Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zijn reactie was een stuk minder erg dan verwacht, vermoedelijk door de vermoeidheid die van zijn gezicht af te lezen viel. Jack zag er zodanig versuft uit dat ze het er schattig uit vond zien, alhoewel ze die gedachte voor haarzelf liet. Hem overtuigen om mee te gaan was haar prioriteit, niet nadenken over hoe hij eruit zag, dat kon ze nadien namelijk ook nog. Er was geen weg meer terug, ze moest het vragen en hoe langer ze ermee wachtte, des te moeilijker het werd. Addison merkte op hoe hij langzaamaan weer weg begon te zakken. Zijn ogen waren opnieuw gesloten en ook zijn ademhaling werd steeds langzamer. "No, please don't fall asleep," bracht ze uit. Nu ze dat idee in haar hoofd had, kon niets haar nog overtuigen het te laten. Ze moest haar "vorige leven" ooit achter haar kunnen laten, toch? Daarnevens was ze het beu keer op keer kleding te hoeven lenen van Crystal. Het was een ontzettend aardige meid, maar Addison ervoer het steeds storen van Crystal om vervolgens hulp te vragen met kleding als vervelend. Nee, ze had gewoonweg haar eigen vertrouwde spullen nodig.
"Damned," mompelde ze toen ze opmerkte dat hij wel heel verdacht stil was. Jack had overnieuw de slaap, waarnaar ook Addison al uren zocht, gevonden. Jaloezie ging door haar lichaam, waarom werd een rustige nacht haar misgund? Als zij geen slaap kon vatten, hij ook niet, net zoals tijdens elke andere moeilijke nacht die ze beleefd had sinds ze in het huis woonde. Desalniettemin was het zijn eigen fout, hij had evengoed het slechte nieuws kunnen vertellen nadat ze de kans had gekregen haar kostbare slaap in te halen. In plaats daarvan maakte Jack haar middernacht wakker en wat hij deed, mocht zij ook.
Enkele minuten bleef ze nadenkend op zijn bed zitten, zoekend naar de makkelijkste en minst erge manier om hem te wekken. Totdat ze een plan kreeg. Langzaam stond ze op van het bed om vervolgens naar de lichtschakelaar toe te gaan. De kamer vullen met scherp licht was gemeen, maar kon het meest effectief werken. Gewoonweg tegen hem praten was namelijk geen optie.
Haar ogen kneep ze voor enkele tellen dicht doordat haar ogen aan de scherpte van het licht moesten wennen. Desondanks het pijn deed, moest ze zich erover heen zetten. Het was voor een goed doel, voor haarzelf tenminste. Addison zette haar passen nogmaals naar zijn bed waar ze in een handomdraai was. Het was onvoorstelbaar hoe vast iemand kon slapen, hij leek niet wakker te krijgen. Niettegenstaande het een moeilijke klus was, bleef ze doorzetten. Jack moest en zou haar naar haar huis brengen, of het nou opnieuw een ruzie zou veroorzaken of ze er beiden rustig bij bleven.
De volgende stap was hem wakker schudden, als ook dat weinig effect had ze nog weinig ideeën over. Mensen op een aangename manier wekken was geen van haar specialiteiten. Zachtjes duwde ze wat tegen zijn schouder aan, in de hoop dat hij eindelijk wakker werd. "Wake up," mompelde ze lichtelijk gefrustreerd. Ze had er een hekel aan dat wanneer ze hulp nodig had, niemand haar de hulp kon aanbieden. Ze was irritant bezig en herinnerde zich dat Jack haar vertelde dat ze niet meer naar hem toe moest komen voor help, maar of hij het meende was onzeker. Zou hij echt stoppen met hulp aanbieden wanneer ze het nodig had? Of vertelde hij het enkel en alleen uit impulsiviteit en woede?
"Jack? Please, listen...," zei ze. Ze klonk bijna wanhopig, zo graag wilde ze naar huis, ook al was het voor een zeer korte tijd. Mensen overtuigen was één van haar allergrootste talenten, steeds weer wist ze het voor elkaar te krijgen haar zin te krijgen. Al wel vaker had ze een poging gewaagd om Jack ergens van de overtuigen en verbazingwekkend genoeg slaagde ze er telkens weer in. Waarom zou het nu wel een probleem zijn? "I wanna ask you something," vertelde ze nadien. Het was dubieus of de reden goed genoeg was voor hem om wakker te worden en zijn precieuze nachtrust voor haar op te geven. Hem ervan overhalen met het feit dat het belangrijk was, bleek de eerstvolgende optie te zijn die haar te binnen schoot. Iets wat ze simpelweg probeerde, of het nou zou werken of niet. "It's important."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flashback;

"Where we go?" Lachend wendde hij zich af van het uitzicht, bestaande uit vele naaldbomen en het donker dat overtroffen werd door de zonsopgang, om recht in het gezicht van het kleine meisje op zijn arm te kijken. De nieuwsgierigheid naar zijn plannen brandde in haar ogen. Haar glazig uitziende wangen waar opgedroogde tranen nog lichtjes te zien waren, glinsterden in het vage licht. De verdrietige blik in haar ogen had Jack nooit aan kunnen zien. Hij had een zwak voor haar, precies zoals hij gewend was sinds ze wisten van haar nachtmerries ofwel night terrors die haar vele nachten ophielden. Hij wilde haar kunnen zien lachen als het hoorde bij een kleuter van haar leeftijd en haar afleiden van de werkelijkheid, vooral de chaos in haar gedachten, deed hij dan ook uit gewoonte. Elke keer wanneer ze belemmerd werd door beelden die haar beangstigden was hij er om haar ervan af te helpen. Hij vrolijkte haar op, ging samen met haar tv kijken en zelfs nu het te vroeg in de ochtend was om op te staan, ging hij erop uit als het kon betekenen dat ze niet meer overstuur zou zijn.
"It's a surprise, remember?" vertelde hij haar. Hij pakte haar wat beter vast op zijn arm, zijn andere hand voor even reikend naar zijn capuchon die hij wat beter over zijn hoofd trok. "But mrs Pebbles want to know too!" Ze liet een kleine zucht los en een versleten teddybeer werd in haar kleine handjes geklemd, waarna ze hem afwachtend aankeek. Hijzelf moest erom glimlachen, wetend dat de knuffel eigenlijk overal en nergens heen werd gesleept, maar hij protesteerde niet over het meenemen van haar 'vriendin'. Als het haar verdriet weg kon laten gaan was hij zelfs bereid het ding op eigen houtje met zich mee te brengen.
"We're almost there, we just have to walk a few metres and you'll see, Alyssa." Hij drukte zachtjes een kus op haar wangetje. Het tempo waarin hij liep werd iets verhoogd in de tussentijd, zijn gelaat weer gewend naar het uitzicht voor hen. Vele boomstammen blokkeerden hun zicht op de horizon samen met de vele sneeuwvlokken die door de lucht naar beneden dwarrelden. Een oranje gloed was alles dat ervan overbleef, fel en opvallend. Pas toen hij de kleine berg op had gelopen viel het gebouw op waar Jack naar opzoek was geweest in het uitgestrekte woud.
Grote, witte torens staken boven de grote stad uit. Huizen werden kleiner gezien door het grote gebouw dat zich temidden van de bewoonde wereld bevond, met vele planten en bomen eromheen. Een tuin van meerdere hectares groot nam de rest van de ruimte in beslag. Het leek net te komen uit een van de bekende sprookjes, en zo te zien was hij niet de enige die dat dacht. In een kwestie van seconden kon hij een brede lach op het gezicht van zijn zusje weervinden. "Is where princesses live like in stories they do?" vroeg ze verbaasd. Haar kleine oogjes vergrootten zich, starend naar het uitzicht op het al te bekende paleis. "Yeah, it's just like in the movies. And when you grow up, you're going to live there too. I just know it." Hijzelf liet ook zijn blik op het bouwwerk rusten, bewonderd hoe het eruit zag als een ijskasteel in het ijzige winterseizoen. Vergeleken met hun eigen woonwijk was het heel anders geweest. De grootte verbijsterde hem elke keer, maar ondanks dat hij wist hoe het er echt aan toe ging in de dichtbevolkte wereld van hun land, hield hij het binnen. Dromen waren nu meer waard dan de keiharde waarheid die haar wel eens bedroefder konden maken dan ze al was.
"So I be princess just like Belle?" Fonkelend keken haar donkere ogen weg tot ze de zijne gevonden hadden. De plezierige glinsteringen herkende hij terug, gemerkt dat ze haar waanbeelden weer even vergeten was en met een glimlach gaf hij haar een knik.
"Yeah, but to me, you already are the most beautiful and sweetest princess of the w-"

---

Een zachte, bekende stem spookte door zijn hoofd. Het geluid van haar aanstekelijke lach weerklonk in zijn oren, gelijk met het beeld dat zich voor zijn ogen afspeelde zonder verstoringen. Hij dacht terug aan de tijd dat hij zich had bevonden in zijn eigen land voordat hij zichzelf in deze puinhoop had gebracht. Hoe hij zijn familie dagelijks zag, met ze praatte alsof ze behalve bloedverwanten ook beste vrienden waren en hij de kans kreeg om ze met zijn eigen ogen te kunnen zien. Zijn zusje blij zien wilde hij al sinds zijn komst weer, niet geweten hoe het met haar ging nu ze de night terrors zonder hem aan moest gaan, maar hem werd het wederom ongenadig afgenomen. Zijn eigen woorden werden onderbroken door een fel licht dat zijn droom verpeste. Het visioen maakte plaats voor de schudding aan zijn schouders die hem samen met de overbelichting al pijnigend dwong zijn oogleden omhoog te bewegen.
"What are you doing?" kreunde hij peinzend. Momentenlang bedekte hij met zijn handen zijn eigen gezicht, de lichtstralen van de lamp moedeloos geblokkeerd. Dat hij meer slapend dan wakker was was inmiddels ook wel te merken. De moeite om haar zijn kamer uit te sleuren deed hij niet, wat hij anders zeker wel gedaan had na hun ruzie, en als het aankwam op luisteren naar al haar woorden kreeg hij weinig mee. Alleen haar laatste zin drong goed genoeg tot hem door om te kunnen bevatten wat ze hem nou precies vertelde. "Well, it better be important because I was damn near actually sleeping." Haar grip op zijn schouders schudde hij zacht van zich af. Doezelig wist hij zichzelf zover te krijgen dat hij op zijn minst haar verschijning opzocht in de irritante spotlights, maar overeind komen kwam geeneens meer in hem op. Hij bleef liggen op zijn plek met geen energie om haar überhaupt ermee te confronteren dat niemand hem zomaar uit het niets mocht storen.
Haar wanhopige stem hoorde hij met tegenzin aan. Ze leek in paniek te zijn, aan haar stem te horen compleet radeloos. Hij wilde haar vertellen dat ze Samuel ervoor op moest zoeken. Het was immers haar vriendje geworden, nietwaar? Toen hij eenmaal terug was kon hij ze intiem weervinden in de kamer van de jongen, met geen spijt gezien op beide van hun gezichten. Tijdens de ruzie had hij haar allang verteld hoe ze hem met rust moest laten.. eigenwijs, noch vastbesloten, kwam ze uiteindelijk toch nog naar hém toe met het lef om naar binnen te stappen alsof er niets was gebeurd. Addison wegsturen zou hij dan ook met alle plezier doen, hoewel het zou betekenen dat hij waarschijnlijk uit bed zou moeten komen om haar uit de ruimte te krijgen. Hiervoor bezat hij nou eenmaal niet genoeg motivatie en zeker weten niet de woede die hij er nu voor nodig had. Dus bleef hij waar hij was, zijn gelaat haar richting in gedraaid terwijl hij zijn ogen half open wist te houden. Samengeknepen en wel wist hij zijn zicht geleidelijk aan terug te krijgen. Zijn haar hing slap over zijn hoofd, een paar verdwaalde plukken voor zijn ogen terechtgekomen die Jack al zuchtend met zijn hand uit de weg veegde. "What is it this time."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar eerdere frustraties maakten plaats voor opluchting toen Jack zijn ogen eindelijk opende. Ditmaal was ze echter tevreden om zijn geïrriteerde reacties, had was een teken van vigilantie. Hij had gehoor voor haar en desondanks ze waarschijnlijk nog heel wat vervelende opmerkingen van hem toegestuurd zou krijgen, vond ze het alles behalve erg. Ze was tevreden om het feit dat ze er eindelijk in was geslaagd om hem te wekken, zeker nu het heel wat moeite had gekost. Hoe ze haar wens moest voorleggen was een heel ander verhaal, ze had er amper over nagedacht wat de beste manier was om hem ervan te overtuigen gewoon mee te gaan. “Well... I couldn't sleep and I suddenly got an idea,” begon ze te vertellen.Het was de waarheid, zo was Addison's idee ontstaan, maar of het daadwerkelijk verstandig idee was, bleef onzeker. Er konden talloze dingen gebeuren, hoewel ze het nooit kon weten als ze het niet probeerde, nietwaar?
Kort dacht ze na hoe ze haar vraag moest verwoorden. Ondanks ze intussen gewend was aan het felle gedrag dat hij af en toe kon vertonen, had ze geen zin het opnieuw te ervaren, ook al zou het dan haar eigen schuld zijn.Ze moest het gewoon doen, zonder er nog over na te denken. Wat kon er misgaan? Het ergste wat er kon gebeuren was dat Jack besloot haar geen hulp aan te bieden. Het was Jack aan wie ze het zou vragen, niet één of andere onredelijke debiel uit het huis die er alles aan zou doen om haar dood te zien, zoals bijna iedereen uit het huis wilde sinds ze een tweetal moorden had gepleegd waaraan ze zelf niets aan kon doen.Haar moed verzamelde ze bij elkaar, het was al te laat om weg te lopen en niets te vragen. “Do you wanna bring me home so I can get some stuff?” vroeg ze met een lichtelijke twijfelachtige toon in haar stem. Het was eruit en het enige wat ze nog kon doen was wachten op zijn reactie en hem ondanks hij er misschien totaal geen zin in had overtuigen om toch te gaan. Hij begreep vast wel dat ze heel eventjes naar huis toe wilde, toch? Wilde hij dan nooit afscheid nemen van alles wat hij eerst had?
“It doesn’t sound important, but It’s actually very important to me, “ vertelde ze er nog achteraan. Ze beweerde dat het erg belangrijk was, hoewel het uiteindelijk toch zeer onbelangrijk klonk. Even naar huis toe gaan zodat ze haar eigen noodzakelijke spullen zoals kleding kon halen was nochtans zeer cruciaal voor Addison. Iets bij haar hebben van thuis wat haar eraan kon herinneren had vaker een positieve invloed op haar, het was vermoedelijk de enige manier om haar enigszins op te vrolijken. Ze vermoedde een negatief antwoord van Jack en de zogenaamde "puppy ogen" die ze opzette wanneer ze wat van haar vader wilde zou geen effect hebben bij Jack, daar was ze bijna zeker van. Hoewel ze het gewoonweg zou proberen wanneer er geen andere mogelijkheid meer was.
Dit moment was het beste om van haar wens werkelijkheid te maken. Ze kon zich herinneren dat haar vader enkele dagen naar Duitsland toeging voor zaken. Haar moeder profiteerde er echter van wanneer Addison's vader weg was van huis door nog vaker te werken en ook nachtdienst te draaien. Haar ouders waren gek, ze werkten zodanig hard dat het onvoorstelbaar was dat ze nooit een burn-out meemaakten. Alles deden ze eraan om zoveel mogelijk geld te verdienen, alsof dat het meest belangrijke was.
“My parents aren't home. My dad is somewhere in Germany for his job and my mom has a nightshift in
the hospital tonight, so nobody will notice it,” zei Addison. Het was wellicht belangrijk om te vertellen. Het was een factor die zijn hele gedachte over het meegaan naar haar huis kon veranderen. Voor haar gevoel klonk elkander woord dat ze uitsprak ontzettend overtuigen en zelfs smekend, maar of het voor Jack hetzelfde klonk. "Please?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Eenmaal zijn ogen zo ver geopend als mogelijk was, wat inhield dat hij ze nog nét niet helemaal gesloten had, keek hij in het gezicht van Addison. Haar gezicht veranderde en hij kon zien hoe ze opgelucht leek te zijn, al zag hij daarentegen niet in waarover. Hijzelf was allesbehalve opgelucht, laat staan blij, om haar op dit tijdstip te zien voor een 'vraag'. Voor het eerst in lange tijd had hij het vermogen om te slapen zoals het hoorde en nog durfde ze hem te wekken, alleen voor haar eigen profijt. Het absurde plan om naar haar huis te gaan voor een paar spullen die volgens haarzelf erg 'belangrijk' waren. Waar ze in hemelsnaam de discipline vandaan haalde was hem één groot raadsel geworden.
"No, I don't want to go out right now," kermde hij verduft terug. Zijn hand greep naar zijn mond, een gaap losgelaten onderwijl hij zijn ogen voor even weer sloot. Het voelde fijn aan om een keer geen last te hebben van de irritaties in zijn lichaam. Hij had geen adrenaline kick door zijn lijf gaande die ervoor zorgden dat hij zichzelf lastig in de hand kon houden, noch de woede om alles in zijn omgeving stuk te maken. Geen gedachte raasde door zijn hoofd over allerlei dingen die hij Addison ofwel iemand anders aan kon doen. Nee, integendeel; alles waar hij mee bezig was, was de nodige rust pakken. Dat hij zijn mond opende om iets te zeggen, vond hij immers al genoeg moeite voor die hele nacht. "Go and ask that Genovese jackass to help you out. Or.. Nicholas, I don't know." Het gemurmel verliet zijn lippen achteloos. Hun ruzie had ervoor gezorgd dat hij zichzelf voor had genomen minder voor haar te doen, want was het niet waar dat hij inmiddels voor haar door het vuur ging? Jack had geen afstand genomen zoals hij normaliter wel deed, toch? Hij had haar nota bene gered van de vampierjagers waar ze voor dood achter werd gelaten in een kelder, haar het slechte nieuws gebracht als hoe het hoorde en zelfs haar nog niét uit zijn kamer geband tot vannacht, wat voor hem flink vooruitgang was. Naar wat hij ervoor terugkreeg had hij haar net zo goed gewoon in de steek kunnen laten. Hij werd gebruikt als zondebok voor de dood van haar broertje, de aanstichter voor haar oh zo afgrijselijke leven, maar ze had wel het lef hem op te zoeken voor 'hulp'? Hij wist gewoonweg niet meer wat hij ermee aan moest op het moment.
Met afkeer wreef hij door zijn ogen, die zijn zicht eens om de zoveel tijd ietwat als een blur lieten lijken. "Damn, why do you have to wake me up for this. Can't we do this tomorrow?" De afgunst was helder af te leiden uit zijn woorden waarmee hij de stilte doorbrak. Hij was ervan overtuigd dat ze hem zeker wilde dwarsbomen, aangezien hij geen andere reden meer kon bedenken. Al zuchtend greep hij zijn mobiel van zijn nachtkastje. Het opgelichte beeldscherm bezorgde hem enkel meer pijn aan zijn ogen dan hij al had, maar toch bleef hij koppig ernaar staren. Zijn ogen wist hij vreemd genoeg ondertussen nog open te houden. De weergegeven tijd wist hij na een paar seconden in zich op te nemen, voordat hij het met een vermoeide klap terug legde op het hout. "It's 4 o'clock in the morning..."

Yeah, and last night I think I lost my patience
Last night I got high as your expectations
Last night, I came to a realization
And I hope you can take it
I hope you can take it

I'm too good to you
I'm way too good to you
You take my love for granted
I just don't understand it
No, I'm too good to you
I'm way too good to you
You take my love for granted
I just don't understand it

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zoals verwacht was zijn antwoord negatief, maar ze liet niet merken hoe teleurstellend ze het vond. Misschien was Jack ondanks alles toch de verkeerde persoon. Hij had enkele uurtjes geleden al duidelijk gemaakt dat hij het in de toekomst zou vertikken om haar nog eens te helpen. Toch bleef ze haar koppige zelf en hield ze vol. Jack moest haar gewoonweg helpen, Addison had die keuze allang voor hem gemaakt en dat hij daarvoor zijn slaap moest opgeven, was voor haar part onverschillig.Toch zou een rustige aanpak iets meer effectief zijn dan hem grofweg dwingen. Hij bleef een persoon met zijn eigen rechten en behoeften, dus hem dingen verplichten was respectloos.Hij was ervan op de hoogte hoe koppig ze was, uiteindelijk zou hij toegeven om van haar gezeur af te zijn. Daar was ze honderd procent zeker van.
"Please... I know I was acting like a bitch earlier and you don't want to help me because of that, but It's really important to me," bracht Addison uit. Ze was ervan overtuigd dat haar excuses aanbieden onverdiend was, Jack had haar echter evenzeer rot behandeld, nietwaar? Helaas zaten hun koppige reacties in de weg en moest één van hen twee simpelweg toegeven. Vertellen dat het haar speet vertikte ze, hoewel ze de vervelende spanning tussen hen toch probeerde te verbeteren. Ze moesten ooit weer normaal met elkaar om kunnen gaan, dus ze had geen andere keus. Desalniettemin was dit evenals Addison's kamer geworden, de rest van haar tijd besteden met Samuel klonk als een slecht plan. Hij liet haar lachen, maar dat was het dan ook geweest. Hij was slechts een soort afleiding voor haar, een deel van het grootste plan dat ze al dagen in haar hoofd had sinds Jack haar alleen had achtergelaten in zijn kamer.
Jack idee veroorzaakte een lichte frons op Addison's voorhoofd. Hoe in hemelsnaam kon hij het in zijn hoofd halen om haar alleen op schok te laten gaan met Samuel of Nicholas? Ze vertrouwde hen beide niet volledig, liet staan zodanig om hen binnen te laten in haar huis, dichtbij de personen die ze nog het meest wilde beschermen. "What? No, I not let them inside my house. I don't want anyone else to know where I live." Hoe vreemd het ook klonk, Jack was de enige persoon die ze vertrouwde. Ook al maakten ze af en toe ruzies, hij ging niets doen om haar het leven zuur te maken, anders had hij dat namelijk allang gedaan.Niemand anders wilde ze zo dicht bij haar familie in de buurt hebben, alleen hij mocht weten waar haar woonst zich bevond.
Een gefrustreerde zucht ontsnapte tussen haar lippen door. Was het dan zo moeilijk te begrijpen dat overdag naar haar huis toe gaan geen optie was? Nu dat Addison al een tijdje van huis weg bleef en zo goed als niets van haarzelf had laten horen, was haar moeder ongetwijfeld ontzettend ongerust. Ze zou het Addison verbieden om het huis opnieuw te verlaten. Daarnevens zou ze vragen stellen waarop Addison geen antwoorden kon bedenken, liegen bleef een moeilijke opdracht voor haar. "My mom is at home during te day, so it can’t wait. Otherwise I can't get unnoticed inside the house," vertelde ze, hopend dat Jack's verstand eindelijk terugkeerde en hij zou beseffen dat andere tijdstippen onmogelijk waren.
Gefrustreerd haalde ze een hand door haar warrige haren. Niet begrepen worden was verschrikkelijk. Ze eiste veel van hem, maar wilde hij dan echt niets meer voor haar doen? "You don't get it. It's probably the only way to let everything behind me." Het was eerder een uitvlucht dan een reden, alhoewel het haar in de positieve zin kon helpen. Wanneer de voor de allerlaatste keer haar oude, vertrouwde huis bezocht, kreeg ze meteen de kans afscheid te nemen. Alsook kon het haar gedrag verbeteren en haar beschuldigen naar Jack toe verminderen.
Om hem te laten merken dat Addison bij haar besluit bleef en ze de kamer niet zou verlaten voordat hij toegaf, ging ze iets beter zitten. Haar pose waarbij ze op haar knieën naast hem zat, werd vervangen door een soort kleermakerszit. Als woorden geen invloed hadden, kon haar lichaamshouding eventueel helpen. Ze kon het nochtans proberen. Het was haar enige wens, niets wilde ze lieven dan voor slechts eventjes terugkeren naar de plek die ze al jaren haar thuis noemde.
"This is the last thing I ask from you, I promise."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Talmend kwamen haar woorden bij hem binnen onderwijl hij zichzelf sloom wakker voelde worden. Zijn lichaam en geest leken te uitgeput te zijn om te reageren, maar zijn antwoorden had hij onverwijld al klaarliggen zodra ze hem probeerde over te halen. Haar pogingen ervaarde Jack namelijk als niet anders dan ondoordacht. Nadat ze hem compleet zwartgemaakt had met de reden van het overlijden van haar broertje, dat tevens allesbehalve zijn schuld was, verontstelde ze hem enkel meer door te laten blijken hoe ze dan toch verwachtte dat hij al haar uitspraken aannam. Ze mocht wat hem betreft door zijn slaapdronken bui nog van geluk spreken.
"It's not just because you were acting like a total bitch, Addison. I just want to get some goddamn sleep, is that too much to ask?" opperde hij, zijn schorre stem al stug naar buiten gebracht. Zijn gezicht begroef hij uit protest nogmaals in zijn kussen. Zijn onderarmen ondersteunden zijn lichaam op de zachte matras, van waaruit hij zichzelf secondenlang van de rest afzonderde. Hij was gewetenloos over het feit dat hij er weinig van wilde weten hoe het zat tussen haar en zijn andere huisgenoten. Op de een of andere manier kwelde het hem om van haar relaties te horen, vooral over die met Samuel Genovese, en wilde hij er gewoonweg niet bij nadenken wat er allemaal was gebeurd in de tijd van zijn afwezigheid. Het liet Jack van binnenin walgend achter, maar waar zijn gepeins vandaan kwam wist ook hij zich lastig te bedenken.
"Well, it seemed like you trusted Samuel enough a couple hours ago. I'm amazed to see you away from him." Nog even dacht hij alles om zich heen weg, zijn ogen weer gesloten en dichtbij het punt gekomen waarop hij weer weg zou zakken van de werkelijkheid, maar hier maakte hij verandering in door dan eindelijk overeind te komen. Door middel van het wegduwen van zijn fijne ligpositie in zijn bed kwam hij stilaan zover dat hij naast haar kwam te zitten. Enkel zijn onderlichaam werd op dit punt nog verhuld door het beddengoed; zijn ontblote borstkas kwam ondertussen in de koude lucht van zijn kamer terecht. "I do get it. Although it won't help you after all, because it'll remind you of them, but of course you're too stubborn to take that as the truth." Hij schudde gefrustreerd zijn hoofd en na haar blikken ontweken te hebben, hief hij dan toch zijn hoofd op in haar richting. "And what part of 'don't come knocking at my door' didn't you understand?" Hoe energieloos hij zijn uitspraken aan haar verduidelijkte, zo wist hij zichzelf ook zover te krijgen het pakje sigaretten uit de lade van zijn nachtkastje te halen. Gepaard met de aansteker nam hij ze zuchtend in zijn hand. Hij had al vaker doorgehad dat Addison het nooit kon waarderen zodra hij er een aanstak, maar het kon hem niet deren hoe ze erover dacht. Het grijpen naar een fles alcohol was nou eenmaal onmogelijk sinds hij er al vanuit ging dat hij de rol van taxichauffeur moest spelen, en hij moest toch wat als hij wilde voorkomen dat hij in slaap zou vallen achter het stuur? Haar gepraat en gesmeek kon hij in zijn huidige toestand met gemak langs zich heen laten gaan, wederom weggedommeld alsof ze nooit de kamer binnen was gelopen. Bovendien kon het hem voor nu mogelijkerwijs beter wekken dan het meisje naast hem al had gedaan. Vandaar dat hij, al dan ongeboeid, een sigaret opstak en deze zonder er iets over te zeggen tussen zijn lippen liet rusten.
"Oh, I'll make sure it is. For fuck's sake, I should've just locked my door."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De frustraties begonnen naarmate Jack moeilijk bleef doen te verergeren. Addison had allang beslist dat hij mee zou gaan met haar, er zat niets anders voor hem op. Hij gedroeg zich alsof het aan de nodige slaap lag, alsof hij er overdag geen probleem van zou maken, maar Addison wist beter. Als het een truc was om haar weg te sturen, was die gefaald. Ze kende zijn trucjes onderhand wel. "You can sleep when we're back, it won't take a lot of time," vertelde ze simpel. Aan de rust die vannacht in het huis te vinden was, lag het niet. Addison kon iedereen dwingen om te zwijgen voor een aantal uren, een trucje dat ze had geleerd toen een jongeman uit het huis vervelend deed. Ze had gezworen haar vampier krachten zo min mogelijk te gebruiken, naar haar luisterende zombies creëren was geen van haar doelen, hoewel als dat haar kon helpen om thuis te bezoeken, ze het ervoor over had.
Opnieuw begon hij over Samuel, het feit dat ze bij hem lag in plaats van in haar eentje in Jack's kamer waar ze keurig had moeten wachten tot hij weer opdook. Addison was naar Samuel toe gegaan om haar gedachten te verzetten, om de bezorgdheid even uit haar hoofd te verbannen, maar dat had Jack natuurlijk niet door. "You know that I'm scared to be alone and I didn’t know where else to go when you were suddenly gone without an announcement. Besides, he's only one of the few in this house who doesn't wanna see me dead so I hadn't many other choices," zei Addison. Waarom hij er een probleem van maakte was onzeker, was hij jaloers? Voor haar part mocht Jack zo jaloers zijn als hij wilde, het was in haar voordeel en maakte deel uit van haar plan.
Addison werd gek van het feit dat Jack keer op keer dacht dat hij haar zo goed kende. Misschien werkte een bezoekje aan haar huis wel om alles te verwerken? Dat hij het vertikte om ooit zijn thuis nog te bezoeken boeide haar niets, maar ze kreeg de kans om alles achter zich te laten en misschien had het geen goede afloop en voelde ze zich nog slechter, maar dan had ze tenminste afscheid kunnen nemen van alles. Dat was wat ertoe deed. "Everyone process things in different ways, so maybe I feel better after it, maybe I feel even worse. If I never try, I'll never know. I need some stuff anyway. I can't always bother Crystal if I need some clothes or something." Of Jack het met haar eens was, was geen van haar zorgen. Ze wilden gewoon voor eventjes naar huis, was dat nou echt teveel gevraagd? Ze wist dat ze zich af en toe rot gedroeg tegenover hem en ze dat beter kon laten, ondanks ze gelijk had, maar het was onmogelijk dat hij daadwerkelijk stopte met helpen, toch? Addison had niemand, hij moest haar wel helpen.
"Eh… I didn’t even knock actually," dacht ze luidop na. Hoe dan ook, was deze ruimte nog steeds de kamer die haar werd aangewezen toen ze zich volgens iedereen in het huis had misdragen, door de jongeman die haar had gebrandmerkt te vermoorden. Jack had niet te kiezen of Addison in zijn kamer binnenkwam of ergens anders rondhing, nu hij zijn kamer moest delen, moest hij zich erbij neerleggen.Addison had geen zin in een ruzie waardoor ze het moeilijk doen evenzeer achterwegen liet, toch besloot ze hem gewoon te vertellen waar het op stond. Dat mocht wel, toch?Zolang Addison rustig bleef was er geen enkel probleem.
"As long as I can remember this is still the room where I should sleep, so I may come in here when I want."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De ergernissen begonnen bij Jack steeds hoger op te lopen. Haar gedrag kon hij moeilijk uitstaan op het moment, meerdere keren gedacht dat zijzelf ervan overtuigd was dat zij alles kon beslissen in het huis, en vandaar dat hij zijn eerst zo kalme zelf begon te verliezen. De pillen ofwel 'drugs' konden hem er gelukkig gedeeltelijk van weerhouden maar het betekende niet dat hij haar protestloos haar gang liet gaan. De rollingen met zijn ogen samen met zijn blikken van irritatie, gaven meer weer dan hij Addison tot nu toe nog verteld had. Zijn lage energieniveau had hem zodanig geteisterd dat hij menige scheldwoorden en beledigende opmerkingen enkel binnenhield, liever dan ze tegenover haar uit te spreken uit impulsieve haatgevoelens.
"By the time we're back, it'll be like a nightclub in here, just like you've noticed from the beginning. I won't be able to sleep for a minute." Nonchalant keek hij haar aan. Addison's gedaante die hij nu naast zich weer kon vinden, zittende in een kleermakerszit, verraste hem enigszins. Ze zat er op haar dooie gemak met geen intenties om - zoals hij haar vaker gevraagd of verteld had - uit zijn kamer weg te gaan. Geen spijtige, twijfelachtige reactie als die hij volgens zichzelf had verdiend kreeg hij naar zich toe geworpen. Nee, enkel de vastberadenheid waardoor Jack haar vaak wel af kon knallen; want een einde zou er niet aan komen tenzij een van hen twee toe zou geven. Hij zuchtte, nam een trek van zijn sigaret en vestigde zijn ogen hoofdschuddend op de deuropening. "I was gone for business, as I already told you. If I would've brought you with me you wouldn't be safe anymore. It isn't like in the movies," murmelde hij loom terug. Rook werd diep ingeademd in de tussentijd, geen kik gegeven toen het meest afgunstige onderwerp naar boven kwam. Het viel hem nog mee dat ze zijn naam niet in zijn bijzijn had gesproken. Anderszins was hij misschien wel velen malen chagrijniger geweest dan hij nu was, al begon het langzaamaan op gang te komen. Zelfs toen hij zijn gedachten alsmaar hield op zijn herinnering van de twee liggende bij elkaar kwam er geen gegrom bij hem vrij. Een verbetering, of niet soms?
"You two looked like a damn married couple if you'd ask me." De sigarettendamp blies hij nadien zorgeloos uit. "And I'll decide that by myself. You aren't the princess of this house, Addison." Zijn kamer was ongeaarzeld zijn eigen bezitting; zijn eigen plek. Een van de enige dingen die hij echt werkelijk van zichzelf kon noemen, maar het werd verwoordt alsof Addison alle rechten had om ermee te doen wat ze wilde. Hij mocht zelf bepalen hoe het met haar afliep en gelukkig moest ze zeker zijn nu hij er nog weinig opuit had gedaan. Wanneer de tijd ervoor kwam, het nodig begon te worden, kon hij maken wat hij wilde. Voor nu echter hield hij het erbij. Hij had geen tijd net zomin als zin om een nieuwe ruzie te starten. Met binnensmonds gevloek liet hij zijn plaats op het bed achter voor de weg naar zijn eigen kledingkast, de sigaret in de metalen prullenbak geworpen. "I don't even want to do this right now," klaagde hij ontstemd. Een hoodie werd tevoorschijn gehaald vanonder zijn laatste paar schone kleding, zijn rug vrijwel meteen naar Addison toegedraaid. De donker blauwe, dikke stof voelde bekend aan in zijn handen. Het was het ene kledingstuk die hij altijd al had vermijd sinds zijn komst, simpelweg omdat het hem deed denken aan thuis, maar nu had hij er geen interesse meer in hoe het hem liet voelen. Het lokale voetbalteam was verleden tijd eveneens zijn vroegere onschuldige leven. Ongeduldig trok hij het over zijn hoofd, zijn bezwaar in een paar suffige Russische woorden hoorbaar gemaakt vooraleer hij zich weer tot haar wendde.
"Make it quick and you better not set me up with this, or I'll make sure you never get the chance to go outside again."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison was ervan op de hoogte dat zijn slaap de grootste beïnvloedende factor bleek te zijn. Geen probleem, ze zou ervoor zorgen dat hij de nodige rust zou krijgen na haar bezoekje aan thuis. Desondanks het niet zo leek, begreep ze zijn punt. De slaap nemen die er te pakken viel was noodzakelijk in het pand, er was zelden rust te vinden, maar Addison had de mogelijkheid om de stilte voor een korte periode te behouden zodat hij rustig zijn slaap kon verderzetten. "I can make sure everyone will be quiet," vertelde ze. Hoe dan ook wist ze dat Jack haar niet ging geloven, haar woorden klonken gewoonweg absurd, ook voor haarzelf. Ook zij moest nog steeds wennen aan de krachten die ze bezat, het was vreemd om meer dingen te kunnen dan een normaal mens. Daarnevens bracht de negativiteit van een vampier zijn evenzeer voordelen met zich mee en daaraan probeerde ze te denken. Haar tergende bloeddorst bleef aanwezig, hoewel ze verminderd werden door de positiviteit de alles in balans bracht. Het dwingen was één van de voordelen, alhoewel ze het beperkt hield. Mensen bleven mensen, geen slaven.
Voor haar gevoel kraamde hij slechts onzin uit. Niets was onveilig voor Addison sinds ze een onsterfelijke vampier was. Was Jack dat misschien vergeten? Hij deed alsof ze een hulpeloos meisje was dat nergens tegen kon. Integendeel, ze had genoeg gezien de afgelopen tijd waardoor ze veel aankon. Het meegaan naar zijn zogenaamde klus had niet eens gehoeven, hij had iets moeten zeggen, dat was haar punt. "At least, you could say something or you could reply clearer to my messages," bracht Addison uit. Hij wist donders goed dat hij het beter wel gedaan had in plaats van haar zomaar te laten zitten. Ze was ontzettend goed in het verbergen van haar gevoelens, al verwonderde het haar dat Jack niets doorhad. Addison gaf om hem, was bezorgd wanneer hij onverhoeds wegging en nog was hij te blind om iets door te hebben. Net zoals hij vergeten waren hoe close ze tijdens sommige momenten waren. Addison vond het bijna zielig voor haarzelf hoe hij keer op keer leek te vergeten wat er tussen hen gebeurde terwijl zijzelf aan niets anders kon denken. Of het verliefdheid of gewoonweg nieuwsgierigheid was, was onzeker. Het feit dat ze om hem gaf en ze misschien zelfs wel de angst bezat om kwijt te raken door zijn eigen stommiteiten was daarentegen wel zeker. Al was het ergerlijk hoe hij het nog steeds niet doorhad.
"You can't expect me to sit here pathetic in your room waiting until you're back, though. It's really boring here if you can't talk to someone," zette ze verder. Addison was zeer sociaal en was dan ook zeker niet bang om onbekenden aan te spreken. Daarnevens was Samuel gewoon een jongeman. Hij had slechte dingen gedaan, dat wel, het was een gevolg van de slechte opvoeding die hij kreeg van zijn vader. De jongen was het gewend. Verder was hij gewoon aardig, voor Addison tenminste. "Why do you hate him so much? He's not that bad."
Een vorm van geluk ontstond in haar lichaam toen Jacks lichaam opstond van het bed en in zijn kast dook om kleding te zoeken. Ze zou haar huis bezoeken, eindelijk. "Thank you," zei Addison uiteindelijk toch. Het leek alsof ze twee verschillende persoonlijkheden had en het verwarde ook haarzelf. Het ene moment was ze de ergste bitch die je tegen kon komen, terwijl ze op een ander moment heel aardig en dankbaar kon zijn. Ondanks dat zou haar dankbaarheid nog feller worden als Jack eindelijk besloot zijn sigaret uit te doen. Addison haatte de geur van sigaretten, maar ze had al genoeg van hem gevraagd. Hij had nog steeds het recht om te doen wat hij wilde, net zoals Addison.
Een koude rilling ging door haar lichaam heen, net nadat ze van het bed stapte. Logisch, ze was redelijk fris gekleed. Ze droeg een simpel shirtje en een broek die ze pas nog van Crystal uitgeleend kreeg. De outfit was overdag te doen. s' Nachts daalde de temperatuur zodanig dat ze wel wat warmers nodig had, in dit geval iets van Jack sinds hij één van de weinige wakkere personen was.Twijfelachtig keek ze naar de vloer onder haar voeten, voordat ze haar hoofd opnieuw ophief en ze Jack aankeek. Ze moest het vragen, het was dat of bevriezen."It could be a weird question, but can I borrow something from you that keeps me warm when I go outside? It's really cold."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gapend greep hij een paar schoenen van de grond weg. De zwarte, hoge vans waren inmiddels al haast te zien als zijn 'werk' schoenen. Viezige vegen waren achtergebleven op de suède stof, zichtbaar geworden tegenover de oorspronkelijke donkere kleur. Enkele bloedvlekken wist hij er ook op te herkennen, hoe klein ze ook mochten zijn, en het was een wonder geweest dat er nog geen gaten in te bekennen waren na zijn tijd op de straten. Het waren de schoenen waarmee hij voor het eerst op Amerikaans grondgebied had gestaan eveneens het paar waarin hij rond de stad had moeten zwerven zonder woonplaats. Gedachten keerden naar hem terug over zijn tijd voordat hij in het huis terecht kwam, maar hij probeerde ze uit zijn hoofd te zitten onderwijl hij ze aantrok. Het was geen plan voor nu om vast te blijven zitten in het verleden als hij zo snel mogelijk weer terug wilde zijn; want uit zijn ervaringen kon hij minutenlang wegdromen zonder er enig onderkenning voor te hebben.
"Hm, sure you can. We're gonna have to shoot them all to finally get this place as quiet as we want it to be." Geen wending maakte hij zodat hij haar ogen op kon zoeken. Hij bleef koppig genoeg staan waar hij was, zijn rug enigszins naar haar toegedraaid, met de tegenzin van hem af te lezen. De zin om haar midden in de nacht naar haar huis te brengen had hij nou eenmaal niet in zich; eveneens de fut om de discussie verder te voeren. Het zat niet in zijn systeem om zijn mobiel te checken met de weinige contacten die hij erin had staan. Zijn familie sprak hij amper tot niet, op de brieven van zijn oom en zijn eigenwijze neef na, en met wie moest hij anders praten? Hij kon moeilijk zeggen dat hij er lol uithaalde om meer met zijn baas te praten dan hij tot nu toe had gedaan. Die man kon hem niet uitstaan en het viel te begrijpen dat Jack hem en Mussolini het liefst vermeed. "It wasn't like I had the time of the world. Besides, what was left to tell you?" vroeg hij lusteloos. "Yeah, I'm gone to make some money by getting myself into more trouble once again. I'm about to kill one of our biggest rivals, want to join me?" Een zachte, sarcastische lach rolde over zijn lippen bij de gedachte van hem achter zijn mobiel. Nee, het kwam nooit voor en iets zei hem dat het ook nooit zomaar zou gebeuren. "I'm not much of a phone-freak. You were lucky enough I checked my phone for once."
Haar opvattingen over hoe hij het bedoelde waren totaal verkeerd gevallen. Hoe zij kon denken dat Jack van haar verwachtte om zichzelf op te sluiten op zijn slaapkamer sloeg gewoon nergens op, maar wel degelijk had hij het over haar en Samuel. Hij was nog geen drie dagen weg en gelijk kon hij haar bij een andere jongen weervinden, tegen hem aangelegen alsof het haar vriend was en hun momenten totaal vergeten waren. "I wasn't talking about staying in my room. You don't even get it, do you?" Natuurlijk snapte ze het ook niet, ze deed geen moeite het vanuit zijn opzicht te bekijken. Nooit had hij zich zo opengesteld tegenover iemand, hoe kleinschalig het ook was geweest, en toch werd er van hem gebruik gemaakt zodat hij later ingeruild kon worden voor iemand anders. Hoe kon hij Samuel dan in hemelsnaam er nog als vriend bij gaan zien? "I don't owe you an explanation. I just don't like him," vertelde hij stug. Zijn arrogante gedrag was nog het meeste waaraan hij zich kon irriteren, desondanks ging hij haar geen waslijst opnoemen over waarom hij niets van hem moest weten. Dat het een verwend joch was zonder interesses buiten meiden of geld kon immers iedereen zich wel bedenken.
Gemakzuchtig wilde hij van de kast wegstappen, klaar om te gaan. Aanstalten maken om zijn kamer te verlaten met enkel het doel om zo snel mogelijk weer terug te zijn. Althans.. en niet in slaap te vallen tijdens het rijden. Het enthousiasme straalde er allesbehalve vanaf, maar voordat hij een stap verzette hoorde hij opnieuw een al te bekende vraag. Eentje die hij graag had willen negeren. Hij dacht dat er genoeg meiden waren om kleding van te lenen; blijkbaar had hij zich daar dan flink in vergist. Ook nu mocht hij alles delen wat hij had, of hij het nou graag wilde of niet. Wetend dat hij anders met een chagrijnige Addison op zat gescheept had hij eigenlijk geen andere keuze dan toe te geven. "It isn't weird anymore. Apparently sharing your room means you have to share clothes too." Lichtelijk mopperend was het te horen, volgend door het pakken van een van de laatste hoodies in zijn kledingkast. Zijn kleding vloog er de laatste tijd sneller doorheen dan ooit tevoren. Mede dankzij zijn kamergenoot was het hoog tijd er nieuwe bij te halen, als hij er ooit tijd voor had. Voor nu moest hij het volhouden met het uitdelen van zowel zijn t-shirts als vesten om te voorkomen dat er een nieuwe ruzie ontstond. Zijn gelaat verharde ontevreden, het op het bed naast haar gemikt zonder het initiatief te nemen zelf op haar af te stappen.
"This one'll do for now."

>>>> de hoodie voor Addison <<<<

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zoals vermoed maakte hij er een grapje van, desondanks Addison bij haar weten slechts serieuze feiten uitsprak, hoe absurd het ook mocht klinken voor hem. Zijn onbegrip ergerde haar duidelijk, maar of ze het hem kwalijk kan nemen? Zijzelf het hoogstwaarschijnlijk hetzelfde gereageerd. Hoe kon een meisje zoals Addison in hemelsnaam elke bewoner van het huis muisstil krijgen? Ook zijzelf wist niet zeker of ze wel voldoende kracht bezat om ervoor te zorgen dat iedereen stil was. "No, I can compel them to be quiet. It's a vampire trick, I guess," legde ze uit, desondanks haar bedoelingen verduidelijken onzinnig was. Ze kon mensen dwingen, het klonk te gek voor woorden. Alsof Jack dat geloofwaardig vond klinken. Addison kwam steeds achter vreemde dingen, maar niets was wonderbaarlijk genoeg om het feit dat ze een vampier was te overtreffen. Ze had er een bloedhekel aan, desondanks het haar uit vele situaties had geholpen, maar het ergste was dat die avond nog steeds een zwart gat was. Ze moest en zou weten wie haar transformeerde, koste wat het kost.
Hoe dan ook begreep ze waarom hij niets van zich liet horen, maar het feit dat ze anders onveilig zou zijn gebruiken als uitvlucht was onnodig. Addison wist beter. Dacht hij nou echt dat ze achterlijk was? Daarnevens werd de schuld opnieuw in haar schoenen geschoven, verwijten omdat ze Samuel had opgezocht werden naar haar hoofd gegooid alsof ze een ernstige misdaad had gepleegd. "Stop complaining that I looked for some other company then," zei Addison terwijl ze haar frustraties verborgen hield. Voor haar part mocht Jack zo vaak weggaan als hij wilde, maar het haar kwalijk nemen dat ze contacten maakten met anderen was gewoonweg egoïstisch. Toch vroeg Addison haarzelf één ding af. Had hij hetzelfde gereageerd als ze haar tijd verdeed bij Crystal of een andere meid uit het huis?
Enerzijds irriteerde zijn opmerkingen haar, terwijl ze haar anderzijds goed deden. Hetgeen wat haar vooral frustreerde was zijn onduidelijkheid die hij steeds weer vertoonde. "You're right. I don't get it. But nevermind, I'm not in the mood for a discussion about that." Het was logisch dat ze hem niet begreep. Geen emoties of gevoelens vertoonde hij, slechts woede en irritaties. Nooit nam hij het initiatief om te praten over hetgeen dat er tussen hen gebeurde, in de plaats daarvan liep hij ervan weg. Hoe graag Addison ook wilde vrager achter duidelijkheid die ze verdiende na alles, was ze bang, ze hield haar vragen simpelweg voor haarzelf.
Het was lachwekkend hoe hij geen goede redenen kon geven achter zijn haat voor Samuel. Het maakte Addison niets uit wat hij van Samuel vond, Jack mocht hem haten hoeveel hij wilde, al mocht hij Addison er niet van weerhouden om met hem om te gaan. Ook al zou hij een goede reden hebben om hem te haten, Samuel was aardig voor Addison, geen reden waarom Addison hem plotseling links moest laten liggen dus. Ze zag hem simpelweg als een goede vriend, dat was alles. Geen vreemde gevoelens, nee, slechts een vriendschap die ze in de korte tijd met hem had opgebouwd. Ze gedroegen zich anders dan vrienden deden, hun lippen hadden elkaar sinds de eerste kus die ze met Samuel meemaakte meermaals gevonden, puur uit Addison's misleiding. Niets ervan meende ze, maar dat hoefde hij niet te weten. Die zorg was voor nadien.Hoe het ook zij, Jack had geen enkele reden om Addison bij Samuel weg te houden. "Whatever," mompelde. Ze moest toegeven dat zijn haat voor Samuel haar plannetje makkelijker maakte. Alles zou vlotter verlopen, als zijzelf het volhield tenminste.
Zijn reactie liet haar onopgemerkt met haar ogen rollen. Hoe graag ze het ook wilde laten, het ging vanzelf. Als hij het hinderend vond, moest hij zijn chagrijnige opmerkingen voor hemzelf houden. Vermoedelijk was er geen enkel vrouwelijk individu nuchter genoeg om Addison te helpen met haar kleding, dat wist hij goed genoeg. "Thanks," bracht ze uiteindelijk toch uit nadat ze het zachte stuk stof dat hij enkele seconden op het bed gooide in haar handen had. Ondanks ze het vervelend gevonden had om de vraag te stellen, was ze er blij om. Jack's kleding was niet alleen warm, het zat ook nog eens super lekker en comfortabel, net zoals de shirts die ze van hem geleend had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De rest liet hij gedeisd langs zich heen gaan. Hij had er geen profijt bij bij het aanhoren van haar beschuldigingen en uitspraken over hoe haar vampier zijn, want eerlijk was eerlijk; hij had er te weinig wilskracht voor om zijn oren ervoor open te zetten. Merendeel kon hij niet meekrijgen door zijn slaaptoestand van nu. Hij stond er een beetje te gapen, zijn inspanningen kwijtgeraakt aan het openhouden van zijn ogen, terwijl seconden passeerden. Pas toen hij het weer kon vernemen verdeed hij de tijd niet meer langer in stilte.
"I'm not complaining about you seeking for company, for fuck's sake. I just don't get it." Vermoeid nam hij nogmaals een sigaret uit zijn nachtkastlade, negerend naar haar eigen irritaties die uit werden gesproken. Gezegend mocht ze zich volgens hem wel voelen nu hij toe had gegeven. Hij had net zo goed haar links kunnen laten liggen om zich weer te laten storten in de droomwereld, maar dat had hij inmiddels opgegeven vanwege haar eisen. Jack vond daarom ook dat ze niet moest zeiken over zijn doen nu ze hem wakker had gemaakt. Wilde ze dat hij zich anders gedroeg, dan had ze hem maar moeten laten liggen en de slaap laten pakken zoals hij die nodig had gehad. "Well, I'm not in the mood for any of this either, but you decided to wake me for some stupid drive home anyway," beantwoordde hij haar brommerig. Hij stak er impulsief nog een op, de rook diep ingeademd in de volgende stilte. Zijn ogen sloot hij hierbij even met de hoop te kunnen denken dat het een dwaze droom was waarin hij vastzat, maar tot zijn misnoegen bleef hetzelfde beeld verschijnen bij het wederkeren van zijn zicht. Dezelfde meid kon hij voor hem weervinden met dezelfde geërgerde blik op haar gelaat. Het bedankje dat aan haar lippen ontsnapte, was misschien het enige wat een kleine, onverwachte en kortdurende glimlach op zijn gelaat liet ontstaan.
"Uh-uh. Just hurry up, ok? I don't want to get back a couple hours later when the chaos starts once again." Zelf draaide hij zichzelf om, zijn blik van haar weggehaald om haar de kans te geven normaal om te kunnen kleden. Afwachtend tot ze dan eindelijk klaar leek te zijn zodat ze konden gaan. Hijzelf had geen moeite gedaan zich goed aan te kleden; hij liep er zorgeloos rond in zijn trainingsshorts, die hij ook wel als pyjama gebruikte, en zijn haar door de war onderwijl hij er geen aandacht aan besteedde dan enkel zijn hand er even doorheen te halen. Hoe meiden in dat geval in elkaar staken? Dat was geen vraag waar hij een antwoord op kon geven; naar zijn mening waren het maar onvoorspelbare mensen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze besloot haarzelf simpelweg kalm te houden, hoe tergend Jacks chagrijnige gedrag ook mocht wezen. Iemands slaap verstoren kon ontstemdheid veroorzaken wist iedereen en gelukkig was Addison er gedeeltelijk op voorbereid. Zijn gedrag had ze ditmaal wel verwacht, in tegenstelling tot andere keren dat ze hem gesproken had. Wat zijn reden achter zijn geïrriteerde opmerkingen was? Addison had geen idee, vast wel een 'Jack-dingetje' zoals ze het onderhand noemde. Hij schoof de schuld in haar schoenen, maar ze wist dat het anders zat, zo was zijzelf namelijk ook. Addison kende de trucjes al te goed. Zijn onbegrip maakte echter dat ze haar eigen menig uitsprak. Ook zijzelf was verward, hij was zodanig verwarrend dat ze gek werd van alle mysteries en vragen. Daarnevens leek het haar sterk dat hij haar punt niet begreep. Hoe vaak ze het ook wilde uitleggen, blijkbaar was hij te dom om haar enigszins te begrijpen. "And I don't get your problem. I didn't even do anything wrong," vertelde ze, zo rustig als ze kon. Ze was het beu steeds de schuld te krijgen van verschillende situaties. Ze deed het zelf ook, maar was dat dan onlogisch? Zij deed precies hetzelfde wat hij deed en het enige gevolg daarvan was zijn geklaag en ondanks ze er normaal gezien tegenkom, werd ze er ditmaal knettergek van, ook al viel het nergens af te lezen. Ze wilde dit niet, ze wilde geen ruzies of andere eindeloze discussies meer met hem. Ze wilde vrede. Was dat nou zo moeilijk?
Steeds weer werden hun discussies hervat, het viel haar op hoe Jack keer op keer het laatste woord wilde hebben. Het leek alsof hun woordenstrijden spelletjes waren waarbij de winnaar en verliezer werden uitgekozen door het allerlaatste woord. Het enige wat Addison kon doen was het laten, accepteren dat Jacks karakter even koppig was als het hare. "It's not... Ugh, nevermind," mompelde ze. Het had geen zin meer om tegen hem in te gaan. Ze kreeg wat ze het allerliefste wilde en dat was wat ertoe deed, nietwaar? Als Jack het ditmaal zo graag wilde winnen, best, voor haar part mocht hij in de strijd brengen wat hij wilde. Ze had er gewoonweg geen zin meer in en zou alles dan ook grofweg negeren, voorbij laten gaan.
Zonder er nog één enkel woord aan vuil te maken, trok ze gehaast de hoodie die Jack haar gegeven had aan. Meteen kon ze opmerken dat het enkele maten te groot was, maar ze gaf er niets om. Het zat comfortabel en was warm, daar deed ze het voor. Vervolgens wandelde ze zonder een simpele uitspraak de kamer uit, hij had haar namelijk verteld vlug te zijn. Bovendien zou hij haar vast wel volgen, hopelijk zonder gedoe.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het bleef bij die ene discussie. Hij zette expres zijn oren dicht, de illusie gewekt dat hij het eenvoudigweg niet gehoord had. Erover doorgaan had namelijk geen zin meer. Beide waren ze vastbesloten bij hun punt gebleven met geen twijfels over het toegeven, en hier was hij allang achtergekomen sinds ze elkaar hadden ontmoet. Geen woord werd er meer over gesproken toen hij zich tot de oude viezige muren had gekeerd. Haar voetstappen die van hem weg klonken, verraden echter al snel dat ze klaar was om te gaan. Hij hoorde het zwijgzaam aan. Een paar seconden lang verstijfd gestaan op zijn plek voordat hij het in zich opnam zichzelf om te draaien en haar achterna te gaan. De weg naar beneden wilde hij het liefst afgaan in een stilte en waarschijnlijk was dat waarom Jack afstand tussen hen beide in stand hield, en zijn tempo alleen omhoog schroefde toen hij de trap afliep om haar niet uit zijn wazige zicht te laten verdwijnen.
"Damn," murmelde hij er tergend achteraan. "Women.." De autosleutels van de Jeep griste hij van de tafel weg, waarna hij de weg naar buiten vrijmaakte. Ingetogen verliet hij het safehouse voor de matzwarte, grote auto met niets meer dan een sigaret in zijn mond en de sleutels in zijn handpalmen geklampt. Zijn mobiel zelf stopte hij weg in zijn zakken, met geen interesse in de vele gemiste berichten die zichtbaar werden. Hij ondernam geeneens moeite om de namen te lezen die er stonden, gewoon vanwege zijn uitputting en de gedachte aan de tijd maakte het alleen erger. Hij had geen zin of kracht om meer actie te ondernemen dan hij onderhand al deed; uit bed komen voor een verdomde rit naar Addison's huis.
Hij stak de sleutels in het contact, zijn hoofd na het al te bekende geluid voor even afgewend naar buiten. Verduisterde ruiten blokkeerden het uitzicht op een slapende stad. Een zonsopgang was nog verre van te zien, samen met het drukke verkeer waar hij normaal gesproken veel mee te maken had. Geen geschreeuw wist hij ondertussen tot zijn blijdschap waar te nemen. De aanwezigheid van zijn irritante huisgenoten was verloren gegaan met de activiteit in de onderverdieping van het gebouw, en als dat hem nog niet iets beter kon laten voelen, dan was het de rust erbuiten wel. In geen tijden had Jack zich rustiger kunnen voelen. Althans.. onder invloed van de pillen. Anderszins zou hij Addison misschien in een van zijn buien zelfs wel een klap hebben kunnen verkopen veeleer dan zijn slaap voor haar reis op te geven. Nu zat hij er, half in slaap te sukkelen achter het stuur, maar ergens gelukkig over het feit dat hij een beetje rust had weten te vinden.
"What's your address?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Stug bleef Addison doorwandelen, niet omgekeken of Jack haar achtervolgde. Uiteindelijk zouden ze elkaar in de woonkamer -voor zover het nog een woonkamer genoemd kon worden- ontmoeten. Het was keer op keer een afwachting welke auto hij tot zijn beschikking had, rechtstreeks naar buiten toe lopen zou in haar eigen nadeel vallen. Keurig wachtte ze tot ook Jack alles had om te vertrekken, ze verliet het liefst zo snel mogelijk de "woonkamer". Een viezige lucht van sigaretten en alcohol was niet onmerkbaar gebleven. Wel honderden peuken lagen verspreid over viezige vloer, evenals flessen van de verschillende soorten alcoholische dranken. Enkele jongens lagen stomdronken en half slapend op het salon dat enkele scheurtjes bezat uit ouderdom.
Addison deed alsof ze Jacks gemompelde uitspraak nooit gehoord had, hoewel het vermoedelijk de bedoeling was dat het onverstaanbaar was. Het had een lange tijd geduurd voordat Addison's gehoor weer optimaal was nadat ze gedrogeerd werd door grote hoeveelheden vervain. Nu ze weer de oude was, hoorde ze bijna alles, ook de dingen die ze het liefst nooit te horen kreeg. Zonder er verdere aandacht aan te besteden achtervolgde ze hem naar buiten waar haar heerlijke buitenlucht tegemoet kwam. De vervuilde lucht die zich in haar longen had gedrongen werd vervangen door een zuiverheid waarvan ze plotseling meer energie kreeg. Het liefst bleef ze voor eeuwen in de frisse buitenlucht staan in plaats van de verstikkende lucht uit het bendehuis in te hoeven ademen, maar die keuze was niet voor haar bestemd.
Haar gedachten verdwenen als sneeuw voor de zon toen ze een autodeur hoorde dichtklappen. Jack was de auto al ingestapt en zij besloot meteen hetzelfde te doen. Hoe sneller ze thuis was, des te beter. Ze verlangde zodanig naar huis dat niets anders ertoe deed, ook al was slechts voor eventjes. Nadat ze was ingestapt trok ze de de auto deur waardoor een vervelende klap haar gehoor binnen drong.
Haar mobiel nam ze uit haar broekzak naar aanleiding van Jacks vraag. Haar adres typte ze in waarna ze al snel uitkwam bij Google Maps. Het scherm richtte ze vervolgens op Jack zodat hij het makkelijk kon aflezen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld