Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRO☼ If we should die tonight, we should all

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Was iets goeds mis. Alsof het doolhof wist dat we hier waren. Klonk heel erg raar, maar was alsof ze het door hadden, dat wij hier als twee meiden hier binnen zaten. Was misschien ook wel iets wat we aan hadden gewakkerd. Was toch best wel toevallig dat er twee meiden waren. Beiden iets konden doen met dit doolhof. Had misschien niet echt iets zoals Nefeli het had. Zij had der ogen, was misschien heel wat anders dan ik kon. Had ontdekt dat er letters waren. Was misschien wel de bedoeling geweest dat we samen hadden gewerkt hiervoor. Was nu echter verkeerd uitgepakt, zouden allebei dood gaan! Zo’n gevoel had ik in ieder geval. Helemaal toen ik begon te rennen en Nefeli ook nog en zijn dat het er niet één was, maar drie! Drie Grievers! Was echt heel erg eng! Eén was erg genoeg! Drie was echt iets waardoor we niet zouden blijven leven. In mijn ogen in ieder geval! Kon gewoon niet, drie van hen, twee van ons. Zou niet goed gaan?! Konden ons zo insluiten, dan ons doorboren. Wist niet hoe snel ik moest rennen. Kon haast niet meer, was het snelste wat ik kon. Nefeli had gelijk gehad, eten en daarna rennen was niet oké. Deed pijn aan mijn zij! Was ook iet dat ik haar woorden had genegeerd, zoals ik normaal wel deed. Nu was het meer dat ik had moeten rennen, was anders sowieso dood gegaan! Wilde het echt niet. Wilde echt terug! Heel erg graag! Wilde niet omkijken, zou ik niet door hebben wat er allemaal aan de hand was. Omkijken was niet slim. Wilde de Grievers niet zien. Geluid dat ze maakten was echter wel shucking hard en bloody eng. Wist dat ze steeds dichter bij kwamen. Luisterde naar Nefeli, moesten iets doen. Wat dan?! Wist niet wat ik moest doen! Kon niets doen! Zij kon iets doen met der ogen, maar leek niet dat ze het kon terwijl ze daar met z’n drieën waren en zij in der eentje. Kon nooit dat ze het zou overleven! Betekende dat ik me ook niet zou blijven leven. Moest wel gebeuren, moesten hier uitkomen! Voor meer dan één reden! Hadden nu wel echt iets gevonden dat we konden delen! Was toch wel nodig, kon onze uitgang zijn! Kwamen Grievers uit volgens mij! Misschien was hun ingang, wel onze uitgang! Kon best!? Keek even twijfelend om toen Nefeli zei dat ik moest blijven rennen, maar deed wel gewoon wat ze had gezegd. Wilde blijven leven, zij had volgens mij een idee. "Doe voorzichtig!" Riep ik terug, want wilde volgens mij iets met haar ogen doen. Rende door, tot we een gang in zouden moeten slaan, als ik dat zou doen, wist Nefeli nooit meer waar ik was! Moest dus wel stoppen! Konden elkaar gewoon niet verliezen. Had haar nodig voor als dit verderop nog gebeuren en zij had mij nodig om hier weg te kijken. Bleef dan ook voorzichtig kijken. Moest blijven leven. Uiteindelijk viel er één van de Grievers door zijn benen, Nefeli begon al weer te rennen. "Kom rechts!" Zei ik, terwijl ik ook weer begon te rennen. Konden beter samen rennen. "Moeten er één af leiden, zodat jij ze één voor één uit kan schakelen. Kunnen ze er niet uitrennen." Ging gewoon niet lukken. Vond het ergens best wel eng, maar zou misschien wel moeten afleiden. "Hoe moet ik hem afleiden?!" Vroeg ik een beetje in paniek. Wist dat ik het moest doen. Kon haast niet anders, zij kon hem niet afleiden, terwijl ze zich ook moest concentreren op haar ogen. "Weet al wat! Verder op is een stuk dat in een soort van vierkant rent, hoop dat we ze beiden een andere kant op krijgen." Kon dan zelf het rondje lopen en Nefeli moest dan de andere kant op, om er voor te zorgen dat de andere Griever niet meer leefde!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Dit was echt verschrikkelijk! Ik wist niet wiens idee het was geweest om ons hierheen te sturen, maar ik zou echt niet nog een keer gaan, mochten we hier ooit levend uit komen! Ik snapte ook helemaal niet waar al die Grievers vandaan kwamen! Normaal hoorden ze hier niet te zijn! Dat had ik van iedereen gehoord! Ze gingen juist overdag het doolhof in, omdat het dan veiliger hoorde te zijn. Dat was het dus niet! Het was totaal niet veilig! Dat hadden we nu ook wel vastgesteld! Ik vond het echt heel erg dat ze ons hier zomaar in hadden gestuurd, met maar één Runner! We hadden net wel gemerkt dat we er niet heel erg veel aan hadden gehad! Niet dat ik Ben nu naar beneden wilde halen, want we hadden echt wel iets aan hem gehad! Nu moesten we het echter alleen doen en dat ging niet echt goed! Ik had er misschien eentje uit weten te schakelen, maar er waren er nog twee en ik wist echt niet hoe we dat op zouden moeten lossen! Ik had ook het idee dat ze ons ieder moment in zouden kunnen halen! Als ze eenmaal voor ons zouden staan, dan zouden we echt geen kant meer op kunnen! Iets wat ik wel echt zo zag gebeuren, want ze waren een stuk sneller dan ons! Ze hadden meer poten en ze konden zo langs de muren klimmen, dus ze zouden echt ieder moment voor onze neus kunnen belanden! Ik probeerde zo snel als ik kon te rennen en ik hoopte ook echt dat Cleo dat deed, maar dat ze ondertussen ook nog op probeerde te letten waar we precies heen renden! Want als we elkaar straks kwijt zouden raken, of ergens anders heen zouden rennen, dan zouden we al helemaal een probleem hebben! ‘Ik weet niet hoe we ze af moeten leiden!’ Het was inderdaad zo dat we het zouden moeten proberen, maar ik wist echt niet hoe we dat zouden moeten doen! Want het was echt onmogelijk om me opeens om te draaien! Cleo zou dan iets moeten doen, maar ik wist ook niet echt wat! Cleo leek echter wel een idee te hebben, eentje waar ik het eigenlijk niet mee eens was! Ze wilde apart van elkaar rennen! Ze had het dan wel over een soort rondje dat we konden lopen, zodat we weer bij elkaar uit zouden komen, maar wat als er iets zou gebeuren in die korte tijd dat ze daar zou lopen? Dan zou ik daar niet naar toe kunnen rennen om haar te helpen! Dan zou er best iets met haar kunnen gebeuren! Als ze aan zou worden gevallen door de Griever, dan zou het ook echt over zijn! ‘Ik denk dat we dat moeten doen!’ We hadden ook niet echt een andere keuze! Als we samen door zouden blijven rennen, maakten we echt geen schijn van kans! Dit was het beste idee wat we hadden, dus we zouden het er maar mee moeten doen! Toen ik de splitsing zag, besloot ik om gewoon rechtdoor te rennen. Cleo wist wel welke andere kant ze moest hebben, dus het leek me dat dit het meest logische was! ‘Doe voorzichtig!’ riep ik nog naar Cleo. Ik wilde ook niet dat ik straks haar kant op zou rennen en haar dan dood in de gang zou vinden! Of sterker nog, dat ze zou zijn verdwenen! Ik vond haar misschien irritant, maar dat wilde ik echt niet! Dan zou ik er al helemaal niet meer uit komen! Ik keek achter me en zag Cleo inderdaad in een andere gang verdwijnen, met een Griever achter haar aan! De ander kwam achter mij aan, precies zoals Cleo dat had gewild! Ik rende een stuk te gang in en draaide me vervolgens om. Ik kon op dit moment echt niks anders doen! Gelukkig deden mijn ogen nog steeds hun werk en zakte de Griever voor mijn neus in elkaar. Zo snel als ik kon, rende ik de gang door. Cleo moest hier toch ergens zijn!?

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Moesten er haast wel voor zorgen dat de Grievers gescheiden werden. Nefeli kreeg het echt niet voor elkaar om beide wezens in één keer neer te halen. Snapte ik ook wel, was alleen eng dat ik één van hen daardoor zou moeten afleiden. Als Nefeli er voor zorgde dat de Griever die achter haar aan zou gaan, eerst neer zou vallen, kon ze het zelfde doen met de andere. Moesten dan wel echt achter ons aan gaan. Niet dat ze allebei achter mij aan zouden gaan, of achter haar. Gelukkig was ze er mee eens, kon nog wel eens rot doen in ideeën die van andere kwamen. Konden nu echter niet heel erg veel anders kunnen doen?! Moesten wat proberen om te overleven. Keek naar de gang die er aan zat te komen. "Oké. Moet hier links! Ga zelf rechts! Tweede gang weer af gaan en dan de volgende week. Komen op dezelfde gang uit dan." Wist het zeker! Was hier, kon niet anders! Moest zelf met wat meer gangen rekening houden, maar kwam wel goed. Wist meer over het doolhof dan Nefeli! Moesten we nu wel een beetje gebruik van gaan maken! Kon eigenlijk niet meer, was moe. Helemaal kapot! Benen deden pijn, keel voelde hele erg vol en voelde de steken in mij zijn. Was toch wel heel erg rot, maar kon nu niet ineens stoppen met rennen! Was nodig. Moest alles geven, zou anders dood gaan. Pijn maakte dan echt niet uit. Ging erom dat we hier uit kwamen. Samen het liefste! Wilde niet dat ik Nefeli ineens dood neer zou vallen. Rende naar rechts en merkte even later dat er één Griever achter me aan kwam. Echt maar eentje! Moest nog even achterom kijken om zeker te weten dat het zo was, maar zag de andere echt achter Nefeli aan gaan. Moest me nu wel echt heel erg goed concentreren, zou anders niet goed gaan. Moest de goede gangen hebben, kon niet stoppen met rennen. Had al het gevoel dat hij dichter bij was gekomen! Ging heel erg snel, ondanks dat hij best wel heel erg veel mee moest nemen. Was niet alleen maar wat ijzer, zat heel erg veel meer aan het ding! Wist niet precies wat het was, vond het echt raar om te zien! Kon haast niet anders dan de hele tijd omkijken. Vond het echt om dit te zien. Moest rennen! Heel erg hard rennen. Doordat ik omkeek, merkte ik niet heel erg goed waar ik naar toe ging. Kwam uiteindelijk wel heel erg dicht bij een muur aan. Had het niet echt in de gaten, totdat ik weer omkeek en er bijna tegenaan botste. Moest snel weer naar rechts en probeerde niet achteruit te kijken, omdat ik niet wilde dat dit weer ging gebeuren! Helemaal niet nu de Griever echt bij me stond. Veel te dicht bij! Ik wilde niet dood! Echt niet! Ging misschien nu wel gebeuren, want op een gegeven moment zag ik ineens een van de ijzeren poten langs mijn gezicht heen schieten. Omdat ik wat had bewogen had hij me waarschijnlijk niet geraakt! Anders was ik er al niet meer geweest. Probeerde nog een tandje bij te zetten, door bloody hard te rennen. Was echter heel erg moeilijk. Had mijn limiet en had ik nu wel een beetje bereikt! Mijn lichaam wilde ook helemaal niet weer, mijn hoofd bleef echter maar herhalen dat het wel moest. Moest doorgaan, kon niet anders. Moest blijven leven! Moest terug naar Newt. Was toch wel het belangrijkste. Dus door aan Newt te denken, gaf ik toch nog een tandje meer, waardoor ik toch nog iets sneller kon! Hoopte echt dat Nefeli iets verderop stond, was al bijna bij de gang waar zij in zou moeten zijn. Moest ze wel de Griever hebben neer gekregen, anders sloten we onszelf nu in en zou het helemaal niets meer worden. Kon echt twee kanten opgaan! Hoopte dat het de goede was!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Dit was echt gekkenwerk! Ik wist niet hoe lang ik het nog vol zou houden om te rennen voor de Grievers. Ik wilde gewoon terug naar de Glade! Ik wilde dat mijn woorden uit zouden komen en dat ik straks gewoon weer tussen Chuck en Blaise in zou zitten tijdens het eten. Ik had echter het idee dat het steeds moeilijker ging! Ik merkte dat mijn benen moe werden en met het eten van net nog in mijn maag, ging het rennen ook niet meer zo makkelijk! Ik had nu het geluk dat er geen Griever meer achter me zat, maar er was er nog wel eentje bij Cleo en ik wilde niet dat ik straks een dode Cleo zou zien liggen! Dan zou ik hier echt niet meer uit komen! Als ik er wel uit zou komen, dan zou ik mee moeten delen dat Cleo er niet meer zou zijn en dat zou vrijwel niemand leuk vinden! Iedereen was dol op Cleo! En als er één iemand die echt dol op haar was, dan was dat Newt! Die zou me waarschijnlijk nooit vergeven als ik niet zou proberen om Cleo te helpen! Daarom rende ik ook naar rechts, in de hoop dat het de goede kant was! Ik wist echt niet meer waar ik precies was, maar aan de geluiden te horen, was er hier ergens nog een Griever! Ik hoopte echt dat ik de goede kant op was gegaan, zodat ik Cleo zou kunnen helpen! ‘Cleo!?’ gilde ik, in de hoop dat ze me zou horen. Ze moest me horen! Ik had het liefst nog dat ze iets terug zou roepen, zodat ik zou weten dat er niks aan de hand was! Ik hoorde echter niks, dus probeerde ik harder te rennen. Ze moest hier toch ergens zijn! Opluchting ging door me heen toen ik de krullen van Cleo zag. Ik was de goede kant op gegaan! Al was die opluchting meteen weer weg toen ik de Griever zag. Hij was zo dicht bij Cleo, dat hij haar ieder moment zou kunnen doorboren met één van zijn poten! ‘Cleo! Ren deze kant op!’ Ik probeerde haar wel tegemoet te rennen, maar het was belangrijk dat ze bleef bewegen! Want hoe meer ze aan het bewegen was, hoe moeilijker het zou zijn voor de Griever om haar te pakken te krijgen! Toen ik eenmaal dichtbij genoeg was, pakte ik eerst de arm van Cleo en trok ik haar naar achteren, gewoon voor het geval dat! Ik wilde echt niet dat er iets met haar zou gebeuren! Ik keek naar de Griever en voor het eerst had ik het idee dat ik echt iets deed, al kwam het alleen maar door de steek die ik in mijn hoofd voelde. De Griever zakte neer en ik staarde naar het monster voor ons. Ik hoorde mijn eigen gehijg, gepaard met dat van Cleo. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en wreef over mijn voorhoofd. Ik had echt hoofdpijn! Misschien kwam het door de inspanning. Dat kon eigenlijk niet anders. Voor mijn gevoel hadden we echt heel hard gerend! We konden nu echter niet rustig aan doen! Ik wist namelijk niet precies wat ik met de Grievers deed, maar de Griever die ik uit had geschakeld bij de ingang van het doolhof, was er de volgende dag niet meer geweest. Dus als dit tijdelijk was, konden we maar beter zo snel mogelijk weer door gaan. ‘Ik kan niet geloven dat het echt heeft gewerkt,’ zei ik zachtjes. Ik keek opzij naar Cleo en zuchtte. ‘Denk dat we snel door moeten. Ik weet niet hoe lang ze zo blijven liggen en ik wil dit niet nog een keer doen.’ Ik wilde nu gewoon naar de Glade, terug naar waar we vandaan waren gekomen. Als we er eenmaal zouden zijn, zou ik ook meteen zeggen dat ik nooit meer dit doolhof in wilde! Zelfs niet met tien Runners om me heen! Dit was echt verschrikkelijk! Dit zou ik nooit iemand aan willen doen, echt niet! Niemand wilde dit meemaken!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
M’n hart klopte echt heel erg hard in mijn keel. Was echt heel erg zenuwachtig, als dit niet goed ging, was ik dood. Niet alleen ik, Nefeli ook! Gunde niemand om dood te gaan, zeker niet door Grievers. Had net gezien hoe dat was gegaan bij Ben. Had er echt vreselijk uit gezien. Al dat bloed, wist niet hoeveel hij er van had gevoeld. Heel veel misschien wel? Werd er gewoon misselijk van als ik er aan dacht?! Was toch niet hoe het hoorde! Wist ook niet echt hoe het wel hoorde, wist helemaal niets meer nu. Vond het toch wel heel erg wat hier allemaal gebeurde. Klopte helemaal niet! Doolhof dat ineens voor onze neus was veranderd. De plaats waar Grievers blijkbaar naar boven kwamen. Klopte allemaal niet. Wist dat Nefeli er niet graag naar luisteren, maar was echt iets aan de hand nu wij hier naar binnen waren. Misschien triggerde zij het wel. Wilde haar niet meteen de schuld geven van dit alles. Haar ogen hadden echter wel iets, waardoor die beesten neervielen! Hun vieze modderige lichamen ineens op de grond lagen! Kon ook wel zo zijn dat ze hen aantrokken?! Kon nu echt van alles aan de hand zijn. Bleef rennen, zo hard mogelijk. Kon ook weinig anders doen op het moment?! Gelukkig zag ik Nefeli uiteindelijk! Was goed uitgekomen! Gelukkig, anders was dit hele plan mis gegaan, was ik misschien wel dood neergevallen op de grond! Wilde er niet aan denken dat ik hier dood ging! Rende zo goed mogelijk naar Nefeli. Had geen idee hoe ze de andere Griever weg had kunnen krijgen, maar nu hadden we in ieder geval even de tijd om dit goed te krijgen. Nefeli kon haar kracht gebruiken, kon ik het zo noemen?! Geen idee! Maar rende naar haar toe en stond niet lang daarna achter der. Voelde me toch wel iets van opgelucht, ondanks dat het niet klaar was. Nefeli kon er voor zorgen dat het klaar was? Leek mij in ieder geval! Keek niet meer, hield vooral mijn ogen heel erg goed gesloten terwijl ik op adem probeerde te komen. Was kapot. Leek alsof ik niet meer normaal kon ademen en mijn benen deden ook echt heel erg veel pijn! Wilde dat het nu gewoon over was, moesten hier nu haast wel weg?! Anders waren we echt niet meer op tijd terug! Wist niet hoe lang we nog hadden, maar moesten nu toch nog wel een eindje en kreeg het echt niet meer voor elkaar om heel erg hard te rennen! Leek heel erg lang te duren, maar uiteindelijk hoorde ik toch een dof geluid, wat betekende dat de Griever neer was gevallen! Had het al weer voor elkaar gekregen! Was echt niet iets wat hoorde, maar moesten wel vertellen wat er gebeurde. Leek me echter ook niet dat Nefeli vaker het doolhof in zou gaan? Hoorde ze ook niet! Was geen Runner en leek me dat ze ook niet graag hier binnen was! Was bang, zij volgens mij ook wel? Was ook niet meer dan logisch, op dit moment moest niemand hier meer naar binnen! Was gevaarlijk! Ik haalde mijn schouders op, had gewerkt! Had ook niet geweten wat we anders hadden moeten doen, dit was de enige optie geweest! Gelukkig had het gewerkt! Was nu wel echt bloody kapot! Moesten echter wel verder, zoals Nefeli zei! "Moeten inderdaad verder. Moeten nog wel een eindje." Probeerde nog een paar flinke teugen lucht te nemen en trok Nefeli vervolgens mee een kant op. Had echt het gevoel alsof mijn benen het niet meer aan konden! Waren loodzwaar! Hoopte dat we ondertussen nog een Runner tegen kwamen? Hoopte dat de rest allemaal veilig was vooral! Want was hier echt niet veilig! Moesten er echt over na gaan denken of het nog wel goed was om mensen hier naar binnen te sturen! Waren gek dat ze dat nog zouden willen?!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
TS van een paar uur (:
~
Nefeli.
Ik had nooit gedacht dat het zo lang zou duren voordat we weer bij de Glade zouden zijn. We waren er nog steeds niet! Dat terwijl we volgens Cleo echt de goede kant op gingen! Ik geloofde haar wel, dat absoluut, maar mijn hoop werd er niet echt beter op. Elke keer als we een nieuwe gang in sloegen, hoopte ik het groene gras van de Glade te zien. Jammer genoeg was ik tot nu toe teleurgesteld. Mijn hoofdpijn was ook niet weggegaan. Het was juist alleen maar erger geworden toen we nog twee Grievers hadden gezien. Misschien was dat wel een teken. Ik wist het niet. Het kon ook de vermoeidheid zijn. Het deed echter shucking veel pijn en met elke stap die ik zette, leek het alleen maar erger te worden. Cleo en ik moesten echter op schieten, want het zou niet heel erg lang meer duren voordat de deuren dicht zouden gaan! Tenminste, ik wist rond welke tijd de deuren normaal dicht gingen en we hadden nog maar tien minuten! Ik had Cleo in het laatste half uur al wel aangegeven dat we echt op zouden moeten schieten, maar we waren allebei op. We probeerden zo snel te lopen als we konden, maar ik had het idee dat als ik nu zou blijven staan, ik nooit meer vooruit zou komen. Ook had ik gehoopt dat we de jongens tegen zouden komen. De rest van de Runners zouden hier toch ergens in de buurt moeten zijn. We hadden wel geprobeerd om ze een paar keer te roepen, maar we hadden niks terug gehoord en we waren ze ook niet tegen gekomen. Iets wat het er niet beter op maakte. Als we niet op tijd bij de uitgang zouden zijn, dan zouden we hier misschien nooit meer uit komen. Ik kon de Grievers misschien tijdelijk verlammen, maar als er in de nacht alleen nog maar meer zouden komen, zou ik ze nooit allemaal tegelijk aan kunnen. Dat klonk misschien behoorlijk pessimistisch, maar op dit moment had ik de kracht niet meer om nog optimistisch over dit alles te denken! ‘Cleo, we hebben nog iets minder dan tien minuten. Zeg alsjeblieft dat we er bijna zijn!’ Ik wilde echt niet hier blijven! Ik wilde terug naar de Glade! Ik wilde in mijn bed liggen en gewoon slapen. Ik was echt op! Ik wilde ook dat die shucking hoofdpijn weg zou gaan, maar hij bleef maar hangen en het werd echt alleen maar erger! Het liefst wilde ik gewoon zitten, maar dan zou ik nooit meer overeind komen! Ik had geprobeerd om wat water te drinken, maar uiteindelijk was dat ook op gegaan, net als het eten van ons en het eten van Ben. Voor mijn gevoel waren we ook al uren rondjes aan het lopen. Ik had het idee dat het doolhof gewoon met ons speelde. Dat idee had ik de hele dag al gehad. Muren waren opeens veranderd, er waren Grievers overdag geweest. Meer dan dat anderen ooit hadden gezien! Alsof iemand echt had geweten dat we hier nu waren, alsof ze het allemaal expres hadden gedaan! Mochten we hier ooit uit komen, dan wilde ik het er echt met Blaise over hebben. Het was echter maar de vraag of we hier ooit uit zouden komen. We probeerden het al uren! Cleo was er dan wel van overtuigd dat we de goede kant op liepen, maar waarom hadden we dan nog geen uitgang gevonden?! Ze had wel gezegd dat het een tijdje zou duren, maar ik had niet gedacht dat we echt zo ver van de uitgang waren verwijderd! Ik hoopte ook echt dat we er bijna waren. Want als het niet om de hoek van de volgende gang zou zijn, dan zouden we het hoe dan ook niet meer redden. En als we het niet meer zouden redden, zou dat betekenen dat we het niet meer zouden overleven. Dan konden we net zo goed afscheid nemen van elkaar, want ik zou ons nooit allebei kunnen beschermen tegen de Grievers.

Newt.
Had me de hele dag echt zorgen gemaakt. Had niet gewild dat Cleo daar naar binnen was gegaan en stond nog steeds achter dat idee. Wist hoe verschrikkelijk het was in dat bloody doolhof en gunde het eigenlijk niemand om daar een dag door te brengen. Ook Nefeli niet! Snapte nog steeds niet dat Alby het een goed idee had gevonden. Oké, Nefeli was misschien het wapen tegen de Grievers en ja, dan was het slim om het doolhof in te gaan met haar, maar Cleo had niet mee gehoeven. Ze had ook de letters door kunnen geven aan de rest en dan was het goed geweest! Vond het echt shucking belachelijk dat dit was gebeurd! Wist ook gewoon niet hoe het daar aan toe ging nu. Ze was bij Ben en wist wel dat Ben ondertussen ervaren genoeg was om een paar mensen mee te nemen, maar vertrouwde het gewoon niet. Had de hele dag al het idee dat er iets aan de hand was. Hoopte dat ik het fout had en dat ze straks allemaal door de deuren zouden komen rennen. Duurde echter niet meer lang voordat de deuren dicht zouden gaan en niemand was nog terug. Iets wat me alleen maar meer zorgen baarde. Niet alleen mij, want er stonden wel meer mensen voor de deur te wachten totdat de Runners en de twee meiden terug zouden komen. Was a niet gebruikelijk dat ze er nu nog steeds niet waren en ik werd er nerveus van! Al werd ik vooral nerveus van Chuck, die heen en weer stond te wiebelen en steeds wat dichter naar het doolhof toe schuifelde. Alsof dat er voor zou zorgen dat ze opeens de hoek om zouden komen rennen. Probeerde er echter nog wel vertrouwen in te hebben. Ik kende Minho en hij had tot nu toe heel wat Runners veilig terug gebracht. Dus dat zou hij nu ook moeten kunnen doen met Cleo en de rest. Duurde echter wel heel erg lang! Tijd ging ook veel te snel! Ze hadden nog maar een stuk of zeven minuten. Bloody zeven minuten! Was niks! Zag opeens een paar mensen de hoek om rennen en zocht meteen naar de krullen van Cleo. Die zag ik echter niet! Probeerde rustig opnieuw te kijken, of ik haar misschien over het hoofd had gezien. Dat soort krullen zag je echter heel snel! Zag haar echter nog steeds niet! Ook Nefeli was nergens te bekennen en ook Ben was weg! Dat was geen goed nieuws! Het liefst wilde ik nu het doolhof in rennen om te vragen wat er aan de hand was, maar volgens mij was ik niet de enige die dat dacht. Iedereen leek geschrokken te zijn doordat de meiden niet bij de groep waren, net als Ben. ‘Minho, wat is er gebeurd?!’ vroeg ik zodra hij dichtbij genoeg was om te antwoorden. Ze waren ondertussen al uit het doolhof. Ergens hoopte ik dat de meiden er achteraan zouden komen. Dat ze gewoon een stuk minder snel waren dan de rest, maar Minho zou hen nooit alleen rond laten lopen! Zelfs het laatste stuk niet! ‘Weet het niet! Ze waren niet op de afgesproken tijd terug op de afgesproken plek. Hebben ze geprobeerd te zoeken, hebben zelfs een stuk van de route gelopen die ze zouden lopen met Ben, maar hebben ze niet kunnen vinden,’ vertelde Minho hijgend. Meende hij dit nou?! Waren ze Cleo kwijt geraakt in het doolhof?! Dan was er vast iets gebeurd! Cleo had een kaart, die zou de weg terug moeten kunnen binden. Ben ook! Hij was een Runner! Als er iemand was die uit het doolhof zou moeten komen, dan was hij dat! Minho had hem vertrouwd! Ik had Minho en de rest vertrouwd dat ze Cleo weer terug zouden brengen en nu kwamen ze het doolhof uit zonder haar! ‘Ze is dus nog steeds daar? Minho!’ riep ik uit. Dat kon echt niet! Hij had haar daar gewoon alleen gelaten! Ik hoorde de muren verschuiven en niet veel later zag ik ze dat ook echt doen. ‘Cleo!’ riep ik uit en ik rende er al naar toe. Ze moest er uit komen. Moest gewoon!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Was echt niet te doen! M’n benen werden met iedere stap zwaarder. Lopen werd moeilijker en begon steeds meer honger en dorst te krijgen. Hadden het eten van Ben nog gedeeld, maar had niet heel erg veel geholpen. Mijn lichaam kon gewoon niet meer en had ook wel door dat het bij Nefeli ook zo was. Bij mij was het wat eerder gebeurd, mijn lichaam was immers toch wel een stukje anders. Had niet gedacht dat het nog zo’n eind was naar de Glade. Waren toch wel helemaal aan de buitenkant van het doolhof geweest. Waren wel goed gelopen, wist ik wel zeker. Was alleen heel erg ver en konden ook niet meer echt rennen?! Was gewoon moeilijk om te doen als je zo moe was. Moest me daarbij ook concentreren dat we echt goed liepen! Moesten hier echt uitkomen. Duurde nu echter al heel erg lang, was ook wat Nefeli me duidelijk maakte. Wist ik ook wel! Probeerde echt mijn best te doen, benen konden echter niet meer. Was alsof ze me niet hielden, kon er echt ieder moment doorheen zakken. Wilde ik ook het liefste doen, maar wel als we in de Glade waren! De armen van Newt weer om me heen voelde! Hoefde helemaal niets anders op het moment, alleen maar zijn armen en gevoel dat ik veilig was. Voelde me hier echt niet veilig, klopte helemaal niets aan het doolhof! Was van alles aan de hand! Wist gewoon zeker dat ze wisten dat Nefeli en ik hier binnen waren. Hadden al wel geweten dat er mensen waren die ons in de gaten hielden. Precies wisten wat we deden. Grievers op ons af hadden gestuurd, die muur ook hadden verplaats. Wist gewoon dat het met opzet was gedaan! Was shucking oneerlijk! Wilden gewoon niet dat we hier meer uit kwamen. Was misschien wel met een reden? Kon best zo zijn dat Nefeli en ik iets hadden ontdekt! Dat wij voor dingen konden zorgen die andere mensen niet konden. Nefeli kon dat in ieder geval! Had het vandaag een paar keer gezien en was best wel bijzonder dat ze het kon. Leek me echter niet dat ze hier nog een keer naar binnen zou gaan. Was een ramp! "Zijn er bijna, weet het zeker. Paar gangen." Waren nu echt heel erg dichtbij! Hadden echter nog geen één Runner gezien. Kon haast niet anders dan dat ze al terug waren naar de Glade, moest ook wel, waren vaak ver voordat de deur dicht gingen wel terug. Hadden ook al een hele tijd geleden afgesproken op een plaats. Was er echter niet langs gegaan, omdat het anders alleen maar tijd zou gaan kosten en waren nu al best wel op het randje! Hoorde dat er van alles begon te bewegen, geluid klonk echt heel erg hard! Wist niet of het alleen de deur naar de Glade was of meer dan dat! Doolhof veranderde namelijk ook! Geen idee wanneer dat precies gebeurde. Hoopte niet nu! Moesten echt naar de uitgang zien te komen! Moesten blijven leven! "Kunnen dit. Moeten dit halen." Begon mijn tempo weer een beetje te geven. Kon dan wel niet meer, maar moest nu wel het uiterste geven, anders zouden we het niet redden. Maakte niets uit dat ik de komende dagen niets meer zou kunnen doen. Leefden dan nog wel! Niemand had ooit een nacht overleefd in het doolhof! Maakte niet uit dat Nefeli er was om Grievers te verlammen of wat ze ook deed! Kon het ook niet aan als er ineens meerdere kwamen, hadden we al moeite mee gehad. "Deze gang links en dan rechts en dan zijn we der!" Moest Nefeli motiveren dat ze ook mee zou rennen. Wist dat ze ook kapot was, net zoals ik. Maar moesten wel! Konden hier samen uitkomen! Wilde hier uit komen! Geluid was echter heel erg afleidend, alsof we ieder moment ingesloten waren! Kans was er ook echt wel!

Blaise.
Dit was echt een vreselijke dag. Ik had geprobeerd om zo weinig mogelijk aan Nefeli te denken, maar ze had wel echt de hele dag in mijn hoofd gezeten. Gelukkig was Gally niet heel erg vervelend geweest omdat ik mijn taak niet altijd even geweldig had gedaan. Waarschijnlijk was hij er zelf ook niet helemaal bij geweest met zijn hoofd. Ergens was het ook maar beter, want ik merkte ook wel dat ik vandaag niet het al te beste humeur had. Nefeli zat daar ergens binnen, iets wat veel vreselijke dingen kon betekenen. Ik was hier dan wel niet zo lang, maar dat betekende niet dat ik niet wist hoe het daar binnen ging. De Griever die ik gisteren had gezien, was het bewijs geweest dat het echt een vreselijke plaats was. Iets waar ze niet zomaar naar binnen had moeten gaan. Zij was immers de baas over zichzelf, ze had er dan wel niet heel erg blij uitgezien toen ze daar naar binnen had gemoeten. Ze had echter ook niet gezegd dat ze niet had gewild? Anders hadden ze haar daar in moeten respecteren! Nu moest ik gewoon respecteren dat ze daar wel naar binnen was gegaan. Met die gedachten had ik de hele dag doorgebracht. Ik had me wel zorgen gemaakt, maar Chuck was er echt heel veel erger aan toe geweest. Volgens mij had hij zich echt helemaal nergens op kunnen concentreren en hij was ook wel verscheidene keren mijn kant op gekomen. Ik had wel echt geprobeerd om hem een beetje gerust te stellen, de eerste paar keren was dat gelukt, maar volgens mij daarna niet echt meer. Nu zeker niet! De Runners hadden allemaal al terug moeten zijn. We zaten nu echt tegen de tijd aan dat de deuren zouden gaan sluiten. Er waren al best wel wat mensen om de ingang komen staan. Omdat Gally ook had besloten dat hij er had kunnen staan, had ik dat ook gekund. Hij kon nu toch niet zeuren over werk! Er was iets veel belangrijker! De Runners moesten terug komen, maar nog veel belangrijker, de meiden moest ook terug komen! Gewoon allemaal tegelijk! Chuck bleef maar ratelen en er kwamen er de meest vreselijke dingen over zijn lippen heen. Dingen die ik niet eens wilde horen! Ik wilde er niet aan denken wat er gebeurde als Nefeli niet op tijd terug was naar buiten! Ze kwam gewoon terug, ze had beloofd om vanavond samen met ons aan het eten te zitten! Ik had mijn arm daarom ook om Chuck heen geslagen en streek zachtjes met mijn hand over zijn schouder, in de hoop dat de jongen iets rustiger werd. Ineens waren er mensen te zien! Runners! Er was niet zo snel een meisje tussen te zien en daardoor kwamen de meeste mensen wel een beetje in ophef. "Ze is er niet bij, Blaise! Ze is er niet bij!" Bracht Chuck een beetje hysterisch uit. Ik wilde zeggen dat hij haar vast niet had gezien. Er was echt een heel erg grote groep met Runners en de meiden konden er best achter lopen. Dat was logisch, want ze waren niet zo goed in rennen als de jongens? Ze waren daar immers nog nooit naar binnen geweest! Het bleek al snel dat ze er echt niet warmen! Beide meiden waren er gewoon niet en volgens mij miste Ben ook! Dit kon gewoon niet kloppen?! Dit kon echt niet! Minho zei echter dat het echt zo was! Dat ze hen niet hadden kunnen vinden! Dit was echt vreselijk? Helemaal toen ik ook nog eens zag hoe de deur langzaam aan dicht begon te schuiven! Ik bleef echter hoopvol naar het einde van de gang kijken, misschien kwamen ze er nog wel aan! Ze moesten er gewoon aankomen! Ik kreeg de woorden van Chuck niet allemaal mee, maar het was wel duidelijk dat hij dit echt vreselijk vond. Dat was het ook!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik wist dat we door moeten zetten, dat we ons best moesten doen om dit te halen. Ik wist echter ook dat we niet meer alle tijd hadden. Het doolhof zou een keer dicht gaan en dat zou over een paar minuten gebeuren. Iets wat betekende dat als we niet op tijd bij de uitgang zouden zijn, we hier vast zouden zitten. We zouden misschien een deel van de nacht kunnen overleven, maar als er op een gegeven moment meer Grievers zouden komen, dan zou dat niet meer gaan en dan zouden we alsnog dood gaan! Dus ik wist dat we er alles aan zouden moeten doen om dit te halen, om er voor te zorgen dat we bij de Glade zouden komen. Op dit moment kon ik Alby wel echt vervloeken, want hij had besloten dat dit een goed idee was geweest. Dat was het niet! Dat kon ik ondertussen wel bevestigen en Cleo ook! Ik snapte echt wel dat het belangrijk was geweest om te weten of ik iets tegen de Grievers kon doen, maar het was belachelijk dat we niet meer Runners bij ons hadden gehad, dat we niet wat meer veiligheid hadden gehad! Want daardoor waren wij nu alleen! Als Cleo de kaarten niet bij haar had gehad, hadden we de weg misschien niet eens meer terug kunnen vinden! Dan waren we al helemaal verdwaald geweest! Al had ik wel echt het idee dat we dat al waren. Dat alle hoop al was verloren en dat we hier nooit meer uit zouden komen, hoe ver we nu ook hadden gelopen. Misschien was het doolhof ook al wel weer veranderd, of speelde het een spelletje met ons. Dat idee had ik wel echt. Alsof ze expres ons een rondje lieten lopen. Ik wist niet of het mogelijk was, maar zo voelde het wel! ‘Ik hoop echt dat je gelijk hebt!’ Een paar gangen! Dat konden er twee zijn, maar ook vijf! Ik had echt het gevoel dat ik er geen energie meer voor had. Ik wilde gewoon zitten en niet meer overeind komen. Ik wilde wegkruipen in een bed en weer veilig in de Glade zijn, maar ik had steeds minder hoop dat dat ook zou gaan gebeuren. Alsof het nu al voorbij was. Dat terwijl Cleo had gezegd dat we er echt bijna waren. Ik wist echter niet wat bijna was. Op dit moment leek dat nog heel erg ver! Ik probeerde zelf ook sneller te lopen, omdat ik merkte dat Cleo dat ook deed. Misschien dat het nog iets zou helpen, dat we het net zouden redden. Ik had er echter niet heel erg veel vertrouwen in! Ik volgde Cleo en ik deed wat ze zei. Eerst naar links en vervolgens naar rechts. Op het moment dat ik de laatste gang naar binnen liep, hoorde ik mijn horloge piepen en ik zag de deuren dicht schuiven. We hadden het niet gehaald. De deuren waren dicht, wat betekende dat we hier vast zaten. ‘Cleo…’ Ik wist niet eens wat ik nu moest zeggen. De deuren waren dicht. Dat betekende dat we dood zouden gaan. Er was echt geen andere uitleg! We zouden er niet uit kunnen, tot de volgende ochtend. Het kon echter niet anders dat we het niet zouden overleven. Ik had misschien een paar Grievers uit kunnen schakelen, maar dat zou nu niet meer genoeg zijn. Niet als er opeens vijf om ons heen zouden staan! Drie was al moeilijk geweest! Ik sjokte naar het einde van het doolhof en liet me tegen de muren aan naar beneden zakken. Ik trok mijn knieën op en legde mijn hoofd er tegen aan. We waren zo dichtbij geweest, maar we hadden net niet snel genoeg gelopen. We waren net niet op tijd vertrokken. Wat we ook hadden gedaan, het had er voor gezorgd dat we nu hier waren. Heel dicht bij de Glade, maar net niet dichtbij genoeg om veilig te zijn. Zelfs als we hier de hele avond zouden zitten, zou het ons waarschijnlijk niet lukken om te overleven.

Newt.
Wilde daar echt naar binnen! Cleo was daar! Snapte echt niet waarom ze niet bij de rest van de jongens was! Blijkbaar waren ze de meiden en Ben kwijtgeraakt. Wat was dat voor klunk!? Wie liet dan ook twee onervaren meisjes daar rondlopen met maar één runner?! Dat was echt bloody belachelijk! Ik had ook wel kunnen voorspellen dat dat mis zou gaan! Ze hadden meer mensen met hen mee moeten laten gaan. Waren ze hier waarschijnlijk wel terug gekomen! Was nu niet het geval en was er echt boos om! Zeker nu de deuren dicht gingen! Ik voelde vier armen om me heen die me weer naar achteren trokken. Volgens mij Alby en Gally. Trok me meteen los en draaide me woedend om. ‘Dit is jouw bloody schuld!’ roep ik tegen Alby. Was het echt! Hij was degene die had gedacht dat het een goed idee was geweest om Cleo ook mee te sturen. Was het niet! Ze had niet eens mee hoeven gaan en nu zat ze ergens in dat doolhof! Misschien was ze wel dood!? De Runners hadden haar niet gevonden, wist echt niet wat betekende! Of ze was daar nog ergens, of ze was al dood! Als ze daar nog ergens rondliep, dan zou ze de nacht hoe dan ook niet overleven! Dus dan zou ze alsnog dood zijn! Allemaal de schuld van Alby! Was echt het meest domme idee ooit geweest! Al was het ook Minho zijn schuld! Hij was ze kwijtgeraakt, hij had niet meer Runners met Cleo mee laten gaan! Dat terwijl hij ook wel had kunnen raden dat ze dat nodig had gehad! Cleo was geen Runner! Ze had het hoe dan ook niet volgehouden om een hele tijd te rennen en dan was ze ook nog eens met Nefeli geweest! ‘Newt, je moet proberen te begrijpen dat dit noodzakelijk was,’ probeerde Alby me te kalmeren, maar vond het echt het meest bloody domme antwoord wat hij maar had kunnen geven! Was niet noodzakelijk! Cleo had daar echt niet mee naar binnen gehoeven! Nefeli misschien wel, maar zij niet! Cleo had daar niks te zoeken! ‘Nee, Alby! Jij moet begrijpen dat dit het bloody domste idee ooit was! Cleo had daar niet naar binnen gehoeven!’ schreeuwde ik. Was echt nergens voor nodig geweest! Ze had daar echt helemaal niks te zoeken Vond het ook echt erg dat ze er nu niet was! ‘En jij!’ Ik draaide me om naar Minho. ‘Hoe kon je nu maar één Runner met haar mee laten gaan!?’ Vond het echt belachelijk! Waarom was hij zelf niet mee gegaan? Als er één iemand was die het langste een Runner was, dan was het Minho! Hij kende het doolhof, hij wist precies hoe het in elkaar zat en ook hoe hij mensen er uit moest krijgen! Dus waarom had hij dat nu dan niet gegaan! ‘Newt,’ probeerde Alby opnieuw, maar ik schudde enkel mijn hoofd. Moest nu niet proberen om dit goed te praten. Viel echt niet goed te praten! Cleo was waarschijnlijk weg en als ze er nu niet uit zou komen, zou ik haar waarschijnlijk nooit meer zien! Kon me niet voorstellen dat ze het vol zouden houden, ondanks dat ik alle vertrouwen in haar had. Er was gewoon niemand die ooit een nacht in het doolhof had overleefd, dus ook Cleo en Nefeli niet. Was gewoon onmogelijk! De muren kwamen met een luide bonk tegen elkaar aan, wat me weer een beetje de aarde op trok. Muren waren dicht. Cleo was er niet. Dat betekende dat ze echt in het doolhof zat! ‘Volgens mij zag ik ze nog net!’ hoorde ik iemand zeggen. Ik rende meteen naar de deuren, ondanks dat ze al dicht waren. ‘Cleo!?’ riep ik zo hard mogelijk. Als iemand hen echt had gezien, dan waren ze daar nu ergens. Misschien dat ze me dan zou kunnen horen! Hoopte er echt op! Al maakte dat nog lang niet alles goed. Eigenlijk maakte het helemaal niks goed! Was echt verschrikkelijk dat ze daar dan zat, terwijl ze ook hier had kunnen zijn!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Waren er echt bijna! Glade was binnen handbereik! Kon zelfs al het geluid van iedereen horen, moesten echt niet lang meer, gelukkig maar! Al ging het al snel mis, want zodat Nefeli en ik de laatste hoek om waren gelopen, klapte de deuren tegen elkaar aan. Waren gesloten! Zaten opgesloten! Konden niet meer naar buiten! Kon niet waar zijn! Mocht niet waar zijn! Ergste was nog wel dat ik Newt had gezien! Wilde het misschien ook wel heel erg graag zien, maar volgens mij was het echt zo. Was toch nog best wel lang en voor mij viel hij gewoon op? Had niet anders verwacht dan dat hij daar vooraan zou staan om me op te wachten! Was misschien boos op me geweest, maar had me vanmorgen ook wegbracht, tuurlijk stond hij me nu dan op te wachten! Wist zeker dat hij het was, maar kon hem nu niet eens meer zijn! Er waren muren die gesloten waren, die ons tegen hielden! Kon mijn armen niet om hem heen slaan en zeggen dat ik het me speet! Had naar hem moeten luisteren, hier niet naar binnen moeten gaan. Moest echter ook nog zeggen hoe vreselijk het was dat hij hier zo lang rond had moeten lopen. Snapte niet hoe hij dat voor elkaar had gekregen. Ondanks dat de dreun van de deuren die tegen elkaar aansloegen, nog in mijn oren klonk, wilde ik het niet geloven! Nefeli noemde mijn naam. Wist niet precies waarom, maar wilde niet dat dit waar was! Rende daarom ook verder naar de deuren die echt dicht zaten. Hoorde echter iets! Hoorde echt wat?! Was de stem van Newt, die mijn naam riep! Hoorde het echt, was niet iets wat ik wilde horen! Was zijn stem. "Newt?!" Riep ik terug, terwijl ik mijn handen op de koude stenen legde. Moest in beweging komen! Wilde aan de andere kant zijn! Bij Newt! Moest aan de andere kant zijn! Kon hier niet de hele nacht zitten! Zouden we niet overleven, had niemand ooit gedaan! Wilde niet dood gaan?! Had alleen maar willen helpen, zodat we hier allemaal uit hadden kunnen komen. Zou hier niet meer uitkomen, ging vannacht dood. Kon niet anders. Gebeurde bij iedereen, dan gebeurde het ook bij ons! Hoe goed Nefeli ook was met haar ogen, kon niet alle Grievers bij ons weg halen. Zette en paar passen opzij, waardoor mijn handen ook meegeleden over de muur. Wist niet wat ik probeerde te doen. Open drukken ging niet, maar ergens hoopte ik er wel op? Dat het ineens open ging en ik toch naar Newt kon! "Newt?!" Riep ik nog een keer, wilde zeker weten dat ik het wel goed had gehoord! Wilde zijn stem nu ook wel echt heel erg graag horen! Wist niet of hij me wel kon horen, maar moest toch haast wel, had hem ook gehoord! Liet mijn hoofd tegen de koude muur aan rusten, voelde wel lekker. Iets koels. Had het zo warm! Kon ook echt niet meer. Wilde hier het liefst gaan liggen. Wist alleen niet of het wel zo’n goed idee was. Als er Grievers kwamen, konden we hier geen kant op. Zaten dan helemaal opgesloten. Was echter wel zo dat deze gang nooit veranderde, terwijl de rest van het doolhof dat wel deed! Had echter geen kaart bij me voor morgen. Had ook niet verwacht dat ik hier morgen ook zou zijn? Wist niet hoe het doolhof er dan uitzag! Moesten dan misschien wel hier blijven. Wilde eigenlijk hier helemaal niet weg! Wilde dat die bloody deur openging, zodat ik bij Newt kon zijn! Wist alleen niet hoe we dat voor elkaar moesten krijgen. Keek naar boven. Zou iemand ooit hebben geprobeerd om met een touw weer naar buiten te komen? Vast wel? Was te hoog daar met een touw op te komen. Was daarbij gek genoeg ook nog eens het enige stuk zonder klimop! Alsof er te goed over na was gedacht.

Blaise.
Ik kende Nefeli nog niet zo heel erg lang, of misschien ook wel. We wisten niet waar we vandaan kwamen en of we daar überhaupt iemand anders van deze groep hadden gekend. Er konden zoveel dingen zijn gebeurd voordat we hier naar boven waren gekomen. Ik wist het echt niet, niemand wist het. Voor mijn gevoel kende ik Nefeli nu een paar weken, maar ik wist al wel een beetje hoe ze in elkaar zat. Ze kon dingen prima in haar eentje oplossen, ze wist waar ze voor stond! Dus ik had er ook alle vertrouwen in gehad dat ze veilig uit het doolhof was gekomen. Natuurlijk was er wel een beetje bezorgdheid geweest. Diegene met wie ik de sterkste band had, was ergens naar binnen gegaan waar het, naar alle verhalen die ik had gehoord, duidelijk heel gevaarlijk was. De bezorgdheid was dan wel aanwezig geweest, maar ik was er ergens heel erg zeker van geweest dat ze wel terug van gekomen. Die hoop begon steeds verder af te zakken toen de deuren langzaam dicht gingen. Tijd was een lastig begrip, maar nu was het helemaal raar om uit te leggen. De paar minuten waarin de deuren dicht gleden, leken ergens in een paar seconden voorbij te gaan. Alsof het veel sneller ging dan normaal! Aan de andere kant leek het wel op uren. Uren voordat ik Nefeli de hoek om zag komen, samen met Cleo. Dat waren echter de laatste paar seconden en in die paar seconden verstevigde ik de grip op Chuck, omdat ik door had dat hij ergens wel in de richting van het doolhof wilde rennen. Ik hoorde wel hoe hij haar naam uit riep. Maar het was al te laat, voordat de meiden een paar stappen in de gang hadden gezet, klonk de doffe dreun. Ergens leek het alsof de hele Glade stil viel. Er stonden veel jongens om ons heen, maar heel veel gelijk klonk er niet. Op diegene na die zei dat hij de meiden had gezien. Ik had het ook gezien, maar op het moment durfde ik niet veel te zeggen. Ik wist niet eens wat ik moest zeggen! Nefeli was daar binnen, samen met Cleo! De kans was groot dat ze de nacht niet zouden overleven. Wat betekende dat we hen kwijt waren. Dat ik diegene met wie ik de beste band had, kwijt was. Nefeli was echt een goede vriendin geworden en de kans was groot dat ik haar net voor het laatst had gezien. Goed had ik haar niet eens kunnen zien. Het was vooral een soort van schim geweest, ondanks dat haar waren wel op waren gevallen. Voor andere mensen vielen haar ogen misschien op, maar van zo’n afstand sowieo niet! Daarbij vond ik haar haar gewoon net een tikkeltje opvallender! Newt riep de naam van Cleo, wat volgens mij bij ons allemaal wel door merg en been ging. Wat voor mij nog erger was, waren de tranen van Chuck, die hij duidelijk niet meer binnen kon houden. Hij was behoorlijk aan het snikken, waardoor ik hem wat beter tegen me aan trok. Ik wist zelf niet eens wat ik op het moment moest doen of moest denken. Daarom besloot ik maar dat ik me het beste kon richten op het troosten van Chuck. "Ze gaat dood, Blaise! Ze g-gaat dood!" Ik wilde zeggen dat het niet zo was, maar de kans was groot! Er was gewoon een kans dat we haar nu echt niet meer zouden zien! "Ze h-had beloofd dat z-ze vanavond met ons zou gaan eten!" Ik vond het echt vreselijk. De woorden, maar ook hoe hij aan het huilen was en ik het niet beter kon maken. "We weten niet wat er gaat gebeuren in dat doolhof, misschien zit ze morgenvroeg wel weer met ons aan het ontbijt. Ze heeft haar ogen." Ik wist dat hem hoop geven niet het beste idee was, maar wat moest ik anders?! Ik kon er niet tegen om hem zo te zien!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Het was echt afgelopen! Het was in mijn ogen al een wonder dat we het zo ver hadden gered, dat we nog niet dood waren gegaan. Want ondanks dat ik mijn ogen had, was het niet zo dat ik met één blik meerdere Grievers zou kunnen uitschakelen. Ik moest het echt één voor één doen en het was al heel wat dat we de drie Grievers uit hadden weten te schakelen. Dat dat was gelukt, dar verbaasde ik me eigenlijk nog steeds over! Het was echter niet genoeg geweest, want nu zaten we vast! De deuren zaten dicht en ik wist niet wat we nu zouden moeten doen. Het meest logische was dat we gewoon hier zouden blijven zitten en wachten tot de deuren weer open zouden gaan, maar ik wist niet of dat ook mogelijk zou zijn. Misschien dat de muren om ons heen wel weer zouden veranderen. Misschien zouden ze wel naar elkaar toe schuiven. Als ze dat zouden doen, dan zouden we hier dus niet kunnen blijven. Ergens wilde ik er ook helemaal niet meer over nadenken. Ik wilde hier gewoon uit komen. Dat was echter onmogelijk! We zouden kunnen proberen om omhoog te klimmen, maar hoe zouden we dan in godsnaam naar beneden komen? En ik had eigenlijk ook niet meer de energie om dat te proberen! Ik zat nu op de grond en ik had het idee dat ik nooit meer overeind zou kunnen komen. Ik wilde het eigenlijk ook niet! Het liefst wilde ik hier gewoon blijven zitten en wachten tot de deuren weer open gingen. Dat leek me het meest logische en het meest veilige om te doen! Want als we weer rond zouden lopen, zouden we hoe dan ook een Griever tegen komen. Eentje zou ik nog wel aan kunnen, maar meer zou echt niet lukken. Ik had namelijk niet de energie om rond te rennen en Cleo constant te redden van de Grievers! Ik zuchtte geërgerd toen Cleo naar de deuren rende en om Newt begon te roepen. Alsof hij dat zou kunnen horen! Alsof hij er iets aan zou kunnen doen dat we hier zaten! Als ze dat hadden kunnen doen, hadden ze toch al eerder mensen uit het doolhof kunnen bevrijden? Volgens mij hadden ze dat nog nooit gedaan! Dus dat zou nu ook niet zomaar lukken! ‘Cleo, hij hoort je echt niet,’ mompelde ik. Ik had het idee dat mijn hoofdpijn alleen maar erger werd van haar geschreeuw! Ik snapte ook echt niet waarom het niet weg zou zakken! Ik had er naar mijn idee echt al uren last van! Sinds ik de laatste paar Grievers uit had geschakeld! Misschien kostte het me veel energie om ze uit te schakelen, waardoor ik nu gewoon moe was. Ik had echter wel nog een heel stuk gelopen en ik had geen eten of drinken meer gehad. Dat was waarschijnlijk de verklaring voor die vervelende hoofdpijn. Al voelde het niet als normale hoofdpijn! Ik wist niet wat het wel was. Ik had in ieder geval heel last van de plekken rondom mijn ogen! ‘Cleo!’ kreunde ik toen ze opnieuw schreeuwde. Ik voelde haar stem letterlijk door mijn hoofd trekken en het was alles behalve fijn! Het was echt heel erg vervelend! ‘Newt kan ons hier niet uithalen, oké? Je kan blijven schreeuwen, maar het heeft echt geen nut!’ Ze had er niks aan! Al zou ze twintig keer zijn naam gillen, hij zou niet opeens naast haar staan! Het was heel jammer voor haar dat ze hem moest missen en dat ze hem vanochtend waarschijnlijk voor het laatst had gezien, maar daar konden we nu niks meer aan veranderen. Het was gebeurd, de deuren waren dicht. We zouden eventueel kunnen proberen om te overleven, maar ik wist nu al dat we het niet zouden overleven. Die kans was echt heel erg klein! Dus we konden net zo goed hier blijven zitten en wachten tot de Grievers onze kant op zouden komen. Iets anders konden we niet doen.

Newt.
Vond dit echt verschrikkelijk! Was allemaal de schuld van Alby! Hij was degene die dit allemaal goed had gekeurd. Snapte echt niet waarom hij dat had gedaan! Was echt het meest belachelijke idee ooit! Nefeli en Cleo hadden daar nooit naar binnen gemogen en ik was echt niet de enige geweest die dat had gevonden! Er waren er wel meer geweest! Gally had het ook niet gewild? Misschien meer om Cleo dan om Nefeli, wat ook voor mij gold, maar vond het nog steeds onverantwoordelijk en bloody dom! Ze waren geen Runners, konden het doolhof niet aan. Iets wat nu wel was bewezen, maar dat was alles behalve goed! Want nu zaten zij in het doolhof en we zouden niks kunnen doen om hen te helpen. Wilde wel dat er iets was! Moest toch iets zijn wat we zouden kunnen doen!? Konden ze daar niet laten zitten! Als we ze daar zouden laten zitten, zouden ze het hoe dan ook niet overleven! Niemand had het overleefd! Nefeli had dan wel haar ogen, als ze werkten, maar betekende niet dat ze het zouden overleven! Wist niet eens of Nefeli daar ook was! Waren wel mensen die zeiden dat ze de meiden hadden gezien, maar konden ook liegen? Konden ook denken dat ze iets hadden gezien, omdat ze het graag hadden willen zien! Dat ze het zich gewoon had verbeeld! Ik wachtte angstvallig af, want wilde echt haar stem horen. Als Cleo er was, wilde ik dat zeker weten! Hoorde opeens dat ze mijn naam riep, wat betekende dat ze er was! ‘Cleo!’ Dan was ze in ieder geval nog een soort van veilig! Wist niet voor hoe lang dat zou duren, maar als ze bij de Glade in de buut zou blijven, zou er niet heel veel kunnen gebeuren?! ‘Cleo, wat je ook doet. Blijf daar!’ riep ik en ik legde mijn handen tegen de muur. ‘Proberen wel iets. Halen jullie daar wel uit!’ Wist nog niet hoe, maar we moesten iets proberen? We konden een ladder maken? In ieder geval proberen? Ondanks dat de muren echt heel hoog waren! Moesten toch iets proberen om ze hier uit te krijgen? Konden ze daar echt niet laten zitten! Wilde niet dat vanochtend de laatste keer zou zijn dat ik Cleo zou hebben gezien! We hadden wel afscheid genomen, maar niet hoe het hoorde! Was zelfs een beetje boos geweest dat ze daar zomaar naar binnen was gegaan! Ze had het idee gehad dat ze het had moeten doen, maar ze was niemand iets verschuldigd geweest! Ze had makkelijk iets uit kunnen leggen en het de Runners laten zoeken! Want de Runners stonden nu hier, maar zij zat daar binnen! Ik keek over mijn schouder naar Chuck en Blaise. Chuck leek echt ontroostbaar te zijn dat Nefeli in het doolhof zat, want dat betekende dat ze dood zou gaan. Blaise probeerde hem echter gerust te stellen, maar werkte niet heel erg goed. ‘Is Nefeli daar ook!?’ Had haar nog niet gehoord, maar misschien betekende dat wel gewoon dat ze geen zin had om te schreeuwen? Kon ook betekenen dat ze daar helemaal niet was! Wist het echt niet! Hoopte echter dat ze daar wel was, vooral voor Chuck en Blaise! Die hadden toch wel de beste band met haar! Al was ze ook wel bevriend met Minho volgens mij? ‘We moeten iets doen. Maakt me niet uit wat. Een ladder, omhoog klimmen. Iets!’ zei ik tegen Alby en de rest. We konden ze daar toch niet laten zitten? Niet een hele nacht! Want die nacht zou echt hun dood worden en dat wilden we niet! ‘Newt, we kunnen nooit een ladder maken die zo hoog is,’ zei Alby, waarop ik meteen mijn hoofd schudde. Tuurlijk kon dat wel! Snapte niet waarom hij dat nou zei! ‘Klimmen dan?’ Wist zelf dat je behoorlijk hoog kon klimmen! Misschien dat de meiden dat ook wel zouden kunnen doen? Als er maar genoeg klimop zou zijn!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Leek ineens alsof het hier veel donkerder was geworden, alleen maar omdat de deuren dicht waren geslagen. Voelde in ieder geval heel donker. Hadden vandaag heel erg weinig licht gehad, muren waren veel te hoog om licht binnen te laten. Werd echter nog wel donkerder en wilde ik gewoon niet hebben. Vond dit eigenlijk al eng genoeg! Wilde nu echt uit dit doolhof! Een hele dag was meer dan genoeg om hier te zijn. Een nacht was niet oké! Zouden het misschien niet overleven! Kans was heel erg groot! Wilde er niet aan denken, maar onze dood zat er wel aan te komen! Wist het zeker! Nefeli kon ze niet tegen houden, ondanks dat haar ons vandaag al een keer hadden gered. Was ook niet gelukt met Ben! Kon misschien ook niet meer verder lukken met mij?! Wilde hier nu echt uit! Gelukkig hoorde ik Newt echt aan de andere kant. Ondanks dat Nefeli aan het zeiken was, dat het niet zo was! Had hem net echt gehoord! Anders had ik echt niet zomaar zijn naam weer uitgeroepen? Of wel! Wilde heel erg graag dat Newt aan de andere kant was, dat hij ons hier uit zou halen! Wilde hier namelijk echt niet meer zijn! Wilde bij hem zijn! "Wel waar. Hoorde hem net ook." Nefeli moest niet zo zeuren, hoorde hem echt! Wist ik zeker! Was echter heel erg aan het klagen, omdat ik een paar keer de naam van Newt uitriep, was toch niet erg?! Wilde communiceren met de mensen aan de andere kant van de muur! Hoorde Newt nog een keer mijn naam zeggen! Hoorde het echt! "Newt!" Moest weten dat ik hem had gehoord, was wel echt zo, had ik net ook gedaan! Was niet gek! Ondanks dat Nefeli begon te zeuren. Snapte ook wel dat het niet leuk was om hier te zitten, vond ik ook niet! Had het echter even nodig om met Newt te praten, maakte niets uit dat het op deze manier was. Zijn stem zorgde er in ieder geval voor dat ik me wat rustige voelde! Was het enige wat ik op het moment nodig had! Liefst zijn armen er ook nog bij, maar kon niet. Kreeg deze muren toch niet van elkaar, hoe had ik ook aan het drukken was! Ging gewoon niet lukken, jammer genoeg. Liet me voorzichtig op de grond zakken. Legde mijn hoofd tegen de muur aan en keek omhoog. Was echt kapot, kon niet meer. Wilde hier gewoon even blijven zitten. Was ook wat Newt zei. "Blijf hier!" zei ik, ten teken dat ik zou gaan doen wat hij zei. Wilde hier ook helemaal niet weg, wilde zijn stem blijven horen. Maakte niets uit als we hier niet weg konden als er een Griever aan kwam. Leek me ook niet dat ze meteen zouden komen? Had net helemaal niets achter ons aan horen komen! "Echt?!" Newt zei dat ze ons hier uit zouden halen! Iets wat ik natuurlijk heel erg graag wilde, wilde hier echt niet meer zijn?! Wilde hier niet de nacht blijven. Was erg genoeg dat ik vandaag al zoveel uren rond had gelopen hier! Wilde hier echt uit zijn! Zuchtte zachtjes toen hij over Nefeli begon, niet om Nefeli, maar vooral om Ben! Want zou zo vast ook vragen of Ben hier was! Ben was hier niet, Ben was dood. "Ja Nefeli is hier ook!" Was ik op het moment wel blij mee, zou betekenen dat we het misschien zouden overleven. Wist eigenlijk ook wel dat het niet zo was. Vond het een hele enge gedachten dat ik zo dood zou gaan! Konden er echter ook niet zo veel aan doen. Probeerde te luisteren wat er allemaal aan de andere kant gebeurde, maar ging haast niet. Alleen als er dingen werden geschreeuwd hoorde ik het! Misschien was het ook wel stil aan de andere kant, al was dat nooit zo! Glade was nooit stil, alleen midden in de nacht!

Blaise.
Ik wilde zelf niet te veel hoop hebben, de kans dat Nefeli hier morgenochtend zou zijn, was volgens mij heel erg klein. Ik wilde echter niet dat Chuck niet zou kunnen slapen. Hij was vandaag al een ramp geweest. Hij had er echt vreselijk uitgezien. Ik sliep niet zo heel erg ver van hem af en had vannacht wel gezien dat hij heel erg vaak wakker was geweest. Ik moest zeggen dat ik ook niet geweldig had geslapen. Ik had het wel veel nagedacht over wat er vandaag zou gaan gebeuren en ik had het wel jammer gevonden dat ik niet even met Nefeli had kunnen praten. Daar hadden we de tijd niet voor gehad. We konden juist heel erg goed met elkaar praten, we hadden namelijk echt wel dezelfde gedachten over deze plaats. Er klopte van alles niet en eigenlijk had ik wel willen weten hoe het daar binnen in het doolhof was geweest. Minho had er me er wel eens wat over verteld, maar met hem deelde ik niet de dingen, die ik wel met Nefeli deelde. Ik had er rustig over willen praten, de kans was groot dat ik nooit meer met haar kon praten! De verhalen die ik over het doolhof had gehoord voorspelden namelijk echt niet veel goed. Ik zuchtte zachtjes, omdat ik niet wist wat ik moest doen. Ik probeerde Chuck echt een beetje rustig te krijgen, het lukte alleen niet! Iets wat ik ergens best wel vervelend van. Ik kon niet zomaar zeuren, want dat verdiende hij niet. Chuck was aan het huilen, maar hij was duidelijk nog niet de enige die van streek. Iedereen was aangedaan omdat de meiden daar binnen zaten. Ergens gaf dat wel aan hoe iedereen tegenover de meiden stond. Ze waren anders dan de rest, maar volgens mij beiden wel heel erg belangrijk. Nefeli had een hele belangrijke taak in de Glade en wat ik van Cleo had gezien, kon ze het echt heel erg goed vinden met heel erg veel mensen. Als ze zelfs vrienden kon zijn met Gally, zei dat al heel wat. Of misschien ook wel niet. Ik luisterde naar het geschreeuw van Newt en vervolgens van Cleo, die echt aan de andere kant van de muur stond! Op een gegeven moment vroeg Newt zelfs of Nefeli er ook was. Ik had haar net echt gezien! Het was niet iets geweest wat ik had willen zien. Het betekende in ieder geval dat Nefeli op het moment nog veilig was en dat vond ik toch wel heel erg belangrijk! Ik wist ook niet hoe lang het ging duren voordat er iets ging gebeuren, maar voor nu was het allemaal nog goed! Al was het wel vreemd, want ze zouden ook met Ben moeten zijn. "Nefeli?!" Hoorde ik Chuck naast me roepen, volgens mij ook omdat Newt genoeg riep naar Cleo. Op het moment leek het me niet het beste om te doen. Dan zouden we alleen nog maar meer mensen van streek maken. De meiden misschien wel! Terwijl die twee er echt bij moesten zijn met hun hoofd. Er kon ieder moment een Griever aan komen en als dat zo was, moesten ze die kunnen horen, zodat ze konden vluchten! Zoiets kon zen iet zomaar horen als iedereen maar aan het schreeuwen was. Ik wilde echt dat de ideeën van Newt konden werken, maar volgens mij wist iedereen dat het niet ging. Als we op die muren hadden kunnen klimmen, hadden we toch ook wel over de bovenkant kunnen lopen om te kijken of daar iets te zien was? Daar had ik nog nooit iemand over gehoord, dus dat kon vast niet! We konden ook niet zomaar iets over die muren gooien, als een trap al ging, dan zou het ook niet gaan om er iets over te gooien. Het kon niet anders dan dat die meiden kapot waren en iets te eten nodig hadden! Alles was echter onmogelijk, leek me! Ik wist niet wat ik moest doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Het was belachelijk dat ze zo naar elkaar zaten te schreeuwen. Alsof we daar iets aan hadden? Cleo en ik zaten hier gewoon vast! Dat vonden ze vast heel erg. Die twee zaten altijd aan elkaar geplakt! Echt altijd! Ik kon me niet voorstellen dat iemand dat echt leuk zou vinden, maar zij blijkbaar wel. Ze waren altijd bij elkaar. Zelfs als Newt eigenlijk iets anders moest doen, was hij nog bij Cleo in de buurt te vinden. Ze konden echt niet zonder elkaar! Alsof ze één persoon waren samen. Het was echt misselijkmakend! Misschien dat ik het lief had gevonden als ze niet als twee gekken naar elkaar stonden te schreeuwen. Alsof dat ons hier uit zou krijgen? Natuurlijk niet! Newt riep dan wel dat ze ons hieruit zouden krijgen, maar ik wist vrijwel zeker dat dat niet zou gebeuren. Hoe zouden ze dat moeten doen? Ze hadden alles al geprobeerd om boven te komen. Dat wist ik, want ik had het vaak genoeg gevraagd. Dus ze zouden ons er nu ook niet zomaar uit kunnen halen! Newt kon roepen wat hij wilde, maar het zou echt niet lukken! Dus ze konden nu net zo goed afscheid nemen, want waarschijnlijk zouden we hier nooit meer uit komen. Cleo bleef echter gewoon naar Newt schreeuwen. Ik vond het echt irritant worden! De stem van Cleo werd sowieso heel irritant als ze schreeuwde. Heel hoog en een beetje knijperig. Ik snapte echt niet waarom iemand dat leuk zou vinden! Het was nu echt irritant en het maakte mijn hoofdpijn er niet beter op! Ik hoorde plotseling iemand mijn naam schreeuwen. Volgens mij was het Chuck! Pas toen ik hem nog een keer mijn naam hoorde schreeuwen, wist ik het zeker. Het was echt Chuck! Het was lief dat hij voor de deur stond, maar hij zou ook vrij weinig kunnen doen? Ik vond het heel erg om zo te denken, maar het was wel zo! ‘Chuck, ik wil dat je naar Blaise gaat, oké?! Probeer je niet te veel zorgen te maken!’ Ik vond het heel lief dat Chuck er stond en het was ook heel lief dat hij zich zorgen om me maakte, maar het zou niet helpen. Daarnaast wilde ik gewoon dat hij naar Blaise zou gaan. Hij zou wel goed voor hem kunnen zorgen! Als er iemand was wie ook goed om kon gaan met Chuck, dan was het Blaise! ‘Nee! Gaan jullie hieruit halen, zoals Newt zei!’ riep Chuck terug, waarop ik mijn hoofd schudde. Het was lief dat hij het wilde proberen, maar het zou echt niet lukken! Ze hadden al van alles geprobeerd! Ze hadden hun best gedaan om mensen uit het doolhof te krijgen, of om naar boven te klimmen zodat ze meer overzicht zouden hebben. Het was hen nooit gelukt en het zou ze nu ook niet lukken. Chuck kon dat misschien niet weten, maar Newt wel! Newt wist maar al te goed dat dit niet zou werken. Hij was gewoon te wanhopig. Hij kon blijkbaar echt niet zonder Cleo. ‘Chuck, ga gewoon naar Blaise!’ Het was beter als hij naar Blaise zou gaan. Blaise zou hem rustig kunnen krijgen en desnoods zou hij hem maar moeten vertellen dat ik er de volgende ochtend weer zou zijn. Iets wat een leugen zou zijn, maar op dit moment was dat waarschijnlijk wel hetgeen wat Chuck stil zou krijgen. Gelukkig hoorde ik Chuck niks meer terug schreeuwen, wat hopelijk betekende dat hij echt naar Blaise was gegaan. Dit was niet iets waar hij zich mee moest bemoeien. Hij was er veel te jong voor? En ik wilde ook niet meer tegen hem schreeuwen, want dat voelde alles behalve fijn! Ik had dit al niet fijn gevonden! Ondanks alles was Chuck wel echt een vriend geworden? Misschien zelfs wel een klein broertje! Ik zou hem heel erg gaan missen, maar ik wilde ook niet dat ons laatste gesprek alleen maar uit eigenwijs geschreeuw zou bestaan! Daarom hoopte ik dat Blaise hem mee had genomen.

Newt.
Moest een manier zijn om de meiden er uit te halen! Wist niet precies was, maar we konden het toch proberen? We waren wel eens vaker mensen verloren in het doolhof, maar dat was anders! Die waren ergens midden in het doolhof geweest! De meiden waren nu hier! Ze hadden het bijna gered. Iets wat het echt bloody zuur maakte, maar daardoor wisten we wel dat ze veilig aan waren gekomen. Wist ook niet wat er zou gebeuren als ze hier de hele avond zouden blijven zitten. Misschien was dat wel het meest veilige. Misschien ook niet. Wilde in ieder geval niet dat ze te ver weg zouden lopen van de uitgang. In het donker was het doolhof nog veel moeilijker, waardoor de weg terug vinden ook niet heel makkelijk was. Dus was beter als ze gewoon hier zouden blijven. Iets wat Cleo gelukkig ook zou doen. Nefeli ook, want die was ook daar! Ik zuchtte en keek naar Minho en Alby. Volgens mij hadden zij het al opgegeven. Snapte echt niet waarom! Moesten toch iets proberen? Ging om Cleo! Niemand wilde Cleo kwijt? Er waren vast ook mensen die Nefeli niet kwijt wilden! Chuck en Blaise! Chuck was zelfs ook begonnen met schreeuwen, al kreeg hij volgens mij niet te horen wat hij had willen horen. Nefeli zei tegen hem dat hij gewoon naar Blaise moest gaan. Alsof dat zo makkelijk was! Chuck was het er duidelijk niet mee eens, maar Nefeli schreeuwde het nog een keer en toen veranderde er iets in zijn gezicht. Hij leek het nog steeds niet leuk te vinden, maar hij draaide zich wel om en liep met een gebogen hoofd naar Blaise. ‘Moeten toch iets doen? Kunnen ze daar niet laten zitten,’ herhaalde ik mijn standpunt. We konden ze daar echt niet laten zitten! Ze zouden dood gaan als ze daar zouden blijven zitten! Dus dat kon gewoon niet! We moesten iets proberen! Ze konden het niet opgeven, niet nu al! 'Newt,’ begon Alby en hij liep naar me toe. ‘Ik snap dat je van streek bent, maar we kunnen niet veel doen. Het enige wat we kunnen doen, is hopen dat de ogen van Nefeli werken en dat ze haarzelf en Cleo kan verdedigen. Misschien dat ze dan de nacht door komen.’ Was echt het meest domme antwoord ooit! Wilde dat echt niet horen! Wilde dat hij met een idee zou komen! Hij was niet voor niets de leider! Hij moest dit oplossen! Iets wat hij duidelijk niet aan het doen was! Shuck dat hij was! ‘Jullie hebben het opgegeven, shucks. Ga hier echt niet weg. Zorg zelf wel dat ze er uit komen.’ Wist nog niet hoe, maar ik wilde in ieder geval zorgen dat ik hier zou blijven, zodat ik met Cleo kon praten! Zolang we bleven praten, was alles goed! Wist ik tenminste dat ze veilig was en dat er niets aan de hand was! Liep dan ook naar het doolhof en ging er voor zitten. Ik keek naar de groep Runners en toen schoot het me te binnen dat Ben er ook niet was. Hij was immers met de meiden mee gegaan en Minho had ook gezegd dat ook Ben nergens te bekennen was geweest. Volgens mij had niemand geroepen dat ze hem hadden gezien? Nefeli was er dus wel, maar Ben? ‘Cleo!?’ riep ik opnieuw. ‘Is Ben daar ook!?’ Als hij daar niet was, dan was hij waarschijnlijk dood? Al snapte ik dan echt niet hoe zij het hadden kunnen overleven en Ben niet! Was blij dat ze het hadden overleefd, maar het ging hier wel om Ben! Een ervaren Runner! Al kreeg ik hierdoor wel mijn gelijk. Hadden nooit één Runner met de meiden mee moeten sturen, maar veel meer! Snapte echt wel dat Minho zelf ook bij zijn groep had willen blijven, maar één Runner was echt te weinig geweest! Zeker als we straks zouden horen dat Ben er niet meer zou zijn! Al wilde ik dan ook weten wat er was gebeurd! Want Ben was echt niet zomaar weg!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Voelde toch wel een beetje zekere, Newt was hier! Kon hem misschien niet zien, maar hij was er wel! Hoorde hem heel erg goed?! Moesten dan wel wat harder praten dan normaal, maar vond ik niet zo heel erg. Wist in ieder geval dat hij hier was, gaf een beetje zekerheid! Had zelfs beloofd om ons hier uit te halen. De kans was groot dat het niet zou gaan lukken. Hadden hier nooit iemand uitgekregen, lukte ook niet bij ons, wist ik ook maar al te goed. Was in ieder geval heel erg lief dat hij het wilde proberen! Vond het anders wel heel erg belangrijk dat hij hier zou blijven. Wilde met hem blijven praten totdat het mis zou gaan. Wilde niet negatief denken, had ik echt een hekel aan. Zelfs in het jaar dat ik in de Glade was geweest, was ik niet heel erg negatief geweest. Had het juist wel een goede plaats gevonden, waren daar veilig voor de Grievers, hadden van alles opgebouwd. Viel allemaal hele erg mee! Zelfs toen het heel erg slecht was gegaan met Newt, had ik niet willen toegeven dat het op een gegeven moment mis kon gaan. Die gedachten was niet eens door mijn hoofd gegaan. Moest nu dan ook wel denken dat dit allemaal goed zou komen. Over een paar uur was ik bij Newt en hoefde ik nooit meer dit bloody doolhof in! Wist dan niet of het allemaal nog wel zo veilig was. Leek het niet op, als Grievers in de buurt kwamen van de Glade. Betekende dat ze nu hier ook zouden komen. Was daar echt bang voor, dat we ineens een Griever op bezoek zouden krijgen. Konden dit anders echt wel overleven. Hoorde van ver weg hoe het doolhof veranderde. Vaak ging het de hele nacht door, als je goed luisterde buiten de muren, hoorde je het. Kon soms ook Grievers horen. Zou het best wel eng vinden als de muren hier in de buurt zouden gaan veranderen? Moest nu mijn kaken maar op elkaar houden en er doorheen proberen te komen. Morgenochtend was alles weer goed. Een paar uur. We moesten hier gewoon een paar uur zien te overleven. Nefeli en ik hadden al bewezen dat we dat konden? Moesten samenwerken, zoals we dat met de drie Grievers hadden gedaan. Keek verbaasd om naar Nefeli, die niet heel erg aardig was tegen Chuck. Was juist lief dat hij zich zorgen om haar maakte, wilde hem meteen weghebben? Had vandaag toch wel anders over Nefeli gedacht, had mij geholpen. Nu was ze in ieder geval weer hetzelfde als ze was geweest! Gemeen! Heel erg gemeen! En niet eens tegen mij, maar tegen iemand die haar vriend moest zijn. Riep toch ook niet ineens tegen Newt dat hij gewoon maar weg moest gaan? Vond het juist fijn om zijn stem te horen! Hoefde echt niet ineens naar Gally of Alby? Hoefde niet! Vond het juist heel erg fijn om hem daar te hebben! Ik streek mijn krullen uit mijn gezicht, zaten namelijk de hele dag al in de weg. Waren aan mijn gezicht geplakt of voor mijn ogen gevlogen, had er echter niet heel erg veel aangezeten. Voelde me rot toen Newt over Ben begon. "Nee, Ben is er niet meer!" Klonk echt vreselijk! Was er niet meer, er was een Griever en had er voor gezorgd dat hij er niet meer was. Hadden er helemaal niets aan kunnen doen, zelfs Nefeli niet! "Newt?!" Riep ik nog een keer, wilde gewoon weten of hij me wel luisterde. "Blijf je hier?!" Wilde het liefst dat hij aan die kant van de muur bleef. Snapte ook wel dat hij moest gaan eten, maar had toch wel graag dat hij gewoon met me bleef praten. Ging hier echt niet meer weg, wilde wachten totdat ik hem morgenochtend weer kon omhelzen! Zou hem dan de komende tijd echt niet meer los laten?

Blaise.
Ik vond het vreselijk om Chuck zo te zien. Hij had niet heel erg veel mensen hier in de Glade. De meesten vonden hem maar een beetje vervelend. Hij was best wel aanwezig en natuurlijk wilde hij iets te veel weten, maar ik vond het niet zo heel erg. Het was juist heel erg leuk om hem te zien met bijvoorbeeld Nefeli. Voor haar was het misschien ook niet erg omdat ze wel graag dingen vertelde. Het was heel erg fijn om naar te luisteren, ze vertelde dingen echt op een hele fijne en leuke manier. We hadden best wel veel over de planeten op mijn arm gepraat, maar ook over hele andere dingen. Ik voelde me op mijn gemak bij haar, dus praten ging best wel gemakkelijk. Ik kon maar al te goed begrijpen dat Chuck dat gevoel ook had. Hij was wat jonger, dus ze praatte vast niet zomaar met hem over dingen waar wij het over hadden. We vertrouwden het hier niet echt. Niet perse de mensen, maar vooral de omgeving. Omdat nu met Chuck te bespreken zou er alleen maar voor zorgen dat hij in paniek raakte. Die jongen hoorde hier echt niet! Hij moest gewoon ergens bij zijn ouders zijn. Niemand wist wie zijn ouders waren, hij dus ook niet, maar als iemand hier niet hoorde te zijn was het Chuck! Van ons allemaal was hij wel de jongste. Echte leeftijden wisten we niet, maar het was een beetje gokken op het uiterlijk. Ik vond het wel vreemd om te doen, want leeftijden inschatten was moeilijk? Daarbij wist niemand wanneer ze een verjaardag hadden. Nefeli had me daar iets over uitgelegd, want mij had het niet heel erg bekend voor gekomen. Ik had het woord wel gekend, maar ik had me er niet heel erg veel bij voor kunnen stellen. Alsof er bij mij meer dingen weg waren gehaald dan bij de rest. Zij wisten namelijk wel echt oppervlakkige dingen, wat ik van Nefeli had begrepen in ieder geval. Ik vond het heel erg vreemd? Nefeli was hier ook naar boven gekomen met heel erg veel verstand van medische dingen en ik had niet eens geweten waar ik goed in was geweest? Ik hoorde de stem van Nefeli over de muur komen en snapte maar al te goed dat ze wilde dat Chuck mijn kant op kwam. Het zou hem niet geruststellen als hij de hele tijd bij die muur zou blijven staan. Daar had hij helemaal niets aan, het zou hem alleen maar gek maken. Ik hoopte dat hij vanavond rustig kon slapen en in ieder geval daar weg zou komen. "Ben hier!" riep ik naar Nefeli, om haar te laten weten dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over wat er met Chuck gebeurde. Ik zou heel erg goed voor hem zorgen. Proberen er voor te zorgen dat hij vanavond gewoon zou eten en daarna naar zijn bed ging. Morgenochtend mocht hij dan pas weer aan het doolhof denken. Chuck kwam al weer terug gelopen omdat de woorden van Nefeli wel echt duidelijk waren. Ik klopte eventjes op zijn schouder. Het was goed dat hij naar haar luisterde, ze wist wat beter was op het moment. Ik was het met haar eens, hij moest daar weg. Het was niet gezond om hier aan de muur te blijven plakken. Newt mocht zelf doen wat hij wilde, maar ik zou er voor gaan zorgen dat Chuck de rust kreeg die hij nodig had en zou daarbij ook proberen om zelf die rust ook te nemen, want ik had het best wel. "Kom. We gaan wat eten. Het komt goed net Nefeli, dat weet ik zeker. Haar ogen helpen haar." Hij leek echter al weer ineen te krimpen door dat Cleo had geroepen dat Ben er niet meer was. Ik snapte ook wel dat het niet heel erg geweldig was om dat te horen. Maar hij moest nu maar even hoop houden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Het liefst had ik Chuck hier wel willen houden. Op dit moment had ik echt iemand nodig die dicht tegen me aan zou kruipen en me enigszins gerust zou stellen. Cleo zou dat sowieso niet doen. Het was onmogelijk om iemand anders hier te krijgen en ergens was het ook wel fijn dat er ook iemand aan de andere kant stond die om mij schreeuwde, maar ik wilde niet dat die jongen daar zou blijven staan? Dat was niet goed voor hem! Hij hoorde niet eens op deze plek te zijn. Hij was zo jong. Te jong! Daarom had ik hem weggestuurd. Volgens mij snapte Cleo er niks van, maar ze hoefde er ook niks van te snappen. Zij zag duidelijk niet in dat het hopeloos was om naar elkaar te schreeuwen. Newt kon wel naar Cleo blijven schreeuwen en andersom, maar er zou niks uit komen? Newt zou hier niet opeens verschijnen om ons er uit te halen, al zou hij waarschijnlijk alleen Cleo er uit halen als hij de kans zou krijgen. Die twee moesten ook maar doen wat ze wilden doen. Ik had Chuck daar niet willen laten staan en waarschijnlijk had Blaise dat ook niet gewild? Ik had hem wel horen schreeuwen en volgens mij had dat ook betekend dat hij voor Chuck zou zorgen. Iets wat ook zou moeten gebeuren! Hij had het nodig. Er waren niet veel mensen in de Glade die iets in Chuck zagen. Dat terwijl hij echt niet zo erg was! Hij was heel vrolijk en nieuwsgierig, maar dat was ik ook? En ik vertelde graag dingen aan hem, al wist ik ook niet alles wat hij aan me vroeg. Het was echter wel fijn om met hem te praten. Ik draaide mijn pols iets bij en ging met mijn vingers over het bandje dat Chuck voor me had gemaakt. Ik vond het echt lief dat hij dat voor mij had willen maken? Want hij had er vast wel moeite in gestoken. Nu had ik hem toch een beetje bij me, ondanks dat ik hem zojuist weg had gestuurd. ‘Je hoeft niet steeds opnieuw zijn naam te schreeuwen als hij een minuut geleden nog antwoord heeft gegeven,’ snauwde ik naar Cleo, die weer om Newt riep. Hij had net nog iets naar haar geroepen! Die jongen kennende stond hij daar nog steeds! Ik kreeg alleen maar meer hoofdpijn van al dat stomme geschreeuw! ‘Blijf hier!’ hoorde ik Newt terugroepen, waardoor ik geïrriteerd kreunde. Die twee moesten echt hun shucking bek houden! Het was irritant! Als ze echt de hele tijd door zouden blijven schreeuwen naar elkaar, dan zou ik het echt niet volhouden hier! Snapte ook echt niet waarom het nodig was? Als Newt haar er zo graag uit wilde krijgen, was het toch belangrijker dat hij een manier zou vinden om dat ook te verwezenlijken? Cleo zou er echt niet spontaan uit komen als hij naar haar zou blijven schreeuwen! Als hij dacht dat dat zou werken, was hij wel echt heel erg dom. ‘Cleo, wil dat je weet dat ik van je houd!’ riep Newt plotseling. Meende hij dit nou echt!? Schreeuwde hij nou echt over de muur heen dat hij van haat hield? Dat was misschien heel erg lief en ze vond het vast fijn om te horen, maar vond het echt irritant! Wilde gewoon dat ze hun mond zouden houden, want ik had hier zo niks aan! Ik kreeg alleen maar meer last van mijn hoofd! Als ik hier nog de hele tijd naar zou moeten luisteren, zou ik echt gek worden! Ik snapte niet hoe anderen hier wel naar konden luisteren! Ik zuchtte en sloot mijn ogen, in de hoop dat het misschien iets zou gaan helpen. Het liefst wilde ik het geluid uitzetten, zodat ik helemaal niks meer zou kunnen horen. Geen geschreeuw, geen geroep vanuit de Glade. Gewoon helemaal niks. Misschien dat dat zou helpen tegen die hoofdpijn, al betwijfelde ik dat echt. Het leek alleen maar erger te worden!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Nefeli hoefde echt niet zo gemeen te doen! Niet tegen mij, ook niet tegen Chuck! Was alleen meer lief dat hij er voor haar was en wilde weten dat alles goed met der ging. Had hem echt niet weg hoeven te sturen? Sloeg echt helemaal nergens op! In mijn ogen in ieder geval niet. Wilde ook gewoon dat Newt hier aan de andere kant zat! Wilde niet dat hij ineens weg zou lopen. Kon best dat dit de laatste keer was dat ik hem kon spreken. Moesten dan wel schreeuwen, maar was tenminste nog iets. Waren woorden, wist dat hij daar zat en was goed. Wilde niet weten wat ons vannacht stond et wachten, maar wilde ik ook niet. Wilde gewoon dat ik hier kon blijven zitten tot morgenvroeg, samen met Newt! En Nefeli die niet aan het zeuren was, was ze namelijk wel echt aan het doen. Hoefde zijn naam niet telkens te schreeuwen volgens maar. Maar wilde ik gewoon doen? Dus had ze echt helemaal niets over te zeggen. In mijn ogen in ieder geval dan! Zij had niemand om mee te praten, maar was helemaal der eigen schuld, had Chuck en waarschijnlijk Blaise ook, gewoon weg gestuurd! Was niet heel erg aardig om dat te doen? Nefeli was nou ook niet heel erg aardig, vandaag was het nog gegaan, had me toch gered door der ogen. Vond der nu even niet meer zo aardig! Ging ook echt niet naar haar luisteren. Als ik Newt wilde roepen, deed ik dat? Had zij echt helemaal niets mee te maken, was niet haar naam! Glimlachte door de woorden die Newt terug riep, waren heel erg fijn om te horen? Was altijd fijn om te horen dat hij van me hield! Hadden we elkaar wel vaker verteld, maar betekende niet dat we het daarom maar niet meer hoefden te vertellen? Was juist goed om zoiets aan elkaar te vertellende! Laten herinneren dat het echt zo was! Veranderde echt niet zomaar! Was echter wel heel erg belangrijk om dat van elkaar te weten? Vond ik in ieder geval wel! "Houd ook van jou, Newt!" Riep ik dan ook terug. Was toch fijn om dat even te vertellen. Wist niet wat hier gebeurde. Hadden gisteren ruzie gehad en wilde niet dat dat het laatste gesprek was geweest dat we hadden gehad. Vanmorgen hadden we dan ook wel gesproken, maar was ook niet heel erg fijn geweest! Was beter om gewoon duidelijk te maken dat het zo was! Hij moest niet vergeten dat het zo was. Wilde het hem morgen met alle liefde vertellen dat ik heel veel van hem hield. Als er echter geen morgen was, dan moest hij het nu weten! Was alleen maar goed dat hij het wist! Konden zoiets nooit te vaak zeggen. In mijn ogen in ieder geval niet! Hij vond het ook alleen maar fijn om te horen. Dus was alleen maar goed dat we het nu aan elkaar konden vertellen! Wilde het hem liever vertellen als ik hem ook echt kon zien. Het idee dat ik hem misschien nooit meer zag, was gewoon echt heel erg vervelend. Maar wilde ik dit niet door laten verpesten. "Echt heel erg veel!" Riep ik er nog achteraan. Moest hij gewoon weten. Probeerde me niet te veel te focussen op de andere geluiden om me heen, was echt heel erg eng. Wilde echter niet dat Newt zich schuldig voelde of bang was omdat ik bang was. Keek naar Nefeli die verderop zat. Was raar om haar te zien zitten. Was best wel rustig? Wist niet heel erg goed wat ik er van moest vinden. Voelde zich duidelijk niet op der gemak, maar wie deed dat nou wel als ze hier opgesloten zaten? Kon niet lang duren voordat er een Griever aan kwam! Was ik wel echt heel erg bang voor! Eentje was nog oké, maar meerderen zou ze niet aankunnen. Konden we hier ook niet kwijt raken!

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld