Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A couple drinks, to numb the pain *

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
CastielIk probeerde de gedachte aan haar vraag zo goed mogelijk uit mijn hoofd te zetten. Er waren plots wel een hoop dingen die ik wilde vergeten. Haar vraag, zaterdag nacht een week geleden, mijn eerste kus, en eigenlijk Allison gewoon als geheel. Maar het was lastig iets te vergeten wat zo recht in je gezicht stond. Het was ook moeilijker iemand te vergeten als dat persoon net plots wel eer iets ‘aardigs’ deed. Toch veranderde haar woorden niet wat ze eerder had gezegd. Ze had mij simpelweg dood gewenst en dat was iets wat ik gewoon niet zou vergeten. Mijn eerste kus, dat kon ik nog wel vergeten. Maar de dingen die ze gezegd had zouden voor altijd bij mij blijven. Ik was nooit erg snel met dar soort dingen te vergeten en te vergeven. Een klap in mijn gezicht? Best! Nu al vergeten. Zeggen dat ik lelijk ben? Sure vind ik ook. Mij dood wensen? Ik hoef niks meer met jou te maken te hebben. Zo iets ging mij gewoon te ver en raakte mij net iets te dicht bij huis. Ik was echter wel blij dat ze er niet verder over in ging. Dan hoefde ik niet nog meer dingen te zeggen over hen. Al was er ook oprecht vrij weinig te zeggen over de twee. Een van hen was namelijk gestorven toen ik achtwas, van haar herinner ik mij amper iets. En de ander was gewoon een vreselijke vader, hij was wel een goed mens, alleen echt geen goede vader. Zo simpel was dat. Ik schudde wederom kort mijn hoofd om al deze gedachtes weg te laten zakken. Ik was dronken, te veel denken moest ik echt niet doen. Ik was geen over seksuele drinker, ook geen agressieve drinker maar een emotionele drinker. En dat was wellicht wel het rotste type drinker ooit. Al hoewel, agressieve drinkers waren ook absoluut niet fijn. Van dat soort mensen kon je maar beter erg ver uit de buurt blijven. Ik keek toe hoe de bar vrouw het drankje maakte. Ze deed er eerst een derde wodka in, toen een derde tabasco saus en ze vulde de rest met mayonnaise. Het zag er súper goor uit en ik moest haast kokhalzen bij de gedachte aan het drinken ervan. Ik was ook best benieuwd naar haar reactie als ze het opdronk. Ik wist nog goed de eerste keer dat ik de shot moest drinken en jeetje wat werd mijn buik verdrtietig. Ik had gelijk naar de wc’s moeten rennen en haalde het maar net om daar te komen. Het was echt een vreselijke gebeurtenis en ik hoefde de shot echt niet meer na die ene keer. Toch had ik hem al een paar keer vaker gehad en tot nu toe kon ik er best goed tegen, na een paar keer raakte je gewend aan de smaak en ik kon het nu zelfs drinken zonder te kokhalzen. Nadat ze de shot achterover had geslagen zei ze dat ze ziek ging worden en vertrok ze snel naar het toilet. Het zag er super grappig uit en ik kon het ook niet laten om dubbel te gaan van het lachen. Zo plots zag ze er alles behalve charmant uit. Ze leek haast zichzelf niet meer maar eerder een van de normale mensen die hier kwamen. Ze paste plots perfect er bij. En die gedachte alleen al was voor mij grappig genoeg om er om te lachen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Wat voelde ik me nu vreselijk. Niet alleen omdat ik nu nog steeds kotsmisselijk was, maar omdat ik er niet meer uit zag. Dat had ik net in de spiegel wel gezien, maar ik had mezelf nog nooit zó lelijk gezien. Ik had natuurlijk wel even wat make-up weg proberen te halen dat een beetje was uitgelopen of dat niet meer mooi zat, maar het het hele plaatje zag er niet meer uit. Het leek een beetje alsof ik naar een ander persoon had gekeken in de spiegel, terwijl ik altijd juist zo hard mijn best deed om er dus nooit zo uit te hoeven zien. Dan konden mensen me in ieder geval niet op mijn uiterlijk pakken en ik wist dat als ik mijn best had gedaan ik ook oprecht niet lelijk was, maar zo voelde ik me nu wel. Als hij daar dus ook maar iets over zou zeggen zou ik enorm pissig worden en het zou me eerlijk gezegd een beetje onzeker maken en dat vond ik al helemaal kut. Al jarenlang had niemand mij onzeker kunnen laten voelen over mijn uiterlijk en hoewel mijn haar en make-up nu wel weer redelijk zat, voelde ik me de lelijkste persoon in deze hele rotpub. Het liefst ging ik nu dus ook naar huis, omdat de gedachte dat andere mensen mij zo zouden zien ook enorm erg was. Gelukkig wist ik dat niemand er hier nou geweldig mooi uit zag en dat was dan nog een beetje een opbeurende gedachte, al voelde ik me nog steeds kut. Het voelde nu een beetje alsof ik net zo erg was als de mensen die hier wekelijks kwamen, maar dan eigenlijk nog een stapje erger. Zij hoefden hier waarschijnlijk niet over te geven. Ik wist nu ook dat als hij me nog een keer zoiets zou doen ik het zou weigeren. Dan maar een pussy. Ik ging niet nog een keer overgeven.
Met een diepe zucht nam ik weer plaats op dezelfde barkruk als waar ik zojuist had gezeten en het liefst zou ik niets zeggen, omdat ik misselijk was en ik dan bang was om nog een keer te moeten overgeven, want zo ziek voelde ik me nu. Ik had écht wat moeten eten, alhoewel ik dan niet zo dronken had kunnen worden als dat ik nu was, maar me zo slecht voelen was ook alles behalve prettig. Ik had hier gewoon niet naartoe moeten gaan, maar ik wilde nu nog niet naar huis. Ik moest hem nu toch terugpakken voor wat hij bij mij had gedaan? Ik wist alleen nog niet hoe. 'I feel really fucking sick..' mompelde ik en ik wist niet eens of hij het kon horen of niet. Zo ziek dat ik zelfs alsnog helemaal op die bar moest leunen. Jezus, ik wilde zelfs gaan huilen, als die misselijkheid maar weg ging. Misschien moest ik maar wat water bestellen. Misschien dat het dan beter zou gaan. Water kon soms wonderen verrichten. Vandaar dat ik even keek waar die vrouw nu mee bezig was, maar ze was met een andere klant bezig met een eigen drankje. Fijn.
Vandaar dat ik me dan toch maar weer richtte op Castiel en ik wist nu dat ik mijn best zou doen om hem net zo slecht te laten voelen als dat ik op dit moment deed. Daar ging ik mijn best voor doen, al wist ik niet hoe, omdat ik mezelf al zo slecht voelde en ik het liefst gewoon hier in die bar ging slapen. Dat was ook het enige waar ik nu aan kon denken, terwijl ik hem écht moest terugpakken voor dat. Dat moest. 'Truth or dare?'

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
CastielToen ze terug voor mij zat viel mijn lach echter weg. Mijn blik nam plaats op haar gezicht en ik gaf de schuld aan mijn dronken hoofd maar ik kon het niet helpen om er bij stil te staan hoe mooi ze er nu nog uit zag. Als je het mij sober had gevraagd had ik gewoon gezegd dat ze er totaal niet uit zag, had ik na die ruzie van net haar wellicht wel in haar gezicht uitgelachen om haar te vertellen hoe lelijk zij was maar dat kon ik niet. Want ze was alles behalve lelijk. Zelfs terwijl ze een beetje scheef op haar hakken liep, haar haar niet netjes meer zat en haar make up over het algemen uitgeveegd was zag ze er nog steeds mooier uit dan iedereen in deze bar en misschien wel hele omgeving. En ik haatte het om dit toe te geven. Een zucht liep hierdoor ook over mijn lippen en ik zakte wat in op mijn kruk. Uiterlijk boeide mij nooit maar nu zij zelfs na zo een rot avond er nog zo mooi uit zag begon ik mij onzeker te voelen. Ik zag er na een glas water al uit alsof ik net twintig koeien had gemelkt en een paar kilometer terug naar huis moest fietsen met twintig liter melk bij me. En zij wist er na al dit nog zo mooi uit te zien. Het was gewoon oneerlijk. Of het was dat ik dronken was en niet alles meer even duidelijk was. Wat mij echter wel duidelijk was was dat zij beeldschoon was. En ik kon het niet uitstaan.Zacht beet ik op mijn lip toen ze dat zei. Ik voelde mij best schuldig. Ze voelde zich echt ziek erdoor en dat was absoluut niet homderd procent mijn bedoeling geweest. “I’m sorry. It was never my intention to make you this sick.” Nu ik er echter goed bij na dacht was het wel logisch geweest. Ze had naar mijn gevoel al aardig wat drankjes op en dan plots zo iets goors er bij kon je maag maar al te snel van streek maken. Ik had gewoon niet goed nagedacht. En daardoor voelde ik mij nu aardig dom. Ik had er gewoon eerder beter over moeten nadenken. Nu voelde ik mij wel lullig en ging zij er waarschijnlijk van uit dat het wel mijn bedoeling was haar ziek te maken. Wat ik ergens wel snapte. Het was niet alsof ik heel erg aardig tegen haar was geweest deze avond. Alles behalve zelfs. Bij haar vraag dacht ik even na. Ik wilde niet weer een ‘pussy’ zijn door truth te zeggen en ik wilde al helemaal niet dat ze weer zo een persoonlijke vraag zou stellen want ik kon daar gewoon niet op liegen. Dus dare was het dan maar. Wat ze me ook liet doen het zou vast niet zo erg zijn. Het was niet dat ze mij ging dwingen iemand te zoenen of wat dan ook. Super erg kon het dus niet zijn. “I choose dare,” zei ik vervolgens maar met een klein knikje om het voor mijzelf ook even vast te stellen. Ik had niet het gevoel dat ik spijt zou krijgen van mijn keuze in het spel maar wat zij mij als opdracht zou geven kon dat natuurlijk meteen helemaal veranderen. Al verwachtte ik niet dat ze mij te erge dingen liet doen. Wellicht voor mij wel maar ik geloofde niet dat ze iets ging kiezen waardoor anderen er ook last van kregen, al was ik daar matuurlijk niet honderd procent zeker over. Ze had mij deze avond al vaak genoeg verrast.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Even verward keek ik op toen hij zei dat het niet zijn bedoeling was om mij zo ziek te laten voelen. Goede grap. Dat was precies zijn intentie geweest, want anders had je zoiets niet besteld. Ik wist ook niet hoe lang ik hier nog kon zitten voordat ik weer moest overgeven, maar ik zou gewoon de eerste tijd even niets moeten drinken, behalve misschien wat water, maar meer dan dat ook niet. En ik moest nu ook absoluut niets eten, want dat zou ik niet eens kunnen doorslikken. Tegen die tijd had ik het er waarschijnlijk alweer uitgespuugd. 'Bullshit. You're not sorry and you shouldn't be,' zei ik terwijl ik mijn schouders ophaalde. Hij hoefde ook helemaal geen sorry te zeggen. Ik had het honderd procent verdiend en eigenlijk had ik nog veel erger verdiend, al zou ik dat niet snel toegeven. Daar was ik dan weer te trots voor en ik zou de dingen die nu in mijn hoofd om gingen ook nooit hardop zeggen. Dat moest allemaal gewoon in mijn hoofd blijven en er nooit uitkomen, want dan zou ik me daar ook weer kut om voelen. Hij hoefde ook helemaal geen sorry te zeggen. Voor eigenlijk bijna niets wat hij vanavond had gezegd, want ik had weer geprobeerd om ergere dingen te zeggen. Het enige wat hij had gezegd was de waarheid en ik kon hem daar dus ook gelijk in geven. De enige reden waarom ik zo flipte was omdat ik niet wilde dat hij dat zo vaak zou zeggen, omdat ik er niet de hele tijd mee geconfronteerd wilde worden. Dat soort dingen stopte je weg en je wilde er dan niet over nadenken of iets wel of niet normaal was. Dat had ik dan tenminste. Dat lag bij anderen vast weer anders.
Hij koos deze keer voor een dare en ik wist nu al dat ik hem niet ook iets wilde laten opdrinken of eten waar hij misschien ziek van kon worden. Ik zou daar ook gewoon niet om kunnen lachen. Ik zou het eerder gewoon heel erg vies vinden, want zo voelde ik mezelf nu ook. Het liefst ging ik dus ook douchen, maar dat kon hier natuurlijk niet en ik ging liever ook nog niet naar huis. 'A dare? Okay.. umm..' Ik moest even nadenken, want ik wist niet meteen wat. Vandaar dat ik even om me heen keek om te zien of ik nog iets kon vinden waar hij wat mee kon doen. Eerst wilde ik hem andere mensen laten lastig vallen, maar volgens mij had ik hen al genoeg lastig gevallen door gewoon hier te zijn. Zij zouden ook wel denken dat ik één of andere stoephoer was, want zo zag ik er nu volledig uit. Arme mensen. Ik wilde Castiel echter wel iets laten doen waarbij hij een beetje voor schut zou staan, maar er waren niet heel erg veel mogelijkheden hier binnen. Daarentegen zei hij dat hij hier vaak kwam, dus eigenlijk was alles wat hij dan zou doen al beschamend zijn. Ik daarentegen kende hier helemaal niemand en niemand van hen kende mij, dus ik kon alles doen en laten wat ik maar wilde. Of nou ja, wat Castiel wilde dat ik deed.
Mijn oog viel op een microfoon. Serieus? Was dit zo'n bar waar af en toe van die zielige zangertjes kwamen zingen? Oh, shit, dat kon ik natuurlijk doen! Ik kon hem een belachelijk nummer laten zingen. Vandaar dat ik dus met een beetje een onschuldige glimlach op mijn gezicht om keek naar Castiel. 'I dare you to sing my favorite song through that microphone... I want you to sing Barbie Girl!' Het was een belachelijk nummer, maar daarom was het een perfect nummer. Vond ik dan. 'The entire song,' voegde ik er nog aan toe, want één keer een refrein was niet leuk. Het moest langer duren en misschien zou ik het wel filmen, maar dat was ook niet helemaal eerlijk. Ik hoopte nu echter wel dat hij niet goed was in zingen. Daar was ik totaal geen ster in, maar ik zou het niet erg vinden om hier nu te moeten zingen. Ik kende toch helemaal niemand en ze hadden vast en zeker hun mening toch al over me klaar.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
CastielLichtelijk verbaasd keek ik op door haar opmerking maar ik betrok mijn gezicht gelijk even. De plotse snelle beweging was niet handig geweest na de hoeveelheid die ik gedronken had. Toch vond ik haar opmerking best gek. Al was ik niet echt anders van haar gewend. “Well sorry but I am sorry,” zei ik mij niet realiserend dat ik zojuist mijn excuses aan bood voor het aanbieden van mijn excuses. Sorry zeggen was gewoon een tweede aard voor mij en vaak deed ik het zelfs zonder dat ik het door had omdat ik dan gewoon sorry wilde zeggen of het gevoel had dat het gewoon moest. Ik kon er ook niks aan doen dat ik zo in elkaar zat. “Sorry,” zei ik toen weer, doelend op het zo vaak sorry zeggen ook al zei ik het nu dus gewoon weer. Ik hoopte maar dat ze het niet al te erg zou vinden want ik had niet echt zin in nog een ruzie hier. Ik had niet eens zin in haar dus waarom ik nog met haar praatte wist ik ook niet zeker maar ik gaf de schuld maar gewoon aan de drank. Zo makkelijk was dat wel voor mij. Ik was toch best nerveus over wat ze zou kiezen. Er waren zo veel dingen waar ze uit kon kiezen om mij echt helemaal voor schut te zetten. Ik merkte echter op dat z enog niet helemaal wist wat ze zou moeten kiezen. En dat terwijl ik verwacht had dat ze al tien tallen duistere plannetjes had bedacht om mij mijzelf voor schut te laten zetten. Haar blik ging door de ruimte heen en ik volgde deze tot hij achter mij belandde en plots leek het er op alsof ze een idee had. Dit gaf mij totaal geen geruststellend gevoel. De woorden toen ze toen ook zei lieten mij diep zuchten. Ik vond het niet eens zo een erge dare. Een liedje zoals dat zingen in deze pub was niks raars voor mij. Zeker niet nu ik dronken was ging dat met gemak. Ik zuchtte echter omdat ik mijzelf wel kon slaan voor het kennen van dat liedje. Ik kende ook niet enkel het refrein wat iedereen altijd zong maar ik kende het hele nummer gewoon en dat vond ik vreselijk. Ik haatte mijzelf er voor. Ik stond toen maar op van mijn plek en knikte even naar haar. “Barbie girl. Entire song. Give me a real challenge next time,” zei ik voor ik richting het kleine podiumpje liep. Ik was niet zeker of het slim was om dat te zeggen sinds ik niet kon weten met wat voor dingen zij wellicht wel zou komen. Maar ik had geen tijd om hier te lang over na te denken. Wat klunzig klom ik op de kleine verhoging en ik ging bij de microfoon staan. Het feit dat mijn baas dit nu ook zou zien kon mij ook vrij weinig meer schelen. Daar was ik al te ver weg voor. “Heya lady’s and gents. May I have your attention for a bit please?” Een hoop koppen in de bar keerde naar mij toe en zelfs mijn baas had zijn complete aandacht op mij gezet. “This song is for the devil in my life, Allison, hope you enjoy,” zei ik met een brede glimlach en ik nam mijn telefoon uit mijn zak. Ik zette de karaoke versie van het liedje op waardoor je daar dus enkel de muziek hoorde en ik begon zonder enige schaamte er aan mee te zingen. Na een goede drie minuten was het klaar en gaf ik een buiging. Hoewel veel mensen moesten lachen werd er ook geklapt en ik sprong weer van de verhoging af. Ik deed mijn telefoon terug uit waarna ik wat wiebelend terug naar Allison liep en met een plof op de kruk voor haar ging zitten. “Truth or dare?”

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij zei sorry. En nog eens. En daarna nog een keer! Kon hij niet ophouden of zo? ‘Okay, okay, I know that you’re sorry. You don’t need to repeat yourself every time, it’s getting old,’ zei ik waarna ik met mijn ogen rolde. Het werd irritant en ik moest er dus wat van zeggen en ik kon misschien nu nog wel een sorry verwachten, maar dan gaf ik hem echt een klap voor z’n kop. Nou ja, dat misschien niet, maar dan kon ik wel nog een keer boos worden. Sowieso als ik gedronken had was ik erg raar, omdat ik dan echt stemmingswisselingen had. Nu was ik dus bijvoorbeeld weer geïrriteerd, al was ik eigenlijk de hele tijd al geïrriteerd. Zijn gezicht irriteerde me en het feit dat hij hier was ook. Eigenlijk vond ik alles aan hem irritant en als het kon stuurde ik hem naar een plastisch chirurg. En dan nog zou ik me ergeren.
Hij leek het oprecht niet erg te vinden om hier te gaan zingen. Jammer, maar ik snapte het ook. Ik had het ook absoluut niet erg gevonden en volgens mij was hij net zo ver heen als dat ik was. Ik hoopte echter wel dat hij dan een vreselijke zanger was, zodat ik er nog een beetje om kon lachen. Of dat er bekenden in deze pub zaten zodat zij hem hier altijd mee konden pesten.
Ik ging goed voor de show zitten, want ik wilde geen seconde missen. Hij vroeg iedereen om hun aandacht en ik merkte dat toch iedereen vrijwel meteen keek. Vervolgens gaf hij aan dat dit liedje voor mij was, waardoor ik toch even moest lachen. Ik was waarschijnlijk echt één van de meest verschrikkelijke mensen in zijn leven en ik nam het hem niet eens kwalijk. Hij was dat ook voor mij, al was het wel makkelijk om zo door mij genoemd te worden. Met een brede glimlach op mijn gezicht luisterde ik toen naar hoe hij dat belachelijke nummer zong en het viel me op dat hij de songtekst er niet bij gebruikte. Serieus? Was dit ook zijn guilty pleasure? Waar ik me overigens enorm aan irriteerde was het feit dat hij nog niet eens slecht klonk. Het klonk niet vals of zo! What the fuck. Als ik moest zingen klonk ik als een walvis die aan het doodgaan was en dan nog erger. Ik haatte hem automatisch dus weer tien keer zo erg als dat ik al had gedaan.
Zodra hij klaar was moest ik natuurlijk als grootste fan wel even als een soort fangirl ‘woooo!’ roepen waarna ik ook maar klapte, al zou ik dat liever niet willen doen, omdat hij zichzelf niet extreem voor schut had gezet en zo leek hij er ook over te denken. Ik moest nu echt wat beters gaan verzinnen, want dit was niet grappig genoeg. Ik had er wel even om moeten lachen, maar ik vond dit niet hilarisch. Misschien had ik daar dan ook al te veel voor gedronken. Wellicht dat ik het daarom als de normaalste zaak van de wereld zag.
‘Dare.’ Natuurlijk koos ik dare. Ik zette mezelf liever voor schut dan dat hij me persoonlijke vragen zou stellen, al wist ik dat ik bij het volgende rondje wel truth moest kiezen. Dat waren immers de regels en hij zou me daar vast en zeker aan herinneren, want ik zou ook graag willen proberen om gewoon nog een rondje voor dare te gaan in de hoop dat hij het niet door zou hebben. Ik achtte hem echter slim genoeg om dat nog wel te kunnen onthouden. Helaas.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel Bij haar opmerking beet ik zacht op mijn lip en ik wist mijzelf nog net tegen te houden om niet weer mijn excuses aan haar aan te bieden. Ze zag er namelijk uit alsof ze zo de oogballen uit mijn kassen kon duwen als ik het nog een keer zijn en ik had geen zin in de hoofdpijn die je daar van kreeg en het blind worden. Dat waren namelijk niet twee van mijn favoriete dingen. Als ze dat echter wel waren had ik met alle liefde mijn excuses weer aangeboden. Het leek mij wel raar als je favoriete dingen blind worden waren. Dat kon je namelijk maar een keer doen. Moest je daarna dan een nieuw favoriete ding kiezen? En wat kon je nou eigenlijk als je blind was? Niet zien, dat was duidelijk. Blind worden was wel een gek ding om leuk te vinden. Al was het vast een gekke fetish ergens op de wereld. Je had mensen die het opwindend vonden om gestikt te worden dus er waren vast wel gekken die het geweldig vonden om mensen in hun ogen te hebben drukken tot ze blind werden. Dat was dan vast een geweldige orgasme als je het er voor over had om dan de rest van je leven nog blind te zijn. Ik zou dat niet zo maar doen, ik hield te veel van mijn zicht. Als ik dan blind zou worden was het beter door een kogel door mijn oog die mij ook gelijk vermoordde want god wat wilde ik soms graag dood en als ik er blind bij zou worden dan was dat maar zo. Niks aan te doen. Toen ik weer zat merkte ik wel aan Allison dat ze een beetje geïrriteerd was. Was het niet grappig genoeg geweest voor haar? Wellicht had ze gedacht dat ik zo slecht klonk als een hyena op een sneeuwende ochtend in Miami. Mijn zang stem was echter alles behalve goed in mijn mening, maar vals zingen deed ik nooit. Ik wist niet hoe en ik wist niet waarom maar zelfs als ik het probeerde lukte het mij niet. Ik snapte echter wel dat ze wellicht geïrriteerd was door mij. Als ik zo een opdracht uit gaf hoopte ik natuurlijk ook dat het persoon aan wie ik het gaf zichzelf helemaal voor svhut zou zetten. Ik had dat dan wellicht een beetje gedaan maar vast niet goed genoeg voor haar leuk vinden. Toen ze dare zei begon ik hard na te denken. Natuurlijk koos ze dare. Zij wist ook wel dat truth kiezen geen slimme keuze was. Maar wat ik als Dare kon doen wist ik nog niet echt. Mijn blik ging even door de pub heen toen mij iets opviel. Het was iets dat we in de pubs in Texas ook heel veel hadden en ij had het er zelfs eerder met Allison over gehad. “I dare you to ride the mechanic bull,” greens ik met een knikje naar de mechanische stier die zo een tien meter van ons vandaan stond. Ik was best tevreden met mijn keuze, wetende dat ze had gezegd dat ze nooit op zo een beest zou rijden. Ik wilde haar echter niet weer iets vies katen drinken dus zichzelf voor schut zetten op zo een stier moest het dan maar zijn.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik was heel erg blij dat hij niet nog een keer sorry zei, want dan was ik echt boos geworden. Gelukkig hield hij zijn mond en zei hij daar verder helemaal niets meer over. Anders had hij er ook spijt van gekregen. Zeker als ik teveel gedronken had kon ik mezelf een stuk minder in de hand houden en dan kon ik nog wel eens dingen doen waar ik spijt van zou krijgen, maar dan had ik het gewoon niet echt door of zo.
Ik trok mijn wenkbrauw op toen hij zei welke dare ik moest doen. Was hij wel goed bij zijn hoofd? Dat was wel het laatste wat ik ooit in mijn hele leven zou gaan doen. Ik zou nog liever tien keer die vieze shotjes nemen dan dat ik op zo'n belachelijk apparaat moest zitten. 'Are you sick in the head?' vroeg ik toen dus ook. Dat moest wel. Hij moest wel gestoord zijn, want anders had hij dat niet voorgesteld. 'I'm wearing a dress, you idiot. I'm not giving all of these creeps a free show.' Dat was wel een goede smoes om eronderuit te komen, al was het echt zo. Ik ging niet in de kleding die ik aanhad daar op zitten en overigens ook niet in andere kleding. Gewoon omdat ik hem dat plezier niet zou gunnen, dus dan deed ik dat ook niet. Gelukkig was ik nog niet te dronken om gewoon maar in alles mee te gaan, maar ik zou echt nog liever doodgaan dan dat ik op zo'n vies en raar ding moest. Ik vond het overigens ook wel heel apart dat er zo'n ding hier in een bar stond. Dat had ik nog nooit gezien, maar ja, ik kwam dan ook nooit in dit soort pubs. Ik kon hier waarschijnlijk helemaal nergens van op kijken, want alles was hier vast en zeker hartstikke normaal.
En ik zou inderdaad hier niet een beetje halfnaakt gaan staan. Of nou ja, dat zou ik nog eerder doen dan alles maar een beetje laten zien als ik op zo'n ding zou zitten. Verschrikkelijk. Dan zou ik liever nog eerder zo'n rare oude man een soort lapdance geven, maar dat zou ik ook niet voorstellen. Dan zou hij dat wellicht in zijn hoofd krijgen en dat was ook niet prettig. Ik zou dus ook mijn best doen om ervoor te zorgen dat ik hier onderuit zou komen. Als hij het dan nog niet oké vond kon ik ook altijd nog een excuus gebruiken dat ik nog misselijk was en dat was wel zo. Ik was ook gewoon nog misselijk en ik wist ook niet of ik daarna nog fatsoenlijk op mijn benen zou kunnen staan of dat ik echt mijn hele maaginhoud er nog een keer uit zou gooien, al zat daar vast en zeker bijna niets meer in. Dat excuus zou ik echter nog bewaren en ik hoopte dat hij iets anders zou verzinnen. Zo niet, dan zou ik misschien ook gewoon weg gaan. Dan was de avond voor mij wel genoeg geweest en dan had ik er ook geen lol meer in. Dan had hij me meer voor schut gezet dan ik hem en dan vond ik het niet meer leuk. Enorm kinderachtig, want dan leek het net alsof ik niet tegen mijn verlies kon, maar heel eerlijk gezegd kon ik dat ook niet zo goed. Een spelletje wilde ik altijd winnen en op dit moment leek het erop alsof ik had verloren.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
CastielBij haar woorden realiseerde ik mij dat het absoluut geen slim idee was. Toch vond ik het grappig dat ze het niet eens durfde. Dat liet wel zien wie er nu echt een pussy was. “No you’re right no one wants to see that,” reageerde ik toen zij zei dat ze al deze ‘creeps’ niet een shwo zou geven. Ergens was ik best pissig over hoe ze de mensen hier noemde, wetende dat het allemaal aardige mensen waren en er zelfs mensen hier zaten die wellicht hoger waren dan haar. De zoon van de burgermeester kwam hier nog wel eens. Ik was zelfs best goed bevriend met hem maar natuurlijk wel buiten het publiekelijk oog. Ik hield niet van de aandacht die dat zou brengen en Dante was zelf blij om een vriend te hebben die niet enkel met hem omging voor de fame en alles. Ik zou nooit zo kunnen leven, enkel nep vrienden enzo. “But okay you’re pussing out of a dare which means you have to do a truth,” knikte hij. Hij herinnerde de regels nog perfect van toen hij jonger was en het spel speelde op kamp of slaap feesten bij vrienden thuis. Het was altijd leuk om te doen. Nu moest hij echter wel met een vraag komen. Hij was echter niet helder genoeg om na te denken over een goede vraag. Wat was überhaupt een goede vraag om te stellen? Zijn gedachtes gingen automatisch terug naar al die jaren geleden wanneer de dares en truths nog simpel waren. Toen vroegen mensen naar je crush of je eerste kus of daagde ze je uit om een ander een knuffel te geven of een kusje of wat dan ook. Toen was alles nog simpel. Nu leek het wel of dit spel alles behalve simpel was. Alsof hij over al zijn truths en dares en antwoorden heel goed moest na denken voor hij iets deed. Alsof het de perfecte vraag moest zijn die hij moest stellen anders kon hij er niks mee. “Have you ever felt in love?” De vraag liep al over zijn lippen voor hij de woorden tegen kon houden. Het was absoluut geen perfecte vraag. Sterker nog, hij was zo open dat als ze ja zou zeggen hij nog niks kon weten. Dat gevoel hoefde namelijk niet eens over een mens te gaan. Het kon over een dier of een object gaan. Over een locatie of een gedachte. Hij had ook gelijk spijt voor zijn keuze van vraag maar hij kon het niet meer terg nemen dus super erg vond hij het ook niet. Zo kon hij er immers ook achter komen of het meisje tegenover hem oprecht geen hart had, of dat het gewoon een act was. Hij was er behoorlijk nieuwsgierig naar. Al kon het ook zijn dat ze vroeger natuurlijk een hart had maar dat ze die door iets, wat dan ook, was verloren. Hij zou er wel achter komen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik had de neiging om tegen hem in te gaan toen hij zei dat niemand dat wilde zien, maar ik was al lang blij dat hij niet door zeurde. Bovendien kon ik me voorstellen dat niemand dat nu wilde zien. Of ooit. Ik zag er niet uit. Bovendien hoefde niemand dat zomaar te zien.
‘Fine,’ knikte ik toen hij zei dat ik dan een vraag moest beantwoorden. Ik zag er eerlijk gezegd wel tegen op, maar het kon niet erger zijn dan die dare die hij zojuist had verzonnen. Zijn vraag verwarde me echter wel en ik wilde daar eigenlijk ook geen antwoord op geven. Dat vond ik wel heel erg persoonlijk worden, maar ik wist ook dat ik nu niet zo heel erg goed kon liegen als ik een drankje op had. Normaal gesproken zou ik glashard tegen hem kunnen liegen, maar dat zou me nu niet lukken. Ik moest dus maar gewoon eerlijk zijn.
‘Um.. I have. Once. I think I was about twenty years old and me and my boyfriend at the time had been together for nearly a year until he cheated on me. So yeah.. that’s when it ended. And he’s engaged to that girl now.’ Daarna liet ik ook niemand meer dichtbij genoeg komen. Ik had hem eigenlijk zelfs niet eens gestraft zoals ik dat bij anderen wel zou doen. Ik had hem daarna niet belachelijk gemaakt. Ik had hem zelfs gesmeekt om weer bij mij terug te komen, maar hij vond het andere meisje leuker en achteraf begreep ik dat ook wel. Ik was ook gewoon een verknipt mens en ik wist dat hij nog steeds met dat meisje samen was. Sterker nog, ik had een aantal maanden geleden gehoord dat ze verloofd waren. Dat was wel het punt waarop ik voor mezelf had besloten om de muur die ik al om me heen had nog hoger op te trekken. Zo kon bijna niemand mij meer pijn doen en tot nu toe had het gewerkt. Ik had daarna nooit meer om een jongen gehuild of ook maar een seconde verdrietig geweest. Het was natuurlijk niet het einde van de wereld, maar het duurde al enorm lang voordat ik een keer iemand vertrouwde en dan had diegene mijn vertrouwen geschonden. Dat zou ik niet nog een keer laten gebeuren en het zou me dus ook niets verbazen als ik voor de rest van mijn leven single was. Ik zou het ook niet eens erg vinden, al was het wel een beetje saai. Dan was je altijd alleen thuis en moest je altijd alles maar alleen doen, maar daar was ik nu ook aan gewend, dus ik kon er niet echt over zeuren vond ik zelf. Ik zuchtte zachtjes en keek even naar mijn nagels, want ik vond het raar om hem nu aan te kijken als ik toch wel zoiets heel persoonlijks vertelde. Ik had liever gehad dat hij dacht dat niets of niemand mij pijn kon doen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Een zwakke frons verscheen op mijn gezicht toen ik haar antwoord hoorde en ik voelde mij best schuldig. Het was wellicht een iets te persoonlijke vraag geweest, al was de vraag die zij mij eerder had gevraagd ook behoorlijk persoonlijk geweest. Voor mij tenminste. Zulke dingen verschilde natuurlijk per persoon heel erg. Wat ik precies moest reageren wist ik ook niet heel erg zeker. Het liet mij Allison wel gelijk op een ander perspectief zien. Er was dus een tijd geweest waar ze wel mensen binnen liet, ze leek nu immers alsof ze iedereen weg duwde. Zo kwam het tenminste over op mij. Ik begon mij ook af te vragen of die jongen wellicht de reden hiervoor was. Al kon ik dat natuurlijk nooit zeker weten. Ik was ook vrij zeker dat ze het niet zou toegeven als ik het vroeg, en ik vond het ook wel een erg onbeleefde vraag om te stellen. Het was niet zomaar een onderwerp waar je gewoon over ging kletsen. Het was dan plots wel erg persoonlijk. Na een tijdje stilte schraapte ik mijn keel zachtjes voor ik sprak. "I'm sorry, that was a bit too personal, I shouldn't have asked." Bood ik nu serieus weer mijn excuses aan? Ik kon mijzelf wel slaan, ze had eerder al vermeld dat ik moest stoppen met mijn excuses aanbieden en nu deed ik het toch weer. Als ze er maar niet boos om zou worden, daar had ik absoluut geen zin in. Ik had hier niet eens zin in. Op dit moment had ik enkel zin in mijn bed. Ik wilde gewoon gaan slapen. Slapen en nooit meer wakker worden. Oké nee, dat was wellicht iets te duister. Ik wilde niet dood, dacht ik dan. Ik had altijd het gevoel alsof het nog te vroeg voor mij was, ik was pas vijfentwintig, ik had nog een heel leven voor me. Ik zou niet nu al dood willen gaan terwijl ik nog helemaal niks beleefd had. Wat had ik nou gedaan met mijn leven? Echt helemaal niks. Ik had een baan, maar dat was ook niet iets speciaals. Ik had mijn hele leven eigenlijk gespendeerd aan studeren en familie. Als iemand mij nu zou vragen wat het mooiste moment uit mijn leven was zou ik daar niet eens op kunnen antwoorden. Mijn diploma uitreiking wellicht? Maar dat was ook wel een beetje sneu om te zeggen. Dan was het gelijk duidelijk dat ik helemaal niks met mijn leven had bereikt. Ik had geen vriendin, geen eens een eigen huis. Alles wat ik had om misschien nog een beetje trots op te zijn was mijn baan en zelfs dat liet alleen maar zien hoe een grote nerd ik eigenlijk was. De meeste mensen van mijn leeftijd hadden al dingen gedaan met hun leven, dingen bereikt, prestaties behaald. Alles wat ik had was een baan. Was dat nou iets om trots op te zijn? Ik vond van niet.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij zei eerst niets en dat liet mij best wel ongemakkelijk voelen. Had ik hem nu een schuldgevoel laten geven of zo? Want dat was absoluut niet mijn bedoeling geweest. Hij hoefde zich ook helemaal niet schuldig te voelen na al die dingen die ik tegen hem had gezegd. Bovendien had ik hem zojuist over zijn familie gevraagd en volgens mij was dat veel persoonlijker dan dit. Tevens dacht ik dat ik er nu wel een beetje overheen was, dus kon ik er best over praten. Ik vond het alleen niet prettig dat ik dit nu tegen hem zei, want hij kon het weer tegen me gebruiken. Dat was de enige reden waarom ik het nooit aan mensen vertelde. Het was namelijk niet zo dat ik er nu nog steeds verdrietig om was of zo, maar ik wilde mensen gewoon geen zwakke kanten van mijzelf laten zien en dat was ik nu wel aan het doen. Hij besloot uiteindelijk opnieuw zijn excuses aan te bieden, waardoor ik even diep zuchtte. Ik had hem nog geen minuut geleden gezegd dat hij niet de hele tijd sorry moest zeggen en nu deed hij het opnieuw, maar ik kon me gelukkig inhouden door er niet opnieuw wat van te zeggen. 'Oh, don't worry, I'm totally over it. I'm glad he's happy,' zei ik met een zwak glimlachje. Ik was ook wel blij voor hem en ik zou hem nu ook echt niet meer willen hebben. Als ik dan iemand had moest ik ook op de eerste plaats staan en wilde ik geen tweede keus zijn. Dat zou ik in dit geval wel zijn en dat hoefde van mij absoluut niet. Nu hoopte ik maar dat hij me geloofde en dat hij niet dacht dat ik het zei om hem een beter gevoel te geven, want dat was absoluut niet zo. Ik was wel graag eerlijk en dat was ik in dit geval ook zo. Het was tevens ook al jaren geleden gebeurd, dus het zou ook wel ernstig zijn als ik daar nu nog steeds mee zat.
'So... Truth or dare?' vroeg ik toen aan hem. Ik wilde niet te lang bij die vraag die hij me had gesteld stil staan, dus ging ik liever gewoon door met het spelletje. Als hij zich dan al schuldig voelde had hij daar geen enkele reden meer voor, want dan was hij alweer met iets anders bezig. Ik vond ook altijd dat afleiding enorm goed hielp als je ergens mee zat. Dat deed ik dan ook altijd. Als ik me een dag rot voelde zorgde ik dat ik gewoon mijn hele dag vol had gepland met dingen die ik leuk vond om te doen en dan was ik het aan het einde van de dag alweer vergeten. Op die manier hoefde je er ook niet aan te denken en kon je niet eens verdrietig of boos of wat dan ook worden. Zo deden mijn ouders het ook altijd en zo deed ik het nu ook nog steeds, maar het werkte wel enorm goed.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Lichtelijk ongemakkelijk beet ik toen op mijn lip. Door haar zucht merkte ik wel dat ze het inderdaad irritant vond dat ik mijn excuses weer had aangeboden. Maar hier trok ik mij niet echt veel van aan. Ik was het gewend van mijn vrienden dus van haar snapte ik het ook wel helemaal. Als mensen die constant met mij omgingen het al irritant vonden kon ik mij goed voorstellen dat het voor haar nog veel erger moest zijn. Al had ze eerder wel gezegd dat ze het juist schattig vond, maar op dit moment leek dat een complete leugen. Ik begon plots te twijfelen aan alles wat ze mij had gezegd. Had ze ooit eigenlijk wel de waarheid gesproken? Had ze wel een ex vriend die nu verloofd was? Was haar naam überhaupt wel Allison? Wie weet heette ze wel Penelope. Nee. Ik dacht echt te gek na. Natuurlijk loog ze niet over haar naam. Wie deed er nou zoiets? Een naam was dan ook wel een erg dom ding om over te liegen. Zeker met een naam als Allison, als je niet wilt dat iemand je nog kan vinden geef je gewoon geen achternaam op. Ik daarin tegen zou wel liegen over mijn naam als ik niet wilde dat iemand mij zou vinden. Dat was eigenlijk best hypocriet van mij, maar hoeveel mensen heette er nou Castiel? Mij kon je zo vinden als je wilde, al had ik helemaal geen social media of wat dan ook dus zo makkelijk was het ook weer niet. Voor zo ver het over internet ging bestond ik niet. Daar was ik op zich best tevreden over, zo als ik in de krant kwam wegens iets wat ik deed was ik voor iedereen maar een onbekende man. Het leek mij vreselijk als je bekend was, al was het maar plaatselijk. Alles wat je dan fout deed zou iedereen gelijk weten en hoewel mensen zelf genoeg fouten maakte zouden ze jou er voor schamen. Hypocriet, maar zo waren mensen tegenwoordig gewoon.
"Oh that's good," knikte ik voorzichtig op haar woorden. Of ze de waarheid sprak of niet wist ik niet maar eigenlijk moest het mij ook niks uitmaken. Zij moest mij niks uitmaken. Ik besloot er ook niet vee langer meer over na te denken en was ook vrij opgelucht toen ze de vraag weer aan mij stelde. Ik wist niet zeker waar ik mee zou gaan. Als ik nu weer dare zei moest ik de volgende ronde wel verplicht truth zeggen. Ik zou hoe dan ook weer truth moeten zeggen dus ik besloot het steeds maar om en om te doen. "Truth," zei ik zo nonchalant mogelijk. Ik probeerde mijn nervositeit niet te laten merken.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij reageerde nauwelijks op me en ook dat had ik al wel verwacht. Waarom hij deze gehele situatie zo ongemakkelijk probeerde te maken wist ik niet, maar ik vond het echt enorm vervelend. Als je je dan ongemakkelijk voelde, liet het dan in ieder geval niet zo merken! Daar deed ik altijd enorm hard mijn best voor, maar bij hem kon ik het gewoon aflezen nu. Dat irriteerde me dan ook weer, maar ik hield me wederom in.
'Truth? Hmm, okay...' knikte ik waarna ik even nadacht. Wat wilde ik weten? Ik had eigenlijk geen flauw idee. Ik wilde liever niet opnieuw zo'n enorm persoonlijke vraag gaan stellen, want dat had ik net al gedaan en ik had me er toch wel een beetje schuldig om gevoeld. Hij had dan toch meer meegemaakt dan ik van tevoren dacht. Ik had verwacht dat hij namelijk een geweldige familie had, maar zijn moeder was hij al verloren en zijn vader was alcoholist. Dan had ik misschien helemaal niets te klagen gehad. Ik had mijn ouders in ieder geval nog en dat was al enorm belangrijk. Niet dat zij me na vanavond nog zouden willen zien, maar toch. Ze leefden nog en ze zouden vast wel mijn crematie willen regelen mocht ik ooit overlijden.
Vandaar dat ik een vraag stelde die eigenlijk vrij weinig met hem te maken had, maar over mij. En ik hoopte dat hij honderd procent eerlijk zou zijn, want dat vond ik dan alleen maar fijn. Dit was in ieder geval zijn kans om mij ook enorm te kleineren en een rot gevoel te kunnen aanpraten, dus als hij die wilde pakken kon dat nu. 'What do you honestly think of me?' Eigenlijk wist ik het antwoord al. Het zou vast iets in de trant van "een bitch" of zo zijn, want het kon niet anders, maar dan wilde ik ook graag wat meer uitleg! Ik was niet tevreden met een antwoord van maar één woord. Ik wilde een uitleg en het kwam deels omdat ik er dan zelf misschien wat aan had. Niet dat ik wilde dat hij me aardig moest vinden, maar ik wist bijna zeker dat zo'n beetje iedereen hem wél aardig vond, dus dan kon ik misschien wat tips van zo'n persoon gebruiken. Of ik er dan wat mee zou gaan doen was een andere vraag. Het lag compleet aan het antwoord wat hij zou geven, maar ik bereidde me in ieder geval op het ergst voor. En dat was overigens ook wel helemaal prima. Ik wilde ook gewoon dat hij recht in mijn gezicht zou zeggen wat hij van me vond, al zou ik het wel heel erg raar vinden als hij nu iets positiefs zou zeggen, maar dat kon ik me niet voorstellen. Niet meer na vanavond. Misschien voor vanavond nog wel, want toen was mijn mening ook heel anders dan dat het nu was, maar volgens mij hadden wij nu een grote hekel aan elkaar.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Haar vraag had me wel een beetje van mijn fiets geduwd. Zo iets had ik dan ook niet verwacht. Het liefste zou ik iets zeggen als 'een bitch' of 'een vreselijk persoon'. Maar ze vroeg om mijn eerlijke mening en ik kon ook gewoon geen leugens meer vertellen. Maar of ik de waarheid nu wel wilde vertellen wist ik niet. Ze zou me raar vinden, dat zeker. Maar dat vond ze waarschijnlijk al dus zo erg was dat ook weer niet. Wellicht zou het er voor zorgen dat ze weg wilde, dan kon ik ook naar huis gaan. Al zou ik dan wel met een rot gevoel zitten, maar dat moest dan maar. Was toch niet echt iets speciaals.
Met een zachte zucht richtte ik mijn blik toen op haar en ik haalde kort mijn schouders op. "I think you're a good person, you're kind to some and might even be loving to others. But I also think that you hide that good side of you behind these walls you've build up to protect yourself. I think you being a heartless person is just because you've been hurt once and don't want to ever let anyone close enough to hurt you again so you just push everyone away in the most nasty ways possible." Ik beet even hard op de binnen kant van mijn wang en keek haar een beetje fronsend aan, niet zeker of ik gelijk had. "At least that's how you come across in my opinion. But I do think deep inside there's still a person who cares about the lives of others, who might even feel guilty after they've hurt someone on purpose. Who has a heart. Correct me if I'm wrong though," mompelde ik nog. Ik was niet eens zeker of mijn woorden wel ergens op sloegen, of dat ze wel duidelijk aan kwamen. Ik wist niet eens of ik wel luid genoeg praatte voor haar om het te horen, of ik wel goed articuleerde. Maar het maakte mij eigenlijk ook niet super veel uit. Ik had zelfs liever dat ze het wellicht niet gehoord had. Het voelde gewoon fijn dat er allemaal uit te hebben, en als ze me dan niet had verstaan kon ik wellicht wel gewoon een korter antwoord geven, dan kwam ik wellicht ook niet zo raar over, ik was namelijk vrij zeker dat ik nu best wel raar over kwam. Ik voelde mij ook wel raar. Maar wellicht zorgde dat rare er voor dat deze avond nu al over was en we beide gewoon onze eigen wegen konden gaan. Dan hoefde ik haar hopelijk nooit meer te zien. Het was niet dat ik haar echt haatte, maar ik hoefde haar gewoon nooit meer te zien. Ik had geen interesse meer in enig contact met haar. Als ze nog eens een zaak op het bureau moest doen zorgde ik wel dat mijn collega die zou doen. Zo graag wilde ik haar nooit meer zien.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld