Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A couple drinks, to numb the pain *

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Zijn antwoord verbaasde me enorm en ik had liever gehad dat hij me eens flink had laten weten hoe verschrikkelijk hij mij vond. Dan vond ik dat nog enigszins logisch, maar dit antwoord had ik totaal niet verwacht. Ik voelde me ook een beetje van mijn stuk gebracht en wist eerst ook niet wat ik moest zeggen. Hij had me een goed persoon genoemd, maar volgens mij wist iedereen wel dat ik dat niet echt was. Ik kon heus wel aardig zijn, maar dat lukte me nooit langer dan een aantal weken of maanden. Dan was ik er wel een keer klaar mee. Maar ik vond het eigenlijk heel erg vervelend dat hij misschien ook nog wel gelijk had met sommige dingen. Ik wist zelf heel erg goed dat ik een muur zo groot als de Chinese muur om me heen had gebouwd en dat dat alleen maar erger was geworden nadat mijn ex was vreemd gegaan. Ik vond het dus vervelend dat hij dat van me wist, want dat liet me dan weer kwetsbaar voelen.
'Why are you so nice to me?' vroeg ik toen dus ook maar, want ik snapte er echt helemaal niets meer van. Ik was echt niet aardig tegen hem geweest en het feit dat hij dan nog zo redelijk positief over me sprak vond ik echt verbazingwekkend. Als ik in zijn schoenen stond had ik deze kans genomen om mij helemaal verrot te schelden en om ervoor te zorgen dat ik me heel erg rot zou voelen, maar dat was dan vast ook het verschil tussen ons tweeën. Ik greep zowat bijna iedere kans aan om onaardig tegen iemand te zijn en hij waarschijnlijk juist het tegenovergestelde. Ik kon me overigens moeilijk voorstellen dat hij écht zo over me dacht. Ik had gezegd dat ik ervoor zou zorgen dat hij zichzelf om zou brengen en dan nog noemde hij me een goed mens. Hij moest dus of een hele goede leugenaar zijn of hij was zo'n beetje de aardigste persoon die op deze aarde rondliep.
'I mean... you're being so nice and I have been nothing but awful to you.' Ik was op de dag van het koffie-incident ook alles behalve aardig geweest en daarna had ik wel mijn best gedaan om aardig te zijn, maar waarschijnlijk dacht hij ook dat dat allemaal gespeeld was. Dat was toendertijd niet zo, maar nu had ik er wel een beetje spijt van. Het feit dat hij mij al zo goed kon doorzien vond ik namelijk vreselijk. Volgens mij zouden zelfs mijn ouders dit antwoord niet aan mij geven. Die zouden gewoon zeggen dat ik onaardig en ondankbaar was, maar dat ik er leuk uit zag. Zoiets. Dat waren ook zo'n beetje de enige complimenten die ik van mensen kreeg. Het ging altijd over mijn uiterlijk.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Ik trok een wenkbrauw op bij haar reactie. Dat had ik niet verwacht. Naar mijn mening was wat ik zei ook helemaal niet zo heel vriendelijk, ik had wel eens wat onaardiger gezegd maar het stond zeker niet in mijn top honderd aardige dingen. Wellicht wel weer in mijn top tien gemene dingen. Dat ze dat dan aardig noemde vond ik best zielig. Als ze zo iets al aardig vond hoe gemeen waren mensen dan wel niet altijd naar haar? Door die gedachte begon ik mij wel schuldig te voelen over mijn woorden. Al had ze wel gevraagd om eerlijk te zijn. Toch besloot ik maar niet in discussie te gaan met haar, ik wilde niet nog onbeleefder overkomen.
Wat ik nou op haar moest reageerde wist ik dan ook niet. Ze vroeg waarom ik zo aardig tegen haar was, maar naar mijn mening was ik dat niet. Wat moest ik dan zeggen? Ja sorry dat ik naar jou mening aardig doe maar dit was mijn manier om gemeen te zijn? Dat zou niet werken, en ik wilde ook niet perse gemeen tegen haar zijn, ik wilde gewoon ook niet aardig zijn. Ik was eerlijk, that's it. Niks meer niks minder.
"I don't know. What's the point of being mean to other people? Calling someone a bad person doesn't make you a better person," zei ik toen maar schouder ophalend. Ik was daar wel echt serieus over. Ik kende zo veel mensen die andere mensen kleineerde om zichzelf beter te laten voelen. Mensen die andere mensen uit scholden omdat zij foute woorden hadden gezegd. Dan was je toch geen haar beter dan die mensen? Dat was alsof je een moordenaar zou vermoorden en dan zou zeggen dat het mocht want hij was een moordenaar. Dan zeg je eigenlijk dat jij nu ook gewoon vermoord mag worden sinds jij ook iemand vermoord hebt en daarom een moordenaar bent. Het was gewoon onzin in mijn mening.
"I wasn't trying to be nice though, I was just being honest. Sorry if it came over as nice." Waarom ik nu weer sorry zei wist ik ook niet. Wie bood er nou zijn excuses aan voor aardig overkomen. Al was het niet zo een gek iets voor mij. Het was niet de eerste keer dat ik mij had geëxcuseerd voor aardig zijn of wat dan ook. Ik zei eigenlijk overal wel sorry voor, zo was ik gewoon.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Opnieuw zei hij iets wat ik nooit zou zeggen. Door iemand anders slecht te noemen werd je er zelf niet beter door, maar dat gevoel had ik juist wel altijd, al was dat natuurlijk pure onzin. Ik wist net zo goed als hem dat hij hierin gelijk had, maar toch deed ik het iedere keer wel. Ik was altijd maar bezig met het ervoor zorgen dat mensen een soort van "bang" voor mij waren, zodat dat mijn leven een beetje makkelijker maakte. Ik had dus ook al heel wat mensen uitgescholden en voor allerlei dingen uitgemaakt, soms ook met de gedachte dat ik dan beter dan hen was. In sommige dingen was ik dat dan ook wel weer, maar in de meeste dingen niet. Toch voelde het soms zo, maar ik wist dat hij gelijk had. Daarentegen had hij me best belachelijk mogen maken nu. Dat was zijn goed recht.
'Right..' mompelde ik toen dus ook maar, want ik wist niet wat ik daarop moest zeggen. Hij had gelijk, maar dat wilde ik niet in meer woorden dan dit zeggen. Dat zou mijn trots dan wel een beetje beschadigen, ook al was die voor vanavond al genoeg beschadigd.
Hij bood zijn excuses aan voor het raarste wat ik ooit in mijn leven had gehoord. Sorry als het aardig over kwam? Hoe moest ik hier dan weer op reageren? Ja, ik vond het vervelend dat je aardig over kwam of zo? 'Um, well, thank you for your honesty I guess,' zei ik daarom maar. Ik ging niet op zijn excuses in, want eigenlijk vond ik het enorm irritant dat hij nu weer sorry had gezegd. Ik had hem al een miljoen keer verteld dat ik dat vervelend vond en dat dat niet hoefde. Ook voor deze avond. Maar toch bleef hij het iedere keer weer doen en volgens mij ging dat er ook nooit meer uit. Net zoals het feit dat ik vaak onaardig was er bij mij niet meer uit zou kunnen gaan.
Wat was deze avond overigens raar geëindigd. Eerst had ik mijn best gedaan om hem belachelijk te maken en nu zat ik me een beetje schuldig te voelen. En ik had er ook helemaal geen zin meer in. Het liefst ging ik gewoon naar huis toe en ging ik slapen voor tenminste vier dagen lang zodat ik de realiteit niet onder ogen hoefde te komen. Dat was ook de enige reden waarom ik hier nog zat en waarom ik mezelf zo had bezat. Ik was totaal niet verantwoordelijk bezig en ik wist zeker dat ik hier morgen spijt van zou krijgen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Ik voelde mij niet echt meer op mijn gemak. De hele avond had ik mij al niet op mijn gemak gevoeld maar nu leek het zo veel erger dan eerst. Hard beet ik op mijn lip en ik keek maar de bar rond, niet zeker zijnde waar ik naar moest kijken. Toen merkte ik ook op dat de bar inmiddels al best leeg was gelopen. Was de tijd dan zo snel voorbij gegaan of had iedereen plots gewoon het idee om vroeg naar huis te vertrekken deze avond. Mijn blik viel toen op de klok en om te zeggen dat ik verbaasd was was een understatement. Ik viel bijna van mijn kruk zo verrast was ik door het zien van de tijd. Het was inmiddels al half vijf. Tijd leek nog nooit zo snel gegaan zijn, en dat terwijl mensen vaak juist zeiden dat de tijd sneller ging als je het leuk had. Voor mijn gevoel had ik het absoluut niet leuk gehad deze avond. Kort wreef ik in mijn ogen voor ik mij terug keerde naar Allison.
"It's already four thirty, I should uh. I have to go," mompelde ik toen maar naar haar. De tijd was snel gegaan en tot nu had ik nog niet eens door gehad hoe moe ik eigenlijk was. De alcohol was ook al aan het uitwerken en ik wilde maar zo snel mogelijk thuis komen. Weg van hier, weg van haar. Ik stond op van de barkruk en keek weer even naar haar.
"Are you safe to go home by yourself? Do you want me to call you a cab?" Wellicht was mijn aanbod een beetje raar, zeker na deze hele avond. Maar puur doordat ze vervelende dingen had gezegd ging ik niet gewoon naar huis vertrekken zonder er zeker van te zijn dat ze ook veilig thuis zou komen. Ik zou nog wel zo gek zijn om haar mij een sms te laten sturen als ze thuis kwam puur zodat ik zeker was dat ze ook echt helemaal veilig thuis was aan gekomen, maar om dat nu al te zeggen vond ik best raar. Dan ging ze mij ook wel heel raar vinden wat ik ook zeker wel begreep. Ik hield er gewoon niet van als ik niet wist of de mensen waarmee ik was veilig thuis waren gekomen. Ik liet mijn vrienden mij ook altijd berichten sturen als ze veilig thuis waren. Ik kon ook nooit goed slapen of rusten tot ik dit bericht gekregen had. Misschien was dat weer typisch iets voor mij maar ik vond het maar al te normaal.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Castiel merkte op dat het al erg laat was en dat hij moest gaan en eerlijk gezegd was ik daar enorm blij om. Dit zou betekenen dat ik hem hierna vast nooit meer hoefde te zien en daar was ik maar al te blij om. Ik had me gewoon niet helemaal op mijn gemak gevoeld en dat was geen prettig gevoel. Dat kwam niet vaak voor, maar hij zorgde er keer op keer voor dat ik me ongemakkelijk voelde. Bovendien was het voor mij ook tijd om te gaan. Het was gelukkig weekend en ik hoefde morgen niet vroeg op te staan, al kon ik wel een telefoontje van mijn baas verwachten dat ik mijn bureau leeg mocht ruimen.
‘Yeah, it’s late, you should go home,’ knikte ik toen. Ik kon niet wachten om te slapen. Niet omdat ik moe was of zo, maar om gewoon even weg te zijn uit dit wereldje en even niet over dingen hoefde na te denken. Niet hoeven nadenken over de consequenties van mijn acties van vanavond.
‘Oh, no, I’ll be fine,’ zei ik terwijl ik mijn hoofd schudde. In New York was ik nooit bang. Er liepen immers altijd genoeg mensen rond en zelfs nu zou ik nog wel voor mezelf kunnen opkomen, al liep ik niet meer zo goed op die veel te hoge hakken met het percentage alcohol dat ik inmiddels in mijn lichaam had zitten. Wegrennen zou dus niet lukken, maar dat zou ook niet hoeven. Niemand had mij hier ooit lastig gevallen en dat zou vanavond ook niet zo zijn. Dat zou alleen al komen door het feit dat ik er niet meer uit zag en wie wilde er nou wat van iemand die er zo vreselijk uit zag als ik nu? Ik leek nu namelijk echt op een vogelverschrikker en daar wilde niemand tegen aan kijken. Het viel me nog mee dat Castiel me had durven aankijken, want wat hij zag was niet mooi of leuk om te zien.
Ik besloot om nog maar even te blijven zitten totdat hij weg was. Dan zou ik buiten wel een taxi staande houden en kon het niet ongemakkelijk worden over dat we zouden vechten om dezelfde taxi. Nee. Hij mocht eerst van mij gaan. Tien minuten langer hier zitten was ook geen ramp, toch?

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel
Klein knikte ik toen maar naar haar. Ik had ook geen zin om hierover met haar in discussie te gaan. Als zij zei dat ze oké zal zijn dan geloofde ik dat maar. Zij wist het waarschijnlijk toch beter over zichzelf. "Alright. Good night," knikte ik maar naar haar als een soort afscheid. Om tot nooit meer ziens te zeggen vond ik ook weer zo extra en vaarwel klonk ook wel een beetje overdreven. Zo extra was ik nou ook weer niet. Na die woorden liep ik dan ook maar richting de uitgang. Ik merkte op dat ik nog best wel prima in een recht lijn kon lopen wat mij verraste maar ik klaagde er zeker niet over.
Zonder enige moeite liep ik toen ook de bar uit en begon ik over straat verder te lopen richting mijn huis. Ik was geen fan van taxi's en hield van lopen dus zelfs op dit uur liep ik nog liever half bezopen naar huis dan dat ik in een taxi moest zitten.
Na zo een half uur lopen kwam ik toen ook pas aan bij mijn huis. Ik viste de sleutel uit mijn zak en betrad het gebouw. Nadat ik de deur achter mij dicht had getrokken wierp ik mijn sleutels in het bakje op de kast naast de deur. Ik was er van overtuigd dat Adam toch niet thuis was dus moeite doen om stil te zijn deed ik niet. Ik slenterde door de gang naar de woonkamer waar ik met een zucht op de bank neer plofte. De energie om naar mijn kamer te gaan had ik nu niet meer. En dan nog te beseffen dat ik over twee uur al mijn bed uit moest. Ik zou waarschijnlijk door mijn wekker heen slapen maar zo was dat dan maar. Ik plaatste mijn hoofd neer op het kussen van de bank en sloot even mijn ogen.
Ik was klaar om deze hele avond achter mij te laten maar toch diep van binnen bleef er een bepaalde zin door mijn hoofd gaan. Ik had niet gewild dat Allison haar vuile woorden mij zo erg geraakt hadden maar toch was het wel zo. Ik kon er gewoon niet overheen komen. Ik begon mij af te vragen of ze wellicht gelijk had over mijn familie. Of het wellicht beter was als ik er gewoon niet meer was. Dan kon niemand meer last van mij hebben? Wellicht was het helemaal niet zo erg. Ik hoefde mij dan nooit meer zorgen te maken mijn baan, mijn toekomst of geld. Ik zou nooit meer mensen irriteren, nooit meer in de weg lopen en de kans dat ik Allison dan ooit nog zag was erg nihil. Als ik er zo over na dacht zaten er eigenlijk helemaal geen nadelen aan de dood. Ik kon mij ook niemand bedenken die mij zou missen. De enige die er wellicht last van had was mijn collega, zij moest dan plots fulltime werken tot ze een vervanger voor mij hadden gevonden, dat zou niet zo fijn voor haar zijn. Wellicht kon ik dan wel eerst een vervanger zoeken, dan zou zij er ook niet onder lijden. Ik wilde haar niet extra lasten geven.
Een gaap kwam uit mijn mond terwijl mijn lichaam tot rust kwam. Hoe gek het ook klonk, de gedachtes kalmeerde mij. Vrij snel viel ik toen ook in een diepe slaap. Eindelijk rust.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'Good night..' knikte ik waarna ik hem na keek en opgelucht adem haalde toen ik hem eenmaal niet meer kon zien. Wat was dit een vreselijke avond geweest. Het voelde ook echt een beetje als een rollercoaster. Het begon heel erg ongemakkelijk in dat restaurant maar al snel werd ik boos en uiteindelijk had ik me hier helemaal lam zitten drinken om uiteindelijk een spelletje truth or dare met Castiel te spelen. Ik hoopte maar dat dit ook de laatste keer was dat ik hem ooit zag. Dan zou ik me toch wat minder schuldig voelen en dan had ik het gevoel dat hij ook gewoon was verder gegaan met zijn leven. Dat hoopte ik dan in ieder geval. Ik zou hem tenminste niet meer lastig vallen, dus daar hoefde hij zich geen zorgen om te maken.
Nadat ik een aantal minuten had gewacht stond ik op waarna ik ook de bar uitliep. Nu moest ik gewoon even wachten op een taxi en dan was ik eindelijk thuis. Ik wachtte dus ook geduldig af totdat er een gele taxi voorbij kwam en deze was er gelukkig al binnen een paar minuten. Die hield ik dus aan waarna de chauffeur me naar mijn huis bracht. Dit was een korte rit omdat het midden in de nacht natuurlijk lang niet zo druk was als overdag. Eenmaal thuis betaalde ik de taxichauffeur en stapte ik uit, waarna ik naar het complex liep en meteen doorging naar mijn eigen verdieping. Eenmaal binnen schopte ik mijn schoenen direct uit want ik kon inmiddels nauwelijks meer lopen. Het deed écht ontzettend veel pijn. Ik liet de schoenen ook gewoon bij de ingang liggen, want ik had geen zin om ze nu op te bergen in mijn schoenenkast. Ja, ik had daar een volledige kast voor in mijn inloopkast. Het paste anders niet, want ik had écht teveel paar.
Het liefst ging ik nu nog douchen, maar daar was ik inmiddels wel echt te moe voor geworden. Het hoognodige deed ik echter nog wel en dat was de pil nemen en mijn make-up eraf halen. En me natuurlijk omkleden, want ik kon in deze jurk niet comfortabel slapen en dan werd ik morgen nog slechter wakker dan hoe ik me nu voelde. Toen ik daar allemaal klaar mee was dook ik in mijn bed in en viel ik toch heel erg snel in slaap, ondanks ik me enorm rot voelde.

Een aantal dagen later was ik weer klaar van een lange werkdag. Het leek wel alsof al mijn werkdagen nu langer duurde dan voor die ene avond met Castiel, omdat iedereen me nu raar aankeek. Onze ruzie was echt een hot topic geworden onder de elite mensen in New York en nu wist dus letterlijk iedereen wie ik was. Dat was iets waar mijn ouders niet blij mee waren, maar het betekende ook dat zij weer in de spotlights stonden, dus ik was niet verbannen zoals ik dat wel had verwacht. Wel had ik een waarschuwing gekregen van mijn werk, want ik mocht dit soort dingen absoluut niet nogmaals flikken. Ook mocht ik geen eigen zaken meer doen voor een tijdje, omdat cliënten te weinig vertrouwen in mij zouden hebben. Ik zou dus met name achter de schermen helpen met dingen en dat moest ik nu dus ook helaas doen. Maar goed, ik was maar al te blij dat ik niet was ontslagen en dat ik gewoon nog een baan had. Toch voelde ik me een stuk minder op mijn gemak dan voorheen, omdat ik gewoon de mensen over me kon horen roddelen en meestal was ik degene die aan het roddelen was. Niet andersom. Ik liet het echter allemaal maar gewoon gebeuren, want ik kon er toch niets aan doen. Ik was degene die een fout had begaan en ik moest de consequenties onder ogen zien.
Het was gelukkig niet druk op de weg, dus ik was binnen no time thuis en net op het moment dat ik uit wilde stappen hoorde ik mijn telefoon gaan. Geïrriteerd ging ik toen op zoek naar mijn telefoon die natuurlijk helemaal onderin mijn tas lag. Ik vond hem uiteindelijk en zag dat een nummer die ik niet kende mij belde, dus ik had geen idee wie het was. Nou ja, ik moest natuurlijk wel opnemen, want anders kwam ik er niet achter.
'Hello?'

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Adam POV
Een woord om mijn gevoel te beschrijven was er niet. Ik was niet boos, ik was niet verdrietig of teleurgesteld. Ik was veel meer dan dat. Niks hiervan had ik zien aan komen. Wie had er ooit gedacht dat Castiel tot zo iets in staat kon zijn? In mijn ogen was hij altijd zo vrolijk, ja soms had hij zijn slechte buien, maar over het algemeen leek hij mij toch meer een vrolijk type. Ik had het gevoel dat ik hem helemaal niet kende. Mijn eigen beste vriend. Ik had helemaal niet door gehad dat hem iets zo erg dwars zat. Hoe kon ik het zo uit de hand hebben laten lopen? Normaal gesproken zou ik mijzelf hiervan de schuld geven, mij kut voelen omdat ik dan dacht dat ik de reden hiervoor was. Maar dit keer niet. Kyle had mij een paar dagen terug verteld wat er die avond was gebeurt. We hadden er om gelachen, vonden de dingen die de twee hadden gezegd idioot. Iedereen wist inmiddels dat het meisje een grote ruzie had gemaakt met een onbekende jongen, Castiel was immers onbekend voor het publiekelijke oog. Nooit had ik gedacht dat haar woorden hem zo erg konden raken, hem tot zo iets konden drijven.
Dus hier zat ik, het was dinsdag in de namiddag. Ik zat in Cas zijn auto, onderweg naar het ziekenhuis. Tranen prikte in mijn ogen. Voor een rood stoplicht liet ik mijn ogen door de auto glijden. Mijn blik viel op een kaartje dat half uit het dashboard kastje stak. Met een zwakke frons haalde ik het er uit en ik las snel wat er op stond. Allison Fabray. Plots kreeg ik een idee. Misschien was het niet een slim idee, maar in mijn emotionele staat was het het beste waar ik mee kon komen. Terwijl het stoplicht nog op rood stond toetste ik snel het nummer in op mijn telefoon en ik drukte op bellen. Ik zette de telefoon op luidspreker en plaatste hem in de houder. Het stoplicht sprong op groen en ik begon te rijden terwijl de telefoon over ging. Hij ging een paar keer over en ik begon al te geloven dat ze niet ging opnemen tot de piepjes stopte en er plots een stem te horen was. In elk ander scenario had ik goed nagedacht over wat ik zou zeggen, hoe ik dit volwassen kon verwoorden. Maar dit keer echt niet. "How can you live with yourself?" Tranen begonnen te lopen zodra het eerste woord uit mijn mond was. Praten ging moeilijk door de brok in mijn keel maar dit mens verdiende te weten wat ze mijn beste vriend had aangedaan, wat ze mij had aangedaan. "It's all your fucking fault and I'm going to make sure you"ll regret every fucking thing you said to him even if it's going to be the death of me. If he doesn't survive this I'll fucking kill you." Mijn woord keuze was wellicht niet de beste, ik had mij niet eens voorgesteld en ze had waarschijnlijk geen idee waar ik het over had, maar de emoties hadden het stuur over genomen en ik kon niet meer normaal denken. Het was nog een wonder dat ik gewoon kon rijden zonder een ongeluk te veroorzaken.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Verbaasd luisterde ik naar de stem aan de andere kant, maar ik had echt geen flauw idee wie ik nou aan de telefoon had. Hoe kon ik met mezelf leven? Wat had ik in godsnaam gedaan? En wie was dit? Het leek alsof de persoon aan de andere kant enorm emotioneel was en het leek wel alsof die persoon aan het huilen was, dus ik moest blijkbaar wel iets hebben gedaan. Of ze hadden het verkeerde nummer, dat kon ook nog. Dat laatste leek me het meest logisch, want wie zou mij bellen op mijn werk telefoon?
Ik luisterde naar alles wat hij te zeggen had zonder hem te onderbreken, omdat ik graag wilde weten waar dit over ging, maar toen hij was uitgesproken wist ik het nog niet. Ik wist niet wie dit was en over wie dit ging. Als hij dit niet overleefde? Wie was dit?! Ik snapte er echt even niets van en keek dus ook enorm verward even om me heen, ook al was dat enorm dom want het was niet zo alsof deze man aan de andere kant van de lijn ineens naast me in de auto zou zitten.
'Wait, who is this? I don't know what you're talking about..' zei ik daarom verward, maar probeerde het op een voorzichtige manier te brengen, omdat deze persoon dus zo ontzettend emotioneel was. Zo emotioneel dat hij dreigde mij wat aan te doen als "hij" het niet zou overleven. Voor zover ik wist had ik niemand aangereden, dus ik was écht heel erg in de war en ik wilde gewoon heel erg graag wat meer uitleg. Ik zat nu ook een beetje verstijfd in mijn stoel achter het stuur, want eerlijk gezegd schrok ik ook wel weer een beetje van dit telefoontje. Het verwarde me enorm maar ik vond het ook een beetje eng. Wat als ik wel wat had gedaan en deze persoon mij wel had willen bereiken en niet iemand anders? Maar wat had ik dan gedaan? Wat was ik overigens blij dat ik dit telefoontje pas kreeg toen ik al geparkeerd stond, want als ik dit tijdens het rijden zou opnemen zou ik waarschijnlijk tegen een boom aanrijden of zo. Ik voelde namelijk meteen een soort paniek, terwijl ik geen idee had of dit wel voor mij bedoeld was, maar toch voelde ik me meteen opgejaagd en opgefokt. Het feit dat ik de stem ook niet herkende vond ik enorm frustrerend, want nu kon ik het gewoon niet goed plaatsen! Als ik in ieder geval wist wie dit was dan kon ik die persoon misschien helpen, al leek het alsof mijn hulp nu alles behalve welkom was.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Adam
Het bleef even stil aan de andere kant en dit maakte mij oprecht gewoon een stuk bozer dan ik al was. Die avond had ze er geen probleem mee gehad om haar bek open te trekken en nu ineens bleef ze stil? Ja oké wellicht was dit ook een beetje overweldigend, ik zou ook niet weten hoe ik hier op zou moeten reageren als iemand mij plots met dit op belde. Maar daar dacht ik nu heus niet aan. Alles wat er door mijn hoofd heen ging was of hij het wel zou overleven en sinds wanneer de stoplichten in deze stad altijd op rood stonden. Elke andere dag had ik het gewoon genegeerd maar ik kon het niet veroorloven in het ziekenhuis te belanden terwijl Castiel mij nodig had.
Haar vraag had ik wel verwacht, maar dat betekende niet dat ik er minder boos door werd. Ik vond het zelfs een beetje onbeleefd. Ze wist niet eens waar ik het over had. Waren er dan zo veel mensen wie zij wat aan had gedaan? Vreselijk mens, dat was ze nu al. Naar mijn mening ten minste. "It's fucking Adam and my best friend might fucking die because you're a terrible fuck with absolutely no fucking heart. Saying you're gonna make someone kill them selves is not o-fucking-kay and now my best friend is in the hospital because of you!" Een deel van mijn verdriet was overgenomen door woede en het koste mij veel moeite om nog goed op te letten op het verkeer. Gelukkig was ik toen ook best snel bij het ziekenhuis. Tot mijn opluchting had ik gelijk een parkeer plek waar ik de auto neer zette. Naar binnen gaan wilde ik nog niet. Daarbij was ik nog aan de telefoon en daar binnen bellen met de manier waarop ik praatte zou niet zo goed komen. Ik beet even hard op mijn lip en wreef de tranen ruw van mijn wangen af.
"What did he do to deserve this? Sure he didn't say all nice things. Sure he wasn't perfect. But no one deserves this. And it's all your fucking fault. My boy took his life because of you, you fucking piece of shit. How can you live with yourself? Do you actually have no fucking heart?" Mijn emotionele kant had weer overgenomen. Natuurlijk was ik nog steeds boos, nee, woedend. Maar op dit moment was ik vooral een huilende rotzooi. Nooit had ik gedacht dat ik Castiel zo zou verliezen. Ik had eerder gedacht dat hij eens neer geschoten zou worden in Texas, of van een stier zou af vallen en zijn nek zou breken. Maar hij had zijn eigen leven genomen. Het was dat we geen slot op onze badkamer deur hadden anders had ik hem wellicht nog niet gevonden. Dan was er absoluut geen kans meer voor hem om dit te overleven. Ik haatte dit meisje er voor dat ze hem dit aan had gedaan.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Holy shit. Dit ging over Castiel. Ineens herkende ik de stem van de jongen aan de andere kant van de lijn wel. Dat was die jongen waar hij mee samenwoonde! De jongen waar ik nog zo hard om heb moeten lachen en nu was hij me helemaal aan het uitschelden, maar dat liet ik gebeuren. Ik zou er niet tegen in gaan en het voelde even alsof ik een hartstilstand aan het krijgen was hoe meer hij aan het vertellen was. What the fuck was hier aan de hand? Wat had Castiel in godsnaam gedaan?! Had hij geprobeerd zichzelf van kant te maken? Daar leek het wel op. Het leek alsof hij serieus naar mij had geluisterd, terwijl ik dat eigenlijk alleen maar zei omdat ik heel erg boos was en het niet eens meende. Daar was ik heel erg snel daarna al achter. Ik had het hem echter niet verteld, maar ik had ook niet verwacht dat Castiel naar zoiets zou luisteren. Hij kende mij immers amper.
Hoe meer Adam vertelde hoe meer ik in paniek raakte. Wat moest ik nou doen?! Wat kon ik nu nog doen? Ik was geen dokter; ik kon hem dus niet helpen. Ik wist echter ook zeker dat hij of niemand die hem dierbaar was mij onder ogen wilde zien, want het was nogal duidelijk dat nu iedereen een hekel aan mij had en ik gaf ze groot gelijk. Ik had nu ook een grote hekel aan mezelf en ik zou heel erg graag willen dat de schoenen omgekeerd waren op dit moment. Dit had Castiel namelijk niet verdiend. Daar was hij veel te lief voor en ik wilde ook helemaal niet dat hij dacht dat hij dit moest doen, maar hij had het blijkbaar dus wel gedaan.
Ik opende mijn mond om wat te zeggen, maar er kwamen eigenlijk geen woorden uit. Wat kon ik nu zeggen? Ik wist het echt niet. Ik kon wel mijn excuses aanbieden, maar daar had niemand nu meer wat aan. Het was daar al te laat voor. Toch wist ik niet wat ik anders moest zeggen. 'I'm s-s-so sorry.. I h-had no idea he would actually d-d-do that. Fuck, I'm really sorry,' stotterde ik, want ik kwam nu ook niet meer normaal uit mijn woorden vanwege de paniek die nu door mijn lichaam raasde. Natuurlijk had Adam helemaal niets aan deze woorden en verwachtte meteen weer de volle laag over me heen, maar dat verdiende ik volledig. Alles waar hij me zojuist voor had uitgemaakt was compleet terecht en ik was het ook met alle dingen die hij net had gezegd volledig eens. 'I will pay f-for all the medical bills. That's the least I could d-do.' Dat was inderdaad wel het minste wat ik kon doen. Het kostte een fortuin om in een ziekenhuis te liggen en met zoiets als dit al helemaal. Dat kon al snel tienduizenden dollars zijn en misschien wel honderdduizenden, maar ik wilde het allemaal heel erg graag betalen. Het was immers mijn fout geweest.
Ik voelde me zelfs zo schuldig dat ik tranen over mijn wangen begon te voelen en dit was echt de eerste keer in jaren dat ik heb gehuild, maar ik voelde me op dit moment zo rot en het feit dat hij dit had gedaan dankzij mij maakte het nog tien keer erger. Het feit dat ik misschien hierbij geluid maakte boeide me op dit moment ook niets, al wilde ik niet dat hij dacht dat ik het nu erger voor mezelf vond dan voor hem. Dat was namelijk absoluut niet zo. 'I'm s-so sorry, seriously. I didn't want him to do any of t-this, I s-swear. He doesn't d-deserve this.' Fuck. Ik haatte mezelf nu écht heel erg.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Adam
Wat ik verwacht had uit haar mond te horen wist ik niet. Waarom ik precies belde wist ik ook niet precies. Al vond ik wel dat ze verdiende te weten dat ze wellicht wel het leven van mijn beste vriend had weg genomen. Al begon ik nu toch mij zelf ook wel de schuld te geven. Natuurlijk was wat zij zei niet het enigste geweest. Wellicht was ik er wel niet genoeg voor hem geweest. Waren een signalen geweest die ik miste? Had hij wellicht eerder zo iets geprobeerd maar was het mij nooit opgevallen? Nee. Nee dat kon gewoon niet. Hij was altijd zo blij, het zonnetje in huis. Hij zag altijd wel de positieve kant in situaties. Ik kon gewoon niet geloven dat hij zo iets had gedaan. Ik moest ook zijn hele familie nog hierover inlichten waar ik absoluut geen zin in had sinds ze niet zomaar hier konden komen en dan zouden ze zich super veel zorgen maken maar het was wel nodig. Zij verdiende ook te weten wat er aan de hand was.
Hard beet ik op mijn lip toen ze haar excuses had aan geboden. Ik wilde naar haar schreeuwen dat ze hier te laat mee was. Dat ze dit eerder had moeten bedenken. Dat ze zich moest realiseren dat haar acties consequenties hadden. Ik wilde het er inwrijven dat dit allemaal haar fout was geweest maar ik kon het niet. Ik kon aan haar horen dat ze oprecht was. Ze had dit nooit gewild voor hem, ze had spijt. En ik had het niet in mij om haar al die dingen te vertellen want ik voelde hoeveel pijn het deed en nu voelde ik mij best schuldig ook al wilde ik dat absoluut niet.
"We don't want your fucking money. I just want him to be alive." In het midden van de zin brak mijn stem en ik begon echt lelijk te huilen. Snikken verlieten mijn lippen. Ik kon me niet de laatste keer herinneren dat ik zo erg lelijk had gehuild. Wellicht was het toen ik een kind was. In de tussen tijd had ik dan wel gehuild maar niet meer zo erg. Nu was het gewoon even nodig voor mij. Het was nbodig die gevoelens er uit te laten. Het gebeurde ook niet elke dag dat je beste vriend ineens zijn fucking polsen door snijdt. Gelijk schudde ik die gedachte van mij af en ik probeerde even wat rustiger te worden. "W-why did y-you s-say it?" vroeg ik wat stotterend door het huilen. Ik moest gewoon een reden horen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Wat moest ik nou doen? Het enige wat ik nu wilde was mijn hulp aanbieden, maar niemand zou die aannemen wat natuurlijk logisch was. Als er iemand was die zij nu haatten dan was ik het wel. Als ik gewoon normaal had gedaan dan was dit allemaal niet gebeurd. Als ik ik voor een keer níet de ander zich rot wilde laten voelen dan had ik dit telefoontje wellicht nooit gehad en had Castiel dit nooit gedaan. Ik wist ook niet of ik ooit nog wel over dit grote schuldgevoel heen kon komen, want dit was niet niks. Het feit dat ik ervoor zorgde dat iemand zijn of haar baan kwijt raakte boeide me niet, want dat had ik ook al regelmatig voor elkaar gekregen. Je kon dan op zoek gaan naar een nieuwe baan en het leven ging vrolijk verder. Maar nog nooit had iemand echt naar me geluisterd als ik dit soort dingen zei en ik had ook niet verwacht dat iemand dat ooit zou doen. Hoe moest ik nou in godsnaam met mijzelf leven wetende dat ik dit had aangericht? Dat had Adam me net ook even goed duidelijk gemaakt en als dit over iets anders ging had ik heel duidelijk laten weten dat ik het er niet mee eens was, maar op dit moment verdiende ik dat allemaal. Hij mocht me zoveel uitschelden als hij wilde en ik zou het met hem eens zijn.
Dat deed hij echter niet en ik had misschien liever gehad dat hij dat wel deed. Dat zou misschien voor nog enige verlichting bij hem kunnen zorgen. Dat was in ieder geval dan wat ik deed. Het was altijd fijn om een zondebok aan te wijzen en in dit geval was ik de perfecte zondebok, want ik had het immers aangericht. Hij werd daarentegen nog een stuk emotioneler dan dat hij voorheen al was en dat zorgde er voor dat de tranen bij mij ook sneller gingen stromen. What the fuck had ik hier aangericht? Ik had niet alleen Castiel dus zoveel pijn gedaan, maar ook iedereen die om hem gaf.
'I do too. I swear,' snikte ik. Dat was nu het enige wat ik wilde en dat was op dit moment ook het belangrijkste. En het liefste wilde ik nu ook gewoon weten hoe het precies met hem ging, maar dat durfde ik niet te vragen. Sterker nog, het liefst wilde ik naar Castiel toe om hem zelf te zien, maar dat durfde ik al helemaal niet te vragen. Ik was wel de laatste persoon op de wereld die hij wilde zien en zijn familie en vrienden al helemaal. Bovendien zou dat enorm egoïstisch zijn.
Adam vroeg me waarom ik dat had gezegd en heel eerlijk gezegd wist ik het zelf niet eens. Ik was boos en dan zei ik dingen die ik niet meende. Het was echt gewoon om die reden, dus dat maakte het alleen nog maar belachelijker. 'I d-don't know. I didn't m-mean it. I never w-wanted him to actually d-do it.'

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Adam
Mijn zicht was wazig geworden door alle tranen die zich ophoopte in mijn ogen. In het ziekenhuis waren Richard en Kyle al in de wacht kamer, zij waren er gelijk heen gegaan nadat ik gebeld had. Ik zelf kon het helaas niet brengen meteen te gaan, ik was veel te overstuur en het was niet veilig geweest voor mij om in die staat te rijden, pas toen ik wat rustiger was vertrok ik. En nu stond ik geparkeerd bij het ziekenhuis, ik durfde aan de ene kant niet naar binnen te gaan. Dan zou alles plots zo echt worden, ik wilde helemaal niet dat het echt was. Ik wilde dat iemand me kneep en ik wakker werd met Castiel in de kamer naast die van mij, nog vredig slapend voor hij weer op pad zou gaan om zijn tijd te verdrijven. Hij was voor een week geschorst door zijn gedrag die avond in het restaurant. De politie kon er niet mee weg komen hem niet te straffen voor wat er die avond was gebeurt, zelfs al was hij onbekend. Er werd verteld dat hij nog geluk had dat hij zijn baan niet had verloren maar ik had niet het gevoel dat Castiel hier gelukkig mee was geweest, wellicht had hij wel liever gehad dat hij zijn baan kwijt was. Hij vertelde altijd hoe hij, als hij ooit zijn baan zou verliezen terug zou keren naar zijn thuis. Wellicht was dat wel wat hij had gewild? Of misschien was het omdat hij een week lang niks te doen had. Ik had veel moeten werken en Richard en Kyle waren ook behoorlijk druk geweest, misschien had hij wel niemand deze afgelopen dagen. Misschien had hij het nodig gehad om mensen om zich heen te hebben, wellicht had hij zijn gevoelens moeten uiten, dan lag hij hier nu misschien niet. Ik was hier niet zeker om, maar ik had het gevoel dat ook maar het kleinste beetje aandacht extra hem hier had kunnen houden.
De tranen bleven over mijn wangen stromen en ik nam mijn telefoon uit zijn houder. Ik moest maar naar binnen gaan. Ik haalde de speaker er af en bracht de telefoon aan mijn oor waarna ik stilletjes de auto uit stapte en gelijk het gebouw binnen liep. Doordat Kyle en Richard er al waren wist ik ook precies waar ik moest zijn. welke wachtkamer. Daar ging ik ook vrijwel meteen heen.
"I'm sorry," zei ik toen zachtjes. Het was fout van mij haar de hele schuld te geven. Het was toch niet alleen door haar ogen dat Castiel hiervoor had gekozen? "I'm sorry for giving you all the blame.. It's not all your fault, I know that. It's just easier to blame one person.." Ik was nog best tevreden dat ik er zo volwassen mee om kon gaan, ook al waren de tranen nog steeds over mijn wangen aan het stromen en voelde ik mij alsof ik moest schreeuwen. Ik wilde dat het enkel haar fout was geweest.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik keek verward voor me uit toen Adam zich verontschuldigde. Nee, nee, nee! Hij hoefde absoluut geen sorry te zeggen. Ik was degene die dit had veroorzaakt en zelfs een miljoen excuses vanuit mijn kant zouden nog niet genoeg zijn. Zelfs al zou ik zijn leven nu kunnen redden zou dat nog niet voldoende zijn. Zelfs al deed ik dat allemaal samen met ook nog eens een donatie van tien miljoen dollar zou dat niet genoeg zijn. Dit was volledig mijn schuld en als ik niet een grote mond had gegeven was dit nooit gebeurd. Hij gaf aan dat het makkelijk was om de schuld volledig aan iemand toe te wijzen en daarin was ik het compleet met hem eens, maar het voelde nu ook gewoon alsof het volledig mijn schuld was. Natuurlijk was er dan wel meer aan de hand, maar door wat ik had gezegd liet het de emmer overlopen en zag hij blijkbaar geen andere uitweg. Ik voelde mij dus ook voor de volle honderd procent verantwoordelijk.
'Don't say sorry, please. This actually is all my fault. If I wasn't such a bitch to him this wouldn't have happened and I take full responsibility. And I seriously wish I could help somehow.' Maar ik wist echt niet hoe. Ik verbaasde me er ook over dat hij nu ineens poeslief deed. Of nou ja, poeslief was niet het juiste woord, maar hij zei gewoon sorry. Was ik dan zo'n slecht persoon? Want andersom zou ik dat nooit doen. Als iemand dit bij mijn beste vriendin had gedaan, die ik niet had, maar dan had ik ervoor gezorgd dat die persoon er flink spijt van zou krijgen en dus niet binnen vijf minuten alweer sorry zeggen. Ik zou dan nooit in mijn hele leven sorry zeggen tegen die persoon, zelfs al waren mijn woorden dan wellicht ook heel erg hard. Ik was gewoon niet zo aardig en daarom verbaasde me dit wederom.
Aangezien ik écht heel erg graag wilde helpen wilde ik mijn hulp nog een keer aanbieden, al was dit vast niet gewild. Ik zou er dan vast ook niet op zitten wachten. 'Can I please help?' vroeg ik daarom dus nog een keer, wetende dat hij nee zou zeggen maar ik moest het gewoon nog een keer vragen. Ik zou echt niet meer met mezelf kunnen leven als ik nu niet iemand ook maar een klein beetje zou kunnen helpen. Niet dat dat hun iets uitmaakte, want ik was immers degene die dit had aangericht en dan was het eigenlijk gewoon karma. Het was mijn eigen schuld dat ik dan niet meer met mezelf zou kunnen leven. Zo zag ik het in ieder geval.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld