Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg House of Horror || Peeves

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Diaval rolde met zijn ogen en zei precies wat ik dacht; 'Serieus, hoeveel verborgen ruimtes kan een huis hebben?' Een metaalachtig geluid weerklonk toen hij op de deur klopte. Even worstelde hij met de deur, maar toen moest hij de poging staken, omdat de deur geen centimeter had bewogen. Met mijn armen over elkaar geslagen keek ik toe hoe hij het oppervlak grondig bestudeerde. Hij leek iets gevonden te hebben, want hij schraapte met zijn nagel over het metaal, wat voor zo'n afschuwelijk geluid zorgde dat ik een beetje in elkaar kromp. Diaval zakte op de grond en bekeek de zojuist schoongemaakte plek nauwkeurig. Ik zag niet wat het was, aangezien hij mijn zicht blokkeerde, maar toen hij om zich geen keek ving ik een glimp op van een sleutelgat. 'Geweldig, nu moeten we nóg zo'n sleutel zoeken.' 'Anna,' zei Diaval plotseling. 'ik geloof dat we dat spel toch maar moeten spelen. Deze deur gaat niet open.' Hij draaide zich om terwijl hij nog altijd op zijn hurken zat en keek omhoog naar mij. 'Prima.' mompelde ik. Vastberaden liep ik naar de deur en gooide hem open. Er stonden een stuk of tien mensen op de gang, die een zwakke poging deden om het sleuteltje te zoeken. 'Oké jongens, even de aandacht.' De leerlingen schrokken op en keken me met grote ogen aan, en ik keek op mijn beurt brutaal terug. 'Wij hebben tijdens onze, redelijk succesvolle speurtocht een leuk spelletje gevonden. Op het briefje dat erbij lag, stond dat we een beloning kregen als we het goed zouden uitspelen.' Ik zweeg even. 'Wie heeft er zin in een spelletjesavond?' Niemand antwoordde. 'Jullie gaan dit spel spelen, of jullie het nou willen of niet.' siste ik. 'Jullie willen toch ook die beloning? En volgens mij hebben jullie nog helemaal niks gevonden, dus maak jezelf nuttig en ga terug naar die eetkamer, dan komen wij aan met het spel.' Ik praatte zacht, maar de leerlingen waren doodstil, waardoor ze ieder woord verstaan hadden. Haastig renden ze terug naar de eetkamer.

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
Anna liep met vastberaden tred naar de gang en sprak de angsthazen streng toe. Ik grijnsde bij het zien van haar effectieve aanpak en stond op toen ze de anderen commandeerde naar de eetkamer te gaan. Ik stond op en griste mijn trui van de grond. Na nog een korte ruk aan de deur gegeven te hebben, die weer niet open ging, tilde ik de doos met het spel op en volgde ik de anderen naar de eetkamer. Toen ik mijn entree maakte, zat iedereen al op een stoel. Gelukkig waren we niet met al te veel mensen, want veel stoelen stonden er niet in de kamer, ondanks de lengte van de tafel. De stoel aan het hoofd was leeggelaten, dus ging ik daarop zitten nadat ik de doos met een kwak op tafel had gezet. Ziezo. Ik trok de oude doos naar me toe en onthulde het spel. Er zat een spelbord in dat ik ontvouwde en op de tafel legde. Een pad beschreef een spiraal die in het midden eindigde en aan een van de hoeken begon. Er stonden geen woorden of cijfers op de vakjes, ze waren leeg en hadden allemaal dezelfde kleur. In het midden van het bord leek een soort koepel te zitten die bij het openklappen was vrijgekomen. Het leek niet van glas te zijn, maar ook niet meteen van plastic, hoewel ik er zeker van was dat we het niet zomaar stuk konden slaan. In de doos zaten een zestal pionnen, die wel verschillende kleuren hadden. Wit, zwart, groen, rood, blauw en geel. Ik haalde de zwarte eruit en bestudeerde deze. Het leek wel een soort minitotem te zijn en ik gokte dat het van hout was gemaakt. Verder zaten er nog twee dobbelstenen in de doos. Een handleiding was nergens te bekennen. Ik wierp Anna een veelbetekenende blik toe. Aan welke bangbroeken zouden we de andere vier pionnen geven? Want het leek me sterk dat we alles aan deze angsthazen zouden overlaten. De zwarte pion, die ik nog steeds in mijn hand had, liet ik tussen mijn vingers glijden. 'Ik ben zwart,' zei ik, luid genoeg om me verstaanbaar te maken in de hele ruimte. 'Wie van jullie heeft genoeg ruggengraat om mee te doen? We hebben nog vier deelnemers nodig.' Ik wierp Anna de witte pion toe. 'Neem jij die maar. Die past goed bij de mijne.' Ik knipoogde en keek de mensen waarmee we opgescheept zaten aan. 'Niemand? Kom op, jongens. Toon eens wat moed. Of moet ik soms kiezen?' Ik zou die trillende jongen die nerveus zijn bril omhoog schoof maar al te graag een pion geven.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Ik keek achter me of Diaval me zou volgen, en liep toen met de anderen de eetkamer in. Automatisch liep ik naar de stoel waar ik de vorige keer ook op had gezeten, maar die was bezet, net als de stoel van Diaval. ´Sorry, maar ik geloof dat ik net op die stoel zat. Ik zou het heel lief vinden als je even opdondert.´ zei ik met een poeslief stemmetje, en ik wierp een boze blik op de jongen die het had gewaagd op Diavals stoel te zitten. Die begreep de hint en maakte haastig plaats, en trok zijn vriend mee. Ik nam plaats, net als Diaval, die het spel voor zich zette en mij de witte pion met een knipoog toewierp. Nieuwsgierig bestudeerde ik de pion, die in een Afrikaanse stijl gemaakt leek te zijn. Het oppervlak voelde ruw aan, en de ogen op het gezicht waren gesloten, alsof de pion rustte. In de doos hadden de vier pionnen elk een andere uitdrukking. Ik pakte de groene en zag dat deze een uitdrukking van immense angst had. Grinnikend liet ik de pion aan Diaval zien. ´Bij wie denk je dat deze past? Volgens mij zien ze er allemaal wel zo uit.' De hele groep zat verstijfd op zijn stoel te luisteren naar Diaval, hopend dat zij niet gekozen zouden worden. Er viel een stilte nadat Diaval had gevraagd of hij soms moest kiezen. De leerlingen wierpen elkaar angstige blikken toe, maar meden die van mij en Diaval. Het voelde alsof we leraren waren die hun studenten zojuist hadden gevraagd wie als eerste hun presentatie wilde komen doen. Grijnzend keek ik Diaval aan. Het was amusant om de leerlingen in spanning te laten wachten op Diaval, die hun doodvonnis wel leek uit te spreken. Tussen al die trillende leerlingen zag ik één jongen die wel de moed had om me aan te kijken. 'Zie je die jongen? Volgens mij heeft hij het wel in zich om mee te doen. Ik wil niet dat een van die schijters het spel verpest.' fluisterde ik, wijzend naar de jongen.

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
Ze zaten allemaal te bibberen en te beven van de schrik terwijl ze goed genoeg wisten dat we dit spel moesten spelen om de sleutel te krijgen die ons toegang zou geven tot de voorraadkast, anders zouden we allemaal verhongeren. Ik grijnsde bij het zien van de groene pion die Anna me toonde. De mond die erin gegraveerd was leek geluidloos te schreeuwen en de ogen waren wijd opengesperd. Hierdoor bestudeerde ik mijn eigen pion wat beter. Deze was zwart, zoals ik eerder al had opgemerkt, en had zijn ogen gesloten, hoewel het er niet uitzag alsof de totem sliep. Het was eerder alsof het gezichtje in een soort van meditatie verkeerde. Een kleine frons was te zien. 'Hé, die van mij heeft hersenen,' zei ik tegen Anna. 'Wedden dat het de wijze van het dorp is? De sjamaan of wat dan ook?' Ik grinnikte; deze pion paste wel bij me. Anna's pion had de ogen ook gesloten maar leek te rusten of iets dergelijks. Ik had waarschijnlijk gelijk gehad dat onze pionnen tegenhangers waren. Na deze bestudering van onze pionnen bekeek ik de angsthazen een voor een, en allemaal wendden ze hun blikken van ons af. Hoewel... Anna had het ook gezien, want ze wees naar hem en fluisterde dat hij een kandidaat kon zijn. 'Ik merkte hem ook al op. Goed gezien, schat,' zei ik zachtjes, zodat de rest ons niet hoorde. Ik bekeek de vier overige pionnen - groen, rood, blauw en geel. Welke zouden we hem geven? De blauwe pion keek vastberaden voor hem uit en leek strepen op de zijkant van zijn gezicht te hebben. Een soort krijger? 'Ik stel voor dat we hem deze geven,' zei ik en ik hield de pion voor haar op.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
'Hé, die van mij heeft hersenen.' merkte Diaval op. Zijn pion deed me sterk denken aan een filosoof, maar voor ik er verder een mening over kon creëren bracht Diaval de blauwe pion op mijn ooghoogte en ik kon niets anders doen dan het met hem eens zijn. Ik knikte en wendde me tot de jongen. 'Kom voort, dappere krijger, en vertel ons je naam.' zei ik terwijl ik een indrukwekkend handgebaar maakte. Het meisje naast hem giechelde zenuwachtig, maar hijzelf bleef me strak aankijken terwijl hij opstond en naar ons toeliep. Iedere leerling aan de tafel keek hem na, en sommige leken medelijden met hem te hebben. Andere waren duidelijk opgelucht dat ze deze ronde niet gekozen waren. 'Mijn naam is Jimmy.' zei hij toen hij bij ons was aangekomen. Fronsend keek ik hem aan, terwijl ik me bedacht of ik hem ooit op school had zien rondlopen, maar hij kwam me niet bekend voor. Ik was onder de indruk; er klonk weliswaar iets van angst in zijn stem, maar in tegenstelling tot de anderen leek hij niet bang voor ons. Ik weerstond de verleiding om te lachen. We zaten hier nog geen dag, en nu al hadden Diaval en ik de rol van leiders op ons genomen. 'Jimmy, denk jij dat je dapper genoeg bent om dit spel te spelen?' fluisterde ik terwijl ik voorover leunde. Zwijgend knikte hij, dus schoof ik de pion langzaam naar hem toe. 'Bewijs het maar.'

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
Ik grinnikte toen Anna de jongen opdroeg naar ons te komen. De dappere krijger bleek Jimmy te heten en eigenlijk had ik een iets spectaculairdere naam verwacht. Hij was namelijk onze krijger van dienst; hij vertegenwoordigde de blauwe pion. En ergens tussen het moment dat hij Anna in haar ogen keek en zij hem de blauwe pion gaf, begon het me te dagen. Wat nu als we de pionnen aan hun personificatie moesten geven? Ik had de zwarte pion die er wijs uitzag en duidelijk mannelijk was - sjamanen waren mannelijk bij de indianen. Anna had een witte pion die de ogen gesloten had, als een wijze vrouw - een wijze vrouw van de indianen. Deze Jimmy durfde op te staan en kreeg de krijger. Dan hadden we nog de groene, de angstige pion, en een rode en een gele. Snel pakte ik de pionnen op en bestudeerde ze. De rode pion leek een beetje kwaad te zijn. Hij bolde zijn wangen op en dat deed me denken aan een koppig klein kind, bijvoorbeeld een dat nog een heleboel moest leren. Ten slotte hadden we nog de gele pion. De pion leek te huilen en leek vrouwelijk te zijn. Een moeder, misschien? Was er iemand in ons midden die beschermend was tegenover de zwakkeren, en dan nog het liefst vrouwelijk? Ik stootte Anna aan en liet haar de rode en gele pion zien, die ze nog niet had gezien. 'Ik geloof dat ik het door heb,' fluisterde ik haar zachtjes toe. De angsthazen hoefden het niet te horen. Snel legde ik uit wat ik ontdekt had. 'We moeten de juiste pionnen aan de juiste mensen geven. Deze rode, die is kwaad als een kind. Wie is de jongste, wie moet nog veel leren en heeft eventueel een kort lontje? Deze gele hier, dat lijkt een moeder te zijn. We moeten iemand vinden die beschermend is als een moeder.' Ik liet mijn blik snel over de angsthazen gaan, zoekend naar de jongste. 'En die groene, die angstige, wie is er het bangst, wie heeft de grootste angst?'

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
'Een klein kind, een beschermende moeder en een bangerik?' Ik snoof en keek net als Diaval rond of iemand aan die eisen voldeed. Mijn blik viel op een lang meisje, dat er oud uit zag voor haar leeftijd; ze zat namelijk nog op school, dus zo oud kon ze niet zijn. Naast haar zat een jonger meisje, en ze leken elkaar te kennen. Ik zag dat het lange meisje iets fluisterde tegen de andere, en die knikte. Bingo: de moeder is terecht. 'Volgens mij hoort die gele pion bij haar.' fluisterde ik, en ik wees op het meisje. Het kleine kind was iets lastiger. Er waren helemaal geen kleine kinderen aanwezig, aangezien je vijftien jaar of ouder moest zijn om mee te mogen doen aan het experiment. De bangerik was dan weer makkelijker te vinden; bijna iedereen zat te trillen op zijn of haar stoel, en bij sommigen zag ik zelfs tranen. Ik had bijna medelijden gehad, als ze zich niet vrijwillig hadden kunnen opgeven. Ze hadden zeker een leuk verblijf verwacht in een luxe hotel, waar ze een aantal enquêtes moesten invullen. 'Wie heeft de grootste angst?' had Diaval gezegd. Welke leerling zag eruit alsof hij ieder moment over zijn nek moest gaan? Wie zat onbedwingbaar te snikken? Welke idioot had zich, ondanks het feit dat hij zich niet in een gevaarlijke situatie kon redden, toch opgegeven voor de proef?

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
Anna had de moeder eerder gevonden dan ik. Ik volgde haar wijzende vinger en knikte instemmend. 'Je hebt helemaal gelijk. Goed werk,' zei ik en ik pakte de gele pion. 'Hé, jij daar,' riep ik naar het lange meisje. Ze had lang bruin haar en een spits gezicht en deed me denken aan een vos. Het meisje leek het niet verwacht te hebben dat ik haar zou roepen, want ze keek me geschrokken aan. Al snel verdween die blik en maakte deze plaats voor een kalme uitdrukking, alsof ze zich erbij neerlegde dat haar doodsvonnis was getekend. 'Hoe heet je?' vroeg ik toen ik haar aandacht had. 'Lexi,' antwoordde ze met een licht trillende stem. Ze sprak tenminste, dus dat zag ik als een goed teken. 'Jij speelt mee, schat. Niet laten vallen.' Ik knipoogde en gooide haar de pion toe, die ze met beide handen uit de lucht griste. 'Twee gevonden, nog twee te gaan. Spannend, hè?' zei ik tegen de angsthazen voordat ik naar Anna keek en knikte. Er was niet echt een kind te vinden, aangezien er een minimumleeftijd aan de test verbonden was, maar dat betekende toch niet dat de verdeling niet zou lukken? Wie weet, misschien was er hier iemand jong van geest bij. En op dat moment zag ik hem. Een jongen, zijn handen gebald tot vuisten. Hij was niet bang zoals de anderen, al leek het wel zo omdat hij intens naar het tafelblad staarde. Zijn hals en wangen waren rood gekleurd en hij had lucht in zijn wangen zodat ze dikker leken. Toen hij even opkeek, zag ik dat hij kwaad was. Kwaad omdat dit oneerlijk was? Vond hij het oneerlijk? Dat vond ik kinderlijk genoeg, iets zomaar oneerlijk vinden. 'Anna, we hebben het kind,' fluisterde ik en gebaarde naar de jongen. Hij had wit haar dat alle kanten op stond en leek me niet zozeer een van de jongste, al kon hij dat mentaal wel zijn. Als ik gelijk had, hoefden we nog maar één iemand te vinden: de bangbroek.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Toen ik de jongen zag, schoot ik bijna in de lach. Ik kon het nog net verbergen door te doen alsof ik moest hoesten. Zijn warrige haar zorgde ervoor dat hij er erg kinderlijk uitzag, en hij leek als twee druppels water op de pion. 'Dit schiet lekker op! Goed gevonden.' Ik griste de pion van de tafel en richtte me tot de jongen. 'Hé, jij daar.' Hij had niet door dat ik tegen hem sprak, al keken verscheidene andere mensen op. 'Nee niet jullie, ik heb het tegen de jongen met het prachtige oranje shirt.' Zijn ogen flitste naar zijn shirt, alsof hij niet zeker wist welke kleur het was, maar toen hij realiseerde dat ik het tegen hem had, keek hij langzaam op. 'Wil je meespelen?' vroeg ik beleefd. Hij zag er een beetje als een klein kind uit, dus moest ik hem ook zo behandelen. Hij deed zijn mond open alsof hij iets wilde zeggen, maar toen hij niks kon bedenken sloot hij hem weer. 'Wat is-' voor ik mijn zin kon afmaken had de jongen zijn mond al weer opengetrokken. 'Ik wil hier niet zijn! Dit is niet eerlijk. Toen ik... toen ik die test deed wist ik niet dat het zo gevaarlijk zou worden!' stamelde hij. Vragend keek ik Diaval even aan. 'Lieverd, dat was niet mijn vraag. Ik vroeg of je mee wilde doen. En als je dan toch bezig bent: Wat is je naam, en hoe oud ben je?' Zijn handen, die gebald op de tafel lagen, bracht hij onder het blad. 'Xander. Ik heet Xander. Ik ben vijftien, en ik wil niet meedoen aan dat spel.' Ik keek weer naar Diaval en rolde met mijn ogen. Dit gaat nog lastig worden. 'Zoek jij even naar die angsthaas, dan praat ik wel met hem.' fluisterde ik. 'Xander, kan je even hier komen?' vervolgde ik, terwijl ik me tot Xander richtte. Hij keek even om zich heen, alsof hij de andere leerlingen smeekte hem te helpen, maar niemand deed iets, dus was hij gedwongen op te staan en naar mij toe te lopen. 'Luister, je zit in dit huis, en je komt niet meer weg. Je hebt je zelf opgegeven, dus je wist dat als het niet goed zou uitpakken, het je eigen schuld zou zijn. Met mopperen kom je nergens, maar als je dit spel speelt winnen we de sleutel naar de keuken, en kunnen we eten. Dus ik vraag je nog eens: Wil je meespelen?' Hij knikte zonder me aan te kijken, en ik duwde de pion in zijn handen, waarna hij terug liep naar zijn stoel. De pion bekeek hij niet, maar hield hij in zijn vuist.

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
Mijn vermoeden leek juist te zijn toen Anna ermee instemde en de witharige jongen aansprak. Met zijn bolle wangen en piekerige haar vormde hij een amusant geheel. Zijn stem was tamelijk hoog en zijn reactie zou schattig kunnen gevonden worden, ware het niet dat ik er het type niet voor was om mensen of dingen schattig te vinden. Dat liet ik aan de dames onder ons over. De jongeman bleek Xander te heten en Anna besloot hem te overtuigen, al ging dat moeizaam. 'Oké, die angsthaas vind ik zo,' vertrouwde ik Anna toe en ik stond op van mijn plek aan het hoofd van de tafel, vlak naast Anna. De bangbroeken zaten te bibberen op hun stoelen, al waren er enkele exemplaren die het trillen onder controle wisten te houden. Ik liep langs hen heen en af en toe legde ik onverwacht een hand op hun schouder, waarbij ze enkele centimeters in de lucht wipten van de schrik. Maar dat was niet genoeg om de groene pion waardig te zijn. Deze pion was misschien nog wel het moeilijkste om uit te delen, voornamelijk omdat zowat iedereen in deze ruimte - behalve Anna en ikzelf, en de andere spelers die we reeds gekozen hadden - doodsbang was voor het onbekende en dit spel. Hoe kon ik dan in godsnaam de bangerik vinden die de laatste pion moest vertegenwoordigen? Uiteindelijk bleek dit makkelijker te zijn dan ik in eerste instantie had verwacht.
Onze mede-uitverkorenen waren vanaf de eerste seconde al zo angstig als wat en ze reageerden op zowat alles. Ze schrokken van het gekraak op de trap, van Anna en ik met onze stoere praat en van het uiterlijk van dit huis. Het probleem was dat we nog geen noemenswaardige reacties hadden kunnen uitlokken, iets dat duidelijk maakte wie de meeste angst ervoer. Enkele mogelijkheden doorkruisten mijn geest. Als ik een spin of een rat wist te vinden en deze op tafel gooide, was degene die het luidst gilde en het snelst wegrende onze zesde speler. Maar evengoed vond ik zo'n beest niet binnen de tijd die we hadden. Ik verliet de kamer en alsof het het lot was, vond ik op de gang een verrotte kapstokstaander. Het hout was makkelijk doormidden te breken, dus deed ik dat en nam ik het mee. Doordat er niet veel lichtbronnen waren, wierp het minste al een schaduw in de eetkamer. Zodoende wist ik met mijn gestalte een angstaanjagende schaduw op de muur te werpen en met de gebroken kapstok in handen leek het wel alsof ik een maniak met een moordwapen was - op de muur althans. Het duurde niet lang voordat de eerste gil weerklonk en mensen elkaar vastklampten en onder de tafel doken. Een groepje meisjes viel over elkaar heen in hun haast te ontkomen aan de sinistere schaduw. Maar het pronkstuk onder de angsthazen was een jong meisje dat op de grond zat te jammeren en wiens broek doorweekt was. Bingo.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Toen Xander weer op zijn stoel zat zag ik dat Diaval de ruimte geluidloos had verlaten. Alle andere leerlingen hadden naar mij en Xander zitten kijken, dus al snel ontstond er ook onder hen onrust. Ze schuifelden nog zenuwachtiger op hun stoel en voor het eerst hoorde ik gefluister, al was het maar zo zacht. Ik wist dat Diaval van plan was de bangerik uit te groep te pikken, dus leunde ik ontspannen achterover in mijn stoel. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat de deur op een kier stond, en ik wachtte geduldig tot Diaval zou terugkomen, terwijl ik waarschuwende blikken wierp op de fluisteraars. Eerder dan ik zag een meisje iets bijzonders, te horen aan haar gil. Ik keek om me heen en zag een schaduw op de muur achter me die leek op een man met een wapen. Nu alle ogen daarop gericht waren, zag alleen ik Diaval die in de kier van de deuren stond met een stok in zijn hand. Ik grijnsde naar hem terwijl nu meer mensen kreten uitsloegen van angst. Jongens gooiden hun stoelen kletterend naar achteren en doken onder de tafel; meisjes barstten in tranen uit en sommige leerlingen struikelden over hun eigen benen in de haast de kamer uit te rennen. Een meisje, niet ouder dan zestien, zat op de grond met haar knieën opgetrokken en haar armen om haar benen geslagen. Een natte plek was duidelijk te zien op haar broek. Lachend schoof ik mijn stoel naar achteren en stond ik op. Zal ik ze kalmeren, of moet ik ze nog even bang laten? 'We kunnen de kamer niet uit, hij staat op de gang!' riep ik boven het geschreeuw en gehuil van de leerlingen uit. 'We zitten opgesloten!' voegde ik er nog aan toe, terwijl ik moeite deed om mijn gezicht vertrokken van angst te laten. Dit zorgde alleen voor nog meer paniek; het meisje dat we de moederlijke pion hadden gegeven stond als een soort schild voor een paar andere leerlingen, waaronder het kleine kind, en probeerde hen kalmeren, terwijl onze krijger verstijfd op zijn stoel zat, niet wetend of hij moest vluchten of vechten, terwijl zijn ogen naar de deuren flitsten. Gelukkig kon hij vanuit zijn positie Diaval niet zien. Ik maakte oogcontact met Diaval en wees naar het meisje dat op de grond zat, wiens gezicht nat was van de tranen.

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
Zelfs vanaf hier was het lawaai dat uit de eetkamer kwam oorverdovend. Gillende, schreeuwende en huilende mensen, ze waren werkelijk overal. En boven al die geluiden heen kwam me een maar al te bekende stem tegemoet: Anna. Ze maakte iedereen duidelijk dat ze als ratten in de val zaten, zij het met een iets andere bewoording, maar het had wel het gewenste effect. Zo kwam er tenminste niemand de gang op, waar ik stond, met het moordwapen in mijn hand. Eenmaal je de kamer uit was, zag het afgebroken deel van de kapstok er vast niet meer zo intimiderend uit. Ik gluurde naar binnen, oppassend dat ik niet al te veel bewoog, al durfde ik wel eens goed met het stuk hout te zwaaien zodat iedereen wist dat er wel degelijk iemand op de gang stond. Eerst wilde ik ook nog even met mijn voeten bewegen en op de houten planken stampen om zo iedereen duidelijk te maken dat ik bewoog, maar aangezien het alles overstemmende lawaai leek me dat overbodig. Anna, het snuggere kind, had natuurlijk meteen door waar ik stond, want zij was op de hoogte geweest van mijn plan: iedereen bang maken op een onvoorspelbare manier. En trouwens, zij liet zich niet zomaar intimideren of bang maken. Geen wonder dat wij twee zo goed met elkaar hadden kunnen omgaan in de bus. En dat was vanochtend. Toch leek zij een waardige bondgenoot te zijn en ik was blij dat ik niet de enige was die het niet bestierf van de schrik. Ik ving Anna's blik en volgde haar wijzende vinger naar het meisje dat ik al eerder had gezien. Ze zat op de grond, benen bij elkaar, te huilen en haar broek en de grond onder haar was doorweekt. Urine. Tot zover was zij de enige die in haar broek had geplast, dus was ze zeker geschikt voor de groene pion. 'Oké, bangbroeken!' riep ik, want ik had nu wel genoeg van dit toneelstukje. 'Dit was allemaal nep!' Ik gooide de deur open en zwaaide uitbundig met het zogenaamde wapen dat zij als bedreigend hadden beschouwd. 'Dit is een stuk hout van een verrotte kapstok, ladies and gentlemen, dus keer nu allemaal terug naar je stoelen want we hebben een winnaar!' Toen ik langs de tafel kwam, griste ik de groene pion van het tafelblad en liep ik door naar het nog steeds huilende meisje. Ik hurkte bij haar neer, de plas urine zorgvuldig ontwijkend, en zwaaide de pion voor haar ogen heen en weer. Ze leek ervan te schrikken en slaakte een gil. 'Jee, daar gaan mijn trommelvliezen,' mompelde ik. 'Nou, gefeliciteerd, schat. Welkom in het team.' Ik grijnsde haar breed toe en met trillende vingers pakte ze de pion van me aan, waarna ze haar ogen sloot en haar gezicht van me afwendde. Ondertussen was de meerderheid van de bevolking der bange konijnen teruggekeerd naar het midden van de zaal en hadden ze hun stoelen weer opgezocht. 'Ziezo, lieverd, wat vond je ervan?' vroeg ik aan Anna toen ik naar mijn eigen troon liep. 'Spectaculair, niet?'

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Diaval gooide de deuren open en toonde zijn zogenaamde wapen. Alle leerlingen, behalve het meisje op de grond, werden stil en keken hem met grote ogen aan. Hij schreed naar voren en gaf de laatste pion aan het meisje. Tot mijn opluchting nam ze hem, enigszins verbaasd, aan, maar ze stond niet op. Toen Diaval naast me stond kon ik eindelijk in lachen uitbarsten. 'Je hebt het briljant gedaan.' antwoordde ik, lichtjes hikkend. Een paar leerlingen keken boos naar ons, waaronder de mensen aan wie we de andere pionnen hadden gegeven, maar het grootste deel zat nu hijgend op zijn stoel, en kon blijkbaar het lef niet opbrengen om ons beschuldigende blikken toe te werpen. De moeder hielp de bangerik naar haar stoel, en het viel me nu pas op dat dat het meisje was dat de moeder eerder gerustgesteld had. Ze keek ons woedend aan, maar ik voelde me niet schuldig. Ze zouden er toch geen blijvend letsel aan over houden. 'Ik wil dat de spelers naast ons komen zitten, aan dit deel van de tafel.' zei ik met enige stemverheffing, aangezien er nog een aantal leerlingen snikten of fluisterden. 'De rest...' Ik zweeg even. Wat zouden we met de rest moeten doen? Ik had er niet veel trek in om in bijzijn van die bangeriken het spel te spelen, en ik vertrouwde het ze ook niet toe om verder te gaan met onze onafgemaakte speurtocht. Terwijl ik nadacht hielden de leerlingen hun adem in. Niet te geloven dat ze naar ons luisterden. 'Wat moeten we met ze doen? Ik wil ze niet hierbij hebben, en ik vertrouw ze de speurtocht niet toe.' fluisterde ik fronsend tegen Diaval. 'Ik stel voor dat ze de gang en kamers schoonmaken, zodat dit huis weer een beetje bewoonbaarder wordt.'

Anoniem
Internationale ster

MirandaHart schreef:
Het deed me goed om te zien hoe Anna zich amuseerde met het spektakel dat ik had veroorzaakt. De boze en bleke gezichten van onze roedel huilebalken deden daar nog eens een schepje bovenop, wat het gevolg had dat ik uiteindelijk als een idioot zelfingenomen zat te grijnzen. Ik was zo goed. 'Dank je, schat. Jij ook,' antwoordde ik haar. Toen ik zag dat onze moeder het huilende kind naar een stoel bracht en ons een woedende blik toewierp, haalde ik mijn wenkbrauwen op en keek ik haar uitdagend aan. Ze was niet zo stom om nu haar mond open te doen, geluk maar, en ook de rest leek te beseffen dat ze nu maar beter even konden zwijgen, voornamelijk omdat Anna begon te spreken. Ze deelde iedereen mee dat de mensen met pionnen aan onze kant van de tafel moesten gaan zitten, waar het spelbord lag. Wat ze met de rest aanmoest, leek ze zelf nog niet te weten en ook ik had er niet meteen een antwoord op. We konden ze moeilijk hier houden, dan zouden ze hoogstwaarschijnlijk het spel verpesten, maar als ze naar buiten gingen en doelloos zouden rondlopen, braken ze vast enkele waardevolle dingen af die nog van belang konden zijn tijdens onze zoektocht en opdrachten, die sowieso zouden komen. Gelukkig kwam Anna snel met een idee en ik knikte instemmend. 'Iedereen die geen pion heeft gaat nu doeken zoeken om de boel hier af te stoffen en te poetsen,' deelde ik iedereen mee uit naam van Anna en mezelf. 'Ophoepelen.' Ik gebaarde naar de deur en keek degenen die leken te twijfelen even dreigend aan, waarbij ik half overeind kwam uit mijn troon. Door mijn lengte torende ik zowat boven iedereen uit, en dat wisten ze goed genoeg, dus maakten ze zich snel uit de voeten en volgden onze orders op. De piondragers waren al naar ons toegekomen. Jimmy dirigeerde Xander naar ons toe en liet de witharige jongen naast mij plaatsnemen. Zelf koos Jimmy de stoel naast Xander, zodat de jongen ingesloten werd door ons. Lexi, het moedertype, kwam met het meisje naar Anna's kant toegelopen en ik ving vaag op dat het bange meisje Elke heette. Eindelijk waren we compleet en konden we beginnen.

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Door gebruik te maken van zijn intimiderende lengte kreeg Diaval de laatste treuzelaars de kamer uit, waardoor we met z'n zessen achterbleven. Jimmy moest Xander een duwtje geven, en ook het meisje had hulp nodig. 'Kom Elke, het is zo voorbij.' zei Lexi vriendelijk tegen haar, waarna ze zonder verder te klagen plaats nam naast mij. 'Heeft iedereen zijn pion?' Ze knikten. 'Mooi. Zet hem maar neer op het-' Ik viel midden in mijn zin stil. Er was geen Start-positie, er stonden zelfs helemaal geen letters op. Alleen maar een stroom van vakjes zonder begin of einde. Het veld was over het hele bord verspreid, alleen het gebied rond een koepel in het midden van het bord was leeg. Na de doos grondig te hebben bestudeerd kon ik constateren dat we geen enkele hint hadden gekregen. Zonder aarzelen pakte ik mijn pion van de tafel en zette hem op een willekeurig vakje. Een flauw licht kwam uit de koepel, maar doofde gelijk weer. 'Nou, waar wachten jullie op? Zet je pion neer.' Haastig werden de andere pionnen ook op het bord gezet, elke keer gevolgd door hetzelfde licht in de koepel. Een aantal seconden gebeurde er niets, maar toen straalde de koepel een oogverblindend licht uit. Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen, en toen ik ze weer weghaalde zag ik dat er letters waren verschenen op het bord, alsof ze erin waren gekrast. 'Laten we beginnen met de blauwe pion. Toon dat je een man bent.' Las ik hardop voor. Ik keek naar Jimmy, en hij staarde terug, met iets van angst in zijn ogen. Zou hij weten wat hem te wachten stond? Zou hij zich voorstellen hoe hij ieder moment oog in oog kon staat met zijn grootste angst? Voor de tweede keer schoten er felle lichtstralen uit de koepel, maar voor ik mijn hand kon optillen verdwenen ze en zag ik dat er twee mensen verschenen waren aan de andere kant van de kamer. Jimmy slaakte een kreet van schrik en rende op de personen af. 'Mam, pap!' bracht hij angstig uit. 'Nee. Nee, nee, nee!' Wanhopig klampte hij zich vast aan zijn ouders. Op dat moment schreeuwden ze het uit van de pijn, en zakten levenloos op de grond. 'Jimmy, het is niet echt!' Ik rende op Jimmy af en probeerde hem weg te trekken van de lichamen, waar hij snikkend naast zat.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld