Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

8 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het adres werd hem na zijn vraag laten zien. Hij had verwacht dat ze hem eenvoudigweg het zou vertellen, maar hier bleek hij zich in vergist te hebben. Haar mobiel werd zijn kant op gericht terwijl aangegeven stond waar hij heen moest gaan. Google Maps zou hem niet veel verder helpen, vond hij, echter perste hij zijn lippen zonder kritiek op elkaar. Hij was allang blij dat haar chagrijnigheid een beetje weg was, en hij niet afgezeikt werd nu hij in deze toestand was. Het had hem alleen maar suffer kunnen maken dan hij momenteel al was.
"Beautiful neighborhood. It must've been nice to live there," onderbrak hij de stilte. Hij hield zijn ogen op de weg gericht, enkele seconden gekeken naar het mobielscherm dat zijn kant op werd gehouden. De buurt kende hij zeker wel van vroeger. Vaak had hij erover gehoord van andere buitenstaanders, uitspraken gevolgd over hoe er allemaal rijkere mensen woonden. De huizen schenen er enorm groot te zijn met hetzelfde voor de tuinen. Vele auto's zouden op een oprit staan, wachtende op de eigenaar om er een uit te kiezen en hiermee naar de grote stad te trekken, en alsof dat nog niet genoeg luxe was zou het dichtbij de stad zijn zodat ze er op een loopafstand heen konden wandelen. Volgens hem klonk dat als de ideale buurt voor een gezin, maar hier kon hij natuurlijk verder geen opmerking over maken. Hijzelf kende niet anders dan de buitenwijk in Novosibirsk en zijn verouderde appartement in de sloppenwijken vooraleer hij in deze puinhoop terecht was gekomen.

De weg zelf bleef hij voor de rest stil. Hij had geen idee waar hij over moest beginnen in haar bijzijn, zijn hoofd nog altijd in dromenland gehouden als waar het toen hij wakker werd gemaakt ook was. Het gevoel dat alles wat hij zei verkeerd was, kon hij ook niet wegzetten. Hij kon geen gespreksonderwerp bedenken om de spanning tussen hen beide te verlichten. Vandaar ook dat hij pas weer sprak toen ze een klein half uur later voor haar oude huis stonden.
"Do you have any security cameras around your house? It's for the best for both of us if we don't get caught on tape." Hij keek naar haar, de autosleutels verwijderd. Bedenkelijk stopte hij ze in zijn zak. Hij vertrouwde er geen steek van in haar buurt, vooral omdat iedereen genoeg geld had om beveiliging aan te schaffen, en hij had geen moeite het te verbergen. Haar erop aanspreken was het minste wat hij kon doen om te zorgen dat hij niet in de cel zou belanden vanwege een domme, voorkombare, fout.
"And don't forget to make sure the alarm isn't working. The cops can be here in a couple minutes if that damn thing goes off."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Yeah, it is..."
Wanneer ze terugdacht aan haar momenten die ze er had beleefd kon ze ontzettend veel positieve herinneringen opnoemen, ook al waren er evenzeer negatieve momenten geweest, dat hoorde er allemaal bij. Mensen die slechts positieve dingen hadden beleefd waren zeer uitzonderlijk, maar klagen over haar tijd deed ze niet. Nee, Addison was het type die vooral de leuke dingen met haarzelf meenam in het verdere leven wat de mensen rondom haar een mooie eigenschap aan haar vonden. Tragische gebeurtenissen nam ze echter wel mee, hoewel ze er haar mond meestal over hield. Ze was geen prater en zette haar verdrietige gevoelens om in frustraties waardoor mensen rondom haar de dupe ervan waren, iets wat ze nog vaker deed sinds haar transformatie. Zonder nog verdere woorden uit te spreken staarde ze naar buiten via het raam in de autodeur naast haar desondanks er weinig van het uitzicht te zien was. Addison zag vooral haar eigen nadenkende weerspiegeling. Net zoals tijdens vele andere momenten zat ze met haar hoofd in een compleet andere wereld.

"Yeah there are some cameras, but I know how to turn them off," vertelde ze. Addison was vaker uit het huis geslopen om naar feestjes of wat dan ook te gaan ondanks haar ouders het haar verboden hadden. Ze wist precies hoe ze de camera's uit moest schakelen om ongezien het huis binnen te komen en waar de camera's zich bevonden. Daarnevens bevonden de meeste camera's zich in de tuin die ze nooit hoefden te betreden, als de huissleutel nog steeds op de juiste plaats lag tenminste. Slechts een tweetal camera's waren vooraan te bevinden voor inbrekers die toch zo lomp waren het huis te willen betreden via de voordeur. Addison nam haar mobiel uit haar broekzak en startte dan het programmaatje op waarmee ze het alarm én alle camera's die zich rondom en in haar huis bevonden kon uitschakelen. Het was één of ander rijkeluis programma wat haar vader per se wilde hebben omdat het veel geld kostte. Addison vond het onnodig, zonde van het vele geld dat haar vader er in had gestoken, maar in een situatie als deze was zeer praktisch voor Addison. In een handomdraai had ze dan ook alles wat haar plan dwars kon liggen uitgeschakeld.
Haar weg baande ze naar de grote poort die als je de juiste code kende, ingang kon leiden tot de ingang van hun terrein. De code kende ze uit haar hoofd, wat dus geen enkel probleem vormde. De code typte ze in waarna de poort zich na enkele seconden al volledig opende. Hoe dichterbij ze bij haar huis kwam, des te erger haar getwijfel werd. Jack kon gelijk hebben, misschien verergerde alles nu ze weer voor eventjes thuis zou zijn. Het was iets waar Addison haarzelf over moest zetten, het moest, ze had spullen nodig en het liefst die van haarzelf.
"Don't worry about it, I know what I'm doing," vertelde ze toen Jack begon over het alarm dat ze allang had uitgeschakeld. Ze vervolgde haar weg naar de voordeur waar ergens een sleutel verborgen lag in het geval van nood. Addison was meestal zo chaotisch dat ze haar sleutel ofwel verloor of hem simpelweg thuis vergat. Uit voorzorg hadden haar ouders een plaats afgesproken waar ze een reservesleutel zouden verstoppen, uit voorzorg. De laatste keer bevond hij zich onder de mat, maar ditmaal werd ze teleurgesteld. Nergens onder de mat was was een sleutel te vinden. "Where is that stupid key," mompelde ze bijna onhoorbaar tegen haarzelf.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Toestemmend knikte hij naar haar, zelf ook uitgestapt uit de auto. Hij vertrouwde erop dat zij de camera's wel uit had gezet. Waarom zou ze immers geen moeite doen hen uit het zicht te houden? Ze wist de gevolgen ervan, wist hoe zijn baas en de rest erop zou moeten reageren en al helemaal had ze de ervaring hoe hij met haar om moest gaan zodra ze het durfde te verpesten. Ook zou zijzelf er geen baat bij hebben op de beelden te staan; Addison had ook misdaden begaan sinds de komst in het huis, en het zou hem enkel één telefoontje kosten om elk lijk weer op te laten duiken. Haar sporen zouden overal en nergens te vinden zijn voor de politie. Als Jack het wilde, kon hij het zo laten lijken op een moord uit haat en afgunst zonder ook maar een detail naar hen te laten wijzen.
Die gedachte schudde hij echt echter al gauw weer van zich af, zich gericht op het huis voor hen beide. Wat voor Addison misschien doorgaans was, was voor hem meer dan verbazingwekkend. Hij keek zijn ogen uit bij het zien van het gebouw waar zij had gewoond. Een flinke oprit was te herkennen achter de poorten, haast van de grootte van wat hij vroeger zijn thuis kon noemen. Een huis van een aantal verdiepingen stond erop gebouwd, compleet met grote ramen en zelfs een aantal auto's dacht hij in het donker weer te kunnen vinden. Meer daardoor overvallen dan het feit dat Addison gefrustreerd ergens naar leek te zoeken, liep hij sloom naar haar toe. Het was overduidelijk dat Jack moeite moest doen zijn mond niet open te laten vallen door wat zich voor zijn blikveld bevond.
"Eh.. Are you sure this is the right house?" Talmend sprak hij het uit, tot stilstand gekomen zodra hij achter haar stond. Zijn blik liet hij van zijn omgeving afgaan om uiteindelijk bij haar gedaante te blijven. Hij had werkelijk geen weten van hoe groot haar huis wel niet had kunnen zijn. Geen verwachting had kunnen tippen aan hetgeen dat hij nu kon zien, ook al had hij al doorgehad dat haar ouders niet de armste waren. Als het aan hem lag kon het zomaar het huis van de minister president zijn in plaats van een doodnormale leefplek, of villa naar zijn mening. Hij kon het moeilijk meer bevatten. Desondanks kon hij haar moeilijk van haar gezoek afhouden en duurde het niet lang meer voordat Jack zich eroverheen zette, en haar besloot te gaan helpen. Er als een idioot staat te staren zou hen beide niet naar binnen loodsen.

"Isn't there another way to get inside, instead of looking for a key?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Yeah?" Haar antwoord klonk lichtelijk verward, onwetend wat hij met zijn vraag wilde bedoelen, totdat Addison haarzelf besefte wat hij over zijn eigen thuis had verteld. Hij woonde in een buitenwijk waar de huizen vermoedelijk simpele rijtjeshuizen waren, waar overigens niets mis mee was. Het was alleen anders en onvergelijkbaar met het huis waarin Addison jaren geleefd had. Het kon onvoorstelbaar zijn voor Jack, maar zijzelf was niets anders gewend. Ze was opgegroeid in een groot huis gelegen ergens in Chicago en verhuisde vervolgens naar een nog groter huis in New York, ze wist dus niet anders dan grote villa's en peperdure spullen en wagens. "It's not even that special, it's just a house," vertelde ze. Desondanks het voor anderen heel wat kon zijn, bleef Addison met haar voeten op de grond en vertikte ze het om hooguit te doen zoals veel mensen uit haar straat wel deden. Alles deden ze ervoor om te pronken met hun grote huizen en dure wagens om jaloezie van buitenstaanders op te wekken. Geen ondankbaarheid was te bekennen, sterker nog, Addison was dankbaar voor hetgeen wat ze had gekregen in haar leven.
"I don't know, there are many ways to get inside, but it's almost impossible without a key." Haar woorden bracht ze lichtelijk teleurgesteld uit, nadenkend over alle mogelijke manieren om binnen te komen. Er moest een andere optie zijn, geen twijfel mogelijk. Wat haar ouders met de reservesleutel hadden gedaan was een onzekere zaak, hij moest ergens in de buurt liggen, maar tijd was kostbaar. Geen tijd was beschikbaar om de hele voortuin af te zoeken.

Talloze herinneringen kwamen naar boven toen ze nadacht over de geheime uitstapjes die ze vroeger maakte met haar jongere broer, Ethan. De jongen had zodanig veel inzicht en oriëntatie dat hij keer op keer weer een weg vond om ongezien het huis in en uit te sluipen. Vooral de weg via de houten deur die naar de kelder leidde zat fris in haar geheugen. Via de kelder konden ze makkelijk het huis bereiken zonder enige sleutel. "Wait, I know another way. Follow me," bracht ze uit waarna ze meteen via de zijkant van het huis naar de achtertuin wandelde. Jack achtervolgde haar vanzelf wel. Rondom het huis was een soort paadje aangelegd waardoor er godzijdank geen klimwerk nodig was om de tuin te bereiken.
In een handomdraai bevonden ze zich dan ook in de grote achtertuin waar enkele lampen bij het terras gevestigd waren om licht te produceren tijdens het donker van de nacht en avond. Geen enkele poging waagde ze om de veranda deur die ook naar binnen leidde uit te proberen om een tweede teleurstelling te voorkomen. In plaats van de meest gebruikte ingang te gebruiken, wandelde Addison simpelweg door naar een ietwat afgelegen houten deur die ze zonder aarzeling waagde te openen, ditmaal met meer succes. Zonder moeite kreeg ze de deur open, het zeer bekende spreekwoord bleek werkelijkheid te zijn. De aanhouder wint.
"Don't pay attention to the mess in here," vertelde ze nog snel voordat ze besloot de ruimte in te wandelen door middel van de stenen trap naar beneden te gebruiken. Onderweg knipte Addison het licht aan voor iemand zou verongelukken over de enkele dozen met oude spullen, die door de gehele kelder verspreid stonden. Addison had Jack gewaarschuwd voor de rommel,hoewel het bendehuis er nog erger uitzag. Hoe dan ook was dit de enige rommelige ruimte, gewoonweg omdat het te veel moeite kostte om ook de kelder te onderhouden samen met de rest van het huis. Al snel was er opnieuw een trap te vinden die hen naar boven zou leiden. Toen ze ook die deur opende waren ze aangekomen in de redelijk lange hal die ze evenzeer, zonder een woord uitgesproken te hebben, uitliep om vervolgens de woonkamer te betreden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De onduidelijkheid waarmee ze op hem antwoordde gaf voor hem al genoeg aan. Het was begrijpelijk dat ze niet echt begreep wat hij ermee bedoelde, sinds het wel haar huis was waar ze het over hadden. Ze was er opgegroeid, had er jarenlang geleefd en zag dan waarschijnlijk niet in dat het voor hem ondenkbaar was om ooit in zoiets te kunnen wonen. Hij, zijn familie, had er eenvoudigweg geen geld voor om een kavel te kopen van zulke grootte; laat staan een huis te bouwen van zo'n omvang dat er met gemak een aantal gezinnen in zouden kunnen wonen. "Hm, I figured it was big, but.." Hij onderbrak zichzelf, waarop hij in zichzelf gekeerd met zijn hoofd schudde. Het had geen verdere uitleg nodig om haar te overtuigen dat ze in een grote villa woonde, want wat had het voor zin? Het was allang opgemerkt dat zijn huis vergeleken met de hare nog niet eens zo groot was als haar achtertuin ofwel oprit.
"Nevermind." Hij wachtte geduldig, eigenlijk haast slapend, af totdat hem verteld werd dat ze een andere oplossing had gevonden. Zijn ogen liet hij eens om de zoveel tijd even sluiten uit drang om niet meer tegen te vechten, maar hier kwam compleet verandering in toen ze hem aanspoorde om haar te achtervolgen. Hij had ze gelijk weer open gehad en zonder weerwoord en protest volgde hij haar passen naar de achtertuin. Geen uitspraak was nodig geweest voor hem om haar te vertellen dat hij haar weg zou nagaan, want het geluid van zijn voetstappen achter de hare verraadde zijn bezigheden. De kiezelsteentjes onder zijn schoenen waren niet geheel stil tijdens de weg naar iets, dat aardig veel leek op de deur naar een kelder.
Een terras was het eerste waar ze langs waren gekomen voordat ze dan in het huis zelf arriveerde. De lampen die er aan waren gelaten gaven het een wittige gloed, de gedachte aangewakkerd dat er wel degelijk mensen in huis waren. Het leek hem sterk dat de Hale's alles aanlieten omdat het mooi stond in plaats van wanneer het nodig was. Toch hield hij de vragen in, erop vertrouwd dat Addison de waarheid had verteld, en liep hij achter haar door naar de benedenverdieping van het landhuis.
De kelder, die zij beschreef als rommelig en een grote puinhoop, kon hij amper wat aan opmerken in de eerste plaats. Vele dozen stonden er dan wel in het donker geparkeerd. Vast de spullen van een ander huis, bedacht hij zichzelf, of was het van een erfenis van een ander rijk familielid, bedacht hij zichzelf ineens..? "It's okay, I'm used to it," murmelde hij voor zich uit. Bij hem was het ook altijd al een bende geweest. Ze hadden kamers om te delen, dus als een verrassing zou het niet klinken als hij kon zeggen dat de vloer amper meer zichtbaar was onder alle spullen. Hij zuchtte, de traptreden onoplettend opgelopen met geen aandacht meer voor hetgeen om hem heen. Jack was te druk bezig met zijn denken om überhaupt meer contact te zoeken dan hij nodig vond. Erg was het vandaar ook dat hij zonder het eigenlijk door te hebben al doorliep naar de volgende kamer, die de woonkamer bleek te zijn.
"If you just get the stuff you wanted? It might be for the best if I just wait here." Het midden van de grote kamer bereikt, stopte hij met het voortzetten van de weg. Hij stond er stil, keek dromerig en wat verstrooid voor zich uit, met zijn ogen gevestigd op de muur tegenover hem. "Don't bring stuff of much money value. Things get robbed all the time, even the smallest items."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Kort knikte Addison door de woorden die Jack's mond verlieten. "I'll be right back," vertelde ze nog snel voordat ze haar weg baande naar de trap die ze vervolgens opliep. Addison was bang om herinnerd te worden haar Ethan zodra ze zijn kamer voorbij liep, al moest ze haarzelf erover zetten. Elke keer wanneer ze iets opmerkte wat te linken viel met haar broertje ineenstorten van verdriet was geen optie, desondanks het nieuw haar ontzettend veel pijn had bezorgd. Ze had geen andere keus dan simpelweg verder gaan met haar leven en dat was wat Ethan ook had gewild, hoe moeilijk het ook mocht zijn. Ze liep de deur van zijn slaapkamer dan ook straal voorbij, ondanks de neiging om voor eventjes zijn kamer voor de allerlaatste keer er wel was. Hoe dan ook kende ze haarzelf goed genoeg om te weten dat niets of niemand haar ooit nog uit de kamer kon krijgen als ze er eenmaal één stap binnen zette, gewoonweg omdat het haar kapotmaakte. De pijn die ze voelde was onverklaarbaar en zodanig moeilijk opzij te schuiven dat het onzeker was of het haar überhaupt ooit zou lukken. Toch had ze geen andere keus dan het zo goed mogelijk te verbergen en talloze pogingen te wagen om het enigszins te vergeten.
Zonder om te kijken baande Addison haar weg naar haar eigen slaapkamer waar ze zich in een klein ogenblik bevond. Na één diepe ademhaling opende ze de deur en nam ze voor even het beeld van haar eigen vertrouwde kamer in zich op voordat ze naar binnen ging. Addison was er immers voor spullen die ze nodig had en treuzelen was ongunstig sinds ze wist hoe graag Jack zijn nachtrust wilde verderzetten. Eerst en vooral zocht ze een tas waarin ze haar spullen, vooral kleding, kon vervoeren eenmaal ze weer terugkeerde naar het bendehuis. Het liefst verliet ze haar huis nooit meer, ook al betekende het dat zijzelf en haar ouders nooit meer naar buiten toe konden uit veiligheid. Ze was bang om voor altijd met hetzelfde gemis te blijven zitten, om altijd aan die herinneringen vast te hangen die haar nog rotter lieten voelen. Hoe dan ook was het onveranderbaar, het enige wat ze kon doen was er het beste van maken, ooit zou ze het huis verlaten.
Langzaam keek ze tussen de kleding die ze eerder nog netjes op kledinghangers in haar kast had opgehangen, kiezend welke kleding ze meenam en welke ze gewoonweg liet hangen. Hoe graag ze het ook wilde, ze kon niet alles meenemen sinds haar kledingkast overvol hing met verscheidene kledingstukken waarvan ze slechts een klein deel mee kon nemen. Addison begon met enkele van haar favoriete broeken, die er overigens niet allemaal even goed uitzagen. Ze was ervan op de hoogte dat haar dure en meest kwaliteitsvolle kleding beter veilig in haar eigen kast bleven hangen, hoewel ze erop lette dat de kleding die ze meenam nog steeds in goede staat was. Desondanks ze beloofd had zo snel mogelijk alles bij elkaar te zoeken om vervolgens opnieuw te vertrekken, duurde het een tijdje. Het bezoeken van haar huis, waar ze nooit meer kon wonen was moeilijker dan verwacht. Sterker nog, het was ontzettend pijnlijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Addison zag hij vanuit zijn ooghoeken de trap op verdwijnen. Hij gaf er verder niet echt aandacht aan, merendeels omdat hij het allemaal wel prima vond en hij geen zin had om ervoor door te gaan. Daarvoor bezat hij te weinig wilskracht op het moment. Boven alles lag zijn interesse heel ergens anders dan het nagaan van wat ze hem nou precies vertelde, te afgeleid om alles in zich op te nemen om het te begrijpen. Nee, het grote zwarte ding in het midden van de kamer, van nog geen paar meter van hem vandaan, werd het richtpunt van zijn blikken. Een zwarte vleugel stond er al glanzend en wel stof te verzamelen. Glinsteringen over de laklaag waren schitterend uitgebracht door middel van de paar lichtstralen die vanuit de gordijnen een weg naar binnen wisten te banen, en geen kras of beschadiging wist hij erop te herkennen. Het muziekinstrument werd de reden waarom Jack zichzelf dwong zijn ogen open te houden. Het bracht herinneringen met zich mee, vele herinneringen, die hij altijd al verdrongen had in zijn hoofd. Het deed pijn om aan de goede tijden te denken wanneer hij zich realiseerde hoe diep hij gezakt was. Emotionele littekens vormden het allemaal, klaar om aan het licht gebracht te worden zodra er ook maar een gedachte van vrolijkheid door hem heen ging. Een groot deel van zijn jeugd had hij achter het instrument doorgebracht en noch was de plezier die Jack ermee ervaarde toen zijn grootvader hem het leerde bespelen, al kwijtgescholden. Het enige wat hem, hoe onbeleefd het ook mocht zijn, achter het ding lokte was de drang om het uit te proberen. Om enkele toetsen in te houden en te horen hoe de klanken zuiver in zijn oren klonken, voordat hij het weer achter zich zou laten. De verleiding was te groot om het hout dat het enige obstakel vormde tussen hem en de piano zelf, op hetzelfde punt te laten. Mogelijk was hij zojuist echt tot waanzin gedreven door vol onbeleefdheid zijn vingers, al dan haast onhoorbaar, over de toetsen te laten glijden.
Een vlugge blik werd door de kamer geworpen, onderwijl hij voorzichtig plaatsnam op de kruk achter de piano. Niet vanwege de onzekerheid schoten zijn ogen in een spoedig tempo door de omgeving. Hij wist namelijk dat zoiets als piano spelen amper te verleren was, na de paar jaar zonder muziek. Het was de vertwijfeling in hem die het veroorzaakte, al was het een aantal keer verduidelijkt dat alleen hij en Addison in het landhuis te vinden waren. Hij wilde gewoon naar de zekerheid zoeken dat er niemand bij was om het waar te nemen.
Voor verscheidene secondes bleef hij er doodstil zitten. Zijn handen bewogen niet, als bevroren boven de toetsen gehangen, vooraleer Jack zich impulsief aan zijn instinct overliet. Akkoorden van een oud liedje werden sindsdien voortgebracht en veroorzaakten een lichte echo in de woonkamer. De paar noten die eraan voorafgingen had hij even langzaam gespeeld, maar het bleek al gauw dat hij zich in zijn eigen bezigheden verloor. De snelheid werd iets opgeschroefd, zijn stemgeluid erbij laten horen als hij zich de tekst voor de geest probeerde te halen. Woorden rolden zachtjes en vloeiend over zijn lippen zonder het bedenken dat hij zich heel ergens anders dan zijn thuis bevond. Hij speelde door, liet zijn ogen traagzaam sluiten en met het beeld van zijn grootvader's oude huiskamer, sloot Jack zichzelf op in zijn gedachten.

---

Somebody said you got a new friend...
Does he love you better than I can?
There's a big black sky over my town
I know where you're at I bet he's around
And yeah I know it's stupid
But I just gotta see it for myself

I'm in the corner watching you kiss him
Oh, oh, oh
And I'm right over here. Why can't you see me?
Oh, oh, oh
And I'm givin' it my all
But I'm not the guy you're taking home
Oh
I keep dancing on my own

I just wanna dance all night
I'm all messed up I'm so out of line
Stilettos and broken bottles
I'm spinning around in circles

And I'm in the corner watching you kiss him
Oh, oh, oh
And I'm right over here. Why can't you see me?
Oh, oh, oh
And I'm giving it my all
But I'm not the guy you're taking home
Oh
I keep dancing on my own
And oh, no no....

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Twijfelend staarde naar het grote hoeveelheid shirts die netjes in haar kledingkast hingen. Addison had vaker langdurig voor haar kast staan staren naar de kleding die ze tot haar bezit had, hoewel de situatie ditmaal compleet anders was. Terugkeren om opnieuw spullen te halen was onmogelijk, ze moest goed nadenken welke kledingstukken het meest belangrijk waren voor haar. Haar hand greep naar een simpel, donkergrijs/zwart shirt van het merk Nike. Het zag er alles behalve speciaal uit, desondanks het wel een grote waarde voor Addison. Nog geen seconde was nodig om te bedenken waar het shirt vandaan kwam, het was een lief verjaardagscadeautje van haar broertje. Ondanks de meesten van het mannelijke geslacht een grondige hekel creëerden aan shoppen, wist zij het elke keer weer voor elkaar te krijgen om Ethan mee te nemen wanneer haar vriendinnen geen tijd hadden. Elke keer wanneer Addison het shirt zag zeurde ze hoe leuk ze het vond, hoewel ze het geen enkele keer kocht. Toen Addison uiteindelijk het pakje opende wat Ethan aan haar gaf was ze ook ontzettend blij en sindsdien leefde ze bijna in het shirt. Ook al zou het stuk kunnen gaan, wanneer ze het liet liggen zou ze spijt krijgen. Bovendien was het een prachtige herinnering aan Ethan en dat was meer waard dan het kledingstuk op zich.
Op haar dooie gemak keek Addison verder naar wat ze mee nam naar het huis, alsof niemand zat te wachten op haar. Wat moest ze anders? Allerlei kleren bij elkaar rapen om uiteindelijk spijt van haar keuzes te hebben? Het was slechts kleding, maar er zaten stukken bij waaraan Addison haarzelf de laatste tijd erg gehecht had. Kleding die misschien eerder nooit een enige vorm van waarde voor haar had en sinds haar ontvoering wel ontzettend waardevol was geworden. Net zoals de witte Adidas sweater die ze pasgeleden van haar beste vriendin, Skyler, kreeg. Addison vond de sweater zodanig leuk dan Skyler niet anders kon dan het kledingstuk aan haar geven, al had zij iets terug gegeven, wat ze altijd deed wanneer haar beste vriendin wat gaf. Voor de rest gooide ze enkele willekeurige kledingstukken en andere benodigdheden in de tas die ze wel vaker gebruikte wanneer ze veel moest meenemen. De inhoud van haar tas bestond niet enkel uit kleding, ook andere spullen waarvan Addison geen afscheid kon nemen was erin te vinden. Behalve haar laptop, die liet ze simpelweg op haar witte bureau staan. Hoe groot haar laptop verslaving ook was, het was te duur om mee te nemen naar het huis, Jack had haar ervoor gewaarschuwd.
Voor vermoedelijk de allerlaatste keer wierp ze nog een blik door haar gehele kamer voordat ze het licht doofde en de deur nadat ze haar slaapkamer uit wandelde weer dichttrok. Nooit had ze kunnen vermoeden hoeveel pijn het moment waarop ze voor de allerlaatste keer haar eigen kamer zag, kon doen. Het leek alsof alle mooie momenten die ze in haar huis had beleefd van haar afgenomen werden en hoe zwak het ook klonk, het kostte ontzettend veel moeite om haar tranen in te houden. Addison was nou eenmaal zeer gevoelig. Haar lichaam stopte echter met wandelen toen ze opnieuw de slaapkamer van Ethan bereikte. Misschien kon ze toch even kijken hoe alles eruit zag? Voor de allerlaatste keer, hoeveel pijn het ook zou doen.

So how come things move on, how come cars don’t slow
When it feels like the end of my world
When I should but I can’t let you go?

Like brothers in blood, sisters who ride
And we swore on that night we’d be friends til we die
But the changing of winds, and the way waters flow
Life as short as the falling of snow
and now I’m gonna miss you I know

Haar hand legde ze aarzelend op de deurklink, aanstalten gemaakt om de deur voor eventjes te openen en de spullen van haar broer eventjes in haar op te nemen. Hoe dan ook werd de tijd om te twijfelen of ze de kamer binnen zou gaan of ze beter door kon lopen haar niet gegund. Haar aandacht werd getrokken door muziek die waarschijnlijk vanuit de woonkamer kwam. Haar hand gleed weg van de ijzeren deurklink en haar voeten leidde Addison verder de hal uit, naar de trap die haar dan weer naar beneden kon leiden. Naarmate ze dichterbij de woonkamer kwam, hoorde Addison de muziek luider en luider.
Slechts één iemand kon de muziek maken, buiten haar was slechts Jack in het huis te vinden. Nooit had hij verteld over zijn talent voor het bespelen van muziek terwijl Addison het gespreksonderwerp vaker naar boven had laten komen. Verbazingwekkend genoeg was het daadwerkelijk Jack die zich achter de zwarte vleugel in de woonkamer bevond en de noten foutloos speelde. Tussen de noten door kon Addison hem horen zingen om het nog gekker te maken, hoewel het eerder gemompel was. Desondanks moest ze toegeven dat het goed klonk, iets wat een zwakke glimlach op haar gezicht wist te toveren, hopend dat hij nog eventjes door ging en haar aanwezigheid onopgemerkt bleef. Hoe dan ook bleef Jack haar verbazen, daar was ze allang achter.

----

Dit zijn trouwens het shirt en de sweater waarover ik het heb.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
So far away
But still so near
The lights come on
The music dies
But you don't see me standing here
I just came to say goodbye

And I'm in the corner watching you kiss him
Oh
And I'm giving it my all
But I'm not the guy you're taking home
Oh
I keep dancing on my own
And oh, no

And I'm in the corner watching you kiss him
Oh no
And I'm right over here. Why can't you see me?
Oh no
And I'm giving it my all
But I'm not the guy you're taking home
Ooh
I keep dancing on my own

So far away
But still so near
The lights come on
The music dies
But you don't see me standing here...

Noten klonken af. De melodie stopte zachtjes, geleidelijk aan met zijn eigen gemurmel dat langzaam afliep. Zijn concentratie op de muziek stopte daarbij ook vloeiend. Hij was teruggekeerd naar de plaats waar hij écht was, had zijn ogen lijzig weer geopend, en zijn bewegingen stopten per direct. Het besef voor wat hij zojuist gedaan had kwam toen ook naar boven. Hoe vaak hij zichzelf wel niet had verboden om aan iemand anders' spullen te zitten, zo had hij nu gemakkelijk en wel achter de piano gezeten. De reden ervoor was ver te zoeken voor Jack. Hij wist niet precies waarom hij zich deze keer niet in kon houden, waarom hij de gewoonte niet weg had gezet naar wat hij altijd deed. De muur die hij had opgebouwd om zichzelf ervan te beschermen was in elkaar gestort met hem erbij. Gevoelens raasden door hem heen voor het verschil, maar deze wist hij snel genoeg te verstoppen met zijn kleine glimlach erbij. De persoon in de deuropening zorgde voor het vervagen van alles in hem, waarop alleen de schaamte voor zijn 'uitbarsting' nog overbleef. Hij wist niet hoe snel hij van het muziekinstrument vandaan moest komen.
"I-I'm sorry," stamelde hij overvallen naar haar, zijn hoofd opgeheven om haar in haar ogen te kijken. "I just couldn't.. stop myself." Hij probeerde in alle haast weg te komen, in de hoop dat het wat goed zou maken, maar dit besluit hielp hem niet veel verder. Moedeloos vond hij zichzelf terug, haast gevallen van de kruk met geen andere uitspraak dan wat Russisch gevloek op wat er gebeurde. "The piano, I-" zichzelf onderbroken, wist hij dan eindelijk goed op te staan. Zijn hand, die net haast weggegleden was, steunde op de vleugel terwijl hij weer opstond. Het hout liet hij de toetsen in enkele secondes weer bedekken. Zorgvuldig zorgde hij ervoor dat er geen kras op belandde, door het met geen klap te laten gebeuren en geheel geluidloos deed hij het ding omlaag. Voor nu zag het eruit alsof er niets was gebeurd in de tussentijd.
Zijn hoofd voelde hij ietwat rood worden, van schaamte haar ogen ontweken bij het weglopen van zijn eerdere plaats. Hij keek naar de vloeren om elke confrontatie uit de weg te gaan. Wat moest ze nu wel niet van hem denken? Genoeg vervloekingen gingen over hem heen in zijn gedachten, zichzelf ervan overtuigd dat hij het nu zeker verpest had. Hij vroeg zich echt af wat er in hem omging toen hij, zonder de gevolgen in te zien, erop was gaan spelen. Een zucht maakte zich hoorbaar uit spijt.

"It won't happen again."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nu pas merkte Addison hoe weinig ze over Jack wist, dat ze nog achter talloze dingen moest komen voordat ze kon zeggen dat ze hem echt kende. Enkele momenten hadden ze verteld wat hun interesses waren en nog meer persoonlijke dingen. Zo wist Addison dat Jack van auto's hield, dat hij een jonger zusje had, zelfs zijn woonplaats had hij aan haar verteld. Hetgeen wat zijzelf nog het meest interessant vond had hij achterwegen gelaten. Waarom hij het voor haar had verzwegen was een raadsel, een 'Jack-dingetje' zoals ze het tegenwoordig noemde. Jack was op de hoogte van haar muziekinteresse, het leek haar sterk dat het nu pas in hem opkwam om eventjes achter de piano te zitten en het te bespelen. Verder nadenken over het feit dat ze er nu pas achter kwam deed ze niet, het enige wat ze kon doen was de mooie noten die geproduceerd werden door Jack en de piano waarnemen. Het was weken geleden dat ze voor het laatst iemand achter de zwarte vleugel in haar woonkamer had zien spelen aangezien slechts haar moeder het talent bezat in hun gezin. Verscheidene pogingen had ze gewaagd om het Addison aan te leren, hoewel ze er keer op keer weinig moeite voor deed, iets waar ze tot op de dag van vandaag nog spijt van had. Ze stelde het uit en ondertussen was haar allerlaatste moment in haar huis aangebroken voordat ze voorgoed, tenminste, tot iedereen stierf en zij alleen overbleef aangezien ze onsterfelijk was, naar het bendehuis toe ging.De noten klonken zodanig goed dat ze er bijna kippenvel van kreeg, desondanks haar lichaam zeer warm werd gehouden door Jack's hoodie die ze geleend had.
Haar tegen het deurkozijn leunende houding veranderde naar een gewone rechtstaande houding nadat de muziek stopte. Aan Jacks lichtelijk geschrokken gezicht viel op de merken dat hij haar aanwezigheid nu pas opmerkte. "You don't have to say sorry," vertelde Addison nadat hij zijn excuses aanbood. Waarvoor moest hij sorry zeggen? Omdat hij een talent bezat en het niet kon laten zijn talent voor even te gebruiken nu hij de kans kreeg? Addison was precies hetzelfde, als zo vlug mogelijk haar spullen bij elkaar nemen geen prioriteit was, had ze allang haar gitaar vastgehad. Het viel niet te beïnvloeden en ze begreep hem, beter dan ooit te voren.Hoe zielig het ook mocht zijn, het koste moeite om haar lach in te houden bij het aanzien van Jacks schaamte en zorgzaamheid toen hij de klep weer dichtdeed. Het was positief, ondanks alles wist hij tamelijk een soort van lach op haar gezicht te krijgen, hoewel de lach eerder binnenin haar hoofd was. "I don't mind, I actually liked it, so don't worry about it." Een zwakke glimlach vormde zich op haar gezicht om hem enigszins aan te tonen dat hetgeen wat hij zonet deed, alles behalve een probleem was.
"Why did you never told me you can play the piano?" vroeg Addison haarzelf luidop af. Of dat Jack daadwerkelijk op haar vraag zou reageren was onzeker, slechts een kwestie van afwachten. Hoe dan ook wilde ze weten waarom, Addison bezat het recht om ernaar te vragen, nietwaar?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Dat hij zich schaamde voor zijn impulsieve actie was inmiddels elkander al wel opgevallen. De lichte rode kleur op zijn wangen, en eerder ook over zijn hele hoofd, was goed genoeg te voelen voor hemzelf. Hij was voor de eerste keer in jaren echt verlegen geworden zonder enige reden of de bedenkingen die hem konden vertellen waarom precies. Jack wist voor de verandering niet eens wat hij moest antwoorden. Aan de ene kant was het hetgeen zelf, het spelen op de piano van iemand anders zonder überhaupt gevraagd te hebben, waarover hij zich zo voelde. Dan was het nog dat hij zich geneerde over het weten dat Addison alles mee had kunnen krijgen onderwijl hij zo diep weg was gezakt dat Jack niets door had gehad. Hoe lang had ze er wel niet gestaan om mee te luisteren? Voor zijn gevoel was de tijd erg snel voorbijgegaan, maar was dat wel hoe het echt zo was? Wat als hij hier hoogstens al een kwartier of twintig minuten ongeboeid gezeten had?
"Yes, I have to," mompelde hij terug. "I shouldn't have played it. It was wrong." Haar opmerkingen genegeerd, hield hij zich bij zijn standpunt dat het zijn fout was geweest. Niemand anders kon hij beschuldigen van zijn domme daad tegenover haar. Hij was degene wie er op zijn zachtst gezegd onbeleefd was geweest, hier kon geen weerlegging hem op andere gedachten brengen. "These things are your stuff. Your things, not mine."
Nog eveneens net wendde hij zich liever op al het andere dan Addison zelf. Hij had nooit iemand wat over hem laten weten, behalve zijn naam en afkomst als in het land Rusland, doch kende zij al meer over hem dan hij ooit gepland had. Het waren de dingen die niemand van hem mocht weten. Het was naar wat hij altijd deed, naar wat van Jack verwacht werd in deze wereld, om zo anoniem mogelijk te blijven. Een bruikbare pion in een grootschalig spel; dat was wat hij was. Wat hij vormde, maar geenszins iemand om te leren kennen en meer van te weten dan noodzakelijk was. Hij zuchtte. "Because.. I don't know. Nobody needs to know me, it's just how it is. It gets people killed, it gets mé killed. And.. I don't like talking about myself, I guess?" Geweten dat hij merendeel loog op het moment, beet hij op zijn lip. De waarheid was dat hij gewoon liever geen dingen over zichzelf deelde, ja, desondanks betekende het niet dat hij vandaar het achtergehouden had. Het beeld bij zijn thuis achtervolgde hem meer zodat hij zichzelf weer wanhopig voelde worden. Kwetsbaarheid kon zijn dood worden, dus onverwachts kon het niet klinken dat Jack het zo graag mogelijk af wilde kappen. Suffig liep hij naar Addison toe. Zijn passen zette hij haast slepend voort, de weg verstreken naar de geblokkeerde deuropening met niets meer dan moeheid.
"It reminds me of my family. Those thoughts remind me of home, so I can't even bare to think about it. But I just couldn't help it this time." De gebrokenheid waarmee hij tegen zijn wil in alles vertelde, was ongekend. Hij had nooit anders getoond dan woede en kilheid, maar op bepaalde tijden kon hij het niet meer tegenvechten, en apart maar waar waren deze bijna altijd in Addison's buurt. Geen vlaagje van zijn normale boosheid kwam toen naar buiten. Een blik van somberheid kenmerkte hem, nadat hij na het uitgesteld te hebben dan toch haar ogen opzocht.
"Like I said, it won't happen again."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nog nooit eerder had Addison hem in een verlegen toestand ervaren, maar desondanks het haar aan het lachen bracht, hield ze het in. Het was zielig en compleet onnodig sinds Jack helemaal niets verkeerd had gedaan. Verscheidene beledigende woorden had hij zonder aarzeling naar haar hoofd gegooid, uitgesproken alsof het hem niets kon stelen. Nu maakte hij zich druk doordat hij simpelweg op de piano in Addisons woonkamer had gespeeld, alsof hij het instrument vernield had. Het was prijzig, dat wist het kleinste kind, maar door het eventjes te bespelen zou het niet stuk gaan. Het zag er nog compleet hetzelfde uit als voorheen. Bovendien had Addison geen reden om het erg te vinden, ze had de aaneenhangende noten die Jack zonet speelde mooi gevonden, geen twijfel mogelijk. "Don't worry about it. You didn't do anything wrong by playing that piano, I really don't mind," bracht ze voor de zoveelste keer uit, hopend dat hij ditmaal begreep dat Addison er niets mee inzat. Daarnevens was er niks meer aan te veranderen en eigenlijk wilde ze dat ook helemaal niet.
Ook al deed Jack pogingen om Addison het hem kwalijk te nemen, het had geen zin. Elke reden die hij ook mocht geven, ze waren stuk voor stuk zinloos.Het feit waarom hij haar wilde overtuigen dat wat hij had gedaan fout was, verwarde haar. Waarom moest ze hem iets kwalijk nemen dat geeneens een probleem was? Verschillende dingen, gaande van haar ontvoering tot de moord op haar broertje had ze hem kwalijk genomen wat voor hem onwaardeerbaar was terwijl hij nu blijkbaar uit haar mond wilde horen wat voor grote fout hij had begaan door de piano voor eventjes te bespelen. De jongen was ontzettend ingewikkeld, daar was ze al vanop de hoogte sinds dag één. "I used stuff from you too, so I have no reason to blame you for it." Het was de slechtste reden die ze ooit gehoord had. Verscheide shirts had ze van hem geleend, zelfs nu droeg Addison een hoodie van hem doordat de temperatuur sterk gedaald was. Ze kon hem niets kwalijk nemen terwijl zij precies hetzelfde deed en dat bijna constant. Continu had Addison spullen van hem in het gebruik, of het nou één van zijn kledingstukken of zijn bed was.
"I don't get it. Why should people get killed if they know something about you?" vroeg Addison, onbegrijpend wat Jack precies bedoelde met zijn opmerking. Zijzelf wist verschillende zaken over hem en was nog steeds in leven, nou ja, een soort van. Technisch gezien was Addison dood, het vampirisme hield haar echter in leven, liet het bloed door haar aderen stromen en liet godzijdank haar hart kloppen.Hoe dan ook bracht hij haar in verwarring. Er kon een vorm van waarheid inzitten, al moest ze er nog achter komen wat hij precies bedoelde."I know things about you and I'm still alive."
De volgende reden die hij gaf viel echter makkelijker te begrijpen voor een meisje zoals Addison. Ze begreep hem, hoewel het ontwijken van dingen die hem aan zijn thuis herinnerde geen goede oplossing was. "But it reminds you of positive things, right? Having memories isn't bad and you can't always avoid things because it reminds you of your home. It's human to have memories," vertelde Addison. Hoe gek het ook mocht klinken, ze had gelijk. De woorden die ze uitsprak was pure waarheid, ook al kon het anderzijds hard klinken. Herinneringen waren juist goed, het kon je rot laten voelen, maar ook beter. Het hing alleen af van hoe de persoon ermee omging.
Toch bleef hij zijn koppige zelf, wat overigens geeneens onverwacht was.Was het nou zo moeilijk te begrijpen dat Addison het muziekstukje dat hij zonet speelde niet erg vond? Af en toe kon ze een beetje moeilijk doen, daarvan was zijzelf ook op de hoogte, maar ditmaal bezat ze gewoonweg geen enkele reden om moeilijk te doen.Daarnevens boeide het zelfs haar ouders niet wie de piano bespeelde, zolang het ding maar heel bleef. "And like I said, I don't mind, so stop apologizing."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld