and manipulate the people who worked there." Voor kort liet hij gegrinnik horen, gedacht aan de tijden in zijn jeugd waarin hij alles kon maken. Het waren vast en zeker een van de leukste tijden die Samuel gekend had.
"I spent nights reading everything I had, just so I wouldn't feel stupid. I haven't learned everything as well as a student on a high school but at least I do know the basics now."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar houding bleef voor een lange tijd precies hetzelfde, lichtelijk tegen hem aan leunend om elk beetje warmte dat zijn lichaam afgaf, op te vangen. De ongemakkelijkheid die zich eerder voordeed was compleet verdwenen, wat duidelijk merkbaar was aan haar gedrag. Normaliter duurde het een lange tijd voordat ze iemand zodanig vertrouwde dat ze er tegenaan durfde zitten, net zoals ze deed bij Samuel. Ditmaal hadden ze amper twee dagen met elkaar doorgebracht. Afgezien Samuel niet de persoon was waartegen ze gehoopt had te zitten, voelde het verbazingwekkend goed aan. Hoewel het eerder vriendschappelijk aanvoelde voor Addison. Hoe Samuel erover dacht bleef een mysterie waarover ze geen conversatie startte. Voor haar part, mocht hij zich elke theorie bedenken die hij wilde.
Zijn uitspraken die overigens grappend werden uitgesproken lieten haar voor kort glimlachen. De manier waarop hij over zijn leven sprak, vond ze amuserend, vooral de manier waarop hij alles wat serieus was, overbracht als grappig. "Yeah, the parties were fun. I liked going to parties, maybe I liked it even a little bit too much," bracht Addison uit. Feesten liepen bijna nooit goed af voor haar, elke keer weer gebeurde er wel iets. Desondanks er geen alcohol geserveerd werd op schoolfeesten, slaagden Addison en haar beste vriendin er keer op keer in om stomdronken de avond te eindigen. Het was echter nooit Addison's schuld geweest. Haar beste vriendin was zodanig geniepig dat ze het steeds weer voor elkaar wist te krijgen om sterkte drank mee te smokkelen en haarzelf en Addison dronken te voeren. Alcoholische dranken maakten feestjes bijna altijd leuker volgens hen.
Geïnteresseerd nam ze elk woord van zijn verhaal waar. Hun levens waren absoluut verschillend waardoor Addison alles wilde weten. Ze wilde erachter komen hoe een crimineel zijn/haar leven ervoer. "And I thought I was a badass when I stole some candy from the supermarket," klaagde Addison grappend nadat Samuel zijn woorden had uitgesproken. De jongeman bleef haar verbazen met zijn uitspraken. Een jongeman die boeken stal om ze vervolgens met plezier te lezen was had ze niet achter hem gezocht. Alhoewel het een verklaring gaf achter zijn intelligentie. Samuel was slimmer dan sommigen uit het huis, daar was Addison al lang achter.De mening die ze erover had sprak ze dan ook zonder er verder nog over na te denken uit. "I didn't expect you to like books, though. You don’t look like a reader to me."
"Not that I may judge, I like reading books too. But I had barely time for it, I was always very busy with school and my job," sprak ze verder. Lezen was één van de dingen die ze met elkaar gemeen hadden, ook al had Addison amper de tijd om de hobby uit te voeren. Ze stak ontzettend veel tijd in school en haar baantje, met als gevolg dat ze amper tijd had voor haarzelf. Afspreken met vriendinnen ging nauwelijks, hoewel ze er toch de tijd voor nam. Niets was belangrijker dan aandacht besteden aan haar sociale leven.
Af en toe kon ze zijn lichaam voelen huiveren, vermoedelijk door de koude temperatuur die rondhing in zijn kamer. "You're cold, aren't you?" vroeg Addison terwijl ze hem aankeek, voor zover het lukte tenminste. Door hun positie ging het erg moeizaam om elkaar aan te kijken. Verschillende scenario's verschenen voor haar ogen, waaruit één haar aandacht trok."I know a way to warm you up." De woorden sprak ze uit met een speelse glimlach terwijl ze van houding veranderde die elkaar aankijken een stuk makkelijker maakte. Met haar hand draaide ze zijn hoofd voorzichtig naar haar richting zodat ook hij haar aankeek. Haar blik gleed van zijn lippen naar zijn ogen en in een mum van tijd had ze haar lippen tegen de zijne geplaatst, zonder enige vorm van schaamte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"So you were a party animal, huh?" zei hij vermakelijk. De grijns op zijn gezicht verbreedde zich ietwat, terwijl hij zijn blik op haar liet rusten. De voorstelling van Addison als echte feestganger kon hij zich eigenlijk amper voor de geest halen. Voor zover Samuel wist was het een rustig iemand, die zichzelf vaak inhield maar wel degelijk wist hoe ze lol moest maken. Een beeld van haar, afgaande langs elke houseparty, kon hij niet voor zijn ogen toveren. Desondanks liet Addison hem wel grinniken en leidde ze zelfs zijn gedachten af van zijn jeugd. "Didn't saw that comin'. Too bad I wasn't there to witness you partying and getting drunk, along with your friends." Ze maakte hem nieuwsgierig naar hoe haar schooltijd was, al kon hij zeggen dat hij eerder wilde weten hoe ze was zodra ze gedronken had. Op de dronken mannen van de bende na had hij weinig goede ervaringen met bezopen mensen.
"Well, I didn't expect it either. It turns out I liked everything, even maths, when I was bored and got locked up in a hotelroom while my father was doing business," sprak hij lachend. "But that was mostly when I was younger. In the end, I didn't have time to do anything else than making money and robbing some stores and casinos. Basically, I was living the good life of a fugitive." Hij schudde zijn hoofd, met licht gegrinnik, en wreef vervolgens kortdurig in zijn ogen. Zijn oogleden waren nog altijd een beetje zwaar en hij kon het een wonder noemen dat hij na al die tijd nog wakker was geweest. "I guess I could say I was good at it though. Even after all these years, the cops didn't managed to get to me yet. It was like GTA but this time in real life."
Zijn blik wendde hij na een tijdje af van de deur. Het gevoel dat elk moment iemand binnen kon lopen bleef aanwezig, maar hoe vaak hij ook bleef kijken kwam er geen beweging in. Geen harde slinger waarmee de houten deur open werd gegooid was voorbij gekomen. Slechts de voetstappen van dronken bendeleden en het eeuwig durende geschreeuw. Samuel probeerde dan ook zijn hoofd ergens anders bij te houden. Zijn concentratie ergens anders te leggen dan de doodstil liggende deurklink, al bleek het hem niet veel moeite meer te kosten. Bij het opmerken van Addison's woorden en bewegingen kon hij de komst van een onbekende niet meer in zijn geheugen weervinden. De denkbeelden en scenario's die zich in zijn hersenen afspeelden waren genoeg geweest, en beide kwamen tot zijn verbazing uit. Haar lippen werden impulsief op de zijne gedrukt, de drang naar elkaar versterkt. Binnen een mum van tijd ging Samuel erin mee en streelden zijn handen langs haar taille en heupen, geen aandacht meer geschonken aan alles om hem heen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Maybe..."
Haar woorden sprak ze uit met een lichte grijns op haar gezicht. Talloze streken had ze uitgehaald tijdens de schoolfeesten of de keren dat ze met haar vriendinnen naar enkele van haar favoriete clubs in de stad trok om daar plezier te zoeken. Addison was geen type dat alcohol nodig had om plezier te beleven, maar het hielp om losser te komen. Hoewel ze weinig schaamte kende en veel dingen uithaalde uit impulsiviteit, had ze een duwtje in de rug nodig om bijvoorbeeld vrijwillig de dansvloer te betreden. Het was de gezelligheid waarvoor ze deelnam aan de talloze feesten en wanneer ze er de tijd voor had, kon dan ook niemand haar ervan weerhouden om te gaan. Waarom zou iemand haar tegenhouden? Addison was nog jong en zorgeloos, hoewel haar leven compleet veranderd was. Het bijna wekelijk avondje stappen met haar vriendinnen zou doorgaan zonder haar.
"Believe me, you must be happy that you've never seen me drunk. I'm really annoying when I drank too much alcohol," bracht ze met wat gegrinnik uit. Wanneer Addison zich in een dronken bui bevond, veranderde haar gedrag volledig. Ze werd zeer aanhankelijk en af en toe een beetje flirterig. De koppigheid die ze al bezat, werd nog erger en ten slotte was viel ze een stuk makkelijker te overhalen om dingen te doen die ze als nuchter persoon nooit zou doen.
Aandachtig luisterde Addison naar elk woord dat Samuel uitsprak, hem aankijkend om geen enkele informatie te hoeven missen. Het gelach en luchtigheid tijdens zijn woorden verbaasde haar echter een beetje. Vermoedelijk een manier om elke gebeurtenis minder erg laten over te komen. Ze moest toegeven dat het beter aankwam zonder al de serieusheid die achter zijn verhalen zat. "I don't want to judge or something, but did you never felt guilty after you stole things?" vroeg ze zich luidop af. Het leek haar sterk dat Samuel erin slaagde voorwerpen te stelen zonder enige vorm van schuldgevoel. Sommigen moesten uren werken om iets te koper terwijl anderen de voorwerpen namen zonder er één cent voor te betalen. "A couple of months ago, I stole one of my fathers expensive bottles of champagne because my friends want me to and I even felt guilty about that," vertelde Addison. Dagenlang had ze rondgelopen met een ernstig schuldgevoel, er zat niets anders op dan alles opbiechten aan haar vader. Van het één kwam het ander, elke detail had ze uitgelegd aan hem en het enige wat hij deed was haar uitlachen. Als verzamelaar van talloze alcoholische dranken kon hij heus wel één fles missen, bovendien was het zijn bloedeigen dochter die één van de flessen genomen had.Haarzelf schuldig voelen was een typische eigenschap van haar. Om verscheidene situaties had ze zichzelf schuldig gevoeld, zelfs over Samuels ontvoering terwijl zijzelf er niets mee te maken had. "It could be me, I feel incredibly quick guilty, even though I don’t have anything to do with the situation."
Een zwakke glimlach vormde zich om haar lippen toen ze zijn medewerking opmerkte. Haar ogen hield ze gesloten tijdens het contact van hun lippen. De aanraking van zijn handen bij haar taille en heupen voelde ontzettend prettig aan, hoe verrassend het ook was. Haar rechterhand liet ze voor enkele tellen op zijn wang rusten, maar al snel gleed haar hand naar zijn nek toe. Addison moest toegeven dat het best aangenaam was, ze raakte erdoor afgeleid van alles en iedereen. Het waren niet de lippen van de persoon die ze gevoeld had willen hebben, al kon het er mee door. Tenslotte moest ze iets doen, toch?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I don't believe you at all, Addison." Een uitdagende, lichte grijns liet hij haar zien. "You're smiling too much." Haar verleidelijke gelaat, nu gepaard met haar opgetrokken mondhoeken, vertrouwde hij voor geen meter. Samuel kon het zich voorstellen dat ze gewoonweg met hem aan het kloten was op het moment. Haar zien als feestbeest, of beter gezegd iemand die veel alcohol dronk, kon hij namelijk niet. Hij stelde zich haar eerder voor als een voorzichtig iemand. Vooroordelen konden het dan wel vormen, Samuel vond het allesbehalve een belediging om op die manier te denken over een meisje. De overtuiging dat juist enkel de domme mensen zich lam zopen bij een houseparty had hij, in tegenstelling tot veel van zijn vrienden, wél. Altijd dezelfde types werden zo aangeschoten dat ze geen meter konden lopen zonder te vallen. Daarbij viel het wel te bedenken dat de meiden die zo de avond doorbrachten, de nacht door konden halen bij een van de bendeleden zelf. Van gemakkelijke, meegaande meiden konden de jongens immers geen genoeg krijgen. Viel Addison te bekennen in dat plaatje van sletten? Nee. Hij zag haar liever als een slechte leugenaar, die hem hoe dan ook op kon vrolijken.
"Though I would've loved to see you drunk. I bet you won't be as bad as the gang members when they have been drinking." Hij bracht het dan wel nuchter over, een leugen was het niet dat hij haar vertelde. Zijn vrienden konden door de vloeistof doodirritant worden en hem zelfs moordneigingen geven. Anderzijds gaf het hem ook wel plezier om ze zo te zien vallen. Hij wist eigenlijk niet wat hij ervan moest vinden. Van haar opmerking wist hij echter wel gelijk hoe het zat, en hierbij duurde het niet lang vooraleer hij zijn mond weer opentrok. "No, I didn't feel guilty at all. I was taught not to, so that's what I did."

De zoen liet hem anders voelen. Beter, om het zo te zeggen, misschien wel vrolijker. Warmte omringde zijn lichaam compleet en haalde elk beetje zorgen in zijn hoofd weg. Zijn handen gloeiden voor zijn gevoel op de plekken langs Addison's lichaam met evenals de hare, die van zijn wang doorgleed naar zijn nek. Zelf trok hij haar ietwat dichterbij totdat er amper meer een afstand tussen hen twee te vinden was. Haar lippen voelden prettig aan tegen de zijne. Een gevoel die hij graag wilde houden zoals het was, maar toch kon hij het niet laten om al grijnzend enkele millimeters ruimte tussen zijn en haar gezicht te laten ontstaan, en zijn nieuwsgierigheid naar boven te laten komen.
"What's that for?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Give me one reason why I should lie about that."
Ze was ervan overtuigd dat velen talloze verhalen verzonnen over hoe ze zich gedroegen tijdens feesten. Addison daarentegen vertelde feiten vol waarheid. Vele feesten had ze bijgewoond, hoewel verschillende zwarte gaten ontstonden door het overmatige alcoholgebruik. Het was een mirakel wanneer Addison gebeurtenissen herinnerde die zich afspeelde tijdens één van haar dronken momenten. Hoe verbazingwekkend en ongeloofwaardig haar verhaal dan ook bleek te klinken, geen enkel woord was gelogen. Samuel had gelijk, ze glimlachte verdacht veel, maar het was een automatisme en een reactie of de verscheidene flashbacks die verschenen voor haar ogen. Hoe dan ook bleef het bij de feesten. Nadien kwam ze steeds weer veilig in haar eigen bed terecht. Mannen hadden vaker een verkeerd beeld over dronken vrouwen op feesten. Afgezien Addison veel makkelijker te overhalen viel tijdens een dronken bui, bleef haar gezond verstand aanwezig. Ze wist keer op keer waaraan ze begon.
"I’m not an alcoholic, though. I just can’t stand alcohol that well, I guess. I get very drunk quickly," vertelde ze. Het was iets waaraan ze een grote hekel had sinds ze regelmatig alcohol dronk. Wanneer zijzelf slechts een kleine hoeveelheid had genuttigd, steeg het al naar haar hoofd, terwijl haar vriendinnen nog volledig nuchter waren. Desalniettemin werd ze er regelmatig door uitgelachen, alsof zij er wat aan kon doen. Het snel dronken worden was een waarschuwing van haar bloedeigen lichaam. Hoezeer ook deed ze haar eigen zin, al mocht ze het af en toe iets rustiger aan doen.
"Too bad, you'll never get to see me drunk. I won't touch a drop of alcohol in this house. I don't want to know what's going to happen to me if I am no longer able to stand up for myself." Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht om haar boodschap minder serieus te laten blijken dan het daadwerkelijk was. Toch veroorzaakte de scenario's die zich afspeelde in haar hoofd voor enkele seconden kippenvel over haar armen. In het pand kende weinig mannen de betekenis van respect, zeker niet voor vrouwen. Vrouwen werden gezien als objecten die slechts bruikbaar waren om hen te helpen met het bevredigen van hun behoeftes.

Seconden verstreken, minuten gingen als een sneltrein voorbij. De versnelling van het tempo waarom zijn hart klopte stelde haar gerust. Geen verzet had de jongen vertoond wat ook gelukzalige gevoelens bij haarzelf veroorzaakte. Haar ogen openden zich automatisch wanneer tijdens het contact van hun lippen verbroken werd.Zijn woorden herinnerde haar waarmee ze bezig was en aan zijn grijns te merken, werkte het. "I-I don’t know why I did that," bracht ze uit, alsof ze ernstige misdaad had gepleegd. In een kort ogenblik had ze haar hand uit zijn nek gehaald. Enkele seconden waren nodig voordat ze opnieuw in staat was om hem normaal aan te kijken, hoewel het slechts de schijn was waarvoor ze het deed. De zeer kleine afstand tussen hen bleef ontzettend miniem. Alsnog bleven haar verontschuldigingen doorgaan. "I’m sorry, I wasn’t thinking."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe snel het overging van prettig naar ongemakkelijk vond hij vreemd. Al sinds ze haar lippen op de zijne plantte voelde hij zich warmer worden van binnen. Beter gevoeld, om het anders te zeggen, dan hij zich de afgelopen twee dagen had kunnen bedenken. Zijn zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon net als zijn chagrijnige bui, vanwege zijn ontvoering. Hij voelde zich niet langer zwak en machteloos, maar vrolijker als anders. Een glimlach viel vaker dan gewoonlijk op zijn gezicht weer te vinden, wat al ongebruikelijk was voor Samuel. Vanwege zijn verleden was hij eerder geneigd om geen emoties te tonen buitenom zijn haat voor anderen. Echter, ondanks alles verbaasde hij zich over Addison's verandering van doen. Haar vastberadenheid was spoorloos verdwenen achter haar verontschuldigende gelaat. Woorden die haar mond uitkwamen lieten hem verontsteld achter. Een frons vormde zich al gauw op zijn gelaat, die hij na een korte stilte naar haar toedraaide.
"What are you apologizing for?" vroeg hij haar ongelovig. Zijn handen liet hij onachtzaam liggen langs haar heupen, geen centimeter verplaatst nadat ze afstand nam. Tenslotte vond Samuel dat zij degene was die was begonnen met alles. Zij zoende hem, zonder enige aankondiging of ook maar een teken van wat ze voelde. De reden om zichzelf in een andere positie te brengen, hoewel het het heel wat minder raar had kunnen maken, vond hij dan ook niet. Hij haalde alleen zijn wenkbrauw vragend op en liet zijn ogen bij die van Addison blijven.
"Look, maybe you shouldn't think so much about everything you do, but..," zei hij vervolgens. "Just roll with it." De verrassing viel niet meer bij hem te vinden en lijkend dat er nooit een pauze ingelast was, kwamen hun lippen dit keer door zijn actie weer met elkaar in aanraking. Zijn ogen sloot hij daarna uit gewoonte. De kleine grijns rond zijn lippen viel te bekennen, maar anders dan anders besteedde hij er weinig aandacht aan. Voor zijn gevoel bestonden alleen zij twee en de koppigheid om het te laten stoppen nam hem over. Hoe kort ze elkaar ook wel niet mochten kennen; hij bande de gedachten en vele overwegingen genadeloos uit zijn hoofd.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De ongemakkelijkheid die van haar gezicht de lezen viel, was echter gespeeld, desondanks liegen geen van haar sterkste kanten was. De oncomfortabele gevoelens die ze acteerde waren er niet, alhoewel ze zich eerder die dag wel prettiger had gevoeld bij hem. Samuel was geen slechte jongeman, hij was anders dan zijn vader en alle andere schurken uit het huis. Nee, hij luisterde naar wat Addison kwijt wilde over haar leven voor haar ontvoering, toonde begrip wanneer ze dat nodig had, maar kon haar desgelijks laten lachen wanneer dan ook. Alsnog zag ze hem als een gewone vriend en het liegen tegen hem veroorzaakten de onprettige gevoelens. Samuel was gewoonweg te aardig voor hem en hetgeen dat hij ervoor terug kreeg was een leugen, een spel waarvan slechts Addison de bedenker en overigens de enige afwetende was.
De minieme afstand tussen hen in liet ze voor wat het was, geen enkele beweging werd er door haar gemaakt. Ze schoof niet dichterbij hem, net zoals ze het vertikte om verder weg te gaan zitten. Haar handen die eerder zijn wang en nek hadden aangeraakt hield ze keurig bij haar eigen lichaam om haar act geloofwaardiger te maken. Iets was ongelogen, namelijk het feit dat ze geen idee had hoe ze haarzelf moest gedragen. Weinig gevoelens gingen door haar heen voor het eerst in zeer lange periode. De ongemakkelijkheid die ze uitstraalde was het eerste wat in haar opkwam, wat niet wilde zeggen dat het het dan ook echt voelde.
Alvorens Addison de kans kreeg om zijn woorden te beantwoorden, voelde ze zijn lippen voor de tweede keer die dag tegen de hare. De schuldgevoelens die ze bezat, schoof ze grofweg aan de kant en haar ogen hield ze gesloten uit automatisme. Ze wist hoe verkeerd ze bezig was, dat ze de het contact van hun lippen moest verbreken en de ruimte beter kon verlaten. Samuels gevoelens waren onduidelijk, zelfs het snelle tempo van zijn hartslag verklapte niets. Haar gevoelens waren daarentegen een stuk duidelijk. Zijzelf kon precies verwoorden welke wat ze voelde voor hem, helemaal niets, afgezien van het vriendschappelijke gedeelte tenminste.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

>>>>>>> Jack G is back <<<<<<<

>>>>>>> ack G♥ back <<<<<<<

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
►"No..," stamelde hij vol ongeloof. Talmend zakte zijn lichaam ineen, door zijn knieën gegaan indien hij zijn blik vestigde op het bloederige beeld. Een levenloze jongeman die zo bleek als sneeuw leek te zijn werd zijn uitzicht. Onbezield lag het er op de koude straatstenen van de steeg, omringd door een poel van bloed. Twee lichte ogen staarden in de diepte van de nacht, gevormd door het donkerte om hen heen, en geen teken van beweging werd getoond. Enige tranen die stroomden over zijn wangen werden acuut gestopt alhoewel het vocht zich bleef verspreiden. Het haalde Jack zijn adem uit zijn keel weg, gestokt onderwijl hij suf zijn handen op een paar van de verwondingen op de borstkas drukte. Het bloed voelde hij plakken tegen zijn handpalmen. IJzig en naar, noch hield niets hem ervan weer om het te proberen. Zichzelf voor te houden dat wat hij zag een droom was of beter gezegd een nachtmerrie. Zijn hoofd schudde hij uit radeloosheid heen en weer, voordat hij uiteindelijk zijn hoofd ophief. Verscholen in de schaduwen zocht hij het ene gedaante op dat hij nooit had willen waarnemen. De spanning was om te snijden, maar vreemd genoeg wist Jack zijn mond te openen nadat het zwijgen hem voor even volledig over had genomen.
"W-What've you done.."

---

Stapvoets liep hij door de gangen van het safehouse. Het geschreeuw kwam niet meer bij hem binnen net als de vele bendeleden aan wie hij finaal voorbijliep, stil en wel. De mobiel in zijn handen bleek het enige te zijn dat ertoe deed voor hem op het moment. Vastgeknepen tussen zijn vingers, geconcentreerd wachtende op dat ene telefoontje dat hem beter nieuws kon brengen. Een waardeloos idee misschien, denkend dat het allemaal goed zou komen. Wonderen gebeurden niet. Ze bestonden niet, maakte hij zichzelf wijs. Toch leek het geen invloed op zijn doen te hebben. Hetzelfde apparaat bleef fijngeknepen in zijn handpalmen te vinden bij het weglopen van zijn eigen kamer. Grote wallen stonden onder zijn ogen, zichtbaar uitgekomen op zijn lichtgetinte huid. Hij zag er slecht uit vergeleken met zijn eerdere toestand. Zelfs de pogingen voor het behouden van zijn stalen gezicht - dat hij normaal gesproken altijd voor elkaar wist te krijgen - werd onbekommerd geloosd. De vermoeidheid en onrust namen hem over, zijn ongevoelige blikken verwisseld voor zijn bedachtzame gelaat en als er iets was dat er opviel, was het dat Jack's handen ietwat begonnen te trillen. Het verschijnsel dat aan zou worden gezien voor de woede die hij vaak moeilijk wist te uiten kwam aan het licht. Enkel voelde hij minder boosheid dan het zou moeten veroorzaken; sterker nog, het stond juist voor paniek. Iets dat Jack niet vaak had gevoeld en hem, al had hij het pas een hele dag aan moeten voelen, nu al gek wist te maken. Hij wist niet hoe hij de woorden uit moest brengen om alles te kunnen verklaren. Geen redelijke gedachte zorgde ervoor dat hij het kon brengen zoals het moest, maar het hield hem wel op de been. Een omweg nemen zou hem niet het komende gedoe besparen. Het kon immers de tijd uitstellen totdat het zover was, niet zijn hoofd van de chaos ontdoen die zich er al urenlang bevond. In plaats van zich af te sluiten van de rest ging Jack dan ook recht naar het probleem toe. Zijn twijfels zette hij opzij evenals protest. Ze hoorde het te weten, en wel door hemzelf dan dat zijn huisgenoten het zouden overbrengen.
De ruimte waar hij naar opzoek was had hij tot zijn grote afkeer sneller gevonden dan hij had verwacht. Hij had gepland om er rustig heen te lopen, nadenkend in de tijd die hij overhad over hoe hij het zou vertellen. Jack zou er niet omheen draaien had hij zichzelf beloofd. Vertellen wat nodig was, haar steun bieden als het werkelijk moest en haar ervan overtuigen dat zelfs tegen zijn eigen geloof in, alles goed zou komen. Het klonk als een goed plan in zijn oren. Oprecht en rechtvaardig, echter werden de woorden uit zijn mond gehaald zodra hij dan eindelijk voor de deuropening stond. De houten deur sloot hem niet buiten de ruimte, integendeel. Het stond zowat wagenwijd open voor hem om de kamer te betreden. Het was haast te gemakkelijk, te voorspelbaar, of niet soms?
Wantrouwig naar wat hij er kon aantreffen ging zijn blik in een raas door de kamer. Als Addison er echt was zoals Gabriel hem het had verteld, waarom zou ze dan ongeboeid in een open cel zitten? Het was alsof ze aan het wachten was voor de vampierjagers om haar wederom weg te halen uit hun omgeving. Rondom hem leek ze bang te zijn, de aantal dagen geleden wilde ze niet eens alleen in zijn kamer wachten. Wat maakte dan dat ze zich ongegeneerd zo'n doelwit wilde maken?
"Addison?" Zachtjes werd zijn stem hoorbaar gemaakt. De aarzelende ondertoon rolde over zijn lippen, maar naar het antwoord op de vraag hoefde hij niet lang te zoeken. Addison was vreemd genoeg wel degelijk in de kamer van de nieuwe jongen te zien. Ze had hem gezelschap gehouden, precies hetgeen dat hij gehoord had. Alleen was het verder gegaan dan praten als vrienden ofwel de jonge Genovese op zijn gemak stellen. Liggende in zijn armen zat ze er te slapen. Tevreden en stil, dichterbij dan Jack haar had verwacht te vinden bij iemand anders. Een onwetende frons verscheen op zijn gezicht die hij van de twee afwendde. "I can't do this.." Het ongemak groeide in hem, zijn spraakzaamheid was volledig verdwenen en al gauw maakte hij aanstalten om terug te gaan naar zijn kamer. Doen dat er niets plaats had gevonden klonk ineens veel beter dan hij eerst gedacht had.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Door enkele krakende geluiden werd ze uit haar trance, die ook wel eens 'slaap' genoemd werd gehaald. De beelden die eerder nog een deel uitmaakten van haar droom verdwenen als sneeuw voor de zon toen ze haar ogen langzaam, maar ook vermoeid opende. Het duurde enkele seconden voordat haar wazige zicht vervangen werd door een helder gezichtsvermogen. De warmtebron waartegen ze lag trok voor een zeer kort moment haar aandacht, voordat ze besloot de warmte te verbreken en op een zo stil mogelijke manier rechtop te gaan zitten. Addison wilde de vredige slaap waarin de jongeman naast haar intussen beland was niet verstoren doordat ze enkele geluiden opving. Daarnevens was het onzeker of de geluiden er werkelijk waren of dat het slechts waanbeelden waren, voorvallen die wel vaker voorkwamen tegenwoordig.
Haar ogen gleden door de kamer, gestopt bij een gedaante. Een jongen stond in de deuropening, aanstalten gemaakt om de ruimte te verlaten. Geen enkele vorm van twijfel was nodig om te achterhalen wie de jongeman was. Jack bleek zijn terugkomst naar het huis gemaakt te hebben en was erachter gekomen dat Addison een andere kamer had uitgekozen waar ze voor een zeer korte periode zou verblijven. De angst die ze al sinds het prille begin in het huis voelde, zat nog steeds in haar lichaam en ze had gezelschap nodig tijdens Jack spoorloos was. Daarnevens vond Samuel Addison's aanwezigheid alles behalve hinderlijk, voor zover ze dat kon afleiden uit zijn gedrag tenminste.
"Jack?" Haar stem klonk slaperig, net zoals ze zich voelde nu ze enkele seconden geleden uit haar rustige slaap werd gehaald. Verwarring werd veroorzaakt door zijn uiterlijk, hij zag eruit alsof hij enkele dagen in de wildernis had doorgebracht. Zijn haren lagen in de war, net zoals meestal wat Addison tersluiks nog best aantrekkelijk vond, maar ditmaal velen malen erger dan anders. Buitendien waren zelfs enkele bloedvlekjes merkbaar op zijn kleding. Naast de verwarring die ze de laatste tijd regelmatig voelde, dook er evenzeer bezorgdheid op. Het was onzeker wat hij de afgelopen twee dagen had doorgemaakt, in welke situaties hij terecht gekomen was om volgens hem veel geld te verdienen. Afgezien daarvan, stelde ze er geen enkele vraag over. Vaak maakte haar nieuwsgierigheid de situaties slechts erger, of ze het nou goed bedoelde of niet.
Waarom Jack zich onverhoeds in dezelfde ruimte als haar bevond, veroorzaakte echter een compleet andere vraag. "What are you doing here?" vroeg ze. Even keek ze naar het lichaam naast haar, controlerend of Samuel nog sliep of dat hij net zoals haar ontwaakte door Jack's aanwezigheid. Desondanks ze zo stil mogelijk probeerde te zijn, begon ook Samuel opnieuw tekens van vigilantie te vertonen. Na een kort ogenblik had ze haar ogen alweer op Jack gericht, wachtend op een reactie.

Sorry dat het zo kort is, als goedmakertje heb ik er een ultra charmante foto bij geplaatst. c:

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld