Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In een grote stand als Tokio was het soms moeilijk om je echt thuis te voelen. Zeker als je aardig wat centimeters boven de gemiddelde vrouw uitstak, zowel in de lengte als in de breedte. Toch was het een stad waar Frankie van hield. Met name omdat ze een geweldige kans had gekregen om voor JAXA te werken, wat ook wel stond voor Japanse Aerospace Exploration Agency, waar ze dagelijks onderzoek deed naar het heelal en de verschillende experimenten die er nu liepen. Dat was waar ze zich het liefst mee bezig hield en dat kon ze hier elke dag doen. En nu ze hier wat langer was, had ze ook wat vrienden kunnen maken. Haar beste vriendin in de veel te grote stad, was Edyn.
Frankie en Edyn hadden elkaar ontmoet toen Frankie in een café had zitten werken achter haar laptop. Edyn had gevraagd of ze bij haar had mogen zitten, vanwege de drukte in het café. Daar waren ze aan de praat geraakt en Edyn had haar gecomplimenteerd over de grijze kleur van haar haren. Ze had zelfs nog een drankje voor haar betaald. Niet zomaar een drankje, maar eentje die bij haar haren had gematcht. Sindsdien hadden ze elkaar vaker gesproken en waren ze hele goede vriendinnen geworden. Zo goed zelfs, dat Edyn allerlei geheimen met haar had durven delen.
Edyn had haar al een week geleden verteld over de ontwikkeling die had plaatsgevonden bij haar thuis. Naast Brayan was er nog een extra persoon die nu in het huis woonde. Edyn had haar uitgelegd dat zijn naam Luke was en dat ze elkaar al wel een hele tijd kenden, maar dat hij pas sinds kort een vampier was. Nog maar een paar maanden. Hij had zij vriendin gehad, maar door een hoop omstandigheden, die Edyn achterwege had gelaten, was Luke de mist in gegaan. Aan haar was gevraagd om hem te helpen. Frankie vond het heel nobel van Edyn dat ze dat had willen doen en ze had ook wel het idee dat Edyn de juiste persoon hiervoor was. Als er iemand was die goed kon helpen, dan was het Edyn.
Frankie had Edyn altijd vertrouwd, ook toen Edyn haar het geheim had verteld wat zij en Brayan mee hadden gedragen. De waarheid was dat Frankie op de hoogte was van een hoop bovennatuurlijke wezens. Ze hield zich er niet mee bezig, maar vanuit haar familie had ze een hoop verhalen gelezen en ze had magie met haar eigen ogen gezien. Frankie was heel wetenschappelijk ingesteld en wellicht had ze er niet in geloofd als ze het op een latere leeftijd te horen had gekregen, maar als kind had ze de magie van haar opa het mooiste gevonden wat ze ooit had gezien.
Edyn was dan wel een vampier, maar ze was één van de meest lieve en eerlijke personen die ze ooit tegen was gekomen. Edyn zou het niet kunnen verdragen als ze iemand pijn zou doen en ze deed ontzettend goed haar best om een normaal leven te leiden, samen met haar vriend. Ze hielpen zelfs mee in een weeshuis, waar ze voor de kinderen zorgden. Dat kostte hen vast veel moeite, al kon Frankie het nauwelijks inbeelden hoe moeilijk het echt voor ze was. Ze lieten het echter nooit aan haar zien en dat was bewonderingswaardig.
Frankie had aangebeld bij de woning van Edyn en Brayan en ze had geduldig gewacht totdat Edyn de deur had geopend. ‘Franks!’ was het eerste waarmee ze werd begroet toen Edyn de deur tussen hen weg had gehaald. Vervolgens vloog ze Frankie om de hals, om haar een goede knuffel te geven. ‘Ik ben zo blij dat je langs kon komen. Het spijt me dat ik van de week af moest zeggen.’
‘Dat geeft niet, echt niet,’ verzekerde Frankie haar. Edyn had af moeten zeggen omdat ze voor Luke had moeten zorgen en dat had Frankie begrepen. Een nieuwe vampier leek haar ontzettend veel werk, zeker eentje die zoveel begeleiding nodig had. Frankie had geen idee wat er precies was gebeurd, maar ze vertrouwde Edyn als ze zei dat het echt nodig was. ‘Weet je zeker dat Luke er geen problemen mee heeft dat ik er ben? Ik wil het hem niet moeilijker maken dan dat hij het al heeft.’
‘Nee, dit is juist goed!’ Edyn liet haar los en nam haar hand vast, zodat ze haar mee naar binnen kon nemen. ‘Hij moet juist onder de mensen zijn, zien dat ze niet altijd een verleiding hoeven te zijn en dat hun leven net zoveel waarde heeft als dat van ons. Ik denk echt dat dit goed is. Het was voor mij ook goed.’
Frankie knikte en knoopte haar jas los, waarna ze die ophing aan de kapstok. Haar tas liet ze in de gang staan, op een tafeltje waar een lieve foto stond van Edyn en Brayan samen. Ze volgde Edyn verder naar binnen. Daar keek ze om zich heen en het duurde even voordat ze door had dat Luke in de hoek van de kamer stond, overduidelijk te doen alsof hij één van de planten van Edyn aan het bestuderen was en vooral niet te willen opvallen.
‘Luke?’ Edyn probeerde zijn aandacht te trekken. ‘Ik wil je graag voorstellen aan Frankie. Ze komt hier heel vaak eten. Ze blijft nu ook voor vanavond,’ legde Edyn uit. Ze liep naar Luke toe en legde haar hand op zijn schouder. In de korte beweging die Luke maakte door over zijn schouder te kijken, was Frankie eventjes verrast door de helderblauwe ogen die haar aankeken, maar al snel glimlachte en stak ze haar hand naar hem op. ‘Hé, ik ben Frankie. Neem vooral je tijd. Dit is waarschijnlijk een hoop.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Toen Naylene haar had gebeld, had Edyn niet heel erg lang na hoeven denken over wat ze had willen doen. In overleg met Brayan had ze er voor gekozen om Luke in huis te nemen. Ondanks dat de twee een verleden met elkaar hadden, was dat niet iets wat Edyn tussen dit alles had willen laten zitten. Iemand waar ze ooit heel veel om had gegeven had haar hulp nodig gehad, dus natuurlijk had ze die aan geboden. De gevoelens die er hadden gezeten, waren beide kanten ondertussen weg. Door dat alles wist Edyn echter wel hoe ze Luke op een goede manier aan moest pakken.
Voor alle die was het in het begin moeilijk geweest om zich aan te passen aan de situatie. Na een paar dagen waren ze echter makkelijk in gaan zitten. Edyn en Brayan hadden duidelijk regels opgestel voor Luke, die hij gemakkelijk had geaccepteerd. Zo kreeg hij een bepaalde hoeveelheid bloed per dag en moest hij het daar mee doen. Hij mocht het huis niet verlaten zonder dat één van de twee mee ging en zelfs buiten moest hij in de buurt blijven. Ergens voelde het voor Luke wel alsof hij als een kind werd behandeld. Het was echter iets wat hij niet erg vond. Zijn uiteindelijke doel was alles controle hebben. Niet alleen om aan Linn te laten zien dat hij het kon, dat hij het waard was. Ook omdat hij geen mensen meer pijn wilde doen. Edyn had hem in laten zien hoe het kon zijn.
De afgelopen weken had Luke vol met berouw gezeten over wat hij had gedaan. Zeker nadat Edyn hem had verteld over het moment dat ze Carole aan had gevallen. Carole die op dat moment zwanger was geweest. Het had Edyn heel veel pijn gedaan dat door haar niet alleen haar vriendin, maar ook de ongeboren baby in haar buik dood hadden kunnen gaan. Vervolgens had Edyn hem in laten zien dat hij dat misschien ook wel gedaan. Dat één van de vrouwen misschien een baby had gedragen. Of dat nou zo was geweest of niet, had ze hem wel in laten zien dat ieder persoon een familie had, vrienden die om hem of haar gaven. Ieder persoon van wie hij het leven af had genomen, werd nu gemist door zoveel mensen. Iets waar maar één iemand verantwoordelijk voor was.
Die gedachten samen maakten misschien wel dat Luke in zijn hoofd had dat hij het niet meer wilde. Zo makkelijk ging het echter niet. Iedere dag hunkerde hij meer naar bloed. Hij kreeg wel wat, maar het was niet zo goed als uit een ader van een mens.
Dat was ook de reden dat Luke zich al een tijdje aan het opvreten was. Edyn had hem aangegeven dat vandaag een vriendin van haar op visite zou komen. Dit was anders dan de momenten waarop hij samen met Edyn, Brayan en de drie honden in het huis naar buiten was gelopen. Ze zouden met elkaar in een kleine ruimte zijn, waar Luke zich behoorlijk zorgen om maakte. Edyn had hem echter aangegeven dat dit de beste manier was om te leren.
Luke had kunnen zien dat Edyn hoop in hem had gehad. Dat er iets in haar was dat dacht dat hij het kon. Er was echter ook iets anders. Edyn was zelfs heel erg blij om haar vriendin te zien, van wie ze de afgelopen weken wat meer afstand had moeten doen, omdat Luke er bij was gekomen. Door dat schuld gevoel had Luke niet te veel met haar durven te discussiëren.
Nu Frankie echter bij hen in het huis was, wist Luke niet hoe hij zichzelf een houding moest geven. Eerst had hij geprobeerd om zichzelf op te sluiten in de kamer waar hij sliep. Edyn had echter aangegeven dat het beter was om dat niet te doen. Nu stond hij in de woonkamer en wist hij al helemaal niet meer wat hij moest doen. Zeker niet toen hij even naar de vrouw had gekeken die in de kamer stond.
Van Edyn had hij vernomen dat Frankie precies wist wat hij was, Luke had echter niet gedacht dat ze ook precies had geweten wat er met hem was gebeurd. De woorden die heel rustig over haar mond kwamen, waren daar het bewijs voor.
Luke draaide zich iets bij, zodat hij in de richting van Frankie kon kijken. Hij vond het echter moeilijk om zich ergens op te richten. De afgelopen tijd was hij vaak genoeg bij vrouwen in de buurt geweest. Het had echter niet lang geduurd voordat hij zich op hun nek had gericht en zijn tanden er in had gezeten. Hij wilde er niet aan denken, maar dat soort dingen gingen nu vanzelf. Alsof het nooit anders was geweest.
“Je kant het.” Hoorde Luke, Edyn fluisteren. Haar hand gleed over zijn rug heen, om aan te geven dat het wel goed kwam.
“Hallo Frankie.” zei Luke dan ook zachtjes terug, terwijl hij zelf ook zijn hand op stak en een beetje zwaaide. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan, omdat hij op het moment vast als een idioot over kwam. Edyn dacht dat hij er klaar voor was, hij leek dat zelf echter nog niet te vinden en hij probeerde iedere seconden zijn best te doen om niet iets geks te doen.
“Ik weet dat je er veel over na wil denken, maar ik denk dat het alleen maar moeilijk voor je maakt.”
“Je moet doen wat goed voelt.” zei Frankie. Luke wist echter niet echt wat er goed voelde. Er was zoveel in zijn hoofd dat hem vertelde dat hetgeen wat goed voelde, het ergste was wat hij nu kon doen.
“Ik ga even wat thee zetten en de koekjes pakken die we hebben gebakken.” Edyn liep al van Luke weg. Iets waarvan Luke in paniek raakte en hij wist niet hoe snel hij zelf in de keuken moest verdwijnen. Daar keek hij nog wel even om het hoekje, zodat hij naar Frankie kon kijken. Iets wat hij niet had verwacht, was dat ze ook in zijn richting zou kijken. Daarom zwaaide Luke voor een tweede keer wat ongemakkelijk naar de vrouw.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Wat er precies met Luke was gebeurd, dat wist Frankie ook niet. Ze wist alleen dat hij een nieuwe vampier was en dat hij het moeilijk had gehad. Zo moeilijk dat hij als het waren moest afkicken en zijn leven weer op de rit moest krijgen. Het was alsof hij verslaafd was aan de alcohol en Edyn een groot glas bier voor hem neer had gezet. Dat kon niet makkelijk zijn. Daarom wilde Frankie ook niet teveel van hem vragen, of te dichtbij komen. Het was aan Luke om aan te geven wat hij wilde en waar hij behoefte aan had. En als hij het echt te moeilijk zou krijgen, dan zou ze weer weg gaan. Edyn vond dan wel dat hij het moest proberen, maar ze moesten hem ook niet pushen. Hij had haar nu in ieder geval gedag gezegd.
‘Oké, natuurlijk. Doe rustig aan.’ Edyn maakte wel vaker zelf koekjes en die waren altijd heerlijk, zeker in combinatie met de verschillende smaken thee die ze altijd in huis haalde. Frankie nam plaats op de bank. Ze had niet verwacht dat Luke meteen naar haar kwam zitten, maar dat hij zo achter Edyn aanrende had ze ook niet voorzien. Het deed haar een beetje denken aan een verlegen peuter die achter zijn moeder aanrende omdat hij niks durfde te zeggen zonder haar aanwezigheid. Ze zag hem zelfs nog even om het hoekje van de keuken kijken, waarna hij naar haar zwaaide. Glimlachend zwaaide ze nog een keer terug, om hem het gevoel te geven dat hij het juist heel erg goed deed.
Het duurde niet lang voordat de twee hondjes van Edyn de kamer binnen renden, blij door het nieuwe geluid in huis. Zo blij als ze waren sprongen ze tegen Frankie haar benen op, smekend om wat aandacht en een dikke knuffel.
‘Dag schatjes. Mijn twee vrolijke bijtjes!’ Enthousiast begroette Frankie de twee Franse bulldogs. Die had Edyn al gehad toen Frankie haar voor het eerst had bezocht. Het waren twee zusjes en ze heetten Bumble en Bee. Edyn was dol op de twee hondjes en Frankie was dat ook. Ze waren ontzettend lief en kwamen vaak bij hen liggen als ze samen voor de tv hingen, of als ze gewoon op de bank zaten. Ondertussen waren ze al behoorlijk goed gewend aan Frankie en wisten ze precies wie ze was.
Frankie tilde Bee op, zodat ze haar een kusje kon geven. Uit een andere kamer kwam echter nog een hond aan gelopen. Het was een hond die Frankie nog nooit eerder had gezien en ze had Edyn er zelfs nog niet over gehoord. Edyn had wel over “de honden” gepraat, maar aangezien ze er altijd al twee had gehad, was het voor Frankie niet meer dan logisch geweest dat ze het over Bumble en Bee had gehad. Nu bleek er dus nog eentje te zijn.
Ze zette Bee weer neer en liep voorzichtig naar de hond toe, zodat ze hem of haar niet zou laten schrikken. Ze wilde juist kennismaken met de nieuwe hond. Misschien was hij wel van Luke, aangezien Edyn haar anders echt wel foto’s had gestuurd van de nieuwe aanwinst.
‘Hallo, prinses! Jou ken ik nog niet!’ Frankie ging door haar knieën en knielde neer voor de grote bulldog die voor haar stond, nieuwsgierig snuffelend aan haar benen. Ze legde haar handen rond de kop van de hond en aaide er vervolgens langs. Haar handen gleden langs de halsband, waar ze op las dat de hond Petunia heette. ‘Hallo, Petunia. Ik ben Frankie.’ Glimlachend bleef ze de hond aaien. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Luke nog steeds om het hoekje stond te kijken. Petunia volgde haar blik en liep enthousiast naar Luke.
‘Is ze van jou?’ vroeg Frankie dan ook aan hem, terwijl Edyn nog druk bezig was om de thee in verschillende mokken te gieten en de koekjes op een schaal te leggen. Luke was ondertussen bij zijn hond neergeknield en knikte voorzichtig.
‘Ze lijkt me heel lief. Heel goed gezelschap.’ Een grote hond leek Frankie erg fijn om te knuffelen. Zelf had ze de tijd niet om voor een hond te zorgen. Ze kon de hond niet elke ochtend uitlaten, laat staan tussen de middag. Ze wist dat ze zoiets aan Edyn kon vragen, maar dat zou ze niet willen doen. Als het haar hond was, dan zou zij er ook voor moeten zorgen. Een hond als Petunia sprak haar echter wel heel erg aan, en het was al duidelijk dat Luke dol was op zijn hond.
‘Ze is heel erg lief,’ zei Luke, wat de eerste paar woorden waren die ze hem had horen zeggen, naast de begroeting. Hij bleef echter op een veilige afstand. Misschien voelde hij zich iets veiliger nu hij zijn hond voor zich had, waar hij een hoop aandacht op kon vestigen, in plaats van op haar. ‘Toch, Piggy?’
‘Piggy?’ herhaalde Frankie. ‘Dat klinkt echt heel erg lief.’ Ze wist niet hoe het echt van Petunia af te leiden was, maar dat maakte vrij weinig uit. Als dat was hoe Luke zijn hond graag noemde, dan maakte het helemaal niks uit. Het was zijn hond, dus hij mocht haar noemen hoe hij dat wilde.
‘De thee is klaar!’ Edyn had een dienblad gemaakt, met daarop de drie koppen thee en de schaal met koekjes. Ze liep naar de woonkamer en plaatste alles op de tafel, zodat ze er omheen konden zitten. ‘Franks, ik heb je favoriete thee weer gehaald! En Luke en ik hebben zijn favoriete koekjes gemaakt. Het beslag was al heel erg lekker.’ Edyn ging zitten en gebaarde naar de bank dat zowel Luke als Frankie ook konden gaan zitten.
Frankie liep terug naar de bank en ging naast Edyn zitten, waarna ze haar een kus op haar wang gaf. ‘Je bent een lieverd. Precies wat ik nodig had.’ Ze pakte al één van de koekjes van de schaal en tilde met haar andere hand Bee bij haar op schoot, zodat ze het hondje kon blijven aaien.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Petunia had Luke de afgelopen tijd behoorlijk gesteund. De hond had wel door dat er iets niet helemaal goed was met haar baasje, waardoor ze vaak genoeg even bij hem kwam kijken of alles wel goed ging. Luke genoot van de aandacht van de bulldog, met wie hij uren lang kon knuffelen. Door Petunia werd Luke gedwongen om buiten de deur te komen, gelukkig kon hij dat doen met Edyn, die haar twee hondjes dan ook altijd uitliet.
“Als ze slaapt kan ze knorren als een varkentje, dus daarom Piggy.” Luke vond het altijd heel erg schattig klinken als ze dat deed. Hij kon natuurlijk heel wat beter horen dan hij vroeger had gedaan, dus op sommige momenten kon het ook wel vervelend worden, zeker als ze naast hem op bed sliep en hij zelf niet in slaap kon komen. Toch wilde hij er niet aan denken om haar op die momenten wakker te maken.
Edyn gebaarde hem naar de bank, waardoor Luke meteen begon te twijfelen. Hij zou wel aan de andere kant van Edyn zitten, maar het was zo dicht bij Frankie, dat hij zich er onzeker door voelde. Hij stond wel op, maar nam plaats op de grond aan de andere kant van de tafel. Iets waar hij vrijwel meteen spijt van had, omdat hij op deze manier zowel Edyn als Frankie aan moest kijken, iets wat op de bank niet had gehoeven.
“Er zit chocolade in de koekjes, dus je moet een beetje oppassen met Bee.” Mompelde Luke. Hij wilde zich niet te veel bemoeien met wat Frankie deed, hij wist echter dat de honden heel erg ziek konden worden als ze maar een klein beetje chocolade binnen kregen. Dat was het ergste wat zou kunnen gebeuren. Dat één van de hondjes zo ziek werd dat het niet meer goed ging.
Door de woorden keek Frankie hem aan. Luke had al een paar keer gezien dat ze een geruststellende glimlach had, die ze ook nu weer liet zien. “Dat weet ik. Maar ik beloof je dat ik heel erg voorzichtig zou doen.”
Zelf boog Luke voorover zodat hij ook één van de koekjes kon pakken. Hij had een hele tijd met Edyn in de keuken gestaan. Edyn had hem gisteren al aangegeven dat ze iets zouden gaan bakken en dat hij mocht kiezen wat het precies werd. Luke was gek op chocolat chip cookies, dus daar was de keuze ook op gevallen.
Omdat Luke zich vooral richtte op zijn koekje en Petunia die naast hem zit, zag hij maar vaag vanuit zijn ooghoeken hoe Frankie bewoog. Iets wat zijn aandacht trok. Ze had het koekje nog half in haar mond en was zachtjes aan het bewegen. De glimlach op haar gezicht was groter geworden.
“Lekker?” Vroeg Luke voorzichtig, omdat hij er vanuit ging dat het iets goeds was dat ze zo aan het bewegen was, aangezien ze ook een grote glimlach op haar gezicht had.
“Ja. Happy fooddance!” Luke vond het er echt heel erg leuk uit zien, waardoor hij even leek te vergeten wat er aan de hand was. Hij snapte wel waarom Edyn en Frankie bevriend waren geraakt. Het leken twee mensen te zijn die best op elkaar leken. Luke had Edyn leren kennen als een vrolijk persoon die altijd klaar stond voor anderen. Frankie leek daar toch best wel op te lijken.
Luke begon ook aan zijn eigen koekje, wat inderdaad goed smaakte. Zelf had hij niet heel veel verstand van bakken. Edyn had echter precies geweten wat ze had moeten doen en had hem dan ook geneog aanwijzingen gegeven in de keuken.
“Oh helemaal vergeten!” Edyn leek echt verbaasd door iets te zijn, ze sloeg zelfs haar hand voor haar mond. “Jullie verdienen natuurlijk ook een koekje!”
Edyn stond op van de bank en liep naar de keuken. Luke keek haar na en twijfelde of hij met haar mee moest gaan. Net had hij het veiliger gevonden. Iets wat hij nu ook zeker deed. Nu zat hij echter ook op een veilige afstand van Frankie, waardoor hij zichzelf iets meer vertrouwde. Ook omdat hij wist dat Edyn zo terug zou zijn met de koekjes voor de hondjes.
Luke probeerde na te denken wat hij aan Frankie kon vragen, of hij überhaupt iets aan haar kon vragen. Ergens was het prettig dat ze wist wat hij was. Hij wist dat het een groot geheim was dat mensen normaal gesproken niet hoorden te weten, omdat het alleen maar ellende kon brengen. Dat was de reden dat Linn hem al die jaren ook niets had verteld. Niet dat hij op het moment kon praten over hetgeen wat hij was. Hij wilde iets over Frankie vragen, maar zelfs dat wist hij niet heel erg goed te benoemen.
“Edyn vertelde dat je hier werkte.” Begon Luke voorzichtig, in de hoop dat Frankie de rest op zou pakken. Normaal was hij zeker niet onzeker geweest als hij met vrouwen moest praten. Hij had juist precies geweten hoe hij iemand om zijn vinger had moeten winden. Er waren maar een paar woorden voor nodig geweest om er voor te zorgen dat hij de volledige aandacht van een vrouw kreeg. Op het moment was hij echter bang voor hetgeen wat hij kon doen, omdat het de laatste tijd alleen maar voor ellende had gezorgd. Hij had Linn heel erg ver van zich afgeduwd, iets wat nooit zijn bedoeling was geweest. Hij was juist blij geweest met hoe hun leven was gegaan. Nu had hij dat alles verpest.
“Ja dat klopt. Ik werk voor de Japanse Aerospace Exploration Agency, waar ik onderzoek mag doen naar heelal.” Luke was onder de indruk van die woorden. Hij had geen idee wat het allemaal in hield, maar het betekende sowieso dat ze sterren bestudeerde en dat was al heel erg cool.
“Dat klinkt echt heel erg cool.”
Edyn kwam terug lopen met de koekjes. Luke pakte één van de koekjes aan, die hij aan Petunia gaf. Hij was echt verbaasd hoe goed Petunia het had kunnen vinden met de twee jonge hondjes van Edyn. Die twee wilden immers veel meer spelen dan Petunia wilde. Ze deed vaak genoeg mee en als ze er klaar mee was, ging ze gewoon ergens liggen. Dan vonden Bumble en Bee het ook wel goed en lieten ze haar met rust.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ja, vind je? Ik vind het zelf altijd heel erg cool, maar ik ben altijd bang om dan echt als een sterren-nerd te klinken,’ zei Frankie lachend. Het klonk nu misschien cool, maar vroeger had het vooral heel erg saai en stoffig geklonken. Dat was het voor veel mensen misschien ook wel, maar voor Frankie was het echt haar wereld. Ze was dol op wat er zich allemaal boven hen bevond en het berekenen van bepaalde gebeurtenissen vond ze ontzettend interessant. In haar vrije tijd las ze er genoeg boeken over en als het kon, was ze er elke dag mee bezig. Soms voelde het ook wel zo, met de lange werkdagen die ze hier in Japan maakte. Het was het echter allemaal waard.
Ook Frankie kreeg een koekje van Edyn in haar handen, zodat ze die aan Bee kon geven. Die zat immers nog steeds bij haar op schoot. Luke had haar nog wel gewaarschuwd voor de chocolade in het koekje, maar daar had ze goed opgelet. Ze vond het heel lief dat Luke zo begaan was met de hondjes van Edyn. Dat kwam waarschijnlijk ook omdat hij zelf een hond had. Je wilde nooit dat er iets zou gaan gebeuren met je huisdier, op wat voor een manier dan ook. Frankie gaf het koekje aan Bee en aaide zachtjes over haar rug.
‘Je bent helemaal geen nerd! Alleen maar heel erg slim,’ zei Edyn tegen Frankie. ‘Ik dacht eerst dat toen ze zei dat ze een sterrenkundige was, ze horoscopen maakte en zo! Maar dat is iets anders, toch Frankie?’
Frankie knikte. ‘Ja, dat is astrologie. Wat ik doe is astronomie. Al heb ik tijdens mijn studie wel een vak gevolgd wat over astrologie ging, en de sterrenbeelden en hoe die invloed hadden op iemand zijn of haar persoonlijkheid.’ Frankie was er niet honderd procent van overtuigd dat het echt zo werkte. Ieder mens was anders. Het was onmogelijk dat alle mensen in de wereld in te delen waren in twaalf persoonlijkheden. Het was geen wetenschap, waar zij zich mee bezighield, maar het was wel interessant om je er eens in te verdiepen.
‘Edyn heeft me verteld dat toen je nog in Amerika woonde, je een bar had?’ vroeg Frankie aan Luke, om een beetje in de werksfeer te blijven praten. Dat was waarschijnlijk het meest veilige. Ze wilde hem niet lastig vallen met vragen over het vampier zijn, hoe dat was gebeurd en hoe hij er nu in stond. Dat was ook helemaal niet aan haar om te weten. Ze kon beter naar de dingen vragen die ze ook aan ieder ander zou vragen als ze diegene net had leren kennen.
‘Klopt,’ zei Luke. ‘Ik ben alleen begonnen en al snel kwam een goede vriend van me, Cam, helpen in de keuken. We hebben er samen toch wel iets moois van weten te maken. Ik heb het echter verkocht toen ik hier naar toe ging.’ Frankie knikte. Vanaf hier kon hij ook niet echt een bar, of restaurant, besturen. Hij had natuurlijk andere mensen op de plek neer kunnen zetten, maar wellicht had dat niet goed aangevoeld.
‘Mis je het?’ vroeg Frankie nieuwsgierig. Volgens Edyn was hij er heel goed in geweest. Een echte barman, zo had ze hem beschreven. Hij had heel veel drankjes kunnen maken en had altijd oog gehad voor zijn gasten. Frankie had hem nu niet leren kennen als een heel uitbundig en sociaal persoon, wat een barman vaak wel moest zijn, maar wie weet was hij wel heel anders achter de bar. En ze mocht niet vergeten dat hij toen nog een mens was geweest. Misschien had hij toch wel hele andere eigenschappen gehad.
Luke knikte. ‘Het was iets wat ik dagelijks deed. En het voelde altijd als thuis.’ Frankie knikte begrijpend. Als je echt van je werk hield, dan was het een soort tweede thuis. Dan kwam je er graag en dan was het ook niet erg om er wat langer te blijven. Als Luke echt van zijn werk had gehouden, dan had het voor hem vast erg goed gevoeld om achter de bar te gaan staan en drankjes te maken, of te praten met zijn gasten.
‘Misschien kan je het hier ooit ook doen. Er zijn genoeg barren in de stad, op veel verschillende manieren. Ook met specifieke thema’s. Zelfs Amerikaans! Dus je zou met gemak weer een bar kunnen beginnen, als je het idee hebt dat je er klaar voor bent.’ Ze kon zich indenken dat hij het nu niet wilde. Dat hij er geen behoefte aan had om zich onder de mensen te mengen, omdat het moeilijk voor hem was. Als ze keek naar hoe hij zich nu gedroeg naar haar toe, dan had hij er nog veel moeite mee. Maar wie weet was het een idee voor de toekomst. Iets wat hij als motivatie kon gebruiken.
Luke haalde zijn schouders op. ‘Ik kijk nu alleen nog maar naar de dag zelf. Ik heb nog niet nagedacht over wat ik later nog kan gaan doen.’
Frankie knikte begrijpend. Ze wist niet precies hoe het was, maar voor hem voelde het misschien wel alsof hij moest overleven. Hij was echter wel bij iemand die hem daar heel goed in kon helpen. Edyn was echt de beste persoon die je daar voor kon vragen. ‘Je zit hier in ieder geval goed, bij Edyn. Ze heeft mij ook vaak genoeg geholpen. Ik weet dat het onmogelijk hetzelfde is, maar als je uit iemand veel steun kan halen, dan is het Edyn wel.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had haar plaats weten te vinden bij Ashton. De hotelkamer was een prettige plaats om helemaal tot rust te komen. Ashton was de perfecte man om dat mee te doen. De man leek precies te weten wat hij moest doen om er voor te zorgen dat ze tot haar rust kwam. Op de juiste momenten wist hij zijn afstand te nemen, om haar vervolgens weer met open armen te ontvangen als ze die nodig had. Hij luisterde naar haar op de momenten dat ze het nodig had, maar hij wist ook precies wanneer hij over iets compleet anders moest praten, om haar op andere gedachten te brengen.
Ondanks dat de bubbel waar ze zich de afgelopen dagen in had bevonden heerlijk was, wist Naylene ook dat ze er niet eeuwig in kon blijven zitten. Er waren dingen die ze moest regelen. Zo had ze zelf zakken met bloed nodig gehad. Door dat bloed was haar gedachten ook op Michael gekomen. Hij verdiende het misschien om op te drogen, maar dat kon ze hem niet aan doen.
Tegen Ashton zijn woorden in, had Naylene er vandaag dan ook voor gekozen om de reis naar het bos te maken. Ze hadden er veel over gesproken en niet iedere keer was dat even goed gegaan. Ashton had gevonden dat ze Michael best uit had kunnen laten drogen, dat was immers precies hetzelfde wat ze met hem had laten doen. Ze wist echter dat het Michael alleen nog maar bozer zou worden als hij ooit weer bij zou komen. Hem net genoeg bled geven zodat hij kon doen in de kamer, wat hij maar wilde, was dan beter. Dan zou hij na gaan denken over hetgeen wat hij had gedaan. Zijn leven misschien beteren.
Nadat Naylene aan had gegeven dat Michael het bloed had moeten hebben, had hij nog een voorstel gedaan om het hem te gaan brengen. Iets wat ze lief van hem vond, omdat ze echt aan hem had kunnen zien dat hij zich meer zorgen maakte om haar gezondheid dan aan het feit dat hij zelf graag alles bij Michael er in wilde wrijven. Naylene wist echter dat zij dit moest doen en uiteindelijk zou ze weer terug kunnen komen en kunnen genieten van de prachtige kamer en het feit dat ashton voor haar zou zorgen.
De tocht door het bos had bij Naylene allerlei gedachten naar boven gebracht. Nog maar een paar maanden geleden had ze hier met Michael gelopen, hadden ze de beste tijd van hun leven gehad. Ze hadden genoten van hun tijd samen. Nu wist ze niet eens of Michael toen al bezig was geweest met liegen. Of de ontlading die hij die dag had gehad, oprecht was geweest of gespeeld. De laatste maanden waren sowieso een leugen. Dat zou ze nu onder ogen moeten gaan zien.
Naylene vond haar weg door het bos. Het huisje leek zo anders. Het had de plaats moeten zijn waar ze samen gelukkig zouden worden. Nu was dat geluk echt ver weg te zoeken. Hun hele groep was uit elkaar gevallen. Michael zat hier vast. Linn was weg. Naylene besteedde haar tijd met Ashton, terwijl Edyn zo goed mogelijk op Luke probeerde te passen.
Binnen hoorde Naylene, Michael boven al. Het was niet meer het opstandige wat ze een week geleden had gehoord. Geen woorden die naar haar hoofd werden gegooid. Geen stukken van de kamer die weg werden gegooid. Al was het sowieso de vraag of er nog iets kapot was te maken aan de kamer. Het had al in diggelen geweest toen ze de woning had verlaten.
In de keuken vulde Naylene een glas voor de helft met het bloed dat ze mee had genomen. Het was minder wat Michael normaal zou drinken, maar op het moment moest hij blij zijn met alle kleine beetje wat hij kreeg. Het was om hem in leven te houden. Hem te laten afkicken, want op het moment was dat echt nodig.
Met het glas in haar hand liep Naylene naar boven. Ze voelde zich naar dat ze Michael onder ogen moest komen. Ze wist zeker dat het beeld heel naar was om te zien. Toch hoopte dat hij nu eindelijk toe kon geven wat hij had gedaan. Het was zoveel beter als hij eerlijk aangaf wat er aan de hand was. Zoals Luke dat had gedaan. Hij deed nu immers zijn best om er overheen te komen. Beter te worden.
“Michael?” Naylene klopte op de deur, al wist ze zeker dat hij al door had dat zij diegene was die naar binnen was gelopen. Na al die jaren wisten ze precies hoe de andere liep, maar ook de geur was soms heel duidelijk. Ze zou Michael en Linn overal uit kunnen halen. Zelfs Ashton was makkelijk te herkennen in een grote groep van mensen.
Naylene liet zichzelf naar binnen in de kamer. Zoals ze had verwacht was het een puinhoop. Michael had het zoveel moeilijker voor zichzelf gemaakt dan nodig was. Er was genoeg te doen geweest, boeken voor weken. Een goed bed. Dat had hij al snel kort en klein geslagen.
Ergens had Naylene wel verwacht dat Michael op zou vliegen en in haar richting zou lopen. De laatste keer dat ze hem had gezien was hij veel agressiever geweest dan hij ooit was geweest. Niet alleen tegen haar, maar ook tegen Linn. Dat had de angst om bloed te verliezen met hem gedaan.
“Ik heb wat bloed voor je.” Naylene naar de muur waar Michael tegenaan zat. Ze zette het glas op de grond neer en schoof het naar hem toe. Ze wist niet wat ze zou doen als hij het aan had genomen. Ergens was ze al niet van plan geweest om de kamer binnen te lopen en had ze alleen het glas neer willen zitten. Nu wilde ze echter wel weten of er iets was veranderd. Of Michael nog ergens zat.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Als alles al verwoest was, had het dan nog zin om het weer op te bouwen? Het leek haast op de vraag aan een kind om heel hard in een tube tandpasta te knijpen, om vervolgens te vragen of ze de tandpasta weer in de eerder genoemde tube terug konden stoppen. Dat kon niet. Het was onmogelijk om de rotzooi die gemaakt was, weer op te ruimen en te doen alsof het nooit was gebeurd. Dat was ook hoe Michael zich had gevoeld toen hij een aantal dagen geleden verslagen naar de puinhoop om hem heen had gekeken. Ieder meubelstuk had hij kapot gemaakt. Stoelen lagen in stukken op de grond, latten van het bed waren in meerdere delen gebroken. Hij had zelfs het behang van de muur getrokken en de muur zo beschadigd dat er gaten in zaten. Alles was kapot. Alles.
Dat was ook hoe Michael zich voelde. Er was geen woede meer. Geen haat tegenover Naylene en wat ze hem aan had gedaan. Geen boosheid meer om Linn, die bijna zijn hart eruit had getrokken. Hoe langer hij verslagen naar de omgebouwde kamer had gekeken, hoe meer hij in had gezien dat zij uit hun emoties hadden gehandeld. En dat hij het had verdiend. Hij had alles verdiend wat hem toe was gekomen en hij had het al helemaal verdiend om langzaam in zijn eentje te sterven.
Dat was immers wat Michael had bedacht. Naylene was voor een langere tijd niet meer thuis geweest. In eerste instantie had hij gedacht dat ze met Linn mee was gegaan, want hij had nog meegekregen dat Linn weg had willen gaan. Dat ze zelfs al een reis had geboekt. Goed had hij het gesprek, dat de twee via de telefoon hadden gevoerd, niet kunnen volgen. Maar goed genoeg om te weten dat Linn al een lange tijd weg was. En Naylene was waarschijnlijk met haar mee gegaan.
Toen Michael echter langer was gaan nadenken, had hij zich beseft dat dat niet klopte. Naylene zou er niks aan hebben om een maand opgesloten te zitten in stilte. Daar zou ze zich alleen maar gekker door voelen. Daar zou ze haar gevoelens niet kunnen uiten. Dus daar was ze niet. Maar als ze niet bij Linn was, waar was ze dan wel?
Michael had de hoop al opgegeven. Ze was zo lang niet terug gekomen dat hij had gedacht dat ze dat nooit meer zou doen. Dat ze simpelweg wachtte totdat hij uit zou drogen door het tekort aan bloed. Dan zou ze zijn lichaam een keer ophalen en het begraven. Of misschien vond ze hem daar wel niet meer waardig genoeg voor en zou ze hem verbranden. Hoe dan ook, Michael had het einde van zijn leven al geaccepteerd.
Daarom was hij behoorlijk verrast geweest toen hij had gehoord dat Naylene het huis had betreden. Hij had eerst gedacht dat het zijn hoofd was die een truc met hem uit had gehaald. Hoe langer een vampier zonder bloed zat, hoe erger het werd. Niet fysiek, maar ook mentaal. Het was bekend dat hij zou kunnen gaan hallucineren en in eerste instantie had hij gedacht dat dat nu was gebeurd. Dat zijn hersenen een voorstelling hadden gemaakt van hoe Naylene nu binnen zou wandelen en hem bloed zou geven. Het voelde echter te realistisch aan.
Michael keek op naar het glas met bloed en stak voorzichtig zijn vingers uit, toch nog bang dat het niet echt was. Het koude glas voelde wel degelijk echt. Hij trok het dan ook toe en nam het tussen zijn handen vast. Hoe graag hij er ook naar had verlangd, zijn bui was volledig omgeslagen. Hij had niet het idee dat hij dit bloed verdiende. Hij snapte eigenlijk ook niet waarom Naylene het aan hem gaf. Misschien was het wel een test. Iets wat ze samen met Linn had bedacht.
‘Ik had eigenlijk verwacht dat je niet meer terug zou komen,’ zei Michael tegen haar. Waarom zou ze ook? Het was wel duidelijk dat hij het had verpest. Hij had tegen haar gelogen en zich misdragen. Hij had zelfs de schuld op haar af willen schuiven. Geen wonder dat ze weg was gegaan. Ieder persoon zou dat doen. En hij had er ook nog eens iemand in meegetrokken. Daar gaf Naylene misschien iets minder om, maar ze keek wel naar het resultaat van al zijn acties bij elkaar en dat was verschrikkelijk. Dat wist hij nu ook.
Naylene reageerde niet. Dat hoefde ze ook niet te doen. Ze was hem niks verschuldigd. Niet eens een glas bloed, wat ze hem nu wel had gegeven. Nu Naylene echter langer bij hem stond, rook hij iets anders aan haar. Een geur die hij herkende, maar ook verachtte. Het was echter niet meer dan logisch dat hij die nu rook. Als alles mis ging, als er niemand meer was die Naylene nog kon vertrouwen, dan zocht ze Ashton op. En waarschijnlijk was Ashton nu ook de betere keus.
‘Als ik jou was geweest, zou ik ook naar Ashton gegaan zijn.’ Hij wist niet of ze haar best had gedaan om het te verbloemen. Misschien wel niet. Toch kon hij zien aan haar gezicht dat ze zijn opmerking niet had verwacht. Misschien ook wel om de aard ervan. Het was niet normaal dat Michael achter zoiets zou staan, zeker om wat Ashton hem aan had gedaan. Ashton was echter altijd eerlijk geweest naar Naylene en Michael kon niet zeggen dat hij hetzelfde had gedaan.
‘Mike…’
‘Nee, ik snap het wel.’ Michael schudde zijn hoofd. Hij snapte het perfect. Linn was er niet, zelf was hij weggevallen. Wie bleef er dan nog over? Ashton. Ashton was iemand die er altijd voor Naylene wilde zijn. En Michael kon haar wel vertellen dat Ashton alleen maar misbruik maakte van de situatie, en geen goed persoon was. Maar die woorden betekenden niks meer uit zijn mond. Want hij was misschien nog wel erger.
‘En ik zou wel aan je kunnen smeken om hier te blijven. Om in te zien dat ik kan veranderen, maar het heeft allemaal geen zin meer. Dat heb ik je al bewezen en jij weet het ook, want anders zou je niet weg zijn gegaan. En ik neem het je niet kwalijk. Linn heeft precies hetzelfde gedaan. Jullie hebben me allebei al opgegeven. En misschien komt dat wel deels door Ashton, maar ik weet dat het niet zo is. Ik kan alleen maar mezelf de schuld geven.’ Michael draaide zich weg van Naylene en dronk langzaam het bloed op. Het zou hem misschien nog iets langer in leven houden, maar uiteindelijk zou hij wel dood gaan in deze kamer. Daar had hij zich immers al op voorbereid.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er waren genoeg beelden die Naylene zich in had proberen te denken. Situaties die ze aan had kunnen treffen. Michael had kunnen reageren op de manier waarop hij had gedaan toen ze hem voor het laatst had gezien. Op dat moment had hij alles naar haar geroepen waarvan hij had geweten dat het haar pijn had gedaan. Ergens was ze ook bang geweest dat hij al helemaal uit was gedroogd, ze had zelf niet zo heel erg goed opgelet hoe lang ze precies weg was geweest.
Er waren zoveel verschillende opties geweest, maar Naylene had niet verwacht om deze Michael tegenover zich te hebben. Iemand die duidelijk vol zat met zelfhaat. Zo in zich zelf, dat hij niet eens door had gehad dat ze de kamer in was komen lopen. Het had een tijdje geduurd voordat hij leek te beseffen dat het echt was. Maar zelfs zijn woorden waren heel erg duidelijk. Hij had niet verwacht dat ze nog terug zou komen. Er waren momenten geweest waarop Naylene ook had getwijfeld of ze dat had gewild.
De woorden van Michael deden haar wel pijn om te horen. Ze voelde het zelf echter ook. Het was misschien niet alsof ze hem echt op had gegeven, anders had ze hier waarschijnlijk nooit gestaan met een glas bloed. Ze was echter wel dichtbij geweest. De Michael die ze had gezien, was niet de vriend geweest die ze op straat had leren kennen. Iemand die jaren lang eerlijk tegen haar was geweest. Ze had hem beter gekend dan wie dan ook, zijn gedachten waren bijna die van haar geweest. Het verraad was dan ook heel erg hard aangekomen en dat maakte het ook meteen iets wat ze niet zomaar kon vergeven. Zelfs niet nu het wat beter met Michael leek te gaan. Want zelf al wilde ze het niet denken, wist ze dat er een kans dat dit niet echt was. Dat Michael precies uit had gedacht hoe hij moest reageren op Naylene haar komst, zodat hij het voor elkaar kon krijgen om buiten de kamer de komen.
Het was wel iets waar Naylene nu over nadacht. Ze omgeving zag er vreselijk uit. Een plaats waar niemand hoorde te leven. Michael had dat echter aan zichzelf te danken, hij had iedere centimeter van de kamer afgetakeld. Zo zag hij er zelf nu ook uit.
“Het lijkt alsof je na hebt gedacht over hetgeen wat je hebt gedaan.” Naylene was nog voorzichtig met haar woorden, ze durfde namelijk niet te zeggen of ze echt verandering zag of dat dit allemaal een spelletje was. Ze wilde wel denken dat Michael echt al bij was gedraaid, maar omdat ze hem de laatste tijd alleen maar had horen liegen, wist ze niet meer wat ze er van moest vinden.
“Maar voor nu is dat niet genoeg.” Het was niet zo dat dit alles beter maakte. Dat nu alles ineens weer goed was. Dat was het niet. Dat zou het ook niet zomaar worden. Naylene wist niet wat er wel moest gebeuren om dat wel te laten gebeuren. Natuurlijk wilde ze dat het zo was, dat nu al alles goed was, dat alles wat was gebeurd, weg was. Het verleden was echter niet uit te wissen, het was een kwestie van er mee om te leren gaan.
“Dat snap ik. Ik zou mezelf ook nooit meer vertrouwen als ik jou was.”
Normaal gesproken was Naylene al lang naar Michael toegelopen, had ze een hand op zijn schouder gelegd en had ze hem verteld dat hij zijn gedrag moest veranderen. Om op deze manier te moeten denken, leek haar namelijk heel erg vermoeiend. Nu was echter niet het moment van de geruststellende woorden. Ze wist niet eens wat ze tegen Michael moest zeggen of wat juist niet. Ze wilde niet meegaan in zijn leugens, als ze dat waren. Dus ze kon ook niet meegaan in de haat die hij voor zichzelf uitte.
“Ik hoop dat je verder nog kan nadenken over wat er is gebeurd. Wat je hebt gedaan en wat voor gevolgen dat heeft.” De woorden van Naylene waren misschien overbodig, als Michael zich echt zo slecht voelde als hij zich voordeed, had hij vast al nagedacht over hetgeen wat hij had gedaan. Toch hoopte ze dat hij er overheen ging. Dat hij zou kijken wat hij had gedaan, niet alleen met zijn eigen leven, maar ook die van heel wat andere mensen. Onschuldige mensen, families die zomaar iemand achter hadden moeten laten. Alle mensen die om Michael heen stonden, waaronder zij en Linn. Edyn had haar hele leven omgegooid zodat ze Luke weer op het rechte pad kon krijgen. Er was van alles veranderd en dat was begonnen bij Michael. Naylene betwijfelde of hij daar over na had gedacht, ook als hij echt om was gekeerd in zijn gedachten.
Naylene ging weer rechtop staan. Ze vond het moeilijk te bedenken wat ze wilde doen. Het liefst wilde ze kijken hoe het verder met Michael ging. Op het moment was het echter niet te zeggen. Ze wist echter ook dat het haar pijn ging doen als ze hier zou blijven, dat was één van de redenen waarom Ashton voor had gesteld om hier naar toe te gaan. Om Michael het bloed te geven. Iedereen wist echter dat het geen goed idee was. Ondanks dat Ashton haar vertrouwen had gewonnen, durfde ze hem niet bij Michael in de buurt te laten.
“Ik kom snel weer kijken.” Naylene was zeker van plan om nog een keer terug te komen. Ze wilde Michael niet compleet weg laten kwijnen, hij had veel gedaan, maar hij had dat niet verdiend. Hij had bloed nodig. Als het de volgende paar keer goed zou gaan, dan zou ze wel kijken of ze de ruimte waar Michael zich in kon bevinden, zou verbreden. Op het moment durfde ze hem dat echter nog niet te vertellen, omdat er een kans was dat hij zich dan na zou gedragen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was niet genoeg. Hoe kon het ook genoeg zijn? Wat hij had gedaan, dat was iets wat Michael misschien wel nooit meer zou kunnen herstellen. Hij had gelogen, gemanipuleerd en hij had mensen vermoord. Mensen die allemaal hun eigen leven hadden gehad. Ze waren familie van iemand geweest, ze hadden zelf misschien wel kinderen gehad. Hij had de preken van Linn en Naylene allemaal al eens gehoord en ze waren de afgelopen vaak bij hem naar boven komen drijven. Hij had alleen maar zijn ogen dicht hoeven doen om het te horen. Daardoor had alles er alleen nog maar meer ingehakt.
Dat Naylene nu hier was, betekende niet dat alles goed was. Ze had hem nog niet vergeven. Hij zichzelf ook niet. En waarschijnlijk had Linn hem nog lang niet vergeven voor wat hij had gedaan. Het was immers zijn schuld dat hij Luke in alles mee had getrokken. Natuurlijk lag ook een deel van de schuld wel bij de nieuwe vampier zelf, maar Michael had het moeten afwijzen. Hij had naar Linn moeten gaan, in plaats van dat hij toe had gezegd dat Luke met hem mee kon doen. Michael had meer verpest dan dat hij had gedaan. En ondanks dat de moorden hem nu dwars zaten, en de afgrijselijke beelden die Naylene hem had laten zien, vond hij het nog veel erger dat hij de twee mensen van wie hij het meeste hield, teleur had gesteld.
Over de gevolgen had hij dan ook al nagedacht. De gevolgen vielen hem nu nog mee, aangezien Naylene hier nog wel stond. Dat had hij niet verwacht. Hun relatie was echter misschien wel kapot. Als ze hem niet zou kunnen vergeven, dan was hij haar kwijt. Ze zou hem misschien niet uit haar leven bannen, maar hij was wel de Naylene kwijt van wie hij zo erg had gehouden. Hij zou iets heel belangrijks kwijt zijn. Dat deed hem het meeste pijn.
En ook de vriendschap van Linn was hij waarschijnlijk kwijt. En dat zei een hoop, want Linn gaf ook niet zomaar op. Zelfs na zijn leugen, zelfs nadat hij Naylene in bescherming had genomen en er voor had gekozen om iets voor honderd jaar achter te houden, had ze hem nog vergeven en had ze hem nog altijd evenveel gewaardeerd. Ze had hem zelfs geholpen toen het drama tussen hem en Luke voor was gevallen, hoe moeilijk ze het ook had gevonden. En hoe had hij haar vriendschap gewaardeerd? Door haar vriend te veranderen in een moordlustige vampier.
Michael knikte enkel, om Naylene aan te geven dat hij nog meer na zou gaan denken. Dat was ook het enige wat hij kon doen. Dat, samen met schreeuwen en huilen. Want er was een hoop gebeurd en dat leek de enige, logische uitlaatklep die hij nu nog had.
‘Echt?’ vroeg Michael, al durfde hij het bijna niet te vragen. Naylene had hem verteld dat ze nog snel een keer zou komen kijken. Ze zou hem niet volledig alleen laten. Misschien zou ze hem wel bloed komen geven, zoals ze dat nu ook had gedaan. Ondanks dat het zijn dorst niet volledig leek te bevredigen, was hij al lang blij dat hij iets had gekregen. Iets waardoor hij het nog even vol zou kunnen houden. En nu zou Naylene misschien nog wel vaker komen. ‘Als je dat alleen maar doet om afscheid van me te nemen, dan kan je dat ook nu wel doen.’
Michael zag niet in waarom ze hem nog zou helpen. Hij had tegen haar gelogen en hij had ook nog eens gedaan alsof het allemaal haar schuld was geweest. Hij had gedaan alsof zij iets fout had gedaan. Hij was laag gezonken. Misschien nog wel lager dan Ashton. Eigenlijk kon hij die misschien wel weg laten. Hij was lager gezonken. Veel lager. En Naylene was bereid om samen met hem in het diepe te duiken, maar waarschijnlijk was ze niet meer in staat om zo diep te zwemmen. En dat was zijn schuld. Door hem had ze al eerder naar boven moeten gaan voor adem. En nu was hij te ver voor haar om er nog bij te komen.
‘Michael!’ Hij had niet verwacht dat Naylene haar stem zo geschrokken zou klinken. ‘Dat soort shit moet je niet zeggen!’
Michael haalde zijn schouders op. ‘Als je verder wil met je leven, moet je dat doen. We weten allebei dat een leven met mij en Ashton geen optie is.’ Dat was het nooit geweest. Ashton had hem altijd dwars gezeten en andersom ook. Michael zou kunnen accepteren dat Naylene naar hem toe was gegaan, dat ze bij hem wilde blijven. Maar hij zou het niet aan willen zien. En Ashton zou toch van hem af willen. Want dat had hij altijd al gewild. Daarin zou niks veranderen. Of misschien toch wel, aangezien Ashton zijn zin zou krijgen.
‘Ik dacht…’ Naylene maakte haar zin niet af, ze schudde enkel haar hoofd. ‘Dat soort dingen moet je niet meer zeggen.’
Michael wilde nog protesteren dat hij kon zeggen wat hij wilde, met name omdat dit de waarheid was en Naylene nu een leven had met Ashton. Hij wist het, zij wist het ook. Hij besloot echter om het niet te doen, omdat hij ook door had dat hij een gevoelige snaar had geraakt bij Naylene. Als hij nog meer zou spreken, dan zou ze misschien wel echt voor hem in huilen uitbarsten. Dan zou hij haar graag willen troosten, maar ze zou het toch niet toelaten.
‘Het spijt me,’ zei Michael dan ook. ‘Ik had het niet moeten zeggen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De woorden van Michael hadden haar angst in geboezemd. De manier waarop ze zijn mond hadden verlaten. Het had er op geleken alsof hij niet meer lang te leven zou hebben. Dat hij er zelf voor zou kiezen om dit leven niet meer te willen. Er waren niet heel erg veel manieren om een einde te maken aan het leven van een vampier. Zelfs zonder bloed zou Michael nog honderden jaren blijven leven. Dan had er een staak bij moeten komen.
Gelukkig had Michael het niet op die manier bedoeld. De woorden hadden Naylene echter wel doen laten beseffen hoeveel ze om Michael gaf en hoe erg ze hoopte dat de vooruitgang die hij nu liet zien, echt was. Om dat door te hebben moest ze hem over een tijdje echter weer zien of zou ze in zijn hoofd moeten kijken. Dat laatste wilde ze nu niet meer doen, de vorige keer had ze zichzelf laten gaan en als ze nu iets verkeerds zag, kon ze niet garanderen dat ze niet weer zou doen. Daarbij had Michael recht op zijn eigen gedachten, daar wilde ze niet aankomen.
Nu wilde Naylene, Michael hier echter ook niet op deze manier laten zitten. De hele ruimte was kapot. Er was helemaal niets meer te doen. Michael moest dan wel nadenken over hetgeen wat hij had gedaan, wat op deze manier wel moest. Ze wilde het hem echter niet erger maken dan het al was. Daarom liep ze de ruimte uit. Ze liep als eerste naar de slaapkamer die ze had gedeeld met Michael, daar trok ze de dekens van het bed af, samen met de kussens. Vervolgens liep ze naar het gedeelte van het huis waar al haar boeken stonden. Ze gunde het Michael niet om hem stripboeken te geven waar hij echt plezier aan zou beleven, daarom koos ze ook vijf boeken uit die in haar ogen een echte betekenis hadden.
Met haar armen vol, liep Naylene terug naar de kamer, waar Michael niet van zijn plaats af was gekomen. Ze legde de boeken op de grond en gooide de dekens in de richting van Michael.
“Ik mag hopen dat je dit niet kapot gaat maken, want dan heb je de volgende keer helemaal niets meer over.” Ze was niet van plan om alles van buitenaf te halen.
“Ik hoop dat je iets aan de boeken hebt.” In haar ogen werd in de boeken duidelijk hoe mensen in elkaar zaten. Wat belangrijk was aan het mensenleven en de relaties die daar in zaten. Het waren dan wel verhalen, al dan niet waargebeurd, maar stuk voor stuk gaven ze duidelijk iets meer. Wat Michael op het moment wel nodig had. De tijd zou leren of hij er ook echt iets mee wilde doen.
Voor nu was het echter genoeg. Naylene had gedaan wat ze in haar hoofd had moeten doen. Langer wilde ze dan ook niet op deze plaats doorbrengen. Ze keek enkel nog even naar Michael. Ze wist niet wat ze moest zeggen, zeker niet naar de woorden die hij had gezegd. Ze wilde geen afscheid nemen, want dat zou het niet worden. Ze zou hier weer komen, er voor zorgen dat hij genoeg bloed had om te overleven en op een gegeven moment zou hij misschien wel echt de betere kant op gaan. Die hoop was er zeker, maar ze wilde zich er niet aan vast houden.
Uiteindelijk draaide Naylene zich om en liep ze de kamer uit, daarmee zette ze meteen een sprintje in en rende ze de woning uit. Het was zwaar geweest om Michael weer te zien, om een andere reden dan ze had gedacht. In tegenstelling tot de woede die ze had verwacht, voelde ze nu vooral het verdriet weer naar bovenkomen. Dat gevoel wilde ze echter achterlaten in het bos, waar het nu ook gewoon even hoorde.
Ergens voelde het nu gek om terug te gaan naar Ashton. Naylene kon de woorden van Michael zo nog horen. Hij gaf haar geen ongelijk dat ze naar Ashton was gegaan. De manier waarop hij het had gezegd was echter hetgeen geweest wat het meest met haar had gedaan. Alsof hij alles op had gegeven. Vandaar dat de woorden daarna ook zo hard bij haar aan was gekomen.
Eenmaal weer in de stad, leek het alsof er een last van Naylene haar schouders af viel en ze wist ook precies hoe dat kwam. Het zou niet lang niet meer duren of ze kon terug kruipen in de veiligheid die ze al jaren lang had. Hetgeen wat haar altijd op had gevangen op de momenten waarop ze in de put had gezeten: de aanwezigheid van Ashton.
Ondanks dat de woorden van Michael haar wel veel hadden gedaan, wist Naylene ook dat ze dit op het moment verdiende. De rust die Ashton haar kon bieden. De momenten waarop ze helemaal niets hoefde, maar juist iemand had die voor haar kon zorgen.
Het was die zorg waar ze graag haar dank voor wilde uitspreken. Hetgeen wat ze kon met woorden en ook wel echt deed. Ashton kwam echter vaak genoeg terug met iets voor, iets wat hij soms nog leuker vond om te doen dan zij. Ze kon nu zelfs voor zich zien hoe de grijns op zijn gezicht kwam als ze hetgeen uitpakte waar hij zo druk mee bezig was geweest om uit te zoeken. Nu wilde ze precies hetzelfde voor hem doen.
Ashton droeg al jaren de ring die Naylene voor hem had gemaakt vlak nadat ze elkaar hadden leren kennen. Het was een zegelring, waar de magie in zat die er voor zorgde dat hij overdag naar buiten kon. Zelfs als er geen magie in had gezeten, had Naylene zeker geweten dat Ashton de ring trouw had gedragen tot aan vandaag. Dat was de reden dat ze hem zoiets wilde geven. Een ring, die voor hem was, maar die hij niet alleen maar hoefde te dragen omdat het een functie had.
Bij een juwelier vond ze precies waar ze naar had gezocht. Een ring die duidelijk op zou vallen aan de vinger van Ashton. Iets om hem te bedanken voor hetgeen wat hij voor haar had gedaan de afgelopen weken. Ashton was namelijk precies hetgeen geweest wat ze nodig had gehad.
Met een ring die een hartje had in het midden, met daaraan vleugels aan weerkanten, verliet Naylene de winkel en maakte ze haar weg terug naar het hotel waar ze in verbleef. Ashton had wel aangegeven dat ze altijd een andere plaats uit konden kiezen. Dit was echter de plaats waar ze zich op haar gemak voelde, dus voor haar hoefde het niet anders.
Terug in de hotelkamer, zag ze Ashton op de bank zitten waar ze samen veel tijd door hadden gebracht. Vaak hadden ze beiden gelezen of hadden ze heel rustig gesproken over van alles en nog wat. Naylene had hem verteld wat er allemaal was gebeurd, wat ze er bij had gevoeld. Maar het was ook gegaan over hele loze dingen. Gesprekken die helemaal nergens op hadden geslagen.
“Hey Ash.” Naylene liep naar de bank toe, waar ze naast Ashton ging zitten, ze gaf hem een snelle kus op zijn wang. Meer dan dat was er de afgelopen tijd ook niet gebeurd. Naylene had er ook niet over na willen denken.
“Ik heb iets voor je.” Naylene haalde het doosje uit haar broekzak en gaf het aan Ashton, dit was wel het minste wat hij verdiende, zeker voor alles wat hij de afgelopen tijd voor haar had gedaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In de tijd dat Naylene bij Ashton was ingetrokken, had hij het erg rustig aan met haar gedaan. Hij had aangevoeld waar Naylene behoefte aan had gehad en had niet meer dan dat aan haar gegeven. In zijn hoofd had hij wel meer gewild. Hij wilde haar tegen zich aantrekken, haar er aan herinneren hoe goed ze samen waren geweest als koppel. Hij had echter ook geweten dat als hij Naylene en zoen had gegeven, ze alleen maar zou zijn geschrokken en zich weer had teruggetrokken. Dat kon hij niet hebben. Niet nu het juist iets beter met haar leek te gaan.
Omdat het beter met haar leek te gaan, had Ashton er op gestaan dat ze niet terug had gemoeten naar Michael. Hij deed het deels echt voor Naylene. Michael was slecht voor haar. Hij had een hoop in haar los gemaakt en verdiende het om opgesloten te zitten, zelfs om langzaam dood te gaan. Naylene had hem echter bloed willen brengen. Ashton was niet meteen in discussie gegaan, maar hij had wel zijn mening uitgesproken. Hij had gezegd dat het niet verstandig zou zijn, met name omdat ze niet zou weten wat voor een vampier ze aan zou treffen. Hij had zelfs aangeboden om zelf naar Michael te gaan. Jammer genoeg, al was het vanzelfsprekend, had Naylene dat niet toegelaten.
Ashton was erg benieuwd naar het resultaat van al zijn acties. Hij zag zichzelf niet als de hoofdverantwoordelijke. Het was Michael die op zijn aanbod in was gegaan. Het was Michael geweest die het bloed keer op keer had opgezocht en ook met het extra slachtoffer, Luke, had Ashton niks te maken. Dat was allemaal de schuld van Michael. Ashton had hem slechts een klein duwtje gegeven. Toch wilde hij graag zien wat er nog over was van de zielige vampier, en hoe lang het zou duren voordat er niks meer van hem over zou zijn.
Ondanks alles had hij Naylene laten gaan. Hij zou geduldig wachten totdat ze terug zou zijn en dan zou hij luisteren naar het verhaal over Michael. Hoe onredelijk hij waarschijnlijk was geweest, of hoe boos hij was geworden toen hij door had gehad dat Naylene weer contact had met Ashton. Want als er iets was wat Michael boos zou maken, dan zou dat het zeker zijn.
Naylene keerde echter behoorlijk rustig terug. Ze had zelfs iets meegenomen. Voor hem. Iets wat hij niet had verwacht, maar hij waardeerde het gebaar. Hij en Naylene hadden elkaar altijd dingen toegestuurd. Meestal waren het brieven geweest, soms boeken. Het had altijd iets van betekenis gehad. Dus het kon niet anders dan dat ook dit betekenis had.
‘Voor mij? Dat had je niet hoeven doen. Je weet dat ik altijd voor je zorg.’ Naylene had dan wel niet gezegd dat het daarvoor was, maar Ashton kende haar goed genoeg om te weten dat ze hem wilde bedanken voor alles wat hij had gedaan. Dat zou hij echter altijd doen. Voor Naylene, was er vrij weinig wat hij niet zou willen doen.
Ashton pakte het doosje van de juwelier uit. In het doosje zat een ring verpakt. Eentje met een hartje in het midden, en vleugels aan de zijkant. Ashton glimlachte en haalde hem eruit, waarna hij hem vrijwel meteen om zijn pink schoof. Hij droeg al een ring die Naylene voor hem had gemaakt. Eentje die er voor zorgde dat hij elke dag de zo in kon lopen. Daar was hij haar dankbaar voor, maar voor hem was het nog veel meer dan een ring die hem beschermde. Het was een herinnering aan Naylene. En nu had hij er nog eentje bij.
‘Dankjewel, Nay. Ik vind hem echt ontzettend mooi,’ zei Ashton, terwijl hij de ring bewonderde. Hij keek op van zijn hand en vervolgens naar Naylene. ‘Ik hoop alleen niet dat dit betekent dat je besloten hebt om weer terug te gaan naar Michael? Dat het een bedank- en afscheidscadeautje is? Want ik vind het echt heel erg fijn om je in de buurt te hebben en ik zou je nu echt nog niet kunnen missen.’
‘Ik ga nergens heen,’ zei Naylene, vrijwel direct. ‘Maar ik wilde je wel bedanken. Voor alles wat je voor me hebt gedaan.’
Ashton glimlachte en hij sloeg zijn armen om Naylene heen. ‘Natuurlijk. Altijd, Red. Altijd.’ Hij meende het wel. Er was een hoop wat hij fout had gedaan in zijn leven. Zelfs tegen Naylene was hij niet altijd eerlijk en open geweest, maar hij zou haar altijd beschermen. Hij zou er altijd zijn om er voor te zorgen dat zij zich weer beter zou voelen. Net zoals dat hun liefde er ook zou zijn. Zelfs nu hij haar knuffelde, voelde hij dat het meer was. Want het was altijd meer geweest en het zou ook niet zomaar minder worden.
Ashton zakte iets onderuit, zodat hij samen met Naylene op de bank kon liggen. Naylene had haar hoofd op zijn borstkas gelegd en had haar ogen even gesloten. Ashton aaide zachtjes door haar haren, zo nu en dan keek hij nog naar de nieuwe ring die Naylene aan hem had gegeven. Uiteindelijk schraapte hij zijn keel. ‘Wil je het nog over Michael hebben? Het heeft hoe dan ook indruk op je gemaakt.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor de tweede keer deze dag dacht iemand dat Naylene afscheid van hem wilde nemen. Bij Michael had het heel anders aangevoeld dan bij Ashton. Michael zijn woorden hadden haar echt doen schrikken, ze was bang geweest voor zijn acties. Bij Ashton had ze hem vooral willen verzekeren dat ze geen afscheid van hem wilde nemen. Er was één keer geweest dat ze afscheid van hem had genomen en dat was niet eens gegaan zoals ze toen had gedacht. Nu waren ze namelijk een paar maanden verder en stonden ze precies weer op het punt waar ze zo vaak hadden gestaan.
Op dit moment voelde het echter anders. Daar waar altijd van alles tussen hen in had gestaan, was dat alles nu weg. Linn was ver weg en zou niet kunnen vertellen wat ze van Ashton vond. Michael had Naylene haar vertrouwen misbruikt en had niets te zeggen over Ashton. Er waren geen andere heksen die haar konden vertellen wat ze wel of niets moest doen. Eindelijk voelde het alsof ze de keuze om bij Ashton te zijn helemaal zelf kon maken, wat een gek gevoel was.
Naylene liet haar gedachten nog even naar Michael gaan door de vraag van Ashton. Het feit dat ze hier over konden praten, dat hij er naar vroeg, betekende al heel erg veel. De optie om er niet over te spreken was echter ook aanwezig, wat ook prettig was.
“Het was intens.” fluisterde Naylene. “Het is gek dat je naar iemand kan kijken die je al zo lang kent, maar gewoon niet meer weet wie die persoon eigenlijk is. Bij alles wat hij zei of deed, begon ik te twijfelen of het wel echt was of dat het één van zijn leugens was.” Natuurlijk had ze de manier waarop Michael er had gezeten vreselijk gevonden. Ze wist echter niet of het de waarheid was. Door alle leugens van de afgelopen tijd, durfde ze echt niet meer te zeggen wie ze precies voor zich had gehad.
“Maar het was ook goed. Ik ben blij dat ik er naar toe ben geweest. Daardoor kan ik het een beetje meer daar laten?” Dat gevoel had ze wel. Ze wist nu dat het zo goed met Michael ging als dat op het moment kon. Hij had bloed gekregen. Ze had hem zelfs iets van vermaak gegeven en hij zou normaal kunnen slapen. Dat was het enige wat ze op het moment hoefde te weten. Ze was al lang blij dat hij haar geen loze beloftes had gemaakt. Daar had ze er al genoeg van in haar leven gehad, iets wat heel pijnlijk kon zijn. De man die ze normaal uit had gesproken, bewees nu echter diegene de zijn wie het meeste rust in haar naar boven kon halen.
“En dat wil ik eigenlijk ook wel doen.” Gaf Naylene aan, ten teken dat Ashton niet op haar woorden in hoefde te gaan.
“Dan laten we het daar. Ik wilde weten hoe het met je ging.”
“Dat is lief van je. Je zorgt zo goed voor me.” Daar was niets over te zeggen. Naylene had de afgelopen dagen alles gekregen wat ze nodig had gehad om tot rust te komen. Nu er iets was gebeurd waardoor er weer van alles door haar hoofd heen spookte, was het Ashton die haar vroeg naar hetgeen wat er was gebeurd, wie er met haar over wilde praten, als ze dat nodig had.
Naylene liet haar hoofd weer iets zakken, zodat het weer op zijn borstkas kon rusten. In haar ogen had ze veel te weinig van dit soort momenten kunnen genieten. De tijden dat ze echt samen waren. Dat hun relatie niet had bestaan door hetgeen wat anderen hadden gedacht, maar ook niet alleen het fysieke aspect. Ze wist niet wat ze op het moment precies deden, wat dit was, maar ze vond het fijn dat ze bij Ashton kon liggen.
“Het voelt als vroeger.” Fluisterde Naylene zachtjes. “Toen we elkaar nog niet zo heel erg lang kenden en niemand iets te zeggen had over hetgeen wat we deden.”
In het begin had Naylene vooral geprobeerd om Ashton uit te leggen hoe hij had kunnen leven. Ze had zijn ring gemaakt en ze waren er overdag op uitgegaan. Ook om er voor te zorgen dat hij meer aan mensen om hem heen kon wennen. Het was niet altijd even goed gegaan, maar daar had ze begrip voor gehad. Jammer genoeg waren al snel de opmerkingen van Linn, Benj en Michael een rol gaan spelen in hun relatie.
“Nu is het ook zo. Er is niemand die iets te zeggen heeft over het feit dat we hier liggen. Geen meningen. Het voelt vrij.” Naylene hoefde niet meer na te denken over hetgeen wat andere mensen zouden denken. Al zouden ze het denken, op het moment kon het haar niet heel erg veel boeien. Ze had er voor gekozen om met Ashton mee te gaan, omdat ze het nodig had gehad. Hij wist precies hoe hij voor haar moest zorgen, wat hij haar ook had bewezen.
“Het voelt bijna net zoals toen.” Zei Ashton zachtjes terug. Er was genoeg veranderd, dus Naylene snapte wel dat het nooit kon worden. Ze waren in een hele andere wereld. Er was van alles gebeurd. Ze kenden elkaar beter dan ooit te voren, iedere klein positief ding, maar ook het negatieve.
“Ik weet dat ik in die tijd aan niets anders kon denken dan hoe de lippen van de meest badass, mooie vampier, op de mijne hadden gevoeld. Iets wat ik nu maar al te goed weet.”
Naylene opende haar ogen en kwam overeind door de woorden van Ashton. Ze moest er zachtjes om lachen. “Je bent nog altijd even smooth, daar is sowieso niets aan veranderd.” De grijns op zijn gezicht, liet Naylene weten dat hij precies wist wat hij had gezegd. Woorden waren altijd hetgeen geweest waar hij zijn weg mee had geweten. Met enkele woorden had hij haar hele gedachten kunnen veranderen.
Het was het nostalgische gevoel wat Naylene kreeg als ze terug dacht aan de eerste kus die ze hadden gedeeld, terwijl ze over een prachtige zee hadden uitgekeken, dat er voor zorgde dat ze zich iets voorover boog. Het was dan niet hun eerste kus, maar ergens voelde het wel zo, want alles om haar heen leek net als toen eventjes te verdwijnen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Ashton was het enkel nog maar een geval geweest van wachten op het juiste moment. Als hij maar lang genoeg zijn geduld had bewaard, dan had hij Naylene steeds een beetje meer naar zich toe kunnen trekken. Hij had begrepen dat hij had moeten wachten met het fysieke contact. Hij had het wel graag gewild, maar het was aan Naylene geweest om hem te laten weten dat het oké was geweest. Dat ze zodanig niet meer aan Michael wilde denken, dat ze haar gevoelens bij een ander kwijt wilde. En nu was dat eindelijk gebeurd. Het was maar een zoen, maar voor Ashton was de start van veel meer dan dat.
Zoals Naylene al had gezegd: er was nu niemand die hen nog in de gaten hield. Normaal waren er zoveel mensen geweest die commentaar hadden gehad op hun relatie. Aan het begin was dat nog niet het geval geweest, maar toen Ashton de vrienden van Naylene had ontmoet, was het begonnen. Linn had hem in eerste instantie verzekerd dat hij welkom was geweest, als hij zijn best zou doen om zich aan bepaalde regels te houden. Het was al snel gebleken dat hij dat niet had gekund en zo welkom was hij niet meer geweest. Michael had hem nooit gemogen en toen was er ook nog de menselijke vriend van Linn geweest, die hem ook maar al te graag had willen dwarsbomen. Daar had Ashton meerdere malen nog een waarschuwing voor gegeven.
Nu was er niemand meer die hen tegen kon houden. Michael was ergens langzaam aan het afsterven. Naylene had hem nu nog niet opgegeven, maar dat zou vanzelf wel komen. Linn was, voor zover Ashton wist, ver buiten bereik en hij hoopte dat het nog even zou duren voordat ze weer terug zou komen. En al zou ze dat doen, tegen die tijd zou Ashton er wel voor hebben gezorgd dat Naylene niet meer zou willen luisteren naar haar beste vriendin.
Na de zoen keek Ashton haar met een grijns aan. ‘Ik ben blij dat mijn woorden nog enigszins hetzelfde effect op je lijken te hebben als al die jaren geleden.’ Het waren immers zijn woorden geweest waardoor hij Naylene had weten te versieren. Niet alleen maar vleierij, want ze hadden ook altijd goed met elkaar kunnen spreken. Over van alles en nog wat. Ze hadden het gehad over muziek, over kunst en politiek. Ze hadden avonden aan elkaar door kunnen vullen met hun meningen en standpunten, maar ze hadden ook altijd naar de ander kunnen luisteren. En ondanks dat het door de jaren heen minder was geworden, had het iedere keer dat ze weer samen waren gekomen, zo gevoeld. En zo voelde het nu ook.
‘Als het zou kunnen, Red, dan zou ik willen dat ik je altijd vrij zou kunnen laten voelen. En misschien kan ik dat ook, ooit. Als er niets meer is wat je tegenhoud,’ zei Ashton zacht. Hij zou nu niet van haar vragen om alles achter zich te laten. Dat zou ze niet kunnen. Ze had hier nog banden. Michael was er nog. En ondanks dat ze hem misschien steeds meer wilde loslaten, was hij er nog wel. En ook Linn was nog in haar hoofd. Haar beste vriendin, die vast zelfs in haar gedachten nog aan Naylene probeerde te vertellen dat dit geen goed idee was.
‘Als dat zou kunnen…’ Naylene maakte haar zin niet af, of misschien was het wel de bedoeling dat ze die niet af zou maken. Misschien was het slechts een droom waar ze samen over konden fantaseren. Het gevoel dat ze ooit al eens hadden gevoeld, wat ze allebei toch graag terug leken te willen.
‘Het zou kunnen,’ verzekerde Ashton haar. ‘Niet nu. Dat zou fout zijn om te vragen van je, en je hoeft er niet over na te denken. Maar je weet dat ik altijd in de startblokken heb gestaan om samen met je weg te rennen. Het enige wat jij hoefde te doen, en dat geldt nu ook nog steeds, is te zeggen dat je dat ook wil.’ Het was altijd de deal geweest. Die afspraak had altijd gestaan en daar zou ook niets in veranderen. In Ashton zijn ogen in ieder geval niet. Hij zou altijd klaar staan om weg te rennen met haar.
‘Ash…’ Naylene kroop weer tegen hem aan en sloot haar ogen. Ashton glimlachte en gaf haar een kus. ‘Ik weet het. Zoals ik al zei: het is niet iets wat we hoeven te doen. Je hoeft er niet eens over na te denken. Maar ik heb het altijd fijn gevonden om te denken aan een wereld waarin we bij elkaar konden zijn, zonder al het gedoe er omheen. Zonder iedereen die ons kan vertellen dat dit niet moet gebeuren, terwijl wij juist vinden dat dit het enige is wat er nog toe doet.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De tijd met Ashton leek snel aan haar voorbij te vliegen. De momenten die ze samen in de hotelkamer of daarbuiten doorbrachten waren vanzelfsprekend. Alsof ze al jaren op deze manier met elkaar om waren gegaan. In enig opzicht waren ze dat natuurlijk ook wel. Toch voelde het voor Naylene heel anders. Er was niemand die haar vertelde wat ze wel of niet kon doen.
Niemand behalve het stemmetje in haar hoofd, dat haar op sommige momenten vertelde dat ze totaal verkeerd bezig was. Vaak was het in de vorm van Linn of Michael, want op die manier had ze het jaren lang gehoord. Dat soort woorden gingen niet zomaar uit haar hoofd. Soms wilde ze dat ook niet, want het bracht haar terug naar de tijd dat het nog goed was gegaan. Ze had veel shit gehad met Ashton, maar ze had wel haar twee beste vrienden bij zich gehad, iets wat nu weg leek te zijn gevallen.
Echt afscheid nemen van haar vrienden zou Naylene echter niet kunnen. Linn was nog steeds ergens op haar reis en tot nu toe waren er nog geen brieven teruggekomen. Dus hoe het precies met haar vriendin ging, wist Naylene. Soms maakte ze zich wel een beetje zorgen, stond ze op het punt om te kijken waar ze precies was. Ze wist echter wel dat Linn haar rust nodig had, daar hoorde ze zich niet in te mengen, zeker niet met haar magie.
Michael was heel wat dichterbij. Naylene had vandaag dan ook besloten om de reis terug te maken het bos in. De vorige keer had het geleken alsof Michael echt spijt had van hetgeen wat hij aan had gericht. Tot nu toe wist Naylene nog steeds niet of het oprecht was geweest of dat het de Michael was geweest die de afgelopen maanden ook tegen haar had gelogen. Vandaag wilde ze daar achter proberen te komen.
Ook nu was het huis weer rustig. Vanaf boven was te horen hoe een pagina van een boek om werd gedraaid, wat betekende dat Michael echt iets had gedaan met de boeken die Naylene ham had gebracht. Wat misschien wel betekende dat hij door leek te hebben dat het geen goed idee was om alles kort een klein te slaan. Daar had hij zelf niets aan, maar de agressie was ook zeker niet goed gevallen bij Naylene. De vorige keer was het al niet meer aanwezig geweest en Naylene hoopte dat ze ook nu delen van de oude Michael terug zag.
De twee zakken met bloed die Naylene mee had genomen, legde ze in de koelkast, voordat ze naar boven heen liep. Ze wilde eerst peilen hoe het met Michael ging, voordat ze verdere stappen nam. Natuurlijk zou hij het bloed wel krijgen, het was echter aan hem of hij dat in de kamer zou krijgen of dat hij zelf mocht bepalen wanneer hij het zou drinken.
In de kamer, verscheen het beeld van Michael al snel. Helemaal verstopt in de dekens die Naylene hem mee had genomen, zijn ogen gefixeerd op het boek dat hij voor zich had.
“Tuesdays with Morrie.” besloot Naylene. “Dat is echt één van de mooiste boeken die vorige eeuw uit is gebracht. Ik krijg nog altijd kippenvel als ik hem lees.” Dat was een van de redenen dat ze hem voor Michael uit had gekozen. Het boek gaf genoeg levenslessen, maar het liet ook zien dat mensen kwetsbaar waren, dat er op ieder moment een einde kon komen aan een leven en hoeveel gemis dat achter kon laten.
“Dit is de derde keer dat ik hem lees.” Fluisterde Michael zachtjes terug, zijn ogen bleven gericht op de woorden voor hem. Alsof hij bang was om Naylene aan te kijken. Daarom liep Naylene verder de kamer in en knielde ze voor Michael neer. Ze bekeek hem eens goed, om te zien hoe het met hem ging. Zijn huid was wat grauwer, maar lang niet zo grauw als ze hem de vorige keer aan het begin had gezien. Het betekende dat zijn lichaam begon te wennen aan het mindere bloed wat hij binnen kreeg, wat iets goeds was.
“Het is een heel mooi verhaal.” Beaamde Naylene, terwijl ze bij Michael neerknielde, nog steeds kreeg ze niet echt het contact waar ze op had gehoopt.
“Ik had niet verwacht dat je al zo snel weer terug zou komen.” Het was meer dan een week geleden dat Naylene hier was geweest. Ergens was ze nog steeds wel een beetje aangedaan van hetgeen wat er toen was gezegd. De angst die ze had gevoeld toen ze had gedacht dat Michael een einde aan zijn leven had willen maken. Ondanks dat hij aan had gegeven dat het niet zo was geweest, had er zelfs nu nog wel even de angst gezeten dat ze het levenloze lichaam van Michael aan zou treffen.
“Ik zei toch dat ik snel weer kwam kijken. Ik wilde weten hoe het met je ging, kijken of ik iets voor je kon doen.” Natuurlijk was er een kans dat Michael de woning uit wilde, op het moment kon ze dat niet voor hem doen. Ze had echter bloed en ze had nog iets in haar hoofd, zodat hij meer de ruimte had.
“Dus kun je me vertellen hoe het met je gaat?” Ze hoopte dat hij de waarheid kon vertellen, haar kon laten zien dat hij berouw had van hetgeen wat er was gebeurd. Dat het beter met hem ging en niet meer de hele dag aan bloed moest denken. Natuurlijk was dat als vampier moeilijk, maar nu ze heel wat ouder waren, lukte het veel beter. Al kon Naylene niet aanvoelen hoe Michael zich op het moment moest voelen. Bij haar ging het al jaren goed. Het enige wat ze er mee kon vergelijken was het feit dat ze nog niet heel lang geleden een vampierjager had vermoord. Daar voelde ze zich zeker nog schuldig over.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dat Naylene hem achter had gelaten met een aantal boeken zou voor een ander niet veel betekenen, maar voor Michael deed dat het wel. Als er iets was waar Naylene veel om gaf, dan was het haar enorme verzameling aan boeken. Ze zou ze niet aan Michael hebben gegeven als ze had gedacht dat hij ze binnen een paar minuten uit elkaar zou scheuren. En Naylene zou Naylene niet zijn, als ze niet specifiek boeken voor Michael uit had gekozen met een boodschap. Daaruit had Michael geconcludeerd dat Naylene hem misschien toch niet helemaal op wilde geven. Ze zat wel op het randje, maar ze gaf hem juist de kans om te laten zien dat hij toch kon veranderen. Dat hij spijt had van zijn acties.
In de afgelopen week had hij alle boeken gelezen, maar Tuesdays with Morrie was toch wel zijn favoriet geweest. Het boek was nog niet eens heel oud. Het kwam dan wel uit de twintigste eeuw, maar het was in de late jaren negentig uitgebracht. Dit was de derde keer dat Michael het boek las. Hij kon het niet helpen. Hij wilde ieder boek afspeuren naar de boodschap die Naylene aan hem duidelijk wilde maken, en hij wilde haar vooral laten zien dat hij het serieus nam.
Dit boek ging over iemand die zijn oude professor opzocht. Iedere woensdag bezocht hij de man, die leefde met de ziekte ALS. Elke woensdag werd er genoeg besproken, waaronder een hoop levenslessen, maar ook flashbacks. Michael had al twee keer mogen genieten van de veertien dinsdagen die waren beschreven en nu was hij voor de derde keer bezig. Tenminste, totdat Naylene hem had gestoord. Ze leek echter blij te zijn met het boek dat hij in zijn handen had gehad.
Michael was een stuk minder blij met de vraag die ze hem stelde. Hij las de boeken dan wel omdat hij ze interessant vond en hij de boodschappen van Naylene wilde vinden, maar de boeken leidden hem ook af van zijn eigen gedachten. Als hij niet las, dan kwam alles binnen. Dan voelde hij zich ellendig, schuldig en wilde hij zichzelf het liefst iets aandoen voor wat hij allemaal had veroorzaakt. Hij had mensen vermoord, hij had misschien wel de relatie van zijn beste vriendin kapot gemaakt en ook zijn eigen relatie had hij om zeep geholpen. Hij had zoveel mensen teleurgesteld en als hij daar eenmaal over na begon te denken, dan konden zijn gedachten niet meer stoppen.
‘Ik weet niet echt hoe ik die vraag moet beantwoorden.’ Michael trok de deken iets meer over zich heen. Het voelde veilig, nu de deken tussen hem en Naylene zat. Alsof er niks meer kon gebeuren. Dat was natuurlijk niet de waarheid. Naylene kon hem met gemak aan. Dat had ze al meerdere keren bewezen. Hij nam het haar niet kwalijk. Het was een wonder dat ze hem niet had laten uitdrogen, zoals ze wel eens bij Ashton had gedaan. Voor Michael betekende dat echter niks meer. Ze had op een hele andere manier met hem afgerekend.
Michael kon zien aan Naylene haar gezicht dat ze toch wel antwoord wilde op haar vraag. Hij sloeg zijn ogen neer en begon met de deken te spelen. Hij maakte er ribbels in, duwde de stof wat omhoog en liet het vervolgens weer naar beneden vallen. ‘Ik voel me zo slecht? Al is slecht niet eens het goede woord. Dat is veel te licht voor hoe ik me voel.’ Michael zou willen dat hij had aan haar kon beschrijven. Dat hij wist welke woorden hij moest gebruiken om aan haar te laten zien hoe erg hij zich wel niet voelde.
‘Ik heb zoveel dingen fout gedaan…’ Hij kon ze allemaal gaan opnoemen, maar wat had Naylene daar aan? Zij wist al wat hij had verkloot. Ze wist als geen ander hoe erg het had moeten voelen om er achter te komen dat haar vriend tegen haar had gelogen, en dat hij mensen had vermoord. En ze had zijn herinneringen gezien. Ze had iedere moord gezien en dat maakte het alleen nog maar erger.
‘En ik voel me zo schuldig? Het spijt me zo erg. Ieder moment dat ik er aan denk, wordt het alleen maar erger. Ik denk aan de één, dan aan de ander. En dan denk ik aan Luke, en aan Linn en dan aan jou? En het houdt nooit op. En ik weet, dat wat ik ook doe of zeg, dat het nooit goed genoeg zal zijn? Geen van jullie gaat me ooit vergeven voor wat ik heb gedaan, en vroeg of laat mag ik hier misschien weg, maar waar moet ik dan naar toe? Zonder jou en Linn, heb ik helemaal niemand. En wie zegt dat als ik alleen ben, ik niet weer de fout in ga? Maar dan erger? Niet dat het nog veel erger kan dan hoe het was, maar…’ Michael schudde zijn hoofd. Naylene had hem nog kunnen stoppen. Naylene en Linn hadden dat samen gedaan. Zonder hen was Michael waarschijnlijk nog steeds bezig geweest om bloed te verkrijgen op een slechte manier. Als niemand hem had gestopt, was hij zichzelf waarschijnlijk al verloren. Al kon hij niet zeggen dat dat nu niet was gebeurd.
‘En ik snap echt niet waarom je hier toch nog komt. Het is duidelijk dat Linn me al heeft opgegeven en het duurt vast niet lang voordat jij dat eindelijk ook doet. Want je hebt Ashton al, dus waarom zou je dan nog naar mij komen?’ De wereld was toch wel heel verdraaid nu Ashton de betere optie was, maar wiens schuld was dat? Het lag niet aan Naylene, absoluut niet.
‘Linn heeft je nog niet opgegeven,’ zei Naylene, al hoorde Michael de twijfeling in haar stem. ‘Ze heeft zich teruggetrokken van alles.’
Michael dacht terug aan de vorige keer dat ze dat had gedaan. Toen was het alles behalve goed gegaan en had Linn haar gevoelens uit gezet. ‘Weet je waar ze is?’
Naylene knikte, al zou ze het vast niet aan hem vertellen. ‘Als je haar spreekt…’ Michael wist dat hij niet in de positie was om Naylene iets te vragen, of om zijn spijt te betuigen aan Linn, maar hij wilde wel dat ze wist dat hij er over na had gedacht. ‘Als je haar spreekt, kun je haar dan vertellen dat het me spijt wat ik heb gedaan? Ik had Luke er nooit in mee moeten trekken. Ik had het zelf niet eens moeten doen. En ik had ook niet tegen jullie moeten liegen. Vooral niet tegen jou. Ook niet tegen Linn, maar jij… We zijn altijd eerlijk naar elkaar geweest. En dat heb ik verpest.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld