Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOS AU♦ So open your eyes and see

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het moment waarop Linn moest wachten totdat ze de stem van Naylene hoorde, leek eeuwen te duren. Ergens wilde ze haar handen van haar gezicht halen en meekijken, maar ze was bang voor wat ze zou zien. Wat als de toverstok goud zou kleuren? Dan zou er een kindje in haar buik zitten. Een kindje die ze onmogelijk af zou kunnen staan. Ze zou het Calum moeten vertellen, haar vaders. Misschien zou ze wel van school af moeten en zou ze weer thuis moeten gaan wonen. Misschien zou Calum wel boos op haar worden, omdat het haar fout was dat zij niet had geweten van de spreuk. Wat als hij er niets mee te maken wilde hebben? Er gingen zoveel vragen door haar hoofd dat ze het verlossende antwoord van Naylene nauwelijks mee leek te krijgen.
‘Niet?’ vroeg Linn, waarna ze overeind vloog en haar armen om Naylene heen sloeg. Ze was ontzettend opgelucht om te horen dat er niets aan de hand was. Dat wat er ook was gebeurd, het niet had geresulteerd in een kindje in haar buik. Als Naylene had gezegd dat het wel zo zou zijn geweest, had ze al helemaal niet geweten wat ze had moeten doen, of hoe ze het aan had moeten pakken. Niemand wilde zo jong zwanger zijn. Linn kon het zich in ieder geval niet voorstellen. Calum had het vast ook niet gewild. Gelukkig hoefde ze hem niet het slechte nieuws te vertellen, al had Naylene wel gelijk. Ze zou inderdaad met haar vriendje moeten praten over wat er was gebeurden dat ze de volgende keer voorzichtiger zouden moeten zijn.
‘Minstens dertig,’ antwoordde Linn met een kleine glimlach. Voor nu zou ze er alles aan doen om er zeker van te zijn dat er nooit meer zoiets zou kunnen gebeuren. Als ze daarvoor de spreuk zou moeten oefenen met Naylene, of andere dingen zou moeten kopen, dan zou ze dat doen. Ze wilde niet dat het wederom mis zou gaan. ‘Ik ga er met hem over praten als hij klaar is met zijn training, denk ik,’ zei Linn. Heel lang zou dat niet meer kunnen duren. Daarbij was dit belangrijk. Er was dan misschien geen baby, maar Linn had wel even in die angst gezeten en ze had vragen in haar hoofd gehad die geen enkele zestienjarige zou moeten hebben. Ze was er erg van geschrokken, nog steeds. Ondanks dat ze er zelf voor had gekozen dat Calum er nu niet bij was geweest, verdiende hij wel om te weten wat er aan de hand was geweest en hoe Linn het nu op had gelost.
‘Dankjewel, Nay. Ik had echt niet geweten wat ik had moeten doen als het wel zo was geweest.’ Als ze dit gesprek niet met Naylene had gehad, was ze waarschijnlijk nooit achter de spreuk gekomen. Als ze dan we zwanger was geweest, was haar ongesteldheid opeens gestopt en dan was het misschien al te laat geweest. Nu was ze bij een goede vriendin geweest die haar had kunnen helpen en de schrik een beetje weg had kunnen nemen, ondanks dat ze Linn hem nog wel steeds voelde. Hij was niet meer zo aanwezig.
‘En ik zou graag de spreuk willen leren.’ Dan zou het in ieder geval niet nog een keer mis kunnen gaan! Linn vroeg zich wel af of iedereen dit wist. Er waren meer meisjes die opgevoed waren door Muggles, al kwam het vaker voor dat één van de ouders wel magische krachten had en er waarschijnlijk ook van wist. Ze hoopte in ieder geval dat het wel zo was. Aan de andere kant zou het ook fijn zijn om te weten dat ze niet de enige was die een domme fout had gemaakt.
Linn keek op de magische klok en zag dat de tijd sneller was gegaan dan gedacht. Waarschijnlijk was Calum al wel klaar met trainen, wat betekende dat dit misschien wel het moment was waar ze op had gewacht. Als ze het te lang uit zou stellen, zou ze het misschien nooit met hem bespreken en dat wilde ze liever niet.
‘Ik ga Calum denk ik zoeken. Echt heel erg bedankt,’ zei Linn, terwijl ze overeind kwam van de bank, maar niet voordat ze Naylene een goede knuffel had gegeven. Ze wenste haar nog veel succes met het lezen van haar boeken, die ze waarschijnlijk had verzameld voor de eerste opdracht van het toernooi, ondanks dat niemand nog wist wie het was. Linn nam haar eigen spullen mee en vertrok uit de luxe kamer van Naylene, op weg naar de zaal waar er werd getraind voor het Quidditch toernooi.
Eenmaal daar aangekomen, wachtte ze netjes buiten. Ondanks dat de training waarschijnlijk al voorbij was, zou Rhi het niet waarderen als Linn zomaar binnen zou komen. Gelukkig was ze niet de enige die voor de deur wachtte, dus daar zou Rhi straks niet veel over kunnen zeggen.
Het duurde niet lang voordat de deur open ging en de spelers één voor één naar buiten kwamen. Ook Calum kwam, met een bezweet voorhoofd en zijn bezem, naar buiten.
‘Cal!’ Linn zwaaide en glimlachte wat nerveus toen hij haar door kreeg. Ze hoopte dat hij een goede training had gehad en dat ze zijn middag niet zou verpesten met het nieuws.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Brazilië was in vele opzichten verschillend van Groot-Brittannië. Het was dan niet gek dat de scholen ook heel veel van elkaar verschilden. Waar ze bij Hogwarts de hele dag lessen hadden, waren ze hier juist meer bezig met de efficiëntie. De lesdagen waren heel wat korter, maar de lessen waren zeker intensiever.
Voor Calum was het totaal niet vervelend dat de lessen minder lang waren. Zo kon hij zijn eigen tijd veel beter indelen dan dat hij op Hogwarts had gekund. Voor hem was het alsof ze meer vrijheid hadden gekregen. Minder lessen betekende wel iets meer huiswerk, maar dat was allemaal ook nog wel te doen. Calum had er in ieder geval geen problemen mee. Hij kon het makkelijk combineren met zijn vrienden, zijn vriendinnetje en natuurlijk met Quidditch.
Ondanks dat de jongen wel even bitter was geweest over het feit dat Rhi captain was geworden, was hij ondertussen wel echt blij dat hij de kans kreeg om in het team te spelen. Het hele jaar draaide misschien om het World Wizard toernooi. Iedere dag was er wel iets over te horen. De hele school deed zijn best om zich voor te bereiden op het eerste onderdeel.
De Quidditch wedstrijd kwam er echter maar een beetje bij. Voor Calum was het echter wel iets belangrijks. Hij wist maar al te goed dat wanneer ze in de finale zouden komen, er heel wat mensen zouden komen kijken. Belangrijke mensen in de sport. Mensen van wie je wilde dat ze naar je kwam kijken, zeker als je goed was.
Na dit jaar had Calum nog een jaar op school te gaan. Hij wist echter al wel waar zijn toekomst lag. Als het mee zat, dan wilde hij niet verder gaan studeren. Er was een hoop dat hij bij een groot team terecht kwam. De jongen was verre van arrogant, toch durfde hij zelf wel te zeggen dat hij goed was in de sport. Er hadden heel wat uren in gezeten om zo ver te komen. Op Hogwarts leidde hij zelfs een team. Nu moest hij het doen met de het leiderschap van Rhi en soms bracht dat nog wel eens wat strubbelingen met zich mee. Waar Calum graag koos voor een strategische aanpak, hield Rhi meer van het doorpakken, soms puur op kracht. Er waren al wel momenten geweest dat Calum zijn mond niet had kunnen houden en dat had wel geleid toch hele discussies, waarbij Calum dan maar de verstandige was geweest, door zijn mond te houden.
Voor vandaag zat de training er op. Het was gek om binnen Quidditch te spelen. De zaal was magisch groter gemaakt en soms leek het alsof er meer wind stond dan op andere momenten, alsof het weer van buiten wel na werd gebootst. Calum vond het in het beginnen best wennen, maar ondertussen ging het redelijk goed.
Na de training had Rhi nog het een en ander te zeggen, waardoor ze nog wel even in de groep hadden gestaan. Uiteindelijk hadden ze weg gemogen. Calum zag zichzelf al onder een verfrissende douche staan.
Buiten de zaal zag Calum, Linn staan. Hij wist dat ze er van baalde dat ze niet mee mocht kijken bij de trainingen. Zelf vond hij het ook jammer. Hij had het altijd fijn gevonden om haar op de tribunes te hebben, of het nou tijdens een training of tijdens een wedstrijd was. Ze kon helemaal uit haar dak gaan en het hele team toe juichen, ze leek echter ook precies te weten wanneer ze zich even stil moest houden.
"Hee!" Bracht Calum vrolijk uit. Voorzichtig gaf hij Linn een kus. Hij was dat het niet heel prettig was om een bezwete knuffel te krijgen. Linn zou er nooit over klagen, maar hij wist zeker dat ze liever een knuffel had als hij weer fris en schoon was.
Calum kon aan het gezicht van Linn zien, dat er iets aan de hand was. Wat er precies van haar gezicht af te lezen was, wist hij niet precies.
"Is er iets?" vroeg Calum voorzichtig. Ondertussen hield hij het gezicht van Linn zo goed mogelijk in de gaten. Hij wist niet wat hij moest verwachten. Misschien had ze ruzie gehad met één van haar vriendinnen of was er iets anders vervelends gebeurd. Van wat hij wist, was ze vanmiddag bij Naylene geweest. De twee hadden nog nooit ruzie gehad, maar Calum wist ook dat Linn het niet echt eens was geweest met haar deelname aan het toernooi, helemaal niet toen ze daadwerkelijk uit was gekozen.
"We moeten praten." Dat waren die drie woorden die je het liefste niet wilde horen als je in een relatie zat. Praten was nooit goed. Het betekende iets serieus. Normaal praatte je toch ook wel? Aangeven dat je moest praten, betekende gewoon dat er iets heftigs aan zat te komen en dat diegene zich maar voor moest bereiden.
Calum probeerde echter om zo rustig mogelijk te blijven, pas als hij wist waar Linn over wilde praten, kon hij een conclusie trekken. "Oké, laten we een rustige plaats zoeken waar we even kunnen praten."
Zo gezegd zo gedaan, nog geen vijf minuten hadden ze een rustige plaats in de gangen van het kasteel gevonden. Calum pakte de hand van Linn goed vast. "Waar wilde je over praten?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was geen gemakkelijk onderwerp om over te praten. Daardoor hadden ze het waarschijnlijk ook niet eerder gedaan. Soms werd er dan gezegd dat je ook niet klaar was voor seks, maar Linn was het daar niet helemaal mee eens. Haar moment met Calum was fijn geweest en ze had het graag met hem willen delen. Hij ook met haar. Het was voor hen beide hun eerste keer geweest, dus het gestuntel en gelach was totaal niet erg geweest. Blijkbaar hadden ze zich beide echter niet voldoende voorbereid en daardoor had Linn toch wel enkele minuten in de stress gezeten. Ze was blij dat Naylene het haar nu had verteld en dat ze voortaan wel zou weten wat ze zou moeten doen, maar Naylene had wel gelijk gehad. Zij en Calum moesten hier over praten voordat ze nog een keer zo’n avond zouden hebben.
Gelukkig leek Calum wel te willen praten, ondanks dat hij net uit de training kwam. Linn had ook wel willen wachten totdat hij zich om had gekleed en had gewassen, maar waarschijnlijk was ze dan alleen maar nerveuzer geworden. Ze voelde zich nu al nerveus worden, terwijl ze samen met Calum een plek opzocht die wat rustiger was. Niet iedereen hoefde immers te horen wat Linn te vertellen had.
Linn had plaatsgenomen op het bankje dat er stond, net als Calum. Ze had haar boeken op haar schoot gelegd en dacht na over hoe ze dit het beste kon brengen. Ze wilde het niet laten overkomen alsof ze nu nog zwanger was, want dan zou ze Calum waarschijnlijk behoorlijk laten schrikken. Die schok had zij al gehad en dat gunde ze hem niet. Het was echter wel belangrijk dat hij wist hoe ze zich had gevoeld door de onwetendheid van hen beide. Het was niet alleen haar schuld, ook niet alleen die van hem. Ze hadden er beide een aandeel in.
‘Ik was net bij Naylene en we waren gewoon wat huiswerk aan het doen en wat aan het praten,’ begon Linn voorzichtig. Ergens voelde het ook een beetje stom om toe te geven dat ze het met Naylene over seks had gehad, maar zou Calum dan zijn mond houden? Misschien had hij het ook wel besproken met Ashton. Linn ging er eigenlijk uit van wel. Ze wilde echter niet dat Calum zich ongemakkelijk zou voelen doordat zij iets aan Naylene had verteld. Niet dat ze nou een heel boe had opengeslagen en alles had verteld, maar het was toch wel een ding. ‘Ze vroeg naar jouw training en uiteindelijk kwam het ter sprake dat we seks hadden gehad?’ zei Linn wat zachter, toch bang dat iemand het opeens zou kunnen horen.
‘En ze zei iets over een spreuk, maar ik snapte niet wat ze bedoelde? En toen vertelde ze dat er dus een spreuk was die er voor zorgde dat je als meisje niet zwanger kon raken, maar ik wist niet dat hij bestond? En mensen gebruiken daar andere dingen voor, maar daar had ik niks van mee en ik dacht eigenlijk dat het hetzelfde hier was als in de mensenwereld, maar blijkbaar niet.’ Dat was haar fout geweest. Ergens had ze moeten weten dat de tovenaars hier een andere oplossing voor hadden, zoals ze dat eigenlijk wel voor alles hadden. Overal was wel een spreuk voor te vinden.
Linn sloeg haar ogen neer en legde haar handen op haar buik. ‘Ik voelde me echt heel erg dom? En omdat ik dus geen spreuk had gebruikt en we verder ook niet echt een voorbehoedsmiddel hadden, was ik echt bang dat ik zwanger was!’ Linn kon wel met zekerheid zeggen dat dat de meest enge minuten van haar leven waren geweest. Ze had niet verantwoordelijk willen zijn voor een kind, voor een heel ander leven. Ze was zelf nog zo jong, net zoals Calum. Ze waren er nog lang niet klaar voor. Gelukkig hoefden ze er nu ook niet aan te denken, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan.
‘Nay zei dat er een spreuk was om te checken of ik zwanger was, dus die hebben we gedaan. Gelukkig is het niet zo, daar was ik echt heel opgelucht om! Want ik wilde dat echt niet.’ Linn besefte zich dat dit veel informatie was en ze hoopte dat Calum haar nog een beetje kon volgen.
‘Dus er is eigenlijk niks aan de hand, maar ik vond wel dat je het moest weten. Want ik vond het echt heel eng en ik denk dat we er beide gewoon niet goed genoeg over na hebben gedacht. Misschien dat we er van tevoren beter over hadden moeten praten?’ Dat had eigenlijk wel gemoeten. Niet dat Calum en Linn daar nu nog iets aan zouden kunnen veranderen. Het was immers al gebeurd. Het enige wat ze nu nog konden doen, was voorkomen dat het niet nog eens zou gebeuren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum had in de korte wandeling na kunnen denken over hetgeen wat Linn met hem had willen bespreken. Hij kon zich haast niet voorstellen dat de woorden die ze had gebruikt waren omdat ze een einde aan hun relatie had willen maken. De laatste tijd was het juist heel goed tussen hen twee gegaan. Ze hadden een volgende stap in hun relatie durven nemen. Nu kon het dan niet ineens zijn dat alles over was.
Linn begon te praten, terwijl Calum alle woorden zo aandachtig mogelijk in zich op probeerde te nemen. Er waren genoeg mensen die hem wel eens hadden verteld dat hij ongeïnteresseerd leek als hij echt goed aan het luisteren waren. Hij probeerde dan juist ieder woord zo goed mogelijk in zich op te nemen en nu was dat niets minder. Linn had hem iets willen vertellen en het was dan Calum zijn plaats om daar zo goed mogelijk naar te luisteren. Zeker omdat Linn het echt serieus nam.
Het ging wel degelijk om het deel van de relatie die ze recentelijk hadden ontdekt. Op een gegeven moment was het duidelijk geweest dat ze de volgende stap hadden willen mee. Voor hen beiden was het natuurlijk nieuw geweest, maar het was een moment dat Calum zeker vaker wilde beleven, zeker met Linn. De eerste keer was misschien nog een beetje onwennig geweest, maar Calum kon zich nog goed herinneren hoe zijn lichaam dicht tegen dat van Linn aan had gelegen. Hij had geprobeerd om haar zoveel mogelijk op haar gemak te stellen. Er was duidelijk iets waar ze niet aan hadden gedacht. Een spreuk, die Linn zou beschermen tegen een zwangerschap.
Calum had wel eens over een spreuk gehoord, maar hij had er verder niet over nagedacht. Het was niet iets wat de jongen moest gebruiken, maar juist het meisje. Iets wat Calum niet echt als excuus kon gebruiken, want uiteindelijk waren ze samen verantwoordelijk wat er op dat moment was gebeurd. Dan waren ze er ook samen verantwoordelijk voor dat het op een veilige manier gebeurde. Op dat moment was er van alles door het hoofd van Calum heen gegaan, behalve iets wat kon beschermen tegen het krijgen van een kindje. Hij moest er nu echter niet aan denken dat het zo ver was. Dat hij en Linn een kind zouden krijgen, ze waren zelfs immers nog een soort van kinderen.
De angst van Calum nam toe met de woorden die Linn uitsprak en hoe ze haar handen op haar buik legde. Hij ging met zijn handen door zijn haar, omdat hij zich op het moment ook geen goede houding wist te geven. Misschien was Linn wel echt zwanger? Van wat Calum wist, waren er nog nooit baby’s gebeuren op school, misschien werden de leerlingen die zwanger waren zelfs wel van school afgestuurd. Het was misschien wel een logische optie.
Uiteindelijk kwam het hoge woord over de lippen van Linn. Elke spier in Calum zijn lichaam leek zich te ontspannen, terwijl de adem die hij in had gehouden, zachtjes over zijn lippen heen gleed. Hij hoefde niet te denken aan een baby die aan het groeien was in de buik van zijn vriendin. Het was een hele opluchting.
Voorzichtig sloeg Calum zijn arm om de middel van Linn. Hij had dit in een paar minuten mee moeten maken, maar waarschijnlijk had Linn zelf wat langer in de angst moeten zitten dat ze zwanger was geweest. Gelukkig was Naylene er geweest die ongeveer iedere spreuk die er was wel kende en dat ze meteen uitsluitsel had kunnen geven.
"Gelukkig was Naylene er." Fluisterde Calum. Hij voelde de paniek nog wel een beetje door zijn lichaam heen gaan. Het idee van een baby, was ook best wel angstaanjagend op de leeftijd die hij en Linn hadden. Op die leeftijd moest je het ook niet willen? "En sorry dat je er alleen doorheen had moeten gaan." Hij had net wel een klein voorproefje gevoeld van hoe het moest zijn geweest, maar het was natuurlijk voor Linn heel wat anders geweest.
"Ik heb eigenlijk niet eens nagedacht over het feit dat we iets moesten gebruiken. Ik wist wel dat er iets was, maar ik heb er eigenlijk verder niet bij over nagedacht omdat het zo logisch is dat het meisje het doet bij ons. Ik had ook moeten weten dat jullie een hele andere manier hebben." Als het een spreuk was, dan was het natuurlijk zo dat ze in de Muggle-wereld iets heel anders hadden. Een spreuk bestond daar immers niet.
Ze hadden zich er beter op moeten voorbereiden? Maar wie ging zich daar nou op voorbereiden. Voor hen was het een heel bijzonder moment geweest, wat misschien wel anders was geweest als ze van alles hadden besproken. Dat het nodig was, mocht wel duidelijk zijn.
"Ik denk dat we voor de volgende keer wel moeten bespreken wat er moet gebeuren." Desnoods zouden ze samen de spreuk leren. Naylene wist nu toch al wat er was gebeurd en ze leek ook te weten hoe ze de spreuk moesten gebruiken. Misschien wist Ashton het ook wel en zou Calum ook wel even met hem kunnen praten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Zelf had Linn eigenlijk geen idee wat er gebeurde met de meisjes die zwanger werden op Hogwarts. Ze had er nog nooit één rond zien lopen, of er iets over gehoord. Niet dat ze nou graag roddelde over anderen, maar zoiets kreeg je uiteindelijk wel te horen. Ze kon echter niet de enige zijn die deze fout had gemaakt. Daarnaast kon er ook altijd iets mis gaan met de spreuk, of de voorbehoedsmiddelen die muggles gebruikten. Dus er waren vast wel eens meisjes geweest die wél zwanger waren geworden. Linn vroeg zich nu wel af wat er dan precies met hen zou gebeuren. Het was echter niets iets wat ze zomaar kon vragen.
Linn had Calum nog nooit zo opgelucht zien kijken. Ze snapte het wel. Zo had zij waarschijnlijk ook gekeken toen Naylene haar had verteld dat ze niet zwanger was geweest. Het was niet iets waar een tiener op zat te wachten. Een kindje krijgen terwijl je zelf ook nog een kind was, dat hoorde eigenlijk niet te gebeuren. Als er echter wel een kindje in haar buik had gezeten, had ze hem of haar nooit weg kunnen laten halen. Iets wat absoluut kwam door wat er vroeger met haar was gebeurd. Haar echte ouders hadden haar af gestaan. Wat de precieze reden was, had Linn nooit geweten. Wel had ze geweten dat ze tovenaars waren geweest en dat ze hoogstwaarschijnlijk op één van de scholen hadden gezeten die nu ook aanwezig waren tijdens dit toernooi. Misschien wel deze, aangezien Linn haar vaders haar op Midden-Amerika Dat zou ze echter nooit haar eigen kindje aan kunnen doen. Gelukkig hoefde ze daar nu niet meer aan te denken. Het was allemaal voorbij. Het was gebeurd, ze had het aan Calum verteld en nu zouden ze verder kunnen met hun levens als normale leerlingen.
‘Ja, gelukkig wel. We hebben ook afgesproken dat we de spreuk samen gaan oefenen, zodat ik hem zelf ook kan gebruiken. Die om er voor te zorgen dat ik niet zwanger kan worden, niet die ene die vertelt of je het bent,’ zei ze tegen Calum. Natuurlijk zou die tweede spreuk ook handig zijn om te weten. Waarschijnlijk zou iedere tovenaar en heks die moeten kennen, maar die eerste was toch net iets belangrijker. Als er iemand was met wie ze de spreuk graag zou willen oefenen, dan was het Naylene. Al kende Edyn hem waarschijnlijk ook wel? Zij en Michael hadden immers nu ook een relatie en wie weet wat er tussen hen zou gebeuren. Linn wist wel dat Edyn al een tijd geleden seks had gehad met een jongen, dus dat zou ze vast ook wel met Michael willen.
‘Dankjewel, het is lief dat je daar sorry voor zegt.’ Linn legde haar hoofd tegen Calum zijn schouder en prijsde zichzelf gelukkig met het vriendje dat ze nu had. Hij had er ook niet veel aan kunnen doen dat hij er niet bij was geweest. Hij had moeten trainen en Linn had zelf niet nog langer in haar angst en onzekerheid willen zitten. Naylene had haar kunnen helpen en ze had er zelf voor gekozen om de spreuk meteen maar te doen. Ze had ook kunnen wachten totdat Calum er bij was geweest, maar dat had voor haar gevoel te lang geduurd. ‘Ik weet ook niet goed wat ik moest doen. Ik wilde wel op je wachten, maar je had nog de training en ik vond het doodeng. Ik wilde liever zo snel mogelijk weten wat er aan de hand was.’ Hij leek het wel te begrijpen, wat fijn was. Hij had er immers ook boos om kunnen worden. Al was dat niet echt iets voor Calum. Hij was altijd heel lief en begripvol naar haar toe geweest.
‘Dat denk ik ook,’ zei Linn, terwijl ze Calum zijn hand, die rond haar schouder lag, vastnam. ‘Ik denk dat het allebei onze schuld is. Ik was er eigenlijk vanuit gegaan dat het hier hetzelfde ging als bij mensen, maar ik wist ook helemaal niet dat er een spreuk bestond. Ze zouden dat echt ergens moeten vermelden.’ Natuurlijk was het gemakkelijker om de maatschappij zelf de schuld te geven. Linn vond het echter wel een belangrijk punt. Ze wist dat de mensen voorlichting kregen over seks en alles wat daar bij kwam kijken. Als de tovenaars dat ook zouden doen, dan zou iedereen weten van de spreuk. Niet alleen de tovenaarskinderen. Linn wist dat zij degene was die zich aan moest passen als iemand die uit de niet-magische wereld kwam, en dat wilde ze ook wel doen. Ze vond echter wel dat ze daar de kans voor moest krijgen.
‘Maar ik neem je niets kwalijk en ik ben nog steeds blij dat we die stap samen hebben genomen,’ verzekerde Linn haar vriendje. Als er iemand was met wie ze dat moment had willen delen, dan was hij het wel. Waarschijnlijk zouden er ook meer momenten komen. Calum had immers gezegd dat ze het er de volgende keer nog goed over zouden moeten hebben, voordat er iets zou gaan gebeuren. Daaruit concludeerde Linn dat er inderdaad nog meer keren zouden komen. Met een lichte glimlach gaf ze hem een kus op zijn wang.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was zo ver. De dag waar alle leerlingen van de scholen naar toe hadden geleefd. De dag van de eerste proef. Alle scholen zaten klaar om hun kampioenen aan te moedigen. Overal klonk al vrolijk gepraat, terwijl de kampioenen juist hun best deden om de rust op te zoeken.
Naylene had alles behalve rust. Normaal gesproken had ze er gewoon gestaan en had ze alles over zich heen laten komen. Er waren echter twee mensen die voor instant paniek bij het jonge meisje hadden gezorgd. De mensen die normaal ieder kind graag wilde zien, het waren haar ouders.
Vanaf het moment dat ze de stemmen had gehoord, had Naylene niet heel erg goed geweten wat ze had moeten doen. Als er iets was geweest wat ze niet had verwacht, was het dat haar ouders waren komen kijken. Misschien bij de laatste proef, als ze het daarvoor goed had gedaan. Niet dat ze hier nu meteen in de ruimte zouden komen, waar ze zich voor mocht bereiden op de proef.
Ze was alleen met Ashton geweest toen haar ouders binnen waren komen lopen. Op dat moment had Naylene al niet meer geweten wat ze had moeten doen. Ze had hem niet meer weg kunnen sturen, hoe graag ze dat ook had willen doen. Het was geen geheim dat haar ouders niet van Muggleborns hielden. Ze zouden Ashton helemaal niets vinden, dat Naylene al geweten en dat was dan ook de reden dat hij haar ouders ook nog nooit had gezien. In de vakanties moesten ze de ene naar de andere smoes verzinnen om elkaar te kunnen zien. Plannen waar Naylene soms weken over na had kunnen denken. Nu had ze niet eens een paar minuten gehad. Dus nu probeerde ze zoveel mogelijk het gesprek van Ashton af te leiden.
"Wij zijn uiteraard zeer benieuwd naar hoe je het gaat doen." Vertelde Oliver, de vader van Naylene, alsof hij tegen een belangrijk persoon aan het praten was. Naylene had het nog nooit meegemaakt dat haar ouders haar vast hadden gepakt om te knuffelen en haar vervolgens succes te wensen. Haar ouders waren verre van dat alles. Naylene kon ze niet anders zien als de monsters die haar broer al die jaren geleden hadden ontnomen.
"Ik ga mijn best doen." Naylene was nu echt nerveus, zeker omdat ze wist dat ze niet de hele tijd bij Ashton haar ouders kon zijn. Dan kon ze de gesprekken niet meer in banen leiden. Dan zou het best wel eens kunnen dat het op een hele verkeerde kant op zou gaan en ze alsnog veel gezeur zou krijgen. Ze wist echter ook wel dat er andere dingen konden gebeuren.
"Asher was het he? Wat doen je ouders?" Marie-Claire leek het gesprek over te willen nemen, de kant op die Naylene het niet wilde hebben. Het liefst wilde ze Ashton wegsturen. Hij hoorde niet in gesprek te zijn met de mensen die echt een hekel hadden aan Ashton zijn afkomst. Naylene deelde dat niet, ze vond zijn afkomst juist heel erg interessant.
"Nay?!" Het hele gesprek leek te worden gered door Edyn die de ruimte binnen was komen lopen samen met Michael. Ze had hem over moeten halen om Naylene nog even op te zoeken. Hij had haar wel aangegeven dat ze misschien wel tijd voor haarzelf had moeten hebben voordat ze aan de eerste opdracht zou beginnen. Edyn had op haar beurt weer verteld dat Naylene op het moment juist moest horen dat ze het goed zou gaan doen. Er waren knuffels nodig en misschien nog iets kleins zodat ze tijdens de opdracht kon zien dat er mensen waren die achter haar stonden.
Edyn en Michael zaten nog maar in de beginstadium van hun relatie. De twee leken echter onafscheidelijk te zijn. Edyn probeerde zoveel mogelijk tijd door te brengen met Michael. Dat was ook wel waar ze het liefste wilde zijn, zo dicht mogelijk bij haar vriendje. Zeker in het voor hen onbekende land, dat nog iedere dag nieuwe dingen in zich had. Zeker met het toernooi wat vandaag echt begon.
Terwijl Edyn, de hand van Michael zo goed mogelijk vast hield, speurden haar ogen de ruimte af, op zoek naar Naylene. Uiteindelijk leek ze haar te hebben gevonden, samen met Ashton en twee personen die haast wel haar ouders moesten zijn.
"Ooh kijk daar zijn ze!" Edyn trok Michael mee naar het groepje dat ergens achter in de ruimte stond. Ze was altijd al wel benieuwd geweest naar de ouders van Naylene. Edyn lag normaal gesproken wel goed bij ouders. Zowel de vaders van Linn als de ouders van Calum en die van Michael, waren dol op haar aanwezigheid. Edyn vond op haar buurt het geweldig om bij hen in de buurt te zijn. Ze was niet gewend aan de rustige huizen, maar ze vond het fijn om er te zijn.
Toen ze uiteindelijk bij het groepje aan waren gekomen, leken de ouders van Naylene vooral geïnteresseerd te zijn in Michael. Edyn wist dat Michael en Naylene elkaar al een hele lange tijd kende. Op het moment maakte ze die connectie echter nog niet zo snel. Voor haar waren het nieuwe mensen en het liefst wilde ze hen meteen leren kennen. De man begon echter met Michael te praten, voordat Edyn de kans kreeg om iets te zeggen. "Goedemiddag Michael, wie is de lieftallige jonge vrouw die je vergezeld?"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Vandaag was de eerste dag van het toernooi. De tien kampioenen zouden de eerste opdracht moeten uitvoeren. De grote Quidditch zaal was dit keer omgetoverd tot de ruimte waar de eerste opdracht plaats zou vinden. Daar in de buurt was een andere ruimte, waar de kampioenen zich voor konden bereiden. Samen met Edyn was Michael opzoek gegaan naar Naylene. Natuurlijk had hij Naylene die ochtend al veel geluk toegewenst, maar Edyn had haar vriendin graag nog iets willen geven voor extra geluk. Daarom was hij samen met haar opzoek gegaan naar de kampioen van Hogwarts.
Eenmaal in de ruimte had Michael de twee volwassenen al gespot. De ouders van Naylene. Als er twee mensen waren die Naylene niet wilde zien, waren zij het. Michael wist wat voor verschrikkelijke mensen het waren en wat ze hadden gedaan. Waar ze toe in staat waren. Hij wist dat Naylene op sommige momenten zelfs bang was om naar huis te gaan. Ze zag er nu dan ook niet uit alsof ze zich op haar gemak voelde. Net zoals Ashton, die naast haar stond. Edyn kende de ouders van Naylene echter niet en had Michael dan ook zonder moeite meegetrokken naar het viertal, waar Michael al hartelijk werd begroet.
‘Dag, meneer en mevrouw Kimbell,’ begroette Michael de twee volwassenen. Hij kwam al sinds dat hij jong was bij hen over de vloer, maar hij zou ze nooit bij hun voornaam aan durven spreken. Dat terwijl, toen hij bij Edyn was geweest, haar vader en moeder zich meteen met hun voornaam hadden voorgesteld en hij die ook had mogen gebruiken. Meneer en mevrouw Kimbell waren ook wel een heel ander soort mensen. Ondanks dat ze op een bepaalde manier zeker van Naylene hielden, was het geen warme, huiselijke liefde. Zelfs nu voelde de sfeer kil aan, terwijl Naylene juist wat steun kon gebruiken.
Michael keek opzij naar Edyn, die hij bewust iets achter zich trok. Edyn was nu zijn vriendin, wat betekende dat hij haar moest beschermen. Als er twee mensen op de wereld waren die niet zouden snappen hoe Edyn haar magie werkte, dan waren het de Kimbells. Hij wilde dan ook niet dat ze iets kwetsend over Edyn zouden zeggen. Want dat zou niet goed vallen.
‘Dit is Edyn Jenkins. Ze zit in hetzelfde jaar als ik en eh, ze is mijn vriendin.’ Het laatste woord zei hij wat zachter. Het voelde nog steeds heel vreemd om toe te geven dat Edyn echt zijn vriendin was. Er waren echter al genoeg zoenen gevallen om dat argument te onderbouwen. Ze waren dol op elkaar en elke keer als Michael bij Edyn was, voelde hij zich verliefder dan ooit.
‘Jenkins, zeg je? Als in dokter Jenkins? Het hoofd van de afdeling van spreukschade?’ vroeg Marie Claire, duidelijk geïnteresseerd door wat Michael zojuist had gezegd. Om te voorkomen dat Edyn zelf iets zou zeggen, want hij wist hoe gemakkelijk het mis zou kunnen gaan met de Kimbells, knikte Michael snel. ‘Ja, dat klopt. Dat is haar vader. Keith Jenkinks.’
‘Nee maar, Michael. Ik had altijd alle vertrouwen erin dat je een heks zou vinden van goede komaf. Oliver hier twijfelde daar nog wel eens over, vanwege je houding op school, maar het is je duidelijk toch gelukt om een volboed-heks te vinden.’ Michael knikte maar, al was er veel meer dat hij wilde zeggen. Dat hij ook wel voor Edyn was gevallen als ze een halfbloed-heks was geweest, of als ze uit de mensenwereld was gekomen.
Heel even maakte Michael oogcontact met Naylene en daarna met Ashton. Het was duidelijk dat de ouders van Naylene nog niet wisten wie Ashton precies was. Als ze dat wel hadden geweten, dan hadden ze hem waarschijnlijk al lang weg gestuurd.
Ashton beantwoordde het oogcontact nauwelijks, maar hij had Michael zien kijken. Vanaf het moment dat de ouders van Naylene zich bij hen hadden gevoegd, voelde hij zich ongemakkelijk. Naylene had zich opeens anders gedragen en had hem enkel voorgesteld als een vriend, in plaats van haar vriendje. Nu wist hij wel het één en ander van haar ouders, maar toch had hij gehoopt dat ze eerlijk zou zijn over hun relatie. Iets wat, tot nu toe, niet was gebeurd. Ook leken de ouders van Naylene niet veel interesse in hem te hebben, aangezien ze zijn naam niet eens hadden kunnen onthouden en vervolgens al gefocust waren geweest op Michael.
‘Ik ben blij om te zien dat er toch nog wat van je geworden is, jongen. Zeker met een toekomst zoals die van jou. Twee ouders die bij het ministerie werken, het kan haast niet anders dat ook jij daar gaat belanden,’ sprak de vader van Naylene tegen Michael, die hem vervolgens een schouderklopje gaf. Dat was al meer dan dat Naylene het afgelopen kwartier had gekregen.
‘Het spijt me, Asher. Ik ben bang dat ik niet mee heb gekregen wat jouw ouders ook al weer deden,’ zei Marie Claire. Het liefst wilde Ashton haar meteen verbeteren en zeggen dat het onmogelijk was om iets mee te krijgen wat hij nog niet had gezegd, maar hij wilde een goede indruk maken op de ouders van Naylene. Daarnaast wilde hij ook Naylene helpen. Dit was een speciale dag voor haar. Eentje waarvan hij zelf had gehoopt dat hij nooit zou komen, maar hij was toch aangebroken en nu kon hij niks anders doen dan haar steunen.
‘Mijn naam is Ashton, mevrouw Kimbell,’ benadrukte Ashton nog maar eens, aangezien hij zich gewoon voor had gesteld aan het begin van hun gesprek. ‘En mijn moeder is een bloemist.’
‘Is dat een ander woord voor een Herbologist? Noemen jullie het anders thuis?’ vroeg de moeder van Naylene. Ondertussen voelde Ashton de ogen van Naylene op zijn gezicht branden. Alsof hij iets ging zeggen wat hij niet mocht. Hij wist hoe de ouders van Naylene dachten over muggels en tovenaars die uit een mensenfamilie kwamen. Hij begreep dat ze in de zomer wat stiekem moesten doen en dat zijn brieven op een andere manier bij haar kwamen. Daar had hij allemaal respect voor. Hij zou zichzelf echter niet anders voor doen, alleen maar omdat er twee mensen in deze ruimte waren die niet met een open blik de wereld in konden kijken.
‘Nee, mijn moeder is gewoon bloemist. Ze maakt boeketten en dat soort dingen,’ legde Ashton uit. Het was geen speciale baan. Dat zou het ook nooit worden, maar het was genoeg om het gezin te onderhouden en meer kon Ashton ook niet van haar vragen.
‘Oh, wat een… vreemd beroep,’ merkte Marie Claire op. Ashton kon de afkeur in haar stem horen. ‘Zeg eens, waar doet jouw moeder dat dan precies?’
Ashton wist waar ze op doelde. Dit was een achterbakse manier om hem te laten vertellen dat ze dit niet deed in de tovenaarswereld, maar in de mensenwereld. Opnieuw voelde hij hoe Naylene naar hem keek. Ze was echter niet alleen. Ook Michael keek zijn kant op, alsof ze hem beide wilden vertellen dat het nu echt tijd was om zijn mond te houden. Ashton trok zich er niets van aan. Hij schaamde zich nergens voor en zij, zeker Naylene, zouden dat ook niet moeten doen.
‘Ze doet het in Oxford. Daar verkoopt ze bloemen aan mensen, omdat het een mensenbaan is. Mijn moeder is geen heks, net zoals de rest van mijn familie dat ook niet is. Ik ben de enige, ziet u.’ Het hoge woord was er uit. Hij had het aan hen verteld. Het kon best dat hij nu zijn eigen ruiten in had gegooid bij de ouders van Naylene, maar op dit moment maakte hem dat niks uit. Het enige wat hij wilde, was dat hij kon vertellen wat hij wilde vertellen. Iets wat hij nu wel duidelijk had gemaakt aan Naylene, wiens felle blikken hij had genegeerd.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De afgelopen weken had Naylene er alles aan gedaan om zoveel mogelijk te oefenen. Er waren talloze boeken met spreuken, toverdranken en zelfs magische wezens doorheen gegaan. Ze was zo goed mogelijk voorbereid op deze dag. Dat was hetgeen wat ze had gedacht. Toen ze haar ouders aan had zien komen, had ze doorgehad dat er maar één ding was geweest waar ze zich niet op voor had bereid.
Er was een reden dat Naylene, Ashton en een groot deel van haar vrienden ver uit de buurt hield van haar ouders. De twee volwassenen waren altijd al geobsedeerd geweest met bloedstatus. Iedereen die niet volbloed was, was minder in hun ogen geweest. Naylene had altijd gedacht dat het maar woorden waren geweest, ze had op een gegeven moment wel ervaren dat het niet zo was. Ze was al één iemand verloren aan haar ouders, ze wilde niet dat er daar meer bij kwamen. Het maakte niet uit op welke manier het precies waar.
De aanwezigheid van de twee volwassenen maakte alles vreselijk ongemakkelijk. Waar Naylene net alleen maar gezonde spanning had gehad voor haar eerste opdracht, voelde ze zich nu bijna misselijk worden omdat haar ouders en Ashton in één ruimte waren. Michael had de perfecte uitkomst geboden. Ondanks dat Naylene ook wel even twijfelde over de aanwezigheid van Edyn. Haar ouders leken echter enthousiast over de vader van Edyn. Naylene kon daardoor weer even ademhalen.
Totdat Ashton roet in het eten begon te gooien. Naylene had hem genoeg verhalen verteld waaruit was gebleken dat haar ouders niet gek waren op Muggles. Ze had zelfs willen proberen om het gesprek heel erg anders naar toe te leiden als het mogelijk was geweest. Michael en Edyn hadden daar behoorlijk voor kunnen zorgen, maar Ashton deed nu niet eens zijn best om het gesprek te ontwijken. Hoe hoefde niet gegeneerd te zijn voor zijn afkomst, maar hij kende de verhalen die Naylene hem had verteld. Ze had verwacht dat hij daar iets meer rekening mee zou houden.
Zo goed mogelijk probeerde Naylene duidelijk te maken dat Ashton moest stoppen met zijn woorden. Ze zag hem wel kijken, maar hij negeerde iedere blik die ze naar hem toe wierp, alsof ze helemaal niet bestond.
"Ooh ik houd van bloemen." Edyn had zich vooral stil gehouden omdat Michael het woord voor haar had gedaan. Zelf vond ze dat totaal niet erg. Ze had prima gestaan, een beetje achter Michael, terwijl ze hem nog een beetje vast had kunnen houden. Zelf had ze al vaker iets over het beroep van haar vader gehoord, maar voor haarzelf maakte dat weinig uit. Hij was haar vader en ze hield van hem, wat voor beroep hij ook deed. Ze was echter wel geïnteresseerd in het beroep van Ashton.
"Dat klinkt echt heel erg leuk Ashton. Is ze lief voor de bloemen?" vroeg Edyn toch voorzichtig. Er waren genoeg mensen die bloemen niet goed behandelen, waar Edyn wel echt verdrietig om kon worden. Edyn merkte het niet echt, maar ze werd door de woorden voorzichtig nog iets verder achter Michael getrokken. Wat ze ook totaal niet door had was hoe de ouders van Naylene echt waren.
Al snel kwam hun ware aard bovendrijven en ze begonnen net te praten, voordat Edyn voor kon stellen om een bloempje te maken. Het kwam nog wel over haar lippen heen, maar het kwam niet verder dan Michael zijn rug.
"Naylene kun jij deze zaak even voor ons ophelderen?" De stem van Oliver klonk redelijk rustig, Naylene wist echter hoe ver het was. Op het moment was ze behoorlijk boos op Ashton. Ondanks dat haar ouders nog niet wisten dat de twee een relatie hadden, was het nu wel duidelijk dat ze met iemand uit de muggle-wereld omging en dat zou het contact met haar ouders alleen maar vermoeilijken.
"Ashton is waarschijnlijk een halfbloed." Mompelde Naylene, ondertussen durfde ze haar ouders niet meer aan te kijken, maar liet ze haar blik alleen maar gericht op de vloer voor zich. "Zijn moeder is een muggle, net als zijn broertje en zusje. Zijn vader was waarschijnlijk een tovenaar, maar die heeft hij nooit gekend." Naylene wilde dit helemaal niet uitleggen.
"En terecht. Gelukkig kwam hij als tovenaar niet bij muggles in de buurt hoorde te zijn. Een beetje jammer dat hij daar net iets te laat achter kwam en dit er uit is gekomen." Naylene kon niet tegen de gemene woorden van haar moeder, maar ze wist ook niet wat ze er op moest zeggen. Naylene kon best haar mannetje staan als ze dat wilde, op school in ieder geval. Thuis had ze niets te zeggen, als ze ook maar één woord verkeerd zijn was ze bang dat er niets ergs zou gaan gebeuren. In dit geval wilde ze van alles zeggen, maar ze wist dat het helemaal verkeerd uit kon pakken. Niet alleen voor haar, maar ook vooral voor Ashton.
"Nu zou ik toch ook graag van je willen horen waarom je je met dit soort inlaat Naylene. Ik dacht dat we daar heel erg duidelijk over waren geweest." Naylene keek op naar haar vader. "Ja vader." Zei ze zachtjes. De beelden van haar broer vlogen al weer voor haar ogen langs. Ze wist dat ze wel kon proberen om te vertellen waarom ze met Ashton om ging. Dat hij de spreuken net zo goed onder de knie had iemand als Michael.
Zijn afkomst deed Naylene er helemaal niets toe. Ze had zelfs genoten van de week die ze in de zomervakantie door had kunnen brengen met zijn familie. Heel vele dingen waren er anders, maar dat was juist het leuke.
"Nou Naylene, ik wacht nog steeds op een verklaring." Naylene schudde enkel haar hoofd, ze kon haar ouders geen verklaring geven. Dan zou ze duidelijk moeten maken dat ze een relatie had met Ashton, wat de situatie alleen maar erger maakte.
"Ik voorzag al dat Ravenclaw geen goede afdeling voor je was. Bij Slytherin waren je tenminste de juiste normen en waarden bijgebracht."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Waar Edyn de baan van zijn moeder juist heel interessant en leuk leek te vinden, had het duidelijk geen geode indruk gemaakt op de Kimbells. Nu naar buiten was gekomen dat Ashton een muggle-born was, leken ze hem een stuk minder interessant te vinden. Ze vroegen zelfs aan Naylene of ze het kon ophelderen, alsof het een schaamvol iets was om met iemand om te gaan die ook maar iets minder dan een volbloed was.
Naylene vertelde echter dat Ashton waarschijnlijk een halfbloed was. Ondanks dat die mogelijkheid wel aanwezig was, aangezien hij zijn vader nooit had gekend, wist hij vrijwel zeker dat het niet het geval was. Als zijn vader een tovenaar was geweest, had ergens in Hogwarts wel een spoor van hem moeten zijn. Dat was er niet. Dat betekende dat Naylene nu tegen haar ouders loog en ze een beter plaatje schilderde van de werkelijkheid. Iets wat bij Ashton in het verkeerde keelgat schoot. Hij zou zich niet anders voordoen, ook niet voor Naylene.
Dat de Kimbells er niet goed op zouden reageren, had Ashton wel verwacht. Dat ze echter deden alsof zijn vader het bij het juiste eind had gehad om weg te lopen, maakte zijn beginnende boosheid alleen maar erger. Wie de man ook was geweest, hij had een fout gemaakt. Hij had zijn moeder nooit alleen achter mogen laten met meerdere kinderen. De ouders van Naylene deden echter alsof hij er goed aan had gedaan om Ashton achter te laten.
Ashton keek opzij naar Naylene, die nog geen word had uitgebracht. Hij snapte dat het haar ouders waren en hij had de verhalen gehoord, maar ze hadden hem én zijn familie beledigd. Het enige wat Naylene had gedaan, was hen vertellen dat er een kleine kans bestond dat hij halfbloed was. Ze had het echter groter doen laten lijken dan het in werkelijkheid was.
‘Ga je nou echt helemaal niks zeggen?’ vroeg hij aan haar. Hij wist niet wat hij verwachtte, of hij het ook wel van haar kon vragen om tegen haar ouders in te gaan. Waarschijnlijk niet, maar hij was wel haar vriend en hij had gehoopt dat ze het voor hem op zou nemen, zoals hij dat ook voor haar zou doen als de rollen omgedraaid waren. Hij was al boos door de woorden van Naylene haar ouders, maar dat zijn vriendin het niet eens voor heem leek te willen opnemen, maakte het alleen nog maar erger. Hij draaide zich naar de ouders van Naylene, die nu met een nog vuilere blik naar hem keken dan dat ze al hadden gedaan.
‘Die zogenoemde waarden en normen van jullie, zijn respectloos, haatvol en gewoon weg discriminerend. Naylene heeft geluk dat ze die niet heeft bij geleerd, tenminste, dat dacht ik. Het maakt mij niet uit waar ik vandaan kom en ik zal me ook zeker niet laten kleineren door twee mensen die zo’n nauwe kijk op de wereld hebben als jullie.’ Ongeacht de macht van de Kimbells, waarvan Ashton zich nauwelijks bewust was als iemand uit de mensenwereld, deinsde hij niet terug om de waarheid te vertellen. Na zijn laatste woorden had hij zich omgedraaid en was hij de ruimte uit gelopen. Hij had geen aandacht meer besteed aan zijn vriendin, die hij in eerste instantie succes had willen wensen. In zijn ogen verdiende ze dat absoluut niet meer, zeker niet na hoe ze toe had gekeken hoe haar ouders hem hadden behandeld. Alsof hij vuilnis was geweest dat langs de weg had gestaan.
Michael had toegekeken hoe Ashton was vertrokken. Diep van binnen wist hij dat Ashton gelijk had. Naylene haar ouders waren verschrikkelijke mensen, maar het was absoluut niet verstandig om zich zo tegenover hen te gedragen. Zeker niet voor Naylene, want die zou nu absoluut alles over zich heen krijgen. Michael snapte wel waarom ze niks had gezegd. Naylene had vele dingen meegemaakt met haar ouders en als je als kind zoiets zou zien, dan zou je echt niet meer tegen hen in durven te gaan.
Edyn stond nog altijd achter hem, dicht tegen hem aan. Ook zij leek niks meer te durven zeggen nadat Ashton weg was gelopen.
‘Dat soort smerig addergebroed zijn we liever kwijt dan rijk, Naylene.’ Het was Marie Clarie die als eerste de stilte verbrak. ‘We laten ons niet met dat soort uitschot in. Je zou een voorbeeld moeten nemen aan Michael, hier. Hij kiest tenminste zijn vrienden met zorg uit.’
Michael moest zijn best doen om zijn haar niet te laten verkleuren. Ashton was misschien niet echt zijn vriend, maar hij kende de jongen wel en hij zag hoe blij Naylene was als ze bij hem in de buurt was. Daarnaast deed Edyn ook zeker niet aan de eisen van de Kimbells. Dat wisten ze echter nog niet. Nu wisten ze alleen dat ze van een volbloed-familie kwam en dat haar vader in het ziekenhuis werkte. Dat leek voor hen genoeg te zijn om vast te stellen dat Edyn goed genoeg was, en Ashton bij lange na niet.
‘We… We kwamen eigenlijk alleen maar om Nay succes te wensen met de opdracht,’ zei Michael. Hij wist eigenlijk niet eens waarom hij dat precies zei. Hij wilde het liefst zo snel mogelijk weg en Edyn met zich meenemen, voordat de gebeurtenis van net zich zou herhalen. Edyn zou echter niet voor haarzelf opkomen zoals Ashton dat had gedaan.
‘Dus eh, succes Nay. Met wat je ook moet doen. We zullen voor je juichen,’ zei Michael, waarna hij kort knikte naar de ouders van Naylene. ‘Dag, meneer en mevrouw Kimbell.’ Michael draaide zich om en probeerde Edyn met zich mee te trekken, maar die leek een ander plan te hebben.
‘Mikey,’ fluisterde ze zachtjes. ‘Ik heb nog geen bloempje aan Nay gegeven, en ik denk dat ze die nu wel kan gebruiken.’
Michael zuchtte en schudde zijn hoofd. Het was echter beter als ze nu zouden gaan. Als de ouders van Naylene haar magie zouden zien, dan zouden ze hun mening over Edyn heel snel veranderen en hij wilde niet dat ze straks huilend naast hem zou staan.
‘Ik denk echt dat het beter is als we nu gaan, Edyn,’ probeerde hij zijn vriendin nog duidelijk te maken, maar het leek niet te helpen. Edyn wilde haar vriendin succes wensen, en waarschijnlijk ook troosten om hetgeen wat er net was gebeurd. Daardoor kon Michael niet anders dan Edyn los laten en toekijken hoe ze haar magie zou gebruiken voor de ouders van Naylene.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had maar al te goed geweten wat Ashton van haar had verlangd. Voor haar was het echter onmogelijk geweest. Jarenlang was had ze gezwicht onder het gezag van haar ouders, er was nu niet van haar te verwachten dat ze dat nu ineens op de kop zou zeggen. Angst was haar voornaamste beweegreden. Haar ouders waren tot alles in staat. Eén verkeerd woord, haar ouders die er achter kwamen dat Ashton haar vriend was en zijn leven kon in gevaar zijn.
Het was niet meer dan begrijpelijk dat Ashton boos was. Naylene voelde dezelfde woede, ze was zelfs furieus om de woorden die ze zelf uit had gesproken. Ze wist echter dat ze waar konden zijn, Ashton leek er niet zo in te geloven. Soms kwam het voor dat kinderen in Muggle gezinnen, inderdaad ineens krachten kregen. Ashton kende de man die voor zijn leven had gezorgd niet eens dus het kon best zo zijn dat hij wel degelijk een tovenaar was geweest. Er waren verscheidene keren geweest dat ze het er over hadden gehad, maar Ashton was heel erg stellig geweest. Nu was het de enige informatie die het gesprek nog enigszins had kunnen redden, al waren Oliver en Marie Claire ook wel duidelijk in hen standpunt over halfbloedjes.
Met ieder woord dat Ashton uitbracht, maakte hij het gesprek erger. Een deel van Naylene was opgelucht dat hij de plaats verliet, wat er ook meteen voor zorgde dat ze zich schuldig voelde. Ze had niets liever gewild dan nog even in Ashton zijn armen te staan, voordat ze de eerste opdracht uit had moeten oefenen. Een ruzie was wel het laatste wat ze had gewild. Helemaal omdat de rest van de ruimte hun blik nu op het groepje had gericht.
De rug van Ashton was het enige waar Naylene nog naar durfde te kijken. Een dodelijke stilte bleef een tijdje hangen, totdat de moeder van Naylene begon te praten. De woorden waren te verwachten, maar ze deden Naylene alsnog pijn.
Haar blauwe ogen vonden uiteindelijk de lichte ogen van Michael, opgelucht dat hij hier nog was. De woorden die hij vervolgens uitbracht zorgden ervoor dat Naylene zijn handen vast wilde pakken en haast wilde smeken om bij haar te blijven. Als iemand begreep in wat voor familie Naylene op was gevoed, was dat Michael. Hun ouders waren al jaren lang vrienden, als kleine kinderen waren de twee al met elkaar omgegaan. Naylene wist maar al te goed dat haar ouders vaak genoeg hadden gehoopt dat ze op dezelfde manier was geëindigd als Michael, in Slytherin. Ook nu leken ze meer achter de keuze van Michael te staan, ergens was het maar goed dat ze niet wisten wat voor bijzondere heks Edyn was.
Pas op het moment dat Edyn begon te praten, realiseerde Naylene zich hoe enorm egoïstisch ze was geweest. Michael had haar weg willen krijgen van haar ouders, omdat hij bang was geweest dat er precies hetzelfde zou gebeuren met haar als een paar minuten geleden met Ashton was gebeurd. Nu Naylene het door had, was ze het eens met de beweegredenen van Michael en vond ze het ook verstandig dat de twee de ruimte zouden verlaten.
Edyn wilde daar echter niets van weten. Ze had zich redelijk stil gehouden tijdens het gesprek. De harde woorden waren wel tot haar doorgedrongen en ze had wel gemerkt dat de sfeer een beetje bekoeld was. Des te meer redenen voor haar om Naylene op te beuren. Ondanks de woorden van Michael, stapte Edyn achter haar schuilplaatsje vandaan, zodat ze naar haar roodharige vriendin kon stappen.
Voorzichtig omsloten Edyn haar armen het vele langere lichaam van Naylene. Op haar beurt sloeg Naylene haar armen snel om Edyn heen. "Ga maar met Michael mee." Fluisterde Naylene zachtjes in het oor van Edyn, zodat zij de enige was die het kon horen.
"Zo. Ik wil je eerst iets geven, voor een klein beetje geluk." Waar Naylene normaal gesproken de woorden graag hoorde, begon ze zich nu alleen maar zorgen te maken. Haar ogen gleden naar haar ouders, die alles nauwlettend in de gaten aan het houden waren. Edyn was zich daar echter compleet onbewust van, net zoals het feit dat haar magie anders was dan die van andere. Zelfs na al die jaren had ze niet door dat ze daadwerkelijk anders was dan de anderen.
Voordat Naylene het voor elkaar kreeg om Edyn van zich af te drukken, iets wat ze eigenlijk ook niet wilde doen want dan zou ze Edyn in tranen zien, was het meisje al bezig met haar ding. Haar vingers gleden zachtjes door de haren van Naylene, waar een prachtige donkerblauwe bloem met zilverkleurige details in verscheen. Het stak perfect af bij haar haren.
De handen van Edyn vonden uiteindelijk die van Naylene, terwijl ze het resultaat bekeek. In de afgelopen jaren had Edyn niet stil gezeten. Ondanks dat ze niet bewust oefende met haar magie, waren er wel steeds meer dingen die haar lukten. Kleine verwisselingen. Eentje waar ze nu ook voor had gezorgd.
"Je bent niet alleen tijdens de opdracht. Als je iemand nodig hebt om even rustig te worden moet je er alleen om vragen, of er aan denken." Na de woorden van Edyn veranderde de bloem in een prachtige vlinder, die dezelfde kleuren had. Zachtjes begon de vinder om het tweetal heen te fladderen, waarna hij een plaatsje vond op de hand van Naylene.
Ondanks dat Naylene het gebaar van Edyn waardeerde en zelfs onder de indruk van de nieuwe magie die de jonge heks had gevonden, was het enige wat ze kon doen, naar Michael kijken. Ze maakte zich zorgen om hetgeen wat er daarnet was gebeurd, iets wat misschien ook wel terecht was.
"Wat een curieuze vorm van magie." Oliver stapte naar Edyn toe, nieuwsgierig naar hoe de heks het voor elkaar had gekregen om niet alleen een bloem te toveren, maar hem daarna ook nog te kunnen veranderen in een vlinder. "En dat zonder een toverstok!"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ook Naylene leek door te hebben gehad wat Michael had willen doen, aangezien ze aan Edyn had verteld dat ze met Michael mee had moeten gaan. Edyn was daar echter te eigenwijs voor geweest. Ze had Naylene graag succes willen wensen. Onder normale omstandigheden zou dat ontzettend lief zijn geweest en zou Michael het alleen maar fijn hebben gevonden dat Edyn zo begaan was met Naylene, maar nu was het anders. Edyn leek zich, ondanks alles, niet te beseffen met wat voor mensen ze hier precies stond. Als ze de magie van Edyn zouden zien, dan zouden ze merken dat het anders was dan anders. Edyn toverde nauwelijks met haar toverstok en als je aan haar vroeg hoe ze iets had gedaan, dan haalde ze met een glimlach haar schouders op en zei ze dat het gewoon was gebeurd. Of dat ze aan de bloed had gedacht en hij vanzelf in haar handen was verschenen. Het was niet de magie zoals het hoorde en de Kimbells hadden een hekel aan alles wat niet ging zoals hun regels.
Stilletjes had hij toe gekeken hoe Edyn haar handen door de rode haren van Naylene had laten glijden. Dat was iets wat hij haar al vaker had zien doen. Vaak verschenen er vlechten en bloemen in het haar van diegene. Nu was er slechts één bloem verschenen, maar hij was ontzettend mooi. De bloem bleek echter iets anders te zijn, want bij de woorden van Edyn was hij veranderd in een prachtige, blauwe vlinder. Michael wist zeker dat als ze dat had laten zien, ze nu ook haar O.W.L’s had gehaald voor Transfiguration. De afgelopen examens waren echter wel het laatste waar hij aan kon denken. Hij durfde niks te zeggen en aan de blik van Naylene te zien, zij ook niet. Het enige wat Michael deed, was hopen dat de ouders van Naylene er niet teveel op in zouden gaan.
Iets wat ze natuurlijk wel deden. Zowel Marie Claire als Oliver had opgemerkt dat dit geen gewone vorm was van magie. Voor nu leken ze er vooral van onder de indruk te zijn. Iets wat Michael wel zo wilde laten, maar dat betekende dat ze nu weg zouden moeten gaan, voordat Edyn verhalen zou beginnen te vertellen. Normaal gesproken vond hij dat niet erg, maar één verkeerd woord en de ouders van Naylene zouden verschrikkelijke maatregelen kunnen ondernemen, wat die dan ook zouden zijn.
‘Edyn is heel getalenteerd,’ zei Michael dan ook snel, waarna hij weer naar voren liep en Edyn haar hand vastnam. ‘Maar ik ben bang dat we nu toch echt moeten gaan. Volgens mij gaat de eerste opdracht bijna beginnen en we moeten nog een plekje zoeken op de tribune.’ Dat was een leugen, want Michael wist dat Linn al een plekje voor hen bede had vrijgehouden. Hij zou dan wel tijdens de opdracht naast Calum moeten zitten, maar daar kon hij zich nog wel overheen zetten. Hij was er immers om Naylene en zijn school te steunen. Niet om ruzie te maken met iemand die ooit zijn vriendschap had verbroken. Daarnaast was Calum ook een vriend van Edyn en Michael deed zijn best om dat te respecteren.
‘Weten jullie zeker dat jullie moeten gaan? Wat een teleurstelling nou,’ zei Marie Claire, waarna ze een idee leek te krijgen en ze klapte in haar handen. ‘Weten jullie wat? Ik stel voor dat we snel eens samen komen om te dineren, ook met Edyn erbij. Mijn man en ik zouden graag meer willen leren over de bijzondere vorm van magie die ze zojuist aan ons heeft laten zien.’
Edyn opende haar mond om iets te zeggen, maar Michael porde haar zachtjes in haar zij, in de hoop dat ze zou snappen dat ze nu beter geen woord kon laten horen. ‘We komen daar nog op terug, dat beloof ik. We moeten nu echt gaan,’ zei Michael, waarna hij zich nog kort richtte tot Naylene. ‘Succes, Nay! Ik weet zeker dat je het kan!’ Wederom begroette hij ook nog een keer de ouders van Naylene, waarna hij Edyn zo snel mogelijk meenam de ruimte uit. Michael wist zeker dat het mis zou gaan tijdens een dinertje met de ouders van Naylene. Ze zouden Edyn bestoken met vragen en ondanks dat Edyn elke vraag eerlijk zou beantwoorden, zouden de ouders van Naylene er hun eigen versie van maken. Wie weet wat ze tegen Edyn zouden zeggen. Michael wilde niet dat zijn vriendin het volgende slachtoffer zou worden van de Kimbells, zoals Ashton dat net al was geweest.
Buiten de ruimte was het druk. Veel leerlingen en leraren waren onderweg naar de grote zaal, waar de eerste opdracht plaats zou vinden. Michael liep dan ook steevast door, maar hij merkte wel dat Edyn probeerde te begrijpen wat er zojuist was gezegd en waarom Michael haar mee had getrokken.
‘Ik snap het niet, Mikey,’ mompelde ze dan ook.
Michael zuchtte en stopte voor de ingang van de zaal met lopen, waarna hij haar handen goed vastnam en haar aankeek. ‘Je hebt net gezien wat ze tegen Ashton hebben gezegd, toch?’ vroeg hij zacht. Ashton had misschien ook niet de goede dingen gezegd, maar hij was voor zichzelf opgekomen tegenover de ouders van Naylene. Dat kon iemand hem kwalijk nemen.
Edyn knikte. ‘Dat was niet erg aardig van ze, maar het was wel aardig om ons uit te nodigen voor het eten!’
Michael vergat soms hoe simpel Edyn kon denken en hoe graag ze wilde zien dat iedereen wel iets goeds in zich had. ‘De ouders van Naylene zijn alles behalve aardig, Edyn. Ik ken ze al jaren en ik heb ze nog nooit echt iets aardigs zien doen, tenzij ze er zelf ook iets aan hebben. Ik denk niet dat het verstandig is om met ze te gaan eten en ik weet zeker dat Naylene hetzelfde zal zeggen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene haar aandacht had gefocust moeten zijn op de opdracht. Op het laatste moment waren er echter gebeurtenissen geweest die zo in haar hoofd waren gaan zitten, dat ze het best moeilijk had gevonden om het van haar af te zetten. Heel veel anders had ze niet kunnen doen.
Toen ze naast de rest van de kampioenen had gestaan, was er echter een knop om gegaan. Het onbekende had op haar gewacht en ze moest er klaar voor zijn om er tegen te vechten. Op ieder moment had er iets kunnen gebeuren. Ze had oog in oog kunnen staan met een gevaarlijk wezen of iets heel anders wat er voor kon zorgen dat ze gewond had kunnen raken. Er was van alles gebeurd voor de wedstrijd, maar in de paar minuten voordat de opdracht was begonnen had Naylene alleen maar aan de belofte die ze Ashton had gemaakt. Dat ze er voor zou zorgen dat ze veilig bleef.
De opdracht zelf was alles wat Naylene niet had verwacht. Ze had zich ingelezen in de afgelopen toernooien. De meeste toernooien waren vooral om spreuken gegaan. De eerste opdracht was meteen compleet anders geweest. De deelnemers hadden wel degelijk een toverstok nodig gehad, maar veel belangrijker was het logische nadenken geweest.
Nadat het startsein had geklonken waren er deuren verschenen. Voor alle deelnemers eentje. De deur had toegang geboden naar een ruimte waar Naylene zich in haar eentje had bevonden. Er had complete rust geheerst. Daar was het begonnen. Het eerste raadsel had zich voorgedaan en aan het antwoord daarvan had ze één van de deuren moeten kiezen. Er was van alles op haar pad gekomen. Ruimtes waarin ze een reeks van spreuken had moeten gebruiken om er door te komen, maar de meeste waren gericht om het logisch nadenken van de deelnemers te triggeren.
Eén verkeerde deur had er voor kan kunnen zorgen dat er nog meer testen had moeten worden gedaan. De stilte was vreselijk geweest. Uiteindelijk had Naylene alles uit haar hoofd er echter uit kunnen zitten. Ze wist waar haar krachten lagen en logisch nadenken was er daar zeker één van. Uiteindelijk had Naylene zelfs wel de plezier ingezien van alle opdrachten die op haar pad waren gekomen.
Uiteindelijk was ze door de laatste deur gekomen, waar heel wat gejuich had geklonken. Er was een kleine hint van teleurstelling toen Naylene door had gekregen dat ze niet de eerste was geweest die de opdracht succesvol af had gerond. Heel erg slecht had ze het echter ook niet gedaan, ze was derde geworden, waar ze best wel trots op had mogen zijn.
De rest van de dag was echter verlopen als de momenten voor de wedstrijd. Haar ouders hadden de weg naar Naylene al snel weer gevonden. Heel erg blij waren ze niet met haar resultaat en dat hadden ze haar ook laten merken. Het was echter ook al wel duidelijk geweest dat ze heel erg geïnteresseerd waren geweest in Edyn. Ze hadden het onderwerp niet heel erg goed kunnen laten liggen. Naylene had zelfs geprobeerd om uit het zicht van haar blonde vriendin te blijven, zodat haar ouders haar niet nog eens konden vragen of ze kwam eten. Michael had er vast wel bij geholpen, want het had er op geleken dat Michael er ook vel op tegen was geweest dat Edyn bij de familie kwam eten. Naylene wilde dat zelf ook niet hebben, ze wist niet wat haar ouders dan van plan waren, maar ze zouden Edyn zeker uitkafferen als ze er achter kwamen hoe ze haar magie gebruikte. Ze had niet gewild dat het hetzelfde zou eindigen als bij Ashton.
Nu de rust een klein beetje was gaan liggen, was Naylene juist opzoek naar de jongen die het gesprek met haar ouders niet op een goede manier was doorkomen. Ergens baalde Naylene er van dat Ashton sommige woorden uit had gesproken op de manier waarop hij het had gedaan. Het was voor haar naar geweest dat ze niet meteen naar Ashton had gekund om hem te vertellen wat er allemaal was gebeurd tijdens de opdracht en hoe ze zich daar bij voelde.
Haar ouders hadden de school verlaten en waarschijnlijk was het de bedoeling dat er zo nog een feestje zou worden gevierd bij de verschillende scholen. Naylene had er echter niet heel erg veel zin in. Ze zocht het groepje met vrienden wat ze nog wel op de tribune had zien zitten voordat ze aan de opdracht was begonnen.
Calum was de eerste die haar opviel, de jongen was immers behoorlijk lang aan het worden en torende boven best veel van de andere leerlingen uit. Zelf was Naylene ook aan de lange kant, dus ze kon door de groep heen lopen om bij haar vrienden te komen. Linn was de eerste die haar door kreeg en uiteindelijk haar armen zelfs even om haar heen gooide. "Je hebt het echt heel erg goed gedaan Nay!" Naylene glimlachte even naar Linn. "Dankjewel." Fluisterde zachtjes.
Haar ogen kwamen uit bij Ashton, aan zijn gezicht was al wel te zien dat hij graag weg wilde lopen. "Ik denk dat we even ergens rustig moeten praten, Ash." Zei ze, zodat de rest van het groep dat ook wist.
Voordat Ashton weg kon lopen, stapte Naylene naar hem toe. Ze voelde zich ongemakkelijk, maar ze wilde het wel even over praten. Niet geheel zonder tegenzin, liep Ashton uiteindelijk met haar mee, totdat ze uiteindelijk bij de kamer van Naylene uitkwamen, daar binnen wist Naylene zelf niet eens echt heel erg goed waar ze moest beginnen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat iedereen om hen heen had gejuicht voor de kampioenen, had Ashton de eerste opdracht bekeken met een nukkige uitdrukking op zijn gezicht. Hij had de opdracht niet willen missen, aangezien het wel zijn vriendin was die mee had gedaan, maar blijk was hij zeker niet geweest met haar. Hij had het gesprek tussen hem en de ouders van Naylene opnieuw en opnieuw afgespeeld in zijn hoofd en hij kon er nog steeds niet bij dat Naylene het niet voor hem op had genomen. Er was misschien een klein stemmetje in zijn hoofd geweest die hem er op had gewezen dat Naylene niet de beste band had met haar ouders, maar toch had hij graag gezien dat ze het voor hem had genomen. Daarnaast hadden haar ouders hem echt vreselijk behandeld. Zo liet hij zichzelf niet behandelen en hij zou zich al helemaal niet “beter” voordoen dan dat hij was. Iets wat Naylene wel had gedaan.
Linn had hem nog geprobeerd op te vrolijken, maar toen de opdracht eenmaal was begonnen, had ze hem zo goed als met rust gelaten. Iedereen had immers naar de verschillende schermen gekeken, om te kunnen zien wat de kampioenen hadden moeten doen. Ashton had nauwelijks naar de anderen gekeken. Hij had alleen het scherm van Naylene in de gaten gehouden. Elke keer als ze weer een ruimte door was gekomen, succesvol of niet, hadden alle leerlingen van Hogwarts voor haar gejuicht. Ashton had niet echt mee gedaan, nog zo boos als hij was geweest.
De gehele tijd dat hij naar Naylene had gekeken, had hij zich afgevraagd of ze er nog mee zat. Hij wist hoe gefocust ze kon zijn. Aan het begin van de opdracht had hij gedacht te kunnen zien dat ze ergens mee had gezeten, dat ze er niet helemaal bij was geweest. Haar eerste spreuken hadden niet goed gewerkt en de logische raadsels had ze ook niet meteen op weten te lossen, terwijl een Ravenclaw elke dag een raadsel op moest lossen om in de leerlingenkamer te komen.
Er was nog een andere reden dat hij het niet fijn had gevonden dat ze zijn vader erbij had betrokken. Hij wist dat er een kans was dat zijn vader een tovenaar was geweest, maar hij dacht er niet graag aan. In Ashton zijn ogen was er weinig goeds aan de man. Hij had hen immers alleen gelaten. Hoe minder hij op zijn vader leek, hoe beter. Iets wat Naylene ook wist, al had ze zich nooit aan willen sluiten bij het idee dat zijn vader ook enkel mens was geweest. Zo was Naylene. Het liefst zou ze willen weten hoe de vork echt in de steel zak, maar gelukkig had ze dat nooit gedaan. Zelf had Ashton er geen behoefte aan om het te weten.
Toch had hij wel voor haar geklapt toen ze als derde weer op het veld was gekomen. Derde van de tien, dat was een behoorlijk goede plek, vond Ashton in ieder geval. Hij was echter lang niet zo blij als de rest. Linn en Edyn hadden gegild van blijdschap en ook Calum en Michael leken trots te zijn op hun vriendin. Ook de rest van Hogwarts had hard voor haar geklapt en geschreeuwd.
Omdat ze met z’n allen af hadden gesproken om op Naylene te wachten, had Ashton dat ook gedaan. Het had even geduurd, want de ouders van Naylene waren de eersten geweest die op haar af waren gekomen. Ashton had zijn hoofd weg gedraaid. Hij was niet meer geïnteresseerd in die mensen. Uiteindelijk was Naylene naar de groep gekomen en na de eerste felicitaties, had ze Ashton gevraagd om te praten. Omdat hij graag zijn kant van het verhaal wilde vertellen, was hij mee gegaan naar haar slaapkamer.
Eenmaal daar stonden ze in stilte tegenover elkaar. Normaal gesproken zou hij haar feliciteren en haar vertellen dat hij trots op haar was. Dat was hij ook, maar dat was hij altijd al. Nu had hij echter het gevoel dat Naylene niet hetzelfde voelde over hem. Ze had hem al niet voorgesteld als haar vriendje, wat nog niet eens zo erg was, maar de manier waarop ze hem links had laten liggen na de verschrikkelijke woorden van haar ouders, kon hij niet hebben. Diep van binnen wist hij dat Naylene van hem hield en om hem gaf, maar hij wilde dat ze zoiets overal zou kunnen laten zien, ook tegenover haar ouders.
Naylene bleef stil, waardoor Ashton het gevoel had dat hij de stilte op moest vullen. Daarom schraapte hij, wat ongemakkelijk, zijn keel. ‘Je had iets tegen ze kunnen zeggen. Ze waren echt verschrikkelijk onbeleefd tegen me. Als de situatie andersom was geweest, was ik ook voor jou opgekomen.’ Zijn moeder begreep Naylene ook niet altijd, maar hij deed altijd zijn best om het zo goed mogelijk uit te leggen en er voor te zorgen dat de verschillen er niet toe deden.
‘En je had niet moeten zeggen dat mijn vader misschien een tovenaar was. Dat weet je helemaal niet en de enige reden dat je het zei, was om het zogenaamd goed te praten dat je met me om gaat. Alsof je je voor me schaamt!’ Als dat het geval was, dan wist Ashton eerlijk gezegd niet eens wat hij hier nog deed. Dan kon ze net zo goed iemand zoeken die wel aan de wensen van haar ouders voldeed, en aan die van haar.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Echt blij met haar resultaat kon Naylene op haar moment niet zijn. Haar ouders hadden haar duidelijk gemaakt dat het niet de eerste plaats was geweest. Alles wat niet aan de top was, was niet goed genoeg. Dat had er niet nog niet eens het meest voor gezorgd dat Naylene zich niet op haar gemak had gevoeld. Haar hoofd was bij Ashton geweest en het feit dat ze hem onder ogen had moeten komen. Nu het kon, wilde ze ook wel echt met hem praten.
Ashton leek ook het een en ander van zijn hart te moeten. Naylene wist ook wel dat ze niet op de beste manier had gereageerd. Ze had echter ook niet geweten hoe ze dat had moeten doen. Haar ouders waren heel erg duidelijk. Al vanaf haar geboorte was het roodharige meisje verteld dat haar familie beter was dan anderen. Dit kwam deels door de banen van haar ouders, maar ook zeker door hun bloedstatus.
Ondanks dat Naylene die gedachten niet met haar ouders deelde, had ze hen nooit durven aan te geven dat ze er anders over dacht. Laat staan dat ze hen had kunnen vertellen dat ze vrienden had die verre van puur bloed hadden.
Haar ouders waren er nu wel achter gekomen dat Ashton niet uit een magische familie kwam. Naylene had niet gewild dat ze het erger had gemaakt dan het al was. Ergens wist ze wel dat Ashton juist had verwacht dat ze het voor hem op zou nemen. Voor haar was het onmogelijk geweest. Alles in haar hoofd had geschreeuwd dat het geen goed idee was. Angst had altijd de boventoon in de buurt van haar ouders. Niet dat ze dagen lang bang was, maar ze wist wel waar ze toe in staat waren en zeker met dit soort dingen kwam alles weer naar boven.
Naylene liet de stof van het shirt dat ze aan had, door haar vingers glijden. Ze voelde zich ongemakkelijk en probeerde zoveel mogelijk afleiden te zoeken. De woorden van Ashton kwamen echter wel binnen. Ze had zelf ook wel geweten dat haar ouders onbeleefd waren, maar ze kon niet doen wat Ashton van haar had verwacht.
"Ze waren heel erg onbeleefd." Gaf Naylene aan, omdat ze zelf ook wel in had gezien dat de woorden niet hadden gekund. Ze konden nooit als het ging om mensen van andere ‘rassen’.
"Maar zo zijn mijn ouders en ik probeerde je nog aan te geven…" Naylene zuchtte zachtjes, ze wist dat Ashton de vrijheid moest hebben om zelf te zeggen wat hij wilde.
"Ik probeerde het je aan te geven. Ik weet dat je zelf moet kunnen zeggen wat je wil, maar mijn ouders zijn geen normale mensen." Dat had ze hem al een paar keer verteld en ze was er vanuit gegaan dat hij na een waarschuwing wel had geluisterd, dat hij hen nooit te veel had verteld.
"Ik schaam me niet voor je!" Bracht Naylene verbaasd uit. Ze had de waarheid misschien wat beter moeten maken voor haar ouders, maar dat was niet omdat ze zich schaamde voor Ashton, dat zou ze nooit doen. Ze kende haar ouders echter ook maar al te goed. Ze wist wat voor mensen het waren. De twee hadden al wel duidelijk gemaakt dat ze het niet leuk vonden dat Naylene met hem om was gegaan. Als ze dan ook nog eens hadden geweten dat hun dochter de jongen datete, was het hek helemaal van de dam geweest.
"Ik probeerde je alleen maar te beschermen!" Meer had Naylene niet in haar hoofd gehad. Haar ouders waren tot alles in staat. Als hen iets niet aan stond deden ze daar wel aan. Ze zouden hun handen niet omdraaien om er voor te zorgen dat Ashton niet meer in het leven van Naylene was.
"En jet weet niet of het waar is of niet." Ze hadden het onderwerp al wel vaker aangesneden. Ashton leek echter niets te willen weten van zijn vader. Terwijl Naylene niet begreep waarom hij niet een beetje nieuwsgierig was van waar hij vandaan kwam. De kans was groot dat de man een tovenaar was geweest. Magie zat in bepaalde families. Zo was het altijd al wel geweest. Er waren wel eens baby’s uit families die ook magie in zich hadden. Vaak hadden zij wel ergens in hun familie nog een heks of een tovenaar. Het ging nu ook helemaal niet over Ashton zijn vader, maar juist over de ouders van Naylene.
"Je weet wat ze hebben gedaan!" Ergens was Naylene wel boos dat Ashton zo koppig was geweest om al zijn gedachten er uit te gooien. Hij had er helemaal niets aan gehad. Natuurlijk moest hij zichzelf zijn! Maar hij had zelf ook na kunnen denken over de gevoelen.
"Ze hadden er geen moeite mee om hun eigen zoon iets aan te doen?! Wat denk je wat ze bij jou kunnen doen als ze het willen. Als ze denken dat je me te veel af leid of ze door hebben dat ik niet bij je uit de buurt blijf. Dat gaan ze echt niet leuk vinden en dat gaan ze echt niet alleen maar laten merken door de volgende keer boos naar je te kijken." Het frustreerde Naylene vreselijk dat Ashton zijn eigen leven op het spel wilde zetten, alleen maar omdat hij niet om het gesprek heen had willen draaien.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton had nooit met de Kimbells moeten leven, waardoor hij ook onmogelijk kon begrijpen hoe dat precies was geweest voor zijn vriendin. Hij had nooit de angst hoeven voelen voor voetstappen op de trap of een kille stem. Juist omdat hij wist hoe erg het voor Naylene was, maakte dat hij voor zichzelf, en voor haar, op wilde komen. Iets wat Naylene hem niet had willen laten doen.
‘Je probeerde anders wel heel duidelijk te maken dat ik misschien wel een halfbloed ben!’ wees Ashton haar terecht. Naylene deed misschien alsof dat er niks toe deed, omdat die optie aanwezig was, maar Ashton had nooit wat gegeven om bloedstatus. Hij zag er het nut niet van in en hij zou zich ook niet willen verlagen tot het niveau van de Kimbells. Hij kende genoeg heksen en tovenaars die zonder een “goede” bloedstatus heel ver waren gekomen. Linn was daar één van! De manier waarop ze spreuken oppakte was bijzonder goed, terwijl iemand zoals Edyn, een volbloed, daar veel meer moeite mee had.
Het zat Ashton echter nog steeds dwars dat Naylene zijn vader had gebruikt als troef. Of ze het nou wisten of niet, het was niet aan haar om die kaart te spelen en ze had het wel gedaan. En al was Ashton zijn vader een tovenaar geweest, dan waren Naylene haar ouders er toch niet tevreden mee geweest, zoals ze meer dan een uur geleden wel hadden laten zien. Ze hadden het duidelijk terecht gevonden dat Ashton zijn vader weg was gelopen van zijn gezin. Iets wat ze hadden bepaald door alleen maar naar hem te kijken.
Naylene riep uit dat ze hem wilde beschermen en dat dat de reden was dat ze zich zo had gedragen. Ze wilde hem beschermen. Ashton wist dat de Kimbells tot vreselijke dingen in staat waren. Hij kon nog steeds niet geloven wat Naylene hem ooit had verteld; namelijk dat haar ouders hun eigen zoon hadden vermoord. Alleen maar omdat hij geen magie in zich had gehad. Naylene leek te denken dat haar ouders hem net zoiets aan zouden kunnen doen, alleen maar omdat hij met haar om ging.
'Nay...' zijn stem zat vol medelijden. Hij liep naar haar toe en nam haar handen vast. 'Ik vind het lief van je dat je me wil beschermen, maar wat kunnen ze hier nou tegen me doen? Niks. Er zijn overal docenten en andere leerlingen. Ze kunnen mij geen pijn doen. Ze kunnen ons geen pijn doen.' Daar was hij van overtuigd.
'Ik snap dat wat er met Chris is gebeurd, ontzettend erg was en dat het zijn littekens heeft achtergelaten. Jouw ouders zijn verschrikkelijke mensen om wat ze hebben gedaan, maar niks wat zij kunnen doen, kan mij tegenhouden om bij je te zijn. Het is juist een van de redenen dat ik bij je ben. Om jou tegen hen te beschermen.'
Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar in een knuffel. Toen hij voor het eerst had gehoord wat de ouders van Naylene met hun eigen zoon hadden gedaan, had hij het nauwelijks kunnen geloven. Hij wist dat ouders in staat waren om vreselijke dingen te doen. Zijn vader was immers weg gelopen alsof hij nooit een kind had gehad, maar hij had zijn kind tenminste wel laten leven. De Kimbells hadden Chris gezien als iets wat beschamend was voor hen en daarom hadden ze van hem af gewild. Naylene had met haar eigen ogen gezien hoe haar broer vermoord werd door zijn eigen ouders. Zoiets kon absoluut niet gemakkelijk zijn en Ashton voelde zich haast schuldig dat hij het was vergeten.
Toch zag hij de Kimbells niet als een bedreiging. Op school was hij veilig. Ondanks dat dit geen Hogwarts was, waren er wel genoeg docenten. Sterker nog, er liepen zelfs hele belangrijke mensen rond om het toernooi te regelen. Dus veel zouden de ouders van Naylene niet kunnen doen, als ze hun perfecte status tenminste wilden behouden. Veel wist Ashton niet van ze, maar dat was vast iets wat ze wel wilden.
‘Het spijt me dat ik mijn mond niet hield, maar ik vond het echt heel oneerlijk hoe ze tegen me deden. Ik kon het gewoon niet laten gaan, alleen maar omdat ze zelf denken dat ze alles kunnen zeggen.’ Waarschijnlijk was het maar beter geweest dat hij weg was gelopen. Hij had de rest van het gesprek niet mee gekregen, maar hij stelde zich voor dat de ouders van Naylene zich tot Michael hadden gericht en hem wat op hadden gehemeld. Al was Edyn er natuurlijk ook nog bij geweest en als dat zo was, was het vaak onvoorspelbaar hoe een gesprek zou kunnen lopen.
Voorzichtig gaf hij een kus in haar rode haren, waarna hij zich besefte dat hij nog niks had gezegd over hoe ze het had gedaan. Dat terwijl ze wel als derde klaar was geweest met de taak. Iets wat ontzettend knap was, zeker omdat ze er aan het begin echt niet bij leek te zijn. Ashton begreep nu ook wel waarom.
‘Je hebt het trouwens erg goed gedaan. Derde is echt een mooie plek voor de eerste opdracht en je hebt jezelf erg goed herpakt.’ Dat vond hij oprecht. Hij had gezien hoeveel moeite Naylene er mee had gehad, maar uiteindelijk had ze zich er toch door weten te banen en was ze derde geworden. Een prima startplek. Alles in de top vijf was al goed, vond Ashton, want dat betekende dat ze de helft achter zich had gelaten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld