Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A couple drinks, to numb the pain *

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Iedereen vond het blijkbaar best dat ik meer drinken had besteld, want niemand zei er wat van. Nu zou het ook wel heel erg raar zijn als ze ineens tegen de ober zouden zeggen dat zij dat niet wilden, al konden ze me daarmee wel voor schut zetten. Ik had het misschien wel gedaan, gewoon om iemand dan weer een beetje ongemakkelijk te laten voelen, maar ik zat nu niet in die positie.
Castiel leek een soort van te genieten over het feit dat ik zo tekeer was gegaan en ik wilde die stomme grijns van zijn smoel af slaan. Het koste me ontzettend veel moeite om nu niet op te staan en dat oprecht te doen, maar fysiek geweld gebruikte ik nooit en ik was niet van plan om dat nu wel te doen. Als ik iemand zou slaan zou dat toch geen effect hebben. Die persoon zou er vast en zeker weinig van voelen. Het feit dat hij dit grappig vond maakte me eigenlijk alleen nog maar bozer en ik had de neiging om opnieuw te gaan schreeuwen, maar het lukte me nu om dat niet te doen. Ik zou me toch niet opnieuw verlagen voor zo'n iemand? Op dit moment meende ik echter wel ieder woord dat ik zei, al was het misschien laag. Dat wist ik zelf ook wel, maar ik meende alles wat ik hem had verteld. Ik zou er persoonlijk voor zorgen dat hij zich zo ontzettend slecht voelde dat er misschien inderdaad geen andere uitweg zal zijn. Normaal gesproken stonden de mensen waar ik ruzie mee had wel sterk in hun schoenen, dus zouden ze het nooit zo ver laten komen en ik nam aan dat Castiel dat ook niet zou doen, maar als je inderdaad niet zo sterk in je schoenen stond kon ik daar wel voor zorgen. Niet met een ruzie zoals deze, maar hierna kon ik het leven van iemand nog goed blijven verpesten. Dat zou ik dan ook zeker gaan doen als hij nu niet zou stoppen, maar dat deed hij niet. Hij ging opnieuw tegen me in.
'Oh, I know exactly what I want to say and I just did. Do I have to tell you again? I hope you have insurance so your family don't have to pay for your funeral.' Het lukte me wel om dat op een normale toon te zeggen zonder daarbij te hoeven schreeuwen en aangezien zijn reactie mij niet zoveel deed werd ik deze keer ook niet emotioneel en kon ik het gewoon rustig zeggen. Ik vond het overigens wel heel erg dat letterlijk heel dit restaurant nu aan het kijken was en ik was er ook bijna zeker van dat ik er ieder moment kon worden uitgegooid en dan mocht ik hier nooit meer terug komen. Mijn ouders zouden mij persoonlijk nog om laten brengen. Misschien vanavond nog wel. Dan zouden ze de chauffeur zo gevaarlijk laten rijden en dan uiteindelijk tegen een gebouw op laten rijden of zo. Nu was ik aan het overdrijven, maar ik wist wel zeker dat ze er nu alles aan zouden doen om het te laten lijken alsof ik een ziekte had en daarom zo reageerde en dan was ik ook nooit meer welkom op één van hun feestjes. Nou, dan had ik het voor elkaar zou je zeggen, maar dat was ook niet wat ik wilde. Het enige wat ik eigenlijk gewoon wilde was iemand die wel eens een keer normaal kon doen en mij aardig vond, maar die waren er natuurlijk niet. Ik was zelf ook niet aardig, dus waarom moest iemand dat dan tegen mij zijn? Ik had dit soort ruzies namelijk met genoeg mensen gehad, waaronder ook met mensen uit mijn familie. Dan was het toch logisch dat ze alleen om zichzelf gaven en verder om niemand anders? Letterlijk iedereen in die rotfamilie was hetzelfde.
'Whatever..' zuchtte ik toen. Het maakte me niet eens meer uit of hij nu weg ging of niet. Ik zou zelf er toch zo worden uitgezet. Ik had tevens de energie niet om daar tegen in te gaan. Hij had net ook al gezegd dat hij de dingen die ik hem had verteld niet oké vond en dan hoefde ik daar niet nog een keer op te reageren. Toen realiseerde ik me dat ik hier eigenlijk helemaal niet uitgezet wilde worden. Dat zou dan ook gefilmd worden en dát zou pas beschamend zijn. Ik moest hier dus zelf wel weg en dat moest ik doen voordat er iemand naar me toe kwam om te vragen of ik weg wilde gaan. 'No, you know what. I'm leaving. Don't worry about the check,' mompelde ik tegen eigenlijk niemand, maar meer tegen mezelf. Ik stond toen op en zonder verder nog om te kijken haastte ik me naar de uitgang van het restaurant. Daar gaf ik nog snel een aantal briefjes van honderd dollar. Het kon nooit zo duur zijn geweest, maar voor het restaurant was het ook niet fijn. Ik zei dat ik niets terug hoefde en liep toen naar buiten. Erin liet ik overigens maar gewoon zitten. Ik had nu echt geen zin om me om haar te bekommeren.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel Ze ging weg en ik was nooit zo opgelucht geweest. Iedereen keek naar ons maar het boeide mij oprecht geen ene reet meer. Erin en Kyle leken net zo verbaasd te zijn over haar plots weg gaan als ik was. Kyle kuchte even zachtjes en keek op naar Erin. Ik had wel medelijden met hen en voelde ook alsof ik mijj excuses moest aan bieden. “Do you need a ride home?” vroeg Kyle aan Erin en ze knikte kleintjes. “Hey uh... I’m sorry you two had to witness that and everything. I’m really sorry it was never my intention to ruin this for all of you. My bad,” zei ik op een rustige toon. Kyle leek het weinig uit te maken. “It’s okay Cas. Not your fault kid. Don’t get too fed up about what she said okay? Your family loves you, know that,” zei Kyle terug op een zachte toon en ik knikte maar klein. Ik excuseerde mijzelf naar hen en zei dat ik zelf wel thuis zou komen toen Kyle vroeg of ik mee reed. Vervolgens liep ik naar de uitgang van het restaurant en bood daar mijn excuses aan aan het personeel. Ik liet ook geld achter. Een paar honderd dollar. Ik had het altijd op zak voor als er een noodgeval was. Maar ik voelde mij zo schuldig tegenover het restaurant en iedereen er in dat ik het gevoel had alsof dit geld aan hun geven mijn beste keuze was. Vervolgens liep ik het restaurant uit. Eenmaal buiten haalde ik eens diep adem. Deze hele avond had helemaal niet zo vreselijk hoeven gaan. Ik voelde mij echt heel kut door deze hele scenario. Ik stak mijn handen in mijn zakken en begon rustig van het restaurant weg te lopen. Mijn hoofd was naar de grond gezakt en hoe erg ik het ook probeerde te vechten ik voelde de tranen op komen. God wat haatte ik mijzelf. Na even twijfelen viste ik mijn telefoon toen maar uit mijn zak en ik toetste het nummer van mijn vader is. Kort twijfelde ik maar drukte uiteindelijk toch op het bel knopje. De telefoon bracht ik toen aan mijn oor. Hij ging een keer over. Twee keer, drie keer. “It’s Gabriel, I’m unavailable at the moment. If important leave a message.” Er klonk een piep maar ik bleef nog stil. Hard beet ik op mijn lip. “Hi Gabe,” wist ik na even uit te brengen. “It uhh, it’s been a while since I came home and I was thinking on maybe visiting soon? Give me a call when you hear this ey, I love you little bro,” zei ik mijn best doende om geen hint van verdriet te laten horen. Ik wilde niet dat hij zich zorgen zou gaan maken ook al twijfelde ik dat hij dat zou doen. Het boeide hem waarschijnlijk toch niks. Ik haatte dat Allison haar woorden zo erg bij mij binnen kwamen dat ik het zelfs begon te geloven. Nog een piep was te horen, het liet mij weten dat mijn tijd om te praten om was. Ik hing maar op. Met een diepe zucht stak ik mijn telefoon terug mijn zak in. Waar ik was had ik geen idee over. Ik kwam nooit in deze delen van de stad. Ik had hier ook gewoon helemaal niks te zoeken. Het kutste was echter dat ik Adam had laten weten dat ik niet thuis zou zijn deze avond dus dat hij het huis voor zichzelf zou hebben met zijn vriendin. Naar huis gaan was dus geen optie voor mij. Dus ik besloot naar de meest domme plek te gaan voor een over emotionele man. Een goedkope pub. Het fijne aan zo een pub was dat ik zeker was dat ik niemand als Allison tegen hoefde te komen. De eerste pub waar ik langs kwam liep ik naar binnen en ik zakte neer op een kruk aan de bar helemaal in de achterste hoek van de pub. De vrouw die achter de bae zat keerde zich snel tot mij en keek me aan met een bedenkelijke blik. “What can I get you?” Kort dacht ik na. Ik wilde zo snel mogelijk dronken worden en met de grootte van mijn lichaam was daar best veel voor nodig, iets met veel procent was het dus. “Can I get a glass of Bruichladdich X4+1 Quadrupled whisky with some cranberry juice?” vroeg ik toen maar. De vrouw trok een wenkbrauw op bij mijn exacte bestelling maar maakte het toen maar wel klaar. Thuis als ik snel dronken wile worden nam ik meestal Everclear gemixt met wat vruchten sap. Met de 95 procent alcohol in Everclear kon je daar best snel dronken van worden, al was het ook erg gevaarlijk als je te veel nam. Je moest het ook zeker niet zonder iets drinken, dat was gewoon goor. Maar helaas was Everclear illegaal in New York, en dertien andere staten. Dat was echter maar iets waar ik op dit moment mee moest leven. Met genoeg Bruichladdich X4+1 Quadrupled whisky en Pincer wodka kwam ik er ook wel snel genoeg.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Eenmaal buiten was het veel te koud voor hetgene wat ik aan had, maar ik had geen jas of zo meegenomen. Ik wist in ieder geval dat ik nog niet naar huis wilde gaan. Als ik dat nu zou doen zou ik me er niet beter op laten voelen. Nee, ik moest dronken worden. Dat was mijn plan. En het liefst zo dronken dat ik zelfs met een vreemde naar huis zou gaan, omdat ik dat nuchter nooit zou doen. Er moest echt heel veel alcohol inzitten wilde ik dat een keer gaan doen. Dat kon ik echter niet in een bar of een club doen waar ik vaak kwam. Ik wilde naar een plek waar ik niemand kende en waar zij mij ook niet kenden. Desnoods gebruikte ik een andere naam, zodat ik in ieder geval vanavond iemand anders zou kunnen zijn, want wat zou ik dat graag willen. Gewoon een keer een dagje heel iemand anders zijn. Een keer iemand zijn die de dingen wel allemaal netjes voor elkaar had met normale mensen om zich heen. Helaas had ik dat geluk niet. En helaas had ik vanavond schoenen aangetrokken die na vijf stappen lopen al ontzettend veel pijn deden, maar ik ging hier niet op blote voeten lopen. Dat kon niet hier in de Upper East Side. Dan zou je gewoon de voorpagina halen op de New York Times volgens mij.
Nadat ik voor mijn gevoel een halfuur had rondgelopen, omdat ik geen enkele plek kende waar ik hier nooit kwam zag ik dan toch iets. Het zag er van de buitenkant verschrikkelijk lelijk uit, dus dat was perfect omdat ik juist naar zoiets op zoek was gegaan. Ik was wel overdressed voor deze plek en zou me een beetje voelen alsof ik van de rode loper in zo'n plek zou komen, maar het boeide me niet. Misschien zou ik me wel voordoen als een beroemdheid. Of niet. Wist ik veel. Ik wilde gewoon een stomme man opzoeken die net zo dronken was als ik en daar de avond mee spenderen. Het boeide me niet eens meer of die er dan nog een beetje leuk uit zag of niet.
Met een diepe zucht liep ik naar binnen toe en zoals ik had verwacht zag ik al een paar ogen me raar aankijken. Ik wilde meteen een lullige opmerking maken, maar besloot net te doen alsof ik het niet zag. Het waren namelijk allemaal mannen die wat ouder waren en ik had geen zin in een discussie met dat soort mensen. Ik had helemaal geen zin meer in een discussie vanavond. Ik liep recht op de bar af en was blij om te zien dat de vrouw erachter meteen klaarstond om me te helpen. 'Can you get me something strong? I need to get drunk tonight,' mompelde ik. Die vrouw zou vast denken dat ik onder de invloed of zo was en ik gaf haar dan groot gelijk. Waarom zou iemand als ik hier komen met die reden? Ik zou het overigens niet eens erg vinden om nu wat van die middelen te gebruiken, als het maar niet een trippende werking had. Helaas zou ik dat hier vast niet vinden en als dat wel zo zou zijn was dit wel een hele rare bar. Dan wist ik ook niet of ik me nog wel helemaal veilig voelde. De vrouw gaf me uiteindelijk mijn drankje en ik hoopte maar dat het sterk genoeg zou zijn. 'Are you okay, miss?' vroeg ze nog aan me en ik keek verward op. Zag ik er serieus zo slecht uit? 'I'm doing great,' antwoordde ik en probeerde een glimlach te forceren om het nog een beetje geloofwaardig over te laten komen. Ik voelde mij echter verre van goed. Ik voelde me zo ontzettend rot dat ik het drankje dat ze me had gegeven in een keer achterover sloeg en meteen ontstonden er tranen in mijn ogen, omdat het dus inderdaad zo sterk was. Holy shit. Dit had ik nodig. 'Can I get another one?' De vrouw keek me opnieuw raar aan, maar volgens mij was het nu wel logisch dat ik haar niet ging vertellen hoe het met me ging. Het ging haar niets aan en ik wilde het er niet over hebben. Terwijl zij opnieuw bezig was met mijn drankje keek ik even om me heen, maar ik zag met name alleen maar oude mannen en ik zag de meeste ook naar me staren. Hadden die nog nooit iemand gezien die geen man was of zo? Ik had er meteen een hekel aan, want dit betekende ook dat ik niet met een wildvreemde in bed zou belanden vanavond. Ik zou dat namelijk niet gaan doen met iemand die zo oud was dat hij mijn vader had kunnen zijn. Het leek er helaas wel op dat ik wel dronken moest gaan worden met die mensen, dus ik hoopte maar dat zij net zoveel wilden drinken als dat ik van plan was. Zo niet, dan bleef ik hier gewoon de hele avond staan. Met zoveel alcohol in je lichaam zou ik mijn zere voeten namelijk ook een stuk minder goed voelen dan dat ik ze nu voelde. Niet alleen mijn keel stond in brand, maar het leek alsof mijn voeten dat ook waren van het rondlopen.
De vrouw gaf me opnieuw mijn drankje en ik was weer niet van plan om het rustig aan te doen, vandaar dat ik het wederom in een keer naar achteren sloeg en dat deed ontzettend veel pijn, maar voor nu was het een fijn gevoel. Ik hoopte dat het de hele avond zo zou gaan branden en dat ik er flink dronken van zou worden. Dan hoefde ik in ieder geval vanavond nog niet aan alle consequenties te denken die er zouden gaan komen. Mijn familie zou me niet meer willen zien, ik zou mijn baan verliezen en dat betekende automatisch dat ik mijn huis ook niet meer kon betalen. Nou, fijn, een avondje uit!

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel Het glas werd voor mij neer gezet en zonder enige moeite sloeg ik het in een keer achterover. Kort voelde ik een hand op mijn schouder en ik keek om naar de man die achter mij stond. “Take it easy on the drinks Novak. You have work tomorrow,” zei de man, mijn baas. Dit was wellicht wel het ergste moment om hem tegen te kunnen komen. Ik zette een neppe glimlach op en deed alsof ik even om hem lachte. “‘Course chief,” zei ik nep glimlachend, hopend dat hij weg zou gaan. “Problems at home? With the hubby?” vroeg hij toen en God wat wenste ik dat hij net zoals andere New Yorkers zou zijn, niet geïnteresseerd in mijn leven. Hij was ook een van de enige op werk die niet wist dat Adam altijd grappen maakte als het over ons huwelijk ging. Het was inmiddels een grap op het bureau geworden. Iedereen vond het té grappig om hem te zeggen dat we niet echt samen waren. “Oh no, problems with the girl from my best friend. My God do I hate rich kids,” zuchtte ik en de man moest even lachen. “They’re the worst,” zei hij hoofdschuddend. Gelukkig liet hij mij hierna met rust en ging hij verder naar de mensen met wie hij hier was. Ik haalde even opgelucht adem en keerde mij naar de bar. Ik merkte op dat het bar meisje naar mij aan het kijken was. Ze liep gelijk naar mij toe toen ze mij ook zag kijken. Ik boog wat meer voorover over de bar. “You don’t happen to have some Everclear behind there somewhere do you?” vroeg ik in een lage zachte stem zodat niemand anders het echt kon horen. Het meisje leek even snel om zich heen te kijken. “You really want to get drunk,” zei ze hoofdschuddend waarna ze een fles zonder label tevoorschijn haalde. “Cranberry juice?” vroeg ze waarop ik knikte. Ze maakte het snel klaar waarna ze mij het glas gaf en snel de fles weg legde weer. “Thank you. I owe you,” mompelde ik oprecht dankbaar waarna ik het glas in een keer achterover gooide en mijn hemel brande dat spul. Mijn keel stond in de fik en tranen ontstonden in mijn ogen. Zelfs voor mij was 96 procent alcohol echt heel veel. En ze had er niet eens super veel in gedaan volgens mij. “So what’s the deal?” vroeg ze waarna ik even mijn hoofd schudde. “My best friend had a date with the girl I like and she told me she was going to make me want to kill myself,” zei ik in een lacherige stem. De alcohol raakte mij al best goed. “So it’s a pretty usual Saturday night,” zei ik half glimlachend. Het meisje moest even zacht lachen waarna ze zich excuseerde en een andere klant ging helpen. Ik wreef kort in mijn ogen en zuchtte toen even diep. Mijn blik ging door de pub heen en ik zag een hoop mannen van mijn vader zijn leeftijd. Een pub als deze was ook niet bepaald een plek waar veel mensen van mijn leeftijd kwamen. Na even gekeken te hebben viel mijn blik echter op een vrouw die meer van mijn leeftijd leek te zijn. Toen ik haar gezicht zag stikte ik echter bijna in mijn speeksel. “You’ve gotta be kidding me.” En pissig dat ik er van werd. Dit was nou juist die ene fucking plek waar ik WIST dat ik haar niet tegen zou komen en dan natuurlijk de ene avond dat we ruzie hebben besluit ze in mijn territorium te komen. Ik deed er alles aan om niet op haar af te lopen en iets dond te zeggen waar ik spijt van zou krijgen. Op dit moment was ik namelijk de verstandigste. Ik had de ruzie duidelijk gewonnen. Zij was geëindigd op zo een lage standard dat ik gewoon sowieso had gewonnen. Al maakte dat ook niks meer uit. Ik had nog het geluk dat ik vrijwel onbekend was en dat de kans dat mijn baas te weten zou komen over wat er in het restaurant beuerde vrij klein was. Ik zou dus wellicht toch niet zo snel mijn baan verliezen. Van haar wist ik dat echter niet. Haar naam was bekend, mensen kende haar. Ze had dingen gezegd die als advocaat echt gewoon niet konden. Ik voelde mij plots toch wel schuldig. Dat was echter tot ik mij herinnerde wat voor rot dingen zij allemaal tegen mij had gezegd. Het laatste persoon die eigenlijk tegen mij zei dat ik mezelf moest vermoorden had een klap in zijn smoel gekregen. Dat was echt heel slecht afgelopen, voor mij dan. Ik was immers niet zo sterk tegen dat persoon en God wat een spijt had ik gehad van mijn acties. Als ik niet geslagen had was alles gewoon goed afgelopen. Dan was het bij de woorden gebleven, al deden woorden soms meer pijn dan de ergste klappen en trappen. Een klap kon ik nog wel aan, maar wat zij allemaal gezegd had voelde nog erger dan een kogel tussen de benen. Het kwetste mij oprecht, al had ik dat natuurlijk niet gezegd. Ik keerde mij opnieuw naar de bar en wenkte de bar vrouw die gelijk aan kwam lopen. “I suppose you’re not going to give me any more Everclear, so how about a shot Pincer?” Met een zwakke glimlach zette ze een shot glas neer en vulde ze deze met Pincer wodka. Ik bedankte haar met een zwakke glimlach waarna ik de shot achterover sloeg en mijn ogen even dicht kneep. Het feit dat ik deze dag amper had gegeten hielp mee met het snel dronken proberen te worden. Echter wist ik dat pas na dertig minuten je echt dronken zou zijn van de hoeveelheid alcohol die ik had gedronken. Dertig minuten kon ik echter wel wachten. Ik was nu wel op de aangeschoten fase van het drinken.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik had binnen een mum van tijd enorm veel glazen achterover geslagen en dat was ook eigenlijk het enige waar ik mee bezig was. Ik lette verder op niets, behalve op mijn glas en de ingang. Als ik namelijk iemand zou zien die ik kende moest ik maken dat ik hier wegkwam. Dan kon ik nog zeggen dat ik iemand zocht en dat ik ging kijken of die persoon hier binnen zat, maar ik nam niet aan dat mensen uit mijn kennissenkring hier naartoe zouden komen. Ik zou hier in ieder geval niet komen, al kon je hier wel relatief goedkoop dronken worden. Voor één zo'n glas betaalde ik in mijn gebruikelijke bars al minimaal tien dollar. Hier was het drie keer zo goedkoop, al lette ik niet op de prijs. Dat deed ik eigenlijk sowieso niet. Ik wist toch al dat ik het wel kon betalen en iets als een drankje vond ik nooit te duur.
Het werd overigens lastig om te blijven staan, omdat ik aan mezelf merkte dat ik wat wankel op mijn voeten stond. Dit kwam door die hoge hakken, maar ook omdat ik gewoon een beetje mijn evenwicht aan het kwijtraken was. Ik kon sowieso niet zo heel erg goed tegen alcohol, dus het sloeg altijd redelijk snel aan. Dat kwam vast doordat ik niet de grootste was en het dan sneller aan zou slaan. Tevens had ik vanavond nog niets gegeten. Ik had geen hap van mijn eten genomen, dus nu zou ik dronken worden op een lege maag. Dat ging dan ook nog eens tien keer sneller en vandaar dat ik het nu al merkte. Normaal gesproken zou ik dit heel vervelend vinden, maar ik was nu maar al te blij, al voelde ik me ook wel een beetje zielig zo in mijn eentje aan een bar waar ik normaal gesproken niet in dood gevonden wilde worden. En nu eigenlijk nog steeds niet, maar het maakte eigenlijk toch niet meer zoveel uit. Ik had nu toch al een slechte reputatie, dus ik wist niet zo goed waarom ik me nog zorgen maakte over het feit dat anderen mij hier zo zouden kunnen zien. Het was toch allemaal al één grote bende en niemand zou me ooit nog serieus kunnen nemen en ik gaf ze geen ongelijk. Als ik inderdaad mijn baan kwijt zou raken zou ik misschien nog kunnen gaan reizen of zo. In andere landen wist niemand wie ik was. Zelfs in andere steden wist niemand wie ik was, dus ik kon ook nog altijd naar een andere staat gaan mocht het echt op zoiets uitlopen. Ik wist dat ik nu wel in doemscenario's dacht, maar ik zag het allemaal al zo voor me. Wie wilde nou een advocaat die zo tekeer ging in een restaurant? Ik in ieder geval niet. Ik zou je dan niet meer serieus kunnen nemen. Misschien dat ik vandaag zelf nog wel ontslag kon nemen. Dan hoefde ik mijn boze baas misschien niet onder ogen te hoeven zien. Wellicht dat ik dan meteen mijn spullen kon pakken zonder al teveel gedoe.
De deur van de bar ging open en er stapten opnieuw mannen van middelbare leeftijd naar binnen. Jammer. Het enige positieve eraan was, was dat ik die mannen niet kende en dat ik hier dus ook gewoon rustig kon blijven staan, al werd dat blijven staan wel steeds moeilijker. Ik dacht er ook niet bij na dat ik gewoon op zo'n barkruk kon zitten. Dat kwam niet in me op. De twee nieuwkomers gingen naast me staan om zelf ook een drankje te bestellen en ook hen zag ik mij even raar aankijken.
'Having fun all here by yourself, gorgeous?' vroeg één van hen. Ew. Ik rolde toen dus ook mijn ogen. 'Yes. I'm having soooo much fun, old man!' Ik moest om mezelf lachen, al was ik helemaal niet grappig en wat ik zei was ook niet aardig, maar als hij mij zo noemde vond ik dat ik er iets van moest zeggen en dat deed ik nu nog op een aardigere wijze dan dat ik oorspronkelijk wilde doen. Ik vond het gewoon vies als dat soort oude mannen op zo'n manier naar me keken. De man leek echter niet echt beledigd, want zelfs hij moest even lachen. Waarschijnlijk omdat ik me nu belachelijk gedroeg. Dat soort mensen zou ik ook uitlachen. Iemand in een veel te dure jurk met veel te veel make-up in een bar als deze die zichzelf dan helemaal lam aan het drinken was. Het zag er vast hilarisch uit, maar wat die mensen hier binnen dachten interesseerde me vrij weinig. Zij waren zelf geen haar beter, omdat zij hier ook gewoon waren. Zij waren dan wel oud en het zag eruit alsof dit hun stamkroeg was, maar ik vond het even een prettige gedachte dat ik niet de enige sukkel was die hier rondliep. 'Well, enjoy your night,' zei de oude man weer waarna de twee met hun drankjes wegliepen naar een tafeltje en daar plaats namen. Ik volgde hun bewegingen met mijn ogen, waarna ik toch maar weer naar mijn glas keek. Op dat moment realiseerde ik me echter pas dat ik hier allerlei drankjes naar binnen had gegooid en dat ik er waarschijnlijk ook oprecht als een soort zombie uit zag. Mijn make-up zag er niet meer uit en dat moest ik wel even checken. Vandaar dat ik mijn glas maar even liet staan en op zoek ging naar de toiletten, die aan de andere kant van de bar waren. Daar liep ik heen, totdat ik ineens een bekend gezicht zag. What the fuck? Wat deed hij hier nou weer? Zat hij hier nou de hele tijd al? Het maakte me eigenlijk boos dat hij hier zat, dus moest ik erheen en er wat van zeggen. Vandaar dat ik dus ook op hem afstapte. 'Oh... Are you following me now?' zuchtte ik. Ik zag toen dat hij naast een vrouw zat waarvan ik niet echt zeker wist of het een vrouw was of een man. Ik vond haar in ieder geval heel erg lelijk, dus daar moest ik dan ook een grap over maken, omdat ik zo kinderachtig kon zijn. 'Are you here with your new girlfriend?' grapte ik, waarna ik het niet kon laten om hem iets te laten doen wat hij misschien niet wilde, omdat ik er dan om kon lachen. Ik boog toen naar zijn oor toe waarna ik eerst even moest lachen, want als ik veel had gedronken was ik non-stop aan het lachen. 'I dare you to kiss your new girlfriend!'

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel Ik bleef door drinken, wel minder sterke drankjes sinds ik geen fout wilde maken door mezelf in een coma te drinken of een alcohol vergiftiging zou oplopen. Daar had ik helemaal geen zin in. Dan zou ik ook nog eens helemaal alleen daar liggen. Mijn vrienden werden dan niet bereikt en mijn familie was in een andere staat. Ik zou dan helemaal alleen in het ziekenhuis liggen. Dat klonk toch ook echt niet leuk. Het klonk zelfs heel zielig. Een man zonder vrienden of familie raakt in een coma door een drank overdosis. Dat klinkt oprecht als of je echt een heel zielig leven hebt. Wat ik natuurlijk niet had. Mijn leven was geweldig. Perfect zelfs. Ik zou het nooooiiit anders willen. Ik rolde mijn ogen op die gedachte en plaatste mijn inmiddels alweer lege glas op de bar neer. Een zucht liep over mijn lippen terwijl ik neer keek op de bar naar mijn handen die daar aan het rusten waren. Hoe graag ik het ook wilde kreeg ik de woorden van Allison gewoon niet uit mijn hoofd. En het feit dat zij nu ook in deze bar zat liet mij steeds minder op mijn gemak voelen. Het was niet de eerste keer dat ik hier was gekomen. Ik kende de mensen die hier kwamen, ik kende de bar vrouw, meestal dan ze hadden nu een vervanger. Die gedachte liet mij even fronsen en ik keek op naar de jomgere vrouw achter de bar. “Where’s Jo-Ann?” vroeg ik toen aan haar zonder te vragen of ik überhaupt wel iets mocht vragen. Mijn vraag had haar duidelijk verrast, ze had het niet zo ineens verwacht. “Jo-Ann? She’s on maternity leave,” zegt het meisje scheef glimlachend. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog maar ik liet het er maar bij. Ze was gewoon zwanger, dat had ik nou nooit verwacht, Jo was even oud als ik en het was wel even een hele shock om te horen dat ze zwanger was. Ze zou gewoon een baby krijgen. Een levend wezen groeide in haar. Het was een hoop om dit zo plots in te nemen. Het was voor mij nog een reden om nog geen seks te hebben. Je kon zomaar iemand zwanger maken! Dat was idioot om te bedenken. Door het horen van een al te bekende stem keek ik op recht in de ogen van Allison. De drank begon inmiddels zijn werk te doen en ik kon niet super scherp meer zien. Toch zag ik duidelijk dat het Allison was. Niemand anders zou in zo een jurk en zulke hakken zo een goedkope achterbuurt pub in lopen. “This is my pub, if anyone’s following anyone it’d be you, skedaddle please,” zei ik terwijl ik met mijn ogen rolde. Ik had geen zin in haar. Bij haar volgende woorden gingen mijn ogen naar de man die naast mij zat. Ik rolde wederom met mijn ogen. Dat ze mij wilde pesten was best maar nu beledigde ze ook nog een wild vreemde man. Ik moest er toch zacht om grinniken. Kon ik niet laten. “Yeah my boyfriend. He’s great,” zei ik toen hoofdschuddend met een nadruk op BOYfriend. Mijn blik schoot terug naar Allison. Haar make up was uitgelopen en ze leek op een doorweekte panda maar alsnog was ze een van de mooiste mensen in deze bar. Het was oneerlijk. Ik zag er nog erger uit op een dagelijkse basis, en zij enkel zo na waarschijnlijk een hoop drank en een zware ruzie in een restaurant. Het was echt oneerlijk. Ik schrok lichtelijk toen ze plots in mijn oor begon te lachen. Het was een hard plots geluid en ik haatte mijzelf ervoor dat ik daardoor schrok. Al schrok ik redelijk snel van plotse harde geluiden. En als iemand naar je oor toe boog was dat dan meestal om te fluisteren, niet om hard te lachen. Ook de woorden die ze zei waren best luid waardoor ik mijn gezicht even samen trok. Ze was behoorlijk luid en het was te veel voor in je oor. Kort schudde ik even mijn hoofd. “You first,” zei ik haar uitdagend. De man hoorde letterlijk alles wat er gezegd werd en stond op van zijn plek. Hij leek zo snel mogelijk weg te gaan van ons twee. “Oh sorry he’s gone looks like he didn’t want to kiss you.” Ik lachte zacht om mijn woorden ook al was ik alles behalve grappig. Ik was dronken en dat was genoeg. Mijn blik ging wederom naar Allison toe. Ze leek een heel ander persoon dan ze nog niet eens een vol uur hiervoor was geweest. Het was alsof ze gewoon meerdere persoonlijkheiden had. Ik vond haar dronke persoonlijkheid een stuk leuker dan de gene die ik niet zo lang terug ontmoet had in het restaurant. “You’re a dick you know?” Ik zei het heel luchtig en zacht grinnikend alsof ik het niet meende terwijl ik oprecht was over elk woord wat ik zei.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Dit was zijn pub? Hij kwam hier vaker? Natuurlijk, het kon ook niet anders. Dit was ook echt een plek dat bij hem paste. Het zat vol met oude mensen, ze draaiden énorm slechte muziek waar je absoluut niet op kon dansen en het was goedkoop. Ik had nu dus ook spijt dat ik hier naartoe was gelopen en niet nog even verder had gekeken naar een pub die er nog slechter uit zag dan deze. Ik vond het eigenlijk ook gewoon vies hier binnen en ik had het idee dat hier binnen al tien jaar lang niet was schoon gemaakt. Gelukkig lette ik minder op dat soort dingen met een drankje op, want als ik hier nog compleet nuchter rondliep zou ik hier waarschijnlijk met handschoenen aanzitten omdat ik het dan zo vies vond.
'I'm not following you,' zei ik alleen maar, want ik wist niets om verder nog te zeggen. 'I was trying to get away from you. Ugh, you're so annoying.' Dat laatste zei ik echt met een enorme zeurstem. Zo praatte ik als ik bij vriendinnen was en als ik over iets wilde zeuren en dat deed ik nu bij hem, alsof het niet over hemzelf ging. Maar met alle alcohol die nu in mijn lichaam zat wilde ik helemaal niet boos doen of zo. Ik vond het eigenlijk ook wel weer grappig dat hij hier was en ik zou er achteraf om moeten lachen, dat wist ik nu al. Ik kon nu sowieso om allerlei dingen lachen. Als ik nu op de grond zou vallen zou ik er nog om moeten lachen, terwijl ik dan grote kans had om mijn enkel te breken.
'Oh...' was het enige toen ik zei toen ik erachter kwam dat die vrouw geen vrouw was. Het was een man. Ik hoopte heel erg dat die man het niet had gehoord, maar blijkbaar wel, want hij had me al een aantal keren recht aangekeken. Ik kon het niet laten om toen te lachen, alsof ik dat nu nog niet genoeg had gedaan. Castiel daagde me uit om hem eerst te zoenen, maar voordat ik daar überhaupt op kon reageren liep hij al weg. Die zou vast geen zin hebben in dit soort kinderachtige spelletjes en als ik compleet nuchter was begreep ik hem, maar nu vond ik hem een spelbreker. Ik had het oprecht namelijk nog wel gedaan, gewoon omdat ik dan geen pussy wilde zijn.
'I can get everyone in this room to kiss me,' zei ik verontwaardigd. Als hij dacht dat dat niet zo was, dan was hij dom. Zelfs die vrouw achter de bar zou ik nog wel zo ver kunnen laten worden, terwijl ze wellicht helemaal niet op vrouwen viel. Ik ook niet, maar als ik moest laten zien dat ik geen pussy was deed ik dat wel. Dan zoende ik zelfs nog die oude mannen! Daarna zou ik gewoon heel erg goed mijn tanden willen poetsen, want daarna zou ik me wel vies voelen. Ik vond het overigens wel stom dat hij dacht dat die man dat niet zou willen! Waarom zou die man dat niet willen? 'Wait... how about we play a game?' stelde ik toen voor met een enorm onschuldige glimlach op mijn gezicht. Ik wilde hem zo erg graag voor lul zetten en met dit spelletje zou dat heel erg goed kunnen. Ik wist echter niet of hij wel zin had in mij, want ik had eigenlijk geen zin in hem, maar mijn drang om hem voor schut te kunnen zetten was groter dan mijn drang om hem in zijn gezicht te slaan. 'How about we play truth or dare?' zei ik terwijl ik tegen de bar aanleunde, omdat ik anders vast en zeker om zou vallen en ik wilde niet tegen hem aan vallen of zo. Dan zou hij me op de grond duwen. Dat zag ik zo voor me.
Zijn laatste woorden beledigden mij niet eens meer. Ik wist dat het zo was. Ik wist dat ik niet aardig was en dat ik een vreselijk mens kon zijn. Of nou ja, kon zijn... Ik was het eigenlijk altijd. Ik was dus ook echt niet trots op mezelf, gewoon omdat ik mezelf zo verschrikkelijk vond en op dit moment al helemaal. 'I know...' antwoordde ik toen dus ook alleen maar waarna ik mijn schouders ophaalde. Tja. Hij had gelijk. Ik had geen zin om mezelf te verdedigen, want ik kon er niets op terug zeggen. Ja, ik kon bijvoorbeeld zeggen dat hij even in de spiegel moest kijken omdat hij het ook was, maar daar had ik geen zin in. Op dit moment waren mijn gedachtes namelijk alleen maar bij het spelletje dat ik heel erg graag met hem wilde spelen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel Ik lachte om haar zeurderige stem en schudde kort mijn hoofd. “Ugh yes I know right,” zei ik, duidelijk haar zeur stem na doende. Ik was het wel met haar eens. Ik kon oprecht heel irritant zijn soms. Ik vroeg me vaak nog af hoe Adam na al deze jaren nog met mij kon wonen. Wellicht was dat wel waarom hij waarschijnlijk uit huis zou gaan. Omdat ik zo vervelend was. Het zou mij niks verbazen. Dan was hij en van mij af en kon hij meer tijd besteden met zijn vriendin. Het was een win win situatie voor hem. Ik snapte wel waarom hij die kans zou nemen. Het was geweldig voor hem. En hij was al wel een tijdje samen met zijn vriendin, samen wonen was dan gewoon heel leuk. Dat snapte ik wel. Ik moest zacht lachen bij haar reactie over de man die geen vrouw bleek te zijn. De man zelf leek ook nog wel een beetje beledigd en ik snapte helemaal waarom hij meteen gevlucht was. Had ik waarschijnlijk ook gedaan. Maar bij mij zou niemand zeggen ‘I dare you to kiss him’ want ik was geen knap persoon en ik was nooit in bars waar dronken tiener meisjes zaten. Bijna nooit dan. Wederom moest ik om haar lachen en ik schudde mijn hoofd. Ten eerste was ik vrij zeker dat er wel een paar mensen hier waren die haar sowieso niet zouden zoenen. Ten tweede was ik hier en ik wilde alles behalve haar zoenen. “Not me,” zei ik toen ook simpel. Het was een keer gebeurt en toen was zij het die mij kuste. Ik zou haar echt nooit kussen. Niet eens voor een miljard dollar want dat zou mij een hoer maken en ik was best wel tege prostitutie voornamelijk omdat veel mensen niet de keuze hadden genomen om het werk te doen maar werden er in gedwongen wat ik vreselijk vond. Een wenkbrauw trok ik vervolgens op. Ze wilde een spel spelen. Een deel van mij dat nog lichtelijk sober was zei nee, niet doen, wees geen idioot zoals je altijd bent. Maar dit deel was maar klein en toen ik hoorde wat voor spel het was kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Truth or dare was het perfecte spel om iemand vreselijke dingen te laten doen en om achter iemands grootste geheimen te komen. Daarnaast waren dronken mensen altijd eerlijk dus was het nu echt perfect om te spelen. “How about you sit down before you fall and break your neck,” mompelde ik eerst maar sinds ze letterlijk bij een kruk stond en ze als een gek tegen de bar aan het leunen was. De meeste mensen hier zaten in booths dus de bar was vrij leeg, ze had genoeg ruimte gehad om te gaan zitten en ik vond het maar raar dat ze dat nog niet gedaan had, gezien haar hakken alles behalve comfortabel leken. “But really? Truth or dare? What are we, fifteen?” vroeg ik waarna ik wederom weer met mijn ogen rolde. Toch kon ik het echt niet laten om nee te zeggen op zo een aanbod. Ik was ook te dronken om er echt slechte kanten van in te zien. Door dit spel kon ze mij natuurlijk ook helemaal voor schut zetten in een plek waar ik thuis hoorde, zoals ik een beetje had gedaan bij het restaurant waar zij thuis hoorde. Al vond ik dat wel anders. Ik had haar niet gedwongen om zo idioot te doen. Dat kwam allemaal van haarzelf. Niet mijn fout. “But okay sure. Start,” zei ik maar. Ergens vond ik het ook maar al te leuk om dit spel weer eens te spelen na al deze tijd. Al hoopte ik wel dat ze mij niks geks liet doen tegenover mijn baas. Dan zou ik daar nog jaren van horen op de werkvloer, al wist ik niet eens zeker of ik daar nog jaren zou werken.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Alli.
Hij was het met me eens en hij maakte me wel belachelijk, maar ik kon moeilijk zeggen dat hij zijn stem moest veranderen, al irriteerde ik me daar ook aan. Eigenlijk vond ik alles aan hem irritant en vervelend en er was dus ook geen enkel deel meer dat ik nog maar een klein beetje leuk vond. Of in ieder geval nog acceptabel. Ik vond alles irritant, net zoals dat hij dat waarschijnlijk over mij hetzelfde dacht. Maar ja, hij was absoluut niet de enige die er zo over dacht. Ik zou het zelfs met hem eens zijn.
'Ew, I wouldn't even want to kiss you. That's gross.' Ik moest er niet meer aan denken. Vorige week had ik het helemaal niet erg gevonden, maar de gedachte daaraan maakte me nu al misselijk. Dan zou ik nog liever seks hebben met een zestigjarige man dan dat ik hem op zo'n manier nog een keer moest aanraken. Dat was echt een grote fout geweest, al zou hij wel altijd aan mij herinnerd blijven aangezien hij nog nooit eerder iemand had gezoend. Dat was dan wel een beetje karma. Bij mij was dat natuurlijk niet zo. Ik wist niet eens hoeveel mensen ik had gezoend. Het waren er in ieder geval tientallen, dus ik zou dat snel kunnen vergeten. Voor mij was dat totaal niet bijzonder geweest, terwijl dat voor hem vast anders was. Zelfs ik wist nog toen ik voor het eerst met iemand had gezoend en ik wist ook nog precies waar en met wie dat was geweest. Dat soort dingen vergat je gewoon nooit. Tenminste, ik niet.
'Oh, but that's what you want, right?' Sinds wanneer interesseerde het hem ook maar heel iets of ik zou vallen en daarbij mijn nek zou breken? Hij had me straks ook verteld dat het niet uitmaakte of ik dood ging of niet, want ik was toch een nobody. Nou ja, ik dacht inderdaad dat niet veel mensen ermee zouden zitten. Misschien wat cliënten en misschien een aantal vrienden, maar meer ook niet. Ik zou echter nooit mezelf iets aan kunnen doen, want daar was ik dan weer te bang voor en daar vond ik mijn leven te leuk voor, al was het een redelijk eenzaam leven. Toch vond ik de dingen die ik mocht doen leuk en dat wilde ik niet opgeven, zelfs niet met onaardige mensen om mij heen. 'But fine...' mompelde ik waarna ik ging zitten, al zat dat ook niet fijn, want ik was bang dat mijn hakken zo ergens achter konden blijven haken en dat ik dan van die kruk af zou vallen. Dat was wel écht iets voor mij, want zo onhandig kon ik wel zijn.
Ik keek op toen hij deed alsof dat spelletje enorm kinderachtig was en daar had hij eigenlijk wel gelijk in, maar ik kon niet wachten. Het was al jaren geleden dat ik dit voor het laatst had gedaan, dus ik zou wel goed moeten nadenken wat ik hem allemaal wilde laten doen. Ik hoopte namelijk wel dat hij vaker dare zou zeggen dan truth, want anders vond ik het geen bal aan. De dingen die hij nu zei kon ik toch niet allemaal meer onthouden. Mijn hoofd zat vol van de hele ruzie. 'Yeah. We're fifteen. Stop complaining.' Wat maakte het hem nou weer uit? Dit kon je toch op alle leeftijden doen? Ik zag al voor me dat ik dit als ik in een bejaardenhuis zat nog steeds zou doen! 'Okay... Truth or dare?' vroeg ik met een speelse glimlach. Ik kon echt niet wachten! Al wist ik nog helemaal niets, maar ik zou heus wel wat kunnen verzinnen. Het feit dat ik eigenlijk naar de toiletten wilde gaan om mijn make-up bij te werken was ik alweer vergeten. Ik vond dit veel leuker.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel Ik merkte wel dat ze de manier waarop ik haar na deed irritant vond. Ik vond het ook een behoorlijk kinderachtige actie en schaam me er wel lichtelijk voor dat ik mij zo laag liet zinken, maar ik was dronken dus dat maakte mij oprecht niks meer uit. Het boeide mij echt geen ene fuck meer. Ik zat zo diep dat ik op dit moment zelfs mijn baas zo op de mond zou zoenen als mij dit verteld werd. Misschien niet meteen maar na een keer gepusht te worden zou ik het zo kunnen doen. Dan kon ik wel zeker gedag zeggen tegen mijn baan. Zacht moest ik lachen. “Well proves my point,” knikte ik maar. Ik zei maar niks over vorige week. Hoe minder ik er over praatte hoe sneller ik het zou vergeten. Misschien zou het zelfs wel beter zijn als Allison zou denken dat ik dat hele gedeelte van de avond was vergeten. Wellicht zou het haar nog pissiger maken en dat was wel grappig. Anders dacht ze gewoon dat ik het niet meer wist en dat was ook prima, dan kon ik nog wel makkelijker het vergeten. Ik wilde het oprecht heel erg hard vergeten. En ik zou ook wel mijn best doen om dat voor elkaar te krijgen. Mensen zeiden dat je je eerste kus nooit zou vergeten, maar ik zou er alles aan doen om te zorgen dat ik het me nooit meer zou herinneren. Kort trok ik een wenkbrauw op. “I dislike you, but that doesn’t mean I wish death upon you,” zei ik fronsend. Ja ik had gezegd dat ik het niet erg vond als ze zou sterven maar ik wenste haar absoluut niet dood. Oké je nek breken betekende niet altijd dood maar negen van de tien keer gebeurt het wel. En ik wenste haar absoluut niet dood toe. Van mijn part mocht ze nog een heel fijn leven leiden als ze dat maar erg ver van mij af deed. Dan had ik er totaal geen probleem mee. Maar als ze mij lastig bleef vallen zou ik haar wel de griep toe wensen. Ik knikte goedkeurend toen ze toch ging zitten. Het was sowieso beter dan blijven staan, dan kom ze gemakkelijk vallen als ze bijvoorbeeld om geduwd werd of als ze gewoon even onhandig stond en ik had geen zin er in dat ze zou vallen sinds ik mij dan om haar gezondheid zou moeten bekommeren en daar had ik toch geen zin in? Maar toch zou ik het dan doen, ik kon haar moeilijk op de grond laten liggen. Niemand hier zou dr naar om kijken, die kijken enkel om naar de mensen die ze kennen. Als ik viel stond er gelijk een hele groep om mij heen. Niemand kende haar. Voor de zoveelste keer rolde ik met mijn ogen. Zelfs rond mijn vrienden rolde ik mijn ogen niet zo veel. Ik vond haar gewoon erg irritant. Ik hield mij ook in om niet een opmerking terug te maken. Over dat ze er wel heel oud uitzag voor een vijftien jarige, ik deed het maar niet sinds ik er nog veel ouder uitzag. En slechter. Dus ik hield wijs mijn mond. Kort twijfelde ik toen ze het vroeg. Ik kon dare zeggen maar dan was er een kans dat ik iets moest doen wat mij erg voor schut zou zetten. Ik kon ook truth zeggen, dat was het geen waar ik altijd voor ging sinds liegen bij truth erg makkelijk was en het de veilige optie was. Echter was ik nu dronken dus altijd eerlijk en kon zij zo dingen vragen waar ze mij later mee kon chanteren. Al geloofde ik niet dat ze sober genoeg was om dit alles goed te herinneren. Dus ik besloot maar voor mijn veilige optie te gaan als begin. Later zou ik wel dare zeggen. Je mocht immers maar twee keer truth achter elkaar. “Truth.”

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik reageerde maar niet meer op zijn opmerking en ik wilde ook helemaal niet denken aan het feit dat ik hem al eens had gezoend. Dat het vanuit mijn kant kwam vond ik misschien nog wel het ergst. Waarom had ik dat gedaan? Waarom had ik hem het gevoel gegeven dat ik hem leuk vond, terwijl ik daar nu heel anders over dacht? Hij stond nu namelijk bovenaan op mijn lijstje van mensen die ik het meest onaardig vond en er stonden ontzettend veel mensen op dat lijstje. Waarschijnlijk stonden daar meer mensen op dan het lijstje met mensen die ik wél aardig vond.
Even verbaasd keek ik hem aan toen hij zei dat hij niet per se wenste dat ik dood zou gaan. Dat was namelijk wel precies wat ik tegen hem had gezegd en ik voelde me eigenlijk heel erg ongemakkelijk toen hij dat zei. Zo ongemakkelijk dat ik het liefst sorry zou zeggen voor wat ik had gezegd, maar dat lukte me niet. Ik kon daar nu geen sorry voor zeggen. Sowieso bood ik niet snel mijn excuses aan, omdat ik me dan zwak voelde en dat deed ik niet graag. Ik had dan het gevoel alsof ik de ander compleet gelijk had gegeven en het lukte me nu gewoon niet. Vandaar dat ik maar een heel kort antwoord gaf, omdat ik me gewoon niet meer zo op mijn gemak voelde. 'Right..' mompelde ik toen dus ook alleen maar waarna ik even de andere kant op keek. Wat was ik toch ook een harteloze bitch, al durfde ik hem nu even niet aan te kijken. Dan was ik bang dat ik nog oprecht zou gaan huilen om wat ik had gezegd, terwijl ik dat normaal gesproken niet zou doen. Dat zou dan volledig door de alcohol zijn gekomen, maar met alcohol op kon ik gewoon hele erge moodswings hebben. Het ene moment was ik enorm vrolijk en drie seconden later kon ik ineens emotioneel worden en dan weer drie seconden later was ik weer aan het lachen. Ik hoopte dus maar dat hij hier niet verder op in zou gaan, want dan achtte ik mezelf nog in staat om serieus te gaan huilen en mijn excuses aan te bieden, terwijl ik dat niet zou willen doen. Hij zou me nooit mogen zien huilen. Niemand niet. Dan was je ook weer zwak. Of nou ja, ik vond niet iedereen die huilde zwak, maar ik zou mijzelf wel heel erg zwak vinden en dat was het laatste wat ik wilde voelen. Het was gewoon een kwestie van je trots bewaren of zo.
'Truth? Seriously?' Ik rolde met mijn ogen. Natuurlijk. Hij moest zich weer eens als een pussy gedragen. Zelf zei ik dat pas als ik wel genoeg had van het aantal dares dat ik had gedaan. Bovendien vond ik iets doen altijd minder erg dan ergens serieus antwoord op moeten geven. Ik wilde namelijk dat hij zo min mogelijk van mij wist, dus dan zou ik niet zo vaak voor truth kiezen. Ik kon echter wel mijn best doen om zijn antwoorden te onthouden. Wie weet kwam het nog eens van pas. Vandaar dat ik meteen begon te vragen over datgene wat hem in het restaurant het meest boos maakte. 'What are your parents like?' vroeg ik toen dus ook. Misschien zou ik zijn antwoord wel helemaal niet kunnen onthouden, maar als ik iemand echt wilde raken dan moest ik meer informatie hebben. En aangezien hij zo ontzettend boos reageerde op mij wist ik dat ik hem op dit punt waarschijnlijk moest pakken. En hij wist vast ook waar hij mij kon pakken en dat vond ik enorm vervelend, maar het was nog niet zijn beurt om mij een vraag te stellen, dus daar hoefde ik me nu nog geen zorgen over te maken.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel Ik keek kort op door haar reactie. ‘Right’? Was dat alles wat ze te zeggen had? Ik had een rot opmerking verwacht van haar. Dat ik een idioot was of dat ze mij wel dood wenste maar ‘right’? Ik wist niet waarom maar haar antwoord zat mij gewoon dwars. Ik zei er echter niks van want ik ging er maar vanuit dat ‘right’ beter was dan weer een mogelijke ruzie. Al bleef haar antwoord mij wel gewoon dwars zitten en dat vond ik echt heel irritant. Ik zuchtte zachtjes toen ze toen wel weer een opmerking maakte die ik helemaal verwacht had. Truth werd gezien als veilige optie maar als je het mij vroeg was dare meer de veilige optie. Ja je moest wellicht iets raars doen waardoor je voorschut gezet werd maar het was niet super erg. Terwijl je met truth achter iemand zijn grootste en duisterste geheimen kon komen. Met truth kon je makkelijk dingen achter halen die je later wellicht tegen andere kon gebruiken. Nu ik mij dit realiseerde beloofde ik mijzelf ook maar zo vaak mogelijk dare te zeggen. Dat kon nooit erger zijn dan sommige mensen hun vragen. Dan kreeg je domme nutteloze opdrachten en moest je wellicht dingen doen waar je je niet comfortabel bij voelde en dat haatte ik. Maar ik zou het liever hebben dan dat ik de verkeerde dingen door mijn dronken mond liet lopen. Al bij haar eerste vraag besloot ze mij meteen naar het ergste onderwerp te vragen. Natuurlijk had ze gezien hoe pissig ik er om werd toen ze eerder over mijn familie begonnen was en greep ze nu haar kans om het weer op te brengen. Vuile bi- ik zuchtte even diep en liet mijn blik naar de grond zakken. Ik haatte het om over mijn ouders te praten en normaal zou ik liegen maar daarvoor had ik nu iets te veel drank op. Voor ik het wist liepen de woorden toen ook al uit mijn mond. “Well uhh... My mother is kind of dead, she died when I was eight. And my dad is a d-great man..” De woorden kwamen er met moeite uit en het was overduidelijk een leugen. “No that’s a lie he’s a drunk.” De woorden kwamen mijn mond uit als woorden kots. Ik kon het niet stoppen en had er gelijk spijt van maar ergens voelde het ook als een grote op luchting. Alsof een hele zware last ineens van mijn schouders af viel. Ik had het eigenlijk nooit zo hardop gezegd en het voelde erg raar maar goed. Ik was altijd bang om het woord uit te spreken en ik vond het vreselijk dat Allison nou net het persoon was aan wie ik dit alles vertelde. Zelfs mijn vrienden wisten hier niet vanaf. Mijn broers praatte er nooit over en ik durfde er gewoon nooit iets over te zeggen. Het was ook niet elke dag dat je durfde toe te geven dat je vader een drank probleem had. Al was dat niet het enige mis met hem. Tegen mijn broertjed was hij altijd heel aardig, maar alles wat zij ooit fout deden werd op mij geschoven. Ik was immers de oudste, ook al was mijn tweeling broer maar twee uur jonger, ik moest mijn broertjes opvoeden en mijn vader gaf mij er de schuld van dat zij niet waren zoals hij het had gewild. Ze zagen mij als een vader figuur terwijl hij mij als moeder figuur had gewild en daarom haatte hij mij nog meer dan wie dan ook. Ik schudde de gedachtes van mij af en haalde even diep adem. Daddy issues. Wie had dat nou verwacht. “Alright truth or dare?” Vroeg ik al ging ik er al wel vanuit dat ze dare ging zeggen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik had eigenlijk meteen spijt van mijn vraag, maar dat kwam alleen omdat ik teveel op had. Als ik hier compleet nuchter zat na die ruzie had ik hem uitgelachen en gezegd dat karma een bitch is, maar dat kon ik niet over mijn hart krijgen. Het kwam niet eens in me op om zoiets te zeggen. Zijn moeder was dus al jarenlang overleden en zijn vader had een drankprobleem. Nou, leuk. En die had ik nog geen uur geleden helemaal belachelijk gemaakt. Ik zou hem oprecht toestemming geven om mij een klap in mijn gezicht te verkopen, gewoon omdat ik het weer voor elkaar had gekregen om zo gemeen te doen. Dat ze daar nog geen awards voor uitreikten verbaasde me, want ik zou ze allemaal moeten winnen. Ik wist ook eerst niet wat ik moest zeggen en hij had het dus opnieuw voor elkaar te krijgen om mij een soort van sprakeloos te krijgen. Ik wist gewoon niet wat nu een gepaste reactie was. Moest ik bitchy reageren, omdat hij dat zou verwachten? Moest ik emotioneel reageren? Ik wist het echt even niet, dus staarde ik hem eerst een paar seconden aan tot ik me realiseerde dat dat volkomen belachelijk eruit zag. 'I-I'm so sorry about that..' kreeg ik er uiteindelijk uit, want ik wist gewoon niet wat ik anders moest zeggen. Goh, wat fijn dat je vader zo'n asshole is? Of nou ja, daar ging ik vanuit. Anders had hij het gewoon gehouden bij het feit dat hij een goede vader was, maar dat deed hij niet. Hij verbeterde zichzelf, dus hij wilde het blijkbaar wel delen. Dat had ik zelf niet gedaan, maar ik gaf dan ook niet zo snel dingen van mezelf bloot en dat deed hij dus wel. Of hij voelde zich gewoon verplicht dat hij tijdens dit spelletje niet mocht liegen, al wist ik zeker dat ik bij sommige antwoorden wel moest liegen. Ik wilde namelijk niet dat hij alles van mij wist. Hij wist al genoeg na die ruzie en ik had me al zwak genoeg gevoeld. 'I really am. I shouldn't have asked that.' Zei ik dat nou serieus? Zelfs ik verbaasde me over mijzelf. Dat leek wel een soort van excuses en ik kon nu een lullige opmerking verwachten, want dat had ik zelf gedaan. Ik had dan zoiets gezegd van "nou, dan had je het niet moeten vragen, stupid bitch." Ik had echter al lang in de gaten dat hij een stuk aardiger dan ik was, omdat hij zojuist zelfs nog tegen me had gezegd dat hij me niet per se dood wenste en dat had ik bij hem wel gedaan. Twee keer al. En ik had het op dat moment ook echt gemeend, maar inmiddels was ik over die erge boosheid heen en nam ik mijn woorden terug, al zei ik dat niet hardop.
'I'll pick dare,' knikte ik. Het liefst zou ik de hele avond dare kiezen, maar dat kon helaas niet. Er zaten toch regels aan vast, want anders kon je overal heel erg makkelijk onderuit komen. Ik zag er namelijk nu al tegenop om truth te zeggen, want ik wist dat als ik dronken was ik lang niet meer zo goed kon liegen als dat ik dat niet was. Normaal gesproken kon ik glashard liegen, maar met een drankje op verraadde mijn gezicht me meestal. Dan keek ik op een andere manier en kon je dat gewoon heel erg goed zien. Of ik ging allemaal onzin proberen te verkopen, wat natuurlijk ook enorm opviel. Of ik ging heel erg om de vraag heendraaien en dan raakte ik uiteindelijk zo in paniek dat ik toch maar het echte antwoord verklapte. Het kon allerlei kanten op gaan, dus misschien was eerlijk zijn wél de juiste optie. Ik wist het gewoon niet. Ik wist in ieder geval dat ik er tegenop zag, maar dat ik een dare niet zo erg vond. Niemand hier kende mij toch en ze vonden me toch al raar, dus ik kon het niet veel erger maken. Ik had mezelf bovendien vandaag toch al voor schut gezet, dus nog erger kon er ook nog wel bij leek mij.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
CastielHaar reactie was alles wat ik nou net precies niet verwachtte. Eerst was ze een tijdje stik geweest en voelde ik mij erg ongemakkelijk. Had ik te veel gezegd? Was het beter als ik gewoon ‘prima’ had gezegd en verder was gegaan? Maar dan had ik gelogen en ik was al geen geweldige leugenaar, als ik dronken was kon ik gewoon niet liegen. Zelfs al probeerde ik het floepte ik de waarheid er toch wel weer uit. Zoals net gebeurde toen ik eerst het erbij probeerde te houden dat mijn vader geweldig was, terwijl hij alles behalve dat was. Ik wilde het daar gewoon bij houden maar ik leek het gewoon niet in te kunnen houden. Ik had me echter wel goed gevoeld door het te verteld te hebben. En doordat ik dan niet loog, ik haatte leugenaars, maar ook doordat ik zo een groot geheim eigenlijk eindelijk open kon stellen en dat voelde gewoon bevrijdelijk. Alsof ik mij niet hoefde te verstoppen voor wie ik was, wie mijn familie was, al wilde ik dat wel graag en het was helemaal niet ideaal voor mij dat Allison nou met het persoon was tegen wie ik dit geheim niu net vertelde. Uiteindelijk sprak ze toen toch op en keek ik voorzichtig op naar haar. Ook deze reactie had ik niet verwacht. Ik had meer iets verwacht als ‘karma is een bitch’ of ‘je verdiend alles wat op je pad komt’. Maar nee ze zei dat ze sorry ervoor was. Het had mij best in de war gebracht. Die woorden had ik nooit uit haar mond verwacht te komen. Maar wellicht lag het gewoon aan de drank. Had ze sober mij wel gewoon uitgescholden of een rotte opmerking naar mij gemaakt. Zei ze dit alleen omdat ze drank op had en drank deed soms rare dingen met je hoofd en gevoelens. De woorden die ze hierna zei vond ik nog raarder. Ze bood haast haar excuses aan voor het stellen van de vraag. Ik haalde maar mijn schouders even op. “It’s alright. I’m used to it. Don’t worry about it.” Waar ik preyaan gewend was wist ik niet. In deze context kon het twee dingen betekenen. Of ik was er aan gewend van mijn ouders en vond het daarom niet erg. Of ik was er aan gewend dat mensen die vraag stelde. En die laatste klopte eigenlijk niet mensen vroegen niet naar mijn ouders of familie. Dat kwam voornamelijk doordat de mensen met wie ik praatte wisten hoe erg ik daarop kon reageren. Geen van hen had het echter geprobeerd als ik dronken was. Kort dachtb ik na toen ze zei dat ze een dare wilde. Zacht beet ik op mijn lip, diep nadenkend over wat hij precies kan doen. Dan heeft hij het. “I dare you to drink the drink I’m going to order for you,” zei ik toen. Ik draaide mij toen naar de bar vrouw die gelijk naar ons toe kwam lopen. “Can you get me a tapeworm shot?” vroeg ik met een scheve grijs op mijn gezicht. Een tapewormshot was het meest vieze drankje wat ik ooit had gehad en ik moest er haast van overgeven. Het was een mix drankje van wodka, tabasco saus en een beetje mayonnaise. Het was oprecht vreselijk goor en het gezicht zien van iemand die het dronk was het grappigste wat ik ooit had gezien. Ik hoopte dan ook maar dat ze niet terug zou kruipen uit deze dare. Dat zou zielig zijn. Met een lichte frons oo haar gezicht begon de bar vrouw het drankje toen maar te maken en bracht niet veel later het shot glas naar hen toe.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik was overigens erg goed in het steeds veranderen van de sfeer viel me op. Het leek alsof hij in alles meeging. Als ik iets onaardigs zei, deed hij het ook. Als ik een grapje maakte, deed hij het ook. Als ik me ongemakkelijk voelde, voelde hij zich ook zo. Ik kon namelijk heel erg goed aan hem zien dat hij zich in die paar tellen dat ik niets had gezegd zich niet op zijn gemak had gevoeld. Logisch. Ik ook niet. Het liefst sloeg ik daarom nog maar weer een drankje achterover, maar ik had geen drankje, dus dat kon niet. Ik moest het nu even zonder drank doen. Hij gaf uiteindelijk aan dat hij eraan was gewend en dat betekende vaak dat iemand het er niet meer over wilde hebben. Of ik vatte het gewoon zo op, omdat ik het er dan niet emer over wilde hebben. Dat wilde ik namelijk ook niet. Ik wist wcht niet wat ik tegen hem hierover moest zeggen en ik wilde niet emotioneel worden. Hij had me vandaag al emotioneel gezien en ik gunde hem dat plezier niet nogmaals. Ik wilde het mezelf tevens niet nog een keer aandoen. Dat laatste vond ik eigenlijk nog belangrijker. Ik vond het ook helemaal niet leuk om emotioneel te worden. Wat had ik er nou aan? Je kon beter sterk blijven en gewoon niet piepen. Dan had je ee ook minder last van.
Oh shit. Hij zou me een heel erg vies drankje geven en ik wist vrijwel zeker dat ik ervan zou moeten overgeven. Na al die sterke drank wist ik bijna zeker dat mijn maag dat niet leuk zou vidnen. Ik had immers al sinds de lunch niet meer gegeten en het was inmiddels donker buiten, dus dat was al een hele lange tijd. Maar ik wilde me ook niet laten kennen, dus ik zou het gewoon doen. Als dat betekende dat ik moest overgeven was dat maar zo. Ik zat gelukkig dichtbij de toiletten, dus daar kon ik dan zo heenrennen en ik zou daarna wel om een glas water vragen. Hij bestelde iets wat ik niet kende en ik deed mijn best om vooral niet naar die barvrouw te kijken, want ik wilde volgens mij niet zien wat erin zat. Als ik dat zag zou ik hier ter plekke nog moeten overgeven. En dat terwijl ik dan nog niets van dat vieze drankje op had.
Het stond uiteindelijk voor me, waardoor ik er dus even naar keek. Het zag er al gewoon heel erg vies uit en even had ik spijt dat ik hiermee akkoord was gegaan, maar ik wilde mij absoluut niet laten kennen. Ik was géén pussy! 'Um.. okay.. cheers..' mompelde ik waarna ik het kleine glaasje op pakte. Het zou in ieder geval in één keer opgedronken kunnen worden. Ik keek er toen ook niet meer naar, want ik werd er gewoon misselijk van. Ik besloot om het dus maar in een keer achterover te gooien en dat deed ik ook, maar nadat ik het hard doorgeslikt werd ik meteen misselijk. Kotsmisselijk.
'Fuck. I'm gonna be sick,' zei ik waarna ik het glaasje snel neerzette en vervolgens toch naar de toiletten moest rennen. Hij had eigenlijk helemaal geen tijd om dus hiervan te genieten, omdat ik er meteen vandoor ging, maar ik zou niet midden in die pub gaan overgeven. Ik kwam net op tijd bij zo'n toilet aan voordat mijn hele maaginhoud op de grond zou komen. Het vervelende was echter wel dat ik altijd enorme traanogen van ivergeven kreeg, dus nu zou hwt lijken alsof ik had gehuild. Dat was echter niet zo, al wilde ik dat wel, want ik voelde me nog steeds msiselijk al was alles er alweer uit. Ik stond weer op toen ik "klaar" was en friste me even snel op bij de wasbakken waarna ik weer terug liep, al ging dat lopen ook niet helemaal meer goed. Mijn enkel had ik inmiddels al twee keer bijna verzwikt en het deed ontzettemd veel pijn.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld