Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You forgave me? Well, never thought I'd hear that from you."
Met zijn hoofd keerde hij terug naar die ene nacht. Naar de paar uur waarin woede hem nogmaals over had genomen, hem tot een moordenaar had gemaakt zoals hij de afgelopen paar jaar al door had moeten brengen. Hij kon het zich als de dag van gisteren herinneren hoe hij een einde aan haar leven had gemaakt. Hij had de wonde zien bloeden, haar hart horen stoppen met kloppen zodra hij met zijn vingers haar pols omklemde. Haar ogen had hij zien wegdraaien van het beeld boven haar tot ze voor eeuwig op hetzelfde punt vast leken te zitten. Starende naar de diepte dat het plafond voorstelde, met geen kick of beweging meer voortgebracht. Zelfs het angstige getril in haar handen had een halt gevonden nadat het mes haar borstkas had doorboord. Hijzelf was degene geweest die haar oogleden had laten sluiten, die het mes had verwijderd uit haar lijf om op zijn minst nog een redelijke aanblik te creëren. Het was de schok die hem overtrof toen hij haar vond, die hem gelijk weer aan het denken zette. Hoe hij er toen haat voor had gehad tegenover haar opstaan uit de dood; nu wilde hij niets liever dan hopen dat het ooit in het verleden gelaten kon worden.
"I can't control it. It's just.. unstoppable," vertelde hij tot zijn verbazing, uit spontaniteit. Zijn sigaretten nam hij terug na haar afwijzing volgend door het hout waar hij ze op terecht liet komen. Beide, zowel het pakje als de aansteker, belandden met een licht, gedempt geluid op het nachtkastje. "Even meds don't work anymore. I guess all that'll help is getting either drunk or high." Hoewel hij er luchtig over deed, er een onbenullige grap over maakte alsof het weinig uitmaakte, was het wel iets waar hij zijn hele leven mee geworsteld had. Eigenlijk had hij geen enkele reden om het nog 'grappig' over te laten komen. Desondanks nam hij niets terug en zette hij, hoe ongeloofwaardig het ook mocht zijn, een kleine glimlach op. Hij ontdeed zich traagzaam van de sigaret. De ruimte tussen zijn lippen werd enkel nog verstreken door het laatste beetje rook in zijn luchtwegen, vooraleer hier niets meer weer te vinden was. De fles vodka kreeg hierna al snel dezelfde bestemming als zijn andere verslaving kregen.
Zijn handpalmen eenmaal weer vrij van alles, verplaatste hij zich wat naar achter op het bed. De vermoeidheid begon voor de zoveelste keer weer bij hem toe te slaan. Het voelde alsof Jack altijd wel wat had om moe over te zijn, al kon hij niet goed bedenken waarom. Misschien was het inhouden van zijn woede hetgeen dat het veroorzaakte. Anderszins het juist laten lopen van de boosheid in zich, maar hier lagen geen van zijn bezigheden. Hij gaf slechts toe aan zijn zware oogleden door ze te laten sluiten. "I'm gonna go back to sleep. I don't know about you, but I can't stay awake anymore." De lakens pakte hij tussen zijn vingers. Talmend en traag werden ze weer over hem heengetrokken, een warmte laten ontstaan onder de stof onderwijl hij zijn plek zocht in het bed. Met zijn gelaat richting Addison, wist hij een paar laatste mompelingen uit te brengen. De voortgekomen blijdschap vervaagde hierbij met elke seconde waarin Jack verder wegzakte.
"Sleep tight."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Slaap, een idee wat zeer goed in Addison's oren klonk. Rust was iets waarnaar ze sterk toe verlangde en hoe rumoerig het ook was, slapen zou ze zeker doen. De alcohol maakte dat het haar geeneens uitmaakte of er nou lawaai was of niet. Ze was verre van dronken, al kon ze zichzelf wel aangeschoten noemen. Ze zag hoe hij het deken traagzaam over zijn lichaam trok. Addison moest toegeven: het was prettig om eindelijk naast het te kunnen slapen zonder de eindeloze discussie wie op de grond zou slapen, de enige woordstrijden die ze nooit won. Haar rug mocht steeds van geluk prijzen, haar schuldgevoel daarentegen werd keer op keer vergroot doordat hij zijn eigen bed afstond aan haar. Of het de haat voor haar, of het feit dat ze een vampier was, maakte dat hij het eerder vertikte was onzeker en eigenlijk maakte het niet meer uit. Alles was oké zoals het was. Jack en Addison konden weer normaal met elkaar opschieten. De negatieve dingen die zich de afgelopen tijd hadden afgespeeld.. Ja, die waren onveranderbaar. "Goodnight," sprak ze nog uit voordat hij in slaap viel.
Langzaam stond Addison op van het bed waarna ze muisstil naar de lichtschakelaar wandelde. In een handomdraai was het licht volledig uit en kon ze weer terug keren naar het bed. Daar aangekomen nam ze net zoals Jack plaats op het bed, vervolgd door de lakens die ze zonder al te veel geluid te produceren over haar lichaam trok. Hoe graag ze haar ogen ook wilde sluiten, lukte het haar niet. Haar ogen vielen echter op iets veel interessanter dan haar eigen nachtrust, Jacks gezicht. De vredigheid veroorzaakte een zwakke glimlach op haar gezicht, ook al was er evenzeer een vorm van somberheid te bespeuren in zijn gelaat. Ze wist dat het gek kon klinken na alles wat haar overkomen was, maar ze voelde een vorm van blijdschap door haar heen gaan. Niet doordat ze haar negatieve gevoelens aan de kant probeerde te zetten of door aan positieve herinneringen terug dacht, zoals ze Jack eerder die nacht had uitgelegd. Niet door de alcohol die ze zelfstandig naar binnen had gegoten. Nee, de oorzaak van de vreugde, die overigens nog steeds nihil was, was Jack. De gedachte dat alleen zij en Jack zich in de kamer bevonden, niemand anders. Het feit dat hij wat meer van zijn privéleven aan haar toevertrouwde. Hij gaf haar het gevoel alsof hij er voor haar was, hij had tegen zijn zusje verteld dat ze vrienden waren en hoe eigenaardig het ook mocht zijn, het betekende ontzettend veel voor Addison. Ze wilde meer dan dat, daar was ze honderd procent zeker van, maar voor nu, was een vriendschap genoeg, het was een zeer grote vooruitgang en het maakte haar verblijf in het huis vele malen prettiger.
De glimlach die zich al gevormd had werd alsmaar groter toen een warmtebron steeds dichter haar kant op kwam. Jack's arm, die eerst nog netjes naast hem lag, bevond zich onverhoeds om haar heen waardoor zijzelf niet anders kon dan wat beter tegen hem aanliggen en op die manier zijn façade te bekijken. Tijd ging voorbij terwijl ze zijn gezicht bekeek en de verleiding om hem aan te staren, om elke millimeter van zijn gezicht in haar op te nemen, bleef immens. Toch nam de vermoeidheid het van haar over. Haar oogleden werden met de seconde zwaarder en voor ze het wist, viel ze in een vredige slaap terecht.

TS >>> Time to wake up.

Een vlaag van pijn ging door haar hoofd heen eenmaal ze dichter bij de realiteit kwam. Haar zeer vredige slaap werd verstoord door één van haar huisgenoten die besloot grofweg en vooral respectloos op de deur de kloppen. De vermoeidheid maakte dat ze simpelweg bleef liggen in plaats van naar de deur toe stappen en diegene die besloten had haar slaap te verstoren wat aan te doen. Het bonkend geluid bleef aanhouden, de persoon aan de andere kant van de houten deur bleek dus daadwerkelijk iets nodig te hebben. "Addison? Are you here?" vroeg een wel heel bekende stem aan de andere kant van de deur. Het was Samuel die haar wekte uit haar slaap. Zin om te reageren had ze niet. Wat ze deed was gewoonweg blijven liggen zoals ze lag. Een gekraak luidde door de gehele ruimte toen de deur werd open gemaakt. "What the hell are you doing here?"
Een zucht ontsnapte uit Addison's mond. Toen ze zich besefte dat Samuel overtuigd was van het feit dat hij en Addison wat hadden, wist ze dat het beter was om een kleine afstand te nemen van Jack, hoe graag ze ook wilde blijven liggen. "Well... I was sleeping, until you started knocking on the door like someone crazy," antwoordde Addison lichtelijk geïrriteerd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het hevige tafereel dat zich blijkbaar afspeelde op een korte afstand, maakte dat hij verstoord werd uit zijn dromen. Weggehaald uit het ene dat hem bezighield om zijn energie terug te laten keren van het lage level waarin het uren geleden nog gezeten had. Hij werd gedwongen zijn ogen te openen, met de tegenzin die hij normaliter ook in zich voelde wanneer de rust die hij probeerde te pakken moedeloos weg werd genomen. Er bleef niets meer voor over om Jack terug te laten keren in zijn voormalige slapende toestand. Hij had geen andere keuze dan toe te geven, te laten blijken dat hij alles goed gehoord had en wel degelijk het vermogen had terug te antwoorden, zelfs al schreeuwde zijn lichaam voor meer slaap dan hij tot nu toe gekregen had. Hij moest de noodkreten om de nachtrust volledig negeren als hij degene weg wilde jagen die besloot hem lastig te vallen. Het gebonk op de deur was immers enkel te stoppen als Jack zich ertoe aanzette hem of haar weg te jagen, precies zoals hij wel vaker had moeten doen in zijn tijd hier.
"What're you doing?" Een lichte kreun liet hij horen, waarop hij zich iets bijdraaide om zijn blik op de deur te laten vallen. "Get outta here and shut the door behind you, leave me the fuck alone." De verschuivingen naast hem voelde hij met enigszins afschuw aan. Hij had gehoopt dat de warmtebron kon blijven, hem warm kon houden zoals hij zijn nachten altijd doorbracht, maar met het opzij kijken wist hij wat er aan de hand was. Nogmaals was het geval geweest dat Jack haar in zijn armen had genomen door zijn waanbeelden heen. Hij had Addison tegen zich aangedrukt, haar huid misschien wel gestreeld en mogelijkerwijs dusdanig klemgezet dat ze niet van hem vandaan kon komen. De schaamte voor deze actie bezat hij daarentegen allang niet meer. Het had prettig gelegen en evenals zij had geen protest getoond in de verscheidene stille uren want, anderszins, had ze allang niet meer op moeten schuiven om een afstand in te lassen. De komst van iemand die akelig veel leek op de jongen van Genovese was hetgeen dat haar had gestimuleerd van hem weg te gaan. Hij kon hem inmiddels wel vervloeken.
Met een korte tijd besteedt te hebben aan het knipperen van zijn ogen, werden zijn handpalmen gaande over zijn koude gezicht weer teruggebracht op de matras. Hij hielp zichzelf omhoog door middel van zijn steunpunt te zoeken in de zachte matras. Zijn hemelse plek in het toch wel aardig gammele bed had hij moeten opgeven, maar hierbij kon hij wél de situatie beter bekijken. Hij kon met zekerheid zeggen dat het Samuel was die, ongelovig en wel, in de deuropening van zijn slaapkamer stond. Een nieuwe zucht volgde. "What is she doing here? Well, I don't know, how about the fact we were actually sleeping before you decided to disturb us." De geïrriteerde gelaatsexpressie die hem vaak genoeg kenmerkte, was ook nu rondom hem te vinden. Zelfs de afkeer tegenover de jongen kon hij lastig inhouden. Meerdere haatdragende blikken werden tussen beide verwisseld, onderwijl Samuel dacht binnen te moeten komen om een punt te maken. Doordringend klonken zijn passen over de vloeren van zijn slaapkamer. "You know, she can speak for herself," sprak hij ondertussen, meerdere malen zijn blik doorgegleden naar Addison met een bezorgde uitstraling. Al wist Jack dat hij het als een compliment moest opvatten hoe hij dacht dat hijzelf haar pijn zou doen en hem vreesde, kon hij dat niet zo aannemen. Het gegrom rolde over zijn lippen zonder er enig weten van te hebben gehad. "Don't act all tough now, mobster boy. Just because she likes you, doesn't mean I'll let you do everything without paying the price for it."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De drang om tussen beide te komen en te vertellen dat ze allebei moesten kappen met hun discussie was immens, maar ze hield zich koest. Ze wist dat simpelweg afwachten tot de geïrriteerde bui tussen hen voorbij was, de allerbeste keuze was, anders maakte ze het misschien slechts erger. Een beetje ongemakkelijk zat ze erbij, wachtend tot het overging en Samuel besloot de kamer te verlaten. Zijn gezicht stond op onweer, net zoals die van Jack. Onwetend wat ze precies moest aanvangen met de twee ruziemakende jongens, bleef ze op haar dooie gemak op het bed zitten, met haar armen om haar opgetrokken benen.
"Addison, do you come with me?" vroeg Samuel uit het niets aan haar waardoor ze lichtelijk verward opkeek. Wat had hij in hemelsnaam nodig van haar? Het enige wat ze wilde doen was weer onder de lakens liggen en haar slaap hervatten sinds ze overduidelijk nog wat extra uren kon gebruiken. Hoe dan ook werd het haar niet gegund door de jongeman die voor het bed stond, wachtend tot Addison opstond om met hem mee te gaan. Addison dacht daar echter iets anders over, ze vertikte het om met hem mee te gaan. Hij mocht gerust denken dat ze wat hadden, maar Addison was geen schoothondje die hem zomaar achterna liep als hij dat van haar vroeg.
"No I...," ging Addison tegen hem in, totdat haar zin onderbroken werd door Samuels koppigheid. Waarom moest ze ook altijd omgaan met koppigaards? Ze wist dat ze één van hen was, misschien zelfs koppiger en nog koos ze steeds de eigenwijze individuen uit.
"Please?" sprak hij bijna smekend uit, een uitspraak die Addison met haar ogen liet rollen. Het was haar bedoeling geweest om hem te laten geloven dat Addison misschien wel wat voor hem voelde, al was het niet precies wat ze wilde. "But why?" vroeg Addison aangezien Samuel geen enkele goede reden had gegeven, die ze immers wel verdiende. "Because I don't want you to be here with that asshole."
De uitspraak had hij beter voor zichzelf gelaten sinds het behoorlijk overdreven was. Jack deed niets verkeerd, sterker nog, hij was vriendelijk voor haar. Moest hij dat nou echt verpesten nu het eindelijk waar wat soepeler ging? Hoe graag ze ook wilde vertellen dat wat hij zei ontzettend egoïstisch en laf was, hield ze het voor zich om verdere problemen te voorkomen. "Just come with me and don't acting difficult," bracht Samuel gefrustreerd uit. Het enige wat Addison deed was wat geïrriteerde woorden mompelen om vervolgens rechtop te staan en de kamer te verlaten. "Okay, okay..."

"You may be nicer to him," vertelde Addison nadat ze de deur achter hen gesloten was en ze ietwat verder door de hal heen wandeldevoordat Jack het gesprek kon afluisteren sinds de muren niet volledig geluiddicht waren.
"Why? I thought you hated him so much?"
"I did, but he's friendly to me now so I've got no reason for hating him."
"So what?"
"Because I've already got a lot of enemies in here and I don't want to make that list bigger," zuchtte Addison. Gehaat worden was zeer onprettig. Steeds moest ze uitkijken of er niemand rondliep die een poging wilde maken om haar de vermoorden, ook al wisten ze dat het voor maar eventjes was. Ze zagen haal veel liever dood dan levend. Het enige wat ze kon doen was hopen dat haar de twee moorden die ze had gepleegd vergeven werden. Als het aan bovennatuurlijke aard lag, was de haat echter onveranderbaar. "I can't believe that. You're one of the most normal people in this house," vertelde Samuel, een uitspraak die ondanks alles toch een zeer zwakke glimlach op haar gezicht wist te toveren. Het was best fijn om aan te horen sinds zij zichzelf alles behalve normaal vond. Addison was nou eenmaal abnormaal, hoewel Samuel nog steeds dacht dat volledig menselijk was.
"You know what? I think you can use some distraction. We're going to downstairs."
"Don't you listen? I told you a couple of seconds ago that everyone hates me. I'm not going to downstairs."
"Not everyone. I don't hate you and maybe you'll get some friends get a little more social."
"I doubt that..."
"You've got no choice, Addison," zei Samuel waarna hij haar hand vastnam en haar mee naar de trap nam die hij, zonder haar hand los te laten afliep. Het was compleet tegen haar zin, misschien was ze toch beter bij Jack gebleven...

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► About two hours later..

Een vreemde sfeer vulde zijn omgeving. De aanwezigheid van enkelingen was op te merken, glashelder zichtbaar toen hij de laatste trede van de trap verstreek om de woonkamer binnen te treden. Hij had eigenlijk weinig tot geen idee wat hij er precies wilde doen. Hij maakte het zich wijs dat hij het deed om de opdracht, omdat hij een zaak had om te moeten afsluiten voordat Semion van zijn tijdsverlengingen te weten zou komen. Hij vertelde zichzelf dat het van hem geacht werd. Dit was ook waar hij zichzelf van overgehaald had, zodra hij zijn ogen door de kamer liet glijden. Een leugen bleek het daarentegen pas te vormen die hij door zijn hoofd had laten gaan. Bij het zien van het koppel achterin de kamer wist hij wel beter. Het ruige gezoen dat voortgezet werd zonder schaamte voor de openbare ruimte, de strelingen van Samuel over haar tedere huid en lichaam, het wekte jaloezie bij hem op. De begeerte om hen twee te scheiden vergrootte zich met de seconden waarin Jack ze kon waarnemen. Nee, hij had weten waarom hij zich naar beneden gesleept had om de rest onder ogen te komen. Hij had het geheel gedaan om haar opnieuw te kunnen zien en toch was het niet het aangezicht waar hij naar opzoek was geweest. De intimiteit die zij eerder gedeeld hadden, werd onbescheiden en genadeloos overgeleverd aan de jongen van Genovese met het gewaagde schouwspel als focuspunt. Afgunstig gaf hij het aanzien van hun verlangens op, een ongemakkelijk en ergens pijnigend gevoel in zijn lichaam opgetreden. Hij draaide zijn hoofd van hen weg.

"Look who's here!" ging meerdere keren de woonkamer rond. "The famous mr. Gilinsky Junior just arrived, ladies and gentlemen." Vele ogen werden op hem gevestigd. Onderhand kwamen verscheidene meningen naar buiten door zowel de manier van spottend kijken als uitgebrachte woorden, maar hieraan kon hij niet meer dan een fractie van zijn aandacht besteden. Het was het opgelichte TV-scherm met de foto van zijn vader erop die al het andere deed vervagen naar de achtergrond. Stemmen vormden sindsdien slechts onduidelijk geruis in zijn oren, gefluister dat onmogelijk te verstaan viel indien zijn motoriek compleet werd gestaakt. Zijn lijf verstijfde als de dood achter een van de banken.
"This can't be happening.." werd met licht, zacht gestamel voortgebracht bij zijn pogingen zijn lippen weer te bewegen. Wanhoop bleek zeker bij hem aanwezig te zijn. Het was zijn familie, het gedaante van een bekende, die over het nieuws was verspreid. Beelden werden bekendgemaakt en uitgegeven van de rechtszaak, een foto van zowel de man zelf als zijn advocaat waren getoond en alsof dat niet genoeg was, vormden de teksten onderaan het beeld wel hetgeen waardoor zijn moedeloze gelaatsexpressie veranderd werd in woede. Zijn bloed begon te koken vooraleer hij het ook maar door had kunnen hebben. Gesis dat ijzingwekkend hoorbaar was gemaakt, was hierbij de leidraad van zijn eigen bewustzijn dat terugkeerde. Zijn gelaat wendde hij vol razernij af naar de eerste beste aanwezige met een afstandsbediening. "Turn it off." Een onheilspellende blik werd hem hierop toegeworpen, een grijns van oor tot oor laten zien. Het apparaat werd uitvoerig in zijn hand bestudeerd en overdreven blij op de tafel neergelegd door een van de jongens.
"I said, turn the goddamn TV off!" Weigerend toe te staan hoe hij voor paal werd gezet, nam Jack het initiatief in een impuls. Het plastic ding greep hij vol adrenaline weg van het tafelblad. Pas toen hij het beeld tot zwart had gemaakt door het uit te zetten, liet hij het weer uit zijn greep ontsnappen. Een klap van de afstandsbediening die hardhandig in aanraking kwam met de salontafel volgde.
Geen van hen allen wist hem na deze ene actie nog aan te kijken. Het bleek overgekomen te zijn dat de verhalen over hem en zijn woede waar waren geweest, doch was er een laatste persoon die dacht leuk te moeten zijn door zich niét van hem af te keren. Zelfs geen blijk van respect voor het drama bij hem in zijn thuisstad werd verduidelijkt door de jongeman. Samuel Genovese bleef met dezelfde haat en tevens beledigende visie zitten, als enige zijn pupillen bij de zijne blijven haken. "Hm, it turns out the sayings were true. So father, so son." Een uitspraak die helemaal niet goed viel bij hem en hem, in zijn eigen drift zelf, de controle over alles wegnam. Hij stormde zonder menigeen aarzelingen te laten zien op de jongen af. Zijn lichaam werd vanaf toen in zijn eigen greep gehouden in plaats van die van Addison; met zijn hand om zijn nek, enkele millimeters verwijderd van zijn kaak, smeet hij hem tegen de muur.
"What did you say?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"No, stop. This is not the right place for doing this," bracht Addison al grinnikend uit toen Samuels lippen voor enkele keren voelbaar waren in haar nek. Hoe lacherig haar woorden ook klonken, meende Addison het oprecht. Ze stonden een beetje achterin de woonkamer en hoe weinig het haar meestal ook kon schelen, had ze geen behoefte aan vervelende opmerkingen van haar huisgenoten. Ze wist hoe ze er van genoten om anderen te pesten en ongemakkelijke situaties te veroorzaken. Ze kende de mensen onderhand goed genoeg om het te weten, het zou niet de eerste keer geweest zijn.
"Why? Because we are not alone? It's their problem if they don't like it, though," mopperde hij waarna hij simpelweg verder ging zonder te luisteren naar wat Addison hem beval. Het eerste wat ze deed was zijn hoofd bij haar nek weghalen. Samuel kon ontzettend aardig en vriendelijk zijn, maar op sommige moment kon hij nogal opdringerig worden, iets waar ze meestal niet mee gediend was. Het irriteerde haar en die irritaties zouden uiteindelijk uitlopen tot woede, iets wat ze zeker wilde voorkomen sinds ze al enkele dagen zonder bloed zat. Ze begon stilaan steeds meer hongerig te worden."I'm serious Samuel. Going downstairs was your idea by the way, if you wanted to do other things, you'd better chosen for your bedroom."
Het viel haar later pas op hoe verkeerd haar opmerking klonk waardoor haar wangen lichtjes roze kleurde. "Oh in that case we can go to my room if you want," grinnikte Samuel, hoewel er evenzeer een gemeende blik in zijn ogen te zien was, iets wat haar nog ongemakkelijker liet voelen dan ze zich al voelde.
"Oh no, that's not really what I've meant," probeerde ze haarzelf uit de gênante situatie te redden. Haar ongemakkelijkheid trok een beetje weg toen ze merkte dat Samuel ermee kon lachen. "Too bad," bracht hij al grinnikend, eerder als manier om Addison te plagen."Ugh, shut up."
Voor ze het wist, drukte de jongen zijn lippen tegen die van haar, desondanks ze duidelijk had verteld dat hij het beter kon laten voordat mensen zouden reageren. Zijn hartslag maakte dat er een heftig schuldgevoel bij haar opdook. Waar in hemelsnaam was ze mee bezig?

Toen Samuel haar lippen weer losliet, keek ze hem lichtelijk verward aan terwijl hij een brede grijns op zijn gezicht kreeg. Toen ze haar blik door de kamer liet glijden, zag ze plotseling Jack staan. Ook al was het haar plan om hem jaloers te maken, had ze liever gehad dat hij het nooit had gezien. Wat moest hij wel niet van haar denken? Ze had geen idee wat ze met zichzelf moest aanvangen, ook al zag het er niet naar uit dat het hem iets boeide. Nee, zij was diegene die zich er slecht om voelde omdat het Jacks lippen waren die ze tegen de hare wilde voelen, niet die van Samuel. Ze wilde gerust vrienden zijn met hem, maar hij was alles behalve het type waarop ze kon vallen. Ze zou liegen wanneer ze vertelde dat ze hem lelijk vond, het was gewoonweg zijn karakter waarop Addison nooit kon vallen. Alles wat Jack had, had hij gewoon minder. Hij kon misschien perfect zijn voor een ander meisje, al was Samuel niet wat Addison zocht in een jongeman.
Lichtelijk geschrokken verplaatsten haar ogen zich naar de televisie toen ze hoorde wat er op het nieuws gezegd werd. Het ging over de moord op Ethan, waarvan ze wist dat hij gepleegd werd door Romeo. Anderen bleken er anders over te denken sinds de familienaam 'Gilinsky' duidelijk te horen viel. Jacks reactie was dan ook meer dan begrijpelijk. Hij leek in alle staten te zijn. De blik in zijn ogen liet zijn woede blijken, zodanig sterk dat zelfs zij er een beangstigend gevoel door kreeg wat zeer zelden voorkwam sinds ze wist dat niemand haar wat kon maken.
De onnodige opmerking van Samuel maakte dat ze voor enkele seconden een waarschuwende blik naar hem toe worp. Ze was ervan op de hoogte dat Jack heel wat van hem had afgenomen, al waren de woorden die hij uitsprak compleet overdreven. Keer op keer deed hij zijn best om te blijken dat hij beter was, iets wat haar dus alles behalve aantrok aan de jongeman. Sterker nog, het was iets wat haar mateloos irriteerde aan hem. Haar hartslag steeg naar een uitermate snel hevig tempo toen Jack naar Samuel leek te vliegen en zijn lichaam bij het hare wegtrok. Hardhandig werd de jongeman tegen de muur aangegooid, maar hem ongelijk geven kon ze niet. Met haar mond vol tanden stond Addison na te denken hoe ze een situatie als deze het beste kon aanpakken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Stoom leek haast weg te trekken uit zijn oren van de innerlijke furiositeit. Elk beetje opgevoerde energie, de doorgedrongen adrenaline in zijn lichaam, werd geuit in felheid en gewelddadigheid dat zowel aan zijn dynamiek als uitstraling te zien was. Elkander in de ruimte liep gevaar om getroffen te worden. Hij was doelbewust geweest van zijn slachtoffer, de jongeman waarmee Addison net nog had lopen zoenen voor zijn eigen ogen, en toch kon hij niets anders meer tonen dan de vijandigheid in zijn eigen ogen, die kil aan die van de jonge Genovese bleven hangen. "What did you say?" De nieuwe herhaling van zijn woorden bleken tot Samuel doorgedrongen te zijn, sinds hij wakker geschud werd door de dreiging in zijn stem. Nieuwe tegenspartelingen werden voortgebracht in de hoop te ontsnappen. Zijn pols werd vastgegrepen, boosheid kwam erbij kijken vanwege zijn actie, maar de nadruk lag op de woorden die Jack terugkreeg. Verbitterd liet de jongen een lach horen. "You heard me, Gilinsky. So father, so s-"
De ontstane klap van zijn vuist die onbehouwen tegen zijn gedaante aankwam, onderbrak zijn uitspraken meteen. Zijn stemgeluid werd evenals zijn protest gestopt. Een kreun van leed ontsnapte aan Samuel's lippen, zijn hand geveegd langs zijn neus. Kleine bloedingen waren ontstaan door zijn eigen agressie. Sijpelend langs zijn mondhoeken naar beneden zag hij ze over zijn lijkbleke huid stromen. Desondanks hij wist dat hij genoeg schade had aangericht, was zijn punt van inhouden al te ver verstreken om het los te laten. Ruw belandde zijn vuist voor een tweede keer tegen zijn wang. Een greep die daarna, al onvoorspelbaar, werd verlegd naar zijn borstkas om een statement te maken.
"Next time, it's gonna be a bullet through your heart, you hear me?" Zijn lugubere manier van spreken kwam naar voren, indien hij zijn kin stevig vastpakte om zijn voeten van de grond te verwijderen. De jongen werd met gemak enkele centimeters opgetild. Zijn eigen weerzinwekkende gelaat werd sindsdien het uitzicht van de maffiosi, maar voor kort, want met het tegen de muur aanduwen liet hij zijn houvast op zijn keel schieten. "You bloody American." Zijn gezicht werd lichtjes afgewend van zowel Samuel als Addison. Uit teken van zijn afkeer spuugde hij naast zijn gestalte op de grond, vooraleer hij ze dan toch een laatste doordringende blik gaf. Addison werd hierbij voornamelijk zijn focus. "It's time to go. I'll wait in the car." Daarna was het zijn eigen pad dat hij met een sinistere stilte vervolgde, die zijn concentratie oppakte. Zwijgend stak hij zijn handen met de vele trillingen in zijn broekzakken.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Waarom Jack haar ditmaal wel mee wilde nemen, zonder ze iets vroeg, was een zeer groot raadsel. Normaliter moest Addison bijna smeken wanneer ze besloot om met hem mee te gaan, maar dit keer werd het haar echter verplicht. Hoe dan ook had ze geen reden tot klagen sinds een goede portie buitenlucht ontzettend prettig klonk. Samuels stem maakte dat ze nog even bleef staan voordat ze Jack achtervolgde net zoals hij haar bevolen had. "I really don't understand why you want to be friends with an douchebag like him." De uitspraak irriteerde haar zodanig dat ze voor kort met haar ogen rolde. Nog nooit eerder was er zoiets respectloos uit zijn mond gekomen en hoe ze ook moest laten blijken dat ze wat voor hem voelde, was een tegenspraak ditmaal onmogelijk tegen te houden. Jack's vader moest opdraaien voor iets waarvan hij compleet onschuldig was. Zijn agressiviteit was compleet terecht. Haarzelf kennende had ze precies hetzelfde gereageerd, misschien wel erger aangezien haar bloeddorst steeds heftiger werd.
"And I don't understand your problem. You really messed up this time, you're lucky he didn't killed you," vertelde Addison waarna ze haarzelf grofweg omdraaide en richting de voordeur wilde wandelen. De stem die nog achter haar weerklonk deerde haar niets en negeerde ze dan ook volledig. "But Addison..."
Geen enkele blik gunde ze Samuel nog. Hij mocht best weten dat hij zijn opmerkingen, waarmee hij liet blijken dat hij zichzelf heel wat vond, op sommige momenten echt voor zichzelf moest houden.
De voordeur liet ze vervolgens met een zachte klap achter haar dichtvallen, Jack zoekend gleden haar ogen over het gehele gebied voor haar. Al snel viel haar blik op een mannelijk gedaante, dat ze herkende als Jack, waardoor ze die richting uitging. Door de het kleine aantal meters die zich tussen hen bevonden, stond ze al na enkele seconden naast hem.
Zijn trillende lichaam was haar onopvallend gebleven en sinds het vrijwel niet koud was, kon het slechts één goede reden hebben. Het was een gevolg van de woede die Samuel gedeeltelijk had veroorzaakt en ook al vertrouwde ze het om naast hem in een auto te zitten onderwijl hij achter het stuur zat, moest hij deze keer eerst kalmeren. Als hij het vertikte, moest zij even koppig zijn en ervoor zorgen dat hij rustiger werd, hoe lang ze ook buiten moesten blijven staan."I'm not going in that car with you like this, you really need to calm down first."
Een beetje nadenkend stond ze erbij, speculerend welke manieren Jack kalmeerde. Ze wist dat alcohol een rustgevend effect op hem had, maar voor nu was het zeer ongunstig nu hij achter het stuur moest. Haar gedachten brachten haar bij een één van de avonden die ze met Jack had beleefd. De avond dat Jack uit het niets vroeg of hij haar in zijn armen kon houden, iets waarbij ze hem overduidelijk had gekalmeerd. Misschien dat het ook nu precies hetzelfde effect had? Een beetje twijfelachtig opende ze haar armen een klein beetje, aanstalten gemaakt om hem een omhelzing aan te bieden, hopend dat hij het aanvaarde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hevig getril bracht zijn aanval met zich mee. Hij kon zijn vingers voelen huiveren, zijn handpalmen voelen bonken evenals zijn hoofd, bij elke verstreken seconde in deze toestand. Zijn hart racete enorm. Het kon elk ogenblik uit elkaar barsten als het aan Jack lag, en toch besloot zijn lijf hem te teisteren met de harde kloppingen in zijn borstkas. Een naargeestig gevoel trok door hem heen in de tussentijd. Hij had zich zonder enig weten stil laten staan op de parkeerplaats, maar helder was het wel dat hij ergens anders zat met zijn bewustzijn. Het wegstaren naar de armoedige en mede verlaten omgeving vormde als een gewoonte voor hem. Toen de stem van Addison in zijn gehoor terechtkwam, kwam hij pas weer terug bij de realiteit. Half werd er achteromgekeken. In zijn ooghoek kon hij haar achter zich zien staan, weifelend haar positie veranderd terwijl ze hem aan bleef kijken. Hijzelf nam geen enkel initiatief.
"You don't have another choice." Doende dat hij haar gespreidde armen nooit had gezien, draaide hij zich van haar weg om de auto in te stappen. Haar in zijn armen nemen kon hij na het gedoe met Samuel niet doen. De neiging, het gesnak naar de vertrouwelijkheid waarin zij zich eerder bevonden hadden, was er wel degelijk. Het was de gedachte aan het kleffe gedoe dat maakte dat Jack afstand nam. Net alsof doen dat alles prima was, was namelijk iets waar noch hij, noch zijn familie, goed in was. Addison mocht prima weten hoe hij over haar en de gehate jongeman dacht. Mocht ze iemand zoeken om te knuffelen, dan wist ze Samuel te vinden, of niet soms? "Besides, I'll decide that for myself. Though, if you want to stay with that jackass of a boyfriend in the mad house, be my guest. I'll be fine on my own." De onverschilligheid in zijn opmerking viel lichtelijk van hem af te leiden. Hij sprak over de jongen met geenszins goede kanten te benoemen over zijn persoonlijkheid, of ook maar een hint van vriendelijkheid zoals hij vreemd genoeg bij Addison als nieuweling uiteindelijk wel had gedaan. Een sissende ondertoon werd hierbij nog duidelijk. De woede was nog voor geen greintje weggetrokken uit zijn lijf, zelfs een kind kon het nog opmerken aan zijn houding en de manier van instappen in het voertuig. De deur van de auto op een normale wijze sluiten was compleet ondenkbaar; een dreun achtervolgde zijn plaatsnemen achter het stuur.
De warmte op zijn huid was voelbaar. Wrijvingen maakten deze kenbaar, die hij voortbracht door zijn blikken voor kort te verhullen met zijn handen. Het was al even geleden geweest met zijn driftbuien. Hij dacht dat er vooruitgang was geboekt, had ergens hoop op een of andere 'genezing' zodat hij er geen last meer van zou hebben, maar het tegendeel werd aan hem bewezen op het moment. Hij kon zich wederom klote voelen door enkel een uitschieter tegenover zijn rivaal. Onwetend wat hij met zichzelf aanmoest, slaakte hij een diepe zucht. "It never ends, does it."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Wachtend tot Jack besloot in te gaan op haar aanbod, bleef ze staan zoals ze stond. Totdat hij zich simpelweg van haar weg draaide om vervolgens verder richting de auto te stappen. Lichtelijk ongemakkelijk beet ze in haar lip, haar armen weer naast haar lichaam gehouden zoals het hoorde in een normale positie. Het was compleet onverwachts voor haar gevoel, maar blijkbaar was een omhelzing geen van de dingen die de jongeman nodig had en daar had ze respect voor. "Well... I didn't expect that," mompelde ze op een manier waardoor het onverstaanbaar was voor elke buitenstaander. De iets minder vrolijke versie van hem was weer terug gekeerd voor de zoveelste keer. Helaas kon ze geen opties meer bedenken om hem iet of wat optimistischer te maken sinds één keer een blauwtje lopen al vervelend genoeg was. Hoe dan ook deed Addison alsof er niets gebeurd was, alsof dat ongemakkelijke moment nooit had plaatsgevonden. "No, he'll be fine on his own," mompelde ze als antwoord. Hoe vervelend Jack zich plotseling ook gedroeg, had ze geen behoefte om bij Samuel te zijn. Die behoefte had ze eerlijk gezegd nooit gehad, het was één grote leugen. De enige echte leugen waarin ze ooit geslaagd was. Hoelang ze het nog volhield was onzeker, al zou het niet lang meer duren sinds ze er gek van werd. Ze was onwetend over de daadwerkelijke gevoelens van Samuel. Zijn hartslag verhoogde duidelijk wanneer zijn lippen tegen die van haar te vinden waren, maar kwam dat door de spanning of waren het effectief gevoelens? Vroeg of laat moest ze alles opbiechten en voor haar gevoel zat het er snel aan te komen. Zijzelf werd er niet gelukkiger van en haar doel bleek slechts een droom te zijn die vermoedelijk nooit uitkwam. Wat dacht ze ook? Dat Jack jaloers zou worden wanneer hij haar met Samuel zag en hij uiteindelijk zou smeken om bij haar te kunnen zijn? Nu pas merkte ze hoe dom het was, hoe ondoordacht het plannetje in elkaar zat.
Een zacht zuchtje ontsnapte tussen haar lippen door waarna zijzelf ook wat dichter richting de auto wandelde, vervolgd door de autodeur die ze opentrok. Al snel had ze net zoals Jack plaatsgenomen en liet ze de autodeur weer met een lichte klap dichtvallen. Geen enkel woord verliet haar mond, gewoonweg omdat ze wist dat het beter was voor haarzelf en Jack als ze haar mond hield. De woede zat duidelijk nog in hem, stroomde met het bloed mee door zijn aders en zocht een uitweg naar buiten. Haar blik keerde zich, na hem nog één enkele keer aangekeken te hebben, van hem weg, starend door het raampje naar buiten toe. Ze hoorde hoe de auto gestart werd en vervolgens vertrok. Een beetje leunend tegen de deur aan staarde ze naar buiten toe, de bomen langs de weg tellend als oplossing voor haar verveling. Het dreef de verveling echter niet weg, het maakte slechts haar vermoeidheid groter. Langzaam vielen haar ogen dicht, zonder Addison de kans kreeg om het tegen te houden. De slaap overviel haar en nam haar lichaam, dat nog wel wat rust kon gebruiken, over.

►Midnight

Addison werd met één ruk uit haar slaap gewekt toen ze de auto onverwachts in stilstand voelde komen. Sinds ze nooit diep kon slapen wanneer ze in een voertuig zat, was er weinig nodig om de slaap van haar te ontnemen. Lichtelijk verwacht keek ze om haar heen, maar er viel amper wat te zien sinds het daglicht intussen volledig verdwenen was. Het licht had plaatsgemaakt voor een duisternis die alsnog een beetje werd verlicht door de maan en talloze sterren die zich in de hemel bevonden. Addison vond het fascinerend hoe de sterren zich in het duister van de nacht vormden, maar wanneer de vroege uren van de dag er weer aankwamen, verdwenen. Uren kon ze besteden aan het staren wat er allemaal gebeurde en veranderde in haar omgeving en dat zonder haar één moment te vervelen. Mensen konden het vreemd vinden, zelfs wel krankzinnig en onverwachts van haar. Aan de digitale klok die in de auto bevestig was ter hoogte van het stuur, viel te lezen dat het middernacht voorbij was. Het verklaarde waarom alles plotseling zo donker en grauw was in plaats van licht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► Wat kon hij eigenlijk nog zeggen? Niets. Niets kon uitdrukken hoe hij zich voelde in de gepasseerde momenten van complete stilte. Tijdens de zwijgzaamheid die het voertuig vulde, alsof er niemand in te vinden was om het door te laten gaan en het verlaten was. In de minuten die hij nadenkend door moest brengen, stil en weggedragen van de realiteit in zijn eigen waanbeelden onderwijl hij de wagen aanspoorde de weg van tientallen anderen te volgen. Hij had geen behoefte gevoeld om te spreken. Geen snakken naar een gesprek met het meisje nog geen meter van hem vandaan, want hij wist hoe ze over hem dacht. De acties die hij de afgelopen tijden had gepleegd waren allesbehalve goed geweest. Ze haatte hem, zelfs al weigerde ze het toe te geven in zijn bijzijn omdat ze in tegenstelling tot hem een hart bezat. De goede wil om anderen te helpen, ze op hun gemak te stellen, onderwijl hij er een grote zooi van had gemaakt. Ze moest niets meer van hem hebben en toch hield hij ergens hoop. Hoop op een betere toekomst met iemand aan zijn zijde. De verlangens naar een normale omgang met iemand, iemand waarmee hij alles kon delen in plaats van zichzelf als enige vertrouwenspersoon te zien. Iemand die zijn eenzaamheid kon laten verdwijnen die al jarenlang in hem huisde alsof er geen uitweg meer van te vinden was. Iemand van wie hij kon houden en diegene hem hetzelfde terug zou kunnen geven, zonder druk uit te oefenen op zijn lugubere verleden. Deze persoon.. het was Addison. Het was haar altijd al geweest, of niet soms? Onduidelijkheden stapelden zich op, maar toch was zij de ene 'vriend' die hem wist te doen veranderen. Bij het werpen van enkele blikken op haar schattige, slapende gedaante, voelde hij de furie geleidelijk aan in zich wegzakken.
"Goodmornin' sleepyhead," murmelde hij, zodra hij bewegingen naast zich opmerkte. Een zwakke, ongemakkelijke glimlach speelde zich af rond zijn lippen. Het kon hem nog verbazen hoeveel tijd ze slapend door had gebracht. Hij vond haar er allesbehalve uitgeput uitzien toen ze waren begonnen aan de tocht, maar het bleek dat schijn bedroog. Toen hij haar eenmaal kortzichtig bestudeerde, haar slaperige gelaat in zich opgenomen, besefte hij zich het tegendeel. "Hours have passed.. I began to think you'd never wake up again." Even kwamen zijn ogen in contact met de hare. Het felle blauwe waaraan hij inmiddels gehecht was geraakt, was tot zijn teleurstelling amper zichtbaar geweest in het donkerte. Slechts een paar glunderingen van het maanlicht dat werd weerkaatst kon hij waarnemen. Besluitend een einde eraan te maken, gingen zijn blikken uit naar het sleutel in het contact. In een snelle handbeweging verwijderde hij deze. "It's time to get outta here. Sorry, but your sleep has to wait until we're back." Geen boosheid kwam er meer aan te pas, bij zowel het uitspreken van zijn gedachten als zijn houding zelf. Enige somberheid daartegenover bleef aanwezig. De goede bui was nergens meer te bekennen geweest, met een ijzigheid te bekennen in zijn eigen ogen, die in deze belichting haast tot zwart gevormd leken te zijn. Een ongeduldigheid was alles dat Jack toonde; zachtjes tikten zijn vingertoppen tegen de bekleding van het stuur.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Oh gosh... I didn't even noticed I fell asleep," mompelde Addison met een vermoeide toon in haar stem. Ze was altijd iemand geweest die veel rust nodig had en sinds ze in het bendehuis verbleef, was de tijd die ze kreeg om haar noodzakelijke rust te nemen, zwaar verminderd. Het liefst sliep ze nog enkele uren verder, maar ze wist dat ze moest wachten. Toch had de slaap die ze te pakken had gekregen tijdens de redelijk lange autorit haar goed gedaan. Ze was een stuk uitgeruster dan voorheen. Enkele keren wreef ze door haar ogen heen om de vermoeidheid uit haar ogen te krijgen, iets dat meestal positief werkte.
Zoals verwacht was het tijd om de warme auto te verlaten, iets wat ze liever zo lang mogelijk uitstelde door de zetel die verrassend genoeg erg comfortabel zat. "That's okay. I had enough rest to stay awake for a while," bracht Addison uit. Het was daadwerkelijk zo, de hele autorit had ze geslapen en de vermoeidheid die nog bleef aanslepen zou vermoedelijk van korte duur zijn.
Ook al liet Addison het amper blijken, bezat ze een hels schuldgevoel. Het respectloze gedrag van Samuel was geen oorzaak, nee, het feit dat ze tegen Jack was uitgevlogen maakte dat ze zich schuldig voelde. Ze had naar hem toegesnauwd dat alle negatieve gebeurtenissen zijn schuld was, hem uitgescholden met verschillende vreselijke woorden, ze had gedaan alsof ze hem haatte terwijl hij het slechte nieuws van haar broertje vertelde. Addison voelde zichzelf egoïstisch en bij nader inzien was het ook zo. Hoelang het schuldgevoel zou blijven aanslepen, was keer op keer anders. Toch was het één van de dingen die haar menselijk hield, hetgeen wat aantoonde dat ze ondanks de twee moorden die ze had gepleegd, een goed hart bezat. Misschien was het makkelijker om zonder gevoelens te leven, geen woede, geen liefde, geen vreugde, maar toch was ze eraan gehecht. Ze had de vampierjagers over een soort knop horen praten, iets wat vampiers konden omzetten waardoor alles veel makkelijker werd. In de eerste instantie had ze geen enkel benul van hoe het werkte. Ook wilde ze alles behalve haar emoties en gevoelens kwijtraakte. Niets voelde ze fijn aan als vreugde aanvoelen na een moeilijke tijd, daar deed ze het voor, ook al moest ze vermoedelijk nog een zeer lange tijd wachten voordat er eindelijk weer een lichtpuntje kwam. Daarnevens verdiende Jack een verontschuldiging, vooral voor Samuels gedrag. In tegenstelling tot Addison voelde de jongeman geen enkele vorm van schuldgevoel. Daarom had Addison de drang om de excuses aan te bieden in zijn plaats. Het was hetgeen waar Jack recht op had, zeker na alles wat er gebeurd was. "It sounds probably really random, but I wanna say sorry for Samuels behavior a couple of hours ago. He will not say it out himself, but you are entitled to an apology."
Na hem nog enkele seconden bekeken te hebben, legde ze haar hand op de deurklink van de auto waarna ze de autodeur opende. Vervolgens stapte ze de auto uit waardoor ze meteen een koude windvlaag voelde aankomen. Voor enkele seconden rilde haar lichaam, tot het gewend raakte aan de temperatuurverandering. Geduldig wachtte Addison op Jack toen ze de autodeur met een lichte klap dicht had laten vallen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het voertuig werd niet veel later door hem achtergelaten op het terrein. Gesloten en wel, zonder om te kijken verwaarloosd op de verouderde parkeerplaats van de grote stad. Het kon hem weinig tot niets schelen wat er verder mee zou gebeuren. Beide wisten dat, wanneer het weg zou zijn bij terugkomst, zijn problemen erdoor zouden verergeren, maar geenszins leek Jack hiermee te zitten. Hij verzuchtte inmiddels al over het feit dat hij er toch nooit weg zou komen. Zodra de wagen zou zijn verdwenen, had Semion des te meer redenen hem er te laten blijven en op te sluiten in het huis, nietwaar?
Verbazing speelde zich af op zijn gelaat, aangehoord hoe Addison zich dacht te moeten verontschuldigen voor haar vriendje, wat hij zogezegd zeker niet geheel kon waarderen. Zelfs verontwaardiging werd getoond toen hij haar ogen opzocht onder het lopen. "That's right. He owes me big time for not killing him. I really wanted to see his bloody corpse on the floor, yet he got away with just a scratch and some nosebleed. Asshole." Zijn linkerhand verdween in zijn broekzak, waarop hij de autosleutels wegklemde tussen de stof. Zijn andere arm liet hij hiernaast rusten langs zijn zij. Het maakte een enige nonchalante houding duidelijk, zeker toen hij de zoveelste sigaret van die dag aanstak om deze tussen zijn lippen te laten. "Thanks for the apology, but it doesn't change a thing. He just needs to learn to shut up sometimes." Rook volgde met het nemen van een hijs, dat bedachtzaam uit zijn mond kwam toen hij zichzelf even verloor in zijn denken. Het was ronduit respectloos hoe hij dacht een opmerking te moeten maken over zijn vader. De jongen had geen idee van de toestand in de gevangenis waar ze hem heen zouden brengen, ofwel de ontstane situatie bij hem thuis nu het gezin uit elkaar was gerukt. Dagen telden af tot zijn vader zijn eigen dood tegemoet zou lopen in Tarasov. Tijd tikte door als een dwaze klok in zijn gedachtengang, maar alles dat Jack kon doen was wachten. Wachten op die ene jackpot om een goede advocaat te kunnen betalen. Om een grote zaak binnen te halen en hem van de pro-deo werknemer af te helpen, al was het een uitzichtloos voorbeeld van hoop. Met het beseffen dat het vrijwel onmogelijk was, kon ook hij niet anders dan een moedeloze zucht laten blijken. "Besides, he doesn't even have to try to make things right. It'll have no value to me to hear him say 'I'm sorry'. We both know he's lying anyway." Het veranderde voor zijn doen en laten weinig. Het had geen waarde, geen comfortabel gevoel en ook maar een greintje van de spijt die hij hem zou laten voelen als hij het hem weer zou flikken. Waarom hij zich niet aan de woorden hechtte, was simpel. Het waren enkel de gemakkelijke uitwegen om zich uit de problemen te redden. Te laten blijken dat er berouw door hem vloeide, kon geen grotere leugen zijn om dan zo'n laffe actie voort te zetten. Hij kon het gewoon niet accepteren omdat hij toch wist dat het keiharde afzetterij vormde.
Zijn vingers reikten naar de sigaret. Voor even werd het uit zijn mond verwijderd, de frisse lucht ingeademd om zichzelf kalm te laten blijven, voordat het terugkeerde naar de oudere positie. Het looptempo voerde hij intussen wat op. Zijn passen werden iets groter, geruisloos laten klinken over de straattegels van de verlaten straten. "Do you have any idea where the nightclub Verdant is?" vroeg hij haar. Zijn blik bleef bij het uitzicht, het uitgebreid onderzocht naar een teken van het pand. Hijzelf had tenslotte geen idee van de steden in het veelbelovende land.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar armen hield ze gekruist over haar bovenlichaam om de koude lucht die door haar kleding probeerde door te dringen, tegen te houden. Bij elke uitademing die ze deed, verliet een soort van rook haar mond, alsof zij diegene was die rookte in plaats van Jack. Desondanks ze ertegen was en mensen die hun longen wilden verwoesten door sigaretten, was ze er af en toe nieuwsgierig naar geweest. Ze wilde weten of het daadwerkelijk een stress wegnemend effect had op mensen. Hoe dan ook had ze het nooit geprobeerd, ook al hadden vrienden van haar vaker een sigaret aangeboden en eigenlijk was ze er best trots op. Trots dat ze de verleiding kon weerstaan, iets waar velen zich door lieten vangen. Ondanks ze de geur van sigaretten onprettig vond, liet ze Jack zijn gang gaan. Ze was allang van zijn koppige karakter op de hoogte en wist dat hij het vertikte om het te laten, simpelweg doordat Addison het vervelend vond. Ze wende er wel aan. Daarnevens had hij gelijk, ze kon niet alles hebben wat ze wilde. Er waren dingen die ze moest accepteren en als het inademen van een sigarettenlucht één van die dingen was, moest ze het gewoon aanvaarden. Het was immers niet het allerergste wat haar kon overkomen, nietwaar?
"Yeah... He'll probably never learn it," vertelde Addison. Iedereen die Samuel ietwat kende wist dat hij het woord respect amper kende. Hij zou nooit leren om respect te hebben voor anderen, gewoonweg doordat het hem als kind nooit werd aangeleerd. Samuel had een zeer vreemde jeugd doorgemaakt, kwam in situaties terecht die andere kinderen amper konden voorstellen. Maar het maakte niet goed wat hij had gezegd. Samuel deed alsof hij de enige was met een vreemde jeugd, die dingen had meegemaakt die anderen zich amper konden voorstellen. Addison wist hoe belangrijk familie voor Jack was, net zoals familie ontzettend considerabel was voor haar, zeker wanneer het om ernstige feiten ging. Jack's vader moest opdraaien voor Romeo's fout, zijn moord uit wraak op de moord die Addison op zijn zusje gepleegd had. Hoe het ook zij, probeerde ze die gedachte uit haar hoofd te krijgen om een ernstig schuldgevoel te voorkomen. Samuel had gewoonweg zijn grote mond moeten houden, dan was er geen enkel probleem geweest. De jongeman moest leren nadenken voor hij zijn ongehoorde dingen uitsprak. "Just don't care about anything he says. You know better."
De nachtclub Verdant, een naam die haar zeer bekend in de oren klonk. Het was één van de nachtclubs waar Addisons vrienden regelmatig uitgingen, één van de weinige die Addison nooit had bezocht. Desondanks ze er nooit was geweest, wist ze de weg uit haar hoofd. De meeste clubs lagen zeer dicht bij elkaar en door de lichtgevende borden was het onmisbaar.Ze kende de stad bijna uit haar hoofd, simpelweg doordat ze altijd vaker buiten de deur was dan thuis. Wat moest ze anders doen als ze toch alleen thuis zat? Ze had vriendinnen zat die hunzelf als kandidaat zette om met Addison de stad in te gaan."Yeah, I heard some friends of mine talking about it. It's probably not hard to find, though, almost every nightclub is marked with a sign or something."
Nu pas dacht ze eraan dat het nogal eigenaardig was. Addison wist dat ze opzoek waren naar de hacker die Jack eerder nog had opgezocht op de militaire computer. Maar wat deed een hacker in een nachtclub? Een openbare plek waar iedereen zomaar binnen en buiten kon? "But what is a hacker doing in a nightclub?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De blik die hij wierp op de kleurloze straatstenen onder zijn schoenzolen, bleef koel en laconiek voortzetten. Elke tegel die hij voorbij stapte werd aangezien, weggedroomd in zijn gedachten terwijl hij door bleef lopen. Hij voelde weinig aanzetten tot een gesprek over Samuel. Hij bleef liever voor zich uit staren, denkende aan al het andere dat zijn woede weg kon houden, dan de situatie herbeleven als hoe het was geweest. De uitgestraalde respectloosheid, de onverschillige woorden waarmee hij hem vergeleek met zijn vader op een verkeerde manier, alsof het hem geen flikker kon schelen wat er gebeurde. Geen beetje van spijt werd hem getoond toen hij ze eenmaal had uitgesproken. Het begon op te lopen naar een boosheid die hij nog steeds zomaar omhoog kon laten gaan, door enkel te denken aan Samuel's woorden."He may feel lucky he's still breathing." Zijn beide handen waren dit keer in zijn broekzakken te vinden. De rook verliet zijn lippen op eenzelfde tempo als zijn ademhaling, een regelmatige snelheid waarmee er steeds een klein beetje ontsnapte. Een grijsachtig spoor vervaagde in de lucht. In de atmosfeer, waar het teniet ging tussen de gure buitenlucht totdat er geen spoor meer van te vinden was en het wederom weer werd vervagen door een ademhaling. Het was als een herhaald patroon dat Jack voortbracht. Een uitzicht dat hijzelf vormde, een gevoel dat hijzelf liet ontstaan door zich rustiger te laten worden en de sterkte van de sigaret waargenomen met een beetje genot. Samuel Genovese was sindsdien verdwenen uit zijn denkbeelden.
Gedeisd vertraagde hij zijn looppas. "Great, then I suppose you can show me the way, because I honestly have no idea where it is. I'm not familiar with any other city in this country than.. New York?" Niet echt geboeid over zijn eigen radeloosheid als het aankwam op vreemde steden en het land zelf, haalde hij zijn schouders iets op. Interesse in Amerika had hij verder nooit gehad. Hij kwam er omdat het moest, omdat het van hem geacht werd en, dat hij er bleef, betekende enkel dat hij hemzelf zo in leven hield. Als het kon had hij allang de eerste beste vlucht teruggepakt. Wat hij aan een land als deze haatte? Hij wist het niet precies; het kon de mentaliteit zijn van de jongeren, de eenzaamheid die hij voelde nu hij in zijn eentje in een plek terecht was gekomen als deze en op hetzelfde moment kon het liggen aan de andere cultuur. Lastig te zeggen vanuit zijn standpunt en mede onbelangrijk. Hij voelde geen zin om er verder over te denken, ervoor gezorgd dat hij zijn denken bij Addison hield. Bij haar vraag keek Jack stilaan haar kant op. "He's not precisely ín the nightclub. He's in the building on the back, but it's the perfect location to make a set-up for a hitman's safe house," vertelde hij. "A lot of people use the networks in and around the nightclub. Even when the police or we were able to track him, the list of possible suspects would be too long to get to him. He's smart enough to know that."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld