Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het onderwerp liet ze stilaan verwateren, ook al bezat ze nog enkele vragen, uit nieuwsgierigheid. Hij was moe, serieus bezig zijn met het hacken van één of ander militair uitziend toestel was haast onmogelijk. Zijzelf had moeilijkheden met haar concentratie op één ding houden tijdens een vermoeide toestand, hoewel dat bij Jack natuurlijk anders kon zijn. Hoe het ook zij, liet ze het onderwerp waarover ze het hadden, namelijk computerzaken, achterwegen om vervolgens over een eventueel ander gespreksonderwerp te beginnen. Misschien besloot ze wel om voor de verandering haar mond even te houden, rust was namelijk hetgeen waarnaar ze nog het allermeest verlangde, alhoewel ze zich al verdacht rustig voelde, vermoedelijk door de alcohol die ze in de korte tijd naar binnen had gespeeld.
De stilte die de ronde deed in Jacks slaapkamer werd verbroken door zijn stem. Ze verstond echter slechts de helft van zijn uitspraak, de andere helft was namelijk wat Russisch gepraat, één van de talen die ze niet sprak liet staan kon verstaan. "What did you say? I don't understand russian, you know," vertelde Addison, doelend dat hij de vertaling moest geven van wat hij ook had gezegd. Net zoals ze wel vaker had laten blijken, was ze ditmaal nieuwsgierig naar hem. Addison toonde vaker interesse, al ging hij er nooit op in. Ze wilde hem beter leren kennen, beter dan ze al deed, maar volgens hem mocht het niet. Iets wat naar haar mening de allergrootste onzin ooit was. Elke keer wanneer ze de moeite deed om een vriendschap met hem op te bouwen, kapte hij het af. De band tussen hen was verwarrend, op het ene moment leken ze vrienden, soms zelfs meer dan dat, terwijl ze op andere momenten elkaars vijanden leken te zijn. Hoe dan ook, vond ze het vriendschapsgedoe aangenamer klinken, maar of ze de band die ze hadden een vriendschap mocht noemen was onzeker.
Het lichte gevoel in haar hoofd was in tegenstelling tot hun vriendschap wel zeker. Ze had geen recht tot klagen, Jack had haar immers gewaarschuwd voor het hoge alcoholpercentage die de drank bevatte. Of ze het erg vond? Nee, ze voelde zich voor even weer normaal, zelfs een beetje zorgeloos. Hetgeen wat ze iets erger vond was hoe slecht ze tegen alcoholische dranken kon. Feesten eindigden al snel bij haar, met het feit dat stomdronken voor haar ouders verschijnen ongehoord was als oorzaak. Haar ouders waren ditmaal op een andere locatie te vinden, niemand die haar verder nog kon tegenhouden dus. Ze kon nog helder nadenken, ze was enkel lichtelijk aangeschoten. "You were right, this is strong stuff. I feel it already."
Jacks uitspraak verwonderde haar. Addison kon amper geloven dat de eigenaar van de laptop die Jack moest hacken geen Facebookpagina bezat. Zo goed als iedereen had Facebook aangezien ze zich in de éénentwintigste eeuw bevonden. "He owns no facebook page? In which century did he remained?" vroeg Addison. Het leek haar sterk dat de man geen Facebook had, zelfs haar bloedeigen ouders hadden het terwijl ze, vooral haar moeder, nog erg ouderwets over vele zaken nadachten. Het verspillen van tijd op Social Media was een eigen keuze, al waren er weinig mensen die besloten om er geen enkel gebruik van te maken.
Nooit had ze verwacht van Jack te mogen horen dat ze gelijk had en ze moest toegeven dat het best goed voelde. De manier waarop hij het vertelde was iets minder prettig, de somberheid die ze wel vaker van zijn gezicht kon lezen was overduidelijk zichtbaar. Helaas waren er slechts weinig manier om hem te laten glimlachen, de toestand waarin ze hem nog het liefst zag, vrolijk.Het feit dat hij zijn hoofd van haar weg draaide ervoer ze nog minder fijn. Zonder aarzeling nam ze zijn kin een beetje vast en draaide ze zijn gezicht weer naar haar richting. "What's wrong? You can tell me whatever you want, I won't tell anyone." Hij moest weten dat ze er voor hem was want dat was wat hij nodig had, iemand die naar hem wilde luisteren, hoe moeilijk hij het ook vond om over zijn gevoelens te praten.
"Besides, breaking eye contact during a conversation is very rude," vertelde Addison met een zwakke glimlach, niet om hem te irriteren met haar betweterigheid. Nee, om hem juist een beetje op de vrolijken. Ze kon hem evengoed grofweg in zijn depressieve toestand laten zitten, al stond ze erop hem te helpen naar een iets vrolijkere toestand.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het drong toen pas tot Jack door hoe vaak hij wel niet tegen zichzelf sprak in een andere taal dan het Engels. Vaak had hij de neiging dingen te verduidelijken in zijn eigen moedertaal, zonder enig bedenken hoe het onverstaanbaar was voor anderen. Zelfs iets eenvoudigs als het proosten ging als vanzelf in het Russisch. Hij had er niet aan gedacht dat Addison het niet zou begrijpen of ook maar naar zou vragen omdat ze de betekenis ervan niet begreep, en het was iets waar hij pas later bij stilstond. "Oh, yeah. Forgot it for a minute," zei hij op een murmelende toon tegen zichzelf. "Eh.. it basically means cheers. That's how you Americans say it, right?" Een beetje bedenkelijk staarde hij naar de fles vodka in zijn hand. Een paar nieuwe slokken werden genomen van de drank, voldaan gevoeld hoe de smaak terugkeerde in zijn mond. Het was het enige waardoor hij verder afgeleid kon worden en van kon genieten in het hele huis. Niemand die hem kon vertellen te stoppen met drinken of roken, want het was wat iedereen er deed. Zelfs Addison had toegegeven aan de middelen; hij vond het genoeg redenen om door te gaan. "I told you.. But you gotta admit it tastes good for some strong booze."
Het leek hem voorspelbaar voor een beruchte crimineel om geen Facebook te hebben. Hij was er te ervaren voor om zich over te laten aan het internet, te verstandig om zijn identiteit meer naar buiten te brengen dan nodig was. Naar zijn zeggen bezat de man een mobieltje die ontraceerbaar was, waarschijnlijk een prepiad-telefoon, en had hij niet meer dan de SMS en de belfunctie om mee overweg te moeten. Nooit was hij de naam van de huurmoordenaar tegengekomen op iets als Facebook of Instagram, al kon dat liggen aan het feit dat Jack ook niet veel aan social media deed. "Well, I guess in the century where it's deadly to get located by authorities. I bet he isn't spending his free time looking up girls on social media."
Voor kort moest hij ietwat gniffelen bij haar reactie. Het klonk grappig haar zo vol verbazing te horen over een Facebook account. Echter verviel die stemming gaandeweg weer snel zodra het onderwerp over zijn gevoelens weer boven water kwam. Hij voelde zijn kin zacht vastgepakt worden, volgend door het naar haar toedraaien zodat hij geen kans meer had weg te kijken. Gedwongen zich op haar ogen te richten, voelde hij zich ineens velen malen kwetsbaarder. De weigering te spreken kwam daarbij ook aanzetten. Een tijdje lang was Jack stil geweest, niets voortgebracht op het gebied van praten. Alles dat hij deed, was zijn hand op haar linkerwang laten rusten uit verlangens. "I'm losing my mind, that's what's wrong." De droefheid van zijn expressie vermeerderde zich met elk van zijn denkbeelden, teruggaande naar de tijden van vroeger. Hij had ze allemaal diep teleurgesteld. Hij wist dat het de waarheid was, de reden achter hun afschuw voor hem, maar het maakte het voor hem niet gemakkelijker. De acceptatie dat ze verder leefden zonder hem liet hem eenzamer dan ooit voelen. Haar zwakke glimlach beantwoordde hij niet, enkel een zachte streling achtergelaten op haar wang vooraleer hij zijn vingers weer van haar tedere huid weg liet glijden. "I'm a failure, I've always been one. What if-"
De uitgesproken gevoelens gingen moeizaam over zijn lippen, noch werd het verstoord in een kwestie van een paar seconden. Het SMS-geluid van zijn telefoon maakte een einde aan zijn uitspraken. Het werd afgekapt door het beeldscherm dat in zijn zicht kwam, een nummer van een oude bekende de achtergrond ingenomen met een ongelooflijke tekst toen hij het uit zijn broekzak haalde. De wanhoop waarmee hem de situatie uitgelegd werd liet hem huiveren van vertwijfeling.

Text is in Russian;
Jack.. I need you. Please answer your phone right now.
They took him away.. They took your father in custody without any mercy. Roza went after him and is nowhere to be found and.. oh God, Alyssa.. She won't calm down. She's crying her eyes out, screaming out for you and your dad. I don't know what to do..

Een enkele minuut later was het het belsignaal dat klonk door de kamer en met, al dan een ietwat ontdane blik, werd het gesprek aan gang gebracht. Hard gehuil en geschreeuw galmde door de microfoon. De stem van zijn tante wist gedeeltelijk over het lawaai heen te komen, hoewel hij aan de trillingen kon horen dat ook zij op het punt van breken stond. Met radeloosheid hield Jack zijn telefoon tegen zijn oor.

"Help me, please. She keeps on freaking out and those looks.. she's terrified Jack. I don't know what happened to her.."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Als ze logischer had nagedacht, had Addison achter de betekenis van het vreemde woord kunnen komen door simpelweg de context te bestuderen. Het Russische woord klonk veel ingewikkelder dan elkander woord in een onbekende taal. De stand van letters klonk onlogisch en hoe goed ze ook was in talen aanleren, zou het haar nooit lukken het woord te herhalen, gewoonweg doordat het zo vreemd klonk. Daarnevens was het niet het eerste Russische woord dat ze opving, ze had Jack namelijk al wel vaker wat in het Russisch horen zeggen, vooral mompelen eigenlijk. "It sounds very difficult in Russian... And I thought Spanish was a hard language to learn," zei Addison. Velen deden er een lange tijd over om de basis van de Spaanse woordenschat aan te leren. Zijzelf had het al snel door doordat ze het al sinds kleins af aan hoorde, een gevolg van haar Spaanse moeder die na al die jaren de Amerikaans nog niet volledig onder de knie had. In het dagelijks leven sprak haar moeder ook voornamelijk Spaans doordat ze steeds weer dacht dat iedereen de taal sprak, waar Addison haar moeder elke keer op wees. Wel tientallen keren had ze Addison's vriendinnen aangesproken in het Spaans, wat heel wat ongemakkelijke situaties had veroorzaakt.
"It surprise me that i like it, though. But that might be because my taste buds are partially burned through all that alcohol," antwoordde ze. Ontkennen dat ze het lekker vond zou een leugen zijn aangezien de smaak haar beviel. De smaak van sterke drank herkende ze uit de duizenden, hoewel deze toch anders smaakte. Het verschil was echter moeilijk te beschrijven. Er was iets dat de sterke smaak van alcohol verdoezelde, misschien doordat het iets zoeter smaakte?
"I still think it'ts weird, though," bracht Addison uit. Het was onverstandig om als crimineel een Facebook account te beheren, al was het bijna onvoorstelbaar. Zijzelf was namelijk opgegroeid met technologie waaronder dus ook social media. "Spoken about weird... Is that where guys are using social media for? For looking up girls?" vroeg Addison een beetje grinnikend. Het was best amuserend om te horen sinds ze weinig nadacht over wat het mannelijk geslacht nou precies zocht op social media. Sommige meiden hadden ook een goede reden om sites zoals Facebook of Instagram te bezoeken. Het was namelijk de handigste en meest subtiele manier om ex-vriendjes te stalken zonder ze het daadwerkelijk doorhebben. Hoe beschamend het ook was, zelfs Addison had social media een lange tijd voor die reden gebruikt. Ach, ze mocht weten met wie haar exen datete, toch? Daarnevens was dat slechts tijdelijk geweest. Nadat ze het had uitgemaakt met haar toenmalig vriendje, Jace, de jongen waaraan ze het liefst nooit meer terug dacht, zat ze dagelijks door zijn Facebook en instagram pagina te scrollen. Doordat het dan ook ontzettend beschamend was, hield ze dat voor zich.
Zijn hand haalde ze weer bij zijn kin vandaan, vervolgd door een zeer lange stilte tussen hen beiden. haar ogen hield ze op hem gericht, zijn sombere, vermoeide gezicht in haar opnemend. Hoe lang de stilte ook zou duren, ze zou wachten tot hij besloot een antwoord te geven. Geen enkel geluid kon ze waarnemen. De hand die hij op haar wang legde, liet alles om haar heen een beetje stilstaan, haar hartslag ging echter een versnelling hoger, het was oncontroleerbaar. Tintelingen ontstonden in haar wang, simpelweg door zijn aanraking. De spanning die plotseling door haar lichaam heen ging blokkeerde haar woorden, ook al had Jack besloten om wat te zeggen. Geen enkel woord kreeg ze uit haar mond. Jack kreeg geeneens de kans om hetgeen wat hij wilde zeggen volledig uit te spreken, het geluid van zijn mobiel verstoorde hem. Net wanneer hij eindelijk begon te praten.
Juist wanneer Addison dacht dat diegene die contact met hem opnam het opgaf, ging zijn beltoon af, die ze maar al te goed kon herkennen. Addison hoopte dat Jack de telefoon opnam, simpelweg omdat het geluid van zijn afgaande mobiel een beetje hinderlijk was. Enkel gehuil en wat Russische woorden kon Addison horen. In het gehuil herkende ze een klein meisje en de stem die de woorden vertelde klonk ontzettend wanhopig en radeloos, ook al verstond ze geen enkel woord.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij herkende zijn zusje in het geschreeuw op de achtergrond. Hoe zijn naam enkele keren uitgeroepen werd met trillingen, hoe ze beschreven werd door zijn tante die totaal hopeloos leek te zijn over Alyssa's toestand. Alles keerde naar hem terug van tijd thuis. Haar night terrors waren vaak zo verlopen, maar hem was verteld in de brieven dat het wel degelijk goed met haar zou gaan. De nachtmerries zouden minder zijn geworden evenals haar paniekaanvallen in de donkere uren van de nacht. Waren het dan leugens geweest? Had zijn oom dan tegen hem gelogen, of was het de gevangenneming van zijn vader die het opnieuw in werking had gezet?
Met een moedeloze blik in zijn ogen bedwong Jack zichzelf bij de werkelijkheid te blijven. Hij liet zijn zwijgzaamheid van de afgelopen paar minuten aflopen, een keer diep ademgehaald vooraleer hij de vrouw aan de andere lijn vertelde zijn zusje aan de telefoon te geven. De klanken waarmee zijn Russische taal over werden gebracht verraden zijn eigen paniek lichtjes. Het was merkbaar hoe hij zat met zowel zijn kleine zusjes' toestand als zijn bloedeigen vader die als een moordenaar werd gezien, en het maakte dat hij in een tweestrijd zat over zijn volgende acties. Hij had weten van het rechtelijke systeem in zijn eigen land. Hij wist hoe oneerlijk het kon zijn en boven dat nog hoe streng alles in elkaar zat; wilde hij dat zijn vader nog een kans maakte op vrijspreking, dan moest hij snel actie ondernemen. Vandaar dat hij besloot aan beide toe te geven. Hij zette vaart achter zijn gesprek met zijn zusje in de hoop haar ietwat te kunnen kalmeren, maar het échte noodplan zat geheel anders in elkaar. Het was de enige keuze die Jack nog overhad om alles te redden.

"Hush, little monkey," murmelde hij ontsteld over de telefoon. "Don't cry. Everything is going to be okay, I promise." De zachte snikken die verduidelijk werden bij zijn thuis lieten zijn hart in kleine stukjes breken, een wanhoop ook bij hem aan komen zetten vanwege de situatie. Haar droevige stemgeluid gepaard met haar woorden deden wat met hem. Nooit had hij er goed tegen gekund de kleine te horen huilen, want ze verdiende een leven vol geluk en plezier. Iets wat hij haar momenteel niet kon bieden nu hij in een geheel ander land zat. Een miniem gevoel van vocht in zijn ogen kwam naar boven, al veroorloofde hij het zichzelf niet de emoties te tonen omdat hij op het punt van breken stond. Hij luisterde naar haar met zijn ogen die duizenden woorden spraken, maar zijn lippen stijf op elkaar onderwijl zijn pupillen nog altijd bij Addison waren gebleven. "They here Jack," kermde ze met doodsangst. "I saw them in room, they back! The monsters want kill me. Dad is gone!" Met zijn vrije linkerhand wreef hij frustrerend over zijn gezicht. Het was gewaagd wat hij zich had bedacht, waarschijnlijk nog gedoemd te mislukken doordat hij van het goede uitging, eerder dan te kijken naar de afwijzing die hij volgens zijn hart kon verwachten. De stemmen in zijn hoofd vormden het enige dat hem aanspoorde door te zetten. Diep werd er ademgehaald, zijn ogen secondenlang uit betwijfeling gesloten om alles buiten te sluiten. "A friend of mine would like to talk to you. She's very sweet and you're going to like her, I just know it. Is that okay?" Een zwak, toestemmend geluidje hoorde hij als antwoord. Kort was het dankbaarheid in zijn glimlach die al somber zijn lippen betwistte. "Okay, little one. Here she comes." Het apparaat verwijderde hij op een traag tempo van zijn oor. Het gesprek werd aangehouden, precies naar zijn plannen, en het ophangen liet hij volledig weg. Onverstoord bleef het in zijn greep hangen. Aarzelingen zaten weergegeven op zijn gelaatsexpressie, waarop hij zichzelf verplichtte door te gaan.
Smekend keek hij naar het meisje voor zich. "Please, can you talk to her? My father.. something happened," stamelde hij onrustig voor zich uit. "My little sister.. she can understand English. She can hear what you're saying. Just speak to her, that's all I'm asking from you.. The night terrors got to her again." Zijn telefoon stak hij zwak naar haar uit, stil gelegen in zijn handpalm die een beetje leek te trillen. Hij wist dat het niet kon wat hij van haar vroeg. Hoe kon hij Addison ooit opschepen met zijn kleine zusje, terwijl het zijn taak was als broer om haar gerust te stellen? Hij had door dat het nergens op sloeg, maar hij wist wel dat de tijd doortikte voor zijn laatste kans voor zijn vader. Niemand anders in de familie had verstand van het juridische systeem zoals Jack dat had. Wilde hij het gezin bij elkaar houden, dan had hij geen andere optie meer openstaan. Een laatste keer had hij het lef haar aan te kijken bij zijn ongepaste vraag. Secondenlang verloor hij zich in haar ogen, tot hij zich beperkte tot het dekbed onder hem. Het was een schaamte voor hem om zomaar om hulp te vragen.
"My parents taught her English. She won't be good at it, but it's enough. Please?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Voor zover ze kon meeluisteren met telefoongesprek sprak Jack met een jonger meisje. Haar Engels klonk echter lichtelijk gebrekkig en hier en daar kon ze een Russisch accent horen. Het was zijn zusje, dat vermoedde ze aan de manier waarop hij tegen haar sprak tenminste. Het was onvoorstelbaar wat voor gevoelens er door Jack heengingen sinds ze wist hoe moeilijk hij het had met zijn herinneringen en alles wat gelinkt was aan zijn familie. Paniek deed zich overduidelijk voor in het meisje, gecombineerd met angst. Zelfs de rustgevende toon waarop Jack sprak leek haar moeilijk te kalmeren, iets waarneembaar uit haar schokkende ademhaling en gesnik. Onwetend wat het jonge meisje zo dwars zat bleef ze muisstil op het bed zitten, kijkend naar Jack die er alles aan bleek te doen om zijn jongere zusje te kalmeren. Hoe verkeerd het misschien ook kon zijn, ze luisterde elkander verstaanbaar woord af. Niet slechts uit nieuwsgierigheid, ook uit bezorgdheid.

Lichtelijk onbegrijpend trok Addison een wenkbrauw op toen Jack begon over een vriendin van hem die zijn zusje wilde spreken. Addison was het enige vrouwelijke individu in Jacks kamer, dus kon hij het over niemand anders dan haar hebben. Hoe dan ook, kon ze hetgeen wat hij over haar vertelde wel waarderen. Blijkbaar vond hij haar toch aardig, of vertelde hij het slechts om haar zusje gerust te stellen? Daarnevens verwonderde het feit dat hij het toeliet dat Addison met zijn zusje zou spreken haar immens. De laatste keer dat ze over persoonlijke zaken spraken, had hij haar duidelijk vermeld dat hij erg gesteld was op zijn privacy en hij zijn 'vroegere leven' en iedereen die daarbij hoorde liever achterwegen liet tijdens gesprekken.
"But I don't know what to say," vertelde Addison nadat Jack bijna smekend vroeg om de telefoon van hem over te nemen. Ook al bezat Addison enkele jongere nichtjes en neefjes die vermoedelijk rond haar leeftijd waren, had ze geen enkel idee hoe zij het zusje van Jack succesvol kon helpen naar een rustige toestand. Het weigeren kon ze ook niet sinds Jack heel wat dingen voor haar had gedaan. "Alright, I'll do my best," mompelde Addison. Beloven dat het haar zou lukken om haar rustig te krijgen was onmogelijk, maar ze zou het een poging wagen. Onwetend hoe ze het aan zou moeten pakken nam ze zijn telefoon aan. Normaliter was zij diegene die gekalmeerd moest worden en nu waren de rollen omgekeerd.
"Hi... I'm Addison. Do you wanna tell me your name?" begon Addison het gesprek. Jack had haar verteld welke naam zijn zusje bezat, maar ze vroeg het eerder om haar aan de praat te krijgen. Het was iets wat Addison meestal hielp tijdens een onrustig moment, dus misschien werkte het evenzeer bij haar. Ze kon immers een poging wagen, wie niet waagt niet wint.
"I-Im Alyssa," bracht Jacks zusje met een snikkende stem uit, het veroorzaakte nog een grotere onwetendheid bij Addison. De huilerige stem wekte medelijden op en ook al had ze geen idee wat ze moest doen deed ze haar best, dat was ze Jack namelijk wel verschuldigd.
"Why are you crying?"
"The monsters came into my room again, they wanna kill me! And my dad is gone, I don't know where he is. I'm afaid..." De radeloze woorden probeerde ze te verstaan, hoewel ze af en toe een tijdje moest nadenken voordat ze verstand wat Alyssa nou precies bedoelde. Haar Engels was gebrekkig, maar het was alsnog verstaanbaar voor Addison. "Everything will be okay, there's nothing to be afraid of," probeerde Addison haar te kalmeren, totdat ze het idee kreeg om over een compleet ander onderwerp te beginnen. Afleiding was wat het meisje nodig had. "Tell me something about yourself. How old are you?"
"Seven years."
"Are there things you like to do?"
"Ehm... Yeah. I like watching Disney movies."
"Oh really? That's coincidentally! I like them too."
"You do?"
"Ofcourse I do. Do you have a favorite movie?"
"No, I can't choose, I like them all. But I love the little memaid, I saw it yesterday," vertelde Alyssa, gelukkig iets rustiger dan voorheen. Zelfs een lichte vorm van enthousiasme was in de kinderstem te horen. Addison vond het best schattig hoe ze sommige woorden een beetje verkeerd uitsprak. Toch sprak het kind redelijk goed Engels voor haar leeftijd, het was overduidelijk dat ze erg slim was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een sneltoetsnummer uit zijn telefoon haalde hij naar voren in zijn gedachten. Het oude mobieltje van hem, tevens ontraceerbaar voor de buitenwereld, bracht hem in contact met het lokale politiebureau in Novosibirsk. De mensen aan de lijn waren net als hem behoorlijk in de stress. Vaker had hij door moeten schakelen naar nieuwe mensen voordat hij dan eindelijk iemand aan de telefoon kreeg die hij zocht. De advocaat van zijn vader, ingeschakeld door de regering indien iemand geen salaris had voor een privé verdediger, was degene die hij moest hebben. Na een vijftal minuten kwam de raspige stem van de man pas door. Een begroeting vervolgd met een vraag wie hij was rolde over de lippen van de vreemdeling, al was hij niet gesteld op een normaal gesprek. Hem grofweg onderbroken, sprak Jack over wat hij wél wilde weten. "You're his PRO-DEO lawyer, right?" In alle wanhoop wreef hij nogmaals over zijn gezicht, zijn ogen gericht op de grond onderwijl hij een begin zette aan het ijsberen. "This is his son speaking. Jack Gilinsky, you can look me up later to see if the records match, but that's not the point right now. Can you tell me what the hell is going on?" Een ontstelde toon werd bij hem aangeslagen met het wachten. Het was voor hem en elkander die meeluisterde wel te bekennen dat hij alles aan het verliezen was en het deed met wat hij had, anders dan normaal als hij de tijd wel nam voor alle acties. Een diepe zucht van de advocaat die erbij werd gevoegd beantwoordde zijn gevoel van zijn ongewenste telefoontje. "They're going to transfer him from our local prison to Butyrka in Moscow, and from there he'll be brought to Tarasov by bus."
"What do you mean? There's no trial?"
"A real trial is a waist of time and money on this one, mr. Gilinsky. Unless you hire an private investigator or you're unbelievably lucky to find any evidence that says there's a need to investigate the case once again, there's not much to win. You actually have a big chance to get him into more trouble, than to make his time in jail less or get him to be seen as unguilty." De woede werd in hem opgewekt, zelfs al deed Jack er niets aan om het verder te laten ontwikkelen. Zijn eigen zeggen dat hem vertelde kalm te blijven aan de telefoon overwon het gevoel vreemd genoeg. Verbazing volgde al snel, maar het was geen razernij dat hij verhelderde aan de man. Nee, het was het grote gevoel van de uitzichtloosheid van de situatie wat bij hem af te leiden viel. "Then what the hell could he've done if he was in Novosibirsk all the time? The murder was in New York," wist hij hem vluchtig te vertellen.
"He was there for business. His boss called him to travel to the city, so he was there at the time of the crime." Zijn eigen hand bleef hangen bij zijn voorhoofd, het daar laten liggen om zich te concentreren op alle opties die nog open waren. Ze hadden het systeem er zodanig verdraaid dat het haast onmogelijk was iemand van de klachten te ontdoen. Niemand, al zeker geen pro-deo advocaat, kon zijn vader er weghalen op de legale manier. De enige keuze die daarbij overbleef was er eentje die Jack zich eigenlijk niet kon permitteren. Hij had weinig geld meer sinds hij in de schulden zat. Waarvan moest hij alles gaan betalen? De vraag galmde meerdere keren door zijn hoofd, en toch kwam zijn koppigheid boven water. Vol vertrouwen zette hij zijn doelen bij de nog komende gebeurtenissen.
"The hearing, when is it?"
"That's nothing you should be w-"
"Whén is it?"
"Next tuesday, why?"
"Thank you. Now, I want you to send me the numbers of the best lawyers in town. By the end of this week, I'll be getting him a private investigator and a lawyer that can actually get him released. It was nice to meet you." Zijn wanhoop was omgedraaid tot een lichte chagrijnigheid, waarmee hij gepaard met wat gegrom een einde maakte aan het gesprek. Moeite tot een gepaste begroeting deed hij allang niet meer. Hoofdschuddend stopte hij de telefoon weg, zijn zwijgen aangehouden terwijl hij zich weer plaats liet nemen op het bed. Het gesprek tussen Addison en zijn zusje had hij amper mee kunnen krijgen. Hij was zodanig gefocust geweest op de klootzak die zijn vader moest vertegenwoordigen, dat hij geen aandacht had kunnen besteden aan het huilende meisje. Vragend trok zijn blik enigszins bij. Hij kantelde zijn hoofd, onwetend wat hij moest doen of zeggen, en schoof iets dichterbij totdat ook hij kon horen wat Alyssa uitsprak. Centimeters van Addison's gedaante af kwam hij tot stilstand.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het lukte haar, de stem van het kleine meisje klonk al een stuk rustiger, al kon het nog kalmer om haar doel te bereiken. Nu ze wist wat ze moest doen om Alyssa te kalmeren, was het alles behalve een moeilijke klus en als ze daarmee evenzeer Jack kon helpen, deed ze dat met plezier. Bovendien was het meisje te lief of zomaar te laten huilen. Ook al vond Addison het moeilijk om met kinderen om te gaan, toch kreeg ze het niet over haar hart om haar in volle paniek aan haar lot over te laten. Ze sprak Alyssa slechts aan de telefoon, maar toch deed Jacks zusje wat met haar en dat door haar schattigheid. Het veroorzaakte herinneringen aan haar eigen, helaas overleden, broertje. Ethan was misschien af en toe een vervelende puber, maar hij het ook zijn lieve momenten. Addison had nooit de kans gekregen hem te helpen en nu ze de kans kreeg om Jacks zusje te helpen door haar enkel en alleen aan de praat te houden, iets wat wonderbaarlijk goed lukte. Alyssa's stem schokte nog steeds een beetje, alleen tientallen keren minder dan voorheen.
"What do you want to be later?" veranderde Addison het onderwerp, oprecht benieuwd naar het antwoord sinds ze zeer weinig wist over haar. Ze vond het sterk dat ze zoveel vertelde tegen een vreemde. De meeste kinderen waren namelijk erg schuw voor vreemden, al bleek Alyssa erg sociaal te zijn. Geen enkele keer had ze achter haar broer gevraagd tijdens het gesprek, wat gunstig was voor Addison sinds ze haar aan de praat moest houden aangezien Jack met iets anders bezig was. Het bed zakte een beetje in toen Jack naast haar kwam zitten, al gaf ze de telefoon niet meteen terug aan hem. Ze wilde eerst het gesprek afmaken en hoe onverwachts het ook mocht zijn, Addison vond het nog best fijn om met haar te spreken, ook al was ze slechts zeven jaar oud.
"I wanna be a princess and I wanna live in a big castle, like the Disney castle, with my prince and Jack," vertelde Alyssa met een vorm van enthousiasme in haar stem. Een uitspraak die Addison liet smelten en zelfs een zwakke glimlach op haar gezicht betoverde. Ze vond het haast jammer dat ze haar gezicht niet kon zien tijdens ze vertelde dat ze een prinses wilde worden. Het was het meest schattige wat ze ooit had gehoord uit een kindermond, vooral hoe ze Jack erbij betrok. Het bewijs wat voor goede broer hij was.
"A princess?"
"Yeah, with a lot of dresses like in the movies."
"You know what?"
"What?"
"I think you already are a princess."
"Do you really think that?"
"No, I'm sure about that."
"Like Belle from Belle and the beast?"
"Yeah, just like Belle from Belle and the beast."
"Addison? Can I ask you a qustion?"
"Sure, you can ask whatever you want."
"Are you Jack's girlfriend?" Haar stem klonk een beetje verlegen en lichtelijk giechelend. Ze had geen idee hoe het meisje erbij kwam en het enige wat ze kon doen was simpelweg antwoorden dat ze gewoonweg vrienden waren, hoe graag ze misschien ook wel meer wilde zijn. Waarom Addison op die manier over Jack dacht baarde haar nog meer zorgen. Ze was zodanig verward over elkander gevoel dat ze bezat. Het kon evengoed een gevolg zijn van de alcohol die ze naar binnen had gewerkt. "No, we're just friends," weerklonk haar antwoord.
"Can I have Jack on the phone again? I wanna say something to him."
"Of course, here he comes."
De telefoon haalde ze bij haar oor vandaan waarna ze hem uitreikte aan Jack die naast haar zat. Een vorm van trotsheid ging door haar heen, het voelde goed om iemand te helpen. Het veroorzaakte een minder erg schuldgevoel na alles wat ze had gedaan. Tijdens het begin van het gesprek was Alyssa amper verstaanbaar door haar onrustigheid terwijl ze haar op het einde van de conversatie zelfs een klein beetje kon horen lachen. Het bezorgde haar een voldoening, hoe overdreven dat ook mocht wezen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met een glimlach hoorde hij de stem van zijn zusje wederom aan. Hoe erg hij het had gemist om met haar te kunnen praten, om haar schattige gegiechel aan te horen in de ochtenden of haar prachtige glimlach nog een keer te kunnen zien. Verscheidene emoties kwamen gelijk naar boven toen hij haar over de telefoon kon horen. Blijdschap om dan toch de kans te hebben Alyssa te kunnen spreken na de paar jaar zonder familie te hebben gezeten ging door hem heen, noch voelde hij een onoverkoombare treurigheid op hetzelfde moment. Het deed hem nogmaals denken aan hoe erg hij zijn leven verpest had. Hij had zijn familie laten vallen, was een grote teleurstelling voor ze geworden. Nee, nog meer dan dat. Jack was een schande voor hun bloedlijn. Hij wist dat, als hij ooit een weg terug zou kunnen banen naar zijn thuisstad, hij niemand had om naar terug te keren. Hij wist hoe de rest over hem dacht alsof hij een vreemdeling was die ze nooit gekend hadden. Ze zouden hem negeren, nogmaals afstoten zoals ze nu al die maanden nog vol hadden gehouden, en hij mocht het zich nooit veroorloven om ze nog bij hun namen te noemen.
Addison's laatste woorden had hij door zijn denken heen wél weten op te vangen, een naargeestige blik op het dekbed gevestigd onderwijl hem de telefoon weer overhandigd werd. Hij had geen weten van wat zijn zusje haar gevraagd had, maar haar reactie vertelde genoeg over de impulsieve uitspraken van Alyssa. Voor de zoveelste keer had ze op haar eigen schattige manier gevraagd wat er in haar opkwam. Toch kwam er bij hem geen glimlach vanaf, de droevige glundering gehouden met het overbrengen van zijn woorden. "Мне нужно идти. Помните, что я люблю тебя, в порядке?"
"Когда можно будет вернуться?" Een zucht volgde hem al snel. Hij kon de trillingen in haar woorden nog lichtelijk horen opkomen. Het was heel wat minder geworden dan eerder, waar hij Addison dankbaar voor was, desondanks haalde het treurigheid in hem op. "Можно скорее, принцесса. Я'll вернуться в скором времени." Zijn vinger ging naar de knop om het gesprek te beëindigen. Het had geen zin langer aan de lijn te blijven, het zou hem meer klote laten voelen dan nu al het geval was. Ook moest hij de belofte aan zijn oom wel nakomen in deze omstandigheden. Hij had Danil plechtig beloofd afstand te houden, zolang er brieven naar hem gestuurd werden hoe het met hen ging. Van plan om op te hangen was Jack dan ook, maar het was haar laatste kleine snik die hem ervan weerhield de laatste millimeters te verstrijken om het af te sluiten. Ze vertelde hem iets dat sindsdien na bleef galmen in zijn hoofd.
"Я люблю тебя слишком, Джек." Hierna was het voorbij geweest, en was het zijn telefoon die hij na het ophangen volledig uit zijn hand op de matras neer liet vallen. Het weten wat hij moest zeggen kon hij nergens meer in zijn hoofd vinden. Elke klank bleef vastzitten in zijn keel, maakte hem sprakeloos over hoe hij moest verwoorden wat hij haar wilde zeggen. Een schaamte bleef hierbij aanwezig in Jack's lichaam. Het duurde een tijdje tot hij het in zich opbracht Addison opnieuw aan te kijken, alleen maar omdat hij dubte over hoe hij haar moest vertellen hoe dankbaar hij was en toch uit zou kunnen leggen waarom hij zijn zusje in de steek moest laten voor een ander telefoontje.
Wat ongemakkelijk greep zijn hand voor erg kort naar zijn nek. "Thank you. I shouldn't have asked it, but there was something I had to do," vertelde hij. Spontaan, noch om te laten blijken dat hij het meende, werd haar hand vastgenomen. Tussen zijn beide handpalmen klemde hij het zachtjes vast. Zijn vingers grepen goedaardig naar de hare, voor even van het fijne gevoel van de aanraking genoten, met haar ogen als zijn uitzicht genomen. "I mean it, thank you for calming her down. It's just.. it's a chaos right now, back at home."

I have to go. Remember that I love you, okay?
When you will return?
Soon, princess. I'll return soon.
Me loves you too, Jack.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het gesprek werd afgesloten met, voor haar, onverstaanbare woorden. Het afluisteren van de conversatie gaf ze dan ook op, het was onnuttig sinds ze er geen enkel woord van verstond. Wachtend tot hij het gesprek volledig had beëindigd, keek ze naar hem, onderwijl nadenkend wat ze überhaupt moest doen of zeggen tegen hem. Somberheid viel net als voorheen van zijn gezicht te lezen en ook al deed ze haar best en waagde ze pogingen om hem op te vrolijken, lukte het haar amper. Addison begreep hem echter zeer goed. Haar gemis voor haar familie was ontzettend groot en dat terwijl ze nog maar voor een korte periode van hen gescheiden leefde. Jack daarentegen bevond zich al veel langer in het, en ondanks het enigszins zijn eigen keuze was geweest, had ze medelijden met hem. Ze wist precies hoe het voelde om dierbaren te moeten missen, wetend dat hen terug zien zowat onmogelijk was. Geen enkel woord kon beschrijven hoe het voelde, het enige wat ze erover kon zeggen was dat het vreselijk en vooral ontzettend pijnlijk was. De gedachten dat ze hen nooit meer kon omhelzen, nooit meer kon zeggen hoeveel ze van haar familie hield, iets wat ze voor haar gevoel veel te weinig had gedaan. Het was ondertussen te laat en piekeren erover had geen zin. Het maakte alles uiteindelijk alleen maar erger.
Zijzelf bleef simpelweg muisstil, ook al had hij de lijn tussen hem en zijn zusje intussen al verbroken. Moest ze iets zeggen? Mogelijkerwijs was het zelfs beter dat ze haar mond hield en hem met rust liet? Misschien had hij helemaal geen behoefte meer aan haar gepraat en zou Jack zich uiteindelijk beter voelen als ze zich stil hield. Of moest ze juist wel tegen hem praten als afleiding, net zoals ze bij zijn zusje deed, alleen dan zonder de kinderpraat over Disney erbij natuurlijk. De doodstilte werd verbroken door Jack die zijn dankbaarheid uitte. Dankbare woorden drongen haar gehoor binnen, de oorzaak van de kleine glimlach die op haar gezicht verscheen. Tintelingen bij haar huid waren waarneembaar toen Jack haar hand vastnam, iets wat wel vaker voorkwam terwijl hij haar aanraakte. "No problem, I'm glad that I could help you, after all you did for me," vertelde Addison. Hoe fijn ze het ook had gevonden om met Alyssa te praten, was het in de eerste instantie om haar dankbaarheid voor hem te tonen. Ze was oprecht tevreden met het feit dat ze wat voor hem had kunnen betekenen, maar vooral het feit dat dat hij haar zelf vroeg en toeliet om een gesprek met zijn zusje te voeren liet haar een beetje vereerd voelen.
"What were you doing while I was talking to your sister?" vroeg Addison na een korte aarzeling of ze wel het recht had om er vragen over te stellen. Ze was zodanig gefocust geweest op het kalmeren van zijn jongere zusje dat alles rondom haar onbelangrijk werd en ze nergens anders op lette dan de stem van Alyssa. Ze had het doel om haar te kalmeren voor ogen, wat maakte dat alles rondom haar even ontglipte. Addison was ondanks alles toch nieuwsgierig wat hij plots moest regelen in plaats van het rustig krijgen van zijn bloedeigen zusje. Daarnevens zou hij niet boos worden om haar vraag, daar was ze bijna zeker van. Ook al waren Jack's reacties altijd een beetje onvoorspelbaar, toch wist ze dat hij nu niet zou flippen om één van haar vragen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een glimlach op haar gezicht was het uitzicht dat ontstaan was, nadat hij zijn woorden uitgesproken had. Zijn handen bleven bij de hare liggen, ze lieflijk omsloten om de koude door te laten dringen op zijn warme huid, om de greep te behouden die hem een prettig gevoel opleverde zoals hij eerder ook had ervaren. Het kon hem ergens voldoening geven om haar een beetje vrolijk te kunnen zien voor hem. Om te weten dat hij de sfeer niet geheel had verpest met zijn slechte bui en, wanneer nodig, toch wel voor iets 'aardigs' kon zorgen in plaats van een ruzie te verergeren die nergens naartoe zou leiden. Addison's reactie daarbij gevoegd was het iets geheel anders dan wat ze normaal gesproken van elkaar gewend waren. Geen haatgevoelens werden uitgewisseld of uitgesproken vanwege elkaars acties, of ook maar de beledigende uitspraken uitgebracht om het laatste woord te hebben. Nee, ook zij sprak oprecht terug dat het geen probleem voor haar was geweest, iets dat hem tegenstellend aan de rest wel een zwakke, ietwat terughoudende, glimlach opleverde. "Did she really asked you if you were my girlfriend though? I'm not sure if I heard it right." De somberte op zijn gelaat was nog verre van verdwenen, maar hij wist het voor elkaar te krijgen een zachte lach over zijn lippen te laten rollen. Als er iets was dat hij wist van kleine Alyssa, dan was het haar onbeschaamde gedrag om alles te vragen dat ze wilde weten. Het klonk gewoon precies zoals ze in elkaar zat. Het antwoord van Addison over de telefoon had al aangegeven hoe Jack in de goede richting zat, maar het waren haar woorden die enigszins nagalmden in zijn hoofd. 'Gewoon vrienden' bleef er hangen, alsof het een grote kwetsing was om aan te horen, zelfs al was hij zich van haar relatie met Samuel bewust. Hij wist niet hoe het ook maar een enige soort van jaloezie kon vormen; hij had geen gevoelens voor iemand, nooit gehad en naar zijn overtuigingen zou het ook nooit gebeuren.
De aarzelingen waarmee haar vraag gesteld werd drongen na zijn stille toestand tot hem door. Hij had zoals altijd gepland het te verzwijgen, precies wat de enige keuze was die hij in zijn hele tijd hier had gezien. Een verhaal ophangen om het telefoontje te verklaren en dan op een ander onderwerp overgaan, zodat er niet meer over gesproken werd. Nu, echter, was er geen goede uitweg meer. Hij wist niet wat ze er al van had gehoord of hoe hard hij had gepraat. Het was moeilijk meer in te schatten wat hij nog wél of niet kon zeggen. De waarheid zoveel mogelijk erin verwerken, vormde alles dat hij nog kon doen.
"I was talking to a lawyer. He's been taken into custody, my f-" Zichzelf herinnerd aan de moord op haar broertje, stopte zijn zin per direct. Hij wilde geen scene schoppen en om eerlijk te zijn, wat had het voor zin? Hij zou Addison alleen maar meesleuren in zijn slechte bui door haar broertje's dood erbij te betrekken. Daarbij bracht hij geen leugens uit door zijn vader's naam te vervangen door iemand die hij gewoon kende.. toch?
"-Someone I know. The lawyer from the state, the one they got him, couldn't do anything but following the rules and wait until there was no chance left for him to get out," herpakte Jack zich. Nog even liet hij zijn handen liggen in de aangename positie waarin hij het contact met Addison aanhield, maar niet veel later liet hij ze wegglijden. Haar hand werd goedaardig en zacht weer teruggelegd op het dekbed. "But.. about my little sister. Did she tell you something else?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De warme temperatuur van zijn handen die haar koude hand omsloten, veroorzaakte prettige tintelingen. Een enigszins vertrouwd gevoel verspreidde zich net zoals de warmte, die slechts afkomstig was door zijn handen, door haar gehele lichaam. Elke keer weer wanneer hij haar aanraakte, op wat voor manier dan ook, werd ze overspoeld met een zeer gelukzalig gevoel. Geen ongemakkelijkheid die ze eigenlijk hoorde te voelen, geen haat, alleen maar tevredenheid. Het contact van hun handen veroorzaakte ook ditmaal weer dat haar hart een tikje sneller ging slaan, maar wat de aanleiding daartoe was, was onzeker. Sterker nog, het beangstigde haar sinds ze geen gevoelens voor hem wilde, ook al was het daar allang te laat voor. Hoe erg ze ook probeerde om het uit haar hoofd te verbannen, het bleef door haar hoofd spoken. De reden waarom ze Samuel liet denken dat Addison geïnteresseerd was in hem, hij was slechts een afleiding, hoe fout het ook mocht wezen. Het baarde haar geen enkele zorgen hoe het Samuel misschien wel kon kwetsen wanneer hij erachter kwam dat wat er tussen hen speelde, compleet nep was. Ze maakte zichzelf eerder zorgen over hoelang ze het nog vol hield.
De zwakke glimlach die hij ondanks alles liet zien veroorzaakte dat ze ietwat uit haar gedachten werd gehaald. Ze hield van die glimlach, hoe klein deze ook was. Sinds ze van Crystal had gehoord dat glimlachen zeker niet zijn ding was, voelde ze zich keer op keer weer gevleid om het feit dat hij het in Addison's buurt toch toonde. Daarnevens was het erg aanstekelijk en zag het er sympathiek uit in combinatie met zijn donkere ogen die er een stuk liever uitzagen tijdens hij een beetje vrolijkheid toeliet. Ook al was er nog somberheid in zijn gezicht te bekennen, dit was al een begin.
"Yeah, she did," antwoordde Addison op zijn vraag. Niet dat ze het ernstig vond, ze was slechts een kind. Hetgeen wat Alyssa vroeg was geen schande. Bovendien was alles wel een beetje verdacht, al zeker voor ene jong meisje van zeven jaar oud. Het voelde bijna teleurstellend aan hoe ze had moeten antwoorden dat Jack en Addison gewoon vrienden waren. De drang om haar vraag te positief beantwoordden was er geweest. Hoe dan ook had ze haar eigen broertje al wijsgemaakt dat ze wat met Jack had aangezien ze geen andere keus had. Liegen tegen twee mensen over hoe het nou precies zat tussen Jack en haar was ongehoord. Daarnevens had ze zelf geen idee hoe het tussen hen zat. De ene moment weren ze elkaars allergrootste vijand terwijl ze een aantal uren later gewoon vrienden waren, net alsof er nooit wat was gebeurd. Misschien waren ze zelfs wel meer dan vrienden na de aantal keren dat hun lippen elkaar hadden gevonden? Meer zat er echter niet in.
Onwetend wat ze moest doen of zeggen luisterde ze naar zijn verhaal over de advocaat die hij blijkbaar nodig had. Hoe het ook zij wist ze dat het beter was om haar mond er verder over te houden en geen vragen meer te stellen. Zoals hij haar al eerder had verteld; ze mocht haarzelf niet met zijn zaken bemoeien. Ze focuste haar zelf daarom ook op de vraag die hij na zijn verhaal stelde. Haar hand, die Jack intussen had losgelaten trok ze weer iets dichter naar haarzelf toe. "She told me she likes Disney movies a lot and that she wanna become a princess later," vertelde Addison, feiten die hoogstwaarschijnlijk geeneens nieuw waren voor hem. Zijzelf vond het ontzettend schattig hoe het kleine meisje over haar dromen vertelde. Een zwakke glimlach verscheen dan ook wanneer ze eraan terug dacht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hm, that one I knew. It's her obsession to watch those movies, especially Belle and the Beast. Hell, she even made me watch it at one night because she wanted to 'show me something'." De glimlach op zijn gelaat verbreedde zich een beetje, de glinsteringen in zijn ogen teruggekeerd met de gedachte aan die ene avond. Hoe erg hij Alyssa op sommige momenten wel niet kon vervloeken, was het een van de enige mensen op de aarde waar hij voor zou sterven als het van hem geacht werd. Ze vormde een van de enige personen in zijn leven die hem maakten tot wie hij was. Het kleine meisje vol met vrolijkheid en dromen, dat was iemand waar Jack alles voor zou geven. Ze was degene wie het goede in hem nog leek te zien en zijn naam durfde te noemen zonder schaamte. Alhoewel hij wist dat het kwam door haar leeftijd samen met het ontbrekende geweten over zijn echte bezigheden, had het een ongelooflijke waarde voor hem. "Though it ended with me sleeping while she got herself dressed to be a princess," ging hij lachend verder. "That look on her face.. She woke me up in the middle of the night just to ask me if I wanted to join her party to go and look for Belle." Voor even bleef die vrolijkheid bij hem hangen. Het zachte gelach en gegrinnik bij de herinnering was als vanouds, het beeld voor zijn ogen net zo gebleven als hoe het toendertijd was geweest. Echter, het werd beetje bij beetje afgebouwd totdat dezelfde sombere blik terugkeerde. Alsof hij nooit de opgewekte hem naar buiten had laten komen, verwaterde de lach weer in een mum van tijd. Hij mistte haar zielsveel bij het denken aan thuis. Het gevoel knaagde vanbinnen aan hem, maar het ergste was nog dat er niets was dat hij eraan kon veranderen. Hij moest accepteren dat hij nooit meer bij haar in de buurt gelaten zou worden, laat staan terug naar huis zou kunnen. Hij zuchtte. "I do miss her. Her and her innocent dreams.."
Een flinke teug vodka verdween sindsdien in zijn mond. De scherpe smaak van de drank leidde hem af, liet hem alles inhouden zoals hij het altijd al had gewild. Het nam hem de herinneringen weg met elke slok die Jack nam. Wellicht kostte het hem een halve fles, anderszins een hele of zelfs twee; voor het verdrukken van de voorstellingen in zijn hoofd had hij alles over. En dus ging hij koppig door. Nog een laatste slok nam hij, zijn oogleden kortzichtig naar beneden laten zakken om het uitzicht zwart te laten worden. De seconden daarna spendeerde Jack in stilte tot hij het in zich opbracht ze weer te openen. Addison werd daarbij hetgeen waar zijn blik op bleef rusten.
"What's bothering you?" vroeg hij ineens, uit het niets. "You know.. that makes you drink right now. Or is it just for fun?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Yeah, she told me she likes that movie," vertelde Addison. Alyssa had verteld over hoe graag ze net wilde zijn als Belle, de enthousiasme in haar stem tijdens ze erover vertelde. Haar ogen hield ze op Jacks gezicht gericht terwijl hij het verhaal over zijn kleine zusje vertelde. Ze genoot van de vrolijkheid die van zijn gezicht te lezen viel onderwijl hij zijn woorden uitsprak. De glinstering in zijn donkerbruine ogen, de iets bredere glimlach op zijn gezicht. Het was fijn om hem zo te zien in plaats van zijn somberheid waarin ze hem al sinds het prille begin dat ze hem kende zag. Wat hij haar ook had aangedaan, hij verdiende het om vreugde te voelen, net zoals elkander er recht tot had. Zijn vreugde straalde over naar haarzelf, dat effect had de jongeman voor haar op Addison. Ze hoorde hem zeer graag praten over dit soort dingen, niet alleen omdat het erg persoon en privé was, het was de manier waarop hij vertelde. De gelukzaligheid en zelfs trotsheid, die hopelijk nog een tijdje aanwezig bleef."She sounds really nice, though. I almost regret I never asked my parents for a little sister. But I had enough on a pubescent brother," zei Addison. Een puberend broertje was geen makkelijke klus, vooral doordat zijzelf hem gedeeltelijk opvoedde met de drukke banen van haar ouders als oorzaak. Hoe vervelend en irritant hij het ene moment ook kon zijn, ze kon het hem niet kwalijk nemen. Daarvoor hield ze te veel van hem, iets wat ze hem zeer vaak had verteld, maar nu ze erover nadacht niet vaak genoeg. Het was intussen al te laat, zijn leven was op een ontzettend tragische manier geëindigd.
Hetgeen waarvoor ze vreesde gebeurde, zijn somberheid keerde helaas weer terug. Het viel niet de voorkomen en ze begreep waar het vandaan kwam. Natuurlijk mistte hij zijn zusje en deed het pijn om eraan terug te denken. Ze snapte precies wat hij voelde sinds zij zich net zo ellendig voelde nu ze nooit meer de kans kreeg om haar broertje te zien. Dat kwellende gevoel bezat ze al voordat hij vermoord werd. De ene dag ging alles nog doodnormaal. Ze kon zich nog herinneren hoe ze aan de ontbijttafel zat met haar moeder en broertje terwijl ze over dagdagelijkse onderwerpen spraken. Haar vader zat al even in Duitsland, dus hem had ze al langer niet meer gezien.
Een beetje nonchalant hief ze haar schouders op door zijn vraag. Alles zat haar dwars, elke negatieve gebeurtenis die zich had voorgedaan de afgelopen tijd."Everything... My brothers death, my parents who are probably desperately looking for me, my friends that I never got to say goodbye, the fact that I suddenly became a bloodthirsty monster...," begon ze te vertellen, haar vrolijkheid was intussen immens gedaald en ze wist dat als ze nog langer over al het negatiefs wat haar overkomen was nadacht, de kans erin zat dat ze begon te huilen. Het kon een gevolg zijn van haar gevoelige karakter, maar de alcohol speelde er vast ook een rol in. Hoe dan ook hield ze het in. Ze wilde het masker van de sterke persoon houden. "My life is completely ruïned and I thought it would feel way less painful if I blame it on someone else, but it isn't. It's my own stupid fault," ratelde ze verder, totdat ze besefte waarmee ze bezig was. Zeuren over hetgeen wat haar dwars zat was onnuttig en ze viel Jack ermee lastig sinds hij overduidelijk al problemen genoeg had."I don't even know why I'm telling this, I shouldn't bother you with all my problems."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gesprek over zijn zusje liet hij volledig wegvaren. Hij zweeg, er niet meer over willen praten om zichzelf de pijn te besparen weer verwikkeld te raken in herinneringen. Ze was hem dierbaar genoeg om elke keer in zijn denkbeelden te verschijnen zodra er ook maar iets naar boven kwam dat hem aan haar deed denken, wat al pijnigend op zich was. Pas toen haar uitleg tot hem doordrong, ondernam hij actie door zijn stemgeluid naar buiten te brengen. Doende alsof de stilte van net nooit had plaatsgevonden, ontwaakte hij uit zijn andere bezigheden. "No, it isn't just your fault. I know I said it was, but.. I didn't mean it." Twijfelachtig trok zijn gezicht bij. Het voelde anders om ooit een keer zijn schuld ergens van te bekennen, iets dat Jack in zijn hele tijd hier nog haast geen enkele keer had gedaan. Het knagende gevoel in hem zette hem ertoe aan erover te praten. Hij wilde geen lasten op zijn schouders voelen nu Addison zich verloor in haar zelfbeschuldiging, aangezien iedereen wist dat hijzelf een aandeel erin had gehad. "I was the one who took you here in the first place, remember? Hell, I even killed you with the first knife I could possibly find." Hoewel het een gebeurtenis was waar hij ergens wel spijtig op terugkeek, kon hij er vreemd genoeg wel een beetje om lachen. Het was komisch om te denken dat hij werkelijk waar een moordpoging had gedaan op het meisje waar hij zich nu mee zat te bezatten. Degene met wie Jack zijn vodka voorraad erdoorheen werkte zonder enige interesse in de gevolgen en, wat een grote verandering was vergeleken met anders, als iemand begon te zien die hij wél vertrouwde. Bijzonder genoeg kon hij na alles een lichte glimlach naar boven laten komen. "Sorry 'bout that." Wat vodka liet hij in zijn mond verdwijnen. De lucht van de alcohol kon hem na alles geen barst meer schelen, zeker sinds ook Addison zich aan de drank over had gegeven. Niemand kon hem nu beoordelen op het feit dat hij echt rook naar een alcoholist; een walm begon zich te vormen om zowel zijn gedaante als dat van de vampier naast hem. Ook had hij zijn aandacht heel ergens anders zitten dan de geur van alcohol en sigaretten. Haar woorden leidden Jack af van zijn eigen leed, maakten een uitweg voor hem om de gedachten weg te laten zonder zich af te sluiten van al het andere. Hij wist het van zich af te zetten door enkel met haar mee te denken over haar verhaal."It's okay. I get that you need it sometimes, and well.. I'm glad you trust me enough to tell me," vertelde hij haar, het laatste gedeelte van zijn sigaret opgerookt. "Just because I've got anger issues doesn't mean you can't talk to me when you want to."
Het overblijfsel verdween met een beetje mikken in de metalen afvalbak, in de uiterste hoek van zijn kamer. Het stoppen met roken gebeurde daarentegen nog lange niet; ook nu had hij er een nieuwe opgestoken voordat ook maar vijf minuten verstreken waren, enkel om zijn verlangens te vervullen. "Except for mornings, that's not such a good idea. I think you already noticed that though." Over zijn gewoonten viel weinig meer te discussiëren, want elkander in de buurt wist wel hoe het met hem zat. Hij was een nachtpersoon, een doorhaler als het aankwam op de late uren, maar in de ochtenden kon beter niemand bij hem zijn. Mocht iemand hem vroeger dan 12 uur ook maar wakker willen maken, dan werd er geacht dat er wel heel wat fout moest zijn. In zichzelf gekeerd schudde hij momentenlang enigszins met zijn hoofd. Het pakje sigaretten compleet met de aansteker reikte hij hierbij uit naar Addison, ook al wist hij ergens dat het aanbod waarschijnlijk toch afgeslagen werd. Voor hoeverre hij wist rookte ze niet. Hij had haar nooit ergens kunnen lopen met een sigaret tussen haar lippen en doch vertelde zijn gevoel dat hij het gewoon moest vragen, hetgeen wat hij dus ook deed. Een beetje vragend keek hij haar kant op.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Maybe you didn't mean it, but I do. If I wasn't that curious, I'd never been here."
Wanneer het schuldgevoel opdook waren er weinig dingen die het nog konden beïnvloeden, ook al was het schuldgevoel eigenlijk tegen haarzelf bedoeld. Niemand kon ontkennen dat haar ontvoering een gevolg was van haar nieuwsgierigheid want als ze de stemmen toen had genegeerd, lag ze nu hoogstwaarschijnlijk in haar eigen bed. Hoe aardig het ook was van hem om haar om te praten, ze wist dat het deels haar eigen schuld was. Iemand anders de schuld ervan geven was dan ook respectloos, één grote leugen. Jack speelde er zeker een rol in, hij had haar naar het huis toe gebracht, maar niet alles was zijn fout, ook al had ze dat wel laten blijken. "But I can't complain. There are worse places in this world than this house," vervolgde ze haar woorden, doelend op de dagen die ze had moeten uitzitten bij de vampierjagers, door wie ze werd behandeld als een wild beest. Het was de meest erge plaats waar ze in haar hele leven was geweest. Hoe zeer ze het bendehuis ook vervloekt had, het kon dus altijd erger en die gedachte probeerde ze wanneer dan ook in haar hoofd te houden. Positief denken maakte vaak dat ze ook positief tegen dingen aankeek, dus ook in dit geval probeerde Addison dat, hopend dat ze zich er beter door ging voelen sinds alles uit haar hoofd te verbannen keer op keer mislukte.
Het moment waarop Jack een mes door haar hart stak, kon Addison zich nog als de dag van gister herinneren. De angst die door haar lichaam ging, simpelweg doordat ze nooit had verwacht dat ze het zou overleven. Hoe ze zo graag naar buiten toe wilde voor slechts één ding, bloed, hetgeen waarvoor ze haar leven had geriskeerd. Bij nader inzien kon ze er wel mee lachen, vooral het feit hoe alles intussen veranderd was. Met diezelfde jongen zat ze haarzelf te bezatten, alsof er nooit iets was gebeurd. Desondanks doodgaan ontzettend vervelend aanvoelde, had ze het hem allang vergeven. Addison was geen boosaardig persoon en vond het onnuttig om voor eeuwig boos op hem te blijven terwijl ze het even goed gezellig met hem kon hebben. "Don't worry, I already forgave you for killing me. I'm still alive, a kind of, so I have no reason for being mad at you forever."
Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht bij het aanhoren van zijn woorden."It's really kind you wanna listen, but please tell me when you think it's annoying. Sometimes I talk too much and mostly I even don't realise it," vertelde Addison. Achteraf merkte ze op hoeveel ze vaak praatte, terwijl ze op het moment zelf nooit doorhad dat ze aan het ratelen was. Sommigen konden ermee lachen, anderen raakten er geïrriteerd door waardoor ze liever had dat mensen het gewoonweg vertelden wanneer ze het vervelend vonden. Jacks irritaties in de ochtend kon ze zich echter goed voorstellen, maar het hem kwalijk nemen kon ze niet. Daarnevens vond ze een ochtendhumeur bij sommigen best lachwekkend. "Yeah, good to know I better not try that. Not that I am a morning person, though."
Haar ogen verplaatsten zich van Jack's gezicht naar het pakje sigaretten dat hij naar haar uitstak. Iets waarover ze voor enkele tellen twijfelde, maar alsnog lichtelijk hoofdschuddend afkapte, vervolgd door haar blik die ze weer naar Jack liet glijden."No thanks, I still don't smoke." Sigaretten kon een stress verminderend effect hebben op mensen, maar ze wist dat als ze het probeerde, ze zich er slecht door zou voelen. Bovendien moesten haar longen nog een lange tijd meegaan en wilde ze de organen niet verpesten door het inademen van nicotine en de andere slechte stoffen die sigaretten bevatte.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld