Lespoir schreef:
“You can’t help me, nobody can. I don’t even need your help.” Viel het nou zo moeilijk te begrijpen dat hulp onnodig was in haar situatie? De enige die haar kon kalmeren wanneer ze echt overstuur was, was haar broertje en hij was ditmaal degene waarover ze flipte. Haar jongere broertje was vermoord terwijl hij nog een ontzettend mooi en gelukkig leven voor zich kon hebben en zelfs een afscheid was teveel gevraagd. Dagenlang had ze de hoop gehad hem nog eens te zien zodat ze hem voor de allerlaatste keer in haar armen kon sluiten en hem kon vertellen hoeveel zijn oudere zus van hem hield, ook al liet ze het af en toe niet merken.
"Of course I think about it. I don't want someone I love dies, you know that," zei ze. Iedereen die Addison kende wist hoe belangrijk haar geliefden voor haar waren. Het was vanzelfsprekend dat ze aan hen dacht, maar ze wist dat ze onveilig waren, ook al deed ze niets verkeerd en hield ze zichzelf aan de regels. Altijd zouden ze iets vinden om haar te breken, of het nou uit wraak was of simpelweg doordat ze haar niet mochten. Haar handen waren gebald tot vuisten, al dan niet bewust. Woede inhouden was sowieso al een ontzettend groot werkpunt voor Addison. Nu dat ze een vampier was, werd het slechts moeilijker voor haar, zeker nu haar verlangens naar bloed zeer groot waren. Het werd tijd dat ze weer eens zou jagen, al was het makkelijker gezegd dan gedaan. Alleen naar buiten toegaan bleef een immens grote angst. Dan maar een tijdje zonder bloed.
Zijn uitspraak veroorzaakte een fronsende blik. Alsof ze erachter vroeg om in de gaten gehouden te worden door de jongen die haar ontvoerde en dan ook nog eens vermoord had. Nooit had ze erachter gevraagd dat hij haar moest helpen toen ze vastzat bij de vampierjagers zodat hij haar leven kon redden. Addison was hem er dankbaar voor geweest, zeker weten, hoewel ze bij nader inzien liever dood was geweest. Het zou haar veel ellende bespaard hebben, hoe erg het ook klonk. "I’d never asked you for being my bodyguard or babysitter, so stop acting like you actually are.” Jack viel zeer moeilijk te begrijpen, daar was ze allang achter.
"At least he doesn't leave me alone without an announcement," vertelde ze. Haar frustraties uitten op iemand anders was verkeerd, dat wist ze, maar het was begrijpelijk, nietwaar? Daarnevens uitte ze evenzeer haar teleurstelling die ze de afgelopen dagen had gevoeld sinds Jack haar zomaar achterliet in het huis nadat ze redelijk close waren geweest, de avond ervoor. Hoe kon hij dat maken? Hij had haar tenminste kunnen wakker maken en haar vertellen waarheen hij ging in plaats van onduidelijke berichtjes sturen. Was Addison dan zo onduidelijk om het feit dat ze bezorgd om hem was? Jack verdiende het, hij gedroeg zich als een klootzak.
Geen enkel woord maakte ze er nog aan vuil terwijl ze naar de kamerdeur wandelde die Jack inmiddels had gesloten als poging haar binnen te houden voordat ze overhaaste beslissingen nam. De ietwat donkere ruimte werd meteen verlicht door het felle licht vanuit de hal wat een gevoelige reactie veroorzaakte bij haar ogen die droog waren van de hoeveelheid tranen die ze verloren had ondertussen. Voor enkele seconden keek ze Jack nog aan, maar al snel rolde ze even met haar ogen waarna ze hem aan zijn arm naar de deur toe trok en hem vervolgens de kamer uitduwde.“Yeah… Goodnight,” bracht ze nog uit voordat ze de deur met een luidde knap dichttrok. Het verwonderde haar dat de deur nog heel was na de kracht die ze gebruikte om hem te sluiten. “Douchebag,” verliet al mompelend haar mond. Boos was ze zeker, dat was overduidelijk.
"Hey... Are you okay?" Samuels stem vulde de stille kamer terwijl ze rustig naast hem in het bed ging liggen. Al snel waren zijn twee armen om haar heen te vinden, al liet ze hem gewoon doen. Ze kon wel wat steun gebruiken al had ze liever afleiding dan steun. "Yeah... I'm fine, don't worry about me," vertelde Addison terwijl ze wat beter tegen hem aan kroop. Verscheidene verkeerde signalen had ze hem gegeven die dag en dat terwijl ze alles slechts vriendschappelijk bedoelde. Haar er iets van aantrekken deed ze echter niet. Waarom zou ze? Het was overigens zijn eigen schuld als hij doorkreeg dat ze echt niets voor hem voelde en dat ze alles deed om afleiding te hebben. Samuel stemde overal mee in, waarom zou ze dan stoppen? Desondanks er enkel vriendschappelijke gevoelens bij betrokken waren, moest ze toegeven dat ze het naar haar zin had wanneer ze bij Samuel was. Ze kon met hem lachen en hij kon haar alles laten vergeten wat ze voor even uit haar geheugen wilde wissen. Het was een goede jongen, alleen niets voor Addison.
"Well... I can see you're not okay." Zijn uitspraak veroorzaakte dat een zacht zuchtje haar lippen verliet. Het was vanzelfsprekend dat ze zich rot voelde, alhoewel ze er liever over zweeg. "My brother died, ofcourse I'm not okay, but I don't wanna talk about it," zei ze. Het feit dat ze zich rot voelde dat ze zo uitvloog tegen Jack liet ze achterwegen. Het was gek hoe snel haar gedrag en emoties konden veranderen. Enkele seconden geleden was ze woedend en nu, nu was ze eerder heel erg breekbaar en tegelijk ook best rustig.
"Sorry, I'm not good at giving solace to people." Alweer drong zijn vermoeide stem haar gehoor binnen. Hij wist door de uitspraak een zwakke glimlach op haar gezicht te toveren. Het was lief dat hij er moeite voor deed om haar te troosten, desondanks hij het moeilijk vond. Medelijden was onnodig, rust was hetgeen dat Addison nodig had en die rust gaf hij haar. "That's totally okay. You don't need to. Just be here with me, that's all I need right now."