Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Zowel Ashton als Naylene hadden het belangrijk gevonden om met elkaar te spreken in de tijd dat er zoveel afstand tussen hen beide zat. Die afstand was genoeg, ze wilde er niet voor zorgen dat er ook afstand kwam in hun relatie. Soms kostte het voor Naylene wat moeite, dat wist Ashton ook. Niet omdat ze het niet wilde, maar omdat ze zich soms zo kon verliezen in haar werk. In combinatie met een redelijk strak schema dat Ashton had, was het soms best wel moeilijk. Toch gaf het ook haar houvast, er waren momenten waarop ze konden bellen. Ze wist wanneer Ashton op het podium klom en probeerde er ieder dag aan te denken om hem een bemoedigend berichtje te sturen, die ze soms ook van hem terug kreeg aan het begin van haar dag.
De yoga had voor hen een nieuwe plaats geopend. Een plaats waarin ze elkaar konden vertellen wat ze van de ander verwachtte, nodig hadden misschien wel. Dat hadden ze dan ook besproken voordat Ashton weg was gegaan op tour. Naylene had het vooral belangrijk gevonden dat ze van elkaar wisten wat er in hun leven om ging. Ondanks dat het voor haar soms moeilijk was om dat te delen, bang dat ze verwachtingen niet waar kon maken.
“Dat klinkt echt heel erg goed.” Bracht Naylene lachend uit. Ze hield van dat soort eten. Al kon ze ook genieten van heel ander soort eten. Vaak had ze zelf niet echt tijd om in de keuken te staan en bestelde ze wat eten. Natuurlijk wilde ze het liefst iedere dag iets van pizza, of heel veel vlees. Ze wist echter ook wel dat het niet de manier was en probeerde er zoveel mogelijk op te letten dat ze er een goede balans in had.
“Goed.” Naylene knikte ten tegen dat haar woorden de waarheid waren. Ze deed haar best om het zo goed mogelijk alles te regelen. “Al moet ik zeggen dat het wel wennen is om yoga in mijn eentje te doen.” Ze wist wat de woorden met Ashton deden en de grijns die ze op haar telefoon te zien kreeg was dan ook precies wat ze had verwacht.
“Ik heb net toevallig nog wat oefeningen gedaan!”
Naylene moest een beetje lachen, gewoon om Ashton zijn enthousiasme. “Misschien moeten we een keer videobellen en samen yoga doen dan, dan weet ik tenminste wat ik moet doen.” Als ze samen aan yoga deden, apart van elkaar, dan was Ashton vaak de persoon die aangaf welke poses ze aan moesten nemen.
Natuurlijk werd Ashton zijn enthousiasme aangewakkerd. “Dan ga ik wel bedenken wat voor soort oefeningen we kunnen doen, zodat we een goede balans hebben. Good thinking Nay!” Naylene wist niet hoe haalbaar het was om samen yoga te doen, maar als Ashton het echt graag wilde, dan zou ze het zeker proberen. Al moest Ashton haar dan wel verzekeren dat niemand de kamer in kwam lopen.
“Maar even serieus. Hoe is het echt daar?” Naylene glimlachte even naar het beeld. Ineens was Ashton weer omgeslagen in de serieuze man die ze ook goed kende. Ze wist dat hij zijn best deed om voor haar te zorgen, om te weten of het echt goed met haar ging en dat ze zichzelf niet verzoop in haar werk. Soms was dat laatste een beetje moeilijk.
“Het is druk, maar heel erg de moeite waard.” Naylene bekeek de ruimte waar Ashton zich in bevond. Niet iedereen hoefde mee te luisteren met het gesprek.
“Er is hier niemand.” Verzekerde Ashton haar, want natuurlijk had hij al lang door dat ze dat wilde zien. Hij liet haar de ruimte nog even zien met zijn mobiel, om haar gerust te stellen.
“Het voelt gewoon anders. Alsof het echt iets is waar ik alles voor in wil zitten. Natuurlijk doe ik dat normaal ook wel, maar iemand die al geld genoeg heeft, helpen met rechten is gewoon heel anders. Natuurlijk gaat dat ook iemand aan de hart, als je de goede mensen hebt.” Ze wilde niet dat Ashton zich slecht voelde door haar woorden. “Deze mensen zijn gewoon zoveel verloren, hun hele toekomst.” Fluisterde Naylene. Het deed veel met haar, maar op een goede manier. Ze wilde vechten voor deze mensen.
“En zij zijn niet de enige. Er minstens negen andere kinderen die hetzelfde lot hebben gevonden. Negen! Dat is echt te veel.” Het had helemaal niemand mogen overkomen. Aan een bedrijf was dat om tegen te gaan.
“Dus we zijn nu aan het onderzoeken of we daar iets mee kunnen. Als zij al een regeling hebben getroffen is er niet veel voor hen te doen, maar soms wordt het wel gezien als een soort van schuldbekentenis van een bedrijf, waardoor het misschien wat makkelijker wordt om ze aan te pakken, mochten we voor moeten komen.” Naylene wilde niet te veel woorden gebruiken die aanduidde waar ze mee bezig waren. Ze had het Ashton wel verteld, maar niet iedereen hoefde het te weten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het idee om samen yoga te doen, vond Ashton erg leuk. Ze hadden natuurlijk de lessen, maar het kwam ook wel eens voor dat Naylene hem bezocht in de tuin als hij al bezig was met yoga. Meestal was hij dan degene die aangaf welke oefeningen en poses ze zouden doen en volgde Naylene hem. Dat zouden ze natuurlijk ook via de telefoon kunnen doen. Ze zouden er enkel een moment voor moeten prikken, maar dat was zo gebeurd. Ashton deed het graag voor de show, om volledig te kunnen ontspannen en zich mentaal voor te bereiden. Hopelijk had Naylene ook rond die tijd een plekje vrij, zodat ze het samen eens op deze manier konden proberen.
Ashton luisterde graag naar de verhalen van Naylene over haar werk. Jammer genoeg kon en mocht ze lang niet altijd alles delen. Iets wat Ashton wel begreep. Haar werk was erg gevoelig en als iemand net de verkeerde informatie zou horen, dan zou het nog wel eens mis kunnen gaan. Naylene probeerde dan ook altijd iets te vertellen, zonder dat ze daadwerkelijk echt vertelde wat er aan de hand was. Ashton vond het belangrijk dat ze het wel met hem deelde. Vooral omdat hij wist hoe erg Naylene kon verdrinken in haar eigen werk. Als ze het niet met iemand zou delen, dan zou het maar in haar hoofd rond blijven spoken. Hij was dan ook erg blij dat ze er nu voor koos om hem te vertellen hoe het ging.
Zelf wist Ashton dat het ging over een rechtszaak tegenover IKEA. Echt het fijne wist hij er niet van, alleen dat er een kindje was overleden aan de gevolgen van een slecht in elkaar gezette kas. Blijkbaar was dit kind niet het enige, want Naylene had het nog eens over negen andere kinderen die waren omgekomen door hetzelfde meubelstuk! Dat ze daar achter waren gekomen, vond Ashton al heel knap. Het leek hem dat een groot bedrijf als IKEA zoiets had willen verbergen.
‘Wat erg dat er nog zoveel kinderen aan zijn overleden!’ Ashton kon het zich niet eens voorstellen. Dat een kast zomaar op iemand zou vallen en dat het leven dan opeens voorbij was. Daar rekende je natuurlijk helemaal niet op! Het moest vast verschrikkelijk zijn geweest voor de ouders om die klap te horen, naar boven te rennen en de schade te zien. Het kind zouden ze niet meer terug kunnen brengen. Niemand kon dat. Maar wat Naylene nu deed, zou de pijn wel kunnen verzachten.
‘Ik hoop dat jullie hier iets mee kunnen. En of die ouders nou veel geld krijgen of niet, het gaat om veel meer dan dat.’ Het geld zou enkele en schrale troost zijn. Zo zou Ashton het zelf in ieder geval zien. Met al dat geld hadden ze nog steeds hun kind niet terug. Het enige wat het bedrijf kon doen, was schuld bekennen. Want alleen dan zouden ze er waarschijnlijk iets aan kunnen veranderen.
‘Je doet echt belangrijk werk, Nay. Ik weet dat ik het vaker zeg, maar dit! Dit is echt huge.’ Hij kon het niet anders verwoorden. Naylene had altijd belangrijk werk, dat wist hij ook al. Maar ze had het zelf al gezegd! Normaal werkte ze met mensen die toch al geld genoeg hadden, dat was anders. Nu werkte ze samen met een familie die ergens door was getroffen en iets heel dierbaars had verloren. Om daar gerechtigheid voor te krijgen, was een behoorlijk grote taak en ook iets wat heel zorgvuldig moest gebeuren. Ashton wist echter zeker dat Naylene dat aan kon. Als er iemand was die dit voor hen zou kunnen winnen en hen zou kunnen helpen, dan was zij het wel!
‘Dankjewel, Ash. Echt voor alles. Ook voor Wattsie,’ zei Naylene, waarna ze de hond nog eventjes in beeld bracht. Ashton glimlachte en zwaaide nogmaals naar de labrador. Hij zag er gelukkig nog steeds even wakker en alert uit als normaal. Hij leek zelfs erg tevreden te zijn met alle liefde en complimenten die hij had gekregen. Iets wat Ashton ook wel begreep.
‘Zorg maar goed voor hem. En ook voor jezelf!’ Dat laatste was belangrijk. Naylene werkte hard en soms werkte ze veel langer door dan nodig was. Eten schoot er gelukkig niet vaak bij in, maar Ashton wilde wel dat Naylene echt goed op haarzelf lette en ook voldoende momenten om te ontspannen inplande. Want als ze daar nooit aan toe zou komen, dan zou het haar allemaal erg zwaar vallen en dat was iets wat hij liever niet zag gebeuren.
‘Natuurlijk, Ash!’ Naylene antwoordde alsof het vanzelfsprekend was, waardoor Ashton haar een veel betekende blik gaf. Het was niet zo simpel en al helemaal niet voor iemand als Naylene, die door kon werken totdat ze uiteindelijk een keer neer zou vallen. Naylene leek zijn blik te begrijpen, want ze knikte nog een keer. ‘Echt, beloofd.’
‘Oké,’ zei Ashton. Hij moest haar op haar woord geloven. ‘Ik mis je.’
‘Ik mis jou ook. En Watts mist je ook,’ zei Naylene. ‘Maar over iets minder dan drie weken ben ik al daar.’
‘Dat klopt!’ Ashton knikte enthousiast. ‘En ik had het er met Cal over. We zijn dan in Florida en Lousiana en ik dacht: we kunnen echt een paar Halloween dingen doen! Er is sowieso in New Orleans een festival. Voodoo fest!’
‘Dat klinkt… Interessant,’ zei Naylene lachend. ‘Maar ik ben benieuwd wat je tegen die tijd allemaal gepand hebt.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Anderhalf jaar geleden was het haast niet denkbaar geweest dat het viertal op deze manier rond zou lopen. Twee koppels, vier personen die nog steeds naar elkaar groeiden en waarin een goede vriendschap ontstond. Voor Calum en Naylene was het niet in te denken geweest dat ze een relatie hadden gekregen. Toch stonden ze nu hier. Zelfs Ashton en Linn leken het steeds wat beter met elkaar te kunnen vinden.
Naylene en Linn hadden gisteren de reis naar Orlando gemaakt, waar Calum en Ashton net hun concert hadden gegeven en de komende dagen de vrije tijd had. Voor vandaag betekende het dat ze tijd hadden om te doen wat ze wilden, voordat ze morgen de reis zouden maken naar New Orleans, daar hadden ze dan weer een hele dag om te doen wat ze maar wilden. Het waren vooral Ashton en Linn die voor die tijd dingen hadden bedacht om te doen.
Vandaag waren ze dan ook uitgekomen op een boerderij, die zich bezighield met alles wat met herfst te maken had. Op het moment dat de auto hen af had gezet waren ze al helemaal in de sfeer getrokken. De parkeerplaats bestond al voor het grootste gedeelte uit balen stro, er stonden pompoenen en er waren zelfs vogelverschrikkers overal te zien.
Het viertal werd vooruit getrokken door de hond, die nog meer enthousiast leek te zijn dan ieder ander. “Wattsie.” Zei Naylene lachend, terwijl ze haar hond iets dichtbij probeerde te houden met de lijn. Natuurlijk waren er zoveel verschillende geurtjes, zeker het hooi was iets wat hem waarschijnlijk heel erg interesseerde.
Voor Naylene was het fijn dat ze Watts mee had kunnen nemen. Ze had geweten dat het voor hem geen probleem was om in het vliegtuig mee te gaan. Daarbij hoefde ze hem dan niet achter te laten bij een opvang. Bij de tour was zelfs nog meer honden, waardoor het helemaal geen probleem was om Watts mee te nemen. Daarbij was het een goede verrassing voor iedereen geweest. Zeker voor Ashton, die ergens nog blijer had gereageerd op de aanwezigheid van de labrador.
Het viertal was naar de ingang gelopen, waar Calum voor een kaartje voor hen allen had betaald. Hij had ook nog even voor de zekerheid gevraagd of ze wel met de hond op het terrein was. Daardoor was hij terug gekomen met een paar zakjes voor als Watts zijn behoefte moet doen.
“Moet je kijken.” Zei hij lachend, terwijl hij de zakjes omhoog stak .Er was een grote pompoen op te zien, geheel in de stijl van hun omgeving. Lachend pakte Naylene de zakjes aan en stopte ze het in het zakje wat ze aan de riem had hangen. “Die zijn echt geweldig.”
“Ik heb ook een kaart meegekregen.” Calum hield hem uit. “Oh laat zien!” Linn pakte hem van hem over, maar wel zodat hij zelf ook nog mee kon kijken. Calum vond het prettig dat Linn er voor had gekozen om toch te komen. Vanmorgen hadden ze zoals afgesproken samen ontbeten. De onzekerheid die er in het begin van het voorstel had gezeten, was er nu echt niet meer. Voor Calum was er ook wel wat veranderd. In de tijd dat samen zonder elkaar hadden gemoeten, had hij wel gemerkt hoe erg hij Linn op sommige momenten had gemist. Voor hem had het aangegeven dat wat er zat, ook echt goed zat. Zo ver dat ze nu echt een relatie hadden en daar de komende dagen ook echt van konden genieten. Ze hadden er wel over gesproken en ze wilden het nog zoveel mogelijk voor henzelf houden, wat betekende dat ze op dagen zoals deze toch een beetje op moesten passen met wat ze deden. Gelukkig was het makkelijk om mee te gaan met hun twee vrienden en viel het daardoor al wat minder op.
“Ik had echt niet gedacht dat ze zoveel zouden hebben. Hier kunnen we zelfs de hele dag blijven als we dat wilden! Kijk wat ze allemaal hebben. Kunnen we eerst wat te drinken halen? Dat klinkt echt heel erg goed.” Calum knikte. “Dat klinkt goed. Vinden jullie dat ook goed?”
“Ik denk dat je dat niet eens aan Ashton hoeft te vragen.” Zei Naylene lachend, terwijl ze Ashton even aantikte. Beiden hadden ze wel wat met koffie en soms ging er wel wat meer doorheen dan zou moeten. Een goede warme drank was altijd welkom. Het was misschien niet heel erg koud, ze hadden geen jas aan hoeven te trekken, maar Naylene merkte wel dat ze iets kon gebruiken om een klein beetje op te warmen. “En ik vind het ook goed klinken. Daarna kunnen we een stukje lopen.” Stelde Naylene voor. Ze had een blik geworpen op de kaart, maar er niet zoveel van kunnen zien. Ze zag wel dat de ruimte enorm was, heel wat weilanden groot.
Zo gezegd, zo gedaan, liep het viertal dan ook naar het standje dat ingericht was met allemaal drankjes. “Is dit niet geweldig?” vroeg Ashton enthousiast, waarop Naylene alleen maar kon knikken. “Jullie hebben het heel erg goed uitgezocht.” Naylene was best trots op Ashton dat hij en Linn nu beter met elkaar om leken te gaan. Veel was toch wel van zijn kant gekomen. Hij had haar helemaal niet vertrouwd. Nu hij misschien in zag dat Linn serieus met Calum zijn gevoelens omging en andersom ook. De twee leken op elkaar, wat betekende dat ze dit soort dingen ook behoorlijk goed samen konden regelen. “En ik ben benieuwd naar wat jullie nog meer hebben besproken.” Ashton had al wel laten vallen, voor als ze in New Orleans zouden zijn. Naylene liet het maar over zich heen komen en zei wist dat Calum daarin precies hetzelfde was. Ze waren allemaal content met de manier waarop het nu allemaal ging en ze hoopte dat het ook zo bleef.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Samen met Ashton had Linn geprobeerd om allerlei leuke dingen op te zoeken die ze hadden kunnen doen in hun tijd dat zij en Naylene op bezoek waren. Het was vlak voor Halloween en het was al een tijdje herfst, waardoor er genoeg activiteiten waren geweest in de steden waar de jongens langs zouden trekken. Het was Ashton geweest die haar had gevraagd om mee te denken, wat Linn in eerste instantie had verbaasd. Ze was echter erg blij geweest met de toenadering die Ashton had gezocht en naar haar mening hadden ze een hoop leuke activiteiten gepland. Linn haar favoriet was echter deze dag. De dag dat ze naar een boerderij zouden gaan waar ze zoveel verschillende dingen konden doen. Van een haunted hay ride in de avond, tot het uithollen van pompoenen en er was zelfs nog een doolhof waar ze zo snel mogelijk weer uit zouden moeten komen.
Momenteel stonden ze in de rij voor wat te drinken. Er waren een hoop verschillende warme dranken, maar Linn wist al dat ze voor een Pumpkin spice latte zou gaan. Dat hoorde erbij. Ze wist ook dat de andere drie hoogstwaarschijnlijk voor een zwarte koffie zouden gaan, maar dat zou haar niet tegenhouden.
‘We gaan echt een hoop leuke dingen doen!’ zei Linn enthousiast. ‘Ashton wilde graag een pompoen uithollen, maar dat is later. We gaan zo eerst naar het maïsdoolhof.’ Daar zouden ze in twee groepen worden verdeeld en dan zouden ze tegen elkaar strijden. Het duo dat er als eerste uit zou komen, won. Hoe ze de groepen zouden verdelen, wist Linn nog niet. Ze zou het leuk vinden om samen met Calum tegen Naylene en Ashton te strijden, maar stiekem zou ze het nog leuker vinden om samen met Naylene het op te nemen tegen de twee mannen.
‘Ik wil echt die pompoen uithollen,’ zei Ashton. ‘Carve that shit up,’ grinnikte hij. Ondanks dat hij degene was die iets leuks had willen plannen, was Linn met deze boerderij gekomen. Hij was echter erg enthousiast geweest over alle activiteiten die ze hier hadden georganiseerd. In die tijd had hij nog niet geweten dat de enthousiaste labrador van Naylene mee zou gaan, maar hij was blij dat het geen enkel probleem was geweest voor de boerderij. Watts was met hen mee en hij leek het geweldig te vinden om zo in de buitenlucht te zijn.
‘Jongens, wat willen jullie drinken?’ vroeg Naylene. Ondertussen stonden ze al aan het begin van de rij. Ashton wierp een blik op het krijtbord, maar hij was er al snel zeker van dat hij een gewone koffie wilde. ‘Ik wil een koffie,’ liet Ashton haar weten. Calum knikte instemmend. ‘Ik ook.’
‘Saai,’ zei Linn lachend. ‘Ik wil een pumpkin spice latte!’ Ondertussen had ze haar telefoon gepakt om een aantal foto’s te maken van het kraampje waar ze stonden. Ashton had al wel gezien dat deze plek ook genoeg plekken had om een goede foto te maken voor Instagram, wat ze vast ook zou willen doen.
Naylene bestelde alle drankjes en het duurde niet lang voordat iedereen een beker had met daarin een warme drank. Er stonden een hoop picknicktafels en gelukkig was er nog eentje vrij, zodat ze daar konden genieten van hun drinken.
Ashton ging samen met Naylene aan één kant zitten. Watts kroop onder de bank door en naam plaats tussen Ashton zijn benen. Lachend aaide Ashton de hond over zijn kop. ‘Misschien heeft Nay nog wel iets lekkers voor je.’ Naylene kennende had ze zeker iets voor haar hond meegenomen.
Linn keek ondertussen om zich heen, om het licht in te schatten voor een goede foto. Ondanks dat het herfst was, was het bijna twintig graden en scheen de zon nog volop. Daarom had ze ook haar best gedaan om een outfit te kiezen voor vandaag die niet te warm was, maar wel degelijk het gevoel van herfst wist uit te stralen.
‘Zal ik een foto maken?’ stelde Calum voor, waarna hij haar telefoon al pakte. Enthousiast knikte Linn en pakte ze haar beker met koffie vast, zodat ze daarmee op de foto kon. Linn leek precies te weten wat ze kon doen voor een foto, zonder dat het geforceerd over kwam. Ze ging zelfs gewoon in gesprek met Calum, terwijl hij een paar foto’s van haar maakte.
‘Ik wil ook een foto van jou! Je haar zit nu zo leuk.’ Het blauwe haar van Calum was ondertussen al uitgegroeid en had een iets andere kleur. Linn vond het erg leuk om te zien en ze zou ook zeker een paar foto’s van hem willen maken. ‘Maar ook van Nay, want haar outfit is echt on point!’
Naylene droeg een trui en een jurkje samen en Linn vond het echt een geweldige combinatie. De laarzen die ze er onder droeg, waren een cadeautje geweest van Linn. Een bedrijf had ze haar toegestuurd, maar jammer genoeg in een paar maten te groot. Linn had ze dus niet kunnen gebruiken, maar Naylene zeker wel.
‘Daar ben ik het mee eens,’ zei Ashton. ‘Vooral de laarzen.’
‘Ik wil wel op de foto, als mijn handsome boy er ook op mag!’ zei Naylene, waardoor Ashton een brede grijns op zijn gezicht kreeg. Toen keek hij echter beneden naar de hond die tussen zijn benen zat, die al vrolijk naar Naylene keek.
‘Oh, Watts,’ concludeerde Ashton, waardoor vrijwel de hele tafel in lachen uitbarste.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De omgeving was opgezet zodat er makkelijk een hele dag door kon worden gebracht. In de grote stad waar Naylene en Calum waren komen wonen, waren dit soort dingen helemaal niet aan de orde. Laat staan de plaats waar ze vandaan kwamen. De seizoen in Australië waren andersom en dagen zoals Halloween waren er dan ook als de natuur juist weer in de bloei kwam. Voor hen beiden was het de eerste keer dat ze zoiets als dit bezochten, maar in de handen van Linn en Ashton was er iets moois uitgekomen.
Calum had wel enkele gesprekken met Ashton gevoerd in de tijd dat ze op tour waren geweest. Gesprekken die over Linn waren gegaan en dat hij het als iets serieus zag. Als hij het niet op die manier had gezien, had hij nooit de stap willen nemen om het een relatie te noemen. Ashton leek daardoor tot het inzicht te zijn gekomen dat Linn een eerlijke kans verdiende. Het leek er op dat ze die nu kreeg, waardoor zich goede voelde. Gelukkig. Hij zat hier met drie mensen om wie hij gaf. Mensen wie hij aan het glimlachen kreeg door kleine dingetjes. Foto’s maken was een deel van Linn haar werken, maar Calum had het nooit erg gevonden om haar daar mee te helpen. Door Andy had hij daarin ook andere inzichten gekregen. Al moest het nog wel gewoon op de instagram van Linn passen.
Calum probeerde zoveel mogelijk te genieten van de tijd die ze samen hadden. Het gelach samen, de gesprekken die er op volgden, die deels bestonden over de plannen van de dag, maar ook van de rest van de week. Op het moment speelde het helemaal nog niet in zijn hoofd dat dit voor een korte tijd was. Dit was er om zoveel mogelijk van elkaar te genieten en dat deden ze dan ook.
Nadat iedereen hun beker leeg had gedronken, stond iedereen op, om zich naar het maïsdoolhof te begeven. In tegenstelling tot wat Calum in zijn hoofd had, was het gigantisch. Voor zich zag hij maïs staan, dat hoger was dan hem en dat leek alsof het over enkele voetbalvelden besloeg.
“Hallo! Welkom!” Begroette een meisje hen dat helemaal in de sferen was gekleed, zoals de meeste medewerkers die ze tot nu toe hadden gezien.
“Zal ik jullie uitleggen wat de bedoeling is?” Naylene knikte, ze vond het wel fijn om te weten wat hen te wachten stond, al sprak het misschien voor zich. Ze moesten door het doolhof heen manoeuvreren. Er stond een toren in het midden, waardoor ze alles vast goed konden zien.
“Als jullie zo twee teams maken, dan kunnen je beiden een andere ingang van het doolhof nemen.” Het meisje wees naar beide kanten, waar zich inderdaad een opening bevond. “Elk team heeft zijn eigen kleur. Deze kleur is belangrijk voor als jullie de toren bereiken, dat is jullie eerste opdracht. Op de toren vinden jullie borden, de borden met jullie kleur moet je zoeken en daarop staat een puzzel, die aangeeft welke uitgang je moet hebben. Als je bij de verkeerde uitgang komt, dan wint het andere team automatisch.”
Het idee dat het echt een wedstrijdje was geworden vond Naylene alleen maar leuk, ze was gek op spelletjes en werd en dan ook behoorlijk fanatiek van.
“Weten jullie de teams? Ik heb hier de bandjes met jullie kleur, zodat ze aan de andere kant van het doolhof echt kunnen zien dat jullie de goede uitgang hebben gekozen. De bandjes mogen jullie als aandenken houden.” Ondanks dat er te merken was dat het meisje het verhaal al heel wat keer had verteld, was ze nog steeds heel erg enthousiast, iets wat alleen maar aanstekelijk werkte.
Calum wilde al naar Linn stapte, omdat hij er een beetje vanuit ging dat ze als koppels tegen elkaar zouden strijden. Naylene was echter eerder en stond al snel naast Linn. “Ik wil met Linn!” Bracht ze lachend uit. Het leek haar geweldig om de gezichten van Ashton en Calum te zien als ze zouden winnen.
“Dat is niet eerlijk. Jullie hebben Watts, die weet zo de uitgang te vinden!” Naylene schudde lachend met haar hoofd, omdat het leek alsof Ashton niet goed had geluisterd. Er waren immers meerdere uitgangen te vinden en dat kon je Watts echt niet duidelijk maken.
Toch stapte Naylene naar Ashton toe en gaf ze hem de riem van Watts. “Ik denk dat jullie Watts wel nodig heeft om überhaupt een uitgang te vinden.” Ze ging nog wel even door haar knieën en nam Watts zijn kop in haar handen. “Goed naar Ash en Cal luisteren oké. En als die sukkels verdwalen, probeer mij maar te zoeken.” Ze gaf hem nog een kus voordat ze opstond. Ze vertrouwde er op dat Watts ondertussen goed genoeg naar Ashton zou luisteren. Hij voelde zich in ieder geval genoeg op zijn gemak om een tijdje alleen met hem te zijn, zonder te weten waar zij was.
“Nu hebben jullie geen excuus meer als jullie verliezen!” Bracht Linn lachend uit.
“Let’s kick their asses, Nay!” Naylene en Linn kregen een groen touwtje om hun polsen gebonden, waar Calum en Ashton de oranje kregen.
“Succes he, guys!” Bracht Naylene lachend uit. Ze vond het gewoon grappig hoe Calum en Ashton beiden voor het doolhof stonden, alsof ze net echt heel gek nieuws hadden gekregen. Waarschijnlijk hadden ze beiden verwacht dat de teams anders waren verdeeld.
“We zien jullie wel aan de andere kant, we zouden wel vast wat lekkers voor jullie kopen.” Ashton zijn shittalk sloeg echt nergens op. “Daar moet je nog aan werken, Ash!”
Toen ze beiden voor het juiste gedeelte van het doolhof stonden, telde het meisje af. Ashton begon te rennen, waardoor Calum er achteraan rende. Watts was hen echter al heel erg snel voorbij en trok hen verschillende kanten op.
Aan de andere kant stapte Naylene gewoon rustig het doolhof is. “Ik denk dat we wel kunnen rennen, maar dat het geen zin heeft, we moet eerst een oriëntatie maken. Deze dingen werken meestal anders dan je denkt. Je wil naar het midden, maar er is geen recht weg, dus als je wat verder weg gaat dan gaat dat misschien wel beter.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ook Linn was enigszins verbaasd geweest dat Naylene bij haar in het team had gewild, maar ze vond het alles behalve erg. Het was juist leuk om de twee mannen uit te dagen. Ze wist zeker dat ze zichzelf zouden overschatten en dat zij en Naylene juist een voordeel hadden in het doolhof. Dat werd ook snel bewezen toen zij en Naylene het doolhof in waren gestapt en de tijd in was gegaan. Naylene benoemde meteen dat het niet slim was om te rennen. Het zou hen veel energie kosten en waarschijnlijk zouden ze toch alleen maar de verkeerde kant op rennen.
‘Het lijkt me een goed idee om verder te lopen! Inderdaad, niet de meest logische keuze naar het midden proberen te volgen, maar juist verkennen.’ Het maïs om hen heen was hoog, dus zelfs Naylene was niet in staat om er overheen te kijken. Het was ook in veelvoud aanwezig, dus om tussen de zogenoemde muren door te kijken, was ook geen optie.
‘Laten we aan deze kant beginnen,’ stelde Naylene voor, die naar rechts wees. Dat was precies de richting die tegen Linn haar gevoel in ging, omdat het verder van het midden af ging. Dat was echter precies de theorie die Naylene voor had gesteld, dus het leek Linn juist een goed idee om die kant op te gaan. ‘Oké, laten we gaan! Ik weet zeker dat als we eerder bij de puzzels zijn, we kunnen winnen!’ Ashton en Calum zouden de puzzels waarschijnlijk net zo gemakkelijk op kunnen lossen als zij, maar Ashton was wel iemand die daar de overhand in zou nemen. Dat terwijl Linn inschatte dat Calum degene was die de puzzels sneller op zou kunnen lossen.
Linn en Naylene begonnen aan hun tocht door het doolhof, net zoals de twee jongens bij de andere ingang ook hadden gedaan.
Ashton had in eerste instantie met Naylene in een team gewild, maar hij was ook tevreden met Calum. Als er iemand was op wie hij ingespeeld was, dan was het zijn beste vriend. Ze hadden ook nog eens Watts gekregen, al was dat eigenlijk meer een teamlid die ze cadeau hadden gekregen uit medelijden. Naylene had gedacht dat hij het niet van haar kon winnen en om die reden had ze hem de labrador meegegeven. Dat zorgde er meteen voor dat Ashton juist van de twee dames wilde winnen.
‘Watts kan ons vast helpen,’ zei Ashton tegen Calum. Watts was een goede speurder. Ondanks dat Naylene had gezegd dat hij haar moest zoeken, was dat niet hetgeen waar Ashton hem voor in wilde zetten. Ze zouden er niks aan hebben als ze Naylene tegen zouden komen, maar wie weet zou Watts wel kunnen helpen bij het vinden van de uitgang.
‘Ik denk dat we zo snel mogelijk het midden moeten vinden. Als Nay eenmaal bij die puzzel is…’ Ashton wist zeker dat Naylene de puzzels snel zou oplossen. Als het kon, puzzelde ze wel eens. Geen legpuzzels, maar denkpuzzels. Woordzoekers en dat soort dingen. Hij wist niet wat voor puzzels hen stonden te wachten, maar als Naylene er voor hen zou zijn, dan zouden ze echt een achterstand oplopen en dan hadden ze geen kans meer om te winnen.
‘Kom, deze kant,’ zei Calum, die al wees naar een gang. ‘Ik denk dat we zo meer naar voren komen.’ Ashton knikte en volgde zijn beste vriend, samen met de labrador. Het duurde niet lang voordat ze een verkeerde afslag namen. Gelukkig konden ze vrij gemakkelijk terug naar een splitsing waar ze eerder voor hadden gestaan en kozen ze een andere weg.
‘Wat!?’ riep Ashton verbaasd uit, toen hij Naylene en Linn aan het einde van het pad zag staan. Hoe ze elkaar zo snel hadden getroffen, wist hij niet. Misschien kwam het door Watts, die onbewust toch opzoek was gegaan naar zijn baasje en op die manier Naylene had gevonden. Wat Ashton wel wist, was dat hij dit moment zou gebruiken om een voorsprong te creëren tussen zijn team en dat van Naylene. Het was een kans die hij niet kon laten liggen.
De twee hadden hen ook al gezien en zetten het snel op een rennen. ‘Vlug, pak Linn! Ze is klein en zonder haar kan Naylene niet veel verder!’ Ze moesten echter samen de uitgang en de puzzels vinden. De achtervolging werd ingezet en Ashton focuste zich op Naylene. Nu Watts haar ook had gezien en zijn baasje voor hem wegrende, was het voor de hond alleen nog maar meer een spelletje geworden en had Ashton zeker een goed teamlid naast zich. Ook Calum leek goed zijn best te doen, want hij rende achter Linn aan. Ondanks dat zij lachend protesteerde en hem voor probeerde te blijven, had Calum haar snel te pakken.
‘Ik ga achter Nay aan!’ liet Ashton nog weten, waardoor hij Linn en Calum alleen liet.
‘Oneerlijk!’ zei Linn lachend. Calum had haar van achteren opgetild en hield haar nu stevig vast. Twee armen om haar middel zorgden er voor dat ze niet veel verder kon. Lachend draaide ze zich naar hem om. ‘Dit is valsspelen and you know it.’
‘Ik laat je zo gaan. Ash denkt misschien dat het slim is dat hij nu van ons wegrent, zodat jullie uit elkaar zijn, maar hij haalt ons ook uit elkaar,’ zei Calum. Iets wat Linn zich nog niet had beseft. Calum overduidelijk wel, maar hij leek het niet erg te vinden om hier met haar te staan. ‘Het doolhof heeft wel wat.’
Voordat Linn kon vragen wat hij bedoelde, voelde ze zijn lippen voor even op die van haar. Ze hadden afgesproken om in het openbaar niet veel affectie te laten zien. Dat hoefde voor haar ook niet. Geen van hen zat te wachten op de negatieve berichten die konden ontstaan als ze zoenend op de foto werden gezet. Hier waren ze echter alleen. Er was niemand die hen kon zien.
‘Je leidt me af,’ grapte Linn na de korte zoen, maar erg had ze er niet in. Ze gaf hem een kus op zijn wang en pakte daarna zijn handen vast, zodat ze zichzelf kon bevrijden. ‘Ik moet mijn partner helpen, maar ik zie je wel bij de uitgang. Nadat wij hebben gewonnen, natuurlijk.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene hield van een beetje competitie. Ze was gek op spelletjes en als ze er de tijd voor hadden dan legde ze wel een samen met Ashton een bordspel op tafel. Soms was het scrabble, soms ook wat anders. Wat het ook precies was, ze wilde er altijd wel haar best voor doen om te winnen. Iets wat Ashton precies hetzelfde had. Het verbaasde haar dan eigenlijk ook niets, dat Ashton hen nu een beetje probeerde te saboteren.
Het was vooral Watts die het leuk leek te vinden, zijn geblaf klonk door het doolhof. Naylene haar best om afslagen te nemen, zonder dat ze te veel schade bracht aan haar omgeving. Het ging redelijk goed, totdat ze op een punt kwam waar ze niet meer verder kon. Het liep dood! Naylene draaide zich om, maar ze had niet echt de tijd om nog weg te komen. Watts was al snel bij haar en sprong tegen haar op. Naylene pakte zijn poten vast, zodat hij geen halen kon maken in de trui die ze aan had.
“Jullie hebben gewonnen.” Dit dan! Naylene had echt geen idee wat Ashton precies van plan was geweest met dit alles. Heel veel kon hij er niet mee opschieten. Ze waren nu immers weg van Calum en Linn, een deel van hun team die ze nodig hadden! Zonder hen konden ze niet bij de uitgang komen. Dus dit sloeg helemaal nergens op.
“Maar Ash, wat wilde je hiermee doen?” Vroeg Naylene dan ook lachend, terwijl ze Watts weer op de grond zette.
“Er voor zorgen dat je moeilijker kan winnen, zonder Linn gaat het moeilijk.”
“En jij kan wel winnen zonder Cal?” Vroeg Naylene lachend. Op dat moment leek Ashton pas door te hebben dat wat hij had gedaan misschien niet hee erg slim was geweest. Dat was het ook niet! Vond Naylene in ieder geval. Het was wel grappig geweest en ondanks dat ze een beetje op adem moest komen vond ze het ook wel heel erg leuk. Ze waren hier om een goede tijd te hebben en ondanks dat ze graag wilde winnen, wilde ze vooral dat iedereen een goed tijd had.
Ze stapte dan ook naar Ashton toe en gaf hem een kus. “Verlies nooit dat enthousiasme.” Dat was iets aan Ashton wat Naylene heel erg kon waarderen. Het maakte niets uit wat het precies was, als hij iets deed kon hij zich er helemaal in verliezen. Op een goede manier, maar soms ook een verkeerde. Het maakte hem wie hij was en dat vond Naylene bijzonder.
“Nu moet ik toch echt weer opzoek naar mijn teamgenoot.” Zo snel als ze kon, vluchtte ze onder de arm van Ashton door, zodat ze terug kon rennen. Ergens hoopte ze dat snel genoeg was en Ashton niet door had waar ze Calum en Linn achter hadden gelaten.
De twee waren in werkelijkheid een tijdje bij elkaar geweest, maar Linn had zichzelf al snel bevrijd. Al had Calum het best fijn gevonden om even samen te staan. Zeker op een plek zoals deze. Ze waren het er beiden al snel over eens geweest dat ze niet te veel wilden laten zien aan de buitenwereld. Calum was daarin zelf best gereserveerd en met een goede reden. Hij wilde niet op internet komen en allemaal haat richting Linn of hun relatie zien.
Linn was al weggelopen. Calum liep achter haar aan, maar maakte een andere keuze bij de splitsing die hij tegen kwam. Hij probeerde uit te gaan op de geluiden die hij hoorde. Het geritsel en alles er om heen. Daardoor had hij Ashton nog redelijk snel gevonden.
“Oh goed! Kom we gaan. Volgens mij hebben Nay en Linn elkaar nog niet gevonden, anders hadden we dat al wel gehoord.”
Niet veel later hadden Naylene en Linn elkaar ook gevonden. Toch waren het Calum en Ashton die als eerste bij de toren waren. Toen ze daar aan kwamen konden ze van bovenaf nog zien hoe hun partners nog rond de toren liepen.
“Oke de puzzel.” Ashton legde zijn vingers op de verschillende regels. Ze moesten de juiste volgorde hebben en als ze dat hadden dan stond onder de X de juiste plaats voor hen om uit te gaan. Iets wat best wel lastig was. Zeker toen Naylene en Linn ook de bovenkant van de toren had bereikt. Het zorgde voor meer druk.
“Pompoenpatch! Daar moeten we naar buiten Ash. Kijk!” Zei Calum toen hij eenmaal alles op een rijtje had. Hij wist het zeker. Het maakte niets uit dat hij het hardop zei, want Linn en Naylene moesten toch ergens anders naar buiten.
“Damn Cal!” Met een vaartje liepen ze weer de trap af en probeerden ze de uitgang naar de pompoenpatch te vinden. Al snel hoorde Calum achter zich dat Linn en Naylene ook naar beneden kwamen lopen. “Hoe the fuck kunnen zij het al zo snel hebben.” “Nayelene.” Was het antwoord van Ashton, dat alles duidelijk moest maken. Ze liepen zo snel als ze konden door de rest van het doolhof. Al hadden ze nu helemaal geen idee meer waar hun tegenstanders waren.
Ze kwamen eerst uit bij een uitgang, die duidelijk niet voor hen was, waardoor ze weer een stukje terug moesten. Een paar minuten laten leek Ashton echter de juiste uitgang te hebben gevonden, waardoor ze beiden nog even een sprintje trokken.
Calum keek om zich heen en zag dat Naylene en Linn nog niet aan die kant van de doolhof stonden, wat betekende dat ze hadden gewonnen. “Yes!” Riep Ashton uit, waarna de twee vrienden elkaar een high five gaven. “We showed them!”
Een paar minuten later kwamen Linn en Naylene iets verderop uit het doolhof. Aan de houding van Naylene te zien baalde ze er van dat ze niet had gewonnen. Ze liepen echter wel meteen naar Ashton en Calum toe.
“Gefeliciteerd.”
“Wie had Watts nou nodig he?” Vroeg Ashton lachend. “Ik heb Wattsie altijd nodig!” Naylene probeerde wel te lachen, maar diep van binnen baalde ze een beetje, ze kon echter wel tegen haar verlies dus dat kwam wel weer goed.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Na de wedstrijd in het doolhof hadden ze besloten om het terrein te verkennen. Ondanks dat Linn en Ashton nog een andere activiteit hadden gepland, had het nog even geduurd voordat die van start was gegaan. In die tijd hadden ze er voor gekozen om over de boerderij te wandelen en te bekijken wat er allemaal nog meer gebeurde, naast de gethematiseerde activiteiten die er voor de herfst plaatsvonden. Zo hadden Ashton en Naylene een lange wandeling gemaakt met Watts, waarna ze wat lekkers te eten hadden gehaald voor de lunch. Calum en Linn waren juist eerst voor het eten gegaan en daarna hadden ze gekeken bij de verschillende dieren die er rondliepen en hadden ze ook een tijdje gepraat met één van de verzorgers, om zo meer te horen over de boerderij zelf.
Tegen een uur of twee had de groep zich weer verzameld en had Linn iedereen begeleid naar de tafel waar allerlei pompoenen klaarlagen. Daaruit zou iedereen er eentje mogen kiezen, die ze vervolgens uit zouden hollen en mogen versieren op een manier die zij zelf zouden uitkiezen. Linn wist dat behoorlijk wat mensen dat deden voor Halloween. Zelf had ze het nog nooit gedaan, maar ze had de kans niet willen missen toen ze had gelezen dat het een mogelijkheid was geweest op de boerderij.
‘Dag allemaal! Neem plaats aan de tafels en kies een goede pompoen uit. We hebben de bovenkant er al voor jullie afgesneden, dus jullie kunnen meteen beginnen met het uithollen van de pompoen. Naast de tafels staan emmers waar het pulp in kan. Dit gebruiken wij dan weer ergens anders voor, hier op de boerderij. We hebben ook schorten voor jullie. Wees voorzichtig met het vruchtvlees, aangezien het erg kan vlekken.’ Linn knikte meteen. Het zou zonde zijn als ze een oranje vlek zou krijgen op haar lichte trui.
Linn pakte de vier schorten en deelde die uit aan de rest. Ze hing de laatste al rond haar eigen nek en bracht haar handen naar achteren om hem dicht te knopen, maar Calum was haar voor. Glimlachend draaide ze zich om. ‘Zal ik die van jou ook doen?’ Calum knikte en draaide zich om, zodat Linn het schort rond zijn middel dicht kon knopen.
Iedereen had plaatsgenomen aan de tafel en had gedaan alsof ze enigszins de pompoenen hadden bekeken en geëxamineerd. Uiteindelijk had iedereen een redelijk grote pompoen gekozen, met waarschijnlijk al een idee van het ontwerp in hun hoofd. Ashton in ieder geval wel. Toen Linn hem had laten weten dat ze dit zouden gaan doen, had hij al nagedacht over wat hij had willen maken. Nu moest hij echter eerst de mindere taak van het uithollen van de pompoen uitvoeren.
‘Ik weet al wat ik ga maken. Ik zag iets op internet met de fases van de maan, maar dan was de maan niet helemaal uitgehold. Slechts voor een deel. Maar de andere helft scheen wel door. Dus die was dunner,’ zei Ashton tegen niemand in het bijzonder, terwijl hij de zoveelste ijslepel met oranje prut uit pompoen haalde.
‘Ik ga een kat maken,’ zei Linn. Ze had zelfs al wat verf verzameld. ‘En ik ga hem denk ik schilderen.’
‘En jij, Nay?’ vroeg Ashton aan zijn vriendin naast zich. Naylene was vreemd genoeg behoorlijk snel met het uithollen van haar pompoen en was nu bezig met het schetsen van haar ontwerp op haar pompoen, zodat ze er zeker van zou zijn dat ze het goede uit de pompoen zou snijden. Ze haalde haar potlood van de pompoen en draaide hem naar Ashton.
‘Een volkswagen busje?’ vroeg hij verbaasd. Hetgeen wat Naylene had geschetst, zag er behoorlijk lastig uit. Zeker als ze het op dezelfde manier als hem ging doen.
‘Jullie doen het allemaal verkeerd. Je moet een eng gezicht maken,’ zei Calum. ‘Dat is het hele punt. Mensen zetten de pompoen buiten met een eng gezicht om geesten af te weren.’
‘Dat wist ik niet,’ zei Linn. Ze tilde haar pompoen bedenkelijk op. ‘Misschien maak ik wel een enge kat.’
Iedereen ging al snel weer verder met hun eigen pompoen. Zodra Ashton klaar was en zijn pompoen leeg, probeerde hij met een snelle schets in te schatten waar zijn manen zouden komen. Hij besloot om als eerste te werken aan de volle maan in het midden. Die wilde hij helemaal uithollen, dus dat was geen probleem. De uitdaging begon bij de andere vormen, waar hij slechts een deel volledig weg wilde halen en het andere zou laten zitten.
Geconcentreerd ging hij te werk. Met het mes dat hij had kon hij de grote delen uitsnijden. Met een ander gereedschap kon hij voorzichtig de schil van de pompoen iets weghalen, zoals de begeleider van de activiteit had voorgedaan. Ashton prikte echter al snel door de schil heen. ‘Fuck!’
‘Wat is er?’ Naylene legde haar werk neer, zodat ze opzij kon kijken. Ashton wees naar het gat dat hij had gemaakt. ‘I fucked up! Nu klopt het niet meer.’ Hij had juist met zorg de manen uitgetekend en nu was het al mis gegaan. Waarschijnlijk zou hij niet meer overnieuw kunnen beginnen.
‘Kan je er niet allemaal volle manen van maken?’ stelde Naylene voor. Ashton schudde meteen zijn hoofd. ‘Dat kan toch niet? Dat slaat nergens op.’
‘Wil je anders met die van mij helpen?’ stelde Naylene voor. ‘Ik moet nog heel erg veel weghalen en ik denk niet dat het me lukt binnen de tijd. En je weet duidelijk wel wat je aan het doen bent. Je pompoen is gewoon iets te dun.’
‘Ja, hij is te dun!’ stemde Ashton meteen met haar in. Hij schoof zijn pompoen iets aan de kant en vervolgens schoof hij ook iets dichter naar haar toe. Hij wist dat Naylene hem nu probeerde te helpen en hem gerust probeerde te stellen. Dat ze dat voor hem wilde doen, was erg lief. Daarom gaf hij haar ook een kus op haar wang, voordat hij weer het mes pakte.
‘Wat wil je dat ik doe?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De dag op het festival was voor hen alle vier een fijne afwisseling geweest voor wat ze normaal deden. Dagen gevuld met dingen die moesten. Dan was een dag zoals deze alleen maar een hartelijk welkom. Er waren plannen geweest, maar ze hadden er niet aan hoeven voelen. Ze hadden van ieder klein beetje genoten. Ondanks dat Calum het soms wel wat moeilijk had gevonden om Linn niet even tegen zich aan te trekken, had hij ook wel prettig gevonden dat het gewoon weg even niet was gegaan. Daardoor had hij alleen nog maar meer genoten van de tijd die hij samen met haar had gehad. De dingen die ze samen hadden kunnen doen. Alle vier hadden ze heel veel gelachen. Lekker gegeten en echt genoten van hun omgeving.
Voldaan waren ze terug gekomen op de plaats waar de bussen klaar hadden gestaan voor vertrek. Waar ze afgelopen nacht nog in een hotel hadden kunnen slapen, zat dat nu er niet in. Ondanks dat Calum een hotelbed zeker verkoos boven die in de bus, hoorde je hem niet klagen over het feit dat ze het moesten doen. Het reizen in de avond was een voordeel. Zeker als je wakker kon worden en in een andere stad, zelfs staat was. In dit geval was hun reis naar New Orleans iets van negen uur. Om het dan overdag te doen, werd al snel vermoeiend.
Nu waren ze al even onderweg geweest, toen er aan was gegeven dat ze een stop hadden willen maken. Er waren al wat gesprekken geweest over dat het koud werd in de nacht en dat ze soms niet genoeg hadden aan de dekens die ze hadden. Nu Linn naast Calum lag, wat al proppen was, werd het gedoe met dekens niet veel makkelijker. Linn had al een tijdje rillend naast hem gelegen en zelfs zijn armen om haar heen hadden haar niet veel kunnen helpen.
“Linn?” Calum wist zeker dat Linn nog niet sliep, wat ze ook al snel liet weten door te hummen. Linn had al even geleden aangegeven dat ze hoofdpijn had, dus hij wilde haar ook niet te veel lastig vallen. “We zijn even gestopt, bij een Walmart. Wil je nog mee?” Calum wilde haar wel de keuze geven. Zeker als ze iets nodig had.
“Nee. Nee dankje.” Fluisterde Linn terug. Waardoor Calum zelf uit de ruimte kroop waar ze samen in hadden gelegen. Snel schoot Calum in zijn schoenen en liep naar buiten, waar al wat meer mensen stonden om de Walmart binnen te gaan. Waaronder Andy, die zijn camera mee hadden genomen.
Naylene en Ashton hadden nog achter in de bus gezeten, waar ze hadden zitten praten. Zij hadden er voor gekozen om ook even naar buiten te gaan, ook zodat Watts wat beweging kon krijgen. Naylene was even naar de zijkant van de parkeerplaats gegaan met haar hond, zodat hij zijn behoefte nog kon doen.
Ondertussen liepen Calum en Ashton vast de winkel in. “Is er iets wat je moet hebben?” Vroeg Ashton. Calum haalde zijn schouders op. Het was niet echt iets wat hij nodig had, maar het leek het sowieso wel handig als hij nog een deken kreeg. “Het is fris in de bus.”
“Vertel mij wat! Het is echt vreselijk.” Calum snapte het niet heel erg goed, want buiten was het niet eens heel erg. Het lag waarschijnlijk aan de airco in de bus, die blijkbaar niet zomaar lager kon. Het was in het begin best fijn, maar om er in te slapen was haast niet te doen.
Zo kwamen ze dan ook uit bij een gedeelte waar heel erg veel verschillende soorten stof waren. “Dit is het man.” Hier moesten ze wel echt wat vinden. Ashton liep wat door zodat hij een volgend gangpad kon verkennen. Zelf liep Calum het eerste pad binnen, gevolgd door Michael, die ook mee was gegaan om te kijken of er nog spulletjes waren die ze konden gebruiken. Dit soort dingen waren altijd handig.
Calum liet zijn vingers over de verschillende soorten stoffen glijden Hij keek om, waar hij Andy achter zich zag staan met zijn camera, die moest lachen, zeker toen hij er eentje om liet vallen. Ze waren echt helemaal op elkaar gepropt! Calum wist niet zo goed wat hij precies zocht. Iets wat zacht was, waarschijnlijk, maar ook warm genoeg.
“Waar hebben je een deken voor nodig?” Vroeg Michael. Calum moest wel even nadenken over het feit dat er een camera op hem gericht stond. Hij wist dat Andy echt niet zomaar iets naar buiten gooide, waar ze het niet mee eens waren. Toch wilde hij niet meteen op camera gooien dat het voor Linn was.
“Voor over mijn eigen deken.” Het was ook echt fucking koud! Dus zelfs als Linn weer terug ging naar Los Angeles, was het misschien wel handig om meer te hebben om onder weg te kruipen. Zeker omdat ze nog naar gedeeltes van het land gingen waar het veel kouder was. Ze hadden hier nog behoorlijk geluk gehad. Calum kon zelfs op het moment in een korte broek rondlopen. Al was dat hetgeen waar hij normaal hij ook in sliep en had hij er nu snel een trui overheen gegooid.
Uiteindelijk besloot Calum te gaan voor de zachte rol en nam die dan ook mee.
Ashton leek ook iets te hebben gevonden. “Wat is dat? Een vloerkleed?” Calum schudde zijn hoofd. Een vloerkleed! Hij had juist hetgeen uitgekozen wat er het mooist uit had gezeten en waarvan hij had gedacht dat Linn het ook fijn had gevonden!
“Een stuk stof, een dekentje.” Het was nog niet eens zo duur! Ashton was het er niet helemaal mee eens en leek zich af te vragen waarom hij niet gewoon een deken kocht. Dat was veel duurder!
“Het is maar vijf dollar!” En dat voor zo’n groot stuk! Dat terwijl Ashton zijn deken niet eens de helft moest en Calum zeker wist dat Naylene daar ook nog onder moest! Over Naylene gesproken, die kwam aangelopen, waardoor Andy wel even op leek te letten met zijn camera.
“Hebben jullie wat gevonden?” Zowel Calum als Ashton lieten hun dekentjes zijn.
“Goed. Het is echt koud daar!” Zelf keek Naylene nog even om zich heen. “We hebben nog wel even de tijd om wat lekkers te zoeken of niet?” Ze had zelf een tijdje buiten gestaan voor Watts, maar ze wilde zelf nog wel wat kopen. Ze begon een beetje lekkere trek te krijgen en zeker omdat ze het gevoel had dat ze zelf nog lang niet in slaap zou vallen, wilde ze iets hebben om te eten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Ashton waren de momenten dat ze echt op reis waren toch wel één van de saaiste momenten van de tour. Hij hield er niet van om te lang stil te zitten. Nu kwam het vaak goed uit dat hij aan het slapen was voor een groot deel van de tijd, maar er bestonden ook avonden waarop hij niet in slaap kon komen door de geluiden in de bus. Er was ook vrij weinig te doen. Nu was het anders, vond hij. Naylene was er om hem gezelschap te houden en Watts was er ook nog eens. Na de dag die ze hadden gehad, was Ashton voldaan maar nog zeker niet moe. Een korte stop om even naar buiten te gaan en de plaatselijke Walmart in te gaan, was voor Ashton dan ook als geroepen gekomen.
Zelf had hij een dekentje gezocht voor hem en Naylene. Voor op de bank, maar ook voor later als ze samen zouden slapen. Calum had aangegeven dat hij ook voor een deken had willen gaan, maar Ashton had hem aangetroffen met een rol stof. Iets waar hij niet veel van begreep, maar Calum leek volhardend te zijn in de keuze die hij had gemaakt.
Naylene was hen binnen komen vergezellen, wat betekende dat Watts nu eventjes alleen was buiten. Buiten was het echter flink koud en Ashton snapte dat Naylene daar niet alleen had willen staan. Daarnaast gaf ze aan dat ze nog wel wat lekkers wilde halen. Iets waar Ashton het wel mee eens was.
‘Ja, laten we nog iets halen.’ Ashton wees naar het gangpad tegenover hen. ‘Volgens mij is daar wat lekkers, kom.’ Hij wist niet waar Naylene zin in had, maar als het zoutig en vet zou zijn, dan zou ze al tevreden zijn.
Samen met Naylene liep Ashton naar het gangpad waar allerlei snacks waren. Zelf pakte hij een zak chips en toen hij zich omdraaide, had Naylene onder haar arm een grote pot met cheesebals en in haar andere hand hield ze een zak nootjes en nog een zak chips.
Lachend liep Ashton naar haar toe. ‘You’re crazy.’ Ze zou het onmogelijk nu op kunnen, maar dat was en zorg voor later. Hij vond het juist leuk dat Naylene zoveel zin had in dat soort dingen en zich ook niet tegen liet houden.
Ashton en Naylene begonnen aan hun weg terug, waardoor ze de rest weer tegen kwamen.
‘Cheeseballs? Waar staan die? Ik wil ze ook!’ Ashton moest lachen om Calum zijn enthousiaste reactie. Naylene wees aan waar ze de pot vandaan had. Andy en Ryan renden al achter hem aan, waarschijnlijk om nog iets te filmen. Ashton en Naylene gingen naar de kassa, om daar alles af te rekenen.
‘Hé Wattsie,’ zei Naylene tegen de labrador, die nog buiten stond. Ook Crystal, de verloofde van Michael, was aanwezig met één van hun honden. Ashton zag hoe Naylene Watts losmaakte en besloot om de riem nog eventjes weg te laten. Zo kon de labrador nog even rondrennen. Voor hem was het ook niet fijn om de hele tijd in een bus te moeten zitten.
‘Pas maar op,’ grapte Ashton. ‘Straks eet hij South nog op.’
Het gegein binnen en buiten de winkel ging volledig langs Linn heen. Ze wist niet precies wat de aanleiding was voor de hoofdpijn, maar ze voelde zich alles behalve goed en ze was blij dat de bus nu even was gestopt met rijden en dat de meeste mensen het voertuig hadden verlaten. Dat gaf haar wat rust, al miste ze zeker de aanwezig had van Calum naast zich. Dat de deken niet genoeg was om haar warm te houden, hielp haar ook niet.
De deur van de bus ging open en aan de voetstappen te horen, kwam er nog maar één iemand binnen. Linn wist niet wie en besloot er in eerste instantie geen aandacht aan te geven.
‘Linnie?’ Bij het horen van Calum zijn stem draaide Linn zich om en schoof ze het gordijntje iets opzij. Calum stond geknield bij de bunk en keek haar met een iets bezorgde glimlach aan. Ze verschoof iets, zodat ze ook wat dichter naar hem toe kon. Calum hield een doosje omhoog. ‘Ik weet niet of dit de goede zijn, maar ze werken wel voor hoofdpijn.’
Dat Calum er aan had gedacht om iets voor haar mee te nemen, ondanks dat ze niks had gevraagd, deed haar hart wel smelten. Ze wist dat hij erg nadacht over zijn acties en woorden en dat er van alles rond kon gaan in zijn hoofd, maar dat waren dus ook dit soort dingen. De gedachte dat zij pijn had en hij haar daarin iets wilde ontlasten. Dankbaar nam ze dan ook het doosje aan.
‘Dankjewel, Cal. Dat is heel erg lief van je.’ In het bed van Calum lagen een aantal misplaatste objecten, waaronder een flesje water. Die zou ze kunnen gebruiken om één van de pillen in te nemen. ‘Heb je zelf nog iets gehaald?’
Calum knikte en hield als eerst een ronde, plastic pot omhoog die tot en met de rand gevuld was met cheeseballs. ‘Livin’ life, I’m on tour,’ gaf hij als reden, waardoor Linn toch een beetje moest lachen. Ondanks de hoofdpijn. Van de grond raapte hij iets wat leek op een dekentje, maar toen Linn beter keek herkende ze het als een rol van stof die was gewikkeld om een stuk karton.
‘Stof?’ vroeg ze. Ze stak haar hand er naar uit, om het te voelen. Het was best een dik stuk stof en het voelde erg zacht en comfortabel aan. ‘Waarom heb je stof gekocht?’
‘Omdat je het koud had. En dit leek me wel warm.’ Calum rolde de stof een stukje uit en legde het over Linn heen. Het voelde zwaar aan, maar zeker niet verkeerd. Ze wist zeker dat ze het na enkele minuten wel een stukje warmer zou kunnen krijgen. Ze haalde haar hand onder de dekens vandaan, zodat ze de hand van Calum vast kon nemen. ‘Dankjewel, Cal. Dat is echt heel lief.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Uiteindelijk had Calum fors meer betaald voor het stuk stof dat hij had gedacht. Toen hij eenmaal bij de kassa had gestaan had hij echter moeilijk kunnen zeggen dat hij het toch niet meer wilde hebben. Dan had hij tevens de hele winkel weer door moeten lopen om alsnog een dekentje te kopen. Het stuk stof was veel zachter dan wat anders en Calum wist ook zeker dat het heel wat warmer was. Uiteindelijk ging het er niet om wat het precies had gekost, maar dat Linn zich wat beter voelde. Niet alleen de warmte, maar ook de hoofdpijn.
Calum boog zich iets naar voren zodat hij Linn een kus kon geven. “Ik hoop dat je je morgen wat betert voelt.” Het was niet makkelijk om te slapen in de bus, dus hij wilde haar de ruimte geven om in slaap te vallen en ook even rustig te kunnen liggen zonder dat er van alles aan haar hoofd was. Nu waren de meeste mensen naar buiten en wie dat niet was, sliep ondertussen, of deed daar een poging toe.
“Dan kunnen we misschien een restaurantje vinden in New Orleans om te ontbijten. Het zou toch zonder zijn als de traditie niet door kan gaan.” Calum zou het helemaal niet erg vinden als het echt niet ging. Hij wilde Linn enkel iets geven waar ze naar uit kon kijken. Een rustig ontbijtje, gewoon zij tweeën samen .De rest van de dagen waren immers best wel vol gepland. Calum had Ashton immers ook al alles over de nieuwe stad horen zetten en zelfs een festival die er zou zijn. Het lag er maar net aan hoe Linn zich dan voelde.
“Ik denk dat het wel goed gaat komen. Gewoon een hoofdpijntje, die trekt vanzelf wel weg.” Calum hoopte dat Linn gelijk had. Hij vond het alles behalve prettig om Linn in pijn te zien.
“Ga maar even rusten. Ik kom straks weer bij je liggen.” Het was niet iets wat Linn gewend was en zeker omdat ze zich al niet lekker voelde, wilde Calum zich niet meteen opdringen met zijn aanwezigheid in de kleine ruimte die ze maar had om uit te rusten. Nu ging het er om dat ze zich beter voelde. De rest van de week hadden ze nog genoeg tijd om dicht bij elkaar te liggen.
Buiten de bus ging het allemaal niet zo rustig. Naylene had Watts even van de lijn afgelaten, zodat de labrador nog wat beweging kreeg voordat ze weer een hele tijd in de bus zouden zitten. De ruimte was behoorlijk klein, wat zeker niet ideaal was voor de hond. Het was maar voor een paar dagen en Naylene wist dat ze niet heel veel hoefden te reizen. Anders had ze de hond waarschijnlijk niet meegenomen.
Watts zag deze tijd echter niet alleen als een goede om rond te rennen, maar had ook al snel de andere hond gevonden die zich op de parkeerplaats bevond. Waar Michael Moose de winkel in had genomen, stond Crystal nog buiten met South. Iets wat Watts behoorlijk interessant vond. De honden hadden al kennis met elkaar gemaakt en Watts leek het alleen maar leuk te vinden dat hij niet de enige hond was.
De hond rende dan ook op de veel kleinere af, voor hem stopte hij en drukte hij met zijn snuit tegen het kleinere lichaam af. Dat leek de eigenaar van de kleinere hond echter niet zo te waarderen, want ze trok meteen aan de riem, zodat South dichter naar haar toe kon worden gehaald en wat verder bij Watts vandaan. Natuurlijk ging dat niet heel erg goed, omdat de hond nou eenmaal snel was en de hond zo weer had gevonden. Met een diepe zucht pakte Crystal South dan ook van de grond af.
“Kun je die hond niet bij je houden?”
“Hij wil alleen maar spelen.” Legde Naylene uit. Ze kende Watts, ze zou hem echt niet zomaar los laten als hij andere honden aanviel. Hoe groot of klein ze waren, Watts wist echt wel wat hij tegenover zich had staan en kon zich daar heel erg goed op aanpassen. Zo kon hij ook prima spelen met Pebbles of Duke.
“Dat kan toch niet? Kijk naar dat verschil. Ik zou het heel erg prettig vinden als je hem bij South uit de buurt houdt, voordat er nog iets gebeurd.” Naylene kon aan Crystal horen dat ze haar best deed om normaal met haar te praten, maar dat ze daar behoorlijk moeite mee had. Zelf zat Naylene ook niet te wachten op een ruzie, zeker omdat ze de komende dagen nog wel vaker bij elkaar in de buurt waren en ze geen zin had om alles ongemakkelijk te maken.
“Watts.” Naylene floot ten teken dat hij bij haar moest komen en binnen enkele seconden zat hij naast haar. Ze aaide hem zachtjes over zijn hoofd.
“Watts is een hele goede gemanierde hond.” Zei Ashton, waarschijnlijk om het allemaal een beetje rustig te houden. Naylene knikte: “Hij weet heel erg goed hoe hij met andere honden moet spelen. Hij speelt vaak genoeg met honden die net zo groot zijn als South. Misschien is het alleen maar goed voor hem als hij ook eens andere honden ziet, want anders krijgt hij straks nog angst voor grote honden. Zeker als hij meteen zo op wordt gepakt.” Het gaf alleen maar aan dat angst die hij had, terecht was, omdat hij zo verwend werd. Terwijl het helemaal niet zo was! Ze konden juist met elkaar spelen als ze dat wilden! Dat ging echter niet gebeuren.
“Ik bepaal zelf wel wat ik mijn hond wel en niet laat doen.” Het was dat Naylene zich volwassen genoeg kon gedragen dat ze niet met haar ogen rolde, maar diep van binnen wilde ze het heel erg graag doen. Zelf zou ze het ook niet leuk vinden als iemand zich er mee bemoeide, maar hoe de vrouw met haar hond om ging leek haar alles behalve gezond. Daarbij had ze geen zin om het kleine beest te horen keffen omdat Watts in de buurt kwam. Helemaal niet als het ergens midden in de nacht was.
Naylene zag het gezicht van Calum buiten de deur verschijnen. “Guys, kan het wat rustiger?”
“Ja ik wilde toch al naar binnen gaan.” Crystal draaide zich om en beende langs Calum. Nu was Naylene echter niet meer volwassen genoeg om de oogrol in te houden en zelfs even met haar hoofd te schudden.
“Anyway. Ik vroeg me af of Andy mee kon naar hetgeen wat jij en Linn hadden gepland.” Stelde Naylene aan Ashton voor. Ze hadden al van alles gepland. Naylene hoopte dat Andy mee kon, want ze was hier dan misschien wel voor Ashton gekomen, ze wilde ook graag tijd doorbrengen met haar beste vriend.
“Natuurlijk.” Ashton keek even naar Calum, die ook knikte. “Ja natuurlijk. Andy is altijd welkom.”
“Hebben jullie het over mij?” Natuurlijk stond Andy ineens naast hen, op een of andere manier was hij daar heel goed in.
“Ja Ash had plannen gemaakt voor in New Orleans en we zouden het leuk vinden als je mee zou kunnen.”
“Natuurlijk. Wat wilden jullie doen.”
“Kom mee naar binnen, dan praten we er over.” Ashton knikte al naar de bus. Het was de bedoeling dat ze zo weer verder zouden gaan. Wat betekende dat iedereen weer hun plaatsje moest vinden. Aangezien Ashton altijd enthousiast kon praten over zijn plannen, was het alleen maar goed om het te bespreken op een plaats waar anderen er geen last van hadden, aangezien ze nu naast het gedeelte stonden waar de meesten sliepen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De zorgzaamheid van Calum had Linn niet volledig verrast. Ze wist hoe bedachtzaam hij kon zijn en ze had hem al gezien met zijn vrienden. Ze wist dat hij het belangrijk vond dat de mensen om zich heen zich goed voelden. Toch voelde het heel fijn om eventjes zijn aandacht te krijgen en te merken dat hij ook echt wilde dat ze zich beter zou voelen. Hij was zelfs naar buiten gegaan om te vragen of het wat stiller kon. Niet specifiek voor haar, maar ze wist zeker dat hij haar wel in zijn achterhoofd had gehouden.
Omdat het weer drukker werd binnen en Linn inschatte dat niet iedereen meteen naar bed zou gaan, besloot ze om haar oortjes te pakken en deze in te doen. Zo zou het geluid van de anderen nog wat gedempt worden. Ze hoopte dat de pijnstillers die Calum haar had gebracht snel zouden werken, zodat ze weg zou zakken in een diepe slaap. Wie weet zou ze geen last meer hebben van de bewegende bus en zou ze uitgerust, en zonder hoofdpijn, wakker worden.
Linn kreeg haar gelijk, want Ashton had samen met Naylene plaatsgenomen op de bank. Watts had naast Naylene plaatsgenomen en Ashton was ondertussen bezig met het dekentje uit de kartonnen verpakking halen, zodat hij die over de benen van Naylene neer kon leggen en ook nog voor een deel over zichzelf. Daarvoor hadden ze die immers gekocht. Naylene had een paar van haar snacks weg gelegd, behalve de grote pot met cheeseballs. Ook Calum had die weer tevoorschijn gehaald en hij was bij hen komen zitten, net als Andy.
‘Er is morgen in New Orleans een Voodoo Fest,’ vertelde Ashton. Hij had al gezien dat enkele artiesten die hij kende er zouden spelen. Het was een gratis festival, dus ze zouden geen kaartjes meer hoeven kopen. Daarom was het ook gemakkelijk om de fotograaf uit te nodigen om mee te gaan met hen. ‘Veel muziek, eten. Allemaal in de sfeer van de stad, maar ook van de cultuur die ze er hebben. En het is natuurlijk rond Halloween.’ Zelf was Ashton er erg enthousiast over.
‘Klinkt cool!’ zei Andy meteen. Calum knikte instemmend, terwijl hij een paar van de chipjes uit de pot haalde. Ashton keek naar de pot die hij vast had en vervolgens naar die van Naylene.
‘Waarom eten jullie niet gewoon uit dezelfde pot?’ vroeg hij zich hardop af.
‘Omdat dit mijn chipjes zijn?’ zei Naylene lachend. Ashton haalde zijn schouders op en ging met zijn hand in de pot van Naylene, zodat hij ook wat van de kaasballetjes zou kunnen pakken. Plagend trok Naylene de pot naar achteren, waardoor Ashton haar semi-verontwaardigd aankeek. Uiteindelijk stak ze de pot weer terug uit, zodat hij er wel bij kon. Dit alles deed ze met een glimlach op haar gezicht.
‘Oh, maar naast Voodoo Fest kunnen we ook een Haunted tour doen! Ze hebben echt tours door de hele stad. De één enger dan de ander, maar we moeten natuurlijk voor de engste gaan.’ Dat zou immers wel de beste ervaring zijn. Als ze een tour zouden kiezen die voor kinderen was gemaakt, dan zouden ze nergens van schrikken. Ashton hoopte toch wel op wat engs, zeker als het gecombineerd zou zijn met de geschiedenis van de stad. Hij wist zeker dat de anderen dat ook zouden kunnen waarderen.
Zo werd de avond gevuld met plannen voor de volgende dag, maar ook met eerdere verhalen over de tour. Andy had een hoop aan Naylene te vertellen en Ashton luisterde aandachtig, terwijl hij zo nu en dan wat te eten nam van hetgeen wat Naylene mee had genomen. Af en toe barstten ze in lachen uit, maar beseften ze zich al snel dat er mensen waren die al probeerden te slapen.
Na een uur hielden Andy en Calum het voor gezien, wat betekende dat Naylene en Ashton de enige twee waren die nog wakker waren. Het was dan ook al erg laat, maar Ashton voelde nog altijd niet de behoefte om te gaan slapen.
‘Kunnen we nog wakker blijven en praten?’ vroeg hij een Naylene, terwijl hij naar haar opkeek. Hij was ondertussen iets onderuit gezakt en leunde tegen haar aan. Zijn hand lag op de kop van Watts, die zich op de schoot van Naylene bevond.
‘Wil je nog niet slapen?’ vroeg Naylene, waarop Ashton zijn hoofd schudde. ‘We kunnen morgen overdag nog wel slapen. Ik ben nog niet moe. Ik wil met je praten.’ Hij vond het fijn dat het nu weer kon. Echt kon. Nu konden ze elkaar aankijken, elkaar vasthouden terwijl ze praatten. Daar wilde hij nu van genieten.
Een meter of twee verderop was Linn weer naar de wakkere wereld getrokken doordat er wat was gerommeld rondom haar bed. Toen ze haar ogen had geopend en zich om had gedraaid, had ze gezien dat Calum het gordijntje iets open had gemaakt en zich klaar had gemaakt om ook te gaan slapen.
‘Heb ik je wakker gemaakt?’ vroeg Calum zachtjes. Linn schudde haar hoofd. Ze was even weggedommeld, maar ze was nooit volledig in slaap geweest.
‘Nee, het is oké. De hoofdpijn is gelukkig wel iets gezakt,’ liet ze hem weten. Dat had ze toch voor een deel aan hem te danken. Hij was zo lief geweest om pijnstillers te halen voor haar.
‘Heb je nog iets anders nodig? Wat te drinken?’ Linn glimlachte en boog zich iets naar Calum toe, zodat ze hem een kus kon geven.
‘Je bent echt een mom. Maar nee, momma Cal. Ik heb niks nodig. Behalve dat je snel naast me komt liggen.’ Ze had het al een stuk warmer door het extra stuk stof wat Calum had gehaald. Ze wist zeker dat hij het daardoor ook wat warmer zou krijgen. De hoofdpijn was al voor een deel verdwenen. Het enige wat ze nu wilde, was dat hij naast haar kwam liggen en zijn arm om haar heen zou slaan.
‘Ik ben niet momma, ik ben pops,’ zei Calum lachend, terwijl hij naast Linn in het bed kroop. Linn schudde enkel haar hoofd, nestelde zich tegen Calum aan en trok de dekens verder over hen heen. ‘Als je voor iemand zorgt ben je echt een momma, maar dat is juist heel erg lief. Ik vind het cute.’
Glimlachend nam Linn de kus op haar slaap in ontvangst. Ondanks dat haar avond niet al te goed was begonnen, eindigde ze met een tevreden geval in de veilige en warme armen van Calum.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Behoorlijk laat was Calum weer bij Linn in bed gekropen. Hij was een van de laatsten geweest die naar bed was gegaan. Al snel hadden ze een manier gevonden om goed te liggen en waren ze beiden in slaap gevallen. Voor een hele tijd hadden ze op die manier gelegen. Calum was die ochtend wakker geworden en hij kon wel aan zijn lichaam voelen dat hij niet geweldig had gelegen. Daar hoorde je hem echter niet over klagen, zeker niet omdat hij wist dat er alleen maar een leuke tijd aan zat te komen.
Toen ook Linn wakker was geworden, hadden ze besloten om zich beiden gemakkelijk aan te kleden te bekijken waar ze precies aan waren gekomen. De bus was geparkeerd achter het hotel waar ze de komende dagen zouden verblijven en Calum had al wel gemerkt dat sommige mensen zich hadden verplaatst, zoals Ashton en Naylene die waarschijnlijk eindelijk aan het slapen waren.
“Ik vind het hier altijd echt geweldig.” Vertelde Calum. “Ik ben blij dat we nu een keer echt de tijd hebben om hier wat dagen door te brengen.” Ze hadden best wel veel tijd om in de stad door te brengen. Ashton had zelfs hele dingen bedacht, plannen waar Calum zeker achter stond. Hij hoopte dat Linn klaar was voor de dag, maar het leek al veel beter te gaan dan de vorige avond.
“Het ziet er heel erg cool uit.” Ze waren nu al een stukje van het hotel af gelopen, waardoor ze echt in de straten van de stad kwamen. “Je kunt de sfeer nu al voelen, terwijl het nog zo rustig is op straat.” Ze hadden natuurlijk ook wel de perfecte planning dat ze hier waren voor deze dagen en dat ze zelfs het Voodoofest konden bezoeken.
“Ik ben blij dat je er een beetje van kan genieten.” Calum hoopte dat het zo bleef en dat Linn zich niet ineens weer slechter zou voelen. Misschien was het gekomen door het bewegen van de bus of de drukke dag die ze hadden gehad.
“Ja. Ik ook. Ik ben blij dat ik me wat beter voel en ik denk dat wanneer er wat eten in zit het dan alleen nog maar beter gaat.” Soms kon eten dat doen. Zelf kon Calum niet wachten tot een flinke kop koffie. Iets wat ze ook wel in de bus hadden kunnen regelen, maar het was toch wel een soort van traditie geworden. Een rustige manier op de dag te beginnen.
Ze liepen een stukje in rust. Soms was dat nog fijner dan hele gesprekken. Calum kon soms meer van stilte genieten dan van hele gesprekken. Het waren dat soort momenten waarop hij rustig alles in zijn hoofd op een rijtje kon zetten. Op dat soort momenten was alles even logisch. De manier waarop ze hier konden lopen. Gewoon samen. Ze hoefden elkaar echt niet vast te houden om van elkaars aanwezigheid te genieten.
“Oh dit ziet er echt hele erg gezellig uit.” Linn wees naar een tentje waar ze op het moment langsliepen. “Zullen we kijken of ze hier wat goeds hebben?”
“Natuurlijk.” Calum liep naar binnen, waar het ook nog niet heel erg druk was. Wat Linn had gezegd klopte wel. Het zag er echt heel erg leuk uit. Een beetje in de sfeer van alles. Een groot deel van New Orleans bestond uit een Frans gedeelte, wat ook terug te zien was in alles. Dus waarschijnlijk ook het eten.
Samen zochten een goede plaats op. Ondanks dat het niet druk was, probeerde Calum er wel een beetje rekening mee te houden dat ze niet meteen in het zicht zaten. Dus het werd niet bij de ramen en ook niet meteen in de buurt van veel andere tafels.
Linn pakte de kaart erbij, zodat ze kon kijken wat ze wilde hebben. Voor Calum was het simpel, vaak nam hij op dit soort ochtenden alleen maar een kop koffie.
“Ze hebben hier croissants, ik weet dat je die lekker vind.” Gaf Linn echter al snel aan. Calum knikte, hij vond ze inderdaad wel goed, zeker als ze echt goed waren gemaakt. Het viel ook niet zo heel erg zwaar op de maag. “Misschien is dat wel een goed idee. Staat er verder nog iets voor je op?”
“Genoeg. Het ziet er echt heel erg goed uit.”
Het duurde ongeveer vijf minuutjes voordat er iemand bij hun tafel stond om de bestelling op te nemen. Linn gaf door wat ze wilde hebben en zelf bestelde Calum een croissantje en een grote kop zwarte koffie. Doordat ze hadden besteld, voelde Calum zich wat rustiger en liet hij zichzelf wat onderuit zakken op de bank waar hij zat. Ook Linn nam even de tijd voor haarzelf en pakte haar telefoon er bij om daar even doorheen te scrollen.
“Oh natuurlijk.” Mompelde Linn, waardoor ze Calum haar aandacht trok.
“Wat is er aan de hand?”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De korte ontbijtjes waren door Calum omgedoopt tot een traditie en zo werd het ook behandeld door de twee personen die het samen deelden. Zelfs al had Linn zich nog niet goed gevoeld, zou ze nog de tijd hebben genomen om Calum te vergezellen naar een klein café, om daar samen de dag te starten. Linn wist dat dit één van de weinige momenten op de dag was waarop ze Calum echt voor zichzelf had. Een moment waarop hij niet weg kon worden gestolen door Andy die een aantal foto’s wilde maken, of Ashton die samen met zijn vriend iets wilde gaan doen. Niet dat ze Calum die momenten niet gunde, maar hij had nou eenmaal een druk leven op tour. Deze momenten waren voor rust en voor het samen zijn. Iets wat Linn erg waardeerde.
Omdat het ochtend was en omdat ze zojuist hadden besteld, had Linn het een goed moment gevonden om haar telefoon er bij te pakken. Ze had lang geleden al besloten om haar notificaties voor social media uit te zetten, maar als haar naam ergens in werd vermeld, dan kreeg ze dat nog altijd te zien. Het was een normaal gegeven, maar Linn klikte er vaak uit nieuwsgierigheid toch op. Zeker als ze net een video had geplaatst, want ze zag graag hoe mensen er over dachten. Of ze het soort video waardeerden, of liever iets anders wilden zien. Hetzelfde ging op voor haar foto’s op Instagram en de andere content die ze plaatste.
Haar cynische opmerking was gekomen door de meerdere foto’s die ze had gezien. Het waren schermafbeeldingen van verschillende stories die ze had geplaatst van haar dag op de boerderij. Naar Linn haar mening had ze voldoende aandacht besteed aan het ontwijken van zowel Calum als Ashton, maar blijkbaar hadden de fans van de band haar video’s zodanig geanalyseerd dat ze zowel delen van de bassist als de drummer hadden gezien. Al was het dr drummer die buitenwegen werd gelaten. Het was vooral Calum over wie ze het hadden.
‘Ik dacht dat ik voorzichtig genoeg was geweest,’ zei Linn, waarna ze haar telefoon omdraaide naar Calum. Ze klikte een afbeelding aan van haar story, waarop vrijwel alleen maar een hand en stuk van een hoodie te zien was. Toch hadden fans geconcludeerd dat het Calum was die naast haar had gezeten. ‘Ze wisten al dat ik mee was, maar nu is dit natuurlijk weer bewijs voor een relatie en zijn ze aan het discussiëren over van alles en nog wat.’ Of ze wel een relatie hadden, of niet. Of ze casual aan het daten waren. Of het echt was of nep. Linn had in een oogopslag van alles voorbij zien komen.
Calum bekeek de foto en hij leek enigszins geamuseerd te zijn door de creativiteit van de fans. Of hij lachte het weg. Linn was er nog niet over uit. ‘Dat soort dingen gebeurden eerder ook al, toch?’
Linn knikte. Zelfs voordat ze een relatie hadden gehad, hadden vele fans al geroepen dat ze een relatie hadden gehad. Waar de fans van Linn vrijwel allemaal enthousiast waren geweest voor haar, waren het de fans van Calum die er minder blij mee waren.
Door haar werk had ze al lang kennisgemaakt met de gemene kant van het internet en daardoor wist ze dat ze zich niets moest aantrekken van de haatvolle dingen die een mens anoniem typte. Ze besteedde dan ook nauwelijks aandacht aan de gemene opmerkingen over haar en wat haar zogenaamde beweegredenen waren om met Calum op te trekken. Zij en Calum hadden echter wel besloten om hun relatie zo privé mogelijk te houden. Iets wat niet was gelukt, ondanks dat het haar intentie niet was geweest.
‘Ik wil ze gewoon geen redenen geven om dit soort dingen te doen.’ Linn haalde haar schouders op en vergrendelde haar telefoon. Ze wist dat Calum niet zou denken dat ze het met opzet deed. Daarvoor kende hij haar goed genoeg en ze wist dat ze zijn vertrouwen had.
‘Zelfs al zou je alleen maar een foto maken van iets onbenulligs, ze zoeken er toch wel iets achter,’ zei Calum. Linn knikte, dat was inderdaad zo. Iedereen zocht overal wat achter. Zelfs als Linn ergens naar toe was gegaan zonder Calum, hadden ze nog gedacht dat hij haar had vergezeld. ‘En je moet niet stoppen met het delen wat je blij maakt.’
Een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze moest zich inhouden om zich voorover te buigen, zodat ze hem een kus kon geven. Om de dingen die hij zei, maar ook om hoe hij eruit zag. De beanie op zijn hoofd, zijn ongeschoren kaaklijn en de knuffelige trui die hij aan had, zorgden er voor dat ze het liefst weer tegen hem aan wilde kruipen.
‘Wie van jullie had een croissant en een zwarte koffie?’ Het meisje kwam terug met een dienblad vol. Linn wees naar Calum, zodat het eten voor de juiste persoon neer werd gezet. Voor Linn werd met een cappuccino met amandelmelk, Franse toast en een schaaltje met fruit neer gezet. Linn zelf schoof het schaaltje wat meer naar het midden, zodat Calum ook kon pakken als hij dat wilde.
‘Oh, kijk wat Roy stuurt!’ Calum draaide zijn telefoon om een foto van Duke te onthullen. Het hondje was helemaal ingewikkeld in een dekentje en niet veel meer dan zijn gezicht was te zien.
‘Awh, Dukey!’ Enthousiast pakte Linn de telefoon van Calum, zodat ze het hondje kon bekijken. Roy, de huisgenoot van Calum, was in Los Angeles en kon dus met gemak voor de hond zorgen. Gelukkig maar, vond Linn. Ze kon niet indenken dat er iemand anders was die beter voor Duke zou kunnen zorgen.
‘Hij is zo lief. Hij mist je vast heel erg.’ Linn maakte de foto kleiner, maar daardoor sloot de hele app af. Iets wat vast niet erg was. Ze wilde de telefoon teruggeven aan Calum, maar de foto op zijn achtergrond trok haar aandacht.
Op de achtergrond was wederom een foto van Duke te zien, maar Linn had haar eigen handen herkend met haar nagels die ze enkele weken geleden had gehad. ‘Dat is echt cute,’ zei ze vervolgens tegen Calum. Het was geen obvious foto van haar, maar ze stond er wel degelijk op. Terwijl ze Duke vasthield. Dat was voor haar een teken dat Calum het op de één of andere manier toch fijn vond om zijn telefoon te openen en iets van haar kon zien.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dit soort dingen waren niet tegen te gaan of Calum moest zich voor altijd opsluiten en niet meer in de buurt van een vrouw komen. Zelfs dan zouden er waarschijnlijk nog dingen worden verzonnen. Natuurlijk was de suggestie dat hij en Linn een relatie hadden, niet verzonnen. Dat was het echter wel geweest, want mensen hadden dit al geroepen vanaf het moment dat de eerste keer iets samen hadden gedaan. Het was niet leuk, maar het was wel iets waar ze doorheen moesten. Calum probeerde zich er niet te veel van aan te trekken. Soms was het beter om dat soort dingen totaal te negeren. Gelukkig leek Linn er ook zo over na te denken en was het niet iets wat hun ontbijtje samen zou verpesten. Ondanks dat ze leuke dingen zouden doen, was dit een van de weinige momenten die ze echt samen hadden.
Het gesprek was dan ook al snel op Duke gekomen, wat door Roy kwam. Iedere dag miste Calum zijn hond steeds meer. Het was anders dan een mens missen. Met Linn had hij nog echt kunnen praten, ze kon hier naar toe komen. Duke was een ander verhaal, ondanks dat hij foto’s kreeg, waren het niet de knuffels die hij normaal kreeg.
Calum had met een halve grijns naar zijn telefoon gekeken. Ergens voelde hij zich een klein beetje betrapt. Hij was niet iemand die een foto van zijn vriendin op de achtergrond van zijn telefoon zou zetten. Niet op dit moment in ieder geval. Het idee dat iedereen het kon zien, was veel te eng. Op deze manier had hij Linn echter nog een beetje bij zich gehad. Hij wist dat ze op die foto stond, dat was ook wel te zien, maar voor iemand die stiekem een blik op zijn telefoon wierp, was dat vast niet te zien. Dat idee was fijn. Het ging er om wat er tussen hen was. Zo voelde hij zich sowieso tegenover hun relatie. Zolang zij twee het wisten, was het allemaal goed.
“Betrapt.” Zei Calum met een sullige glimlach. Linn leek hem goed genoeg te kennen en hem alleen een glimlach te geven, verder zij ze niets, maar ging verder met haar ontbijt.
Calum deed hetzelfde en even zaten ze op die manier in stilte. Ze waren beiden aan het eten. Nadat Calum zijn koffie op had, begon hij aan zijn croissant. Eerst koffie, dan de rest, zo voelde het vaak wel een beetje voor hem. Vaak at hij niet eens echt ontbijt. Linn schoof op een gegeven moment het bakje met fruit iets naar voren, waar Calum met het vorkje wat stukjes uitpakte.
“Ik zat na te denken over het feest van vanavond.” Calum knikte, ergens verwachtte hij een beetje dat Linn zich misschien niet goed genoeg zou voelen om mee te gaan. Ze had echt veel last gehad van haar hoofdpijn. Hij zou het jammer vinden als ze niet mee kon, maar ze moest voor haarzelf zorgen. Toch liet Calum haar gewoon eerst praten.
“Ik vroeg me een beetje af wat mensen er zouden dragen. Omdat het een festival is en het niet heel erg festivaly klinkt.” Waarmee Linn toch wel aangaf dat ze er graag naar toe wilde gaan.
“Je moet aandoen waar je je prettig bij voelt.” Dat vond Calum veel belangrijker dan meegaan met wat de rest precies deed. Hij wist echter wel dat Linn gek was op dit soort dingen. Voor Coachella had ze echt behoorlijk uitgepakt. Had ze precies geweten wat ze aan had moeten trekken en hoe ze haar make-up had moeten doen.
“Dat doe ik ook.” Zei Linn met een glimlach.
“Ash liet me gisteren wat foto’s zijn en heel erg veel mensen hebben volgens mij skull make-up op.” Het paste wel een beetje bij het sfeertje. “Maar volgens mij zijn er ook genoeg mensen gekleed zoals ze bij Coachella ook doen.” Linn hoefde helemaal nergens aan te voldoen, als ze zich maar op haar gemak voelde. Dat was Calum zelf ook deed. Hij zou echt niet groots uit gaan pakken met hetgeen wat hij aandeed. Waarschijnlijk werden het makkelijke kleding. Linn was daarin anders, ze vond het heerlijk om een hele tijd bezig te zijn met hetgeen wat ze aantrok en hoe ze er precies uitzag. Calum gaf haar ook geen ongelijk, het was haar baan om dat te doen, een baan die voort was gekomen uit een hobby waar ze gek op was. Dus hij verwachtte niets anders dan dat ze straks een hele tijd bezig zou zijn met haar make-up en alles erop en er aan. Waar ze ook gewoon de tijd voor verdiende.
“Wat je ook kiest, het past vast goed.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld