Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

9 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had geen positief antwoord verwacht op haar vraag. Ze had enkel inzicht willen hebben in hoe Michael zich voelde, zonder dat ze het zelf uit hem moest trekken. Wat ze niet had verwacht, was dat hij er daadwerkelijk over praatte. Hij vertelde haar hoe hij zich voelde en een groot deel daarvan was het schuldgevoel dat aan hem aan het knagen was.
De manier waarop Michael voor had zat was vreselijk te noemen. Er was zeker een deel van Naylene die naast hem wilde kruipen, haar armen om hem heen wilde slaan en hem wilde vertellen dat het allemaal wel goed zou komen. Dat ze hem ging helpen en dat hij er weer helemaal bovenop kwam. Het rationele gedeelte in haar brein zorgde er echter voor dat ze het niet kon doen. Ze was al gevallen voor alle spelletjes die hij de afgelopen tijd had gespeeld en hoe erg ze ook hoopte dat dit er geen was, wist ze niets meer zeker.
De pijn die in zijn ogen stond kon haast niet gemaakt zijn. Het raakte Naylene tot in het diepste van haar hart. Alles in haar lichaam was aan het schreeuwen dat ze haar eigen ideeën niet zomaar aan de kant kon gooien. Niet als iemand er voor had gezorgd dat zij het ook allemaal niet meer had geweten. Dat ze zelf ook op het randje had gestaan.
Toch wilde Naylene, Michael de voordeel van de twijfel geven. Hij had de afgelopen tijd in deze ruimte gezeten. Een plaats die helemaal kapot was, waar hij vrij weinig had gekund. Het werd tijd voor een goede douche, een plaats waar hij normaal kon slapen. Het huis had alles in zich, daar had Michael wel voor gezorgd.
“Misschien kun je het haar zelf vertellen.” Naylene had Linn tot nu toe nog niet gesproken en ze wist ook niet wanneer dat wel zou gaan gebeuren. Ze had geen adres gekregen, Linn had haar tot noch toe gebeld en ook via de mail was nog niets binnen gekomen. Op het moment dat Linn er behoefte aan zou hebben, dan zou ze er wel voor zorgen dat er contact kwam.
“Hoe bedoel je?”
“Misschien kun je haar mailen. Ik heb nog niets van haar gehoord, maar wanneer ze er tijd en behoefte aan heeft, dan leest ze de mail vast.” Daarbij wilde Naylene het moment dat ze Linn sprak niet bedoezelen door het alleen maar over Michael te hebben. Linn had bewust de keuze gemaakt om weg te gaan. Weg van dit alles. Dus ook van Michael, alles wat hij had gedaan en misschien ook wel de gevoelens die daar bij waren komen kijken.
Zonder verder nog iets te zeggen, verliet Naylene de ruimte. Voordat ze Michael uit de kamer liet, moest ze verzekeren dat hij de rest van de woning niet kon verlaten. Omdat ze dit idee al in haar hoofd had voordat ze het hotel had verlaten, had ze zich er op voorbereid door wat meer bloed te drinken dan ze normaal zou doen. Daardoor zou de klap van de magie wat minder hard bij haar binnen komen.
Naylene ging opzoek naar hetgeen wat ze nodig had voor de spreuk. Iets van Michael, een talisman waar de spreuk aan gekoppeld aan zou worden. Een heel huis was heel anders dan een enkele ruimte. Zeker omdat ze er wel voor moest zorgen dat zij bijvoorbeeld wel naar binnen kon, net zoals Linn mocht ze daar ooit behoefte aan hebben.
Toen Naylene zeker wist dat het volledige huis onder haar spreuk stond, liep ze weer naar binnen. Daar liep ze meteen door naar de slaapkamer waar Michael zich in bevond. Ze legde haar handen tegen de onzichtbare muur die om de kamer heen zat. Daar mompelde zachtjes de woorden om er voor te zorgen dat de muur zachtjes af begon te brokkelen. Wat Michael de vrijheid gaf om zich door de woning te bewegen.
“Je kan de kamer uit.” Michael leek in haar richting te kijken, verder dan haar voeten kwamen zijn ogen echter niet. Alsof hij haar niet meer aan durfde te kijken. Hij leek echter ook niet te reageren op haar woorden. Ingewikkeld in zijn dekens blijven zitten, was misschien ook wel het veiligste idee. Een eigen plaats waar hij verder niet veel hoefde te doen. Het leek er zelfs op alsof hij zich alleen maar meer in de dekens te verwikkelen, waardoor zijn ogen ook verdwenen.
Naylene liep naar Michael toe. “Je hebt sowieso een douche nodig.” Niet dat hij het nu perse hoefde te doen, maar hij kon zich nu wel naar de badkamer beweging als hij dat wilde. Het rest van de huis zou ook voor hem open liggen.
Het enige wat Michael deed was met zijn hoofd schudden, wat vooral te zien was doordat de dekens ook meebewogen. “Ik verdien het niet om de kamer uit te gaan.”
De manier waarop Michael praatte deed Naylene pijn. Ze wilde zo graag meeging in zijn woorden. Ze wilde hem vertellen dat hij van alles verkeerd had gedaan maar dat het nu aan hem lag en hij zichzelf kon gaan verbeteren. Iets wat niet ging als hij in zelfhaat bleef zitten. Een ander deel van haar wilde hem vragen waar deze Michael een tijd geleden was geweest, op het moment dat hij mensen had vermoord.
“Je komt gewoon mee de kamer uit.” Wat hij dan zou doen, zou hij zelf uit mogen vogelen. Naylene ging niet alles voor hem voorkauwen, maar ze wist ook dat als ze hem hier nu niet weg trok, hij hier de volgende keer nog steeds zou zitten zonder dat hij een meter had bewogen.
Onder de dekens vond Naylene de armen van Michael, waar ze haar handen omheen legde. Ze trok hem overeind en wilde hem meenemen de kamer uit.
“Ik verdien het niet Naylene!” probeerde Michael haar nog uit te leggen, maar het was nu alsof die woorden niet eens in de lucht hingen. Ze ging hier niet op in. Dat zou hem alleen nog maar zelfmedelijden geven en daar had niemand wat aan.
Toen ze de kamer uit waren, liet Naylene Michael vrijwel meteen los. Ze gooide de deur achter haar dicht, ten teken dat de kamer nu even geen optie meer was.
“Je kunt doen wat je wil doen. Douchen is misschien een goede optie. Er ligt bloed in de koelkast, je kunt er mee doen wat je wil doen.” Naylene hoopte dat Michael zich besefte dat de twee bloedzakken het enige was wat hij voor nu zo krijgen en dat hij ze niet in één keer leeg zou drinken. Dat was echter zijn eigen keuze. De volgende keer zou ze aan Michael zijn uiterlijk wel kunnen zien waar hij voor had gekozen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Wat hij precies had gedaan dat Naylene hem de kamer uit liet gaan, wist Michael niet. In zijn ogen had hij haar niet laten zien dat hij ergens spijt van had, of dat hij wilde veranderen. Hij had misschien wel aangegeven dat hij spijt had en dat hij zich verschrikkelijk voelde, maar dat was niet genoeg om dit te verdienen. Niets was genoeg. Naylene had echter niet naar hem geluisterd en had hem bevrijd uit zijn deken, waarna ze heem mee had genomen het huis in. Het was voor Michael gek om er opeens weer te staan. Hij had zo lang in die kamer gezeten, dat het haast leek alsof dat zijn huis was geweest. Alles had bestaan uit die kamer. Meer was er niet geweest.
‘Oh,’ zei Michael, omdat Naylene het had over het bloed. Ondanks dat al zijn instincten hem aangaven dat hij naar de koelkast moest rennen om het bloed te drinken, wist hij zichzelf tegen te houden. Dit was een test. Dat kon niet anders. Naylene wilde zien wat hij met zijn vrijheid zou doen. Wat hij met het bloed zou doen nu hij wist dat het er lag. Hij had dorst, dat voelde hij overal aan. Zijn keel brandde en zijn lichaam was zwak. Maar als hij nu naar de koelkast zou rennen, wat zou dat dan over hem zeggen?
‘Ik ga douchen,’ besloot Michael. Hij liep nog enigszins voorzichtig door het huis heen. Hij wist niet goed wat kon en wat niet, en het voelde niet eens meer als zijn huis. Het voelde als een plek die hij ooit had bezocht, als een ander persoon. Toch waren het zijn spullen die er stonden, zijn kleding die in de kast hing. Daar koos hij comfortabele kleding uit. Een trui waar hij in weg kon kruipen, een beanie die hij net iets verder over zijn hoofd kon trekken als het nodig was.
In de badkamer pakte hij zijn zeep en alles wat hij nodig had. Hier viel hem iets op wat hij in de slaapkamer nog niet had geobserveerd. Het was leger. Er was geen shampoo van Naylene. De blokken met kruidige zeep waren verdwenen. Het rook zelfs anders. Ze had het vast meegenomen naar Ashton.
Michael schudde het van zich af en kleedde zich uit, waarna hij onder de douche stapte. Het warme water was een aangename verrassing, maar Michael kon zich niet helemaal toegeven aan de rust van de douche. Hij lette op ieder geluid dat Naylene maakte. Of ze al weg was, of niet. En als ze er nog was, wat ze dan deed.
Uiteindelijk zette Michael de douche maar uit en droogde hij zich in stilte af. Het was fijn om schoon te zijn, maar het spoelde zijn daden niet weg. Zijn lichaam was schoon, maar zijn geweten niet. Hij vroeg zich af of dat ooit nog zou kunnen.
Nadat hij zich aan had gekleed, liep hij terug het woongedeelte in. Naylene was nog steeds in de woning. Ze was op de bank gaan zitten en had één van haar eigen boeken er bij gepakt. Michael vroeg zich af waarom ze er nog was. Wat haalde ze hier uit? Tenzij ze nog steeds wilde zien hoe hij met het bloed om ging. Misschien was ze daarom wel gebleven.
Michael liep naar de koelkast. De twee zakken zagen er goed gevuld uit. Het was een week geleden dat hij bloed had gekregen van Naylene en dat was een klein glas vol geweest. Heel anders dan wat er nu voor hem lag. Hij voelde dan ook dat Naylene naar hem keek. De deur van de koelkast zat dan wel tussen hen, maar ze keek naar hem.
Michael pakte de zak met bloed en maakte hem open. Hij nam het mee naar de keukenkastjes en schonk wat in één van de glazen. Vervolgens borg hij alles weer netjes op, behalve het glas. Hij staarde naar het bloed. Zelfs dit bloed was van een onschuldig iemand. Bloed dat hij of zij had gedoneerd, misschien wel om iemand zijn leven te redden. Hij wist dat dit de betere manier was, omdat ze op deze manier geen mensen vermoordden of pijn deden. Toch deed het hem denken aan wat hij had gedaan, en hoezo maakte hem dit opeens beter.
Hij kon het bloed echter niet meer negeren nu hij het voor zich had. Daarom werkte hij het binnen een paar slokken weg. Hij schoof het glas op het aanrecht en keek naar Naylene, wiens ogen al op hem gericht waren.
‘Dus ik kan door het hele huis lopen?’ vroeg Michael voorzichtig aan haar. ‘Ik kan mijn laptop pakken? Ik kan gamen? Eten maken?’ Het was allemaal misschien niet nodig, maar op die manier zou hij wel voldoende te doen hebben in de tijd dat hij hier zat.
Naylene knikte. ‘Ja, dat kan je allemaal doen. Als je dat wil. Al hebben we niet veel eten meer in huis, denk ik.’ Michael haalde zijn schouders op. Zo belangrijk was het ook niet. Het zou hem echter wel kunnen helpen om zijn bloeddorst onder controle te houden.
‘Dankjewel,’ fluisterde Michael. Naylene vertrouwde hem. Ze liet hem rondlopen. Hij mocht het huis dan wel niet uit, maar ze had het idee dat hij zich beter zou gedragen en dat dit een stap in de goede richting was. Hij hoopte dat hij geen misbruik zou maken van haar vertrouwen. Hij wilde dat niet doen, maar hij had geen idee of hij zichzelf zou kunnen vertrouwen.
‘Ik denk dat ik maar ga,’ zei Naylene. Ze legde haar boek en kwam overeind van de bank. Ze liep langs Michael heen en voor even dacht hij dat ze hem een knuffel zou geven, maar ze deed het niet. In plaats daarvan liep ze naar de voordeur.
‘Nay?’ Hij had haar naam al uitgesproken voordat hij er erg in had. Ze stopte echter wel met lopen.
‘Ja?’
‘Je gaat nu terug naar Ashton,’ merkte Michael op. ‘Maar is het… Zijn jullie al…’ Michael wist niet precies hoe hij de vraag moest stellen, maar hij wilde het wel weten. ‘Naar wíe ga je precies terug?’ Een vriend, haar partner? Iemand die hem zou vervangen?

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er was geen reden meer geweest om Michael in de kleine kamer opgesloten te laten zitten. Daar zou Naylene nooit zien of er echt vooruitgang zat in de situatie. Nu er meer prikkels zouden zijn, Michael eigen keuzes moest maken, zou het op een gegeven moment wel duidelijk worden of alles wat hij zei de waarheid was of niet.
Over een week zou ze terug komen en dan zag ze vanzelf wel hoe alles was gelopen. Wat Michael wel en niet had gedaan. Hoe hij om was gegaan met het bloed. Naylene vond het dan ook een goed moment om afscheid te nemen. Michael leek echter nog iets van haar te willen weten, waardoor ze zich naar hem omdraaide.
“Zal ik het ooit weten met Ashton?” Fluisterde Naylene. Want zo was het wel. In het begin had ze misschien wel geweten wat hun relatie precies in had gehouden. Toen ze vaker uit elkaar waren geweest dan bij elkaar, was het allemaal uit elkaar gevallen. Sindsdien was het voor Naylene ook een raadsel geweest waar ze precies hadden gestaan.
De afgelopen weken hadden ze veel tijd met elkaar door gebracht. Dit waren de enige momenten waarop ze geen tijd met Ashton door had gebracht. In die tijd was er ook zeker wel wat tussen hen gebeurd, wat misschien niet heel erg netjes was van Naylene haar kant. Ze wist ook niet waar ze op het moment met Michael stond.
“Maar ik weet ook niet wie ik hier achter laat.” Naylene haalde haar schouders op. Ergens wilde ze dat Michael over die woorden na ging denken, maar ze wist dat ze het zelf ook moest doen. Na al die jaren waren ze eindelijk gelukkig geweest binnen hun nieuwe relatie. Nu leek die aan de kant te zijn geschoven door de leugens van Michael, maar misschien ook wel door de keuzes die Naylene nu maakte.
Ze had dan wel niet op deze manier afscheid willen nemen, maar op het moment kon ze niet nog langer in het huis blijven en liep dan ook naar de hal. Naylene wist zelf niet waar ze stond en dat was behoorlijk frustrerend, maar ze wist ook dat het leven de komende tijd op die manier zou lopen.
“Tot volgende week, Mike.”
Naylene opende de voordeur, waar ze naar buiten wilde lopen. Een onzichtbaar krachtveld hield haar echter tegen. Ze snapte niet heel goed wat er precies gebeurde. Daarom probeerde ze nog een keer door de deuropening te lopen. Ook deze keer werd ze tegengehouden door de magie die ze er zelf op had gezet. Wat ze niet snapte, dit had moeten gebeuren, maar alleen maar bij Michael.
“Fuck!” Bracht Naylene gefrustreerd uit. Ze probeerde haar hand naar buiten te drukken, maar zelfs dat lukte niet. Dit had niet moeten gebeuren en ze snapte niet waarom het dan wel had gedaan.
Achter haar hoorde ze de voorzichtige voetstappen en ze wist zeker dat Michael voorzichtig om het hoekje keek.
“Fucking idioot.” Sprak ze haarzelf aan. “Hoe heb je dit zo kunnen verpesten?” Naylene had vaak genoeg een spreuk gebruikt die hier op had geleken. Ze had precies geweten wat ze had moeten doen en toch had ze het helemaal verkeerd aangepakt.
Naylene stak haar handen uit, zodat ze kon beginnen met een spreuk die er voor zou zorgen dat de onzichtbare muur naar beneden zou brokkelen. Ze wist echter zelf ook wel dat het niet zomaar zou gaan. Ze had de spreuk opgezet aan de hand van een talisman, die zou ze dan ook weer nodig hebben om de spreuk naar beneden te krijgen.
“Stomme doos.” De woede die ze voor zichzelf voelde, hielp niet mee met haar magie onder controle te houden. Daarom liet ze haar handen zakken. Ze probeerde zich te bedenken waar ze de talisman had gelaten. Haar hoofd was de laatste tijd zo overvol dat het allemaal niet meer logisch was. Ze was zo druk geweest met alles dat ze er niet echt bij stil had gestaan.
Naylene liep langs Michael heen, die nog steeds in de deuropening stond. Hij trok zich wel iets terug, zodat ze er gemakkelijk langs kon.
“Waar the fuck is dat ding!” Naylene wist zeker dat ze hem ergens neer had gelegd. Waar, kon ze zich echter niet herinneren omdat ze bezig was geweest met de volgende spreuk die ze uit had moeten spreken.
Ze probeerde haar stappen te volgen, dus als eerste liep ze naar boven. De kamer waar Michael had gezeten, daar kon het nog wel eens liggen. Buiten de kamer lag al niets, daarom liep Naylene naar binnen. Aangezien de kamer al een zooitje was, kon ze niets meer onderscheiden. Of ze echt keek, wist ze zelf niet eens. Op het moment was het vooral de boosheid die het overwon. Ze kon niet geloven dat ze zelf zo dom was geweest dat ze de spreuk niet op een goede manier uit had gesproken.
Al snel vloog er van alles door de kamer heen. Het matras werd aan de kant gegooid. De boeken die er lagen, kwam al snel tegen de muur aan. Zelfs de stukken hout die overal lagen, ontkwamen er niet aan.
“Nay?” Hoorde Naylene voorzichtig van beneden komen.
“Wat?!” Kwam er op een snerende toon uit. Ze was pissig. Boos. Niet op Michael, maar op haarzelf. Maar op het moment wilde ze er niet nog iets bij hebben.
“Ik denk dat ik heb gevonden wat je zoekt.”
Naylene rende naar beneden, waar ze Michael bij het raam zag staan. Hij wees voorzichtig naar buiten.
Naylene kwam naast hem staan, waar ze naar buiten staarde. Daar zag ze de edelsteen, die ze had gebruikt om de magie zo goed mogelijk op te bouwen, liggen.
“Godver.” mompelde ze, terwijl ze verder naar achteren stapte.
“Michael doe het raam open.”
Michael deed wat er van hem gevraagd werd, waardoor Naylene zich focuste op de steen. Met een spreuk probeerde ze het de juist kant op te krijgen. Maar voordat hij door het raam heen vloog, schoot hij weer terug, alsof hij ook tegen werd gehouden door de magie die ze op had gezet.
“Fuck, fuck, fuck!”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Michael zelf de reden was geweest van de laatste keer dat Naylene zo boos was geworden, was dit misschien nog veel enger. Want nu wist hij niet meer hoe hij Naylene rustig moest krijgen. Hij begreep nog niet eens helemaal wat er aan de hand was. Naylene had een andere spreuk gebruikt, om hem wel door het huis te laten lopen, maar niet naar buiten te laten gaan. Hij zat nog altijd vast in het huis. Maar zij nu ook. Er was iets mis gegaan, of ze had een andere spreuk gedaan dan dat ze had gewild en nu zaten ze allebei in het huis vast. Het was overduidelijk dat Naylene daarvan baalde, en zelfs toen ze een oplossing hadden gevonden, leek het niet te kunnen.
Michael staarde naar de edelsteen buiten. Zelfs Naylene haar magie had de steen niet naar binnen weten te krijgen. De magie had het afgekaatst. Alsof het had geweten dat iemand hier binnen het zou proberen. En het niet toe zou laten. Het was behoorlijk eng hoe magie kon werken, vond Michael. Maar een woedende Naylene naast hem hebben staan was nog veel erger.
Normaal had hij zijn armen om haar heen gelegd en haar verteld dat ze wel weer een oplossing zouden vinden. Dat ze er nu even niet mee bezig houden hoeven gaan en dat ze er samen wel uit zouden komen. Nu durfde hij dat niet. Niet omdat het misschien gevaarlijk was en ze hem pijn kon doen met haar magie, maar simpelweg omdat hij geen idee meer had wat nog geoorloofd was en wat niet. Naylene had het immers al zelf gezegd: ze wist niet meer wie ze achterliet in dit huis. Ze wist niet meer naast wie ze nu stond, wat hij voor haar was. En ondanks dat hij nu heel veel dingen tegelijk voor haar wilde zijn, wist hij dat geen van allen een goede optie was.
‘Nay…’ zei Michael voorzichtig. Hij wist niet zo goed wat er precies aan de hand was, laat staan wat hij voor haar kon doen. Hij wilde haar wel helpen, maar hij wist ook niet hoe. Hij was geen heks, hij zou geen spreuk kunnen doen om dit alles op te lossen. ‘Ik snap dat dit vervelend is… Als ik jou was, zou ik ook niet met iemand zoals mij vast willen zitten. Zeker niet na alles wat ik heb gedaan. Ik zal proberen je zo min mogelijk lastig te vallen.’
Hij zou zich kunnen terug trekken. Misschien niet in de kamer waar hij eerst had gezeten, maar hun huis was groot genoeg. Hij zou ergens kunnen zitten met zijn laptop en zijn koptelefoons en dan zou hij het wel overleven. En Naylene zou het bloed mogen helpen. Zij zou er veel beter mee om gaan dan hij. Hij verdiende het niet eens om vrij rond te kunnen lopen en bloed te kunnen drinken. Naylene verdiende dat wel.
Naylene zei niks terug, wat Michael als een groot genoeg antwoord opvatte. Hij draaide zich om en liep naar de woonkamer, waar hij zijn laptop pakte. Hij verzamelde al zijn snoeren en zijn koptelefoon, en ging vervolgens nog terug naar de kamer war hij voor een lange tijd had gezeten. Daar pakte hij het boek wat hij nu al voor de derde keer aan het lezen was. Hij besloot om vervolgens maar in de kamer te gaan zitten waar ze een hoop van hun strip- en normale – boeken bewaarden. Zo was hij Naylene niet echt tot last.
‘Misschien kun je vragen of Cam je komt helpen. Of Ashton,’ stelde Michael aan haar voor. Cameron was ook wel een goede heks. Niet zo goed als Naylene, maar hij deed een hoop. Hij had Ashton ook opgesloten. Al was dat misschien niet echt een goed argument, aangezien Ashton weer op vrije voeten was. Ashton moest echter wel iemand kennen die dit op kon lossen, zodat Naylene weer naar buiten zou kunnen. Michael zag het echter al gebeuren dat daarvoor eerst de hele spreuk weg zou moeten, waardoor ook hij de kans zou krijgen om weg te rennen. Iets wat hij niet zou doen. Want als hij weg zou rennen, dan zou hij alles nog erger maken dan dat hij al had gedaan.
Weer kreeg hij geen antwoord van Naylene. Daarom besloot Michael om naar de kamer te lopen die hij in zijn hoofd had. Daar ging hij zitten, met zijn laptop achter het bureau. Hij opende de app waarmee hij kon facetimen en hij drukte op het nummer van Linn, in de hoop dat ze op zou nemen. Vrijwel meteen gaf zijn laptop aan dat Linn haar nummer niet bereikbaar was.
Zuchtend startte Michael zijn e-mail op. Dat was ook de manier waarop Naylene met haar beste vriendin had gecommuniceerd. Ze had echter nog geen antwoord terug gekregen. Dat zou misschien ook wel niet gebeuren voor hem, maar hij wilde een hoop tegen Linn zeggen. Zeker nu hij hier samen met Naylene zat. Want ondanks dat ze zeker een heks nodig hadden om hier uit te komen, in ieder geval Naylene, hadden ze ook allebei hun vriendin nodig. En als Linn niet terug wilde komen voor hem, dan zou hij dat begrijpen. Naylene had haar nu echter ook nodig. Ze had iemand nodig. En als Linn niet op tijd terug zou zijn, dan zou Ashton die plek al volledig hebben gevuld. En er niemand meer bij laten.
Daarom begon Michael ook te typen, hopend dat Linn toch een keer haar mail zou checken. Zodat ze in ieder geval haar beste vriendin zou kunnen helpen. Want als Naylene een spreuk verpestte, dan was ze er wel heel erg aan toe.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De woede was een tijdje blijven hangen bij Naylene. Boos op haarzelf had ze er alles aan proberen te doen om de spreuk te laten verdwijnen. Niets was haar gelukt, wat ook wel logisch was, want daarvoor had ze de steen nodig die buiten de woning hing. Omdat ze het zelf niet op had kunnen lossen, had ze de enige andere heks gebeld die ze hier hier had gekend. Cameron had echter aangegeven dat hij een tijdje samen met zijn dochtertje de stad uit was, voor een wel verdiende vakantie. Hij had nog wel aangegeven dat hij wel terug wilde komen, maar Naylene had aangegeven dat het niet nodig was. Het was niet een kwestie van leven of dood, maar voor iets wat heel onhandig was.
Even had Naylene overwogen om Ashton te bellen, zoals Michael haar voor had gesteld. Dat was echter een stap die ze niet had gezet. Ze wist niet hoe ze Ashton uit had moeten leggen dat ze het zo op had gefuckt dat ze zelf de woning niet meer uit kon. Ondanks dat Ashton vaak genoeg had gezegd dat hij de enige was die haar magie begreep, zou hij dat op dit vlak zeker niet zijn. Zelfs Naylene snapte het namelijk niet helemaal. Ze maakte niet zomaar een fout in haar spreuken, zeker niet eentje waar ze zelf uiteindelijk last van had.
Naylene had begrepen dat ze de komende weken niet buiten het huis zou staan en daar had ze zich dan ook bij neergelegd. De eerste twee dagen had ze Michael bijna niet gezien. Hij had zich verplaatst naar de kamer waar ze de boeken en strips hadden bewaard. Daar was Naylene dan wel als eerste naar toe gelopen, om iets uit te kiezen wat ze had kunnen doen. Het had er echter op geleken alsof Michael zo ver weg had willen kruipen dat ze hem niet meer zag. Iets wat ze Michael dan ook had willen geven, een plaats voor zichzelf. Niet haar blik die hem in de gaten hield.
Op een gegeven moment had Naylene het niet meer aangekund. Ze had Michael horen bewegen, ze had gehoord hoe zijn vingers bezig waren geweest met een game of ze had het geluid van de douche kunnen horen. Ze had hem echter niet de kamer in zien komen waar ze zich het meest had bevonden. Naylene had gekozen om vooral in de woonkamer te verblijven, te slapen op de bank, zodat Michael zich naar de slaapkamer had kunnen begeven. Hun gemeenschappelijke bed was echter onbeslapen, niet meer aangeraakt sinds het moment dat ze er samen voor het laatst op hadden gelegen. Het waren dat soort dingen geweest die er voor hadden gezorgd dat Naylene de stap had genomen om naar Michael toe te stappen.
Het was twee dagen geleden begonnen, toen Naylene aan had gevoeld dat ze zelf wel wat bloed had kunnen gebruiken. Tot dan toen was Michael nog niet naar de koelkast komen lopen om wat van het bloed te pakken. Naylene had nog geen kwart van één zak verdeeld over twee glazen, één van die glazen had ze naar Michael gebracht. Met heel wat protest had ze het voor elkaar gekregen dat hij het op had gedronken. Toen ze eenmaal zijn aandacht had, was het Naylene die het gesprek had geopend. De woorden van Michael hadden nog wel in haar hoofd gespookt. Het was niet dat ze niet met hem vast wilde zitten, maar ergens was dat ook wel wat ze niet wilde. Ze wilde de pijn niet voelen die Michael haar had gedaan, maar ondanks dat alles was hij zeker geen slecht gezelschap.
Hun gesprek was begonnen over de game die Michael had gespeeld. Een spelletje waar ze soms dagen aan hadden gezeten. Ze waren er soms helemaal ingedoken, terwijl alles om hen heen er niet meer toe had gedaan. Naylene had Michael aangesproken op iets wat ze in haar ogen verkeerd had gedaan, waar Michael met een snuivend geluid op had gereageerd. Naylene had er op gestaan en had dan ook haar eigen laptop er bij gepakt en had alles aangesloten en had er op gestaan dat Michael een multiplayer platform aan had gemaakt, zodat ze het hem had laten zien.
Vanaf daar hadden ze toch behoorlijk wat met elkaar gelachen. Ze hadden weer commentaar gehad op elkaar, zoals ze dat altijd hadden gedaan. Hadden uren achter elkaar gegamed, waar ze elkaar van alles aan hadden gegeven, maar ook elkaar door het een en ander heen hadden geloosd. Zoals het altijd was geweest, waren ze nog steeds een goed team. Naylene had het niet eens heel erg gevonden dat ze opgesloten hadden gezeten, als ze de gedachten aan hetgeen wat Michael had gedaan, even uit wist te zetten. Iets wat ze had gedaan, want anders zou ze het haarzelf wel heel erg moeilijk maken.
Vannacht had Naylene weer op de bank geslapen. Ze wist niet wat Michael precies had gedaan, maar naast het gamen praatte ze ook niet heel erg veel met elkaar. Bijna natuurlijk was Naylene toen ze wakker was gelopen en ze zich had gedoucht, weer naar de kamer gelopen waar Michael was geweest. Daar hadden ze weer een game uitgezocht om te spelen, waar ze nu al eventjes aan zaten.
Dat was in ieder geval totdat Naylene haar naam hoorde in een stem die ze maar al te goed herkende: Ashton. Er was een reden waarom ze hem niet had gebeld, ze had haar fout niet onder ogen willen komen. Iets wat nu wel zou gebeuren, daar was niet meer onderuit te komen. Als ze zou doen alsof ze hier niet was, zou hij alsnog binnen komen om te kijken wat er precies aan de hand was en Naylene wist ook dat hij dan ook opgesloten zou zitten in het huis. Iets wat totaal niet ideaal was.
Naylene zette haar spel op pauze en rende naar het dichtstbijzijnde raam, die ze wel kon openen, maar waar ze niet uit kon hangen.
“Ash!” Riep ze terug, om de aandacht van de man te trekken, ondanks dat hij aan de andere kant van het huis stond.
“Wat doe je hier nog?!” Werd er meteen gevraagd, iets wat een logische vraag was en Ashton kennende gevolgd zou worden door genoeg argumenten waren ze precies naar buiten moest. Ze kon echter niet naar buiten.
Aan de voetstappen te horen, liep Ashton dichter naar de voordeur.
“Ashton!” Riep Naylene nogmaals. “Laat die deur met rust, als je naar binnen komt, kan je niet zomaar meer naar buiten!” Waarschuwde ze hem, ze wist niet of hij er iets mee zou doen, want ze kende Ashton. Op sommige momenten was hij zo koppig dat hij niet meteen iets aannam wat een ander hem zei.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton had haar iets meer dan een dag gegeven. Hij kende Naylene en hij wist dat ze soms haar ruimte nodig had. Michael bezoeken was intens. Hij snapte ook dat het verwarrend was om zowel hem als Michael te zien en niet goed te weten waar ze aan toe was. Toen Naylene dan ook niet thuis was gekomen nadat ze hem had laten weten dat ze bij Michael op bezoek zou gaan om hem bloed te geven, had Ashton er niet veel van gedacht. Hij had haar natuurlijk wel geprobeerd te bellen en haar een berichtje gestuurd, om te laten weten dat hij aan haar dacht, maar hij had niet van haar gevraagd of ze hem op had willen zoeken of dat ze meteen terug had willen komen.
Toen Ashton echter geen reactie terug had gekregen, waren de alarmbellen toch wel gaan rinkelen. De vorige keer had Ashton al benadrukt dat Naylene niet terug hoefde naar Michael. Dat iemand anders hem bloed kon geven. Daar had Naylene toen al niet naar geluisterd en ook toen Ashton deze keer had geopperd om zelf naar Michael toe te gaan, had Naylene haar hoofd geschud en had ze er op gestaan dat ze het zelf had willen doen. Dat ze langer weg was gebleven dan nodig, maakte het nog meer verdacht.
Om haar het voordeel van de twijfel te geven, was Ashton eerst naar het appartement van Linn gegaan. Hij had gehoopt dat ze daar was gaan slapen en wat tijd door had gebracht, maar het appartement was stil en leeg geweest. Het was overduidelijk dat er voor weken al niemand meer was geweest. Dat had Ashton nog maar één andere verklaring gegeven: Naylene was bij Michael gebleven. Expres. En ze had zijn telefoontjes en berichtjes genegeerd.
Hoe dichter Ashton bij het huis in de bossen van Tokio was gekomen, hoe duidelijk het voor hem was geworden dat Naylene nog altijd daar was. Ze had bij Michael willen blijven. Ze had niet weg willen gaan en had hem expres genegeerd, zodat ze niet aan hem had hoeven vertellen dat ze bij Michael was. Ondertussen was Ashton zijn woede dan ook behoorlijk omhoog geborreld. Hij had namelijk niet van Naylene verwacht dat ze nog terug zou gaan naar Michael, laat staan dat ze er over zou liegen. Want dat was iets wat ze niet tegen elkaar deden. Ze logen niet. Dat hadden ze nooit gedaan en Ashton was altijd in de veronderstelling geweest dat ze dat ook nooit zouden gaan doen. Blijkbaar had Naylene daar toch een andere mening over.
Ashton was bij het huis aangekomen en was begonnen met het roepen van Naylene. Hij had een rondje gelopen en had al snel gemerkt dat ze samen met Michael aan het gamen was. Aan het gamen! Er was niks met haar aan de hand. Ze was daar niet tegen haar wil. Ze was daar vrijwillig en ze was samen met Michael aan het gamen en aan het lachen alsof het nooit anders was geweest. Uiteindelijk had Ashton haar aandacht weten te trekken. Hij had al klaar gestaan om naar de voordeur te rennen, maar Naylene haar stem hield hem tegen.
‘Wat?! Wil je niet dat ik zie hoe je naakt op Michael ligt?!’ riep Ashton naar boven. Hij wist dat zijn opmerking nergens op sloeg, aangezien Naylene volledig in kleren uit het raam hing. Hij kon ook aan haar gezicht zien dat ze zijn woorden niet waardeerde. ‘Ik hoor dagen niks van je, maak me zorgen en ik kom er achter dat je hier zit?! Dus geef me niet dat gezicht en waag het niet om te zeggen dat het niet is wat het lijkt, Nay!’
‘Ash!’ Ashton stopte wederom met lopen en keek omhoog naar Naylene. ‘Ik kan hier niet weg. Daarom ben ik hier nog.’
‘Dat is het meest slappe excuus wat ik ooit heb gehoord, Nay! Natuurlijk kun je wel weg. De waarheid is dat je dat niet wil!’ riep Ashton naar boven. Hij zag niet in waarom Naylene niet weg kon van Michael. Dat kon ze wel. Het was eigenlijk nog vrij simpel ook. Ze hoefde alleen maar de deur uit te lopen en nooit meer terug te keren.
Naylene zuchtte en schudde haar hoofd. Ergens had Ashton al verwacht dat Michael zich er mee zou gaan bemoeien. Hij hoorde dat hij er was, dat hij meeluisterde naar hun gesprek. Misschien was hij zelfs wel in dezelfde kamer als Naylene. Hij hield zich echter stil. Dan had alles toch een behoorlijke indruk op hem gemaakt. Dat was alleen maar beter, vond Ashton. Hij had Michael zijn bijdehante opmerkingen nooit kunnen waarderen.
‘Ik kan er niet uit door de magie, Ash,’ zei Naylene. Ashton fronste. Naylene was degene die de magie hier onder controle had. Dus zij zou er juist in en uit moeten kunnen. Degene die dat niet moest kunnen, was Michael! Maar hij leek in een andere kamer te zitten dan eerst. Tenminste, voor zover Ashton wist, had Michael altijd in een kamer gezeten waar hij alles had vernield en waar niks te doen was. En nu kon hij opeens gamen met Naylene. Dat klopte niet. Al klopte er niks aan dit alles. ‘Wat bedoel je?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Als heks was er niets zo gênant als een verkeerde spreuk gebruiken. Er waren hele boeken die aangaven wat ze precies had moeten doen. Misschien was ze overmoedigd geweest, had Naylene gedacht dat ze het allemaal wel had geweten. De afgelopen dagen had ze wel geprobeerd na te denken wat er precies was gebeurd, een duidelijk antwoord had ze daar niet opgekregen. Ze wist niet eens meer welke spreuk ze precies had gebruikt, dus als ze al hulp had, kon het nog wel even duren voordat ze uiteindelijk uit het huis kon komen.
De reden waarom ze alleen Cameron had proberen te bellen, stond nu voor het huis. Naylene kende Ashton. Ze had dan ook geweten dat hij nooit had begrepen wat er precies was gebeurd. Hij zou niet eens helemaal zijn best doen om het wel te begrijpen. De woede had nu de overhand, zoals ze dat had wel had verwacht. Het hielp niet in de woede die ze voor zichzelf had gevoeld en misschien nog wel een beetje voelde. De woorden die Ashton gebruikte, waren echter alles behalve prettig. Naylene wist dat haar liefde voor Michael en Ashton altijd door elkaar had gelopen, iets waardoor ze niet altijd de beste besluiten had genomen. Op het moment wilde ze er echter niet over nadenken om heen en weer te lopen. Ashton deed dat het de enige reden was waarom ze nu in de woning was.
Naylene probeerde verder naar voren te komen, zodat ze naar Ashton kon kijken, het raam liet het haar echter niet toe. Ook hier werd ze terug getrokken door de magie die ze zelf neer had gezet. “Dit bedoel ik!” riep ze dan ook naar beneden.
“Ik heb magie gebruikt zodat Michael het huis niet uit kan, maar er is iets mis gegaan en daardoor kan niemand er in en uit.” Dat leek haar in ieder geval. Het zou dan ook meteen betekenen dat Ashton vast zat als hij nu een paar stappen naar voren zette. Gelukkig had hij nog niet de stap genomen om zichzelf naar binnen gelaten, iets wat vast kwam door haar woorden.
“Waar slaat dat nou weer op! Je hebt toch zelf de spreuk uitgesproken!” De woede in Ashton zijn stem was naar, het leek door het hele huis heen te gaan. Het liefst wilde Naylene achterom kijken naar Michael, maar ze wist dat het daardoor niet veel beter zou worden. Ze wist dat Michael niets zei, maar op het moment zou zijn gezicht vast boekdelen spreken.
“En zelfs dan, dan kun je hem toch ook gewoon weer ongedaan maken!” Alsof ze dat niet had geprobeerd. Dat kon ze wel roepen, maar het zou allemaal niet gaan helpen. Ashton kon niet heel erg goed luisteren als hij boos was, zeker niet als hij zijn eigen hoofd ergens had staan.
“Je bent gewoon met me aan het fucken, hou daar mee op en kom gewoon naar buiten, of ik kom daar echt naar toe!”
Ashton begon weer te bewegen, waardoor Naylene snel naar een ander raam liep. “Ash, nee! Doe wat ik zeg, alsjeblieft! Als je hier binnen komt, komen we er alle drie niet uit. Ik heb je nu juist even nodig. Ik snap dat je boos bent, maar kun je die woede even opzij zetten?” vroeg Naylene smekend. Er kwamen wat mopperende woorden over de lippen van Ashton heen, die niet allemaal heel erg netjes waren. Gelukkig keek hij wel weer naar boven.
“Wat wil je van me?”
“Bij de woonkamer in de buurt, ligt buiten een steen. Een edelsteen, die heb ik gebruikt om de magie op te zetten en omdat ik hem nu niet hier heb, kan ik de spreuk niet meer naar beneden krijgen.”
Met heel wat commentaar liep Ashton naar de plaats die Naylene aan had gewezen. Er kwam een zucht over haar lippen heen. Ze had er zelf ondertussen vrede mee gehad dat ze hier vast had gezeten, maar als Ashton er bij was gekomen, dan was het chaos geworden. Ashton en Michael lagen elkaar niet en op het moment zou dat echt helemaal mis kunnen gaan. Ze hoopte dat ze dat ontlopen waren.
“Is dit je stomme steen?” vroeg Ashton een tijdje later. Naylene had vooral naar buiten gestaard, ze had niet om durven te kijken naar Michael. Voor hem was het natuurlijk helemaal raar dat Ashton hier ineens stond. Dat er van alles werd geschreeuwd. Een paar dagen geleden had hij immers nog van haar gevraagd wat zij en Ashton precies waren. Nu stond hij schreeuwend beneden en had hij idiote aannames gehad, die op jaloezie wezen.
“Ja, kun je hem door het raam proberen te gooien?” Naylene hoopte dat het zou lukken. Het was niet haar magie die de steen naar binnen probeerde te krijgen, maar Ashton zijn kracht.
Ashton deed wat er van hem werd gevraagd en al snel kaatste de steen tegen de andere muur van de kamer aan, waarna hij met een plof op de grond viel. Naylene draaide zich voor het eerst om en keek naar Michael, die nog achter zijn laptop zat. Zijn game was echter op pauze gezet, terwijl hij alles nauwlettend in de gaten hield. Haast alsof hij zeker wilde zijn alsof alles wel goed ging met haar. Toch was Naylene ergens bang dat Michael een kans probeerde te vinden om naar buiten te komen. Het vertrouwen was immers nog niet terug.
Naylene pakte de steen in haar hand en haalde diep adem.
“Beter spreek je die spreuk snel uit! Anders weet ik wat voor bullshit dit in werkelijkheid is.”
“Ik heb stilte nodig Ash!” Riep Naylene terug. Ze kon zich veel beter focussen als het stil was.
Het duurde even voordat Naylene echt goed bij haar magie kon komen. De steen hielp haar, maar ze merkte ook dat ze minder bloed binnen had gekregen als ze normaal deed. Daarbij was het maar een beetje zoeken wat ze precies had gebruikt. Het koste dan ook een paar keer naar het raam lopen, om daar tot de conclusie te komen dat het nog niet had geholpen. Op die momenten kreeg ze echter weer wat van Ashton naar haar hoofd geslingerd.
Het duurde dik een half uur voordat Naylene eindelijk haar hand uit het raam voelde gaan, wat betekende dat ze eindelijk een spreuk had gevonden die werkte. Op dat moment kon ze echter het huis niet verlaten. Ze moest weer een nieuwe spreuk gebruiken om er voor te zorgen dat Michael niet alsnog naar buiten kon. Toen ze ook die had gebruikt en zelfs toen haar hand nog naar buiten kon steken, wist Naylene dat het genoeg was.
Naylene borg de steen op in haar broekzak en haalde een paar keer diep adem. Ze wist maar al te goed dat ze hier niet kon blijven, maar op het moment wilde ze ook niet heel erg graag naar buiten. Daar zou Ashton op haar staan wachten, hij zou hetgeen wat er was gebeurd niet laten rusten.
Voordat Naylene de kamer uit kon lopen, voelde ze de hand van Michael om haar heen. Ze keek om naar de vampier, die nu op was gestaan. Hij zei dan wel niets, maar zijn ogen vertelden Naylene genoeg. Hij wilde niet dat ze met Ashton mee ging. Zeker niet op die manier waarop Ashton nu was.
“Sorry.” Mimede Naylene met haar mond, zonder dat er echt geluid uit kwam. Ze kon niet anders dan hier weg gaan. Met Ashton meegaan was op het moment haar enige optie. Ze wist dat ze niet voor haarzelf kon zorgen op het moment en er was geen andere plaats waar ze naar toe kon. Ashton zou vanzelf wel weer kalmeren.
Michael schudde enkel met zijn hoofd, ten teken dat hij het wel begreep. De verdriet in zijn ogen, raakte Naylene echter wel. Uiteindelijk liet Naylene zijn hand dan ook los, zodat ze de kamer uit kon lopen. Voordat hij uit het zicht was verdwenen, keek ze echter nog even om. De afgelopen dagen waren best fijn geweest, ondanks dat ze het in het begin vreselijk had gevonden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hij had Naylene dan wel geholpen, maar dat betekende niet dat Ashton haar meteen geloofde. Het was hem iets te toevallig dat ze juist nu een spreuk verpestte. Dat had ze nog nooit gedaan. Niet op deze manier. Ze had zichzelf ingesloten, en ook nog eens op zo’n manier dat ze de spreuk niet ongedaan had kunnen maken. In plaats van dat ze hem had gebeld en hem om hulp had gevraagd, was ze bij Michael gebleven. Ze had daar meerdere dagen gezeten, gedaan alsof er niks aan de hand was geweest. Ashton was dan wel niet aanwezig geweest in het huis, maar hij wist wel hoe de dagen er uit hadden gezien. Michael en Naylene, samen. Gamen, praten. Alles was vast aan bod gekomen. En Michael hoefde maar net het juiste te zeggen of te doen om Naylene te overtuigen dat ze beter bij hem kon blijven.
Ongeduldig had Ashton gewacht totdat Naylene klaar was geweest met de spreuken die ze had gepreveld. Hij had de vreemde taal herkend en het had hem laten weten dat ze weldegelijk magie aan het beoefenen was. Wat voor spreuken het waren, wist hij echter niet. Het kon zelfs nep zijn, om hem maar te overtuigen dat ze zogenaamd opgesloten had gezeten.
Uiteindelijk was Naylene weer naar buiten gekomen. Hij had niet gehoord dat ze afscheid had genomen van Michael, maar hij wist wel zeker dat Michael daar ergens was. Dat hij nog had geprobeerd om Naylene tegen te houden. Daar had hij geen woorden voor nodig. Toch was Naylene naar buiten gekomen, wat betekende dat de spreuk, als er al een spreuk was, was gelukt. Ze was weer vrij. En Michael niet. Tenminste, dat leek Ashton.
‘Zit Michael nog vast?’
Naylene knikte. ‘Hij kan alleen maar door het huis bewegen. Niet daarbuiten.
‘Door het huis?’ vroeg Ashton. Dat was anders dan hoe het eerst was geweest. Ashton had de kennis dat Michael opgesloten zat in een kamer en dat hij daar niet uit had gekund. Maar nu kon hij dus door het hele huis lopen. Dat had hij vast ook gekund toen Naylen er was geweest. Dus ze hadden samen door het huis kunnen lopen, in verschillende kamers kunnen zitten. En ze hadden kunnen doen en laten wat ze maar hadden gewild, want er was niemand geweest die had geweten dat ze zich daar hadden bevonden.
Ashton zijn ogen gleden naar het raam, waarvan hij dacht iets te zien. Michael was daar, wat betekende dat hij hen zou kunnen horen. Daarom nam Ashton, Naylene vast en rende hij weg van het huis. Hij had genoeg tegen haar te zeggen, maar hij gunde Michael niet het plezier om hen te horen. Want Michael zou vast denken dat zijn geschreeuw een reden voor Naylene was om weg te gaan. Dat was het niet. Ashton had het recht om zijn gevoelens te uiten, vond hij. Zeker omdat het er op had geleken dat hun relatie weer de juiste kant op zou gaan. Ze hadden elkaar gezoend en geknuffeld, kusjes gegeven. Ashton had haar eindelijk weer terug en hij zou haar niet zomaar laten gaan.
Hij stopte met rennen toen ze voldoende afstand hadden afgelegd en liet Naylene los. ‘Ik weet niet eens waar ik mee moet beginnen, Nay!’ zei hij tegen haar. ‘Verwacht je nou echt dat ik dit geloof? Dat je daar vast zat en dat je die shit zelf niet op kon lossen, dus het maar gewoon zo liet?!’ Dat was nog het gekste aan dit alles. Naylene was niet de persoon die het probleem liet bestaan. Ze zorgde er voor dat het opgelost werd. Dat had ze altijd al gedaan en dat had ze nu ook moeten doen.
‘Ik heb Cam gebeld!’ riep Naylene. ‘Maar-‘
‘Cam? Die heks die mij zogenaamd voor een langere tijd op had moeten sluiten? Want hij is natuurlijk de beste heks hier in de buurt!’ snauwde Ashton. Hij had nog een appeltje te schillen met die man, maar hij had het belangrijker gevonden dat Michael had gekregen wat hij had verdiend en dat hij Naylene weer terug had kunnen krijgen.
‘En je had mij kunnen bellen, Nay! Verdomme, denk je nou echt dat ik niks had kunnen doen? Ik ken genoeg heksen!’ Ashton was er altijd zeker van dat hij een heks of twee achter de hand had, mocht het nodig zijn. Zo was hij uiteindelijk ook ontsnapt uit de loods waar Linn hem naar toe had gebracht. Niet dat hij dat met Naylene zou delen. Hij vond het beter als ze dacht dat die hes van haar zo incapabel was geweest dat ze hem nooit meer voor iets zouden vragen.
Ashton was in zijn woorden van Naylene weg gelopen, maar nu beende hij weer naar toe. Naylene was achteruit gelopen, waardoor ze uiteindelijk tegen een boom aan stond. Ashton stopte vlak voor haar. Het puntje van zijn neus kwam nog net niet tegen die van haar. ‘Maar dat is niet waarom je mij niet hebt gebeld, of wel? Je hebt me niet gebeld omdat het je eigenlijk wel beviel, daar bij Michael. Samen verstoppertje spelen.’
Dat was in feite wat Naylene had gedaan. Er was iets mis gegaan en ze had zich er voor verstopt. Ze had het zogenaamd geaccepteerd en was verder gegaan met haar leven, bij Michael. Ze had niet de behoefte gevoeld om Ashton te laten weten waar ze was, of wat er mis was gegaan. Ze had hem bewust genegeerd. Misschien dat het niet in haar op was gekomen, maar Ashton wist dat dat het geval was. Ze had hem genegeerd. Daar moest een reden voor zijn.
‘Nou?’ vroeg Ashton aan Naylene, die nog niks had gezegd. ‘Wat is er aan de hand? Ben je eerst het vermogen om iemand te bellen verloren en weet je nu niet meer hoe je moet praten?’ vroeg hij aan haar. ‘Geef antwoord, verdomme!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Soms was Ashton onvoorspelbaar. Hoe graag Naylene ook wilde zeggen dat ze Ashton kende en dat ze iedere actie kon voorspellen, was dat niet zo. Er was altijd iets duidelijk geweest aan de manier waarop Ashton met haar om was gegaan. Zodra hij Naylene haar liefde niet had gekregen en ze die soms zelfs bij een andere had gezocht, was hij in alle staten geweest. Jaloezie was een te klein woord voor wat er precies aan de hand was. Soms kon hij zelfs in een monster veranderen, iemand die Naylene niet meer terug herkende. Zo had hij ooit een nieuwe geliefde van haar vermoord, zonder daar ook maar een enkele reden toe te hebben.
Nu was zij echter de enige die in de buurt was. Ergens was Naylene wel blij dat ze buiten het gehoor van Michael waren. Dit was niet iets wat hij hoefde te horen. Daarbij zou het moeilijker voor Ashton worden om de man iets aan te doen als hij nog terug moest rennen naar het huisje.
Ashton zijn woede was duidelijk op haar gericht. Op hetgeen wat ze had gedaan, of juist niet. Dit was precies de reden dat Naylene hem hier niet in had willen betrekken. Ondanks dat ze nog zo goed met elkaar konden praten, was het iets wat Ashton niet helemaal begreep. Hij kon zich niet inleven in de situatie waar ze in had gezeten en zag haar fout als een bewuste actie.
Het taalgebruik van Ashton viel alles behalve goed. Normaal gesproken zou Naylene wel weten wat ze moest zeggen. Had ze hem proberen uit te leggen wat er was gebeurd. Wat was daar echter het nut van? Ashton zou haar toch niet geloven. Bij ieder woord, zou hij diegene zijn die het hardst zou schreeuwen. Woorden zouden in de lucht blijven hangen, het deed hem niets. Toch vroeg hij het van haar. Haalde hij haar in feite naar beneden omdat ze nog geen antwoord had gegeven op zijn woorden.
“Ashton stop.” De manier waarop hij voor haar stond was dreigend. Ze kende Ashton en ze wilde graag denken dat hij haar niets aan zou doen. Op het moment wist Naylene echter niet waar hij toe in staat was. Ze voelde aan iedere cel in haar lichaam hoe ze zich schrap zette om in de aanval te gaan, mocht dat nodig zijn. Er was een gevoel in haar maag, het leek zich meerdere keren om te draaien. Misselijk van wat er hier allemaal stond te gebeuren. Alle gevoelens die ze door haar heen voelde gaan. Verdriet, angst, misschien wel deels spijt. Het was te veel, te veel om ook nog te moeten vertellen wat er door haar hoofd heen was gegaan.
“Nee! Ik wil antwoord verdomme. Ik verdien een antwoord!”
Haar hoofd was zo vol, maar ook zo leeg. Het was alsof ze toe stond te kijken hoe dit gebeurde. Ze was niet de Naylene die tegen de boom aan stond. Ze was een hopeloze bijstander, die er helemaal niets aan kon doen. Iemand die een roodharige vrouw tegen een boom aan zag staan, met daarvoor een man die er dreigend bij stond. Iemand die antwoorden wilde weten op vragen die helemaal niet gesteld hoorden te worden.
“Nee Ash, alsjeblieft.” fluisterde Naylene. Ze voelde het allemaal opborrelen, magie die er uit wilde. Iets wat op het moment niet goed zou gaan. Er was echter ook geen manier waarop ze het tegen kon houden. Haar lichaam wilde het er uit hebben. Het moest weg. Ver weg. Er was echter ook genoeg wat uit haar hoofd moest. Woorden die Ashton vertelden dat hij zich zorgen maakte om helemaal niets.
“Denk je echt dat je een paar dagen met Michael door kan brengen alsof er helemaal niets aan de hand is! En dat je er ook nog eens tegen mij over kan liegen! Dat slaat echt helemaal nergens op Naylene. Dus geen een fucking antwoord. Vertel me wat je daar hebt gedaan, geef toe dat dit je bedoeling was. Dat je helemaal niet bezig bent geweest met een goede oplossing. Iedereen weet het, je bent alleen te trots om het zelf op te biechten.”
Ieder woord, iedere zin, ze drongen bij Naylene naar binnen en lieten haar slechter en slechter voelen. Haar hele lichaam reageerde op de woorden van de man die haar een paar dagen geleden nog goed had laten voelen. Nu zorgde hij er voor dat ze zich slechter voelde dat ze zelf al had gedaan. Ze voelde de tranen in haar ogen staan, terwijl haar handen begonnen te trillen van woede. Er ging een pijn door haar lichaam en ze wist al wel hoe laat het was.
“Stop Ashton! Stop!” Naylene kon niet nog een woord horen. Ze wist het voor elkaar te krijgen om Ashton met een flinke duw naar achteren te duwen. Omdat ze hem echter niet pijn wilde doen, misschien had ze de woorden ook wel gewoon verdiend, rende ze een stuk weg.
Een paar honderd meter verderop kwam er een lange schreeuw over de lippen van Naylene heen. Alles wat in haar lichaam op was gekropt, kwam er met die schreeuw uit. Veel kreeg ze er echter niet van mee. Het werd donker voor haar ogen en haar lichaam viel op de grond. Een lange tijd leek het alsof alleen de schreeuw nog te horen was.
Zelfs een aantal uren later, toen Naylene haar ogen voorzichtig weer opende kon ze de schreeuw nog inbeelden. De manier waarop ze in het midden van het bos had gestaan. Hoe ze zich had gevoeld. Iedere ellendige gedachten kwam weer bij haar naar boven.
Ze liet haar ogen wennen aan het licht, die daarmee ook een nieuwe omgeving aan haar uitbeeldde. Een plaats waar ze de afgelopen weken veel tijd door had gebracht. De prachtig mooie kamer in het hotel dat Ashton had gezorgd.
Ondanks dat ze er mooie momenten hadden gehad, schoot Naylene nu zo snel mogelijk op. Wat er precies was gebeurd, kon ze zich nu niet heel goed herinneren. Haar lichaam was zwak, haar hoofd was op het moment echter nog vele malen zwakker.
“Och Nay. Rustig blijven liggen, ik heb wat bloed voor je gehaald.” Naylene was overrompeld door de woorden van Ashton. Het laatste wat ze zich kon herinneren was een boze Ashton. Nu leek het alsof dat allemaal niet gebeurd was. Bloed klonk echter goed, dus op het moment kon ze niets ander doen dan blijven liggen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dat het Naylene teveel was geworden, was voor Ashton alleen maar een goede uitkomst geweest. Ze had niet willen praten of met hem in discussie willen gaan. Ze had alleen maar weg van hem gewild. En ondanks dat ze zwakker was geweest dan normaal, had hij haar nooit bij kunnen houden. Ze was bezweken onder al haar gevoelens en de magie die ze binnen had willen houden. Toen Ashton haar had gevonden, had ze al op de grond gelegen. Hij had haar in zijn armen genomen en terug gebracht naar de hotelkamer waar ze de afgelopen weken door hadden gebracht. Daar had hij haar in bed gelegd.
Nu ze weer wakker was, was te merken dat ze zich zwak voelde. Ashton wist dat haar geheugen waarschijnlijk niet aangetast was en dat ze nog maar al te goed zou weten dat hij boos op haar was geweest, dus dat kon de verwarde blik ook verklaren. Die boosheid was echter nu niet hetgeen wat hij zou moeten inzetten. Hij moest juist aan Naylene laten zien dat hij om haar gaf en dat hij nog altijd voor haar kon zorgen, zoals hij dat in de afgelopen weken ook had gedaan.
Ashton was terug gelopen naar de keuken, waar hij een aantal zakken bloed in de koelkast bewaarde. Het was niet hoe hij het graag dronk, maar voor Naylene had hij netjes haar regels gevolgd en had hij wat van de zakken weten te stelen uit het ziekenhuis. Hij nam er twee mee terug naar de slaapkamer, waar Naylene nog altijd in het bed zat. Hij legde één zak aan de kant, maakte de andere open en overhandigde deze aan Naylene.
‘Je hebt het jezelf echt te moeilijk gemaakt, Nay,’ zei Ashton zacht. Zij was degene die met haar magie zo lang door was gegaan dat haar lichaam het niet meer had getrokken. Ze had een paar fouten gemaakt, had zichzelf afgezonderd van de wereld en van het bloed wat ze juist nodig had. En toen ze eindelijk uit het huis was geweest, was het ook alles behalve goed gegaan. ‘Als je mij nou meteen had gebeld, dan hadden we dit allemaal kunnen voorkomen. Ik had een heks kunnen bellen die de spreuk zonder moeite meteen op had kunnen heffen en Michael teug had kunnen sturen naar dat kamertje van hem.’
‘Ik kon het prima zelf,’ wierp Naylene tegen. Ashton schudde zijn hoofd. Ze had het misschien zelf gekund als ze niet zo dom was geweest om die edelsteen buiten te laten liggen, maar hij besloot om die woorden in te slikken en er niet op te reageren. Het laatste wat hij wilde, was dat Naylene boos op hem zou worden en ze weer in een ruzie zouden belanden.
Naylene had ondertussen de zak met bloed geopend en het leek alsof ze hem zo langzaam mogelijk naar binnen probeerde te werken. Als Ashton in haar positie had gezeten, dan had hij de zak binnen enkele seconden leeg gehad. Hij had zijn dorst goed onder controle, maar een paar dagen zonder zou zijn geduld toch zeker wel verminderen.
‘Ik dacht echt dat je voor Michael had gekozen. Dat je alles wat we nu hier hebben, gewoon weer achter je liet. En dat je daarom ook niet reageerde op me.’ Ashton wist wel dat hij de betere keuze was. Dat was hij altijd al geweest. Wat moest Naylene nou met het zielige hoopje dat nog in dat huis was? Daar kon ze niks mee. En zo was het altijd al geweest. Maar vreemd genoeg had Naylene behoorlijk wat affectie naar Michael toe. En het was iets waar Ashton niet altijd tegenop had gekund. Nu had hij een voordeel. Want hij was hier en Michael was dat niet. Maar dat voordeel was vergeven toen Naylene bij Michael was gebleven.
‘En ik begreep het gewoon niet? Want ik dacht dat we eindelijk weer terug hadden wat we vroeger hadden. Dat het weer begon te voelen zoals toen alles voelde.’ Ashton wist waar de zwakke punten van Naylene lagen. En hij wist ook dat ze verlangd had naar de tijd van vroeger. Daar hadden ze samen veel over gesproken. Over de dagen en weken dat niemand nog iets van hen had gevonden. De dagen waarin ze elkaar echt gelukkig hadden gemaakt, muziek hadden gespeeld en hadden genoten van elkaar. Die zorgeloze dagen, dat was wat Naylene graag terug had gewild. En dat konden ze weer terugkrijgen, als Naylene bij hem zou blijven.
‘En ik wil dat ook Nay, echt. En ik denk echt dat we het kunnen hebben.’ Ashton legde voorzichtig zijn hand op haar been. Hij was er van overtuigd dat als ze hier weg zouden gaan, en Naylene haar contact met Linn en Michael zou laten voor wat het nu was, dat ze echt gelukkig zouden kunnen worden samen.
‘Ash…’
‘Ik weet het, ik praat teveel.’ Ashton kwam overeind en pakte de lege zak van Naylene over, zodat hij die weg kon gooien. Hij boog zich naar haar toe en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Je moet nu uitrusten. Als je iets nodig hebt, dan moet je het me laten weten. Goed?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Iedere dag was weer een nieuwe uitdaging. Luke bevond zich in een huis waar de liefde heel goed voelbaar was, maar toch had hij het iedere dag moeilijk. Het bloed dat hij kreeg, leek zijn dorst niet te stillen. De manier waarop hij moest drinken, was voor hem lang niet zo fijn als de jacht die hij samen met Michael had gedaan. Toch was het vooral zijn gedachten die het hem moeilijk maakte. Een stemmetje die hem dagelijks vertelde dat hij een hele grote fout had gemaakt en hoe vreselijk hij daarvoor wel niet was. Iedere dag zag hij weer de gezichten van de mannen en vrouwen wiens leven hij had ontnomen. De families die daar achter hadden gezeten. Met de verhalen die Edyn vertelde over het weeshuis, werden zijn moorden alleen maar erger. Er was een kans dat hij ervoor had gezorgd dat er kinderen waren zonder ouders. Kinderen die niet eens meer een plaats hadden om te wonen.
Door al die gedachten, wilde Luke doorzetten. Deed hij zijn best om beter te worden. Om een vampier te worden zoals Edyn en Brayan dat waren. Hetgeen wat hij ook had gezien bij Linn en Naylene. Vampiers die echt konden functioneren in de maatschappij. In het begin had hij dat vooral voor Linn willen doen. De vrouw die zijn hart jaren geleden al had veroverd. Ondertussen was Luke zijn gedachten bijgedraaid en wist hij dat hij het voor zichzelf wilde doen. Voor de mensen die bij hem in de buurt kwamen. Hij wilde leven zonder het schuldgevoel wat hij nu voelde. Dat zou misschien wel nooit weg gaan, maar hij wilde niet dat er nog meer bij zou komen. Dat kon hij nu niet doen.
Het was nog niet eenvoudig om daar uiteindelijk te komen. Iedere dag was het weer moeilijk om alle slechte gedachten weg te drukken. Gelukkig stond Luke er niet alleen voor. Waar hij in het begin heel erg bang was geweest voor ongemakkelijkheid tussen hem en Edyn, wist hij nu juist dat niemand anders hem zo goed had kunnen helpen. Edyn had precies geweten wat ze tegen hem had moeten zeggen. Ze had zijn broers er bij getrokken, waar hij in het begin echt boos om was geworden. Nu vond hij het juist fijn. Hij wist dat hij het deed voor dat soort gezinnen.
Naast Edyn had Luke ook veel aan Brayan. De man was wat meer weg dan Edyn, die haar werk nu even op een laag pitje had gezet. Aan Brayan was echter te horen dat hij heel veel ervaring had. Hij was al jaren lang vampier. Had genoeg meegemaakt. Verhalen waar Luke graag naar luisterde. Of het nou over de oorlog was waar hij in mee had gevochten, of hoe de wereld was veranderd. Zelfs verhalen over hoe hij en Edyn bij elkaar waren gekomen, vond Luke fijn om te horen. Het gaf hem het gevoel dat hij een vriend had, hoe gek het misschien ook was dat hij nu een relatie had met zijn ex-vriendin en dat Luke er ook nog eens bij inwoonde. Niemand leek er echter last van te hebben.
Naast de twee vampiers had Luke heel erg veel aan Frankie. Waar hij in het begin heel erg bang was geweest om bij haar in de buurt te zijn, keek hij nu vaak uit naar de momenten dat ze er wel was. Dan kon hij laten zien dat hij zichzelf weer iets beter onder controle had.
Vandaag was een dag waarop Luke dat weer kon bewijzen. Edyn had het al een tijdje geleden gehad over een leuke dag die ze met z’n vieren door konden brengen. Ze had Luke aangegeven dat hij het verdiende om iets leuks te doen en niet alleen maar binnen te zitten. Natuurlijk was hij al wel eens buiten geweest, maar dat waren de stukjes die hij met Petunia rondliep en daar kwam hij niet veel mensen tegen. Vandaag waren ze echter met z’n allen de stad in gegaan. Hij was er al wel eens rondgelopen met Linn, iemand die hij nu wel echt miste. Toch wilde Luke proberen om daar vandaag wat minder aan te denken. Verdriet hielp niet bij de dorst.
Luke liep naast Frankie, maar hij wist dat zowel Edyn als Brayan hem goed in de gaten hield. Iets wat ze altijd deden. Ondertussen was het niet iets wat hij nog vervelend vond. Ergens was het juist wel fijn. Hij wilde niemand pijn doen, zeker niet iemand zoals Frankie.
“Dankjewel dat je vandaag mee wilde.” zei Luke. Voor hem was het toch wel een hele grote stap en hij waardeerde het dat Frankie hem daar in mee wilde helpen. Iets wat ze de afgelopen tijd veel had gedaan. De aanwezigheid van een mens, maakte het makkelijker om er aan te wennen. Hij had Frankie leren kennen en het laatste wat hij wilde, was haar pijn doen. Dat hielp ook weer mee met de andere mensen.
“We zijn er!” Edyn had niet willen vertellen wat ze van plan was geweest. Ze waren met z’n allen in de metro gestapt en hadden haar maar gevolgd. De metro was nog wel een dingetje geweest. Waar Luke dan ook met trillende handen had gezeten. Zijn vrienden hadden er echter voor gezorgd dat hij doorheen was gekomen.
Luke keek naar het gebouw waar ze voor stonden. Het Digital Art Museum. Luke had er wel eens foto’s van voorbij zien komen en ze hadden er allemaal heel bijzonder uit gezien. Alsof het ergens in een andere wereld was genomen. Ergens midden in de een televisie. Nu zouden zij hun dag er door gaan brengen.
“Dat lijkt me echt heel erg leuk!” Luke was blij dat hij nu iets om handen had. Ze konden we door de stad blijven lopen. Zijn gedachten hadden hem echter terug gebracht naar de tijd waarop hij hetzelfde had gedaan met Michael. Ze hadden uren lang door de straten kunnen lopen, opzoek naar de juiste mensen. Onbewust had Luke dan net ook wat rondgekeken, misschien wel met dezelfde intentie, iemand zoeken die hij makkelijk over kon halen.
Terwijl Edyn naar de balie liep om kaartjes te kopen, voelde Luke nog altijd de aanwezigheid van Frankie. “Gaat alles wel goed Luke.”
Voorzichtig knikte Luke. Ondertussen wist Frankie wat hij had gedaan, daar had hij haar eerlijk over willen vertellen, vooral om haar een kans te bieden om zoveel mogelijk bij hem uit de buurt blijven. Iets wat ze niet had willen doen.
“Het is gewoon moeilijk? Onbewust ben ik nog steeds bezig met het bekijken van mensen, om te zien wie het makkelijkst over te halen is.” Luke ging met zijn hand door zijn haren heen, hij voelde zich gefrustreerd. Hij hoorde niet zo na te denken over de mensen, maar dat deed hij wel. “Iets wat ik echt niet wil. Echt niet. Maar het gaat door mijn hoofd heen. Omdat het zo’n standaard is geweest voor een tijdje?”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Frankie had nooit verwacht dat ze zo goed op zou kunnen schieten met vampiers. Sterker nog, ze had nooit verwacht ooit tegen een vampier aan te lopen. Edyn had haar echter al vanaf het begin laten zien dat een vampier geen moordlustig monster hoefde te zijn. Edyn was vriendelijk en lief. Ze besteedde dagen aan kinderen die geen thuis meer hadden en ze deed er alles aan om hen te helpen. En thuis zat er dan ook nog eens iemand op haar te wachten die haar hulp maar al te goed kon gebruiken. Luke was juist de vampier waar opa haar voor had gewaarschuwd. Iemand die jaagde op mensen, die niks gaf om het leven van een ander. Dat was in ieder geval hoe Luke zichzelf ook beschreef, maar Frankie zag meer dan dat.
Ze zag iemand die wilde veranderen. Iemand die zijn best deed om naar Edyn te luisteren en te laten zien dat hij bereid was om zijn oude manier van leven aan de kant te zetten. Frankie wist nu wat er gebeurd was met Luke. Ondanks dat Luke mee was getrokken door een andere vampier, was het niet zo dat Luke de schuld buiten zichzelf legde. Sterker nog, Luke leek het zich steeds meer aan te trekken wat hij precies had veroorzaakt. Ergens was dat goed, want dat betekende dat hij zich besefte dat wat hij had gedaan, niet had gekund. Aan de andere kant zag Frankie de pijn in Luke zijn ogen, iedere keer als hij er over praatte.
Edyn had haar al een tijdje geleden voorgesteld om samen met Luke naar het Digital Art Museum te gaan. Het was goed voor Luke om naar buiten te gaan en zich onder de mensen te bevinden. Edyn had Brayan ook mee kunnen vragen. Hij zou Luke waarschijnlijk wel in bedwang weten te houden, mocht het mis gaan. Edyn had echter aan Frankie gevraagd of ze hen had willen vergezellen. Ze had haar verteld dat Luke haar vertrouwde. Dat ze iemand was op wie hij terug kon vallen als Edyn er even niet was. Zelfs al had Frankie nee willen zeggen, dan had ze het niet meer gekund na die woorden.
Ze waren zojuist aangekomen in de grote hal van het museum en Edyn was kaartjes gaan halen. Frankie had Luke rond ien kijken en ondanks dat er niks in zijn gezicht was veranderd, had ze de blik wel eventjes in zijn ogen gezien. Het was maar een korte blik geweest. Eentje die je niet op zou vallen als je er niet op lette, maar het was duidelijk dat Luke zijn instincten nog altijd aan de oppervlakte waren en dat zijn hersenen erg snel konden schakelen naar hetgeen wat zij belangrijk achtten.
Frankie stapte iets dichter naar Luke toe en nam zijn hand vast. Ze wist dat hij een vriendin had. Eentje die bij lange na niet in de buurt was op het moment en het erg moeilijk leek te hebben met hoe Luke zich had gedragen. Frankie was hier ook niet om Luke zijn hart te veroveren. Ze was hier als een vriendin en dat wilde ze ook voor hem zijn.
‘Je lichaam en je hersenen denken op een andere manier,’ zei Frankie zacht, omdat ze niet wilde dat iemand anders hen zou horen. Er waren hier genoeg mensen en ze wilde geen vreemde blikken trekken door de dingen die ze zei. ‘Maar je hebt het tot nu toe al zo goed gedaan? Edyn heeft me verteld over wat er gebeurd als jullie samen naar buiten gaan en hoe goed het dan gaat. Dit is hetzelfde, maar op een iets grotere schaal.’ Het was immers niet alsof de straten van Tokio verlaten waren.
‘Je moet jezelf de tijd geven om te wennen aan deze manier van leven, Luke. En het jezelf niet kwalijk nemen als er onbewust iets gebeurd.’ Een instinct was er altijd. Ook bij mensen. Het instinct om de jongeren en de zwakkeren te beschermen, om verdedigend te reageren als iemand iets aanviel wat belangrijk was. Het stamde allemaal af van het dierenrijk en ondanks dat Luke er niet zo uit zag, was hij zeker een soort dier. Zo zag Frankie het.
‘Mocht je het idee hebben dat je het moeilijk hebt, of dat er iets mis kan gaan, dan kan je naast me komen lopen? En als je me dan even aanraakt,’ Frankie kneep zachtjes in Luke zijn bovenarm, ‘dan weet ik dat ik je moet afleiden. En dan zal ik je iets vertellen, goed?’ Frankie wilde er niet over opscheppen, maar ze had behoorlijk wat kennis en daarmee genoeg gespreksstof om Luke af te leiden van wat er precies om hem heen gebeurde. Ze had hem al eerder over bepaalde dingen verteld en ondanks dat Luke soms niet had geweten waar ze het precies over had gehad, had hij altijd naar haar geluisterd.
‘Ik ben zo blij dat je mee bent,’ zei Luke. Frankie verwachtte het niet, maar Luke sloeg zijn armen om haar heen voor een knuffel. Wat verbaasd, maar met een glimlach op haar gezicht knuffelde ze met hem mee. Over Luke zijn schouder zag ze Edyn met de kaartjes zwaaien.
‘Edyn heeft de kaartjes,’ liet ze hem dan ook weten. ‘Kom, dan gaan we naar binnen. Ik weet zeker dat Edyn graag op de foto wil met alle zwevende lampionnen. En ik wil naar het Aurora licht.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er ging geen dag voorbij dat Luke niet aan Linn dacht, iets wat de situatie zeker niet makkelijker maakte. Bovenop het schuldgevoel dat hij voelde als hij dacht aan ieder persoon die hij om het leven had gebracht, kwam hetgeen waar hij Linn doorheen had getrokken. Het liefst wilde hij haar vertellen hoeveel spijt hij had van alles wat hij had gedaan. Hij was diegene geweest die hun relatie op het randje had gedrukt. Het was nu maar de vraag of ze er weer bovenop konden klimmen.
Luke vroeg zich vaak genoeg af waar Linn zich bevond. Of ze in de buurt was of er voor had gekozen om terug te reizen naar Amerika. Hij vroeg zich af of ze alleen was of dat er mensen om haar heen waren. Dacht ze ook aan hem, zoals hij dat ook bij haar deed? Ze had geen reden om dat te doen, hij had alles verpest en Luke zou het best begrijpen als ze, zelfs als ze terug kwam, niets meer met hem te maken wilde hebben. Toch hoopte Luke dat hij ooit de kans zou krijgen om haar te vertellen hoeveel spijt hij had van hetgeen wat hij had gedaan, dat Linn de schuld niet vooral bij Michael neer hoefde te leggen. Luke had zijn eigen keuzes gemaakt, iets waar hij zeker spijt van had. Met dat gevoel kon hij echter niet veel, het kon niet alles ineens goed maken.
Op dagen als deze wilde Luke zijn best doen om te genieten van zijn tijd, maar hij kon ook niets anders doen dan denken dat hij het niet verdiende om naar buiten te komen. Nog een maanden geleden had hij dat niet kunnen doen zonder mensen te vermoorden. Die gedachten bleven maar door zijn hoofd heen gaan. Frankie hielp hem daar mee, wat hij waardeerde, maar soms niet eens echt snapte. Zij had immers net zo goed slachtoffer kunnen worden van de spelletjes die hij met Michael had gespeeld. Zelfs nu zou hij haar iets aan kunnen doen, als hij niet goed oplette. Ondertussen durfde hij echter wel zijn armen om haar heen te slaan, want het laatste wat hij wilde doen, was Frankie pijn doen.
“Het zag er allemaal heel erg mooi uit.” Luke liet Frankie los en liep samen met haar naar Edyn en Brayan. Edyn had hem al enkele foto’s laten zien van het museum, die ze op internet had gevonden. Hij wist zeker dat ze een hele tijd in één ruimte kon staan, helemaal onder de indruk. Hoe ze dan alles aan zou wijzen, terwijl haar gezicht op lichtte met een brede glimlach.
Edyn stond bijna te stuiteren, zoveel zin leek ze er in te hebben. Al was het alleen maar om haar de dag te geven die ze verdiende, wilde Luke zoveel mogelijk proberen haar niet lastig te vallen met hetgeen wat er door zijn hoofd heen ging. Met Frankie erbij, zou dat zeker gaan lukken. De vrouw had hem al meerdere keren bewezen dat ze veel wist, niet alleen over hetgeen waarvoor ze had gestudeerd. Ze kon zo mooi vertellen over alles, waar Luke graag naar luisterde. Het gaf hem de afleiding die hij op sommige momenten zo hard nodig had.
Het licht achter hen verdween langzaam. De vloeren werden donker, net zoals de wanden om hem heen. Door een smal gangetje kwamen ze uiteindelijk bij de eerste kamer, waar het duister met de kleuren werden gecombineerd. Bladeren van verschillende bomen kwamen in het beeld. Ze dwarelenden rond. Het leek net alsof de groep midden in een bos stond, onder prachtige bloesembomen.
“Dit is zo mooi.” Verzuchtte Edyn, die haar handen voorzichtig bewoog, alsof ze de blaadjes op wilde vangen. Iets wat natuurlijk niet kon. Het maakte haar alleen maar aandoenlijker. Vanaf het moment dat Luke, Edyn had leren kennen, had hij al wel door dat ze een kinderlijke verwondering had gehad. Iets wat hij niet altijd had kunnen waarderen. Nu ze weer echt vrienden waren geworden, was het juist iets wat Luke leuk aan haar vond. Edyn was iemand die het zeker verdiende om gelukkig te zijn. Ondanks dat Luke vroeger nooit had geloofd in het bestaan van vampiers, had hij ook zeker niet gedacht dat Edyn beter af was geweest op deze manier. Toch kon hij het aan haar zien. Ze was dan ook wel gelukkig geweest toen ze voor de kleuterklas had gestaan, maar nu was er genoeg aan haar veranderd. Ze was zeker een veel betere vampier dan Luke zelf was en daar kon hij alleen maar van leren.
Luke liep achter Frankie aan, die naar een heuvel van bloemen leek te lopen. Hij vond het prettig om bij mensen te blijven waar hij zich veilig voelde. Het was niet de manier waarop hij hoorde te leven, maar op het moment was het beter voor iedereen. Daarbij waren ze hier met z’n allen om een leuke tijd te hebben. In Luke zijn ogen zou hij dat meer hebben als hij er ook echt over kon praten.
“Het is zo magisch. Alsof je er echt tussen staat.” Het waren maar simpele projecties die af werden gebleed op de grond en muren. Ze hadden het echter wel op zo’n manier gevormd dat Luke helemaal vergat dat het niet echt was. Alsof ze naar een hele andere wereld waren getrokken. Een wereld waar alles even goed leek te gaan.
Toch kon Luke ook niets anders dan denken dat Linn dit ook geweldig zou hebben gevonden. Dat ze overal rond had gelopen, om er van te genieten. Hoe ze hem had gevraagd of Luke foto’s van haar had willen maken, waarna ze vervolgens lachend door waren gelopen naar het volgende gedeelte. Zoiets kon nu niet zomaar gebeuren. Luke was echter wel blij met Frankie, met wie hij nu tijd door kon brengen. Ze waren goed bevriend geraakt en hij wilde vandaag zoveel mogelijk met haar genieten van het museum, ook als het iets moeilijker werd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voor Frankie was een dag als deze altijd welkom. Werken in een land als Japan was behoorlijk veeleisend. De uren waren langer dan in Amerika en het was soms zo uitputtend dat Frankie haast meteen in slaap viel als ze thuis was. Ze probeerde voldoende te eten, te slapen en te relaxen. Iets waar Edyn haar gelukkig mee hielp. Op een dag als vandaag had Frankie er nooit voor gekozen om naar een museum te gaan, maar ze was blij dat Edyn haar mee had gevraagd. Al vanaf de eerste ruimte waar ze naar binnen was gelopen, had ze gemerkt hoe bijzonder dit was. Het was echt kunst. Het waren dan wel projecties en niets was wat het leek, maar juist dat maakte het zo bijzonder.
Voorzichtig was ze weg gelopen van de groep, om te kijken naar een bult waar het leek alsof er allemaal bloemen op lagen. Frankie was er bij neergeknield en net als Edyn had ze de neiging om de bloemen aan te raken, maar ze wist dat ze er niet echt waren. Toch leken ze behoorlijk dichtbij. Het was een oprechte illusie. Een van de mooiste die ze ooit had gezien in haar leven.
Ze keek om toen ze zag dat Luke naar haar toe was gekomen en kwam weer overeind van de grond. ‘Het is zo gek dat mensen iets kunnen creëren wat zo realistisch is. De menselijke fantasie kan zoveel meer doen dan dat we soms denken. Het verbaast me iedere keer weer,’ sprak Frankie tegen Luke. Ze bewonderde altijd het creatieve in mensen. Met name omdat ze dat zelf niet altijd was, of kon zijn. Haar werk bestond toch met name uit feiten. Uit hetgeen wat al geconstateerd was en wat nog te ontdekken viel, maar het was altijd een wetenschap. Zelf vond Frankie het heelal ook magisch. Hoe het allemaal roteerde en werkte op zichzelf. Mensen hoefden daar niks voor te doen. Daarnaast zag het er ook nog eens zo verwonderlijk uit, dat het haast leek alsof het bedacht was. Alsof het allemaal niet bestond.
Frankie keek over haar schouder naar Luke. ‘Denk je dat Linn dit ook mooi zou hebben gevonden?’
Luke knikte meteen. ‘Ontzettend mooi. Ze had overal foto’s van willen maken, denk ik. Dat vond ze altijd erg leuk om te doen. En ik maakte graag foto’s van haar.’ Frankie knikte. Luke had haar over Linn verteld en hij had haar foto’s laten zien die hij nog op zijn telefoon had staan. De foto’s hadden gevarieerd van schattige selfies in bed, tot foto’s met Petunia en foto’s van Linn alleen. Sommigen geposeerd, waar ze klaar was geweest om op de foto te worden gezet. Op andere momenten had het geleken alsof ze niet door had gehad dat Luke zijn camera op haar had gericht. En Luke had er bij verteld. Hij had verteld over de momenten en dates die ze hadden gehad, wanneer hij de foto’s had gemaakt. Sommige foto’s waren zelfs een jaar of twee, of bijna drie, oud geweest. Zo lang ging hun relatie al terug. Dat was behoorlijk bijzonder.
Ze spotte de verdrietige blik in Luke zijn blauwe ogen, waardoor ze zich besefte dat Linn wellicht niet het beste gespreksonderwerp was. Ze wist dat Luke zijn vriendin al weken niets van zich had laten horen. Hij wist niet waar ze was, of het goed met hem ging. Het leek haar vreselijk om dat soort gevoelens te ervaren, terwijl je zoveel van iemand hield. Aan de andere kant leek het ook niet te helpen om Linn haar naam te vermijden. Frankie kende Luke immers al goed genoeg om te weten dat zijn gedachten toch naar haar uit gingen, ook als niemand haar naam noemde.
‘Sorry,’ zei ze dan ook tegen Luke. ‘Ik snap dat het een naar onderwerp is. Dat over haar praten haar niet terug brengt. Al hoop ik dat ze wel terug komt.’ Ze gunde Luke zijn vriendin. Tijdens de verhalen van de man had ze al snel door gekregen hoe verliefd hij wel niet op haar was, en hoeveel hij om haar gaf. Frankie snapte ook dat Linn even weg had gemoeten. Het was misschien ergens zelfs wel goed voor Luke, omdat hij daardoor ook in had gezien dat hij zijn leven moest beteren voor zichzelf. Niet alleen maar voor zijn partner. Maar het gemis van Linn was overduidelijk groot.
‘Misschien kun je hier foto’s van maken en haar ze laten zien als ze terug is?’ stelde Frankie voor. ‘Als je denkt dat ze dit mooi vindt. En het is nooit een verkeerd iets om aan iemand te laten zien dat je aan diegene hebt gedacht.’ Als iemand aan haar mooie voorwerpen zou laten zien, puur omdat ze die aan haar hadden doen laten denken, dan zou ze toch behoorlijk gevleid zijn.
‘En als je het liever niet over haar wil hebben, dan mag dat ook. Ik wil je het niet moeilijker maken dan dat je het nu hebt, doordat je aan haar moet denken.’ Het kon een hoop emoties bij hem oproepen. Dat was niet haar bedoeling, zeker niet omdat ze wist dat die emoties het hem ook moeilijker konden maken in plaats van makkelijker.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Als Luke iets over Frankie had geleerd, was het wel hoe volwassen ze was. Ze kon heel goed aanvoelen wat een andere voelde, maar ook wat diegene nodig had. Het was haar rustige stem die hem vaak genoeg verteld had dat het niet erg was dat er duizenden gedachten door zijn hoofd heen gingen, zelfs niet als die gedachten soms te maken met het vermoorden van mensen. Uiteindelijk ging het er immers om wat hij met die gedachten deed.
Nu was ze over Linn begonnen, waar ze haar excuses dan wel voor aan had geboden, iets wat voor hem niet nodig was. Ergens vond hij het juist prettig om te bedenken wat Linn ergens van had gevonden. Dat ging dagelijks door zijn hoofd heen. Hij had het echter niet vaak hardop uitgesproken. Denken aan Linn maakte hem misschien verdrietig, het gaf hem echter ook een nostalgisch gevoel.
“Het geeft niet. Ik denk sowieso wel aan haar. Het is gek om haar naam te horen, maar ook wel fijn. Daardoor lijkt het alsof ze iets minder ver weg is.” Luke wist niet wat ze was, wat één ding was. Een hele andere gedachten die vaak genoeg door zijn hoofd heen ging, was of Linn ooit terug zou komen. En als ze terug zou komen, ze nog wel tijd met hem door wilde brengen. Dat was iets wat alleen tijd hen kon leren.
“Ik vraag me vaak genoeg af of ze nog wel terug komt?” fluisterde Luke. Frankie had net zelf aangegeven dat hij misschien foto’s kon maken, die hij aan haar kon laten zien. “En als ze terug komt, ze me nog wel wil laten zien.” Er was een grotere kans dat ze terug zou komen in de stad, om de rest van haar vrienden te zien. Naylene. Misschien zelfs Michael, al had die het ook enorm verpest, ze kenden elkaar wel veel langer. Er was een kans dat Linn besloot dat Luke het niet meer waard was.
Luke voelde de hand van Frankie in de zijne, waardoor hij opzij keek. Frankie was zo’n zacht persoon, alleen haar lieve glimlach zorgde er al voor dat Luke zich wat meer op zijn gemak voelde. Het gaf hem aan dat ze hem begreep, maar ook dat ze hem zou vertellen wat ze verder nog dacht.
“Ik kan niet zeggen wat ze gaat doen. Ik ken haar immers alleen van de verhalen die jij, Edyn en Brayan me hebben verteld. Dus er zou vast een kans zijn dat ze niet terug komt. Dan moet je je blijven bedenken dat je dit niet alleen voor haar hebt gedaan, maar ook vooral voor jezelf. Dat je heel sterk bent geweest door je gewoontes af te breken en ze helemaal opnieuw op te bouwen. Als ze wel terugkomt, weet ik zeker dat Linn dat ook ziet.”
Dit was de manier waarop Luke wist dat Frankie een goede vriendin was. Ze wond nergens echt doekjes om. Ze vertelde hem eerlijk waar het op stond, dat er wel degelijk een kans was dat Linn niet terug zou komen. Hoe lang zou het gaan duren voordat Luke dat door zou hebben? Was het een paar maanden, misschien zelfs een paar jaar. Op het moment wilde hij er liever aan denken dat ze uiteindelijk terug zou komen. Dat de gevoelens die tussen hen hadden gezeten, belangrijker waren dan wat er was gebeurd. Luke had Linn ook kunnen vergeven, al was dat van haar veel minder erg geweest. Ze had dingen verzwegen om hem te beschermen. In een relatie hoorde je er echter over te kunnen praten. Luke hoopte dat hij daar ooit de kans voor kreeg.
“Dankjewel Franks.” Luke was haar dankbaar dat ze hem een kans had gegeven, dat ze niet uit was gegaan van hetgeen wat hij had gedaan, maar dat ze echt naar een persoon had gezocht die er achter had gezeten. Dat hij altijd met haar kon praten en dat ze ook echt luisterde. Zelfs voor dagen als deze, waarop ze het allemaal net een beetje dragelijker maakte.
“Laten we verder gaan. Er is nog genoeg te zien.” Luke kende Edyn een beetje en hij wist zeker dat ze zo weer op nieuw zouden beginnen als ze overal doorheen waren gekomen. Ze leek echt heel erg onder de indruk te zijn van alles. Nu Luke even omkeek, zag hij haar dicht bij Brayan staan, terwijl ze naar alles wees wat ze zag.
“Ik ben blij dat Edyn vandaag ook even nergens aan hoeft te denken.” Dat probeerde Luke in ieder geval. Hij wilde het vooral voor zichzelf doen, maar hij wilde zich ook zeker gedragen voor Edyn. Ze had zoveel voor hem gedaan, dat ze echt een dag als deze verdiende. Al deed ze meer dan dat, ze verdiende echt weer een dag met Brayan. Misschien dat Luke die op een gegeven moment voor hen beiden kon regelen.
Samen met Frankie, liep Luke vast door. Een tijd geleden had Luke dit niet gedaan. Hij had niet eens bij Frankie in de buurt durven komen. Nu vertrouwde hij zichzelf wel iets meer, zeker bij haar. Nog steeds was hij onzeker over wat er kon gebeuren, maar hij wist ook dat hem dat alleen maar meer tegen zou kunnen werken.
Ze kwam uit in een ruimte die gevuld leek te zijn met allemaal waterlelies. De bladeren waren overal te zien. Ze waren hoger dan dat bloemen op het heuveltje waar ze net bij hadden gestaan. De waterlelies stonden echt in de ruimte.
“Dit is prachtig.” Frankie liep verder, waardoor ze half verdween tussen de bladeren. Ze liet haar vingers er zachtjes overheen glijden. Haar bewegingen zorgden er voor dat de bladeren ook zachtjes heen en weer deinden.
Luke pakte zijn telefoon. Frankie had net dan wel geopperd om foto’s voor Linn te maken. Hij zag nu iets voor zich wat hij zelf heel mooi vond. Iets waar Frankie een foto van verdiende. Daarom maakte hij ook een paar foto’s van de vrouw die aan het genieten was van de omgeving. Het gaf hem rust, alsof alles even uit zijn hoofd was verdwenen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld