Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A couple drinks, to numb the pain *

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Adam
Mijn excuses aanbieden op zo een moment was wellicht niet erg logisch, maar het was wat Castiel had gedaan, hij had zijn excuses aangeboden dus ik voelde alsof ik het ook moest doen. Ik wist niet eens of hij in eerste instantie wel gebeld zou hebben. Wellicht wel, hij kon er niet tegen als anderen mensen van wie hij hield pijn deden, maar hij had waarschijnlijk niet zo gepraat als ik deed. Daar was hij te puur voor. Natuurlijk had hij zich eerder misdragen, vaak genoeg. Maar hij zou weten hoe zo iets heftig zou zijn zelfs voor de meest harteloze mensen.
"It's not completely your fault. I'm sure we're all at fault in some way. Cas wouldn't have wanted me to say all these things without apologizing," zei ik met een zachte, trieste grinnik. Het was waar. Als hij het zou maken zou het zo kunnen dat hij zijn excuses zou aanbieden voor zijn actie, terwijl het helemaal niet zijn schuld was, ja hij had zijn eigen leven genomen, maar wij waren daar de redenen voor. Ik kon dit mijzelf echt nooit vergeven, en hoe graag ik ook wilde weten wat we allemaal gedaan hadden, ik wist niet of ik het zou kunnen vragen, als ik überhaupt ooit nog iets kon vragen.
Op een slakken tempo maakte ik mijn weg door het ziekenhuis. Ik had een hekel aan ziekenhuizen, zo veel mensen waren overleden in deze gebouwen, ik hield er niet van om daar omringd door te worden, toch had ik geen keus, ik ging dit mij er niet van weerhouden om hier nu te zijn. Ik moest hier nu zijn voor Cas, voor Kyle en Richard zelfs. Wellicht zou ik hen kunnen vragen of ze Castiel zijn familie konden bellen, maar eigenlijk wist ik dat dat mijn verantwoordelijkheid was en dat ik dat niet zomaar van mij af kon schuiven. Dat zou oneerlijk zijn. Ik moest dat zo gewoon doen, zij verdiende het ook om te weten wat er gebeurt was met Cas.
Bij haar vraag stopte ik in mijn pas. Mijn blik viel op de grond en ik beet hard op mijn lip. Ik kon de woorden niet geloven die van mijn lippen zouden komen. "Can you come?" vroeg ik voorzichtig. "I understand if it's not possible, but I think uhm.. I think Cas would want you to be here if he wakes up, and we would um, we would appreciate it," sprak ik vervolgens. Ik dacht oprecht dat Castiel haar hier wilde hebben als hij wakker werd. Hij zou haar wellicht zelfs liever hier hebben dan zijn eigen familie, dat dacht ik tenminste.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik wilde nu niet tegen hem in gaan, al vertelde ik hem het liefst duizend keer dat het wél mijn schuld was. Of nou ja, hij zei ook niet dat het niet mijn schuld was, maar hij zei dat het niet volledig mijn schuld was. Het voelde voor mij echter wel zo, maar ik wilde nu geen discussie met hem aangaan. Dat was wel het laatste waar hij op zat te wachten en ik heel eerlijk gezegd ook. Ik zou gewoon alle shit over me heen laten komen, want ik had het helemaal verdiend.
Heel zwak glimlachte ik toen hij zei dat Castiel hem hier graag zijn excuses voor willen aanbieden. Dat geloofde ik eerlijk gezegd wel. Hij zei sorry voor dingen waar iemand anders geen sorry voor zou zeggen en ik had me er een paar dagen geleden nog mateloos aan geïrriteerd, maar al die irritaties waren nu als sneeuw voor de zon verdwenen. Het enige waar ik me nu nog aan kon irriteren was mijzelf. 'That's true but you honestly don't have to apologize. Everything you told me was absolutely true.' En dit was iets wat je mij niet vaak hoorde zeggen. Ik hield er namelijk niet van om de schuld op mij te nemen, omdat ik altijd vond dat ik een goede reden had om niet de schuldige te zijn. In dit geval was dat niet zo. Dit was ook veel heftiger dan de dingen die ik al had meegemaakt. Ik had dit nog nooit in mijn hele leven meegemaakt en hoopte ook niet dat zoiets nog een keer zou gebeuren. Ik wist in ieder geval wel dat ik flink moest gaan veranderen, want als mijn woorden dit soort effect op mensen hadden was ik enorm fout bezig. Ik wilde dit niet nog een keer op mijn geweten krijgen, want dan zou ik écht niet meer met mezelf kunnen leven.
Ik moest moeite doen om mijn telefoon niet te laten vallen toen hij vroeg of ik kon komen. Wat? Volgens mij was ik wel de laatste persoon die ze daar wilden zien, maar als Adam me daar graag wilde hebben dan wilde ik natuurlijk met liefde komen. Ik zou daar dan desnoods willen zitten terwijl iedereen me daar stuk voor stuk zou vertellen hoe een vreselijk mens ik was als het iemand ook maar enige verlichting zou brengen. Ik vond dat ik het namelijk had verdiend. 'Um.. are you sure?' vroeg ik daarom dus ook. Ik kon me ook niet voorstellen dat Castiel mij zou willen zien. Volgens mij was ik de laatste persoon die hij graag zou willen zien, maar als Adam het zei wilde ik natuurlijk komen. Ik zat immers nog in mijn auto en zou er binnen no time kunnen zijn. 'I mean... I'm probably the last person Castiel would want to see which I totally get. But if you want me to be there I'll leave right away. I can get there in a few minutes.'

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Adam.
Het was waar dat Cas zijn excuses zou hebben aangeboden. Misschien wel honderd keer. Hij stopte meestal niet tot je hem een klap zou geven. En zelfs dan kon hij soms nog heel zacht zijn excuses mompelen. Het was schattig maar kon irritant zijn. Maar het was wie hij was nu pas realiseerde ik mij dat ik dat misschien meer had moeten accepteren. Misschien had ik hem meer moeten accepteren. Het was altijd momenten zoals deze dat je pas leerde hoe erg je iemand misschien wel behandelde. Ik voelde mij daar best kut over.
Ik zou niet in discussie met haar gaan want ze had gelijk. Hoewel mijn woorden gemeen waren, ze hadden allemaal wel een kern van waarheid en discussiëren was iets waar we nu beide waarschijnlijk geen zin in hadden. Ik zeker niet in ieder geval. Ik had ook absoluut geen zin meer in het boos zijn en uitschelden van haar en anderen. Ik wilde gewoon dat dit alles niet gebeurt was, maar helaas was dat gewoon niet mogelijk. Het maakte helemaal niet uit hoe graag ik dit wilde, het was onmogelijk om dit nog om te kunnen dragen. Ik was ook wel vrij zeker dat zelfs als Castiel het hier levend uit zou maken het nooit meer het zelfde zou zijn, voor mij tenminste niet. Een van zijn verdrietige buien zou niet meer gewoon een bui en een beetje irritant zijn, het zou een reden zijn om mij zorgen te maken, om hem in de gaten te houden. Hij zal dat dan waarschijnlijk irritant gaan vinden maar of ik hem na dit nog alleen zou kunnen laten zonder mij zorgen te maken wist ik oprecht niet. Dit was namelijk niet iets waar je zo één twee drie overheen zou kunnen komen.
Of ik zeker was, nee, absoluut niet. Was het verstandig haar hier te hebben? Geen idee! Maar ik kon mij realiseren dat zij het ook moeilijk had, en ik wilde niet dat zij thuis alleen zou zijn in zo een situatie. Daarnaast was ik ook vrij zeker dat de jongens het wellicht fijn zouden vinden om haar hier ook te hebben. De meer zielen de meer vreugd toch? daarnaast was ik er echt zeker van dat Castiel haar zou willen zien als hij wakker zou worden. "I'm sure," zei ik toen ook maar. "I'm pretty sure you're one of the few people Castiel would want to see if he woke up. Besides that I'd really appreciate if you would come and I would understand if it'd be best for you not to be alone at this moment as well."

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hoe ik er op dit moment uitzag interesseerde me niet. Normaal gesproken was ik eerst naar binnen gegaan om mij om te kleden en me te fatsoeneren, maar mijn uiterlijk was wel het laatste wat mij nu nog kon interesseren. Ik zou normaal gesproken niet in een extreem dure outfit als deze naar een ziekenhuis gaan, want ik was nu enorm overdressed, maar ik zou me al helemaal nergens willen vertonen met mijn uitgelopen make-up. In de binnenspiegel van mijn auto kon ik namelijk zwarte vegen over mijn hele gezicht zien en de rest zat ook niet meer goed. Normaal gesproken had ik dat weg willen halen, omdat ik niet zou willen dat iemand kon zien dat ik had gehuild, maar dit was geen normale situatie. Dit was abnormaal en ik had dit nooit meegemaakt én die mensen mochten best zien dat ik had gehuild. Dan zagen ze wellicht ook dat ik er echt spijt van had, want ik huilde letterlijk nooit. Zelfs toen mijn opa was overleden had ik geen traan gelaten. Nu had ik ook geen goede band met hem, maar het was toch familie en ik gaf er nog wel een klein beetje om.
'Okay. I'm on my way.' Het interesseerde me niet dat ik zou gaan bellen tijdens het rijden. Dan maar een boete. Bovendien kon ik die telefoon op de luidspreker zetten en dan was er niets aan de hand. Ik startte de auto meteen weer, waarna ik ook meteen weer wegreed. Ik hoopte maar dat het niet druk zou zijn op de weg, maar mocht dat wel zo zijn zou ik er op de één of andere manier wel voor zorgen dat iedereen voor mij aan de kant ging. 'Which hospital is it? And what floor?' Er waren meerdere ziekenhuizen in New York, dus ik kon niet zomaar gaan gokken welke het was. Ik nam aan dat het de dichtstbijzijnde was, maar ook dat wist ik niet zeker. Tevens moest ik weten op welke verdieping het was, want alle ziekenhuizen hier waren enorm groot en ik zou nooit de juiste ruimte in mijn eentje kunnen vinden. Ik kwam dan ook gelukkig nooit in een ziekenhuis. Ik mankeerde zelf nooit wat en anderen om mij heen eigenlijk ook niet.
Het huilen was inmiddels ook gestopt, maar ik wist zeker dat als ik Adam zou zien me weer enorm schuldig zou voelen en weer zou moeten huilen. En als ik Castiel zag al helemaal. Ik zou me dan echt niet meer kunnen beheersen en eerlijk gezegd maakte me dat niets uit. Het feit dat ik zo hard was had ervoor gezorgd dat Castiel hier nu lag, dus die kant van mezelf wilde ik ten alle tijden niet laten zien. Ik wilde nu ook helemaal niet hard zijn. Ik wilde heel erg graag helpen; op wat voor manier dan ook. En als ik daar dan weer als een harteloos persoon zou gaan zitten zou ik daar niemand mee helpen. Ik wilde nog een miljoen keer mijn excuses aanbieden en mijn hulp ook. Ik moest en zal ervoor zorgen dat dit in ieder geval niet nog een keer zou gebeuren en als Castiel wakker zou worden zou ik er ook alles aan doen om ervoor te zorgen dat hij het leuker zou hebben. Niet per se doordat ik dan met hem om zou gaan, want dat wilde hij vast niet, maar ik zou hoe dan ook al deze kosten betalen en ervoor zorgen dat hij nooit iets tekort zou komen. Meer kon ik ook niet echt doen leek me.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Adam
Dat ze echt zou komen had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Waarom wist ik niet, de enige keer dat ik haar ontmoette leek ze mij namelijk behoorlijk aardig. wat ik toen over haar gehoord had was echter alles behalve aardig. Die avond in het restaurant. Natuurlijk begreep ik dat je soms dingen in het hitte van de strijd zei die je niet meende, naar Kyle zijn verhaal had Castiel ook akelige dingen gezegd. Of hij sorry ervoor had gezegd wist ik niet zeker, maar ik kon me eigenlijk niet voorstellen dat hij zijn excuses niet had aangeboden. Het leek mij gewoon niks voor Cas, zo een ruzie maken en dan niet zijn excuses aanbieden? Hij bood zijn excuses al aan als hij de hard nieste, of als iemand tegen hem aan botste. Hij zou zijn excuses nog aanbieden als iemand zijn tas zou stelen en hij achter hem aan zou rennen om de tas terug te krijgen. Dan zou hij zijn excuses aanbieden voor het verdien van het persoon zijn tijd of zo. Hij had altijd wel een, voor hem, geldige reden om zijn excuses aan te bieden.
"Thank you, it means a lot to me." En dat was waar. Het betekende een hoop voor mij want het betekende dat het haar iets boeide.Je zou niet moeite doen om naar het ziekenhuis toe te gaan als het je niks zou boeien. Ik zou dat in ieder geval niet doen. Misschien was ik daarin dan harteloos. Maar dan was dat maar zo. Op dit moment had ik niet eens tijd of zin om daar over na te denken want mijn beste vriend lag op sterven en of ik harteloos was nu maakte echt helemaal geen ene fiets uit.
Bij haar vraag moest ik goed nadenken. Het was Castiel zijn vaste ziekenhuis dus ik was er gewoon meteen heen gereden zonder echt op te letten. Als er iets met Cas was dan ging ik hier altijd gelijk naar toe. Ik keek om mij heen en mijn blik viel toen op een bordje met de naam er op. "The CUMC, Columbia University Medical Center," zei ik gelijk en ik liep snel de trappen op, ik had toch geen tijd voor een lift. "Third floor," vervolgde ik mijn woorden terwijl ik weer op een snel tempo verder mijn weg door het ziekenhuis maakte.
Nadat ik de zes trappen opgelopen was liep ik meteen door naar de wachtkamer. Ik ging echter nog niet naar binnen. Sinds ik nog aan de telefoon was zou ik niet naar binnen durven te gaan, dan zou ik er namelijk niet volledig voor Kyle en Richard kunnen zijn. Ik zou dus wachten tot Allison hier was zodat ik naar binnen kon.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Nog steeds snapte ik niet goed waarom hij me daar wilde hebben. Een paar minuten geleden had hij me de huid vol gescholden en nu wilde hij dat ik naar het ziekenhuis toe kwam. Ik hoopte eigenlijk dat het niet al te druk daar was, want ik zou mijn excuses aan iedereen moeten aanbieden die er voor hem was gekomen. Niet dat ik dat nu erg vond, maar dan werd mijn schuldgevoel nog groter. En ook dat was een egoïstische gedachte, want op dit moment maakte het niet uit hoe ik me voelde. Het enige dat nu uitmaakte was dat Castiel zo snel mogelijk beter zou worden. Ik had ook geen flauw idee hoe hij eraan toe was en hoe ernstig het was, maar ik nam aan dat het behoorlijk ernstig was, want anders was Adam niet zó boos op me geworden. Anders had hij niet gezegd dat hij het fijn zou vinden als ik kwam als al zeker was dat het allemaal goed zou komen. Ik wist ook niet meer zo goed hoe ik moest reageren toen hij me bedankte. Ik vond het namelijk niet helemaal gepast dat hij míj bedankte. Ik zou hem moeten bedanken voor het feit dat ik mocht komen, maar ik wilde nu niet tegen hem in gaan. 'No problem..' besloot ik dus maar om te zeggen.
Hij gaf aan welk ziekenhuis het was en dat was gelukkig ontzettend dichtbij. Ik vertrouwde mezelf nu namelijk niet helemaal achter het stuur, omdat de paniek nog wel door mijn lichaam raasde en volgens mij had ik inmiddels al tientallen verkeersregels overtreden, maar dat boeide me nu écht niet. Al zou ik nu tegen een gebouw aan crashen, dan nog boeide het me niet en dan zou ik wel lopend verder gaan. Tenzij ik natuurlijk iemand anders aanreed of schade reed bij iemand anders. Dan moest ik dat regelen, maar dat kon dan ook nog wel later. Nu was er even niets belangrijker dan zo snel mogelijk bij dat ziekenhuis komen. 'Okay... I'm almost there.' Dit geluk had ik overigens nooit als ik naar mijn werk toe reed. Het was echt belachelijk rustig en ik had nog steeds zo'n beetje alle stoplichten mee. Dat betekende dus ook dat ik er echt binnen no time was.
Al snel vond ik een parkeerplek en pakte ik mijn tas, waarna ik uitstapte en naar de ingang van het ziekenhuis rende. Terwijl ik dat deed besloot ik om nog maar te blijven praten. 'I'm there. Third floor, right?' vroeg ik terwijl ik me naar de trappenhal haastte. Wat was ik blij dat ik een redelijke conditie had en dit nog een beetje normaal kon uitspreken zonder dat ik meteen op adem moest komen. Dan had dat hardlopen toch nog een beetje geholpen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Adam
Stilletjes keek ik door het raam van de wachtkamer waar ik maar een paar mensen zag zitten. Er was een vrouw met een jongetje op haar schoot. De vrouw leek overstuur en het jongetje in de war, hij had vast geen idee wat er nou eigenlijk aan de hand was. Verder zat er nog een man die wat verveeld op zijn telefoon zat en twee jongens die erg close op een stoel staten, armen om elkaar heen met hun ruggen naar mij toe gedraaid. Ik was echter vrij zeker dat het Kyle en Richard waren. Niet alleen kon ik hen herkennen uit duizenden, maar ze zouden ook in deze wachtkamer zijn, en sinds er verder niemand anders zat die hen konden zijn durfde ik er wel van uit te gaan dat dat mijn twee goede vrienden waren.
Het duurde niet lang voordat ik van Allison hoorde dat ze hier was. "Yeah third floor." Ik wist niet zeker hoe ik zou reageren als ik haar zou zien. Natuurlijk was er een deel van mij dat echt heel boos op haar was, maar er was ook een deel dat medelijden met haar had. Ik was zelf ook erg boos op mij maar niemand had naar mij geschreeuwd of mij uitgescholden. Ik kon me voorstellen dat zo iets niet fijn was na je hoort dat iemand die je kende zichzelf het leven heeft genomen. Althans, geprobeerd heeft. Of het hem echt gelukt was was nog niet bekend. Ik hoopte dat het hem niet gelukt was, maar voelde mij best schuldig door zo te denken. Het was enorm egoïstisch van mij dat ik zo dacht. Hij wilde hier weg, hij wilde niet meer leven. En natuurlijk kon ik dan alleen nog maar aan mijn eigen gevoelens denken dat ik niet wilde dat hij dood ging omdat het mij pijn zou doen. Ik voelde mij door deze gedachtes nog vreselijker. Hoe had ik nooit eerder ingezien wat voor rot vriend ik was? Dat ik het zo ver heb laten komen. Ik kon het nog steeds niet geloven, ik hoopte dat er elk moment iemand naar me toe kwam om mij te knijpen, dat ik wakker zou worden uit deze rottige droom. Ik kon gewoon oprecht niet geloven dat Castiel dit had gedaan. Ik had het beeld van hem nog goed in mijn geheugen geprint en zou dit ook zeker niet snel vergeten. Hoe kon iemand zo iets ooit vergeten?
Ik beet hard op mijn lip en leunde met mijn hoofd tegen het raam aan. Er liepen verloren tranen over mijn wangen die ik niet eens door had gehad. Ik voelde mij gewoon zó kut tegenover Castiel, maar ook tegenover zijn familie en zelfs tegenover Allison hoe erg ik dit ook niet wilde.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ineens bedacht ik me dat ik geen flauw idee had wat ik tegen deze mensen moest zeggen. Het enige dat ik kon zeggen was sorry. Zij stonden allemaal veel dichter bij Castiel dan ik. Ik wist vrijwel niets over hem en kende hem ook helemaal niet goed. Deze mensen kenden hem allemaal stukken beter en ik kende deze mensen helemaal niet. Misschien was die jongen van die avond er ook wel bij. Als ik het me goed kon herinneren was zijn naam Kyle. Dan zou ik me al helemaal kapot schamen, want hij had alles gezien die avond. Nou ja, niet ons spelletje truth or dare, maar daar herinnerde ik me nog vrij weinig van en ik kon me niet voorstellen dat ik ontzettend gemeen was geweest tijdens dat stomme spel. Wat er daarvoor was gebeurd wist ik echter maar al te goed en het speelde zich nu ook steeds in mijn hoofd af.
Eenmaal op de derde verdieping keek ik om me heen om te zien of ik Adam ergens zag en ik zag hem inderdaad ergens in de verte staan. 'Wait, I can see you, I'll hang up right now,' zei ik waarna ik inderdaad de telefoon op hing, want dat had nu geen zin meer. Ik liep toen snel naar hem toe en ik wilde niet al te emotioneel worden, maar toen ik hem zag staan en zag hoe emotioneel hij eruit zag kon ik me wederom niet inhouden. Meteen begonnen de tranen dus weer te komen, maar het interesseerde me helemaal niets. Ik zag er toch al niet uit en je uiterlijk was wel het laatste waar je op een plek als deze zorgen om moest maken.
'I'm so sorry,' snikte ik toen ik dichtbij genoeg was en hij me dus zou kunnen horen zonder dat ik hoefde te schreeuwen. Niet het hele ziekenhuis hoefde mee te luisteren, ook al boeide dat me ook vrij weinig. Als hij wilde dat het hele ziekenhuis wist wat ik had gedaan dan zou ik daarmee leven en mocht hij dat doen. Dan zou ik dat allemaal over me heen laten komen, maar dat zou hij vast niet willen. Waarom zou iemand dat überhaupt willen?
Het liefst gaf ik Adam nu een knuffel, maar dat durfde ik niet. Ik kende hem niet, hij kende mij niet en ik wist ook niet of hij erop zat te wachten. Ik wist ook niet of dat normaal was of niet. Ik zat nooit in dit soort situaties en hoefde ook nooit iemand te troosten of zo, want ik liep er normaal gesproken hard voor weg. Net zoals ik zelf ook voor emoties wegliep en niemand mij dus ooit een knuffel hoefde te geven. Ik besloot om het dus maar niet te doen. 'I'm so so so sorry,' herhaalde ik nogmaals terwijl de tranen nog in overvloed kwamen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Adam
Ik liet mijn hand zakken en mijn telefoon in mijn zak glijden zodra Allison had opgehangen. Ik keek kort rond mij tot mijn blik op haar viel. Mijn hart brak toen ik zag hoe overstuur ze was. Natuurlijk was ze overstuur. Ik was ook overstuur, Kyle en Richard ook. Castiel's familie zou ook overstuur zijn. Zelfs zijn baas als hij dit hoorde. Kut. Die moest ik natuurlijk ook nog bellen. Dat ging ook vrij kut worden. Zijn baas zou waarschijnlijk erg geschokt zijn. Ik wist niet wat voor traject Castiel zou moeten ondergaan als hij bleef leven maar ik betwijfelde of hij zou kunnen werken gelijk weer. En zelfs als hij het kon, ik betwijfelde dat hij zou mogen werken. Ik kon me alleen maar voorstellen dat zijn baas net zo bezorgd zou zijn als ik zelf en ik zou hem persoonlijk absoluut niet gelijk laten werken. Dat klonk gewoon niet als een goed idee. Ik was ook vrij zeker dat hij het niet aan zou kunnen. Al zou hij het wel graag willen.
Ik keek Allison recht aan toen ze haar excuses aan bood. Hard beet ik op mijn lip, niet zeker wat ik terug moest zeggen. Ik vond helemaal niet dat ze sorry hoefde te zeggen. Ik moest eerder sorry zeggen voor de manier waarop ik mij had gedragen. Dat was wat Castiel gedaan zou hebben dus dan voelde ik mij alsof ik het nu ook moest doen. "It's okay." Mijn stem was amper hoorbaar, maar ik verwachtte dat ze wel begreep wat ik zei. Ik was gewoon bang dat als ik nu wat luider praatte mijn stem zou breken en dat wilde ik niet. Toen ze voor de tweede keer haar excuses aan bood kon ik het niet meer. Voor ik het zelf ook maar door had had ik haar al in een knuffel getrokken. Ik wist eigenlijk helemaal niet of ze dit oké vond. Of ze mij überhaupt wel zo close wilde of dat ze helemaal niet van lichaamscontact hield. Ik had geen idee, maar als ik eerlijk was maakte het mij weinig uit. Dat klonk misschien gemeen. Maar ik had het nodig en ik dacht zij ook.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Adam zei dat het oké was, maar dat was het niet. De manier waarop ik me had gedragen was totaal niet oké en dat wist de hele wereld. Dat wist in ieder geval heel New York, want volgens mij had iedereen het nieuws meegekregen en ik had ook het gevoel alsof ik vaker werd aangestaard. Dat was waarschijnlijk onzin, want eigenlijk wist een enorm klein gedeelte van de stad wie ik was, maar het voelde wel zo. En ik verdiende al die starende blikken compleet. Dat realiseerde ik me nu maar al te goed.
Ik zei het liefst dat hij dat niet moest zeggen en verontschuldigde me dan nog een keer, maar hij gaf mij vervolgens een knuffel. Dat had ik niet helemaal zien aankomen, maar ik vond het fijn dat hij het wel deed. Het gaf mij tevens een soort gevoel dat hij niet heel erg boos meer op me was, terwijl hij dat wel echt mocht zijn. Ik sloeg mijn armen toen vrijwel meteen ook om hem heen. Nu hoopte ik maar dat ik dankzij mijn make-up dat enorm aan het uitlopen was geen vlekken maakte op zijn kleding, maar dat was voor latere zorg. Mocht dat wel zo zijn kon je het er vast en zeker makkelijk uitwassen en zo niet, dan kocht ik wel een nieuw shirt voor hem. Of ik liet het schoonmaken.
‘I really hope he’s gonna b-be o-okay,’ snikte ik. Ik wist ook helemaal niet of dat nog wel kon. Misschien was het al te laat. Ik wist het echt niet. Het enige dat ik wist was dat hij had geprobeerd zich van zijn leven te beroven en meer niet. Ik wist niet hoe of hoe het nu met hem ging. Ik hoopte alleen maar dat hij nu stabiel was en dat het weer goed zou komen. Ik zou echt niet met mezelf kunnen leven als het niet meer volledig goed zou komen. Als hij hier lichamelijke mankementen van zou overhouden. Of geestelijke. Of wat dan ook. Hij moest weer voor de volle honderd procent gezond worden, lichamelijk en psychisch. En ik zou daar persoonlijk voor willen zorgen, al zou ik geen idee hebben hoe ik dat zou moeten doen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Adam
Het voelde best fijn toen ze gelijk haar armen ook om mij geen sloeg. Het gaf me een soort gevoel dat het oké was. Dat alles oké zou zijn, maar als aller belangrijkste, dat Cas oké zou zijn. Dat was toch wel het belangrijkste voor mij nu. Dat Castiel oké was, niet alleen dat hij bleef leven en lichamelijk oké zou zijn, maar ook mentaal. Ik wilde dat hij gelukkig was en nooit meer ook maar zou na denken over zo iets als dit. Het zou moeite kosten en wellicht een hoop therapie maar ik had het er voor over, ik hoopte hij ook.
"He's g-going to be f-f-fine," snikte ik zachtjes. Het was niet dat ik wist dat hij oké zou zijn, maar ik wilde de hoop er in houden. Ik wilde positief blijven en mijzelf wijs maken dat hij oprecht oké zou zijn zodat ik niet hoefde na te denken over de gevolgen als hij niet oké zou zijn.
Na even nam ik haar maar mee de wachtkamer in waar Richard en Kyle zaten. Ze keken op naar ons maar voor ze wat konden zeggen kwam er een dokter binnen lopen. "Anyone here for Castiel Novak?" vroeg de dokter. Richard en Kyle stonden gelijk recht en sinds wij intussen al naast hen stonden kwam de dokter op ons alle vier af lopen.
Nog voor de dokter een woord kon zeggen begon Kyle al. "Is he okay? Is he alive? Wil he make it? Please tell me he's going to be okay." Het was smeken en in elk ander scenario had ik het sneu gevonden, maar nu wilde ik net zo goed op mijn knieën gaan zakken om de dokter te smeken hem beter te maken.
"Your friend is still alive, he is, however, in a critical state and there is still a chance that he will not make it. He lost a lot of blood in his attempt. But we are almost 80 percent certain that he will make it out alive," vertelde de dokter ons toen. Het was een reuze opluchting om dit te horen. Natuurlijk was er dus een kans dat hij het niet zou halen, maar hij leefde nu nog, en dat was een goede eerste stap.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Adam zei dat hij uiteindelijk oké zou zijn, maar dit zei hij snikkend. Ik wist dus ook niet in hoeverre ik dit moest geloven. Ik wist ook niet hoeveel meer hij van de situatie af wist dan ik. Waarschijnlijk een stuk meer, maar zou hij dan echt al weten dat hij oké zou zijn? Dat kon ik me niet voorstellen. Anders was hij niet zo emotioneel als dat hij nu was.
Op het moment dat ik de wachtkamer in kwam en ik Kyle zag voelde ik me nog schuldiger dan dat ik al deed. Hij was erbij die avond. Hij had gezien wat voor vreselijk mens ik tegen Castiel was geweest en voor het eerst in jaren schaamde ik me om mijn gedrag. Normaal gesproken kon ik het altijd wel goedpraten, maar dat kon nu gewoon echt niet. Castiel was een goede jongen en hij had dit absoluut niet verdiend. Ik wilde dus ook meteen opnieuw sorry zeggen, maar dit keer tegen hem, maar op dat moment kwam er een dokter de wachtkamer binnen die vroeg of er hier mensen voor hem waren.
Kyle's reactie zou ook mijn reactie willen zijn, maar ik kon me inhouden. Hij had het immers al voor ons allemaal gedaan en de dokter gaf er ook meteen antwoord op. Ik wist alleen niet of ik helemaal blij moest zijn met dit antwoord. Natuurlijk was ik opgelucht dat het er redelijk goed voor hem uit zag, maar hij gaf ons niet de volledige honderd procent zekerheid dat het goed met hem zou komen. Ik was in ieder geval blij om te horen dat ze hem een grote kans gaven om hier goed uit te komen.
'C-Can we see him?' Ik verbaasde me even over mijn vraag en dat ik dat nu durfde te vragen. Volgens mij had ik niet het recht om hem nu te zien. Ik zou in ieder geval op mijn beurt moeten wachten en deze drie jongens eerst moeten laten gaan. Maar goed, het kon ook een vraag voor hen zijn. Ik zou het al enorm fijn vinden als zij hem konden zien. Volgens mij wilden we dat namelijk allemaal. Dan kon je met eigen ogen zien hoe het met hem ging.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Adam
Het was alsof Allison de woorden uit al onze monden haalde. Natuurlijk waren we allemaal benieuwd of we hem konden zien, wellicht niet allemaal tegelijk maar wie weet ook wel. Ik was ergens toch wel bang om hem te zien. Natuurlijk was het nu allemaal al heel echt, maar als ik hem weer zou zien zou het wellicht nog echter worden, nog harder aan komen. Ik wist ook niet wat er allemaal zichtbaar was. Kon je zijn armen zien? Kon je het bloed zich door het verband? Zou hij aan een bloed infuus liggen? Ik was angstig om te zien hoe hij er precies uit zou zien, hoe hij er bij zou liggen en wat er van het voorval allemaal zichtbaar was. Ik hoopte natuurlijk dat dit niet veel was, maar die hoop was niet groot. Tenzij zijn armen onder een deken lagen zou je er zeker wat van kunnen zien.
"Yes you can, but since it's important for him to get enough rest I advise you to only go in in pairs of two," vertelde de dokter ons vervolgens. Hij gaf ons het kamer nummer en waar we deze konden vinden en liep toen weer weg. Ik beet even zacht op mijn lip en keek even naar Allison waarna mijn blik naar Kyle en Richard ging. "Why don't you two go first?" stelde ik zachtjes voor. Natuurlijk wilde ik Castiel heel graag zo snel mogelijk zien, maar ik vond het niet zo erg om te wachten en zeker niet om met Allison te wachten. Daarnaast dacht ik dat het wellicht een beter idee was voor mij om met haar te wachten dan voor Kyle of Richard. Ik wist namelijk niet of Kyle ook zo zou reageren als ik deed en of Richard het überhaupt helemaal wist. De jongens knikte zonder te aarzelen en vertrokken ook vrij snel na een zacht bedankje gefluisterd te hebben. Ik hoopte natuurlijk dat ze niet te lang zouden blijven maar ik gunde het hen wel om alle tijd te nemen die ze nodig hadden.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
De dokter zei dat we hem inderdaad mochten zien, maar dat we hem niet allemaal tegelijk mochten zien. Dat leek me ook logisch. Vier mensen om hem heen leek me nou niet echt een prettige gedachte. Het waren immers ook maar kleine kamertjes en hij was er niet helemaal goed aan toe, dus dat zou écht te druk worden. Ik zou dus ook gewoon netjes wachten totdat zij allemaal hun kans hadden gehad, zodat ik niet in de weg liep. Ik zou gewoon als laatste gaan. Dan konden zij hun gang gaan.
Adam stelde inderdaad voor dat de andere twee jongens eerst zouden gaan en daar was ik blij om, want als hij nu aan mij vroeg of ik eerst wilde zou ik nee zeggen en dat zou ook wel weer raar staan. Natuurlijk wilde ik er heen, maar ik vond gewoon niet dat ik het recht had om er als eerste heen te gaan.
Kyle en Richard gingen inderdaad naar de kamer toe waarna ik maar op één van de stoelen in de wachtkamer plaats nam. Ik vond het een beetje raar om daar dan te blijven staan. Dan leek het net alsof ik wilde dat ze zouden opschieten. Het maakte mij niet uit hoe lang het duurde. Twee minuten of twee uur. Ik zou gewoon blijven wachten en niet zeuren over hoe lang het zou gaan duren.
'You can go see him alone if you want to,' zei ik toen tegen Adam. Adam en Castiel waren ontzettend close en het voelde dan ook wel een beetje raar als ik dan in diezelfde ruimte zou staan. Het voelde dan alsof ik aan het indringen was en ook dan zou ik me voelen alsof ik in de weg liep. Dat was écht het laatste wat ik nu wilde. Het was overigens wel raar, want ik was het niet gewend om mijzelf op de laatste plek te zetten. Dat deed ik nooit, maar nu leek het vanzelfsprekend en dat was het volgens mij ook gewoon. Ik wilde gewoon niet dat Adam dacht dat hij dat met mij moest doen. Ik wilde best nog langer wachten. Het maakte mij écht niet uit.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Adam
Ik keek de twee jongens even na toen zij vertrokken naar de kamer waar Castiel in lag. Vervolgens liet ik mijzelf rustig zakken in de stoel naast Allison. Ik merkte op dat we wat vreemde blikken trokken mar trok mij hier niks van aan. Het zag er wellicht ook wel een beetje debiel uit, een meisje gekleed in een nette werk outfit met mascara vlekken op haar gezicht, en eigenlijk over haar hele shirt zaten vlekken. En dan had je mij, een jongen met een vreselijk rood gezicht, opgepofte ogen en een iets te grote onesie. Ik had geluk dat ik niet naakt sliep anders was ik zo zonder me aan te kleden naar het ziekenhuis gegaan. Ik had dan wat minder geluk dat ik niet gewoon in een joggingsbroek met een shirt sliep maar een vel roze draken onesie droeg. Een donkerrood met donker blauw geruite broek en bijpassend overhemd en sokken in mijn sandalen. Het zag er waarschijnlijk echt idioot uit dus ik kon begrijpen waarom mensen keken maar eigenlijk maakte het mij op dit moment echt niks uit. Ze mochten kijken wat ze wilde, het boeide mij niet hoe ik er uit zag. Waarom zou ik mijn best doen om mij netjes te maken. Mij goed aan te kleden en mijn gezicht draagbaar er uit te kunnen laten zien als mijn beste vriend wellicht op het punt van sterven stond? En waarom zou zij haar shirt verwisselen en haar make up netjes bijwerken als ook iemand waar zij, misschien, om geeft op het ount van sterven kan liggen. Het waren gewoon idiote gedachtes naar mij. Toen ik een kind was en ik ineens heel ziek werd zouden mijn ouders zich ook niet goed aankleden ‘s nachts als ze mij naar de eerste hulp of de huisartsepost brachten. Zo werkte dat gewoon niet. Je wilde daar snel naar toe dus je kleedde jezelf niet netjes aan. Je pakte je spullen en vertrok. Dus hoe ik er uit zag boeide mij niet.
Kort keek ik op bij wat ze zei. Ergens was hij blij dat ze het zei, maar hij wilde ook niet dat ze het zei omdat ze het gevoel had dat het moest. Hij wilde haar ook niet lang ophouden. “Are you sure? I mean you can go first if you want to,” zei hij toen. Als ze hem alleen liet gaan zou hij haar wel eerst laten gaan, dat maakte hem toch niet zo erg uit. Hij wist dat hij Castiel sowieso zou zien en hij ging er van uit dat hij de jongen ook gewoon levend zou treffen. Dat hoopt ehij tenminste heel erg.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld