Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het uitzicht op de piano kapte hij van zichzelf weg. Hij weigerde opnieuw naar het instrument te kijken, bang dat hij wederom weer moest denken aan wat hij miste nu hij aan de andere kant van de wereld was, en ook Addison wilde hij het liefst niet aankijken. Het voelde anders nu Jack zich meer dan alleen betrapt voelde, maar hierop kon hij niet veel doen om het anders te maken. Het was nu gewoon te verwachten dat hij zich zo zou voelen en met voornaamste gesproken over het anonieme leven wat hij tot nu toe had geleefd. Voor anderen was hij immers gewoon Jack Gilinsky; een van de vele bendeleden die nu leefde van moorden en andere illegale zaken. Dat was alles wat hij moest zijn.
"I should've just kept myself together, that's the point, Addison." Hij wreef enkele secondes door zijn haar, dat na hij wakker was geworden nog steeds even chaotisch zat als elke ochtend. Plukken hingen wat slap over zijn hoofd en geen spoor van gel was te vinden, hoe erg Jack het ook haatte om er zo bij te lopen. "People get killed by letting people know all sorts of things. It's just how it works in here, once they know everything, you've only made the threat worse. I'm just some boy who ended up in a gang and'll eventually get out in a body bag, that's all that matters." Het waren een van de eerste dingen die hij had geleerd sinds hij hier terecht kwam. Praten over familieleden was een taboe, meer vertellen dat nodig was kon alleen in zijn nadeel werken en als het aankwam op persoonlijke informatie, kon hij het beter houden op zijn naam dan al het andere. Hij vond het onbegrijpelijk dat Addison het nog steeds niet kon oppakken wat hij nou bedoelde.
"That's the thing! Can't you imagine it hurts to think about it?" vroeg hij schor. "Memories torment and haunt. They require pain, they make me lose control, and it only makes it harder for me to stay up on my feet when I keep on thinking about them." Afgemat leunde zijn gedaante tegen het hout aan de zijkanten van de deuropening. Grofweg vijf centimeter was Jack's gezicht van het hare verwijderd, zijn ogen voor even gaande naar haar lippen waar hij ze liet rusten. Hij neigde ernaar voor het eerst sinds haar 'relatie' met Samuel, maar hij zette zichzelf ervanaf en richtte zich weer op haar blik. Hoewel hij er graag verandering in wilde brengen dat Samuel niets meer met haar te maken kon hebben had hij genoeg manieren om het te laten voor wat het was. Als ze echt gelukkig met hem was, had hij het recht niet dat ook van haar af te pakken.
Verstrooid deinste hij terug. "Memories might be human, but in the end it only carries wreckage within to destroy everything you've once built up. It's easier to remove and forget than to think about how much you miss it." Het kleine beetje treurigheid waarmee hij sprak verborg hij. Zich weerloos en zwak over laten komen zou hem niet verder helpen, mogelijk zou het alles erger kunnen maken. "But I don't really feel like talking about this. It's none of your business what hell of a life I live or who I am. You know enough."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Desondanks de neiging om opnieuw tegen hem in te gaan was er, net zoals altijd, hoewel ze ditmaal simpelweg haar mond hield. Het maakte de situatie niet alleen voor hem, maar ook voor Addison zelf een stuk simpeler. Als hij zichzelf als een schuldige wilde aanwijzen, moest hij dat vooral doen. Addison had vaak genoeg uitgesproken dat ze het hem totaal niet kwalijk nam, al wilde hij blijkbaar dat ze het wel deed. Hoe dan ook gaf Addison zelden valse beschuldigingen, enkel als ze overladen werd met negatieve gevoelens, dan schakelde het om naar impulsiviteit en zei ze dingen waarvan ze later spijt kreeg. Of het versterkt was sinds ze een vampier werd was onzeker, het was iets waarmee ze al jaren omging en probeerde te laten, hoe moeilijk het ook was.
Het frustreerde haar hoe Jack zichzelf wegcijferde simpelweg doordat hij zijn leven vergooid had door in de bende te stappen. Voor haar betekende Jack daadwerkelijk iets. Addison zag hem niet meer als de kwaadaardige jongen die haar ontvoerde en haar vervolgens vermoorde, nee, ze zag hem als een vriend waar ze gek genoeg om gaf. Hoe het gevoel dat ze over hem, en misschien zelfs wel voor hem had zodanig kon verdraaien. Ze wilde dat de ruzies tussen hen die nergens op sloegen volledig verdwenen, ze wilde hem blij zien in plaats van boos of somber. Het laatste wat ze dan ook wilde was dat hij zichzelf zag als 'niemand' want desondanks de fouten die hij had gemaakt in zijn leven was hij een goed persoon, wat Addison enkele keren had mogen merken. "But for me you're not just someone without an identity," vertelde Addison. Het was verkeerd van hem om op die manier te denken. Het kon misschien gevaarlijk zijn om persoonlijke informatie te vertellen aan bepaalde mensen, maar aan haar kon hij alles vertellen wat hij wilde, er was niemand aan wie ze de dingen nadien zou doorvertellen.
Omgaan met Jack in deze toestand was nog steeds niet simpel, al had ze geen andere keus dan hem ietwat kalmeren omdat het anders onmogelijk zou zijn om een normaal gesprek te voeren met hem. "Ofcourse it hurts, but that's totally normal. I know avoiding memories sounds easier and way less painful, but actually it isn't. It are the memories that keeps you an your feet and I know it sounds weird, but it's the truth," zei ze. Ondanks het kon lijken alsof ze geen begrip toonde voor hem, deed ze dat wel. Addison begreep precies wat hij wilde bedoelen. Herinnerd worden aan positieve tijden voelde rot aan, al was leven zonder herinneringen nog moeilijker dan ze grofweg wegduwen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had nooit geweten hoe Addison echt over hem dacht. Alles wat ze uitsprak leek onwerkelijk voor hem te klinken, te ongeloofwaardig om hem te kunnen overtuigen van iets anders. Hij wist dat wat ze sprak leugens moesten zijn. Haar hart was blijkbaar bestemd geweest voor iemand anders, maar naar haar woorden liet ze het overkomen dat het allemaal anders zat. Samuel, daar ging ze voor. Voor hem was ze bereid alles te doen; hij vormde slechts een obstakel in de weg. Het kon niet anders zijn en, dat hij zich teleurgesteld voelde, betekende niet dat hij te dwaas was om in te zien dat ze het alleen zei om hem op zijn gemak te stellen. "You're just lying to yourself," mompelde hij zacht. Of hij het sprak uit zijn echte mening of alleen om zichzelf over te halen het te vergeten, was onzeker, en toch deed hij geen moeite meer het recht te zetten.
De eigenwijsheid die hij weer als gewoonlijk bij haar kon zien ontweek hij. Hij gaf niet toe dat het iets was om te proberen, vastbesloten bij zichzelf gebleven onderwijl hij zich van de muur afzette om vervolgens weer normaal te kunnen staan. "Well, to me it's much better this way. Besides, it isn't like I can call them my family anymore." Zijn gezicht keerde hij van Addison weg, een afstand tussen hen in gebracht die ervoor zorgde dat Jack niet meer zodanig dichtbij kwam dat hij zich kon bedenken. Geen goede kans had hij nu meer om nog voor een laatste keer haar lippen op de zijne te voelen. Hij kon niet anders dan zich gedeisd houden, want hij wist amper hoe hij zich over alles voelde. "I'm a stranger to them."
Beweging zette hij sindsdien weer voort. Hij had geen zin meer om door te praten over het onderwerp, wat wel te zien was. Het maakte hem somber om aan alles van vroeger te denken. Het was door zijn familie ook allang overgebracht dat hij niet meer welkom was, dus waarom en waarvoor zou hij nog hoop moeten hebben? Lipbijtend liep hij langs haar heen naar de hal. "Are you ready? I'd like to catch up with some sleep while I still can." Zijn passen gingen door naar de deur die hij zich nog herinnerde als de doorgang naar de kelder, van waaruit ze naar binnen waren gekomen. Het geduld om te stoppen en haar antwoord af te wachten had hij voor geen meter laten blijken. Hij liep door, gapend en wel zonder om te kijken naar haar reactie. "I bet Samuel's waiting for you as well."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ts >>> Back in the Solntsevskaya Bratva

In plaats van wandelen naar Jacks kamer die ze intussen ook haar eigen kamer noemde, besloot ze om simpelweg Samuels kamer die betreden. Door het afstandelijke gedrag van Jack, kreeg Addison het gevoel alsof ze niet meer welkom was bij hem, hoewel ze slechts weinig momenten echt een gewild gevoel bij hem had. Ze had het er overigens zelf naar gemaakt, Addison koos er zelf voor om met Samuel om te gaan tijdens Jacks afwezigheid. Hoe dan ook was dit ergens een onderdeel van haar plan, hoe vervelend zij het nu ook vond. Zonder te kloppen opende ze de kamerdeur en wilde ze de verdacht stille kamer inwandelen. Het leek haar sterk dat Samuel nog op zijn dooie gemak lag te slapen, het lawaai begon langzamerhand te hervatten, net zoals Jack voorspelde. Bovendien klonk de ruimte niet alleen leeg, hij was daadwerkelijk leeg afgezien van de oude meubels die erin stond tenminste. Geen gedaante was erin te bekennen, iets wat ze kon opmerken alvorens ze de kamer wilde binnengaan.
"You're not going to find your boyfriend in there." Een mannenstem veroorzaakte dat Addison haarzelf omdraaide om erachter te komen wie had besloten om haar aan te spreken. Nicholas had opgemerkt dat Addison opzoek was naar Samuel, hoewel de benaming die hij hem gaf, Addison niet aanstond. Hetgeen wat ze ook mocht hebben met Samuel was puur vriendschappelijk, geen enkel ander gevoel was ermee verbonden, tenminste, dat was haar kijk op de gehele situatie. Daarnevens ergerde Addison haarzelf mateloos aan de grijns die op Nicholas' gezicht stond. "He's not..." Addison besloot geen verdere moeite te besteden aan het vertellen wat voor relatie ze had met Samuel. Zij wist dat het slechts vriendschappelijk was, wat Nicholas erover dacht was geen van haar zorgen. "Do you know where he is?" vroeg ze uiteindelijk, hopend dat Nicholas kon antwoorden op haar vraag. "Not here, in any case." Een speelse glimlach vormde zich rondom zijn lippen die Addisons irritaties naar een nog hoger niveau bracht. Het verraadde echter het feit dat de jongeman wel wist waar Samuel zich bevond. "You know where he is, so stop acting like this and just tell it. I'm not in the mood for some stupid jokes." Of Nicholas de toon in haar stem nou kon waarderen of niet, geen enkele lach gunde ze hem om de stomme grapjes die hij maakte.
"Okay, okay... He's with Mogilevich right now, that's all I know," vertelde Nicholas met als gevolg dat er een onhoorbare zucht Addisons lippen verliet. Er was dus geen andere keus dan Jack voor de tweede keer storen om te vragen of ze bij hem kon blijven, gewoonweg doordat Addison nog steeds de angst voor het alleen zijn bezat. Zonder nog een woord uit te spreken tegen Nicholas stapte Addison grofweg richting Jacks slaapkamer waar ze alsnog netjes, maar toch ook zachtjes op de deur klopte voordat ze de deur opende. Haar woorden sprak ze aarzelend uit, alsof ze bang was dat hij haar gewoonweg de kamer uit zou sturen. "Hi... May I stay in here?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
What do you take me for?
I will never be an open door
I'm the threat in your dreams
The trick up your sleeves
I'm the clod in your veins

"What is it, Semion?" De ongeïnteresseerdheid waarmee hij zijn stem liet blijken was ongewoon, zijn slaaplevel verhoogd sinds hij van Addison's huis weer was gekomen. Hij had geen kracht noch zin om te gehoorzamen wat het was dat zijn baas voor hem gepland had, maar hier moest en zou verandering in komen volgens de man. Zijn gezeik had hij al aan moeten horen zodra hij ook maar een voet in zijn eigen kamer had gezet. Geen tijd om verder te slapen, hetgeen wat hij echt nodig had, werd hem gegeven. Zelfs Addison's belofte dat hij kon slapen met terugkomst in zijn slaapkamer kwam niet uit. Hij werd weer opgebeld, doende alsof hij geen leven had om rekening mee te moeten houden, en een opdracht opgedragen die hij moest uitvoeren. Zijn dag kon zojuist al niet meer stuk, of wel soms?
Een diepe zucht werd door hem geslaakt, zijn telefoon suf tegen zijn oor geplaatst om het niet uit zijn greep te laten ontsnappen. "McConnell is back," werd hem toegesist. "He targets our clients by playing for assassin, and it's time for you to stop him." De onmogelijkheid hoe zijn bevel klonk was precies naar zijn verwachting geweest. Het lid was over het algemeen bekend bij hen, gesproken over zijn deelname aan verschillende bendes die zij verachtten, maar het maakte het geen makkelijke zaak om bij hem te komen. Het was een jongen met dezelfde arrogantie als hen allemaal; het verschil was dat hij wél verstand bezat om in de schaduwen te blijven. Zijn gedaante zou niet op komen dagen uit het donkerte van de nacht tenzij ze zijn locatie konden achterhalen. En als dat nou niet was wat van Jack verwacht werd, om half zes 's morgens. Zijn woorden had hij al verwacht vooraleer ze dan echt door de speakers van zijn telefoon kwamen. "Get him in your sight. The computer that lays on your desk is his, that has been found by Anthony, so it might help you locate him." Hij sprak hem niet tegen en, ondanks dat Jack wist dat de man het niet mee kon krijgen, knikte hij toestemmend.
"Oh, and Jack?"
"Yeah?"
"Don't let him walk away alive."
En met dat werd de verbinding tussen hem en de afgrijselijke man weer verbroken tot er enkel een leegte van geluidloosheid overbleef.

Weer liggende op het bed had hij zich zo veel mogelijk verdekt in zijn lakens. Zijn mobiel liet hij vallen op het kussen naast hem, met de intentie weer te gaan slapen, maar ook hier had het geen zin. Na een paar minuten van rust kon hij het geklop waarnemen dat hem weer naar de bewoonde wereld wist te brengen. Addison's vraag kon hij niet meer vermijden of negeren, zoals hij dat wel graag had gewild in deze toestand.
"Would it matter?.." murmelde hij stug. Ze had hem telkens gewezen op het feit dat het haar kamer, volgens haar dan, ook was. Waarom zou ze het dan überhaupt nog vragen? Eigenwijs genoeg was ze wel om zijn reactie niet zomaar aan te nemen, met een 'nee' zou hij uit ervaring niet zomaar van haar af komen. Afvragingen over Samuel had hij in tegenstelling tot zijn andere bezigheden wel. Wat maakte dat ze van hem vandaan kwam, terwijl ze in één straal doorliep naar zijn kamer bij het binnenlopen van het huis? Hij beet op zijn lip en duwde zichzelf met weerzin voor de zoveelste keer die nacht overeind. "Just shut the door behind you, ok?" Doezelig sloot hij zijn ogen, zichzelf in een zittende positie gevoeld wegzakken. Voor kort bleek het tevens wel te zijn, want na even keek Jack weer futloos voor zich uit.

"Can you grab the laptop for me, please? It's that military thing that's laying on the desk."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een gefrustreerde, maar alsnog onhoorbare zucht ontsnapte tussen haar lippen door tijdens het aanhoren van Jacks stugge antwoord. Het feit dat hij daarstraks ontzettend chagrijnig reageerde was begrijpelijk alhoewel een overdrijving onnodig was. Addison gedroeg zich normaal tegenover Jack en nog steeds deed hij alsof ze iets vreselijks had misdaan. Hoe het ook zij maakte ze er verder geen enkel woord aan vuil om een nieuwe discussie te voorkomen. Merendeels van hun woordstrijden ontstonden vanuit hun koppigheid en hoe graag ze ook een feedback wilde geven op zijn botte gedrag, ze hield alle gedachten voor haarzelf. Zoals Jack wenste deed Addison de deur achter haar rug dicht en legde ze haar tas gevuld met verschillende noodzakelijke spullen netjes in een hoek van de kamer zodat geen één van beide er last van kon hebben.
"Eh... Yeah, sure," antwoordde Addison nadat Jack de vraag stelde om de laptop die op het bureau stond eventjes aan te geven. Hoe groot de neiging ook was om zijn vraag te negeren sinds Jack zichzelf een beetje kinderachtig gedroeg, gehoorzaamde ze. Al na enkele tellen stond ze aan het bureau en nam ze de laptop op. Het was een overduidelijk verouderd toestel wat merkbaar was aan het model en het zwaardere gewicht dan haar MacBook die ze gewoon was. Vervolgens legde Addison de laptop naast hem op het bed neer waarna ook zijzelf op het bed ging zitten.
Haar eigen vermoeidheid was enigszins een beetje verdwenen nu dat ze alweer enkele uurtjes wakker was, hoewel ze geen problemen zou hebben om in slaap te vallen. Hoe het met Jack was wist Addison echter niet. Het was gek dat hij nog steeds wakker was nadat hij haar duidelijk verteld had hoe belangrijks zijn nachtrust was en dat hij graag in alle vrede verder wilde slapen. Het lawaai was weer door het gehele huis te bekken, al was dat geen reden om wakker te blijven. Addison kon iedereen bedwingen om muisstil te zijn, het was geen enkele moeite voor haar. Nieuwsgierig naar zijn reden was ze zeker, geen aarzelingen bezat ze voordat ze het simpelweg aan hem vroeg. "Why are you not sleeping yet? I thought you said you wanted to go back to sleep as soon as possible." De vraag die in haar hoofd rondspookte over het feit waarom Jack de laptop nodig had hield ze uiteindelijk voor haarzelf. Hij had haar er al vaker op gewezen dat haar vragen nogal irritant konden zijn, al dan niet met die directe woorden. Voor het eerst in een lange tijd had Addison een ontzettend ongemakkelijk gevoel, onwetend waar het gevoel vandaan kwam probeerde ze het alsnog aan de kant te schuiven. Addison had zichzelf amper ongemakkelijk gevoeld, alhoewel de ruzies die ze eerder altijd hadden er een stuk minder heftig aan toe gingen dan hun allerlaatste ruzie, misschien dat dat wel de reden was? Hoe dan ook spendeerde Addison zo min mogelijk aandacht aan de ongemakkelijkheid, uiteindelijk zou het toch weer beteren, dat deed het altijd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het voldeed bij hem dat ze dan toch, met haar koppigheid weggelaten, wél toegaf om de laptop te pakken. Hij had er gewoon geen fut voor om op te staan en het ding van het houten bureauoppervlak weg te grissen. Voor de tijd was hij voor een van de eerste keren in zijn tijd hier aan het werk gezet, nog wakker terwijl hij normaliter allang lag te slapen met geen enkele opdracht om zich zorgen over te moeten maken. Nu was hij genoodzaakt om - hoe moe hij ook mocht zijn - een elektronisch apparaat te hacken voor de locatie van een huurmoordenaar, wat hij naar zijn mening die volgende avond ook wel had kunnen doen.
De laptop werd voor hem neergelegd waarop hij dankbaar naar Addison knikte. "Thanks." Het lelijke, aardig zware ding werd sindsdien zijn uitzicht op het bed. Vergeleken met de witte lakens was het opvallend genoeg om er niet langsheen te moeten kijken. Het deed hem denken aan een koffer, wellicht een koelkast, met de vorm van een militair hulpmiddel, maar hierover sprak hij geenszins een woord uit. Het zou al te moeten verwachten zijn dat hij zo'n ding nooit zou kunnen bezitten. Het was ongelooflijk duur, een apparaat met als enige toegangers de echte professionals al had Jack genoeg verstand om het te kunnen kraken. Het was eerder een kwestie van veel tijd dan het kloten met de laptop zelf zoals vele andere bendeleden waarschijnlijk wel moesten. Al een geërgerde zucht hoorbaar werd, opende hij het ding voor zich. Zijn positie veranderde hij uit gemak naar een kleermakerszit; zijn benen zo min mogelijk in de weg met zijn onderarmen ietwat leunend op zijn knieën en het bed zelf. Zijn pupillen bleven gevestigd bij het opgelichte beeldscherm in de tussentijd. Hij cijferde Addison niet geheel weg uit zijn zicht, maar hij richtte zich zodanig op het ding voor zich dat het hem even kostte voordat hij haar vraag op had gemerkt.
Zijn hoofd werd voor even opgeheven. Hij haalde zijn concentratie, voor hoeverre hij het nog had, weg bij McConnells laptop. Addison laten voelen alsof ze er helemaal niet was kon hij immers ook niet maken. Niet nadat ze op zijn minst had gedaan wat hij vroeg, en wel tot zijn verbazing zonder weerwoord. "I did. But it turns out nobody wants to let me sleep," zei hij lichtelijk mopperend. "I got another case. Business call, actually, so they want me to get back to work again even around this time of the day. It's fucking half past 5 in the morning." Het kostte hem veel moeite een geeuw te onderdrukken. Half wist hij het tegen te houden, een vreemd beeld achtergelaten bij zijn betrokken gezicht. Zijn ogen leken glazig te worden van de slaap die hij nodig had. Jack gaf de medicijnen die hij had genomen de schuld, al wist hij maar al te goed dat het eerder aan hem en zijn verdraaide slaapritme lag. Van de wereld verzonken draaide hij zijn gelaat weg naar de vloer aan zijn linkerkant. Een aantal lege flessen bevonden zich er door Addison's doen in een karntonnen doos, met enkele volle flessen nog overgebleven van zijn drinkgewoonten. Hij kon de heerlijke geur van de sterke drank werkelijk al voor zich halen. "I need some booze," murmelde hij in zichzelf. Het reiken naar de vodka ging naderhand veel gemakkelijker; hij greep ernaar, met het idee dat zijn leven ervanaf hing, en met het glaswerk in zijn handen was hij pas weer tevreden geweest. Het enige spul dat Jack wakker kon houden had hij nu in handbereik. Hoe ongezond het ook mocht zijn en volgens anderen de symptomen van een alcoholist, zag hij enkel de voordelen in van de alcohol. Bovendien vergiste iedereen zich erin als ze zouden denken dat hij zich ook maar iets van anderen aan zou trekken. Hij deed wat hij wilde en, voor wie dan ook, zette hij het niet aan de kant.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Onwetend hoe ze haarzelf moest gedragen zat Addison op het bed, nadenkend of het nou verstandiger was om haar mond te houden of juist iets te zeggen zodat de ongemakkelijkheid enigszins verdween. Hoe het ook zij hield ze haar mond toch en staarde ze naar haar handen die op haar schoot lagen. Als Jack de behoefte had om te praten deed hij dat vast wel, het laatste waar Addison de behoefte aan had was aangezien worden als opdringerig en vervolgens in een nieuwe ruzie met Jack terecht komen. Ze was allang tevreden over het feit dat Jack haar binnenliet in zijn kamer, de ongemakkelijkheid moest ze er uiteindelijk gewoon bijnemen en accepteren. Bovendien vermoedde ze dat het ongemakkelijke gevoel tussen haar oren zat, aan Jacks houding te zien voelde hij zichzelf alles behalve oncomfortabel.
Haar hoofd hief ze op nadat ze Jacks antwoord opmerkte, hij antwoordde dan toch, tegen haar verwachtingen in sinds hij duidelijk liet merken dat hij haar vragen nogal hinderlijk vond. Volgens hem doordat het doden kon veroorzaken wanneer iemand te veel over hem wist, onzin, dat was Addisons mening tenminste. "What case?" vroeg Addison haarzelf luidop af, hoewel ze meteen spijt kreeg van haar nieuwsgierigheid. Zonder aarzeling bracht ze dan ook haar verontschuldiging uit, desondanks Jack duidelijk had gemaakt dat ze te veel informatie vroeg, deed ze het alsnog. Daarnevens was een verontschuldiging uitspreken aangenamer dan een discussie."Nevermind, I know I shouldn't ask it, I'm too curious, I'm sorry."
Zijn geklaag was begrijpelijk, werken op het vroege tijdstip was geen pretje, maar ze zou de situatie eerlijk houden. Als Jack geen kans kreeg om te slapen zou Addison evenzeer wakker blijven. Het was immers deels haar schuld dat Jack een slechte nachtrust kreeg omdat ze net zoals meestal haar koppigheid in de strijd gooide, een koppigheid waartegen amper te strijden viel. Met haar ogen volgde ze zijn hand die greep naar een glazen fles gevuld met vodka. Niettegenstaande de neigen om hem te vertellen dat alcohol slecht voor hem was, zeker in zijn vermoeide toestand, maar ze was zijn moeder niet en hield het voor haarzelf. Jack was een volwassen jongeman en wist wat alcohol met een lichaam deed, hoewel het toch ongunstig was tijdens het werken.
Haar blik zonderde ze overnieuw van hem af, kijkend naar haar handen waarheen ze doelloos staarde. Ze wist geen blijf meer met haarzelf en de gedachten die door haar hoofd spookten. Het voelde alsof alles nodeloos was. De positiviteit die meestal toch nog in haar aanwezig was, desondanks alles wat haar overkwam de laatste tijd, was compleet verdwenen. Ze had het haarzelf wijsgemaakt dat alles weer goed kwam, maar eigenlijk loog ze tegen haarzelf. Het kwam niet meer goed, alles was intussen al mis gegaan. Haar broer was dood en ze had geen idee hoe het met haar ouders zat want voor haar gevoel was geen enkel familielid nog veilig. Het vertrouwen dat als ze deed wat er van haar gevraagd werd, er niets met haar familie en andere geliefden zou gebeuren was al nihil en nu, nu was het helemaal weg. Slechts wantrouwen ging door haar heen en dat elke seconde van de dag. Continu liep Addison met angst rond, het was gekmakend. Ze voelde zich alleen, ook al was ze in een huis vol mensen. Het waren evenzeer vreemdelingen die haar liever kwijt dan rijk waren. Addison was alles en iedereen kwijt. Haar ouders, haar broertje, de rest van haar familie, haar vrienden, haar huis, alles...Was het dan onlogisch dat Addison geen sprankeltje hoop of vertrouwen had? Was het gek dat ze liever had dat de transformatie was mislukt en ze levenloos gevonden werd in die berm naast de weg? Uiteindelijk was het toch allemaal haar schuld geweest, tenminste, dat werd haar verteld.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn vingertoppen verstreken de vele toetsen van de laptop. Een haastig tempo ingezet, gemaakt dat er een snel en tikkend geluid voortkwam bij elke keer dat Jack kracht zette op de letters van het apparaat. Qua technologie had hij er vergeleken met zijn eigen bezittingen wel veel verstand van. Hij had genoeg keren moeten hacken voor Semion, gewoonweg om enkele rivalen uit te kunnen schakelen en hen blindelings in de val te laten stappen, maar toch bleef het elke keer een lastige en moeizame klus. Het kostte hem uren om een firewall zo groot als die van McConnell te omzeilen ofwel zodanig te verwijderen dat hij de informatie die hij nodig had kon bereiken. Zonder al dat was de laptop zo goed als nutteloos zonder de eigenaar zelf te hebben, de nog altijd spoorloze huurmoordenaar die een grote bedreiging vormde. Hij liet zijn tegenzin blijken door met zijn ogen te rollen naar het laptopscherm. Addison's vraag drong later tot hem binnen, al werd de moeite om op te kijken niet gedaan door haar blik op te zoeken, maar bleef hij hangen bij het grote raadsel waar hij de komende uren mee bezig zou moeten zijn.
"Yeah, you áre way too curious," sprak hij na korte tijd terug. "There's a hitman in town. This is his laptop, and it's the only thing that can locate him but as they told me, it's locked." Verscheidene codes namen het scherm in beslag waar hij zijn ogen zo rusteloos op had laten liggen. Verwarrend genoeg was het eerste dat het beeld innam, targets die al uitgezocht waren. De namen ontbraken maar zo te zien had de man al genoeg schade aangericht om het te laten stoppen. Bovendien kostte het hem veel meer dan slechts gokken op een goed wachtwoord, om in te kunnen breken op het militaire ding. Hij wreef nalatig door zijn ogen.

"He's a professional hacker, so of course it's secured with a huge firewall and a lot of passwords.. How stupid can they be."
Zijn concentratie wilde hij laten liggen op zijn werk, noch kon hij zich al snel erop betrappen dat hij Addison weer in zijn zicht toeliet. Hij had zich naar haar toegekeerd zonder zich ervan bewust te zijn geweest. Even starende in haar stralende, glinsterende ogen voordat hij zonder een verklaring de fles vodka aan zijn lippen zette. Hij wist dat ze er een hekel aan had, zowel aan zijn 'bad habit' om te roken als het drinken, maar het leek alsof hij het deed om aan zichzelf te bewijzen dat hij het wél kon. De sterke drank werkte hij naar binnen doende dat het niets was. Een prettige, bekende smaak vulde van toen af aan zijn mond. Tevreden omklemde zijn hand de glazen fles. Weerwoord had hij daarentegen wel verwacht, waar weinig van terecht bleek te zijn gekomen. Haar zwijgzaamheid maakte hem uiteindelijk dan toch een beetje wantrouwig. Hij kende haar anders; anders dan ze nu leek te doen nu ze weer terug waren. Een sombere uitdrukking stond op haar gezicht geschreven. Geen greintje van haar eerdere vrolijke glimlach was te zien, en het maakte hem anders dan normaal, bezorgd. Weifelend kantelde hij zijn hoofd onbegrijpend iets volgend door de fles drank die hij haar - al dan uit goede bedoelingen - voor hield.
"You look like you can use some booze as well. Here, drink something."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar nieuwsgierigheid was een onveranderbaar iets, hoeveel moeite ze er ook voor deed, het ging vanzelf. Vaak, bijna dagdagelijks, kreeg Addison het bevel om minder curieus te zijn, voornamelijk haar ouders al was ze daar ondertussen vanaf. Nu was het enkel Jack die er nog last van had sinds hij de enige, buiten Samuel en Crystal was, waar ze een gesprek mee wilde voeren. Verbazingwekkend genoeg, zeker na zijn opmerking, werd ze alsnog geïnformeerd over de klus, desondanks het haar zaken geeneens waren. Zoals Addison zijn woorden kon opvatten, was zijn prioriteit om de zeer ouderwetse laptop te hacken en dat om halfzes in de ochtend. Het hem nadoen deed ze echter niet, ook al had haar vader, die veel afwist van laptops, telefoons en al die soort dingen, haar enkele trucjes geleerd. Talloze codes kon ze opmerken toen haar ogen enkele seconden over het laptopscherm gleden.
"Oh gosh... I hope for you that you know how to hack a computer," bracht Addison uit, onbegrijpend wat alle codes en andere tekens die op het scherm werden afgebeeld betekenden. Dat het geen simpel karwei ging zijn wist Jack vast evengoed als Addison. Het hacken van het militaire toestel zou vermoedelijk enkele uren in beslag nemen, vooral nu Jack in een vrij vermoeide toestand was, mede mogelijk gemaakt door Addison sinds zij besloten had zijn nachtrust te verstoren door hem te dwingen om met haar mee te gaan. Of ze spijt had van de keuze? Misschien. Niet omdat Jack en zijzelf ontzettend vermoeid waren, simpelweg doordat ze geen idee had of het haarzelf verder had gebracht. Ook al was zij de enige die kon weten wat er in haar omging, was het gevoel wat ze erbij had onzeker. Enerzijds was ze er blij om, ze had de kans gehad om afscheid te nemen. Anderzijds maakte het haar gemis slechts groter. Het veroorzaakte een dubbel gevoel.
Om het feit dat ze haar broers kamer had genegeerd was ze echter blij, het zou te veel herinneringen naar boven gehaald te hebben sinds Ethan diegene was wie ze nog het allermeest miste en ook nooit meer kon zien. Haar ouders of vriendinnen zou ze misschien ooit ergens tegenkomen, Ethan daarentegen was weg, zijn geest was van de aardbodem verdwenen en had zijn lichaam verlaten. Dat was hetgeen wat haar nog het allermeest pijnigde en kwelde. Desondanks ze haar best deed om het uit haar hoofd te zetten was er geen enkel remedie die haar tijdens dat proces kon helpen. Het was vermoedelijk een kwestie van tijd, dat hoopte ze tenminste. Haar hele leven piekeren over haar overleden broertje klonk als een helse vexatie.
Gek genoeg besloot Jack zijn fles alcohol met Addison te delen. Twijfelend bekeek ze de fles, onwetend of het drinken van alcohol nou wel zo verstandig was. Alcohol had verschillende gevolgen voor Addison; ofwel werd ze ontzettend emotioneel of ze werd plotseling zeer vrolijk en optimistisch, al was een combinatie van de twee evenzeer mogelijk. "I don't know...," mompelde ze aarzelend. Misschien moest ze het gewoon proberen, er was een kans dat ze zich een stuk beter ging voelen. Het was immers de enige optie die ze nog kon bedenken, hoe vreemd of gek het ook mocht klinken. Daarnevens was slechts Jack in haar buurt te vinden, dus geen ouders waarvan ze nadien een zware preek kon verwachten. "Ugh, why not," bracht Addison uit voordat ze de fles van hem aannam. Haar lippen zette ze tegen de opening van de fles waarna ze een deel van de vloeistof in haar mond liet glijden en het vervolgens doorslikte wat een brandend gevoel veroorzaakte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De onbegrijpelijke blikken van Addison vond hij ergens wel grappig om te zien. Zo had hij meerderen zien kijken zodra ze een laptopscherm als deze zagen, volop gespamd met codes en taal waar velen niets van mee zouden kunnen krijgen. Hijzelf was het gewend, sinds hij wel vaker op de middelbare computers op school gehackt had voor zijn eigen bestwil, en hiervan keek hij amper meer op. Hij wist alles te herleiden tot iets wat hij kon begrijpen, kon in zich opnemen wat de huurmoordenaar hen precies wilde vertellen en, al dan er geen lol aan te pas kwam bij zijn bezigheden, kon hij tot zijn geluk elk beetje volgen op het computerscherm. Zijn ogen bevestigde hij er omslachtig op om geen detail te kunnen missen. "I do know how to hack it. It's just.." Voor de komende paar seconden zweeg Jack, onderzoekend alle informatie langsgegaan op het opgelichte beeldscherm. Hij kon het niet in zich opbrengen wat het werkelijke doel hiervan was. Het was allemaal te gemakkelijk, te kinderachtig om voor een gerespecteerde sadist te gebruiken tijdens zijn klussen. Zijn gedachten werden zijn eigen wereld, erin verdronken onderwijl hij voor een van de eerste keren zijn denken hardop uitsprak zonder hier weten van te hebben. "It's his target device. Here, he seems to have chosen his victims and it keeps on running as if he tracks them by their movements. It shows the terminated ones, the completed cases, like a digital serial killer that follows the steps of the hitman without being able to be shut down. But.. if this is the laptop he's working with.. why does it continue to work without him being here to activate the system?" Hij slaakte een diepe zucht. Radeloos beet hij op zijn lip, niet wetende wat hij ervan moest denken bij het wegkeren van het scherm. De sigaretten waren de enige uitweg die Jack kon vinden om weer 'helder' na te kunnen denken. Hij stak er eentje op en liet deze achteloos tussen zijn lippen hangen; uit beleefdheid legde hij het pakje en de aansteker naast zich neer, nog geen tien centimeter van Addison verwijderd mocht ze er ook een willen. Hij had geen weten van haar roken maar alhoewel hij ook geen verwachtingen had over haar met alcohol, werd de fles vodka zonder meer van hem aangenomen. Wellicht had ze er ook behoefte aan?

We got champagne problems
Only one way to solve 'em
Raising our glass cause it's our last
With these champagne problems
Just keep on, keep on drinking
Keep on, keep on drinking
Keep on, keep on...

Rook ontsnapte in kleine beetjes vanuit zijn mond in de buitenlucht. Het werd diep ingeademd, zijn ogen voor even genietend gesloten. Hij werd uit zijn concentratie gehaald door zijn zogenaamde 'verslaving'. Jack kon alles wegblokkeren door even aan zijn zware oogleden toe te geven, geen zorgen gehad over de sigarettenlucht om hen heen. Pas toen hij het in zich opnam dat hij haast weg zat te dommelen werden ze wederom geopend. Hij draaide zijn gelaat bij, Addison bedenkelijk aangekeken. De fles aan haar lippen liet hij ondertussen achterwege. Zolang ze maar niet al zijn vodka op zou drinken, had hij niets om zich druk om te maken. Althans.. op zijn lopende klus na. Een gedachte die onverwachts door zijn hoofd spookte liet hem vrijwel gelijk grimmig terugkeren bij het systeem voor zijn gedaante.
"Unless.. that son of a bitch knew we'd find it. He's trolling us with a system that isn't even here, because the real one is on another device.." Zijn armen strekte hij uit vermoeidheid lichtjes. Vingers haakten ietwat in elkaar uit gewenning om zichzelf rustig te houden. Twee onderarmen liet hij half rusten op zijn benen, die nog altijd in dezelfde kleermakerszit te vinden waren. "Goddamned," vloekte hij boos tegen de computer. "'You are at the point of no return'. Ha-ha, how funny McConnell. You fucking Irish asshole."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoe langer Addisons ogen op het laptopscherm gericht waren, des te minder ze van de codetaal begreep. Ook al kon het voor sommigen een makkelijke klus zijn, had Addison respect voor diegene die doorhad wat er bedoeld werd met de vreemde cijfer-, teken- en lettercombinaties. Hoe graag ze hem ook wilde helpen, alk teken wat zich op het scherm bevond vormde een onbegrijpelijke taal voor iemand als Addison. Nog nooit eerder had ze zoiets gezien. Hoeveel inzicht ze ook in bepaalde zaken had, ditmaal was het iets ingewikkelder, al deed ze haar best om alsnog enkele verklaringen te bedenken. Op die manier kon ze hem tenminste enigszins dankbaarheid tonen na wat hij voor haar gedaan had. Hoe goed ze ook nadacht, ver kwam ze achter niet, met haar onwetendheid van computers en de vermoeidheid als oorzaak. "Maybe he had automated it? I don't know, I don't know much about computers," vertelde Addison. Ondanks het stom klonk en eigenlijk het eerste was waaraan ze kon denken, was het mogelijk. Wat Jack ook moest doen op de computer, het programma kon geautomatiseerd zijn. Velen waren te lui om bepaalde dingen keer op keer handmatig te doen, en ook hierbij kon dat het geval zijn. Bovendien was het geen zonde dat wat ze vertelde misschien wel eens foutief kon zijn. Het enige wat Addison deed was helpen, ook al had Jack er nooit achter gevraagd. Iedereen kon wel hulp waarderen, nietwaar?
Hoe hinderend het brandende gevoel in haar keel, veroorzaakt door de alcohol ook was, raakte Addison er bij de tweede grote slok al gewoon aan. Daarnevens was het verlangen naar een gelukzalig en vrolijk gevoel dat mogelijk zou ontstaan na een hoeveelheid alcohol, groter dan haar irritaties aan het branderige effect van sterke drank. Wat ze dan ook aan het doen was, was onverstandig. Haarzelf dronken voeren, simpelweg doordat ze zich rot voelde door alle gebeurtenissen de afgelopen tijd was niets voor Addison, maar eigenlijk kon het haar niets schelen. Wie was er om haar tegen te houden?

I don't care, oh
I don't care
Oh no
I don't care, oh
I don't care
Oh no

Uiteindelijk besloot haar helder verstand alsnog even op te komen dagen. Een aantal grote slokken had ze naar binnengewerkt, zonder na te denken over de gevolgen vandoen, hoewel ze die gevolgen nog steeds als iets onbelangrijks ervoer. Toch leek het haar verstandig de fles weer even aan Jack te geven, voordat ze het in haar eentje leegdronk. Addison was ervan op de hoogte hoe graag Jack alcohol naar binnen werkte, het was egoïstisch om alles in haar eentje leeg te zuipen alsof haar leven ervan af hing. Ze deed het voor de vrolijkheid nadien, hoewel dat ook even kon wachten. De fles stak ze uit naar zijn richting zodat hij die kon aannemen."Here, before I drink the whole bottle on my own."
Zijn woorden lieten een belletje rinkelen. Haar vader, die talloze softwares en programmaatjes op zijn computer had staan voor zijn werk, legde haar vaker dingen uit die ermee te maken hadden. Af en toe kreeg ze welbepaalde schoolopdrachten waarbij slechts haar vader de nodige hulp kon bieden, wanneer het over computers ging tenminste. "That's possible. There exist softwares that allow you to control multiple computers at the same time. My father once explained to me how to turn it off, but that was al long time ago, so I can't remember everything about it," vertelde ze, ook al bracht haar uitleg hem weinig stappen verder. Praten hield haar wakker en de kans dat ze hem onbewust hielp met haar gepraat over dingen die met computers te maken hadden was er.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De tekenen op het scherm waren uitdagend voor zijn ogen getoond. Een skelet, gevormd van allerlei cijfers en letters, flikkerde doodleuk op de militaire laptop onderwijl hij ernaar aan het kijken was. Allerlei boodschappen zaten erin verwerkt die hem deden denken dat McConnell zojuist alles begon te zien als een ziek spel. Een tafereel, lijkend op een oud spel, werd er weergegeven in alle kleuren van de regenboog. Een playlist was zichtbaar aan de rechteronderzijde van het scherm, waarop er duidelijk aangegeven stond wat er afgespeeld werd en het volume stond erbij gevoegd. Op zijn dooie gemak zat de huurmoordenaar erop te typen. Doelwitten waren geselecteerd onder zijn eigen toezicht, roekeloos doorgetypt en meerdere informatiebronnen toegevoegd onderaan het scherm. Zelfs een fail-melding werd om de paar minuten waargenomen voor hem om hem te bestoken. Iets vertelde Jack dat de verdomde Ier maar al te goed wist dat zijn oude laptop in de handen van de vijand was gekomen, want hij geloofde inmiddels niet meer in toeval.
"He's playing with me. The real system is somewhere else, otherwise it wouldn't be working this fast. This is going to be harder than I thought," prevelde hij stug voor hemzelf uit. Hij schoof de laptop ietwat aan de kant en liet zijn handen naast de weerszijden van zijn lichaam rusten, eerder dan op de toetsen zelf. Hij vond het wel helemaal goed geweest met Semion en zijn opdrachten. Het was tenslotte nog geeneens zes uur 's ochtends of hij werd al aan het werk gezet, doende dat hij toch geen leven had om rekening mee te moeten houden. Geheel uit koppigheid besloot hij de opdracht nog enkele minuten, hem kennende uiteindelijk uitdraaiend tot uren, uit te stellen. Zich tot Addison gekeerd, pakte hij de fles met een lichte glimlach aan. "I never expected you to drink this kind of booze. I hope you can handle some alcohol, 'cuz you're gonna feel this one." De sigaret pakte hij met zijn rechterhand vast, het tussen zijn lippen vandaan gehaald om het even stil te houden. Het glaswerk werd nogmaals naar zijn mond gebracht. Een paar grote slokken werkte Jack met genot naar binnen, de scherpe smaak van de alcohol met geluk in zich gevoeld, een uitdagende glundering weer te spotten in zijn ogen. Zijn blikken veranderden ietwat in de tussentijd. De vermoeidheid bleef gepaard met de wallen onder zijn ogen, maar het was zijn boosheid die plaats had gemaakt voor een enigszins vrolijke uitstraling. Jack's stugheid was nog altijd aanwezig; echter kon het gezien worden hoe hij zich wat meer leek te vermaken dan voordat de drank van zijn thuisland erbij werd gehaald. De fles liet hij na even weer zakken, de sigaret teruggebracht naar zijn mond. "It's not the point to turn it off, though. I gotta locate the real system to find him, but it seems like he settled this all professionally. Once I track the real location, the computer'll probably see this one as the one I'm looking for, so it won't help me. That motherfucker turns out to be smart after all." Voor even behield hij zijn greep op de fles vodka, maar lang gaf het niet tot hij het weer aan Addison reikte. Gestaar werd door Jack voortgebracht in de tussentijd. Zijn ogen bleven voor enige tijd bij de hare hangen, weggedroomd in zowel de helderheid als zijn gedachten die uitgingen naar die ochtend. Pas zodra hij begon te merken hoe hij lange tijd naar haar zat te turen wendde hij zich ervan weg. Ongemakkelijk beet hij op zijn lip.
"You were right, you know. This morning when we went to your house."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nog nooit eerder had Addison iets soortgelijks als dit gezien. Talloze dingen verschenen op het laptopscherm, ook al deed Jack geen enkele handeling. Verschillende vragen gingen door haar haar hoofd, vragen waarop zijzelf geen antwoord kon bedenken zonder ze te stellen aan Jack, hoewel ze het hem grotendeels bespaarde. Addison wist hoe vermoeid Jack was, haar van haar onwetendheid afhelpen was vast geen van zijn prioriteiten. Toch lag één vraag op het puntje van haar tong, het was onmogelijk om het voor haarzelf te houden. Daarnevens was één vraag stellen geen schande, toch? "How does he even know you have his laptop?" vroeg Addison. Het leek haar sterk dat de eigenaar van het militaire ding wist waar het toestel zich bevond, vooral dat het nu op dit moment in Jacks handen was. Bovendien gedroeg Jack zich rustig waardoor ze de kans kreeg om vragen te stellen, wanneer ze de kans kreeg greep ze die ook. Met hem omgaan in een normale bui was geen straf voor Addison. Sterker nog, ze had het wel vaker gezellig met hem gehad.
Het verder hacken van de laptop bleek hij op te geven, sneller dan verwacht. Addison begreep het echter wel, zijzelf raakte namelijk ontzettend snel gefrustreerd wanneer iets niet lukte, vooral in een vermoeide toestand. Normaliter kon Addison nogal chagrijnig zijn wanneer ze nood had aan enkele uurtjes slaap, hoewel ze ditmaal vreemd genoeg zeer rustig was. Het effect wat Jack in een normale en kalme toestand op haar had. De afgelopen tijd werd ze wel vaker kalm met zijn aanwezigheid, net zoals hij haar op andere momenten ontzettend kon opjutten met zijn uitbarstingen.
Jack was echter niet de enige die een sterke drank drinkende Addison onverwachts vond, zijzelf had namelijk zelf nooit verwacht om in het bendehuis aan de alcohol te zitten. Zeker nadat ze het had afgezworen sinds bijna niemand te vertrouwen was. Hoe dan ook kon het haar nu amper schelen, ze had andere dingen aan haar hoofd dan simpelweg nuchter blijven om alert te zijn."We'll see if I can handle it. Normally I get drunk really fast, but maybe it changed since I became a vampire. I actually don't even care if I can handle it or not, I can use it right now," vertelde ze. De laatste tijd waren er veel dingen gebeurd in haar eerder haast perfecte leventje. Ze werd een vampier, waaraan ze overigens nog steeds moest wennen. Ze woonde plotseling in een huis vol gekken waarvan één inwoner haar broertje had vermoord. Ook de marteling door de vampierjagers mocht niet van haar lijstje met tragische gebeurtenissen ontbreken en ook al was die gedachte verkeerd; Addison kon geen enkele andere oplossing dan alcohol meer bedenken.
Desondanks Jack nooit achter hulp had gevraagd, wilde ze hem helpen. Helaas was haar verstand over computers zeer nihil, ze was zo goed als onwetend over dit soort zaken. Slim was Addison zeker, alhoewel het hacken van laptops geen van haar dagelijkse bezigheden was waardoor ze er weinig van af wist. "I wish I could help you, but I know almost nothing about computers. Maybe if I could understand that crazy computer language, even Chinese looks way less difficult to understand than that," bracht Addison uit. Afgezien van haar onwetendheid over hacken, wist ze het ooit voor elkaar te krijgen een Facebook-account van een vriendin te hacken, grofweg doordat ze ruzie hadden. Een onverstandige actie, al was het geheel uit impulsiviteit. Iets typisch voor Addison."I know how to hack a Facebook-account, but that's all I know about hacking stuff."
Ook al was nog meer drinken dan ze al had gedaan een beetje dwaas, nam ze alsnog de fles van hem aan. Zelfs het feit dat Jack van de fles had gedronken boeide haar niets. Waarom zou er ze wat om geven? Ze hadden in een korte tijd twee keer gezoend, het vies vinden van het drinken uit dezelfde fles was onnodig volgens haar. Blijkbaar had ook hij er geen last van. Jacks in haar richting starende ogen vielen haar vrijwel meteen op. Hij kende blijkbaar weinig van subtiliteit.
Verbazingwekkend genoeg gaf Jack haar gelijk over één van haar vele opmerkingen die ze had uitgebracht. Hoe aardig ze het ook vond, Jack mocht iets duidelijk zijn sinds Addison veel dingen had verteld tijdens ze in haar huis waren. "Right about what?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"He planned it all out. It isn't hard to see an attack coming, once you target the clients of one of the most dangerous mobsters in town. And I guess he already noticed the laptop was gone anyways." Een beetje onverschillig haalde hij zijn schouders op, geen aandacht meer gegund aan de militaire laptop voor hem. Hij was er helemaal klaar mee om telkens wanneer het Semion maar uitkwam opgeroepen te worden. Het was nog zodanig vroeg in de ochtend dat hij nog geeneens vogels kon horen fluiten en noch, zonder enig teken van medelijden, werd hij uit zijn slaap gewekt voor een of andere Ierse huurmoordenaar. Uit enkel en alleen zijn koppige eigenschappen en neigingen weigerde hij er verder mee aan de slag te gaan. Jack zag in dat hij simpel gezegd slecht behandeld werd en besloot, al dan uit zoete wraak, het te vertikken de bevelen op te volgen voor zolang dat nog mogelijk was. Vanbinnen glimlachte hij breed bij de voorbijvliegende gedachten. Een nieuwe hijs werd genomen van zijn sigaret, volgend door het uitsteken van zijn arm naar een van de flessen op de grond. "Well, in that case.. Za zdorovye." Ietwat vrolijker dan eerder hief hij het glaswerk in zijn hand een paar millimeters omhoog. Het effect van de alcohol begon Jack wederom weer te waar te nemen, een warm gevoel in zijn lichaam gevoeld indien hij zich aan de sterke drank over had gegeven. Zoals verwacht kon niets hem tegenhouden om er een stoppen aan te zetten ofwel te beseffen hoe hij zijn lever aan het verzieken was, want wat had het allemaal voor zin? De kans om aan zijn einde te komen door kogels en martelingen was groter dan een dood door alcoholvergiftiging, dus niemand kon hem het ooit ontzeggen. Even vastbesloten als altijd draaide hij in een mum van tijd de dop eraf en verdween een deel van de drank gulzig.
De scherpe nasmaak voelde als gewend. Hij herkende het van eerder, kon er zodanig tegen dat het hem amper meer stoorde hoe de lucht van de drank zich in een sneltempo verspreidde. De walm was hij inmiddels al zo gewoon dat het hem weinig meer kon interesseren hoe hij zichzelf weergaf als een alcoholist. Ingenomen door zijn eigen gedachten haalde hij de fles weg tussen zijn lippen, wederom de sigaret teruggebracht om het laatste beetje op te roken. "Too bad hitmen don't own a Facebook page," bracht hij al grinnikend ter sprake. Haar verhalen over het hacken van een Facebook account vond hij wel grappig, zeker omdat hij het niet van haar verwacht had, maar helaas kon hij met haar vertellen weinig voor de opdracht. Wél bood het hem plezier om te bedenken hoe nutteloos het was geweest iemands account te hacken, desondanks het zeker een goede poging was om wraak te nemen. Kortom was het zowel apart als geestig. Een kleine, zwakke glimlach wist hij amper te onderdrukken. Van korte duur bleek het echter wel te zijn; het verwaterde in een fractie met de bedenkingen over eerder die ochtend.
"About.. the memories, I guess. It was nice to feel like that for one time," murmelde hij, een zachte ondertoon verduidelijkt met zijn spreken. Het was een hele verandering dat hij voor een keer openbaar maakte hoe hij zich voelde. Opmerkbaar kon het dan ook gezien worden dat hij zich niet echt op zijn gemak meer voelde, misschien nog wel somber om eraan terug te denken. Zijn tanden zette hij ietwat sterker in zijn lip tot een moment waarop Jack de grip weer liet vergaan, zijn gelaat voorzichtig van Addison weggedraaid. "It felt like I was back home when I started playing. I don't know how exactly, but it was just.. it got my mind off everything."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld